Ὁ Ἅγιος Ἀναστάσιος ὁ Ὁσιομάρτυρας ὁ Πέρσης - Oshënar dëshmor Anastas Persiani.

Χρόνια πολλά στον αγαπημένο μας Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο. Ο Θεός να του δίνει υγεία και κάθε ευλογία για να τον έχουμε κοντά μας. 

- 

Për shumë vjet gëzuar Kryepiskopit tonë të dashur Anastas. Perëndia ti falë shëndet dhe çdo bekim që ta keim për shumë vjet pranë. 

Ὁ Ἅγιος Ἀναστάσιος γεννήθηκε στὸ χωριὸ Ραχὴζ τῆς Περσίας, τῆς ἐπαρχίας Ρασνουνί. Ὀνομαζόταν Μαγουνδάτ, ἦταν υἱὸς τοῦ μάγου Μὰβ καὶ ὑπηρέτησε στὸ στρατὸ ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τοῦ βασιλέως Χοσρόη τοῦ Β’ (590 – 628 μ.Χ.), ὁ ὁποῖος κατέλαβε τὰ Ἱεροσόλυμα καὶ μετέφερε στὴ χώρα του τὸν Τίμιο Σταυρὸ (614 μ.Χ.). Τότε ὁ Μαγουνδὰτ θέλησε νὰ μάθει, ἀφοῦ ἄκουσε περὶ αὐτοῦ καὶ τῶν ἐπιτελουμένων θαυμάτων, γιατί οἱ Χριστιανοὶ τιμοῦσαν αὐτόν. Ἔτσι, ἀφοῦ διδάχθηκε ἀπὸ κάποιον πιστὸ ὅτι μὲ τὸν σταυρικὸ θάνατο τοῦ Κυρίου λυτρώθηκε τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων, πίστεψε στὸν Χριστό. Ἔπειτα, συμμετέχοντας στὴν ἐκστρατεία τῶν Περσῶν κατὰ τῆς Κωνσταντινουπόλεως, βρέθηκε στὴ Χαλκηδόνα. Κατὰ τὴν διαμονή του ἐκεῖ, ἀφοῦ πληροφορήθηκε ὅτι ὁ Ἡράκλειος κατατρόπωσε τοὺς Πέρσες, πῆγε στὴν Ἱεράπολη καὶ ἀπὸ ἐκεῖ στὰ Ἱεροσόλυμα ὅπου βαπτίσθηκε ὑπὸ τοῦ Πατριάρχη Μοδέστου,  πρὸς τὸν ὁποῖο τὸν ὁδήγησε ὁ ἱερεὺς τοῦ πανίερου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως καὶ ἔλαβε τὸ ὄνομα Ἀναστάσιος. Στὴν συνέχεια ἐκάρη μοναχὸς στὴ μονὴ τοῦ Ἀββᾶ Ἰουστίνου ἢ κατ’ ἄλλους στὴ μονὴ τοῦ Ἁγίου Σάββα. Μετὰ ἀπὸ ἑπταετὴ ἄσκηση καὶ διαβάζοντας καθημερινὰ τοὺς βίους τῶν Ἁγίων καὶ τὰ μαρτύριά τους, τοὺς ζήλεψε καὶ προσευχόταν νὰ ἀξιωθεῖ τὸ μαρτυρικὸ τέλος αὐτῶν. Ἔτσι, ὅταν κατὰ τὴν παραχώρηση τοῦ Κυρίου, εἶδε σὲ ὄνειρο ὅτι ἀνέβηκε στὸ ὄρος Κυρίου καὶ στάθηκε στὸν ἅγιο τόπο Αὐτοῦ καὶ ἐκεῖ ἤπιε ἕνα χρυσὸ ποτήρι γεμάτο κρασί, θεώρησε ὅτι σκιαγραφόταν τὸ μέλλον καὶ τὸ μαρτύριό του. Γι’ αὐτό, γονυπετὴς καὶ ἔνδακρυς, ζήτησε τὴν εὐχὴ τοῦ προεστῶτος ἱερέως τῆς μονῆς γιὰ τὴ μακάρια  ἀποδημία του, δηλαδὴ τὴν πορεία του πρὸς τὸ μαρτύριο. Ἀφοῦ κοινώνησε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων κατευθύνθηκε πρὸς τὴν Διόσπολη, γιὰ νὰ προσευχηθεῖ στὸν Ἅγιο Μεγαλομάρτυρα Γεώργιο καὶ ἔφθασε στὴν Καισάρεια τῆς Παλαιστίνης. Ἐκεῖ, ὅταν εἶδε κάποιους μάγους ὁμοεθνεῖς του, ἔλεγξε καὶ χλεύασε τὰ σοφίσματα καὶ τὴν ἀσέβειά τους. Τότε ἐκεῖνοι τὸν συνέλαβαν καὶ τὸν ὁδήγησαν στὸν ἄρχοντα Μαρζαβανά. Ὁ ἄρχοντας διέταξε νὰ ἀφεθεῖ ἐλεύθερος, ἀρκεῖ νὰ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστὸ ἐνώπιον ἑνὸς μόνο προσώπου. Ὅμως ὁ Ἀναστάσιος μὲ πνευματικὴ ἀνδρεία ἀπάντησε:«Μὴ δῴη μοι ὁ Θεὸς τῆς ἀγαπήσεως  ἐκπεσεῖν τοῦ Χριστοῦ μου». Ὁ Μαρζαβανὰς θύμωσε καὶ ἔδωσε ἐντολὴ νὰ μεταφέρει βαριὲς πέτρες χωρὶς καμιὰ ἀνάπαυλα. Τὰ βασανιστήρια συνεχίστηκαν μέχρι ποὺ ὁδηγήθηκε ἐνώπιον τοῦ βασιλέως τῶν Περσῶν Χοσρόη. Ἀλλὰ καὶ μπροστὰ στὸν βασιλιὰ δὲν φοβήθηκε. Τὸν κτύπησαν ἀλύπητα, μέχρι θανάτου, μὲ ραβδιά. Τὸ μαρτύριο ἦταν καθημερινό. Στὸ τέλος τὸν κρέμασαν ἀπὸ τὸ ἕνα χέρι καὶ διὰ βρόχου τὸν ἔπνιξαν καὶ ἀπέκοψαν τὴν κεφαλὴ αὐτοῦ. Τὸ μαρτύριό του ἔγινε τὸ 628 μ.Χ. μὲ ἄλλους 70 Χριστιανοὺς Μάρτυρες. Ἡ Σύναξη τοῦ Ἁγίου ἐτελεῖτο στὸ Μαρτύριό του, ποὺ βρισκόταν ἐντὸς τοῦ Ἁγίου Φιλήμονος, στὸ Στρατήγιο.

Ishte magjistar dhe bir magjistari, që më parë quhej Magundat. Shërbente në ushtrinë e mbretit Hosroi II (590-628), që ishte fillimisht pushtues i shumë krahinave bizantine, madje edhe të vetë Jerusalemit (614). Kryqi i Nderuar u rrëmbye atëherë në Persi, por mrekullitë e shumta të Tij atje u bënë shkak që Krishterimi të merrte një përhapje të gjerë, madje, ai tërhoqi dhe interesimin e Magundatit. Kështu dezertoi nga ushtria persiane që kishte arritur sërish kundër Konstandinopojës dhe shkoi në qytetin e afërt të Hierapolit të Frigjisë. Më vonë, në Jerusalem, pagëzohet me emrin Anastas nga patriku shën Modesti (16 dhjetor) dhe bëhet murg në Manastirin e Shën Savës ose ka shumë mundësi në Manastirin e Shën Anastasit , ku igumen ishte ava Justini. Ndërkohë jetët e shenjtorëve i ndezin etjen për martirizim. Prandaj pas shtatë vjetësh shkon në Qesarinë e Palestinës që ishte nën pushtimin persian. Këtu vë në lojë disa magë. Pra e njohin, e kapin dhe e burgosin. Ai iu nënshtrohet poshtërimeve dhe torturave nga të afërmit e tij, ngaqë i kishte ‘turpëruar’ me ndërrimin e besimit. Më pas e qëlluan me shkopinj në kurriz dhe ai duroi pa lëvizur edhe pse ishte i zgjidhur, siç kishte kërkuar. Kur i thanë Hosroit për kapjen e tij, ai urdhëroi që të lirohej në qoftë se do të ndërronte besimin, qoftë edhe vetëm në dukje para një njeriu të vetëm! Oshënari nuk pranon, ndaj e çojnë në Persi, ku e rrahin mizorisht, i shtrëngojnë këmbët me mors druri deri në kockë, i lidhin mbi vete një gur të rëndë dhe e varin me një dorë, së fundi e mbysin me litar së bashku me shtatëdhjetë të krishterë të tjerë, madje atij i presin edhe kokën (628). Pas një dhjetëvjeçari një episkop romak mori nga Persia lipsanin e nderuar, i cili më pas u ruajt në Qesari, në Konstandinopojë dhe në Romë. Transferimi i lipsanit kremtohet më 24 janar. Anastas, greqisht = ai që ka lidhje me ngjalljen.

Η ΟΜΟΝΟΙΑ θα διεκδικήσει τους δήμους Δρόπολης, Φοινίκης και Χιμάρας

Η ΟΜΟΝΟΙΑ θα διεκδικήσει τους δήμους Δρόπολης, Φοινίκης και Χιμάρας

Λίγες ημέρες μετά την εκλογή του στην ηγεσία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, ο κ. Λεωνίδας Παππάς, σε συνέντευξή του στο αλβανικό τηλεοπτικό κανάλι News24 μιλά για τους στόχους της ΟΜΟΝΟΙΑΣ και θέτει ως προτεραιότητα την προστασία των δικαιωμάτων της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας.

Ο κ. Παππάς τόνισε πως η ΟΜΟΝΟΙΑ θα προσανατολιστεί στην ενότητα της ελληνικής μειονότητας στην χώρα, που σύμφωνα με τον ίδιο, για χρόνια είναι κατακερματισμένη και χωρισμένη σε διάφορες πολιτικές δυνάμεις και κόμματα.ς σχέσεις και σε τέτοιες συνθήκες η ελληνική μειονότητα έχει ανάγκη για μία ενιαία ανεξάρτητη εκπροσώπηση. Αν ζούσαμε σε μια υγιή δημοκρατία θα μου φαινόταν φυσιολογικό οι ελληνικής καταγωγής πολίτες να προσχωρούν σε διάφορα κόμματα. Δυστυχώς όμως, ζούμε σε ένα κράτος όπου η ΕΕΜ έχει πολλά ανοιχτά ζητήματα και ανάγκες, ως εκ τούτου, είναι απαραίτητο να υπάρχει μια ανεξάρτητη και αξιοπρεπής εκπροσώπηση».

Παρά την δυσαρέσκεια για την διοικητικοί μεταρρύθμιση, ο κ. Παππάς δήλωσε πως η ελληνική μειονότητα θα διεκδικήσει τρεις δήμους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα συμμετέχει και σ' άλλους δήμους, συμπεριλαμβανομένων και των Τιράνων.

«Εμείς θα έχουμε πρωταγωνιστικό ρόλο σε τρεις δήμους όπου η πλειοψηφία ή σχεδόν όλοι οι κάτοικοι είναι έλληνες, όπως είναι ο νέος Δήμος της Δρόπολης, της Φοινίκης και της Χιμάρας. Η μειονότητα όμως δεν αποτελείται μόνο από αυτούς τους τρεις δήμους. Έχουμε σημαντική παρουσία πολιτών, ελληνικής καταγωγής στο δήμο των Αγίων Σαράντα, στο δήμο του Αργυροκάστρου, της Κορυτσάς ακόμα και στην πρωτεύουσα τα Τιράνων όπου υπάρχει μια μεγάλη ελληνική κοινότητα».

Σχετικά με την συμμετοχή του ΚΕΑΔ στην Αλβανική Κυβέρνηση ο κ. Παππάς είπε πως η ΟΜΟΝΟΙΑ δεν έχει εκφραστεί μέχρι σήμερα και αν πρόκειται να γίνει, αυτό αφορά τα συλλογικά όργανα. Ως προς τις ενδεχόμενες συνεργασίες για τις τοπικές εκλογές του Ιουνίου ο κ. Παππά είπε πως «Η ΟΜΟΝΟΙΑ και το ΚΕΑΔ θα επιδιώξουν ευρύτερες συμμαχίες, με στόχο την καλύτερη εκπροσώπηση προς όφελος της κοινότητας και όχι ιδιοτελών συμφερόντων"

Πηγή: www.himara.gr

Τούρκος Δημοσιογράφος διερωτάται: Μήπως δεν είμαστε Τούρκοι, αλλά... Ρωμιοί ή Αρμένιοι; - Gazetari Turk pyet veten: Mos ndoshta nuk jemi turq, por....Rumë (Grekë) ose Armenë?

Τούρκος Δημοσιογράφος διερωτάται: Μήπως δεν είμαστε Τούρκοι, αλλά... Ρωμιοί ή Αρμένιοι; Μεγάλη αίσθηση προκάλεσε στην Τουρκία ένα άρθρο του γνωστού και επώνυμου Τούρκου αρθογράφου της τουρκικής εφημερίδας, Taraf, Ahmet Altan, επί τη ευκαιρία της δημόσιας συζήτησης που άνοιξε τελευταία ο ίδιος ο Ταΐπ Ερντογάν, για την μεγάλη τούρκο-οθωμανική ιστορική κληρονομιά. Σε αυτό το άρθρο ο Altan ομολογεί δημόσια ότι οι Τούρκοι δεν… είναι Τούρκοι, αλλά έχουν κοινή ελληνική και αρμενική καταγωγή. Ο Altan, αφού επικρίνει έντονα όλες τις δηλώσεις που έχουν γίνει τελευταία από διάφορους Τούρκους πολιτικούς ότι θα πρέπει οι Τούρκοι να επιστέψουν στην μεγαλόπρεπη οθωμανική τους κληρονομιά και αφού τις χαρακτηρίζει… «προγονικές παλάβρες» (Ecdadımız palavraları), δηλώνει με ξεκάθαρο τρόπο ότι οι σημερινοί κάτοικοι της Τουρκίας δεν έχουν καμία σχέση με τα τουρκικά φύλα που είχαν έρθει στη περιοχή από τον δέκατο και ενδέκατο αιώνα και μετά.  Στο συγκλονιστικό αυτό άρθρο του Τούρκου δημοσιογράφου –αρθρογράφου, στην εφημερίδα Taraf, αναφέρεται ότι οι Οθωμανοί ίδρυσαν την πρώτη τους ηγεμονία το 1299, ενώ τα πρώτα τουρκικά φύλα είχαν έρθει στην Μικρά Ασία μετά το 1071. Σύμφωνα λοιπόν με τον Τούρκο αρθρογράφο, δεν μπορεί στη συνέχεια να εξαφανίστηκαν οι γηγενείς κάτοικοι που αριθμούσαν πολλά εκατομμύρια Αλλά ο Ahmet Altan δεν περιορίζεται να καταρρίψει τον μύθο της τουρκικής καταγωγής των σημερινών μουσουλμάνων κατοίκων της σύγχρονης Τουρκίας. Προχωρεί και σε έντονη κριτική κατά του Ισλαμιστή Ταϊπ Ερντογάν και του νεο-οθωμανικού του επιτελείου, κατηγορώντας τους ότι βασίζονται σε μυθικές ιστορικές αναφορές που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Μάλιστα δεν διστάζει να καταρρίψει και τον καλλιεργούμενο τελευταία μύθο για τους «ένδοξους – ήρωες», Τούρκους σουλτάνους. Ο Altan αναφέρει πως οι περισσότεροι σουλτάνοι ήταν ηγεμόνες νωθροί που ξόδευαν τον χρόνο τους στα χαρέμια, χωρίς να έχουν ιδέα τι γίνεται στην αυτοκρατορία. Άλλοι ήταν μέθυσοι, όπως ο περίφημος Σελίμ ο δεύτερος, γιος του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπή, άλλοι άρρωστοι, ενώ άλλοι πέθαναν από το πολύ αλκοόλ, όπως ο Μουράτ ο Τέταρτος. Ο Τούρκος αρθρογράφος καταλήγει στο συμπέρασμα ότι αντί οι σημερινοί Τούρκοι να πιστεύουν ιστορικά ψεύδη, θα πρέπει να ξαναγράψουν την ιστορία τους και να ανακαλύψουν τις πραγματικές τους ρίζες. Όπως υποστηρίζει και αυτό είναι το συγκλονιστικό για ένα σύγχρονο Τούρκο δημοσιογράφο, οι σημερινοί κάτοικοι της Τουρκίας θα πρέπει να αποδεχτούν την… ελληνο-αρμενική τους καταγωγή και να αναδείξουν ξανά τον πολιτιστικό πλούτο της Μικράς Ασίας, που έχει σαν βάση του τους λαούς που η σύγχρονη τουρκική ιστορία θέλει να διδάσκει ότι εξαφανίστηκαν, ως δια μαγείας, μετά την έλευση των τουρκικών φυλών. Η δημόσια αυτή ομολογία ενός επώνυμου Τούρκου αρθρογράφου, που έγινε σε μια μεγάλης κυκλοφορίας τουρκική εφημερίδα, ότι δηλαδή οι σημερινοί κάτοικοι της Τουρκίας έχουν κοινή ελληνική –αρμενική και κουρδική καταγωγή, σίγουρα είναι άλλο ένα συγκλονιστικό επεισόδιο της μεγάλης συζήτησης για το «Kimlik Meselesi», δηλαδή της μεγάλης «Κρίσης Ταυτότητας» που διέρχεται η σημερινή Τουρκία που θέλει να προβάλλεται σαν υπερδύναμη, αλλά στην πραγματικότητα παρουσιάζεται σαν ένα οικοδόμημα που τρίζει συθέμελα.

Gazetari Turk pyet veten: Mos ndoshta nuk jemi turq, por....Rumë (Grekë) ose Armenë? Përshtypje të madhe shkaktoi në Turqi artikulli i gazetarit të njohur të gazetës turke, Taraf, Ahmet Altan, me rastin e diskutimit publik që u hap ditët e fundit nga vetë Taip Erdogani, për trashëgiminë e madhe turko-osmane. Në këtë artikull Altani pohon hapur se Turqit... nuk janë Turq, por kanë një origjinë të përbashkët greke dhe armene. Altani, pasi gjykoi fort të gjitha deklaratat që janë bërë kohët e fundit nga politikanë Turq të ndryshëm që do të duhet Turqit të kthehen në trashëgimin e tyre madhështore osmane dhe pasi i karakterizon ..... “pallavra prohistorike”, (Ecdadımız palavraları), deklaron në mënyrë të qartë se banorët e sotëm të Turqisë nuk kanë asnjë lidhje me fiset turke që kishin erdhur në këtë zonë nga shekulli i 10-të dhe i 11-të e më pas. Ky artikull tronditës i gazetarit Turk- shkrues, në gazetën Taraf, thotë se Osmanët themeluan hegjemoninë e tyre të parë më 1299, ndërsa fiset turke kishin erdhur në Azinë e vogël pas 1071. Sipas artikullshkruesit turk, nuk mundet në vazhdim të jenë zhdukur popullatat vendase që numëroheshin  me shumë miliona. Por Ahmet Altan nuk ndalon së rrëzuari mitin e prejardhjes turke të myslymanëve banorë të Turqisë së sotme Vazhdon dhe në kritikë të fortë kundër Islamikut Taip Erdogan dhe grupit të tij neo-otomanist, duke i akuzuar se bazohen në histori dhe rreferime mitike që nuk kanë asnjë lidhje me realitetin. Bile nuk ngurron që të rrëzojë dhe mitin e përpunuar kohët e fundit nga “heronj-të lavdishëm”, sulltanët Turq. Altani thotë se shumica e sulltanëve ishin udhëheqës të zbehtë dhe konsumonin kohën e tyre nëpër hareme, pa pasur as idenë minimale se çbëhej në perandori. Të tjerë ishin pijanikë, si Selimi i dytë, djali i Sulejmanit të Madhërishëm, të tjerë të sëmurë, ndërsa të tjerë vdiqën nga alkoli si Murati i Katërt. Artikullshkruesi turk pëfundon me rezultatin se në vend që turqit e sotëm të besojnë gënjeshtra historike, do të duhej të rishkruanin historinë e tyre dhe të zbulojnë rrënjët e tyre të vërteta. Siç pretendon dhe kjo është dhe impresionuesja për një gazetar modern Turk, banorët e sotëm të Turqisë do të duhet të pranojnë.... origjinën e tyre heleno-armene dhe të shpalosin sërish pasurinë kulturore të Azisë së Vogël, që ka si bazë popujt që historia moderne turke do që të mësojë se u zhdukën si me magji, pas ardhjes të fiseve turke. Ky pohim publik i një gazetari të njohur turk, që u bë në një gazetë të madhe turke, që dmth banorët e sotëm të Turqisë kanë prejardhje të përbashkët greko-armene dhe kurde, me siguri është një episod tjetër tronditës i diskutimit të madh për “Kimlik Meselesi”, dmth të “Krizës së Idenitetit” që po kalon Turqia e sotme që do të duket si superfuqi, por në realitet paraqitet si një strukturë që tronditet nga themelet.

Neo-otomanizmi i Erdoganit

Nga Nick Danforth

Është një moment, kur klishetë e vjetra orientaliste rreth dekadencës osmane dhe korrupsionit, duken si një korrigjues i nevojshëm për një histori romantike osmane, duke e pastruar madje edhe nga nivelet normale të shthurjes njerëzore dhe shtypjes.  E armatosur me një njohuri të gjuhës osmane, dhe një dëshirë të motivuar politikisht, për të hedhur poshtë mitet islamike, shumica e akademikëve turq kanë filluar tashmë, që të gërmojnë prova të së kaluarës më pak të idealizuar osmane

Pak pak kohë më parë, presidenti turk Rexhep Taip Erdogan, deklaroi se studentët turq do rifillojnë shumë shpejt të studiojnë gjuhën osmane nëpër shkolla. Ai e justifikoi këtë propozim, duke shpjeguar se mësimi i osmanishtes, një version i vjetër i turqishtes së sotme,  shkruar me shkronja arabe dhe e përdorur në Perandorinë Osmane deri në fillim të shekullit XX, do të ndihmojë qytetarët “të rilidhen me të shkuarën e tyre”.
Por kritikët e kryeministrit turk, e cilësuan vendimin e tij si një përpjekje të vrazhdë për të promovuar një version konservator të nostalgjisë osmane, e ngjashme me përpjekjet e mëhershme të Erdoganit për të ndërtuar një kazermë ushtarake të ngjashme me ato osmane në qendër të Stambollit, si dhe kopjen e një xhamie osmane mbi kodrën më të lartë të qytetit.
Për cilindo që ndonjëherë është përpjekur të mësojë gjuhën tejet të vështirë osmane – e cilësuar shpesh si një rreng që iu është punuar historianëve – të detyrosh një gjeneratë nxënësish mund të duket si mënyra më e shpejtë sesi Erdogan mund të shkatërrojë popullaritetin e tij (e po ashtu edhe të Perandorisë Osmane).
Në fakt, përballja me tekstet osmane mund t’u japë studentëve mundësinë për të rivlerësuar themeluesin e Turqisë moderne, Mustafa Qemal Ataturkun, i cili e transformoi gjuhën turke, duke miratuar albfabetin me gërma latine në vitin 1928.
Nëse vetëm një përqindje e vogël e nxënësve do të arrinte të mësonte më shumë se thjesht mjaftueshëm, për të kaluar testimet ose vetëm sa për të lexuar mbishkrimet mbi varret e vjetra, kjo mund të paraqesë një kërcënim të madh, për versionin e kultivuar me kujdes të një të kaluare të devotshme osmane nga ana e Erdoganit.
Vitin e kaluar, shkaktuan jo pak bujë deklaratat kritike të Erdoganit kundër regjisorëve dhe skenaristëve të një telenovele shumë popullore, pikërisht për shkak të paraqitjes së sulltanit osman, Sulejmanit të Madhërishëm, sikur kishte kaluar më shumë kohë në dhomën e gjumit sesa mbi kalë duke udhëhequr ushtrinë nëpër beteja. Kush e di çfarë mund të bëjë kryeministri, nëse studentët e rinj do të përvetësonin poezitë e shkruara përgjatë shekujve të ish-perandorisë.
Ndryshimet gjuhësore
Ndër shumë reforma, përmes të cilave Ataturku e distancoi republikën e tij të re nga e kaluara e saj osmane, transformimi gjuhësor ishte ndër më dramatikët. Brenda 3 muajsh, në vitin 1928, qytetarët turq kaluan nga të shkruarit gjuhën e tyre në gërma arabe, në ato latine.
Krahas një ndryshimi gjithëpërfshirës në fjalorin e ri, zëvendësimet  u përdorën për disa nga fjalët më të zakonshme, për shembull “shkollë”, “veri”, “jug”, dhe madje edhe fraza si “për shembull” – ndryshim i alfabetit përfundimisht e bëri çdo gjë të shkruar para 1928-ës tërësisht të palexueshme, për shumicën dërrmuese të qytetarëve turq të kohëve moderne.
Pa dyshim, kishte një mospërputhje të vërtetë midis tingujve turq dhe shkronjave arabe, megjithëse deri para 1928, ato kishin qenë përdorur me sukses për të shkruar turqishten për një mijëvjeçar apo më shumë.
Shkrimi osman përfshinte pak gërma arabe, nuk kishin një shtesë të dy pikave për të dalluar për shembull “p” nga “b”, por zanoret arabe ishin pak të përshtatshme për zanoret e rënda turke. Ashtu si me gjuhën angleze, kishte mospërputhje ndërmjet drejtshkrimit dhe shqiptimit të formuar me kohë: fjalën turke për “më vonë”, tani drejtpërdrejtë e shkruar dhe shqiptuar si “sonra” në karaktere të përafërta me su/vkrh në shkrimin osman. Një modifikim i shkrimit arab, do të mund t’i kishte zgjidhur këto probleme.
Në fakt, në fund të shekullit XIX dhe fillimin e shekullit XX, reformatorët osmanë bënë propozimet e tyre për këtë qëllim. Por Ataturku, kërkonte të afronte turqit me Perëndimin dhe kështu ai zgjodhi shkrimin me gërma latine, duke e ndarë Turqinë nga e kaluara e saj.
Ataturku, futi në përdorim alfabetin e ri turk për popullin e Kajzerit në shtator 1928. Përveç ndryshimit të alfabetit, kalimi nga turqishtja osmane tek ajo moderne, u shoqërua edhe me zëvendësimin e fjalëve arabe dhe persiane me alternativa autentike “turke” (si dhe fjalë nga frëngjishtja, gjuha evropiane moderne më e preferuar në atë kohë).
Disa zëvendësime, u gjetën në gjuhën e përditshme të zonave rurale të Anadollit apo banorët turq të Azisë Qendrore: që të dyja supozoheshin se kishin ruajtur të paprekur gjuhën turke origjinale. Të tjerat, u shpikën thjesht nga një komitet i veçantë e më pas u futën në programet mësimore në klasa dhe fjalorë, ku disa mbetën aty ndërsa disa të tjera jo.
Kjo përpjekje çoi në krijimin e një gjuhë elitare, me një shkrim të kuptueshëm për masat dhe e anasjellta, ndoshta duke zëvendësuar shprehjen latine si psh “sine qua non”, me shprehje të thjeshta në anglisht si “e nevojshme”.
Ndonëse një dekadë më vonë, vetë reformat u bënë një pengesë ideologjikisht e nxitur e të kuptuarit, sikurse fjalë krejtësisht të zakonshme u zëvendësuan me të reja, krijime artificiale bombastike. Imagjinoni sikur qeveria të detyronte të gjithë, që në vend të shenjës “Exit” të lexonin “Goplace”.
Me gjasë, përpjekja do të braktisej dhe njerëzit do të talleshin me absurditetin e këtij propozimi, duke imagjinuar termat e reja të rreme si “götürgeç oturaklı” ose “ndenjëse që sjellin diçka” për fjalën “autobus”.
Historianët, e kanë kritikuar gjithnjë Ataturkun, për zellin e tij revolucionar dhe natyrën autoritare të reformave të tij. Shumë të tjerë pretendojnë se këmbëngulja e tij, për krjimin e një shoqërie të larmishme nën “këmishën e forcës” së një nacionalizmi modern laik, bëri që qeveritë e mëpasme t’i përgjigjen me dhunë njerëzve që tentonin të flisnin për çështjen kurde apo rikthimin e mbajtjes së shamisë.
Por sikundër shkrimtari francez Antoine de Saint-Exupéry lë të kuptohet tek libri “Princi vogël’, faji gjithashtu bie edhe mbi evropianët, paragjykimet e të cilëve i çuan ata t’i shohin këto reforma si të nevojshme dhe, të themi, t’i merrnin turqit me  kapele cilindrike, më shumë seriozisht se sa turqit që dikur mbanin feste.
Por, edhe pse nuk e mohon transformimin radikal, që Ataturku solli në gjuhën e vendit të tij, apo edhe shpejtësinë me të cilën ai e bëri këtë, ndarja me osmanisten nuk ishte aq e shpejtë sa pretendojnë shumë vetë aktualisht. Në fillim të viteve ‘900, shumica dërrmuese e qytetarëve turq, nuk mund të lexonin apo shkruanin ndonjë dorëshkrim.
Edhe në mesin e elitës, kishte shumë nga ata që ishin tashmë të njohur me shkronjat latine nga studimi i frëngjishtes. Për më tepër, për dekada të tëra pas vitit 1928, shumë turq dhe sipas thashethemeve edhe vetë Ataturku, vazhduan të mbajnë ditarë, shkruajnë për miqtë dhe shënonin shpenzimet e pazarit në shkrimin arab, që ata kishin mësuar që të vegjël kur ishin në shkollë. Në një farë kuptimi, revolucioni gjuhësor i Ataturkut, u realizua plotësisht vetëm në vitet ‘70, kur brezi i parë i të rriturve u mplak, pa patur ndonjë njohuri të osmanishtes.
Otomania
E gjithë kjo histori, e bën të tingëllojë disi ironik projektin e Erdoganit për të risjellë përsëri në shkolla gjuhën osmane. Gjesti i Erdoganit, ka për qëllim masat popullore të  devotshme të Turqisë, që kryesisht e pranojnë idenë, se kjo gjuhë është pjesë e trashëgimisë “së tyre“.
Por, për pjesën më të madhe të shekullit të kaluar, ishte në fakt klasa drejtuese e elitave të mirearsimuara laike, avokatëve dhe diplomatëve në veçanti, që cilët ishin më të kënaqur me përdorimin e zbukurimeve dhe të panjohura gjuhësore të osmanishtes së vjetër.
Reforma gjuhësore e Ataturkut, ishte një pjesë integrale e nacionalizmit të tij populist, i cili kërkonte të dallonte regjimin e tij të ri revolucionar nga qeveria e vjetër osmane, shpesh shtypëse dhe jopopullore.
Por një retorikë e tillë, e fshehu natyrën autokratike të regjimit të tij dhe vazhdimësinë ndërmjet elitës osmane dhe liderëve turq të shekullit të XX-të. Pas dekadave frustrimi me këtë elitizëm laik e shpesh jodemokratik, mësimi i gjuhës së gjykatës osmane, mund të interpretohet si një gjest populist. Por nëse popullsia turke, mëson të lexojë osmanisht për veten e saj, nostalgjia popullore osmane islame mund të jetë viktima e parë.
Nga shumë pikëpamje, duket se islamikët modernë nën Erdoganin, janë njerëzit e parë që përqafuan të kaluarën otomane të vendit të tyre, pas gati një shekulli neglizhence laike.
Por mund të jetë më e saktë të thuhet, se ata janë thjesht grupi më i fundit dhe i suksesshëm në Turqi, që përvetësojnë historinë osmane për qëllimet e tyre ideologjike.
Faktisht grupi i parë ishte Ataturku dhe mbështetësit e tij. Edhe pse Ataturku e denoncoi familjen osmane mbretërore për keqqeverisje, ai shumë shpejt njohu sukseset e ushtrisë së frikshme osmane nga Jemeni tek portat e Vienës, si një haraç i shpirtit luftarak të kombit turk osman.
Në vitet ‘40 dhe ’50 të shekullit të kaluar, nacionalistët turq kremtuan arritjet ushtarake osmane, si dhe të arritjet në arkitekturë, kulturë dhe shkencë gjatë epokës së artë të perandorisë në shekullin e XV. Gjeneratat e fëmijëve turq, janë rritur me karikaturat dhe filma aksion, që bënin fjalë për heronjtë ushtarake osmanë të kohës.
Disa nacionalistë laikë, kanë shkuar madje aq larg sa të pretendojnë se sulltanët osmanë si Mehmet Pushtuesi, shpikën tolerancën fetare dhe ndihmuan në frymëzimin e Rilindjes Evropiane. Kohët e fundit, një interpretim rival i historisë osmane, e bëri multikulturalizmin përfshirës, si tiparin kryesor të Perandorisë.
Duke vënë theksin tek bashkëjetesa e besimeve dhe kulturave nën sundimin osman, ky version apelon, si ndaj liberalëve perëndimorë në kërkim të shembujve kundër përplasjes së qytetërimeve, si edhe ndaj progresistëve turq që nga ana e tyre kërkojnë të ndërtojnë një identitet më përfshirës për shtetin turk.
Islamikët modernë turq, kanë punuar shumë për të shartuar leximet islamike të së shkuarës osmane, me traditën nacionaliste e liberale. Një reaksion alergjik bashkëkohor ndaj gjithë asaj çka është osmane, është në mos asgjë një shenjë e suksesit të islamikëve.
Nën një klimë politike më pak të polarizuar, shumë prej figurave të opozitës që tani kritikojnë aktin e Erdoganit, mund ta kishin mirëpritur atë si pjesë e një përpjekje patriotike, që lidhet me një kapitull të lavdishëm të historinë turke. Por të mësosh osmanishten në këtë kohë, duket e dyshimtë kur ajo paraqitet së bashku me nismën për futjen e mësimit të fesë në klasat fillore dhe kufizimet e reja mbi alkoolin, të gjitha pjesë e planit të Erdoganit për të krijuar një “brez të devotshëm”.
Është një moment, kur klishetë e vjetra orientaliste rreth dekadencës osmane dhe korrupsionit, duken si një korrigjues i nevojshëm për një histori romantike osmane, duke e pastruar madje edhe nga nivelet normale të shthurjes njerëzore dhe shtypjes.
E armatosur me një njohuri të gjuhës osmane, dhe një dëshirë të motivuar politikisht, për të hedhur poshtë mitet islamike, shumica e akademikëve turq kanë filluar tashmë, që të gërmojnë prova të së kaluarës më pak të idealizuar osmane.
Krahas poezive rreth hamameve dhe banketeve mbretërore, kjo përfshin materiale më thelbësore, që tregojnë sesi vetë qytetarët osmanë, kritikonin korrupsionin zyrtar apo abuzimet e justifikuara nga ana fetare të pushtetit. Një aluzion i asaj, që për Eroganin duhet të qëndrojë në arkiv, vjen nga një shkrim i vitit 1951 i revistës së atëhershme popullore “Historia Botërore”, redaktorët e së cilës pohuan se kishin kërkuan nëpër arkiva për të gjetur vendimet më “rrënqethëse” të gjyqtarëve osmane, duke garantuar se ato “tejkalonin edhe romanet triller më të famshme të shekullit XX”.
Lexuesit, premtonin ata, do të tronditeshin nga vendimet e gjyqtarëve mbi “ushqimin e qenve me trupa njerëzish, varjen e burrave nga hunda sikur të ishin arinj, varjen e grave nga gjokset e tyre, dhe burrat nga pjesë të tjera të trupit”.
Një komentator i kanalit televiziv turk kundër qeverisë “Halk TV”, bëri njëherë shaka duke thënë se nëse njerëzit do të arrijnë të mësojnë osmanishten, ata më në fund do të jenë në gjendje, të lexojnë të kaluarën kriminale të gjyshit të Erdoganit.
Partia e Erdoganit, AKP ka ushtruar në forma të shumta  censurën, duke u përpjekur për të kontrolluar se çfarë mund të lexojnë qytetarët turq. Por, sikurse sugjerojnë këto goditje të ashpra, të mësosh një gjuhë të re është krejtësisht armiqësore për këtë lloj kontrolli. T’i nxisësh nxënësit të mësojnë osmanishten do të jetë e vështirë. Edhe më e vështirë do të jetë, të kontrollohet sesi ata i përdorin aftësinë e fituara rishtas./  “Foreign Affairs” /
a.g./www.bota.al

Πολιτικός Γραμματέας των τσάμηδων, σύμβουλος του Υπουργού Εξωτερικών Κοσσόβου - Këshilltari i Hashim Thaçit: “Jam mysliman, mos bëni panik”

Adri Nureallari, (ish këshilltari i Berishës dhe Sekretari Politik i PDIU-së) tashmë këshilltar i Ministrit të Punëve të Jashtme të Kosovës, Hashim Thaçi, ka publikuar një foto në profilin e tij në Facebook, ku shihet i veshur me një triko në të cilën ka një mbishkrim, siç duket të bërë gjatë një seance stërvitore. Siç edhe shihet në foto, në mbishkrimin në fjalë shkruan “I’m muslim, don’panic”, që në shqip i bie “Jam mysliman, mos bëni panik”. Megjithatë, nëse e ka bërë me qëllim ose ka qenë rastësi, nuk mund të thuhet. Gazeta Express (respekt)

O Ardi Nurellari ( ο πρώην σύμβουλος του Μπερίσα, σύμφωνα με το βιογραφικό του, και Πολιτικός Γραμματέας του Κόμματος των τσάμηδων PDIU)  τώρα πια σύμβουλος του Υπουργού Εξωτερικών του Κοσσόβου, Χασίμ Θάτσι (πρώην πρωθυπουργός), έχει δημοσιεύσει μια φωτογραφία στο προφίλ του στο Facebook, όπου φαίνεται να φορά μια αθλητική μπλούζα με την επιγραφή, “I’m muslim, don’panic” «Είμαι μουσουλμάνος μην πανικοβάλλεστε». Δεν ξέρουμε αν το έχει κάνει σκόπιμα μας μεταφέρει η εφημερίδα express Κοσσόβου. Εμείς πάλη λέμε πως τίποτα δεν είναι τυχαίο ειδικά η προώθηση του σε διάφορα αξιώματα μέσα και έξω από την Αλβανία και η άνευ όρων εκπαίδευση του για να εξυπηρετήσει τα εθνικιστικά συμφέροντα της Αλβανίας. Ας πάρουν και οι δικοί μας μαθήματα!!!!!!

Αλβανία: "Την γυναίκα την σκότωσα γιατί ήθελε να πάει για να ψωνίσει τρόφιμα. Εγώ της το είχα απαγορέψει" - “Gruan e vrava se donte të dilte nga shtëpia për të blerë ushqime. Unë ia kisha ndaluar këtë gjë”

Arben Muho, 51­vjeç, ka rrëfyer për policinë arsyet që e çuan drejt rrahjes barbare të bashkëshortes së tij 48­ vjeçare, e cila ndërroi jetë si pasojë e dhunës së egër. Ai ka thënë se gruas së tij, Teuta Muho, ia kishte ndaluar ndaljen jashtë oborrit të shtëpisë. Duke folur në polici, Muho ka thënë se ajo ka kërkuar të shkonte në dyqan për të blerë ushqime, ndaj dhe e ka rrahur. “E rraha se më kërkoi që të dilte nga shtëpia dhe të shkonte të blinte ushqime. Una ia kisha ndaluar daljen nga shtëpia dhe e kisha paralajmëruar që të mos e shihja larg oborrit. E kisha paralajmëruar për këtë gjë, por nuk më dëgjoi”, mësohet se ka thënë ai në polici. Ngjarja e rëndë ndodhi ditën e djeshme në Fier, teksa Muho sapo ishte liruar nga gjykata. Ai ishte dënuar me 3 vite burg, por gjykata e ka liruar pas 8 muajsh./b.l gazetatema

Ο Αρμπέν Μούχο 51 ετών, ομολόγησε  στην αστυνομία τους λόγους  για τους οποίους έδειρε βάρβαρα μέχρι θανάτου την 48 ετών γυναίκα του , οι οποία πέθανε εξαιτίας  της βιαιότητας. Είπε πως είχε πει στην γυναίκα του να μην βγει έξω από την αυλή του σπιτιού της. Μιλώντας στην αστυνομία, ο Μούχο έχει πει πως αυτή ζήτησε να πάει στο μαγαζί για να αγοράσει τρόφιμα, για το λόγο αυτό την έδειρε. «Την έδειρα γιατί μου ζήτησε να βγει από το σπίτι και να αγοράσει τρόφιμα. Εγώ της το είχα απαγορεύσει την έξοδο από το σπίτι και την είχα προειδοποιήσει να μην την δω μακριά από την αυλή. Την είχα προειδοποιήσει για αυτό το πράγμα, αλλά δεν με άκουσε», φαίνεται να είπε στην αστυνομία. Το γεγονός συνέβη εχτές στο Φιέρι, ενώ ο Μούχo είχε μόλις αποφυλακιστεί από το δικαστήριο. Είχε καταδικαστεί σε τρία χρόνια φυλάκιση αλλά το δικαστήριο τον άφησε ελεύθερο μετά από 8 μήνες.

Αμφίπολη: Πέντε οι σκελετοί που βρέθηκαν στον τάφο. Μια γυναίκα, τρεις άνδρες και ένα μωρό - Amfipoli: Pesë skeletë u gjendën në varrezë. Një grua, tre burra dhe një foshnjë

Νέες ανακοινώσεις για το νεκρό της Αμφίπολης. Οχι έναν, αλλά πέντε σκελετούς βρήκαν τελικά οι ερευνητές. Ο τάφος στο Λόφο Καστά ήταν οικογενειακός και μέσα βρέθηκαν: 1. Μία γυναίκα, περίπου 60 ετών 2. Δύο άντρες, περίπου 30 ετών 3. Ενα μωρό 4. Ένας καμένος νεκρός (είχε καεί σε προγενέστερη χρονική φάση από αυτή που πέθαναν οι άλλοι τέσσερις) Συνοπτική εικόνα Τα σκελετικά κατάλοιπα του ταφικού μνημείου, από τον λόφο Καστά Αμφίπολης αντιστοιχούν σε 550 περίπου οστά, θρυμματισμένα και ακέραια, ένα κρανίο σε αρκετά καλή κατάσταση, από το οποίο λείπουν τα οστά, που συνθέτουν το πρόσωπο και μία σχεδόν ακέραιη κάτω γνάθο. Δεν βρέθηκαν δόντια, εκτός από μία τερηδονισμένη ρίζα δεξιού δεύτερου προγόμφιου, η οποία βρισκόταν μέσα στη κάτω γνάθο και εμφανίζει προχωρημένο ακρορριζικό απόστημα. Από τα 550 οστά, που καταμετρήθηκαν, τα 157, τα οποία προέκυψαν κατόπιν προσεκτικής ανάταξης από διαφορετικά θραύσματα διάσπαρτων οστών, καταγράφηκαν συστηματικά σε βάση δεδομένων και έγινε προσπάθεια απόδοσης τους σε επιμέρους άτομα. Επιπλέον, αναγνωρίστηκαν οστά ζώων, κάποια από τα οποία φαίνεται να ανήκουν σε μακρά οστά ιπποειδούς. Τα οστά των ζώων θα μελετηθούν από ειδικό ζωοαρχαιολόγο. Ο ελάχιστος αριθμός των ατόμων, που ταυτοποιήθηκαν από τα διαγνωστικά σκελετικά κατάλοιπα αντιστοιχεί σε πέντε άτομα, τέσσερα εκ των οποίων αποδίδονται σε ενταφιασμούς και ένα σε καύση.

Deklarata të reja në lidhje me të vdekurin e Amfipolit. Jo një por pesë skelete si përfundim zbuluan studiuesit. Vari në Kodrën Kasta ishte familjar dhe brenda u gjendën: 1.    Një grua rreth 60 vjeç 2.    Dy burr, rreth 30 vjet, 3.    Një foshnjë, 4.    Një i vdekur i djegur (ishte djegur në një fazë më të hershme kohore nga ajo që vdiqën 4 të tjerët. Pamja e përgjithëshme. Mbeturinat skeletore të varrezës së Kodrës Kasta në Amfipoli iu përkasin pothuajse 55 eshtrave përafrësisht, disa të thërrmuara e disa të plota, një kafkë në gjendje mjaft të mirë, nga e cila mungojnë eshtra që përbëjnë fytyrën dhe një pothuajse e plotë nga nofulla e poshtme. Nuk u gjendën dhembë, përveç një rënje të kariezuar të paradhëmballës së dytë të krahut të djathtë, e cila gjendej  brenda nofullës dhe shfaq një abses apikal. Nga 550 eshtrat, që u numëruan, 157, të cilat dolën pas një klasifikimi të kujdesshëm nga copa të ndryshme të eshtrave të shpërndara, u rregjistruan në mënyrë sistematike në një bazë të dhënash  dhe u bë përpjekje identifikimi në personat respektivë. Për më tepër u dalluan eshtra kafshësh, disa prej tyre duket se iu përkasin eshtrave të gjata të kuajve. Eshtrat e kafshëve do të studiohen nga një arkeolog specialist për kafshët. Numëri minimal i personave që u identifikuan nga mbeturinat e diagnostikuara skeletike përputhet me pesë persona, katër nga të cilët vijnë nga varrime dhe njëri nga djegia.

Ενδεικτική εκπροσώπηση οστών Ατόμου 2 με φωτογραφίες οστών - Përfaqësim simbolik i personit të dytë

Ενδεικτική εκπροσώπηση οστών Ατόμου 3- Përfaqësim simboli i eshtrave të personit të 3-të 

Άτομα 4 και 5 - Persona 4-5

Ενδεικτική εκπροσώπηση οστών Ατόμου 4 - Përfaqësim simbolik i eshtrave të personit të 4-ët

Νέα Ελληνική εκπομπή για την μειονότητα από την δημόσια ραδιοτηλεόραση Αργυροκάστρου

Με παρουσιαστή τον δημοσιογράφο κ. Δημήτρη Κίκη, ξεκίνησε η εκπομπή «Περπατώντας στον τόπο μας» από την δημόσια ραδιοτηλεόραση Αργυροκάστρου (RTGJ). Σκοπός της εκπομπής είναι να προβάλει και να ενημερώνει τους Έλληνες της Βορείου Ηπείρου για τα προβλήματα που μαστίζουν τον τόπο μας.

Επίσης η εκπομπή έχει και πολιτισμικό χαρακτήρα γιατί πέραν από την ενημέρωση, έχει σκοπό να αναπτύξει, να διατηρήσει και να προβάλει τις αναλλοίωτες αξίες του τόπου μας όπως η τέχνη,τα ήθη και τα έθιμα αλλά και οτιδήποτε πλαισιώνει την Εθνική μας ταυτότητα.

Η εκπομπή θα προβάλλεται κάθε Παρασκευή 8:30μμ - 9:00μμ και κάθε Κυριακή στις 1:30μμ θα προβάλλεται σε αναμετάδοση.

Πηγή: www.himara.gr

Τι Μάνα είναι Αυτή! - Çfarë nëne është Ajo!

Τι Μάνα είναι Αυτή! Γέροντας Παΐσιος – Γέροντα, γιατί η Παναγία άλλοτε µου δίνει αμέσως αυτό που της ζητώ και άλλοτε όχι; – Η Παναγία, όποτε έχουμε ανάγκη, απαντά αμέσως στην προσευχή µας∙ όποτε δεν έχουμε µας αφήνει, για να αποκτήσουμε λίγη παλικαριά. Όταν ήμουν στην Μονή Φιλοθέου, μια φορά αμέσως μετά την αγρυπνία της Παναγίας, µε έστειλε ένας Προϊστάμενος να πάω ένα γράμμα στην Μονή Ιβήρων. Ύστερα έπρεπε να πάω κάτω στον αρσανά της μονής και να περιμένω ένα γεροντάκι που θα ερχόταν µε το καραβάκι, για να το συνοδεύσω στο μοναστήρι µας – απόσταση μιάμιση ώρα µε τα πόδια. Ήμουν από νηστεία και από αγρυπνία. Τότε, τη νηστεία του Δεκαπενταύγουστου την χώριζα στα δύο∙ µέχρι της Μεταμορφώσεως δεν έτρωγα τίποτε, την ημέρα της Μεταμορφώσεως έτρωγα και μετά μέχρι της Παναγίας, πάλι δεν έτρωγα τίποτε.  Έφυγα λοιπόν αμέσως μετά την αγρυπνία και ούτε που σκέφθηκα να πάρω μαζί µου λίγο παξιμάδι. Έφθασα στην Μονή Ιβήρων, έδωσα το γράμμα και κατέβηκα στον αρσανά, για να περιμένω το καραβάκι. Θα ερχόταν κατά τις τέσσερις το απόγευμα, αλλά αργούσε να έρθει. Άρχισα εν τω μεταξύ να ζαλίζομαι. Πιο πέρα είχε μια στοίβα από κορμούς δένδρων, σαν τηλεγραφόξυλα, και είπα µε τον λογισμό µου: «Ας πάω να καθίσω εκεί που είναι λίγο απόμερα, για να µη µε δει κανείς και αρχίσει να µε ρωτάει τι έπαθα». Όταν κάθισα, µου πέρασε ο λογισμός να κάνω κομποσχοίνι στην Παναγία, να µου οικονομήσει κάτι. Αλλά αμέσως αντέδρασα στον λογισμό και είπα: «Ταλαίπωρε, για τέτοια τιποτένια πράγματα θα ενοχλήσεις την Παναγία;». Τότε βλέπω μπροστά µου έναν Μοναχό. Κρατούσε ένα στρογγυλό ψωμί, δύο σύκα και ένα μεγάλο τσαμπί σταφύλι. «Πάρε αυτά, µου είπε, εις δόξαν της Κυρίας Θεοτόκου» και χάθηκε. Ε, τότε διαλύθηκα∙ µε έπιασαν τα κλάµματα, ούτε ήθελα να φάω πια… Πα, πα! Τι Μάνα είναι Αυτή! Να φροντίζει και για τις μικρότερες λεπτομέρειες! Ξέρεις τι θα πει αυτό!..

Çfarë nëne është Ajo! Jerond Paisi. -          Jerond , përse e Tërëshenjta herë mi jep menjëherë ato që i kërkoj dhe herë jo? -          E Tërëshenjta, kur kemi nevojë, përgjigjet menjëherë në lutjen tonë, kur nuk kemi na le, që të fitojmë pak trimëri. Kur isha në Manastirin e Filotheit, një herë, menjëherë pas agripnisë së Tërëshenjtës më dërgoi një Udhëheqës që të çoj një letër në Manastirin e Iviron. Më pas duhet që të shkoj në vendqëndrimin e manastirit që të prisja një jerond që do të vinte me anije, për ta shoqëruar në manastirin tonë – largësia një orë e gjysëm më këmbë. Isha me kreshmë dhe agripni. Atëhere kreshmën e pesëmbëdhjetë gushtit  e ndaja në dy pjesë, deri për Metamorfozë nuk haja asgjë, ditën e Metamorfozës haja dhe më pas deri për të Tërëshenjtës nuk haja asgjë. Ika pra menjëherë nga agripnia dhe as e mendova që të merrja me vete ndonjë kore bukë. Arrita në Manastirin e Iviron, ja dhashë letrën dhe zbrita në vendqëndirmin e varkave  që të prisja, por po vonohej të vinte. Filloi të më merrej mendja. Më tutje kishte një stivë me kërcunj pemësh, si shtylla telegrafi, dhe thashë me mendjen time: “Të shkoj që të qëndroj atje që është pak si mënjanë që të mos më shohë dikush dhe fillon të më pyesë se ç’pësova” Kur qëndrova mendja më shkoi që të bjë komboskin tek e Tërëshenjta, që të kujdesej me diçka. Por menjëherë reagova dhe i thashë mendimit: “ O i mjerë, për të tilla gjëra koti të shqetësosh të Tërëshenjtën?” Atëhere shikoj para meje një Murg.  Mbante një bukë të rrumbullaktë, dy fiq dhe një veshul të madh rrush. “Merri këto më tha, për lavdi të Zonjës Hyjlindëse” dhe u zhduk. E atëhere u dërrmova, më zunë të qarat, as doja të haja më... Po, po! Çfarë Nëne është Ajo! Të kujdeset dhe për hollësitë më të mëdha. E di se çdo të thotë kjo!....