Αλβανός (τουρκαλβανός) ο πιλότος που έριξε το ρωσικό βομβαρδιστικό!

Σύμφωνα με τα αλβανικά ΜΜΕ. Η είδηση για την κατάρριψη του ρωσικού βομβαρδιστικού από τα τουρκικά αεροπλάνα, την  έδωσε ο αλβανός πιλότος, ο οποίος ειδοποίησε την στρατιωτική βάση της Άγκυρας και ύστερα τον Τούρκο Πρόεδρο Ερντογάν. Η Άγκυρα υπερασπίστηκε  τις δηλώσεις που είχαν γίνει σχετικά με το θέμα μέσω των οποίων ειδοποιούσε τις ρώσικες αρχές να μην πετάξουν στο τουρκικό εναέριο χώρο. Εντωμεταξύ δικαιολόγησε το πιλότο ο οποίος είχε λάβει διαταγές για την προάσπιση του Τουρκικού εναέριου χώρου. Αλλά ποιος είναι ο αλβανός πιλότος ? Ονομάζεται Κούρτη και ανήκει στην ομάδα “Yalnizca Turk”, και είναι ειδικός στους πολεμικούς ελιγμούς  με το F-16. Ο Κούρτης έχει καταγωγή από Πρέσεβο. Είναι γεγονός πως ο Κούρτη είναι μόνο ένας από τους πολλούς αλβανούς που υπηρετούν στο Τουρκικό στρατό. Κατά χιλιάδες είναι οι Στρατηγοί, αξιωματικοί και οι πιλότοι, αλβανικής καταγωγής.

Σχόλιο. Εμείς θα λέγαμε κάτι άλλο. Είναι πολλοί οι τουρκαλβανοί που υπηρετούν το τουρκικό στρατό, όπως πάντα. Τούρκοι στην συνείδηση είναι και επί το πλείστων οι αλβανοί μωαμεθανοί του Κοσσόβου αλλά και της Αλβανίας

Εξαφανίζονται 671 εικόνες που κατασχέθηκαν πριν από δύο χρόνια από έναν ιερόσυλο, "συλλέκτη" - Zhduken 671 ikona nga koleksioni i Gjergji Thimios

Μετά από δύο χρόνια στην κατάσχεση στις αποθήκες της Εθνικής Πινακοθήκης της Αλβανίας, οι εικόνες που είχαν κλαπεί από τον Γεώργιο Θύμιο , τον δήθεν συλλέκτη , και ανήκουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία, ανήκουν και είναι προϊόν το ελληνορθόδοξου πνεύματος, μεταφέρθηκαν στο Ιστορικό Εθνικό Μουσείο της Αλβανίας. Μετά από την έναρξη της διαδικασίας μετακίνησης, με σκανδαλώδες τρόπο, όπου οι εικόνες μεταφέρθηκαν σας καυσόξυλα, το Υπουργείο Πολιτισμού αναγκάστηκε μετά από πίεση των ΜΜΕ, να σταματήσει και να αναδιοργανώσει την  μετακίνηση, ώστε να γίνου σεβαστοί οι κανόνες μεταφοράς και προστασίας τους. Εχτές το Υπουργείο ενημέρωσε πως τελείωσε η μεταφορά διευκρινίζοντας πως οι εικόνες και τα άλλα ιερά κειμήλια βρίσκονται στο Εθνικό Μουσείο και ότι σύνολο είναι 476 εικόνες ενώ πριν από δύο χρόνια ενημερωθήκαμε πως είχαν κατασχεθεί 1147 εικόνες. Γεννάτε εύλογο το ερώτημα: Που πήγαν οι υπόλοιπες 671 εικόνες από την "συλλογή" του Θύμιου;  

..........................................

Dy vjet pasi qëndruan nën sekuestro në ambientet e Galerisë Kombëtare të Arteve, ikonat qindravjeçare të koleksionistit të arrestuar Gjergji Thimio, u transferuan në Muzeun Historik Kombëtar. Pas nisjes së zhvendosjes dy javë më parë në kushte skandaloze, duke i trajtuar ato vlera të trashëgimisë si “dru për zjarr”, Ministria e Kulturës u detyrua pas këmbënguljes së mediave, të ndalojë transportin dhe ta riorganizonte duke respektuar më në fund procedura të mbrojtjes së tyre. Dje Ministria lajmëroi se e ka përfunduar transferimin duke saktësuar se ikonat dhe artefaktet tashmë të mbrojtura në Muzeun Kombëtar janë gjithsej 477 ikona (në fakt janë 476 sepse një ikonë ishte regjistruar dy herë). Por gati 2 vjet më parë policia njoftoi se kishte sekuestruar 1147 ikona. Lind pyetja ku shkuan 671 ikona të sekuestruara në koleksionin e Thimios? 

lapsi.al

Πτήσεις επιτήρησης άρχισε η Αεροπορία Στρατού στα σύνορα με την Αλβανία

Πτήσεις επιτήρησης στην περιοχή ευθύνης της 8ης Ταξιαρχίας στα Ιωάννινα ξεκίνησε η Αεροπορία Στρατού σε μία προσπάθεια να αυξηθεί το αίσθημα ασφάλειας των κατοίκων, αλλά και να σταλεί το μήνυμα στην απέναντι πλευρά πώς τα σύνορα της χώρας δεν είναι "ξέφραγο αμπέλι".

Το ελικόπτερο UH-1 πραγματοποίησε χαμηλές πτήσεις πάνω από τα επιτηρητικά φυλάκια, από τα ακριτικά χωριά της μεθορίου, καθώς και από την πόλη των Ιωαννίνων.

Η πτήση του ελικοπτέρου εντάσσεται στα μέτρα που εξήγγειλε ο ΥΕΘΑ Πάνος Καμμένος μετά την περιοδεία που πραγματοποίησε τον Ιούνιο στην Ήπειρο και τη Δυτική Μακεδονία, αναφορικά με την ενίσχυση του αισθήματος ασφαλείας των κατοίκων της περιοχής. Στα εν λόγω μέτρα εντάσσονται επίσης, η ενίσχυση του προσωπικού των Επιτηρητικών Φυλακίων και των Μονάδων της περιοχής, γεγονός που ήδη έχει επιτευχθεί με τις στοχευμένες παρεμβάσεις στις μεταθέσεις των δύο τελευταίων σειρών οπλιτών.

Ακόμη, η συνεχής εκτέλεση Τακτικών Ασκήσεων Μετά Στρατευμάτων (ΤΑΜΣ), όπως η πρόσφατη ΤΑΜΣ «ΠΕΝΤΑΛΩΝΙ – 2015», αλλά και οι συνεκπαιδεύσεις Μονάδων της περιοχής με τμήματα Ειδικών Δυνάμεων, η εκτέλεση αναγνωρίσεων και εκπαιδεύσεως στην περιοχή από Ειδικά Τμήματα Καταδρομών και οι πτήσεις επιτήρησης ελικοπτέρων.

Πηγή: http://www.himara.gr

Η Ε.Ε. κατακεραυνώνει την Αλβανία για την κατεδάφιση του Αγίου Αθανασίου

Για μια ακόμη φορά, η Αλβανία απέτυχε να πάρει θετική σύσταση για την ένταξη της στην Ευρωπαϊκή Ένωση και η υπόθεση κατεδάφισης του Ιερού Ναού του Αγίου Αθανασίου ήταν ένας από τους λόγους που η Έκθεση Προόδου της Αλβανίας για το 2015, ήταν αρνητική για την Αλβανία.

Αναλυτικά, στην Έκθεση Προόδου της Αλβανίας για το 2015, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που δημοσιεύθηκε πρόσφατα, στην παράγραφο σχετικά με τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, σελίδα 57 της έκθεσης, η επιτροπή αναφέρει:

"Τον Αύγουστο, μια Ορθόδοξη Εκκλησία στις Δρυμάδες κατεδαφίστηκε από τις αλβανικές αρχές με την αιτιολογία ότι χτίστηκε παράνομα, προκαλώντας διαμαρτυρίες από την κοινότητα της Εκκλησίας."

Για ακόμη μια φορά το Αλβανικό κράτος απέτυχε να πείσει τους Ευρωπαίους ότι θέλει να εντάχθει στην Ευρωπαϊκή κοινότητα των προοδευτικών κρατών, αλλά κατάφερε άθελά της να δείξει αντί-δημοκρατική και εθνικιστική δράση με την κατεδάφιση του Ιερού Ναού του Αγίου Αθανασίου στις Δρυμάδες.

Ο Εκσκαφέας

Διάβασε εδώ: Έκθεση Προόδου της Αλβανίας για το 2015, της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Πηγή: http://www.himara.gr

Ο Πρόεδρος των τσάμηδων θέλει να εξηγήσει την ιστορία στην Ελλάδα....(Τι να πει κανείς;)

Δεν... έφεξε...

Επιθυμία να… επισκεφθεί την Ελλάδα, είτε ο ίδιος ως αντιπρόεδρος της Αλβανικής Βουλής, είτε το μέλος του κόμματός του που έχει διορισθεί υφυπουργός Εξωτερικών στην αλβανική κυβέρνηση, δήλωσε ο αρχηγός του κόμματος των Τσάμηδων Σπετίμ Ιντρίζι, ο οποίος όλο και ενισχύει τον ρόλο του στο πολιτικό σκηνικό της Αλβανίας. 

Ο Ιντρίζι το έχει μάθει το μάθημά του και έτσι σε συνέντευξή του σε αλβανική εφημερίδα αποκαλύπτει ότι θα ήταν πολύ χρήσιμο να επισκεφθεί την Ελλάδα με την ιδιότητα του αντιπροέδρου της Βουλής ώστε να εξηγήσει το θέμα των Τσάμηδων στην ελληνική πλευρά.

Δεν του φθάνει όμως η συζήτηση για το Τσαμικό. Θέλει να ανοίξει τη συζήτηση, όπως λέει, και για τους «ορθόδοξους Τσάμηδες που ζουν στην Ελλάδα και δεν έχουν κανένα δικαίωμα», να αρχίσει συζήτηση για τους Αρβανίτες αλλά και για τη νέα… αλβανική διασπορά, όπως ονομάζει ο κ. Ιντρίζι τους αλβανούς μετανάστες στην Ελλάδα.

Ο Ιντρίζι δηλώνει ότι η Αλβανία πρέπει να επιμείνει στην άρση του εμπόλεμου και ότι θα πρέπει η κυβέρνηση να παραμείνει συνεπής στη δέσμευσή της για επίλυση του Τσαμικού εφαρμόζοντας το γνωστό ανθελληνικό ψήφισμα της Αλβανικής Βουλής. 

• Καταλαβαίνετε μόνο και μόνο από αυτά πόσο καλλιεργείται το ανθελληνικό κλίμα στα Τίρανα αλλά και την ατζέντα που επιχειρούν να επιβάλουν ορισμένοι κύκλοι στις ελληνοαλβανικές σχέσεις με μοναδικό σκοπό να υπονομεύσουν την εξομάλυνση των σχέσεων των δύο γειτονικών χωρών. Προς όφελος, προφανώς, κάποιων… τρίτων.

• Δημοσιεύτηκαν οι συνταξιοδοτήσεις λόγω συμπλήρωσης 35ετίας και του 60ού έτους ηλικίας για τους πρέσβεις: Χ. Σαλαμάνη, Α. Δενδούλη, Αθ. Καλλιδόπουλο, Δ. Κουντουρέα, Κ. Ζαγοριανού-Πρίφτη, Π. Μαυρομιχάλη, Π. Καρκαμπάση, Γ. Παπαδόπουλο και Α. Βλαβιανό.

• Στους Αγίους Σαράντα άγνωστοι κατέβασαν και έκαψαν την ελληνική σημαία από τα γραφεία της μειονοτικής οργάνωσης Ομόνοια. Είχε προηγηθεί κι άλλο ανάλογο επεισόδιο, όπου πάλι άγνωστοι είχαν κατεβάσει από τα γραφεία της Ομόνοιας την ελληνική σημαία και τη σημαία της Ευρωπαϊκής Ένωσης…

• Πολύ ενδιαφέρον θα έχει η πρώτη επίσκεψη του νεοεκλεγέντα τούρκου πρωθυπουργού Αχμέτ Νταβούτογλου στο εξωτερικό, καθώς συμφώνα με όλες τις ενδείξεις θα γίνει στα Κατεχόμενα, όπου αναμένεται ακόμα και σήμερα.

• Θα είναι η πρώτη επίσημη επίσκεψή του στο εξωτερικό μετά τις εκλογές και θα έχει και έναν ιδιαίτερο συμβολισμό καθώς στις 15 Νοέμβριου εορτάζεται η επέτειος ανακήρυξης του ψευδοκράτους.

Τα μηνύματα που θα εκπέμψει ο κ. Νταβούτογλου θα είναι κρίσιμα και καθοριστικά για τα επόμενα βήματα της διαδικασίας των συνομιλιών.

• Πρωτοφανής αμερικανική παρέμβαση και πρόκληση, καθώς η αμερικανίδα πρέσβης Καθλίν Αν Ντόχερτι δέχθηκε σε δεξίωση που παρέθεσε στο ξενοδοχείο Μέριτ στην κατεχομένη Λευκωσία τον αρχηγό των Δυνάμεων της Ειρήνης, όπως ονομάζεται ο τουρκικός κατοχικός Στρατός, στρατηγό Ι. Μπόζκουρτ και άλλους ανώτερους τούρκους αξιωματικούς.

Το ερώτημα φυσικά δεν είναι μόνο γιατί προσκάλεσε τους τούρκους αξιωματούχους που εκπροσωπούν τον κατοχικό Στρατό, αλλά έχει να κάνει με το ότι κανείς δεν είδαμε να εξεγείρεται στη Λευκωσία για το γεγονός ότι η αμερικανίδα πρέσβης, διαπιστευμένη στην Κυπριακή Δημοκρατία, όχι μόνο περιφέρεται στα Κατεχόμενα αλλά παραθέτει και δεξιώσεις…

Ο εξωφρενικός

πηγή

ΕΠΕΤΕΙΑΚΟ - Η Απελευθέρωση της Κορυτσάς...

  Γράφει ο ΝΙΚΟΣ Θ. ΥΦΑΝΤΗΣ

*  Η Κορυτσά «Το Παρίσι των Βαλκανίων», όπως προσφυώς ονομάστηκε, και η ύπαιθρος χώρα που την περιβάλλει, για αιώνες παραμένει σιωπηλή στην ατελεύτητη ροή των χρόνων.

Οι Κορυτσαίοι και γενικά η «Εθνική Ελληνική Μειονότητα» έχουν σαφή συναίσθηση της ύπαρξής τους και εκπεφρασμένη αντίληψη της διαφοράς από το αλβανικό υπόστρωμα. Η ελληνική συνείδηση είναι εκείνη που τους διαφοροποιεί. Το αποκλειστικό κριτήριο της εθνικότητας δεν αποτελεί μόνο η γλώσσα, αλλά το εθνικό φρόνημα, η εθνική συνείδηση. Η συσκότιση αυτής της αλήθειας δημιουργεί παραπλανήσεις και αλλοιωμένες εντυπώσεις.

Ο 19ος αιώνας βρίσκει την Κορυτσά με καθαρή ελληνική συνείδηση η οποία προσδιορίζεται από την εκπαίδευση, τη γλώσσα, την ορθοδοξία, τις παραδόσεις και τις διαχρονικές ελληνικές αξίες. Η εκπαίδευση παρουσιάζει αυξημένη δυναμική και τα σχολεία της Κορυτσάς γίνονται φυτώρια της ελληνικής παιδείας, σε αντίθεση με τα αλβανικά σχολεία, τα οποία ποτέ δεν μπόρεσαν να αναπτυχθούν από έλλειψη μαθητών και δασκάλων και όταν κατόρθωσαν να λειτουργήσουν σχολεία, λειτούργησαν χάρη στη συμπαράσταση του ξένου παράγοντα.

Η πόλη έφτασε στο απόγειο της ακμής της χάρη στους Έλληνες καθ’ όλη τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Αποτελούσε το κέντρο της ελληνικής κίνησης και ζωής. Η φιλοπατρία των Κορυτσαίων και η επιθυμία τους για ίδρυση και λειτουργία ελληνικών σχολείων τους οδήγησε στη σύσταση του περίφημου «Λάσου», του ειδικού δηλαδή κοινοτικού ταμείου που είχε ως κύριο σκοπό τη συντήρηση των σχολείων και τη βελτίωση των συνθηκών λειτουργίας τους.

Η φιλοπατρία αυτή μεταγγίζεται στις ψυχές των απόδημων Κορυτσαίων, οι οποίοι με τις προσφορές και ενισχύσεις τους, προσέβλεπαν σε ευτυχή διέξοδο από τα δεινά. Στο σύντομο αυτό άρθρο δεν θα αναφερθούμε στην ίδρυση και την ακμή της πόλης, στη διοίκηση, τη γλώσσα, τα ήθη και έθιμα, στην προσφορά της εκκλησίας, στην εκπαίδευση, στους ευεργέτες, στη συμμετοχή των Κορυτσαίων στα προεπαναστατικά κινήματα και την προσφορά τους στην Επανάσταση του 1821, ούτε και στους νεότερους αγώνες για την απόκτηση της ελευθερίας τους. Θα περιοριστούμε σε δύο σημαντικές χρονολογίες, οι οποίες σημάδεψαν την πορεία της πόλης. Η πρώτη χρονολογία αναφέρεται στη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων και η δεύτερη κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο.

Α) 7 Δεκεμβρίου 1912

Η Κορυτσά απελευθερώθηκε από την οθωμανική δουλεία πριν από την απελευθέρωση των Ιωαννίνων. Η οθωμανική αυτοκρατορία είχε καταστεί ετοιμόρροπη και πλησίαζε το τέλος της. Κληρονόμοι της οι παλιοί ραγιάδες, τα Βαλκανικά κράτη. Έπειτα από αμφίρροπους αγώνες απελευθερώνονται οι σκλάβοι και αποκτούν την ελευθερία τους.

Το χρονικό της απελευθέρωσης της Κορυτσάς έχει ως εξής: Τα τουρκικά στρατεύματα υπό τον Τζαβήτ Πασά, μετά την απελευθέρωση της Καστοριάς, οπισθοχώρησαν στην Κορυτσά. Ο ελληνικός στρατός με τον υποστράτηγο Κωνσταντίνο Δαμανιό, έπειτα από σκληρές μάχες έκαμψαν την αντίσταση των Τούρκων. Το πρωί της 7ης Δεκεμβρίου 1912 το 12ο Σύνταγμα της 3ης Μεραρχίας έμπαινε θριαμβευτικά στην πόλη. Τα υπολείμματα του στρατού του Τζαβήτ Πασά αποσύρονταν προς την Ερσέκα και Μπορύβα.

Οι κάτοικοι της Κορυτσάς υποδέχτηκαν με θερμές εκδηλώσεις τους απελευθερωτές. Ο Μητροπολίτης Γερμανός, οι πρόκριτοι της πόλης και όλοι οι κάτοικοι βγήκαν να προϋπαντήσουν τους Έλληνες στρατιώτες. Μετά από αιώνες σκλαβιάς και ανείπωτης ταπείνωσης πανηγύριζαν την Ανάστασή τους. Στα τέλη του Ιανουαρίου 1913 διορίστηκε ο πρώτος Έλληνας διοικητής στην Κορυτσά, ο Πέτρος Καψαμπέλης.

Νέο κύμα χαράς και ενθουσιασμού σκέπασε την Κορυτσά όταν στις 3 Μαρτίου επισκέφτηκε την πόλη ο τότε διάδοχος Γεώργιος. Δυστυχώς όμως παρ’ όλους τους αγώνες των Κορυτσαίων, το μοιραίο δεν αποτράπηκε. Πυκνά μαύρα σύννεφα παρουσιάστηκαν στον ορίζοντα. Οι τότε Μεγάλες Δυνάμεις απεφάσισαν η Κορυτσά να περιέλθει στην επικυριαρχία της Αλβανίας. Η Κορυτσά όπως και τα άλλα Ελληνικά τμήματα του Αργυροκάστρου και των Αγίων Σαράντα, αποτέλεσε μέρος του νεοσύστατου αλβανικού κράτους.

Β) 22 Νοεμβρίου 1940

Η ιστορία επαναλήφθηκε μετά από 28 χρόνια, όταν ο ελληνικός στρατός απωθούσε τα ιταλικά στρατεύματα του Ρωμαίου ψευδοκαίσαρα από το Ηπειρωτικό έδαφος και απελευθέρωνε τη μια μετά την άλλη τις βορειοηπειρωτικές πόλεις. Στις 22 Νοεμβρίου 1940 τμήματα του ελληνικού στρατού εισέρχονται απελευθερωτές της Κορυτσάς. Ο κόσμος βγήκε στους δρόμους και ζητωκραύγαζε: «Πήραμε την Κορυτσά». Η απελευθέρωση της Κορυτσάς ήταν η τελευταία μεγάλη επιτυχία του ελληνικού στρατού στο Βορειοηπειρωτικό μέτωπο.

Την πόλη της Κορυτσάς την υποστήριζαν ισχυρές ιταλικές δυνάμεις (Μεραρχία Τριέστι Πιεμόντε Βενέτσια – Αρέστο με δύο τάγματα μελανοχιτώνων – με το τάγμα των Βερσαλιών και ένα τάγμα Αλβανών). 

Ο αγώνας για την κατάληψη της Κορυτσάς κράτησε οχτώ μέρες και ήταν πολυαίμακτος. Πρώτος αξιωματικός που εισήλθε στην πόλη ήταν ο Ιωάννης Μεργέτης. Σύμφωνα με έκθεσή του η επίθεση του Ελληνικού στρατού άρχισε στις 14 Νοεμβρίου αιφνιδιαστικά. Στην πρώτη επίθεση συνελήφθησαν και οι πρώτοι 40 Ιταλοί. Μέχρι τις 21η Νοεμβρίου η επίθεση εξακολουθούσε. Αιχμαλωτίζεται ένα ιταλικό τάγμα, ένα ορεινό χειρουργείο και άλλο πολεμικό υλικό.

Στις 7.45’ της 22ης Νοεμβρίου το τάγμα του Αθανασίου Παλαιοδημόπουλου μπαίνει στην Κορυτσά και λίγα λεπτά αργότερα ο Συνταγματάρχης Ιωάννης Μεργέτης, ο οποίος ανεκοίνωσε με ένα λιτό σήμα στην 9η Μεραρχία την κατάληψη της Κορυτσάς. Το σχετικό σήμα είναι το εξής: «Ώρα 7.45’ ημέτερον απόσπασμα κατέλαβε Κορυτσά. 1. Μεργέτης. Συνταγματάρχης».

Το σήμα έφτασε σύντομα στην κυβέρνηση. Με ειδική ανακοίνωση η κυβέρνηση γνωστοποίησε στον ελληνικό λαό την απελευθέρωση της Κορυτσάς. Ο λαός των Αθηνών και ολόκληρος ο ελληνισμός πανηγύρισε με ενθουσιασμό την απελευθέρωση της πόλης. Η Κυανόλευκη κυμάτιζε στο Διοικητήριο της Κορυτσάς και σκόρπιζε συγκίνηση. Οι θυσίες και το αίμα που χύθηκε άφθονο, προς στιγμή λησμονήθηκαν και άκρατος ενθουσιασμός κατέλαβε τον λαό.

Με διθυραμβικούς τίτλους οι εφημερίδες των Αθηνών ανήγγειλαν την προέλαση του ελληνικού στρατού και την απελευθέρωση της Κορυτσάς. Ο Παύλος Παλαιολόγος απεσταλμένος του «Ελεύθερου Βήματος» στο μέτωπο απέστειλε την παρακάτω ενθουσιώδη ανταπόκριση:

«ΜΕΤΩΠΟΝ ΗΠΕΙΡΟΥ, 22 Νοεμβρίου (του απεσταλμένου μας). Η Ήπειρος ολόκληρος εις μίαν ψυχήν πανηγυρίζει ενθουσιωδώς την κατάληψιν της Κορυτσάς. Ο Μητροπολίτης Ιωαννίνων Σπυρίδων, εθναπόστολος, περιερχόμενος το μέτωπον, με ησπάσθη ψιθυρίζων: «Ωμίλησεν ο θεός. Ούτοι εν άρμασιν, ούτοι εν ίπποις, ημείς εν’ ονόματι θεού». Οι στρατιώται αγκαλιάζουν αλλήλους. Με ψυχήν πλημμυρισμένην από συγκίνησιν και υπερηφάνειαν, συγκεντρώνω από τραυματίας αξιωματικούς στοιχεία από τας προχθεσινάς και χθεσινάς μάχας εις το μέτωπον της Ηπείρου.

Χρειάζεται νέος Όμηρος δια την περιγραφήν της σημερινής εποποιίας. Ζώμεν εις μίαν ατμόσφαιραν μέθης και παραληρήματος».

Αυτά για να θυμόμαστε και να μην ξεχνούμε. Μπορεί το όνειρα να ναυάγησαν, οι ελπίδες όμως και οι προσδοκίες των Κορυτσαίων παραμένουν.
πηγή

ΤΟ ΣΑΡΑΝΤΑΛΕΙΤΟΥΡΓΟ (α)

π. Δημητρίου Μπόκου

Στὶς 15 Νο­εμ­βρί­ου ἀρ­χί­ζει τὸ σα­ραν­τα­ή­με­ρο, ἡ χρι­στου­γεν­νι­ά­τι­κη νη­στεί­α. Ἡ νη­στεί­α αὐ­τὴ ἀ­νή­κει στὶς ἐ­λα­φρὲς νη­στεῖ­ες τοῦ ἐκ­κλη­σι­α­στι­κοῦ ἔ­τους, ἐφόσον ἐπιτρέπεται νὰ τρῶ­με λα­δε­ρὰ φα­γη­τὰ καὶ ψά­ρι (ὄχι βέβαια Τε­τάρ­τες καὶ Πα­ρα­σκευὲς) μέχρι καὶ τὶς 17 Δεκεμβρίου, γί­νε­ται δηλαδὴ κα­τά­λυ­σις ἰ­χθύ­ος, ὅ­πως ση­μει­ώ­νουν τὰ βι­βλί­α τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας. Δὲν τρῶ­με κα­τὰ τὴ νη­στεί­α αὐ­τὴ κρέ­ας, γά­λα, τυ­ρὶ καὶ αὐ­γά.

Στὶς 14 Νο­εμ­βρί­ου, ἑορτὴ τοῦ ἁγίου Φιλίππου καὶ πα­ρα­μο­νὴ τῆς νη­στεί­ας (ἀ­πο­κριά), ἂν τύ­χει Τε­τάρ­τη ἢ Πα­ρα­σκευ­ή, τρῶ­με μό­νο ψά­ρι καὶ ὄ­χι κρέ­ας. Κα­τὰ τὴν πρώ­τη ἑ­βδο­μά­δα τῆς νη­στεί­ας (15-21 Νο­εμ­βρί­ου), κα­τὰ πα­ρά­δο­ση ἄ­γρα­φη τοῦ Ὀρ­θο­δό­ξου λα­οῦ, νη­στεύ­ου­με καὶ ἀ­πὸ ψά­ρι, ἐ­πει­δὴ πα­λαι­ό­θεν οἱ Χρι­στια­νοὶ εἶ­χαν τὴν εὐ­λα­βῆ συ­νή­θεια νὰ κοι­νω­νοῦν στὴν πλειονότητά τους κα­τὰ τὴ με­γά­λη ἑ­ορ­τὴ τῶν Εἰ­σο­δί­ων τῆς Θε­ο­τό­κου (τῆς Παναγίας τῆς Πο­λυ­σπο­ρί­τισ­σας, ὅπως τὴν ξέρει ὁ λαός μας).

Ὁ κα­νό­νας τῆς νη­στεί­ας δὲν εἶ­ναι βέ­βαι­α ὁ ἴδιος γιὰ ὅ­λους. Ἡ δι­δα­σκα­λί­α τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας δι­έ­πε­ται πάν­τα ἀ­πὸ φι­λάν­θρω­πα κρι­τή­ρια. Οἱ ἅ­γιοι δι­δά­σκουν νὰ νη­στεύ­ει ὁ κα­θέ­νας ἀ­νά­λο­γα μὲ τὶς δι­κές του δυ­να­τό­τη­τες, τὴν ἡ­λι­κί­α δη­λα­δή, τὴν κα­τά­στα­ση τῆς ὑ­γεί­ας του, τὴν ὅ­λη του ψυ­χο­σω­μα­τι­κὴ ἀν­το­χὴ καὶ ἰ­δι­ο­συγ­κρα­σί­α. Ὁ κα­θέ­νας πρέπει νὰ συμ­βου­λεύ­ε­ται ἀπαραιτήτως τὸν πνευ­μα­τι­κό του καὶ νὰ ἔ­χει τὴ σύμ­φω­νη γνώ­μη καὶ εὐ­λο­γί­α του γιὰ τὸν κα­νό­να τῆς νη­στεί­ας ποὺ θὰ κά­νει.

Ἡ πνευ­μα­τι­κὴ προ­ε­τοι­μα­σί­α γιὰ τὴ με­γά­λη ἑ­ορ­τὴ τῶν Χρι­στου­γέν­νων δὲν ἐ­ξαν­τλεῖ­ται φυ­σι­κὰ στὴ λιγοστὴ νη­στεί­α. Ὁ Χρι­στια­νὸς ἀγωνίζεται νὰ ἀπέχει συνολικὰ ἀπὸ κάθε πάθος, κάθε κακία. Ταυτόχρονα φροντίζει νὰ ἐ­ξο­μο­λο­γεῖ­ται τακτικά, για­τὶ μό­νο ἔ­τσι λαμ­βά­νει «ἄ­φε­σιν ἁ­μαρ­τι­ῶν» καὶ ἐλαφρύνει τὴν ψυ­χή του. Τὸ ρη­χὸ ἐ­πι­χεί­ρη­μα «δὲν ἔ­χω κά­νει τί­πο­τα», ἂς τὸ ἀ­φή­σου­με γιὰ πω­ρω­μέ­νους ἐ­γω­ι­στὲς καὶ ἀ­νεγ­κέ­φα­λους ποὺ θε­ω­ροῦν ὅ­τι τὰ ξέ­ρουν ὅ­λα. Ἐ­μεῖς ἂς ἀ­κού­σου­με τὸν λό­γο τοῦ Θε­οῦ, ποὺ λέ­ει ὅ­τι καὶ μί­α μέ­ρα νὰ εἶ­ναι ἡ ἐπίγεια ζωὴ τοῦ ἀν­θρώ­που, θὰ ἁ­μαρ­τή­σει (Ἰώβ, 14, 4-5). Καὶ ὅ­τι ἀ­πὸ τὴ μι­κρὴ ἀκόμα ἡ­λι­κί­α ἡ σκέ­ψη τοῦ ἀν­θρώ­που ρέ­πει πρὸς τὰ πο­νη­ρὰ (Γεν. 8, 21). Ἁ­μαρ­τί­α δὲν εἶ­ναι μό­νο ὁ φό­νος καὶ ἡ κλε­ψιά, ἀλ­λὰ κάθε βλέμμα, κάθε σκέψη, κάθε λόγος ποὺ ἐκκλίνει ἀπὸ τὸ φρόνημα τοῦ Θεοῦ (Ματθ. 5, 28).

Κα­τὰ τὴ διά­ρκεια τοῦ σα­ραν­τα­η­μέ­ρου (ἀ­πὸ 15 Νο­εμ­βρί­ου μέ­χρι 24 Δε­κεμ­βρί­ου) γί­νε­ται κα­θη­με­ρι­νὰ Θεί­α Λει­τουρ­γί­α,  τὸ λε­γό­με­νο σα­ραν­τα­λεί­τουρ­γο. Πολ­λοὶ νο­μί­ζουν ὅ­τι αὐ­τὸ γί­νε­ται ἀ­πο­κλει­στι­κὰ γιὰ τοὺς νε­κρούς, τοὺς κε­κοι­μη­μέ­νους. Ἡ Θεί­α Λει­τουρ­γί­α ὅ­μως (ὅπως δείχνουν οἱ πολλές της δεήσεις καὶ κυρίως ἡ ἀ­κο­λου­θί­α τῆς Προ­σκο­μι­δῆς, δηλαδὴ ἡ προ­ε­τοι­μα­σί­α τῶν Τι­μί­ων Δώ­ρων ὅπου μνημονεύονται καὶ τὰ ὀνόματα) προ­σφέ­ρε­ται γιὰ ὅ­λο τὸν κό­σμο, «ὑ­πὲρ τοῦ σύμ­παν­τος κό­σμου», ζών­των καὶ τε­θνε­ώ­των. Οὐδέποτε τελεῖται Θεία Λειτουργία, χωρὶς νὰ μνημονευθούν καὶ οἱ ζῶντες καὶ νὰ ἐξαχθοῦν μερίδες καὶ γι’ αὐτούς. Γι’ αὐ­τὸ μπο­ροῦ­με νὰ βά­λου­με καὶ τὰ ὀ­νό­μα­τα τῶν ζών­των στὸ σα­ραν­τα­λεί­τουρ­γο, παρὰ τὴ σχεδὸν ἑ­δραι­ω­μέ­νη ἀν­τί­λη­ψη ὅ­τι αὐ­τὸ γί­νε­ται κυ­ρί­ως ὑπὲρ τῶν κε­κοι­μη­μέ­νων.

Ἄ­σχε­τα πρὸς αὐ­τό, ἡ ἀ­ξί­α τῆς Θεί­ας Λει­τουρ­γί­ας εἶ­ναι τε­ρά­στια γιὰ ὅ­λους. Οἱ ψυ­χὲς τῶν κεκοιμημένων ἰδιαίτερα βο­η­θοῦν­ται τὰ μέ­γι­στα ἀ­πὸ τὴν τέ­λε­σή της. Ἄλ­λω­στε οἱ προ­σευ­χὲς (ἀ­το­μι­κὲς καὶ ἐκκλησιαστι­κὲς-τρισάγια, μνημόσυνα καὶ κυρίως ἡ Θεία Λει­τουρ­γί­α) μαζὶ μὲ τὶς ἐ­λε­η­μο­σύ­νες, εἶ­ναι τὰ μοναδικά, ἀλ­λὰ καὶ σπου­δαι­ό­τα­τα πράγ­μα­τα ποὺ μπο­ροῦ­με νὰ κά­νου­με γιὰ τοὺς κε­κοι­μη­μέ­νους μας. Εἶναι οἱ «ἀποσκευές» τους ποὺ φροντίζουμε ὁπωσδήποτε νὰ τὶς στείλουμε ξοπίσω τους, ἀφότου ἐκεῖνοι ἔχουν φύγει. Αλλιῶς θὰ μᾶς κατηγορήσουν κατὰ τὴ Δευτέρα Παρουσία πὼς τοὺς ἀμελήσαμε (ἅγ. Ἰω. ὁ Χρυσόστομος).  

(Σημ. γιὰ τοὺς ἐνορίτες μας. Στὴν ἐ­νο­ρί­α μας δι­α­τη­ροῦ­με ἀρ­χεῖ­ο μὲ τὰ ὀ­νό­μα­τα ποὺ μνη­μο­νεύ­ου­με στὸ σα­ραν­τα­λεί­τουρ­γο, γραμ­μέ­να σὲ εἰ­δι­κὸ ἔν­τυ­πο μὲ δύ­ο στῆ­λες, μί­α γιὰ τοὺς ζῶν­τες καὶ μί­α γιὰ τοὺς κε­κοι­μη­μέ­νους. Πά­νω στὸ ἔν­τυ­πο αὐ­τὸ πρέ­πει νὰ ἀναγρά­φε­τε ὁ­πωσ­δή­πο­τε τὸ ἐ­πώ­νυ­μο τῆς οἰ­κο­γέ­νειάς σας, γιὰ τὴν ἀλ­φα­βη­τι­κὴ τα­ξι­νό­μη­ση καὶ τὴν εὔ­κο­λη ἀ­νεύ­ρε­σή του. Μπο­ρεῖ­τε νὰ ζη­τᾶ­τε ὁ­ποι­α­δή­πο­τε στιγ­μὴ τὸ ἔν­τυ­πο ποὺ ἔ­χε­τε συμ­πλη­ρώ­σει, γιὰ νὰ ση­μει­ώ­νε­τε τυ­χὸν ἀλ­λα­γὲς ἀ­πὸ γεν­νή­σεις καὶ θα­νά­τους ἢ γιὰ προ­σθῆ­κες ὀ­νο­μά­των γνω­στῶν καὶ φί­λων σας).

Τὸ σα­ραν­τα­λεί­τουρ­γο, ὅ­πως καὶ κά­θε ἄλ­λη ἱ­ε­ρο­πρα­ξί­α, τε­λεῖ­ται δω­ρε­άν. Δὲν χρει­ά­ζε­ται νὰ προ­σφέ­ρε­τε χρή­μα­τα. Χρει­ά­ζε­ται ὅ­μως ὁ­πωσ­δή­πο­τε ἡ προ­σω­πι­κή συμ­με­το­χή σας σ’ αὐ­τό. Ἡ Θεί­α Λει­τουρ­γί­α δὲν γίνεται μὲ τὸν πα­πά μονάχα. Εἶ­ναι ἔρ­γο τοῦ λα­οῦ (λεῖ­τος [=λα­ὸς] + ἔργο), δηλαδὴ ὅ­λων μας. Δὲν ἀρ­κεῖ νὰ «δι­α­βά­ζει» μόνος ὁ πα­πὰς τὰ «γράμ­μα­τα» καὶ τὸ χαρ­τά­κι μὲ τὰ ὀ­νό­μα­τα γιὰ νὰ λυ­θοῦν μα­γι­κὰ τὰ προ­βλή­μα­τά μας. Χρει­ά­ζε­ται

α) καὶ νὰ εἴ­μα­στε πα­ρόν­τες στὴν κοι­νὴ προ­σευ­χή, ἀλ­λὰ

β) καὶ νὰ προ­σπα­θοῦ­με νὰ δι­ορ­θώ­νου­με τὴ ζω­ή μας κα­τὰ τὸ θέ­λη­μα τοῦ Θε­οῦ. Χω­ρὶς τὸν ἀ­γώ­να αυ­τὸν μάταια πα­σχί­ζου­με. Δὲν ἀγοράζονται ὅλα μὲ τὰ λεφτά.  Δὲν χτί­ζουν σχέ­ση μὲ τὸν Θε­ό. Χωρὶς αλλαγὴ ζωῆς (μετάνοια), δὲν ἔχουν πέραση πουθενά. Καὶ εὐτυχῶς δηλαδή, γιατὶ ἀλλιῶς, ὁ Παράδεισος θά ’ταν μόνο γιὰ τοὺς πλούσιους (ποὺ θὰ μπορούσαν νὰ τὸν ἀγοράσουν μὲ λεφτά).

Ἡ Θεί­α Λει­τουρ­γί­α λοιπὸν δὲν ἐ­νερ­γεῖ πο­τὲ μὲ τρό­πο μα­γι­κό. Ἀν­τι­θέ­τως!

Ἐκ­κλη­σι­α­ζό­μα­στε ὅ­λοι ἀ­πο­λύ­τως συ­νει­δη­τὰ καὶ συμ­προ­σευ­χό­μα­στε μὲ τὸν ἱ­ε­ρέ­α σὰν μιὰ οἰ­κο­γέ­νεια, σὰν μέ­λη τοῦ ἑ­νὸς Σώ­μα­τος τοῦ Χρι­στοῦ. Φρον­τί­ζου­με ὅ­λοι γιὰ ὅ­λους, ὄ­χι μό­νο γιὰ τοὺς δι­κούς μας. Καὶ ὅ­που ἐ­μεῖς εἴ­μα­στε ἑ­νω­μέ­νοι καὶ ἀ­γα­πη­μέ­νοι, χω­ρὶς καμ­μιὰ ἔ­χθρα με­τα­ξύ μας, ἐ­κεῖ πα­ρευ­ρί­σκε­ται ἀοράτως καὶ ὁ Θε­ός μας, πλημ­μυ­ρί­ζον­τάς μας μὲ τὴν εὐ­λο­γί­α καὶ τὴ Χά­ρη του.

ΚΑΛΟ ΣΑΡΑΝΤΑΗΜΕΡΟ - ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!

Σαρανταήμερο 2014

Ἀ ν τ ι ύ λ η

Ἱ. Ναὸς Ἁγ. Βασιλείου, 481 00 Πρέβεζα

Τηλ. 26820-25861/23075/697-280.9268

e-mail: antiyli.gr@gmail.com

Διαδίδω τὴν «Ἀ ν τ ι ύ λ η»

Ἐ­κτυ­πώνω/προ­ω­θῶ σὲ φι­λι­κά μου e-mails

Eθνική Αντίσταση Η συμβολή του κλήρου, Αρχιμ Επιφάνιος Χατζηγιάγκου 22 11 2015

Στον εισοδηματία που γράφει πως εξασφάλισε τον εαυτό του και τους οικείους του. (Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς) - Rrogëtarit që shkruan se siguroi veten e tij si dhe të afërmit e tij. (Shën Nikolla Velimiroviç).

Στον εισοδηματία που γράφει πως εξασφάλισε τον εαυτό του και τους οικείους του. (Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς) Φοβᾶμαι γιά σᾶς. Μοῦ γράφετε πώς ἐξασφαλίσατε τόν ἑαυτό σας καί τά παιδιά σας τόσο σταθερά, ὥστε τώρα μπορεῖτε νά ζήσετε χωρίς ἀνησυχία. Ἡ ἀσφάλειά σας, φαίνεται, ἔδιωξε ἀπό τήν ψυχή σας τόν φόβο τοῦ Θεοῦ. Μέ τί ἐξασφαλιστήκατε; Μέ τό χρῆμα; Μά δέν ἀκοῦτε αὐτές τίς μέρες, πώς ἡ ξαφνική πτώση τῶν τραπεζῶν σέ μία νύχτα κάνει τούς ἐκατομμυριούχους ζητιάνους καί, τό χειρότερο, αὐτόχειρες; Μέ τά σπίτια καί τά μαγαζιά; Μά δέν διαβάζετε περί τῶν ἐπαναλαμβανόμενων σεισμῶν, πού σ’ ἕνα λεπτό γκρεμίζουν τίς πόλεις σέ σωρό χαλάσματα; Ἀγοράσατε τούς ἀγρούς καί τούς κήπους φρούτων; Μά ξεχάσατε τίς πρόσφατες ξηρασίες, καί τίς πλημμύρες, καί τά σύννεφα ἀπό τίς ἀκρίδες; Ἐάν διαβάζατε τό Εὐαγγέλιο, θά εἴχατε ἐμπεδώσει τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ: «Ἡ ἀπάτη τοῦ πλούτου» (Ματθ. 13, 22). Μέ παραξενεύει, πῶς ἀκριβῶς αὐτές τίς μέρες, ὅταν ὁ θυμός τοῦ Θεοῦ σπάει κάθε γήινη ἀσπίδα, μέ τήν ὁποία οἱ ἄνθρωποι θέλουν νά προστατέψουν τόν ἑαυτό τους ἐκτός ἀπό τήν πίστη σ’ Ἐκεῖνον, τόν Παντοδύναμο, ἐσεῖς θεωρεῖστε προστατευμένος μέ τόσο τιποτένια ἀσπίδα σάν τόν πλοῦτο. Καί μοῦ θυμίζετε πολύ τούς Κινέζους, οἱ ὁποῖοι σ’ ἕναν πόλεμο μέ τούς Ἰάπωνες τεντώνανε τίς ὀμπρέλες πάνω ἀπό τά κεφάλια τους, γιά νά προστατευτοῦν ἀπό τά ἐχθρικά πολυβόλα. Μαζί μ’ αὐτήν τήν ἀσφάλεια, πού προέρχεται ἀπό τόν ἄξιο τιμωρίας πλοῦτο, ἐγώ διαισθάνομαι καί ἄλλο κακό σέ σᾶς, δηλαδή, ὅτι ὁ πλοῦτος σας προέρχεται ἀπό τήν ἀδικία. Τοῦτο σημαίνει νά τρῶς ψωμί μέ τά σκουλήκια. Θά δηλητηριάσετε τόν ἑαυτό σας καί τά παιδιά σας. Ἀκοῦστε τί λέει ὁ ἅγιος Χρυσόστομος: «Ὅποιοι πλουτίζουν μέ τήν ἀδικία εἶναι πιό κακόμοιροι ἀπό τούς ζητιάνους· εἶναι καλύτερο νά ζητιανεύεις παρά νά ἁρπάζεις». Ἡ Βιβλική ἱστορία περί τοῦ Ἰώβ μᾶς μαρτυρεῖ πώς ὁ δίκαιος ἄνθρωπος μπορεῖ σέ μία μέρα νά χάσει ὅλο τό γήινο πλοῦτο, πόσο μᾶλλον ὁ ἄδικος. Σέ μία μέρα ὁ δίκαιος Ἰώβ ἔχασε ὅλη τήν περιουσία του, μαζί μ’ αὐτό ἀκόμα καί τούς γιούς καί τίς κόρες του. Ἔχασε ἔπειτα καί τήν ὑγεία καί σάν ζητιάνος, ὁλόκληρος μέσα στίς πληγές, ξάπλωσε στό χῶμα καί ἄρχισε νά θρηνεῖ. Ἄραγε δέν φοβάστε ὅτι καί σ’ ἐσᾶς αὐτό μπορεῖ νά συμβεῖ; Στήν κακομοιριά του καί τήν ἀρρώστια ὁ εὐσεβής Ἰώβ ὑπερασπιζόταν τήν ψυχή του ἀπό τήν ἀπελπισία μέ τή δυνατή πίστη στόν Θεό. Ἐσεῖς μέ τί θά τήν ὑπερασπισθεῖτε; Καί τί θά μπορέσει νά σᾶς συγκρατήσει νά μήν αὐτοκτονήσετε; Δηλαδή στήν ὑλική κατάρρευση νά μήν προσθέσετε καί τήν κατάρρευση τῆς ψυχῆς; Στήν Ἁγία Γραφή τοῦ Θεοῦ γράφει ὅτι ὅποιος ἀγαπᾶ τήν ἀδικία μισεῖ τήν ψυχή του. Στή μοναξιά, στίς ἤσυχες νυχτερινές ὧρες, μιλῆστε μέ τή συνείδησή σας, ἐάν ὄντως ἀγαπᾶτε περισσότερο τήν ἀδικία ἤ τήν ψυχή σας. Γρηγορεῖτε καί νά πλουτίζετε ἐν Θεῷ, κατά τόν λόγο τοῦ Σωτήρα. Καί νά πλουτίζετε ἐν Θεῷ σημαίνει νά πλουτίζετε μ’ ἐκεῖνον τόν πλοῦτο τόν ὁποῖο ἀγαπᾶ ὁ Θεός καί ποτέ δέν θά ἐγκαταλείψει τόν ἄνθρωπο. Τοῦτος εἶναι ὁ πλοῦτος τῆς πίστης καί τῆς ἐμπιστοσύνης στόν Θεό, ὁ πλοῦτος τοῦ ἐλέους καί τῆς συμπόνιας, τῆς ἀλήθειας καί τῆς φιλαδελφίας. Μέ τούτη τήν ἀσπίδα θά προστατέψετε τή ζωή σας καί τή ζωή τῶν παιδιῶν σας ἀσφαλέστερα παρά μ’ ἕνα ὁλόκληρο γήινο βασίλειο, ἀκόμα καί ἄν ἐκτείνεται ἀπό τήν ἀνατολή τοῦ ἡλίου μέχρι τή δύση. Ὁ Θεός νά σᾶς φωτίσει καί εὐλογήσει Από το βιβλίο “Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται…” του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, σελ 200-201

Rrogëtarit që shkruan se siguroi veten e tij si dhe të afërmit e tij. (Shën Nikolla Velimiroviç). Kam frikë për ju. Më shkurani se siguruat veten tuaj dhe fëmijët tuaj kaq me siguri, sa tani mund të jetoni pa preokupime. Siguria juaj, duket, largoi nga shpirti juaj frikën e Perëndisë. Me çfarë u siguruat? Me para? Nuk dëgjoni këto ditë, se rrënia e papritur e bankave, brenda një nate, bën milionerët lypës dhe më e keqja i çon në vetëvrasje? Me shtëpi apo dyqane? Nuk keni lexuar për tërmetet e përsëritura, që në një minutë shkatërrojnë qytetet dhe i kthejnë në një grumbull gërmadhash? Bletë toka dhe kopshte frutash? Harruat thatësirat e kohëve të fundit, dhe përmbytjet  si dhe rretë me karkalecë? Nëse lexuat Ungjillin, do të kishit kuptuar fjalën e Krishtit: “Mashtrimi i pasurisë” (Mattheut, 13,22).  Më çudit , se si pikërisht në këto ditë, kur indinjimi i Zotit thyen çdo mburrojë tokësore, me të cilën njerëzit duan të mbrojnë veten e tyre, përveç besimit të tyre tek Ai, të Gjithëpushtetëshmin,  ju konsideroheni të mbrojtur me një mburrojë kaq të pavlerë si pasuria. Më kujtoni  shumë Kinezët, të cilët në një luftë me Japonezët hapnin umbrellat e tyre mbi kokë që të mbroheshin nga mitralozët. Bashkë me këtë siguri që vjen nga pasuria që  është e denjë që të ndëshkohet, unë ndjej diçka tjetër të keqe për ju, dmth, që pasuria juaj vjen nga padrejtësia. Kjo do të thotë të hash bukë me krimba. Do të helmoni veten tuaj dhe fëmijët  tuaj. Dëgjoni se çfarë thotë Shën Joan Gojarti: “Ata që pasurohen me padrejtësinë janë më të fatkeqë se lypësit, është më mirë të lypësh se sa të rrëmbesh”. Historia biblike e Jovit, na dëshmon se njeriu i drejtë mundet në një ditë , të humbsë të gjithë pasurinë e tij, bashkë me të, fëmijët bijtë dhe bijat e tij. Humbi më pas dhe shëndetin dhe si lypës, i gjithi në plagë, u shtri  përdhe dhe filloi të vajtojë. Vallë nuk keni frikë që dhe tek ju kjo mund të ndodhë? Çfarë do të mundet t’iu mbajë larg nga vetëvrasja ? Dmth në rrënimin tuaj materiale të mos shtoni dhe rrënimin shpirtëror? Në Shkrimin e Shenjtë, të Zotit, shkruanse ai i cili do padretjësinë, urren shpritin e tij. Në vetmi, gjatë orëve të qeta të natës, flisni me koshiencën tuaj, nëse me të vërtetë doni më tepër padrejtësinë apo shpritin tuaj. Nxitoni dhe pasurohuni më Zotin, sipas fjalës së Shpëtimtarit. Të pasuroheni më Zotin do të thotë të pasuroheni me atë pasuri të cilën Zoti e do dhe kurrë nuk do ta braktisë njeriun. Kjo është pasuria e besës dhe e besimit ndaj Zotit, pasuria e mëshirës dhe dhembshurisë, e së vërtetës dhe dashurisë vëllazërore. Me këtë mburojë do të mbroni jetën tuaj dhe jetën e fëmijëve tuaj, më me siguri se sa me një mbretëri të tërë tokësore, akoma dhe sikur ajo të shtrihej nga lindja në perëndim. Zoti t’iu bekojë dhe t’iu ndriçojë. Nga libri “Rrugë pa Perëndi nuk durohet...” Shën Nikolla Velimiroviç, fq 200-201.

Θ΄ Λουκά Ο άφρων πλούσιος και το κοινωνικό πρόβλημα 22 11 2015, Αρχιμ Επιφάνιος Χατζηγιάγκου - E Djela e 9 të e Llukait "Lakmia dhe Egoizmi" Mitropoliti i Korçës Hirësia e Tij +Joani

Σελίδες από την εποποιία του ΄40- Η απελευθέρωση της Κορυτσάς - Faqe nga epopeja e 40-ës - Çlirimi i Korçës

Κατερίνα Χουζούρη Kαθώς εχιόνιζε απ’ το σκούντημα της μυγδαλιάς ο αγέρας Kι άναβαν στις κορφές των χόρτων καβαλάρηδες Eκεί που χτύπαγεν η οπλή ενός πλάτανου λεβέντικου Kαι μια σημαία πλατάγιζε ψηλά γη και νερό Που όπλο ποτέ σε πλάτη δεν εβάραινε Mα όλος ο κόπος τ’ ουρανού Όλος ο κόσμος έλαμπε σαν μια νεροσταγόνα Πρωί, στα πόδια του βουνού Tώρα, σαν από στεναγμό Θεού ένας ίσκιος μεγαλώνει. Οδυσσέα Ελύτη, Άσμα Ηρωϊκό και Πένθιμο για τον χαμένο Ανθυπολοχαγό της Αλβανίας.[1] Κώστας Κουτσουρής, Κορυτσά, 1940, Λάδι σε μουσαμά 64×86 εκ. «Στην «Κορυτσά» (ο ζωγράφος Κώστας Κουτσουρής) αποδίδει τη ζωή στη βορειοηπειρωτική αγροτόπολη μια μέρα του χειμώνα, μετά την κατάληψή της από τους Έλληνες το 1940.  Το χιόνι σκεπάζει τις στέγες των σπιτιών τους, τους τρούλους και τα καμπαναριά της εκκλησίας, όπου έχουν αναρτηθεί ελληνικές σημαίες, ενώ τα βουνά διαγράφονται στο βάθος.  Η κίνηση στους δρόμους δείχνει το ενδιαφέρον του καλλιτέχνη για την απόδοση της ζωής, αφού η ανθρώπινη μορφή θεωρείται αναπόσπαστο κομμάτι της φύσης».[2]  Ο ζωγράφος πολέμησε στην Κορυτσά και αποτυπώνει στον πίνακα αυτά που έζησε.  Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι ο πίνακας αυτός βρίσκεται μόνιμα, στο Γραφείο του Υπουργού Εθνικής Άμυνας. «Μην. Νοέμβριος… Τέλος συνεχίζομεν τον δρόμον.  Ύστερα από μίαν ώραν εισερχόμεθα εις τα πρώτα σπίτια της Κορυτσάς.  Οι ορισθέντες πολίται διά την υποδοχήν, μόλις μας αντίκρυσαν ήρχησαν να μας διανέμουν δώρα.  Τουτέσιν τσιγάρα, γλυκά, φρούτα και τόσα άλλα.  Μετά προχωρούμεν για το κέντρον της.  Από τη μία άκρη της πόλεως έως την άλλην, είχαν παραταχθεί αι χιλιάδες των κατοίκων της δια να μας υποδεχθούν. Το τι συνέβη κατά τη νύχτα εκείνη δεν περιγράφεται.  Το καλώς ήλθατε και το ζήτω ηκούετο από χιλιάδες στόματα.  Συγκινητικότατη υπήρξεν η υποδοχή μας.  Από τη μεγάλη τους χαρά πολλοί εκ των κατοίκων της έκλαιον.  Απ’ όπου κι αν περνούσα άφθονα τσιγάρα μας εδίδοντο εκ των πολιτών.  Εγώ δε τους έλεγα: «Έλληνες είστε;  Έλληνες;» «Ναι, ναι Έλληνες», με έλεγαν.  Αυτήν όμως την μεγάλην υποδοχήν που μας επεφύλαξεν ο πληθυσμός της, ήρθαν να της δώσουν μεγαλυτέραν ζωήν οι ήχοι της καμπάνας της Μητροπόλεως.  Όταν άρχισε η καμπάνα να χτυπά γλυκά, τότε δεν ηδυνήθην και εγώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου.  Στιγμές αλησμόνητες.  Η Κορυτσά πλέον είχε περιέλθει εις τα χείρας μας.  Ήταν το δώρο που εδίδαμεν  εις την μητέρα μας Ελλάδα, η οποία όταν φεύγαμε από αυτήν μας είχε δώση τις καλλίτερες ευχές», γράφει μεταξύ άλλων στο Ημερολόγιο που κρατούσε ο Αχιλλέας Αθαν. Γκούμας, και το οποίο επιγράφεται «Ελληνοιταλικός Πόλεμος».  Ο Α. Γκούμας τραυματίστηκε θανάσιμα από βόμβα ιταλικού αεροπλάνου, στο Μνήμα της Γριάς, σε υψόμετρο 2.120μ., λίγες ημέρες πριν τελειώσει ο πόλεμος.[3] Η κατάληψη της Κορυτσάς στις 22 Νοεμβρίου του 1940, «προκάλεσε έναν πραγματικό συναγερμό ολόκληρου του ελληνικού λαού για τον εορτασμό της λαμπρότερης ελληνικής νίκης των τελευταίων χρόνων»… «Η αγγλική εφημερίδα Daily Mail στο φύλλο της 25ης Νοεμβρίου έγραψε τα εξής: «…Ο κόσμος ολόκληρος χρεωστεί συγχαρητήρια εις την Ελλάδα…».  Και η εφημερίδα New York Times «σε κύριο άρθρο της την 28η Νοεμβρίου έγραφε: «Οι Έλληνες κατήνεγκαν την πρώτη πραγματική ήττα στις κατά ξηράν δυνάμεις του Άξονα»… «Ο αντίκτυπος της νίκης αυτής, η οποία στην ουσία ήταν η πρώτη νίκη στην Ευρώπη εναντίον των δυνάμεων του Άξονα, ανέτρεπε τα μέχρι τότε πολεμικά δεδομένα…»[4]  Όμως τίποτε δεν είχε τελειώσει… Είχε  ξεκινήσει η μεγάλη περιπέτεια, ο μεγάλος αγώνας, ο μεγάλος πόλεμος.  Ο αιώνιος πόλεμος της Ελλάδας, όπως έγραφε ο μεγάλος μας ποιητής Γιώργος Σεφέρης (σε ομιλία που εκφώνησε την Τρίτη 10 Ιουνίου, του 1941, στα παιδιά του Ελληνικού Γυμνασίου, στης Αλεξάνδρειας): «Θυμάμαι την ημέρα που μας κήρυξαν τον πόλεμο οι Γερμανοί.  Το πλήθος που ζητωκραύγαζε στην οδό Σταδίου, σώπασε ξαφνικά κι έπειτα άρχισε να τραγουδά με τη βαριά μεγάλη φωνή: «Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια».  Αυτό και μόνο.  Αλλά αυτό και μόνο ήταν αρκετό για να καταλάβει κανείς πως ο πόλεμος τούτος δεν ήταν σημερινός ούτε χθεσινός: ήταν ο αιώνιος πόλεμος της Ελλάδας όλων των καιρών για την ανθρώπινη αξία»[5]. Κατερίνα Χουζούρη [1] Ελύτη Οδ., 1996, Άσμα Ηρωϊκό και Πένθιμο για το χαμένο Ανθυπολοχαγό της Αλβανίας, εκδ. Ίκαρος, Αθήνα. [2] Μεντζαφού Πολύζου Ολ., 2008, Πινακοθήκη Ε. Αβέρωφ/ Μέτσοβο, Ζωγραφική, Χαρακτική, Γλυπτική, εκδ. Ίδρυμα Ευάγγελου Αβέρωφ Τοσίτσα, Αθήνα. [3] Η μαρτυρία αυτή προέρχεται από την έκδοση της Εφημερίδας Ελευθεροτυπία, τον Οκτώβριο του 2010, που επιγράφεται «Σου γράφω από το μέτωπο, 1940-1941» και περιλαμβάνει τα ημερολόγια Ελλήνων στρατιωτών, οι οποίοι ξεκινώντας για το αλβανικό μέτωπο στις 28 Οκτωβρίου του 1940, θέλησαν να συγκρατήσουν στη μνήμη τους τα γεγονότα που θα βίωναν. [4] ΦαναριώτηΠ., 2012, Η Ελλάδα στις φλόγες του πολέμου, εκδ. Σταμούλη Α.Ε., Αθήνα [5] Σεφέρη Γ., 1974, Δοκιμές, 1ος Τόμος, εκδ. Ίκαρος, Αθήνα πηγή

Katerina Huzuri Pasi hidhte borë nga shkundja e bajames, era Dhe ndiznin majrat e barërave kalorësit Atje ku trokiste dega e një rrapi trim Dhe një flamur spërkatëte lart tokë dhe ujë, Ku arma kurrë nuk rëndonte mbi shpinë Por gjithë lodhja e qiellit Gjithë bota shëmbëllente si një pikë uji Mëngjes, në këmbët e malit Tani si një rrënkim nga Zoti një hije zmadhohet. Odisea Eliti, Këngë Heroike dhe Vajtuese për nënoficerin e humbur të Shqipërisë (1) (Përkthim i Lirë)   Kosta Kutsuri Korçë 1940, Vaj në mushama 64X86cm. “Në Korçë“ (Piktori Kosta Kucuri) pasqyron jetën në qytetin bujqësor të Epirit Verior një ditë dimri, pas marrjes së saj nga Grekët më 1940. Bora mbulon çatitë e shtëpive të tyre, kubetë e kishave, ku janë shpalosur flamurët grekë, ndërsa malet përshkruhen në thellësi. Lëvizja në rrugë tregon interesin e artistit për interpretimin e jetës, pasi forma njerëzore konsiderohet pjesë e pandashme e natyrës(2). Piktori luftoi në Korçë dhe printon në pikturë këto që jetoi. Ja vlen gjithashtu të shënohet se kjo pikturë gjendet përgjithmonë në zyrën e Ministrit të Mbrojtjes Kombëtare. “Muaji Nëntor... në fund vazhdojmë rrugën. Pas një ore hyjmë në shtëpitë e para të Korçës. Qytetarët e caktuar për pritjen, sapo na panë filluan të na shpërndajnë dhurata. Të cilat ishin, cigare, ëmbëlsira, fruta dhe kaq shumë të tjera. Më pas ecëm drejt qëndrës së saj. Nga njëra anë e qytetit deri në tjetrën, ishin vendosur me mijëra banorë të saj që të na presin. Ajo që ndodhi atë natë nuk përshkruhet. Mirëserdhët dhe Brohoritje gëzimi  dëgjoheshin nga mijëra gojë. Mallëngjyese ishte pritja që na u bë. Nga gëzimi i madh shumë prej banorëve qanin. Ngado që kalonim cigare pafund na jepeshin nga qytetarët. Ndërsa unë ju thoja: “Grekë, jeni, Grekë” “Po, po Grekë” na thonin. Por kësaj pritje të madhe që na ruajti popullata e qytetit i dha më shumë jetë dhe tingulli i kambanave të Mitropolisë. Kur filloi kambana që të binte ëmbël, atëhere nuk munda as unë që të mbaja lotët e mi. Çaste të paharrueshme. Korça tashmë ishte në duart tona. Ishte dhurata që i falnim nënës sonë Greqi, e cila kur u larguam prej saj, kishte falur uratat më të mira”, shkruan ndër të tjera në Ditarin që mbante Ahileas Athan. Gkuma, e cila ka titullin “Lufta italo-greke”. A Gkuma u plagos dhe vdiq nga një bombë e avionëve italianë, në Varrezën e Grias, në lartësinë 2120 m, pak ditë para se të mbaronte lufta (3). Marrja e Korçës më 22 Nëntor të 1940, “shkakëtoi një alarm të vërtetë të gjithë popullin grek për festimet e fitores më të ndritëshme greke të viteve të fundit”... “Gazeta Daily Mail në fletën e saj të 25 Nëntorit shkruante si më poshtë: “... E gjithë bota i detyrohet urime për fitoren Greqisë...”. Gazeta e New York Times, në artikullin kryesor të saj më 28 Nëntor shkruante: “Grekët arritën fitoren e parë të vërtetë ndaj forcave tokësore të Boshtit”.... “ Jehona e kësaj fitoreje, e cila në esencë ishte fitorja e parë në Europë kundër forcave të Boshtit, përmbyste të dhënat e deri atëherëshme luftarake...” (4). Por asgjë nuk kishte mbaruar... Kishte filluar aventura e madhe, beteja e madhe, lufta e madhe. Lufta e përjetëshme e Greqisë, siç përshkruante poeti i madh Jorgo Seferi (në fjalën e mbajtur të Martën 10 Qershor të 1941, tek fëmijët e Gjimnazit Grek të Aleksandrisë): “Mbaj mend ditën që na shpallën luftën gjermanët. Populli që thërriste me entuziazëm në rrugën Stadhiu, u hesht papritur dhe më pas filloi të psalte me zë të madh e të rëndë: “Përlufteshën Gjenerale”. Këtë dhe vetëm. Por kjo dhe vetëm ishte e mjaftueshme që të kuptojë dikush se kjo luftë nuk ishte e sotme as e djeshme: ishte lufta e përjetëshme e Greqisë së të gjitha kohërave për vlerën njerëzore” (5). Katerina Hazuri. Bibliografi [1] Ελύτη Οδ., 1996, Άσμα Ηρωϊκό και Πένθιμο για το χαμένο Ανθυπολοχαγό της Αλβανίας, εκδ. Ίκαρος, Αθήνα. [2] Μεντζαφού Πολύζου Ολ., 2008, Πινακοθήκη Ε. Αβέρωφ/ Μέτσοβο, Ζωγραφική, Χαρακτική, Γλυπτική, εκδ. Ίδρυμα Ευάγγελου Αβέρωφ Τοσίτσα, Αθήνα. [3] Η μαρτυρία αυτή προέρχεται από την έκδοση της Εφημερίδας Ελευθεροτυπία, τον Οκτώβριο του 2010, που επιγράφεται «Σου γράφω από το μέτωπο, 1940-1941» και περιλαμβάνει τα ημερολόγια Ελλήνων στρατιωτών, οι οποίοι ξεκινώντας για το αλβανικό μέτωπο στις 28 Οκτωβρίου του 1940, θέλησαν να συγκρατήσουν στη μνήμη τους τα γεγονότα που θα βίωναν. [4] ΦαναριώτηΠ., 2012, Η Ελλάδα στις φλόγες του πολέμου, εκδ. Σταμούλη Α.Ε., Αθήνα [5] Σεφέρη Γ., 1974, Δοκιμές, 1ος Τόμος, εκδ. Ίκαρος, Αθήνα