“The Economist” Οι στόχοι της Τουρκίας, πίσω από το κτίσημο τζαμιών.-“The Economist”: Synimet e Turqisë pas ndërtimit të xhamive në Shqipëri - Turkey’s religious diplomacy Mosqued objectives

Një mega-xhami po ngrihet në rrugën “George W. Bush” në Tiranë, kryeqytetin shqiptar, në afërsi të parlamentit të vendit. Kur të përfundojë, ajo do të jetë xhamia më e madhe në Ballkan, një në një varg të gjatë të projekteve të tilla financuara nga Turqia. Në vlerësimin e saj, drejtoria e Turqisë i çështjeve fetare, i njohur si Diyanet, ka ndihmuar në ndërtimin e mbi 100 xhamive dhe shkollave ​​në 25 vende. Në Bosnjë, Kosovë, Filipine dhe Somali ky institucion ka rindërtuar vendet islamike të dëmtuara nga lufta dhe fatkeqësitë natyrore. Në Gaza është duke rindërtuar xhamitë e shkatërruara nga operacionet ushtarake izraelite në vitin 2014. Vetëm projektet aktuale pritet të kushtojnë mbi 200 milion dollarë. “Të gjitha paratë vijnë nga donacione private”, – këmbëngul Mazhar Bilgin, një zyrtar i lartë i Diyanet. Kritikët dyshojnë se Presidenti i Turqisë, Rexhep Tajip Erdogan është duke vendosur me këto veprime një ringjallje të trashëgimisë së Perandorisë Otomane. Sekularët nacionalistë në Shqipëri, vend i cili ishte rreptësisht ateist nën komunizëm, stepen kur shohin se parlamenti i tyre do të ngjajë mjaft i vogël nga xhamia që ngrihet pranë ndërsa urbanistët ankohen për formën “McOttoman” të projektit. Por shumica e shqiptarëve janë të këndshëm. Ndërsa qeveritë post-komuniste lejuan katolikët dhe të krishterët ortodoksë të ndërtojnë katedralet në Tiranë, myslimanët u lanë jashtë në të ftohtë. Besimtarët e kanë gjetur rregullisht veten duke u lutur jashtë, duke u dridhur jashtë një xhamie të vogël të shekullit të 19-të qytetit. Nuk është e qartë pse qeveria e Shqipërisë ka pritur deri në vitin 2013 për të miratuar një të re. Roli i Turqisë në islamin shqiptar shkon përtej ndërtimit të xhamive. Gjashtë nga shtatë seminaret islamike të vendit menaxhohen nga fondacione të lidhura me komunitetin Gylen. Agjencia e Zhvillimit të Turqisë, TIKA, ka përfunduar 248 projekte në Shqipëri. Përveç ndihmës fiskale, shumë shqiptarë e mirëpresin ndikimin e Turqisë si një kundërpeshë ndaj përhapjes së militantizmit islamik. Sipas myftiut të Tiranës, Ylli Gurra, deri tani 150 shtetas shqiptarë janë bashkuar Shtetit Islamik (IS) si xhihadistë në Siri. Ai fajëson fonacionet salafiste nga monarkitë e Gjirit që u derdhën në rajon në vitet 1990. (Shumë prej tyre u dëbuan pas sulmeve të 11 shtatorit.) Z. Gurra thotë se shumica e muslimanëve shqiptarë refuzojnë radikalizmin e tillë: “Ata kanë më shumë prirje për Islamin turk” Në të vërtetë, muslimanët në Shqipëri janë shumë më pak të devotshëm dhe më pro-perëndimore se sa bashkëfetarët e tyre turq. Ndërkohë, në terrenin fetar të Turqisë ka një konflikt të brendshëm. Partia e Zhvillimit (AK) që dikur ka punuar krah për krah me lëvizjen Gylen është prishur. E gjithë kjo ndryshoi dy vjet më parë, kur AK nisur një hakmarrje kundër lëvizjes, duke e akuzuar atë se ka orkestruar një skandal korrupsioni që kishte prekur figura të larta të qeverisë. Burokratë gulenistë u dërguan prapa hekurave. Gjatë 2015-ës në vizitën në Shqipëri për ceremoninë e përurimit të xhamisë së re, Erdogan u kërkoi mikpritësve të tij për të mbyllur shkollat ​​e drejtuara nga gylenistët. Zyrtarët shqiptarë refuzuan kërkesën. Megjithatë, në Shqipëri dhe në vende të tjera, komunitetet myslimane që përfitojnë nga bujaria turke ende përballen me presione. “Erdogan është duke i detyruar ata që të largohen”, thotë Kerem Oktem, një profesor i studimeve turke në Universitetin e Graz. Diyanet, ndërkohë, e ka zgjeruar programin e saj të xhamive në vendet me lidhje të pakta me historinë osmane. Në vitin 2014 Erdogan tha se Kuba ishte nga populluar nga muslimanët para se të ndotej nga zbulimi i Kristofor Kolombit dhe zbuloi një plan për të ndërtuar një xhami të re atje. Një tjetër xhami është në ndërtim e sipër në Haiti. Shërthimi i ndërtimeve është bërë një mjet për transmetimin e kredencialeve fetare të Turqisë për audiencën myslimane vendase dhe të huaja. Objektivi përfundimtar është “të pretendojmë territore të reja”- thotë zoti Oktem. “Është ideja që Turqia duhet të jetë udhëheqësi i gjithë botës muslimane.”

Ένα Μέγα- Τζαμί χτίζεται στο κέντρο των Τιράνων στην λεωφόρο Xh W Bush δίπλα στην Βουλή της χώρας. Όταν τελειώσει θα αποτελέσει το μεγαλύτερο τζαμί στα Βαλκάνια, το ένα από μια σειρά τέτοιων έργων που έχουν χρηματοδοτηθεί από την Τουρκία. Στην αξιολόγηση της η Διεύθυνση Θρησκευτικών Υποθέσεων της Τουρκίας, γνωστή ως  Diyanet έχει βοηθήσει στο χτίσιμο τουλάχιστον 100 τζαμιών και σχολείων σε 25 χώρες. Στην Βοσνία, Κόσσοβο, Φιλιππίνες, Σομαλία, το ίδρυμα αυτό έχει  βοηθήσει να κτιστούν  οι καταστραμμένες ισλαμικές χώρες από το πόλεμο ή τις φυσικές καταστροφές. Στην Γάζα βρίσκεται σε εξέλιξη η ανοικοδόμηση των κατεστραμμένων τζαμιών από τις στρατιωτικές επιχειρήσεις των ισραηλιτών το 2014. Μόνο τα τωρινά σχέδια αναμένεται να στοιχίσουν πάνω από 200 εκατομμύρια δολάρια. « Όλα τα λεφτά έρχονται από ιδιωτικές δωρεές» - επιμένει ο  Mazhar Bilgin, αξιωματούχος του Diyanet Οι επικριτές υποπτεύονται πως ο Πρόεδρος της Τουρκία Ερντογάν προσπαθεί κατ’ αυτό τον τρόπο την ανάσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι κοσμικοί εθνικιστές στην Αλβανία, χώρα που ήταν αυστηρά αθεϊστική υπό το κομμουνισμό, αντιδρούν αμήχανα όταν  βλέπουν την Βουλή τους να μοιάζει αρκετά μικρό από το τζαμί που θα κτιστεί δίπλα ενώ οι ειδικοί παραπονούνται για το  “McOttoman» σχέδιο. Αλλά οι περισσότεροι  των αλβανών είναι συμπαθητικοί. Ενώ η μετά –κομμουνισμού κυβερνήσεις επέτρεψαν στους καθολικούς και στους ορθόδοξους χριστιανούς να χτίσουν καθεδρικούς ναούς στα Τίρανα, οι μωαμεθανοί αφέθηκαν έξω στο κρύο. Οι πιστοί έχουν βρεθεί συχνά καθισμένοι έξω τρέμοντας μπροστά από ένα μικρό τζαμί του 19-αιώνα που έχει η πόλη. Δεν είναι ξεκάθαρο γιατί η Αλβανική περίμενε τόσο πολύ μέχρι το 2013 για να εγκρίνει ένα καινούργιο τζαμί. Ο ρόλος της Τουρκία στο Αλβανικό Ισλάμ πάει πέρα από το χτίσιμο τζαμιών. Έξι από τα επτά ισλαμικά μεντρεσέ της χώρας διαχειρίζονται από ιδρύματα που είναι συνδεδεμένα με τον Γιουλέν. Το Τουρκικό Πρακτορείο Ανάπτυξης ΤΙΚΑ, έχει τελειώσει τουλάχιστον 248 έργα στην Αλβανία. Εκτός από την χρηματική βοήθεια, πολλοί Αλβανοί καλοδέχονται την επιρροή της Τουρκίας ως αντίβαρο προς την επέκταση του ακραίου ισλάμ. Σύμφωνα με τον μουφτή των Τιράνων, Ύλλη Γούρρα, μέχρι τώρα 150 Αλβανοί υπήκοοι έχουν ενωθεί με το ΙΣΙΣ ως τζηχαντιστές στην Συρία. Αυτός κυρίως ενοχοποιεί τα σαλαφιστικά ιδρύματα και της μοναρχίες του Κόλπου που ξεχύθηκαν στην περιοχή μετά το 1990. (Πολλοί εξ αυτών εκδιώχτηκαν μετά τις επιθέσεις της 11 Σεπτεμβρίου). Ο κ Γούρρα λέει πως η πλειοψηφία των αλβανών μωαμεθανών αποστρέφονται ένα τέτοιο εξτρεμισμό. «Εκείνοι έχουν περισσότερες τάσεις προς το τουρκικό Ισλάμ». Στ’ αλήθεια, οι μωαμεθανοί στην Αλβανία είναι πολύ λιγότερα συνεπείς στα θρησκευτικά τους καθήκοντα και πολύ πιο φιλοδυτική από τους ομόθρησκους  τους  Τούρκους. Εντωμεταξύ, στο θρησκευτικό επίπεδο της Τουρκίας υπάρχει μια εσωτερική διαμάχη. Το κόμμα τις Ανάπτυξης (ΑΚ) που κάποτε συνεργαζόταν με το κίνημα Γιουλέν έχει σταματήσει να το κάνει, κατηγορώντας  την πως έχει ενορχηστρώσει ένα σκάνδαλο διαφθοράς που  είχε αγγίξει υψηλά πρόσωπα της κυβέρνησης. Οι γραφειοκράτες γιουλενιστές στάλθηκαν πίσω από τα σίδερα. Κατά το 2015 στην επίσκεψη του για τα εγκαίνια ενός νέου τζαμιού, ο Ερντόγαν ζήτησε από αυτούς που τον φιλοξενούσαν για να κλείσουν τα σχολεία του Γιουλέν. Οι επίσημοι, Αλβανοί, απέρριψαν την πρόταση αυτή. Αλλά στην Αλβανία και σε άλλες χώρες, οι μωαμεθανικές κοινότητες που κερδίζουν από την Τουρκική γενναιοδωρία ακόμη αντιμετωπίζουν διάφορες πιέσεις. «Ο Ερντογάν βρίσκεται στην διαδικασία πίεσης για να απομακρυνθούν» -λέει ο Κερέμ Οκτέμ, ένας εκ των καθηγητών των τουρκικών σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Γράτζ. Το  Diyanet εντωμεταξύ, έχει επεκτείνει το πρόγραμμα των τζαμιών σε χώρες με λιγοστές σχέσεις με την Οθωμανική Ιστορία. Κατά το έτος 2014 ο Ερντογάν είπε πως η Κούβα ήταν κατοικημένοι από  τους μουσουλμάνους πολύ πριν λερωθεί από την ανακάλυψη του Χριστόφορου Κολόμβου και αποκάλυψε το σχέδιο του να κτίσει ένα τζάμι εκεί. Ένα άλλο τζαμί χτίζεται στην Αϊτή. Η έκρηξη οικοδόμησης, έχει γίνει το όχημα για την μεταφορά θρησκευτικών διαπιστευτηρίων της Τουρκίας  για τους μουσουλμάνους ακροατές, ντόπιους και ξένους. Ο τελικός στόχος είναι «να ισχυριστούμε άλλα εδάφη» - λέει ο κύριος Οκτέμ. «Είναι η ιδέα ώστε η Τουρκία πρέπει να γίνει ο ηγέτης  όλου του μουσουλμανικού κόσμου» Μετάφραση Πελασγός.

A MEGA-MOSQUE is growing on George W. Bush Street in Tirana, the Albanian capital, near the country’s parliament. When finished, it will be the largest mosque in the Balkans—one in a long string of such projects bankrolled by Turkey. By its own estimate, Turkey’s directorate of religious affairs, known as the Diyanet, has helped build over 100 mosques and schools in 25 countries. In Bosnia, Kosovo, the Philippines, and Somalia, it has restored Islamic sites damaged by war and natural disaster. In Gaza it is rebuilding mosques destroyed by Israeli military operations in 2014. Current projects alone are expected to cost $200m. All of the money comes from private donations, insists Mazhar Bilgin, a senior Diyanet official. Critics suspect Turkey’s president, Recep Tayyip Erdogan, of deploying mihrabs and minarets to revive his country’s imperial heritage in former Ottoman lands. Secular nationalists in Albania, which was strictly atheist under communism, bristle at seeing their parliament dwarfed by a mosque, and urban planners complain about the project’s bland, “McOttoman” design.  But most Albanians are sympathetic. While post-communist governments allowed Catholic and Orthodox Christians to build cathedrals in Tirana, Muslims were left out in the cold. Worshippers regularly found themselves praying outdoors, unable to squeeze into the city’s tiny 19th-century mosque. It is not clear why Albania’s government waited until 2013 to approve a new one. Turkey’s role in Albanian Islam goes beyond building mosques. Six of the country’s seven Islamic seminaries are managed by foundations linked to the Gulen community. Turkey’s development agency, TIKA, has completed 248 projects in Albania. Besides the fiscal aid, many Albanians welcome Turkish influence as a counterweight to the spread of Islamic militancy. According to Tirana’s mufti, Ylli Gurra, up to 150 Albanian nationals have joined Islamic State (IS) jihadists in Syria. He blames the zealous salafist foundations from the Gulf monarchies that poured into the region in the 1990s. (Many were expelled after the September 11th attacks.) Mr Gurra says most Albanian Muslims reject such radicalism: “They have more affinity for Turkish Islam.” In fact, Muslims in Albania are far less devout and more pro-Western than their Turkish co-religionists. Meanwhile, Turkey’s religious outreach is hobbled by an internecine conflict at home. Mr Erdogan’s ruling Justice and Development (AK) party once worked hand in glove with the Gulen movement. All that changed two years ago, when the AK launched a vendetta against the movement, accusing it of orchestrating a corruption scandal that had tarred senior government figures. Scores of Gulenist bureaucrats remain behind bars. During a 2015 visit to Albania for the groundbreaking ceremony of the new mosque, Mr Erdogan asked his hosts to shut down schools run by the Gulenists. Albanian officials turned down the request. Yet in Albania and elsewhere, Muslim communities that benefit from Turkish largesse still face pressure. “Erdogan is forcing them to take sides,” says Kerem Oktem, a Turkish studies professor at the University of Graz. The Diyanet, meanwhile, has extended its mosque programme to countries whose connection to Ottoman history is tenuous. In 2014 Mr Erdogan suggested that Cuba had been settled by Muslims long before it was spotted by Christopher Columbus, and unveiled a plan to build a new mosque there. Another mosque is under construction in Haiti. The building spree has become a vehicle for broadcasting Turkey’s religious credentials to Muslim audiences domestic and foreign. The ultimate objective is “claiming new territory,” says Mr Oktem. “It’s about the idea that Turkey should be the leader of the whole Muslim world.” πηγή

210.000 παράνομα όπλα κυκλοφορούν στην Αλβανία

Η χώρα με τα περισσότερα παράνομα όπλα στην Ευρώπη

Αν και θεωρούμε τις ΗΠΑ ως την χώρα πρότυπο προς αποφυγή σχετικά με την χρήση των όπλων, η Αλβανία έχει τον διπλάσιο ετήσιο αριθμό θυμάτων από την χρήση των όπλων

Αν και η ΗΠΑ (αλλά και χώρες της Λατινικής Αμερικής) βρίσκονται συχνά στα «πρωτοσέλιδα» για τους θανάτους από την χρήση των όπλων, μία άλλη χώρα, πολύ πιο κοντινή μας έχει το προνόμιο να είναι πρώτη στη λίστα. Αναφερόμαστε στην Αλβανία, στην οποία έχουν χάσει τη ζωή τους πάνω από 12.000 άνθρωποι από το 1991 σε επεισόδια που έγιναν με την χρήση πυροβόλων όπλων.

Η έρευνα που έγινε από το Institute of Health and Metrics and Evaluation δείχνει ότι στην γειτονική μας χώρα ο μέσος όρος είναι 1,37 δολοφονίες ετησίως που είναι σημαντικά χαμηλότερος από το αντίστοιχο νούμερο των ΗΠΑ, που βρίσκεται στο 0,83.

Σύμφωνα με την έρευνα, οι θάνατοι από όπλα έχουν μειωθεί τα τελευταία χρόνια στην Αλβανία, η οποία μάλιστα είναι και υποψήφιος για είσοδο στην ΕΕ. Το μεγαλύτερο πρόβλημα εντοπίζεται στις βεντέτες μεταξύ οικογενειών (η Τζακμάρια όπως είναι γνωστή σε όλο τον κόσμο) όπου εντοπίζονται και οι μεγαλύτεροι αριθμοί νεκρών. Ενώ η έρευνα υποστηρίζει ότι η μετακομμουνιστική έξαρση της χρήσης των όπλων έχει δημιουργήσει μια νέα γενιά οπλοφόρων με πολύ χαμηλότερη αίσθηση της ευθύνης σχετικά με την χρήση τους.

Η ίδια έρευνα κάνει λόγο για την ύπαρξη 210.000 παρανόμων όπλων στην χώρα, ο οποία έχει πληθυσμό κάτω από 3 εκατομμύρια κατοίκους. Άλλοι υπολογισμοί ανεβάζουν αυτόν τον αριθμό στις 270.000 περιλαμβάνοντας και τα «νόμιμα» όπλα. Τα περισσότερα από αυτά κλάπηκαν από στρατιωτικές εγκαταστάσεις μετά την πτώση της Αλβανικής κυβέρνησης το 1997. Πάντως αν σε κάτι μοιάζουν οι Αμερικανοί και οι Αλβανοί είναι στην πίστη τους στα όπλα, και στο ότι θεωρούν απαραίτητο να διαθέτουν οπωσδήποτε ένα ώστε να προστατεύουν τον εαυτό αλλά και τις οικογένειές τους.

Πηγή: http://www.himara.gr

Κοπή Βασιλόπιτας στο 9 χρονο σχολείο "Πνοή Αγάπης" Αργυρόκαστρο.

Στο ξεκίνημα της νέας χρονιάς, όλο το σχολείο μαζί κόψαμε τη βασιλόπιτα για το 2016 και ανταλλάξαμε ευχές για μια νέα και δημιουργική χρονιά.

Ξεκίνησε στο Σαμπεζύ η Προσυνοδική Σύναξη των Προκαθημένων - Filloi në Sambez Sinaksi Parasidoniki i Primatëve Orthodhoksë.

Άρχισαν σήμερα, Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2016, στο Κέντρο του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο Σαμπεζύ της Γενεύης, οι συνεδρίες της Σύναξης των Προκαθημένων και των Εκπροσώπων των κατά τόπους Ορθοδόξων Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, υπό την προεδρία του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου.

Στην Σύναξη παρίστανται 11 Προκαθήμενοι, με τις αντιπροσωπείες τους και απουσιάζουν τρεις: ο Πατριάρχης Αντιοχείας κ. Ιωάννης και ο Μητροπολίτης Βαρσοβίας και πάσης Πολωνίας κ. Σάββας. για λόγους υγείας, και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος για προσωπικούς λόγους.

Την Κυριακή, 24 Ιανουαρίου θα τελεστεί Διορθόδοξο Συλλείτουργο, προεξάρχοντος του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου.

Οι εργασίες θα συνεχιστούν μέχρι τις 28 Ιανουαρίου.

-  Filluan të premte, në qëndrën e Patriarkanës Ikumenike në Sambezi të Gjenevës, takimet e Primatë dhe përfaqësueseve të të Kishave Orthodhokse Lokale Autoqefale, nën udhëheqjen e Patrikut të Konstandinupojës Vartholome. Në mbledhje janë prezentë 11 Primatë me përfaqësitë e tyre dhe mungojnë tre: Patriku i Antiokisë Joani, Mitropoliti i Varshavës dhe gjithë Polonisë Sava, për arsye shëndetësore dhe Kryepiskopi i Athinës dhe gjithë Greqisë Jeronimi, për arsye personale. 

Të Djelë më 24 Janar do të mbahet një Bashkëmeshim Ndërorthodhoks i udhëhequr nga Patriku Ikumenik Vartholome. 

Punimet do të vazhdojnë deri më 28 Janar.

 

Τηλέμαχος Κώτσιας: Τον παντέχαμαν χέλι τον κομμουνισμό και μας βγήκε κονακάκι

Ο βορειοηπειρώτης συγγραφέας με αφορμή το νέο του βιβλίο μιλάει στο Βήμα» για τη σύνθετη εμπειρία της ελληνικής μειονότητας στην Αλβανία

Εφθασε στην πλατεία Αβησσυνίας κρατώντας τον χαρτοφύλακά του, λοξοκοιτώντας προς την πραμάτεια των παλαιοπωλείων. «Η δουλειά μου είναι εδώ κοντά» είπε ο Τηλέμαχος Κώτσιας,που εξακολουθεί να εργάζεται ως μεταφραστής (της αλβανικής γλώσσας) στο ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών. Τότε άρχισε να περιγράφει έναν ενοχλητικό (για τον ίδιο) παραλογισμό της γραφειοκρατίας.

«Η Βόρειος Ηπειρος είναι πλέον αλβανική, όπως και να το κάνουμε. Ομως τα ονόματα των ορθοδόξων της Αλβανίας είναι ελληνικά. Απλώς έχουν ενσωματωθεί μοιραία στην αλβανική γραμματική. Εγώ όμως ως μεταφραστής δεν μπορώ να γράψω "Κώστας", όχι, πρέπει να γράψω το ίδιο όνομα με όμικρον και χωρίς σίγμα τελικό, όπως λέμε Κόστα Ρίκα! Το θέμα εν προκειμένω δεν είναι ότι οι Ελληνες φοβούνται τους Αλβανούς αλλά ότι φοβούνται για κάποιον περίεργο λόγο τους εαυτούς τους. Πού παραπέμπει αυτή η νοοτροπία; Σε ένα βαθύ κράτος λ.χ. που φοβάται τι; Τη σκιά του; Ανοησίες! Η Ελλάδα καταπολεμάει σήμερα το τελευταίο ίχνος ελληνισμού που έχει απομείνει στην Αλβανία. Ντρέπομαι ειλικρινά. Το βασικό πρόβλημα είναι ότι δεν έχει καλλιεργηθεί αρκετά η οικουμενικότητα του ελληνισμού, το θέμα είναι πως όταν λέμε ελληνισμός δεν θα έπρεπε να εννοούμε μόνο το ελληνικό κράτος περιχαρακωμένο, ούτε μονάχα τους Ελληνες της ομογένειας, αλλά τον ελληνικό πολιτισμό εν γένει και τη δύναμη της επιρροής του»υπογράμμισε ο ίδιος που αποστρέφεται τον εθνικισμό και τον επεκτατισμό από όπου και αν προέρχεται.

«Το Βήμα» συνάντησε τον 64χρονο βορειοηπειρώτη συγγραφέα με αφορμή την έκδοση του νέου βιβλίου του, του πρώτου του στις εκδόσεις Πατάκη. Πρόκειται για δύο νουβέλες γραμμένες με απρόσμενα σουρεαλιστική διάθεση. «Οι δεινόσαυροι των Αθηνών» διαδραματίζονται (τούτες τις ημέρες της «Αφραγκοκρατίας», της κρίσης και της ανασφάλειας) σε μια τράπεζα όπου μια μεγάλη ουρά πελατών εκτρέπεται σταδιακά σε έναν τραγελαφικό εγκλεισμό.

Το «Ταξίδι σε λάθος χώρα» εγγράφεται στις κωμικές ιστορίες παρεξηγήσεων: ένας ερωτιάρης Σουηδός συλλαμβάνεται ως Αλβανός (από την ελληνική αστυνομία) και απελαύνεται με συνοπτικές διαδικασίες. Η κουβέντα με τον Τηλέμαχο Κώτσια, ο οποίος ήλθε στην Ελλάδα στις αρχές της δεκαετίας του 1990, μετατράπηκε γρήγορα σε μια αναδρομή στη ζωή και το έργο του, όπου ακριβώς αποτυπώνεται η σύνθετη εμπειρία της ελληνικής μειονότητας στη γείτονα χώρα.

«Τους Αλβανούς τους ένωσε η γλώσσα»

«Η Αλβανία γεννήθηκε πάνω στον ελληνικό πολιτισμό. Κανείς δεν μπορεί, στα σοβαρά, να το αρνηθεί αυτό. Τους Αλβανούς όμως τους ένωσε η γλώσσα. Οι άνθρωποι μιλούσαν αλβανικά αλλά οι χριστιανοί θεωρούσαν εαυτούς Ελληνες και οι μουσουλμάνοι, αντιστοίχως, Τούρκους. Και μόνο με τη χάραξη των συνόρων άρχισε ο όρος "Αλβανός" να έχει κάποια εθνική υπόσταση. Σε αυτό το νέο κράτος συμπεριλήφθηκε μια καθαρά ελληνική μειονότητα, όχι αλβανόφωνη, συμπεριλήφθηκαν δηλαδή Ελληνες. Η μάνα μου, ας πούμε, δεν ήξερε λέξη αλβανικά. Στα χωριά της περιοχής Δρόπολης, όπου μεγάλωσα, κανείς δεν μιλούσε αλβανικά. Εγώ έμαθα να τα μιλάω σε ηλικία 15 ετών. Τα ελληνικά μου πάλι είναι αυτά των επτά τάξεων του Δημοτικού (όπου διδασκόμασταν παράλληλα τις γλώσσες) και η γραμματική του Τριανταφυλλίδη. Εμένα όμως με απασχολούν ακόμη οι ορθόδοξοι αλβανόφωνοι με ελληνική συνείδηση που, από ένα σημείο και μετά, την απώλεσαν. Αλλά και οι Αλβανοί έχουν, ακόμη και σήμερα, προβλήματα ταυτότητας. Αναρωτιούνται τι είναι; Απόγονοι των κατακτητών, των Τούρκων, από τους οποίους πήραν και τη θρησκεία τους (η μεγάλη πλειοψηφία είναι μουσουλμάνοι) ή είναι απόγονοι του Γεωργίου Καστριώτη που πολέμησε τους ίδιους κατακτητές; Εμείς πάλι, οι Βορειοηπειρώτες, δεν είχαμε πρόβλημα ταυτότητας. Η Αλβανία μάς είχε αναγνωρίσει ως την ελληνική της μειονότητα. Ζήτημα για την ταυτότητά μας ετέθη περιέργως και άρχισε να μας απασχολεί όταν ήλθαμε εδώ, στην Ελλάδα. Πολλοί από εμάς δεν μπορούσαμε να το φανταστούμε ότι ήμασταν Αλβανοί. Πώς να σας το πω; Εχουμε πλέον δύο υπηκοότητες και νιώθουμε ότι δεν έχουμε καμία. Νιώθω παντού φίλος αλλά πουθενά ντόπιος. Ακούν πολλοί "Βορειοηπειρώτης" και λένε αμέσως "Αλβανός", χωρίς δεύτερη σκέψη».

Τότε θυμήθηκε την περίοδο (μετά τις οικοδομικές και χειρωνακτικές εργασίες) που έπιασε δουλειά σε μια φαρμακοβιομηχανία και είχε έναν συνάδελφο που καταγόταν από την Κωνσταντινούπολη. «Οι υπόλοιποι συνάδελφοι αναρωτιόνταν για τον "Αλβανό" και τον "Τούρκο" της επιχείρησης» σημείωσε όλο νόημα ο Τηλέμαχος Κώτσιας που πίσω στην Αλβανία, ακόμη νωρίτερα, υπήρξε αγρότης.

Ανέκαθεν έβρισκε τους οικουμενικούς κώδικες της λογοτεχνίας σαγηνευτικούς, ήταν δεινός αναγνώστης από τα χρόνια του Λυκείου στο Αργυρόκαστρο, «ανεξαρτήτως αν τα βιβλία που έβρισκα ήταν κυρίως στην αλβανική γλώσσα». Από φοιτητής στο Ανώτατο Γεωπονικό Ινστιτούτο της Αλβανίας διώχθηκε για πολιτικούς λόγους. Ο πατέρας του φυλακίστηκε για οκτώ χρόνια, επίσης για πολιτικούς λόγους.

«Ηταν κομμουνιστής και μέλος του κόμματος όταν ήταν νέος. Οταν όμως άρχισε να καταλαβαίνει τι είδους κομμουνισμό και σοσιαλισμό εγκαθίδρυε το καθεστώς, σήκωσε τους ώμους απογοητευμένος. Ε, κάποια στιγμή περιέπεσε στην απροσεξία να τα πει αυτά τα κριτικά κάπου που δεν έπρεπε, καταλαβαίνετε. Τον έκλεισαν μέσα και εκεί βρήκε τους παλαιούς αντιπάλους του. "Τι έγινε, Γιάννη, κι εσύ εδώ; Πού πήγε ο κομμουνισμός σου;" του είπαν κι εκείνος τους απάντησε πως "τον παντέχαμαν (τον νομίζαμε) χέλι και μας βγήκε κονακάκι (μικρό και δηλητηριώδες φίδι)».

Ο ίδιος ανέφερε ότι δεν είναι αριστερός «επειδή ένα πράγμα που το έχω δοκιμάσει, έστω στη χειρότερη μορφή του, δεν το πιστεύω πλέον καθόλου,επειδή έζησε«σε ένα καθεστώς τόσο σκληρό, θα μπορούσα να πω, όσο είναι σήμερα η Βόρεια Κορέα, έτσι έχουν τα πράγματα όσο κι αν δεν το παραδέχονται».

Τα μπουντρούμια του Χότζα

Τούτη την εποχή γράφει εντατικά, όπως είπε, αλλά δεν βιάζεται γιατί βρίσκεται στη μέση ενός μεγάλου εγχειρήματος. «Γράφω για τη ζωή στα μπουντρούμια του Χότζα, για κάποιους ρομαντικούς νέους που νόμισαν ότι θα μπορούσαν να γίνουν ενεργοί αντιφρονούντες του καθεστώτος του αλλά κατέληξαν στις φυλακές, άλλοι πέθαναν επειδή δεν άντεξαν, άλλους απλώς τους πέθαναν. Τέτοιους ανθρώπους παρακολουθώ, από εκείνα τα χρόνια ως και το άνοιγμα των συνόρων, βασιζόμενος σε πραγματικές ιστορίες τις οποίες μεταπλάθω για να γράψω λογοτεχνία. Οι ήρωές μου είναι Βορειοηπειρώτες, άνθρωποι που έστελναν μέσα σε πακέτα από τσιγάρα απελπισμένα μηνύματα στους πολιτικούς της Ελλάδας για την κατάστασή τους. Εχω την αίσθηση, πρέπει να σας πω, ότι δεν γράφω μυθιστόρημα αλλά ότι χτίζω ένα ηπειρώτικο τοξωτό γεφύρι. Και αγωνιώ αν θα βάλω σωστά το κλειδί, καταπώς λένε οι μαστόροι, όταν έλθει η ώρα του, αλλιώς, το ξέρουμε, δεν στέκει το γεφύρι».

Συζητήσαμε εκτενώς για τα πολλά του βιβλία στις εκδόσεις Κέδρος, κυρίως «Τα εφτά παράθυρα» (2002) όπου μια ιστορία ενηλικίωσης συνυφαίνεται με την πραγματικότητα ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος. Είπαμε όμως πολλά και για τα δύο συναρπαστικά μυθιστορήματά του στις εκδόσεις Ψυχογιός, ειδικότερα το «Στην απέναντι όχθη» (2009) και το «Κώδικας τιμής» (2013) όπου ο Τηλέμαχος Κώτσιας έχει φθάσει στο απόγειο των δημιουργικών ικανοτήτων του. Μέχρι νεωτέρας.

Πηγή: http://www.himara.gr

Στην λίστα των μεγαλύτερων δολοφόνων του 20 αιώνα και ένας Αλβανός που σκότωσε Έλληνες- Lista e vrasësve masivë: Në krye Mao dhe Stalini. Një ushtarak me origjinë shqiptare, i gjashti

Gazeta Daily Mail ka botuar një listë me udhëheqës politikë të shek.XX që janë përgjegjës për vrasjen e miliona njerëzve. Në krye të listës është diktatori kinez Mao Zedong. Ky lider ushtarak dhe burrështetas, i cili në Kinë konsiderohet si heroi më i madh kombëtar në histori, është shkaktar për vdekjen e 60 milionë njerëzve. Në vendin e dytë është diktatori sovjetik Iosif Vissarionovich Dzhugashvili Stalin, që është përgjegjës për vrasjen e 40 milionë njerëzve. Në vendin e tretë është Adolf Hitleri, udhëheqësi i Partisë Naziste gjermane, i cili është përgjegjëse për vdekjen e 30 milionë njerëzve. Mbreti belg, Leopoldi II, i cili cilësohet përgjegjës për vdekjen e tetë milionë njerëzve në koloninë e Kongos, zë vendin e katërt, teksa diktatori ushtarak japonez Hideki Tojo, të cilit i atribuohet faji për vdekjen e pesë milionë njerëzve, gjendet në vendin e pestë. Në të gjashtin është Ismail Enver Pasha, me origjinë shqiptare, i cili është përgjegjës për vrasjen e dy milionë armenëve, asirianëve dhe grekëve. Në këtë listë të vrasësve janë edhe Pol Poti, udhëheqës i Kmerëve të Kuq në Kamboxhia, diktatori i Koresë së Veriut – Kim Il Sung, marksisti etiopian Mengistu Haile Mariam, nigeriani Yakubu Gowon, diktatori irakian Saddam Hussein, ish-diktatori i Ugandës – Idi Amin, udhëheqësi fashist Benito Musolini dhe ai spanjoll Francisco Franco. Tito i Jugosllavisë gjendet në vendin 13, përgjegjës për vrasjen e 570 mijë njerëzve. Koment Në mediat shqiptare qëllimisht nuk përmendet fakti që ky person vrau dhe shumë Grekë.

Η εφημερίδα Daily Mail έχει δημοσιεύσει μια μακρά λίστα των πολιτικών αρχηγών του 20 αι που είναι υπεύθυνοι για το φόνο εκατομμύρια ανθρώπων. Στην αρχή της λίστας βρίσκεται ο Κινέζος Μάο, ο οποίος στην Κίνα θεωρείτε ο μεγαλύτερος ήρωας της ιστορίας, είναι η αιτία για το θάνατο των 60 εκατομμυρίων ανθρώπων. Την δεύτερη θέση στην λίστα την καταλαμβάνει ο Σοβιετικός δικτάτορας Ιώσηφ Στάλιν, που σκότωσε τουλάχιστον 40 εκατομμύρια ανθρώπους. Στην τρίτη θέση βρίσκεται ο Αδόλφος Χίτλερ που, αρχηγός του ναζιστικού κόμματος, που είναι υπεύθυνος για το θάνατο των 30 εκατομμυρίων ανθρώπων. Ο Βέλγος Βασιλιάς Λεπόλδος Β, ο οποίος είναι  υπεύθυνος για το θάνατο 8 εκατομμυρίων ανθρώπων, στην αποικία του Κογκό, έχει την τέταρτη θέση, ενώ ο Ιάπωνας στρατιωτικό δικτάτορας Χιντέκι Τόιο, που θεωρείται πως σκότωσε πέντε εκατομμύρια ανθρώπους είναι στην πέμπτη θέση. Την έκτη θέση καταλαμβάνει ο Ισμαήλ Ενβέρ Πασά, με αλβανική καταγωγή, στρατιωτικός του οθωμανικού στρατού, ο οποίος σκότωσε τουλάχιστον 2 εκατομμύρια αρμενίους, ασσύριους και ΈΛΛΗΝΕΣ. Στην λίστα αυτή των δολοφόνων είναι και ο Πόλ Πότη αρχηγός των Κόκκινων Κμέρων στην Καμπότζια, ο δικτάτορας της Β Κορέας, Κιμ Β Σούγκ, ο  Αιθίοπας μαρξιστής  Μεγκιστού Χαϊλέ Μαριάμ, ο νιγκεριανός Υακούμπου Γοουόν , ο ιρακινός Σαντάμ Χουσεϊν, ο πρώην δικτάτορας της Ουγκάντας – Ιντί Αμίν, ο φασίστας ιταλός Μουσολίνη ο Ισπανός Φραγκίσκο Φράνκο, ο Τίτο της Γιουγκοσλαβίας είναι στην 13 θέση υπεύθυνος για το φόνο 570 χιλιάδων ανθρώπων. Σχόλιο: Τα αλβανικά ΜΜΕ επίτηδες δεν έβαλαν πως σκότωσε και Έλληνες.

daily mail

dita

Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος: Όποιος χρησιμοποιεί τη θρησκεία για πόλεμο, βιάζει την ψυχή της. - Kryepiskopi i Shqipërisë Anastas: Ai i cili përdor fenë për luftë, dhunon shpirtin e saj.

«Η θρησκεία είναι ένα πολύ σημαντικό γεγονός, σαν το νερό που το βρίσκεις οπουδήποτε υπάρχει κάτι ζωντανό, άλλοτε με μορφές παγωμένες, άλλοτε με μορφές φυσικές και άλλοτε με μορφές υδρατμών, και πιστεύω ότι υπάρχουν πάρα πολλοί υδρατμοί θρησκευτικοί σε λεγόμενα μη θρησκευτικά περιβάλλοντα, όπου βρίσκεις και το νερό παντού, όπου ζωή» δήλωσε ο Αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχείου και πάσης Αλβανίας Αναστάσιος στην παρουσίαση του βιβλίου του με τίτλο «Συνύπαρξη: ειρήνη, φύση, φτώχεια, τρομοκρατία, αξίες». Ο προκαθήμενος της αυτοκεφάλου ορθοδόξου εκκλησίας της Αλβανίας τόνισε τη μοναδικότητα του να ζούμε αυτή την πίστη, την οποία χαρακτήρισε μοναδικό δώρο και πλεονέκτημα, ωστόσο τόνισε ότι «και αυτούς που δεν είχαν αυτές τις ευκαιρίες τούς βλέπει αδερφούς, αδικημένους που δεν είχαν τη δυνατότητα να έχουν αυτά που εμείς απολαμβάνουμε και τη δυνατότητα να το ζούμε με πολύ αγάπη και όχι υποτιμητικά». Μάλιστα, συμπλήρωσε ότι η ενασχόληση με τα θρησκεύματα δεν λιγόστεψε την πίστη του, ούτε τον έκανε αδιάφορο ή συγκριτιστή, και υπογράμμισε ότι «ο Θεός αγάπη εστίν και ο μένων την αγάπη εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ είναι». Σ' αυτή τη ρήση απέδωσε τον χαρακτηρισμό της πιο πυκνής διατύπωσης για το τι είναι ο Θεός, της πιο επανασταστικής, αδιάκοπης διατύπωσης. Αναφορικά με τη θρησκειολογική θεώρηση, που αποτελεί το πόνημά του, σημείωσε «πως είναι μια αδιάκοπη σπουδή για να δεις πώς οι άλλοι σκέπτονται, να ζεις κοντά σε ανθρώπους που εμπνέονται από τη θρησκεία». Στο τέλος της ομιλίας του ο Αρχιεπίσκος Αναστάσιος επισήμανε ότι «στη δύσκολη εποχή που ζούμε στην Ελλάδα, θα χρειαστεί να βρούμε την αλήθεια και τη δικαιοσύνη μέσα μας, περισσότερο από εξωτερικές εκφράσεις θρησκευτικότητας, οι οποίες τις περισσότερες φορές δεν είναι πειστικές και αληθινές». Σε αυτό το πλαίσιο προσέθεσε πως η ειρήνη μεταξύ των θρησκευμάτων είναι μια προϋπόθεση για την ειρήνη του κόσμου. «Όποιος χρησιμοποιεί τη θρησκεία για πόλεμο», τόνισε, «εκείνος ουσιαστικά βιάζει την ψυχή της θρησκείας». Παρουσία πλήθους κόσμου, το οποίο ξεπέρασε τις προσδοκίες των διοργανωτών, οι πρώην υπουργοί Γιάννης Παλαιοκρασσάς και Αλέκος Παπαδόπουλος και ο διευθυντής του περιοδικού «Σύναξη» Θανάσης Παπαθανασίου ήταν οι τρεις εισηγητές του βιβλίου του Mακαριωτάτου. Το βιβλίο προλόγισε η ηθοποιός-σκηνοθέτης Ηρώ Μανέ. Στην εκδήλωση έδωσαν το «παρών» μεταξύ άλλων ο εκπρόσωπος του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερωνύμου, πρωτοσύγκελος αρχιμανδρίτης Συμεών Βολιώτης, αρχιερείς και πατέρες της εκκλησίας, ο αναπληρωτής υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης Μάρκος Μπόλαρης, ο υφυπουργός Εσωτερικών Γιάννης Μπαλάφας, ο νέος αντιπρόεδρος της ΝΔ Κωστής Χατζηδάκης, ο εκπρόσωπος Τύπου της ΝΔ Γιώργος Κουμουτσάκος, ο επικεφαλής του Ποταμιού Σταύρος Θεοδωράκης και ο βουλευτής των ΑΝΕΛ Κώστας Ζουράρις.

«Feja është një ngjarje shumë e rëndësishme, si uji që gjendet kudo që ka diçka të gjallë, herë në gjëndje të ngrirë, herë me gjendje natyrale dhe herë me gjendje avulli, besoj se ekzistojnë shumë avuj fetarë në të ashtuquajturat ambjente fetare, ku gjen dhe ujin kudo, ku ka jetë” deklaroi Kryepsikopi i Tiranës, Durrësit dhe gjithë Shqipërisë Anastasi në prezantimin e librit të tij me titull “Bashkekzistencë:paqe, natyrë, varfëri, terrorizëm, vlera”. Udhëheqësi i Kishës Orthodhokse Autoqefale të Shqipërisë theksoi unikalitetin e të jetuarit këtë besim, të cilin e karakterizoi si dhuratë dhe avantazh, ndërkaq theksoi se “dhe ata që nuk i kishin këto munsësi i shikon si vëllezër, të cilët kanë jetuar një padrejtësi dhe që nuk kishin mundësinë që të kenë ato sa ne shijojmë dhe mundësinë që të jetojmë me shumë dashuri dhe jo të nënvleftësuar”. Bile shtoi se e marra me besimet fetare nuk zvogëloi besimin e tij, as e bëri një krahasuese indiferent, nënvizoi se “Perëndia është dashuri dhe ai që qëndron në dashuri qëndron tek Zoti dhe Zoti është tek ai”. Me këtë frazë  përcaktoi cilësimin e formulimit më të dendur se çfarë është Zoti, të formulimit më revolucionar dhe të pandërprerë. Në lidhje me konceptin thriskeologjik, që përbën dhe punë të tij, shënoi se “është një studim i pandërprerë që të shikosh se të tjerët mendojnë, që të jetosh pranë njerëzve që frymëzohen nga feja”. Në fund të fjalës së tij Kryepiskopi Anastas nënvizoi se “në kohët e vështira që jetojmë në Greqi, do të duhet të gjiejmë të vërtetën e së drejtës brenda nesh, më tepër se sa shprehjet e jashtme të fetarisë, të cilat në shumicën e rasteve nuk janë bindëse dhe të vërteta”. Në këtë kontekst shtoi se paqja ndërmjet  feve është një kusht për paqen e botës. “Ai i cili përdor fenë për luftë”, theksoi, “ai në esencë dhunon shpirtin e fesë”. Në prezencë të shumë njerëzve, të cilët tejkaluan pritshmërinë e vetë organizatorëve, ish ministrat Jani Palokrassa, Aleko Papadhopoulo dhe drejtori i revistës “Mbledhja” Thanas Papathanasiu ishi tre prej folësve të librit të Fortlumturisë. Librit i bëri parathënien aktorja – rregjisore, Iro Mane. Në këtë event, morën pjesë ndër të tjerë, përfaqësuesi i Kryepiskopit të Athinës Jeronimit, protosigjeli Arkimandrit Simeon Volioti, Kryepriftërinj dhe etër të Kishës, zv Ministri i Zhvillimit Bujqësor Marko Bolari, zv Ministri i Punëve të Brendshme z Jani Balafa, zv Kryetari i ri i Demokracisë së re Kosta Hatzidaki, zëdhënësi i Shtypit të Demokracisë së Re Jorgo Kumucakos, udhëheqësi i partisë Potami Stavro Theodhoraqi dhe deputeti i  ANEL Kosta Zourari.

πηγή εδώ και εδώ

Η κατεδάφιση της εκκλησίας στις Δρυμάδες και οι εθνικό-καθολικοί - Prishja e Kishës në Dhërmi dhe nacional - katolikët

"Η κατεδάφιση της εκκλησίας στις Δρυμάδες και οι εθνικό-καθολικοί", είναι ένα άρθρο γραμμένο από τον γνωστό Αλβανό δημοσιογράφο Fatos Lubonja, με αφορμή την κατεδάφιση της εκκλησίας του Αγίου Αθανασίου στο χωριό Δρυμάδες τον Αύγουστο του 2015. Ο δημοσιογράφος Lubonja είναι πολύ γνωστός στην Αλβανία κυρίως για την "θητεία του" ως πολιτικός κρατούμενος για 9 χρόνια στις φυλακές του Χότζα και ως επικριτής της κυβέρνησης Ράμα. Είναι από τους λίγους Αλβανούς διανοούμενους που είχε το θάρρος να επικρίνει τις διάφορες κατά καιρούς ακραίες ενέργειες της Αλβανικής κυβέρνησης όπως η κατεδάφιση της εκκλησίας στις Δρυμάδες. Ο τίτλος του άρθρου αναφέρεται σε ένα νέο φαινόμενο στην πολιτική της Αλβανικής κυβέρνησης η οποία βασίζετε σε ένα νέου είδους εθνικισμό, τον Εθνικό-Καθολικισμό, μια μορφή εθνικισμού με θρησκευτικό χρώμα, κάτι που εξηγεί περαιτέρω ο αρθρογράφος στο άρθρο αυτό. Ο αρθρογράφος, στην αρχή, χαρακτηρίζει παράνομη την βίαιη κατεδάφιση της εκκλησίας που κρύβει σκοτεινά κίνητρα τα οποία βρίσκονται πίσω από τις ανεπαρκείς δικαιολογίες που εξέφρασε ο πρωθυπουργός Ράμα. Η κατεδάφιση της εκκλησίας, για τον Lubonja, είναι χτύπημα για το κράτος δικαίου, το οποίο στην συγκεκριμένη περίπτωση φέρθηκε ως μια συμμορία. Επί λέξη γράφει: «Η ενέργεια αυτή δημιουργεί την εικόνα ενός κράτους που λειτουργεί ως μια ομάδα ληστών που χρησιμοποιεί τα βίαια μέσα της, αυτά τα μέσα που το κράτος θα πρέπει να χρησιμοποιεί μόνο για ακραίες περιπτώσεις, καταχρηστικά και ανεύθυνα καταστρέφοντας για σκοτεινούς σκοπούς ή απλά για την σαδιστική της ευχαρίστηση, την ζωή και την περιουσίας των πολιτών της.» Αναφερόμενος στην πολιτιστική ζημιά που προκάλεσε η κατεδάφιση της εκκλησίας γράφει: «Η πολιτιστική ζημιά προκαλείται από το γεγονός ότι άμεσα ή έμμεσα, στην προσπάθεια της κατεδάφισης της Εκκλησίας, τέθηκαν ως υποστηρικτές μια σειρά πολιτικών και διανοουμένων - μεταξύ των οποίων και ένας σύμβουλος του Πρωθυπουργού - από τις δηλώσεις των όποιων φαίνεται σαφώς ότι η χώρα έχει μείνει στην κουλτούρα της εθνικής-κομμουνιστικής ιδεολογίας του Ενβέρ Χότζα, καθιστώντας Αλβανικό ότι υπήρξε σε αυτή την περιοχή από την παλαιολιθική εποχή και υποσχόταν ένα λαμπρό (Κομμουνιστικό) μέλλον, ενώ στην πραγματικότητα τους κρατούσε σε συνθήκες φτώχειας, ακραίας άγνοιας και απομόνωσης από τον υπόλοιπο κόσμο, για να τους κυβέρνηση πιο εύκολα.» Συνεχίζει: «Χρησιμοποιώντας τον καθολικισμό, την κατεδάφιση της ορθόδοξης εκκλησίας, οι εθνικιστές μας την δικαιολόγησαν και την ενθάρρυναν με τον ισχυρισμό ότι στην εκκλησία αυτή κάποτε, τον 17ο αιώνα λειτούργησε ο Ισπανός ιερέας Νίλο Καταλανο, ο οποίος έφτασε στην περιοχή αυτή για να δέσει ή να διατηρήσει τους Αλβανούς στον παπισμό μέσω του ουνιτισμού ή της Καθολικής θρησκείας με Βυζαντινή ιεροτελεστία, η αλβανo-ελληνική όπως λέγετε, ανοίγοντας γι 'αυτό και Αλβανικά σχολεία. Δίνοντας στην θρησκευτική δραστηριότητα του Καταλάνο εθνικιστική χροιά, οι εθνικιστές μας, τον ονομάζουν ακόμα και ως τον πρώτο των Αλβανών Ριλήντας (ο πρώτος της αλβανικής Αναγέννησης) - όπως και οι ιστοριογράφοι του Ενβέρ Χότζα, οι οποίοι παρουσίαζαν τον Buzuku, Budin, Bogdani ότι έγραφε αλβανικά για εθνικιστικούς λόγους.» Με αποτέλεσμα: «Η κατεδάφιση της εκκλησίας με αυτό τον τρόπο όπως δικαιολογείται με αυτό το λόγο, μπορεί να ερμηνευθεί ως μια επίθεση στην Ορθόδοξη ταυτότητα των σημερινών κατοίκων της περιοχής, είτε είναι Αλβανικής είτε Ελληνικής εθνικότητας και η ανοικοδόμηση της μετά την κατεδάφιση δύσκολα να μην γίνει ένα σύμβολο που αναρτήθηκε βίαια και που αντιτίθεται στα συναισθήματα αυτής της κοινότητας.» Όσον αφορά την ταυτότητα της εκκλησίας, συμπεραίνει ότι: «...Και εάν η εκκλησία του Αγίου Αθανασίου ήταν για κάποιο χρονικό διάστημα τον 17ο αιώνα Καθολική εκκλησία (βυζαντινού ρυθμού), δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ότι πριν ήταν Βυζαντινή ορθόδοξη εκκλησία και κατά τα χρόνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και εξαρτιόνταν από την Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία της Αλβανίας μέχρι που κατεδαφίστηκε από τους κομμουνιστές (το 1972).» Όσον αφορά την ζημιά στο θέμα τον δικαιωμάτων της μειονότητας και το ρόλο του βουλευτή Κότσο Κοκδήμα, ο αρθρογράφος αναφέρει: «Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτή η πράξη κατά της Εκκλησίας, για την οποίοα υπάρχουν φωνές που λένε ότι είναι απλά μια πράξη που συνδέεται με την αχόρταγη απληστία για ακίνητα του βουλευτή τής περιοχή Koco Kokëdhima, ντύνεται εύκολα με ένα ένδυμα εθνικιστικό στις Δρυμάδες - αναφέρει για άλλη μια φορά τη φράση «Ο Εθνικισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των κακοποιών» - γιατί εκεί ζει μια κοινότητα που θεωρεί ότι είναι ΕΛΛΗΝΙΚΉ ΜΕΙΟΝΌΤΗΤΑ σε μεγάλο βαθμό. Με την πράξη αυτή, άμεσα ή έμμεσα, εμείς οι Αλβανοί δηλώνουμε σε αυτή την Κοινότητα, ότι η εκκλησία αυτή την οποία εσείς την θεωρείτε δικιά σας, δηλαδή Ελληνική, εμείς την καταστρέφουμε γιατί αυτή είναι στην πραγματικότητα αλβανική, δεδομένου ότι τον 17ο αιώνα εκεί έχουν μιλήσει αλβανικά και ακόμα ότι εσείς είστε ελληνοποιημένοι Αλβανοί» Ο αρθρογράφος δεν παραλείπει να εκφράσει την θέση του όσον αφορά τον προσδιορισμός της έκφρασης "Εθνική ταυτότητα": «Yπάρχει μια αρχή σύμφωνα με την οποία ορίζετε η εθνική ταυτότητα και δεν είναι αυτό που ήσουν κατά τον 17ο αιώνα, αλλά αυτό που αισθάνεσαι και δηλώνεις σήμερα. Αυτό καθιστά ακόμη πιο σοβαρό το περιστατικό καθώς αυτή η κοινότητα, ακόμη και αν μόνο ένα μέρος των κατοίκων της Χιμάρας, έχουν όλα τα δικαιώματα να αποκαλούν τους εαυτούς τους κακοποιημένους και discriminated από την αλβανική κυβέρνηση όσον αφορά την ταυτότητα τους και τα Θρησκευτικά και Γλωσσολογικά τους δικαιώματα.» Ο Lubonja κλίνει το άρθρο του με την την παρακάτω δυναμική δήλωση:  «Ως εκ τούτου, κρίνω ότι η αλβανική κυβέρνηση πρέπει να ζητήσει συγγνώμη εξ ονόματος όλων των πολιτών της Αλβανίας στην Ορθόδοξη Εκκλησία και στην κοινότητα Δρυμαδών, για την εν λόγω άσχημη πράξη και να λάβει γρήγορα μέτρα για την ανοικοδόμηση της εκκλησίας του Αγίου Αθανασίου για να της επιστρέφει την ομορφιά και την αληθινή αιώνια ιστορία της.» Δυστυχώς για την Αλβανία, λίγοι έχουν την διάνοια και το κουράγιο του Fatos Lubonja να αντιμιλούν στον νέο Εθνικό-Καθολικό καθεστώς της κυβέρνησης Ράμα. Ο Εκσκαφέας Πηγή: http://www.himara.gr

Motivi se pse u prish në atë mënyrë demonstrative, të dhunshme dhe të paligjshme Kisha e Shën Thanasit në Dhërmi mbetet ende i errët. Nëse do t'i referohem cicërimës së parë të Kryeministrit në Twiter motivi që paraqitej dukej estetik. "Kisha si një garazh." Që ajo soleta e betonit ishte një gjë e shëmtuar dhe që një kishë s'meriton një çati të atillë kjo s'ka diskutim. Por a mjafton kaq për të shembur në atë mënyrë një objekt kulti duke iu kundërvënë një komuniteti të tërë. Absolutisht jo. Aq më tepër kur ke parasysh se shëmtimi që i krijonte ajo kishë pejsazhit të fshatit Dhërmi është shumë herë më i vogël nga ai që është bërë me ndërtimet qoftë në fshat qoftë në bregun poshtë tij. Për të mos folur për shëmtimin që i është bërë e po vazhdon t'i bëhet tërë Jugut e tërë Shqipërisë çka kërkon një fshesë gjigante riestetizimi të atij pejsazhi. Më pas Kryeministri na paraqiti një foto të Kishës si ka qenë duke nënkuptuar se do të rindërtohet duke u kthyer në atë pamje. Ide e mirë, por a nuk do të ishte më normale që këtë ide Shteti ta bisedonte më parë me pronarin, që rezulton se është Kisha Ortodokse dhe komunitetin i besimtarëve dhërmiotë, tu paraqiste një projekt dhe, pasi të merrte edhe aprovimin e tyre, të ndërmerrte, duke respektuat tërë hapat ligjorë, kthimin e kishës në pamjen dhe dinjitetin që ka pasur përpara se të prishej më 1972, ndoshta edhe duke ndarë të hollat e rindërtimit me KOSH? Kështu duhej të kishte ndodhur, por fakti që u bë ashtu si u bë e ka një motiv, që mbetet i errët. Por ndërsa motivet dhe "përfitimet" e prishësve mbeten ende të errëta dëmet që i sollën Shqipërisë si shtet janë shumë më "të ndritshme".  Dëmi në aspektin e shtetit të së drejtës Ky veprim krijon imazhin e një shteti që vepron si një grup banditësh që i përdorin instrumentet e dhunës, që shteti duhet t'i përdorë vetëm për rastet ekstreme, në mënyrë abuzive dhe të papërgjegjshme duke shkatërruar për qëllime të errëta apo deri thjesht për kënaqësi sadiste pronën dhe jetën e qytetarëve të vet. Pas këtij akti dhune të pajustifikuar, deri edhe ndaj një institucioni të tillë siç është Kisha, çdo qytetar shqiptar ndjehet shumë më i pasigurt përpara arrogancës dhe papërgjegjshmërisë së pushtetarëve të vet. Duke pasur parasysh selektivitetin, brutalitetin që po përdoret jo rrallë në akte të tilla dhe faktin se më anë tjetër nuk po bëhet asgjë që t'u japë shqiptarëve shpresë për një jetë më të mirë dhe më të sigurt po rritet perceptimi se qeveria po ia hap me të shpejtë gropën vetes. Problemi është se hedhja e kësaj qeverie në gropë nga veprime të dhunshme shkatërruese njerëzish të shtyrë deri në dëshpërim do të ishte  një katastrofë e re për të gjithë shqiptarët. Dëmi kulturor Ky u shkaktua nga fakti se në mbrojtje direkt apo indirekt të prishjes së Kishës, apo si nxitës të këtij akti, u rreshtuan një numër politikanësh e intelektualësh - midis tyre edhe një këshilltar i Kryeministrit  - nga deklaratat e të cilëve del qartë një mbetje e vendit në kulturën e ideologjisë nacional - komuniste të Enver Hoxhës që, ndërkohë që me propagandë i ushqente shqiptarët me mburrje kombëtare duke nacionalizuar historinë, duke bërë shqiptare çdo gjë në këto treva që nga koha e gurit, e duke u premtuar një të ardhme të ndritur (komuniste), realisht i mbante në varfëri, injorancë ekstreme dhe të izoluar nga bota për t'i sunduar më lehtë. Ndryshmi i vetëm në mendjet e mbyllura të këtyre nacionalistëve të rinj është një lloj zëvendësimi i propagandës komuniste me katolicizmin medemek duke e njësuar të ardhmen evropiane me identitetin katolik, sepse kështu na pranon më lehtë Evropa. Me këtë diskurs këta mjerisht i bëjnë dëm  jo vetëm kulturës shqiptare e idesë së Evropës, por edhe katolicizmit që vetëm me nacionalizmin nuk ka të bëjnë për dy arsye themelore: së pari pasi besimtari i vërtetë e ka fenë mënyrë jetese dhe jo çështje mburrjeje identitare dhe, së dyti, pasi katolicizmi është një fe e përbotshme besimtarët e së cilës i përkasin një komuniteti që s'i dallon njerëzit nga identiteti kombëtar. Duke instrumentalizuar katolicizmin, shembjen e kishës ortodokse nacionalistët tanë e justifikuan dhe nxitën me pretendimin se në këtë kishë paska ushtruar aktivitetin e tij në shekullin e XVII Nilo Catalan një prift spanjoll që paska ardhur në këto treva për t'i lidhur apo mbajtur shqiptarët etnikë nën Papatin nëpërmjet fesë uniate apo katolike të ritit bizantin, apo greko shqiptar, siç quhet duke hapur madje për këtë deri shkolla shqipe. Duke i dhënë aktivitetit fetar të Catalanit konotacion nacionalist, e quajtën  madje edhe si një protorilindas shqiptar - njëlloj si në  historiografisë e Enver Hoxhës që i ka paraqitur Buzukun, Budin, Bogdanin sikur e kanë shkruar shqipen për qëllime nacionaliste. E pra sot, çerek shekulli pas rënies së nacional - komunizmit çdo nxënës i shkollës së mesme do të duhej të dinte, edhe në respekt të njohjes së historisë së fesë katolike,  se shkrimi i shqipes në atë kohë nga këta autorë nuk ka të bëjë fare me nacionalizmin dhe përpjekjet e Rilindësve tanë të shekullit XIX për të krijuar një identitet shqiptar, por me Kundër Reformën që ndërmori Vatikani në shekullin XVI si reagim ndaj Reformës së Luterit që përktheu Biblën në gjermanisht, pra për ta prurë fenë sa më afër besimtarëve që flisnin gjuhën shqipe. E njëjta gjë mund të thuhet edhe për aktivitetin e Catalanit. Por dëmi kulturor i instrumentalizimeve të tilla të historisë nuk mbetet vetëm në kuadrin e njohjes mbrapsht të historisë. Problemi tjetër i madh është se kjo padituri e kthyer në veprim arrin të nxisë apo të justifikojë aksione të tilla me pasoja të mbrapshta përsa i përket ndërtimit të atyre vlerave të humanizmit e pluralizmit e bashkëjetesës në harmoni e paqe me të ndryshmit që kërkohen të ndërtohen në këtë vend. Dashur pa dashur këta diskurse krijojnë identitete superiore dhe inferiore, miqësore dhe armiqësore të komuniteteve të ndryshme fetare që banojnë në Shqipëri dhe përçarje midis tyre. Shembja në atë mënyrë e kishës e justifikuar me këtë diskurs nuk mund të mos interpretohet si një sulm ndaj identitetit ortodoks të banorëve të sotëm të asaj zone, qofshin ata shqiptarë apo grekë etnikë, dhe rindërtimi i saj pas kësaj shembjeje vështirë të mos marrë simbolikën e ngritjes atje me dhunë të një simboli që i kundërvihet ndjenjave të këtij komuniteti. Dy fjalë për identitetin Sipas një koncepti bashkëkohor ai që mund të quhet identitet i një populli, nuk mund të jetë një identitet i vetëm dhe aq më pak i ngurtë, por kemi të bëjmë me shumë identitete në proces ku këta identitete të shumta ("të lëngshëm" i quan Zigmund Bauman) bashkëjetojnë e bashkëveprojnë me njëri tjetrin apo edhe pasojnë njëri tjetrin përsa i përket rëndësisë dhe dominancës. Edhe kur flasim për shqiptarët dhe veçanërisht për raportin e feve të tyre me të ndjerit shqiptar duhet të flitet për shumë identitete ku hyjnë edhe identitetet fetare që ata kanë përqafuar në shekuj si të krishterë ortodoksë dhe katolikë, myslimanë sunitë dhe bektashi etj. e, po ashtu, duhet pasur parasysh se kemi të bëjmë me një proces historik në të cilin kanë ndodhur ndryshime e formime  e zhdukje e sinkretizma identitetesh në rrjedhë të shekujve ky spikasin gjatë shekullit XX. edhe shqiptaria e shqiptaristëve që, nën thirrjet e Vaso Pashës, vunë atdheun mbi fenë, edhe identiteti i komunistëve që e mohuan fenë gjithë duke ekzaltuar shqiptarinë, por edhe identitetet paskomuniste të atyre që iu kthehen feve të paraardhësve të tyre, që përqafuan fe të tjera apo që ruajtën ateizmin e tyre. Problemi është se i gjithë ky proces që në fakt gjeneron nga nevoja të së sotmes shpesh ngatërrohet me historinë e së shkuarës që manipulohet pra për qëllime të së tashmes. Veçanërisht kjo ndodh në mendjet e njerëzve të paditur apo të cilëve nuk ua kanë mësuar kurrë historinë siç ka qenë dhe as konceptin e identitetit si një proces historik, përkundrazi që dje u kanë thënë se ju keni qenë shqiptarë kështu siç jeni sot që në kohën e gurit, kurse sot u thuhet se ju përpara se të bëheshit myslimanë keni qenë të krishterë, madje katolikë dhe kjo është feja juaj e vërtetë dhe identiteti juaj i vërtetë. Në këtë kontekst diskursi nacional - katolik që justifikoi shembjen e kishës synon të na thotë se shqiptarët në krye të herës kanë qenë katolikë (prandaj dhe Skënderbeun e kanë bërë nga ortodoks në katolik) dhe se bërja evropian nuk është gjë tjetër veçse kthim në fenë e të parëve. Nuk mund të mos rikujtoj me këtë rast edhe faktin se me rastin e vizitës së Papës Kryeministri ynë pagëzoi të birin si katolik dhe, një dy, sa herë takon politikanë apo gazetarë perëndimorë u thotë se ka pasur një gjyshe katolike. Mirëpo një diskurs i tillë nuk mund të mos përjetohet si  një akt diskriminues si ndaj komunitetit ortodoks, qofshin këta shqiptarë apo të etnisë greke etj., edhe ndaj komuniteteve të tjera fetare. E them këtë pasi tentativa për t'i dhënë  apo theksuar identitetin uniat  kësaj kishe e për ta justifikuar shkatërrimin e saj me kthimin në këtë identitet në thelb është e njëjta histori me tentativën për t'i kthyer në kishë rrënojat e kishëxhamisë në kalanë e Shkodrës që bëri të revoltohet krejt komuniteti mysliman. Në fakt, nëse Kisha e Shën Thanasit paska qenë një farë kohe në shekullin XVII katolike e ritit bizantin nuk mund të mohohet se  ajo ka qenë edhe bizantine, edhe  ortodokse në kohën e Perandorisë Osmane edhe e varur nga kisha autoqefale ortodokse shqiptare deri kur është prishur nga komunistët. Dhe vlerën historike duhet ta ketë e gjithë kjo histori e jo të instrumentalizohet historia e saj duke iu glorifikuar një moment katolik e duke iu harruar krejt historia tjetër siç bënë nacional - katolikët tanë. Dëmi në aspektin e të drejtave të minoriteteve Nuk ka pikë dyshimi se ky akt ndaj Kishës, për të cilin  ka zëra që thonë se është thjesht një akt i lidhur me babëzinë e panginjshme për prona të deputetit të zonës Koço Kokëdhima, vishet lehtësisht me një petk nacionalist në Dhërmi - duke ilustruar edhe një herë atë shprehjen "nacionalizmi është streha e fundit e horrave", - pasi atje jeton një komunitet i cili në pjesën më të madhe e konsideron veten minoritet grek. Me këtë akt, direkt apo indirekt, këtij komuniteti i thuhet se ne shqiptarët këtë kishë, që ju e quani tuajën,  dmth. greke, e shkatërrojmë sepse në fakt kjo është shqiptare pasi në shekullin e XVII atje është folur shqip dhe madje madje ju në fakt nuk jeni tjetër veçse shqiptarë të greqizuar. Mirëpo ka një princip sipas të cilit identitetin etnik nuk ta përcakton ajo se çfarë ke qenë ti në shekullin XVII, por ajo se çfarë ndjehesh dhe deklarohesh ti sot. Kjo e bën edhe më të rëndë incidentin pasi ky komunitet, qoftë edhe vetëm një pjesë e banorëve të Himarës, ka gjithë të drejtat ta quajë veten të dhunuar dhe diskriminuar nga qeveria shqiptare në ndjenjat e veta identitare e në të drejtat e veta fetare dhe gjuhësore. Është pikërisht kjo gjë që ka shkaktuar ndërhyrjen e shtetit grek duke krijuar një incident diplomatik goxha serioz dhe krejtësisht të panevojshëm. Në kontekstin e perspektivave evropiane që kërkojmë të ndërtojmë për të ardhmen e rajonit minoritetet duhet të jenë ura lidhëse midis vendeve dhe jo faktorë ndarës e armiqësimi. Prandaj të kryesh me kaq lehtësi një akt që armiqëson komunitetin etnik grek me atë shqiptar në ato zona më duket një akt i pa përgjegjshëm edhe sikur ky të kryhet nga individë, e jo më kur kryhet nga shteti. Është edhe më e papërgjegjshme të ngulmosh në mbrojtjen e këtij akti duke instrumentalizuar pastaj ndjenja urrejtjeje nacionaliste antigreke ndër të gjithë shqiptarët apo duke e justifikuar këtë akt me racizmin ndaj shqiptarëve që kanë manifestuar grekët - siç bëjnë disa - apo me akte të papërgjegjshme shtetasish shqiptarë të etnisë greke që kanë ndodhur apo ndodhin në ato zona. Si përfundim Ekzistenca e larmisë së objekteve të kultit në Shqipëri si kisha ortodokse dhe katolike, xhami teqe apo e objekteve si kishëxhamija në kalanë e Shkodrës janë simbol i historisë së të gjithë shtetasve shqiptarë në këto treva, të çdo etnie qofshin ata, janë një pasuri kulturore e  të gjithëve që edhe vetëm me ekzistencën e tyre na mësojnë bashkëjetesën midis të ndrushmëve. Pikërisht për këtë ata nuk duhet kurrsesi të përdoren për interesa politike apo ekonomike, të bëhen instrument i një komunitet që pandeh se është më i fuqishëm për të shembur simbolet e një komuniteti tjerëve. Enver Hoxha këtë ka bërë gjoja në emër të shqiptarisë  me pasojat që dihen. Diskurset që justifikuan dhe nxitën prishjen  e kishës janë marrë hua nga mendësia e asaj kohe. Edhe ideja se Evropa na pranon më lehtësisht nëse bëhemi të krishterë apo katolikë është sa e rreme aq edhe kundër produktive. Në fakt vlerat evropiane të lirisë demokracisë dhe shtetit të së drejtës që na mungojnë kanë të bëjnë pikërisht me mbetjen në trashëgiminë e shtetit autoritar e arrogant që u manifestua edhe me aktin e prishjes së asaj kishe. Prandaj gjykoj se shteti shqiptar duhet t'i kërkojë ndjesë në emër të të gjithë shtetasve shqiptarë Kishës Ortodokse dhe komunitetit dhërmiot për atë aksion të shëmtuar që kreu dhe të ndërmarrë hapa të shpejta për rindërtimin e Kishës së Shën Thanasit duke i kthyer asaj bukurinë dhe historinë e vërtetë shumëshekullore.(Panorama, 31 gusht 2015)