Καθώς στην Κορυτσά υπάρχει η συνάντηση μεταξύ των υπουργών Εξωτερικών Αλβανίας και Ελλάδας, Ντιτμίρ Μπουσάτι και Νίκου Κοτζιά, προκειμένου να επιλύσουν τα προβλήματα μεταξύ των δύο χωρών, στο Δυρράχιο πραγματοποιήθηκε διαμαρτυρία, σημειώνει το αλβανικό δημοσίευμα.
Εκπρόσωποι της ομοσπονδίας των Αλβανών Τσάμηδων έκανα πορεία στην κεντρική λεωφόρο για να ευαισθητοποιήσουν τους κατοίκους στο λεγόμενο πρόβλημά τους.
Προέβησαν σε εκκλήσεις προς όλους τους Αλβανούς να ενωθούν μαζί τους για τα δικαιώματα των τσάμηδων.
«Δεν απλά ένα θέμα των τσάμηδων, αλλά όλων των Αλβανών», έλεγαν και τόνιζαν ότι:
«Δεν υπάρχει Αλβανία χωρίς το Κοσσυφοπέδιο και χωρίς τη Τσαμουριά. Αγαπάμε τη Τσαμουριά», είπαν- διεκδικώντας με τον τρόπο αυτό ελληνικά εδάφη.
Οι διαμαρτυρόμενοι ανέφεραν ότι δεν έχουν καμία ενημέρωση για τα προβλήματά τους και ζήτησαν εκπρόσωπος της κοινότητάς του να παρευρίσκεται στις διαπραγματεύσεις μεταξύ των κυβερνήσεων της Αλβανίας και της Ελλάδας.
Το δημοσίευμα επισημαίνει ότι σήμερα είναι η δεύτερη ημέρα της συνάντησης των Μπουσάτι – Κοτζιά στην Κορυτσά και θέμα της ημέρας είναι «ακριβώς το ζήτημα των αλβανοτσάμηδων».
Η διαπραγμάτευση θα τελειώσει αύριο- Κυριακή- και αναμένεται να βγει «λευκός καπνός» σε ορισμένα βασικά θέματα, όπως σημειώνεται.
Σχόλιο: Όπως καταλαβαίνει κανείς στην Κορυτσά αυτά τα στοιχεία δεν βρίσκουν έδαφος οπότε το κάνουν όπου υπάρχουν ηλίθιοι. Η εφημερίδα shqiptarja.com είναι εφημερίδα που έχει ιταλό ιδιοκτήτη και συνεχίζει να προωθεί την ίδια ανθελληνική προπαγάνδα που έκαναν οι ίδιοι και κατά το 'Α Παγκόσμιο Πόλεμο. Πρόκειται για καθαρά ανθέλληνες φασίστες από Ιταλία και Αλβανία και έχουν συγκεκριμένο σχέδιο.
Viti 2018 që përkon me 550 vjetorin e vdekjes së heroit tonë kombëtar Gjergj Kastriot Skënderbeu, është shpallur edhe si viti i tij. E në kuadër të aktiviteteve të organizuar nga qeveria për nder të tij, analisti Fatos Lubonja thotë se figura e tij duhet parë përtej mitit.
“Duhet ta ndajmë historinë e Skënderbeut nga miti, të mos ngelemi me përralla. Ka ardhur koha të bazohemi në fakte dhe në dokumente”, tha ai i ftuar në studion e emisionit “Kjo Javë” në News 24.
Ai i referohet botimeve të historianit Oliver Schmitt, teksa flet për Skënderbeun dhe i përgjigjet deklaratave të historianit Pëllumb Xhufi, i cili ka thënë pak ditë më parë se Lubonja është i palexuar për këtë çështje dhe se duhet t;i rrijë larg Skënderbeut. “Të merret me punë të tjera por me Skënderbeun Jo! Po e them edhe njëherë Fatosi është i palexuar”,- ka thënë Xhufi.
Nga ana e tij Lubonja e cilëson injorant Xhufin. “Unë nuk jam historian, por s’mund të thuash që jam i palexuar. Pikërisht këta njerëz si Xhufi e kanë bërë ketë vend të të shihet ende si vend Stalinist. E dëgjoni çfarë thotë?! Të qendrojë larg sikur ky e ka monoplin! Kjo është injorancë. Kur flitet për histori është një e vërtetë që nuk e ka as njëri as tjetri. Ky thotë mos e boto këtë qëndro larg. Kjo është injorancë”.
Mendojmë se çdo informatë që ka lidhje me jetën dhe periudhën e lavdishme të heroit tonë kombëtar Gjergj Kastriotit - Skënderbeut, sado e thjeshtë që të jetë, vlen që të vihet në dukje e të studiohet, sepse ndihmon në plotësimin e kuadrit historik të asaj periudhe.
Disa të dhëna lidhur me këtë periudhë, gjenden dhe në veprën agjiografike ortodokse “Jeta dhe veprimtaria e Nifonit, patrik i Konstandinopojës”, shkruar nga fillimi i shek. XVI. Pjesën që i takon vendit tonë, e kemi nxjerrë nga botimi i fundit i veprës në gjuhën rumune më 1937 nga Tit Simedrea. Pjesa ka këtë përmbajtje:
“... Dhe Zaharia me Nifonin, si ndenjën pak kohë atje [në Ohri], deshnë të shkojnë në vendin e Askulunit; (këtu kuptohet Shqipëria) me ata u bashkuan dhe shumë të tjerë. Dhe u nisën nga Justiniana, disa nga ana e tokës, disa me anije dhe arritën në një qytet të madh me emrin Durrës, i cili është në vendin e Askulunit dhe që andej u ngjitën në qytetin e Krujës, e cila është rreth 6 mile larg nga Durrësi. Dhe vanë te Gjergji, prijës i Shqipërisë, i cili quhej Skënderbe dhe pranoi me gëzim të madh e me dashuri, sepse ky edhe më përpara kish dëgjuar për jetën e tyre, që ta ketë [Zaharinë] at shpirtëror dhe mësues dhe edukator për të gjithë njerëzit dhe organizator të shpëtimit të të gjithë-ve, ndërsa Nifonin, me bekimin e arhiereut të Krujës e bëri prift atje, duke e dorëzuar, si edhe vetë arhie-reun, i lumturi patrik Nikolla...
Pas pak kohe u ngritën turqit nga Lindja dhe pushtuan të gjithë viset drejt Perëndimit, pikërisht gjer në detin e Oqeanit dhe gjer në Shqipëri dhe çdo gjë që gjenin e thernin, e plaçkisnin dhe i vinin zjarrin. Njerëzit, pra, iknin nga mundte secili. Dhe etërit e lumtur [Zaharia me Nifonin] lanë Shqipërinë dhe erdhën përsëri në qytetin e madh të Ohrisë.”
Kjo është përmbajtja sipas variantit të botuar nga Tit Simendrea. Por edhe sipas një varianti tjetër që disponojmë, të botuar në mënyrë përmbledhëse nga N. A. Konstandinesku, e njëjta përmbajtje del. Ja ky varianti i dytë:
“... Të dy miqtë lanë Artën për një udhëtim më të gjatë, duke u ndaluar pak kohë në Justinianë, ku ishte qendra e patrikut ortodoks, nga i cili vareshin bullgarët, serbët dhe shqiptarët.
Meqenëse qyteti ishte nën sundimin e turqve, të dy kallogjerët u drejtuan për në Shqipërinë e lirë të Gjergj Kastriotit, të quajtur Skënderbe: ata arrijnë në vendqëndrimin e tij, në qytetin Krujë, pasi kaluan Durrësin dhe pritnë shumë mirë në oborrin e tij: Zaharinë e bëri at shpirtëror dhe Nifonin e bëri prift...
Por valët e luftës musulmane ua prishën edhe këtu qetësinë; bota ikte e tmerruar prej hordhive turke duke kërkuar shpëtim në det ose në shpellat e maleve. Nën mbrojtjen e rrobës së kallogjerit, ata u kthyen në Ohri...”
Natyrisht kjo pjesë, në të dyja variantet e saj që njohim deri tani, nuk përmban ndonjë gjë të re dhe të rëndësishme për kohën dhe jetën e Skënderbeut. E reja qëndron, në radhë të parë, në atë që fondit të burimeve historike për këtë periudhë të shkëlqyer të historisë sonë kombëtare, i shtohet dhe një doku-ment tjetër me prejardhje nga arkivat e pagjurmuara akoma mirë të Ajonorosit, me të cilin familja e Kastriotëve ka pasur, siç dihet, lidhje të vazhdueshme.
Megjithatë ne mendojmë se edhe në këtë pjesë ka disa elemente të reja, të konfirmuara edhe nga burime të tjera, rreth gjendjes kishtare të Krujës në kohën e Skënderbeut, të lidhjeve të asaj me patriarkinë e mobilizimin e masave në luftën kundër turqve.
Në këtë pjesë përmenden emrat e dy klerikëve ortodoksë, Zaharisë dhe Nifonit, për jetën e të cilëve Skënderbeu kishte dëgjuar edhe më parë.
Nga disa të dhëna biografike del se Nifoni ishte shqiptar nga gjaku, në mos edhe Zaharia, po të kemi parasysh se u ngarkua me misionin e atit shpirtëror gjatë qëndrimit të tij në Krujë, mision i cili kërkon që të dish gjuhën e popullit.
Nga teksti nuk del e qartë as koha e ardhjes së tyre në Krujë, as koha e largimit nga Kruja.
Për sa i përket ardhjes, ne mendojmë, duke marrë parasysh edhe moshën e Nifonit i cili ka lindur rreth vitit 1434, se ajo duhet të ketë ndodhur nga viti 1458-1460, gjatë apogjeut të fitoreve të popullit tonë, ndërsa për sa i përket largimit, ky duhet të ketë ndodhur gjatë vitit 1466, sepse këtë vit ata gjenden përsëri në Ohri, në manastirin e Shën Marisë, ku ishte dhe selia e patriarkisë. Kjo del dhe nga përmendja në tekst e ardhjes së turqve në Shqipëri, që duhet të jetë ajo e qershorit të vitit 1466, të cilën e kryesoi vetë Sulltan Mehmeti i II-të, që i shkaktoi vendit dëme të mëdha.
Se ç’i ka shtyrë këta dy klerikë të vijnë në Krujë, madje “bashkë edhe me shumë të tjerë”, kjo, besojmë se del vetë nga ngjarjet e kohës.
Pushtimi i Konstandinopojës në maj të vitit 1453, nga ana e Sulltan Mehmetit të II-të, që i dha fund perandorisë mijëvjeçare bizantine, kishte shkaktuar një panik dhe një dëshpërim të madh si në popujt e Ballkanit, ashtu dhe në të gjithë Evropën.
E vetmja kala e pamposhtur në Ballkan, ku turqit thyenin vazhdimisht kokën, e vetmja shkëndijë e fortë që ndizte zjarrin e luftës kundër pushtuesit, për të shpëtuar lirinë dhe qytetërimin, ishte Shqipëria dhe populli i saj i vogël, por heroik, nën udhëheqjen e Gjergj Kastriotit.
Çdo fitore e popullit tonë kundër turqve pritej me padurim dhe përhapej me shpejtësi të rrufeshme, duke shkaktuar jehonë të madhe dhe admirim në popujt e shtypur, ngjallte shpresa dhe nxiste për luftë çdo njeri, të cilit i dhimbseshin liria, atdheu, traditat.
Pikërisht nga këto shkaqe u nisën dhe Zaharia me Nifonin dhe erdhën në Shqipërinë e lirë të Gjergj Kastriotit, në Krujën kreshnike, për t’i shërbyer edhe ata sado pak kauzës së përbashkët. Mund të shtojmë se fenomene të tilla në këtë kohë janë të pakta. Një funksion të tillë si vatra që kishin mbetur të lira dhe ku kërkonin strehim dhe mundësinë për të vazhduar veprimtarinë e tyre shumë persona të ikur nga vendet e pushtuara, e loznin dhe principata e Vllahisë dhe ajo e Moldavisë. Edhe kthimi më 1466 nga Kruja në Ohër i dy personave në fjalë nuk mund të ketë qenë pa qëllim, pa ndonjë mision të posaçëm nga ana e Skënderbeut, i cili në këtë kohë për t’i bërë ballë gjendjes kritike në të cilën ndodhej vendi, po u bënte thirrje të fundit për luftë e bashkëpunim gjithë aleatëve dhe fqinjëve të tij.
Nuk përjashtohet supozimi, mendojmë ne, që ata të jenë dërguar për t’u lidhur me krerët e Ohrisë nëpërmjet kryepiskopit për ndonjë kryengritje, e cila në fakt do të jetë organizuar, por ka dështuar, sepse siç mësojmë nga një kronikë e kohës në gjuhën sllave, Sulltan Mehmeti i II-të, kur po kthehej nga Shqipëria më 1466, dha urdhër që kryepiskopi i Ohrisë, Dhorotheu, bashkë me shumë krerë dhe klerikë të vendit, të internoheshin në Stamboll. Ndërmjet të internuarve kanë qenë dhe Zaharia me Nifonin.
Nga pjesa që u përmend, del se Kruja në kohën e Skënderbeut ishte një nga të paktat qendra episkopale ortodokse në territore të lira, në mos e vetmja, e cila sigurisht luante edhe ajo një rol në mobilizimin e masave për luftën kundër turqve, pavarësisht nga përpjekjet që bënte Roma, duke përfituar nga rrethanat politike, për të tërhequr shqiptarët nën ndikimin e saj.
Këtë aspekt kaq të rëndësishëm për atë periudhë ishte e pamundur të mos e shfrytëzonte Skënderbeu në favor të mbrojtjes së atdheut, duke përdorur klerikët me influencë në detyra dhe misione të ndryshme, siç ishte rasti i Zaharisë dhe i Nifonit ose i episkopit Stefan në nënshkrimin e traktatit të Gaetës, më 1451, e i të tjerëve për anën orthodhokse, apo i Pal Engjëllit e të tjerëve, kur ishte fjala për marrëdhëniet me Romën.
* * *
Sot është 550-vjetori i fjetjes së Heroit tonë Kombëtar, Gjergj Kastriotit (Skënderbeut). Me këtë rast, ky vit është shpallur jubilar dhe i është kushtuar atij dhe do të jetë i mbushur me veprimtari shkencore e përkujtimore.
Gjergj Kastrioti është krenaria jonë për rezistencën 25-vjeçare që bëri në kohët më të errëta kundër pushtimit otoman, që e shkëputi vendin nga familja evropiane. Në një kohë kur kërkojmë të bëhemi pjesë e BE, figura legjendare e tij vlerësohet gjithnjë e më shumë, jo vetëm për atë që simbolizoi në vitet e okupimit dhe për Rilindjen Kombëtare, por edhe për atë që duam përsëri të jemi në shekullin e XXI. Pjesë përbërëse, me shpirt dhe vepra, e Evropës së Bashkuar.
Me këtë rast, do të botojmë shkrime e materiale, nga studiues, nga koleksionet e “Ngjallja”, “Kërkim” etj., burime dokumentare dhe risi që ky vit jubilar do të sjellë. E nisim me një shkrim të 25 viteve më parë, të z. Dhimitër Beduli.
Ο αρχηγός του ακροδεξιού κόμματος PDIU των αλβανοτσάμηδων, Σπετίμ Ιντρίζι, εξαπέλυσε δριμεία επίθεση κατά του πρωθυπουργού Έντι Ράμα, τον οποίο κατηγόρησε για «προδοσία» και πως κάνει ό,τι του λέει η Ελλάδα.
0 50χρονος ακροδεξιός πολιτικός, πρώην βουλευτής και πρώην αντιπρόεδρος της αλβανικής Βουλής, επιτέθηκε στον Έντι Ράμα κατά τη διάρκεια ομιλίας του σε τελετή για την επέτειο της ίδρυσης του Συλλόγου «Τσαμουριά».
Κατηγόρησε την κυβέρνηση Ράμα για «πελατειακά παζαρέματα, προδοσία και πώληση των συμφερόντων των Τσάμηδων», τονίζοντας ότι ο Αλβανός πρωθυπουργός δεν πρόδωσε απλώς το αλβανοτσάμικο PDIU, πρόδωσε το «τσάμικο», η στάση του προς το «τσάμικο», σύμφωνα με τον ίδιο, είναι χειρότερη απ΄ εκείνη του δικτάτορα Χότζα.
Σχέδιο της ελληνικής κυβέρνησης
Ισχυρίστηκε μάλιστα ότι υπήρξε σχέδιο της ελληνικής κυβέρνησης που υλοποιήθηκε σε συνεργασία με το Σοσιαλιστικό Κόμμα του Έντι Ράμα για να μειωθούν οι αλβανοτσάμηδες βουλευτές και να αποκλειστεί ο ίδιος από τη Βουλή με νοθεία.
Στόχος της Ελλάδας ήταν, όπως ισχυρίστηκε ο έξαλλος ακροδεξιός, να «αφήσει χωρίς εκπροσώπηση το “τσάμικο” στη Βουλή».
«Τα δίνετε όλα στην Ελλάδα»
Ο Σπετίμ Ιντρίζι άσκησε κριτική και στις διαπραγματεύσεις που έχουν ξεκινήσει ανάμεσα σε Αλβανία και Ελλάδα, και ισχυρίστηκε ότι «μέχρι τώρα έχουν βρει λύση τα προβλήματα της Ελλάδας, όχι της Αλβανίας».
Κατηγόρησε την κυβέρνηση για αδιαφάνεια στις διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα, και ρώτησε: «Τι πήρε ως αντάλλαγμα η Αλβανία για τις παραχωρήσεις στο θέμα των νεκροταφείων;
»Και όταν αρθεί ο νόμος του εμπολέμου», συνέχισε ο Ιντρίζι, «οι Τσάμηδες δεν θα μπορούν να ταξιδεύουν ελεύθερα στα εδάφη τους».
Το Σοσιαλιστικό Κόμμα του Έντι Ράμα, συνέχισε, «αθέτησε τη συμφωνία που είχε με το κόμμα μας, το εκμεταλλεύτηκε όταν είχε ανάγκη, και το πέταξε έξω όταν εξασφάλισε τις ψήφους για να κυβερνήσει μόνο του».
Υπενθύμισε στον Έντι Ράμα ότι «η επίλυση του “τσάμικου” είναι συνταγματική υποχρέωση, υπάρχει Ψήφισμα της Βουλής για το θέμα», ενώ εξέφρασε την δυσαρέσκεια του για τις πρόσφατες δηλώσεις του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, κ. Προκόπη Παυλόπουλου, για το σεβασμό των δικαιωμάτων της Ελληνικής Μειονότητας στην Αλβανία.
Τέλος, κατηγόρησε την κυβέρνηση για επιπολαιότητα, διότι «αναγνώρισε εννέα Μειονότητες στην Αλβανία».
Όπως είναι γνωστό, οι τσάμηδες μουσουλμάνοι που ζούσαν στην Ελλάδα εγκατέλειψαν τη χώρα μας, μετά την αποχώρηση των ναζιστικών κατοχικών στρατευμάτων, φοβούμενοι για αντίποινα επειδή είχαν συνεργαστεί με τους ναζί. Κάποιοι σκοτώθηκαν σε μάχες που δόθηκαν με ελληνικά αντάρτικα σώματα.
Τη φυγή τους για να γλιτώσουν από τα αντίποινα αλλά και τα δικαστήρια, κατηγορούμενοι για εθνική προδοσία και εγκλήματα πολέμου, την παρουσιάζουν ως δήθεν κάποια εθνοκάθαρση.
Να σημειωθεί ότι δεν έχουν όλοι οι τσάμηδες αλβανική συνείδηση. Οι χριστιανοί τσάμηδες στην Ελλάδα έχουν ελληνική συνείδηση. Επίσης υπάρχουν και Αλβανοτσάμηδες, που ζούσαν πάντοτε στην Αλβανία, και δεν έχουν καμία σχέση με αυτούς που έφυγαν από την Ελλάδα αν και συντάσσονται μαζί τους στην Αλβανία για να κάνουν εντύπωση ότι δήθεν είναι πολλοί.
Τα ιστορικά γεγονότα
Μετά την ιταλική κατοχή της Αλβανίας το 1939, οι μουσουλμάνοι Τσάμηδες χρησιμοποιήθηκαν ως όργανο προπαγάνδας από τους Ιταλούς για να δικαιολογήσουν την εισβολή στην Ελλάδα.
Κατά τη διάρκεια της κατοχής (1941-1944), η πλειοψηφία συντάχθηκε με τις δυνάμεις του άξονα με αλυτρωτικούς σκοπούς, για τη δημιουργία της «Μεγάλης Αλβανίας».
Ως απόρροια των ακροτήτων που διαπράχθηκαν από Τσάμηδες εκείνο το διάστημα (1941-1943) σε συνεργασία με τις κατοχικές αρχές, ο τοπικός χριστιανικός πληθυσμός είτε μεταναστεύει, είτε αντιστέκεται με τη δημιουργία μικρών αντιστασιακών ομάδων, ή εντάσσεται στο ΕΑΜ και στον ΕΔΕΣ.
Προς το τέλος του πολέμου ένας πολύ περιορισμένος αριθμός πρώην δοσίλογων Τσάμηδων εντάσσεται στον ΕΛΑΣ.
Στις 17-18 Αυγούστου του 1944 διεξήχθη η μάχη της Μενίνας που ήταν η σημαντικότερη που δόθηκε από τις αντιστασιακές δυνάμεις κατά των Γερμανών κατακτητών στην Ήπειρο.
Εκεί οι ενωμένες δυνάμεις του ΕΔΕΣ νίκησαν τους Γερμανούς. Ανάμεσα στα θύματα καταμετρούνται και 86 νεκροί και αρκετοί αιχμάλωτοι ανάμεσα στους οποίους και 9 Τσάμηδες.
Μετά το τέλος του πολέμου, ολόκληρος ο πληθυσμός των μουσουλμάνων Τσάμηδων διέφυγε στην Αλβανία, λόγω της δοσιλογικής δραστηριότητας με αμφότερες τις ιταλικές και γερμανικές κατοχικές Αρχές.
Οι περισσότεροι εγκαταστάθηκαν στην Αλβανία και μικρότερος αριθμός στην Τουρκία και τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Το σταλινικού τύπου καθεστώς της Λαϊκής Δημοκρατίας της Αλβανίας τους παραχώρησε σπίτια με σκοπό να διασπάσει τη συμπαγή παρουσία σε περιοχές που διαβιούσαν ελληνικοί πληθυσμοί (Βόρεια Ήπειρος).
Παράλληλα, περίπου 8.000 Έλληνες που ζούσαν στην Αλβανία, υπό καθεστώς πιέσεων, διέφυγαν στην Ελλάδα εκείνη την περίοδο (1945-1946).
Στην Ελλάδα, από τους περίπου 20.000 Τσάμηδες που υπήρχαν προπολεμικά στην Θεσπρωτία, σύμφωνα με την απογραφή του 1951 είχαν παραμείνει μόνο 127.
Στις 23 Μαΐου 1945 το Ειδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων Ιωαννίνων καταδίκασε ερήμην ομαδικά 1.930 Τσάμηδες, κλείνοντας οριστικά τον δρόμο του επαναπατρισμού τους.
Χάρτης σε αλβανικό σχολείο στην
Ουκρανία, δείχνει την …επικράτεια της Αλβανίας, αυτή που θέλουν τα
αλβανικά εθνικιστικά στοιχεία και όχι αυτή που σήμερα είναι, δηλαδή με
αρπαγή τμημάτων από πέντε γειτονικές χώρες.
Αυτό έγινε γνωστό από την επίσκεψη που πραγματοποίησε ο υπουργός της
Διασποράς της Αλβανίας, Παντελί Μάικο που επισκέφθηκε την Ουκρανία, όπου
εκτίθενται ορισμένες φωτογραφίες από το αλβανικό σχολείο.
Οπωσδήποτε οι φωτογραφίες αυτές, της λεγόμενης «Μεγάλης Αλβανίας» δεν
είναι των απογόνων των Αλβανών, αλλά, πιθανόν, του αλβανικού κράτους…
Ο Μάικο μαζί με τον Αλβανό πρέσβη στην Ουκρανία, Σπρέσα Κουρέτα
επισκέφθηκαν το χωριό Καρακούρτ στην περιοχή της Οδησσού, όπου ζουν οι
περισσότεροι Αλβανοί της διασποράς.
«Μετά από 300 χρόνια απουσίας, θα πρέπει να έρθετε στην Αλβανία για
να δείτε τη χώρα καταγωγής σας από κοντά, που έχει γίνει ένα αγαπημένος
τουριστικός προορισμός», είπε ο Παντελί Μάικο απευθυνόμενος στους
Αλβανούς της Ουκρανίας. «Το αίμα νερό δεν γίνεται», είπε ο Μάικο υποσχόμενος ότι ένα μάτι
και ένα αυτί θα βρίσκεται για να ακούει τη διασπορά στην Ουκρανία.
Σύμφωνα με την αλβανική ιστοριογραφία οι Αλβανοί της Ουκρανίας
κατάγονται από την Κορυτσά που την εγκατέλειψαν πριν από 300 χρόνια και
πήγαν στη Βουλγαρία, όπου έζησαν δύο αιώνες και από εκεί μεταφέρθηκαν
στην Ουκρανία και σύμφωνα με το Βαλκανικό Περισκόπιο ο πληθυσμός τους
υπολογίζεται περίπου 5.000.
Οι Αλβανοί αυτοί είναι της φυλής ‘toskë’ ( που ζουν στην νότιο μέρος
της Αλβανίας), ομιλούν ένα ιδίωμα αναμεμειγμένο με βουλγαρικά, τοσκικά,
ουκρανικά και ρωσικά.
Οι Τόσκηδες αυτοί για άγνωστους λόγους μετανάστευσαν από την Κορυτσά
και αφού πέρασαν τη σημερινή Ελλάδα και Βουλγαρία κατέληξαν στην
Ουκρανία σε μια περιοχή που παραχωρήθηκε ως δωρεά από την Κατερίνα Β΄
της Ρωσίας.
Ο Κώστας Ζουράρις σε δηλώσεις του στα ΜΜΕ αποκάλυψε ότι έχει παραιτηθεί από τις 8 του Γενάρη, λόγω των αλβανικών σχολικών βιβλίων και τΙς παρεμβάσεις που επιχείρησε να κάνει, χωρίς να έχει αίσιο τέλος!
Ο κύριος Ζουράρις τόνισε από τον Ιανουάριο είχε έντονες προστριβές με την κοινοβουλευτική ομάδα των Ανεξαρτήτων Ελλήνων και αναφέρθηκε συγκεκριμένα σε μία συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος στις 8 Ιανουαρίου, την οποία ακολούθησε υπουργικό συμβούλιο, κατά την οποία ήρθε σε αντιπαράθεση από τη θέση του ως Υφυπουργού Παιδείας για ένα ταξίδι που έπρεπε να κάνει στην Αλβανία σχετικά με κάποιες διορθώσεις στα αλβανικά σχολικά βιβλία, για θέματα που σχετίζονται με χάρτες και τους Τσάμηδες.
Όπως εξήγησε ο ίδιος : «Είχα ένα μεγάλο πρόβλημα εγώ γιατί αιφνιδιαστικά με ανάγκασαν να πάω στην Αλβανία να υπογράψω την συμφωνία για τα βιβλία, για τα οποία είχε έρθει πέρσι η αντιπροσωπεία και κάναμε μια συμφωνία και είχαν υποσχεθεί σε τρεις μήνες ότι θα μου στείλουν τις διορθώσεις στα βιβλία για τους τσάμηδες και για τους χάρτες στους οποίους η Αλβανία φαίνεται μέχρι την Πρέβεζα από τη μια μεριά και μέχρι τη Θήβα από την άλλη μεριά και με τους τσάμηδες να ζητούν πολεμικές αποζημιώσεις, ενώ είχαν καταδικαστεί ως εγκληματίες πολέμου».
«Διέκοψαν την επικοινωνία οι Αλβανοί και δεν πρόκειται να πάω εγώ να υπογράψω, δηλαδή «γουρούνι στο σακί», πρόσθεσε.
Ψευδές και συκοφαντικό δημοσίευμα σε αλβανική εφημερίδα αναφέρει πως
υπήρξαν διαμαρτυρίες από «κατοίκους» της Μπομποστίτσας και πως δήθεν αυτοί ανέφεραν πως δεν έγινε
καμία μάχη στο χωριό και δεν υπάρχουν νεκροί. Επιπλέον επικαλούνται μαρτυρίες
«ιστορικών» έτσι γενικά που δήθεν
υποστηρίζουν τα παραπάνω.
Η αυθάδεια τους δεν έχει όρια. Εμείς πήγαμε στο χωριό και αφού ψάξαμε,
μάθαμε πως κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε από τους λιγοστούς κατοίκους που έχουν
απομείνει στο χωριό. Σε ένα χωριό που το 90 % των κατοίκων είναι έλληνες
υπήκοοι και οι υπόλοιποι αισθάνονται αλβανο-βούλγαροι λόγο του σλάβικου
ιδιώματος που μιλούσαν. Σε ένα χωριό που κατά το πόλεμο είχε το στρατηγείο
του ο Στρατηγός Παπάγος και που το ελληνικό σχολείο έκλεισε το 1920. Όπου ομιλούνταν
το ντόπικο ιδίωμα και έγραφαν ελληνικά και κανείς δεν ήξερε αλβανικά μέχρι το
1920.
Σε ένα χωριό που μόνο αλβανοί δεν υπήρχαν. Υπήρχαν μόνο έλληνες που
μιλούσαν το ντόπικο ιδίωμα και κάποιοι από αυτούς αισθάνονταν σλάβοι.
Ό, τι και να κάνουν οι αλβανοί ψευδο-ιστορικοί αυτό δεν θα το
αλλάξουν , ούτε με τα άρθρα ούτε με τις ψευδείς ιστορίες.
Një artikull shpifës dhe i gënjeshtër u shaq në
gazetën Telegraf, në të cilin përmendet se “banorë” të fshatit Boboshticë na
paskan protestuar për varrezat në fshat dhe valla na paskan bërë dhe histori
ku kanë treguar se atje nuk ka ndodhur asnjë betejë. Në artikull këtë pretendim e mbështesin dhe
“historianë” anonimë.
Arroganca dhe budallallëku i këtyre gazetarëve
nuk ka fund. Ne shkuam në fshat dhe pyetëm banorët, dhe mësuam se askush nuk
ka demostruar nga banorët e pakët që ka fshati. Në një fshat që 90 % e
banorëve është nënshtetas grek dhe pjesa tjetër ndjehet si shqiptaro-bullgar,
për shkak të një dialekti që flitej në këtë fshat. Në një fshat ku gjatë
luftës kishte bazën e tij Gjenerali i njohur Papagos dhe që shkolla greke u
mbyll në vitin 1920. Atje ku flitej dialekti i sllavishte dhe ku shkruhej
greqisht dhe shqip nuk dinte askush deri në vitin 1920.
Në një fshat që vetëm shqiptarë s’ ka pasur. Ka
pasur vetëm grekë që flisnin sllavisht dhe disa prej tyre ndjeheshin sllavë.
Çfarë do që të bëjnë shqiptarët pseudogazetarë,
pseudohistorianë, këtë nuk kanë për ta ndyshuar, as me artikuj as me histori
të trilluara.
Vetëm monizmi përgatiti persona të ardhur në
fshat që të pretendojnë origjinën shqiptare të tyre sepse dhe vetë Andre
Mazon historiani i njohur francez që studioi Boboshticën vërteton se vetëm
shqiptarë nuk kishte ky fshat. Ata sa
kanë erdhur së fundmi në fshat dhe mund të jenë por jo vendasit e vërtetë.
Fotografitë që vërtetojnë ato sa ne themi:
Lufta Italo-Greke 1940: Pranë Boboshticës Ushtarët Grekë me Gjeneralin G Kozmas
Το καμπαναριό της Μονής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην Μπομποστίτσα, όπου σήμερα είναι το μνημείο των Ελλήνων Πεσόντων το 1940
Lufta Italo-Greke 1940: Kambanaria e Manastirit të Fjetjes së Shën Marisë, atje ku sot është Memoriali i Ushtarëve të rënë Helenë. Duken varrezat e vjetra që në kohën e E Hoxhës u sheshuan pasi atje vendoseshin materialet për ndërtimin e bunkerëve.
Αργυροκάστρου. Γνωστή για τις περίφημες αγιογραφίες
και φορητές εικόνες του Ονούφριου.
Τον περασμένο μήνα(Αύγουστο 2017)ο Πάπας τί-μησε κληρικό,ο οποίος υπέφερε αλλά επέζησε του ά-θεουκομμουνιστικούκαθεστώτος στηνΑλβανία.Πρό-κειταιγια τονιερομόναχοΕρνέστο ΤροσάνιΣιμό-νι,88 ετών σήμερα.Τον χειροτόνησε Επίσκοπο και τον ανύψωσε τιμητικά στην τάξη των καρδιναλίων. Όπωςγράφτηκε απότο«NationalCatholic Register» ήταν μια κίνηση «υψηλού συμβολισμού» του Πάπα. Στοπρόσωπο του Σιμόνι«θέλησε να τιμήσειτους Αλ-βανούς Καθολικούς πουυπέφεραν υπό τονκομ-μουνισμό και να προβάλει έτσι διεθνώς τη θαρραλέα μαρτυρία τους στη μικρή αυτή Βαλκανική χώρα».
Είναιγνωστό ότι ο Πάπας,λόγω χαρακτήρα και δι-ότι εκπαιδεύτηκε στους Ιησουίτες, είναι άριστος στις δημόσιες σχέσεις.Από την πλευράτου ορθώς πρό-βαλε,με τον τρόπο του,τους παπικούς θύματα του κομμουνισμού.Η είδηση με έκαμε να διε-ρωτηθώ: Υπό το άθεο και ολοκληρωτικό κομμουνιστικό καθεστώς οι Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί της Βορείου Ηπείρου και γενικά οι Ορθόδοξοι στην Αλβανία είχαν θύματα,είχαν μάρτυρες;
Προσέτρεξα στην επίσημη ιστοσελίδα τηςΟρθόδοξης Εκκλησίας της Αλβανίας και ανέ-γνωσα τα όσα γράφει ο ίδιος ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος κ.Αναστάσιος για την Ι-στορία της Εκκλησίας της Αλβανίας.Στο κεφάλαιο«Αθεϊστικός διωγμός»σημειώνει ότι με-τά την αποχώρηση των Γερμανών(Νοέμβριος του 1944)επιβλήθηκε πλήρως το κομ-μουνιστικό καθεστώς και άρχισε ο διωγμός της θρησκείας. Στα 23 πρώτα χρόνια (Σημ. 1944 – 1967) είχε την κλασσική μορφή,γνωστή ήδη στη Ρωσία και σταΒαλκάνια.Στις 25 Δεκεμ-βρίου (Σημ. Ανήμερα στα Χριστούγεννα) υποχρεώθηκε σε απομάκρυνση ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόφορος και νέος τοποθετήθηκε ο Παΐσιος(Βουδίτσα),μέχριτότε επίσκοπος Κορυ-τσάς... Ο Χριστόφορος ήταν σε κατ’ οίκον περιορισμό και στις 19 Ιουνίου 1958 βρέθηκε νεκρός, κατά την επίσημη εκδοχή από καρδιακή προσβολή.
Τον Μάρτιο του 1966απεβίωσε ο Παΐσιος και στον αρχιεπισκοπικό θρόνο ανήλθε τονΑ-πρίλιο ο Δαμιανός(Κοκονέσι).Η προσπάθεια γελοιοποιήσεως της θρησκείας και των εκ-προσώπων της εντάθηκε.Το ίδιο και η καταπίεση,με εξορίες, φυλακίσεις και θανατώσεις πιστών ιερέων και διακόνων...Με διάταγμα,της 22ας Νοεμβρίου 1967,η Αλβανία ανα-κηρύχθηκε επισήμως το πρώτο και μοναδικό άθεο κράτος στον κόσμο και στην Ιστορία, στο οποίο απαγορεύθηκε συνταγματικά κάθε θρησκευτική έκφραση και δόθηκε το σύνθημα ολοκληρωτικού διωγμού.Εκατοντάδες ναοί κατεδαφίστηκαν,άλλοιμετατράπηκαν σεμηχα-νουργεία,στάβλους,αποθήκες,κινηματογράφους λέσχες.Όλες σχεδόνοι μονές καταστρά-φηκανήέγιναν στρατιωτικοί καταυλισμοί...Οι κληρικοί αποσχηματίσθηκαν,πολλοί οδη-γήθηκαν στη φυλακή,ή στηνεξορία και αρκετοί στο μαρτύριο.Μεταξύαυτών ο τέως Αρ-χιεπίσκοπος Βησσαρίων,ο οποίος φυλακίστηκε και ο βοηθός του,επίσκοπος Απολλωνίας Ει-ρηναίος (Μπανούσι), ο οποίος εξορίστηκε....
Υπάρχει και μια περίπτωσηανάλογη του Αλβανού παπικού γηραιού καρδιναλίου.ΟΑρχι-επίσκοπος ΑναστάσιοςχειροτόνησεΕπίσκοπο Απολλωνίας τον οικονόμοΚοσμά Qirio, «γνωστό για την ηρωική του δράση στα δύσκολα χρόνια του θρησκευτικού διωγμού, όπου βάπτιζε και λειτουργούσε κρυφά».
Στα όσα ιστορικά γράφει οΑρχιεπίσκοπος κ.Αναστάσιος υπάρχουν μόνο τρειςσυγκε-κριμένες περιπτώσεις διωγμού,του Αρχιεπισκόπου Χριστόφορου,του ΑρχιεπισκόπουΒησ-σαρίωνος και του επισκόπου Απολλωνίας Ειρηναίου (Μπανούσι), καθώς και η θαρραλέα εκκλησιαστική βιωτή του σήμερα επισκόπου Κοσμά.Κατά ταάλλα ο κ.Αναστάσιος ανα-φέρει γενικά, ότι υπήρξαν«εξορίες,φυλακίσεις και θανατώσεις πιστών κληρικώνκαι λαϊ-κών»και πως «μετά το 1967 οι κληρικοί αποσχηματίσθηκαν,πολλοί οδηγήθηκαν στη φυ-λακή και αρκετοί στο μαρτύριο».
Είναι πράγματι εντυπωσιακό το πώς ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος, άριστος επιστήμων και καθηγητής πανεπιστημίου,για ένα θέμα τόσο σοβαρό υπογράφει κείμενο με αοριστίες,που στην ουσία δεν σημαίνουν τίποτε. Στην ολιγάριθμη Εκκλησία της Αλβανίας οι κληρικοί και οι λαϊκοί μάρτυρες σχετικά εύκολα μπορούν να βρεθούν και να τιμηθούν όχι από τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, στον οποίο ασφαλώς βρίσκονται κοντά, στον χορό των Αγίων, αλλά από τους Χριστιανούς της στρατευομένης Εκκλησίας, προς απόδοση ευλαβικής τιμής.
Παράκληση προς τον ΑρχιεπίσκοποΑλβανίας να συγκροτήσει,υπό την επιστασία του,επι-τροπή από επιστήμονες,ιστορικούς και θεολόγους,οι οποίοινα συντάξουντο Μαρτυρολόγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αλβανίας.-
«Τα διμερή ζητήματα πρέπει να αντιμετωπιστούν από τα ενδιαφερόμενα μέρη το συντομότερο δυνατόν», απάντησε η Κομισιόν δια του Επιτρόπου της Γιοχάνες Χαν, αρμόδιου για θέματα Ευρωπαϊκής Πολιτικής Γειτονίας και Διαπραγματεύσεων για τη Διεύρυνση, στην ερώτηση του αντιπροέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Δημήτρη Παπαδημούλη, και του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Στέλιου Κούλογλου, αναφορικά με τη χρήση αλυτρωτικών χαρτών στα σχολικά εγχειρίδια της Αλβανίας.
Στην απάντησή του ο κοινοτικός αξιωματούχος σημειώνει ότι η Κομισιόν «υποστηρίζει ότι οι σχέσεις καλής γειτονίας και η περιφερειακή συνεργασία αποτελούν θεμελιώδη στοιχεία της διαδικασίας σταθεροποίησης και σύνδεσης και της διαδικασίας διεύρυνσης».
Πάντως, ο Επίτροπος Χαν αναφέρει ότι σύμφωνα με την έκθεση που εκπόνησε το 2016 για την Αλβανία, οι σχέσεις της με την Ελλάδα «παρέμειναν, γενικώς, θετικές, με συχνές επισκέψεις υψηλού επιπέδου». Χωρίς, ωστόσο, να πάρει θέση για το θέμα των σχολικών εγχειριδίων, αναφέρει πως «εξ όσων γνωρίζει η Επιτροπή, υπάρχει συγκεκριμένη κοινή ελληνοαλβανική επιτροπή που ασχολείται με την αναθεώρηση των σχολικών εγχειριδίων».
Οι Ελληνες ευρωβουλευτές στην ερώτησή τους προς την Κομισιόν και την αντιπρόεδρό της, Φεντερίκα Μογκερίνι, επεσήμεναν ότι «σε μια περίοδο που η Αλβανία οραματίζεται την επιτάχυνση της διαδικασίας ένταξής της στην ΕΕ, έχοντας υποβάλει αίτηση για έναρξη των διαπραγματεύσεων, εθνικιστικοί και αλυτρωτικοί χάρτες εμφανίζονται εκτενώς στα επίσημα σχολικά βιβλία, προπαγανδίζοντας ιδέες για μια "Μεγάλη Αλβανία"».
«Οι χάρτες περιλαμβάνουν εδάφη όλων των γειτονικών χωρών της, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας. Παρόμοιοι χάρτες υπάρχουν στα περισσότερα σχολεία της Αλβανίας», τονίζουν Δημήτρης Παπαδημούλης και Στέλιος Κούλογλου, ζητώντας να μάθουν από την Επιτροπή «ποιες είναι οι πρωτοβουλίες των θεσμικών οργάνων της ΕΕ για την προώθηση των σχέσεων καλής γειτονίας και την αντιμετώπιση του εθνικισμού και του μίσους στην Αλβανία και στα Δυτικά Βαλκάνια», καθώς και «σε ποιο βαθμό αυτά τα φαινόμενα θέτουν σε κίνδυνο τη διαδικασία ένταξης της Αλβανίας στην ΕΕ, ειδικά τη στιγμή που έχει υποβάλει αίτηση για έναρξη διαπραγματεύσεων ένταξης».
Teqeja e Sulltan Durbalit ndohet në Thesali të Greqisë dhe bashkon më
1 maj besimtarë shqiptarë të sektit bektashi , por edhe grekët orthodhoksë .
Videoja në fjalë është realizuar nga Manoël Pénicaud dhe u shfaq në Muzeun
e Fotografisë në Selanik, në datat 23
shtator- 31 dhjetor 2017.
Teqeja është një vend ku janë vendosur edhe ikona të besimit
orthodhoks, në një shembull tjetër tolerance që na vjen nga bektashizma aq e
përhapur edhe në Shqipëri.
Ο Τεκές του Σουλτάνου Ντουρμπαλή βρίσκεται στην Θεσσαλία, και ενώνει
κάθε πρωτομαγιά τους αλβανούς πιστούς μπεκτασήδες αλλά και τους έλληνες
ορθοδόξους. Το βίντεο που θα δείτε δημιουργήθηκε από Μανουέλς Πενικάουντ και
εμφανίστηκε στο Μουσείο της Φωτογραφίας στην Θεσσαλονίκη, στις 13 Σεπτεμβρίου
έως 31 Δεκεμβρίου 2017.
Το Τεκέ βρίσκεται σε σημείο όπου υπάρχουν και ορθόδοξες εικόνες, ένα δείγμα της θρησκευτικής
ανεκτικότητας των δύο θρησκειών αφού ο μπεκστατισμός είναι πολύ διαδεδομένος
στην Αλβανία.
Ο «Θεός είναι παντού» εκφράζεται μια πιστή που βρίσκεται στο χώρο.
Για περισσότερα δείτε το βίντεο.
ΒΑΣΩ ΚΩΝ. ΝΟΥΛΑ
ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΟΣ
ΕΙΔΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΤΙΔΑ ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΦΑΡΣΑΛΩΝ
Ο ταφικός περίβολος από ΒΔ
Ένας από τους ακμαιότερους τεκέδες των Μπεκτασήδων στον ελλαδικό χώρο, ενεργός μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του 1970, βρισκόταν στο χωριό Ασπρόγεια Φαρσάλων, μέσα σε ένα ειδυλλιακό, βουκολικό τοπίο.
"Τεκέδες" ονομάζονταν τα μοναστήρια των μωαμεθανών μυστικιστών και ήταν συχνά μεγάλα ιδρύματα στην ύπαιθρο, δομημένα και οργανωμένα μέσα σε περιβόλους, κατ' αντιστοιχία με τα χριστιανικά μοναστήρια.
Το μουσουλμανικό μοναστήρι ήταν γνωστό παλαιότερα και με την προσωνυμία "Ιρενί Τεκές", από το τουρκικό όνομα του χωριού Ασπρόγεια Φαρσάλων, που ήταν "Ιρενί" και υπήρξε ιδιαίτερα γνωστό καθ' όλη τη διάρκεια λειτουργίας του, δηλαδή από τα τέλη του 15ου αιώνα έως το 1973, οπότε και απεβίωσε ο 33ος και τελευταίος μπουμπάς ή μπαμπάς (ηγούμενος) του μοναστηριού.
Όπως πολύ συχνά συνέβαινε με τους τεκέδες, ο Ιρενί τεκές χτίσθηκε επάνω στα ερείπια ενός Βυζαντινού, όπως ομολογείται, μοναστηριού του 10ου αιώνα, αφιερωμένο στον Άγιο Γεώργιο. Τόσο η ανοικοδόμηση, όσο και η λειτουργία του οφείλουν πολλά στα πρότυπα των χριστιανικών μοναστηριών. Ως ιδρυτής του φέρεται ο Τούρκος, φανατικός Μπεκτασί – δερβίσης, Ντουρμπαλή, που καταγόταν από το Ικόνιο της Μικράς Ασίας και φαίνεται να φτάνει στην Ασπρόγεια περί τα 1492 / 911 έτος Εγίρας. Οι επίσημες τουρκικές αρχές της Θεσσαλίας παραχωρούν στο δερβίση Ντουρμπαλή την άδεια να ιδρύσει τεκέ στο Ιρενί, ως αναγνώριση των ανεκτίμητων στρατιωτικών υπηρεσιών, που εκείνος τους πρόσφερε στο πολεμικό πεδίο και οι οποίες συνέτειναν στην ολοκληρωτική κατάκτηση της Θεσσαλίας, την υποταγή του χριστιανικού πληθυσμού της και δυνάμει στον εξισλαμισμό του. Μέσα στους επόμενους αιώνες, ο τεκές του Ιρενί ενισχύθηκε με τα τσιφλίκια των χωριών Ιρενί (Ασπρόγεια Φαρσάλων) και Αρντουάν (Ελευθεροχώρι Μαγνησίας), μια έκταση, δηλαδή, τριάντα δύο χιλιάδων (32.000) στρεμμάτων, γεγονός που τον κατέστησε οικονομικά ισχυρό.
Σύμφωνα με την άποψη ορισμένων μελετητών, όπως ο παλαιός αρχαιολόγος Ν. Γιαννόπουλος, ο Ντουρμπαλή Σουλτάν ήταν μυθικό πρόσωπο και ο Τεκές οφείλει το όνομά του στην παραφθορά της τουρκικής λέξης τουρμπές ή ντουλμπές, που σημαίνει "τάφος". Έτσι, λοιπόν, ονομάζονταν τα μαυσωλεία, πολλές φορές και τα τεμένη, ίσως εδώ και ολόκληρο το μοναστήρι, δηλαδή Ντουλμπαλή Τεκές = Τεκές των Τάφων ή των Ενταφιασμένων.
Οι τεκέδες λειτουργούσαν, αφενός ως φυλάκια, κέντρα ανεφοδιασμού και σύνδεσης με την περιφερειακή διοικητική εξουσία, αφετέρου, υπήρξαν, κυρίως, χώροι προπαγάνδας για την προώθηση της τουρκικής γλώσσας, πολιορκητικοί κριοί για τη διάδοση του μωαμεθανισμού και του εξισλαμισμού χριστιανικών πληθυσμών.
Η σέκτα των Μπεκτασί υπήρξε ένα από τα πολλά μυστικιστικά τάγματα που αναπτύχθηκαν μέσα στους κόλπους του Ισλάμ, το οποίο κατά την εξελικτική του διαμόρφωση ευνόησε τη δημιουργία εσωτερικών ταγμάτων και του μυστικισμού (tasavvuf). Οι μυστικιστές ήταν γνωστοί με το γενικό όρο "Δερβίσηδες" και δημιούργησαν ξεχωριστά τάγματα, το καθένα από τα οποία είχε το δικό του λατρευτικό τυπικό και τους δικούς του χώρους λατρείας.
“
