Η Καθημερινή: Ο Αλβανικός εθνικισμός το τελευταίο οχυρό στα σχέδια του Ερντογάν - Kathimerini: “Nacionalizmi shqiptar, bastioni i vetëm kundër ambicieve të Erdogan në Ballkan

ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΖΙΜΑΣ Ο Ερντογάν μπορεί να έχει ανοίξει πολεμικά μέτωπα στη Μέση Ανατολή και να εξακοντίζει φοβέρες στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, δεν σημαίνει όμως ότι έχει αφήσει εκτός βεληνεκούς του τα Βαλκάνια. Ο «πόλεμος» εκεί γίνεται για το ξερίζωμα των θυλάκων του Φετουλάχ Γκιουλέν, που εντοπίζονται κυρίως σε δίκτυα ιδιωτικών σχολείων. Μέχρι τώρα πίεζε τις κυβερνήσεις να κλείσουν τα σχολεία και να του παραδώσουν τους «τρομοκράτες». Πριν από μερικές ημέρες προχώρησε σε απαγωγές στο Κόσοβο και ταυτόχρονα, μέσω της προπαγάνδας, επιδιώκει να τρομοκρατήσει τους απλούς Αλβανούς ότι δήθεν οι γκιουλενιστές ετοιμάζουν στις χώρες τους πραξικοπήματα! Στην επιχείρηση χειραγώγησης των αλβανικών πληθυσμών της Βαλκανικής διά της θρησκευτικής ριζοσπαστικοποίησής τους ο ισλαμιστής ηγέτης δείχνει να έχει ξεπεράσει τα ανεκτά για εκείνους όρια. Ακουμπάει την ευαίσθητη χορδή των Αλβανών, που είναι ο εθνικισμός, εξ ου και οι αντιδράσεις για την ενέργεια στο Κόσοβο. Η ρήση του εθνικού τους ποιητή Πάσκο Βάσα ότι «η θρησκεία των Αλβανών είναι ο αλβανισμός» απηχεί την πραγματικότητα, η οποία και λειτουργεί ως ανάχωμα στην επιχειρούμενη νεοοθωμανική διείσδυση. Οι Αλβανοί μπορεί να καλοβλέπουν τα χρήματα για τζαμιά και τις τουρκικές επενδύσεις, ελάχιστοι όμως επιθυμούν να ζήσουν σε ένα μοντέλο «δημοκρατίας» σαν αυτό που ο Ερντογάν έχει εγκαθιδρύσει στη χώρα του. Εχουν στη συντριπτική πλειονότητα στραμμένο το βλέμμα στη Δύση, όπου βλέπουν το μέλλον τους και, κυρίως, αυτό των παιδιών τους. Πάνω απ’ όλα αισθάνονται ότι το Ισλάμ, ειδικά το ριζοσπαστικό, υποσκάπτει την εθνική τους ταυτότητα. Γνωρίζουν, εξάλλου, από τα σχολικά τους βιβλία ότι οι προγονοί τους πολέμησαν για να αποτινάξουν τη σκλαβιά των Οθωμανών και να χειραφετηθούν ως έθνος. Πρόσφατα έγιναν στη Σκόδρα τα εγκαίνια ενός υδροηλεκτρικού φράγματος με χρήματα από την Τουρκία και οι κατασκευαστές λάξευσαν στην πρόσοψη μια μεγάλη τουρκική σημαία. Τη νύχτα κάποιοι πήγαν και την κατέστρεψαν. «Ηταν πρόκληση, εμείς πολεμήσαμε τους Οθωμανούς που μας είχαν επί αιώνες σκλάβους, δεν μπορούμε τώρα να ξυπνάμε κάθε πρωί και να αντικρίζουμε τη σημαία τους», δήλωσε ένας ντόπιος σε τηλεοπτικό σταθμό των Τιράνων. Και μπορεί ο Ερντογάν να θεωρεί εαυτόν «αφέντη» των μουσουλμάνων της Βαλκανικής, όταν όμως επισκέφθηκε τα Σκόπια, ο ηγέτης των εκεί Αλβανών Αλί Αχμέτι αρνήθηκε να τον συνοδεύσει σε περιοδεία του στα αλβανικά χωριά, ούτε επέτρεψε στους υπουργούς του να τον ακολουθήσουν.

Gazeta më e madhe greke “Kathimerini” thotë se nacionalizmi i shqiptarëve është i vetmi mjet për të ndaluar ambicien e Presidentit turk Rexhep Tajip Erdogan në Ballkan. Përmes një editoriali të titulluar “Nacionalizmi shqiptar është bastion kundër ambicieve të Erdogan në Ballkan”, Kathimerini shkruan se shqiptarët janë i vetmi popull në Ballkan që mund të ndalojnë Presidentin turk të shtrijë ndikimin në këtë rajon. “Presidenti turk, Rexhep Tajip Erdogan ka hapur disa fronte lufte në Lindjen e Mesme dhe njëkohësisht po kërcënon Detin Egje dhe Mesdheun Lindor. Kjo nuk do të thotë se Ballkani nuk është në vëmendjen e tij. Plani i Erdogan është çrrënjosja nga rajoni e çdo bashkëpunëtori të klerikut në arrati Fetullah Gylen, të cilët gjenden nëpër shkolla dhe institucione të tjera të lidhura me lëvizjen e Gylen. Pak kohë më parë ai detyroi qeveritë që të mbyllnin shkollat dhe të dorëzonin “terroristët”. Vetëm muajin e kaluar, 6 shtetas turq u rrëmbyen në Kosovë nga agjentët e Shërbimit të Inteligjencës së Ankarasë. Ndërkohë Erdogan ka nisur një fushatë propagande për të frikësuar shqiptarët, me pretendimin se gylenistët planifikuan grusht shteti. Përpjekjet e Presidentit turk për të manipuluar shqiptarët etnikë në Ballkan përmes radikalizmit fetar, duket se kanë shkuar shumë larg në sytë e shqiptarëve. Kjo sepse ai ka goditur në një temë të ndjeshme, që është nacionalizmi. Poeti i tyre kombëtar, Pashko Vasa i cili ka shkruar se ‘feja e shqiptarit është shqiptaria’, është një fakt që vepron si pengesë kundër përpjekjes së infiltrimit neo-otoman. Shqiptarët mund të mirëpresin investimet turke ose paratë për ndërtimin e xhamive, por shumë pak duan të jetojnë nën një demokraci sipas linjës së Erdogan. Pjesa më e madhe e tyre i kanë sytë drejt Perëndimit, ku ata shohin një të ardhme për veten e tyre, dhe më e rëndësishmja, për fëmijët e tyre. Mbi të gjitha, ata mendojnë se Islami, sidomos Islami radikal, minon identitetin e tyre kombëtar. Në fund të fundit, ata e dinë nga librat e historisë se paraardhësit e tyre luftuan për të çliruar veten nga sundimi osman. Disa muaj më parë, pranë Shkodrës u përurua një hidrocentral, ndërtimi i të cilit u financua nga Turqia. Banorët e zonës shkatërruan flamurin turk që ishte vendosur në fasadën e hidrocentralit. “Ishte provokim. Ne luftuam osmanët që na kishin skllavëruar për shekuj me radhë. Nuk mund të zgjohemi në mëngjes nën atë flamur”, tha një banor për një televizion të Tiranës. Erdogan mund ta shohë veten si udhëheqës të myslimanëve që jetojnë në Ballkan, por kohët e fundit kur vizitoi Maqedoninë, kreu i partisë politike më të madhe shqiptare, Ali Ahmeti nuk pranoi ta shoqëronte atë gjatë ndalesave në fshatrat me popullsi shqiptare dhe ndaloi gjithashtu ministrat e tij që ta shoqëronin“./ Kathimerini http://www.gazetadita.al/

Është koha për ndriçim, ndizni llambadhën e Pashkës!

Ferdinand Samarxhi, Mjeshtër i Madh – Kisha na ftoi këto ditë dhe na përsërit vazhdimisht pambarim ftesën për në një të kremte të tërëndritshme që u celebrua në ditën e Ngjalljes me madhështi hyjnore nga kryepiskopi i Tiranës, Durrësit dhe gjithë Shqipërisë, Fortlumturia e tij Prof. Doc. Anastasi, ceremoni që u transmetua drejtpërdrejtë me veneracion dhe dinjitet nga valët ekskluzive të RTSH-së, sinjali i të cilit përcolli mesazhin e madh hyjnor të Ngjalljes në çdo vatër shqiptare kudo ku ndodhet dhe jeton kombi ynë, në të gjithë galidhenë e madhe të kombeve.

Në foto: Pashkë 1992. Krishti u Ngjall. Ejani merni dritë nga drita që nuk perëndon

Ftesa që në pamje të parë duket paradoksale, se injoron realitetin kur na mbyt një atmosferë e turbullt e mbushur me pasiguri varfëri e shkurajim, megjithatë na ndihmon të kuptojmë dhe të pranojmë një realitet tjetër. Sado dëshpëruese të jenë sot kushtet e jetës, ekziston një lajm i gëzueshëm, i përjetshëm, të cilin Kisha e shpall gjatë të kremtes së Pashkës në mënyrë panagjirike: Krishti dërrmoi pushtetin e vdekjes dhe ndriçoi gjininë njerëzore. Ky fakt ndryshon rrënjësisht ecurinë e botës, perspektivën dhe dinamikën e jetës sonë. Ngazëllimi paskal që na fton gjithmonë gjatë gjithë vitit nuk kushtëzohet së jashtmi. Ai lulëzon, pavarësisht kundërshtive dhe sprovave në kohë të ndryshme. Ngjallja e Krishtit ndriçon dhe i transformon edhe këto. Bëhet fjalë për diçka unikale, që i jep kuptim të ri qenies njerëzore, dërrmimin e vdekjes dhe pjesëmarrjen tonë në triumfin e Krishtit Fitimtar. “Krishti u ngjall së vdekurish, me vdekje vdekjen shkeli dhe të varrosurve jetën u fali”, psalim të gjithë gjatë këtyre 40 ditëve në mënyrë triumfuese.

Në foto: Kryepeskopi Anastas duke u lutur që Krishti të ngjallet në Shqipëri. 17 korrik 1991

Me Ngjalljen e Tij, Krishti e lartësoi përfundimisht dinjitetin e njeriut, të cilin e rrëzon padrejtësia, dhuna, gënjeshtra, pasionet, mëkati, në përgjithësi, dhe e dërrmon vdekja. Perëndinjeriu Jisu, me pranimin e vullnetshëm të Pësimit dhe duke triumfuar me Ngjalljen e Tij, mposhti gjithçka që poshtëron dinjitetin njerëzor. Në këtë të kremte plot dritë, Kisha jonë na këshillon të ndërgjegjësohemi më shumë për dinjitetin që na ka dhënë Perëndia.

Dinjiteti njerëzor bazohet në të vërtetën se njeriu është krijuar “sipas ikonës së Perëndisë” (Gjen.1:26-27, 5:1) dhe i është dhënë mundësia të ecë drejt “ngjashmërisë”, duke përdorur elementin “e llojit hyjnor”, i cili ekziston brenda natyrës njerëzore.

Vlera e njeriut, dinjiteti ynë, plotësohet dhe përsoset në rrugën tonë për t’u bërë “pjesëmarrës të natyrës hyjnore” (2 Petr.1:4). Shën Grigor Theologu e përkufizon njeriun si “një qenie që, ndërsa jeton këtu, udhëton për në një vend tjetër dhe qëllimi i misterit është të hyjnizohet, si pasojë e thirrjes së Perëndisë” (Migne 36:632). Me ngjarjet e Pashkës, Krishti “vuan si i vdekshëm dhe, nëpërmjet pësimit, të vdekshmin e vesh me hijeshinë e paprishjes” (Shën Joan Damaskinoi).

Besimi ngjall te njeriu ndjesinë e vlerës së tij shpirtërore dhe morale. Mendimi teologjik ka theksuar si veçori të ikonës hyjnore të kuptuarin, ndërgjegjen, vullnetin.

Apostull Pavli thotë: Perëndia Atë, e vendosi Zotin e Ngjallur”… përmbi çdo autoritet e pushtet e fuqi e zotërim e çdo emër që quhet, jo vetëm në këtë jetë por edhe në atë që vjen dhe i nënshtroi të gjitha nën këmbët e tij” (Efes.1:21-22).

Me Ngjalljen e Tij, Krishti i përmbysi të gjitha ato që shtypin qenien njerëzore. Dhuroi fuqi për përmbysjen e tyre. Për këtë arsye, Ngjallja që ne përjetojmë në çdo kohë mbetet fuqia e pashtershme kundër çdo lloj shtypjeje të jetës.

Sigurisht, kjo nuk do të thotë se erërat e vdekjes janë zhdukur nga jeta njerëzore. Por tjetër gjë është, që shikimi ynë të humbasë, në errësirën e pabesisë dhe të padijes, në kraterin e dëshpërimit maksimal, duke menduar se kjo është paracaktuar nga fati i jetës dhe, krejtësisht tjetër është t’i shikojmë problemet e jetës, hidhërimin, sëmundjen, shpifjen, padrejtësinë, brenda perspektivës së përjetësisë me vështrimin nga Krishti i Ngjallur.

Me Ngjalljen e Tij, Krishti hapi horizonte të reja për njerëzit. Edhe në ditët tona, një dëshpërim shumëformësh dhe i papërcaktuar ka pushtuar zemrat e njerëzve. Shumë gjëra që ndodhin rreth nesh dëshmojnë se ekziston padrejtësia, urrejtja e vërteta minohet. Ata që përpiqen të jetojnë të virtytshëm bëhen pre e shpifjeve dhe përndiqen nga qarqe të errëta. Dhe kjo ndodh në jetën e secilit prej nesh në jetën e përditshme.

Sigurisht, një shikim i tillë dhe kjo përballje e realitetit presupozon besim te Krishti, presupozon marrëdhënie jetësore me Atë, ripërtëritje të vazhdueshme shpirtërore. E ndërsa marrim pjesë me tërë shpirtin në ngazëllimin e Ngjalljes së Krishtit, besimi ynë ripërtërihet dhe fuqizohet.

Por në të njëjtën kohë, është një rast i veçantë, për t’u ndërgjegjësuar për shpëtimin nga rreziqet e botëkuptimit të errësirës, të egocentrizmit, të lakmisë, të shfrytëzimit etj.

Pashka është një e kremte që e ndiejnë dhe e shijojnë jo vetëm besimtarët, por edhe njerëzit që ndodhen në kërkim e sipër, që lëkunden midis besimit dhe të mosbesimit. Zoti i Ngjallur qëndron mistikisht, me durim, përpara shumë zemrave të mbyllura, i mbushur me dashuri dhe mirëkuptim për të thënë në mënyrë të përsëritur mos kini frikë,”…. Ja Unë, tek jam bashkë me ju, të gjitha ditët e jetës suaj…”(Matth.28:20). Të gjithë sa përpiqemi të jetojmë Ungjillin në fazat e vështira të jetës sonë, moderne, ftohemi të ripërtërijmë guximin dhe shpresën tonë. Sa jemi ngurrues, sa biem në tundim madje dhe dëshpërim le të përpiqemi me optimizëm, me shpresë, mos e humbasim besimin në fuqinë e shpirtit dhe askush të mos dëshpërohet për rëniet, sepse falja na buroi prej varrit, mos kini frikë vdekjen, se na çliroi prej saj vdekja e Shpëtimtarit” (Shën Joan Gojarti).

Në Foto: Lavdi mbi ty o Perëndi. Kryepeskopi Anastas u ndez llambadha njerëzve. Pashkë 1993

“Ejani pra”, le të ngazëllohemi më Zotin… që ndriçoi gjininë njerëzore”. Ky ngazëllim nuk është individual, është gjithëpërfshirës për nga natyra. Shumëfishohet nga prania e mijëra e mijëra besimtarëve, njerëzve. Drita e tij shpërndahet sot, në të gjitha drejtimet, ka një shtrirje mbarënjerëzore. Dhe të gjithë sa e ndiejmë, ftohemi të transmetojmë sigurinë dhe optimizmin për fitoren finale të drejtësisë, të së vërtetës dhe të dashurisë- të vetë jetës. Drita që nuk perëndon e Ngjalljes së Krishtit shkëlqen brenda krijimit të dukshëm, në mbarë botën. Pra, çdo njeri, çdo besimtar, ftohet ta marrë dhe ta transmetojë dritën paskale në mjedisin e tij dhe të ndihmojë të afërmin ta ndezë edhe ai llambadhen e tij. Sigurisht, shumë vetë nuk e njohin ekzistencën e kësaj drite në jetën e botës, por kjo nuk do të thotë se ajo resht së vepruari, së ndriçuari dhe së udhëhequri “gjininë njerëzore”.

Në foto: Pamje madhështore e ceremonisë hyjnore të festës së Ngjalljes. Realizim drejtpërdrejtë i RTSH-së

Të mos e lejojmë trishtimin dhe dëshpërimin të sundojnë në shpirtin tonë

Sado që epoka jonë është shpesh e errët, e mbushur me pasiguri, hidhërim dhe shqetësim, të mos e lejojmë trishtimin dhe dëshpërimin të sundojnë në shpirtin tonë. Përkundrazi, le t’i përgjigjemi me besim ftesës paskale: “Ejani të ngazëllohemi më Zotin, i cili shtypi pushtetin e vdekjes dhe ndriçoi gjininë njerëzore”. Prandaj në këto kohë lypset dhe nevojitet që të ushqejmë dhe të fuqizojmë dhe të mbështesim njëri-tjetrin, me dashuri, besim, optimizëm dhe shpresë.

Shpresë, thesar dhe fuqi le të ushqejmë duke jetuar misterin e kryqit dhe të ngjalljes.

Shpresë për të tashmen dhe për të ardhmen personale, shoqërore, për zhvillimin e shoqërisë, të vendit tonë, të rajonit tonë më të gjerë që vuan nga përplasje maniake, rezultat përfundimtar i një edukimi ateist të brezave të fundit dhe i një pështjellimi modern. Shpresë që tejkalon përpjekjet dhe aspiratat njerëzore sepse mbështetet në hirin dhe dhuratat e pagjurmueshme të Perëndisë. Thesar jete, trashëgimie të lavdishme që u dhuron fitimtari Krisht të gjithëve sa e pasojnë. Kushdo që jeton me frymë Pashke drithërohet nga shpresa dhe ngazëllimi që i përshkojnë gjithë qenien dhe shpërndajnë çdo re melankolie dhe ankthi. Është fjala për një gëzim paqësor i cili shumëfishohet duke u ofruar.. kushdo përjeton ngazëllimin e Pashkës bëhet dhe vetë mbartës shprese dhe optimizmi. Kurdoherë si dhe sot ku dëshpërimi është i thellë dhe shqetësimi janë pjesë përbërëse e jetës, ku zhgënjimi ndrydh zemrat, çdo njeri është i ftuar për të marrë mesazhin ngjallësor të gëzimit, të dashurisë, dhe të transmetojë atë tek të gjithë njerëzit që ndodhen afër dhe larg e tij. Pushteti i Krishtit të Ngjallur lidhet me Pësimin vullnetar. Jisui mbetet Ai që bashkëvuan me vuajtjen dhe sprovën e çdo njeriu. Ai ul kryet me dhembshuri mbi të plagosurin nga mëkati. Pushteti i Tij nuk sundon mbi të tjerët, por shërben; nuk hakmerret, por fal; nuk shtyp, por çliron. Nuk imponohet me anë të zhurmës mashtruese, por vepron në heshtje, plot takt.

Krishti i Ngjallur, Llambadha e Pashkës respekton lirinë dhe shenjtërinë e gjinisë njerëzore

Kryesisht, vepron si një fuqi shpëtimtare, si dhuratë faljeje dhe dashurie. Krishti i Ngjallur respekton lirinë dhe shenjtërinë e çdo personi njerëzor- madje edhe të atij që ka dyshime për Atë. Pushteti i Tij nuk shkakton frikë, por e çliron qenien njerëzore nga frika, madje edhe nga frika e vdekjes. Në mënyrë diakronike fuqia e pashtershme e ngjalljes mund dëshpërimin duke na ftuar që të ngazëllohemi më Zotin. PO, do të ngjallemi të gjithë dhe do të vazhdojë jeta e përjetshme dhe e pasosur, në ngjallje jete për të gjithë besimtarët në Zotin siç thotë edhe Simboli i Besimit: “Pres ngjalljen e të vdekurve dhe jetën e ardhshme të amshuar”. Kjo është e vërtetë dhe aspirata për të cilën ne përpiqemi sepse ngjallja e Krishtit thonë njëzëri etërit e shenjtë është ngjallja jonë tani edhe në përjetësi.

Shpirti ynë i çliruar nga mëkatet bashkohet me Krishtin e Ngjallur dhe jeton ngjalljen shpirtërore. Natyrisht, kjo ngjallje shpirtërore e shpirtit tonë bëhet pjesë e ngjalljes së përgjithshme ku garanci e saj është Ngjallja e Krishtit.

Filozofia e Pashkës përshkon, si një rrymë e fuqishme, gjithë historinë e besimit, të Krishtërimit duke u bazuar në fuqinë e Ngjalljes. Çdo herë që njerëzit, besimtarët, të krishterët mendojnë Ngjalljen e Krishtit, qenia njerëzore transfigurohet, mbushet me fuqi dhe shpresë dashurie, sepse asgjë nuk është më e rëndësishme, në gjithë krijesën, se Ngjallja e Zotit dhe besimi tek Ai.

Kisha shpall lajmin e mirë të ngjalljes, Pashkën, të cilën e përuroi Krishti me pësimin, kryqin dhe ngjalljen e tij. Dhe me të vërtetë Krishti vulosi Dhiatën e re të dashurisë duke udhëhequr popullin që do ta pasonte në një jetë të re, të lirisë, të fitores përfundimtare mbi fuqitë e errësirës së vdekjes. Vetë kuptimi i fjalës Pashkë që vjen nga fjala hebraike “Pesah” ka lidhje me pashkën judaike, daljen e popullit të Perëndisë nga robëria e Egjiptit drejt lirisë drejt tokës së premtuar. Kjo “e kremte e të kremteve” që na fton është shumëdimensionale: Dalje nga dëshpërimi për shkak të varfërisë, vështirësive të pakapërcyeshme ekonomike, trazirave në rajonin tonë, nga konfuzioni dhe pafuqishmëria që shkaktojnë pasojat, e tyre. Dalje nga dëshpërimi që akumulon hidhërimi i padrejtësisë, i shpifjes, i pakënaqësisë dhe i zemërimit për shkak të mosmirënjohjes së atyre që kemi mbështetur ose nga tradhtia e atyre që kemi dashur. Dalje nga dëshpërimi që sjell dobësimi i shëndetit, dhimbja e sëmundjes apo largimi i përhershëm i të afërmve dhe miqve. Dalje nga zhgënjimi që shkaktojnë gabimet, rëniet, mëkatet, dështimet tona.

Në foto: Krishti dërrmoi pushtetin e vdekjes dhe ndryshoi gjininë njerëzore. Mesazh hyjnor, që u përcoll drejtpërdrejtë nga RTSH në të gjithë kombin tonë

Ngjallja e Krishtit realizoi kalimin e dyfishtë, së pari u plotësua kalimi i Perëndisë drejt njerëzimit, shpëtimi i gjinisë njerëzore, që nisi me lindjen e Zotit Jisu Krishtit dhe së dyti me ngjalljen, bëhet i mundur kalimi i njeriut drejt Perëndisë, drejt një udhe të re që përfundimisht shpie në bashkimin në të, në hyjnizimin e njeriut. Me ngjalljen lindi një jetë e re, një ndryshim i vetë natyrës sonë. Mbi këtë siguri të ngjalljes mbështetet tërë besimi, përvoja dhe dinamika e jetës. Dhe ai që bashkohet me Të, me anën e besimit, dashurisë dhe hirin e mistereve të Kishës dhe trupit të tij, do të mund të sfidojë ashtu siç sfidoi Krishti vdekjen dhe gjithçka që lidhet me inskenimin e çdo gjëje jo të drejtë, jo njerëzore, jo të ecjes dinamike të saj. Krishti me ngjalljen e tij mori nga Perëndia atë pushtet, në qiell e mbi dhe, ripërtëriu gjithësinë. Dhe psaltët i japin tonin kësaj thirrjeje: “U ndriçua gjithësia me ngjalljen tënde o Krisht”. Pra, për çdo Pashkë, ne ftohemi të çlirohemi nga atmosfera e frikës dhe e pasigurisë së shpresës, pasigurisë së paqes, nga padija në të vërtetën e Perëndisë, nga errësira e mëkatit në dritën e jetës më Krishtin, nga egoizmi te dashuria për të tjerët dhe për jetën. Krishti gjithmonë na fton që ne të bëhemi njerëz të tij, dhe të ndezim një llambadhë Pashke, që simbolizon dritën, që shkëlqen nga varri i boshatisur i Krishtit, dritën e shpresës dhe të fitores që shpërndan errësirën. PO, llambadha e Pashkës, lidhet me një dinamikë të posaçme. Drita e saj, mund dhe duhet të ndezë dhe llambadha të tjera të afërta, të shuara, që edhe ato të ndizen. Pasi jeta, me psikologjinë dhe ngarkesat e saj kërkojnë ta mbajnë shpirtin larg dritës, larg llambadhës.

Në foto: Ejani pra, le të ngazëllohemi me Zotin që ndriçoi gjininë njerëzore. Pashkë 2018

Në vend që të jetojmë dhe të përshkojmë errësirën, le të ndezim shumë lambadha

Në vend që të jetojmë dhe të përshkojmë errësirën le të ndezim shumë lambadha që qenia jonë njerëzore të përshkohet nga drita e tyre, në mënyrë që të gjithë si njerëz të bëhemi një pashkë gëzimi.

Perëndia vetëzbulohet brenda botës dhe gjithësisë me shfaqjen e lavdisë së tij. Njerëzit janë në gjendje të kuptojnë, vetëm lavdinë e tij. Ajo çka është në gjendje njeriu të perceptojë është lavdia e Perëndisë, largësia ndërmjet tij dhe Zotit, mbetet e pamatshme. Vendi i gjithë njerëzve në gjykimin e Perëndisë është i përbashkët sepse të gjithë sado jemi mëkatarë, madje kanë lindur në mëkat dhe janë privuar nga lavdia e Perëndisë. Krishti e ka njohur fuqinë mahnitëse të besimit, pra të marrëdhënies ndërmjet Perëndisë dhe njeriut, si shenjë dhe ikonë e mbretërisë Kisha përbën boshtin lidhëz të tërë procesit të përmbushjes. Ajo afron gjithmonë falënderim dhe dhoksologji. Krishti si shpirti i së vërtetës vepron dhe frymëzon njerëzit në dëshirat e tyre dhe në kërkim të së vërtetës. Ngjallja e tij qetëson zemrat dhe ndihmon në krijimin e marrëdhënieve të reja që sjell mirëkuptim dhe pajtim tek të gjithë njerëzit. Gjithashtu Krishti i ngjallur dhe drita e tij iu jep frymëzim dhe fuqi njerëzve për të dëshiruar drejtësinë dhe për të luftuar për të. Asgjë nuk mund të kufizojë rrezatimin e Shpirtit të Shenjtë kudo ku bashkohen dashuria, mirësia, paqja dhe frytet e tjera të tij. Të gjithë njerëzit marrin rrezet e lavdisë hyjnore që përfaqëson gjithësinë, shijojnë veprimet e Shpirtit të Shenjtë, që janë veprime jete, dashurie dhe të vërtete. Duke qenë se të gjithë bëjnë pjesë në natyrën e përbashkët njerëzore e cila u lartësua në trupëzimin e Fjalës, të gjithë duhet të marrim dhe të jemi pjesë të ndikimit të hirit të tij dhe të dashurisë së tij. Me gjithë “tjetërsimin” e thellë dhe rënien, natyra njerëzore nuk pushon së qeni mbartëse e krijimit sipas ikonës së Perëndisë. Njeriu i ri, Adami i dytë mori tërësisht natyrën njerëzore, risolli lirinë njerëzore në rrugën e dashurisë, i dha orientim gjinisë njerëzore.

Bërja njeri e Krishtit do të thotë krijim i ri për mua, për ty dhe për të gjithë krijesën njerëzore. Bërja njeri e Krishtit natyrën e çjerrë të njerëzve dhe të copëtuar në mijëra pjesë e mblodhi edhe më vete edhe për Perëndinë. Krishti realizoi të mbledhurit e natyrës njerëzore në vetvete dhe tek vetja e tij dhe rithirri tek uniteti i vjetër i shoqërisë dhe i dashurisë. Me ngjarjen e Pashkës u ripërtërinë të gjitha, për çdo njeri shtrohet tashmë pjesëmarrja në këtë ripërtëritje. Brenda dinamikës së Pashkës, llambadha e saj na fton në përpjekje për një ndryshim rinovues. Lëvizja e ndryshimit zë fill dhe merr pa pushim fuqinë e saj nga energjia e Perëndisë prej të cilit rrjedh çdo veprim njerëzor. Të gjithë thirrjet e tyre shenjtorët i përshtatin me faktin e marrjes së natyrës njerëzore nga Krishti dhe të lidhjes së tij me çdo person njerëzor. Të gjithë jemi ftuar të marrim pjesë në mbretërinë e hirit të Perëndisë sipas mundësive dhe dhuratave dhe kushteve ku jetojmë. Tradita ngjallësore për të përçuar flakën e llambadhës paskale edhe tek të tjerët, na rikujton detyrën për të ofruar të vërtetën dhe shpresën e Krishtit te njerëzit e tjerë. Krishti i ngjallur na fton në diçka unikale, të bëhemi pjesëmarrës në veprën e tij, në përpjekje për sundimin e drejtësisë, pajtimit, dinjitetit dhe solidaritetit.

Në foto: Ngjallja duhet të përshkojë çdo njeri, çdo zemër. Drejtpërdrejt në RTSH Ferdinand Samarxhi, Aleksandër Dimëroçi

Me ngjalljen, “tani të gjitha u mbushën me dritë”

Pas ngjalljes së Krishtit gjithçka lëviz në një perspektivë ekumenike. Dhe sa herë kemi prirjen për t’u kthyer tek “uni” ynë i vogël, individual, lokal apo kombëtar, Pashka na zbulon se me ngjalljen “tani të gjitha u mbushën me dritë” dhe na vendos në perspektivën universale… Kisha, bashkësia eukaristike e besimtarëve njeh dhe kremton përvojën e ngjalljes, e fitores mbi vdekjen dhe me këtë të vërtetë ajo gjallëron dhe transformon jetën e mbarë rruzullit në liri, paqe dhe dashuri.

Ejani merrni dritë nga drita që nuk perëndon…dhe transmetojeni këtë dritë Pashke në të afërt dhe të largët. Dritë, dritë Pashke, në zemrën tonë, në fytyrat tona! Dritë, më shumë dritë Pashke, në marrëdhëniet tona me të tjerët, në marrëdhëniet tona midis njerëzve, në të gjithë galidhenë e madhe! Dritë Pashke, që nuk perëndon, që fal kuptim, shpresë, thesar dashurie dhe fuqi Perëndie. Çdo mendim i yni, çdo fjalë e jona, çdo veprim i yni, çdo moment heshtjeje le të ndriçohen nga drita e ngjalljes dhe nga llambadha e Pashkës.

Me këtë kërshëri, dashuri dhe dritë Perëndie të llambadhës së Pashkës, ftohemi vazhdimisht që të bëhemi pjesë e kësaj drite për të ndriçuar zemrën, mendjen dhe shpirtin, që të bëhemi qytetarë të denjë të familjes së madhe europiane të cilët i përkasim dhe aspirojmë. Le të dëgjojmë ngaherë thirrjen paskale të Fortlumturisë së tij, Kryepiskopit të Tiranës, Durrësit dhe gjithë Shqipërisë profesor, doktor Anastasit, apostullit të Krishtit në Shqipëri, që ringjalli besimin nga varri, që rindërtoi Kishën nga hiri, që ngjalli shpresën e shqiptarëve, që ngriti dhe lartësoi Kishën e Shqipërisë në botë, që sot është zëri më i fuqishëm i kohës, i epokës së globalizmit, promovues dhe përçues i paqes dhe i dashurisë në botë, “Ejani merrni dritë nga drita që nuk perëndon”… Është koha për ndriçim…eja dhe ndiz llambadhën tënde… llambadhën e Pashkës.

http://www.gsh.al/

DHUNOHEN PËR 12-ËN HERË ZYRAT E PËRGJITHSHME TË 'OMONIA', REAGON KRYETARI: I SHTOJMË FLAMURËT JO I HEQIM

Reagon kryetari i “Omonia-s”, Leonidha Papa pas dhunimit të zyrave të përgjithshme të organizatës.

Sipas kryetarit prej dy vitesh zyrat janë të dhunuara, dhe sidomos simboli kombëtar grek, pasi shpesh herë flamuri gjendet njëherë i grisur dhe njëherë djegur.

“Hera e fundit që është konstatuar ka qenë dita e shtunë e kësajë fundjave, kur mëngjesin e sajë zyrtarët e zyrave dhe drejtuesit e organizatës kanë parë të hequr , të grisur dhe të përdhosur para derës hyrëse falamurin grek qënë fasadën e kësajë zyre rri përkrah atij shqiptar.”- tregon Paa në reagimin e tij, ndërsa jep dhe një mesazh për fajtorët e këtij akti: Në vend që të përpiqemi të arrijmë që në zyrat tona që sot janë dy flamuj, grek dhe shqiptar, nesër të jenë tre,edhe ai i BE-së ku Shqipëria të jetë anëtare e sajë[ siç është Grqia. Këto të përpiqemi dhe jo të përdhosim dita ditës simbolin kombëtar grek se ai nuk zbehet nga veprime të tilla vandal

Reagimi i plotë:

DHUNOHEN PËR TË 12-ën HERË ZYRAT E PËRGJITHËSHME TË “OMONIA”-s REAGON KRYETARI I “OMONIA”-S, ZOTI LEONIDHA PAPA: PËRPIQEMI TI SHTOJMË FLAMURËT NË ZYRËN TONË DHE JO TI HEQIM. SARANDË: Dhunohen për të 12 herë zyrat e përgjithësshme të organizatës”OMONIA” në qytetin e Sarandës. Kjo organizatë përfaqëson Minoritetin Etniki Grek në Shqipëri pa dallime politike. Por dy vitet e fundit zyrat e sajë gjenden të dhunuara , sidomos simboli kombëtar grek, flamuri, shpesh i djegur, shpesh i hequr, shpesh i grisur. Hera e fundit që është konstatuar ka qenë dita e shtunë e kësajë fundjave, kur mëngjesin e sajë zyrtarët e zyrave dhe drejtuesit e organizatës kanë parë të hequr , të grisur dhe të përdhosur para derës hyrëse falamurin grek qënë fasadën e kësajë zyre rri përkrah atij shqiptar. E dymbëdhjeta herë dhe asnjëherë nuk u kapën personat përgjegjës të këtyre veprimeve vandaliste që nuk i shërbejnë paqes dhe harmonisë ndëretnike, simbol i së cilës Saranda mbahet si modeli më i përsosur në botë. Atherë kush janë këta? Dhe të bën përshtypje se akte të tilla ndodhin vetëm atherë kur pritet ndonjë zhvillim bisedemish ndërshtetërore me shtetin fqinj, ashtu si edhe këtë rradhë ndodh në prag të vizitës së ministrit të jashtëm grek , Kocias në Tiranë. Këta përherë kanë mbetur të paidentifikuar, segmente që qëllimisht kryejën veprime vandale ndaj një zyre të ligjshme në Shqipëri. Në një reagim të Kryetarit të përgjithshëm të “OMONIA”-s, zotit Leonidha Papa, një nga inxhinierët akitekt dhe intelektualët e respektuar në qytetin e Sarandës, shprehet keqardhja për autorët e pazbuluar që kanë kryer këtë veprim vandal dhe tejet të papërgjegjshëm që cënon rëndë vëllazërinë bashkëjetuese shekullore, mardhëniet e fqinjësisë së mirë mes dy shteteve dhe minon përpjekjet që “OMONIA” bën për integrimin sa më shpejt të shtetit të përbashkët, Shqipërisë, në BE. Papa shprehet në reagimin e tij se:” kam një mesazh për të dhënë për fajtorët e kryerjes së këtij akti të turpshëm. Në vend që të përpiqemi të arrijmë që në zyrat tona që sot janë dy flamuj, grek dhe shqiptar, nesër të jenë tre,edhe ai i BE-së ku Shqipëria të jetë anëtare e sajë[ siç është Grqia. Këto të përpiqemi dhe jo të përdhosim dita ditës simbolin kombëtar grek se ai nuk zbehet nga veprime të tilla vandale”,-përfundon mesazhin e tij kryetari Papa duke lënë nëntekstin se vetëm një bashkëpunim i ngushtë mes njëri-tjetrit do të mundemi të arrijmë synimin e përbashkët të antarësimit të Shqipërisë në Be, pasi minoriteti që jeton në Shqipëri nuk ka asnjë interes që Shqipëria të mbetet jashtë sajë. Më shumë dashuri për njëri-tjetrin do të thotë më afër realizimit të qëllimeve të përbashkëta.
http://www.newsbomb.al/

Αλβανοί βεβήλωσαν την Ελληνική σημαία στα κεντρικά γραφεία της ΔΕΕΕΜ - «ΟΜΟΝΟΙΑ»

Σύμφωνα με την ανακοίνωση του πρόεδρου της ΔΕΕΕΜ - «ΟΜΟΝΟΙΑ» άγνωστοι επιτεθήκαν στα κεντρικά γραφεία της οργάνωσης που βρίσκονται στους Αγίους Σαράντα και βεβηλώσαν την ελληνική σημαία.

Ακλουθεί η ανακοίνωση του κ. Λεωνίδα Παππά

Για δωδέκατη φορά, τα τελευταία τρία χρόνια, άγνωστοι, με σύμμαχο το σκότος της νύχτας και του μυαλού τους, επιτέθηκαν στα γραφεία της Ομόνοιας βεβηλώνοντας την Ελληνική σημαία. Αντί της συνέχειας των καταγγελιών επαναλαμβάνοντας τα αυτονόητα, αυτή τη φορά έχω ένα μήνυμα προς τους υπαιτίους: Το μόνο που καταφέρνουν είναι να έχουμε τα γραφεία μας μία μέρα με τρείς αντί για τέσσερεις σημαίες ενώ τις υπόλοιπες να κάνουν το εθνικό μας σύμβολο πιο λαμπερό καθώς δεν προλαβαίνει να ξεθωριάσει.

Λεωνίδας Παππάς

Γενικός Πρόεδρος ΔΕΕΕΜ – «ΟΜΟΝΟΙΑ»

Πηγή: Himara.gr | Ειδήσεις απ' την Βόρειο Ήπειρο
Πηγή: Himara.gr | Ειδήσεις απ' την Βόρειο Ήπειρο

Fushatë arrnimi për Ligjin e Minoriteteve

Miratimi me nxitim i Ligjit të ri për Minoritetet dhe reagimet që pasuan ka bërë që qeveria t’i rikthehet konsultimeve, kësaj here me idenë se po merr mendimin e pakicave për aktet nënligjore që do të përgatiten në kuadër të këtij ligji. 

Në një njoftim të saj Ministria e Jashtme thotë se ministri për Evropën dhe Punët e Jashtme Ditmir Bushati ishte në qytetin e Shkodrës  në një dëgjesë publike me pakicat serbo-malazeze në mënyrë që t’i përgjigjet kërkesave të të gjithë minoriteteve se Shqipëria është angazhuar për zbatimin e te drejtave të njeriut.

“Se pavarësisht progresit të qenësishëm që është bërë në këtë fushë dhe risive që sjell ligji kemi shumë detyra përpara, fillimisht me ripërcaktimin e të gjithë arkitekturës në fushën e mbrojtjes dhe promovimit të të drejtave të pakicave, bashkëpunimin me pushtetin vendor dhe me përfaqësuesit kryesorë të pakicave të ndryshme në Shqipëri”-deklaroi Bushati.

Ndërsa kryetarja e Nënkomisionit për të Drejtat e Njeriut, Vasilika Hysi, theksoi se ka patur një proces të gjatë konsultimi, por shqetësimi i shumë pakicave ishte meraku për aktet nënligjore dhe se ky proçes konsultimi është praktika e duhur për hartimin e kuadtit të duhur ligjor.

Në fakt zbritja në terren e ministrit për aktet nënligjore të një ligji, duket se vjen nga shqetësimi që i është përcjellë qeverisë shqiptare nga Brukseli pikërisht për këtë ligj.  Kujtojmë që Greqia ka shprehur rezerva pranë Komisionit Europian për ligjin që sipas saj bie ndesh me standardet europiane. Pak ditë më parë edhe minoriteti rom mbajti një protestë para kryeministrisë ku kërkoi futjen e gjuhës rome në shkollat fillore.

http://www.respublica.al/

Επίσκεψη της Θεολογικής Σχολής Αθηνών στην Ι.Μ Κορυτσάς- Vizitë e Fakultetit të Teologjisë së Universitetit të Athinës në Mitropolinë e Shenjtë Korçë . (Foto Video)

Την Πέμπτη της Διακαινησίμου μια ομάδα φοιτητών, μαζί με τους καθηγητές τους, της Θεολογικής Σχολής Αθηνών παρευρέθηκαν στην Μητρόπολη Κορυτσάς όπου έκαναν και την πρώτη τους στάση κατά την εκπαιδευτική εκδρομή που θα πραγματοποιήσουν σε όλη την Αλβανία, με στόχο να γνωρίσουν από κοντά το έργο του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου αυτά τα 25 χρόνια. Στο ναό της Ζωοδόχου Πηγής τους υποδέχτηκε ο Μητροπολίτης Κορυτσάς κ.κ Ιωάννης  ο οποίος τους μίλησε για την σημασία που έχει η Ανάσταση αλλά και την ανάγκη  να βιώσουμε την Ανάσταση μέσα μας. Εάν δεν Αναστηθούμε με τον Χριστό, και δεν αλλάξει το εσωτερικό μας, τότε δεν έχει καμία αξία να την βιώσουμε εξωτερικά . Στο τέλος εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του για το έργο του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου αλλά και σε όλους όσους βοήθησαν μέσω αυτού για να γίνει πραγματικότητα αυτό το θαύμα που ζει η εκκλησία στην Αλβανία. 
Παραθέτουμε βίντεο και φώτο καλύτερη ενημέρωση.  

Με πληροφορίες από την  https://www.mitropoliaeshenjtekorce.org

 Në dt 12 4 2017 një grup studentësh së bashku me Pedagogët e tyre, të Fakultetit Teologjikt të Universitetit të Athinës, vizituan Mitropolinë e Shenjtë Korçë, ku dhe i priti Mitropoliti i Korçës, Hirësia e Tij +Joani. Ishte stacioni i tyre i parë në një udhëtim disa ditor në të gjithë Shqipërinë kud o të njiheshin me veprën madhore të realizuar këto 25 vitet e fundit, në Kishën Orthodhokse Autoqefale të Shqipërisë, në saj të Fortlumturisë së Tij, Kryepiskopit Anastas.

Hirësia e Tij +Joani i priti në Kishën e Burimit Jetëdhënës, ku dhe ju foli për rëndësinë që realisht ka Ngjallja e Krishtit,  për secilin nga ne, personalisht dhe se është tepër e nevojshme të thellohemi më thellë që të kuptojmë plotësisht vlerën që ka Ngjallja e Zotit sepse shpesh ato që mendojmë se i njohim mirë realisht nuk i njohim mjaftushëm.   Nëse nuk ngjallemi dhe ne sëbashku me Krishtin nga brenda atëhere realisht nuk ka asnjë vlerë për ne Ngjallja e Zotit. Në fund theksoi se ne i jemi mirënjohës sa Kryepiskopit Anastas për veprën e tij madhore në Kishën Orthodhokse sa dhe personat që ndihmuan nëpërmjet tij.

Ndiqni videon dhe fotot për më tepër. 

Οι Αρβανίτες στον ελλαδικό χώρο - Η Καταλανική Εταιρεία και οι Ναβαραίοι - Πότε εγκαταστάθηκαν για πρώτη φορά Αρβανίτες στην Αττική; - Η διασπορά τους στο Λεκανοπέδιο - Arvanitët në ambientin helene- Kompania Ktalanase dhe Nabarenjtë- Kur u vendosën për herë të parë Arvanitët në Atikë? - Shpërndarja e tyre në zonën e Atikës.

 

Οι Αρβανίτες στον ελλαδικό χώρο - Η Καταλανική Εταιρεία και οι Ναβαραίοι - Πότε εγκαταστάθηκαν για πρώτη φορά Αρβανίτες στην Αττική; - Η διασπορά τους στο Λεκανοπέδιο Μ' ένα ακόμα επίμαχο θέμα θα ασχοληθούμε στο σημερινό μας άρθρο. Συγκεκριμένα, θα ασχοληθούμε με τους Αρβανίτες. Επειδή όμως το κεφάλαιο "Αρβανίτες" είναι τεράστιο, θα ξεκινήσουμε από μια συγκεκριμένη ομάδα των Αρβανιτών. Συγκεκριμένα, από τους Αρβανίτες της Αττικής. Η πρώτη κάθοδος των Αρβανιτών Η πρώτη κάθοδος των Αρβανιτών νοτιότερα και συγκεκριμένα στην κοιλάδα του Αώου, έγινε τα έτη 1021 – 1022. Όπως αναφέρει ο Νικηφόρος Γρηγοράς στην "Ιστορία", Αρβανίτες στη Θεσσαλία εγκαταστάθηκαν πριν το 1295 δια "χρυσοβούλου κα προστάγματος βασιλικού". Ο Κώστας Μπίρης, την τοποθετεί συγκεκριμένα γύρω στο 1268, προσθέτοντας ότι "κατά τον Μεσαίωνα ο γεωγραφικός όρος Θεσσαλία περιελάμβανε όλην την κάτω από την Πίνδο χώρα, μαζί με την Ακαρνανία και την Αιτωλία". Το 1318, πρίγκηπες του ιταλικού οίκου Ορσίνι, κατέλυσαν την ελληνική κυριαρχία στη νότια Αλβανία και στο Δεσποτάτο της Ηπείρου. Πολλοί Αρβανίτες, δεν θέλησαν να υποταχθούν στους Ιταλούς, πέρασαν την Πίνδο και εγκαταστάθηκαν στη Θεσσαλία. Μόνο που αυτή τη φορά, η κάθοδος τους ήταν αυθαίρετη και χωρίς τη συγκατάθεση των αρχών. Με το "άστε ντούα" ("έτσι θέλω"), εκτόπισαν τους ντόπιους από τα κτήματά τους και αποδεκάτισαν τα κοπάδια τους με αρπαγές. Γράφουν χαρακτηριστικά γι' αυτούς ο Καντακουζηνός "οι τα ορεινά της Θετταλίας νεμόμενοι Αλβανοί αβασίλευτοι" και ο Χαλκοκονδύλης "νομάδες τε όντες και ουδαμή έτι βεβαίαν οίκησιν ποιούμενοι" Ο Καντακουζηνός μάλιστα, μας δίνει την πληροφορία ότι εκείνοι οι Αρβανίτες, κατά τα πρώτα χρόνια της καθόδου τους, ήταν 12.000 και ότι αποτελούνταν από Μπουαίους, Μαλακασαίους και Μεσσαρίτες (τα ονόματά τους προέρχονταν από τους αρχηγούς τους). Το 1343, ο βασιλιάς των Σέρβων Στέφανος Ντουσάν, εισέβαλε στην Αλβανία και εκτόπισε τους Ανδηγαυούς. Το 1345, έφτασε στην Αυλώνα και το Μπεράτι και το 1348 έγινε κύριος και της Ηπείρου. Συνεχίζοντας την κάθοδό του, έχοντας μαζί του πολλούς Αρβανίτες από τις αρχοντικές φάρες των Μπουαίων και των Λιόσηδων (Jenn Kersopoulos, "Chronologia Albanaise"), άπλωσε την επικράτειά του ως τα σύνορα της Θεσσαλίας, προς το Καταλανικό δουκάτο της Αθήνας και των Νέων Πατρών (Υπάτης) και ως τις ακτές του Ιονίου πελάγους και του Κορινθιακού Κόλπου.  Για να ανταμείψει τους Αρβανίτες που πολέμησαν μαζί του, εκτόπισε πολλούς κτηματίες και στρατιώτες της δυτικής πλευράς της Ηπείρου, από τα Κεραύνια Όρη ως την Άρτα και εγκατέστησε εκεί Αρβανίτες (C. Jirecek, "Albanien in der Vergangenheit"). Για τους Αρβανίτες στην Πελοπόννησο, οι απόψεις διίστανται. Άλλοι τοποθετούν την εγκατάστασή τους στον Μοριά τον 13ο αιώνα και άλλοι, πολύ νωρίτερα, μαζί με την κάθοδο των Σλάβων(Σάθας, Μόμσεν, Κούρτιος). Στο μεταξύ, οι Αρβανίτες της Θεσσαλίας, έκαναν επιδρομές εναντίον του Καταλανικού Δουκάτου των Νέων Πατρών. Με την επικράτηση όμως του Στέφανου Ντουσάν, άρχισαν ν' αναζητούν νέους τόπους για να εγκατασταθούν. Παράλληλα, οι Καταλανοί, θέλοντας να επωφεληθούν από τις πολεμικές ικανότητες των Αρβανιτών και να προστατευθούν από τους Σέρβους της Θεσσαλίας, δέχτηκαν μετά το 1350, οικογένειες Αρβανιτών (άγνωστο πόσες), και τις εγκατέστησαν στη Φθιώτιδα, ως τον ποταμό Στερχειό (τον οποίο αποκαλούσαν Ελλάδα!). Σε παλαιότερο άρθρο μας για την Καταλανική Εταιρεία στο protothema. gr, είχαμε αναφέρει ότι μετά τη μάχη της Κωπαΐδας (ή του Αλμυρού) το 1311, το Δουκάτο των Καταλανών περιλάμβανε την Αθήνα και την υπόλοιπη Αττική, τη Βοιωτία, τη Φθιώτιδα και έφτανε ως, περίπου, τα όρια της Θεσσαλίας. Η εγκατάσταση των Αρβανιτών στην Αττική Στο βασιλικό αρχείο της Βαρκελώνης, σώζεται ανάμεσα στα έγγραφα του βασιλείου της Αραγονίας ένα που επιγράφεται: "Έκθεσις λεπτομερής των αρχιερέων και ευγενών αρχόντων των δουκάτων των Αθηνών και των Νέων Πατρών κατά την εποχήν κατά την οποία περιήλθαν στην επικυριαρχία του Δον Πέτρου Δ'" (1377). Στην έκθεση αυτή, αναφέρεται μαζί με άλλους Καταλανούς τιτλούχους και ο κόμης της Μίτρας (της αρχαίας Δημητριάδας, ανατολικά του Βόλου), "ο οποίος μπορεί να έχει περί τους χίλιους πεντακόσιους καβαλαρέους Αρβανίτες". Το 1374, το Καταλανικό Δουκάτο της Αθήνας περνούσε πολύ δύσκολες στιγμές. Υπήρχαν εμφύλιες διαμάχες μεταξύ των τιτλούχων της Καταλανικής Εταιρείας. Τελικά, το αξίωμα μοιράζεται σε δύο Αραγονικούς πρίγκιπες και δίνεται στον μεν γιο του Αλφόνσου Φαδρίγου. Βονιφάτιο, η Αίγινα και στον εγγονό του Λουδοβίκο, το Δουκάτο της Αθήνας. Επωφελούμενος από την αναστάτωση αυτή, ο βαρόνος της Βοστίτσας (Αιγίου) και Καστελάνος της Κορίνθου Νέριο Ατζαγιόλι, πολιορκεί τα Μέγαρα. Η φρουρά της πόλης, κλείνεται στα δύο κάστρα της, την Άλκαθο και την Καρία και μάχεται ηρωικά. Οι αρχηγοί του δουκάτου, για να την ενισχύσουν, στέλνουν τη φρουρά της Λιβαδειάς με τον Φραγκίσκο Λιονέλ και τη φρουρά της Αθήνας, με τον Δημήτριο Ρέντη. Ο Ρέντης, αναφέρεται για πρώτη φορά στα αρχεία του Παλέρμο, το 1366, ως νοτάριος (συμβολαιογράφος) της Αθήνας, σ' ένα έγγραφο με το οποίο ο βασιλιάς της Σικελίας Φρειδερίκος Γ' επικυρώνει και ανανεώνει το προνόμιο της καταλανικής πολιτογραφήσεώς του. Παρά την γενναία αντίσταση, οι Καταλανοί τελικά αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα Μέγαρα, τα οποία πέρασαν στην κυριαρχία του Φλωρεντινού Νέριο Ατζαγιόλι. Προφανώς, προτίμησαν να δώσουν όλες τους τις δυνάμεις για την υπεράσπιση της Αθήνας. Πραγματικά, ο Νέριο δεν προχώρησε πέρα από τα Μέγαρα. Ωστόσο, το 1379, μια άλλη "κομπανία"  Φράγκων πολεμιστών, εφάμιλλη εκείνης των Καταλανών, εισβάλλει στην Θεσσαλία, με σκοπό να κατακτήσει το Δουκάτο της Αθήνας και να προχωρήσει έπειτα στον Μοριά. Αποτελείται από Ισπανούς, Βάσκους και Γάλλους. Αυτοί, έμειναν στην ιστορία ως Ναβαραίοι. Οι ξεπεσμένοι Καταλανοί, παραδίδουν τη μία μετά την άλλη τις πόλεις και τα κάστρα τους. Ο κόμης της Μίτρας αφήνει τη Μαγνησία και τη Φθιώτιδα και αποτραβιέται με τους Αρβανίτες του στα Σάλωνα, για να ενωθεί με τον Λουδοβίκο Φαδρίγο που είχε εκεί την έδρα του ως κόμης των Σαλώνων και επίτροπος του δουκάτου της Αθήνας. Η Λιβαδειά και η Θήβα πέφτουν στα χέρια των Ναβαραίων οι οποίοι πολιορκούν πλέον την Αθήνα. Και πάλι ο Δημήτριος Ρέντης, μαζί με τον Καταλανό φρούραρχο της Ακρόπολης προβάλλουν ηρωική αντίσταση και αποκρούουν τους Ναβαραίους οι οποίοι φεύγουν από την Αττική.     Ο επικυρίαρχος του Καταλανικού δουκάτου, βασιλιάς της Αραγονίας Πέτρος Δ’ γράφει τον Απρίλιο του 1381 από τη Σαραγόσα έπαινο για το κατόρθωμα αυτό στον Ρέντη και σε όλους τους άλλους Αρβανίτες κατοίκους «στο όριο της Ελλάδος». Ο Κ. Μπίρης γράφει ότι ο Δ. Ρέντης ήταν πιθανότατα Αρβανίτης. Το επώνυμο Ρέντης ή Ριέντης δεν έχει καμία σχέση με τα ελληνικά. Είναι αρβανίτικο και σημαίνει «βαρύς, βαρετός, οχληρός». Το ίδιο επώνυμο υπάρχει στα αρβανιτοχώρια της Βόχας στην Κορινθία όπου ήταν εγκατεστημένοι Αρβανίτες. Στη Βοιωτία υπήρχαν Αρβανίτες εγκατεστημένοι ήδη από το 1272. Όπως αναφέρεται στο πρακτικό ίδρυσης του μοναστηριού της Μακρυνίτσας (1272), υπάρχουν δύο τουλάχιστον οικισμοί με αρβανίτικα ονόματα: η Κάπραινα (Χαιρώνεια) και η Σκριπού (Ορχομενός). Η λέξη Κάπραινα στα αρβανίτικα σημαίνει «τόπος με ζαρκάδια» και η λέξη «Σκριπού», Αλμυρός. Στο μεταξύ, ο βασιλιάς Πέτρος Δ’ για να τονώσει το ηθικό των υπηκόων του στο Δουκάτο της Αθήνας αλλά και για την καλύτερη οργάνωσή του, στέλνει στην Ελλάδα γενικό επίτροπό του, τον Φίλιππο Ντελμάου, υποκόμη Ροκαβέρτη, έναν από τους σημαντικότερους πολιτικούς της Αυλής του. Ο Ροκαβέρτης θέλοντας να ενισχύσει την άμυνα του δουκάτου, γράφει στον Πέτρο Δ’ της Αραγονίας: «Υποκόμης. Μας γίνεται παράκλησις να θελήσωμε να δώσωμε προνόμιο σε κάθε Έλληνα και Αρβανίτη που θα θελήσει να έλθει στο δουκάτο της Αθήνας να είναι ασύδοτος (=απαλλαγμένος από φόρους) για δύο χρόνια». Παράλληλα, τους δόθηκε και γεωργικός ή κτηνοτροφικός κλήρος. Ο Ροκαβέρτης επέστρεψε σύντομα στην Ισπανία, για ανάγκες του βασιλείου της Αραγονίας. Τον διαδέχτηκε ο ιππότης Ραμόν ντε Βιλανόβα, αντάξιός του σε ευφυΐα και δραστηριότητα. Καθώς ο Πέτρος Δ’ έδωσε την άδεια που του είχε ζητηθεί από τον Ροκαβέρτη, ο Ραμόν ντε Βιλανόβα έφερε πολλούς Αρβανίτες από το δουκάτο της Υπάτης και τους εγκατέστησε στο πέρασμα των Θερμοπυλών και στα χωριά Λιβανάτες, Τραγάνα, Μάζι, Προσκυνά, Μαρτίνο, Μαλεσίνα και Λάρυμνα. Παράλληλα, εγκατέστησε άλλους γύρω από τον Ελικώνα, στα χωριά Κυριάκι, Ζερίκι, Ζαγαράς, Χώστια, Δόμβραινα, Σάχου, Βρασταμίτες, Σουληνάρι, Στροβίκη και σε 30 περίπου ακόμα, στην υπόλοιπη Βοιωτία. Οι Αρβανίτες αυτοί προέρχονταν κυρίως από τη Μαγνησία και την υπόλοιπη Θεσσαλία όπου είχαν επεκταθεί οι Σέρβοι. Αλλά και οι (Αρβανίτες) Λιόσηδες κι ένα μέρος από τους Μαλακασαίους και τους Μαζαρακαίους, μετά την ήττα τους από τον Θωμά Πρελιούμποβιτς, εγκαταστάθηκαν στο δουκάτο της Αθήνας από τον Ραμόν ντε Βιλανόβα. Ο Καταλανός ιππότης τους τοποθέτησε σε δεύτερη γραμμή άμυνας που προστάτευε την Αττική από τη βόρεια και τη δυτική πλευρά. Οι Λιόσηδες εγκαταστάθηκαν στο Κατάδεμα: στα Λιόσια, το Καματερό και τη Χασιά γι να προστατεύσουν το λεκανοπέδιο από τον δρόμο του Θριασίου και τον δρόμο της Φυλής. Να σημειώσουμε εδώ ότι το Δέμα (Δέσις ή Κατάδεμα) βρίσκεται δυτικά των σημερινών Άνω Λιοσίων και από εκεί ελεγχόταν η δυτική πλευρά της Αττικής. Στην αρχαιότητα, το Δέμα ήταν τείχος, μήκους περίπου 4 χλμ. στην είσοδο του λεκανοπεδίου, μεταξύ Πάρνηθας και Αιγάλεω. Είναι χαρακτηριστικό ότι μόνο το Κατάδεμα άλλαξε όνομα και πήρε αυτό των Λιόσα, ενώ το Καματερό και η Χασιά, διατήρησαν τα ονόματά τους. Άλλοι Λιόσηδες και Μαζαρακαίοι εγκαταστάθηκαν στο δερβένι της Φυλής (σχετικά τα τοπωνύμια Μαζαράκι και Λιοσάτι). Ίσως δε στη φάρα των Λιόσα ανήκε ο Κριεκούκιας, ο αρχηγός των οικιστών του φερώνυμου  χωριού (Κριεκούκι ή Ερυθρές) που προστάτευε την έξοδο του προς την πλευρά του Ασωπού. Τέλος, οι Μαλακασαίοι εγκαταστάθηκαν σε επίκαιρη θέση στην ανατολική πλευρά, στην είσοδο της Αττικής από το διάσελο μεταξύ Πάρνηθας και Μαυροβουνιού. Βλέπουμε λοιπόν ότι η πρώτη μαζική εγκατάσταση Αρβανιτών στην Αττική έγινε γύρω στο 1382 από τους Καταλανούς. Με την ημερομηνία αυτή, συμφωνεί και ο Σπυρίδων Λάμπρος, ο οποίος στην «Επετηρίδα του Παρνασσού» (1896), σε κείμενο με τίτλο «Η Ονοματολογία της Αττικής και η εις την χώραν εποίκησις των Αλβανών», θεωρεί ως απαρχή της εγκατάστασης των Αρβανιτών στην Αττική το 1382 και ως έτος αθρόας εγκατάστασής τους, το 1402.  Με την εξάπλωση των Αρβανιτών στην Αττική και τοπωνύμια τα οποία ,άλλα ορθά και άλλα εσφαλμένα θεωρούνται αρβανίτικα, θα ασχοληθούμε σε άρθρο μας τις επόμενες ημέρες στο protothema.gr. Πηγές:  Κώστας Η. Μπίρης, «ΑΡΒΑΝΙΤΕΣ, ΟΙ ΔΩΡΙΕΙΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ», Εκδοτικός Οίκος Μέλισσα, 2005. Αλέξανδρος Ηρ. Γέροντας, «Οι Αρβανίτες της Αττικής», Αθήνα, 1984. Φερντινάντ Γκρεγκορόβιους, «Μεσαιωνική Ιστορία των Αθηνών», Εκδόσεις Κριτική, 1994. William Miller, «Η Φραγκοκρατία στην Ελλάδα (1204-1566)», Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, 1990. Δημήτριος Καμπούρογλου, «Ιστορία των Αθηναίων», εκδόσεις Πελεκάνος.

Arvanitët në ambientin helene- Kompania Ktalanase dhe Nabarenjtë- Kur u vendosën për herë të parë Arvanitët në Atikë? - Shpërndarja e tyre në zonën e Atikës. Me një temë mjaft të diskutuar do të merremi në artikullin e sotë. Më konkretisht, do të merremi me Arvanitët.Mqs kapitulli i Arvanitëve është tepër i madh, do të merremi me një grup të caktuar arvanitas. Më konkretisht nga Arvanitët e Atikës. Zbritja e parë e Arvanitasve Zbritja e parë e Arvanitasve më në jug dhe konkretisht në fushën e Vjosës, u bë gjatë vitëve 1021-1022. Siç përmend Niqiforo Grigora në "Historinë", Arvanitët në Thessali, u vendosën para 1295 nëpërmjet "një urdhëri perandorak (Hrisovulo)" Kosta Biri, cakton si periudhë konkrete rreth vitit 1268, duke shtuar  se "gjatë Mesjetës përkufizimi gjeografik Thessali përfshinte të gjithë Pindin e poshtëm, bashkë me Akarnaninë dhe Etolinë". Më 1318, princat e oxhakut italian Orsini, rrëzuan mbizotërimin helen në jug të Shqipërisë dhe në Despotatin e Epirit. Shumë arvanitë nuk dëshironin që të ishin të nënshtruar në Italianët, kaluan në Pind dhe u vendosën në Thessali. Vetëm që kësaj radhe, zbritja e tyre nuk ishte e parregullt dhe pa pëlqimin e autoriteteve. Me parimin "ashtu dua", dëbuan vendasit nga pronat e tyre dhe shkatërruan kopetë duke rrëmbyer bagëtinë. Shkruajnë për ta, Katakuzinoi "malësitë e Thettalisë u mbushën me shqiptarë pambret" dhe Halkokondili "janë nomadë dhe asnjë shtëpi të sigurt nuk bëjnë".  Katakuzinoi, bile, na thotë se ata Arvanitë, gjatë viteve të para të zbritjes së tyre, ishin 12.000 dhe përbëheshin nga Buat, Mallakasët dhe Messaritët (emrat i morën nga udhëheqësit e tyre) . Më 1343, mbreti i Serbëve Stefan Dushan, hyri në Shqipëri dhe shpërnguli Andigavët. Më 1345, mbërriti në Vlorë dhe në Berat dhe më 1348-ën u bë  zot i Epirit. Duke vazhduar zbritjen e tyre, duke pasur me vete shumë arvanitë nga familje fisnike të Buas dhe të Loshëve (Jenn Kersopoulos, "Chronologia Albanaise"), shtriu zotërimin  deri në kufi të Thessalisë, drejt dukatit Katalonas të Athinës dhe të Patrës së Re (Ipatës) dhe deri në Detin Jonian dhe Gjirin Korinthas. Që të shpërblente Arvanitët që luftuan me të, shpërnguli shumë pronarë dhe ushtarë të krahut perendimor të Epirit nga Malet Keravne deri në Artë dhe vendosi atje Arvanitët  (C. Jirecek, "Albanien in der Vergangenheit"). Për Arvanitët në Peloponez, mendimet janë të ndryshme. Disa caktojnë vendosjen e tyre në More në shek e 13-të dhe të tjerë shumë më herët, bashkë me zbritjen e sllavëve (Sathas, Momsen, Kourtios). Në të njejtën kohë Arvanitët e Thessalisë kryen fushata kundër Dukatit Katalonas dhe Patrës së re.  Por, me mbizotërimin e Stefan Dushanit, filluan që të kërkonin vende të reja që të vendosen. Paralelisht, katalonasit, duke dashur që të përfitojnë nga aftësitë luftarake të arvanitasve dhe të mbrohen nga Serbët e Thessalisë, pranuan pas vitit 1350, familje arvanitase (nuk dihet sa) dhe i vendosën në Fthiotidha deri në Lumun Sperhio (të cilin e quanin Eladha!). Në një artikull të mëhershëm për Kompaninë Kataloniane në Protothema.gr, kemi përmendur se pas betejës së Kopaidhas (ose Almirosë) më 1311, Dukati i Katalonasve, përfshinte Athinën dhe pjesën tjetër të Atikës, Boecinë dhe Fthiotidhan dhe arrinte deri, rreth, kufirit të Thessalisë. Vendosja e Arvanitasve në Atikë Në arkivin mbretëror të Barcelonës, janë shpëtuar ndër to disa dokumenta të mbretërisë së Aragonisë dhe në njërin prej tyre shkruhet: "Ekspozitë e hollësishme e kryepriftërinjëve dhe fisnikëve të dukatit të Athinës dhe të Patrës së Re gjatë kohës në të cilën ndodheshin nën zotërimin e Don Petros së IV-ët (1377). Në këtë raport, përmendet së bashku me Katalonasit e tjerë me titu dhe Konti i Mitrës ( Dhimitriadhës së lashtë në lindje të Volos), " i cili mund të ketë rreth 1500 kalorës Arvanitas". Më 1374, Dukati Katalonas, i Athinës kalonte momente të vështira. Ekzistonin mosmarrveshje të brendshmë ndërmjet titullarëve të Kompanisë Katalonase. Si përfundim, posti u nda në dy princa Aragonas dhe iu dha djalit të Alfonsit Fadrigu Bonifatit, Egjina dhe nipt të Ludovikut, Dukati i Athinës. Duke përfituar nga kjo mosmarrveshje, baroni i Vostitsas (Egjiut) dhe Kastelan i Korinthit, Nerio Axhangioli, rretho Megaran. Rojet e qytetit, u mbyllën në dy kështjellat e sja, Alkanthin dhe Karia dhe luftuan në mënyrë heroike. Udhëheqësit e dukatit, që t'i përforconin  dërguan rojet e Livadhiasë me Frangisco Lionel dhe rojet e Athinës me Dhimitër Rendin. Rendi, përmendet për herë të parë në arkivat e Palermos, në vitn 1366, si një noter i Athinës, në një dokument me të cilin mbreti i Siçelisë Frederiku i III-të vulos dhe rinovon privilegjet e regjistrimit si qytetar katalanas së tij. Mgjth rrezistencën e guximshme, Katalanasit më në fund detyrohen që të largohennga Megara, të cilën e kaluan nën pushtetin e firencianit Nerio Axhaiolit. Me sa duket preferuan që të japin të gjitha forcat e tyre për mbrojtjen e Athinës. Me të vërtetë Nerio, nuk shkoi përtej Megaras. Ndërkaq më 1379, një tjetër "kompani" luftëtarësh Frangë, e përafërt me atë të Katalanasve, depërton në Thessali, me qëlim që të pushtojë Dukatin e Athinës dhe të ecë më pas në More. Përbëhet nga Spanjollë, Baskë dhe Francezë. Këta mbetën në histori si Navarë. Katalanasit e rënë, dorëzojnë qytetet një pas një bashkë me kështjellat e tyre. Konti Mitra braktisi Magnesinë dhe Fthiotidhan dhe tërhiqet me arvanitasit e tij në Salona, që të bashkohet me Ludovik Fadrijo ë kishte atje qëndrën e tij si kont i Salonës dhe këshilltar i dukatit të Athinës. Livadhia dhe Thiva bien në duart e Navarëve të cilët tashmë rrethojnë Athinën. Sërishs Dhimitër Rendi, së bashku me komandantin e Akropolit treguan një rrezistencë heroike që të largonin Navarët të cilët u larguan nga Atika. Mbizotëruesi i dukatit Katalonas, mbreti i Aragonisë Petroja i IV-ët shkruan në Prill të vitit 1381 nga Saragoza një lavdërim drejtuar Rendit dhe të gjithë të banorëve të tjerë Arvanitë "në kufij të Greqisë". K. Biri shkruan se Dh Rendi ka mundësi të madhe që të ishte Arvanitas. Mbiemri Rendi ose Riendi nuk kishte ndonjë kuptim në greqisht. Është mbiemër arvanitas dhe do të thotë "i rëndë,i rëndomtë,  i mërzitshëm". E njejti mbiemër ekziston në fshatrat arvanitas të Vohas në Korinth ku ishin të vendosur Arvanitët. Në Boeci ekzistonin Arvanit të vendosur që prej vitit 1272. Siç përmendet në aktin e themelimit të manastirit të Makrinitsës (1272), ekzistojnë të paktën dy vendbanime me emërtime arvanitase: Kaprena (Heronia) dhe Skripu (Orhomenos). Fjala Kaprena në gjuhën arvanitase do të thotë "vend me sorkadhe" dhe fjala "Skripu", i Kripur. Ndër të tjera, mbreti i Petro i IV-ët që të theksonte moralin e nënshtetasve të tij në Dukatin e Athinës por dhe organizim sa më të mirë, dërgoi në Greqi një këshilltar të përgjithshëm, Filippo Delmau, nënkont të Rokavertit, një prej politikanëve më të rëndësishëm të Oborrit të tij. Rokaverti duke dashur që të përforcojë mbrojtjen e dukatit, i shkruan Petros së IV-ët të Aragonisë: "Nënkonti. Na luten që të duam t'i japim privilegje çdo heleni dhe çdo arvaniti që do të donte të vinte në dukatin e Athinës që të jetë i çliruar nga taksat për dy vjet". Paralelisht iu dha dhe pjesë bujqësore ose blektorale. O Rokaverti u kthye shpejt në Spanjë, për nevojat e mbretit të Aragonisë. E pasoi kalorësi Ramon de Vialanova, i po ashtu i denjë dhe i barabartë me atë që u largua në inteligjencë dhe në aktivitet. Pasi Petroja i IV-ët dha lejën që i ishte këkuar nga Rokaverti, Ramon de Vilanova solli shumë Arvanitas nga dukati i Ipatit dhe i vendosi në kalimin e Thermopiles dhe në fshatrat Livanatës, Tragana,, Mazi, Proskina, Martino, Malesina dhe Larimna. Paralelisht, vendosi të tjerë rreth Elikonas, në fshatrat Qiriaki, Zeriki, Zagaras, Hostia, Domvrena, Sahu, Vrastamites, Sulinari, Stroviki dhe në 30 të tjera në zonën e Boecisë. Këta Arvanitë kishin prejardhje kryesisht nga Magnisia dhe pjesën tjetër të Thessalisë u ishin shtrirë serbët. Por dhe (Arvanitët) Liosët de një pjesë nga Malakasët dhe Mazarakasit, pas disfatës së tyre nga Thoma Preliubotiç, u vendosën në dukatin e Athinës nga Ramon de Vilanova. Kalorësi katalanas i vendosi në vijën e dytë të mbrojtjes  e cila mbronte Atikën nga ana veriore dhe perendimore. Liosët u vendosën në Katadema: Liosia, Kamatero dhe Hasia, që të mbrojnë fushnaltën nga rruga e Thriasios dhe rrugën e Filis. Le të themi këtu se Dhema ( Dhesis ose Katadhema) gjendet në perëndim të Liosës së Epërme të sotme dhe prej andej kontrrollohej i gjithë krahu perendior i Atikës. Në lashtësi, Dhema ishte murr i gjatë rreth 4 km, në hyrje të fushnaltës, ndërmjet Parnithas dhe Egaleos. Është interesante që vetëm Katadhema ndryshoi emër dhe mori atë të Liosias, ndërsa Kamateroja dhe Hasia, ruajtën emrat e tyre Të tjerë Liosë dhe Marakas u vendosën në ngushticë të Filis. Ndoshta dhe Kriekuqias, i përkiste farës së Liosias, dhe ishte udhëheqës i vendbanimit me të njejtën emër (Kriekuqi ose Erithres) që ruante daljen e tij nga ana e Ezopit. Për ta mbyllur, Malakasenjtë u vendosën në një vend në anën lindore, në hyrje të Atikës nga krahu i grykës ndërmjet Parnithash dhe Mavrovunit. Siç mund të shikojmë pra, vendosja masive e arvanitasve në Atikë ndodhi rreth vitit 1382 nga Katalanezët. Me këtë datë bie dakort dhe Spiridhon Lambro, i cili në "Epetiris tou Parnassou" (1896) , në tekstin me titull " Nomenklatura e Atikës dhe ambientit ku u vendosën shqiptarët", konsideron si fillim të vendosjes së arvanitëve në Atikë vitin 1382 dhe si vit të vendosjes së tyre masive vitin 1402. Me shtrirjen e Arvanitëve të Atikës dhe toponimet të cilat herë drejt, herë në mënyrë të gabuar konsiderohen si arvanitase,do të merremi në një artikull tjetër në ditët në vijim në protothema.gr. Burime Bibliografike: Κώστας Η. Μπίρης, «ΑΡΒΑΝΙΤΕΣ, ΟΙ ΔΩΡΙΕΙΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ», Εκδοτικός Οίκος Μέλισσα, 2005. Αλέξανδρος Ηρ. Γέροντας, «Οι Αρβανίτες της Αττικής», Αθήνα, 1984. Φερντινάντ Γκρεγκορόβιους, «Μεσαιωνική Ιστορία των Αθηνών», Εκδόσεις Κριτική, 1994. William Miller, «Η Φραγκοκρατία στην Ελλάδα (1204-1566)», Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, 1990. Δημήτριος Καμπούρογλου, «Ιστορία των Αθηναίων», εκδόσεις Πελεκάνος.