Πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου 18 Οκτωβρίου 1944: Η Βόρειος Ήπειρος αποτελεί αναπόσπαστον τμήμα της Ελλάδος

Στις 12 Οκτωβρίου 1944 οι γερμανικές δυνάμεις κατοχής αποχώρησαν από την Αθήνα, σηματοδοτώντας τους ξέφρενους πανηγυρισμούς από τον λαό της πρωτεύουσας της Ελλάδας. 

Στις 18 Οκτωβρίου 1944, ο Πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου, επικεφαλής της εξόριστης Ελληνικής Κυβέρνησης ερχόμενος από τον Λίβανο, ύψωσε σε επίσημη τελετή την γαλανόλευκη στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης.

Στην ιστορική ομιλία της Απελευθέρωσης των Αθηνών ο Γεώργιος Παπανδρέου αναφέρθηκε και στον σκοπό της Εθνικής Ολοκλήρωσης.

Μεταξύ άλλων είπε:

«... Σκοπός μας δὲν εἶναι μόνον ἡ Ἐθνικὴ Ἀπελευθέρωσις.

Εἶναι ἐπίσης καὶ ἡ Ἐθνική μας Ὁλοκλήρωσις.

Τὸ Συμβόλαιον τοῦ Λιβάνου, τὸ ὁποῖον ἔχουν συνυπογράψει ὅλα τὰ κόμματα ὅσα μετέχουν εἰς τὴν Κυβέρνησιν, ὁρίζει ὡς περιεχόμενον τοῦ ἐθνικοῦ μας προγράμματος «τὴν πλήρη ἐθνικήν μας ἀποκατάστασιν καὶ τὴν πλήρη ἀσφάλειαν τῶν νέων συνόρων μας».
Ἡ Βόρειος Ἤπειρος ἀποτελεῖ ἀναπόσπαστον τμῆμα τῆς Ἑλλάδος.
Καὶ ἔχει προσφάτως καθαγιασθῆ καὶ ἀπὸ τοὺς τάφους τῶν ἡρώων μας.
Τὰ Δωδεκάνησα θὰ ἐπανέλθουν εἰς τὴν Ἑλλάδα…»

Τα Δωδεκάνησα ενσωματώθηκαν επίσημα στην Ελλάδα τέσσερα χρόνια αργότερα, στις 7 Μαρτίου 1948.

18 Οκτωβρίου 2018: Η Βόρειος Ήπειρος αναμένει την εκπλήρωση εκείνης της υποθήκης...

https://northernepirusmovement.blogspot.com/

Πώς η Βόρεια Ήπειρος παραχωρήθηκε στην Αλβανία με αντάλλαγμα τα νησιά του Αιγαίου. Πόσες φορές ο ελληνικός στρατός την απελευθέρωσε. Δείτε το οδοιπορικό στα ξεχασμένα χωριά (βίντεο)

Η Βόρεια Ήπειρος δημιουργήθηκε πριν από περίπου έναν αιώνα μετά τη διχοτόμηση της Ηπείρου από της Μεγάλες Δυνάμεις.

Όλα ξεκίνησαν με το Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας που υπογράφηκε στις 13 Φεβρουαρίου του 1914 στην ιταλική πόλη από τις Μεγάλες Δυνάμεις και με το οποίο χαράζονταν τα αλβανικά σύνορα. Η περιοχή της Βόρειας Ηπείρου παραχωρούνταν στην Αλβανία, η οποία είχε αναγνωριστεί επίσημα ως ανεξάρτητο κράτος με τη Συνθήκη του Λονδίνου. Σύμφωνα με την απόφαση το Αργυρόκαστρο, το Βουθρωτό, το Δέλβινο, η Κορυτσά, η Χειμάρα, οι Άγιοι Σαράντα και η νήσος Σάσων ήταν πλέον αλβανικά εδάφη. Οι Μεγάλες Δυνάμεις, οι οποίες μετείχαν στη συνδιάσκεψη ήταν η Αγγλία , η Γαλλία, η  Ιταλία, η  Ρωσία, η Γερμανία, και η Αυστροουγγαρία. Η συμμαχία της Ιταλίας και της Αυστρίας, ήθελε ένα ανεξάρτητο κράτος στην περιοχή για να αποτελεί μία ζώνη ουδέτερη που να μπορεί να μετατραπεί εύκολα σε προγεφύρωμα σε πολεμική φάση.

Η επίσημη ανακήρυξη της βορειοηπειρωτικής αυτονομίας στο Αργυρόκαστρο, την 1η Μαρτίου 1914. Σε πρώτο πλάνο, ο Γεώργιος Χρηστάκης – Ζωγράφος, μέλη της κυβέρνησης, του κλήρου και του στρατού. Πηγή: Εθνικό και Ιστορικό Μουσείο, Αθήνα.

Μέσα σε μια νύχτα οι ελληνικοί πληθυσμοί της περιοχή ανήκαν σε διαφορετικό έθνος. Αρχικά ο Ελευθέριος Βενιζέλος αρνήθηκε να παραχωρήσει την περιοχή, καθώς εκεί ο ελληνικός στρατός μετά την απελευθέρωση των Ιωαννίνων από τους Οθωμανούς (21 Φεβρουαρίου 1913) είχε απελευθερώσει και όλες πόλεις της Βορείου Ηπείρου. Ωστόσο, τον Φεβρουάριο του 1914 οι Μεγάλες Δυνάμεις έστειλαν υπόμνημα στο ελληνικό κράτος στο οποίο διαμήνυαν ότι αν δεν αποχωρούσαν οι ελληνικές δυνάμεις δεν θα γινόταν αναγνώριση των νησιών του Αιγαίου.

Η σημαία της «Αυτόνομης Δημοκρατίας της Βορείου Ηπείρου» σε γραμματόσημο

Τελικά, η Ελλάδα έκανε πίσω όμως σύντομα ξέσπασαν αναταραχές ανάμεσα στους Βορειοηπειρώτες και τους Αλβανούς. Ακολούθησε το πρωτόκολλο της Κέρκυρας, με το οποίο η Βόρεια Ήπειρος αναγνωρίστηκε ως αυτόνομη περιοχή υπό αλβανική κυριαρχία. Όμως η κατάσταση άλλαξε όταν ξεκίνησε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Στις 14 Οκτωβρίου 1914 ο ελληνικός στρατός προήλασε για δεύτερη φορά στη Βόρεια Ήπειρο, όμως πάλι με τη λήξη του πολέμου οι Σύμμαχοι επιδίκασαν τα εδάφη στην Αλβανία, με αποτέλεσμα πολλά ελληνικά σχολεία να κλείσουν και η ελληνική μειονότητα να περιοριστεί από το αλβανικό κράτος.

Οι Έλληνες κατάφεραν για τρίτη φορά να καταλάβουν ξανά τα εδάφη στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο όταν αντεπιτέθηκαν στον ιταλικό στρατό και μπήκαν θριαμβευτές στα ελληνικά χωριά της Β. Ηπείρου. Ωστόσο, μετά την επίθεση των Γερμανών, ο Ελληνικός Στρατός εγκατέλειψε και πάλι την περιοχή.
Τα χρόνια της κατοχής η αγγλική κυβέρνηση προέβη σε ευνοϊκές δηλώσεις για το βορειοηπειροτικό ζήτημα στη Βουλή των Κοινοτήτων, αλλά η κατάσταση παρέμεινε ίδια. Όταν ο πόλεμος τελείωσε, ο στρατηγός Ν. Ζέρβας εισηγήθηκε να ενσωματωθεί η Βόρειος Ήπειρος στην Ελλάδα. Στις 19 Οκτωβρίου 1944 ο Γεώργιος Παπανδρέου ως πρωθυπουργός, διακήρυξε ότι η Βόρειος Ήπειρος είναι αναπόσπαστο τμήμα της Ελληνικής επικράτειας. Ωστόσο, το 1945 ο Ενβέρ Χότζα ανέλαβε την εξουσία και υπήρξαν αντιδράσεις από τους σοβιετικούς αξιωματούχους.
Οι Βορειοηπειρώτες υπέστησαν καταπίεση και πολλοί αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν στα αστικά κέντρα. Σημειώνεται ότι σύμφωνα με τη νομοθεσία μόνο όσοι κατοικούσαν στη μειονοτική ζώνη θεωρούνταν Έλληνες. Εκείνο το διάστημα η ελληνική γλώσσα απαγορεύτηκε και ο πληθυσμός διδάσκονταν πλέον την αλβανική ιστορία.

Η Αλβανία συγκροτήθηκε ως Κράτος με τη Συνθήκη του Λονδίνου τον Μάιο του 1913 και τα σύνορά της καθορίστηκαν με το Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας στις 17 Δεκεμβρίου 1913. Οι τότε μεγάλες δυνάμεις συμπεριέλαβαν στο νεοσύστατο αλβανικό κράτος και το κομμάτι της Βορείου Ηπείρου. Στη φωτογραφία το αρχηγείο των Ηπειρωτών στους Αγίους Σαράντα τον Απρίλιο του 1914.

Τον Ιούνιο του 1960 ο Γεώργιος Παπανδρέου σε ομιλία του στη Βουλή επανέφερε το ζήτημα της Βόρειας Ηπείρου:
«Εκείνο πάντως το οποίο οφείλουν όλαι αι Ελληνικαί Κυβερνήσεις να γνωρίζουν, είναι ότι το θέμα της Βορείου Ηπείρου υφίσταται. Και εκείνον το οποίον απαγορεύεται εις τον αιώνα, είναι δι΄ οιονδήποτε λόγον η απάρνησις του ιερού αιτήματος…..Καθ΄ όσον αφορά την Βόρειο Ήπειρο… η διεκδίκησις είναι ιερά και απαράγραπτος». Στο τέλος της ομιλίας του ανέφερε: «Αλλ’ εκτός της εθνικής διεκδικήσεως, υπάρχει και κάτι άλλο καθημεριvόν, επείγον θέμα: Η προστασία του πληθυσμού της Βορείου Ηπείρου. Η προστασία της ζωής, της τιμής και της περιουσίας του. Εις το σημείον αυτό, έχομεν χρέος να διεξαγάγωμεν συνεχώς αγώνας. Οι μάρτυρες αδελφοί μας, ζητούν από την Μητέρα πατρίδα μόνον συνεχή στοργικήν συμπαράστασιν. διότι ζουν, υπό το κράτος της αφορήτου τυραννίας. Και αυτήν την στοργήν, οφείλομεν να τους παράσχωμεν!».

Τη δεκαετία του ’60 η αλβανική κυβέρνηση ακολούθησε μια πολιτική αφελληνισμού της ελληνικής μειονότητας και τον Μάρτιο του 1984 ο ΟΗΕ εξέδωσε απόφαση με την οποία καταδικαζόταν διεθνώς η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την Αλβανία, σε βάρος των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου.
Τα επόμενα χρόνια οι σχέσεις των δύο χωρών άρχισαν να βελτιώνονται, αν και κατά καιρούς υπήρξαν επεισόδια που καλλιέργησαν εθνικιστικοί κύκλοι.

Σήμερα υπολογίζεται ότι υπάρχουν 99 χωριά όπου ζουν Έλληνες, εκ των οποίων οι περισσότεροι μιλούν την ελληνική γλώσσα και ζουν αρμονικά με τους Αλβανούς.

Όλες οι πτήσεις drone ανεβαίνουν με την υποστήριξη του καταστήματος myhelis που διαθέτει και υποστηρίζει με επίσημο σέρβις τα κορυφαία μοντέλα Phantom και Mavic. Μάθε να πετάς στην Σχολή εκπαίδευσης Drone pilot school

Δείτε βίντεο με οδοιπορικό των  WanderLads στην ξεχασμένη Ήπειρο του Up Drones:

Ο Αθανάσιος Γκότοβος μιλάει για το θέμα των Τσάμηδων στη συνέντευξη που παραχώρησε στην Κατερίνα Σχισμένου! - Libër i ri i bazuar në arkivat gjermane për krimet e Çamëve!

Τεράστιο ενδιαφέρον εκδηλώθηκε  μετά την έκδοση του νέου βιβλίου του πανεπιστημιακού Θανάση Γκότοβου -Τσαμουριά- και πολλές συζητήσεις και προβληματισμοί έχουν προκληθεί σε κάθε επίπεδο με τα στοιχεία που φέρνει ο κ.Γκότοβος στο φως. Ήταν για μας άγνωστα και αρκετά αδιευκρίνιστα και νομίζω πως η συνέντευξη που μας παραχώρησε ο κ. Γκότοβος θα λύσει όχι μόνο πολλές απορίες αλλά συνεισφέρει και στη γνώση και αλήθεια μιας περιοχής που έχει περάσει τόσα πολλά αλλά και σε ρωγμές της ιστορίας που αρχίζουν να φωτίζονται… 1.Τι ακριβώς σημαίνει Τσαμουριά; Η περιοχή του σημερινού νομού Θεσπρωτίας, ένα τμήμα του νομού Πρέβεζας και τμήμα της Βορείου Ηπείρου, στα βόρεια της Κονίσπολης, ονομαζόταν επί Τουρκοκρατίας Τσαμουριά. Υπάρχουν διάφορες εκτιμήσεις για την ετυμολογία της λέξης και επομένως για την αρχική σημασία της. Καμία από αυτές δεν είναι μέχρι σήμερα γενικώς αποδεκτή. 2.Είναι μια σελίδα με αρκετά σκοτάδια στην οποία ρίχνετε φως και μάλιστα τόσο φως σε μια  περίοδο που και πάλι προκύπτουν αλυτρωτικές τάσεις από την όμορη χώρα.  Γιατί όμως αυτή την περίοδο; Τι νομίζετε πως το προκαλεί; Η περίοδος της Κατοχής είναι όντως μια από τις πιο σκοτεινές και αιματηρές περιόδους για τη Θεσπρωτία και την Πρέβεζα, διότι τότε επιχειρήθηκε εκεί ο «καθαρισμός» της περιοχής από το χριστιανικό στοιχείο, δηλαδή είτε ο φυσικός αφανισμός (δολοφονίες, εκτελέσεις, στέρηση των προς το ζήν) είτε η φυγή μέσω της τρομοκράτησης του χριστιανικού πληθυσμού από ένοπλα τμήματα μουσουλμάνων Τσάμηδων, υπό την επίβλεψη των κατοχικών δυνάμεων, ιταλικών μέχρι το καλοκαίρι του 1943 και γερμανικών αργότερα και μέχρι το καλοκαίρι του 1944). Τα γεγονότα αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά, με κορυφαία την εκτέλεση των 49 της Παραμυθιάς και την καταστροφή των χωριών του Φαναρίου. 3.Διαβλέπετε κάποιο κίνδυνο από την όλη αυτή αφύπνιση; Αν οι αλυτρωτικές φωνές στη γειτονική χώρα ήταν προϊόντα μιας περιθωριακής ομάδας, τα πράγματα δεν θα ήταν ιδιαίτερα ανησυχητικά.  Όταν, όμως, αποτελούν κυβερνητικό Πρόγραμμα, αλλά και δεσπόζουσα ιδεολογία σε πνευματικούς θεσμούς της χώρας αυτής (π.χ. Ακαδημία), και όταν συντονίζονται με επιθετικές πολιτικές άλλης γειτονικής χώρας, τότε τα πράγματα αλλάζουν.  Η Ελλάδα δεν πρέπει να θεωρεί τον μετακομμουνιστικό αλβανικό αλυτρωτισμό ως επικοινωνιακό παιχνίδι για εσωτερική (αλβανική) κατανάλωση, αλλά ως πραγματική απειλή, ως εχθρική ενέργεια της ηγεσίας της γειτονικής χώρας απέναντι στη χώρα μας.  Ο αλβανικός αλυτρωτισμός, άλλωστε, έχει δημιουργήσει και σε άλλες περιοχές των Βαλκανίων ζητήματα (π.χ. Κόσοβο, ΦΥΡΟΜ), η Τσαμουριά είναι ένα από τα μέτωπά του. Άλλωστε δεν υπάρχει σχεδόν καμία πρώην κομμουνιστική χώρα στην οποία να μην έχουν εκδηλωθεί μετά την κατάρρευση του καθεστώτος ακραίες εθνικιστικές και αλυτρωτικές τάσεις στην Ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια. 4.Πόσο δύσκολο ήταν να βρεθούν και να καταγραφούν πηγές και μαρτυρίες για την Τσαμουριά; Στην πρώτη περίοδο, αμέσως μετά τα γεγονότα, δεν ήταν πολύ δύσκολο να βρεθούν και να καταγραφούν μαρτυρίες. Ωστόσο οι ερευνητές της εποχής εκείνης είχαν άλλη μεθοδολογία και έτσι δυστυχώς δεν συγκέντρωσαν αυτούσιες μαρτυρίες με τη μορφή συνεντεύξεων, αλλά περιορίστηκαν στα συμπεράσματα και στις καταγραφές. Επειδή, όμως, η ελληνική διοίκηση κατά τη διάρκεια της Κατοχής από ένα σημείο και μετά είχε παραλύσει στην περιοχή, επίσημη καταγραφή των συμβάντων δεν υπήρξε, παρά μόνο μετά την απελευθέρωση. Αντιθέτως, η γερμανική στρατιωτική διοίκηση διενεργούσε λεπτομερέστατες καταγραφές των συμβάντων σε καθημερινή βάση. Από τις καταγραφές αυτές προκύπτει μια πολύ ρεαλιστική εικόνα για τους υπευθύνους της καταστροφής και τη δράση τους. Τα στοιχεία αυτά φυλάσσονται στα γερμανικά στρατιωτικά αρχεία στις πόλεις Κόμπλενς και Φράϊμπουργκ της Γερμανίας. Όσοι ενδιαφέρονται να τα μελετήσουν πρέπει να ταξιδέψουν μέχρι εκεί. Δυστυχώς τα αρχεία αυτά δεν έχουν ψηφιοποιηθεί, ώστε να έχει κανείς πρόσβαση και εξ αποστάσεως. 5.Πώς θα περιγράφατε την προσωπικότητα του Dr.Nuri Dino του πρωτεργάτη της Ξίλια; Για την ίδια την προσωπικότητα του Νουρί Ντίνο δεν έχουμε πολλές πληροφορίες. Τα γερμανικά αρχεία, αλλά και κάποιες μαρτυρίες Γερμανών αξιωματικών που τον γνώρισαν από κοντά και έγραψαν μετά τον πόλεμο αναμνήσεις από την εποχή εκείνη, υπογραμμίζουν τη φανατική προσήλωση στην ιδέα της Μεγάλης Αλβανίας, τη φιλοδοξία του να γίνει νομάρχης Θεσπρωτίας και αργότερα Αργυροκάστρου, την ικανότητά του να δίνει στις γερμανικές αρχές χρήσιμες πληροφορίες για την ελληνική αντίσταση και το μεγάλο μίσος του για τους Έλληνες και την Ελλάδα. 6. Όπως αναφέρετε και μέσα στο βιβλίο σας υπήρχαν και σε άλλες βαλκανικές και όχι μόνο περιοχές παρόμοιες ενέργειες επιθετικού μειονοτικού εθνικισμού, όπως στην Βοσνία, Κόσσοβο, Τσεχία, Πολωνία, Ρουμανία, Ουκρανία, Ρωσία, Βαλτική....ποιά η διαφορά τους με τις πολύπαθες περιοχές της Θεσπρωτίας; Δύο είναι οι πιο σημαντικές διαφορές.  Η πρώτη αφορά την έκταση της δράσης του μειονοτικού εθνικισμού στη Θεσπρωτία, όπου μεγάλο μέρος του χριστιανικού πληθυσμού κατά τη διάρκεια της Κατοχής αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την περιοχή, ενώ οι δολοφονίες και οι εκτελέσεις πρέπει να ξεπερνούν τον αριθμό 525 που δίνει μια επίσημη εμπιστευτική έκθεση (η έκθεση Ζάκκα) το 1948.  Η δεύτερη αφορά τη διαδικασία εξόδου των Μουσουλμάνων Τσάμηδων, όταν τα ένοπλα τμήματά τους, χωρίς τη στήριξη πλέον των γερμανικών κατοχικών δυνάμεων, ήρθαν αντιμέτωπα με τις συμμαχικές δυνάμεις, εκπροσωπούμενες από τους πολεμιστές του Ζέρβα, αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν, μαζί με τον άμαχο πληθυσμό (γυναικόπαιδα).  Η φυγή των γερμανικών και φιλογερμανικών μειονοτήτων στην Ανατολική Ευρώπη προς τη Γερμανία ήταν ιδιαίτερα αιματηρή και ο κόκκινος στρατός ιδιαίτερα σκληρός.  Η εκκένωση της Θεσπρωτίας από τον αλβανομουσουλμανικό πληθυσμό το καλοκαίρι και το Φθινόπωρο του 1944, παρά τα περιορισμένης έκτασης έκτροπα που σημειώθηκαν κατά την απελευθέρωση ορισμένων πόλεων λίγους μήνες πριν την απόφαση της ηγεσίας των Αλβανοτσάμηδων για εκκένωση της περιοχής, υπήρξε συντεταγμένη και δεν συνοδεύτηκε από ωμότητες των μονάδων του Ζέρβα εναντίον του άμαχου πληθυσμού. 7.Υπήρξε ποτέ δίκη και καταδίκη αυτών των εγκληματιών πολέμου που σήμερα θα λογοδοτούσαν σε διεθνή δικαστήρια; Γνωρίζουμε την τύχη τους; Σε ό,τι αφορά την πλευρά των Μουσουλμάνων Τσάμηδων που είχαν εμπλακεί κατά τη διάρκεια της Κατοχής σε εγκλήματα, υπήρξαν δίκες και καταδίκες από το 1945 μέχρι το 1948.  Μόνο που οι δικαστικές αποφάσεις δεν εκτελέστηκαν ποτέ, διότι οι καταδικασθέντες βρίσκονταν τότε σε αλβανικό έδαφος και δεν εκδόθηκαν ποτέ στην Ελλάδα για να εκτίσουν την ποινή. Από την πλευρά των γερμανικών κατοχικών δυνάμεων καταδικάστηκε ένας μόνο, ο στρατηγός Hubert Lanz στις λεγόμενες παρεπόμενες δίκες της μεγάλης δίκης της Νυρεμβέργης, αλλά ποτέ δεν εξέτισε ολόκληρη τη δωδεκαετή ποινή φυλάκισης. Το 1951 αποφυλακίστηκε ύστερα από αμερικανική παρέμβαση.  Παρότι η Ελλάδα, με πρωταγωνιστή τον Ηπειρώτη δικαστή Ανδρέα Τούση, επί μία δεκαετία – μέχρι το 1959 - προσπάθησε να υποχρεώσει τους Γερμανούς εγκληματίες πολέμου να λογοδοτήσουν για τη δράση τους, η δυτικογερμανική κυβέρνηση προέβαλε σθεναρή αντίσταση και ουσιαστικά τους προστάτευσε τόσο από την ελληνική,  όσο και από τη γερμανική δικαιοσύνη. Πρόκειται για ένα θλιβερό κεφάλαιο στις μεταπολεμικές ελληνογερμανικές σχέσεις που δεν έχει ακόμη πλήρως ερευνηθεί. Άλλωστε δεν είναι το μόνο. 8.Τι σημαίνει τελικά ιστορική καταγραφή για μια περιοχή που βίωσε μαι πρωτοφανή βία από μια μειονότητα; Είναι υποχρέωση της επιστήμης να δώσει μια ρεαλιστική εικόνα των συμβάντων της εποχής αυτής στην περιοχή κατά τη διάρκεια της Κατοχής, καθώς και των αιτίων που τα προκάλεσαν. Θα ήταν, νομίζω, ασέβεια προς τη μνήμη όσων έχασαν τότε τη ζωή τους εξ αιτίας της φασιστικής και ναζιστικής βίας των κατοχικών στρατευμάτων και των συμμάχων τους αν υιοθετούσαμε μια στάση απάθειας ή λήθης απέναντι στα γεγονότα. 9. Ποτέ σε κανένα σχολικό βιβλίο ιστορίας δεν έχει διδαχθεί αυτή η ιστορική πτυχή. Πόσο αναγκαία την κρίνετε και γιατί; Είναι αναγκαία από παιδαγωγικής πλευράς, τόσο για τη δημιουργία γνήσιας ιστορικής συνείδησης, όσο και για τη συμμετοχή των νέων, και αργότερα των πολιτών, στο δημόσιο διάλογο για τα ζητήματα αυτά, όταν ανακινούνται για οποιονδήποτε σκοπό.  Η δική μας άγνοια ή λειψή πληροφόρηση γύρω από τα γεγονότα και τις αιτίες τους είναι πολύτιμοι βοηθοί για τους επιτήδειους που, για τους δικούς τους λόγους, επιχειρούν να διαδώσουν μια στρεβλή εικόνα για αυτά που συνέβησαν στην Ήπειρο κατά τη διάρκεια της Κατοχής.  Η έκφραση «περασμένα, ξεχασμένα» μπορεί να είναι χρήσιμη για ορισμένες περιπτώσεις, για άλλες όμως έχει μεγάλο κόστος. Η ιστορία δεν πρέπει ποτέ να ξεχνιέται αλλά ούτε και να την προσπερνάμε. Αξίζει πολλές φορές να στεκόμαστε και ν΄ αφουγκραζόμαστε όσα έχει να μας πει και να μας μεταφέρει από το παρελθόν, γιατί το παρόν είναι η συνέχεια και η προοπτική του μέλλοντος. Το βιβλίο Τσαμουριά του Θανάση Γκότοβου κυκλοφορεί από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις. https://romiazirou.blogspot.com Κατερίνα Σχισμένου

Interes tepër të veçantë krijoji libri i ri i pedagogut Thansi Gkotovo-Çamëria- dhe të shumta janë pyetjet që kanë lindur në çdo nivel nga të dhënat që nxjerr në dritë z Gkotovo. Shumë prej tyre ishin për ne të panjohura dhe mjaft të paqarta  dhe mendoj se me intervistën që na dha z Gkotovos do të t'iu japë përgjigje mjaft prej pyetjeve tona por që ofron në dije dhe në të vërtetat që lidhen me një zonë që ka kaluar shumë dhe mbi të çara të historisë të cilat kanë filluar të ndriçohen.... 1. Çfarë do të thotë Çamëri? Zona e Prefekturës së sotme të Thesprotisë, është një pjesë e prefekturës së Prevezës dhe pjesë e Epirit të Veriut, në Veri të Konispolit, quhej në periudhën e pushtimit osman, Çamëri. Ka mjaft vlerësime për etimologjinë e fjalës dhe si rrjedhim për kuptimin e saj fillestar. Asnjëra prej atyre nuk është deri më sot e pranuar gjërësisht. 2. Është një faqe me mjaft errësira tek të cilat ju hidhni dritë dhe bile kaq shumë dritë në një periudhë që përsëri shfaqen tendenca irredentiste nga vendi fqinj. Por pse kjo periudhë? Çfarë mendoni se e shkakton? Periudha e Pushtimit është me të vërtetë një prej periudhave më të errëta dhe më të përgjakshme për Thesprotinë dhe për Prevezën, sepse atëhere u tentua atje "pastrimi" i zonës nga elementi i krishter, dmth sa zhdukja fizike (vrasje, ekzekutime, mungesë e të mirave bazë për jetën) sa dhe largimi nëpërmjet terrorizimit të elementit të krishter nga grupe të armatosura të çamëve myslymanë, nën mbikqyrjen e forcave pushtuese, ato italiane deri në verë të vitit 1943 dhe më vonë të atyre gjermane deri në verë të vitit 1944). Këto ngjarje janë pak të njohura, me kulm ekzekutimin e 49 intelektualëve të Paramithisë dhe shkatërrimin e fshatit Fanari. 3. Shikoni ndonjë rrezik nga gjithë ky zgjim? Nëse zërat irredentiste nga vendi fqinj janë produkte të një grupi margjinal, gjërat nuk janë kaq shumë shqetësuese. Por, kur, ato janë pjesë e programit qeveritar dhe ideologji mbizotëruese në institucionet shpirtërore të këtij vendi (psh të Akademisë) dhe kur ato koordinohen me politika agresive të një vendi tjetër fqinj, atëhere gjërat janë ndryshe. Greqia nuk duhet që irredentizmin postkomunist  shqiptar ta konsiderojë si një lojë për konsum të brendshëm (shqiptar), por si një kërcënim real, si një veprim armiqësor të udhëheqjes së vendit fqinj ndaj vendit tonë. Përtej kësaj, irredentizmi shqiptar,  ka krijuar në zona të tjera të Ballkanit probleme (psh Kosovë, FYROM), dhe Çamëria është një prej fronteve të tij. Nuk ekziston asnjë vend ish-komunist tek i cili të mos jenë shfaqur pas rrënies së pushteit, tendenca ekstreme irredentiste dhe nacionaliste, në Evropën Lindore dhe në Ballkan. 4. Sa e vështirë është që të gjenden dhe të regjistrohen burimet dhe dëshmitë për Çamërinë? Në fazën e parë, menjëherë pas ngjarjeve, nuk ishte shumë e vështirë që të gjendeshin dhe të regjistroheshin dëshmi. Ndërkaq studiuesit e kësaj periudhe kishin një tjetër metodologji dhe nuk mblodhën dëshmitë reale me formën e intervistave, por u mjaftuan në konkluzionet dhe në regjistrimet. Por, mqs udhëheqja helene gjatë Pushtimit, që në një pikë e tutje, në këtë zonë ishte e paralizuar, regjistrim zyrtar nuk pati , përveç se pas çlirimit. Në kundërshtim, komanda ushtarake gjermane kryente regjistrime tepër të hollësishme të ngjarjeve në bazë të përditëshme. Nga këto regjistrime del një imazh tepër real për përgjegjësit e shkatërrimit dhe të aktivitetit të tyre. Këto të dhëna ruhen në arkivin ushtarak gjerman në qytetet Komblens dhe Fraiburg të Gjermanisë. Ata që interesohen që t'i studiojnë duhet që të udhëtojnë deri atje. Fatkeqësisht këto arkiva nuk janë digitalizuar, në mënyrë që të ketë mundësi dikush që t'i shikojë nga distanca. 5. Si do ta përshkruanit personalitetin e Dr Nuri Dino të  liderit të KSILIA? Për vetë personalitetin e Nuri Dinos nuk kemi shumë informacione. Arkivat gjermane, por dhe disa dëshmi të oficerëve gjermanë që e njohën nga afër dhe shkruan pas luftës kujtimet nga ajo periudhë, theksojnë përkushtimin e tij fanatik mbi idenë e Shqipërisë së Madhe, ambicien e tij që të bëhej Prefekt i Thesprotisë dhe më vonë i Gjirokastrës, aftësinë e tij që t'iu jepte institucioneve gjermane informacione për rrezistencën helene dhe urrejtja e tij e madhe për Grekët dhe Greqinë. 6. Ashtu siç përmendni dhe në librin tuaj ekzistonin dhe në vendet të tjera ballkanike veprime të ngjashme të nacionalizmit agresiv minoritar, si në Bosnjë, Kosovë, Çeki, Poloni, Rumani, Ukrainë, Rusi, Baltik.... cili është ndryshimi i tyre me zonat e shumëmunduara të Thesprotisë? Dy janë ndryshimet më të rëndësishme. I pari ka lidhje me dimensionin e aktivitetit të nacionalizmit minoritar në Thesproti, ku një pjesë e madhe e popullatës së krishterë gjatë periudhës së pushtimit u detyrua që të braktisë  zonën ndërsa vrasjet dhe ekzekutimet me siguri e tejkalojnë numrin 525 sipas një raporti konfidencial (raporti Zakka) 1948. I dyti ka lidhje me procesin e eksodit të Çamëve Myslymanë, kur çetat e tyre të armatosura, tashmë pa mbështetjen e forcave pushtuese gjermane, u përballën me forcat aleate, të cilat përfaqësoheshin nga luftëtarët  e Zervës, u detyruan që të tërhiqeshin, bashkë me popullatën e paarmatosur (gra e fëmijë). Largimi i minoriteteve gjermane dhe filogjermane në Evropën Lindore drejt Gjermanisë ishte mjaft i përgjakshëm dhe ushtria e kuqe mjaft e ashpër. Evakuimi i Thesprotisë nga popullata shqiptaro-myslymane në Verë dhe në Vjeshtë të 1944-ës, megjithë incidentet e kufizuara në masë,  që ndodhën gjatë çlirimit të disa qyteteve, pak muaj pas vendimit të udhëheqjes së shqiptaro-çamëve për evakuim të zonës, ishte e koordinuar (e rregullt) dhe nuk u shoqërua nga veprime të egra nga njësitë e Zervës ndaj popullatës së pambrojtur. 7. Ka pasur ndonjëherë gjyq apo dënim të atyre kriminelëve të luftës që sot do të japin llogari në gjykatat ndërkombëtare? A e dinë fatin e tyre? Përsa i përket Çamëve Myslymanë që kanë lidhje me krimet e kryera gjatë periudhës së Pushtimit, pati gjyqe dhe dënime nga viti 1945 deri në vitin 1948. Vetëm se vendimet e gjykatave nuk u ekzekutan kurrë, sepse të dënuarit gjendeshin atëhere në territor shqiptar dhe nuk u ekstraduan kurrë në Greqi që të kryenin dënimin. Nga ana e forcave pushtuese gjermane u dënua vetëm një person, gjenerali Hubert Lanz në të ashtuquajturat gjyqet shtesë të gyqit të madh të Nyrembergut, por asnjëher nuk kreu të gjithë dënimin e tij 12 vjeçar. Në vitin 1951 u lirua pas ndërhyrjes amerikane. Megjithëse Greqia, me protagonist gjyqtarin epirot AnderaTushi, për një dhjetëvjeçar- deri në vitin 1959- u përpoq që të detyronte kriminelët gjermanë të luftës që të jepnin llogari për aktivitetin e tyre, qeveria gjermanoperendimore krijoi një rrezistencë të fortë dhe në esencë i mbrojti sa nga drejtësia greke sa dhe nga ajo gjermane. Bëhet fjalë për një kapitull të trishtë të marrdhënieve gjermano-greke të pasluftës e cila akoma nuk është studiuar. Nuk është dhe e vetmja. 8. Por çfarë do të thotë si përfundim regjistrimi histoik për një zonë që ka përjetuar një dhunë të paparë nga minoriteti? Është detyrim i shkencës që të japë një pamje sa më reale të ndodhive të kësaj periudhe  në këtë zonë gjatë Pushtimit, pasi dhe të shkaqeve që e shkaktuan. Mendoj se do të ishte, mungesë respekti në ndaj kujtimit të të gjithë atyre që humbën jetën për shkak të dhunës fashiste dhe naziste të ushtrive pushtuese dhe të aleatëve të tyre nëse ne adoptonim një pozicion apatik ose harrues ndaj ngjarjeve. 9. Asnjëherë në asnjë libër shkollor të historisë nuk është mësuar ky aspekt historik. Sa të nevojshme gjykoni dhe pse? Është e nevojshme nga pikëpamja pedagogjike, sa për krijimin e një ndërgjegjieje të vërtetë historike, sa dhe për pjesmarrjen e të rinjëve dhe më vonë të qytetarëve, në dialogun publik për këto çështje, që ngacmohen për çfarë do lloj qëllimi. Mosdija jonë ose mungesa e informacionit rreth këtyre ngjarjeve dhe shkaqet e tyre janë ndihmës të çmuar për mashtruesit, të cilët për arsyet e tyre, përpiqen që të përhapin një imazh të shtrembër për ato sa ndodhën në Epir gjatë Pushtimit. Shprehja "të kaluara, të harruara" mund të jetë me vlerë për disa raste, por për raste të tjera ka një kosto të lartë. Historia nuk duhet kurrë që të harrohet por as dhe të tejkalohet. Ja vlen shumë herë të qëndrojmë dhe të  dëgjojmë ato sa ka për të na thënë dhe të na çojnë në të kaluarën, sepse e tashmja është vazhdimi  dhe prespektiva e së ardhmës. Libri Çamëria e Thanasi Gkotovos u botua nga shtëpia Botuese "Botime Alternative" Nga Katerina Skismenou Përgatiti Përktheu © Pelasgos Koritsas.

Κυρ. Πατέρων Ζ΄ Οικ. Συν. Περί Οικουμενισμού και εκκοσμικεύσεως Αρχιμ. Επιφάνιος Χατζηγιάγκου

Ένας τάφος που τους άρμοζε εδώ και 78 χρόνια - συνέχιζεται όμως ο αποκλεισμός των συγγενών

Για να μην είχαν ένα τάφο που θα γίνονταν όλες οι θρησκευτικές ακολουθίες, να μην υπήρχε ένα κοιμητήριο αφιερωμένο στους Έλληνες ήρωες που έδωσαν τη ζωή τους κατά του φασισμού, εδώ στα εδάφη της Βορείου Ηπείρου, οι Αλβανοί ούτε ένα ούτε δύο αλλά κοντά οκτώ δεκαετίες εμπόδισαν στην υλοποίηση των αιτημάτων αυτών.

Με χίλιες δυο θεωρίες όπου στο επίκεντρό τους «βασίλευε» η θεωρία  μήπως θα συμβάλλανε στην  αναγνώριση της Βορείου Ηπείρου ως γη ελληνική, λόγω  και της επιμονής των Ελληνικών Κυβερνήσεων να αναγερθούν νεκροταφεία  στο μέρος αυτό (στη γη αυτή), όχι μόνον δεν συμφωνούσαν αλλά ήταν και πολύ επιθετικοί. Αντεισηγήθηκαν  το ρόλο των Ελλήνων φαντάρων από απελευθερωτές του τόπου από τους φασίστες Ιταλούς και τους συνεργάτες τους, σε υποδουλωτές, που ήρθαν να καταλάβουν την βορειοηπειρωτική γη. Αποκάλεσαν τον ελληνικό στρατό κατακτητικό  και εγκληματικό, διότι «έχει πράξει εγκλήματα κατά την προέλευσή του στο νότο της Αλβανίας. Ως τέτοιοί δεν τους αρμόζουν νεκροταφεία, να ‘ρθούν τα πάρουν τα οστά τους και να τα ενταφιάσουν στην Ελλάδα, δεν υπάρχουν οστά Ελλήνων, παίρνουν οστά απλών ανθρώπων έναντι πληρωμής»,  κι άλλες τέτοιες παροιμίες, που δυστυχώς στη χώρα αυτή βρίσκανε ανταπόκριση.

Ξέχασαν (μάλλον δεν ξέχασαν αλλά έτσι τους σύμφερε) πως ανά τον κόσμο οι πολεμιστές που πέφτανε στο πεδίο της μάχης ενταφιάζονταν στα ίδια χώματα.

Ύστερα από 77 χρόνια , το Ιανουάριο της περασμένης χρονιάς, υπογράφει η συμφωνικά για δύο από τα τέσσερα κοιμητήρια που γίνονταν λόγος. Βρέθηκαν και ενταφιάστηκαν την περασμένη χρονιά οι 100 πρώτοι   στο κοιμητήριο των Βουλιαρατιών. Εφέτος, χάρη μια καλής έρευνας βρέθηκαν τα οστά άλλων 573 πεσόντων και ενταφιάστηκαν με τιμές στο νεκροταφείο της Κλεισούρας

Στη νεκρώσιμη ακολουθία χοροστάτησε ο μητροπολίτης Ιεράς Μητρόπολης  Αργυροκάστρου, Σεβασμιότατος Δημήτριος και παρέστησαν η πρέσβης της Ελλάδας στα Τίρανα, κ. Ελένη Σουρανή, ο ακόλουθος Άμυνας της ελληνικής πρεσβείας, συνταγματάρχης Χρήστος Μπακιρτζής, ο πρόεδρος του ΚΕΑΔ Και βουλευτής  Βαγγέλης Ντούλες, ο πρόεδρος της Ομόνοιας, Βασίλης Κάγιος και ο συντονιστής της ομάδας εργασιών αναζήτησης και εκταφής των οστών, Νίκος Κύργιος και άλλοι επίσημοι.

Οι εργασίες αναζήτησης και εκταφής, σύμφωνα με το υπουργείο Εξωτερικών, θα συνεχισθούν στις περιοχές της Κοσσίνας, της Κλεισούρας και της Πρεμετής.

(από συνεργάτη της ΣΦΕΒΑ στη Β. Ήπειρο)

---

Η δίκαια διαμαρτυρία των συγγενών:

Συνεχίζεται ο αποκλεισμός των συγγενών από τις θρησκευτικές τελετές ενταφιασμού των πεσόντων κατά το έπος 1940 - 41

Το Υπουργείο Εξωτερικών και η Πρεσβεία της Ελλάδας στα Τίρανα συνεχίζουν επιμελώς τον αποκλεισμό των παιδιών και των συγγενών πεσόντων από τις θρησκευτικές τελετές ενταφιασμού.

Χθες, αιφνιδιαστικά, ανακοίνωσαν ότι σήμερα πραγματοποιείται θρησκευτική τελετή ενταφιασμού 573 πεσόντων στο Στρατιωτικό Κοιμητήριο Κλεισούρας. Χωρίς να έχει προηγηθεί καμία ενημέρωση των συγγενών, όπως άλλωστε έγινε και στις 13 Ιουλίου με τον ενταφιασμό 100 πεσόντων στο Στρατιωτικό Κοιμητήριο Βουλιαρατών.

Είναι αδιανόητο, πρωτόγνωρο και απάνθρωπο να γίνεται ο ενταφιασμός, χωρίς να δίνεται η δυνατότητα να παραστούν τα παιδιά και οι συγγενείς των πεσόντων. Να πληροφορούνται μόνο από δελτία τύπου του υπουργείου Εξωτερικών ότι γίνονται τελετές ενταφιασμού, χωρίς όμως να καθίσταται εφικτή η παρουσία τους σε μια τελετή που καρτερικά περίμεναν επί 78 ολόκληρα χρόνια.

Είναι προφανές ότι η ηγεσία του Υπουργείου Εξωτερικών αδυνατεί να αντιληφθεί ότι το θέμα αυτό δεν προσφέρεται για εκμετάλλευση. Αν παρόλα αυτά ο Υπουργός Εξωτερικών θέλει να μονοπωλήσει ως προσωπικό του κατόρθωμα την εξέλιξη αποκατάστασης της εκκρεμότητας, ευχαρίστως να του την αναγνωρίσουμε και να του την παραχωρήσουμε. Ωστόσο, όμως ας σεβαστεί την μνήμη των πεσόντων και τον πόνο των παιδιών και των συγγενών τους.

Σημείωση: Είναι τουλάχιστον προσβλητική η αναφορά του Υπουργείου Εξωτερικών ότι οι Συγγενείς θα μπορούν να παρίστανται μόνο στις εορταστικές εκδηλώσεις της 28ης Οκτωβρίου. Αυτό το έκαναν επί δεκαετίες, όταν άλλοι απουσίαζαν, δεν γνώριζαν και δεν ασχολούνταν με το ζήτημα αυτό.

Γεώργιος Ι. Σούρλας

Πρόεδρος της Ένωσης Τέκνων, Συγγενών & Φίλων Πεσόντων κατά το Έπος 1940 - 41

Πηγή: Himara.gr | Ειδήσεις απ' την Βόρειο Ήπειρο

http://www.sfeva.gr/

Τελετή Ενταφιασμού 100 πεσόντων – η ανακοίκωση του ΥΠΕΞ και το μεγάλο ατόπημα προς τους συγγενείς 7/2018

Λίγο πριν την 28η Οκτωβρίου: Το ΥΠ.ΕΞ απέκλεισε τους συγγενείς 573 Ελλήνων πεσόντων από την σημερινή τελετή ενταφιασμού στην Κλεισούρ

Ασέβεια προς τους ήρωες του Έπους της Αλβανίας καθώς με κηδεία "εξπρές, το Υπουργείο Εξωτερικών, η Πρεσβεία της Ελλάδας στα Τίρανα, ο ίδιος ο Υπουργός Νίκος Κοτζιάς, απέκλεισαν τους συγγενείς των 573 Ελλήνων πεσόντων από την σημερινή τελετή ενταφιασμού στην Κλεισούρα. 

Αιφνιδιαστικά ενταφιάστηκαν στο τόπο όπου έγραψαν ηρωικά το Έπος του 1940-41, στα στενά της Κλεισούρας στην Αλβανία, στο χωριό Ντραγκότι, 573 Έλληνες στρατιώτες και αξιωματικοί.

 Ήταν στα μέσα του περασμένου καλοκαιριού όταν επιτέλους η Ελλάδα κατάφερε μετά από 78 χρόνια να προβεί στην επίσημη ταφή των λειψάνων των νεκρών στο Αλβανικό Μέτωπο 1940-1941. Αθήνα και Τίρανα είχαν φθάσει σε μία συμφωνία η οποία αναμενόταν με αγωνία από τα παιδιά και τους συγγενείς των πεσόντων για την πατρίδα.

Τότε, το καλοκαίρι του 2018 ενταφιάστηκαν 100 σωροί Ελλήνων στρατιωτικών που είχαν πρόχειρα ταφεί σε διάφορα σημεία του μετώπου. Τότε το Υπουργείο Εξωτερικών και η Πρεσβεία της Ελλάδας στα Τίρανα είχαν, για άγνωστους λόγους, εξαιρέσει τα παιδιά και τους συγγενείς των νεκρών από την τελετή της ταφής στο κοιμητήριο της Κλεισούρας. Θα μπορούσε κανείς να αποδώσει την εξαίρεση στη γνωστή αμετροέπεια, αδιαφορία και συλλογική άγνοια η οποία διακατέχει την ελληνική γραφειοκρατία διαχρονικά.

Όμως το δις εξαμαρτείν προδίδει ενσυνείδητη συμπεριφορά.

Μετά από αρκετούς μήνες οι ελληνικές αρχές στις 12 Οκτωβρίου προχώρησαν αιφνιδιαστικά στον ενταφιασμό των λειψάνων 573 πεσόντων στις μάχες κατά το Έπος της Αλβανίας.

Μόλις 16 ημέρες πριν την Επέτειο της 28ης Οκτωβρίου.

Για δεύτερη φορά το Υπουργείο Εξωτερικών, η Πρεσβεία της Ελλάδας στα Τίρανα, ο ίδιος ο Υπουργός Νίκος Κοτζιάς, η Πολιτεία στο σύνολό της αγνόησε τα παιδιά και τους συγγενείς των νεκρών. Τους κράτησαν μακριά από αυτόν τον ύστατο χαιρετισμό.

Η θρησκευτική τελετή ενταφιασμού των οστών πεντακοσίων εβδομήντα τριών (573) Ελλήνων πεσόντων στρατιωτικών του Ελληνο-Ιταλικού πολέμου που πραγματοποιήθηκε σήμερα στο Στρατιωτικό Κοιμητήριο της Κλεισούρας στην Βόρειο Ήπειρο, δημιούργησε ρίγη συγκίνησης και δέος… εκεί στον τόπο που πολέμησαν και θυσιάστηκαν.

Όλοι παρευρισκόμενοι με τα μάτια βουρκωμένα και τρεμάμενη φωνή ψέλλισαν “Αιωνία τους η Μνήμη”.

Το μεσημέρι, στο Ντραγκότι, στο νεκροταφείο που έως σήμερα είχε κενοτάφια, έγινε η ταφή των 573 ηρώων. Στη νεκρώσιμη ακολουθία χοροστάτησε ο μητροπολίτης Αργυροκάστρου, Δημήτριος και παρέστησαν η πρέσβης της Ελλάδας στα Τίρανα, Ελένη Σουρανή, ο ακόλουθος Άμυνας της ελληνικής πρεσβείας, συνταγματάρχης Χρήστος Μπακιρτζής, ο πρόεδρος του Κόμματος της Ένωσης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΚΕΑΔ), Βαγγέλης Ντούλες, ο πρόεδρος της Ομόνοιας, Βασίλης Κάγιος και ο συντονιστής της ομάδας εργασιών αναζήτησης και εκταφής των οστών, Νίκος Κύργος.

Μετά τη λήξη του αλβανικού μετώπου, οι Έλληνες πεσόντες είχαν μείνει στην κοιλάδα της Κλεισούρας για 77 χρόνια, θαμμένοι πρόχειρα από τους Ιταλούς κατά την οπισθοχώρηση.

«Μας απέκλεισαν από την τελετή» καταγγέλλουν οι συγγενείς

Την ίδια ώρα, οι συγγενείς των πεσόντων καταγγέλλουν ότι συνεχίζεται ο αποκλεισμός τους από τις τελετές ενταφιασμού των δικών τους ανθρώπων.

Ο πρόεδρος της Ένωσης Τέκνων, Συγγενών και Φίλων Πεσόντων κατά το Έπος 1940-41 και πρώην υπουργός Γιώργος Σούρλας, σε ανακοίνωσή του καταλογίζει ευθύνες στο υπουργείο Εξωτερικών και την Πρεσβεία της Ελλάδας στα Τίρανα.

«Χθες, αιφνιδιαστικά, ανακοίνωσαν ότι σήμερα πραγματοποιείται θρησκευτική τελετή ενταφιασμού 573 πεσόντων στο Στρατιωτικό Κοιμητήριο Κλεισούρας. Χωρίς να έχει προηγηθεί καμία ενημέρωση των συγγενών, όπως άλλωστε έγινε και στις 13 Ιουλίου με τον ενταφιασμό 100 πεσόντων στο Στρατιωτικό Κοιμητήριο Βουλιαρατών», αναφέρει ο κ. Σούρλας.

Μάλιστα, ο πρώην υπουργός χαρακτηρίζει τον αποκλεισμό των συγγενών «αδιανόητο, πρωτόγνωρο και απάνθρωπο», καθώς τα παιδιά και οι συγγενείς των πεσόντων «πληροφορούνται μόνο από δελτία τύπου του υπουργείου Εξωτερικών ότι γίνονται τελετές ενταφιασμού, χωρίς όμως να καθίσταται εφικτή η παρουσία τους σε μια τελετή που καρτερικά περίμεναν επί 78 ολόκληρα χρόνια», και ζητά σεβασμό στη μνήμη των πεσόντων και τον πόνο των παιδιών και των συγγενών τους, επισημαίνοντας ότι «είναι προφανές ότι η ηγεσία του Υπουργείου Εξωτερικών αδυνατεί να αντιληφθεί ότι το θέμα αυτό δεν προσφέρεται για εκμετάλλευση».

 Πηγή: pronews.gr / himara.gr