Οι Άγιοι μας: Ο θρύλος της εικόνας και τα θαύματα της Αγίας Βαρβάρας Αλύκου

H παλιά εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας χτίστηκε τέλη του 5ου αρχές του 6ου αιώνα και έπαψε να στέκει όρθια από το βάρος των αιώνων, είτε από κάποια άλλη αιτία: καταστροφή από φωτιά, από επιδρομές βαρβάρων ή από σεισμό, στα τέλη του 17ου αιώνα. Στη διάρκεια των 12 αιώνων η εκκλησία επισκευάστηκε μερικές φορές. Μας το επιβεβαίωσε ο αρχαιολόγος κ. Τσιόντης από τα ευρήματα οικοδομικών υλικών διαφόρων περιόδων. Στην τελευταία ερείπωση η εικόνα της Αγίας Βαρβάρας βρέθηκε από τους χωρικούς στην κορυφή του λόφου. Την πήραν και την τοποθέτησαν ξανά στην μισογκρεμισμένη εκκλησία. Την επομένη η εικόνα βρέθηκε ξανά στην κορυφή του λόφου και αφού αυτό το θαυματουργό γεγονός επαναλήφθηκε, τότε οι χωρικοί των χωριών Αλύκο, Τσαούσι και Τρέμουλη αποφάσισαν και έκτισαν την εκκλησία στην κορυφή του λόφου, στο μέρος όπου επέλεξε η Αγία, εκεί όπου η θέα ήταν εξαιρετική, στο μέρος όπου βρίσκεται και σήμερα.

Τοn θρύλο της φυγής της εικόνας τον συναντάμε συχνά όπως: «Η θαυματουργή “Παναγία η Καναλιώτισσα” εργασμένη από το χέρι του Αγίου Λουκά, εικόνα που έφευγε μόνη της από το χωριό Κανάλια της Καρδίτσας και ανέβαινε στη Μεταμόρφωση που προτιμούσε να μείνει. Όσες φορές τη γύριζαν στη θέση της, τόσες ξανάφευγε, ώσπου την άφησαν ήσυχη να μένει 11 μήνες στα Μετέωρα κι ένα μήνα στο χωριό». Και άλλα παραδείγματα όπως: του Π. Αραβαντινού στο βιβλίο του: «Χρονογραφία της Ηπείρου», τόμος δεύτερος σελ. 185, όπου αναφέρει την μετάσταση της εικόνας της Υπεραγίας Θεοτόκου. Ο Βασίλης Μπαράς στο βιβλίο του: «Το Δέλβινο …» γράφει: «Την πήραν την εικόνα της Αγίας Τριάδος με δώδεκα παπάδες ιεροφορεμένους και την έβαλαν στο προσκυνητάρι της εκκλησίας της Πέπελης, για να προσκυνάει ο κόσμος. Η εικόνα, όμως, έφυγε από κει και ξαναβρέθηκε στην πρώτη θέση της. Εκεί χτίστηκε η ονομαστή Μονή της Πέπελης». Όσο για τα θαύματα:

1. Όταν το χωριό Τρέμουλη έγινε τσιφλίκι, όπως μας μετέφερε η παράδοση, ο αγάς, ο ονομαζόμενος Μέτο, στο κέντρο του χωριού έχτισε το σαράι του με Έλληνες μαστόρους από την Κόνιτσα. Όταν φτάσανε στη σκεπή ρώτησαν τον αγά το πού θα έβρισκαν την ξυλεία. «Για ορέ», τους είπε και τους έδειξε το όμορφο δασάκι που βρίσκονταν γύρω στα 300 μ. ΒΑ του χωριού. Ένα μοναχικό δασάκι με αιωνόβια δέντρα, σ’ ένα λοφίσκο στους πρόποδες του μεγάλου λόφου. «Δε γίνεται, αγά μας, είναι βακούφι και είναι αμαρτία», του απάντησαν οι μαστόροι και άλλοι χωριανοί. Αντέδρασε δυναμικά και ο παπα-Γιώρης. «Δε γίνεται αυτό, αγά, δεν μπορείς να χαλάσεις την εκκλησιά». Ο αγάς οργισμένος, πήδηξε πάνω στο άλογό του και βρόντηξε: «Me ndiqni, ore” (ακολουθείσθε με, ορέ). Σε λίγα λεπτά όλοι τους βρέθηκαν στο δασάκι. Στο εσωτερικό του πύργοι. Άλλοι στέκονταν ακόμα όρθιοι και άλλοι είχαν γίνει σωροί από μαυρισμένες πέτρες. Βλέποντας το τοπίο ο αγάς, αφού είχε κατέβει από το άλογο, το οποίο όρμησε ορεξάτο στο παρθένο περιβόλι για βοσκή, βροντοφώναξε με ύφος θριάμβου: «Πού είναι η εκκλησιά, βρε παππά;. Εγκώ δε αλάω εκκλησιά, εδώ αλάσματα είναι, μπρε». «Δεν επιτρέπετε, αγά, είναι η εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας, είναι μεγάλη αμαρ…». Δεν πρόκανε να τελειώσει τη φράση ο παππάς, όταν ακούστηκε η αγριοφωνάρα του αγά. «Τι φοβάστε, μπρε γκιαούρηδες, από μια γκυναίκα; Αν έχει δύναμη ας κάνει ένα θαύμα, μπρε και τότε να την πιστέψω κι εγκώ». Άπλωσε το χέρι του να πάρει ένα τσεκούρι, για να ’ριχνε αυτός τις πρώτες τσεκουριές, αλλά για μεγάλη του έκπληξη το χέρι του δεν υπάκουγε, ήταν παράλυτο. Κρύος ιδρώτας έλουσε το σώμα του και οι χτύποι της καρδιάς του έμοιαζαν με χτύπους τσεκουριάς όπου γκρέμιζε το δέντρο. «Όχι δεν είναι δυνατόν», ψέλλισε με τρεμάμενη φωνή ο αγάς. Μετά από λίγο ακούστηκε το σπαραχτικό χλιμίντρισμα του αλόγου. Όλοι κοίταξαν προς τα κει. Το άλογο σπάραζε καταγής από φρικτούς πόνους. Είδαν ένα τεράστιο φίδι όπου το είχε δαγκώσει στο στόμα και του είχε ζωθεί στο λαιμό. Τότε ήταν που ο αγάς έπεσε καταγής και ψέλλισε: «Συγχώρα με, Παναγιά μου! Συγχώρα με, Αγία Βαρβάρα μου!». Λιποθύμησε για μια στιγμή και συνειδητοποίησε το τι είχε συμβεί όταν άκουσε τον παπα-Γιώρη να ψάλλει το: «Άγιος ο Θεός, Άγιος ισχυρός, Άγιος αθάνατος, ελέησον ημάς». Στα χέρια μετέφεραν τον αγά οι υπηρέτες του στο σπίτι του μουχτάρη του χωριού όπου τον έπλυναν, γιατί είχε λερωθεί και βραχεί για τα καλά. Ο Μέτος, ο αγάς, βοήθησε να χτιστεί η νέα εκκλησία και άφησε παρακαταθήκη στα παιδιά του να μην πειράξουν ποτέ την εκκλησία και τα βακούφια, αν και το χέρι του έμεινε παράλυτο για όλη του τη ζωή, για να θυμίζει στους απογόνους του να σέβονται το Θεό και τους Αγίους των Ελλήνων Χριστιανών.

2. Ένα άλλο θαυματουργό γεγονός συνέβη στις ημέρες του Δεκέμβρη του 1912 (λίγο μετά το χαλασμό του 12). Μετά τη σφαγή των τεσσάρων Αλυκιωτών και δεκάδων άλλων από τα γύρω χωριά από τους Τουρκαλβανούς, (28-29.11.1912) οι μέρες που ακολούθησαν στόχευαν στο πλιατσικολόγημα και σε ολοκληρωτικές καταστροφές σε κατοικίες, σχολεία και εκκλησίες. Μια ομάδα Κουρβελέσηδων, αφού είχε τελειώσει το μακάβριο έργο της με το χωριό Αλύκο, έβαλε φωτιά και στο σχολείο που βρίσκονταν δίπλα στην εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας. Με αναμμένο πυρσό, ένας νεαρός Κουρβελεσιώτης, όρμησε προς την εκκλησία φωνάζοντας: «Τώρα θα δεις τι θα πάθεις». Κλώτσησε την μισάνοιχτη πόρτα και μπήκε μέσα. Μετά από λίγο, οι άλλοι απ’ έξω, άκουσαν βογκητό και σπαρακτικές φωνές που ζητούσαν βοήθεια. Έτρεξαν και τον βρήκαν καταγής με τον πυρσό σβησμένο κοντά στα μάτια του, μπροστά στην εικόνα της Αγίας Βαρβάρας. «Τι έπαθες;» «Τι έπαθες;», του είπαν κι αυτός κλαίγοντας με λυγμούς τους απάντησε: «Δε βλέπω! Τυφλώθηκα, τυφλώθηκα».

Το Μάρτη του 1913, όταν επέστρεψαν οι διωγμένοι δια της βίας κάτοικοι του Αλύκου, αφού είδαν τα καμένα και ρημαγμένα σπίτια τους, επισκέφτηκαν την εκκλησία και το σχολείο. Το σχολείο ήταν ένα ερείπιο με αποκαΐδια και μισογκρεμισμένους τοίχους. Για απορία όλων η πόρτα της εκκλησίας ήταν ανοιχτή και η εκκλησία άθικτη. Μπροστά από την εικόνα της Αγίας Βαρβάρας ένας μισοκαμένος πυρσός. Η εκκλησία δεν είχε πάθει ούτε την παραμικρή ζημιά. «Μυστήριο, μυστήριο! Θαύμα, θαύμα!», έλεγαν οι χωριανοί. Μετά από χρόνια ένας αυτόπτης μάρτυρας, χωριανός του δράστη από το Κουρβελέσι, ομολόγησε το θαυματουργό συμβάν.

3. Πολλά θαύματα της Αγίας Βαρβάρας μάς είναι γνωστά, άλλα πολύ περισσότερα είναι άγνωστα για μας. Θ’ αναφερθώ στην ομολογία της άτυχης Κ. λίγο πριν φύγει απ’ τη ζωή: «Γέννησα το γιο μου με σοβαρά προβλήματα υγείας. Τον έτρεξα, για χρόνια, στους καλύτερους γιατρούς. Τον πήγα και ως την πρωτεύουσα στα Τίρανα και όλοι μου έλεγαν ό,τι δε γίνεται τίποτε με το γιο σου και ό,τι θα μείνει φυτό. Τότε έτρεξα στην εκκλησία και προσκύνησα την Αγία Βαρβάρα. Κάθισα στα γόνατα μπροστά στην εικόνα της και ζήτησα συγχώρεση και έλεος για το γιο μου. «Βοήθα τον, Αγία μου, να σηκωθεί στα πόδια του», έλεγα και τα δάκρυά μου έπεφταν βροχή. Κάποια στιγμή ένιωσα ένα χέρι στα μαλλιά μου και άκουσα μια φωνή να μου λέει: «Πήγαινε, ο γιος σου θα περπατήσει». Και το ’κανε το θαύμα η Αγία Βαρβάρα. Ο γιος μου περπάτησε».

Βασίλης Ιωάννου, τέως έπαρχος Αλύκου

http://www.sfeva.gr/

Η δημιουργία της Αλβανίας

Παζάρι στα Τίρανα

Ενώ η Βουλγαρία αναγεννήθηκε το 1878, για να υπηρετήσει τα πανσλαβικά σχέδια του Τσάρου της Ρωσίας, η Αλβανία δημιουργήθηκε μέσα από τους Βαλκανικούς πολέμους του 1912-13, ως δυτικό ανάχωμα σε αυτά.
Εμπνευστές του σχεδίου η Αυστρία και η Ιταλία, είδαν το νέο κράτος ως μόνη λύση για να εμποδίσουν τη Σερβία να βγει στην Αδριατική.
Και χάρη στις πιέσεις των Μεγάλων Δυνάμεων, οι Αλβανοί πήραν από το Μαυροβούνιο την περιοχή της Σκόδρας, από τη Σερβία όλα τα εδάφη που κυρίευσε ως το Δυρράχιο και από την Ελλάδα τη Βόρεια Ήπειρο, για να σχηματιστεί έτσι η Αλβανία.

Όλα ξεκίνησαν από την συμφωνία που είχαν συνυπογράψει Νεότουρκοι και Αλβανοί τον Αύγουστο του 1912, με την οποία η Οθωμανική αυτοκρατορία αναγνώρισε την ύπαρξη της αλβανικής εθνότητας και παραχώρησε προνόμια.
Τον Νοέμβριο του 1912, οι Οθωμανοί είχαν εγκλωβιστεί από τους Έλληνες στα Γιάννενα κι από τους Μαυροβούνιους στη Σκόδρα, και ανάμεσα σε αυτούς και τις λοιπές οθωμανικές δυνάμεις μεσολαβούσαν η Ήπειρος, η Μακεδονία και η Δυτική Θράκη, ενώ ο Ελληνικός Στόλος εμπόδιζε την θαλάσσια επικοινωνία.
Οι Αλβανοί φύλαρχοι εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία και στις 28 Νοεμβρίου 1912, στον Αυλώνα, ανακήρυξαν την αυτονομία της Αλβανίας. Αυστρία και Ιταλία είδαν τα σχέδιά τους να υλοποιούνται. Και έθεσαν το ζήτημα στη συνδιάσκεψη του Λονδίνου.

Στις 20 Δεκεμβρίου, και ενώ όλα τα άλλα ζητήματα ακόμη εκκρεμούσαν, οι Μεγάλες Δυνάμεις αναγνώρισαν την αυτονομία της Αλβανίας. Και την εφάρμοσαν με τα όπλα. Οι στόλοι των Μεγάλων Δυνάμεων ξεκίνησαν στις 28 Μαρτίου 1913 θαλάσσιο αποκλεισμό του Μαυροβουνίου. Έτσι αυτό, παρ’ όλο που στις 13 Απριλίου είχε καταλάβει τη Σκόδρα, εξαναγκάστηκε να την παραδώσει σε διεθνές απόσπασμα, στις 23 του ίδιου μήνα.

Κι ενώ η Σερβία πιεζόταν συνεχώς από την Βουλγαρία σχετικά με την διανομή των εδαφών, η Αυστρία την απείλησε πως θα εισέβαλλε στο έδαφός της, αν οι δυνάμεις της δεν αποχωρούσαν από την παραλία της Αδριατικής. Η Σερβία υπέκυψε. Η μισή Αλβανία είχε ήδη εξασφαλιστεί. Απέμενε η υπόλοιπη.

Στις 29 Ιουλίου 1913, την επομένη της συνθήκης του Βουκουρεστίου, ορίστηκε Διεθνής Επιτροπή για να χαράξει τα σύνορα της Αλβανίας. Ήταν φανερό πως, για να δημιουργηθεί το νέο κράτος, θα έπαιρναν εδάφη και από την Ελλάδα.

Επιτροπές Ελλήνων Βορειοηπειρωτών άρχισαν να οργώνουν τις Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, ζητώντας δικαίωση, χωρίς αποτέλεσμα. Οργάνωσαν και έκτακτο «Ηπειρωτικό Συνέδριο» για να τεθούν οι βάσεις του μελλοντικού τους αγώνα.

Στις 17 Δεκεμβρίου 1913, ανακοινώθηκε ρύθμιση των ελληνοαλβανικών συνόρων με το «Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας»: Ότι υπάρχει πάνω από το Καλπάκι, κατακυρωνόταν στην Αλβανία. Μαζί και η νήσος Σάσων, που είχε δοθεί στην Ελλάδα το 1864, ως μέρος των Ιονίων νήσων.

Η Ελλάδα διαμαρτυρήθηκε με έντονη διακοίνωση, στις 21 Φεβρουαρίου 1914, αλλά τέθηκε προ του ωμού διλήμματος:
Την Βόρεια Ήπειρο ή τα νησιά του Αιγαίου; Και με την έμμεση απειλή για αναθεώρηση της Συνθήκης του Βουκουρεστίου, την οποία διακαώς επιθυμούσαν Βούλγαροι και Ρώσοι, αναγκάστηκε να υποχωρήσει.

Η αποχώρηση του Ελληνικού Στρατού από τη Βόρεια Ήπειρο συνδυάστηκε με γενική εξέγερση των Βορειοηπειρωτών. Η περιοχή ανακηρύχτηκε Αυτόνομη και ο μέχρι τότε Γενικός Διοικητής Ηπείρου, Γεώργιος Χρηστάκη Ζωγράφος (1863 - 1920), σχημάτισε Προσωρινή Κυβέρνηση, με μέλη τρεις Μητροπολίτες και τρεις λαϊκούς.

Με τη βοήθεια Ελήνων Αξιωματικών, που δρούσαν με την ανοχή της ελληνικής Κυβέρνησης, σχηματίστηκε βιαστικά Βορειοηπειρωτικός Στρατός, που εμπόδισε τον Αλβανικό να καταλάβει τα εξεγερμένα μέρη, γεγονός που επέτρεψε στους Βορειοηπειρώτες να διακηρύξουν την ανεξαρτησία τους.

Όμως, κάτω από την πίεση των Μεγάλων Δυνάμεων, η Ελλάδα υποχρεώθηκε στις 17 Μαΐου 1914 να υπογράψει το «Πρωτόκολλο της Κέρκυρας», με το οποίο αναγνωριζόταν μεν η ελληνικότητα της Βορείας Ηπείρου, αλλά στα πλαίσια του κράτους της Αλβανίας, με ειδικά προνόμια που θα παρέχονταν στον ελληνικό πληθυσμό.

Δυο μήνες νωρίτερα (Μάρτιος 1914), είχε οριστεί Βασιλιάς της Αλβανίας ο Αυστριακός πρίγκιπας Γουλιέλμος Βιντ. Οι Ιταλοί όμως δεν τον δέχονταν. Τον Σεπτέμβριο 1914, και ενώ είχε ήδη ξεκινήσει ο Α’ Παγκόσμιος πόλεμος, έγινε πραξικόπημα που τον οδήγησε σε παραίτηση. Ακολούθησε περίοδος μεγάλης αναρχίας και οι Μεγάλες Δυνάμεις ζήτησαν από την Ελλάδα να καταλάβει το νεοσύστατο κράτος για να επιβάλει την τάξη (Οκτώβριος 1914). Ταυτόχρονα, οι Ιταλοί έκαναν απόβαση και κυρίευσαν τον Αυλώνα, την τότε πρωτεύουσα της Αλβανίας. Όμως, οι Αυστριακοί, οι οποίοι προέλαυναν νικηφόρα μέσα από τα εδάφη της Σερβίας, απώθησαν και τους Ιταλούς στο ελληνικό έδαφος.

Η κατάσταση περιπλέχτηκε ακόμη περισσότερο, καθώς οι σύμμαχοι της Αντάντ θεώρησαν ότι θα εξασφάλιζαν τη σύμπραξη των Αλβανών, αν τους έδιναν ένα κράτος. Και αφού ήταν αδύνατο να ξαναστήσουν την Αλβανία στη σωστή περιοχή, τη χάραξαν πιο νότια στον χάρτη, μέσα στο ελληνικό έδαφος.
Το κατασκεύασμα αυτό ονομάστηκε «Αλβανική Δημοκρατία» αλλά ούτε τους Αλβανούς εξυπηρετούσε, αφού ζούσαν πιο βόρεια, ούτε τους Έλληνες, από τους οποίους αφαιρούσαν ολόκληρη την Ήπειρο (βόρεια αλλά και νότια).

Η «Αλβανία» αυτή διαλύθηκε, ενώ οι Γάλλοι κυρίευσαν την Κορυτσά (έμειναν εκεί ως το 1920). Αργότερα, η περιοχή του Αυλώνα δόθηκε πάλι στην Ιταλία, στην οποία δόθηκε και η επικυριαρχία της Αλβανίας, με αντάλλαγμα να μπει στον πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ (26 Απριλίου 1915).

Το τέλος του 1ου ΠΠ, δεν ξεκαθάρισε την κατάσταση προς όφελος των Βορειοηπειρωτών, καθόρισε όμως τα οριστικά σύνορα, όπως αυτά ισχύουν μέχρι σήμερα, με την Βόρεια Ήπειρο στην Αλβανία και την Νότια στην Ελλάδα.

 Fotis Sarantopoulos

Κυρ μετά την Ύψωση Ο σταυρός του Χριστιανού .- Αρχιμ Επιφάνιος Χατζηγιάγκου !

Ο τίμιος Σταυρός - Αρχιμ Επφιάνιος Χατζηγιάγκου

Εγγραφές των εισαγομένων με την ειδική κατηγορία Αλλοδαπών – Αλλογενών αποφοίτων λυκείων εκτός ΕΕ και αποφοίτων λυκείων ή αντίστοιχων σχολείων κρατών – μελών της Ε.Ε στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση

13-09-19 Εγγραφές των εισαγομένων με την ειδική κατηγορία Αλλοδαπών – Αλλογενών αποφοίτων λυκείων εκτός ΕΕ και αποφοίτων λυκείων ή αντίστοιχων σχολείων κρατών – μελών της Ε.Ε στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση

Από το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων ανακοινώνεται ότι οι εγγραφές των επιτυχόντων στα Τμήματα και τις Σχολές της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης με την ειδική κατηγορία Αλλοδαπών – Αλλογενών αποφοίτων λυκείων εκτός ΕΕ και αποφοίτων λυκείων ή αντίστοιχων σχολείων κρατών – μελών της Ε.Ε. θα γίνουν από τη Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου μέχρι και τη Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2019.

 Η αναλυτική εγκύκλιος εγγραφών θα ανακοινωθεί στο προσεχές διάστημα και θα αναρτηθεί στην ιστοσελίδα του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων .

Η Σφαγή στην Πηγάδα του Μελιγαλά: 73 χρόνια άρνηση και παραποίηση

Του Ιωάννη Κ. Μπουγά*

*Συγγραφέας των βιβλίων «Αθώων Αίμα», «Ματωμένες Μνήμες 1940-45», και «Η Φωνή της Ειρήνης». Το άρθρο δημοσιεύεται με γραπτή άδεια του συγγραφέα.

Το παρόν είναι απάντηση στο άρθρο του Διονύση Χαριτόπουλου (Δ.Χ.) στο Πρώτο Θέμα («Έγινε η ντροπή σημαία», 22/1/2017), το οποίον κατά δήλωσή του ήταν απάντηση σε άρθρο του Μάριου Αθανασόπουλου (Μ.Α.) στο Βήμα («Μνήμη και Πολιτική στην Πηγάδα του Μελιγαλά»,12//12/2016). Το άρθρο του Δ.Χ. ήταν πλήρες από παραποιήσεις, μισές αλήθειες, και αποκρύψεις των πραγματικών γεγονότων. Θα απαντήσω στις πιό σημαντικές, αρχίζοντας με τη διαπίστωση ότι ο αρθρογράφος δείχνει εμφανή πρόθεση να αποκλείσει τον διάλογο, αφού χαρακτηρίζει προκαταβολικά ακροδεξιό, Χρυσαυγίτη, απόγονο δοσιλόγων ή ταγματασφαλιτών όποιον δεν παραδέχεται την Αριστερή Ιστοριογραφία για τη Σφαγή στη Πηγάδα του Μελιγαλά και τα άλλα γεγονότα του 1943-1944 στην Πελοπόννησο, ή με κάποιον τρόπο τιμά τα θύματα του ΕΛΑΣ/ΚΚΕ την ίδια περίοδο.

Αυτό είναι μιά γενική τακτική των απολογητών της Αριστεράς και μέχρι τώρα τους έχει αποφέρει εξαιρετικά αποτελέσματα, αφού έχουν κατορθώσει να επιβάλλουν τη δική τους ψευδεπίγραφη Ιστορία της δεκαετίας 1940-49. Όσον αφορά τον προσεταιρισμό των εκδηλώσεων Ιστορικής μνήμης, όπως είναι η Σφαγή στην Πηγάδα, από τη Χρυσή Αυγή, αυτό οφείλεται κυρίως στην εγκατάλειψή τους από τις αρχές και τη φυσιολογική κάμψη στη συμμετοχή συγγενών λόγω του παρελθόντος χρόνου. Όμως, η παρουσία της ΧΑ δεν απαλλάσει την ηγεσία της Αριστεράς από την ευθύνη του φρικτού εγκλήματος της Πηγάδας, όπως δεν την απαλλάσει και η πολύχρονη και επίμονη παραποίηση των πραγματικών γεγονότων και η απόκρυψη της ευθύνης του Άρη Βελουχιώτη, του Νίκου Μπελλογιάνη, του Αχιλλέα Μπλάνα, και του Τάσσου Κουλαμπά, όλων τους κορυφαίων στελεχών του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΚΚΕ Πελοποννήσου, παρόντων στον Μελιγαλά και με συμμετοχή στην οργάνωση της μεγάλης σφαγής.

Ο κ. Χαριτόπουλος παρουσιάζει ως δήθεν γεγονός ότι τα Τάγματα Ασφαλείας (ΤΑ) σε όλες τις περιοχές που δημιουργήθηκαν και τις χρονικές περιόδους που έδρασαν, ήταν ίδια και οι ταγματασφαλίτες ήταν οι «κακοί» και οι «εγκληματίες», ενώ οι αντάρτες του ΕΛΑΣ ήταν οι «καλοί», οι «πατριώτες», και οι «τιμωροί» των κακών! Η αλήθεια απέχει πολύ, και είναι εν πολλοίς τελείως αντεστραμμένη. Το Β΄ Αρχηγείο Χωροφυλακής με έδρα την Τρίπολη και διοικητή τον συντ/ρχη Διονύσιο Παπαδόγκωνα που είχε οργανώσει τα ΤΑ του νομού Μεσσηνίας, καθώς και της Αρκαδίας και Λακωνίας, ήταν καθαρά γέννημα της ΕΑΜοκρατίας και της Κόκκινης Τρομοκρατίας του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΟΠΛΑ/ΚΚΕ. Ιδρύθηκε μόλις την άνοιξη του 1944. Είχε προηγηθεί η εξόντωση όλων των πατριωτικών οργανώσεων αντίστασης (με την έννοια ότι δεν ήταν κομματικές όπως ο ΕΛΑΣ) από τονΕΛΑΣ στον Κατοχικό Εμφύλιο το καλοκαίρι και το Φθινόπωρο του 1943. Τη νίκη του ΕΛΑΣ και τη μονοπώληση του ένοπλου αντάρτικου ακολούθησε η μαύρη περίοδος της Κόκκινης Τρομοκρατίας.

Σε όλη την ύπαιθρο της Πελοποννήσου, έξω από τις μεγάλες πόλεις στις οποίες υπήρχαν Γερμανικές φρουρές, περιοχή που οι κομμουνιστές αποκαλούσαν «Ελεύθερο Μωριά», επεβλήθει η ΕΑΜοκρατία με κοινό χαρακτηριστικό τη βίαιη φορολογία και το πλιάτσικο σε όσους δεν τους προσκυνούσαν, τα «Λαϊκά Δικαστήρια», και τα δεκάδες Στρατόπεδα Συγκέντρωσης σε ορεινά χωριά και μοναστήρια. Οι κρατούμενοι των Στρατοπέδων δοκίμαζαν στερήσεις, βασανισμούς, προσβολές, βιασμούς, και εκτελέσεις. Από αυτά τα Στρατόπεδα το 1943-44 πέρασαν χιλιάδες πολίτες, αξιωματικοί και πρώην αντάρτες των πατριωτικών οργανώσεων που αρνήθηκαν να καταταγούν στον ΕΛΑΣ και δεν μπόρεσαν να διαφύγουν στην Αθήνα. Χιλιάδες εκτελέστηκαν με ή χωρίς «δίκη» σε στημένα «Λαϊκά Δικαστήρια». Μόνο στην Αργολιδοκορινθία, όπου δρούσε ο Θεόδωρος Ζέγγος ως Πρειφερειακός Αντιπρόσωπος του ΚΚΕ Πελοποννήσου, εσφάγησαν πάνω από 1200 κάτοικοι, συμπεριλαμβανομένων πολλών γυναικών και παιδιών. Στη Μεσσηνία, λειτουργούσαν Στρατόπεδα του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ στα ορεινά χωριά Ποταμιά, Μανιάκι, Άνω Μέλπεια, Αυλώνα, Κούβελα, και δυό στον Ταύγετο (στο μοναστήρι Βελανιδιάς και στο χωριό Λαδάς Αλαγωνίας). Τα θύματα της Κόκκινης Τρομοκρατίας της Κατοχής στη Μεσσηνία ήταν 300-350. Στο βιβλίο του Κοσμά Αντωνόπουλου «Εθνική Αντίσταση 1941-45» υπάρχουν 283 ονόματα θυμάτων, και μεταξύ αυτών πολλά διακεκριμένα μέλη της κοινωνίας, πολλοί αξιωματικοί του στρατού και της Χωροφυλακής, ως και γυναίκες. Όλα αυτά ελάμβαναν χώρα στον «Ελεύθερο Μωριά» 6-7 μήνες ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΜΦΑΝΙΣΗ των ΤΑ, όταν κανείς οπαδός του ΚΚΕ δεν είχε διωχθεί από την αντικομμουνιστική πλευρά! Δυστυχώς τα θύματα αυτών των σφαγών του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΟΠΛΑ/ΚΚΕ στην Κατοχή έχουν εν πολλοίς παραβλεφθεί ιστορικά, ίσως λόγω των μεγάλων σφαγών του Σεπτεμβρίου 1944, που μόνο στη Μεσσηνία αριθμούσαν πάνω απο 2.500.

Την άνοιξη του 1944 η κατάσταση είχε φθάσει στο απροχώρητο για τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού του «Ελεύθερου Μωριά», και ειδικά γι αυτούς που το ΕΑΜ/ΚΚΕ είχε χαρακτηρίσει ως «αντίδραση», δηλαδή αντικομμουνιστές. Τότε, κάποιοι αξιωματικοί από αυτούς που είχαν επιζήσει στους διωγμούς του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΚΚΕ του 1943 και τις απόπειρες δολοφονίας τους –αναφέρω ως παραδείγματα τους ταγμ/ρχες Παναγιώτη Στούπα και Γεώργιο Κοκκώνη, και τον συντ/ρχη Διονύσιο Παπαδόγγονα- πήραν όπλα από εκείνα που οι Γερμανοί είχαν συγκεντρώσει από τους Ιταλούς, και κατέβηκαν από την Αθήνα μαζί με πρώην αντάρτες των πατριωτικών οργανώσεων και σχημάτισαν τα ΤΑ. Αυτά τα ΤΑ ήταν απλά αντίπαλοι του ΕΛΑΣ, και μονάδες αστυνόμευσης και προστασίας της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού που υπέφερε από την ΕΑΜοκρατία και την Κόκκινη Τρομοκρατία. Τα ΤΑ υπό τον Παπαδόγκωνα στη Νότια Πελοπόννησο, φυσικά δρούσαν με την άδεια των Γερμανών, αλλά ήταν τόσον φιλικά προς τους Γερμανούς όσον και οι ηγέτες του ΚΚΕ, που τότε συμμετείχαν στην κυβέρνηση του βασιλιά Γεεωργίου Β΄, ήταν φιλικοί προς αυτόν και αγωνίζονταν για την επιστροφή του στην Ελλάδα. Οι ταγματασφαλίτες της Πελοποννήσου ποτέ δεν σήκωσαν όπλο εναντίον των συμμάχων ούτε και κατά του Ελληνικού Στρατού, όπως επανειλημμένα έκανε ο ΕΛΑΣ. Αυτό πρέπει να το θυμούνται οι σύγχρονοι κριτές τους.

Δ.Χ. : «…Αυτή η κωμόπολη της Μεσσηνίας (σ.σ. ο Μελιγαλάς) είναι το απόρθητο φρούριο των ταγματασφαλιτών. Με τις πιο μετριοπαθείς εκτιμήσεις (Mazauer), έχουν σκοτώσει πάνω από 1500 ανθρώπους της περιοχής, έχουν ληστέψει, κάψει και βιάσει..».

Απάντηση: Άγνωστο από που προήλθε ο αριθμός 1500. Το ΤΑ της Καλαμάτας είχε εκτελέσει 27 άτομα ως αντίποινα για την εκτέλεση ενός αξιωματικού του από την ΟΠΛΑ, και σε άλλη περίπτωση είχε παραδώσει 28 μέλη και φίλους του ΚΚΕ στους Γερμανούς. Το ΤΑ Μελιγαλά έδρασε για ένα πεντάμηνο και ήταν υπό την ηγεσία του ταγμ/ρχη Παναγιώτη Στούπα, ενός τίμιου αξιωματικού και ηρωϊκού στρατιώτη στη Μικρά Ασία, στην Αλβανία, και την Αντίσταση. Απαγόρευε τη βία, το πλιάτσικο, και τις καταστροφές δημόσιας ή ιδιωτικής περιουσίας. Ούτε λόγος να γίνεται για ληστείες, βιασμούς και εμπρησμούς. Αυτά προέρχονται ή από τη φαντασία του κ. Χαριτόπουλου ή κρίνει από τη δράση του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΟΠΛΑ. Πρώτο μέλημά του Στούπα ήταν η απελευθέρωση των κρατουμένων στα Στρατόπεδα Συγκέντρωσης του ΕΑΜ/ΚΚΕ στη Μεσσηνία και η προστασία του πληθυσμού από τη βία των κομμουνιστών. Υπό την ηγεσία του το ΤΑ Μελιγαλά δεν προέβει σε εκτελέσεις, μόνο σε συλλήψεις επικινδύνων στελεχών και μελών του ΚΚΕ. Σε συγκρούσεις του ΤΑ με μέλη της ΟΠΛΑ ή του εφεδρικού ΕΛΑΣ, υπήρξε ένας αριθμός νεκρών, μικρότερος των είκοσι σε όλη τη Μεσσηνία. Όταν λοιπόν ο κ. Χαριτόπουλος υποστηρίζει ότι το ΤΑ Μελιγαλά είχε εκτελέσει 1500, αντιγράφοντας τον Mazaouer, είναι τελείως εκτός πραγματικότητος. Και το επειχείρημα ότι οι σφαγές στον Μελιγαλά ήταν αντίποινα και αντεκδικήσεις για εγκλήματα των ταγματασφαλιτών, είναι τελείως αναληθές και προφανώς χρησιμοποιείται για να αμβλύνει την ευθύνη του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΚΚΕ για τη σφαγή με τά τη μάχη.

Μ.Α.: «..(στον Μελιγαλά έλαβαν χώρα) συγκρούσεις ανάμεσα στα υπολείμματα των Ταγμάτων Ασφαλείας που είχαν σωθεί μετά τη μάχη της Καλαμάτας και στους άνδρες του ΕΛΑΣ με επικεφαλής τον ίδιο τον Άρη Βελουχιώτη..» «…Οι νεκροί από τη μάχη και τις εκτελέσεις που ακολούθησαν, συγκεντρώθηκαν και ενταφιάστηκαν σε ένα ξεροπήγαδο έξω από τον Μελιγαλά με την ονομασία «Πηγάδα»….».

Δ.Χ. « … Όσο κι αν προσπάθησαν οι ηγέτες του ΕΛΑΣ δεν κατόρθωσαν να αποτρέψουν τις αυτοδικίες, μόνο να τις περιορίσουν…» «..Για τον ΕΛΑΣ οι νεκροί αντάρτες στην τριήμερη μάχη είναι 120 και οι τραυματίες 200, ενώ για τα Τάγματα και τους συμπαραστάτες τους οι νεκροί είναι συνολικά 600 στη μάχη και στις πράξεις αντεκδίκησης που ακολούθησαν…» «..τότε εμφανίζεται ο Άρης.», «…Όμως ο Άρης δεν μένει στον Μελιγαλά», «Με την αποχώρηση του Άρη εξαπλώνεται το χάος».

Απάντηση: Τι ακριβώς συνέβει στον Μελιγαλά; Η μάχη μεταξύ ΕΛΑΣ και του ΤΑ ξεκίνησε στις 13 Σεπτεμβρίου και έληξε στις 15 του μηνός, ημέρα Παρασκευή. Οι νεκροί της μάχης ήταν ελάχιστοι απο την πλευρά του ΤΑ –λιγότεροι από 30- και περίπου 150-200 από τον επιτιθέμενο ΕΛΑΣ, αλλά δεν ρίχτηκαν στην Πηγάδα. Οι πρώτοι πετάχτηκαν σε πρόχειρους τάφους, και οι αντάρτες του ΕΛΑΣ ενταφιάστηκαν στο νεκροταφείο. Το γράφει και ο καπετάνιος του ΕΛΑΣ Ευάγγελος Μαχαίρας ο οποίος εκφώνησε και τον επικήδειο λόγο κατ’ εντολή του Βελουχιώτη. Τις πρώτες ώρες μετά την είσοδο των ανταρτών στην πόλη, έγιναν λίγες δεκάδες δολοφονίες. Δεν ήταν όμως αυτοδικίες. Οι δολοφόνοι ήταν αντάρτες και καπετάνιοι του ΕΛΑΣ και δολοφονούσαν συγκεκριμένες προσωπικότητες της πόλεως τους οποίους η τοπική ηγεσία του ΕΑΜ/ΚΚΕ είχε κατατάξει στην «αντίδραση». Γιά παράδειγμα, θύματα της πρώτης ημέρας ήταν οι ιατροί Γρηγόρης Μπερσής και Αλκιβιάδης Λαντζούνης, ο φαρμακοποιός Κωνσταντίνος Λάσκαρης, ο δικηγόρος Λυκούργος Λαντζούνης, και ο έμπορος Παναγιώτης Λαντζούνης.

Ο Βελουχιώτης ήταν τότε επικεφαλής της 3ης μεραρχίας του ΕΛΑΣ, δηλαδή ολοκλήρου του ΕΛΑΣ Πελοποννήσου. Δεν ήταν παρών επί τόπου όταν γίνονταν οι μάχες της Καλαμάτας και του Μελιγαλά, αλλά ήταν σε συνεχή επαφή μέσω ασυρμάτου με τον Ωρίωνα, τον καπετάνιο της 9ης ταξιαρχίας που συμμετείχε στις μάχες. Οι μονάδες λοιπόν του ΕΛΑΣ που έδρασαν στην Καλαμάτα και στον Μελιγαλά, όχι μόνον ήταν υπό τις διαταγές του, αλλά ακολουθούσαν τις συνεχείς εντολές του, δρούσαν εν γνώσει του, και με δική του ευθύνη. Ο ίδιος έφθασε στον Μελιγαλά το απόγευμα της 15ης Σεπτεμβρίου, λίγο μετά το τέλος της μάχης, και παρέμεινε μέχρι το μεσημέρι της 17ης. Πριν τις μάχες στην Καλαμάτα και τον Μελιγαλά, ο Άρης είχε κοινοποιήσει διαταγή προς τον ΕΛΑΣ σύμφωνα με την οποίαν «πας συλλαμβανόμενος ταγματασφαλίτης να τυφεκίζεται επί τόπου». Γι αυτό, όταν το Σάββατο 16 Σεπτεμβρίου, δεύτερη ημέρα στον Μελιγαλά, επισκέφθηκε μαζί με τον Νίκο Μπελλογιάνη, τον Αχιλλέα Μπλάνα και τον Τάσσο Κουλαμπά, τους κρατούμενους στο Μπεζεστένι και βρήκε μεταξύ αυτών και εκατοντάδες ταγματασφαλίτες, έγινε έξω φρενών και έδωσε νέα διαταγή να ελεχθούν όλοι και να μη γλυτώσει κανείς. Επελέγει εξαμελής Επιτροπή να εφαρμόσει τη διαταγή, και ορίσθηκαν ως σφαγείς οι αντάρτες μιάς Διμοιρίας του 8ου συντάγματος ΕΛΑΣ Λακωνίας από τα χωριά του Πάρνωνα. Οι 30 περίπου αντάρτες παρέμειναν στον Μελιγαλά και έσφαζαν στην Πηγάδα. Προφανώς ο Άρης διάλεξε αυτούς τους αντάρτες λόγω προηγουμένης εμπειρίας, και για να μην μπορούν να αναγνωρισθούν από τους ντόπιους.

Η Σφαγή στην Πηγάδα άρχισε την επομένη, 17 Σεπτεμβρίου, ημέρα Κυριακή, και τελείωσε την Τετάρτη το απόγευμα, 20 Σεπτεμβρίου. Κράτησε δηλαδή 4 ολόκληρα εικοσιτετράωρα! Ήταν σχεδιασμένη και οργανωμένη μαζική δολοφονία από την ηγεσία του ΕΛΑΣ και του ΕΑΜ/ΚΚΕ Πελοποννήσου. Από την Κυριακή έως την Τετάρτη, φρουροί από ντόπια μέλη της ΟΠΛΑ μετέφεραν κουστοδίες από 30-50 υποψήφια θύματα, δεμένα με καλώδια και σύρματα, από το Μπεζεστένι στην Πηγάδα. Εκεί σφάζονταν από τους αντάρτες της Διμοιρίας του ΕΛΑΣ, κοντά στα χείλη του βάραθρου, και οι σοροί τους ρίχνονταν στην Πηγάδα. Μερικοί τουλάχιστον από τους φρουρούς συμμετείχαν και στη σφαγή.

Δ.Χ.: «… Με εντολή του συγκεντρώνονται περίπου 20 πολιτικοί και στρατιωτικοί αρχηγοί των ταγματασφαλιτών (σ.σ. 18 ήταν οι κρατούμενοι), οι οποίοι αποτελούν τον στόχο του πλήθους, και φυγαδεύονται μυστικά στις φυλακές της Καλαμάτας…». «..Όμως ο Άρης δεν μένει στον Μελιγαλά. Σχεδόν αμέσως θα φύγει με την κύρια δύναμη των ανταρτών για τους Γαργαλιάνους, την άλλη ισχυρή βάση των Ταγμάτων…».

Απάντηση: Αυτά κι αν είναι παραποιήσεις και απόπειρα αθώωσης του Άρη Βελουχιώτη. Λοιπόν, ο Άρης έμεινε στον Μελιγαλά περίπου 45 ώρες, κοιμήθηκε εκεί 2 βράδυα, παρέστη σε βασανιστήρια και βασάνισε και ο ίδιος κρατουμένους στη Μερόπη κοντά στον Μελιγαλά, έδωσε τη διαταγή για τις εκτελέσεις, και όρισε και τη Διμοιρία των εκτελεστών από τον ΕΛΑΣ. Παρακολούθησε μια τουλάχιστον κουστοδία θυμάτων να οδηγείται από το Μπεζεστένι στην Πηγάδα, αφού ο παρών εκεί αντάρτης του ΕΛΑΣ και μέλος της ΟΠΛΑ Σπύρος Ξιάρχος γράφει στο βιβλίο του «Η Αλήθεια για τον Μελιγαλά»ότι ο Άρης διέταξε να ελευθερώσουν τον γέροντα Γιάννη Λαντζούνη, όταν τον είδε να τον πηγαίνουν δεμένον στη γραμμή για την Πηγάδα. Ο Άρης δεν ακολούθησε τα τμήματα του ΕΛΑΣ για τους Γαργαλιάνους, αλλά το μεσημέρι της Κυριακής, 17 Σεπτεμβρίου, πήγε στην Καλαμάτα για να παρακολουθήσει την εκτέλεση της εντολής του να λυντσαρισθούν τα 18 ηγετικά στελέχη που έστειλε από τον Μελιγαλά. Το λυντσάρισμα έγινε τελετουργικά αργά το απόγευμα της Κυριακής στην κεντρική πλατεία της Καλαμάτας από δολοφόνους που περίμεναν, και οι σοροί μερικών απο τα θύματα κρεμάστηκαν στον φανοστάτη της πλατείας.

Για λυντσάρισμα έστειλε ο Άρης τους 18 στην Καλαμάτα κ. Χαριτόπουλε και όχι για να τους προφυλάξει!

Ακολούθησε και αυτός, και έβγαλε και λόγο στο συγκεντρωμένο πλήθος. Αυτό έχει γραφεί στις εφημερίδες που εξέδιδε τότε το ΕΑΜ στη Μεσσηνία, το μαρτυρεί ο καπετάνιος του ΕΛΑΣ, υπολοχαγός Τάσσος Αναστασόπουλος, ο οποίος ήταν τραυματίας στην Καλαμάτα και τον επισκέφθηκε ο Άρης, καθώς και ο μαυροσκούφης παπα-Ανυπόμονος. Στο βιβλίο του «Στο βουνό με τον Σταυρό κοντά στον Αρη» γράφει ότι έφθασε στην Καλαμάτα με τον Άρη όταν γινόταν το λυντσάρισμα. Από την Καλαμάτα, στις 18 Σεπτεμβρίου, κατευθύνθηκαν στους Γαργαλιάνους.
Όλα τα ανωτέρω είναι επιβεβαιωμένα και καταγεγραμμένα ως αναμφισβήτητα γεγονότα.

Φυσικά, την άρνηση της ευθύνης για το φριχτό έγκλημα στον Μελιγαλά την ξεκίνησε ο ίδιος ο Βελουχιώτης που έδωσε την εντολή. Ο Ευάγγελος Μαχαίρας στο βιβλίο του «50 Χρόνια Μετά» γράφει το εξής: «Πηγαίνοντας προς την Τρίπολη με τον Άρη και τον Κανελλόπουλο, ρώτησε ο Κανελλόπουλος τον Άρη αν ξέρει τίποτε για τις εκτελέσεις που λένε ότι έγιναν στον Μελιγαλά. Ο Άρης είπε ότι δεν ξέραμε τίποτε γιατί λείπαμε στους Γαργαλιάνους – Πύλο». Αυτή η συζήτηση έγινε στις 28 Σεπτεμβρίου 1944, και ο Μαχαίρας το αναφέρει επειδή προφανώς εξεπλάγει από την απάντηση του Άρη, αφού και οι δυό τους γνώριζαν την αλήθεια! Ο δε Κανελλόπουλος ο οποίος στο βιβλίο του «Ιστορικά δοκίμια» γράφει «Όταν έφθασα στην Καλαμάτα, άχνιζε ο τόπος από το ζεστό, ακόμα, αίμα χιλιάδων Ελληνων», είπε αργότερα ότι δεν πίεσε τον Άρη τότε, γιατί ήταν μόνος του και χρειαζόταν τη βοήθειά του να σταματήσει τις σφαγές του ΕΛΑΣ.

https://ellhnikaxronika.com/

«Εκκλησιάζεστε, εξομολογείστε, κοινωνάτε, και συμμετέχετε στα μυστήρια της Εκκλησίας;» -“ Shkoni në Kishë, rrëfeheni, kungoni dhe merrni pjesë në misteret e Kishës?”

 

«Εκκλησιάζεστε, εξομολογείστε, κοινωνάτε, και συμμετέχετε στα μυστήρια της Εκκλησίας;»

Του μακαριστού Δημητρίου Παναγόπουλου

Ήμουν στο λεωφορείο και δίπλα μου καθόταν μία κυρία. Περνώντας έξω από έναν Ιερό Ναό έκανα το σταυρό μου.

Παρακινούμενη από εμένα έκανε και εκείνη κάτι σαν σταυρό –γρήγορα –γρήγορα- κάτι σαν ανακάτεμα!

Της λέω..''αυτόν τον σταυρό που κάνεις δεν τον φοβάται ο διάβολος'' έτσι όπως τον κάνεις είναι σαν να κοροιδεύεις. Θίχτηκε τότε εκείνη και μου λέει…

''τι είναι αυτά που λέτε; το ξέρετε πως εγώ είμαι πολύ πιστή και βοηθάω την εκκλησία όσο μπορώ;»

-Της απάντησα πως δεν το ήξερα και συνέχισα ….Δηλαδή εκκλησιάζεστε, εξομολογείστε, κοινωνάτε, και συμμετέχετε στα μυστήρια της εκκλησίας;''

Δεν εκκλησιάζομαι συχνά, μου λέει, ούτε συμμετέχω ιδιαίτερα, αλλά βοηθάω όσο μπορώ την εκκλησία. Έχω δώσει ένα σωρό λεφτά για να χτιστούν εκκλησίες, για να εξοπλιστούν με τα απαραίτητα, για να αγιογραφηθούν τόσοι Άγιοι….!!!

Χίλιες εκκλησίες να χτίσεις, αν δεν μπεις μέσα, δε σώζεσαι…της απάντησα!

 Η Εκκλήσία σαν κιβωτός που είναι, το ξέρεις πως πρέπει να μπεις μέσα για να σωθείς; Ξέρεις τι απέγιναν αυτοί που έφτιαξαν την κιβωτό του Νώε; ΠΝΙΓΗΚΑΝ!

Πνίγηκαν επειδη την κατασκεύασαν, αλλά δεν πίστευαν στο κακό που ερχόταν και έμειναν απ'΄εξω! Γιἀυτό όσες εκκλησίες και να φτιάξει ο άνθρωπος και όσα μοναστήρια, αν δεν μπει μέσα στην κιβωτό που λέγεται εκκλησία, να κοινωνάει το σώμα και το αίμα του Χριστού, δε σώζεται.

......................................................

“ Shkoni në Kishë, rrëfeheni, kungoni dhe merrni pjesë në misteret e Kishës?”

Nga i ndjeri Dhimitër Panagopoulos

Isha në autobus dhe pranë meje qëndronte një zonjë. Duke kaluar jashtë një tempulli bëra kryqin. E ndikuar nga unë bëri dhe ajo një gjë si kryq – shpejt e shpejt- diçka si rrëmujë!

I them ....”Këtë kryq që bën nuk e ka frikë djalli” ashtu siç e bën është sikur tallesh. Atëhere ajo u prek dhe më thotë..

“çfarë janë këto që thoni? E dini që unë jam besimtare dhe ndihmoj kishën me aq sa mundem?”

-         Iu përgjigja se nuk e dija dhe vazhdova.. Dmth shkon në Kishë, rrëfehesh, kungon dhe merr pjesë në misteret e kishës?”

Nuk shkoj shpesh në kishë, më thotë, as marr pjesë rregullisht, por ndihmoj sa kam mundësi në kishë. Kam dhënë shumë para që të ndërtohen kishat, për t’u paisur me ato sa kanë nevojë, që të pikturohen gjithë ata Shenjtorë.....!!!!

Një mijë kisha të ndërtosh, nëse nuk hyn brenda, nuk shpëton... iu përgjigja!

Kisha si arkë që është e di që duhet të hysh brenda që të shpëtosh? E di se çfarë u bënë ata që bënë arkën e Noes? U MBYTËN! U mbytën sepse e ndërtua por nuk besuan në e keqja që po vinte dhe qëndruan jashtë! Për këtë arye sa do kisha që të ndërtojë njeriu dhe sado manastire, nëse nuk hyn në arkën që quhet kishë që të kungojë trupin dhe gjakun e Krishtit, nuk shpëton.

-

...με λιβανίζεις με το λιβάνι του διαβόλου...

Επί Τουρκοκρατίας ήταν ένας Τούρκος χασάπης, που είχε μια σανίδα στην οποία έκοβε το κρέας για τους πελάτες του. Μια μέρα ένας Χριστιανός πελάτης, είδε πως η σανίδα εκείνη, ήταν το πίσω μέρος μιας εικόνας της Παναγίας! 

Είπε τότε στον χασάπη:

- Εάν σου φέρω έναν ωραίο κορμό να κόβεις το κρέας, θα μου δώσεις την σανίδα αυτή;

Ο Τούρκος συμφώνησε με την πρόταση του Έλληνα και σε λίγες μέρες πήρε ο Τούρκος τον τάκο και ο Χριστιανός την σανίδα, στην οποία ήταν ωραιότατα αγιογραφημένη, μία εικόνα της Παναγίας. Ο Χριστιανός πήρε την εικόνα, την καθάρισε και την έβαλε στο σαλόνι του.

Μια μέρα κάλεσε μερικούς φίλους στο σπίτι του. Οι φίλοι του, όπως και αυτός ήταν καπνιστές και κάπνιζαν το ένα τσιγάρο μετά το άλλο.

Σε μία στιγμή κάποιος φίλος του σήκωσε το κεφάλι του πάνω και λέει:

- Τί αριστούργημα είναι αυτό! Που την βρήκε αυτή την ωραιότατη εικόνα της Παναγίας!

Και άρχισε να διηγείται εκείνος πως και που την απόκτησε.

- Σώπα, είπε ο φίλος του. Μεγάλη ευλογία!

Και εκείνη ακριβώς τη στιγμή, ομιλεί η εικόνα και λέει:

- Εάν με έφερες εδώ, για να με λιβανίζεις με το λιβάνι του διαβόλου, προτιμώ να με πας στο κρεοπωλείο του Τούρκου!

Ο ίδιος και οι φίλοι του συγκλονίστηκαν από το θαύμα αυτό της Παναγίας και έκοψαν ''μαχαίρι'' το κάπνισμα...

-Δημήτριος Παναγόπουλος

Γίνε σαν τα πλοία....Bëju si anijet....

Anijet nuk fundosen nga uji rreth tyre. Anijet fundosen nga uji që hyn brenda tyre.
Mos lejo që ajo që ndodh rreth teje të hyjë brenda teje dhe të të fundosë.

Έναρξη Σχολικού Έτους 2019-2020 στο Ελληνοαλβανικό Σχολείο Όμηρος - Fillimi i vitit të ri shkollor 2019-2020 në shkollën shqiptaro-greke "Omiros"!

Έναρξη Σχολικού Έτους στο σχολείο μας σήμερα. Με μεγάλη χαρά οι εκπαιδευτικοί υποδέχτηκαν τα παιδιά  και τους γονείς στο σχολείο. Από την άλλη τα παιδιά γνώρισαν την καινούργια τους τάξη και τους νέους τους εκπαιδευτικούς. Ιδιαίτερη χαρά και αγωνία είχαν οι μαθητές της πρώτης τάξης δημοτικού αλλά και αυτοί που πήγαιναν για πρώτη φορά νηπιαγωγείο.

Την τελετή έναρξης άνοιξε ο Διευθυντής του σχολείου κ Στέργιος Φιλίππου ο οποίος χαιρέτησε τους γονείς και τα παιδιά και τους ευχήθηκε μια καλή και εποικοδομητική σχολική χρονιά.

Ακολούθησαν οι χαιρετισμοί και οι ευχές της κα Μαγδαληνή Νικολάου, Γενική Πρόξενος της Ελλάδας στην Κορυτσά, του κ Ανδρέα Μήτσιου  Πρόεδρος της  "Αδελφότητας" και του Σχολείου Όμηρος, όπως και του κ Σωτηρούδα Βασιλείου  Συντονιστής Εκπαίδευσης της Ελλάδος στην Αλβανία.  

Ακολουθεί οπτικό υλικό από τους χαιρετισμούς.

Ευχόμαστε σε όλα τα παιδιά, τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς μας Καλή και γεμάτο γνώσεις σχολική χρονιά.
----------

Fillimi i vitit të ri shkollor në shkollën tonë sot. Me gëzim të madh arsimtarët pritën fëmijët dhe prindërit në shkollë. Nga ana tjetër nxënësit u njohën me klasën e tyre të re dhe mësuesit e tyre të rinj. Tepër të emocionuar ishin nxënësit e klasës së I-rë fillore por dhe ata që shkonin për herë të parë në kopësht.

Ceremoninë e hapi drejtori z Filippou Stergios i cili përshëndeti prindërit dhe fëmijët si dhe ju uroi atyre një vit të mbarë dhe konstruktiv shkollor.

Ceremonia vazhdoi me urime dhe përshëndetjet e znj. Magdalini Nikolaou Konsulle e Përgjithëshme e Greqisë në Korçë, z Andrea Micio Presidentin e Shoqatës "Vëllazërimi" dhe Shkollës "Omiros" si dhe të z Sotirudha Vasil, Koordinator të arsimit të Greqisë në Shqipëri.

Ndiqni materialin video nga fjala e tyre.

Ju urojmë fëmijëve, prindërve dhe arsimtarëve tanë një vit të mbarë shkollor dhe të mbushur me dije.

http://dim-elekp-omhros.europe.sch.gr/