Ακραίοι Αλβανοί επιχείρησαν να καταστρέψουν την προτομή του Σαχίνη στη Δερβιτσάνη

Ο μανιώδης τρόπος των αλβανικών Μ.Μ.Ε. και τα ασταμάτητες κλήσεις τους προς όλους τους Αλβανούς να καταστρέψουν οτιδήποτε θεωρούν εχθρικό για την εθνική τους ακεραιότητα, φαίνεται πως οδήγησε ομάδα ακραίων εθνικιστών της περιοχής του Αργυροκάστρου, προς τη Δερβιτσάνη. Σκοπός τους η καταστροφή της προτομής του Βασιλείου Σαχίνη, η οποία και βρίσκεται πλησίον της εκκλησίας τους χωριού.

Δημοσιεύματα βορειοηπειρωτικών μέσων ενημέρωσης, κάνουν λόγο για δέκα νεαρούς οι οποίοι και προσήχθησαν στην Αστυνομική Διεύθυνση Αργυροκάστρου, κατηγορούμενοι και για άλλες ακραίες ενέργειες προηγούμενων ετών. 

Απ' ότι έχουμε ενημερωθεί, δύο οχήματα της Αστυνομίας έχουν επιληφθεί του όλου γεγονότος και δεν έχει σημειωθεί μέχρι στιγμής καμία βεβήλωση στο μνημείο του εθνομάρτυρα.

Αξίζει να αναφερθεί πως σύμφωνα με τα μειονοτικά δικαιώματα των Ελλήνων στην Αλβανία, η ανέγερση ή και η τοποθέτηση μνημείων προς τιμήν προσωπικοτήτων της ιστορίας τους, επιτρέπεται από το κράτος και στην προκειμένη περίπτωση πληρούνται όλες οι νομικές προϋποθέσεις.

https://www.himara.gr/

Η Αποχώρηση Του Ελληνικού Στρατού Από Την Β Ήπειρο Και Οι Προετοιμασίες Για Τον Αγώνα- Ελευθερία Μαντά

Η Αποχώρηση Του Ελληνικού Στρατού Από Την Β Ήπειρο Και Οι Προετοιμασίες Για Τον Αγώνα- Ελευθερίας Μαντά by Pelasgos Koritsas on Scribd

Στον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο το διεθνές βραβείο «KlausHemmerle 2020»- Kryepiskopit Anastas iu dorëzua Çmimi Ndërkombëtar “Klaus Hemmerle 2020”

Στον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο το διεθνές βραβείο

«KlausHemmerle 2020»

για την συμβολή του στην προσέγγιση και ειρηνική συνύπαρξη

κοινοτήτων διαφορετικών παραδόσεων

Με το βραβείο KlausHemmerle 2020 θα τιμηθεί ο Αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας κ. Αναστάσιος, την Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου 2020 στις 7μμ, στον ιστορικό Καθεδρικό Ναό του Aachen της Γερμανίας. Η τιμητική αυτή διάκριση απονέμεται ανά διετία από την Κίνηση Fokolare σε διεθνείς προσωπικότητες, οι οποίες έχουν συμβάλει στην προσέγγιση και κατανόηση κοινοτήτων με διαφορετικές πολιτιστικές και θρησκευτικές παραδόσεις. Τον Έπαινο του τιμωμένου (Laudatio) θα εκφωνήσει ο Καρδινάλιος KurtKoch, Πρόεδρος του «Ποντιφικού Συμβουλίου για την Προώθηση της Χριστιανικής Eνότητος» (PCPCU). Στην ευχαριστήρια αντιφώνησή του ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος θα αναφερθεί σύντομα στο θέμα «Ειρηνική συνύπαρξη σε ένα πολυθρησκευτικό κόσμο». Η τελετή θα κλείσει με πρόγραμμα κλασικής μουσικής.

Οι Fokolare είναι μια Ρωμαιοκαθολική «Κίνηση πνευματικής και κοινωνικής ανανεώσεως», που αποβλέπει στην επικράτηση της ειρήνης και την αρμονική συνύπαρξη των ανθρώπων και των λαών. Αριθμούν περίπου 140.000 μέλη και δραστηριοποιούνται σε 180 χώρες. Από το 2002 έχουν θεσπίσει το εν λόγω βραβείο προς τιμήν του πνευματικού «γεφυροποιού» KlausHemmerle (1929-1994), ο οποίος διετέλεσε Επίσκοπος Aachen (1975-1994) και Καθηγητής της Φιλοσοφίας της Θρησκείας.

Με την ευκαιρία της εκδηλώσεως αυτής θα είναι διαθέσιμη στους ενδιαφερόμενους η γερμανική μετάφραση του βιβλίου του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου «Ιεραποστολή στα ίχνη του Χριστού», που πρόσφατα εκδόθηκε με τη φροντίδα του Πανεπιστημίου του Friburg, Ελβετίας.

(Γραφείο Τύπου) 12.2.2020

................................

Më 14 shkurt 2020, Kryepiskopi i Tiranës, Durrësit dhe i Gjithë Shqipërisë, Anastasi, u nderua me Çmimin “Klaus Hemmerle 2020”, Për kontributin e tij në përqasjen dhe bashkekzistencën paqësore të komuniteteve të traditave të ndryshme. Ceremonia e dorëzimit të Çmimit u bë në Kishën Katedrale historike të Aahenit, në Gjermani, ku morën pjesë më shumë se 300 të ftuar. Veprimtaria u hap me muzikë klasike.

Pastaj ipeshkvi i Aaheni, Dr. Helmut Dieser, bëri mirëseardhjen, duke e quajtur Kryepiskopin Anastas “pionier të besimit dhe ekumenizmit”.
Lavdërimin (Laudatio) për personin e nderuar me këtë çmim e mbajti kardinali Kurt Koh, President i “Këshillit Pontifik për Promovimin e Unitetit të Krishterë” (PCPCU), që kishte ardhur posaçërisht me këtë rast. Ai foli për rrugëtimin hierapostolik të Kryepiskopit Anastas, që e çoi në Afrikë e më pas në Shqipëri, duke ndërtuar gjithmonë marrëdhënie respekti të thellë me pjesëtarët e besimeve të tjera. Ai theksoi gjithashtu, se shembulli i Fortlumturisë së Tij është dëshmi se dialogu ndërfetar dhe angazhimi hierapostolik nuk janë në kontradiktë me njëri-tjetrin.

Gjithashtu, përshëndetën Presidentja e Lëvizjes së Fokolarëve, Maria Voce, Kryetari i Konferencë së Episkopëve Orthodhoksë të Gjermanisë, Mitropoliti Augustos Lambardakis dhe përfaqësues të Levizjes. Në ceremoni merrnin pjesë edhe episkopë orthodhoksë të kishave në Gjermani.
Në përshëndetjen e tij falënderuese, Kryepiskopi Anastas foli për temën “Bashkekzistenca paqësore në një botë multifetare”.
Me këtë rast u promovua edhe botimi në gjermanisht i librit të Kryepiskopit Anastas “Ierapostoli në gjurmët e Krishtit” “Mission auf dem Weg Jesu Christi”.

Ceremonia u mbyll me një program me muzikë klasike, me pjesë nga Bah.
Më parë, Kryepiskopi Anastas ishte pritur me këtë rast nga Kryetarja e Bashkisë së Ahahenit, Marianne Konradt.

Fokolarët janë një “Lëvizje për ripërtëritje shpirtërore dhe sociale” romano-katolike, që ka për qëllim arritjen e paqes dhe të bashkekzistencës paqësore midis njerëzve dhe popujve. Ata numërojnë reth 140.000 anëtarë dhe veprojnë në 180 vende. Prej vitit 2002 kanë themeluar çmimin në fjalë për nder të Klaus Hemmerle (1929-1994), “këtij ndërtuesi urash” shpirtërore, i cili ka qenë Episkop i Aahen (1975-1994) dhe profesor i Filozofisë së Fesë.

Σοῦ λέω ἀλήθεια ὅτι δὲν ἔγινες ἐπίσκοπος, ἐπειδὴ ἤσουν ἄξιος γιὰ ιεροσύνη, ἄλλα γιατί αὐτῆς τῆς πόλεως τέτοιος ἐπίσκοπος τῆς ἄξιζε»...

... Σοῦ λέω ἀλήθεια ὅτι δὲν ἔγινες ἐπίσκοπος, ἐπειδὴ ἤσουν ἄξιος γιὰ ιεροσύνη, ἄλλα γιατί αὐτῆς τῆς πόλεως τέτοιος ἐπίσκοπος τῆς ἄξιζε»...

 Eρώτησις ΙΣΤ':  Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέει ὅτι οἱ ἐξουσίες τοῦ κόσμου ἔχουν ταχθῆ ἀπὸ τὸν Θεὸ [Ρωμ. 13,1]. Πρέπει λοιπὸν νὰ δεχθοῦμε ὅτι κάθε ἄρχοντας ἢ βασιλεὺς ἢ ἐπίσκοπος προχειρίζεται στὸ ἀξίωμα αὐτὸ ἀπὸ τὸν Θεό;

Ἀπόκρισις: Ὁ Θεὸς λέει στὸν Νόμο: «Θὰ σᾶς δώσω ἄρχοντας σύμφωνα μέ τὶς καρδιές σας» (Ιερεμ. 3,15). Εἶναι λοιπὸν φανερὸ ὅτι οἱ μὲν ἄρχοντες καὶ οἱ βασιλεῖς ποῦ εἶναι ἄξιοι αὐτῆς τῆς τιμῆς προχειρίζονται στὸ ἀξίωμα αὐτὸ ἀπὸ τὸν Θεό. Οἱ ἄλλοι πάλι ποῦ εἶναι ἀνάξιοι προχειρίζονται κατὰ παραχώρησιν ἢ καὶ βούλησιν τοῦ Θεοῦ σὲ ἀνάξιο λαὸ ἐξ αἰτίας αὐτῆς ἀκριβῶς τῆς ἀναξιότητός των. Καὶ ἄκουσε σχετικὰ μερικὲς διηγήσεις. 

Ὅταν εἶχε γίνει βασιλεὺς ό Φωκᾶς ὁ τύραννος [Φλάβιος Φυτκάς: αὐτοκράτωρ τοῦ Βυζαντίου (602-610), περιβόητος γιὰ τὴν σκληρότητα καὶ ἀκολασία του.] καὶ ἄρχισε ἐκεῖνες τὶς αἱματοχυσίες μὲ τὸν Βονόσο [λογοθέτης (ὑπουργὸς) ἐπὶ Φλαβίου Φωκά] τὸν δήμιο, ὑπῆρχε κάποιος μοναχὸς στὴν Κωνσταντινούπολη ἅγιος ἄνθρωπος, ποὺ ἔχοντας πολλὴ παρρησία πρὸς τὸν Θεό, σὰν νὰ δικαζόταν μὲ τὸν Θεὸ καὶ ἔλεγε μὲ ἁπλότητα:

 «Κύριε, γιατί ἔκανες τέτοιον βασιλέα;» Καί τότε, ἀφοῦ τὸ ἔλεγε αὐτὸ γιὰ ἀρκετὲς ἡμέρες, τοῦ ἦλθε φωνὴ ἐκ Θεοῦ ποῦ ἔλεγε: «Διότι δὲν βρῆκα ἄλλον χειρότερο». Ὑπῆρχε καὶ κάποια ἄλλη πόλις στὴν περιοχὴ τῆς Θηβαΐδος ποῦ ἦταν γεμάτη παρανομία, τῆς ὁποίας οἱ πολῖτες διέπρατταν πολλὰ μιαρὰ καὶ ἄτοπα πράγματα. Σ' αὐτὴν λοιπὸν κάποιος ἄνθρωπος τοῦ ἱπποδρόμου διεφθαρμένος στὸ ἔπακρον ἀπόκτησε ξαφνικὰ κάποια ψευδοκατάνυξη καὶ πῆγε καὶ κουρεύτηκε μοναχὸς καὶ ντύθηκε τὸ μοναχικὸ σχῆμα. Ἀλλ' ὅμως καθόλου δὲν σταμάτησε τὶς πονηρὲς πράξεις του. Συνέβη λοιπὸν νὰ πεθάνει ὁ ἐπίσκοπος τῆς πόλεως αὐτῆς. Τότε παρουσιάσθηκε σὲ κάποιον ἅγιο ἄνθρωπο ἄγγελος Κυρίου καὶ τοῦ λέει: «Πήγαινε καὶ προετοίμασε τὴν πόλι, γιὰ νὰ χειροτονήσουν ἐπίσκοπο τὸν πρώην ἄνθρωπο τοῦ ἱπποδρόμου». Πῆγε λοιπὸν αὐτὸς καὶ ἔκανε ὁ,τί τοῦ παρηγγέλθη.

 Ἀφοῦ λοιπὸν χειροτονήθηκε ὁ προαναφερθεὶς πρώην ἢ μᾶλλον ἔτι φαυλόβιος, ἄρχισε μὲ τὸν νοῦ του νὰ φαντάζεται ὅτι κάτι εἶναι καὶ νὰ υψηλοφρονεί. Τότε τοῦ παρουσιάσθηκε ἄγγελος Κυρίου καὶ τοῦ λέει: «Γιατί υψηλοφρονείς, ἄθλιε; Σοῦ λέω ἀλήθεια ὅτι δὲν ἔγινες ἐπίσκοπος, ἐπειδὴ ἤσουν ἄξιος γιὰ ιεροσύνη, ἄλλα γιατί αὐτῆς τῆς πόλεως τέτοιος ἐπίσκοπος τῆς ἄξιζε».

Γι' αὐτὸ λοιπόν, ἂν ποτὲ δεῖς κάποιον ἀνάξιο καὶ πονηρὸ βασιλέα ἢ ἄρχοντα ἢ ἐπίσκοπο, μὴν ἀπορήσεις, μήτε νὰ κατηγορήσεις τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Ἀλλὰ μᾶλλον μάθε ἀπ' αὐτὸ καὶ πίστευε ὅτι παραδιδόμεθα σὲ τέτοιους τυράννους ἐξ αἰτίας τῶν ἀνομιῶν μας, κι ὅμως πάλι δὲν ἀφήνουμε τὰ κακά μας ἔργα.

Ὅσιος Ἀναστάσιος Σιναΐτης

Τα κατάφεραν να μετατρέψουν την δολοφονία του Κ Κατσίαφα σε αυτοκτονία! Τώρα ας περιμένουμε και άλλες "αυτοκτονίες"!!!

Δυστυχώς αυτό που περιμέναμε, υποψιαζόμασταν πως η δολοφονία του Κωνσταντίνου Κατσίφα θα μετατρέπονταν σε αυτοκτονία έγινε. Σύμφωνα με το shqiptiarja.com που φέρνει στο φως το  πόρισμα του εισαγγελέα, ο Κωνσταντίνος Κατσίφας αυτοκτόνησε με δύο σφαίρες, ένα στη σιαγόνα, από κάτω προς τα πάνω, και ένα στο στήθος, από το δικό του καλάσνικοφ μετά από την περικύκλωση από την αστυνομία, (τις ειδικές δυνάμεις) κατά την επέτειο της 28^ης Οκτωβρίου στους Βουλιαράτες. 
(Οι σφαίρες αυτές, επειδή το καλάσνικοφ ήταν σε θέση να ρίξει πολλές σφαίρες,  σύμφωνα με αυτούς, το δάχτυλο ήταν στην σκανδάλη όταν έπεφτε και πήρε και την άλλη σφαίρα στο στήθος).

Η δολοφονία που προκάλεσε έκρηξη του εθνικού συναισθήματος των Ελλήνων στην Αλβανία, μετατράπηκε σε αυτοκτονία.

Η δικαιοσύνη στην Αλβανία και ειδικά οι εισαγγελείς, είναι ευρύτατα γνωστό, πως είναι ειδική στην μετατροπή πασών των εγκλημάτων σε ό, τι θέλουν αυτοί ανάλογα με το συμφέρων τους, όποια και να είναι αυτά.

Αυτό το πόρισμα αποτελεί δεύτερη εκτέλεση του Κ Κατσίφα και όλων των Ελλήνων της Αλβανίας.

Αδέρφια μετά από αυτό να προσέχεται μην γίνουν και άλλες «αυτοκτονίες»  Ελλήνων  εξτρεμιστών στην Αλβανία, είτε από την αστυνομία είτε από τα ακραία κυκλώματα που εμφανέστατα δηλώνουν το μίσος τους με ποικίλους τρόπους και που τα ΜΜΕ προβάλλουν με τόση επιμέλεια. Η πατρίδα μας ή κοιμάται ή δεν μας θέλει. Κατά πάσα πιθανότητα ισχύ το δεύτερο.

ΑΙΩΝΊΑ Η ΜΝΉΜΗ Αδελφέ Κωνσταντίνε. Ο Θεός να σε αναπαύσει. Εμείς ξέρουμε πως ένας Έλληνας δεν γίνεται ποτέ αυτόχειρας παρά μόνο πέφτει  υπερήφανα στην μάχη για τα πιστεύω του και την ελευθερία του.

Στα χρόνια της «Λιγότερης Δύσης» - Në kohët e tkurrjes së Perëndimit

Πρέπει μάλλον να αρχίζουμε να συνηθίζουμε σε νέες πραγματικότητες.
Η περίφημη Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου εκδίδει κάθε χρόνο μία έκθεση, που γίνεται αντικείμενο συζήτησης μεταξύ αξιωματούχων και ειδικών από διάφορες χώρες.
Φέτος, ο τίτλος της έκθεσης είναι εντυπωσιακός, και αρκετά κινδυνολογικός. Αναφέρεται στο φαινόμενο της «Λιγότερης Δύσης» ή, αγγλιστί, «Westlessness». Δεν πρόκειται ασφαλώς για κάποια νέα συζήτηση. Οι «Νιου Γιορκ Τάιμς» περιέγραψαν την περυσινή διάσκεψη στο Μόναχο σαν ένα ρέκβιεμ για τη Δύση. Δεκάδες άρθρα, ομιλίες και βιβλία ασχολούνται με το ζήτημα. Ακόμη και εκείνοι που μιλούσαν για άκαιρες ή πρόωρες προφητείες αρχίζουν να κλονίζονται.
Τι είναι, λοιπόν, το φαινόμενο της «Λιγότερης Δύσης»; Πρώτα απ’ όλα το γεγονός ότι ο κόσμος μας είναι όλο και λιγότερο «δυτικός». Το κέντρο βάρους, μαζί με το χρήμα, έχει μετατοπισθεί με μεγάλη ταχύτητα προς Ανατολάς. Αυτό είναι, κατά πάσα πιθανότητα, ένα νομοτελειακό φαινόμενο που δεν αντιστρέφεται.
Το παράδοξο, βέβαια, είναι ότι ταυτόχρονα και η ίδια η Δύση γίνεται λιγότερο «δυτική». Το βλέπουμε στις ΗΠΑ με τη διακυβέρνηση Τραμπ, αλλά και στην Ευρώπη. Οι ηγέτες που εκφράζουν την αμφισβήτηση του παραδοσιακού δυτικού μοντέλου είναι οι πιο ισχυροί αυτή την ώρα. Αντιθέτως, η άλλη πλευρά βρίσκεται σε αποδρομή (Μέρκελ) ή σε βαθιά κρίση αξιοπιστίας και έλλειψης επικοινωνίας με τον μέσο πολίτη (Μακρόν, Δημοκρατικοί στις ΗΠΑ).
Η Δύση έχει περάσει και παλαιότερα περιόδους έντονης κρίσης και εσωτερικής αμφισβήτησης. Είχαμε όμως πάντοτε την πεποίθηση πως θα ξανάβρισκε τον δρόμο της, καθώς η Ιστορία κάνει κύκλους. Καθοριστικό ρόλο στην εδραίωση μιας τέτοιας μεταφυσικής –σχεδόν– αισιοδοξίας διαδραμάτιζε το αξίωμα ότι το αμερικανικό φιλελεύθερο κατεστημένο θα έβρισκε ένα «μονοπάτι» για να βγάλει τη Δύση από τα αδιέξοδά της.
Τώρα, όμως, το εν λόγω κατεστημένο έχει κυριολεκτικά χάσει την μπάλα και, το κυριότερο, την ικανότητα να καταλαβαίνει και να μιλάει στους πολίτες. Γι’ αυτό και αρχίζουμε να συμβιβαζόμαστε με το αδιανόητο μιας δεύτερης θητείας Τραμπ. Που θα σημάνει, χωρίς καμία αμφιβολία, το τέλος της Δύσης όπως την ξέραμε. Πώς το λένε οι Κινέζοι; «Μακάρι να μπορέσεις να ζήσεις σε ενδιαφέροντες καιρούς». Επ’ αυτού παράπονο δεν έχουμε.

......................................
 Alexis Papachelas

Ndoshta ka ardhur koha të fillojmë të mësohemi me realitete të reja. Konferenca e Sigurisë e Mynihut, forumi kryesor për debatin mbi politikën ndërkombëtare të sigurisë, publikon një raport vjetor që diskutohet gjerësisht nga zyrtarë dhe ekspertë të vendeve të ndryshme. Titulli që mban këtë vit Raporti i Mynihut për Sigurinë është i habitshëm dhe deri diku alarmues. Ai i  referohet fenomenit të "pa - Perëndimit" - ose ndryshe një botë më pak "perëndimore".
Ky sigurisht nuk është një debat i ri. “New York Times” e përshkroi konferencën e vitit të kaluar në Mynih si një rekuiem për Perëndimin. Dhjetëra artikuj, ligjërata dhe libra trajtojnë këtë çështje. Edhe ata që e larguan skepticizmin si profeci të parakohshme kanë filluar të dyshojnë te vetja. Atëherë, çfarë është “pa Perëndimin”? Para së gjithash, është ideja që të dyja njëkohësisht, bota dhe vendet "perëndimore" po humbasin terren. Qendra e gravitetit, si dhe kapitali, janë zhvendosur me shpejtësi në Lindje. Kjo është ndoshta një prirje e pashmangshme që nuk mund të kthehet mbrapsht.
Sidoqoftë, paradoksi është se në të njëjtën kohë, vetë Perëndimi po bëhet më pak "perëndimor". Kjo është vërejtur te Shtetet e Bashkuara nën Presidentin Donald Trump, si dhe në kontinentin evropian. Drejtuesit që kanë zgjedhur të sfidojnë modelin tradicional perëndimor janë ata që janë më të fuqishmit për momentin. Ndërkohë, ndikimi i kampit rival është në dobësim e sipër (kancelarja gjermane Angela Merkel) ose në një krizë të thellë besueshmërie dhe larg qytetarëve mesatarë (Presidenti Emmanuel Macron në Francë ose demokratët në SHBA).
Perëndimi ka kaluar kohë të kriza të mëdha dhe dyshimeve të brendshme më parë. Por ne gjithmonë kemi pasur bindjen se përfundimisht do ta gjente rrugën e tij sërish, pasi historia priret të përsërisë vetveten. Faktori që luajti një rol vendimtar në krijimin e një optimizmi të tillë -  thuajse metafizik - ishte premisa që establishmenti liberal amerikan do të gjente gjithmonë një mënyrë për ta nxjerrë Perëndimin nga çdo situatë pa rrugëdalje. Por tani ky establishment është në çrregullim dhe, më e rëndësishmja, ka humbur aftësinë për të kuptuar dhe folur me njerëzit e tij. Kjo është arsyeja pse ne kemi filluar të pajtohemi me atë që nuk e mendonim kohë më parë: një mandat të dytë për Trump-in. Një perspektivë e tillë do të thoshte pa dyshim fundi i Perëndimit siç ne e njohim. Ndërsa mallkimi kinez: “Jetofshi në kohë interesante” duket se po ngjit. Sigurisht që në kohë të tilla po jetojmë!
Kathimerini/TvT

 Përktheu: http://www.respublica.al/

Αδιέξοδα του παντουρκισμού Και που θα οδηγήσει το άγχος μεγαλομανίας του Ερντογάν

ASSOCIATED PRESS

Ο παντουρκισμός, δηλαδή η ιδεολογία του τουρκικού επεκτατισμού, στοχεύει στην δημιουργία μιας «Μεγάλης Τουρκίας» που θα εκτείνεται από την Ασία, τον Καύκασο, την Μέση Ανατολή, την Βόρεια Αφρική μέχρι και όλα τα Βαλκάνια.

Όσο εξωπραγματικό και να φαντάζει το «όραμα» αυτό, και μάλιστα μέσα στον εικοστό πρώτο αιώνα και στις συνθήκες της σύγχρονης εποχής, δυστυχώς αποτελεί την σταθερή, κρυφή ή φανερή πολιτική όλων των κυβερνήσεων της Τουρκικής Δημοκρατίας που ιδρύθηκε τον Οκτώβριο του 1923, αν και επίσημα το «όραμα» είχε εναγκαλιστεί μόνο το καθεστώς των Νεότουρκων, μετά την επανάσταση του 1908.

Έκτοτε, η μεθοδική, ψυχρή και κυνική επιδίωξη το στόχων του παντουρκισμού υπηρετήθηκε πιστά, από όλες ανεξαιρέτως τις τουρκικές κυβερνήσεις διατηρώντας κάποιες διαφωνίες μόνο όσον αφορά τους τρόπους επίτευξης των δεδομένων στόχων.

Έτσι και σήμερα, πέρα από τους Ερντογάν, Τσαβούσογλου, Χουλουσί Ακάρ κ.α,  ο αρχηγός της τουρκικής αξιωματικής αντιπολίτευσης Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου, αφού συμφώνησε πλήρως με τις Τουρκικές  «επεμβάσεις» στην Συρία, κατηγορεί με κραυγαλέο λαϊκισμό τον πρόεδρο της Τουρκίας γιατί προτίμησε να επέμβει στην Λιβύη, αντί να πάρει μερικά Ελληνικά νησιά… που είναι δίπλα!

Μέχρι την σημερινή Ερντογανική Τουρκία, οι διαχρονικοί στόχοι της ιδεολογίας του παντουρκισμού επιτυγχάνονταν σταδιακά με όμορφα λόγια και ύπουλες πράξεις*.

Η τουρκική διπλωματία εδώ και ένα ολόκληρο σχεδόν αιώνα, χρησιμοποιούσε πάντοτε «διακηρύξεις ειρήνης» και όμορφα λόγια «φιλίας» ακόμα και για τις πιο αποτρόπαιες πράξεις της, αποφεύγοντας επιμελώς να εκτεθεί σε απροκάλυπτη αποκάλυψη των «οραμάτων» της.

Όλα αυτά, μέχρι την επιβολή του απολυταρχικού καθεστώτος της Φαμίλιας Ερντογάν, ιδιαίτερα μετά το «πραξικόπημα» του 2016.

Ο πρόεδρος της Τουρκίας (και αρχηγός της Φαμίλιας) Ρετζέπ Τ. Ερντογάν θεώρησε εαυτόν τόσο ισχυρό ώστε άρχισε να διακηρύσσει επίσημα τα οράματα των παντουρκιστών μιλώντας για σύνορα της καρδιάς του, γαλάζιες πατρίδες και πολλά άλλα.

Στόχος του, να πετύχει όσο το δυνατόν περισσότερες «κατακτήσεις» μέχρι το 2023 που συμπληρώνονται εκατό χρόνια από την ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας, ξεπερνώντας όλους ανεξαιρέτως τους προκατόχους του!

Ήδη, είχε να ξεπεράσει τον μύθο του ιδρυτή της σύγχρονης Τουρκίας Μουσταφά Κεμάλ, την μεγάλη «κατάκτηση» του Ετζεβίτ στην Κύπρο (με τις πανίσχυρες πλάτες Βρετανίας, Αμερικής και πολλών άλλων), καθώς και τα «επιτεύγματα» διαφόρων παντουρκιστών που παρέλασαν κατά καιρούς από την κορυφή της τουρκικής κρατικής εξουσίας (Ινονού, Μπαγιάρ, Μεντερές κ.ο.κ.ε).

Έτσι το άγχος της μεγαλομανίας να πετύχει μέσα σε λίγα χρόνια όσα οι προηγούμενοι πέτυχαν μέσα σε ένα αιώνα, τον οδήγησε εσπευσμένα σε μια επικίνδυνη πορεία της οποίας η πιθανότερη κατάληξη είναι τα βράχια.  

Η πορεία αυτή που επιβάλλεται από την ανάγκη ταχύτατης εκπλήρωσης του παντουρκικού «οράματος», δημιουργεί ανυπέρβλητα και επικίνδυνα αδιέξοδα τα οποία συνοψίζονται, σε μερικά από τα «μέτωπα» που έχει ανοίξει, ως εξής:

Κύπρος: Οι διάφορες «τρύπες» -κυριολεκτικά και μεταφορικά- που κάνει η Τουρκία μέσα στην θαλάσσια περιοχή της Κυπριακής ΑΟΖ με τις δήθεν γεωτρήσεις, έχουν εξασφαλίσει παγκόσμια καταδίκη.

Η Τουρκία από την μια πλευρά «αγνοεί» την ύπαρξη της Κυπριακής Δημοκρατίας την οποία όμως έχουν αναγνωρίσει όλες σχεδόν οι χώρες - μέλη του ΟΗΕ, επιμένοντας να την «εξισώνει» με ένα «φάντασμα κράτους» που δημιούργησε μετά την εισβολή στην Κύπρο το 1974 και το οποίο «αναγνωρίζει» μόνο η ίδια, περιφρονώντας προκλητικά την παγκόσμια νομιμότητα.

Από την άλλη όμως πλευρά, δεν έχει κανένα πρόβλημα να επικαλείται την παγκόσμια νομιμότητα του ΟΗΕ που διόρισε τον μη εκλεγμένο Αλ Σάρατζ σαν «Πρόεδρο του Προεδρικού Συμβουλίου της Λιβύης» και επικεφαλής των προσπαθειών ειρήνευσης στην Λιβύη, χωρίς βέβαια καμιά νομιμοποίηση για «συμφωνίες».

Εκεί δηλαδή που δεν την συμφέρει, ας λένε όλες οι χώρες του ΟΗΕ ότι θέλουν, εκεί όμως που την συμφέρει επικαλείται την «νομιμότητα του ΟΗΕ», ακόμα και όταν είναι επιφανειακή!

Η Τουρκία έχει πετάξει στον κάλαθο των άχρηστων όλες τις αποφάσεις του ΟΗΕ για την Κυπριακή Δημοκρατία, αλλά δεν έχει κανένα πρόβλημα να επικαλείται φορτικά όσες αποφάσεις του ΟΗΕ θεωρεί ότι την εξυπηρετούν.

Η αδιέξοδη αυτή  πολιτική της Τουρκίας στην Κύπρο εδώ και ολόκληρες δεκαετίες, με τελικό στόχο την «κατάκτηση» ολόκληρης της Κύπρου, επιβαρύνεται σημαντικά με τις δήθεν γεωτρήσεις και άλλες επιθετικές κινήσεις, οι οποίες καταδικάζονται κατ΄ επανάληψη από Αμερική, Ευρωπαϊκή Ένωση (έχει κινήσει και διαδικασία κυρώσεων), Γαλλία, Αίγυπτο, Σαουδική Αραβία, Ισραήλ, Ρωσία αλλά και από τους ίδιους τους «προστατευμένους» Κύπριους μουσουλμάνους**!

Ελλάδα: Το αναφαίρετο δικαίωμα της Ελλάδος να επεκτείνει ανά πάσα στιγμή τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια, η δυνατότητα υπογραφής διμερών ή τριμερών συμφωνιών καθορισμού ΑΟΖ με Κυπριακή Δημοκρατία, Αίγυπτο και Ιταλία καθώς και το αυτονόητο δικαίωμα αυτοάμυνας (άρθρο 51 καταστατικού χάρτη ΟΗΕ), αποτελούν μια ισχυρή ασπίδα απέναντι στις φαντασιώσεις των παντουρκιστών.

Το γεγονός ότι η ίδια η Τουρκία επικαλείται το δικαίωμα της αυτοάμυνας (με την υποκριτική μάλιστα «συμπαράσταση» της Αμερικής) για τα στρατιωτικά φυλάκια που δημιούργησε με εισβολή σε Συριακά εδάφη, αλλά το αρνείται για τα Ελληνικά νησιά του Αιγαίου ζητώντας κάθε ώρα την «αποστρατικοποίηση» τους, σίγουρα αποτελεί πανηγυρική επιβεβαίωση της τουρκικής αλαζονείας! 

Η αλαζονεία αυξάνεται ακόμα περισσότερο, όταν γίνονται συνεχώς επίσημες δηλώσεις (Ερντογάν, Τσαβούσογλου κ.α.) πως τα «νησιά δεν έχουν υφαλοκρηπίδα», προφανώς επειδή απλά … έτσι συμφέρει στην Τουρκία. Κρήτη, Κύπρος, Μάλτα, Αγγλία, Ρόδος, Ιαπωνία κ.ο.κ.ε. δεν πρέπει να έχουν υφαλοκρηπίδα γιατί αυτό δεν εξυπηρετεί τα οράματα των παντουρκιστών!

Τα εξωπραγματικά αυτά οράματα, αποτελούν ένα υπαρκτό μεν κίνδυνο για την Ελλάδα, καταδικασμένο όμως σε πλήρη αποτυχία από τα ανυπέρβλητα αδιέξοδα που δημιουργούν τα ίδια!

Συρία: Τρεις διαδοχικές «επεμβάσεις» με την υποστήριξη Αμερικής και Ρωσίας (η κάθε μία για τους δικούς της λόγους) και με τουρκικές «διαβεβαιώσεις» περί ειρηνικής αποχώρησης, όταν και όποτε φύγουν όλες οι ξένες δυνάμεις από την Συρία, δηλαδή κάποτε στο μη ορατό μέλλον.

Η σταθεροποίηση όμως του Μπάσαρ Αλ Άσαντ και η σταδιακή απόκτηση ελέγχου στο μεγαλύτερο μέρος της Συρίας, οδήγησε στην αντιπαράθεση των Σύριων όχι μόνο με τους βασιβουζούκους με διάφορες ονομασίες που χρησιμοποιούν συστηματικά οι Τούρκοι στις διάφορες «επεμβάσεις», αλλά και με τον τουρκικό στρατό.

Το αποτέλεσμα της πρώτης αυτής αντιπαράθεσης με πολλούς τούρκους στρατιώτες νεκρούς, οδηγεί το αδιέξοδο στο ανώτατο πλέον επίπεδο Ρωσίας – Τουρκίας. Ταυτόχρονα, υπενθυμίζει με το πιο έντονο τρόπο, σε συνδυασμό με την μέχρι τώρα εμπειρία σε κουρδικές περιοχές της Συρίας, πως η παραμονή τουρκικών στρατευμάτων μέσα σε Συριακά εδάφη δεν θα είναι μια εύκολη υπόθεση και φαίνεται να δικαιώνει εκείνους που υποστηρίζουν πως η Συρία θα αποτελέσει το σύγχρονο Βιετνάμ της Τουρκίας.

Λιβύη:  Η διάσκεψη του Βερολίνου και η συμφωνηθείσα «κατάπαυση του πυρός», δεν εμπόδισε βέβαια την Ερντογανική Τουρκία να δημιουργήσει αερογέφυρα μεταφοράς πληρωμένων βασιβουζούκων και θαλάσσια αποστολή στρατιωτικού εξοπλισμού προκειμένου να επιμηκύνει την παραμονή  του Αλ Σάρατζ στην τυπική του προεδρία.

Η Τουρκία μάλιστα ισχυρίζεται ότι «πάει εκεί που την καλούν», ξεχνώντας βέβαια πως μόλις πριν από λίγους μήνες πήγε στην Συρία για τις ανάγκες εκπλήρωσης των οραμάτων των παντουρκιστών, με το ζόρι!

Η επίκληση από την Τουρκία ενός νομικά διάτρητου «μνημονίου» που υπέγραψε ένας μη εκλεγμένος και μη εξουσιοδοτημένος από την Λιβυκή βουλή «Πρόεδρος», είναι καταδικασμένο να παραμείνει άχρηστο.

Η στρατιωτική «νίκη» στην έρημο της Λιβύης με αντίπαλο τον Στρατηγό Χαλίφα Χαφτάρ αποτελεί ένα όνειρο θερινής νύχτας για τους παντουρκιστές και τους πληρωμένους βασιβουζούκους «μαχητές» τους.

Αν σε αυτά προστεθεί η σχεδόν καθολική διεθνής κατακραυγή για την τουρκική απόπειρα πειρατείας, συμπληρώνεται η εικόνα των αδιεξόδων της τουρκικής «επέμβασης» στην Λιβύη.  

Τα αδιέξοδα όμως που δημιουργούν τα εξωπραγματικά οράματα των παντουρκιστών δεν περιορίζονται μόνο σε Κύπρο, Ελλάδα, Συρία ή Λιβύη. Απλώνονται στην Ιερουσαλήμ, την Παλαιστίνη, την Κριμαία,  την αυτόνομη επαρχία της Σιντσιάνγκ της Κίνας και σε πολλά άλλα μέρη του κόσμου!

Η επιδίωξη της μέγιστης εκπλήρωσης των οραμάτων αυτών μέχρι τον Οκτώβριο του 2023, αναμφίβολα δημιουργούν όχι μόνο κινδύνους για την ειρήνη αλλά και μεγαλύτερα αδιέξοδα και πολύ περισσότερους «αντιπάλους», ιδιαίτερα ισχυρούς.

Συμπέρασμα: Ο επικίνδυνος για την ειρήνη και την ασφάλεια παντουρκισμός που υπηρετούν όλες οι κυβερνήσεις της Τουρκίας και ιδιαίτερα η σημερινή Ερντογανική Τουρκία, επιβάλλει σε Ελλάδα και Κύπρο την μεγαλύτερη δυνατή επαγρύπνηση και επιφυλακή.

Η αδυναμία οποιασδήποτε συνεννόησης με ανθρώπους που διαπνέονται από εξωπραγματικά οράματα, αντισταθμίζεται από την αποτρεπτική δύναμη μιας πιθανής, τουρκικής πανωλεθρίας που θα συμπαρασύρει ολόκληρη την Φαμίλια Ερντογάν.

Η αποτρεπτική δύναμη όχι μόνο της Ελλάδος αλλά και όλων των «αντιπάλων» του παντουρκισμού, αποτελεί στέρεη ελπίδα διατήρησης της ειρήνης, παρά τις συνεχείς προκλήσεις και φωνασκίες των διαφόρων υποτακτικών του.

Οι παντουρκιστές από την επικράτηση των νεότουρκων το 1908 και το πάθημα του πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου, δεν αποτόλμησαν καμιά απολύτως επιθετική ενέργεια χωρίς πολύ γερές πλάτες και σίγουρη επιτυχία.

Και οι δύο αυτές προϋποθέσεις, σε συνδυασμό με τα πολύ-επίπεδα αδιέξοδα που δημιούργησε η πλεονεξία και η μεγαλομανία της Ερντογανικής Φαμίλιας, είναι βέβαιο πως δεν υπάρχουν, ούτε και πρόκειται να εξασφαλιστούν στο προσεχές μέλλον.

Αντίθετα είναι πλέον ορατή, όλο και πιο καθαρά, η πορεία της Ερντογανικής Τουρκίας προς τα βράχια, σαν συνέπεια των πολλαπλών αδιεξόδων που δημιούργησε με την ψευδαίσθηση μιας υπερδύναμης η οποία μπορεί να επιβάλλει σε όλους αυτό που θέλει – όσο παράλογο και αν είναι…

__________________________________

*1 Η Τουρκική πολιτική των όμορφων λόγων και των ύπουλων πράξεων απέναντι στον Ελληνισμό, περιγράφεται στο διαχρονικό, αυτοβιογραφικό βιβλίο «Το Θαύμα – Μια πραγματική ιστορία» που είναι διαθέσιμο εντελώς δωρεάν τόσο στην 5.η Ελληνική έκδοση (2020) όσο και στην 3.η Αγγλική έκδοση (2019) από την Βιβλιοθήκη του International Hellenic Association. Η δωρεάν ηλεκτρονική έκδοση του 2020 περιλαμβάνει επικαιροποιημένη βιβλιογραφία εκατοντάδων πηγών σε Ελληνικά, Αγγλικά, Γαλλικά και Τουρκικά βιβλία.     

*2 Ο ίδιος ο αρχηγός της ελεγχόμενης από την Τουρκία διοίκησης των κατεχομένων Κυπριακών εδαφών Μουσταφά Ακιντζί, δήλωσε στην εφημερίδα Guardian (10/2/2020) πως «το σενάριο προσάρτησης, όπως στην περίπτωση της Κριμαίας, είναι φρικτό».

https://www.huffingtonpost.gr