Μήνυμα από την Γερόντισσα Θέκλα

Ευρισκόμενη στην τέταρτη εβδομάδα της καραντίνας και εν όψει των Αγίων ημερών του Πάσχα, πιεζόμενη από το άγχος και τον φόβο που προσπαθούν να μας επιβάλουν, την πίεση που δημιουργεί η διακυβέρνηση του μοναστηριού κάτω από αυτές τις συνθήκες και την βαθιά λύπη με τη οποία γεμίζει την καρδιά μου ο πόνος και η θλίψη των ανθρώπων γύρω μας για την  στέρηση κάποιων βασικών αναγκών και κυρίως την στέρηση της μεγίστης παρηγοριάς και πηγής δυνάμεως που είναι ο εκκλησιασμός και του δυνατότερου φαρμάκου που είναι η Θεία Kοινωνία, κατέφυγα στην απόσυρση, στην «κατά μόνας» προσευχή και παρακάλεσα και διαρκώς παρακαλώ τον Θεό να απλώσει το άπειρο έλεος του στον κόσμο του,  να θεραπεύσει τους ασθενείς να τους δυναμώνει και να παρηγορεί και να ανακουφίζει τους ηλικιωμένους και όσους μαστίζονται από μοναξιά και έχουν κάθε μορφής δυσκολία.

Αισθανόμουν κάποια ενοχή διότι εμείς αυτή την στιγμή έχουμε αυτήν την παρηγοριά της μυστηριακής ζωής, ενώ οι αδελφοί μας την στερούνται και προσπαθούσα να βρώ τρόπο να τους παρηγορήσω. Τότε άκουσα στα αυτιά μου μια φωνή να μου λέει «για θυμήσου εσείς τι κάνατε;» Τότε σαν να άνοιξε ο νούς  μου και είδα μπροστά μου και πιστέψτε με, ξαναέζησα «εν αισθήσει» τις στιγμές εκείνες τις μοναδικές .

Όταν πήγα στο μοναστήρι το 1975 (πριν 45 χρόνια) ήταν η εποχή που η συνοδεία της μονής Φιλοθέου ήταν ακόμη μικρή σε αριθμό μοναχών και οι ιερείς ήταν ελάχιστοι. Έτσι, δεν υπήρχαν ιερείς διαθέσιμοι ώστε να εξυπηρετούν τα μετόχια. Επειδή το μοναστήρι μας ήταν μετόχι της μονής Φιλοθέου για χρόνια δεν είχαμε ιερέα. Όποτε μπορούσαν (ελάχιστες φορές) έρχονταν, αλλά ποτέ δεν μπορούσαν να απουσιάζουν από το μοναστήρι ημέρες μεγάλων εορτών. Χριστούγεννα, Πάσχα, Ευαγγελισμού, Δεκαπενταύγουστος, Πεντηκοστή κ.λ.π. πάντα είμασταν χωρίς ιερέα.

Λογικά αν αυτό γινόταν σε ενορία, οι άνθρωποι θα διαμαρτύρονταν, θα φώναζαν, θα έλεγαν άπρεπα λόγια ίσως και να καταριόταν ακόμα και ο μόνος χαρούμενος θα ήταν ο «πειράζων» με τους αγγέλους αυτού.

Σ’εμάς γινόταν το αντίθετο. Νηστεύαμε, προετοιμαζόμασταν για την θεία Κοινωνία, μαζευόμασταν στο μικρό μας παρεκκλήσι, που ήταν η προέκταση ενός διαδρόμου, (το ¼ από το εκκλησάκι μας εδώ στη Μονή) διαβάζαμε την ακολουθία μας και στο τέλος η αγιασμένη μας Γερόντισσα Μακρίνα, μας «κοινωνούσε» δίνοντας μας μεγάλο αγιασμό και αντίδωρο και πάντα μας έλεγε ότι, αν εμείς είμαστε «όπως πρέπει» τότε είναι δυνατόν αοράτως να μας κοινωνούν οι Άγιοι Άγγελοι, όπως διαβάζουμε πολλές φορές στους βίους Αγίων.

Πιστέψτε με, τότε ζήσαμε πολλές ουράνιες καταστάσεις που δεν τις ζήσαμε ξανά όταν πλέον είχαμε μόνιμο ιερέα, σαρανταλείτουργα  κ.λ.π.

Τώρα καταλαβαίνω ότι λόγω της στέρησης αλλά και του μεγάλου πόθου και της υπομονής ο Θεός μας χαρίτωνε με χάρι μαρτυρική.

Το εκκλησάκι ευωδίαζε σαν να το είχαν ράνει με μύρα. Τα μάτια μας έτρεχαν δάκρυα ασταμάτητα. Η καρδιά μας σκιρτούσε από την χάρι του Θεού.

Τις ημέρες που «κοινωνούσαμε» χωρίς κάν να το σκεφτούμε, μιλούσαμε ψυθιριστά διότι αισθανόμασταν ότι ζούσαμε σε μία μυσταγωγία. Στο στόμα μας λέγοντας την ευχή γευόμασταν σαν να είχαμε μια ευωδιαστή καραμέλα. Αισθανόμασταν την Θεία Κοινωνία και ας μην είχαμε κοινωνήσει και όλη την ημέρα προσέχαμε να μην φτύσουμε ή μασίσουμε μαστίχα και κατόπιν την πετάξουμε. Τόσο μεγάλη ήταν η αίσθηση της Θείας Κοινωνίας.

Ότι κι αν γράψω δεν είναι δυνατόν να περιγράψω την αίσθηση  της χάριτος του Χριστού που ζήσαμε εκείνες τις μέρες της στέρησης διότι δεν περιγράφεται με λόγια.

Μετά από λίγα χρόνια οι ιερείς στην μονή Φιλοθέου αυξήθηκαν και δεν είχαμε πλέον πρόβλημα.  Όλα είχαν μπεί στον ρυθμό τους.

Μετά από δεκαεννέα χρόνια όταν η υπακοή μας έφερε με την αδελφή Εφραιμία εδώ στον Καναδά αντιμετωπίσαμε πάλι το ίδιο πρόβλημα. Έλλειψη ιερέων! Η μονή μας για επτά χρόνια δεν είχε ιερέα. Τώρα όμως το πράγμα δεν ήταν τόσο σκληρό διότι οι ιερείς μας με την εντολή του Μητροπολίτη έρχονταν τις καθημερινές και λειτουργούσαν ώστε να κοινωνούμε. Όμως πάλι τα Σαββατοκύριακα και τις ημέρες των εορτών δεν είχαμε ιερέα. Οι ιερείς έπρεπε να λειτουργούν στις κοινότητες τους. Μόνες μας κάναμε τις ακολουθίες, στολίζαμε τις εικόνες, στολίζαμε τον Σταυρό την ημέρα της Υψώσεως και την Σταυροπροσκυνήσεως, βγάζαμε τον σταυρό την Μεγάλη Πέμπτη κ.λ.π. και προσπαθούσαμε να διατηρήσουμε το ηθικό και την διάθεση των νεαρών δοκίμων που είχαν πλήρη απειρία.

Αυτά μαζί με πολλά άλλα είναι τώρα ένας πλούτος εμπειρίας που υπάρχει μέσα μας και οσάκις χρειαστεί ανοίγουμε το θησαυροφυλάκιο της πείρας και διαλέγουμε ό,τι χρειαζόμαστε ανάλογα  με την περίπτωση.

Ξαφνικά σαν να ανοίχτηκε ο νούς μου, ξαναέζησα όλη αυτή την πνευματική κατάσταση πολύ έντονα σαν μια απάντηση στην προσευχή μου και το μήνυμα ήταν ότι όποιος ετοιμασθεί με ταπείνωση, χωρίς γογγυσμό και διαμαρτυρία, με πολύ προσευχή και πίστη στην πρόνοια του Θεού και πάρει τον αγιασμό και το αντίδωρο αντί της Θείας Κοινωνίας και θεωρεί πως ο Θεός δεν επέτρεψε να κοινωνήσει ως ανάξιος και απροετοίμαστος που είναι, τότε αυτός ο άνθρωπος θα χαριτωθεί από τον Θεό με χάρι μαρτυρική για την οποία ο Άγιος Λουκάς ο ιατρός έλεγε «αγάπησα πολύ την χάρι του μαρτυρίου που τόσο θαυμαστά καθαρίζει την ψυχή».

Ο πειρασμός θέλησε να μας κλείσει τις εκκλησίες. Ας κάνουμε εμείς τα σπίτια μας εκκλησίες.

Έντεκα μας έκλεισε, έντεκα χιλιάδες να ανοίξουμε εμείς. Κάθε σπίτι ας γίνει εκκλησία. Η προσευχή να ανεβαίνει πύρινη στον ουρανό. Το λιβάνι να μοσχοβολήσει σε όλες τις γειτονιές.

Το καντήλι και το κερί να ανάβει διαρκώς. Να παρακολουθούμε τις ακολουθίες στα μέσα ενημέρωσης,  προσευχόμενοι και όχι ξαπλωμένοι, ή τρώγοντας, ή καπνίζοντας κ.λ.π. Αν κάνουμε έτσι, αντί να κλείσουν οι εκκλησίες θα μεγαλώσουν, θα πλατύνουν και θα γίνουν ολόκληρες οι πόλεις εκκλησίες. Τότε θα δώσει και ο Θεός την ευλογία Του. Βλέποντας την μετάνοια και την πίστη μας θα επιτιμήσει την ασθένεια και θα μας δώσει την ελευθερία μαζί  με τις εκκλησίες και χρόνους ζωής για να εργαστούμε για τον Θεό.

Σας εύχομαι καλή Μεγάλη Εβδομάδα, πνευματική άνοδο, υγεία διπλή πνεύματος και ψυχής,

υπομονή με άπειρη εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού και το φώς της Αναστάσεως να λάμψη μέσα στις καρδιές και να τις γεμίσει με όλα τα δώρα του Παναγίου Πνεύματος. ΑΜΗΝ.

«ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΛΑΜΠΡΟΦΟΡΟ ΑΝΑΣΤΑΣΗ !!!!»

Με άπειρη την εν Χριστώ αγάπη

Ελάχιστες εν Χριστώ,

Γερόντισσα Θέκλα και αδελφές

Η Μεγάλη Εβδομάδα Αρχιμ Επιφάνιος Χατζηγιάγκου Φλώρινα!

Τα παιδιά του Ελληνοαλβανικού Σχολείου Όμηρος μας εύχονται για το Πάσχα μέσα από τις ζωγραφιές τους! - Nxënësit e Shkollës Omiros urojnë Pashkën me vizatimet e tyre!

H Μεγάλη Εβδομάδα!!!

Οι γιατροί χαρίζουν κόκκινα αυγά στους ασθενείς με κορονοϊό για το Πάσχα των Καθολικών! - Mjekët dhurojnë vezë të kuqe tek pacientët me koronavirus me rastin e Pashkës Katolike!

Η Υπουργός Υγείας της Αλβανίας κ. Μοναστηριλίου, δημοσίευσε φωτογραφίες που εμφανίζουν τους γιατρούς να χαρίζουν κόκκινα αυγά στους ασθενείς με κορονοϊό στο νοσοκομείο με την ευκαιρία του Πάσχα των Καθολικών. Βλέπετε στην Αλβανία επειδή η θρησκεία απαγορεύτηκε από την δικτατορία το να πιστεύεις θεωρείτε σημαντικό και αρετή και αυτό το προβάλλουν όλοι και τα ΜΜΕ και οι πολιτικοί. Η πίστη για τους ανθρώπους που έζησαν την απαγόρευση και το διωγμό θεωρείτε σημαντική στοιχείο της ζωής τους. Φαίνεται ότι ο άνθρωπος όταν στερείται κάτι μόνο τότε καταλαβαίνει καλύτερα την αξία της. 

Ministria e Shendetit Publik znj Monastirliu publikoi foto me mejkët që ju falin vezë të kuqe të sëmirëve me kronoavirus  në spital me rastin e Pashkës së Katolikëve. Në Shqipëri besimi fetar u ndalua gjatë diktaturës. Të besosh konsiderohet e rëndësishme dhe virtyt. Këtë fakt e shfaqin si mediat ashtu dhe bota politke. Besimin për njerëzit që jetuan ndalimin dhe përndjekjen konsiderohet element i rëndësishëm në jetën e tyre. Me sa duket njeriu kur i ndalohet diçka vetëm atëhere kupton me të vërtetë vlerën e saj.   

Μία φωτογραφία 1000 λέξεις: Οι βουλευτές της Κορυτσάς στην Ελληνική βουλή με την κοινότητα τους, το 1915- Një fotografi baraz 1000 fjalë: Deputetët e Korçës në Parlamentin Grek bashkë me komunitetin 1915.

1 Qershor 1915

Ερήμωσης της Ηπείρου. - Ποίημα

Το παρακάτω ποίημα γράφτηκε και εκφωνήθηκε από τον ίδιο τον  εθνικό ποιητή της Κορυτσάς τον Γεώργιο Μπαϊρακτάρη κατά την ορκωμοσία των ιερολοχιτών στις 7 Ιανουαρίου 1914 στην Ι.Μ Κορυτσάς. Παρόν ήταν και ο Μητροπολίτης Κορυτσάς Γερμανός. 

Κυριακή τῶν Βαΐων - E Djela e Dafinës

Κυριακή τῶν Βαΐων  Ἡ Κυριακή τῶν Βαΐων εἶναι ἡ γέφυρα διά τῆς ὁποίας περνᾶμε ἀπό τήν Μεγάλη Τεσσαρακοστή στήν Μεγάλη Ἑβδομάδα, στήν Ἑβδομάδα τῶν Ἁγίων Παθῶν. Ὁ Κύριος εἰσέρχεται στά Ἱεροσόλυμα ταπεινά καί θριαμβευτικά συγχρόνως. Ταπεινά, διότι ὁ θρόνον ἔχων οὐρανόν, κάθεται ἐπάνω σέ ὑποζύγιο. Ὁ τοῖς Χερουβείμ ἐποχούμενος καί ὑμνούμενος ὑπό τῶν Σεραφείμ, κάθεται ἐπάνω σέ πῶλον ὄνου. Θριαμβευτικά, διότι τά πλήθη τοῦ λαοῦ ἀναγνωρίζουν στό πρόσωπό Του τόν βασιλιά τοῦ Ἰσραήλ, καί μέ τούς κλάδους τῶν φοινίκων στά χέρια Τόν ἐπευφημοῦν ὡς τόν Κύριο τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου. Ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ἔδειχναν τόν σεβασμό καί τήν ἀναγνώριση ἦταν πρόχειρος καί ἁπλός, ἀλλά ταυτόχρονα θερμός καί ἐνθουσιώδης. Μέ τά βαΐα τῶν φοινίκων ἔδειχναν, ὅτι εἶχαν γι᾿ Αὐτόν ἰδέα μεγαλύτερη καί ἀνώτερη ἀπό προφήτη. Στήν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου φέρονται οἱ Μάρτυρες νά κρατοῦν στά χέρια κλάδους φοινίκων, σάν ἔμβλημα νίκης κατά τοῦ κόσμου καί τῆς ἁμαρτίας. Ὁ Χριστός μέ τόν θάνατό του ἄρχισε νά νικᾶ τίς ἀρχές καί ἐξουσίες τοῦ σκότους. Μέχρι τώρα ὁ θεῖος Διδάσκαλος περιερχόταν τήν Ἰουδαία καί τήν Γαλιλαία πεζός. Τώρα μπαίνει στά Ἱεροσόλυμα καθισμένος πάνω σέ γαϊδουράκι. Δέν εἶναι κάποια συνήθης πορεία, ἀλλά βασιλική εἴσοδος.  Πρίν τό ἀπέφευγε, τώρα ὅμως πού ἦρθε ὁ καιρός τοῦ πάθους δείχνει ὅτι εἶναι βασιλιάς. Αὐτό κρύβει πολλούς συμβολισμούς. Ὁ ὄνος εἶναι ἀκάθαρτο ζῶο σύμφωνα μέ τόν παλαιό νόμο, ἀλλά πειθαρχικός. Συμβολίζει τά ἔθνη, τήν κλήση νέων λαῶν, ἐπάνω στούς ὁποίους κυριαρχικά θά καθήσει ὁ Χριστός. Δηλαδή θά Τόν ἀναγνωρίσουν Δεσπότη καί Βασιλιά. Ὁ ὄνος ἦταν νέος καί ἀδάμαστος, ἀτίθασος. Μέχρι τώρα κανείς δέν κάθησε πάνω σ᾿ αὐτόν, ἄρα ἦταν κατάλληλος γιά ἱερή χρήση, δηλαδή νά καθήσει ὁ Χριστός, νά τεθεῖ στήν ὑπηρεσία Του. Ὅ,τι πιάνει ὁ ἄνθρωπος, ὅ,τι χρησιμοποιεῖ, τό μολύνει. (Αὐτό μᾶς ὑπενθυμίζει τίς θυσίες τῶν Ἑβραίων, γιά τίς ὁποῖες διάλεγαν δαμάλια πού οὔτε ἐργάσθηκαν, οὔτε ποτέ μπῆκαν σέ ζυγό). Παρ᾿ ὅτι δέν γνώριζε ἀπό χαλινό, φερόταν εὔτακτα, ἥσυχα. Αὐτό ἦταν μία προφητεία τοῦ μέλλοντος. Ἔδειχνε τήν παραδοχή καί ὑπακοή τῶν ἐχθρῶν καί τήν μεταβολή τους σέ λαό τοῦ Θεοῦ. Προηγουμένως ἔστειλε τούς μαθητές νά πᾶνε στήν ἀπέναντι κώμη καί νά φέρουν τό ζῶο. Εἶναι δεμένο στό τάδε σημεῖο μαζί μέ τήν μητέρα του. Δέν θά τό πάρετε κρυφά, τούς εἶπε, ἤ μέ τή βία. Παράδειγμα δικαιοσύνης καί τιμιότητας. Θά τό πάρετε μέ τήν πλήρη συγκατάθεση τοῦ ἰδιοκτήτη του καί μέ τήν διαβεβαίωση, ὅτι τό ζῶο θά ἐπιστραφεῖ ἀμέσως, σύντομα σ᾿αὐτόν. Ὅ,τι δανιζόμαστε τό ἐπιστρέφουμε ἐγκαίρως καί σέ καλή κατάσταση. Δέν εἶναι δανικά καί ἀγύριστα. Ἡ ὑπερφυσική γνώση, τό προφητικό χάρισμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπεκτείνεται καί στά εὐτελέστερα δημιουργήματα. Γνωρίζει ὅσα συμβαίνουν μακρυά, καθώς καί τίς διαθέσεις τῶν ἀνθρώπων. Αὐτό εἶναι ἀπόδειξις ὅτι ὁ Χριστός εἶναι Θεός παντογνώστης. Γνωρίζει χωρίς νά δεῖ, ὅτι ἡ ὄνος εὑρίσκεται μαζί μέ τόν πῶλο. Ὅτι εἶναι δεμένα κοντά στόν δρόμο. Ὅτι θά τούς ρωτήσουν κάποιοι, γιατί τά λύνετε; Ἀκόμη ὅτι κανείς μέχρι τώρα δέν κάθησε πάνω σ᾿ αὐτόν. Αὐτός πού εἶναι ἀγύμναστος καί ἀτίθασος, ἐξημερώνεται ἐμέσως καί ἀναγνωρίζει τόν Κύριο.  Τά ἀφεντικά, παρ᾿ ὅτι φτωχοί γεωργοί, δίνουν πρόθυμα τά ζῶα. Τελικά ὅλα τοῦ Θεοῦ εἶναι. Αὐτός εἶναι κύριος πάντων. Σ᾿ αὐτόν ἀνήκουν καί σ᾿ Αὐτόν πρόθυμα πρέπει νά τά προσφέρουμε. Ὁ πῶλος τῆς ὄνου εἶναι ἀκόμη σύμβολο εἰρήνης, σέ ἀντίθεση μέ τόν ἵππο, ὁ ὁποῖος εἶναι σύμβολο πολέμου. Ἄς προσέξουμε καί τοῦτο: Ζητάει νά πάρουν τό ὀνάριο μαζί μέ τήν μητέρα του. Δέν θέλει νά τά χωρίσουν. Τό ἕνα θά ἀναζητεῖ τό ἄλλο καί θά λυποῦνται. Δέν θέλει νά στενοχωρήσει οὔτε αὐτά τά ζῶα! Πόσο τρυφερός καί πόσο εὐαίσθητος ἦταν! Τό ὀνάριο δέν εἶχε οὔτε αὐτό τό εὐτελές σαμάρι. Θά μποροῦσαν νά ἀγοράσουν κάποιο κάλυμμα. Βάζουν ὅμως τά ἐνδύματά τους, γιά νά δείξουν ὅτι ἀφιερώνουν στόν Κύριο ὅλα ὅσα ἔχουν καί τόν ἴδιο τόν ἑαυτό τους. Μεγάλη διαφορά μέ μᾶς, πού μᾶς διακρίνει ἡ πολυτέλεια καί ἡ ματαιοδοξία. Ἀλλά καί πολλοί ἀπό ἐκείνους πού ἀκολουθοῦσαν ἔστρωναν στό δρόμο τά ἱμάτιά τους. Αὐτό ἦταν πράξη σεβασμοῦ. Ἔτσι ἔκαναν στούς βασιλεῖς. Ὅσοι ἀναγνωρίζουμε τόν Χριστό ὡς βασιλέα, πρέπει νά θέτουμε τά πάντα κάτω ἀπό τά πόδια Του, ὅλα στήν ὑπηρεσία Του. Τά στρωμένα ἐνδύματα στό δρόμο εἶναι ἡ ἀπόδοσις ἑνός παλαιοῦ χρέους. Ὁ ἄνθρωπος ξέπεσε λόγῳ τῆς παρακοῆς του καί ὁ Θεός τοῦ ἔφτιαξε τούς δερμάτινους χιτῶνες καί τόν ἔβγαλε ἀπό τόν παράδεισο τῆς τρυφῆς. Τώρα ἔρχεται ὁ ἴδιος ὁ Θεός σέ μᾶς καί παράδεισος εἶναι ὁ ἴδιος. Ὁπότε δέν ἔχουμε πλέον ἀνάγκη ἀπό χιτῶνες καί ἐνδύματα.  Γι᾿ αὐτό τοῦ τά ἐπιστρέφουμε. Τά στρώνουμε ἐνώπιόν Του καί τά καταπατεῖ τό ζῶο πάνω στόν ὁποῖο καθόταν ὁ Ἰησοῦς, δείχνοντας ὅτι θέλει νά λύσει τήν ἀλογία μας καί νά μᾶς ἀπάλλάξει ἀπό τήν κτηνωδία. Ἡ περιβολή μέ ἐνδύματα ἦταν στενά συνδεδεμένη μέ τήν ντροπή τῆς ἁμαρτίας καί μέ τό ἀπαρρησίαστο. Πιό ἁπλά δέν εἴχαμε μοῦτρα γιά νά δοῦμε τόν Θεό. Τώρα ὅμως μέ χαρά καί παρρησία φωνάζουμε τό ὠσαννά. Ὁ λαός Τόν ὑποδέχεται ἐνθουσιωδῶς. Δέν συμμετέχουν στήν ὑποδοχή οἱ εὐγενεῖς, οἱ ἄρχοντες, οἱ ἀρχές τῆς πόλεως. Ἴσα-ἴσα αὐτοί θά ξεσηκώσουν τά πλήθη, θά τά ἐξαγριώσουν, γιά νά ζητήσουν τήν θανατική  καταδίκη τοῦ ἀθώου. Σ᾿ ἕνα τροπάριο τῆς Μεγάλης Πέμπτης ὁ ὑμνογράφος παίρνει λόγια κάποιου ψαλμοῦ, γιά νά πεῖ, ἄρχοντες λαῶν συνήχθησαν κατά τοῦ Κυρίου καί κατά τοῦ Χριστοῦ αὐτοῦ. Ἐκεῖνοι πού ἐτάχθησαν νά καθοδηγοῦν τόν λαό, εἶναι αὐτοί πού τόν παραπλανοῦν καί τόν παρασύρουν σέ παρανομίες καί βιαιότητες. Πολλές φορές οἱ ποιμένες γίνονται λύκοι. Ἀντί νά περιποιηθοῦν τά πρόβατα, τά κατασπαράζουν. Διά τοῦτο λήψονται περισσότερον κρῖμα.    Ἀγαπητοί ἀδελφοί,    Ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ ὤν, ὁ ἦν καί ὁ ἐρχόμενος. Πάντοτε ἔρχεται. Καί ὅπως μπαίνει στά Ἱεροσόλυμα, ἔτσι θέλει νά μπεῖ καί στίς δικές μας καρδιές. Εἶναι ὁ βασιλιάς τοῦ οὐρανοῦ καί τῶν ἀγγέλων, ἀλλά θέλει νά γίνει καί βασιλιάς τῶν καρδιῶν μας, κυβερνήτης τῆς ζωῆς μας. Ἐμεῖς θά πρέπει νά βγοῦμε νά Τόν προϋπαντήσουμε, κρατώντας στά χέρια τά βαΐα τῶν φοινίκων, δηλαδή μέ καθαρότητα ψυχῆς, μέ ἀγωνιστικό φρόνημα κατά τῆς ἁμαρτίας. Νά πετάξουμε τά παλαιά ἐνδύματα τῶν ἁμαρτιῶν μας, πού τόσο καιρό φορούσαμε. Νά ἀφίσουμε κάθε κακή συνήθεια, τίς κακές πράξεις καί τίς πονηρές ἐπιθυμίες.  Ὁ Χριστός μπῆκε στά Ἱεροσόλυμα καί εὐθύς ἀμέσως κατευθύνθηκε στό Ναό. Νά ἕνα ἀκόμη μεγάλο δίδαγμα γιά μᾶς. Αὐτές τίς ἡμέρες καί ὄχι μόνο νά Τόν ἀκολουθήσουμε, νά Τόν συνοδεύσουμε στούς Ναούς, νά γεμίσουμε τίς Ἐκκλησιές μας, νά  εἴμαστε παρόντες σέ ὅλες τίς ἀκολουθίες, νά συμμετάσχουμε στό θεῖο Πάθος, κυρίως καί πρό πάντων νά κοινωνήσουμε τά Ἄχραντα Μυστήρια μέ τήν καλύτερη προετοιμασία μας, γιά νά χαροῦμε καί τήν ἁγία Του Ἀνάσταση. Ἀμήν.

E Djela e Dafinës E Djela e Dafinës është urra nëpërmjet së cilës kalojmë nga Kreshma e Madhe në Javën e Madhe, në javën e Pësimeve të Shënjta. Zoti hyn në Jerusalem me përulësi dhe në mënyrë triumfuse në të njejtën kohë. Me përulësi sepse fronin e ka në qiell dhe qëndron hipur në një gomar. Ai që mbahet nga Heruvimet dhe i psalin Serafimet, qëndron mbi një pjellë gomari. Triumfues, sepse populli i shumtë shikonin në fytyrën e Tij mbretin e Izraelit, dhe me degët e palmave në duar E thërrisnin si Zotin e jetës dhe të vdekjes. Mënyra me të cilën tregonin respektin dhe vlerësimin ishte i parregullt dhe i thjeshtë, por në të njejtën kohë i ngrohtë dhe entuziast. Me degët e palmës tregonin, që kishin për Të ide më të lartë se të një profeti. Në Zbulesën e Joanit duken Dëshmorët të mbajnë në duart e tyre degë palmash, si simbol i fitores kundër botës dhe mëkatit.  Krishti me vdekjen e tij fitoi ndaj principeve dhe pushteteve të errësirës. Deri tani Mësuesi hyjnor kalonte në Jude dhe në Galile më këmbë. Tani hyn në Jerusalem i ulur në një gomar. Nuk është një udhëtim i zakonshëm, por një hyrje mbretërore. Më parë e shmangte, por tani që erdhi koha e pësimit tregon që është mbret. Kjo fsheh shumë simbolika. Gomari ishte një kafshë e papastër sipas ligjit të vjetër, por nga ana disiplinore. Simbolizon kombet, thirrjen e kombeve të reja, mbi të cilat në mënyrë mbizotëruese  do të qëndrojë Krishti. Dmth do ta njohin si Dhespot dhe Mbret. Gomari ishte i ri dhe i pa hipur, i pa shtruar. Deri tani nuk kishte ndënjur njeri mbi të, pra ishte i përshtatshëm për çdo përdorim të shënjtë, dmth të ulet Krishti, të vendoset në shërbimin e Tij. Ato që zë njeriu, çfarëdo që përdor e infekton. (Kjo na kujton sakrificat e Judenjve, për të cilat zgjidhnin mëshqerra që as punuan as hynë kurrë në zgjedhë).  Mgjth se nuk dinte nga frerët, sillej i rregullt, i qetë. Kjo ishte një profeci e të ardhmes. Tregonte një pranim dhe bindje të armiqve dhe shndërrimin e tyre në popullin e Zotit. Më përpara dërgoi nxënësit e tij të shkojnë në fshati përballë dhe të sjellin kafshën. Është e lidhur në filan vënd me të ëmën.  Nuk do ta merrni fshehur,iu tha do ta merrni me pranimin e plotë të të Zotit dhe pasi ta kini suguruar, që kafsha do t’i kthehet menjëherë  dhe shpejt tek ai. Atë që marrim borxh e kthejmë në kohë dhe në gjendje të mirë. Nuk janë borxh dhe të pakthyeshme. Njohuria mbinatyrale, dhuntia profetike e Jesu Krishtit shtrihet dhe në krijesat e  tij më të thejshta. Njeh sa do të ndodhin që larg, gjithashtu dhe predispozitat e njerëzve. Kjo është vërtetimi që Krishti është Zot dhe gjithënjohës. Njeh pa e  parë, që gomari gjendet bashkë me këriçin. Se janë të lidhura pranë rrugës. Se do t’i pyesin disa, përse po e zgjidhni? Gjithashtu dhe se asnjë  nuk është ulur mbi të. Ai i cili është i pa stërvitur dhe i pa shtruar, urtësohet menjëherë dhe e njeh Zotin. Të zotërit mgjth se  bujqër të varfër japin kafshët me dëshirë. Si përfundim të gjitha të Zotit janë. Ai është Zoti i gjithçkaje. Atij i takojnë, tek Ai me dëshirë duhet t’i ofrojmë. Këriçi e gomarit është akoma simbol paqeje, në kundërshtim me kalin i cili është simbol i luftës. Le të vërejmë dhe këtë: kërkon që të marrin këriçin bashkë me të ëmën e tij. Nuk do që t’i ndajë. Njëri do kërkojë tjetrin e do të ndjehen keq, nuk do që të shqetësohen as vetë kafshët! Sa i butë dhe sa i ndjeshëm që ishte! Gomari nuk kishte as një samar të thjeshtë. Do të mund të blinin ndonjë mbulesë. Por vendosin veshjet e tyre që të tregojë që përkushtojnë tek Zoti, të gjitha sa kanë dhe vetë veten e tyre. Një ndryshim i madh ndërmjet nesh, që na  dallon lluksi dhe kotësia. Por dhe shumë nga ata që ndiqnin shtronin rrugën me rrobat e tyre. Ky ishte një veprim respekti. Kështu bënin tek mbretërit. Të gjithë sa njohim Krishtin si mbret, duhet të vendosim gjithçka nën këmbët e Tij, të gjitha në shërbimin e Tij. Veshjet e shtruara në rrugë është shlyerja e një borxhi të vjetër. Njeriu rra për shkak të mos bindjes së tij dhe Zoti i bëri veshje lëkure  dhe e nxorri nga parajsa e ngazëllimit. Tani vjen vetë Zoti tek ne dhe parajsa është ai vetë. Kështu që nuk kemi më nevojë për veshje lëkure. Për këtë arsye ja kthejmë. I shtrrojmë para Tij dhe i shkel kafsha mbi të cilën ishte ulur Jesui, duke treguar që do të zgjidhë mosllogjikimin tonë dhe të na çlirojë nga kafshëria. Mbështjellja me veshje ishte e lidhur ngushtë me turpin e mëkatit dhe me mos mundësinë e komunikimit. Më thjesht nuk kishim fytyrë që të shikonim Zotin. Por tani me gëzim dhe guxim thërrasim osana. Populli e pranon me entuziazëm. Nuk marrin pjesë në pritje aristokratët, udhëheqësit, funksionarët e qytetit. Në të kundërt ata do të ngrejnë  popullin, do ta egërsojnë, që të kërkojnë dënimin me vdekje të të pafajshmit. Në një tropar të së Enjtes së Madhe himnografi merr fjalët e një psalmi, që të thotë, udhëheqësit e popullit u mblodhën kundër Zotit dhe kundër Krishtit të tij. Ata që u caktuan të udhëheqin popullin, janë ata që çorientojnë dhe ta tërheqin  në shkelje ligjore dhe dhunë. Shumë herë barinjtë bëhen ujqër. Në vend që të përkujdesen delet, e çajnë. Për këtë do të marrin më shumë mëkat mbi veten. Të dashur vëllezër dhe motra, Jesu Krishti është Ai që ishte dhe ai që është dhe ai që vjen. Gjithmonë vjen dhe ashtu hyn në Jerusalem kështu do të hyjë në zemërat tona. Është mbreti e qiellit dhe i ëngjëjve, por do të bëhet mbret i zemrave tona,  por dëshiron të bëhet mbret i zemrave tona, udhëheqës i jetës sonë. Ne duhet të dalim dhe Ta presim, duke mbajtur në dorë degët e palmës, dmth me pastërtinë e shpirtit me sjelljen luftuese kundër mëkatit. Të hedhim veshjet e vjetëra të mëkateve tona, që kaq kohë vishnim. Të lemë çdo zakon të keq, veprimet e këqija dëshirat dinake. Krishti hyri në Jerusalem dhe menjëherë u drejtua drejt Tempullit.  Ja një mësim tjetër për ne. Këto ditë jo vetëm ta ndjekim, ta shoqërojmë nëpër Kisha, të mbushim Kishat tona, të jemi prezentë në të gjitha shërbesat, të marrim pjesë në Pasionin hyjnor, kryesisht dhe mbi të gjitha të kungojmë Misteret e Çmuara me përgatitjen më të mirë që të gëzojmë Ngjalljen e Tij të shënjtë. Amin. Përktheu: Pelasgos