«Άφανίζουσι τά πρόσωπα» - "Duke e prishur fytyrat e tyre"

«Άφανίζουσι τά πρόσωπα» «Μή γίνεσθε ώσπερ οί ύποκριταί αφανίζουσι yάp τά πρόσωπα αυτών" (Ματθ 6.16) Σήμερα, αδελφοί μου, είνε ή τελευταία ήμέ­ρα των Απόκρεω ή ακριβέστερα τής Τυρινής. Αύριο Δευτέρα μπαίνουμε σύν Θεώ στήν άγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή. "Οπως πάντα τίς καλές μέρες ή νοικοκυρά καθαρίζει δλο τό σπίτι καί ιδιαιτέρως τήν εϊσοδο, έτσι κ' έμεϊς αύριο νά πάρουμε μιά πνευματική σκούπα καί νά σκουπίσουμε τό σπίτι αύτο πού λέγεται ψυ­χή• πρέπει νά 'νε καθαρό δλη τήν ωραία αύτη περίοδο, άλλά Ιδιαιτέρως αύριο, πού γίνεται ή είσοδος στή Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Γι' αύτο ακριβώς, άπό όλες τίς ήμέρες τού έτους, ή ή­μέρα αύτή ονομάζεται Καθαρά Δευτέρα. Καί τό σπίτι λοιπόν άλλά προπαντός ή καρδιά μας καί ή ζωή μας, δλα νά είνε καθαρά. 'Ερωτώ ομως• είνε αύριο ή ήμέρα καθαρή; Τά βιβλία τής 'Εκκλησίας καί τά ημερολόγια τή λένε «Καθαρά Δευτέρα», άλλ' έάν κοιτάξου­με έξω Θά δούμε οτι ή ήμέρα αύτή είνε ακά­θαρτη, όχι καθαρή. Καθαρή μέσα στήν έκκλησία, έξω ομως ακάθαρτη. Γιατί ονομαζόμαστε μέν Χριστιανοί, άλλά ζούμε ειδωλολατρικά. 'Αν ήμασταν ειδωλολάτρες, αύτο δέν θά ή­ταν παράδοξο• τώρα ομως τό νά όνομαζώμα­στε Χριστιανοί καί νά γιορτάζουμε τίς άγιες αυτές ήμέρες, άλλά νά ζούμε ειδωλολατρικά, αυτό είνε μεγάλη υποκρισία. Ταιριάζει λοιπόν καί σ' έμάς ό τίτλος τού ύποκριτοϋ, αύτο πού λέει σήμερα τό ευαγγέλιο• «Μη γίνεσθε ώσ­περ οί ύποκριταί σκυθρωποί• άφανίζουσι γάρ τά πρόσωπα αύτων όπως φανώσι τοις όνθρώ­ποις νηστεύοντες» (Ματθ, 6,16. Καί ακριβώς γιά τήν ύποκρισία αύτή, πού δείχνουμε στή ζωή μας, Θά μού έπιτρέψετε νά πώ λίγα λόγια. Τί λέει τό ευαγγέλιο σήμερα, αγαπητοί μου; Οί 'Ιουδαϊοι νήστευαν, είχαν κι αυτοί ήμέρες νηστείας. Αλλά μερικοί άπ' αυτούς, οί φαρι­σαϊοι, μολονότι δέν ήταν πραγματικά εύλαβεϊς οπως θέλει ό Θεός, νήστευαν όχι γιά τόν Κύριο άλλά γιά νά  φανούν στήν κοινωνία, νά κά­νουν ρεκλάμα ώς τάχα εύσεβεϊς• γι' αύτο άφη­ναν τά μαλλιά τους απεριποίητα, τό πρόσωπό τους άπλυτο, κάνοντας έτσι πώς πενθούν. Αύ­τό ό Χριστός τό καταδικάζει• δέν πρέπει, λέει, νά «αφανίζουν», νά αλλοιώνουν δηλαδή, τά χα­ρακτηριστικά τού προσώπου τους, άλλά νά φαί­νωνται ευχάριστοι, οπως καί τίς άλλες μέρες. Κάτι τέτοιο ομως γίνεται δυστυχώς καί σή­μερα. Σέ υποκρισία πέφτουν καί ώρισμένοι λε­γόμενοι Χριστιανοί, κινούμενοι βέβαια τώρα δ­χι άπό θρησκευτικά άλλά άπό κοσμικά κίνητρα. Αύτοί δηλαδή δέν παρουσιάζονται μέ τό πρό­σωπο πού τούς έδωσε ό Θεός. Αλλοιώνουν, «όφανίζουσι», έξαφανίζουν τά χαρακτηριστι­κά τού προσώπου τους. Μπορούμε νά διακρί­νουμε τρεις κατηγορίες τέτοιων ανθρώπων. Οί άνθρωποι τής πρώτης κατηγορίας είνε άσοι μεταμφιέζονται καί ή κρύβουν ή παρα­ποιούν τή μορφή τους. Τί κάνουν αυτοί; 'Εμέ­να ρωτάτε; Βγήτε αυτές τίς μέρες έξω, στήν Αθήνα, στήν έπαρχία, σέ πόλεις καί χωριά, Ιδι­αιτέρως ομως στή μεγάλη πόλι τών Πατρών• Θά δήτε πώς οί άνθρωποι «άφανίζουσι τά πρό­σωπα αύτιϋν». Δηλαδή; τί Θά πή «όφανίζουσι»; Δέν έμφανίζονται οπως τούς έπλασε ό Θεός, άλλά αλλάζουν ή σκεπάζουν τό πρόσωπό τους. Παίρνουν π.χ. χρώμα ή καπνιά καί μουτζουρώ­νουν καί παραμορφώνουν τήν άψι τους• άλλοι φορούν διάφορες μάσκες ανθρώπων ή ζώων (άλλος κάνει τό λήσταρχο, άλλος τόν πειρατή, άλλος τόν γελοτοποιό...• άλλος τόν πίθηκο, άλλος τήν καμήλα, άλλος τό άλογο, άλλος κά­ποιο θηρίο, μέ ούρές καί κέρατα). Λένε καί κά­νουν πράγματα αντίθετα μέ τήν ανθρώπινη α­ξιοπρέπεια, πού κατεβάζουν τόν άνθρωπο στό έπίπεδο έκεϊνο πού λέει ό ψαλμωδός• «Αν­Θρωπος έν τιμή ών ού συν ήκε, παρασυνεβλή­Θη τοϊς κτήνεσι τοϊς όνοήτοις καί ώμοιώθη αύτοϊς» (Ψαλμ.48, 13,21). Τό ακόμη χειρότερο είνε ότι  ντύνονται άντρες γυναικεϊα καί γυναϊκες αν­τρικά —δέν μπορεις νά διακρίνης τήν αδερφή  σου ή τή μάνα σου— καί όργιάζουν. Μπορεϊ κά­ποιος νά γελάη, άλλ' αύτά είνε φρικώδη. Παρά τήν άμαρτωλότητά μου τό είπα καί τό έπανα­λαμβάνω. Δέν πάμε καλά. Ποδοπατούμε τό νό­μο τοϋ Θεού, έμπαίζουμε τό Εύαγγέλιο, κοροϊ­δεύουμε τούς Ιεροκήρυκες καί γελάμε• άλλά γι' αύτά τά όργια, πού γίνονται Ιδίως στήν πόλι τοϋ άγίου Ανδρέου, δέν αποκλείεται καμμιά βραδιά νά σεισθει ή γή, καί τότε θά κλάψου­με• δέν Θά προλάβουμε ούτε νά πούμε τό «Κύριε, έλέησον» καί τό «Μνήσθητί μου, Κύ­ριε, όταν ελθης έν τή βασιλεία σου» (Λουκ. 23,42). ■ "Οπως οί φαρισαϊοι, λοιπόν, μιά κατηγορία πού «άφανίζουσι τά πρόσωπα αύτϊυν» είνε οί μεταμφιεσμένοι τcϊιν Απόκρεω. Δεύτερη κατη­γορία, πού δέν περιμένουν κάν τίς ήμέρες αυ­τές άλλά μεταμφιέζονται όλο τό χρόνο, είνε πολλές γυναϊκες. 'Ο Θεός έδωσε στόν κάθε άν­θρωπο μία μορφή μοναδική, ένα πρόσωπο αν­επανάληπτο. Τά ζώα έχουν μία μορφή, άλλά άνθρωπος άπό άνθρωπο διαφέρει· άν ψάξης όλο τόν κόσμο, δέν θά βρρς δυό ανθρώπους πού νά μοιάζουν απολύτως. Είνε κι αυτό δώρο τής Θείας προνοίας• διότι άν δύο άνθρωποι έ­μοιαζαν τελείως, Θά έγκληματοϋσε ό ένας καί Θά έπιαναν τόν άλλο τόν αθώο. '0 καθένας φέ­ρει μία προσωπική σφραγϊδα - βοϋλλα, τό δικό του πρόσωπο. Αλλά τί κάνουν οί γυναϊκες• μέ ποικίλες βαφές, καλλυντικά καί αισθητικές α­πεμβάσεις αλλάζουν τήν έμφάνισί τους. Είνε σάν νά λένε Θεέ, δέν μέ έφτειαξες καλά! Γίνονται ζωγράφοι καί μέ τά έργαλεϊα τους αλλάζουν —στήν ουσία ασχημίζουν— τή φάτσα  τους· γίνονται αγνώριστες. 'Η όμορφιά είνε κάτι φυσικό. Καί ή πιό άμορφη γυναίκα, άμα βάλη τό χέρι καί πειράξη τό φυσικό, τό χαλά­ει, γίνεται άσχημη. Τό φυσικό έχει μεγαλεϊο, κινεϊ Θαυμασμό• τό άλλο, τό πειραγμένο, είνε  απάτη καί παγίδα γιά ανόητους άντρες. Καί έμφανίζονται έτσι όχι μόνο έξω άλλ' α­κόμη καί μέσα στό ναό! Ασπάζονται μέ βαμ­μένα χείλη τίς εικόνες καί τό Εύαγγέλιο, καί ό νεωκόρος μετά πρέπει νά τά καθαρίζη. Τολ­μούν καί κοινωνούν ακόμη έτσι! καί δέν υ­πάρχει κάποιος νά τις έπιτιμήση καί νά τούς υπενθυμίσει ότι «Ως φοβερός ό τόπος ούτος• ουκ εστι τούτο άλλ' οΐκος Θεού, καί αυτη ή πύλη τοϋ ούρανοϋ»(Γέν.28,17). Πότε Θά μπη τάξις στήν έκκλησία μας; Καλά, κυρά μου, τά ανέ­χονται αύτά ό άντρας σου, ό κύκλος σου, ή γειτονιά σου• μά νά 'ρχεσαι έτσι καί στήν έκ­κλησία είνε βαρύ. Δέν τό καταδικάζω έγώ, τό καταδικάζει ό Χριστός σήμερα κι ό Ιερός Χρυ­σόστομος πού έρμηνεύει τό χωρίο «άφανί ζουσι τά πρόσωπα αύτών» καί λέει 'Αν είνε αμαρτία νά αλλοιώνουμε τό πρόσωπό μας γιά Θρησκευτικούς λόγους, πολύ περισσότερο εϊνε αμαρτία νά το κάνουμε για κοσμικούς λόγους. Δέν είνε βέβαια όλες έτσι· υπάρχουν καί γυναϊκες σεμνές, πού δέν ακολουθούν τόν συρμό τοϋ Λονδίνου καί τής Νέας 'Υόρκης, άλλά έχουν ένα μόνο χρώμα, τό χρώμα τής α­ρετής, τό χρώμα τής Χριστιανής 'Ελληνίδας. ■ Τέλος, σέ μία τρίτη κατηγορία ανθρώπων πού «άφανίζουσι τά πρόσωπα αύτων», ανήκει καί καθένας πού κυριαρχεϊται από κάποιο πά­θος. Βλέπεις άλλον νά κοκκινίζη άπό Θυμό, άλλον νά κιτρινίζη άπό φθόνο, άλλον νά άγρι­εύη άπό μϊσος, άλλον νά αποκτηνώνεται άπό σαρκική έπιθυμία κ.τ.λ.. 'Ο καθρέφτης τοϋ αν­θρώπου είνε τό πρόσωπο. 'Αν πας στό 'Αγιο "Ορος, Θά δής άσκητάς πού κρατούν τό κομ­ποσκοίνι καί προσεύχονται, καί δέν έχουν καμ­μιά κακία μέσ' στήν καρδιά τους• τό πρόσωπό τους είνε αγγελικό. 'Ενώ, έάν ό άνθρωπος πέ­ση στήν αμαρτία, τότε «αφανίζει τό πρόσωπον αυτού», αλλάζει ή μορφή του. "Οπως λέει ή Γρα­φή, «καρδίας εύφραινομένης πρόσωπον Θάλλει, έν δέ λύπαις οϋσης σκυθρωπάζει» (Παρ. 15,13). Κ' έσύ ό άνθρωπος αλλάζεις τό πρόσωπό σου. Τό πρωί είσαι ευχάριστος, μέ χαρά σέ βλέπει ή γυναίκα καί τά παιδιά σου• άλλά τό μεσημέρι πού γυρίζεις είσαι ώργισμένος κι άπ' τό Θυμό  έχεις αλλάξει πρόσωπο, έχεις μιά άγριάδα. Θέλεις νά τό δής; Τήν ώρα έκείνη βάλε μπρο­στά σου ένα καθρέφτη καί θά τρομάξης• είσαι ένα άγριο Θηρίο έτοιμο νά ξεσκίση. Εϊδαμε λοιπόν, αδελφοί μου, πώς ό καθέ­νας άπό μάς παρουσιάζεται όχι μέ τό πρόσω­πο πού τοϋ έδωσε ό Θεός, άλλά μ' ένα πρό­σωπο διαφορετικό. Εύχομαι, αύριο Καθαρά Δευτέρα, όπως οί νοικοκυρές καθαρίζουν τό σπίτι γιά νά 'νε πεντακάθαρο, έτσι κ' έμεϊς νά πάρουμε τήν «ηλεκτρική» σκούπα πού λέγε­ται μετάνοια, καί νά καθαρίσουμε τόν έαυτό μας καί τήν οικογένειά μας, τίς σκέψεις, τά αισθήματα καί τά έργα μας, ώστε νά είνε όλα καθαρά τό σπίτι , ή οικογένεια, ή πατρίδα μας. 'Ο Θεός νά δώση τήν ευλογία του, ώστε νά περάσουμε όλη τή Μεγάλη Τεσσαρακοστή καί νά μάς άξιώση νά φτάσουμε νά έορτάσου­με τά σεπτά πάθη τοϋ Κυρίου καί τήν ένδοξο άνάστασί του· Αμήν. Επίσκοπος Αύyουστίνος

"Duke e prishur fytyrat e tyre" "Edhe kur të agjëroni, mos u bëni të vrenjtur si hipokritët; sepse ata prishin fytyrat e tyre" Matth. 6.16 Sot vëllezërit e mi, është dita e fundit e të Lidhurit të Mishit ose më saktë është e Diela e të Lidhurit të Djathit. Nesër e hënë hyjmë në Kreshmën e Madhe. Ashtu si në ditët e mira nikoqirja e shtëpisë pastron të gjithë shtëpinë dhe në veçanti hyrjen, kështu dhe ne nesër të marrim një fshesë shpirtërore dhe të pastrojmë këtë shtëpi që quhet shpirt, duhet të jetë e pastër gjatë gjithë kësaj periudhe të bukur, por në veçanti nesër, që kemi hyrjen në Kreshmën e Madhe. Pikërisht për këtë, nga të gjitha ditët të vitit kjo ditë quhet e Hëna e Bardhë. Shtëpia jonë dhe kryesisht zemra jonë dhe jeta jonë të gjitha janë të pastëra. Por, po pyes, është nesër dita e bardhë, e pastër? Librat e Kishës dhe kalendarët thonë "E Hëna e Bardhë", por nëse shikojmë jashtë do të shohim se kjo ditë është e papastër, jo e pastër. E pastër brendanë kishë, por jashtë e papastër. Sepse quhemi të krishterë por jetojmë në mënyrë idhujtare. Nëse ishim idhujtarë, kjo nuk do të ishte paradokse., por tani quhemi të Krishterë dhe të festojmë këto ditë të shenjta dhe të jetojmë në mënyrë idhujtare, kjo është hipokrizi e madhe. Na shkon dhe neve titulli i hipokritit, atë që sot e thotë dhe ungjilli. "Edhe kur të agjëroni, mos u bëni të vrenjtur si hipokritët; sepse ata prishin fytyrat e tyre, që të duken ndër njerëzit se agjërojnë" (Matth. 6, 16). Pikërisht për këtë hipokrizi që tregojmë në jetën tonë do të më lejoni që të them dy fjalë. Çfarë thotë Ungjilli sot, të dashurit e mi? Judenjtë kreshmonin,  kishin dhe ata ditët që kreshmonin. Por, disa prej tyre, farisenjtë, mgjth se nuk ishin realisht besimtarë ashtu siç i do Zoti, kreshmonin jo për Zotin por për tu dukur në shoqëri, që të bëjnë reklamë si gjoja besimtarë, për këtë arsye nuk rregullonin as flokët dhe nuk lanin as fytyrën, duke u shtirur kështu sikur vajtojnë. Këtë gjë Krishti e dënon, nuk duhet thotë që të "prishim", të tjetërsojmë dmth, karakteristikat e fytyrës sonë, që të mos dukemi të kendshëm si ditët e tjera, por të këndshëm ashtu si ditët e tjera. Por, diçka e tillë ndodh fatkeqësisht dhe sot. Në hipokrizi bien dhe disa të ashtuquajturit të Krishterë, të shtytur sigurisht tashmë jo nga motive të krishtera por laike. Ata pra nuk paraqiten me fytyrën që iu dha Zoti. Tjetërsojnë, "zhdukin" karakteristikat e fytyrës së tyre. Mund të dallojmë tre kategori të këtyre njerëzve. Njerëzit e kategorisë së parë  janë të gjithë ata sa kamuflohen dhe, ose fshehin apo tjetërsojnë formën e tyre. Çfarë bëjnë këta? Mua më pyesni? Dilni këto ditë jashtë, në Athinë, në fshat, në qytete apo periferi. Por në veçanti në qytetin e Patrës. Do të shikoni se si njerëzit "prishin fytyrat e tyre". Dmth, çfarë do të thotë "prishin"? Nuk shfaqen ashtu siç i krijoi Zoti por ndryshojnë ose mbulojnë fytyrën e tyre. Marrin psh. ngjyrë ose tym dhe tjetërsojnë ose nxijnë pamjen e tyre, të tjerë veshin maska të ndryshme kafshësh (dikush tjetër bën hajdutin, tjetër piratin, tjetër kllounin..., tjetri hajdutin, tjetri kamilen, tjetri kalin, tjetri një përbindësh, me bishta dhe brirë). Thonë dhe bëjnë gjëra të kundërta me dinjitetin njerëzor dhe e zbresin njeriun në atë nivel që thotë shkruesi i psalmeve. " Njeriu me të gjitha nderimet e tij, u kthye në kafshë e pamend dhe u ngjasua me to" (Psalmet 48, 13, 21) Më e keqja është se vishen burrat me rroba grash dhe gratë me rroba burrash - nuk mund të dallosh motrën tënde ose mamanë tënde- dhe kryejnë gjëra të pahijshme. Mundet dikush që të qeshë, por këto janë të tmerrshme. Përtej mëkatësisë sime e thashë dhe e persëris. Nuk po shkojmë mirë. Shkelim ligjin e Zotit, tallemi me Ungjlllin, përqeshim predikuesit e fjalës së shenjtë dhe qeshim, por për këto orgji, që bëhen në veçanti në qytetin e Shën Andreas, nuk përjashtohet që ndonjë natë të tronditet toka dhe atëhere do të qajmë, nuk do arrijm as të themi "Më kujto o Zot kur të vish në Mbretërinë tënde" (Lluka 23,42). Ashtu si farisenjtë pra, një kategori, që "prishin fytyrën e tyre" janë të veshurit për karnavale. Kategoria e dytë që nuk presin as ditët e karnavaleve por janë të maskuar gjatë gjithë vitit, janë shumë gra. Zoti i dha secilit prej nesh një formë unikale, një fytyrë të papërsëritëshme. Kafshët kanë një formë, por njeriu nga njeriu ndryshon, nëse kontrrolln gjithë botën, nuk do të gjesh dy njerëz që të jenë plotësisht të ngjashëm. Është dhe kjo dhuratë e Prudencës Hyjnore sepse nëse dy njerëz ishin plotësisht të ngjashëm, do të bënte njeri një krim dhe do të kapnin të pafajshmin, secili mban një vulë personale, fytyrën e tij. Por çfarë bëjnë gratë, me bojra të ndryshme, kremra dhe ndrëhyrje estetike ndryshojnë pamjen e tyre. Është sikur të thonë o Zot nuk ma ke bërë mirë! Bëhen piktorë dhe me veglat e tyre ndryshojnë - në esencë shëmtojnë- fytyrën e tyre dhe bëhen të panjohura. Bukuria është diçka e natyrshme. Dhe gruaja më e bukur nëse vendos dorë dhe ngacmon diçka të natyrshme, e prish bëhet e shëmtuar. E natyrshmja ka diçka madhështore, të shkakëton admirim, tjetra e ngacmuara, është mashtrim dhe kurth për burrat budallenj. Kështu shfaqen jo vetëm jashtë por dhe brenda Kishës! Puthin me buzët e tyre të lyera ikonat dhe Ungjillin dhe më pas kujdestari i kishës duhet që t'i pastrojë . Guxojnë dhe kungojnë qoftë dhe në këtë mënyrë, dhe askush nuk iu bën vërejtje dhe ju kujton se : “Sa i tmerrshëm ështe ky vend! Nuk është këtu tjetër, por shtëpia e Zotit dhe dera e qiellit!” Zanafilla 28,17. Kur do të kemi rregull në kishën tonë? Mirë moj zonjë, i duron dot këto gjëra burri yt, rrethi yt, fqinji yt, por që të vish kështu në Kishë është diçka tepër e rëndë. Nuk e dënoj unë, e dënon Krishti, sot dhe Shën Joan Gojarti që interpreton fragmentin "prishin fytyrat e tyre" dhe thotë. Nëse është mëkat që të tjetërsojmë fytyrën tonë për arsye fetare, shumë më tepër është mëkat që të bëjmë këtë për arsye të ndikuara nga bota. Nuk janë natyrisht shumica kështu, ka dhe gra të veshura hijshëm, që nuk ndjekin trenin e Londrës  apo të New Yorkut, por kanë vetëm një ngjyrë, atë të virtytit, ngjyrën e të Krishteres. Në fund në një kategori tjetër njerëzissh "që prishin fytyrat e tyre" hyn kushdo që mbizotërohet nga një lloj pasioni. Shikon dikë që skuqet nga zemërimi, një tjetër që zverdhet nga zilia, një tjetër që egërsohet nga urrejtja, një tjetër që virtet nga dëshira trupore etj. Pasqyra e njeriut është fytyra. Nëse shkon në Malin e Shenjtë, do të shohësh asketët që mbajnë komboskin dhe luten dhe nuk kanë asnjë ligësi brenda zemrës së tyre, fytyra e tyre është ëngjëllore. Ndërsa, nëse njeriu bie në mëkat, atëhere "prish fytyrën e tij", ndryshon formën e tij. Ashtu siç shkruhet në Shkrimin e Shenjtë "Zemra e gëzuar e kthjell fytyrën, kurse në hidhërim të zemrës shpirti ligështohet." (Fjalët e Urta 15,43). Dhe ti njeri ndryshon fytyrën tënde. Në mëngjes bëhesh i këndshëm, me gëzim të shikon gruaja dhe fëmijët e tu, por në drekë që kthehesh je i indinjuar dhe nga zemërimi ka ndryshuar fytyra jote, ke njëfarë ligështie. Do që ta shohësh? Në atë moment vendos para teje një pasqyrë dhe do të trembesh je si një përbindësh gati për të shqyer. Pamë pra vëllezërit e mi, se si secili nga ne paraqitet jo me fytyrën që i fali Zoti por me një fytyrë ndryshe. Uroj që të Hënën e Bardhë, ashtu si nikoqiret që pastrojnë shtëpinë që të jetë e pastër kështu dhe ne të marrim "fshesën me korrent" që quhet pendim, dhe të pastrojmë veten tonë dhe familjen tonë, mendimet tona, ndjenjat dhe veprat tona, në mënyrë që të jenë të gjitha të pastra në shtëpi në familjen tonë në atdheun tonë. Zoti të japë bekimin e tij që të kalojmë një Kreshmë të Madhe dhe të na denjësojë që të arrijmë të festojmë me pësimet e nderuara të Zotit dhe ngjalljen e tij të lavdishme. Amin Episkop Avgystini Përktheu Pelasgos Koritsas