Η καταστροφή και η λεηλασία της Κωνσταντινούπολης από τους σταυροφόρους - Shkatërrimi i Konstandinupojës nga kryqëtarët gjatë Kryqëzatës së IV!

Βασανιστήρια, βιασμοί και πόρνες που χόρευαν στην Αγία τράπεζα της Αγίας Σοφίας. ...  H Δ΄ Σταυροφορία υπήρξε ίσως το βαρύτερο πλήγμα που δέχθηκε η Βυζαντινή Αυτοκρατορία στη χιλιόχρονη ιστορική της πορεία. Μια σειρά οξύτατων ανταγωνισμών της βυζαντινής αριστοκρατίας, με έπαθλο τον αυτοκρατορικό θρόνο, επέτρεψαν σε μια ορδή θρησκόληπτων δυτικών να επιτεθεί εναντίον της Κωνσταντινούπολης. Οι αρχηγοί της σταυροφορίας ήθελαν να μοιραστούν το βυζαντινό κράτος, αλλά οι άνδρες τους αδημονούσαν να λεηλατήσουν τους παραμυθένιους θησαυρούς της πλουσιότερης πόλης της ανθρωπότητας. Η σταυροφορία ξεκίνησε για τους άγιους τόπους, αλλά δεν προσπέρασε ποτέ την Πόλη. Όταν διαπίστωσαν πόσο αδύναμη είχε γίνει η άμυνα της, ο τυφλός Δόγης της Βενετίας, έπεισε τους ηγέτες της Δύσης να καταλάβουν ό,τι πολυτιμότερο υπήρχε μπροστά στα μάτια  τους. Τη Βασιλεύουσα. Στις 12 Απριλίου του 1204 οι σταυροφόροι και οι σύμμαχοι τους Βενετοί επιτέθηκαν εναντίον της Βασιλεύουσας την οποία υπεράσπιζε ο αυτοκράτορας Αλέξιος Ε΄ο Μουρτζουφλός. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας, μετά από σκληρή μάχη, οι πολιορκητές πέτυχαν την κατάληψη τεσσάρων πύργων του θαλάσσιου τείχους, την παραβίαση τριών πυλών και την είσοδο ικανής δύναμης στην πόλη. Οι Βυζαντινοί περιήλθαν σε δύσκολη θέση. Ωστόσο, διέθεταν ακόμη τις δυνάμεις για αντεπίθεση. Ο Μουρτζουφλός όμως προτίμησε τη φυγή, εγκαταλείποντας την πρωτεύουσα του κράτους του στις αρπακτικές διαθέσεις των σταυροφόρων. Οι Βυζαντινοί άρχοντες εξέλεξαν νέο αυτοκράτορα τον Κωνσταντίνο Λάσκαρη. Ο τελευταίος προσπάθησε να οργανώσει την άμυνα. Ωστόσο ο λαός της πρωτεύουσας δεν έδειχνε ιδιαίτερη διάθεση αντίστασης. Παράλληλα, η αυτοκρατορική φρουρά των Βαράγγων εκμεταλλεύτηκε την περίσταση για να διεκδικήσει αύξηση των αμοιβών της. Απελπισμένος από την διάλυση των πάντων, ο Λάσκαρης επέλεξε και αυτός τη φυγή. Είχε παραμείνει στον θρόνο λίγες μόνο ώρες, διεκδικώντας τον διόλου επίζηλο τίτλο, της πιο σύντομης αυτοκρατορικής θητείας στη βυζαντινή ιστορία. Κατόπιν αυτών των εξελίξεων οι εκκλησιαστικοί άρχοντες αποφάσισαν να παραδώσουν την πόλη στους επιτιθέμενους, σε μια προσπάθεια να αποφύγουν τη σφαγή του πληθυσμού και τη λεηλασία. Τα περίφημα χάλκινα άλογα που στολίζουν την είσοδο του ναού του Αγίου Μάρκου στη Βενετία αποτελούν λάφυρο της Δ” Σταυροφορίας από τη λεηλασία της Κωνσταντινούπολης Αφού φόρεσαν τα λαμπρότερά τους άμφια, οι ιεράρχες κατευθύνθηκαν στο σημείο που βρίσκονταν οι εισβολείς. Οι τελευταίοι είχαν παραταχθεί για μάχη. Ξαφνικά αντίκρισαν, αντί για πάνοπλους στρατιώτες, μια ομάδα μητροπολιτών με σταυρούς και ιερές εικόνες στα χέρια. Οι Βυζαντινοί ιεράρχες απευθύνθηκαν στον ουσιαστικό ηγέτη των σταυροφόρων, τον Βονιφάτιο του Μονφερά. Αυτός δέχθηκε την παράδοση της Βασιλεύουσας, αλλά με τους υπόλοιπους ηγέτες των σταυροφόρων διέταξαν τη λεηλασία της. Έτσι ήταν τα ήθη τους και με τις λεηλασίες και τους βιασμούς ανταμείβονταν οι τυχοδιώκτες που αποτελούσαν τον στρατό τους. Πώς μπορούσαν να κάνουν κάτι διαφορετικό από το να δώσουν την εντολή για τριήμερο πλιάτσικο; Άλλωστε ήταν πρακτικά αδύνατο να τους συγκρατήσουν. Οι σταυροφόροι είχαν δει τους προηγούμενους μήνες την Κωνσταντινούπολη και είχαν μείνει άναυδοι με τον πλούτο της. Ακόμα και οι πιο υποβαθμισμένες συνοικίες της ήταν κατά πολύ ανώτερες από τους οικισμούς με καλύβες που έμεναν οι ίδιοι στη Δυτική Ευρώπη. Η εικόνα αυτή ενίσχυε τον θρύλο που υποστήριζε ότι, ακόμη και αν κανείς συγκέντρωνε όλα τα πλούτη του κόσμου, αυτά θα ήταν λιγότερα από εκείνα της Πόλης. Τώρα τα πλούτη αυτά ήταν μπροστά τους και κανένας δεν μπορούσε να τους εμποδίσει να τα αρπάξουν. Οι ηγέτες της Σταυροφορίας αρκέστηκαν στην κατάληψη των δύο αυτοκρατορικών ανακτόρων του Βουκολέοντα και των Βλαχερνών, αφήνοντας την υπόλοιπη πόλη στο έλεος των ανδρών τους. Οι σταυροφόροι όρμησαν με μανία στα σπίτια, ψάχνοντας για πολύτιμα αντικείμενα. Πολλοί Βυζαντινοί βασανίστηκαν προκειμένου να αποκαλύψουν  τις κρυψώνες των θησαυρών τους. Ανάμεσά τους και πολλοί φτωχοί καθώς οι κατακτητές πίστευαν ότι όλοι οι κάτοικοι μιας τέτοιας πόλης θα ήταν πλούσιοι. Εξίσου επίζηλο έπαθλο ήταν και οι γυναίκες. Καταγράφηκαν πάρα πολλά περιστατικά βιασμών και γυναικών μοναχών. Καθώς οι σταυροφόροι περιφέρονταν στις συνοικίες της πόλης, ανακάλυψαν πολλά κελάρια με κρασί. Η μέθη επιδείνωσε την κατάσταση. Πολλοί άτυχοι πολίτες έχασαν τη ζωή τους στα χέρια των μεθυσμένων εισβολέων. Από τη μανία τους δεν γλύτωσαν ούτε οι εκκλησίες. Μοναδικής καλλιτεχνικής αξίας τέμπλα και ιερά ευαγγέλια καταστράφηκαν προκειμένου να αποσπαστούν τα πολύτιμα υλικά από τα οποία ήταν κατασκευασμένα. Παράλληλα σπάνια αρχαία χειρόγραφα πετάχτηκαν στις φλόγες.  Η λεηλασία της Αγιάς Σοφιάς Ο ναός της Αγίας Σοφίας δεν γλύτωσε από την μανία των σταυροφόρων. Βεβηλώθηκαν επίσης οι αυτοκρατορικοί τάφοι στον ναό των Αγίων Αποστόλων. Οι χρυσές λειψανοθήκες αρπάχτηκαν και τα λείψανα των αυτοκρατόρων σκορπίστηκαν. Οι εισβολείς δεν σεβάστηκαν ούτε τον ναό της Αγίας Σοφίας. Εισήλθαν σ’ αυτόν έφιπποι, σφάζοντας όσους ικέτες είχαν αναζητήσει εκεί καταφύγιο. Στη συνέχεια κατέστρεψαν με μανία τα πάντα και τη μετέτρεψαν σε στάβλο. Κάθισαν επίσης μια γυμνή πόρνη στον πατριαρχικό θρόνο για να τραγουδήσει. Ούτε ο Τίμιος Σταυρός δεν γλύτωσε από τη σταυροφορική μανία. Το ιερό κειμήλιο τεμαχίστηκε προκειμένου να διαμοιραστεί στους αρχηγούς των εισβολέων. Τις τραγικές εκείνες ώρες της καταστροφής πολλοί καθολικοί ιερείς προσπαθούσαν να διασώσουν όσο το δυνατόν περισσότερα λείψανα αγίων και ιερά κειμήλια, προκειμένου να τα μεταφέρουν στις χώρες τους. Τα επόμενα χρόνια έφθασαν σε περιοχές της Γαλλίας η κάρα του Αγίου Στεφάνου, λείψανα του Αγίου Θωμά, τμήμα του κρανίου του Αγίου Μάρκου, το ακάνθινο στεφάνι του Χριστού, η ζώνη της Παρθένου, ο βραχίονας και η κάρα του Ιωάννη του Βαπτιστή κ.α. Παράλληλα οι Βενετοί μετέφεραν πολλά καλλιτεχνήματα της Πόλης, προκειμένου να στολίσουν τη δική τους  πόλη και αρκετά την κοσμούν ακόμη και σήμερα. Το μεγαλύτερο μέρος ωστόσο είχε ήδη καταστραφεί από τους άξεστους σταυροφόρους. Πέρα από τους θρησκευτικούς θησαυρούς καταστράφηκαν και πολλά αρχαία ελληνικά και ρωμαϊκά αγάλματα τα οποία είχαν μεταφερθεί στη Βασιλεύουσα τα χρόνια μετά την ίδρυσή της. Η πολιτιστική καταστροφή που συντελέστηκε εκείνες τις ημέρες είναι αδύνατο να υπολογιστεί. Το σίγουρο πάντως είναι πως η «Βασιλίδα των πόλεων» δεν συνήλθε ποτέ από το πλήγμα. Δυόμισι αιώνες αργότερα οι νέοι εισβολείς, οι Τούρκοι, εισήλθαν σε μια σχεδόν έρημη πόλη, απογυμνωμένη από τους θησαυρούς που της είχαν χαρίσει τον τίτλο της λαμπρότερης πόλης του κόσμου. Νίκος Γιαννόπουλος ιστορικός...  Διαβάστε όλο το άρθρο http://www.mixanitouxronou.gr/

Tortura, përdhunime dhe prostituta kërcenin në mbi hieroren e të Shën Sofisë. Kryqëzata e katërt ishte ndoshta goditja më e madhe që mori Perandoria Bizantine në rrugëtimin e saj njëmijëvjeçar. Një seri me konkurrenca të thelluara të perandorisë bizantine me shpërblim fronin perandorak lejuan një orde me fanantikë fetarë perendimorë që të sulmonte kundër Konstandinupojës. Udhëheqësit e kryqëzatës donin që të ndanin shtetin bizantin, por burrat e tyre mezi po prisnin që të plaçkitnin thesaret prallore të qytetit më të pasur të njerëzimit. Kryqëzata filloi me vendet e shenjta, por nuk tejkaloi kurrë QYTETIN/POLIN. Kur konstatuan se sa e dobësuar ishte mbrojtja e saj Duka i verbër i Venetikut, bindi udhëheqësit e Perëndimit që të merrnin çdo gjë të çmuar që do të dilte para syve të tyre.Kryeqytetin.Më 12 Prill të 1204-ës kryqëtarët dhe aleatët e tyre Venecianët u turën kundër Kryeqytetit  të cilën e mbronte Perandori Aleksi i V-të Mourtzouflos. Mbasdite të të njejtës ditë, pas një beteje të egër, pushtuesit arritën që të merrnin katër kullat e murrit nga deti, thyhen tre dyer dhe futën një forcë të mjaftueshme në qytet. Bizantinët u ndodhën në pozitë të vështirë. Por mgjh atë dispononin akoma fuqitë për kundërsulm. Por Mourtzouflosi preferoi t’ia mbathte, duke braktisur kryeqytetin e shtetit të tij në dëshirat e egra të kryqëtarëve. Arkondët Bizantinë zgjodhën si Perandor të ri Konstandin Laskarin. Ky i fundit u përpoq që të organizonte mbrojtjen. Ndërkaq populli i kryeqytetit nuk tregonte ndonjë predispozitë të veçantë për rrezistencë. Paralelisht, rojet perandorake e Varagkon shfrytëzoi rastin që të kërkonte rritje të rrogës. I dëshpëruar nga degjenerimi i gjithçkaje, Laskari zgjodhi dhe ai ikjen. Kishte qëndruar në fron vetëm për pak orë,duke fituar titulli aspak të bukur, të qëndrimit më të shkurtër në fronin perandorak. Pas këtyre zhvillimeve udhëheqësit kishtarë vendosën që të dorëzojnë qytetin tek agresorët, në një përpjekje për të shmangur masakrimin e popullatës dhe plaçkitjen. Kuajt e famshëm prej bakri që zbukuronin hyrjen e kishës së Shën Markut në Venedik janë plaçkë lufte nga Kryqëzata e IV dhe plaçkitja e Kontandinupojës. Pasi veshën rrobat e tyre më të ndritëshme klerikale, hierarkët u drejtuan në pikën ku ndodheshin pushtuesit. Të fundit ishin përgatitur për luftë. Pa pritur panë në vend të ushtarëve, një grup me Mitropolitë me kryqe dhe ikona të shenjta në duar. Hierarkët Bizantinë u drejtuan drejt udhëheqësit të kryqëtarëve, Bonifatit Monfera. Ai pranoi dorëzimin e Vasilevusas, por së bashku me udhëheqësit e tjerë të kryqëtarëve urdhëruan plaçkitjen e saj. Kështu ishin zakonet e tyre,me plaçkitje si dhe me përdhunimet kënaqeshin aventurierët të cilët përbënin ushtrinë e tyre. Si mund të bënin diçka tjetër nga dhënia e urdhërit për një plaçkitje treditore? Sigurisht që ishte e e pamundur që t’i përmbanin. Kryqëtarët  kishin parë muajt e kaluar Konstandinupojën dhe kishin mbetur pa gojë nga pasuria e saj. Akoma dhe lagjet më të varfëra  të saj ishin shumë më lart nga komunitet me kasolle ku banonin ata vetë në Evropën Perendimore. Këtë pamje e përforconte dhe legjenda që thoshte se dhe sikur dikush të mblidhte të gjitha pasuritë e botës ato do të ishin shumë më të pakta se ato të Konstandinupojës. Tani këto pasuri ishin para tyre dhe askush nuk mund t’i ndalonte që t’i rrëmbenin. Udhëheqësit e Kryqëzatës u mjaftuan me pushtimin e dy pallateve perandorake të Vukoleonta dhe të Vlahernon, duke lënë të gjithë pjesën tjetër të qyteti në mëshirën e burrave të tyre. Shumë bizantinë u torturuan vetëm që të tregonin se ku kishin fshehur thesaret e tyre. Ndër ta dhe shumë të varfër pasi pushtuesit besonin se të gjithë banorët e një qyteti të tillë ishin të pasur. Një shpërblim ishin dhe gratë. U rregjistruan shumë raste përdhunimesh  akoma dhe të murgeshave. Pasi kryqëtarët vërtiteshin në lagjet e qytetit zbuluan shumë qilarë me verë. Dehja përkeqësoi situatën. Shumë qytetarë të pafat humbën jetën nga pushtuesit e dehur. Nga mania e tyre nuk shpëtuan as kishat. Ungjijtë e shenjtë, ikonastaset me vlera unikale artistike u shkatërruan me qëllim që të shkëputeshin materialet me vlerë  me të cilat ishin ndërtuar. Në të njejtën kohë dorëshkrime të rralla u dogjën. Plaçkitja e Shën Sofisë Kisha e Shën Sofisë nuk shpëtoi nga mania e kryqëtarëve. U përdhosën gjithashtu varrezat perandorake në Kishën e Shën Sofisë. Arkate lipsanëve/eshtrave  u rrëmbyen  dhe lipsanët e perandorëve u hodhën sa andej këndej. Pushtuesit nuk respektuan as Kishën e Shën Sofisë. Hynë tek ajo me kuaj , duke therrur të gjithë ata sa ju luteshin për mëshirë dhe që ishin strehuar atje. Ulën një prostitutë lakuriqe  në fronin patriarkal që të këndonte. As vetë Kryqi i Nderuar nuk shpëtoi nga mania e kryqëtarëve. Objekti i Shenjtë u coptua që të ndahej ndër udhëheqësit e pushtuesve. Në ato orë tragjike të shkatërrimit shumë klerikë katolikë përpiqeshin që të shpëtonin sa të ishte  mundur sa më tepër lipsanë të shenjtë dhe objekte të shenjta që ti çonin në vendet e tyre. Vitet që pasuan arritën në zonat e Francës kafka e Shën Stefanit, lipsanët e Shën Thomait, pjesë nga kafka e Shën  Markut, kurora prej gjëmbi e Krishtit, brezi i Virgjëreshës, kyçi dhe kafka e Shën Joan Prodhromit etj. Paralelishte Venedikasit trasferuan shumë vepra arti të Qytetit, që të zbukuronin qytetet e tyre objekta të cilat deri më sot zbukurojnë dhe sot ato qytete. Ndërkaq pjesa më e madhe  ishte shkatërruar nga kryqëtarët kokëtrashë. Përtej thesarëve fetarë u shkatërruan dhe shumë statuja të lashta greke dhe romake të cilat ishin sjellë në këtë qytet vitet pas themelimit të saj. Shkatërrimi  kulturor  që ndodhi gjatë atyre ditëve ishte e pamunudur që të llogaritej. Por është e sigurt që “Mbretëresha e qyteteve” nuk erdhi kurrë në vete nga kjo goditje. Dy shekuj e gjysëm më vonë pushtuesit e rinj, Turqit, hynë në një qytet pothuajse të shkrretuar, të zhveshur nga thesarët e saj që i kishin dhuruar titullin e qytetit më të ndritshëm të botës. Nikos Giannopoulos Historian.

NE JEMI BIZANTINË, VËLLEZËR!

Για όσους ξέρουν αλβανικά αξίζει κανείς να το διαβάσει

Në këtë hapësirë të lirë komunikimi, që e ofrojnë rrjetet sociale, turmës së mbushur me urrejtje ndaj pushtetit e autoritetit, duket sikur i ndërmendet trashëgimia bizantine e rrënimit të pushteteve e të autoriteteve, mes fyerjesh, kërcënimesh, mallkimesh, e ulërimash , që dilnn nga mijëra gurmaze në të njëjtin çast e me të njëjtin qëllim, në hapësirën publike të hipodromit të dikurshëm.

Shpërthimet e egra të fyerjeve, etiketimeve dhe gjuhës së urrejtjes në rrjetet sociale në Kosovë dhe në Shqipëri, po edhe në medie përgjithësisht, kanë vënë në siklet edhe teoricienët e komunikimit, sepse nuk po arrijnë ta kuptojnë se nga buron gjithë ai shpërthim iracional, që si gaz nëntokësor po kontaminon gjithçka para vetes. Po përpiqen ta shpjegojnë, por ende nuk i kanë dhënë dum kësaj pune. Gjasat janë që as do të mund t’i japin me këtë mënyrë hulumtimi, pasi që problemi nuk ka të bëjë me teori të komunikimit, pra as të raportit të participuesve me medie e rrjete sociale. Në fakt, problemi nuk ka të bëjë direkt me komunikimin e me mediet sit ë tilla, po ka të bëjë me botëkuptimin tonë të trashëguar dhe aktiv bizantin, në sferën e komunikimit publik. Ky histerizëm në komunikim është dëshmi që ne shqiptarët, sa i përket qëndrimit ndaj pushtetit dhe autoritetit, më shumë kemi trashëgimi nga Bizanti, se sa nga Perandoria Osmane. Perandoria Osmane nga ana e saj ka trashëguar edhe vetë jo pak elementë të trashëgimisë bizantine, që kanë pasur të bëjnë me pushtetin dhe autoritetin, por me kohë i ka mpiksur me agjens të tjerë, veçmas me vazhdimësinë e familjes sulltanore, që nuk ka qenë një praktikë e pastër bizantine. Prej këndej pastaj Perandoria Osmane  e ka krijuar një hierarki më të ndryshme edhe lidhur me qëndrimin e masave ndaj pushtetit e autoritetit, duke sforcuar ceremonialitet e përulësisë, të seleksionimit më të sigurt të elitave ushtarake, fetare e kulturore, etj. 

E pra, ajo mënyrë e ndërtimit të pushtetit dhe autoritetit osman kurrë nuk ka ngjitur te shqiptarët. Përkundrazi, ka mbetur aktive trashëgimia bizantine e hallakatjes së masave, e mërisë dhe armiqësisë tinëzare të masave ndaj pushtetit e ndaj autoritetit, një armiqësi që vazhdimisht pret në pusi që të godet cakun e saj. Është me interes të kuptohet që kjo trashëgimi bizantine e shpërthimeve histerike e iracionale të masave në momente të ndryshme ndaj pushtetit dhe autoritetit, ka mbetur njësoj aktive mbi gjithë arealin shqiptar, pavarësisht nga përkatësia fetare a konfesionale. Pra, nuk është shtresë mirëfilli fetare, po  është një botëvështrim mbarëshqiptar i rrënjosur, lidhur me qëndrimin ndaj publikes, pushtetit e autoritetit, që me kohë ka marrë tipare etnike, natyrisht specifike në rrethanat shqiptare.

Fjala vjen, meqë shqiptarët nuk kanë pasur hipodrom si bizantinët, që aty t’i shkarkonin shpërthimet e tyre egërshane, kanë adoptuar gjakmarrjen, si mekanizëm shpërthimesh të tilla egërshane. Edhe ideja themelore e gjakmarrësve shqiptarë, që të vriteshin më të mirët nga familjet ose fiset në hasmëri, mund të jetë në një lidhje me prirjen bizantine për të zhdukur reformuesit potencialë në mesin e familjeve sunduese. Ndonëse disi paradokalsisht, duket që edhe kuvendet e pajtimeve, si një formë disi më publike në jetën sociale shqiptare, mund të kenë qenë një imitim i deformuar në realitetet shqiptare primitive, të ceremonive periodike të sundimtarëve bizantinë, në kërkim të një pajtimi ose e pakta koekzistence pak më paqësore me opozitën. Sidoqoftë, në Bizant mediumi dhe institucioni publik më gjigand dhe më kryesorë ishte hipodromi. Aty bëheshin ceremoni familjare, shtetërore, fetare, sportive e kulturore. Aty shpërfaqej madhështia e sundimit, po aty bëhej edhe batërdia e tij ndaj masave. Aty shfryhej edhe urrejtja e vulgut ndaj sundimtarëve, disa nga të cilët përfundonin jo vetëm të shfronëzuar, po edhe të masakruar. Si duket njëri nga popujt më dëshmues të asaj trashëgimie të dhunshme bizantine, përevç grejëve, jeemi edhe ne shqiptarët. 

Në fakt, po të ndiqet historia e këtyre dy kombeve dhe dy shteteve, që nga formimi i tyre, mund të identifikohet reagimi tipik me prejardhje bizantine, jo vetëm i pushteteve dhe autoriteteve, po edhe i masave ndaj pushteteve e autoriteteve. Asnjëherë nuk është arritur në një stad të krijimit të një konsensusi, e lere më të një harmonie ndërmjet pushtetit/autoritetit e masave. Madje as në periudhat e mbretërive, që në shumë kombe e shtete të Evropës edhe sot janë shtylla të koncensusit e të harmonisë sociale, kulturore e nacionale. Te grekët e te shqiptyarët jo. Te këta dy kombe ende alternohen nënshtrimi i plotë ndaj pushtetit autoritar,  (diktaturës ushtarake në Greqi, dikaturës komuniste në Shqipëri) me rebelime të ashpra që i shpiejnë drejt luftës civile. 

Meqë këtu nuk është vendi që të përshkruhet e gjithë kjo histori, vetëm po e skicojmë, për ta kuptuar disi më mirë konteksitn ku edhe sot po zhvillohet konfrontimi iracional publik, si në Shqiqëri ashtu edhe në Kosovë. Gjithsesi për ta kuptuar më mirë edhe kontekstin në të cilin gjallon  e po kutërbon histerizmi i tashëm i masave shqiptare në komunikim publik, në medie e rrjete sociale. Shkurt e shqip. pa e kuptuar që kjo virulencë e fyerjeve dhe kërcënimeve në medie e veçmas në rrjetet sociale, shkaktohet nga trashëgimia byzantine, e rigjallëruar në realitetet e sotme, nuk ka teori komunikimi e as teori politike, që e shpjegon se çfarë është duke ndodhur. Pa e kuptuar se demokracia e proklamuar, bashkë me mediet e lira dhe rrjetet sociale anarkike, nga shumë pjesëtarë të këtyre dy shoqërive të shqiptarëve përjetohen si ambient i favorshëm për ta shpënë në nivele të reja pasionin e vjetër bizanitn të hakmarrjes ndaj autoritetit. nuk mund të kuptohet kjo mënyrë barbare komunikimi. Hakmarrja (gjithsesi iracionale) e jo komunikimi janë në plan të parë të kësaj mase të egërsuar edhe nga liria e shprehjes në medie e në rrjete sociale. Si në kodin e gjakmarrjes, në plan të parë të goditjes së kësaj vale të gjuhës së urrejtjes do të jenë më të mirët, më të suksesshmit, më të fortët, më të guximshmit. Pra, ata që bëjnë ferk nga të tjerët, që nuk i përkasin grixhes së injorantëve dhe kopesë së mediokriteteve. Ata përzgjedhen që të jenë flitë e kësaj histerie kolektive, që shpërthen brutalisht në medie e në rrjetet sociale. Në këtë hapësirë të lirë komunikimi, që e ofrojnë rrjetet sociale, turmës së mbushur me urrejtje ndaj pushtetit e autoritetit, duket sikur i ndërmendet trashëgimia bizantine e rrënimit të pushteteve e të autoriteteve, mes fyerjesh, kërcënimesh, mallkimesh, e ulërimash , që dilnn nga mijëra gurmaze në të njëjtin çast e me të njëjtin qëllim, në hapësirën publike të hipodromit të dikurshëm. 

Vërtet ka raste kur duket sikur kjo turmë e hallakatur po synon që rrjetet sociale dhe gjithe komunikimin publik, ta bëjnë si zëvendësues të hipodromit gjigand, ku edhe pse vetëm virtualisht,  tentojnë që kundërshtarët, armiqtë, t’i masakrojnë, t’i bëjnë  copa-copa, si në periudhën e heraklideve. Pra, vetëm brenda këtij konteksti mund të kuptohet  edhe hallakatja e kohëve të fundit kundër Ardit Gjebresë, Rudina Gjungës, Ismail Kadaresë, Fatos Lubonjës, Artan Fugës, Gilman Bakallit, Hashim Thaçit, Ilir Metes e shumë të tjerëve, sepse kjo vërtet është një hallakatje e mendjes bizantine brenda nesh. E drejta, për të gjithë këta njerëz dhe për secilin participues në sferën publikee pushtetore, mund të diskutohet publikisht, mund të kritikohen, mund t’u kontestohen idetë e veprat, por me argumente, me debat të hapur e jo me fyerje, jo me shpifje, jo me etiketime, jo me kërcënime nga më të ndyrat e fantazisë së sëmurë. Ndërsa, kundër këtyre dhe shumë të tjerëve (ku bën pjesë edhe vogëlsia ime) janë ndërmarrë fushata të egra linquese, ku ka munguar vetëm masakrimi dhe copëtimi i trupave fizike dhe valvitja e tyre nëpër hipodrom, ashtu si e praktikonin masat e egërsuara bizantine, kur masakronin edhe bazilejtë e tyre.            

Fatkeqësisht, me këtë mënyrë komunikimi në sferën mediatike, në rrjete sociale, po edhe në politikë, ne po dëshmojmë që kulturalisht nuk jemi plotësisht evropian. Pse? Nuk jemi plotësisht evropianë, më së shumti për shkak të bizantinitetit tonë në të menduar, në sjellje, në komunikim e edhe në veprim. Thjesht, për shkak të tendencës tonë aktive për vetëshkatërrim.      

4 mars 2016 

express

Η Ρωμανία: Μοιρολογούν τα εκκλησιάς, κλαίγνε τα μαναστήρεα

Ναϊλί εμάς και βάι εμάς, 

οι Τούρκ την Πολ επαίραν.

Επαίραν το βασιλοσκάμ, 

κι ελάεν η Αφεντία.

Μοιρολογούν τα εκκλησιάς, 

κλαίγνε τα μαναστήρεα. 

Κι ο Αϊ-Γιάννες ο Χρυσόστομον, 

κλαίει και δερνοκοπάται.

Μη κλαίς, μη κλαίς Αϊ Γιάννε μου, 

και μη δερνοκοπάσαι.

Η Ρωμανία πέρασεν, 

η Ρωμανία πάρθεν.

Η Ρωμανία κι αν πέρασεν, 

ανθεί και φέρει κι άλλο.

Βυζάντιο: αναπαράσταση… - Bizanti një improvizim, kthim në histori