Η καταστροφή και η λεηλασία της Κωνσταντινούπολης από τους σταυροφόρους - Shkatërrimi i Konstandinupojës nga kryqëtarët gjatë Kryqëzatës së IV!

Βασανιστήρια, βιασμοί και πόρνες που χόρευαν στην Αγία τράπεζα της Αγίας Σοφίας. ...  H Δ΄ Σταυροφορία υπήρξε ίσως το βαρύτερο πλήγμα που δέχθηκε η Βυζαντινή Αυτοκρατορία στη χιλιόχρονη ιστορική της πορεία. Μια σειρά οξύτατων ανταγωνισμών της βυζαντινής αριστοκρατίας, με έπαθλο τον αυτοκρατορικό θρόνο, επέτρεψαν σε μια ορδή θρησκόληπτων δυτικών να επιτεθεί εναντίον της Κωνσταντινούπολης. Οι αρχηγοί της σταυροφορίας ήθελαν να μοιραστούν το βυζαντινό κράτος, αλλά οι άνδρες τους αδημονούσαν να λεηλατήσουν τους παραμυθένιους θησαυρούς της πλουσιότερης πόλης της ανθρωπότητας. Η σταυροφορία ξεκίνησε για τους άγιους τόπους, αλλά δεν προσπέρασε ποτέ την Πόλη. Όταν διαπίστωσαν πόσο αδύναμη είχε γίνει η άμυνα της, ο τυφλός Δόγης της Βενετίας, έπεισε τους ηγέτες της Δύσης να καταλάβουν ό,τι πολυτιμότερο υπήρχε μπροστά στα μάτια  τους. Τη Βασιλεύουσα. Στις 12 Απριλίου του 1204 οι σταυροφόροι και οι σύμμαχοι τους Βενετοί επιτέθηκαν εναντίον της Βασιλεύουσας την οποία υπεράσπιζε ο αυτοκράτορας Αλέξιος Ε΄ο Μουρτζουφλός. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας, μετά από σκληρή μάχη, οι πολιορκητές πέτυχαν την κατάληψη τεσσάρων πύργων του θαλάσσιου τείχους, την παραβίαση τριών πυλών και την είσοδο ικανής δύναμης στην πόλη. Οι Βυζαντινοί περιήλθαν σε δύσκολη θέση. Ωστόσο, διέθεταν ακόμη τις δυνάμεις για αντεπίθεση. Ο Μουρτζουφλός όμως προτίμησε τη φυγή, εγκαταλείποντας την πρωτεύουσα του κράτους του στις αρπακτικές διαθέσεις των σταυροφόρων. Οι Βυζαντινοί άρχοντες εξέλεξαν νέο αυτοκράτορα τον Κωνσταντίνο Λάσκαρη. Ο τελευταίος προσπάθησε να οργανώσει την άμυνα. Ωστόσο ο λαός της πρωτεύουσας δεν έδειχνε ιδιαίτερη διάθεση αντίστασης. Παράλληλα, η αυτοκρατορική φρουρά των Βαράγγων εκμεταλλεύτηκε την περίσταση για να διεκδικήσει αύξηση των αμοιβών της. Απελπισμένος από την διάλυση των πάντων, ο Λάσκαρης επέλεξε και αυτός τη φυγή. Είχε παραμείνει στον θρόνο λίγες μόνο ώρες, διεκδικώντας τον διόλου επίζηλο τίτλο, της πιο σύντομης αυτοκρατορικής θητείας στη βυζαντινή ιστορία. Κατόπιν αυτών των εξελίξεων οι εκκλησιαστικοί άρχοντες αποφάσισαν να παραδώσουν την πόλη στους επιτιθέμενους, σε μια προσπάθεια να αποφύγουν τη σφαγή του πληθυσμού και τη λεηλασία. Τα περίφημα χάλκινα άλογα που στολίζουν την είσοδο του ναού του Αγίου Μάρκου στη Βενετία αποτελούν λάφυρο της Δ” Σταυροφορίας από τη λεηλασία της Κωνσταντινούπολης Αφού φόρεσαν τα λαμπρότερά τους άμφια, οι ιεράρχες κατευθύνθηκαν στο σημείο που βρίσκονταν οι εισβολείς. Οι τελευταίοι είχαν παραταχθεί για μάχη. Ξαφνικά αντίκρισαν, αντί για πάνοπλους στρατιώτες, μια ομάδα μητροπολιτών με σταυρούς και ιερές εικόνες στα χέρια. Οι Βυζαντινοί ιεράρχες απευθύνθηκαν στον ουσιαστικό ηγέτη των σταυροφόρων, τον Βονιφάτιο του Μονφερά. Αυτός δέχθηκε την παράδοση της Βασιλεύουσας, αλλά με τους υπόλοιπους ηγέτες των σταυροφόρων διέταξαν τη λεηλασία της. Έτσι ήταν τα ήθη τους και με τις λεηλασίες και τους βιασμούς ανταμείβονταν οι τυχοδιώκτες που αποτελούσαν τον στρατό τους. Πώς μπορούσαν να κάνουν κάτι διαφορετικό από το να δώσουν την εντολή για τριήμερο πλιάτσικο; Άλλωστε ήταν πρακτικά αδύνατο να τους συγκρατήσουν. Οι σταυροφόροι είχαν δει τους προηγούμενους μήνες την Κωνσταντινούπολη και είχαν μείνει άναυδοι με τον πλούτο της. Ακόμα και οι πιο υποβαθμισμένες συνοικίες της ήταν κατά πολύ ανώτερες από τους οικισμούς με καλύβες που έμεναν οι ίδιοι στη Δυτική Ευρώπη. Η εικόνα αυτή ενίσχυε τον θρύλο που υποστήριζε ότι, ακόμη και αν κανείς συγκέντρωνε όλα τα πλούτη του κόσμου, αυτά θα ήταν λιγότερα από εκείνα της Πόλης. Τώρα τα πλούτη αυτά ήταν μπροστά τους και κανένας δεν μπορούσε να τους εμποδίσει να τα αρπάξουν. Οι ηγέτες της Σταυροφορίας αρκέστηκαν στην κατάληψη των δύο αυτοκρατορικών ανακτόρων του Βουκολέοντα και των Βλαχερνών, αφήνοντας την υπόλοιπη πόλη στο έλεος των ανδρών τους. Οι σταυροφόροι όρμησαν με μανία στα σπίτια, ψάχνοντας για πολύτιμα αντικείμενα. Πολλοί Βυζαντινοί βασανίστηκαν προκειμένου να αποκαλύψουν  τις κρυψώνες των θησαυρών τους. Ανάμεσά τους και πολλοί φτωχοί καθώς οι κατακτητές πίστευαν ότι όλοι οι κάτοικοι μιας τέτοιας πόλης θα ήταν πλούσιοι. Εξίσου επίζηλο έπαθλο ήταν και οι γυναίκες. Καταγράφηκαν πάρα πολλά περιστατικά βιασμών και γυναικών μοναχών. Καθώς οι σταυροφόροι περιφέρονταν στις συνοικίες της πόλης, ανακάλυψαν πολλά κελάρια με κρασί. Η μέθη επιδείνωσε την κατάσταση. Πολλοί άτυχοι πολίτες έχασαν τη ζωή τους στα χέρια των μεθυσμένων εισβολέων. Από τη μανία τους δεν γλύτωσαν ούτε οι εκκλησίες. Μοναδικής καλλιτεχνικής αξίας τέμπλα και ιερά ευαγγέλια καταστράφηκαν προκειμένου να αποσπαστούν τα πολύτιμα υλικά από τα οποία ήταν κατασκευασμένα. Παράλληλα σπάνια αρχαία χειρόγραφα πετάχτηκαν στις φλόγες.  Η λεηλασία της Αγιάς Σοφιάς Ο ναός της Αγίας Σοφίας δεν γλύτωσε από την μανία των σταυροφόρων. Βεβηλώθηκαν επίσης οι αυτοκρατορικοί τάφοι στον ναό των Αγίων Αποστόλων. Οι χρυσές λειψανοθήκες αρπάχτηκαν και τα λείψανα των αυτοκρατόρων σκορπίστηκαν. Οι εισβολείς δεν σεβάστηκαν ούτε τον ναό της Αγίας Σοφίας. Εισήλθαν σ’ αυτόν έφιπποι, σφάζοντας όσους ικέτες είχαν αναζητήσει εκεί καταφύγιο. Στη συνέχεια κατέστρεψαν με μανία τα πάντα και τη μετέτρεψαν σε στάβλο. Κάθισαν επίσης μια γυμνή πόρνη στον πατριαρχικό θρόνο για να τραγουδήσει. Ούτε ο Τίμιος Σταυρός δεν γλύτωσε από τη σταυροφορική μανία. Το ιερό κειμήλιο τεμαχίστηκε προκειμένου να διαμοιραστεί στους αρχηγούς των εισβολέων. Τις τραγικές εκείνες ώρες της καταστροφής πολλοί καθολικοί ιερείς προσπαθούσαν να διασώσουν όσο το δυνατόν περισσότερα λείψανα αγίων και ιερά κειμήλια, προκειμένου να τα μεταφέρουν στις χώρες τους. Τα επόμενα χρόνια έφθασαν σε περιοχές της Γαλλίας η κάρα του Αγίου Στεφάνου, λείψανα του Αγίου Θωμά, τμήμα του κρανίου του Αγίου Μάρκου, το ακάνθινο στεφάνι του Χριστού, η ζώνη της Παρθένου, ο βραχίονας και η κάρα του Ιωάννη του Βαπτιστή κ.α. Παράλληλα οι Βενετοί μετέφεραν πολλά καλλιτεχνήματα της Πόλης, προκειμένου να στολίσουν τη δική τους  πόλη και αρκετά την κοσμούν ακόμη και σήμερα. Το μεγαλύτερο μέρος ωστόσο είχε ήδη καταστραφεί από τους άξεστους σταυροφόρους. Πέρα από τους θρησκευτικούς θησαυρούς καταστράφηκαν και πολλά αρχαία ελληνικά και ρωμαϊκά αγάλματα τα οποία είχαν μεταφερθεί στη Βασιλεύουσα τα χρόνια μετά την ίδρυσή της. Η πολιτιστική καταστροφή που συντελέστηκε εκείνες τις ημέρες είναι αδύνατο να υπολογιστεί. Το σίγουρο πάντως είναι πως η «Βασιλίδα των πόλεων» δεν συνήλθε ποτέ από το πλήγμα. Δυόμισι αιώνες αργότερα οι νέοι εισβολείς, οι Τούρκοι, εισήλθαν σε μια σχεδόν έρημη πόλη, απογυμνωμένη από τους θησαυρούς που της είχαν χαρίσει τον τίτλο της λαμπρότερης πόλης του κόσμου. Νίκος Γιαννόπουλος ιστορικός...  Διαβάστε όλο το άρθρο http://www.mixanitouxronou.gr/

Tortura, përdhunime dhe prostituta kërcenin në mbi hieroren e të Shën Sofisë. Kryqëzata e katërt ishte ndoshta goditja më e madhe që mori Perandoria Bizantine në rrugëtimin e saj njëmijëvjeçar. Një seri me konkurrenca të thelluara të perandorisë bizantine me shpërblim fronin perandorak lejuan një orde me fanantikë fetarë perendimorë që të sulmonte kundër Konstandinupojës. Udhëheqësit e kryqëzatës donin që të ndanin shtetin bizantin, por burrat e tyre mezi po prisnin që të plaçkitnin thesaret prallore të qytetit më të pasur të njerëzimit. Kryqëzata filloi me vendet e shenjta, por nuk tejkaloi kurrë QYTETIN/POLIN. Kur konstatuan se sa e dobësuar ishte mbrojtja e saj Duka i verbër i Venetikut, bindi udhëheqësit e Perëndimit që të merrnin çdo gjë të çmuar që do të dilte para syve të tyre.Kryeqytetin.Më 12 Prill të 1204-ës kryqëtarët dhe aleatët e tyre Venecianët u turën kundër Kryeqytetit  të cilën e mbronte Perandori Aleksi i V-të Mourtzouflos. Mbasdite të të njejtës ditë, pas një beteje të egër, pushtuesit arritën që të merrnin katër kullat e murrit nga deti, thyhen tre dyer dhe futën një forcë të mjaftueshme në qytet. Bizantinët u ndodhën në pozitë të vështirë. Por mgjh atë dispononin akoma fuqitë për kundërsulm. Por Mourtzouflosi preferoi t’ia mbathte, duke braktisur kryeqytetin e shtetit të tij në dëshirat e egra të kryqëtarëve. Arkondët Bizantinë zgjodhën si Perandor të ri Konstandin Laskarin. Ky i fundit u përpoq që të organizonte mbrojtjen. Ndërkaq populli i kryeqytetit nuk tregonte ndonjë predispozitë të veçantë për rrezistencë. Paralelisht, rojet perandorake e Varagkon shfrytëzoi rastin që të kërkonte rritje të rrogës. I dëshpëruar nga degjenerimi i gjithçkaje, Laskari zgjodhi dhe ai ikjen. Kishte qëndruar në fron vetëm për pak orë,duke fituar titulli aspak të bukur, të qëndrimit më të shkurtër në fronin perandorak. Pas këtyre zhvillimeve udhëheqësit kishtarë vendosën që të dorëzojnë qytetin tek agresorët, në një përpjekje për të shmangur masakrimin e popullatës dhe plaçkitjen. Kuajt e famshëm prej bakri që zbukuronin hyrjen e kishës së Shën Markut në Venedik janë plaçkë lufte nga Kryqëzata e IV dhe plaçkitja e Kontandinupojës. Pasi veshën rrobat e tyre më të ndritëshme klerikale, hierarkët u drejtuan në pikën ku ndodheshin pushtuesit. Të fundit ishin përgatitur për luftë. Pa pritur panë në vend të ushtarëve, një grup me Mitropolitë me kryqe dhe ikona të shenjta në duar. Hierarkët Bizantinë u drejtuan drejt udhëheqësit të kryqëtarëve, Bonifatit Monfera. Ai pranoi dorëzimin e Vasilevusas, por së bashku me udhëheqësit e tjerë të kryqëtarëve urdhëruan plaçkitjen e saj. Kështu ishin zakonet e tyre,me plaçkitje si dhe me përdhunimet kënaqeshin aventurierët të cilët përbënin ushtrinë e tyre. Si mund të bënin diçka tjetër nga dhënia e urdhërit për një plaçkitje treditore? Sigurisht që ishte e e pamundur që t’i përmbanin. Kryqëtarët  kishin parë muajt e kaluar Konstandinupojën dhe kishin mbetur pa gojë nga pasuria e saj. Akoma dhe lagjet më të varfëra  të saj ishin shumë më lart nga komunitet me kasolle ku banonin ata vetë në Evropën Perendimore. Këtë pamje e përforconte dhe legjenda që thoshte se dhe sikur dikush të mblidhte të gjitha pasuritë e botës ato do të ishin shumë më të pakta se ato të Konstandinupojës. Tani këto pasuri ishin para tyre dhe askush nuk mund t’i ndalonte që t’i rrëmbenin. Udhëheqësit e Kryqëzatës u mjaftuan me pushtimin e dy pallateve perandorake të Vukoleonta dhe të Vlahernon, duke lënë të gjithë pjesën tjetër të qyteti në mëshirën e burrave të tyre. Shumë bizantinë u torturuan vetëm që të tregonin se ku kishin fshehur thesaret e tyre. Ndër ta dhe shumë të varfër pasi pushtuesit besonin se të gjithë banorët e një qyteti të tillë ishin të pasur. Një shpërblim ishin dhe gratë. U rregjistruan shumë raste përdhunimesh  akoma dhe të murgeshave. Pasi kryqëtarët vërtiteshin në lagjet e qytetit zbuluan shumë qilarë me verë. Dehja përkeqësoi situatën. Shumë qytetarë të pafat humbën jetën nga pushtuesit e dehur. Nga mania e tyre nuk shpëtuan as kishat. Ungjijtë e shenjtë, ikonastaset me vlera unikale artistike u shkatërruan me qëllim që të shkëputeshin materialet me vlerë  me të cilat ishin ndërtuar. Në të njejtën kohë dorëshkrime të rralla u dogjën. Plaçkitja e Shën Sofisë Kisha e Shën Sofisë nuk shpëtoi nga mania e kryqëtarëve. U përdhosën gjithashtu varrezat perandorake në Kishën e Shën Sofisë. Arkate lipsanëve/eshtrave  u rrëmbyen  dhe lipsanët e perandorëve u hodhën sa andej këndej. Pushtuesit nuk respektuan as Kishën e Shën Sofisë. Hynë tek ajo me kuaj , duke therrur të gjithë ata sa ju luteshin për mëshirë dhe që ishin strehuar atje. Ulën një prostitutë lakuriqe  në fronin patriarkal që të këndonte. As vetë Kryqi i Nderuar nuk shpëtoi nga mania e kryqëtarëve. Objekti i Shenjtë u coptua që të ndahej ndër udhëheqësit e pushtuesve. Në ato orë tragjike të shkatërrimit shumë klerikë katolikë përpiqeshin që të shpëtonin sa të ishte  mundur sa më tepër lipsanë të shenjtë dhe objekte të shenjta që ti çonin në vendet e tyre. Vitet që pasuan arritën në zonat e Francës kafka e Shën Stefanit, lipsanët e Shën Thomait, pjesë nga kafka e Shën  Markut, kurora prej gjëmbi e Krishtit, brezi i Virgjëreshës, kyçi dhe kafka e Shën Joan Prodhromit etj. Paralelishte Venedikasit trasferuan shumë vepra arti të Qytetit, që të zbukuronin qytetet e tyre objekta të cilat deri më sot zbukurojnë dhe sot ato qytete. Ndërkaq pjesa më e madhe  ishte shkatërruar nga kryqëtarët kokëtrashë. Përtej thesarëve fetarë u shkatërruan dhe shumë statuja të lashta greke dhe romake të cilat ishin sjellë në këtë qytet vitet pas themelimit të saj. Shkatërrimi  kulturor  që ndodhi gjatë atyre ditëve ishte e pamunudur që të llogaritej. Por është e sigurt që “Mbretëresha e qyteteve” nuk erdhi kurrë në vete nga kjo goditje. Dy shekuj e gjysëm më vonë pushtuesit e rinj, Turqit, hynë në një qytet pothuajse të shkrretuar, të zhveshur nga thesarët e saj që i kishin dhuruar titullin e qytetit më të ndritshëm të botës. Nikos Giannopoulos Historian.