Οι σφαγές του Μεχμετ Φατιχ στην περιοχή της σημερινής Αλβανίας και τα περίχωρα. Δεδομένα από τα χρονικά του Τουρσούν Μπει χρονικογράφος του Μουάμεθ Β΄ - Masakrat e Mehmet Fatih në zonën e Shqipërisë së sotme dhe përreth saj. Fakte nga Kronikat e Tursun Beut

Masakrat e  Mehmet Fatih  në zonën e Shqipërisë së sotme dhe përreth saj. Fakte nga Kronikat e Tursun Beut  Në pranverën e vitit tetëqind e shtatëdhjetë (1466), kur në mes të kuvendit të lëndinës lauresha psalte me zë melodioz vargun: "E vështro në gjurmët e mëshirës së Zotit, si Ai i jep jetë tokës së vdekur (Kurani 30:50)", pas shpalljes së nisjes së luftës kundër Shqipërisë, çdo gazi ngjeshi me dëshirë shpatën.  Flamujt-emblema të pushtimit - u vunë në lëvizje nga Edreneja. Kur tendat e fushimit të Sulltanit shtrinë hijen e tyre mbi fushën e qytetit të Manastirit, aty rendën nga të gjitha anët luftëtarët - të prirë prej fitores - për t'iu bashkuar ushtrisë perandorake, si ca lumenj të mëdhenj që lëshohen në det dhe, si dallgët e detit që venë e përplasen, u derdhën mbi Shqipëri. Aradhe të tilla secila me një mijë luftëtarë. Ku secili nga këta guximtarë, sa një mijë heronj vlen. Kasneci i gjendjes bëri të mbërrijë në veshët e mëkatarëve të pafe jehona e kërcënimit: "O milingona! Futuni nëpër shtëpi që të mos ju shkelë Solomoni me trupat e tij! (Kurani 27:18)". Të pafetë e mallkuar mbetën të hutuar e të çoroditur nga njoftimi i llahtarshëm i këtij sulmi të afërt dhe vajtën u strehuan nëpër malet e rrëpira e luginat e thella, duke bllokuar shtigjet. Bënë gjithë ç'mundën për t'u mbrojtur dhe kështu dëshmuan tërë kryeneçësinë e tyre për të rezistuar, duke këmbëngulur në prapësinë e tyre më të skajshme.  Por luftëtarët e Sulltanit, të nxitur prej mendimit të shpërblesës hyjnore të luftës së shenjtë, si dhe të shpresës për të bërë plaçkë të madhe, përparuan në të atillë mënyrë sa që çdo mal i pakapërcyeshëm dhe çdo luginë e thellë u dukej rrafshinë e lehtë "ku nuk do të mund të shihje as ultësirë, as lartësi (Kurani 20:107)". Me ndihmën e Zotit, më të Lartit pushtuan çdo strehë që mësynë dhe grabitën e plaçkitën kaq shumë pasuri të frymore e jofrymore, saqë djelmosha me tipare engjëllore dhe vasha me pamje hyrish, që vlenin tre a katër mijë aspra, krijesa të këndshme me tipare të tilla që mjaft që t’i shihje në fytyrë që të të ikte mendja, shiteshin veç për vetëm tre apo katërqind aspra. Të tilla hyri që kushdo që i sheh në tendë kujton se është përnjëmend në Parajsë. T'i shihje kur mbi gjoksin tim dergjej, do besoje se në një trup dy shpirtra qenë. Te tillë djelmosha që, për atë Zot, në thonë Se ka dhe më të bukur, gënjeshtra thonë. Veç kësaj, buaj me lëkurë "në ngjyrë të verdhë të ndezur që kënaq shikimin (Kurani 2:69)" mund t'i blije për tri a katër aspra, ndërsa edhe për më pak se dy aspra shitej një dash përçor i kopesë që është bërë gati për t'iu flijuar Zotit. Çdo çadër ishte e mbushur përplot me plaçkë të rrëmbyer. Atëherë u dha urdhri të shtroheshin në bindje ata harbutë të pafe. Për këtë arsye, në çdo vendqëndrim sillnin para Sovranit fitimtar meshkujt e lidhur me zinxhirë që luftëtarët guximtarë e të shkathët të islamit me një të rënë të shpatës, fap-fap - i ekzekutonin. I bënë kështu ata njerëz që aq të etur e të dëshiruar qenë pas vdekjes, të shijonin verën e rrënimit që derdhej prej shpatës së shndritshme.Pati ndalesa ku u shkuan në shpatë deri në tre mijë, katër mijë, shtatë mijë nga të pafetë. Prej kufomave të shumta, lugina të thella tanimë ngjasoni si të ishin kodra. Prej gjakut të derdhur, rrafshina të gjera tani ngjasonin si Amudarja (Xhejhun: Oksusi i lashtë, që bashkë me Sirdarjen formonin Transoksianën, territor që sot përkon pjesërisht me Uzebkistanin . Aludohet për ujërat e bollshme të këtij lumi) që rridhte. Pas tërë këtij shkatërrimi, u mor vendimi i mëposhtëm: në fushën e Jundit që është kërthiza e atij vendi, do të ndërtohej një fortesë e pathyeshme. Sakaq mëkëmbësit fisnikë, hodhën themelet e një fortese të qëndrueshme katërkëndëshe, siç qenë urdhëruar, dhe brenda një kohe të shkurtër e kryen ndërtimin. Katërkëndëshi në është thënë të jetë me ogurzeza formë, s'ka dyshim se do të ketë qene e tillë për të pafetë. Në pastë diçka që të përqaset me yllin e Shahut te gjithësisë, s' ka dyshim se kjo është më e mbara e formave.  Një kështjellë që s'mund te dallohet prej reve, kullë e saj është mur a re e zezë? Ai vend ishte i rrethuar nga të gjitha anët me male të pakalueshme e gryka, por të pafetë që jetonin në ato lartësi s'bënin dot pa fushën ku rrjedh uji i bollshëm dhe ku tokat e bukës janë pjellore e të pasura. Meqë mes njerëzve u përhap fjala dhe zuri vend bindja se ishte një tokë pjellore, aty u dynd nga të katër anët ku ndodhej popullsia islame. Emrin ia vunë Elbasan, që i përshtatej natyrës së tij (Është fjala për një lojë të mundshme fjalësh mes emrit të fortesës dhe shprehjes “el basan”, që mund të përkthehet me shprehjen “të vësh dorën në zjarr”. Sulltan pushtuesi-shpirti i tij u prehtë në paqe, herën e parë e kish nënshtruar atë me një goditje të vetme dhe siç e treguam,e kish asgjesuar armikun, duke ndërtuar aty një fortesë të fuqishme me qëllim të përforconte pushtimin. Kurse arsyeja e fushatës së dytë në Shqipëri qe se raca shqiptare është bërë e tillë që në karakterin e saj kanë hedhur rrënjë mosbindja, këmbëngulja, rebelimi e arrogance. Dhe, ajo çka e ke për natyrë nuk zhduket kurrë nga peripecitë e jetës! Ata derra qenë nënshtruar dhe kishin pranuar zinxhirin thjehst nga tmerri I kordhës gjakderdhëse të Sovranit.  Skënderbe tradhëtari qysh në fëmijërinë e hershme ishte ushqyer me pluhurin e Fronit, por më pas kishte parapëlqyer rebelimin. Kështu, kishte mbështjellë qafën me robën e mohimit të fesë, që është më e keqja e veshjeve, për tu bërë komandant i një bande mëkatarsh të pafe. U arratis prej fronit fatlum duke u vënë në krye të atyre të cilëve iu tha: “Unë jam biri i beut tuaj”. Me tiu larguar sysh shkëlqimi i shpatës së Sulltanit, njerëzit e prapë të kësaj province ngritën në krye në vende të ndryshme të nxitur nga ky djall tundues dhe, me të në krye, me qëllim që të hidheshin kundër fortesës së Elbasanit, nuse e qiellit…  —  Ushtria u lëshua mbi krahinën e Shqipërisë si vërshimi i një armate të stërmadhe. Një vërshim që mbuloi majat e maleve, kodrat dhe hapësirat me pluhur, si të bëhej fjalë për përmbytjen e përbotshme, duke mbuluar krejt atë vend të mbushur plot me njerëz të ligj.  ——  Kur pamë se skishte më asnjë mundësi as për armëpushim e as për të rezistuar, të pafetë, duke përfituar nga nata, u sulën kundër ushtrisë së Anadollit. Me ta u morën gazinjtë, të cilët vranë aq shumë saqë ishte e pamundur të numëroheshin. Djelmoshat, vajzat dhe gratë e tyre u zunë robër. Kalorësia, strehë e fitores, shtiu në dorë edhe plot lugina e skuta të tjera si kjo,..Në këtë mëntyrë Sulltani e pushtoi të gjithë vendin e Shqipërisë.  “…të gjithë djemtë e vajzat e tyre u kapën dhe u bënë robër, ndërsa meshkujt e rritur u mblodhën dhe i lidhën me zinxhirë. Në çdo vendqëndrim, në prani të Sundimtarit, u ekzekutuan me një të rënë shpate aq shumë të pafe saqë ishte e pamundur të llogariteshin. Të shtyrë nga kjo frikë të pafetë që kishin mbijetuar pranuan të bëheshin shtetas të shtruar osmanë dhe të paguanin xhizjen e përcaktuar nga Sheriati, si edhe taksat e zakonshme. Pasi sundimtari i gjithësisë dha shah mat në lojën e shahut të pabesisë së armikut, ai kaloi lumin mat, me qëllim që të niste rrugën e kthimit. Mahmut Pashain e dërgoi që të bënte pretime kundër fortesës së Shkodrës, që ishte e lidhur e me frëngjtë…”.  Rebeli Skënderbe, duke ia mbathur porsi bretkosë prej gositjes gjëmëmadhe të ushtrisë osmane, shkoi në bregdet. Edhe atij kordha e zellit të sundimtarit i dha lejen të shkonte në Mbretërinë e të vdekurve. Atë kohë kur ky ndëshkim pllakosi mbi shqiptarët dhe shejtani i tyre shkoi direkt e në ferr, njerëzit që jetonin në malet e ashpra që rrethojnë fortesën e Elbasanit, u dhanë lamtumirën atyre vendeve dhe zbritën në rrafshnaltën e fortesës. Ajo tokë u mbulua me fshatra e toka të mbjella dhe u bë truall i populluar e i sigurt osman…

Οι σφαγές του  Μεχμετ Φατιχ στην περιοχή της σημερινής  Αλβανίας και τα περίχωρα. Δεδομένα από τα χρονικά του Τουρσούν Μπει χρονικογράφος του Μουάμεθ Β΄. Κατά την άνοιξη του 1466 όταν στην μέση της πεδιάδας ο κορυδαλλός έψελνε μελωδικά το στίχο : « Δες στα ίχνη του ελέους του Θεού, γιατί αυτός δίνει ζωή στην πεθαμένη γη (Κουράνιο 30:50» , μετά την κήρυξη του πολέμου εναντίων της Αλβανίας, κάθε στρατιώτης ζώθηκε με χαρά το σπαθί. Τις σημαίες- σύμβολα της κατάκτησης – ξεκίνησαν από τον Εντρενέ. Όταν οι σκηνές της εκστρατείας του   Σουλτάνου άπλωσαν την σκιά τους στην μεγάλη πεδιάδα του Μοναστηριού, εκεί έτρεξαν από όλες τις μεριές πολεμιστές- έτοιμοι για την νίκη- για να ενωθούν με το αυτοκρατορικό στρατό, όπως κάποια μεγάλα ποτάμια  που απλώνονται στην θάλασσα  και, όπως τα κύματα της θάλασσας που συγκρούονται έτσι   και αυτοί ξεχύθηκαν στην Αλβανία. Τέτοιες ορδές που η κάθε μία είχε 1000 πολεμιστές. Οπού ο καθένας  από αυτούς τους θαρραλέους, αξίζει όσο χίλιους ήρωες. Ο προάγγελος της δύναμης έκανε να φτάσει στα αφτιά των άπιστων αμαρτωλών η ηχώ της απειλής: « Μυρμήγκια! Κρυφτείτε στα σπίτια σας για να μην σας πατήσει ο Σολομών με τις δυνάμεις του! (Κουράνιο 27:18). Οι καταραμένοι άπιστοι έμειναν αποβλακωμένοι και αποπροσανατολισμένοι  από την τρομερή είδηση  αυτής της επικείμενης είδησης και πήγαν να κρυφτούν στα απότομα βουνά και στις βαθιές πεδιάδες , κλείνοντας τα στενά. Έκαναν ότι μπορούσαν για να προστατευτούν και έτσι μαρτύρησαν όλοι την αλαζονεία τους για να αντισταθούν, επιμένοντας στην ακραία τους αναποδιά. Για τους πολεμιστές του Σουλτάνου,  υποκινούμενοι από την σκέψη της θεϊκής αμοιβής του ιερού πολέμου, όπως και της ελπίδας πως θα κάνουν μεγάλο πλιάτσικο προχώρησαν με τέτοιο τρόπο  που κάθε απροσπέλαστο βουνό, και βαθιά πεδιάδα τους φαινόταν ως πανεύκολο πεδίο «που δεν μπορούσες να δεις  ούτε βαθουλώματα ούτε υψώματα» (Κουράνιο 20:107). Με την βοήθεια του Θεού, οι`` πιο Μεγάλοι κατέκτησαν κάθε σπίτι και όρμισαν και πήραν τόσο πλιάτσικο  τόσο  πλούτο ζωντανό και υλικό που νέοι με αγγελικά χαρακτηριστικά και νέες με χαρακτηριστικά θεϊκά, που άξιζαν 4000 άσπρα,  γλυκές υπάρξεις με χαρακτηριστικά που αρκούσε να τα δεις στο πρόσωπο και σου φεύγει το μυαλό, πουλιόνταν για μόνο     τριακόσια η τετρακόσα άσπρα. Τέτοιες θεές που αν τα έβλεπες μέσα στην σκηνή θα νόμιζες πως βρίσκεσαι στο Παράδεισο.  Να τα έβλεπες όταν έλειωνε πάνω στο στήθος μου και σε έκανε να πιστεύεις πως σ’ ένα σώμα ήταν δύο ψυχές. Τέτοια αγόρια που , μα το Θεό αν πουν πως υπάρχουν πιο ωραίοι ψέματα λένε.  Εκτός από αυτό, βόδια με δέρμα «χρώματος κίτρινο που ευχαριστεί το βλέμμα» (Κουράνι 2:69)  μπορούσες να τα αγοράσεις με τρία η τέσσερα άσπρα, ενώ κάτι λιγότερο από δύο άσπρα πουλιούνταν ένα κριάρι που οδηγεί το κοπάδι και είναι έτοιμο προς σφαγή στο Θεό. Κάθε σκηνή ήταν γεμάτο πλιάτσικο. Τότε δόθηκε η διαταγή να γίνουν υπάκουα εκείνα τα άπιστα ρεμάλια.  Για το λόγο αυτό, σε κάθε στάση έφερναν στο νικητή Αρχηγό, άντρες δεμένους με τις αλυσίδες που οι θαρραλέοι και ευκίνητοι  πολεμιστές  του Ισλάμ  τα εκτελούσαν φαπ-φαπ με ένα κόψιμο του σπαθιού. Τους έκαναν έτσι αυτούς τους ανθρώπους που τόσο διψασμένοι και επιθυμητοί ήταν για το θάνατο, να απολάμβαναν το κρασί της καταστροφής που χυνόταν από το σπαθί που γυάλιζε. Υπήρχαν στάσεις που πέρασαν στο σπαθί μέχρι και 3000, 4000, 7000 από τους άπιστους. Από τα πολλά κουφάρια, οι βαθιές πεδιάδες τώρα πια έμοιαζαν με λόφους. Από το αίμα που χύθηκε, μεγάλες πεδιάδες τώρα έμοιαζαν με Αμουδάρια (Τζειχούν: η Αρχαία Όξους που μαζί με την Σιρντάριεν δημιουργούσαν την Τρανσοκσιάνεν, περιοχή  που σήμερα ανήκει στο Ουζμπεκιστάν, συγκρίνετε με τα πολλά νερά αυτού του ποταμού) που κυλούσε. Μετά απ’ όλη αυτή την καταστροφή, πήραν την παρακάτω απόφαση: στην πεδιάδα της Ιούνδης που είναι και ο αφαλός αυτού του μέρους, θα κτιζόταν ένα φρούριο απροσπέλαστο. Εντωμεταξύ οι άρχοντες , ξεκίνησαν τα θεμέλια ενός  φρουρίου σταθερούς τετράποδου, όπως είχε διαταχθεί, και μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα έγινε και το χτίσιμο.    Το τετράποδο μας έχουν πει να είναι στην πιο δυσοίωνη μορφή, δεν υπάρχει αμφιβολία  ότι τέτοιο θα ήταν για τους άπιστους. Εάν υπήρχε κάτι που θα πλησίαζε με το αστέρι του Σκακιού του σύμπαν, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι  αυτό είναι το πιο τυχερό από τα σχέδια. Ένα κάστρο που δεν μπορεί να αναγνωρισθεί από τα σύννεφα,  ο πύργος της είναι τοίχος η μαύρο σύννεφο; Αυτό το μέρος  ήταν περικυκλωμένο από όλες τις πλευρές με απροσπέλαστα βουνά και στενά, αλλά οι άπιστοι που ζούσαν  σ’ εκείνα τα ύψη δεν μπορούσαν χωρίς την πεδιάδα που χύνετε το μπόλικο νερό και όπου τα χωράφια είναι εύφορα και πλούσια. Μια και ανάμεσα στους ανθρώπους διαδόθηκε και έπιασε τόπο η πεποίθηση  ότι ήταν μία εύφορη γη, εκεί συγκεντρώθηκε όλος ο ισλαμικός πληθυσμός. Το όνομα το έβαλαν Ελμπασάν, που ταίριαζε στην φύση του, (Γίνετε λόγος για ένα λογοπαίγνιο  μεταξύ του ονόματος του κάστρου και της έκφρασης «Ελ Μπασά» που θα μπορούσε να μεταφραστεί με την έκφραση «να βάλεις το χέρι στην φωτιά». Ο κατακτητής Σουλτάνος, που η ψυχή του να αναπαυτεί εν ειρήνη, την πρώτη φορά το είχε κατακτήσει αυτό με ένα μοναδικό χτύπημα και όπως και διηγηθήκαμε, το είχε εξαφανίσει τον εχθρό, κτίζοντας εκεί  ένα δυνατό κάστρο με σκοπό να ενδυναμώσει την κατάκτηση. Ενώ ο λόγος της δεύτερης εκστρατείας  στην Αλβανία που η ράτσα των αλβανών είναι τέτοια που στο χαρακτήρα της  έχουν ριζώσει η απείθεια, η επιμονή, η εξέγερση και η αλαζονεία. Και αυτό που έχει γίνει φύση δεν εξαφανίσετε από τις περιπέτειες της ζωής! Αυτά τα γουρούνια είχαν υποκύψει και είχαν δεχτεί αλυσίδα απλώς από το τρόμο του σπαθιού του  Σουλτάνου που αιματοκυλούσε. Ο προδότης Σκεντερμπέ, από την πρώιμη παιδική του ηλικία είχε ανατραφεί με την σκόνη του Θρόνου, αλλά αργότερα είχε προτιμήσει την  εξέγερση. Έτσι, είχε τυλίξει το λαιμό το μανδύα της απάρνησης της θρησκείας , που είναι το χειρότερο από τους μανδύες  για να γίνει αρχηγός μίας συμμορίας αμαρτωλών, άπιστων. Είχε φύγει από το τυχερό θρόνο πηγαίνοντας στην αρχηγία αυτών των οποίων τους είπε: «Εγώ είμαι ο υιός του μπέη  σας». Με το που απομακρύνθηκε από τα μάτια του το γυάλισμα του σπαθιού του Σουλτάνου, οι ανάποδοι άνθρωποι αυτής της περιοχής σήκωσαν κεφάλι σε διάφορα μέρη υποκινούμενοι από αυτόν τον προκλητικό διάβολο ,  και με αυτόν ως αρχηγό, με σκοπό να εναντιωθούν εναντίων του Κάστρου του Ελμπασάν, νύφη του ουρανού…. ____ Ο στρατός ξεχύθηκε στην περιοχή της Αλβανίας, ως μία ορμή μεγάλης στρατιωτικής δύναμης. Μία ορμή που κάλυψε τις κορυφές των βουνών, των λόφων  και των διαστημάτων με σκόνη, σαν να επρόκειτο για το κατακλυσμό, καλύπτοντας πλήρως αυτή την χώρα γεμάτο από κακούς ανθρώπους . __  Όταν είδαμε πως δεν είχε καμία πιθανότητα ούτε για την κατάπαυση πηρός και ούτε για να αντισταθούν, οι άπιστοι, επωφελούμενοι από την νύχτα, ξεχύθηκαν εναντίων του στρατού της Ανατολής.  Με αυτούς ασχολήθηκαν οι γαζοί, οι οποίοι σκότωσαν όσους μπορούσαν περισσότερο , τόσους που ήταν αδύνατων  να τους μετρήσεις . Οι νέοι, οι νέες και οι γυναίκες τους πιάστηκαν όμηροι. Οι ιππείς, σκέπη της νίκης, έριξαν στο χέρι τους  πολλές πεδιάδες και περιοχές όπως αυτό.. με τον τρόπο αυτό ο Σουλτάνος κατέκτησε όλο το μέρος της Αλβανίας. «όλα τα αγόρια και τα κορίτσια τους πιάστηκαν και έγιναν όμηροι ενώ τους ενήληκες άντρες τους μάζεψαν και τους έδεσαν με αλυσίδες. Σε κάθε τόπο συγκέντρωσης, στην παρουσία του Σουλτάνου, εκτελέστηκαν με σπαθί τόσοι άπιστοι που ήταν αδύνατον να τους μετρήσεις. Υποκινούμενοι από το φόβο αυτό οι άπιστοι που είχαν επιβιώσει είχαν δεχτεί να γίνουν σωστοί  Οθωμανοί υπήκοοι   και να πληρώσουν το τζιζιέ (φόρο υποτελείας) καθορισμένο από την Σαριά, όπως και τους συνηθισμένους φόρους. Αφού ο κατακτητής του σύμπαν έπιασε ματ το παιχνίδι απιστίας του εχθρού, πέρασε το ποταμό Μάτι, με σκοπό να ξεκινήσει το ταξίδι της επιστροφής. Το Μαχμούτ Πασά τον έστειλε με υποσχέσεις προς το Κάστρο της Σκόδρας, που είχε συμμαχία με τους γάλλους…». Ο  επαναστάτης Σκεντερμπέι, τρέχοντας ως βάτραχος μετά την μεγάλη φήμης νίκη του Οθωμανικού Στρατού, πήγε στην παραλία. Και σ’ αυτόν η κόψη της θέλησης του ηγεμόνα έδωσε την άδεια να πάει στο Βασίλειο των πεθαμένων.  Εκείνο τον καιρό που αυτή η τιμωρία ξέσπασε πάνω στους αλβανούς και ο διάβολος τους πήγε κατευθείαν στην κόλαση , οι άνθρωποι που ζούσαν στα άγρια βουνά που περικυκλώνουν  το κάστρο του Ελμπασάν, χαιρέτισαν αυτά τα μέρη και κατέβηκαν στην πεδιάδα του κάστρου. Αυτή η γη καλύφτηκε από χωριά και φυτεμένα χωράφια και έγινε ένα οθωμανικό μέρος ασφαλές και κατοικημένο. Το σχόλιο μας: Μετά από όλα αυτά δεν είναι ευνόητο να αναρωτηθεί κανείς υπάρχουν «αλβανοί» η απλώς υπάρχουν  μόνο Οθωμανοί που αισθάνονται αλβανοί?

Τούρκος ιστορικός βρίζει τον Γεώργιο Καστριώτη στο τάφο του στην Λίσσο. - Historiani turk fyen Gjergj Kastriotin në varrin e tij.

Σκάνδαλο άνευ προηγουμένου έγινε στο τάφο του ήρωα Γεωργίου Καστριώτη του λεγόμενου Σκεντερμπέϊ  στην Λίσσο. O τούρκος ιστορικός Talha ....

 Një skandal i paprecedentë ka ndodhur tek varri i Heroit Gjergj Kastriot Skenderbeu në Lezhë....

........................

Θρησκεία και εθνική ταυτότητα στην Αλβανία. Η περίπτωση των Μπεκτασήδων- Feja dhe identiteti kombëtar në Shqipëri. Rasti i Bektashinjëve.

Γεώργιος Καστριώτης, αποκαλούμενος και Σκεντέρμπεης
Gjergj Kastrioti i ashtuquajturi Skëndërbe

Θρησκεία και εθνική ταυτότητα στην Αλβανία. Η περίπτωση των Μπεκτασήδων

Ο N. Malkolm στο άρθρο του «Myths of Albanian national identity»[i]προσδιορίζει την «αδιαφορία για τη θρησκεία» (indifference to religion) ως έναν από τους βασικούς μύθους, στη βάση των οποίων συγκροτήθηκε η αλβανική εθνική ταυτότητα (οι υπόλοιποι είναι: 

Feja dhe identiteti kombëtar në Shqipëri. Rasti i Bektashinjëve.

N Malkom në artikullin e tij “Myths of Albanian national identity” (i) përcakton “indiferencën ndaj fesë” si një prej miteve kryesore në bazë të së cilës u ndërtua dhe identiteti kombëtar shqiptar ( të tjerat janë: 

Γενοκτονία των Ποντίων: Η σφαγή των νηπίων της Σάντας

«Έναν μαύρον ημέραν εκούιξεν εις απες σο σπέλ’: Οι μανάδες ντο έχ’νε μικρά μωρά να εβγαίνε οξιοκά ασο σπέλ’». Μία μάνα διηγείται ότι μια μαύρη μέρα ένας φώναξε όσες είχαν μικρά παιδιά να βγουν έξω από τη σπηλιά…

Έτσι ξεκινάει η Ελένη Νυμφοπούλου-Παυλίδου να ντύνει με λόγια μία από τις πιο τραγικές στιγμές της Γενοκτονίας των Ποντίων. Συμπρωταγωνιστής στην αφήγηση ο οπλαρχηγός Ευκλείδης. Ο αδερφός του, Κώστας Κουρτίδης, θα γράψει στο ημερολόγιό του για την νύχτα της 10ης προς 11η Σεπτεμβρίου 1921: «... Πολλά παιδιά τότες, επειδή αι γυναίκες των δεν μπορούσαν να σταματήσουν τας φωνάς των παιδιών τους, και μη θέλοντας να χωρισθούν εξ ημών, τα σκότωσαν και τα άφησαν επί τόπου».

Η Σφαγή των παιδιών

Τα μεσάνυχτα σταμάτησε το πανδαιμόνιο των πυροβολισμών και οι αντάρτες και τα γυναικόπαιδα αποσύρθηκαν στη θέση Μερτζάν Λιθάρ.

 Η σφαγή των νηπίων αποτελεί μια από τις συγκλονιστικότερες στιγμές στο δράμα που έζησαν οι Έλληνες της Ανατολής, όταν μητέρες αναγκάστηκαν να θυσιάσουν ότι πολυτιμότερο είχαν στη ζωή τους, τα ίδια τα μικρά τους, για να σωθούν τα μεγαλύτερα παιδιά και οι οικογένειες τους. Ανάλογες μαρτυρίες υπάρχουν κι από άλλες περιοχές και με μεγαλύτερα παιδιά όπου η επιλογή του θανάτου από το να πέσουν στα χέρια των Τούρκων-ειδικά τα μικρά κορίτσια όπου πολλαπλώς βιαζόταν πριν ξεψυχήσουν- γινόταν δύσβατος μονόδρομος που έπρεπε οι δόλιες οι μάνες να τον περάσουν ολομόναχες αλλά και να τον πληρώσουν με αβάσταχτο πένθος για την υπόλοιπη ζωή τους.

Στο ημερολόγιο του ο Κώστας Κουρτίδης γράφει για το σχετικό περιστατικό:

 «Η νύχτα αυτή ήταν η πιο τρομακτική νύχτα που έζησα στη ζωή μου. Κάνοντας πρόχειρα προχώματα παραταχτήκαμε για μάχη. Γυναίκες και παιδιά (τριακόσιοι περίπου) μαζεύτηκαν λίγο πιο πάνω μέσα σε μια σπηλιά, τους οποίους φυλούσαν περίπου εκατόν είκοσι νέοι άοπλοι.

Επί εννιά ώρες αγωνιζόμασταν ενάντια στον τουρκικό στρατό, που μας περικύκλωσε από παντού, εκτός από μια δίοδο προς το δάσος Βαϊβάτερε, για να έχουμε διέξοδο την τελευταία στιγμή».

«άνθρωποι που σκότωσαν τα παιδιά τους είναι αδύνατον να πιαστούν και άρα είναι περιττό να μείνουμε άλλο εδώ»

Τα μεσάνυχτα σταμάτησε το πανδαιμόνιο των πυροβολισμών και οι αντάρτες και τα γυναικόπαιδα αποσύρθηκαν στη θέση Μερτζάν Λιθάρ. Τότε έπρεπε, πριν ξημερώσει, να βρεθεί μια λύση: ν’ απομακρύνονταν εντελώς αθόρυβα από εκείνη τη θέση, γιατί αλλιώς θα γινόταν ο τάφος μικρών και μεγάλων, ενόπλων και αμάχων. Εκείνες τις τραγικές ώρες, μοιραίες, απελπισμένες μάνες αναγκάστηκαν να θανατώσουν βρέφη και μικρά παιδιά που έκλαιγαν, για να μην προδώσουν τις θέσεις τους.

Όταν ξημέρωσε και οι Τούρκοι ξεκίνησαν την επιχείρηση εναντίον των ανταρτών, αντίκρισαν επτά βρέφη σφαγμένα! Τότε ο ίδιος ο μέραρχος επικεφαλής έδωσε διαταγή στον τουρκικό στρατό να γυρίσει πίσω στη Σάντα λέγοντας: άνθρωποι που σκότωσαν τα παιδιά τους είναι αδύνατον να πιαστούν και άρα είναι περιττό να μείνουμε άλλο εδώ»

  Η σφαγή των νηπίων της Σάντας

Πηγή

ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ

Η γενοκτονία ως όρος καθιερώθηκε στη δίκη της Νυρεμβέργης, όταν καταδικάστηκε η ναζιστική ηγεσία για τα εγκλήματα πολέμου κατά των Εβραίων.Ως νομική έννοια διατυπώθηκε στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών και καθιερώθηκε στις 9/12/1948, με τη σύμβαση της Ρώμης για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Τρεις γενοκτονίες συντελέστηκαν τον 20ο αιώνα, των Αρμενίων, των Ελλήνων του Πόντου και των Εβραίων. Εξ’ αυτών οι δύο αναγνωρίστηκαν παγκοσμίως, άμεσα των Εβραίων και έμμεσα των Αρμενίων.

Με το τρίπτυχο «ένα κράτος, μια θρησκεία, ένας λαός», και έχοντας ως συμβουλάτορες Γερμανούς αξιωματικούς, οι Νεότουρκοι αρχικά και στη συνέχεια ο Μουσταφά Κεμάλ, σχεδίασαν και εκτέλεσαν τις δύο πρώτες γενοκτονίες. Το 1915 την γενοκτονία των Αρμενίων και από το 1916 έως το 1923 τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου. Με το πρόσχημα να μην ενωθούν οι Έλληνες του Πόντου με τις Ρωσικές δυνάμεις, που πολιορκούσαν τον Πόντο, εκτόπισαν τον πληθυσμό από τις παραλιακές περιοχές, στα μεσόγεια της χώρας. Μέσα στο καταχείμωνο, σε εξοντωτικές και χωρίς στοιχειώδη σίτιση και ανάπαυση πορείες, έχασαν τη ζωή τους πολλοί Έλληνες. Εκτός από τους θανάτους που προέκυψαν από τις ταλαιπωρίες υπήρξαν και πολλές περιπτώσεις φρικιαστικών θανάτων από άτακτους τσέτες υπό τα αδιάφορα βλέμματα των συνοδών χωροφυλάκων. Σε πολλές δε περιπτώσεις και με την βοήθεια τους. Και βέβαια δεν εξέλειπαν οι βιασμοί γυναικών, ακόμη και εγκύων, ανήλικων κοριτσιών αλλά ακόμη και ανήλικων αγοριών. Επίσης πολλοί Έλληνες πέθαναν στα τάγματα εργασίας καταπονημένοι από τις εξαντλητικές εργασίες. Έτσι με την εξόντωση του μισού πληθυσμού (353.000) και τον εκτοπισμό-ξεριζωμό του άλλου μισού, τον Αύγουστο του 1923 ο Μουσταφά Κεμάλ αναφώνησε θριαμβευτικά: «Επί τέλους τους ξεριζώσαμε». 

Για πάνω από 70 χρόνια, η λέξη γενοκτονία ήταν σχεδόν απαγορευμένη προς χάριν της Ελληνοτουρκικής φιλίας. Οι Πόντιοι όμως δεν ξέχασαν ποτέ το δράμα των προγόνων τους. Πάντα ερχόταν στο νου τους η εικόνα των γονιών και των παππούδων, που όταν ανέφεραν τη λέξη «πατρίδα», γέμιζαν τα μάτια τους δάκρυα. Οργανώθηκαν και αντρώθηκαν κύρια μετά το 1980, και αποφάσισαν να κάνουν το χρέος τους. Έτσι φτάσαμε στην καθιέρωση ημέρας μνήμης για τα θύματα της τουρκικής θηριωδίας. Η ιδέα και οι πρωτοβουλίες για την ψήφιση του σχετικού νόμου ανήκουν στον κοινωνιολόγο Μιχάλη Χαραλαμπίδη.

Με τον νόμο 2193 της 8/11/3/94, η 19η Μαΐου, καθιερώνεται ως ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Η ημερομηνία αυτή επιλέχτηκε επειδή ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάστηκε στις 19 Μαΐου του 1919 στην Σαμψούντα και τότε ξεκίνησε η δεύτερη και πιο βίαιη φάση του σχεδίου αφανισμού των Ελλήνων.

ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΟΣ ΠΑΤΡΙΟΣ ΠΟΝΤΙΑ ΓΗ

Πηγή

Στην λίστα των μεγαλύτερων δολοφόνων του 20 αιώνα και ένας Αλβανός που σκότωσε Έλληνες- Lista e vrasësve masivë: Në krye Mao dhe Stalini. Një ushtarak me origjinë shqiptare, i gjashti

Gazeta Daily Mail ka botuar një listë me udhëheqës politikë të shek.XX që janë përgjegjës për vrasjen e miliona njerëzve. Në krye të listës është diktatori kinez Mao Zedong. Ky lider ushtarak dhe burrështetas, i cili në Kinë konsiderohet si heroi më i madh kombëtar në histori, është shkaktar për vdekjen e 60 milionë njerëzve. Në vendin e dytë është diktatori sovjetik Iosif Vissarionovich Dzhugashvili Stalin, që është përgjegjës për vrasjen e 40 milionë njerëzve. Në vendin e tretë është Adolf Hitleri, udhëheqësi i Partisë Naziste gjermane, i cili është përgjegjëse për vdekjen e 30 milionë njerëzve. Mbreti belg, Leopoldi II, i cili cilësohet përgjegjës për vdekjen e tetë milionë njerëzve në koloninë e Kongos, zë vendin e katërt, teksa diktatori ushtarak japonez Hideki Tojo, të cilit i atribuohet faji për vdekjen e pesë milionë njerëzve, gjendet në vendin e pestë. Në të gjashtin është Ismail Enver Pasha, me origjinë shqiptare, i cili është përgjegjës për vrasjen e dy milionë armenëve, asirianëve dhe grekëve. Në këtë listë të vrasësve janë edhe Pol Poti, udhëheqës i Kmerëve të Kuq në Kamboxhia, diktatori i Koresë së Veriut – Kim Il Sung, marksisti etiopian Mengistu Haile Mariam, nigeriani Yakubu Gowon, diktatori irakian Saddam Hussein, ish-diktatori i Ugandës – Idi Amin, udhëheqësi fashist Benito Musolini dhe ai spanjoll Francisco Franco. Tito i Jugosllavisë gjendet në vendin 13, përgjegjës për vrasjen e 570 mijë njerëzve. Koment Në mediat shqiptare qëllimisht nuk përmendet fakti që ky person vrau dhe shumë Grekë.

Η εφημερίδα Daily Mail έχει δημοσιεύσει μια μακρά λίστα των πολιτικών αρχηγών του 20 αι που είναι υπεύθυνοι για το φόνο εκατομμύρια ανθρώπων. Στην αρχή της λίστας βρίσκεται ο Κινέζος Μάο, ο οποίος στην Κίνα θεωρείτε ο μεγαλύτερος ήρωας της ιστορίας, είναι η αιτία για το θάνατο των 60 εκατομμυρίων ανθρώπων. Την δεύτερη θέση στην λίστα την καταλαμβάνει ο Σοβιετικός δικτάτορας Ιώσηφ Στάλιν, που σκότωσε τουλάχιστον 40 εκατομμύρια ανθρώπους. Στην τρίτη θέση βρίσκεται ο Αδόλφος Χίτλερ που, αρχηγός του ναζιστικού κόμματος, που είναι υπεύθυνος για το θάνατο των 30 εκατομμυρίων ανθρώπων. Ο Βέλγος Βασιλιάς Λεπόλδος Β, ο οποίος είναι  υπεύθυνος για το θάνατο 8 εκατομμυρίων ανθρώπων, στην αποικία του Κογκό, έχει την τέταρτη θέση, ενώ ο Ιάπωνας στρατιωτικό δικτάτορας Χιντέκι Τόιο, που θεωρείται πως σκότωσε πέντε εκατομμύρια ανθρώπους είναι στην πέμπτη θέση. Την έκτη θέση καταλαμβάνει ο Ισμαήλ Ενβέρ Πασά, με αλβανική καταγωγή, στρατιωτικός του οθωμανικού στρατού, ο οποίος σκότωσε τουλάχιστον 2 εκατομμύρια αρμενίους, ασσύριους και ΈΛΛΗΝΕΣ. Στην λίστα αυτή των δολοφόνων είναι και ο Πόλ Πότη αρχηγός των Κόκκινων Κμέρων στην Καμπότζια, ο δικτάτορας της Β Κορέας, Κιμ Β Σούγκ, ο  Αιθίοπας μαρξιστής  Μεγκιστού Χαϊλέ Μαριάμ, ο νιγκεριανός Υακούμπου Γοουόν , ο ιρακινός Σαντάμ Χουσεϊν, ο πρώην δικτάτορας της Ουγκάντας – Ιντί Αμίν, ο φασίστας ιταλός Μουσολίνη ο Ισπανός Φραγκίσκο Φράνκο, ο Τίτο της Γιουγκοσλαβίας είναι στην 13 θέση υπεύθυνος για το φόνο 570 χιλιάδων ανθρώπων. Σχόλιο: Τα αλβανικά ΜΜΕ επίτηδες δεν έβαλαν πως σκότωσε και Έλληνες.

daily mail

dita

Φωτο: Φιρμάνι του Αλή Πασά, 1810, γραμμένο σε δημοτική γλώσσα.- Fotografia Firman i Ali Pashës 1810, i shkruar në gjuhën popullore greke

[Φωτο: Φιρμάνι του Αλή Πασά, 1810, γραμμένο σε δημοτική γλώσσα. Όλες οι διαταγές και συμφωνίες του Αλή διατυπώνονταν στην καθομιλουμένη Ελληνική.] Αλή Πασάς Τεπελενλής Γενάρχης της οικογένειάς του, ή ο πρώτος που έγινε ονομαστός από την οικογένειά του ήταν κάποιος Τούρκος ονόματι Μουσταφά ή Μούτζο Χούσσος, προπάππους του Αλή, αρχηγός ληστρικών ομάδων που δρούσε στην Ανατολία, περί τα τέλη του 17ου αιώνα που εξ αυτού και η οικογένειά του λεγόταν Μουτζοχουσσάτες, η οποία και εγκαταστάθηκε στην Αλβανία, προερχόμενη από τη Μικρά Ασία, περίπου 80 χρόνια πριν τη γέννηση του Αλή Πασά. Γιος του Μουσταφά (Μουτζοχουσσάτη) ήταν ο Μουχτάρ (Μουτζοχουσσάτης) που λέγεται πως είχε λάβει μέρος στην πολιορκία της Κέρκυρας κατά τον πόλεμο με του Ενετούς το 1716. Από αυτή την ενέργεια η Υψηλή Πύλη τον αμνήστευσε για τις πρότερες ληστρικές δράσεις του, που όμως επανέλαβε αργότερα. Ο γιος του Μουχτάρ εκείνου, ο λεγόμενος Βελής, ήταν ο πατέρας του Αλή Πασά. Ο Βελής ακολουθώντας τα χνάρια του παππού του αλλά και του πατέρα του ήταν αρχηγός συμμοριών και είχε υπό την προστασία του τα χωριά Λέκλη και Χόρμοβο της Βορείας Ηπείρου, όπου αφού σκότωσε τους αδελφούς του και τον εξάδελφό του Ισλάμπεη, είχε αναγνωρισθεί από την Πύλη πασάς δύο μικρών περιοχών λαμβάνοντας και τη θέση του Μουτασερίφη του Δελβίνου, για μικρό όμως διάστημα μέχρι το θάνατό του. Ο Αλής γεννήθηκε στο Τεπελένι ένα μικρό χωριό τότε της σημερινής Αλβανίας το 1744 (κατά νεότερες έρευνες, αντί 1740 ή 1750, ή 1752 που είχαν υποστηρίξει παλιότεροι βιογράφοι). Η μητέρα του λεγόταν Χάμκω, ήταν ελληνίδα στην καταγωγή και ελληνόγλωση - δεύτερη γυναίκα του Βελή, κόρη του Μπέη της Κόνιτσας. Μετά τον θάνατο του πατέρα του το 1753, που επηρέασε δραματικά την εφηβική του ηλικία, οι κάτοικοι των χωριών που δυνάστευε ο πατέρας του εξεγέρθηκαν, και οι Γαρδικιώτες συνέλαβαν την Χάμκω και κακοποιώντας την, την υπέβαλαν σε εξευτελιστικά βασανιστήρια, προτού την αφήσουν τελικά ελεύθερη. Σύμφωνα με συχνές εκμυστηρεύσεις του Αλή, ο πατέρας του, ο Βελής, τα μόνα περιουσιακά στοιχεία που άφησε στη γυναίκα του, Χάμκω, και στα δύο παιδιά του, τον Αλή και την αδελφή του Χαϊνίτσα, ήταν "μιά άθλια τρύπα και λίγα χωράφια"

(Fotografia Firman i Ali Pashës 1810, i shkruar në gjuhën popullore greke. Të gjitha urdhëresat dhe kontratat e Ali Pashës shkurheshin në Greqishten e folur) Ali Pashë Tepelena. Më i madhi i familjes së tij, ose i pari që u bë i njohur nga familja e tij ishte një Turk i  quajtur Mustafa ose Muço (Muxho) Hyso, stërgjysh i Aliut, udhëheqës i grupeve të hajdutëve që vepronin në Anadoll, rreth fundit të shek të 17-të dhe prej këtij familja quhej Muçohysen- Muxhohysenët (sipas shqiptimit) , e cila u vendos në Shqipëri pasi kishte erdhur nga Azia e Vogël rreth 80 vjet para lindjes së Ali Pashës. I Biri i tij Mustafa (Muxhahysat- Muçahysat) ishte Myhtar (Muçahysati) që thuhet se kishte marrë pjesë në luftën e pushtimit të Korfuzit nga Venecianët në vitin 1716. Nga ky veprim Porta e Lartë i dha amnisti për aktivitetet e tij si hajdut, të cilat i përsëriti më vonë. I biri i tij Muhtar apo Myhtar i quajturi Veli, ishte i ati i Ali Pashës. Veliu duke ndjekur gjurmët e gjyshti të tij por dhe të atit të tij ishte udhëheqës i bandave dhe kishte nën mbrojtjen e tij fshatrat Lekli, Hormovë të Epirit të Veriut, ku pasi vrau vëllezërit dhe kushërinjtë e Islabeut, u njoh nga Porta si Pasha i dy zonave të vogla duke zënë vendin e e Mytasherifit të Delvinës, por për kohë të shkurtër deri në vdekjen e tij. Ali Pasha u lind në Tepelenë në një fshat të vogël të Shqipërisë së sotme më 1744 (sipas studimeve më të reja, në vend të 1740 ose 1750 ose 1752 siç thonë disa biografë më të vjetër). Nëna e tij quhej Hamko dhe ishte me origjinë greke dhe fliste greqisht- gruaja e dytë e Velut, vajza e Beut të Konicës. Pas vdekjes së të atit më 1753, që ndikoi në mënyrë dramatike në adoleshencën e saj, banorëtë e fshatrave që dhunonte i ati u rrebeluan, dhe Gardhikiotët arrestuan Hamkon duke e keqtrajtuar dhe e torturuan në mënyrë poshtëruese, para se ta linin të lirë. Sipas tregimeve të shpeshta të Aliut, i ati i tij, Veliu, pasuritë e vetme që i la të shoqes së tij  Hamkos dhe dy fëmijëve të tij, Aliun dhe motrën e tij Hajnicën,  ishte një “vrimë e mjeruar dhe pak toka”.