Πελασγός Κορυτσάς- Pelasgos Koritsas: Τουρκία

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Τουρκία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 7 Σεπτεμβρίου 2017

Η προέλευση των Αλβανών και η θέση τους στην Οθωμανική Αυτοκρατορία- τουρκική πηγή - Prejardhja e shqiptarëve dhe vendi i tyre në Perandorinë Osmane sipas burimeve turke.

Η προέλευση των Αλβανών και η θέση τους στην Οθωμανική Αυτοκρατορία- τουρκική πηγή

Σε μια σειρά δημοσιευμάτων του πρακτορείου Anadolu εμπεριέχεται μια επισκόπηση της προέλευσης των Αλβανών κατά την τουρκική άποψη καθώς και τη θέση την οποία είχαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Έτσι:

Οι περισσότεροι Αλβανοί, οι οποίοι κατά τη διάρκεια της οθωμανικής κυριαρχίας ένωσαν τη μοίρα τους με τους Τούρκους για 500 χρόνια, αποδέχθηκαν τον ισλαμισμό και έγιναν ένας από τους βασικούς παράγοντες του οθωμανικού κράτους.

Οι Μουσουλμάνοι Αλβανοί απογειώθηκαν με ευκολία στις λειτουργίες του κρατικού μηχανισμού και διέπρεψαν.

Αυτός είναι ο λόγος, που οι Δυτικοί δέχονται τους Αλβανούς ως «Τούρκους και οι Τούρκοι δέχονται τους Αλβανούς ως «γιους των μακρινών χωρών της πατρίδας» » (τα εισαγωγικά στο πρωτότυπο) .

Μετά τον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο, στις 28 Νοεμβρίου του 1912 οι Αλβανοί ανακήρυξαν την ανεξαρτησία τους.

Με την έναρξη της επιρροής που είχε ήδη χάσει την προστασία και την υποστήριξη των Οθωμανών, οι Αλβανοί αντιμετωπίζουν τα επόμενα χρόνια επιδρομές γειτονικών χωρών. Και ενώ συνεχιζόταν η χαοτική κατάσταση στα εδάφη της Ανατολίας, η Αλβανία κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου με συγκεκαλυμμένες συμφωνίες αποτέλεσε αντικείμενο διαχωρισμού της, μεταξύ των κρατών της Αντάντ.

Μετά τον πόλεμο (Α΄Παγκόσμιος) η Ανατολία και η Αλβανία κατακτήθηκαν από τα ίδια ιμπεριαλιστικά κράτη που επεκτάθηκαν σε αυτά. Οι Τούρκοι και οι Αλβανοί, που είχαν την ίδια τύχη επί πέντε αιώνες, συνεργάσθηκαν, επίσης, σε αυτήν την οδυνηρή περίοδο, υπογράφοντας, μάλιστα, μυστική συμφωνία.

Η Τουρκο-αλβανική συνεργασία που ξεκίνησε με την άδικη και αυθαίρετη εισβολή, την οποία αντιμετώπισαν οι δύο χώρες μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, άρχισε ουσιαστικά τα πρώτα χρόνια της ανεξαρτησίας στο επίπεδο των πολιτικών σχέσεων.

Αυτή η δύσκολη περίοδος που καλύπτει τα έτη 1920-1923, θα προσπαθήσουμε (γράφει το τούρκικο κείμενο) να εκτιμήσουμε με βάση τα έγγραφα των τουρκικών και αλβανικών αρχείων, καθώς και τη μελέτη του Τύπου της εποχής.

Μετά από αυτήν τη σύντομη εισαγωγή, μπορούμε να αρχίσουμε τη διατριβή μας που δίνει μια γενική εικόνα για τους Αλβανούς.

Σε γενικές γραμμές, όλοι οι ιστορικοί συμφωνούν ότι οι Αλβανοί είναι μια φυλή των Βαλκανίων. Ωστόσο, δεν υπάρχει ομοιογένεια των απόψεων σχετικά με την προέλευση των Αλβανών και από πού ήλθαν στα Βαλκάνια.

Τούρκοι ιστορικοί και ορισμένοι Αλβανοί ιστορικοί δέχονται τη διατριβή ότι οι Αλβανοί είναι απόγονοι των Πελασγών και ότι έχουν έρθει από τον Καύκασο ή από την Ασία.

Ενώ ένα σημαντικό μέρος των Αλβανών ιστορικών επισύρει την προσοχή τους ότι είναι ευρωπαίοι και προέρχονται από τους αρχαίους Ιλλυριούς.

Θα δώσουμε, κάποια παραδείγματα σχετικά με αυτές τις διαφορετικές εκτιμήσεις των ιστορικών σχετικά με τους Αλβανούς.

Σύμφωνα με τον Αχμέτ Χαμντίου, οι Αλβανοί είναι μια φυλή που ήρθε στη Χερσόνησο του Αίμου από την Ασία, πολύ νωρίτερα από τους Έλληνες. Αν και δεν είναι γνωστός ο ακριβός χρόνος της άφιξης των Αλβανών στα Βαλκάνια, από τη στιγμή που η ιστορία έχει αρχίσει να γράφεται μέχρι σήμερα αναγνωρίζονται ως λαός ενεργός, γενναίος, πολεμιστής και ειλικρινής παράγοντας.

Οι πρώτοι κύριοι των Βαλκανίων είναι οι Αλβανοί, γνωστοί για τη φήμη του πρεσβύτερου που έχει την έννοια του ηλικιωμένου και σοφού άνδρα [1].

Σύμφωνα με τον Σουλεϊμάν Κούλτσε, μια από τις φυλές που εκδιώχθηκαν από την πατρίδα τους ως αποτέλεσμα της μετανάστευσης στην Ευρώπη των Ούννων, ακολούθησαν και άλλες φυλές τους Ούννους, όπως οι Τσεσκίνες της Ουγγαρίας, οι οποίοι είναι τουρκικής καταγωγής και αντιπροσωπεύουν την σημερινή Αλβανία [2].

Μάλιστα, ο Σάμι Φρασέρι παραδέχεται ότι οι Αλβανοί προέρχονται από τους Πελασγούς, οι οποίοι χωρίζονται σε τέσσερις κλάδους, τους Ιλλυριούς, τους Μακεδόνες, τους Θράκες και τους Φρύγες και ότι είναι οι παλαιότεροι κάτοικοι των Βαλκανίων [3].

Ενώ ο Ενβέρ Ζίγια Καράλ επισημαίνει ότι οι πληροφορίες σχετικά με την προέλευση των Αλβανών είναι αντιφατικές.

Ο Καράλ λέει ότι οι Αλβανοί προέρχονται από την Αλβανία του Καυκάσου, δηλαδή από την περιοχή του Νταγκιστάν και σχετίζονται με ένα παλιό ελληνικό φυλετικό κλάδο.

Επίσης, ο Καράλ ισχυρίζεται ότι ορισμένοι Οθωμανοί ιστορικοί έχουν βρει έγγραφα σύμφωνα με τα οποία οι Αλβανοί προέρχονται αρχικά από την Αραβία [4].

Ακόμη ο Μ. Νετζάτι Εζφάτουρα (M.Necati Özfatura) είναι ένας από αυτούς που λέει ότι οι ρίζες των Αλβανών βρίσκονται στα βουνά του Καυκάσου- είναι καυκασιανή φυλή [5].

Σύμφωνα με τον Σεφκέτ Σρέια Αϊντεμίρ (Ş.Sreyya Aydemir) υπάρχει μια ευρεία προοπτική ότι οι Αλβανοί προέρχονται από τους Πελασγούς και μάλιστα είναι παλαιότεροι των Ελλήνων.

Οι Πελασγοί είχαν μεταναστεύσει από τη Γεωργία και την ακτή του Εύξεινου Πόντου. Ο Αϊντεμίρ λέει ότι στη Θεσσαλία υπάρχουν χαρακτηριστικά υπολείμματα Πελασγών και ότι οι Αλβανοί είναι από τους αρχαιότερους κατοίκους των Βαλκανίων[6].

Σύμφωνα με τον καθ. Δρ Σινάσι Βαρνταρέρμαν(Dr. Şinasi Vardarerman), οι Αλβανοί είναι οι παλαιότεροι κάτοικοι της Ανατολικής Ευρώπης.

Οι Αλβανοί έζησαν κυρίως στην Χερσόνησο του Αίμου, στην Κεντρική Ευρώπη και στη Μικρά Ασία. Οι Πελασγοί είναι αποδεκτοί ως οι παλαιότεροι πρόγονοι στην Ευρώπη και προέρχονται από τις ιρανικές στέπες και τα βουνά του Καυκάσου [7].

Υπάρχουν επίσης σκέψεις που έρχονται αντιμέτωπες με την ιδέα ότι οι Αλβανοί έχουν έρθει από τον Καύκασο και την Κεντρική Ασία.

Ο Νετζίπ Αλπάν δέχεται ότι οι Αλβανοί προέρχονται από τους Ιλλυριούς και ότι είναι οι παλαιότεροι άποικοι της Χερσονήσου του Αίμου [8].

Ο Μέχντι Φρασέρι λέει ότι οι Αλβανοί είναι ένας ευρωπαϊκός λαός που προέρχεται από την αρειανή ή ινδοευρωπαϊκή φυλή.

Σύμφωνα με τον Φρασέρι, ο Δρ Χαανί είναι ο άνθρωπος που έχει κάνει τις περισσότερες μελέτες για τους Αλβανούς και έχει αποδείξει ότι η σημερινοί Αλβανοί είναι απόγονοι των πελασγών.

Οι Λουίς Μπενόλεβ, Φελίξ Ζουλιένι και Σάμι Φρασέρι, μελετητές που εργάσθηκαν σκληρά για την Αλβανία και τους Αλβανούς, συμφωνούν με την άποψη αυτή [9].

Σύμφωνα με τον Μεχντί Φρασέρι, οι Πελασγοί, οι παλιοί Αλβανοί, χωρίζονται σε τέσσερις ομάδες.

Α. Ιλλυριοί: Ζούσαν σε μια γεωγραφική περιοχή που ξεκινά από τα παλιά σύνορα της Ελλάδας και απλώνονταν μέχρι τα βόρεια της Αδριατικής, τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη και τη Δαλματία, πέρα από τα σύγχρονα σύνορα της Αλβανίας.

Β.Μακεδόνες: είναι κάτοικοι που βρίσκονται σε όλη τη Μακεδονία, αρχής γενομένης από τα όρη της Πίνδου μέχρι τα βουνά της Ροδόπης που συνορεύει με το Νέστο ποταμό μέχρι το Αιγαίο Πέλαγος, συμπεριλαμβανομένης της Θεσσαλονίκης, του Μοναστηριού, των Σκοπίων.

Γ. Θράκες: Ζούσαν σε μια περιοχή που περιλαμβάνει το βιλαέτι της Αδριανούπολης (τώρα Εντίρνε), τη Βουλγαρία μέχρι τον ποταμό Δούναβη.

Δ. Φρύγες: Πρόκειται για έναν λαό που ζούσε σε μια περιοχή που αρχίζει από την ακτή της Ανατολίας μέχρι τις περιοχές της Άγκυρας και Σίβας (σημερινή Τουρκία).

Από αυτούς τους κλάδους των Πελασγών, μόνο οι Ιλλυριοί, όσον αφορά τη γλώσσα και τα έθιμα ήταν κοντά στους Μακεδόνες και τους Θράκες, ενώ κοντύτερα ήταν με τους Φρύγες [10].

Ωστόσο, υπάρχουν και εκείνοι που κάνουν διαφορετική προσέγγιση.

Για παράδειγμα:

Ο Χασάν Καλέσι λέει στη διατριβή του ότι στη θεωρία ότι οι Ιλλυριοί ήταν πρόγονοι των Αλβανών, πρέπει να το βλέπουμε με επιφύλαξη και υποστηρίζει ότι οι Αλβανοί δεν είχαν κρατική παράδοση και γνήσια πολιτιστική κληρονομιά.

Όσον αφορά την ιστορία της Ιλλυρίας αυτή υπάρχει μόνο από τους Έλληνες και υπάρχει στέρηση θρύλων και λαϊκών επών, ούτε υπήρχε καμιά Ιλλυρική γραφή ή οργανωμένη ιλλυρική κοινωνία [11].

Επίσης, ορισμένοι Ευρωπαίοι Ιστορικοί υποστηρίζουν ότι οι Αλβανοί, είναι ένας λαός που ήρθε στην περιοχή αργότερα, υποστηρίζοντας το γεγονός ότι οι λέξεις Αλβανία και Αλβανοί, που χρησιμοποιούνται σήμερα (Σκίπερι και Σκιπτάρ-Shqipëri και Shqiptar) που χρησιμοποιούνται σήμερα από τους Αλβανούς δεν συναντώνται στις ελληνικές και ρωμαϊκές πηγές [ 12]

Μόνο το πρώτο αλβανικό όνομα Αρμπάν – Arban (ar= χωράφι – εξ ου αρ-ρουραίος, άρ-ροτρο, άρ-ωσις) και ban =αυτός που ασχολείται, δηλαδή η λέξη σημαίνει ο ‘αγρότης’.

Στη διάρκεια της ιστορικής διαδικασίας χρησιμοποιείται αυτή η λέξη με τη μορφή «Αλβάν» στην ελληνική γλώσσα και ως «Αρναβούτ» ή Αλλβανός» (δύο λάμδα), στην τουρκική, αραβική και σλαβικές γλώσσες που χρησιμοποιούν παράγωγα του Αρναβούτ.

Ενώ η λέξη «Arbanit» σημειώνεται πρώτη φορά στη βυζαντινή ιστορία. Ενώ ο όρος «Αρναβουτλούκ» (Αλβανία) που χρησιμοποιείται από τους Τούρκους, προέρχεται από το όνομα της «Αλβανοπόλεως» (Albanonopolis) και στην κεντρική Αλβανία υπάρχει επίσης μια επαρχία που ονομάζεται ‘Arberia’. Σήμερα οι Αλβανοί αποκαλούνται Σκιπτάρ –Shqiptar, δηλαδή «παιδιά του αετού»- Bijte e shiqiponjes [13].

Ως αποτέλεσμα, των λέξεων ‘Σκιπτάρ’ και ‘Αλβανοί’ είναι εκφράσεις που χρησιμοποιήθηκαν αργότερα, αλλά δεν μπορούμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι οι Αλβανοί στα Βαλκάνια έρχονται αργότερα βλέποντας μόνο την ιστορία των λέξεων αυτών, όπως ισχυρίζονται ορισμένοι Ευρωπαίοι ιστορικοί.

Υπό το φως των πληροφοριών ότι η προφορική γλώσσα των Αλβανών είναι μια διάλεκτος του παλαιάς ιλλυρικής, κατευθύνεται στην παλαιότερη προφορική γλώσσα της Ευρώπης [14].

Στην πραγματικότητα η αλβανική ιστορία συνδέεται, συνήθως, με την ιστορία της Ιλλυρίας και της Ηπείρου τον 4ο αιώνα πρό Χριστού. Στα 222 π.Χ. οι Ρωμαίοι ξεκινούν έναν πόλεμο εναντίον των Ιλλυριών και το 168 π.Χ. Η Σκόδρα και η Ήπειρος πέφτουν στα χέρια των Ρωμαίων[15].

Στο Μεσαίωνα, στο πλαίσιο της ιστορικής διαδικασίας, οι Αλβανοί απέτυχαν να δημιουργήσουν πολιτική ενότητα και το βόρειο τμήμα της Αλβανίας εισήλθε στη σλαβική κυριαρχία, ενώ ο νότος παρέμεινε υπό την βυζαντινή κυριαρχία.

Πριν εισέλθουν στην Οθωμανική Κυριαρχία, οι Αλβανοί ζούσαν μέσα σε ένα φεουδαρχικό σύστημα με τη μορφή των φυλών και των μεγάλων οικογενειών. Τον 14ο αιώνα, όταν ορισμένοι φεουδάρχες ξεκίνησαν την προσπάθεια για τη δημιουργία αρχηγών στους Αλβανούς, βάσει των κανόνων που επέβαλε ο Λεκ Ντουκαγκίνι, ο οποίος δημιούργησε ένα πριγκιπάτο στην περιοχή Ζαντρίμα ανατολικά του ποταμού Δρίνου, άρχισε να χρησιμοποιείται ένας αλβανικός νόμος με βάση το εθιμικό δίκαιο [16].

Βιβλιογραφία:

Literatura:

AYDEMİR, Şevket Süreyya, Makedonya’dan Orta Asya’ya Enver Paşa: Birinci Cilt (1860-1908), Remzi Kitabevi, İstanbul, 1970 , s. 373-374.

ALPAN,Necip P., Kuruluşunun 100.Yıldönümünde Prizren Birliği ve Arnavutlar, Çağdaş Basımevi, Ankara, 1978.

ÇELİK, Bilgin, İttihatçılar ve Arnavutlar: II.Meşrutiyet Döneminde Arnavut Ulusçuluğu ve Arnavutluk Sorunu, Büke Kitapları, İstanbul, 2004, s. 17.

Mehdi, Frashëri,Historia e Lashtë e Shqipërisë dhe e Shqiptarëve, Phoenix, Tiranë, 2000.

KALESHİ,Hasan, “Türkler’in Balkanlar’a Girişi ve İslâmlaştırılma Arnavud halkının etnik ve milli varlığının korunmasının sebepleri”,Tarih Enstitüsü Dergisi, sayı:X-XI, sene:1979-1980, Edebiyat Fakültesi Matbaası, İstanbul, 1981,177-194.

KÜLÇE, Süleyman,Osmanlı Tarihinde Arnavutluk,y.y., İzmir, 1944 .

ÖZFATURA; Mustafa Necati, “Tarihten Günümüze Arnavutluk ve Gerçekler”, Yeni Türkiye Dergisi, Cilt:3, sayı:16 (Özel Sayı), 07.1997-08.1998, s.1853-1858.

ÖZCAN, Halil, Atatürk Dönemi Türkiye-Arnavutluk İlişkileri, Atatürk Araştırma Merkezi, Ankara, 2011.

VARDARERMAN, Şinasi “Arnavutluk ve Müslümanlık, Arnavutluk, Türklüğün Eseridir…”Vardar Gazetesi, 28 Kasım 1952, sayı:7-8, sayfa 7.

[1]Ahmet Hamdi, Arnavutluk Hakkında, İstanbul,1920, s.3-4.

[2]Süleyman Külçe.Osmanlı Tarihinde Arnavutluk,y.y., İzmir, 1944 , s.8-11.

[3]Bilgin Çelik, İttihatçılar ve Arnavutlar: II. Meşrutiyet Döneminde Arnavut Ulusçuluğu ve Arnavutluk Sorunu, Büke Kitapları, İstanbul, 2004, s. 17.

[4]Enver Ziya Karal, Osmanlı Tarihi VI. Cilt: Islahat Fermanı Devri (1856-1861), Türk Tarih Kurumu, Ankara, 2000, s.238.

[5]Mustafa Necati Özfatura, “Tarihten Günümüze Arnavutluk ve Gerçekler”, Yeni Türkiye Dergisi, Cilt:3, sayı:16 (Özel Sayı), 07.1997-08.1998, s.1853.

[6]Şevket Süreyya Aydemir, Makedonya’dan Orta Asya’ya Enver Paşa: Birinci Cilt (1860-1908), Remzi Kitabevi, İstanbul, 1970 , s. 373-374.

[7]Şinasi Vardarerman “Arnavutluk ve Müslümanlık, Arnavutluk, Türklüğün Eseridir…”Vardar Gazetesi, 28 Kasım 1952, sayı:7-8, sayfa 7.

[8]Necip P. Alpan, Kuruluşunun 100. Yıldönümünde Prizren Birliği ve Arnavutlar, Çağdaş Basımevi, Ankara, 1978, s.21.

[9], Mehdi, Frashëri,Historia e Lashtë e Shqipërisë dhe e Shqiptarëve, Phoenix, Tiranë, 2000, s.51-53.

[10]Frashëri, a.g.e., s.51-53.

[11]Hasan Kaleshi, “Türkler’in Balkanlar’a Girişi ve İslâmlaştırılma Arnavud halkının etnik ve milli varlığının korunmasının sebepleri”,Tarih Enstitüsü Dergisi, sayı:X-XI, sene:1979-1980, Edebiyat Fakültesi Matbaası, İstanbul, 1981, s.179.

[12]Frashëri, a.g.e., s.51-53.

[13]Halil Özcan, Atatürk Dönemi Türkiye-Arnavutluk İlişkileri, Atatürk Araştırma Merkezi, Ankara, 2011, s.1.

[14]Özcan, a.g.e., s.2.

[15]Vardarerman, a.g.m.,s.7.

[16]Özcan, a.g.e.,s.2-3.

πηγή: trt.net.tr

The Hellenic Information Team

Το παρόν άρθρο μεταφράστηκε και επιμελήθηκε από το © Βαλκανικό Περισκόπιο -Γιῶργος Ἐχέδωρος

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση μόνον με αναφορά της ενεργής ηλεκτρονικής διεύθυνσης του ιστολογίου παραγωγής- http://www.echedoros-a.gr

Prejardhja e shqiptarëve dhe vendi i tyre në Perandorinë Osmane sipas burimeve turke.

Një numër i madh artikujsh nga agjencia Anadolu janë pjesë e një përmbledhjeje mbi prejardhjen e Shqiptarëve sipas opinionit turk si dhe për vendin që ata zinin në Perandorinë Osmane.

Kështu:

Shumica e shqiptarëve, të cilët gjatë periudhës së perandorisë osmane bashkuan fatin e tyre me Turqit për 500 vjet, pranuan islamizmin dhe u bënë një faktor kryesor i shtatit osman.

Myslymanët shqiptarë u ngjitën shpejt dhe me lehtësi në shkallët dhe funksionet e administratës turke ku dhe patë një karrierë të sukseshme.

Kjo është arsyeja që Perendimorët i njohin shqiptarët si “Turq dhe Turqit i pranojnë Shqiptarët si “bijë të vendeve të largëta të atdheut” (Thonjëzat nga origjinali).

Pas luftës së I-rë Ballkanike, në 28 Nëntor të vitit 1912 Shqiptarët shpallën pavarësinë e tyre.

Me fillimin e ndikimit të humbjes së mbrojtjes dhe mbështetjes së Osmanëve, Shqiptarët vitet që pasonin pësuan sulme nga vendet fqinje. Ndërsa vazhdohej situata kaotike në territoret e Anadollit, Shqipëria gjatë fillimit të luftës së I-rë Botërore me marrveshje të fshehta u kthye në objekt ndarjeje, ndër vendet e Adantit.

Pas luftës së I-rë Anadolli dhe Shqipëria u pushtuan nga nga të njejtat shtete imperialiste të cilat u shtrinë në to. Turqit dhe shqiptarët që kishin të njejtin fat për pesë shekuj, bashkëpunuan, gjithashtu, në këtë periudhë të dhimbshme, duke nënshkruar bile dhe një marrveshje të fshehtë.

Ky bashkëpunim turko-shqiptar që filloi me mësymjen e padrejtë dhe të paligjshme me të cilën u përballën të dyja vendet gjatë luftës së Parë Botërore, filloi në esencë pesë vitet e para të pavarësisë në nivel të marrdhënieve politike.

Kjo periudhë e vështirë e cila mbulon vitet 1920-1923, do të përpiqemi (shkruan teksti turk) që ta vlerësojmë me bazë dokumentat e arkivave turke dhe shqiptare, si dhe nga studimi i Shtypit të kohës.

Pas kësaj hyrjeje të shkurtër do të mund të fillojmë dhe hulumtimin tonë i cili na jep një pamje të përgjithëshme për Shqiptarët.

Në linja të përgjithëshme, të gjithë historianët janë dakort që shqiptarët janë një fis i ballkanit. Ndërkaq, nuk ekziston një homogjenitet opinonesh në lidhje me prejardhjen e Shqiptarëve dhe nga ku erdhën ata në Ballkan.

Historianë turq dhe disa historianë shqiptarë pranojnë në opinonin se Shqiptarët janë pasardhës së Pelasgëve dhe kanë erdhur nga Kaukazi ose na Azia.

Ndërsa një pjesë e mirë e historianëve shqiptarë theksojnë se janë europianë dhe që kanë prejardhjen e tyre nga Ilirët e lashtë.

Do të japim disa shembuj në lidhje me këto vlerësime të ndryshme të historianëve në lidhje me Shqiptarët.

Sipas Ahmet Hamdiut, shqiptarët janë një fis që erdhi në Gadishullin Ballkanik nga Azia, shumë më herët nga Helenët. Mgjth se nuk është e njohur koha ekzakte e mbrritjes së shqiptarëve nga Ballkani, që na çasti që historia ka filluar të shkruhet deri më sot njohet si një popull energjik, trim, luftëtar dhe një faktor i sinqertë.

Zotërit e parë të Ballkanit janë Shqiptarët, të njohur për famën që kanë të moçmit e cila ka kuptimin e burrit të madh në moshë e të mençur(1).

Sipas Sulejman Kulçes, një nga fiset që u dëbua nga atdheu i tyre si rezultat i emigrimit të Unëve drejt Europës, e cila bashkë me fise të tjera ndoqën Unët, si Cekinët e Hungarisë, dhe që kanë prejardhje turke janë dhe ata që përfaqësojnë Shqipërinë e sotme. (2)

Bile o Sami Frashëri, pranon se Shqiptarët vijnë nga Pelasgët të cilët ndahen në katër degë, Ilirët, Maqedonët, Thrakët dhe Friget dhe janë banorët më të vjetër të Ballkantit (3).

Ndërsa Enver Zija Karal thekson se informacionet në lidhje me shqiptarët janë kontradiktore.

Karali thotë se shqiptarët e kanë prejardhjen nga Albania e Kaukazit, dmth nga një zonë e Dagistanit dhe kanë lidhje me një degë të vjetër të një fisi helen.

Gjithashtu, Karali pretendon se disa historianë Osmanë kanë gjetur dokumenta sipas të cilave shqiptarët kanë prejardhjen fillestare nga Arabia (4).

Po ashtu M.Necati Özfatura është një prej atyre që thotë se rrënjët e shqiptarëve gjenden në malet e Kukazit – është fis kaukazian (5)

Sipas Shefqet Sreia Ajdemir ekziston një prespektivë e gjër se Shqiptarët kanë prejardhje nga Pellazgët dhe bile janë më të vjetër se Helenët.

Pellazgët kishin emigruar nga Gjeorgjia dhe bregu i Euksen Pondit. Ajdemiri thotë se në Thessali ka gjurmë karakteristike të Pellazgëve dhe se Shqiptarët janë banorë nga më të vjetrit në Ballkan. (6).

Sipas Dr. Şinasi Vardarerman shqiptarët më të vjetër të Europës Lindore.

Shqiptarët jetun kryesisht në Gadishullin Ballkanik në Europën qëndrore dhe në Azinë e Vogël. Pellazgët janë pranuar si paraardhësit më të vjetër në Europë dhe kanë prjeardhjen nga stepat irakiane dhe malet e Kaukazit (7).

Ka gjithashtu disa mendime të cilat vijnë në kundërshtim me idenë se Shqiptarët kanë erdhur nga Kaukazi dhe Azia qëndrore.

Nexhip Alpan pranon se Shqiptarët kanë prejardhje nga Ilirët dhe që janë banorët më të vjetër të Gadishullit Ballkanik (8).

Mehdi Frashëri thotë se shqiptarët janë një popull europian që vjen nga fisi indoeuropian ose arian.

Sipas Frashërit, Dr Haani është njeriu që ka bërë më shumë studime për shqiptarët dhe ka vërtetuar se shqiptarët e sotëm janë pasaardhës të pelasgëve.

Luis Benolef, Feliks Zulieni dhe Sami Frashëri, studiues që bashkëpunuan fort në Shqipëri për Shqiptarët janë dakort me këtë opinion (9).

Sipas Mehdi Frashërit, Pellazgët, shqiptarët e vjetër, ndahen në katër grupe.

a) Ilirët: Jetonin në një zonë gjeografike e cila fillon nga kufijtë e vjetër të Greqisë dhe shtrihej deri në veri të Detit Adriatik, të Bosnjë Herzegovinës dhe Dalmaciës, përtej kufijëve të sotëm të Shqipërisë.

b) Maqedonasit: janë banorët që gjendeshin në të gjithë Maqedoninë, duke filluar nga Pindi deri në malet e Rodhopit që kufizohet me lumin Nesto deri në Detin Egje, duke përfshirë Thessalonikin, Monastirin e FYROM-in.

c) Thrakët: Jetonin në një zonë ku përfshihej vilaeti i Andrianupojës ( tani Endire), Bullgarinë deri në lumi Danub.

d) Frigët: Bëhet fjalë për popullin që jetonte në një zonë që fillon nga bregui Anadollit deri në zonat e Ankarasë dhe Sivas (Turqia e sotme)

Nga këto degë të Pelasgëve,vetëm ilirët, përsa i përket gjuhës dhe zakonet ishin pranë Maqedonasve dhe Thrakëve, ndrësa më afëri ishin me Figët (10).

Ndërkaq, ekzistojnë dhe ata që kanë një përqasje tjetër.

Psh:

Hasan Kaleshi thotë në doktoraturën e tij se teorinë se ilirët ishin paraardhësit e shqiptarëve, duhet ta shikojmë me dyshim dhe mbështet mendimin se shqiptarët nuk kishin traditë shtetformuese dhe një trashëgimi të pastër kulturore.

Përsa i përket historisë të Ilirisë kjo ekziston vetëm në saj të Helenëve dhe ekziston një mungesë legjendash dhe përrallave popullore, as ekzistonte ndonjë shkrim ilir apo ndonjë shoqëri ilire e organizuar (11).

Gjithashtu disa historianë europianë mbështetin mendimin se shqiptarët, janë një popull që erdhi në zonë më vonë, duke mbështetur faktin se fjalët Shqipëri dhe shqiptar, që përdoren sot nga Shqiptarët nuk gjenden në asnjë burim historik helen dhe romak (12)

Vetëm emri shqiptar Arban (ar=tokë ) dhe ban=(bën) ai që merret dmth fjala do të thotë bujk.

Në vazhdim të procesit historik përdoret kjo fjalë me formën “Alban” në gjuhën greke dhe si “Arnaut” ose “Allbanos” ( dy l, l ) në turqisht, arabisht dhe gjuhët sllave që përdorin fjalë të krijuara nga arnaut.

Ndërsa fjala “Arbanit” u përdor për herë të parë në historinë bizantine “Arnavutluk” (Albania) që pëdroet sot nga Turqit ka prejardhjen nga fjala Albanopolis dhe në shqipërinë qëndrore ekziston një zonë që quhet Arbëria. Sot shqiptarët e quajnë veten kështu duke thënë se janë Bijtë e Shqiponjës. (13).

Si rrjedhim, fjala “Shqiptar” dhe “Albanë” janë shprehje që u përdorën më vonë, por nuk mund të konkludojmë se shqiptarët në ballkan vijnë më vonë duke parë vetëm historinë e këtyre fjalëve ashtu siç pretendojnë disa historianë europianë.

Nën dritën e këtyre informacionve se gjuha e folur e shqiptarëve janë një dialekt i ilirishtes së vjetër, atëhere kështu na udhëzon në gjuhën më të vjetër të folur në europë (14)

Realisht historia shqiptare lidhet zakonisht me historinë e Ilirisë dhe Europës nga shekulli i 4-ët para Krishtit. Në vitin 222 p.K Romakët fillojnë një luftë kundër ilirëve dhe në 168 para Krishtit Shkodra dhe Epiri ranë në duart e Romakëve (15).

Në Mesjetë, në kontekstin e procesit historik, shqiptarët dështuan që të krijonin një unitet politik dhe pjesa Veriore e Shqipërisë kaloi në zotërimin sllav, ndërsa jugu mbeti nën mbizotërimin bizantin.

Para se vendoseshin nën zotërimin Osman, shqiptarët jetonin në një sistem feudal me formën e fiseve dhe familjeve të mëdha. Në shek e 14-të, kur disa feudalë filluan përpjekjen për krijimin e udhëheqësve për shqiptarët, në bazë të kanunit të Lek Dukagjinit, i cili krijoi një principatë në zonën Zadrimia në lindje të lumit të Drinit, filloi që të përdorej një ligj shqiptar me bazë të drejtën zakonore. (16)

Bibliografia: