Tsipras shpjegon për francezen “Le Point” si e drodhi pas referendumit

Revista e madhe franceze “Le Point”, publikoi të enjten një suplement prej 32 faqesh kushtuar Greqisë, me titullin e përgjithshëm “Greqia, Rilindja”. “Le Point”, publikon edhe një intervistë ekskluzive me kryeministrin grek, të titulluar “Aleksis Tsipras: Askush nuk e besonte”.

Në pyetjen e tyre të parë, gazetarët kanë bërë një përmbledhje: “Europianët vlerësojnë se reformat tuaja patën sukses dhe nuk keni nevojë për një tjetër program axhustimi, rritja ekonomike shkoi te 2% dhe do të mundeni sërish të merrni kredi nga tregjet. A jeni një njeri i lumtur?”.

“I lumtur… është vështirë të thuash, por sigurisht më i lumtur se më përpara”, përgjigjet Tsipras dhe shton: “Do të thosha se vendi im po shkon më mirë dhe se përzgjedhjet e vështira të viteve të fundit po japin fryte. Vendimet e guximshme duan kohë që të zbulojnë vlerën e tyre. Gjërat janë përmirësuar dhe ja ku jemi sërish në normalitet. Mirëpo, edhe pse fituam një betejë të vështirë, lufta vazhdon”.

Duke iu referuar referendumit të 5 korrikut 2015 dhe ndryshimit të politikës me nënshkrimin e marrëveshjes me kreditorët një javë më vonë, Tsipras shpjegon:

“Para referendumit vendi im ishte në një kurth. Kreditorët nuk na linin asnjë hapësirë… më kërkonin sakrifica kolosale, reforma befasuese, por pa para. Vendosëm të organizonim referendumin që Greqia të kthehej në brendësi të gjërave dhe të përfitojë një fuqi në negociatat. Referendumi u mundësoi të gjithëve të vetëdijesohen për presionet… T’ju kujtoj se asnjëherë nuk thashë që dua ta shoh Greqinë jashtë euros. Bëra një kompromis me kushte të vështira për Greqinë, por fituam mjaft kohë dhe para që t’i realizojmë përshtatjet me një mënyrë më normale. Dhe isha në gjendje të rikthehem te populli duke i ofruar një perspektivë”.

Kryeministri grek tha se partnerët europianë “disa herë ishin të pakënaqur” me të, pasi nuk i prisnin gjithë këto… “Mirëpo në fund të gjithë e kuptuan, kreditorët dhe vetë grekët. Sepse popullit i duhej thënë e vërteta. Po të mos bënim gjë, vendi do të kishte falimentuar. Përfundimisht, referendumi kishte mjaft vlera: nga njëra anë luajti rolin e valvulës demokratike të sigurisë, sepse grekët shprehën ndjenjat e tyre. Nga ana tjetër, mundësoi që të gjendej një marrëveshje më e mirë në dobi të të gjithëve”, ka shtuar Tsipras.

Vërejtjes së gazetarëve francezë që, në fakt, nuk u zgjodh që të bënte këto lloj reformash, Tsipras i përgjigjet: “Grekët e kuptuan se reformat do të na lejonin të përcaktojmë një perspektivë, një të ardhme, ndërsa ishim në një situatë falimentimi. Në ato moment, koha është gjëja më e çmuar për një qeveri që përballet me një krizë të tillë. Koha dhe e vërteta. Në 2015-n Greqia nuk kishte asnjë kredibilitet gjeopolitik. Sot, tre vjet më vonë, jemi çliruar nga ajo situatë. Jemi sërish një shtyllë stabiliteti. Greqi përbën pjesë të zgjidhjes, nuk është më Problemi”, ka nënvizuar kryeministri grek, në intervistën për revistën franceze “Le Point”.

Tribuna

Historiani Olsi Jazexhi për origjinën e Skënderbeut dhe të shqiptarëve

Ish-ambasadori grek Mallias: Faktori shqiptar nxiti marrëveshjen e Prespës

Ish-ambasadori grek në Shqipëri dhe në Maqedoni, Alexandros Mallias vlerëson se faktori shqiptar në Maqedoni është shumë i rëndësishëm dhe ishte pikërisht ai që shtyu qeverinë Zaev drejt kërkimit të një zgjedhjeje dhe marrëveshjeje me Greqinë. Në një intervistë për “TemA TV”, Mallias shprehet se Greqia dhe Shqipëria janë në një fazë të pjekur të bisedimeve mes tyre, por zgjidhjet që duhen bërë janë kompromise të vështira.

"Ekzistojnë zgjidhje të vështira kompromisi dhe ky kompromis duhet përkrahur. Unë besoj dhe veproj, nxis promovimin e marrëdhënieve të Greqisë me Shqipërinë, ashtu dhe me Kosovën. Po Greqia për 25 vjet ka marrëdhënie të ngushta me partitë shqiptare të ish-Republikës Jugosllave të Maqedonisë, dhe së shpejti shpresoj Maqedonisë Veriore. Është shumë i rëndësishëm bashkëpunimi midis Shqipërisë dhe Greqisë, shqiptarëve dhe grekëve, është një faktor vendimtar", deklaroi Alexandros Mallias ish-ambasadori grek në Tiranë.

Mallias flet edhe për njohjen e Kosovës nga shteti grek. Sipas tij marrëdhëniet e Greqisë me Kosovës janë të mira dhe janë kryesisht komerciale dhe financiare, por sipas tij kjo nuk është e mjaftueshme.

"Marrëdhëniet tona me Kosovën janë të mira, ato tregtare, financiare në apsketin e lëvizjes së shtetasve por për mua kjo nuk mjafton. Unë jam sinqerisht pro njohjes së Kosovës, dhe kjo të jetë rezultat jo i një deklarate të Ministrisë, por i një pakti dypalësh. Besoj në atë që thoshte Gandi i Ballkanit, udhëheqësi i Kosovës, Ibrahim Rugova, se Kosovën dhe Greqinë nuk i ndan as etnia, as historia dhe as gjeografia. Kjo është shumë e rëndësishme pasi zakonisht problemet mes vendeve i kanë rrënjët te historia dhe Gjeografia", tha Mallias për "TemA Tv".

Mallias shpjegon se marrëveshja e Prespës ishte një marrëveshje e vështirë, për të dyja vendet dhe që ka krijuar shumë tension në Maqedoni. Ai rithekson se pas kësaj marrëveshje ka shumë tension në të dy vendet, por se duhet parë me realizëm se si mund të rregullohet aq sa është e mundur situata dhe më pas të fillojnë bisedimet për Kosovën.

TemaTv

Dy ‘gëzime’ në një ditë. Le të shpresojmë!

Jordan Jorgji - Pedagog në Universitetin “Fan.S.Noli”, Korçë

E marta e 12 Qershorit të këtij viti solli dy zhvillime me rëndësi simbolikisht jetike, si në aspektin rajonal, ashtu dhe në atë global. Një takim e shtrëngim duarsh nga njëra anë dhe dy biseda telefonike nga ana tjetër synojnë të vijëzojnë dinamikën e politikës së jashtme për dekadat që do të vijnë. Pyetja që ngrihet është se cilat janë pritshmëritë e lidershipit protagonist të vendeve përkatëse, ndërkohë që nuk mund të abuzohet me bindje të nxituara mbi të ardhmen ndërkombëtare. Kjo, për sa kohë që nuk ka akses në dokumentacionin zyrtar të negociuar dhe nënshkruar, si dhe për sa kohë që e pa-pritshmja mund të prishë harmoninë e qëndrueshme në dukje. Megjithatë, le të jemi optimistë!

Në rastin e takimit mes presidentit amerikan Donald Trump dhe udhëheqësit të Koresë së Veriut Kim Jong Un, pritshmëria është e madhe dhe afatgjatë për të dyja palët. Në vija të përgjithshme mund të thuhet se politika e jashtme amerikane dëshiron neutralizimin e rrezikut bërthamor të Pyongyang-ut, të paktën deri në atë masë sa të mos kërcënohen aleatët strategjikë të SHBA-ve, siç është Koreja e Jugut apo Japonia. Nga ana tjetër, udhëheqësi i Koresë së Veriut mëshon në neutralizimin e rrezikut ushtarak amerikan për vendin dhe nacional-sistemin socialist-totalitar përmes largimit të plotë të trupave amerikane nga gadishulli korean. Duket se shpenzimet galopante ushtarake e kanë lodhur vendin e vogël, i cili do ta kishte më të lehtë – qoftë në realitet, qoftë në propagandën me drejtim masën – ta orientojë prioritetin kombëtar drejt zhvillimit të ekonomisë dhe turizmit. Kim-i do të fitonte kohë dhe qetësi në ri-orientimin e politikës së brendshme, duke bërë që Uashingtoni të mbyllte njërin sy në shkeljen e të drejtave të njeriut nga regjimi diktatorial. Por edhe presidenti amerikan Trump do të kthehej triumfator në vendin e tij, duke sjellë një fitore të dyfishtë, së pari arritjen e një suksesi të rrallë në politikën e jashtme amerikane dhe së dyti kthimin në shtëpi të trupave ushtarake. Duke vazhduar më tej në arenën globale, SHBA-të do të ruanin pozitën e superfuqisë politike, kryesisht pas tensioneve të fundit midis Trump-it dhe lidershipit të Bashkimit Evropian dhe Kanadasë.

Megjithatë do ti mbetet kohës për të parë nëse do të kemi ndryshime thelbësore, edhe pse këto të fundit mund të minohen vazhdimisht nga rritja e tensioneve. Gjithashtu, flasim për pritshmëri afatgjata sepse politika e jashtme – dhe e brendshme – e të dy vendeve është treguar racionale për sa i përket aspektit të sigurisë. Ndërhyrja e ish presidentit amerikan Bush në Irak dhe Afganistan, edhe pse i kishte ardhur fundi periudhës së Luftës së Ftohtë – rreziku i komunizmit po zëvendësohej shpejtazi me sfidën e terrorizmit – e detyroi udhëheqjen e Koresë së Veriut të investojë në zhvillimin e armëve bërthamore me qëllim rruajtjen e sovranitetit kombëtar dhe partiak. Në mënyrë të ngjashme, vendosja e sanksioneve ekonomike nga Uashingtoni, si dhe kërcënimet e drejtpërdrejta ushtarake të këtij të fundit kundër regjimit socialist-totalitar ishin po ashtu racionale, përderisa qëllimi i tyre lidhej me pengimin e Pyongyang-un nga zhvillimi i armëve bërthamore. Natyrisht rritja e tensionit global nuk shpie gjithmonë në luftë, por shërben gjithashtu për përgatitjen e terrenit të përshtatshëm në zhvillimin e bisedimeve apo dhe negociatave të paprecedente. Kështu ndodhi në vitin 1962 kur bota shkoi në buzë të greminës përballë një lufte të mundshme bërthamore. Kështu ndodhi edhe këtë rradhë, ndonëse Trumpi dhe Kimi kërcënuan njëri tjetrin me sulme të pamëshirshme bërthamore. Lipset të theksohet se pavarësisht se çfarë mund të arrihet më vonë, ulja e tensioneve përbën një arritje të madhe e historike. Dhe kjo realizohet më mirë kur politikanët e nivelit më të lartë shtrëngojnë duart dhe vendosin kanale komunikimi, klimë e cila transmetohet më pas në kontekstin e marrëdhënieve ndër-shtetërore. Siç nënvizon në mënyrë karakteristike pedagogu i historisë në Universitetin Cambridge David Reynolds për gazetën USA Today: “Një shtrëngim duarsh vlen shumë, kryesisht ai midis Kimit dhe Trumpit si një akt simbolik”.

Zhvillimi i dytë, por me përmasa më të ngushta rajonale, ishte ai i arritjes së dakordësisë midis kryeministrave të Greqisë dhe Ish Republikës Jugosllave të Maqedonisë për emrin e kësaj të fundit, i cili duket se do të jetë Republika e Maqedonisë së Veriut. Dakordësia nuk u bë përmes shtrëngimit të duarve, por nëpërmjet bisedave telefonike, pasi pritet që miratimi përfundimtar i emrit të vihet në jetë pas referendumit në IRJM – diçka jo shumë e lehtë për të ndodhur. Ndryshe nga rasti i mësipërm, racionaliteti i palëve nuk qëndron tek alternativat e skajshme të politikës së brendshme e të jashtme të të dyja vendeve, por kryesisht në impaktin strategjik që ka ruajtja e pavarësisë dhe sovranitetit të IRJ të Maqedonisë në stabilitetin e të gjithë Ballkanit. Paralelisht, lidhet me dëshirën dhe vullnetin e Athinës për mos-dështimin total të politikës së jashtme greke në rast të një adoptimi universal të mundshëm të emrit Republika e Maqedonisë, si dhe nëse nuk abrogohen nga kushtetuta e këtij vendi citimet për minoritete maqedonase. Pritshmëritë janë të mëdha, duke filluar nga forcimi i stabilitetit të brendshëm të Shkupit, qetësimi i tensioneve etnike pas hyrjes së afërme në Nato dhe shpejtimit të rrugës evropiane, ruajtja nga Greqia e elementit të trashëgimisë kulturore në lidhje me Maqedoninë antike, por edhe neutralizimi i synimeve të mundshme irredentiste në kurriz të krahinës greke të Maqedonisë.

Aspekti simbolik është domethënës edhe tek zhvillimi i dytë. Çelja e komunikimit personal midis kryeministrave Cipras dhe Zaev forcon impaktin e diplomacisë në zgjidhjen e problemeve shumë-vjeçare dypalëshe. Roli pozitiv i Brukselit dhe Uashingtonit në forcimin e stabilitetit të rajonit të Ballkanit ka futur në rrugë të mbarë jo vetëm çështjen e emrit por edhe zgjidhjen e problemeve bilaterale midis Greqisë dhe Shqipërisë ku përfshihen edhe konflikte të ngrira. Megjithëse mbetet për tu parë se si do të jetë dinamika praktike e këtyre zhvillimeve në të ardhmen, nuk duhet nënvlerësuar fakti se çelja e kanaleve të komunikimit ka rëndësinë e vet jetike, pasi forcon mirëkuptimin midis lidershipit dhe shteteve respektive. Kështu ndodhi në arenën globale kur bashkëpunimi midis Uashingtonit dhe Pekinit nisi me afrimin amerikano-kinez të vitit 1971. Kështu ndodhi po në të njëjtin vit kur regjimi socialist-totalitar i Shqipërisë dhe ai ushtarak-diktatorial i Greqisë – regjime ideologjikisht të kundërta – hodhën themelet e marrëdhënieve diplomatike mes dy vendeve, të cilat kishin qenë vazhdimisht të tensionuara. Le të shpresojmë! 

“Ο Ράμα ανοίγει πόρτες στους τρομοκράτες του ISIS για να θολώσει τα νερά στην ΕΕ”- Pas muxhahedinëve, në Shqipëri do të vijnë edhe luftëtarët e kthyer nga ISIS. Pritet ndërtimi i qendrës për gjithë Ballkanin

Ένα Κέντρο για Συντονισμό των μαχητών του ISIS που επιστρέφουν  στα εδάφη των Βαλκανίων, θα δημιουργηθεί στην Αλβανία. Η είδηση ανακοινώθηκε χθες, όχι όμως από την κυβέρνηση, αλλά από τον πρωθυπουργό της Βουλγαρίας, Μπόικο Μπορίσοφ, κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου κατά του βίαιου εξτρεμισμού, που πραγματοποιήθηκε στα Τίρανα με την υποστήριξη του βασιλιά της Ιορδανίας. «Στην Αλβανία θα γίνει ένα κέντρο συντονισμού για τους μαχητές που επιστρέφουν από το ISIS στις βαλκανικές χώρες», δήλωσε ο πρωθυπουργός της Βουλγαρίας, Μπορίσοφ, στην κοινή συνέντευξη Τύπου που πραγματοποιήθηκε χθες με τον πρωθυπουργό Ράμα. Ο Μπόικο Μπορίσοφ είπε «πρότεινα κάθε κράτος να στείλει έναν αξιωματικό ως σύνδεσμο, για την καλύτερη οργάνωση του κοινού πολέμου». Το κέντρο αυτό δεν είναι κάτι το νέο για την Αλβανία.  Τον Μάιο του 2017, η υπουργός Άμυνας, Όλτα Τζάσκα, δήλωσε ότι θα δημιουργηθεί ένα Κέντρο Αριστείας για να μελετήσει το φαινόμενο των ξένων μαχητών στην Αλβανία. Επιπρόσθετα, η ιδέα του Κέντρου αυτού αναφέρθηκε νωρίτερα . Σε άρθρο της, η  δημοσιογράφος Φατιόνα Μεϊντίνι, σημείωσε ότι ο συνταγματάρχης Μπαρδίλ Κολτσάκου, διευθυντής της Υπηρεσίας Πληροφοριών και της Υπηρεσίας Ασφαλείας, AISM, δήλωσε ότι «η Αλβανία έχει αναλάβει αυτήν την πρωτοβουλία αφού είδε το κενό που υπάρχει στον τομέα αυτόν στο ΝΑΤΟ». Ο συνταγματάρχης Κολτσάκου διευκρίνισε ότι το φαινόμενο υπάρχει εδώ και δεκαετίες πριν αναπτυχθεί στο επίπεδο που βρέθηκε κατά τα τελευταία έτη. «Έχουμε τη σωστή εμπειρία να συμβάλουμε στη  γνώση, τη μελέτη και την αντιμετώπιση  του φαινομένου των ξένων μαχητών. Η γεωγραφική θέση της Αλβανίας, ως μέρος των Δυτικών Βαλκανίων, έχει μετατραπεί σε χώρα προέλευσης των ξένων μαχητών και έχουμε δεσμευθεί να διακοινώσουμε την εμπειρία μας». Σημειώνεται ότι εκτός από τα σχεδιαζόμενο κέντρα, στην Αλβανία υπάρχουν περίπου τρεις χιλιάδες Ιρανοί Μουτζαχεντίν, μέλη της ιρανικής αντιπολίτευσης, οι οποίοι είχαν φιλοξενηθεί παλαιότερα σε αμερικανικό στρατόπεδο του Ιράκ. Για αυτούς χτίσθηκε στο Μπάμπρου, κοντά στα Τίρανα, ένα 4όροφο κτήριο αξίας περίπου 950 χιλιάδων ευρώ. Το αλβανικό δημοσίευμα επισημαίνει ότι η απόφαση αυτή του Έντι Ράμα ελήφθη μόνο και μόνο για να αποπροσανατολίσει την ΕΕ στις απαιτήσεις που προβάλλει στις διαπραγματεύσεις με την Αλβανία. (Στοιχεία από exit.al) -- The Hellenic Information Team                   Το παρόν άρθρο μεταφράστηκε και επιμελήθηκε από το  © Βαλκανικό Περισκόπιο -Γιῶργος Ἐχέδωρος - http://www.echedoros-a.gr

Vizita e kryeministrit të Bullgarisë, Boyko Borissov, pak ditë më parë në Tiranë, nuk do të kishte ndonjë rëndësi të jashtëzakonshme nëse vendi i tij nuk do të mbante deri në fund të Qershorit Presidencën e radhës së BE-së. Gjatë konferencës për shtyp me homologun e tij Edi Rama, mesazhi i tij kryesor ishte se ka ende 2-3 vende që janë skeptike ndaj Shqipërisë dhe se deri në fund të muajit qershor kur të merret vendimi për hapjen e negociatave, duhet punuar me to. Por teksa dha këtë mesazh dhe të gjitha mediat u morën me negociatat, kaloi pa u vënë shumë re një tjetër deklaratë e fortë e Borissov, raporton Panorama. “Në Shqipëri do të bëhet një qendër koordinimi për luftëtarët që kthehen nga ISIS në territorin e Ballkanit”, u shpreh Kryeministri i Bullgarisë Boyko Borissov, në konferencën e përbashkët për shtyp të mbajtur dje bashkë me Kryeministrin Rama. Borissov, gjatë konferencës, foli pas kryeministrit Rama dhe të dy pas fjalimeve të rastit, nuk morën pyetje nga gazetarët. Në këtë mënyrë, Rama nuk e sqaroi më tej deklaratën e homologut bullgar, nëse ky është vetëm një variant që po diskutohet apo është vendosur tashmë. Shqipëria ka edhe një tjetër rast kur vendosi të strehojë muxhahedinët iranianë të përndjekur nga Teherani. Ndërkohë që për rastin e armëve kimike, qeveria u detyrua të tërhiqej nga miratimi që kishte dhënë, pas protestave të mëdha në Tiranë. https://lapsi.al/

Βουλευτής στην Αλβανία, χαρίζει το μισθό του, για όσο καιρό είναι βουλευτής, σε έξι ορφανά κορίτσια! - Shehaj dhuron rrogën e deputetit për 6 vajzat jetime në Kukës!

Ο βουλευτής του Δημοκρατικού Κόμματος, Αγρόν Σέχαϊ, δήλωσε δημόσια, σε ζωντανή εκπομπή,  πως θα χαρίσει το μισθό του βουλευτή για όσο καιρό θα έχει την ιδιότητα αυτή, στα ορφανά αυτά κορίτσια που η εκπομπή "Άποψη/Opinion" παρουσίασε την Τρίτη το βράδυ. "Είμαι υποχρεωμένος, και με μεγάλη ευχαρίστηση, θα χαρίσω το μισθό που λαμβάνω ως βουλευτής στα κορίτσια αυτά για όσο καιρό θα είμαι βουλευτής" - ανέφερε. Ο ίδιος τόνισε πως αυτό είναι πολύ λίγο, αφού είναι πεπεισμένος πως δεν είναι αυτή η λύση. Τα έξι κορίτσια, αφού πέθαναν και οι δύο γονείς, έμειναν στους τέσσερεις δρόμους αβοήθητες. Η εκπομπή "Opinion" στην εισαγωγή της εκπομπής παρουσίασε την τραγική τους περίπτωση και κάλεσε τις αρχές της χώρας, τις επιχειρήσεις, και τους πολίτες να τις βοηθήσουν αυτά τα έξι ορφανά που είναι χωρίς σπίτι, χωρίς βοήθεια και αδυνατούν να πάνε σχολείο. Η περίπτωση τους θα αναλυθεί αναλυτικά την επόμενη τρίτη όπου οποιοσδήποτε θέλει να βοηθήσει θα μπορέσει να στηρίξει την πρωτοβουλία αυτή. Να αναφέρουμε εδώ πως ο μισθός που λαμβάνουν οι βουλευτές στην Αλβανία είναι 1080 ευρώ. Μετέφρασε, ετοίμασε : Πελασγός Κορυτσάς.

Deputeti i Partisë Demokratike, Agron Shehaj është shprehur se rrogën e deputetit, për aq kohë sa do të jetë i tillë në Kuvendin e Shqipërisë, do t’a dhurojë për vajzat jetime që emisioni ‘Opinion’ transmetoi të martën në darkë rastin e tyre tragjik. “Jam i detyruar dhe e bëj me kënaqësi që rrogën që e marr si deputet t’ua dhuroj këtyre vajzave për aq kohë sa unë të jem deputet”, – tha Shehaj . Ai theksoi se kjo është shumë pak, pasi është i bindur se kjo nuk është zgjidhja. Gjashtë motrat, pasi u vdiqën të dy prindërit, mbetën pa ndihmë dhe në mes të katër rrugëve. ‘Opinion’ transmetoi në hyrje të emisionit rastin e tyre tragjik dhe u bëri thirrje gjithë institucioneve të vendit në radhë të parë, bizneseve dhe qytetarëve që t’i ndohmojnë këto gjshtë jetime që janë pa shtëpi, pa ndihmë dhe në pamundësi për të vijuar studimet e tyre. Rasti i tyre do të transmetohet në një emision të veçnatë të martën tjetër dhe ku të gjithë personat që dëshirojnë të kontribuojnë, mund t’i bashkohen nismës.

Σε συνέντευξη στο France 24/ Ο Ράμα αγνοεί τον Ερντογάν όταν επισκέπτεται τη Δύση - “Vllau Erdogan” si një pengesë drejt Brukselit?

Ο Έντι Ράμα για κάποιες στιγμές δεν θα ήθελε να θυμάται τις φιλικές εκκλήσεις για τον αδερφό Ταγίπ, τους περίπατους με το δικό του αυτοκίνητο πάνω στη γέφυρα του Βοσπόρου μετά τα εγκαίνιά της, το χορό που έριξε στο γάμο της κόρης του, είτε το γεγονός ότι καθιερώθηκε ως ο πρώτος αλβανός πρωθυπουργός που ανέδειξε την Τουρκία σε στρατηγικό εταίρο. Προσκεκλημένος της γαλλικής τηλεόρασης France 24, για μιλήσει για την πιθανή έναρξη των διαπραγματεύσεων με την ΕΕ, ο πρωθυπουργός δεν μπόρεσε να αποφύγει των βασικών ερωτημάτων που τα δυτικά μέσα ενημέρωσης (όχι του καζανιού) έχουν για τη χώρα μας. Μεταξύ των ανησυχιών για τον τραυματισμό του αντιπολιτευόμενου δημοσιογράφου, των ερωτημάτων για την εγκληματικότητα, για την πιθανή παραίτησή του, της μαζικής εξόδου της νεολαίας, των κονδυλίων που η ΕΕ θα πληρώσει, ο αλβανός πρωθυπουργός δέχτηκε ερωτήσεις για τη στενή φιλία του με τον Ερντογάν, ο οποίος στη γη των Γάλλων θεωρείτο ως μαύρο πρόβατο. Μόνο δυο μέρες πριν ο Ράμα δώσει τη συνέντευξη, η Γαλλία είχε συμπεριληφθεί σε μια μεγάλη πολεμική που σχετίζονταν με τις απειλές που είχαν δεχτεί τα περίπτερα πώλησης εφημερίδων εκ μέρους των μελών του κόμματος του Ερντογάν AKP. Αφορμή αποτέλεσε το εξώφυλλο του έγκυρου περιοδικού “LePoint” όπου είχε δημοσιεύσει στο εξώφυλλο του φωτογραφία του τούρκου πρόεδρου, εξερχόμενου από το σκοτάδι και όπου αναγράφονταν στο μέτωπό του: «Δικτάτορας».   Για οποιονδήποτε στη Γαλλία είναι περίεργο το γεγονός για το πώς ένας άνθρωπος που δύναται να παρουσιάζεται στη δύση ως αθλητής της προόδου της χώρας του προς την ΕΕ, να συμπεριφέρεται στην Ανατολή ως φίλος του πάτρωνα του λευκού παλατιού με τα 1150 δωμάτια. Είναι αυτός ο λόγος που στη συνέντευξή του στο France 24 ο Έντι Ράμα δέχτηκε άμεσο ερώτημα για τη σχέση του με το νέο σουλτάνο της Άγκυρας. «Ο Ερντογάν δήλωσε ότι επένδυσε 3 δισεκατομμύρια Ευρώ στην Αλβανία κι ένα αεροδρόμιο στον Αυλώνα. Εσείς υποστηρίζεται αυτές τις επενδύσεις;», τον ρώτησεη δημοσιογράφος. Άξιον απορίας όμως, ο προσπαθεί να αποφύγει του ερωτήματος, δε λέει ούτε λέξη για το αεροδρόμιο, δεν καυχιέται, όπως κάνει στα Τίρανα, όταν ανεβάζει βίντεο ως συνεπιβάτης σου οδηγού Ερντογάν και, το βασικότερο, πράγμα που δεν είχε κάνει ποτέ στο παρελθόν, αναδεικνύει την Τουρκία στην ίδια κλίμακα με τη Ρωσία, καθώς υποπίπτει στην ελαφρά σύγκριση που οι Ευρωπαίοι κάνουν μεταξύ του Πούτιν και του Ερντογαν: «Πρόκειται για 30 χρόνια συνεργασίας, δεν είναι τα 3 δισεκατομμύρια των σημερινών ημερών. Όπως συμβαίνει και σε άλλες χώρες, ο καθένας χαίρει της ελευθερίας να στήνει επιχειρήσεις, είτε είναι αυτές τουρκικές επιχειρήσεις είτε είναι ρωσικές επιχειρήσεις», είπε ο Ράμα. Και μετά την επιμονή της δημοσιογράφου: «Άρα, αυτός αναζητά τη διεύρυνση της επιρροής του στα Βαλκάνια και ειδικά στην Αλβανίας;» ο πρωθυπουργός αποφεύγει ξανά του ερωτήματος. «Η Αλβανία με την Τουρκία συνδέονται με φιλία πολλών ετών, είναι χώρα Μουσουλμάνων και Χριστιανών, αλλά η σημερινή θρησκεία είναι η Ευρώπη» είπε στη συνέντευξή του, όπου ανάδειξε την αρχή της χρήσης διττής γλώσσας, όπως κάνει όσες φορές βρίσκεται σε χάλι. Το ίδιο κάνει και με τον Ερντογάν, τον παρουσιάζει θερμά στην Αλβανία και ψυχρά όταν των ρωτούν στη Δύση. Πηγή:Lapsi.al Μετάφραση tachydromos.org

Një intervistë e zakonshme e Edi Ramës në “France 24” ka përzierë në mënyrë artificiale në Shqipëri, emrin e Erdoganit, me atë të rrugës së vendit drejt hapjes së negociatave. Një pjesë po përpiqen ta shesin miqësinë e kryeministrit Shqiptar me sulltanin e ri të Ankarasë si një pengesë për verdiktin që pritet në fund qershorin e këtij viti. Ndërsa të tjerë po mundohen t’a zhfleftësojnë tërësisht këtë fakt. Për të kuptuar se ku qëndron e vërteta duhet parë më fillimisht se si u provokua ky debat. Gazetarja e TV publik francez e pyeti Ramën në fund të intervistës edhe për marëdhënien e tij me liderin turk. Ajo që duhet mbajtur shënim këtu ishte se mes të gjitha pyetjeve kritike që i’u drejtuan kryeministrit (dorheqja, krimi, dhuna ndaj mediave etj) qe renditur edhe ky problem. Pra, në një hamendësim të thjeshtë, mund të thuhet se raporti i tij okult me një udhëheqës që po shihet si delja e zezë nga demokracitë perendimore, gjendet tashmë në dosjet që shtetet europiane kanë për Edi Ramën.   Por, nga ana tjetër,  gjithcka mund të jetë thjeshtë një përkim, për faktin se lideri turk ka qenë tejet në modë këto ditë në Francë. Revista “Le Point”, një nga të përjavshmet e referencës, me një tirazh prej mbi 300 mijë kopjesh e kishte vënë në kopertinë foton e presidentit turk që po kërkon të rizgjidhet. Mbi ballin e tij me gërma të mëdha ishte shkruar titulli: “Le Dictateur” (foto poshte). Por, ky trajtim si diktator dhe sidomos editoriali i revistës, ku një nga penat më në zë të Parisit, Franz- Olivier Giesbert e krahasonte Erdoganin me Adolf Hitlerin, nxitën furinë e militantëve të AKP me banim në Francë. Disa kioska të shitjes së gazetave u sulmuan nga përkrahësit e Rexhep Taip Erdoganit ndërsa të tjerë gazetashitës u kërcënuan t’i tërhiqnin ato nga shitja. Përpos debatit të madh publik që shkaktoi ky fakt në vendin e të drejtave dhe lirive të njeriut, ai mori dhe trajta politike me ndërhyrjen e presidentit francez Macron, i cili duke theksuar se “liria e shtypit nuk ka çmim”, nuk nguroi edhe njëherë të shigjetojë homologun e vet turk. Pra siç shihet, shfaqja e emrit të Erdoganit në intervistën e Edi Ramës mund të ketë qenë edhe për këtë shkak. Dhe si e tillë, ajo as nuk duhet të zërë më shumë vend sesa ka dhe as nuk duhet mbivlerësuar. Mbi të gjitha ne nuk kemi asnjë shenjë serioze, se edhe nëse miqësia e tepruar dhe personale Rama – Erdogan, të jetë arkivuar në dosiet problematike të europianëve, ajo të ketë lidhje të drejtpërdrejtë me hapjen e negociatave. Në këtë kuptim shfaqja e portetit të vëllait turk në intervistën e Ramës, në France 24, nuk ka arsye për tu parë në perspektivën e vendimit që do të merret për Shqipërinë. Por, nga ana tjetër, futja e emrit të Erdoganit në të, në mënyrë të rastësishme apo jo, tregon një tjetër gjë. Ajo flet për gjuhën e dyfishtë që përedor kryeministri ynë: ndryshe kur i flet shqiptarëve që qeveris dhe ndryshe kur i drejtohet zyrtarëve europianë nga të cilët pret miratimin. Po të kqyren me kujdes, dy pyetjet e fundit të intervistës (shkrimi dhe video poshte), Rama duket i frustruar, ai do t’i shmanget dhe t’i devijojë përgjigjeve. Ai nuk lë përshtypjen që reket të japë në Shqipëri, kur shfaqet krenarisht në krah të vëllait Tahip, kur mburret që e ka shndërruar atë një aleat strategjik, kur publikon video si pasagjer i veturës së drejtuar prej tij, kur shkon si krushk politik në dasmën e së bijës, apo kur i thotë shqiptarëve se “me Erdoganin do bëjmë të mundura, gjëra që më parë dukeshin të pamundura”. Pra, në asnjë moment, në sytë e europianëve, Rama nuk do të hiqet si i afërt politikisht, vëlla familjarisht, apo mik ekonomikisht me Erdoganin. Ai shkon deri aty sa edhe investimet turke t’i krahasojë me ato ruse, duke e ditur mirë konotacionin që kanë këto të fundit për mentalitetin perendimor. Pra, më shumë sesa debati mbi rrezikun ose jo që përbën Erdogani për hapjen e negociatave të Shqipërisë, lajmi i intervistës së Ramës në France 24 është tjetër. Ai është se Rama flet me dy gjuhë të ndryshme, njërën për publikun shqiptar dhe tjetrën për zyrtarët e vendeve të BE-së. Dhe pas kësaj, konkluzioni merret me mend lehtësisht. Njësoj si për vëllain e tij turk, ai sillet ndryshe “me ne” ndryshe “me ata” edhe athere kur shprehet për krimin, drogën, opozitën dhe reformën në drejtësi. Pikërisht këtë vërtetoi  biseda e tij me gazetaren franceze. ©Lapsi.al

Ερευνα: Δέκα Ελληνες καθηγητές μεταξύ των επιστημόνων με τη μεγαλύτερη επιρροή

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΛΑΚΑΣΑΣ Δέκα καθηγητές ελληνικών πανεπιστημίων βρέθηκαν στις πρώτες θέσεις μεταξύ εκείνων οι οποίοι με το συγγραφικό και ερευνητικό τους έργο έχουν ασκήσει σημαντική επιρροή στην επιστήμη διαχρονικά, σύμφωνα με τον τελικό πίνακα κατάταξης Highly Cited Researchers (h>100) για το 2018 της Webometrics. Οι καθηγητές είναι έξι από το Πανεπιστήμιο Αθηνών, τρεις από το ΕΜΠ και ένας από το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων.  Σύμφωνα με την ανακοίνωση του ΕΚΠΑ, ο πίνακας κατάταξης Highly Cited Researchers (h>100) για το 2018 της Webometrics συντάσσεται με βάση τις πληροφορίες των δημόσιων προφίλ καθηγητών και ερευνητών πανεπιστημίων στο Google Scholar. Η συγκεκριμένη κατάταξη, περιλαμβάνει 2.610 Highly Cited Researchers, δηλαδή ερευνητές με h-index > 100, δηλαδή επιστήμονες οι οποίοι έχουν τουλάχιστον 100 ερευνητικές εργασίες που έχουν παρατεθεί ως έγκυρη αναφορά από το λιγότερο 100 ερευνητές στις δικές τους εργασίες. Η κατάταξη περιλαμβάνει τα h-index και citations μέχρι και τον Απρίλιο του 2018. Οι καθηγητές και ερευνητές του εν λόγω πίνακα, είτε είναι εν ζωή είτε όχι, κατατάσσονται με φθίνοντα βαθμό  με αναφορά του πανεπιστημίου στον οποίο ανήκουν. Πρώτος είναι ο Δρ. Sigmund Freud με h-index 280 και 491.861 ετεροαναφορές. Σύμφωνα με την ανακοίνωση του Πανεπιστημίου Αθηνών, οι έξι καθηγητές και ερευνητές του ιδρύματος με την σημαντική ερευνητική επίδραση παγκοσμίως είναι: -  Ο Παρασκευάς Σφήκας από το Τμήμα Φυσικής  με h-index 181 και 149.930 ετεροαναφορές  - Ο Γεώργιος Χρούσος της Ιατρικής Αθηνών με h-index 179 και 132.181 ετεροαναφορές. - Ο καθηγητής της Ιατρικής και πρύτανης του Ιδρύματος Μελέτιος-Αθανάσιος Δημόπουλος με h-index 118 και 60.208 ετεροαναφορές. - Ο καθηγητής της Ιατρικής Μαρίνος Δαλάκας με h-index 105 και 40.203 ετεροαναφορές. - Ο καθηγητής της Ιατρικής Χαράλαμπος Μουτσόπουλος με h-index 104 και 44.661 ετεροαναφορές. - Ο καθηγητής της Ιατρικής Χριστόδουλος Στεφανάδης με h-index 103και 57.879 ετεροαναφορές.

Dhjetë profesorë të Universiteteve helne u gjendën  në vendet e para të atyre që vepra e tyre kërkuese dhe shkruese kanë pasur dhe ndikimin më të rëndësishëm në shkencë në mënyrë diakronike, sipas tabelës kryesore të Highly Cited Researchers (h>100) për 2018-ën. Profesorët janë gjashtë nga Universiteti i Athnës, tre nga Universiteti Kombëtar Politeknik Metsovio dhe një prej Universitetit të Janinës. Sipas shpalljes së EKPA, tabela e rënditjes Highly Cited Researchers (h>100) për 2018-ën të Webometrics e cila formulohet me bazë informacionet e profileve publike të profesorëve dhe studiuesve të universiteteve në Google Scholar. Kjo rënditje përfshin 2610, Highly Cited Researchers dmth me h-index > 100, dmth shkencëtarë të cilët kanë të paktë 100 punë studimore dhe që kanë referuar si një raport i vlefshëm nga të paktën 100 studiues në punët e tyre. Kjo rënditje përfshin në h-index dhe citations deri në Prill të 2018-ës. Profesorët dhe studiuesit e kësaj tabele në fjalë, ose janë në jetë ose jo, rënditen me radhë në rritje duke ju referuar universitetit ku bëjnë pjesë. I pari është Dr. Sigmund Freud me h-index 280 dhe 491.861 citime. Sipas deklaratës së U. Athinës, gjashtë profesorë dhe studiues të institucionit me një ndikim global kërkues janë: -Paraskevas Sfikas Dega e Fizikës me h-index 181 dhe 149.930 referime - Gjeorgjios Hrusos i Mjekësisë së Athinës me h-index 179 dhe 132.181 referime.   - Profesori i Mjekësisë dhe Dekan i Institucionit Meletio -Athanasios Dhimopoulos me h-index dhe 60.208 referime. - Profesori i Mjekësisë Marinos Dhalakas me h-index 105 dhe 40.203 referime. -Profesori i Mjekësisë Haralambos Moutsopoulos me h-index 104 dhe 44.661 referime. - Profesori i Mjekësisë Hristodhoulos Stefanadhis me h -index 103 dhe 57.879 referime/citime. Përktheu, përgatiti Pelasgos Koritsas

Ο Θεμιστοκλής Γερμένης και η Γαλλική Δημοκρατία της Κορυτσάς -Themistokli Gërmenji dhe Republika Franceze e Korçës

Ο Θεμιστοκλής Γερμένης και η Γαλλική Δημοκρατία της Κορυτσάς Ο Θεμιστοκλής Γερμένης γεννήθηκε στην Κορυτσά το 1871. Το επώνυμό του δήλωνε την καταγωγή του, από το χωριό Γερμένη, ψηλά σε αυχένα της οροσειράς της Πίνδου. Στο γεωγραφικό όριο ανάμεσα στην Ήπειρο και την Μακεδονία, κοντά στον δρόμο που συνδέει το Λιασκοβίκι με την Μπορόβα. Ο παππούς του Θεμιστοκλή, Δημήτριος είχε αφήσει το χωριό και είχε εγκατασταθεί στην Κορυτσά το 1860. Ο πατέρας του Αθανάσιος είχε ξενιτευτεί σε αναζήτηση καλλίτερης τύχης, αφήνοντας την γυναίκα του Κατερίνα μόνη στην Κορυτσά να προσπαθεί να μεγαλώσει πέντε παιδιά. Τον Θεμιστοκλή, τον Σπύρο, τον Τηλέμαχο, την Αλεξάνδρα και την Ευτέρπη. Ήταν μία καθαρά ελληνική οικογένεια όπου όλοι μιλούσαν τα ελληνικά το ίδιο καλά με τα βλάχικα. Ο νεαρός Θεμιστοκλής όταν τελείωσε το σχολείο αποφάσισε στα 21 του να αναζητήσει καλλίτερη τύχη στο Βουκουρέστι. Πολλοί βλαχόφωνοι έφευγαν για την Ρουμανία και οι περισσότεροι σχημάτιζαν σημαντικές περιουσίες. Μερικοί αποκτούσαν τεράστιες περιουσίες. Οι σημαντικότεροι ευεργέτες της Ελλάδας, Ζάππας, Σίνας, Αρσάκης κ.ά. ήσαν βλαχόφωνοι και μεγάλοι Έλληνες ευπατρίδεις που ευεργέτησαν αυτό που θεωρούσαν πατρίδα τους (ήσαν γεννημένοι Οθωμανοί υπήκοοι), διαθέτοντας τεράστια ποσά για κοινωφελή έργα. Η βλαχοφωνία τους βοηθούσε πολύ στην αποδοχή τους και στην εξέλιξη τους στην Μολδοβλαχία η οποία μετονομάστηκε σε Ρουμανία το 1866. Το Βουκουρέστι εκείνη την εποχή ήταν μεταξύ των άλλων κέντρο διαφόρων ομάδων που αναζητούσαν προοπτικές εθνικής δικαίωσης ή επέκτασης των χωρών ή περιοχών των μετά την κατάλυση της οθωμανικής κυριαρχίας που έβλεπαν να έρχεται. Εκεί τον πλησιάζουν και μαθαίνει την ύπαρξη της αλβανικής εθνικής ιδέας. Με τα χρήματα που έχει κερδίσει στο Βουκουρέστι γυρίζει στην Κορυτσά όπου οι Βούλγαροι κομιτατζήδες τρομοκρατούν  προσπαθώντας να προσεταιριστούν τον κόσμο ως οπαδούς της βουλγαρικής εξαρχίας και εθνικής ιδέας. Με ένα από τα αδέλφια του αποφασίζουν να επενδύσουν τα κέρδη από το Βουκουρέστι σε ένα ξενοδοχείο στο Μοναστήρι που το ονομάζουν Liria (αλβανικά: ελευθερία) το οποίο γίνεται κέντρο των υπέρμαχων της αλβανικής εθνικής ιδέας. Στο ξενοδοχείο αυτό έλαβε χώρα το συνέδριο του Μοναστηρίου όπου συνεδρίασαν Αλβανοί εθνικιστές και διαφωτιστές και έλαβαν αποφάσεις για το αλβανικό αλφάβητο και την αλβανική εκπαίδευση. Από όλα αυτά φαίνεται πως πλέον ο νεαρός Θεμιστοκλής Γερμένης είναι συνειδησιακά πλήρως αλβανοποιημένος. Όμως η ελληνομάθεια του, του επιτρέπει να ξεγελάει για τις προθέσεις του, τις οποίες δεν τις ξέρουμε ακριβώς. Πλανιέται το ερώτημα αν μεταβλήθηκε σε αλβανό εθνικιστή ή οι μεγάλες φιλοδοξίες του αναζητούσαν εξουσία ασχέτως έθνους. Ταξιδεύει. Στην Σόφια αναζητάει συνεργασία με το βουλγαρικό κομιτάτο. Φθάνει στην Αθήνα όπου ζητάει στήριξη. Κηρύσσεται όμως ανεπιθύμητος όταν διαφωνεί με την ελληνική θέση πως νότια από την Αυλώνα δεν υπάρχει χώρος για αλβανικό εθνικισμό. Στην συνέχεια τον βρίσκουμε να τριγυρνάει ανάμεσα στους Αγίους Σαράντα και το Αργυρόκαστρο όπου προσπαθεί να οικειοποιηθεί πολεμικό υλικό των Τούρκων. Συλλαμβάνεται και φυλακίζεται στα Ιωάννινα. Άγνωστο πως εγκαταλείπει την φυλακή του και επιστρέφει στην Κορυτσά όπου δημιουργεί ένοπλο σώμα ατάκτων. Η Κορυτσά έχει απελευθερωθεί από τον ελληνικό στρατό από τις 6 Δεκεμβρίου 1912, όμως οι Ευρωπαϊκές Δυνάμεις με το πρωτόκολλο της Φλωρεντίας δημιουργούν τα αλβανικό κράτος και χαράσσουν τα σύνορά του επί χάρτου. Καλούν την Ελλάδα να αποσύρει τις δυνάμεις της από το τμήμα αυτό που πλέον θα ονομαστεί Βόρειος Ήπειρος και το οποίο σκοπεύουν να αποδώσουν στην Αλβανία. Πιέζουν και εκβιάζουν την κυβέρνηση Βενιζέλου πως διαφορετικά τα νησιά του Αιγαίου θα επιστραφούν στην Τουρκία. Έτσι διατάσσεται η απόσυρση του Ελληνικού Στρατού. Οι Βορειοηπειρώτες όμως αντιδρούν και εξεγείρονται. Στις 17 Φεβρουαρίου στο Αργυρόκαστρο κηρύσσεται η Αυτόνομη Πολιτεία της Βορείου Ηπείρου με πρωθυπουργό τον Γεώργιο Χρηστάκη Ζωγράφο. Στην Κορυτσά παρά τις εκκλήσεις των κατοίκων να μην δοθεί στους Αλβανούς η διοίκηση της πόλης, ο συνταγματάρχης Κοντούλης παραδίδει την πόλη στις αλβανικές αρχές και αποχωρεί με τον ελληνικό στρατό. Οι Αλβανοί δεν σεβάστηκαν τις εγγυήσεις που είχαν δώσει στον Κοντούλη. Μόλις φύγανε οι ελληνικές δυνάμεις πογκρόμ ξεκίνησε κατά του ελληνικού στοιχείου. Πρωτοστατεί ο Θεμιστοκλής Γερμένης που ορίστηκε αρχηγός της αστυνομίας. Ολοκληρώνει τώρα απόλυτα την προδοσία του απέναντι στην φυσική του πατρίδα. Δολοφονίες, βιασμοί, λεηλασίες, τρόμος. Ξυλοκοπούνται στους δρόμους οι Έλληνες μαθητές και όσοι μιλούν ελληνικά. Αφαιρείται ότι είναι γραμμένο στα ελληνικά από παντού, ακόμα και από τους τάφους. Οι Κορυτσαίοι δεν αντέχουν την κατάσταση αυτή, οργανώνονται, δημιουργούν ιερό λόχο από 7000 νέους και στις 19 Μαρτίου εξεγείρονται καταλαμβάνουν καίρια σημεία και απωθούν τις αλβανικές δυνάμεις. Πανικόβλητος ο Θεμιστοκλής Γερμένης εγκαταλείπει την πόλη. Όμως μεγάλες δυνάμεις από λιποτάκτες του τουρκικού στρατού, άτακτες συμμορίες Γκέκηδων και Τόσκηδων επιτίθενται. Μετά από 4 ημέρες, στις 23 Μαρτίου τελειώνουν τα πολεμοφόδια των αμυνομένων. Τότε οι αλβανικές δυνάμεις πλημμυρίζουν την πόλη. Το τι επακολούθησε ήταν φοβερό. Εκτελέσεις, βιασμοί, συλλήψεις, λεηλασίες, εμπρησμοί. Οι περισσότεροι νέοι εγκαταλείπουν την πόλη. Η ελληνική αντεπίθεση ξεκινάει στις 23 Απριλίου. Φθάνει ο μακεδονομάχος αντισυνταγματάρχης Γεώργιος Τσόντος Βάρδας και ο οπλαρχηγός Παύλος Γύπαρης με σώματα Κρητών. Φθάνουν και τμήματα του αυτονομιακού στρατού και εθελοντές από όλη την Ελλάδα και ιδιαίτερα από την Μάνη και την Κρήτη. Κοντά στην ελληνική μεθόριο δίνεται η μάχη της Νικολίτσας (23-24 Απριλίου). Σκληρή και καθοριστική μάχη. Τελικά σπάνε οι αλβανικές γραμμές που έχουν επικεφαλής Ολλανδούς αξιωματικούς. Δίδονται και άλλες μάχες. Τελικά στις 23 Ιουνίου 1914 η Κορυτσά απελευθερώνεται και πάλι και ο Γεώργιος Τσόντος – Βάρδας αναλαμβάνει την διοίκηση της Κορυτσάς και ο Παύλος Γύπαρης την διοίκηση της Μοσχόπολης. Ο Θεμιστοκλής Γερμένης προλαβαίνει να διαφύγει και βρίσκει καταφύγιο στην Σόφια. Τον Οκτώβριο του 1914 οι μεγάλες δυνάμεις καλούν την Ελλάδα να καταλάβει και πάλι την Βόρειο Ήπειρο. Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος που έχει ήδη αρχίσει, τους αναγκάζει να αναθεωρήσουν την στάση τους. Στο μακεδονικό μέτωπο οι αυστροουγγρικές δυνάμεις προχωρούν. Οι αγγλογάλλοι θέλουν τάξη στην περιοχή ώστε να πραγματοποιείται ο ανεφοδιασμός από τα λιμάνια της Αδριατικής. Εξ άλλου θέλουν να προσεταιριστούν και την Ελλάδα στον πόλεμο. Στα τέλη Οκτωβρίου ο ελληνικός στρατός επανέρχεται. Η Αυτόνομη Πολιτεία παραδίδει την εξουσία στο Βασίλειο της Ελλάδας. Όλοι πιστεύουν πλέον πως οι περιπέτειες του ΒΗπειρωτικού ελληνισμού έχουν τελειώσει. Στις 6 Δεκεμβρίου 1915 οι πρώτοι Βορειοηπειρώτες βουλευτές εισέρχονται στην βουλή των Ελλήνων. Τον Μάρτιο του 1916 υπογράφεται το βασιλικό διάταγμα της ενσωμάτωσης της Βορείου Ηπείρου με την μητέρα πατρίδα. Δημιουργούνται δυο νομοί: Αργυροκάστρου και Κορυτσάς. Όλες οι ελληνικές αρχές και τα θεσμικά όργανα αναλαμβάνουν καθήκοντα στους νέους νομούς. Από το Ιόνιο ως το συνοριακό φυλάκιο στον αυχένα Λογαρά, στα Ακροκεραύνια όρη, στα βόρεια της Χιμάρας. Από εκεί ως τον συνοριακό φυλάκιο στην γέφυρα του ποταμού Μαλίκ, στα βόρεια της Κορυτσάς και από εκεί ως τις Πρέσπες. Αυτά είναι πλέον τα σύνορα της Ελλάδας με την Αλβανία. Τα σύνορα αυτά έχουν ήδη από τις 28 Ιουνίου 1914 συμφωνηθεί ανάμεσα στις δυο πλευρές στην γέφυρα Μαλίκ (στα πλαίσια της εφαρμογής του Πρωτόκολλου της Κερκύρας). Όμως τότε έρχεται στην Ελλάδα ο διχασμός και η διάλυση. Στην Αθήνα, η κυβέρνηση του βασιλέα Κωνσταντίνου επιμένει στην ουδετερότητα. Στην Θεσσαλονίκη ο Βενιζέλος με την κυβέρνηση της Εθνικής Αμύνης επιθυμεί την προσχώρηση της Ελλάδας στην Αντάντ. Ουσιαστικά η ελληνική κυριαρχία στην βόρεια Ελλάδα και σε πολλές άλλες περιοχές έχει πάψει. Οι συμμαχικές δυνάμεις πλέον διοικούν. Στα βόρεια της Θεσσαλονίκης, στην Οχρίδα, στην ανατολική Μακεδονία, οι αυστροουγγρικές και οι βουλγαρικές δυνάμεις προχωρούν. Οι Αγγλογάλλοι φέρνουν ότι δυνάμεις μπορούν. Από Σενεγαλέζους μέχρι Καναδούς. Από αποικίες από κάθε γωνιά της υφηλίου φθάνουν καράβια και αποβιβάζουν στρατιώτες κάθε φυλής και χρώματος προκειμένου να συγκρατήσουν την προέλαση των κεντρικών δυνάμεων. Τον Ιούνιο του 1916 φθάνουν οι Γάλλοι στην Κορυτσά με αφρικανικές δυνάμεις υπό τον συνταγματάρχη Ντε Φορτού, τον οποίον αργότερα θα αντικαταστήσει ο συνταγματάρχης Ντεκουάν. Οι ελληνικές αρχές της Κορυτσάς παραμένουν πιστές στην βασιλική κυβέρνηση των Αθηνών. Βενιζελικές δυνάμεις φθάνουν από την Θεσσαλονίκη και μετά από συγκρούσεις με τους βασιλικούς επικρατούν και η περιοχή της Κορυτσάς πλέον υπακούει στην Εθνική Άμυνα της Θεσσαλονίκης. Όμως η διοίκηση είναι πλέον ξεχαρβαλωμένη. Οι Γάλλοι έχουν πάρει τις αποφάσεις τους. Τον Οκτώβριο του 1916 αναλαμβάνουν την διοίκηση της Κορυτσάς. Φθάνουν και στην Μοσχόπολη όπου ο Παύλος Γύπαρης με τους Κρητικούς του προστατεύουν την πόλη. Οι Γάλλοι τον ευχαριστούν, του δηλώνουν πως την διοίκηση την αναλαμβάνουν αυτοί και πως ο Γύπαρης και οι σύντροφοί του θα μεταφερθούν μετά από πρόταση του Βενιζέλου αλλού όπου είναι πιο χρήσιμοι. Το βράδυ 16 προς 17 Οκτωβρίου ο Αλβανός οπλαρχηγός Σαλί Μπούτκα εφορμά εναντίον της ανυπεράσπιστης Μοσχόπολης και την καταστρέφει. Σκοτώνει, λεηλατεί, καίει ότι βρίσκει. Κάποιοι κάτοικοι σώζονται βρίσκοντας καταφύγιο σε γειτονικά χωριά και στην Κορυτσά. Από την κατεστραμμένη Μοσχόπολη ο Μπούτκα διαμηνύει στους Γάλλους, στην Κορυτσά πως αν δεν υψωθεί στην πόλη η αλβανική σημαία θα έχουν την τύχη της Μοσχόπολης. Στις 24 Νοεμβρίου ο … Θεμιστοκλής Γερμένης εμφανίζεται στην Κορυτσά προερχόμενος από το Πόγραδετς το οποίο έχει μόλις καταληφθεί από Αυστριακούς και Βούλγαρους. Οι Γάλλοι αρχίζουν συνομιλίες μαζί του. Τους πείθει πως αυτός είναι η λύση σε κάθε πρόβλημά τους. Στις 10 Δεκεμβρίου του 1916 οι Γάλλοι δημιουργούν την Γαλλική Δημοκρατία της Κορυτσάς, όπως την αποκαλούν. Με επίσημη γλώσσα την αλβανική. Με σημαία τον δικέφαλο αετό που συνυπάρχει με τα χρώματα της γαλλικής σημαίας και με νόμισμα το φράγκο, με διδασκαλία των αλβανικών και των γαλλικών στα σχολεία και απαγόρευση των τουρκικών και των ελληνικών. Τα όρια της «δημοκρατίας» είναι οι περιοχές Κορυτσάς, Μπιγλίστας, Πόγραδετς, Ερσέκας (Κολωνίας), Όπαρι και Γκόρα. Την πολιτική διοίκηση αναλαμβάνει συμβούλιο 14 προεστών, 7 χριστιανών και 7 μουσουλμάνων με επικεφαλής τον Θεμιστοκλή Γερμένη, ο οποίος αναλαμβάνει και την διοίκηση της αστυνομίας. Γάλλος αξιωματικός αναλαμβάνει καθήκοντα συνδέσμου ανάμεσα στην πολιτική διοίκηση και στον γαλλικό στρατό. Στις 10 Δεκεμβρίου στις  9πμ στο σχολείο του Αγίου Γεωργίου ο Γερμένης βγάζει λόγο προς το συγκεντρωμένο πλήθος στην συνέχεια επί κεφαλής επιτροπής κατευθύνονται προς την νομαρχία όπου υπογράφεται ένα πρωτόκολλο ίδρυσης της νέας κρατικής οντότητας η οποία για τους Αλβανούς θα αναφέρεται ως Shqiperie Korce Vetqeveritare. Δημιουργούνται σώματα αστυνομίας και χωροφυλακής και εκδίδονται γραμματόσημα. Ο Γερμένης συγκροτεί μία ταξιαρχία από τον πληθυσμό της περιοχής, τίθεται επί κεφαλής της και μαζί με γαλλικές δυνάμεις επιτίθεται στις αυστροουγγρικές και τις βουλγαρικές δυνάμεις που έχουν καταλάβει το Πόγραδετς. Τους απωθούν και ανακαταλαμβάνουν την πόλη. Ενθουσιασμένοι οι Γάλλοι απονέμουν τον πολεμικό σταυρό στον Γερμένη. Λιγότερο από ένα χρόνο κράτησε η νέα εξουσία του Γερμένη στην Κορυτσά. Ένας χρόνος διωγμού του ελληνισμού, διωγμού σε κάθε τι το ελληνικό. Οι κεντρικές δυνάμεις αντεπιτίθενται και καταλαμβάνουν πάλι το Πόγραδετς, 45 χιλιόμετρα βόρεια από την Κορυτσά. Οι δυνάμεις τους είναι ισχυρές και η κατάληψη της Κορυτσάς δείχνει πολύ πιθανή. Ο Γερμένης έρχεται σε μυστικές συνομιλίες με τους Αυστριακούς και τους Βουλγάρους. Υπόσχεται να τους βοηθήσει, αρκεί να κρατήσει και με αυτούς την εξουσία του στην Κορυτσά. Οι κινήσεις του γίνονται αντιληπτές από τους Γάλλους. Συλλαμβάνεται, οδηγείται στην Θεσσαλονίκη, δικάζεται εκεί από γαλλικό στρατοδικείο. Καταδικάζεται σε θάνατο και εκτελείται στις 7 Νοεμβρίου 1917. Μετά από το γεγονός  αυτό η εξουσία της «Δημοκρατίας της Κορυτσάς» αρχίζει να ατονεί και αργότερα παύει ουσιαστικά να υπάρχει μέχρι την τυπική κατάργησή της στις 20 Μαΐου 1920. Τον Μαϊο του 1920 οι Γάλλοι καλούν την ελληνική κυβέρνηση για να της παραδώσουν πίσω την περιοχή της Κορυτσάς. Ο μοιραίος αξιωματικός του 1914, ο συνταγματάρχης Κοντούλης διατάσσεται να πορευθεί με το σύνταγμά του προς κατάληψη της Κορυτσάς. Ακριβώς μετά το σημερινό συνοριακό φυλάκιο της Κρυσταλοπηγής και κοντά στο αλβανικό χωριό Καπεστίτσα, ομάδα Αλβανών δημογερόντων σταματάει την πορεία του συντάγματος και «συμβουλεύει» τον Κοντούλη να μην… προχωρήσει γιατί θα χυθεί… πολύ αίμα. Ο Κοντούλης μεταφέρει το συμβάν στο επιτελείο και ζητάει οδηγίες. Ο πρωθυπουργός Βενιζέλος συγκαλεί συμβούλιο με την στρατιωτική ηγεσία η οποία του δηλώνει πως χρειάζονται μεραρχίες για την κατάληψη της Κορυτσάς, οι οποίες όμως πολεμούν στην Μικρά Ασία. Μερικές εκατοντάδες αυτονομιακοί και Κρητικοί στις 23 Ιουνίου 1914 απελευθέρωναν την Κορυτσά και τώρα κάποιοι έλεγαν ανοησίες. Μία μαύρη σελίδα για τον Ελληνικό Στρατό, για την ελληνική διπλωματία, για τον Βενιζέλο, για την Ελλάδα. Με εντολή της κυβέρνηση, στις 15 Μαΐου υπογράφεται το Πρωτόκολλο της Καπεστίτσας όπου η Ελλάδα συμφωνεί με την απόδοση «προσωρινά» της περιοχής της Κορυτσάς στην Αλβανία μέχρι την τελική ρύθμιση του θέματος. Η δε Αλβανία υπόσχεται πως θα σεβαστεί τον ελληνισμό της περιοχής και αναγνωρίζει τα εθνικά δίκαια της Ελλάδας στην περιοχή, αναμένει δε την ρύθμιση του θέματος από την διάσκεψη της ειρήνης. Από τότε καμία ελληνική κυβέρνηση δεν επικαλέσθηκε το πρωτόκολλο αυτό, η δε Αλβανία ποτέ δεν σεβάστηκε ότι υπέγραψε. Ο Θεμιστοκλής Γερμένης θεωρείται εθνικός ήρωας της Αλβανίας, το έτος 1987 τον τίμησε με την έκδοση ενός γραμματοσήμου. Δημήτρης Περδίκης https://stamps-philatelic.blogspot.al/

Themistokli Gërmenji dhe Republika Franceze e Korçës Themistokli Gërmenji u lind në Korçë në vitin 1871. Mbiemri i tij deklaron dhe prejardhjen e tij, nga fshati Gërmenj, lart në qafën e vargmalit të Pindit. Në kufijtë gjeografikë ndërmjet Epirit dhe Maqedonisë, pranë rrugës që bashkon Leskovikun me Bororvën. I gjyshi i Themistokliut, Dhimitri, kishte lënë fshatin dhe ishte vendosur në Korçë në vitin 1860. I ati i tij Athanasi kishte emigruar në kërkim të një fati më të mirë, duke lënë gruan e tij Katerinën në Korçë që të përpiqej të rriste 5 fëmijët. Themistokliun, Spiron, Tilemahun, Aleksandrën dhe Efterpin (emra "shqiptarë" që të gjithë) . Ishte një familje e pastër helene  ku të gjithë flisnin greqisht aq mirë sa dhe vllaçe. Themistokliu i ri, kur mbaroi shkollën vendosi në moshën 21 vjeçare që të kërkonte një fat më të mirë në Bukuresht. Shumë vllahofonë shkuan në Rumani dhe shumica prej tyre krijuan pasuri të rëndësishme. Disa krijuan pasur të stërmëdha. Bamirësit më të mëdhenj të Greqisë, Zappa, Sina, Arsaqi etj ishin vllahofonë dhe Helenë të mëdhenj, patriotë që kryen bamirësi tek ai vend që e konsideronin atdheun e tyre (ishin të lindur si nënshtetas osmanë), duke disponuar shuma të stërmëdha për vepra publike. Vllahofonia i ndihmonte shumë në pranimin dhe më pas në zhvillimin e tyre në Moldovllahi e cila u quajt Rumani në vitin 1866. Bukureshti në atë kohë ishte ndër të tjera dhe qëndër e grupeve të ndryshme që kërkonin prespektiva të së drejtës kombëtare ose të zgjerimit të vendit ose zonave të tyre pas shpërbërjes së pushtetit osman , gjë, të cilën e shikonin se po afrohej. Atje i afrohen dhe mëson ekzistencën e idesë kombëtare shqiptare. Me paratë që kishte fituar në Bukuresht, kthehet në Korçë ku Bullgarët komitaxhinj, terrorizojnë, duke u përpjekur që të  afrojnë njerëzit si tifozë të ekzarkisë së bullgarisë dhe idesë kombëtare. Me një prej vëllezërve të tij vendosin që të investojnë fitimet nga Bukureshti në një hotel në Manastir të cilin e quajnë Liria dhe kthehet në një qëndër të mbështetësve të idesë kombëtare shqiptare. Në këtë hotel u zhvillua dhe konferenca e Manastirit ku shqiptarët nacionalistë dhe iluministë u mblodhën dhe morën vendime për alfabetin shqiptar dhe arsimin shqiptar. Nga të gjitha këto duket tashmë se Themistokli Gërmenji i ri në moshë, nga pikëpamja e ndërgjegjies është plotësisht i shqiptarizuar. Por, edukimi i tij helen, i lejon që t'ia hedhë dhe të fshehë predispozitat e tij, të cilat nuk i dimë saktësisht. Mbetet pa përgjigje pyetja, nëse u kthye në një nacionalist shqiptar apo ambiciet e mëdha të tij kërkonin pushtet pavarësisht kombit. Udhëton. Në Sofje, kërkon bashkëpunim me komitetin bullgar. Mbrrin në Athinë ku kërkon mbështetje. Shpallet non-grata kur nuk pranon pozicionin helen se në jug të Vloërs nuk ekziston ambient për një nacionalizëm shqiptar. Në vazhdimësi e gjejmë që të vërtitet ndërmjet Sarandës dhe Gjirokastrës ku dhe përpiqet që të pronësojë materiale luftarake të Turqve.  Arrestohet dhe burgoset në Janinë. Nuk dihet se si braktisi burgun dhe u kthye në Korçë ku krijoi një çetë të armatosur. Korça ishte çliruar nga ushtria helene më 6 Dhjetor të vitit 1912, por fuqitë Europiane me protogollin e Firences, krijuan një shtet shqiptar dhe caktuan kufijtë mbi hartë. I bënë thirrje Greqisë që të tërhiqte fuqitë e saj nga kjo pjesë e cila tashmë ishte quajtur Epiri i Veriut dhe të cilën kanë si qëllim që t'ia kthejnë Shqipërisë. I bëjnë presion dhe shantazhojnë qeverinë e Venizelos se në rast të kundërt ishujt e Egjeut do ti kthehen Turqisë. Kështu ai urdhëroi tërheqjen e ushtrisë Helene. Banorët e Epirit të Veriut, reaguan dhe u kryengritën. Më 17 Shkurt  në Gjirokastër shpallet Republika Autonome e Epirit të Veriut me kryeministër Gjeorgjio Kristaq Zografo.   Në Korçë mgjth thirrjet e banorëve që të mos iu jepej shqiptarëve, komandatura e qytetit, Kolonel Kontuli dorëzon qytetin tek forcat shqiptare dhe tërhiqet bashkë me ushtrinë helene.    Shqiptarët nuk respektuan garancitë që i dhanë Kontulit. Sapo forcat helene u larguan, filloi dhe hakmarrja ndaj elementit grek. Në krye ishte Themistokli Gërmenji i cili dhe u caktua komandant i policisë. Tani plotëson në mënyrë absolute tradhëtinë ndaj atdheut të tij natyral. Vrasje, përdhunime, plaçkitje, tmerr. Rrahen nëpër rrugë nxënësit helenë dhe të gjithë sa flisnin greqisht. Iu hiqet çfarë do që është e shkruar në Greqisht nga kudo, akoma dhe nga varret. Korçarët nuk e durojnë këtë gjëndje, organizohen, krijonë batalionin e shenjtë me 7000 të rinj dhe më 19 Mars organizojnë kryengritje, marrin pikat kryesore dhe i shtyjnë forcat shqiptare. Nën panik Themistokli Gërmenji braktis qytetin. Por, forca të mëdha me dezertorë të ushtrisë turke,  banda të çrregullta me gegë dhe toskë sulmojnë. Pas 4 ditësh më 23 Mars mbarojnë fishekët e atyre që ishin nën mbrojtje. Atëhere forcat shqiptare mbushën qytetin. Ajo që pasoi ishte e tmerrshme. Ekzekutime, përdhunime, arrestime, plaçkitje, djegie. Shumica e të rinjve braktisën qytetin. Kundrasulmi helen filloi më 23 Prill. Mbërrin luftëtari nënkoloneli Gjeorgjios Tsontos Vardas dhe komandanti Pavllo Gjipari me një grup kretianësh. Arritën në zonat e ushtrisë autonome dhe vullnetarë nga gjithë Greqia dhe në veçanti nga Mani dhe Kreta. Pranë kufirit helen u bë beteja e Nikolicës (23 -24 Prill) . Betejë e egër dhe deçizive. Në fund u thyhen vijat shqiptare të cilat kanë si udhëheqës oficerë hollandezë. U bënë dhe beteja të tjera. Si përfundim më 23 Qershor 1914, Korça u çlirua sërish dhe Gjeorgjio Tsonto - Vardha merr komandën e Korçës dhe Pavllo Gjipari atë të Moskopolit (Voskopojës).  Themistokli Gërmenji ja del mbanë të largohet  dhe gjen strehë në Sofje. Në tetor të vitit 1914, fuqitë e mëdha, i bëjnë thirrje Greqisë që të marrë në zotërim Epirin e Veriut. Lufta e I-rë Botërore që kishte tashmë filluar,  i detyron që të rivlerësojnë qëndrimin e tyre. Në frontin maqedonas, forcat austorhungareze përparojnë. Anglo-francezët duan rend në zonë në mënyrë që të realizohet furnizimi nga portet e Adriatikut. Po ashtu doni që të tërhiqnin dhe Greqinë në luftë. Në fund të Tetorit, ushtria helene rikthehet. Shteti Autonom dorëzoi pushtetin e tij tek Mbretëria e Greqisë. Të gjithë besojnë tashmë se aventurat e helenizmit të E. Verior morën fund. Më 6 dhjetor 1915, deputetët e parë nga E Verior hyjnë në parlamentin helen. Në mars të vitit 1916 nënshkruhet dekreti mbretëror i instalimit të Epirit Verior në atdheun mëmë. U krijuan dy prefektura: Gjirokastrës dhe e Korçës. Të gjitha autoritetet  helene dhe institucionet morën detyrat në prefektuart e reja. Nga Joni deri në pikën kufitare në qafën e Llogarasë, në malet Akrokeraune, në veri të Himarës. Që prej atje deri në urrën në lumin Maliq, në veri të Korçës dhe prej atje deri në Prespë. Këto janë tashmë kufijtë e Greqisë me Shqipërinë. Këto kufij janë tashmë, që prej 28 Qershorit 1914, dakortësuar ndërmjet dy anëve në urra e Maliqit (  në kontekstin e aplikimit të Protokollit të Korfuzit). Por atëhere në Greqi vjen përçarja, dhe shpërbërja. Në Athinë, qeveria e mbretit Konstandin këmbëngul në asnjëanësia. Në Thessaloniki Venizeloja me qeverinë e Mbrojtjes Kombëtare dëshiron që të kalojë Greqia me krahun e Adantit. Në esencë mbizotërimi helen në Greqinë e veriut dhe shumë zona të tjera nuk ekzistonte më. Forcat aleate tashmë janë në komandë. Në veri të Thessalonikit, në Ohrida, në Maqedoninë lindore, forcat austrohungareze dhe bullgare po përparojnë. Anglo-francezët, sjellin sa më tepër forca munden. Nga Senegalezë deri dhe Kanadezë. Nga kolonitë në çdo kënd të botës vijnë anije dhe zbarkojnë ushtarë të çdo race dhe ngjyre në mënyrë që të ndalonin përparimin e fuqive qëndrore. Në Qershor të 1916-ës mbërrijnë Francezët në Korçë me forcat afrikane nën kolonelin De Fortu, të cilin më vonë do ta zvendësojë koloneli Dekua. Autoritetet Helene të Korçës vazhdojnë të jenë besnike ndaj qeverisë Mbretërore të Athinës. Forca të Venizelos mbërrijnë nga Thessaloniki dhe pas një përplasjeje me mbretërorët mbizotëruan, dhe zona e Korçës i bindej urdhëresave Mbrojtjes Kombëtare të Thessalonikit. Por komanda tashmë është e xhavalitur. Francezët kanë marrë vendimet e tyre. Në Tetor të 1916 morën komandën e Korçës. Mbërrijnë dhe në Moskopoli ku Pavllo Gjipari me kretianët mbrojnë qytetin. Francezët i falenderojnë, i deklarojnë se ata marrin komandën dhe se Gjipari së bashku me shokët e tij do të transportohen pas propozimit të Venizelos, atje ku janë të dobishëm. Në mbrëmje të 16 duke u gëdhirë 17 Tetor komandanti shqiptar  Sali Butka  u vërsul ndaj Moskopolit (Voskopojës) së pambrojtur dhe e shkatërroi. Vret, plaçkit, djeg çfarë gjen. Disa banorë shpëtojnë gjejnë strehë në fshatrat përreth dhe në Korçë. Nga Moskopoli i shkatërruar Butka iu deklaron, Francezëve në Korçë se nëse nuk ngrihet në qytet flamuri shqiptar do të kenë  fatin e Voskopojës. Më 24 Nëntor Themistokli Gërmenji, shfaqet në Korçë duke erdhur nga Pogradeci të cilin sapo e kishin marrë Austrohungarezët me Bullgarët. Francezët filluan bisedimet me të. I bindi se ai është zgjidhja e çdo problemi që ata kanë. Më 10 dhjetor të 1916-ës Francezët krijojnë Republikën Franceze të Korçës, siç e quajtën.   Me gjuhë zyrtare shqipen. Me flamurin me shqiponjën dykrenare që bashkekzistonte me ngjyrat e flamurit francez dhe me një monedhë,  frangën, me mësimdhënien e shqipes dhe gjuhës frenge në shkolla, dhe ndalimin e turqishtes dhe greqishtes. Kufijtë e "republikës" janë zonat e Korçës, Bilishtit, Pogradecit, Ersekës (Kolonjiës), Oparit dhe Gorës. Udhëheqjen politike e merr përsipër këshilli i 14  pleqëve, 7 të krishterë dhe 7 myslymanë me udhëheqës Themistokli Gërmenjin, i cili merr përsipër dhe komandën e policisë. Një oficer Francez merr detyrat e ndërlidhjes ndërmjet udhëheqjes politike dhe ushtrisë franceze. Më 10 Dhjetor në ora 9 pas dite, në shkollën e Shën Gjergjit, Gërmenji mbajti një fjalim tek populli i mbledhur dhe në vazhdimësi si kryetari i një komisioni drejtohet për tek prefektura ku dhe nënshkruhet protokolli i ekzistencës së re shtetërore e cila për shqiptarët përmendet  në pulla si Shqiperië Korce Vetqeveritare. Krijohen trupat policore dhe të korofillakëve dhe publikohen pullat e postare. Gërmenji krijon një batalion nga popullata e zonës, dhe vendos veten në krye të saj dhe sëbashku me forcat franceze sulmon forcat austrohungareze dhe bullgare që kishin marrë Pogradecin. I shtyjnë dhe marrin sërish qytetin. Të entuziasmura Francezët i japin si medalje kryqin e luftës Gërmenjit. Forcat qëndrore sulmojnë sërish dhe marrin Pogradecin, 45 km në Veri të Korçës. Forcat e tyre janë më të fuqishme dhe zotërimi i Korçës dukej i mundshëm. Gërmenji fillon bisedimet sekrete me Austriakët dhe Bullgarët. Iu premton ndihmë, mjafton që të ruajë dhe me ta pushtetin e tij në Korçë. Këto lëvizje ranë në sy të Francezëve. Arrestohet, çohet në Thessaloniki, gjykohet nga gjykata ushtarake franceze. Dënohet me vdekje dhe ekzekutohet në 7 Nëntor të vitit 1917. Pas kësaj ndodhi, pushteti i "Republikës së Korçës" filloi që të binte dhe më vonë, në esencë ndaloi së ekzistuari deri në anullimin e saj zyrtar më 20 Maj 1920. Në Maj të vitit 1920, francezët thërresin qeverinë helene që t'i kthejnë zonën e Korçës. Oficeri fatal i vitit 1914, koloneli Konduli urdhërohet që të marshojë me batalionin e tij për marrjen e Korçës. Pikërisht pas, pikës kufitare të sotme të Kristalopigjisë, pranë fshatit Kapshticë, një grup me shqiptarë të dhimogjerondisë ndalon parakalimin e batalionit dhe "këshillon" Kondulin që të mos.... përparojë, sepse do të derdhet.... shumë gjak. Konduli e transmeton këtë ndodhi në shtab dhe pret udhëzime. Kryeministri Venizelos thërret këshillin me udhëheqjen ushtarake e cila deklaron se duhen divizione për marrjen e Korçës, por të cilat ndodheshin në luftë në Azinë e Vogël. Disa dhjetra, luftëtarë të autonomisë dhe kretianë më 23 qershor të 1914 çliruan Korçën ndërsa tani dikush po fliste broçkulla. Një faqe e errët për ushtrinë Helene, për dipllomacinë Helene, për Venizelon, për Greqinë (e shumë më tepër për helenët e Korçës). Me urdhër të qeverisë, më 15 Maj nënshkruhet protokolli i Kapshticës me të cilin Greqia bie dakort me dorëzimin e "përkohshëm" të zonës së Korçës tek Shqipëria deri sa të mbyllej përfundimisht kjo çështje. Ndërsa Shqipëria premton se do të respektojë popullatën helene të zonës dhe njeh të drejtat kombëtare të Greqisë në këtë zonë, pret rregullimin e çështjes nga koferenca e paqes. Që prej atëhere asnjë qeveri helene nuk e përmendi këtë protokoll, ndërsa Shqipëria kurrë nuk respektoi ato që nënshkroi. Themistokli Gërmenji konsiderohet hero kombëtar i Shqipërisë, në 1987-ën e nderoi me publikimin e një pulle. Dhimitër Perdhiki. Përktheu, përgatiti Pelasgos Koritsas