Τα καθήκοντα του χριστιανού κατά την Μεγάλη Εβδομάδα! - Detyrat e të krishterit gjatë Javës së Madhe

Μεγάλη Εβδομάδα ίσον· χέρι ανοιχτό για έλεος, μάτια δακρυσμένα από μετάνοια, πόδια που τρέχουν στο ναό, καρδιά συμφιλιωμένη, γεμάτη λατρεία στον Εσταυρωμένο Ο ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ: (1960)!!! Φθάσαμε, αγαπητοί μου, στα σωτήρια πάθη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, στη Μεγάλη Εβδομάδα. Η εβδομάδα αυτή λέγεται Μεγάλη, διότι μέσα στις 168 ώρες της, από σήμερα μέχρι τη νύχτα της Αναστάσεως, τιμώνται μεγάλα γεγονότα, μοναδικά και κοσμοιστορικά, που συγκλόνισαν τα επίγεια και τα ουράνια και τα καταχθόνια. Γι᾿ αυτό η εβδομάδα αυτή ονομάζεται Μεγάλη· αλλά και γι᾽ αυτό δεν θα πρέπη να περάση όπως οι άλλες. Και θέτω το ερώτημα· ποια είνε τα καθήκοντα ενός Χριστιανού τη Μεγάλη Εβδομάδα; Δεν απευθύνομαι σε απίστους, αθέους η σε χιλιαστάς· απευθύνομαι σε πιστούς, που θέλουν να εορτάσουν σωστά. Ποια είνε λοιπόν τα καθήκοντα που έχουμε την εβδομάδα αυτή; Το πρώτο καθήκον, αδελφοί μου, είνε να ευχαριστήσουμε απ᾽ την καρδιά μας τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν. Όλη βέβαια η ζωή μας πρέπει να ᾽νε ένα ευχαριστώ, ένα «Δόξα σοι, Κύριε», για τις μικρές και μεγάλες ευεργεσίες του, τις φανερές και αφανείς, για όλα τα καλά, υλικά και πνευματικά, που επιδαψιλεύει η χάρις του· τον ήλιο, τον αέρα, το νερό, τα λουλούδια, τα ακρογιάλια, όλη την πλάσι. Να τον ευχαριστούμε ακόμη για τους γονείς και τα αδέρφια, τη γυναίκα και τα παιδιά, για το χρόνο και τις εποχές, για ο,τι ευλογημένο και αναγκαίο. Άνθρωπος αγνώμων είνε χειρότερος από ζώο. Ένα σκύλο έχεις, ένα κομμάτι ψωμί του πετάς, και κουνάει την ουρά του και σού λέει ευχαριστώ. Κι ο άνθρωπος λοιπόν πρέπει να ᾽νε ευγνώμων στο Θεό. Να τον ευχαριστούμε για όλα, αλλά προ παντός για τη θυσία του Υιού του,για τα σεπτά του πάθη. Ακόμη να τον ευχαριστήσουμε και για κάτι άλλο• για τη μακροθυμία του στα τόσα εγκλήματά μας και μάλιστα στις βλασφημίες, για τις οποίες θα ᾽πρεπε ν᾽ ανοίξη η γη να μας καταπιή κ᾽ η θάλασσα να φουσκώση να μας πνίξη, και όμως μας ανέχεται. Γι᾿αυτό τη Μεγάλη Παρασκευή η Εκκλησία λέει«Δόξα τη μακροθυμία σου, Κύριε, δόξα σοι». Το ένα καθήκον μας λοιπόν είνε να ευχαριστούμε το Θεό. Το άλλο είνε να παρακολουθήσουμε τις ιερές ακολουθίες. Οι ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδος δεν είνε όπως οι άλλες· διαφέρουν πολύ. Οι ύμνοι της, που είνε γλυκύτεροι απ᾽ το μέλι, τα εμπνευσμένα αυτά ποιήματα όπως π.χ. ο επιτάφιος θρήνος, δεν υπάρχουν σε καμμιά θρησκεία στον κόσμο. Και μόνο τα τροπάρια αυτά, που δεν τα ᾽χουν ούτε φράγκοι ούτε προτεστάντες ούτε κανείς άλλος, φτάνουν ν᾽ αποδείξουν ότι η Εκκλησία μας δεν είνε από τη γη· είνε από τον ουρανό, είνε θεόπνευστη. Ποιος τα έκανε αυτά; που γράφτηκαν, μέσα σε σχολειά και πανεπιστήμια; Τα έφτειαξαν μέσα σε σπηλιές άγιοι ασκηταί, πούτό δάκρυ τους έπεφτε στη γη και την έκανε να λουλουδίζη. Δεν τα ᾽γραψαν απλώς με το μυαλό και τα γράμματα που ήξεραν· αυτά είνε το αίμα της καρδιάς τους, συναίσθημα υγιές, έκφρασι ζωής, βιώματα άγια, αλήθειες, που μόνο όσοι αγάπησαν γνησίως το Χριστό μπορούσαν να έχουν. Πρέπει να ᾽νε αναίσθητος κανείς για να μην τον συγκινούν. Ας τα παρακολουθήσουμε λοιπόν στην εκκλησία κρατώντας μια Συνόψι. Το τρίτο καθήκον μας. Η εβδομάδα αυτή είνε εβδομάδα νηστείας, αυστηρής νηστείας. Μην ακούτε τους υλιστάς και ασεβείς• εμείς από την παράδοσι αποστόλων και πατέρων της Ορθοδοξίας τηρούμε τις νηστείες της αγίας μας Εκκλησίας και κατ᾿ εξοχήν τη νηστεία αυτή. Όταν λέμε νηστεία, δεν εννοούμε να νηστέψη απλώς το στομάχι για να θυμηθή το όξος του σταυρού· εννοούμε μαζί με το στομάχι να νηστέψη και το στόμα από κακολογία, η γλώσσα από αισχρολογία, τα μάτια από αισχρά θεάματα. Τέτοιες μέρες στο Βυζάντιο οι αυτοκράτορες υπέγραφαν διαταγή· Μεγάλη Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή κλειστά τα ιπποδρόμια και όλα τα θέατρα. Πενθεί η Εκκλησία. Αν ήμασταν χριστιανικό κράτος, θα ᾽πρεπε από αύριο να είνε κλεισμένα τα καταγώγια και τα κέντρα διαφθοράς, και να επικρατή πένθος γι᾿ Αυτόν που υψώθηκε για μας επάνω στο σταυρό. Αλλά έχουμε κ᾽ ένα άλλο καθήκον. Είνε το καθήκον της εξομολογήσεως και της θείας μεταλήψεως. Επ᾽ αυτού δεν θα επεκταθώ. Τούτο μόνο θα πω. Τις άγιες αυτές ημέρες και ιδίως τη νύχτα της Αναστάσεως καλούμεθα να μείνουμε στο ναό μέχρι τέλους με την αναστάσιμη λαμπάδα. Όποιος ακούει το «Χριστός ανέστη» και μετά φεύγει, προτιμότερο θα ήταν να μείνη στο σπίτι του. Αυτό που γίνεται, να αδειάζουν οι εκκλησίες μετά το «Χριστός ανέστη», είνε βεβήλωσις, περιφρόνησι στο Χριστό. Να μείνουμε λοιπόν μέχρι τέλους και να ετοιμαστούμε για τη θεία μετάληψι. Η εβδομάδα αυτή είνε κατ᾽ εξοχήν εβδομάδα θείας μεταλήψεως. Τι είνε η θεία μετάληψις; Το σώμα και το αίμα του Χριστού μας, η φωτιά του ουρανού. Τι είσαι, σε ρωτώ, άχυρο; μην πλησιάσης τα άγια, θα καής. Είσαι χρυσάφι; Αν είσαι χρυσάφι, το χρυσάφι δεν απειλείται από τη φωτιά· όσο πλησιάζει τη φωτιά, τόσο καθαρίζεται. Έτσι κ᾽ εσύ ο Χριστιανός· αν είσαι αμετανόητος, θα σε κάψη η φωτιά, όπως έκαψε τον Ιούδα που κοινώνησε αναξίως· αν όμως πέρασες από το καμίνι της ιεράς εξομολογήσεως, τότε πλησίασε· η θεία κοινωνία θα είνε φάρμακο αθανασίας. Τη Μεγάλη Εβδομάδα έχουμε επίσης ιερό καθήκον απέναντι των αδελφών μας που πάσχουν και υποφέρουν. Είνε εβδομάδα αγάπης και ελεημοσύνης. Ένα εκλεκτό φαγητό σε κάποιον που πεινάει, ένα καινούργιο ρούχο —όχι παλιό— σ᾿ έναν που δεν έχει, μια βοήθεια στη χήρα και τα ορφανά, ένα φάρμακο αναγκαίο, μια επίσκεψι στον ασθενή, ένας λόγος παρηγορητικός στον θλιμμένο, ο,τι τέλος πάντων μπορεί να σκεφτή μια καρδιά που αγαπά. Αλλά δεν είπα τίποτα· υπάρχει κάτι ακόμη, κι αυτό είνε το δυσκολώτερο. Όλα όσα είπα- με τα κάνεις· αλλ᾽ εάν το τελευταίο αυτό δεν το κάνης, Χριστιανός δεν είσαι. Ποιο είν᾽ αυτό; Ξέρω Χριστιανούς που είνε άνθρωποι προσευχής, που έχουν τ᾽ αυτί τους τεντωμένο στα ιερά λόγια, που νηστεύουν αυστηρά, που εξομολογούνται, που κοινωνούν· αλλά λίγους Χριστιανούς γνώρισα που έχουν – ποιο; το «Συγχωρήσωμεν πάντα τη Αναστάσει» (δοξ. αίν. Πασχ.). Η Μεγάλη Εβδομάδα είνε εβδομάδα συγχωρήσεως. Ποιος, αδελφοί μου, στη ζωή αυτή δεν έχει αντιπάθειες, ψυχρότητες, αντιθέσεις, ποιος δεν έχει κάποιον εχθρό; Τις άγιες αυτές ημέρες ας υψώσουμε το βλέμμα στον Εσταυρωμένο. Κανείς δεν αδικήθηκε και δεν πόνεσε όπως ο Χριστός μας. Ενώ έσχιζαν τις σάρκες του τα καρφιά και την καρδιά του οι κατάρες και τ᾽ αναθέματα των φαρισαίων, εκείνος πάνω απ᾽ το σταυρό προσευχήθηκε· «Πάτερ, άφες αυτοίς· ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» (Λουκ. 23,34). Κ᾽ εμείς λοιπόν τις άγιες αυτές ημέρες ας αλληλοσυγχωρηθούμε· νύφες και πεθερές, αδελφοί με αδελφούς, φίλοι με φίλους,παιδιά με γονείς, όλοι ανεξαιρέτως. Ας πλατύνουμε τις καρδιές, ας αισθανθούμε μέσα μας την αγάπη του Χριστού μας. Χωρίς την αγάπη πως μπορούμε να γιορτάσουμε; Αδελφοί μου! Μεγάλη Εβδομάδα ίσον· χέρι ανοιχτό για έλεος, μάτια δακρυσμένα από μετάνοια, πόδια που τρέχουν στο ναό, καρδιά συμφιλιωμένη, γεμάτη λατρεία στον Εσταυρωμένο. Εκτελούμε τα καθήκοντα αυτά; Ξέρετε πως μοιάζουμε; Σα να είνε ένας ζητιάνος και όλες τις μέρες του πετάνε πενταροδεκάρες, κ᾽ έρχεται μια ώρα που περνάει κάποιος βασιλιάς και του λέει «Άνοιξε τις φούχτες σου» κι αρχίζει και του μετράει 1, 2, 3, …5,…10, …100, …168 λίρες και θαμπώνουν τα μάτια του. Κι αυτός, αντί να πάρη αυτό το θησαυρό να τον αξιοποιήση, πάει στο ποτάμι κι αρχίζει να πετάη τις λίρες στο νερό. Δεν είν᾽ αυτό παραφροσύνη; Κι αυτές οι ώρες λοιπόν ―έτσι λέει η Εκκλησία, «ώρες» τις ονομάζει―, είνε θησαυρός. Κάθε ώρα, κάθε καμπάνα, κάθε χτύπος, κάθε λεπτό, είνε σπουδαία ώρα. Ας εκμεταλλευθούμε τις άγιες αυτές ημέρες. Μην αφήσουμε να διαρρεύσουν όπως η υπόλοιπη ζωή μας. Ξέρουμε αν θα ζήσουμε να γιορτάσουμε άλλη Μεγάλη Εβδομάδα; Μήπως η Μεγάλη Εβδομάδα αυτή είνε η τελευταία της ζωής μας; Πέρυσι πόσοι ήταν μαζί μας; και που είνε τώρα; Φεύγουμε, σφυρίζει το τραίνο, μια φορά περνάμε πάνω απ᾽ τη φλούδα αυτή. Εύχομαι, αυτή η Μεγάλη Εβδομάδα να είνε σημαντικός σταθμός στη ζωή μας. Να δώση ο Κύριος να είνε εβδομάδα αγίων σκέψεων, ιερών συναισθημάτων, ηρωικών αποφάσεων, αγιασμός ψυχής. Είθε να σφραγίσουμε τη Μεγάλη Εβδομάδα με τα λόγια «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου» (Λουκ. 23,42). (†) επίσκοπος Αυγουστίνος Απομαγνητοφωνημένη ομιλία, που έγινε στον ι. ναό Μεταμορφώσεως Σωτήρος Μοσχάτου - Αθηνών την 10-4-1960 το βράδυ.

Java e madhe e barabartë me dorën e hapur për lëmoshë, sytë e lotuar nga pendimi, këmbët që vrapojnë në kishë, zemër të paqësuar, plot me adhurim për të Kryqëzuarin. I Follorinës Avgustini. (1960) Arritëm të dashurit e mi në javën e Madhe, sepse brenda 168 orëve të saj nga dita e sotme deri në natën e Ngjalljes, përkujtohen ndodhi të mëdha, unikale dhe pjesë e historisë botërore që tronditën ato të tokës dhe qielloret. Për këtë arsye kjo javë quhet e Madhe, dhe për këtë arsye nuk duhet të kalojë si të tjerat. Dhe bëj pyetjen: cilat janë detyrat e të Krishterit gjatë Javës së Madhe? Nuk iu drejtohem të pabesëve, ateistëve apo jahovenjëve, ju drejtohem besimtarëve që duan të festojnë drejt. Cilat janë pra detyrat që kemi këtë javë? Detyra e parë, vëllezërit e mi, janë të falenderojmë nga zemra jonë Zotin tonë Jesu Krisht. E gjithë jeta jonë duhet të jetë një falenderim dhe “Lavdi më ty o Zot”, për të mirat e vogla apo të mëdha, të dukshmet apo të padukshmet, për të gjitha të mirat, materiale apo shpirtërore, që na ofron hiri i tij, djellin, ajrin, ujën, lulet, plazhet, të gjithë krijimin. Ta falenderojmë për prindërit vëllezërit e motrat, gruan dhe fëmijët, për kohën dhe stinët për të gjitha ato të bekuara dhe të nevojshme. Njeriu mosmirënjohës është më i keq se kafsha. Një qen të kesh, një copë bukë t’i hedhësh dhe tund bishtin e tij dhe të thotë faleminderit. Dhe njeriu pra duhet të jetë mirënjohës ndaj Zotit. Ta falenderojmë për të gjitha, por kryesisht për flijimin e Birit të tij, për pësimet e pastra. Gjithashtu ta falenderojmë dhe për diçka tjetër për durimin e tij ndaj krimeve tona të shumta dhe kryesisht për blasfimitë, për të cilat do të duhej të hapej toka dhe të na përpinte dhe deti të fryhej dhe të na mbytë, por mgjth atë ai na duron. Për këtë arsye të Premten e Zezë Kisha thotë “Lavdi zemërgjerësisë sat o Zot, lavdi më ty”. Pra njëra nga detyrat është që të falenderojmë Zotin. Tjetra është që të ndjekim shërbesat e shentja. Shërbesat e Javës së Madhe nuk janë si të tjerat, kanë ndryshim të madh. Himnet e saj që janë më të ëmbla se mjalta, ato poezi të frymëzuara si psh vajtimet e përmbivarrëshme, nuk ekzistojnë në asnjë fe në botë. Vetëm këto tropare, të cilat nuk i  kanë as frangët, as protestantët as ndonjë tjetër, mjaftojnë për të vërtetuar se Kisha jonë nuk është nga toka, është prej qielli, është e frymëzuar nga Zotit. Cili i bëri këto? Ku u shkruan , brenda shkollave apo univeristeteve? I shkruan brenda shpellave asketë të shenjtë, që loti i tyre binte mbi tokë dhe i bënte që të çelnin. Nuk i shkruan thjesht me mendjen dhe edukimin që ata kishin, ato janë nga gjaku i zemrës së tyre, emocion i shëndetshëm, shprehje jete, përjetime të shenjta, të vërteta që vetëm ata sa deshën me të vërtetë Krishtin mund të kishin. Duhet të jetë i pandjeshëm dikush që të mos e mallëngjejnë ato vargje. Le ti ndjekim pra në kishë duke mbajtur Sinopsin/Shërbesat e javës së Madhe. Detyra jonë e tretë. Kjo javë është një javë kreshme,  të një agjërimi të rreptë. Mos dëgjoni materialistët dhe jobesimtarët, ne nga tradita e apostujve të shenjtë dhe e etërve të Orthodhoksisë  mbajmë kreshmtë e shenjta të Kishës sonë dhe në veçanti këtë kreshmë. Kur themi kreshëm nuk nënkuptojmë që dikusht të kreshmojë thjesht stomaku që të kujtojmë uthullin e kryqit, nënkuptojmë që të kreshmojë bashkë me stomakun dhe goja nga fjalët e këqija, gjuha nga fjalët e ndyra, sytë nga pamjet e pështira. Të tilla ditë në Bizant perandorët shpallin urdhër, të Hënë e Madhe të Martën, të Mërkurën, të Enjten, të Premten, të Shtunën dhe të Djelën janë të ndaluara garat me kuaj dhe të gjitha teatrot. Kisha është në zi. Nëse ishim një shtet i krishter do të duhej që ditën e nesërme të ishin të mbyllura të qëndrat e korruptimit dhe të mbahej zi, për Atë që u lartësua për ne në Kryq. Por kemi dhe një detyrë tjetër. Është detyra jonë rrëfimi dhe kungimi hyjnor. Mbi këtë temë nuk do të zgjerohem. Vetëm këto do të them. Në këto ditë të shenjta dhe në veçanti gjatë natës së Ngjalljes jemi të thirrur që të qëndrojmë në Kishë deri në fund të qirit që ndezim për Ngjalljen. Ai i cili dëgjon “Krishti u Ngjall” dhe më pas largohet, është më mirë të qëndrojë në shtëpinë e tij. Ajo që ndodh me zbrazjen e kishës pas lajmit “Krishti u Ngjall” është përdhosje, injorim i Krishtit. Të qëndrojmë pra deri në fund  dhe të përgatitemi për kungimin hyjnor. Kjo javë është java e kungimit. Çfarë është kungimi hyjnore? Trupi dhe gjaku i Krishtit tonë, zjarr nga qielli. Çfarë je të pyes, kashtë? Mos u afro tek të shenjtat do të digjesh. Je flori? Nëse je flori, floriri nuk kërcënohet nga zjarri, sado që afrohet tek zjarri, aq më tepër pastrohet. Kështu dhe ti i Krishteri, nëse je i pa penduar  do të të djegë zjarri, ashtu siç dogji dhe Judën i cili kungoi i padenjë, por nëse kalove nga zjarri i rrëfimit të shenjtë, atëhere afrohe,kungimi hyjnore është ilaç i pavdekësisë. Javën e Madhe kemi gjithashtu detyrën e shenjtë përballë vëllezërve tanë që janë të sëmurë dhe vuajnë. Është java e dashurisë dhe lëmoshës. Një gjellë të mirë tek dikush i cili ka uri, një rrobë të re- jo të vjetër- tek dikush që nuk ka, një ndihmë tek vejusha dhe jetimët, një ilaç i nevojshëm  një vizitë tek një i sëmurë, një fjalë ngushëlluese tek i hidhëruari, çfarë do që mund të mendojë një zemër që i do njerëzit. Por nuk është asgjë, ekziston diçka akoma, dhe kjo është më e vështirë. Të gjitha sa thashë-më i bën por nëse këtë të fundit nuk e bën, nuk je i Krishter. Cila është kjo? Njoh të krishterë që janë njerzë të lutjes, që kanë veshin e tyre të nderë për të dëgjuar fjalë të shenjta, që mbajnë kreshmë të rreptë, që rrëfehen dhe kungojnë, por pak të Krishterë njoha që kanë çfarë? “Ti falim të gjithë në Ngjallje” Java e Madhe është java e faljes. Cili, vëllezërit e mi,  në këtë jetë nuk ka antipati, ftohje, përplasje, cili nuk ka një armit? Këto ditë të shenjta le të ngremë shikimin tonë drejt të Kryqëzuarit. Askush nuk pësoi kaq padrejtësi dhe nuk pësoi si Krishti ynë. Ndërsa i çanin trupin e tij me gozhdë dhe zemrën e tij me mallkimet dhe anatemat e farisenjëve, ai mbi kryq u lut: “O Zoti fali ata, se nuk dinë se çbëjnë” (Lluka 23, 34). Dhe ne pra këto ditë të shenjta le të lutemi së bashku, nuset me vjerrat, vëllezrit dhe motrat ndërmjet tyre, miqtë ndëmjet tyre, fëmijët me prindërit , të gjithë pavarësisht. Le të hapim zemrat tona, le të ndjejmë brenda nesh dashurinë e Krishtit tonë. Pa dashurinë si mund të festojmë? Vëllezërit e mi! Java e madhe baraz me dorën e hapur për mëshirë, sytë e lotuara na pendimi, këmbët që vrapojnë në Kishë, zemrën e pajtuar, plot adhurim për të Kryqëzuarin. I kryjmë ne këto detyra? E dini me çfarë ngjasojmë? Sikur të ishte një lypës dhe të gjitha ditët na japin qindarka, dhe vejn çasti që një mbret na thotë “Hapi grushtat e tu” dhe fillon të numërojë 1, 2, 3,....5, .....10, ....100, ....168 lira dhe i ndritin sytë. Dhe ai në vend që të marrë këtë thesar dhe ta shfrytëzojë, shkon në lumë dhe fillon ti hedhë këto lira atje në ujë. Nuk është çmenduri? Dhe këto orë pra- kështu thotë Kisha, “orë” i quan – janë thesar. Çdo orë, çdo këmbanë, çdo goditje çdo minutë është një çast i madh. Le të shfrytëzojmë këto ditë të shenjta. Le të mos lejojmë që të rrjedhin si pjesa tjetër e jetës sonë. Nga ta dimë nëse do të jetojmë që të festojmë një Javë tjetër të Madhe? Mos ndoshta kjo Javë e Madhe është e fundit e jetës sonë? Vjet sa ishin me ne? Ku janë tani? Ikim, dëgjohet fërshëllimi i trenit, njëherë kalojmë mbi këtë lëvezhgë. Uroj, që kjo Javë e Madhe të jetë një stacion i rëndësishëm në jetën tonë. Të falë Zoti që të jetë java e mendimeve të shenjta, emocioneve të shenjta, vendimeve heroike, shenjtërimit të shpirit. Uroj që të vulosim Javën e Madhe me fjalët “Më kujto o Zot kur të vish në mbretërinë tënde” (Lluka 23,42). Epikop Avgustini, predikim i rregjistruar, që u mbajt në Kishën e Metamorfozës së Shpëtimtarit në Moskato Athinë 10 4 1960 në mbrëmje. Përkthimi Pelasgos

Η θρασύτητα της αμάθειας - Arroganca e paditurisë

Είναι κατανοητό πως ό,τι δεν ξέρεις απλά δε σε απασχολεί. Αν ξέρεις όμως κάτι για ένα θέμα υπάρχουν δυο οδοί να ακολουθήσεις: είτε να μάθεις περισσότερο για αυτό, είτε να επαναπαυτείς στις πληροφορίες που έχεις, θεωρώντας πως είναι αρκετές. Αυτή η ελλιπής πληροφόρηση είναι που διακρίνει τη σημερινή μας κοινωνία στο έπακρο. Η ημιμάθεια, οι «μισές γνώσεις», η τεμπελιά της αμάθειας. Γιατί σε έναν κόσμο ο οποίος κινείται πλέον με ψηφιακούς ρυθμούς, κανείς δεν έχει χρόνο για τίποτα - ούτε καν για σωστή ενημέρωση, πόσο μάλλον για εμπλουτισμό γνώσεων. Μα το πρόβλημα δεν είναι μόνο το ότι ανατρέφουμε πια μια γενιά που τόσο επιμελώς επιμένει να καταγράφει τα τόσα λίγα επιτεύγματά της. Το πρόβλημα αντανακλάται σε αυτό που τόσο εύγλωττα είχε πει ο Περικλής: πως «η αμάθεια προκαλεί το θράσος, ενώ ο συνετός υπολογισμός τον δισταγμό». Έχουμε γεμίσει φωνές που επαναλαμβάνουν σχεδόν με αυθάδεια τα λίγα που ξέρουν, ασχέτως αν αυτά είναι ελλιπή, σε σημείο που αγγίζουν την παραπληροφόρηση. Από ρήσεις που αναπαράγονται λάθος, σε αβάσιμα επιχειρήματα, ανακριβείς στατιστικές και άγνοια για την άλλη όψη κάθε θέματος. Ίσως ισχύει τελικά πως «ο αμαθής είναι σαν το ντέφι: κάνει θόρυβο χάρη στην κενότητά του» (Ο. Μπέτλινγκ). Γιατί ενώ ο μορφωμένος διψάει για περαιτέρω γνώση, ο αμαθής προτιμάει να κηρύττει στους άλλους και να μην παραδέχεται τα λάθη του. Είναι οι άνθρωποι που έχουν τις «εύκολες λύσεις» στο τσεπάκι. Αυτοί που «αναλαμβάνουν πολιτικές ευθύνες» και νομίζουν πως ξεμπερδεύουν έτσι, ενώ στην ουσία δεν έχουν κάνει τίποτα. Αυτοί που κοιτάνε μόνο τους αριθμούς στην ευημερία μιας χώρας, αγνοώντας το πώς πραγματικά επιβιώνουν οι πολίτες της. Αυτοί που επιμένουν πως ξέρουν καλύτερα λόγω της θέσης που κατέχουν. Είναι όμως αυτοί οι θρασείς, οι ημιμαθείς και οι επηρμένοι που καταλήγουν να μας διοικούν, και μάλλον φταίμε περισσότερο εμείς για αυτό. Γιατί δεν χρησιμοποιούμε τη μόρφωση που έχουμε ως την εξουσία που αυτή μας προσφέρει, και υποκύπτουμε στην αποχή από τη σύγκρουση ως πιο αξιοπρεπή λύση. Όπως είπε και ο Ξενοφών όμως, «εκείνοι που φαίνονται ότι εκ φύσεως είναι άριστοι, χρειάζονται περισσότερο από τους άλλους την παιδεία», και ίσως εκεί πρέπει να ξεκινήσουμε: να ξεχωρίζουμε τους αναιδείς αμαθείς, από τους θαρραλέους ελλόγιμους. Περισσότερα στο Twitter: Μαρία-Χριστίνα Δουλάμη: www.twitter.com/mcdoulami

Është e kuptueshme se ajo që nuk e di thjesht nuk të shqetëson. Por nëse di diçka për një çështje ka dy rrugë për të ndjekur: ose të mësosh më shumë për të, ose të mjaftohesh në informacionet që ke duke e konsideruar që janë të mjaftueshme. Ky informacion i cunguar është ai që dallon shoqërinë tonë në mënyrë të skajshme. Gjysmënjohuria, “njohuritë gjysmake”, dembelizmi i paditurisë. Sepse në një botë e cila lëviz pothuajse me ritme dixhitale askush nuk ka kohë për asgjë – as për informim të drejtë, aq më tepër për pasurimin e njohurive. Por problemi nuk është vetëm se rritim tashmë një brez që kaq me kujdes këmbëngul që të rregistrojë kaq pak arritje të tij. Problemi reflektohet tek ajo që kaq bukur kishte thënë PERIKLIU: “padituria nxit arrogancën, ndërsa përllogaritja e mençur ngurimin”. Jemi mbushur plot zëra që përsëritin pothuajse me arrogancë ato pak sa dinë, pavarësisht nëse ato janë të cunguara, në një pikë sa prekin disinformimin. Nga fjalë që riprodhohen gabim, në argumenta të pabazë, në pasaktësi statistikore dhe mosnjohje për anën tjetër të çdo çështje. Ndoshta si përfundim vlen për këtë rast “ i padituri është si dajrja: çdo zhurmë e bën për shkak të boshllëkut që ka” (O Beling). Sepse ndërsa i dituri ka etje për njohuri të mëtejshme, i padituri preferon të predikojë tek të tjerët dhe të mos pranojë gabimet e tij. Janë njerëzit që kanë “zgjidhje të lehta” në xhep. Ata që “mbajnë përgjegjësi politike” dhe kujtojnë se kështu shpëtojnë ndërsa në esencë nuk kanë bërë asgjë. Këta që shikojnë vetëm numërat në mirëqënien e një vendi, duke injoruar se si me të vërtetë mbijetojnë qytetarët e saj. Këta që këmbëngulin se i dinë më mirë gjërat për shkak të pozitës që ata kanë. Qoftë janë ata guximtarët e tepruar, gjysmakët në dituri dhe të rrëmbyerit që arrijnë të na udhëheqin dhe me sa duket ne kemi fajin më të madh për këtë. Sepse nuk përdorim diturinë që kemi dhe pushtetin që ajo na ofron, dhe i nështrohemi mospjesmarrjes, nga përplasja si zgjidhjen më të mirë. Por ashtu siç tha Ksenofoni “ata që duken nga natyra janë të shkëlqyer, iu duhet më tepër se të tjerëve edukimi” dhe ndoshta atje duhet të fillojmë: të dallojmë arrogantët e paditur nga guximtarët e llogjikshëm. Për më tepër në twitter www.twitter.com/mcdoulami

Τον αφανισμό του Ελληνικού στοιχείου επιδιώκει η Κυβέρνηση Ράμα – Τι κάνει η Ελλάδα;

Τον αφανισμό του Ελληνικού στοιχείου επιδιώκει η Κυβέρνηση Ράμα – Τι κάνει η Ελλάδα;

Δημοσιεύτηκε στις 14 Απριλίου 2016  στην κατηγορία ΕΘΝΙΚΑ

Απτόητη και ανενόχλητη η κυβέρνηση Έντι Ράμα, συνεχίζει το έργο της για τον αφανισμό του Ελληνικού στοιχείου της Αλβανίας.

ΝΕΕΣ ΑΡΠΑΓΕΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΩΝ ΟΜΟΓΕΝΩΝ!

– Αφαίρεσαν τίτλους ιδιοκτησίας από 123 κατοίκους των Δρυμάδων Χιμάρας!

–  Αρνούνται την παραχώρηση ναών στην Αλβανική Ορθόδοξη Εκκλησία
– Συνεχίζεται η προφυλάκιση του πρώην Υπουργού Σπ. Ξέρρα

– Κράτος εν κράτει στη Ν. Αλβανία ο Κ. Κοκδήμα

Τα επεισόδια είναι διαδοχικά, οι προκλήσεις κατά της Ελλάδος συνεχείς, δίχως παρά ταύτα να αποτελούν εμπόδια στους υπουργούς της Αλβανικής Κυβέρνησης να έρχονται στην Ελλάδα και να ζητούν τη στήριξή της, τόσο σε επίπεδο διμερών σχέσεων, όσο και σε ζητήματα που αφορούν τις διαδικασίες ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και στο μεγάλο θέμα των ημερών, το προσφυγικό, όπως έπραξαν στις πρόσφατες επισκέψεις τους στην Αθήνα οι Υπουργοί Εξωτερικών και Εσωτερικών.
Το θέμα των θαλάσσιων συνόρων είναι ένα από εκείνα για τα οποία η Αλβανία και ειδικά η Κυβέρνηση Ράμα, στρέφεται ευθέως κατά των Ελληνικών συμφερόντων, «υπακούοντας» ουσιαστικά στις προτροπές της Τουρκίας, που δεν επιθυμεί με τίποτε να δημιουργηθεί προηγούμενο που θα επηρεάσει και τις αντίστοιχες διευθετήσεις στο Αιγαίο. Εξίσου όμως σοβαρά τα ζητήματα που ανοίγονται στην περιοχή της Χιμάρας, με επίκεντρο το ιδιοκτησιακό των Ομογενών, αλλά και μια σειρά άλλων πράξεων της Αλβανικής Κυβέρνησης που στοχοποιεί σε κάθε ευκαιρία Ελληνικής καταγωγής και συνείδησης Αλβανούς πολίτες.

Η περίπτωση Ξέρρα
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι άλλωστε η σύλληψη και η προφυλάκιση κατά παράβαση ακόμη και αυτού του Αλβανικού νομικού πλαισίου, του Βορειοηπειρώτη πρώην Υπουργού Εργασίας Σπύρου Ξέρρα. Οι προσφυγές κατά της άδικης προφυλάκισής του απορρίφθηκαν και από τα τρία δικαστικά όργανα, με τελευταία την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου που έκρινε νόμιμη την απόφαση  κράτησής  του, η οποία στηρίχτηκε στην εκτίμηση ότι μπορεί να αλλοιώσει στοιχεία της προδικαστικής διαδικασίας, παρά τον γεγονός ότι πλέον δεν έχει καμία δυνατότητα εισόδου στο Υπουργείο Εργασίας.

123 οικογένειες χωρίς περιουσίες
Η υπόθεση Ξέρα, όπως πανταχόθεν ομολογείται, χρησιμοποιείται από το Αλβανικό κατεστημένο, ως παράδειγμα «υποταγής» και «σιωπής» στα σχέδια της Κυβέρνησης. Και είναι ιδιαίτερα χρήσιμη για τη νέα «επίθεση» κατά των Ομογενών της Χιμάρας και συγκεκριμένα των Δρυμάδων, όπου ξεκινά διαδικασία ακύρωσης των τίτλων ιδιοκτησίας 123 οικογενειών, που δόθηκαν πριν 22 χρόνια, όταν είχε δηλαδή αποκατασταθεί η Δημοκρατία (με τα όποια προβλήματά της). Η απόφαση φέρει μάλιστα ημερομηνία 1 Απριλίου 2016 και η ανάρτηση της λίστας σε καφενείο του χωριού, έγινε σχεδόν ταυτόχρονα με την επίσκεψη του Έλληνα Πρέσβη στα Τίρανα κ. Ροκανά, στη Χιμάρα όπου το βασικό θέμα των συναντήσεών του ήταν το περιουσιακό.

Ο ρόλος Κοκδήμα
Άλλωστε πριν τεθούν στο στόχαστρο οι κάτοικοι των Δρυμάδων, το Αλβανικό κατεστημένο είχε κάνει επίδειξη δύναμης μέσα στην πόλη της Χιμάρας, όπου εκτός της αφαίρεσης τίτλων ιδιοκτησίας από οικογένειες ομογενών,  κατεδαφίστηκε με συνοπτικές διαδικασίες παραλιακή ιδιοκτησία ομογενούς και στη θέση της κατασκευάζεται νέο κτίριο. Η συγκεκριμένη δεν είναι βέβαια η μόνη αυθαιρεσία στη Χιμάρα, στην οποία δρα ο στενός φίλος του Έντι Ράμα, βουλευτής και επιχειρηματίας Κότσο Κοκδήμα, τον οποίο ο πρώην πρωθυπουργός Σαλί Μπερίσα τον αποκαλεί «ληστή», ενώ άλλοι του έχουν αποδώσει τον τίτλο του «Αλή Πασά της Νότιας Αλβανίας», από τον οποίο περνάνε όλες οι αποφάσεις, ακόμη και οι διορισμοί καθαριστριών, όπως έχει δηλώσει πρόσφατα ο Πρόεδρος του ΚΕΑΔ (και πρώην   σύμμαχος του Ράμα) Βαγγέλης Ντούλες.

Στο στόχαστρο και οι εκκλησίες
Ένα άλλο επίσης μεγάλο ζήτημα, που αφορά το περιουσιακό, έχει να κάνει με τη μη απόδοση στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Αλβανίας της περιουσίας της, ακόμη και των Ιερών Ναών. Με το πρόσχημα μάλιστα ότι ορισμένες από αυτές έχουν χαρακτηριστεί ως πολιτιστικά μνημεία, η κυβέρνηση Ράμα, επεμβαίνει και πραγματοποιεί εργασίες αποκατάστασης και συντήρησης χωρίς την άδεια, ούτε καν την ενημέρωση της Αρχιεπισκοπής.  Πριν λίγες ημέρες εγκαινίασε τις εργασίες αναστήλωσης στον Ιερό Ναό του Αγίου Σπυρίδωνα, στο Βούνο της Χιμάρας, που είναι το χωριό από το οποίο κατάγεται η μητέρα του Αλβανού Πρωθυπουργού. Όμως οι εργασίες συντήρησης και αναστήλωσης, που γίνονται σε ναούς,  δεν είναι και τόσο «αθώες», αφού πίσω από αυτές κρύβονται και πάλι σκοπιμότητες που σχετίζονται με ιδιοκτησιακά ζητήματα. Μάλιστα από εκμυστηρεύσεις που γίνονται από στελέχη της Αλβανικής Κυβέρνησης, υπάρχουν σκέψεις να ανακληθούν και ορισμένες παραχωρήσεις ναών που έγιναν στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Αλβανίας.
Μία από αυτές είναι ο Ι. Ν. Υπαπαντής του Σωτήρα στους Δρυμάδες, που έχει μπει στο «μάτι» των Αλβανών, εξαιτίας της πολύ καλής θέσης του που έχει στην παραλία!

Τα χειρότερα έπονται
Ο προβληματισμός στους ομογενείς της Χιμάρας, αλλά και άλλων περιοχών της Νότιας Αλβανίας και ειδικά της παραθαλάσσιας προς Αγίους Σαράντα, είναι έντονος μετά τη διαδικασία που άρχισε από τις Δρυμάδες. Προάγγελος άλλωστε των εξελίξεων υπήρξε ο ίδιος ο Ράμα, που μιλώντας την περασμένη εβδομάδα στο Βούνο, είχε ανακοινώσει ότι εντοπίστηκαν «παράνομοι» τίτλοι ιδιοκτησίας στις Δρυμάδες, που είναι η αρχή για μαζική αφαίρεση σε όλη τη Χιμάρα. Πιθανολογείται μάλιστα ότι ανάλογη διαδικασία θα δρομολογηθεί τις επόμενες ημέρες και στα χωριά Γκιλεκάτες, Κοντράκια, Ηλία και Παλάσσα. Στη συγκεκριμένη περιοχή, τον κυβερνητικό σχεδιασμό εξυπηρετεί ο Δήμαρχος Χιμάρας Γ. Γκόρος που έχει εκλεγεί με τη στήριξη του Σοσιαλιστικού Κόμματος, έχει αποκτήσει την Ελληνική Υπηκοότητα, αλλά παρ’  όλο αυτό δρα ως ανθέλληνας.

Αλλοίωση πληθυσμού
Με την αφαίρεση των τίτλων ιδιοκτησίας, ανοίγει ο δρόμος για πλήρη πληθυσμιακή αλλοίωση αφού ο περιουσίες μπορούν να δοθούν σε Αλβανούς υπηκόους των οποίων έχουν κατασχεθεί περιουσίες από το κομμουνιστικό καθεστώς ακόμη και στα Τίρανα, ενώ όσες «κρύβουν» επιχειρηματικό ενδιαφέρον μπορούν να δοθούν έναντι 1 ευρώ σε επιχειρηματίες για την ανάπτυξη του τουρισμού.

Τι κάνει η Ελλάδα;
Το ερώτημα μετά από όλα αυτά, είναι για το τι κάνει η Ελλάδα για να σταματήσει τις αυθαιρεσίες και τις μεθοδεύσεις του Αλβανικού κατεστημένου. Από ότι δείχνουν τα αποτελέσματα σχεδόν τίποτε. Κι όταν δεν υπήρξαν ουσιαστικές παρεμβάσεις σε διακρατικό επίπεδο και σε διεθνείς οργανισμούς από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, που όσο νάναι είχαν μια καλύτερη προσέγγιση στην προάσπιση των δικαιωμάτων των Βορειοηπειρωτών μας, είναι μάλλον ουτοπία να αναμένονται τέτοιες από τη σημερινή συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, με τις γνωστές της ιδεοληψίες. Εκείνοι όμως που πρέπει να κινητοποιηθούν είναι οι κάτοικοι και οι καταγόμενοι από τη Χιμάρα, που πρέπει να προασπίσουν τα δικαιώματά τους, αλλά και την ιστορική διαδρομή της περιοχής, που άντεξε τις πιέσεις και τον ανθελληνισμό του καθεστώτος Χότζα – Αλία και κινδυνεύει να αφελληνιστεί επί εκλεγμένων κυβερνήσεων.

proinoslogos.gr

http://aftonomi.gr/

Στην 5η τάξη εξετάσεις στις 23 Μάη: Η κυβέρνηση πάει να καταργήσει τη μητρική γλώσσα

Δε λένε να τελειώσουν τα βάσανα για τους μαθητές και τα σχολεία. Το υπουργείο Παιδείας ξεκινάει εφέτος κι άλλο ένα πείραμα με τους μαθητές γενικά, διπλή η δυσκολία και η ταλαιπωρία για τους μαθητές των σχολείων της μειονότητας. Στις 23 Μάη οι μαθητές της 5ης τάξης θα υποβληθούν σε τρεις εξετάσεις, στην (αλβανική) γλώσσα, τα μαθηματικά και τις επιστήμες. Τα τεστ θα ετοιμαστούν από το Υπουργείο, και σύμφωνα με πληροφορίες, για τους μαθητές της μειονότητας δεν θα ετοιμαστούν τεστ στην ελληνική γλώσσα, παρά τα παιδιά θα εξεταστούν στην αλβανική γλώσσα, στα μαθηματικά (στην αλβανική επίσης γλώσσα) και στις επιστήμες.

Μέχρι σήμερα δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη για προετοιμασία των τεστ στην ελληνική. Υποχρεούται όμως το υπουργείο να  το κάνει καθώς από τη μια τα παιδιά έχουν διδαχθεί αυτά τα μαθήματα στην ελληνική και κατά συνέπεια τους είναι αδύνατο να απαντήσουν σε ένα τεστ στην αλβανική, από την άλλη το Υπουργείο είναι υποχρεωμένο να κάνει κάτι τέτοιο καθώς έτσι παραβιάζει βασικά μειονοτικά δικαιώματα. Τη μητρική γλώσσα στην υποχρεωτική εκπαίδευση δεν την είχε καταργήσει ούτε και το καθεστώς Χότζα, τώρα έρχεται η κυβέρνηση του Ράμα που με ένα τέτοιο βήμα κάνει την αρχή κατάργησης της μητρικής γλώσσας στην υποχρεωτική εκπαίδευση.

http://tachydromos.org/

Η Βόρειος Ήπειρος μόνιμα σταυρωμένη, μόνιμα κακοποιημένη, μόνιμα αγνοημένη!

Το 1951 ο γλύπτης Κώστας Σεφερλής, φιλοτέχνησε και δώρησε στο Δήμο Αθηναίων ένα άγαλμα, το οποίο τοποθετήθηκε στην οδό Τοσίτσα, ανάμεσα από το Πολυτεχνείο και το Αρχαιολογικό Μουσείο. 

Το έργο τέχνης αναπαριστούσε μία γυναίκα με δεμένα πίσω τα χέρια, η οποία ανασηκώνει το κεφάλι. Η κίνηση ήταν έντονη και αποτύπωνε την αντίσταση της αλυσοδεμένης αλύτρωτης γης της Βορείου Ηπείρου.

Ήταν μία εποχή που υπήρχαν καλλιτέχνες με πατριωτικές αξίες και που ο ελληνικός λαός ενδιαφερόταν έντονα για τα εθνικά θέματα. Ανάμεσα τους ήταν και το ζήτημα της Βορείου Ηπείρου. 

Από τότε οι δεκαετίες πέρασαν και η ελληνική κοινωνία άλλαξε εντελώς χαρακτήρα. 

Η Ελλάδα και ειδικά η Αθήνα απέκτησαν πολυ-πολιτισμικό χαρακτήρα, ενώ κάθε πατριωτική αναφορά στιγματίζεται ως "ακραία" και "φασιστική", αφού επικράτησαν σε μεγάλο βαθμό οι διεθνιστικές και ψευτο-κουλτουριάρικες αξίες.

Παράλληλα το εθνικό θέμα της Β. Ηπείρου ξεχάστηκε σχεδόν τελείως με αποτέλεσμα η πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών να αγνοεί και την ίδια την ύπαρξη του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού.

Τα Εξάρχεια, η περιοχή στην οποία είχε τοποθετηθεί το άγαλμα της σκλαβωμένης Βορείου Ηπείρου, μετατράπηκε σε άβατο των ανθελληνικών κακοποιών στοιχείων με τον μανδύα της "αντιεξουσιαστικής" ιδεολογίας.

Επόμενο ήταν και το έργο τέχνης που συμβολίζει την αλύτρωτη ιδιαίτερη πατρίδα μας να υποστεί επανειλημμένα τις ανάλογες προσβλητικές "καλλιτεχνικές" παρεμβάσεις τις δύο τελευταίες δεκαετίες από τους γνωστούς - αγνώστους ψευτοϊδεολόγους.  

Όσες φορές όμως ο Δήμος Αθηναίων καθάριζε το μνημείο, μετά από λίγες μέρες η "κόρη της Βορείου Ηπείρου" πάλι βαφόταν με σπρέι σε διάφορα χρώματα ή γέμιζε συνθήματα. 

Δεν πρέπει να μας διαφεύγει επίσης ότι μεγάλος αριθμός των αναρχικών είναι ουσιαστικά αλβανοί εθνικιστές που εκφράζουν το μίσος τους απέναντι στην Ελλάδα με την αντιεξουσιαστική προβιά.

Ενώ διανύουμε την Μεγάλη Εβδομάδα πληροφορηθήκαμε ότι το άγαλμα της σκλαβωμένης Βορείου Ηπείρου, όχι απλώς δέχτηκε βανδαλισμούς που τους έχει άλλωστε συνηθίσει, αλλά σχεδόν καταστράφηκε. 

Κακοποιά στοιχεία έκοψαν από το έργο τέχνης το κεφάλι και τα πόδια...

Οι δράστες ενδέχεται να είναι αναρχικοί, αλλά δίνουμε μεγαλύτερη πιθανότητα στο να είναι αλβανοί που ενοχλούνται από την ύπαρξη του συγκεκριμένου μνημείου αλλά και του Βορειοηπειρωτικού Ζητήματος γενικότερα.  

Όπως και να έχει, αυτή η κατάπτυστη πράξη μας προκαλεί μόνο συναισθήματα οδύνης, θλίψης και οργής.

Το γεγονός όμως έρχεται να μας καταδείξει και τη συμπεριφορά του ελληνικού κράτους αλλά και του μεγαλύτερου μέρους της ελληνικής κοινωνίας έναντι στην αλύτρωτη Ήπειρο και τους Έλληνες της. 

Η Εβδομάδα των Παθών διαρκεί πολύ περισσότερο για τη Βόρειο Ήπειρο, η οποία είναι μόνιμα σταυρωμένη και μόνιμα κακοποιημένη από τους αλβανούς και τους ελληνόφωνους ανθέλληνες, αλλά και μόνιμα αγνοημένη από τη μητέρα Ελλάδα και τους πολίτες της.  

Εμείς όμως θα προσπαθήσουμε να αποκαταστήσουμε το μνημείο και μαζί με αυτό να κρατήσουμε ζωντανό τον Βορειοηπειρωτικό Αγώνα.  

     

Εθνικός Σύλλογος Βόρειος Ήπειρος 1914

26 - 04 - 2016 

Το έργο τέχνης παλιότερα 

Η κόρη της Βορείου Ηπείρου σε μία από τις άπειρες "καλλιτεχνικές" παρεμβάσεις 

που δέχτηκε από ανθελληνικά στοιχεία

Το μνημείο στις 17 Φεβρουαρίου 2015, στην κατάθεση στεφάνου του ΕΣΒΗ 1914 

για την 101η επέτειο της ανακήρυξης της Ανεξαρτησίας της Βορείου Ηπείρου

Το άγαλμα της σκλαβωμένης Βορείου Ηπείρου σήμερα.

Η τραγική ειρωνεία της υπόθεσης είναι ότι η καταστροφή του έγινε 

σε μία από τις ελάχιστες φορές που ήταν καθαρό... 

Η παραβολή των δέκα παρθένων, Αρχιμ Επιφάνιος Χατζηγιάγκου Φλώρινα, 25 4 2016

Αποτελείωσαν το άγαλμα της Βορείου Ηπείρου στην Τοσίτσα. Για ακόμη μια φορά μας πρόδωσαν.

Παλιό κομμούνια του κερατά, το καρκίνο που μας τρώει εδώ χρόνια εμάς τους Έλληνες. 

Ανίκανοι που γίνατε και κυβέρνηση. Οι αλβανοί γιορτάζουν σήμερα το γεγονός που για ακόμη μια φορά μας αρνηθήκατε. Που ο Θεός να σας ανταποδώσει το κακό υποείδη όντα που δεν αξίζετε να λέγεστε καν Έλληνες. Για μια ακόμη φορά μας πρόδωσαν .... και ποιος ξέρει πώς θα καταλήξουμε. 

Άφησαν τα γκράφιτι και επιστράτευσαν βαριοπούλες οι βάνδαλοι

Φωτογραφίες που έχουν αναρτηθεί σε ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης δείχνουν αποκεφαλισμένο και με κομμένα τα κάτω άκρα το άγαλμα της «Βορείου Ηπείρου» στην οδό Τοσίτσα. Το άγαλμα, έργο του Κώστα Σεφερλή εικονίζει μία γυναίκα με δεμένα πισθάγκωνα τα χέρια.

Μάλιστα, το γλυπτό υπήρξε αφορμή για να γράψει η ποιήτρια Κική Δημουλά το ποίημα «Σημείο Αναγνωρίσεως».

Χρήστης του Facebook αναφέρει στον λογαριασμό του ότι το γλυπτό έπεσε θύμα βανδάλων στις 02:00 τα ξημερώματα του Σαββάτου.

Έργο του 1951, το μαρμάρινο άγαλμα βρίσκεται από το 1953 στον πεζόδρομο της Τοσίτσα, ενώ έχει πέσει και κατά το παρελθόν θύμα βανδάλων, καθώς είχε καλυφθεί με grafitti.

Αποτελεί δωρεά του καλλιτέχνη στον Δήμο Αθηναίων.

Ο Κώστας Σεφερλής ήθελε να απεικονίσει ως σκλαβωμένη κόρη τη Βόρειο Ήπειρο.

Πηγή: http://www.himara.gr

Πηγή: http://www.himara.gr

Πηγή: http://www.himara.gr

"Την οργή των νεκρών να φοβάστε και των βράχων τ' αγάλματα". Ο.Ελύτης

Σημεῖο Ἀναγνωρίσεως
ἄγαλμα γυναίκας μέ δεμένα χέρια - «Η Βόρειος Ήπειρος»

Ὅλοι σέ λένε κατευθείαν ἄγαλμα,
ἐγώ σέ πρσφωνῶ γυναίκα κατευθείαν.

Στολίζεις κάποιο πάρκο.
Ἀπό μακριά ἐξαπατᾶς.
Θαρρεῖ κανείς πώς ἔχεις ἐλαφρά ἀνακαθήσει
νά θυμηθεῖς ἕνα ὡραῖο ὄνειρο πού εἶδες,
πώς παίρνεις φόρα νά τό ζήσεις.

Ἀπό κοντά ξεκαθαρίζει τό ὄνειρο:
δεμένα εἶναι πισθάγκωνα τά χέρια σου
μ' ἕνα σκοινί μαρμάρινο
κι ἡ στάση σου εἶναι ἡ θέλησή σου
κάτι νά σέ βοηθήσει νά ξεφύγεις
τήν ἀγωνία τοῦ αἰχμάλωτου.

Ἔτσι σέ παραγγείλανε στό γλύπτη:
αἰχμάλωτη.

Δέν μπορεῖς
οὔτε μιά βροχή νά ζυγίσεις στό χέρι σου,
οὔτε μιά ἐλαφριά μαργαρίτα.
Δεμένα εἶναι τά χέρια σου.

Καί δέν εἶν' τό μάρμαρο μόνο ὁ Ἄργος.
Ἄν κάτι πήγαινε ν' ἀλλάξει
στήν πορεία τῶν μαρμάρων,
ἄν ἄρχιζαν τ' ἀγάλματα ἀγῶνες
γιά ἐλευθερίες καί ἰσότητες,
ὅπως οἱ δοῦλοι,
οἱ νεκροί
καί τό αἴσθημά μας,
ἐσύ θά πορευόσουνα
μές στήν κοσμογονία τῶν μαρμάρων
μέ δεμένα πάλι τά χέρια, αἰχμάλωτη.

Ὅλοι σέ λένε κατευθείαν ἄγαλμα,
ἐγώ σέ λέω γυναίκα ἀμέσως.
Ὄχι γιατί γυναίκα σέ παρέδωσε
στό μάρμαρο ὁ γλύπτης
κι ὑπόσχονται οἱ γοφοί σου
εὐγονία3 ἀγαλμάτων,
καλή σοδειά ἀκινησίας.
Γιά τά δεμένα χέρια σου, πού ἔχεις
ὅσους πολλούς αἰῶνες σέ γνωρίζω,
σέ λέω γυναίκα.

Σέ λέω γυναίκα
γιατ' εἶσ’ αἰχμάλωτη

(Τό λίγο τοῦ κόσμου, 1971)-Κική Δημουλά


Μαρμάρινο γλυπτό του Κωνσταντίνου Σεφερλή «Η Βόρειος Ήπειρος» (1951) στην Πλατεία Τοσίτσα της Αθήνας, στο πάρκο μεταξύ Πολυτεχνείου και Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου.

Φωτογραφία: ΕΣΒΗ 1914