Φανταστικά Χριστουγεννιάτικα στολισμένα η Κορυτσά Φώτο - Korça nuse e zbukuruar!

Απολαύστε τις φωτογραφίες

 

 

 

  

  

Hymni i Ëngjëjve

Hymni i Ëngjëjve

“Lavdi Perëndisë më të lartat dhe mbi dhenë paqe dhe mbi njerëzit mirëdashje” (Lluk.2:14)

 

Po afron, të dashurit e mij, festa e madhe, Krishtlindjet!  Duhet të përgatitemi për këtë festë.  Si do të përgatitemi?

Le të dëgjojmë ato që n’a thotë Kisha, “Le të largojmë prej nesh tërë kujdesin për jetën”.  Le të dëbojmë larg nesh çdo mendim të kotë.  Le t’i bëjmë mendimet tona më të lehta duke eliminuar ato të kotat.  Le të zbresim nga stratosfera në tokë.  Le të themi dhe ne ato që thanë barinjtë gjatë asaj nate të paharruar “le të vemë tani gjer në Vithleem...” (Lluk.2:15).  Edhe ne le të udhëtojmë deri në Vithlehem.  Mëndërisht atje do të shohim çudinë.  Do të shohim shpellën ku u lind Zoti Krisht.  Do të shohim të kulluarën dhe gjithmonë-virgjërën Mari.  Do të shohim Foshjën Hyjnore.  Do të shohim gjithashtu edhe kafshët e padjallëzuara të cilat me frymën e tyre përpiqen të ngrohin sado pak atmosferën e ftohtë të dimrit.  Do të shohim yllin që ndriçon sipër shpellës.  Do të shohim barinjtë që rendin, të cilët ishin të parët që iu falën Shpëtimtarit Krisht.  Do të shohim magët të cilët erdhën nga larg për të ofruar si përfaqësues të shkencës dhuratat e tyre të çmuara.  Por në të njëjtën kohë do të shohim edhe Irodhin, i cili mprehu thikat për të therrur foshnjën Hyjnore.

Nga të gjitha këto, të cilat janë plot kuptim, ju lutem në këtë moment le t’i mbyllim veshët ndaj çdo gjëje tjetër dhe le të dëgjojmë një këngë.  Është kënga më e ëmbël se çdo këngë tjetër.  Sapo, thotë kënga, kryeëngjëlli iu tha barinjve “ja tek ju sjell lajm të mirë për një gëzim të madh,... se sot u lindi juve një shpëtimtar” (Lluk.2:10-11), menjëherë, jo një ëngjëll, apo dy apo tre, por një ushtëri e tërë e panumurt ëngjëjsh dhe kryeëngjëjsh të shënjtë formuan një urë qiellore, dhe njëri skaj i saj prekte tokën ndërsa skaji tjetër prekte galaksitë qiellore.  Dhe nëpër shkallët e kësaj ure ngjiteshin dhe zbrisnin  ëngjëjt me kitara të arta dhe psallnin.  Dhe shtresat e larta tokësore tundeshin dhe qielli përqafohej me tokën.  Dhe atëherë u dëgjua ajo kënga e shkëlqyer “Lavdi Perëndisë më të lartat dhe mbi dhenë paqe dhe mbi njerëzit mirëdashje” (Lluk.2:14).

Sipas këtij himni, foshnja Hyjnore është “lavdia” e Perëndisë, foshnja Hyjnore është “paqe” mbi dhe’, foshnja Hyjnore është “mirëdashje mbi njerëzit”.

***

1. “Lavdi Perëndisë më të lartat”.  Pikë së pari foshnja Hyjnore është “lavdi” e Perëndisë.  Sepse përpara Krishtit, përveç popullit të Israelit i cili kishte një ide për Perëndinë e vërtetë, gjithë bota tjetër ishte e zhytur në padije dhe nuk e njihte Perëndinë e vërtetë.  Gjithçka adhurohej, ashtu siç thotë një filozof i lashtë, përveç Perëndisë së vërtetë.  O Krisht Perëndi, nga çfarë errësire n’a nxorre!

N’a mësoi foshnja Hyjnore që ekziston një Perëndi vetëm, që Perëndia është përdëllimtar, zemërgjërë dhe mëshirëplotë.  N’a mësoi që duhet t’i drejtohemi Perëndisë duke thënë “Ati ynë...” (Matthe 6:9-13).  N’a mësoi që Perëndia është Atë dhe e do krijesën e tij – Perëndia është mirëdashës, Perëndia interesohet akoma edhe për gjërat më të vogla dhe pa vullnetin e tij asnjë zogëz, asnjë fije gjethe nuk bie mbi tokë.  Na mësoi gjithashtu edhe mësimin më të lartë, që “frymë është Perëndia, dhe ata që i falen duhet t’i falen me frymë e me të vërtetë” (Joan 4:24).  Dhe jo vetëm që na mësoi, por ishte vetë Ai, ashtu siç thotë dhe Pavli i shënjtë, “i cili është shëmbëllesë e Perëndisë” (Let.II Pav. mbë Korinthianët 4:4; Kolos.1:15), “ndriçim i lavdisë” së Perëndisë (Hebr.1:3).  Ishte “dritë prej drite, Perëndi e vërtetë”.  Ishte pra foshnja Hyjnore “lavdia” e Perëndisë.

2. “Dhe mbi dhenë paqe”.  Ishte foshnja Hyjnore gjithashtu edhe “paqe” mbi dhe’.  Por në këtë pikë dëgjoj kundërshtime.

-Paqe mbi dhe’?  Dheu tundet nga luftrat.  Që nga momenti që u lind Krishti deri më sot vetëm luftra dëgjohen.  Toka është larë nga lumenj gjakrash.  Si mundet që Krishti të jetë “paqe” mbi dhe’?

Po, është paqe.  Nuk është paqe për ata që nuk besojnë tek Ai, nuk është paqe për ateistët.  Por është paqe për ata që besojnë.  “Shumë paqtim kanë ata që duan nomin tënd” (Psallm 118:165).

Kush është kjo paqe që solli Krishti në botë?  Paqja që solli Krishti është paqe e botës së brendëshme të njeriut.  Është një lloj paqeje të cilën mund t’a shijojë çdo njeri që beson tek Zoti.  Prej çfarë ndjenjash përshkohet njeriu?  Të gjithë ndjejmë agoni.  Kjo agoni dhe ankth e ka rrënjën në mëkatat që kemi bërë dhe na vijnë ndërmënd, dhe për të cilat ndjehemi fajtorë, kjo agoni vjen nga zëri i një prokurori të padukshëm i cili na thotë “Mëkatove, je fajtor!”...

Dhe njeriu kërkon falje.  Kush do të na i japë faljen?  Ndonjë njeri? Apo ndonjë ëngjëll a kryeëngjëll?  Vetëm një mund të n’a dhurojë faljen e mëkatave, ai që ka pushtet dhe fuqi “të falë mëkatat” (Matthe 9:6, Mark 2:10, Lluk. 5:24).  Dhe ky është Zoti Krisht.

Pranë Krishtit gjejnë prehje mëkatarët më të mëdhenj të botës.  Të shthururit, vjedhësit, të korruptuarit, kurvarët, gjithë ata që mëkatuan dhe kryen krime, vetëm pranë Krishtit mund të gjejnë prehje.  Krishti është “Ai që fal mëkatat e botës” (Joan 1:29).

Lavdi Perëndisë!  Paqe në zemrat e njerëzve.  Dhe rezultati i paqes?

3. “Mbi njerëzit mirëdashje”.  Rezultati i paqes është mirëdashja ndër njerëzit.  Çfarë është “mirëdashja”?  Është një zë.  Cili zë?  Një shkrimtar i madh Rus, i cili bënte jetë ateisti dhe nuk besonte dhe pasi i provoi të gjitha në këtë botë tha: “Vetëm një herë ndjeva në zemër paqe dhe qetësi.  Kur? Kur ashtu siç isha i zhytur në mëkatat e Petrogradit, shkova tek një asket Rus, u gjunjëzova përpara tij dhe i rrëfeva mëkatat e mia.  Lotë rridhnin nga sytë e mij dhe zemra ime tronditej fort.  Oh atëhere, kur sipër shpatullave të mia shtriu petrahilin e tij dhe më tha “të falen mëkatat e tua”, parajsa lulëzoi në zemrën time.

“Dhe mbi njerëzit mirëdashje”.  Ti që po më dëgjon në këtë moment, qofsh burrë apo grua, dhe që ke 10, 20 apo 30 vjet pa u rrëfyer, si do t’i kalosh Krishtlindjet?  Në qoftë se do që të ndjesh “mirëdashje”, nëse do që të ndjesh ngazëllim qiellor, dhe nëse do që të dëgjosh zërin i cili të lajmëron se një botë e re lindi brenda teje, nxito tek ati shpirtëror, hapi fletët e zemrës sate, rrëfe mëkatat e tua, dhe në emër të Krishtit të Kryqëzuar dritë, bekim dhe mirëdashje do të lindë brenda zemrës sate.

***

Me pak fjalë u përpoqa t’ju jap një analizë të himnit të mrekullueshëm ëngjëllor të Krishtlindjeve.  Ky himn vazhdon të psallet deri më sot.  Por lind pyetja: janë buzët tona të denja për të psallur këtë himn?  Janë të denja buzët e priftërinjve, kryepriftërinjve, psalltëve dhe predikuesve tanë?  Jemi të denjë t’a psallim këtë himn?  Duhet t’a lajmë mirë gojën që të mund të përsëritim ato fjalë që psallën ëngjëjt atë natë: “Lavdi Perëndisë më të lartat, dhe mbi dhenë paqe dhe mbi njerëzit mirëdashje”.

Ju pyes vëllezër: Zoti ishte Lavdi e Perëndisë.  Po ne a jemi lavdi e Perëndisë?  Krishti ishte paqja e botës.  Po ne a kemi brenda zemrave tona atë paqe e cila buroi nga grazhdi i Krishtit?  Krishti ishte mirëdashja dhe ngazëllimi.  Po ne a kemi brenda nesh atë mirëdashje dhe ngazëllim? 

Le të hapim krahët e të fluturojmë sipër botës lëndore dhe le të arrijmë lart në qiejt që të dëgjojmë himin ëngjëllor të Krishtlindjes.

Çfarë kërkon Krishti prej nesh?  Zemrën n’a kërkon.  Biri im, thotë, “m’a jep mua zemrën tënde”.  Më jep zemrën tënde ashtu siç e ke, me të metat e tua, me mëkatat e tua, me pasionet dhe ëndrrat e tua.  “Më jep mua zemrën tënde”, thotë.  Dhe nëse ia japim zemrën Krishtit atëhere zemra jonë do të bëhet grazhdi dhe shpella e Vithlehemit, dhe brenda saj do të lindë Krishti.  Dhe kur Krishti të lindë në zemrat tona atëhere përsëri ëngjëjt do të zbresin nga qielli dhe ne mëkatarët do të dëgjojmë përsëri të psallet himni “Lavdi Perëndisë më të lartat, dhe mbi dhenë paqe dhe mbi njerëzit mirëdashje”.

† Episkop Avgustini

Predikim i mbajtur në një nga Kishat e Athinës

përpara vitit 1967

Përktheu nga Greqishtja,

Aleksandër P. Filip

Ia përkushtoj me dashuri të thellë zemre dhe mirënjohje shpirtërore Gjerondit të nderuar, luftëtarit të paeupur dhe shëmbëlltor të Orthodhoksisë, ierarhut të ndriçuar të Kishës së Shënjtë të Krishtit, predikuesit të flaktë dhe të palodhur të fjalës së Zotit, Mitropolitit të Follorinës, Prespës dhe Ordheas at AVGUSTIN KANTIOTIT.

Paçim uratat dhe bekimet tuaja Hirësi!

Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος: 25 χρόνια έργου υπέρ της κοινωνίας (βίντεο) - Kryepiskopi Anastas: 25 vjet vepra në dobi të shoqërisë.(video)

Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος: 25 χρόνια έργου υπέρ της κοινωνίας «Στην Αλβανία, το πρώτο που ένοιωσα ήταν ένας μεγάλος πόνος και μια αίσθηση οδύνης για τα όσα είχαν συμβεί, τα οποία εμείς από το εξωτερικό είχαμε παρακολουθήσει απλώς ως θεατές». Με μία αποκαλυπτική μαρτυρία, ο Προκαθήμενος της Ορθοδόξου Αυτοκέφαλου Εκκλησίας της Αλβανίας κ.κ Αναστάσιος καταθέτει τον προσωπικό του διαρκή αγώνα, την προσδοκία, την προσπάθεια, την αγωνία για να «αναστηλώσει» την Ορθόδοξη Εκκλησία στην Αλβανία, από τον Ιούνιο του 1992, τότε που εξελέγη Αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας, έως σήμερα. Ο Ιεράρχης, κατά κόσμον Αναστάσιος Γιαννουλάτος, με σπουδές στην Ελλάδα και τη Γερμανία, είχε προοπτική, όπως επισημαίνει, να εργαστεί στη χώρα μας και στην Αφρική. Τον Ιανουάριο του 1991 -ενώ ήταν Τακτικός Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών και Τοποτηρητής της Ιεράς Μητροπόλεως Ειρηνουπόλεως στην Ανατολική Αφρική- δέχεται από το Οικουμενικό Πατριαρχείο τηλεφώνημα ότι επελέγη Πατριαρχικός Έξαρχος εν Αλβανία, για να εξετάσει τί είχε απομείνει από την Ορθοδοξία σε μια χώρα, η οποία επί 23 χρόνια ήταν κάτω από τον πιο σκληρό αθεϊστικό διωγμό και είχε ολοκληρωτικά διαλυθεί. «Ποτέ δεν είχα σκεφθεί κάτι τέτοιο. Υπακούοντας, όμως, στο αίτημα του Οικουμενικού Θρόνου, αποδέχθηκα την πρωτόγνωρη αυτή αποστολή», δηλώνει στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων σημειώνει πως χρειάστηκαν έξι μήνες, για να του χορηγήσουν οι αλβανικές Αρχές θεώρηση του διαβατηρίου του. Ένα χρόνο αργότερα, από τη θέση πλέον του Προκαθημένου, βρίσκεται σ΄ ένα δύσκολο περιβάλλον. Η μετακομμουνιστική Αλβανία Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος ξεδιπλώνει την κατάσταση που κλήθηκε, τότε, να αντιμετωπίσει και τη ζοφερή πραγματικότητα στην Αλβανία του 1992. «Είχαμε και άλλοτε διωγμούς της θρησκείας, αλλά αυτό που συνέβη στην Αλβανία ήταν κάτι το μοναδικό. Η Εκκλησία διαλύθηκε εντελώς. Ανάλογα φαινόμενα δεν έχουμε στην ιστορία. Δεν υπάρχει άλλο Κράτος που ανακηρύχθηκε με το Σύνταγμά του αθεϊστικό. Ο Ενβέρ Χότζα ήθελε να πρωτοτυπήσει. Οι περισσότεροι ναοί γκρεμίστηκαν ή μετατράπηκαν σε στάβλους, αχυρώνες, μηχανουργεία, κινηματογράφους κ.ά. Όλοι οι κληρικοί υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν το έργο τους. Το χειρότερο δεν ήταν πως οι ναοί κατεδαφίστηκαν, αλλά ότι οι διώκτες προσπάθησαν να ξεριζώσουν από τις καρδιές των ανθρώπων τη δυνατότητα να πιστεύουν. Από τα παιδικά έως τα πανεπιστημιακά χρόνια, η εκπαίδευση ήταν συστηματικά αθεϊστική. Ο ανελέητος διωγμός οδήγησε τη χώρα σε πνευματική κατάρρευση. Όπως χαρακτηριστικά γράφει ο Ντοστογιέφσκι, αν δεν υπάρχει Θεός, όλα επιτρέπονται». Η ελπίδα αναστήθηκε Με τη μεγάλη προσδοκία ότι θα ριζώσει και πάλι η ελπίδα, ο Μακαριώτατος έφτασε στην Αλβανία σε ηλικία 62 ετών, χωρίς να γνωρίζει τη γλώσσα. «Στη χώρα αυτή είχαν σταυρώσει και είχαν θάψει τον Χριστό για 23 χρόνια. Τελικά όμως ο Χριστός Ανέστη» επισημαίνει και συνεχίζει λέγοντας ότι οι πρώτες λέξεις που έμαθε ήταν αυτός ο χαιρετισμός στα Αλβανικά. «Όταν φτάσαμε στον ερειπωμένο Καθεδρικό Ναό του Ευαγγελισμού, ο οποίος τα προηγούμενα χρόνια είχε μετατραπεί σε γυμναστήριο, ρώτησα πώς λέγεται το "Χριστός Ανέστη" στα αλβανικά. Πρόσθεσα, πάρετε ο καθένας ένα κερί. Όταν το άναψαν, αναφώνησα "Krishti u Ngiall"! (Χριστός Ανέστη!). Με πολλή συγκίνηση και δάκρυα, οι λιγοστοί παριστάμενοι αντιφώνησαν "Vertet u Ngjall"! (Αληθώς Ανέστη!). Η ελπίδα αναστήθηκε. Δημιουργήθηκε νέα προοπτική για το μέλλον. Η προσπάθεια αυτά τα χρόνια συντελέστηκε μέσα σε σύννεφα, καταιγίδες και πολλαπλές δυσκολίες. Το «Χριστός Ανέστη» καθόρισε τον ρυθμό της όλης πορείας», τονίζει. Μωσαϊκό Βαλκανικής πραγματικότητας Η πραγματικότητα στην Αλβανία καθορίζει και την ιδιοτυπία της Εκκλησίας, την οποία ο Ποιμενάρχης πρέπει να διαχειριστεί, ώστε να κτίσει γέφυρες αγάπης, αλληλεγγύης και προοπτικής. Πέραν του γεγονότος ότι επρόκειτο για μια «εντελώς διαλυμένη Εκκλησία, αποτελούσε συγχρόνως ένα μωσαϊκό, αν θέλετε, της Βαλκανικής πραγματικότητος», λέει χαρακτηριστικά ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος και παραθέτει τις ιδιαιτερότητες του περιβάλλοντος, μέσα στο οποίο έδωσε αγώνα για να μεταφέρει το μήνυμα του Ευαγγελίου. «Μία ιδιοτυπία αυτής της Εκκλησίας είναι ότι δεν έχει ομοιογένεια εθνικής καταγωγής. Είναι κάτι που δεν γίνεται εύκολα αντιληπτό. Τα μέλη της είναι Αλβανοί, Έλληνες, Σλάβοι, Βλάχοι (άλλοι συνδεόμενοι με την Ελλάδα, άλλοι με τη Ρουμάνια, άλλοι απορροφημένοι από την τοπική κοινωνία) κ.ά. Προσπαθήσαμε από την πρώτη στιγμή να είμαστε όλοι μαζί. Συμβολικά τόνιζα: Όλα τα δένδρα στο δάσος είναι ελεύθερα να αναπτυχθούν κάτω από τον Ήλιο της Δικαιοσύνης. Επίσης δεχθήκαμε όσους ήθελαν να ακολουθούν το Παλαιό Ημερολόγιο. Είμαστε ένα μωσαϊκό της Βαλκανικής πραγματικότητος». Ο ρόλος στην κοινωνία Με τη βασική αρχή ότι «κάθε ανθρώπινο πρόσωπο είναι Εικόνα του Θεού, άρα πρόσωπο σεβαστό», ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος σέβεται όλες τις θρησκευτικές πεποιθήσεις και απλώνει χέρι συνεργασίας και σεβασμού στις θρησκευτικές κοινότητες της Αλβανίας. Όπως εξηγεί, η Ορθόδοξη Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Αλβανίας δεν αποτελεί την πλειοψηφία της χώρας, όπως σε άλλες Βαλκανικές περιοχές, αλλά ούτε μια μικρή περιορισμένη μειοψηφία, όπως στα κέντρα των παλαιφάτων Πατριαρχείων και τονίζει: «Είμαστε περίπου 20-22% του πληθυσμού της χώρας. Έχουμε σημαντικό ρόλο μέσα στην κοινωνία. Συγχρόνως υπάρχουν και εκείνοι, οι οποίοι ανησυχούν για αυτό τον ρόλο. Προσπαθήσαμε από την πρώτη στιγμή να καλλιεργήσουμε αλληλοκατανόηση και αλληλοσεβασμό. Το κάθε ανθρώπινο πρόσωπο είναι για μάς σεβαστό. Όλοι οι άνθρωποι είναι δημιουργήματα του Θεού. Οι διαφορετικές θρησκευτικές πεποιθήσεις είναι δική τους επιλογή και δική τους ελευθερία. Εμείς τους σεβόμαστε, τους αγαπούμε και συνεργαζόμαστε μαζί τους». Διάλογος με τις άλλες θρησκευτικές κοινότητες Ο Ιεράρχης επισημαίνει χαρακτηριστικά πως «η λέξη ανοχή έχει κάτι το υπεροπτικό», ενώ με ήρεμη και γαλήνια εκφορά του λόγου του τονίζει: «Επιδιώκουμε σχέσεις αρμονικές κατανοήσεως και συνυπάρξεως. Ο άλλος μπορεί να είναι διαφορετικός, αλλά δεν σημαίνει ότι είναι αντίπαλος ή εχθρός. Διατηρούμε αγαθές σχέσεις με τη Μουσουλμανική Σουνιτική κοινότητα, την κοινότητα των Μπεκτασί, τη Ρωμαιοκαθολική και την Προτεσταντική. Βρισκόμαστε σε "διάλογο ζωής". Προφανώς, δεν κάνουμε καμιά έκπτωση στις ιδέες, στις πεποιθήσεις μας. Είμαστε αυτό που είμαστε, αλλά όχι σε σχέση συγκρουσιακή». Ένα παράθυρο ανοιχτό στην κοινωνία και τον πολιτισμό Το συγκρότημα του Καθεδρικού Ναού, που είναι αφιερωμένος στην Ανάσταση του Χριστού και δεσπόζει στο κέντρο των Τιράνων, σηματοδοτεί την αναγέννηση της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ενώ παράλληλα αποτελεί κύτταρο πολιτισμού, ένα «παράθυρο ανοικτό στην κοινωνία», όπως σημειώνει ο Ιεράρχης. Στον χώρο κάτω από τον Καθεδρικό Ναό, δημιουργήθηκε ένα Πολιτιστικό Κέντρο, που έχει ανοικτές τις πόρτες για ποικίλες εκδηλώσεις. «Δεν είμαστε μια κλειστή κοινότητα, που φοβόμαστε και ανησυχούμε. Ακτινοβολούμε την πίστη, την αγάπη και την ελπίδα. Αντικρίζουμε τους ανθρώπους με σεβασμό, χωρίς φοβία ή ανησυχία». Η αγωνιώδης πορεία για την ανασύσταση της Ορθοδόξου Αυτοκεφάλου Εκκλησίας στην Αλβανία μέσα από τα ερείπια αποτυπώνεται στον δυτικό τοίχο του παρεκκλησίου του Καθεδρικού Ναού, που είναι αφιερωμένο στη Γέννηση του Χριστού. Ο εικαστικός Χρήστος Παπανικολάου, συνοδοιπόρος του Ιεράρχη επί 18 χρόνια, εκτός από την αγιογραφία, τολμά να αποτυπώσει μέσα από εικόνες και παραστάσεις τον δρόμο για την αναγέννηση της Εκκλησίας, στα χωριά και τις πόλεις της Αλβανίας τα 25 αυτά χρόνια. Ο Καθηγητής της Σχολής Καλών Τεχνών των Τιράνων Βλαντίμιρ Μυρτεζάυ, σε κριτικό σημείωμά του, αναφέρεται στην εκκωφαντική σιωπή της δημιουργίας στο παρεκκλήσι, όπου ο καλλιτέχνης με δεξιοτεχνία στις ισορροπίες του χώρου και δια μέσου της χιλιοστομετρικής γραφής, συνθέτει ένα μοναδικό έργο. Το παρεκκλήσι της Γέννησης αποτελεί αποτύπωμα και παρακαταθήκη πολιτισμού, που ο Αρχιεπίσκοπος «κληροδοτεί» στον λαό της Αλβανίας. Τα προβλήματα στη Διακονία Μέσα σε ένα δύσκολο περιβάλλον, όπου η Ορθοδοξία είχε υποστεί πλήρη καθίζηση, ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος, αξιοποιώντας τη θεολογική σκέψη και ιεραποστολική εμπειρία αιώνων, κινήθηκε σε τρία επίπεδα: α) Χρήση της μητρικής γλώσσας στη λατρεία, την κατήχηση και το κήρυγμα. β) Δημιουργία γηγενούς κλήρου. γ) Εξασφάλιση οικονομικής αυτοδυναμίας. Ειδικότερα αναφέρει: «Οι λατρευτικές εκδηλώσεις γίνονται στην αλβανική γλώσσα. Στα ελληνικά χωριά προφανώς στην ελληνική, σε σλαβικές ενορίες στην σλαβονική κ.λ.π». Παράλληλα, μέσα στην 25ετη διακονία του, κυκλοφόρησαν στα αλβανικά, μηνιαία εφημερίδα, περιοδικά, βιβλία (160), που πλούτισαν την Ορθόδοξη Γραμματεία. Σχετικά με τη δημιουργία γηγενούς κλήρου: Αρχικά ιερείς από την Ελλάδα και την Αμερική στάθηκαν στο πλευρό του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου, βοηθώντας τον κατά την πρώτη περίοδο του έργου του. Οργανώθηκαν Σεμινάρια που εξελίχθηκαν σε μια Θεολογική Ακαδημία. «Δεν δέχτηκα κανέναν υποψήφιο για ιεροσύνη, αν δεν είχε τελειώσει τη Μέση Εκπαίδευση και που δεν θα ήταν διατεθειμένος να συνεχίσει σπουδές», επισημαίνει ο Ιεράρχης και προσθέτει ότι μέχρι σήμερα έχουν εκπαιδευθεί και χειροτονηθεί περίπου 160 κληρικοί (εκ των οποίων άνω των δέκα έχουν αποβιώσει). Επίσης έχουν χειροτονηθεί επίσκοποι αλβανικής καταγωγής, με άρτιες θεολογικές σπουδές. Η οικονομική αυτοδυναμία της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Αλβανίας υπήρξε το πιο δύσκολο έργο στην όλη προσπάθεια. «Έπρεπε να εξασφαλίσουμε κάτι σταθερό από τοπικούς πόρους. Στην αρχή στραφήκαμε στις τραπεζικές καταθέσεις. Κατόπιν σε αγορές ακινήτων. Τελικά με τη βοήθεια του Θεού, με διάφορες δωρεές και με ένα τραπεζικό δάνειο, πραγματοποιήσαμε την κατασκευή ενός υδροηλεκτρικού έργου. Αυτό θα εξασφαλίσει την αντιμετώπιση των βασικών λειτουργικών αναγκών της Εκκλησίας και τη συνέχιση του εκπαιδευτικού και κοινωνικού της έργου. Δεν είναι μόνο οι κληρικοί με τις οικογένειές τους, αλλά και περίπου 800 εργαζόμενοι στα 30 σχολεία όλων των βαθμίδων, στα κέντρα υγείας και στις διάφορες κοινωνικές δραστηριότητες». Το έργο αγάπης για την κοινωνία Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος μιλάει γενικότερα για τη μεγάλη δοκιμασία και προσπάθεια στην αναζήτηση οικονομικών πόρων, ώστε να προσφέρει ένα έργο αγάπης στην αδύναμη κοινωνία της Αλβανίας. «Το οικονομικό πρόβλημα ήταν δύσκολο. Η Εκκλησία είναι πάμπτωχη. Είχαν δημεύσει όλη την περιουσία της. Πάρα ταύτα σε αυτό το διάστημα ανεγείραμε 150 νέους ναούς, επισκευάσαμε άλλους 160 και αναστηλώσαμε 60 πολιτιστικά μνημεία. Χρειάστηκε, πολλές φορές, να κάνουμε δρόμους, υδραγωγεία, οικοτροφεία, κλινικές, σχολεία όλων των βαθμίδων. Όλα αυτά τα έργα αποτελούν έκφραση αγάπη για τον Θεό και τον άνθρωπο. Δόξα τω Θεώ πολλοί ανταποκρίθηκαν στις παρακλήσεις μας για οικονομική βοήθεια, από την Ελλάδα, από τις διάφορες χώρες της Ευρώπης, από την Αμερική, από την Αυστραλία. Μερικές περιπτώσεις είναι ιδιαίτερα συγκινητικές». Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος συνοψίζοντας καταλήγει: «Η Ορθόδοξος Αυτοκέφαλος Εκκλησία της Αλβανίας όχι μόνο ανασυγκροτήθηκε πλήρως με όλες τις εκκλησιαστικές δομές, αλλά συγχρόνως συνέβαλε ουσιαστικά στην γενικότερη ανορθωτική εξέλιξη καθώς και στην πνευματική και κοινωνική ανάπτυξη της Αλβανίας».

Kryepiskopi Anastas: 25 vjet vepra në dobi të shoqërisë. “Në Shqipëri, gjëja e parë që kam ndjerë ishte dhimbja e madhe dhe një ndjenjë zemërimi për të gjitha ato sa kishin ndodhur, të cilat ne, që vijmë nga jashtë, i kishim parë si spektatorë”. Me një dëshmi rrëfim, Udhëheqësi i Kishës Autoqefale Orthodhokse të Shqipërisë imzot Anastasi shpalos betejën  e tij të vazhdueshme, pritshmëritë, përpjekjen, agoninë për  të “rindërtuar” Kishën Orthodhokse në Shqipëri, nga Qershori i vitit 1992, që kur dhe u zgjodh Kryepiskop i Tiranës, Durrësit dhe gjithë Shqipërisë, deri më sot. Hierarku, që emri i tij për botën është Anastas Janullatos, me studime në Greqi dhe në Gjermani, kishte si qëllim dhe prespektivë që të punonte në Greqi dhe në Afrikë. Në Janar të vitit 1991 – ndërsa ishte Pedagog i Universitetit të Athinës dhe Vendruajtës i Mitropolisë së Shenjtë të Irinoupolit në Afrikën Lindore- mori nga Patriarkana Ekumenike, një telefonatë, ku u informua se u zgjodh si Eksark Patriarkal në Shqipëri, që të analizojë çfarë kishte mbetur nga Orthodhoksia në atë vend, i cili për 23 vjet ishte nën përndjekjen më të egër ateiste dhe ishte shkatërruar totalisht. “Kurrë nuk kisha menduar diçka të tillë. Por, duke bërë, bindje në kërkesën e Fronit Patriarkal, pranova këtë mision të panjohur”, deklaron në Agjencia e Lajmeve Athinease ndërsa thekson se ju deshën gjashtë muaj, që t’i jepej vizë nga ambasada shqiptare. Një vit më vonë, nga posti i Udhëheqësit tashmë, gjendet në një ambient të vështirë. Shqipëria postkomuniste. Kryepsikopi Anastas tregon situatën, që atëhere u thirr që të përballonte, si dhe realitetin e vështirë në Shqipërinë e vitit 1992 “Kemi pasur dhe herë tjetër përndjekje të fesë, por kjo që ndodhi në Shqipëri ishte unikale. Kisha u shpërbë plotësisht. Një fenomen të ngjashëm nuk ka pasur kurrë në histori. Nuk ekziston tjetër Shtet që u shpall në Kushtetutë si ateist. Enver Hoxha donte që të bënte diçka prototipe. Shumica e tempujve u shkatërruan ose u shndërruan në stalla, magazina, punishte, kinema etj. Të gjithë Klerikët u detyruan që të braktisin veprën e tyre. Por më e keqja nuk ishte që kishat u shkatërruan, por që përndjekësit u përpoqën që të shkulin nga zemrat e njerëzve mundësinë për të besuar. Që në moshë të vogël deri në universitet, arsimi ishte në mënyrë sistematike ateist. Përndjekja e pamëshirshme e çoi vendin në një rrënim shpirtëror. Ashtu siç tha Dostojefski, nëse nuk ekziston Zoti, të gjitha lejohen”. Shpresa u ringjall Me pritshmërinë e madhe se do të rrënjoset sërish shpresa, Fortlumturia, mbërriti në Shqipëri në moshën 62 vjeçare, pa ditur gjuhën. “Në këtë vend kishin kryqëzuar dhe kishin varrosur Krishtin  për 23 vjet. Por në fund Krishti u Ngjall” thekson dhe vazhdon duke përmendur fjalët e para që mësoi ai të cilat ishin pikërisht fjalët e kësaj përshëndetjeje. “Kur arritëm në Katedralen e shkrretuar të Ungjillëzimit, e cila  vitet e kaluara, ishte kthyer në një palestër, pyeta se si thuhet “Krishti u Ngjall” në shqip. Gjithashtu iu thashë që të merrte secili një qiri. Kur i ndezën thirra “Krishti u Ngjall” (Hristos Anesti)! Me mallëngjim të madh dhe ndër lotë, ata pak që ishin prezentë, u përgjigjën duke thirrur “Vërtet u Ngjall”! Shpresa u ngjall. U krijua një prespektivë e re për të ardhmen. Përpjekja këto vite u krye ndër re, stuhi, dhe shumë vështirësi të tjera. “Krishti u Ngjall” caktoi rritmin e gjithë rrugëtimit” thekson ai. Mozaiku i realitetit Ballkanik Realiteti në Shqipëri cakton dhe veçantinë e Kishës, të cilën Kryebariu duhet të menaxhojë, në mënyrë që të ndërtojë urra dashurie, solidariteti dhe prespektive. Përtej faktit se bëhet fjalë për një  “Kishë, plotësisht të shpërbërë, ishte në të njejtën kohë një mozaik, nëse doni, i realitetit Ballkanik” thotë Kryepiskopi Anastas dhe përmend veçantitë e ambientit, brenda të cilit ai luftoi që të transmetonte mesazhin e Ungjillit. “Një veçanti e kësaj Kishe është se ajo, nuk ka njëtrajtshmëri  të identitetit kombëtar. Është diçka që nuk është lehtësisht e konceptueshme. Anëtarët e saj janë Shqiptarë, Grekë, Sllavë, Vllehë ( disa të lidhur me Greqinë, të tjerë me Rumaninë, të tjerë të asimiluar nga shoqëria lokale) etj. U përpoqëm që në momentin e parë që të jemi të gjithë së bashku. Në mënyrë simbolike theksoja: Të gjitha pemët e pyllit janë të lira të zhvillohen nën Diellin e Drejtësisë. Gjithashtu pranuam të gjithë ata që donin të ndiqnin Kalendarin e Vjetër. Jemi një mozaik i realitetit Ballkanik”. Roli i shoqërisë. Me principin bazë se “çdo person njeri është Ikona e Zotit, pra një person i respektueshëm”, Kryepiskopi Anastas respekton të gjitha bindjet fetare dhe shtrin dorën e bashkëpunimit dhe respektit në komunitetet fetare të Shqipërisë. Siç ai shpjegon, Kisha Orthodhokse Autoqefale e Shqipërisë nuk përbën shumicën e vendit, si në vendet e tjera Ballkanike, por nuk është as dhe një pakicë e izoluar, si në qendrat e Patriarkanave të vjetra dhe thekson: “Jemi 20-22% të popullatës së vendit. Kemi një rol të rëndësishëm brenda shoqërisë. Në të njejtën kohë ekzistojnë dhe ata, që shqetësohen për këtë rol. U përpoqëm që në çastin e parë që të përpunojmë mirëkuptimin dhe respektin e ndërsjelltë. Çdo individ është i mbushur me respekt. Të gjithë njerëzt janë krijime të Zotit. Bindjet e ndryshme fetare janë zgjidhja e tyre dhe liria e tyre. Ne e respektojmë, i duam dhe do të bashkëpunojmë me ta”. Dialog me komunitetet e tjera fetare. Hierarku thekson se “fjala tolerancë është diçka fodulle” ndërsa me fjalën e tij të qetë dhe paqëtore thekson: “ Synojmë marrdhëne harmonike, mirëkuptimi dhe bashkekzistenciale. Tjetri mund të jetë i ndryshëm, por nuk do të thotë që është kundërshtar apo armik. Ruajmë marrdhënie të mira me Komunitetin Myslyman Sunit, Komunitetin e Bektashinjëve, atë Romeokatolik dhe Protestant.  Gjendemi në një “dialog jete”. Është e qartë që nuk bëjmë ndonjë ulje në idetë apo bindjet tona. Jemi ata që jemi, por jo në një marrdhënie konfrontuese”. Një dritare e hapur në shoqëri dhe në kulturë. Kompleksi i Kishës Katedrale, që i është dedikuar Ngjalljes së Krishtit dhe mbizotëron në qendrën e Tiranës, shënon dhe rilindjen e Kishës Orthodhokse, ndërsa paralelisht përbën dhe qelizën e kulturës, një “dritare e hapur në shoqëri”, siç thotë Hierarku. Në ambientin poshtë Kishës Katedrale, u krijua një Qëndër Kulturore që ka dyert e hapura për shumë shfaqje. “Nuk jemi një komunitet i mbyllur, që kemi frikë dhe shqetësohemi. Ne rrezatojmë besimin, dashurinë dhe shpresën. Përballojmë njerëzit me respekt, pa frikë apo shqetësim”. Rruga ankthioze për ringritjen e Kishës Orthodhokse Autoqefale të Shqipërisë nga rrënojat, duket në murrin perendimor të kishëzës përbri me Katedralen, që i është dedikuar Lindjes së Krishtit. Artisti Kristo Papanikolau, bashkëudhëtar i këtij Hierarku për 18 vjet, përveç ikonografisë guxon, nëpërmjet pamjeve dhe shfaqjeve , që të tregojë rrugën e rilindjes së Kishës, në fshatrat dhe qytetet e Shqipërisë, këto 25 vitet e fundit. Profesor i Fakultetit të Arteve të Tiranës z Vladimir Myrtezai, në një shënim të tij si kritik, i referohet heshtjes shurdhuese të krijimit në këtë kishëz, ku artisti me aftësinë e tij, balancat e ambientit dhe nëpërmjet shkrimit milimetrik, të kompozojë një vepër unikale. Kjo kishëz e Lindjes përbën një gjurmë dhe  një vlerë për të ardhmen, të cilën Kryepiskopi “ja trashëgon” popullit shqiptar. Problemet në Dhiakoni. Në një ambient të vështirë, ku orthodhoksia ka pësuar fundosjen e plotë, Kryepiskopi Anastas duke shfrytëzuar mendimin teologjik dhe eksperiencën shekullore hierapostolike, punoi në tre nivele: a) Përdorim i gjuhës mëmë në adhurim, katekizëm dhe predikim. b)  Krijimi i klerit vendas. c) Sigurimi i pavarësisë ekonomike. Më konkrretisht përmend: “ Shprehjet adhurues bëhen në gjuhën shqipe. Në fshatrat me popullatë greke sigurisht që bëhen greqisht, në famullitë sllave në sllavisht etj” Paralelisht, gjatë dhiakonisë sime 25 vjeçare, qarkulluan në shqip, gazeta mujore, revista, libra (160), që pasuruan shkrimin Orthodhoks. Në lidhje me krijimin e klerit vendas: Në fillim klerikët nga Greqia dhe Amerika qëndruan në krah të Kryepiskopit Anastas, duke e ndihmuar gjatë periudhës së parë të veprës së tij. U organizuan Seminare që u shndërruan më pas në Akademi Teologjike. “Nuk pranova asnjë kandidat për klerik, nëse nuk kishte mbaruar Shkollën e Mesme dhe nëse nuk ishte i predispozuar të ndiqte studimet”, thekson Hierarku dhe shtos se deri më sot janë arsimuar dhe dorëzuar 160 klerikë ( nga të cilët mbi dhjetë kanë ndërruar jetë). Gjithashtu janë dorëzuar episkopë me origjinë shqiptare, me studime të shkëlqyera teologjike. Autonomia ekonomike e Kishës Autoqefale të Shqipërisë ishte vepra më e vështirë në të gjithë përpjekjen. “Duhet të siguronim diçka stabël nga burime vendase. Në fillim u përqëndruam në depozitime bankare. Më pas investuam në pasuri të paluajtshme. Në fund me ndihmën e Zotit, me dhurata të ndryshme dhe me një kredi bankare, realizuam ndërtimin e një  hidrocentrale. Kjo do të sigurojë përballimin e nevojave bazë të Kishës dhe vazhdimin e veprës së saj arsimore dhe shoqërore. Nuk janë vetëm klerikët me familjet e tyre, por dhe pothuajse 800 punonjës në 30 shkollat e të gjitha niveleve,në qëndrat shëndetësore dhe në aktivitetet e ndryshme shoqërore”. Vepra e dashurisë për shoqërinë. Kryepiskopi Anastas flet në përgjithësi për provën e madhe dhe përpjekjen për gjetjen e burimeve ekonomike, në mënyrë që të ofrojë vepra dashurie në shoqërinë e dobët të Shqipërisë. “Problemi ekonomik është i vështirë. Kisha është tepër e varfër. Kishin bllokuar të gjithë pasurinë e saj. Mgjth atë gjatë kësaj periudhe kemi ngritur 150 kisha të reja, rikonstrukturuam 160 të tjera dhe rindërtuam 60 objekte kulturore. U desh, shpesh herë, që të bëjmë rrugë, ujësjellsa, konvikte, klinika, shkolla të të gjithave nivele. Të gjitha këto vepra përbëjnë shprehjen e dashurisë për Zotin nga njeriu. Lavdi Zotit, shumë iu përgjigjën lutjeve tona për ndihma ekonomike, nga Greqia, Amerika, Australia. Në disa raste ishin tepër mallëngjyese”. Kryepiskopi Anastas duke përmbledhur thotë: “Kisha Orthodhokse Autoqefale e Shqipërisë, jo vetëm u rikonstrukturua plotësisht me të gjitha strukturat kishtare, por në të njejtën kohë kontribuoi në mënyrë esenciale në ngritjen si dhe në zhvillimin shpirtëror dhe shoqëror të Shqipërisë”. Përktheu, përgatit Pelasgos Koritsas.

Η Αλβανική Αστυνομία ενημερώνει τους μαθητές για τους κινδύνους που εγκυμονεί η χρήση του οινοπνεύματος. - Policia në shërbim të shoqërisë duke informuar nxënësit për problemet që lindin nga alkooli!

Το Ελληνοαλβανικό Σχολείο Όμηρος αποτελεί πρότυπο, συνύπαρξης των δύο λαών αλλά και πρότυπο συνεργασίας με όλους τους εμπλεκόμενους φορείς με στόχο την καλύτερη παρεχόμενη εκπαίδευση με στόχο μια καλύτερη κοινωνία. Έτσι όπως γράφει η ιστοσελίδα του σχολείου στις 19 Δεκεμβρίου 2017, έγινε ενημέρωση στους μαθητές των δύο τμημάτων της ΣΤ Δημοτικού από την Αλβανική Αστυνομία πάνω σε θέματα Αλκοολισμού. 

Οι μαθητές/τριες ενημερώθηκαν για την επήρεια του αλκοόλ και τους κινδύνους που εγκυμονεί.

Ευχαριστούμε την Αλβανική Αστυνομία για την προθυμία και την ευαισθητοποίηση που έδειξε στην πρόσκλησή μας.

...............

Shkolla Shqiptaro- Greke Omiros në Korçë, përbën një shembull konkret të bashkëjetesës së të dy popujve por dhe një shembull të bashkëpunimit rezultativ, konstruktiv me të gjitha instancat shtetërore, me qëllim ofrimin e njohurive më të mira, arsimimit të nivelit të lartë me qëllim krijimin e një shoqërie më të mirë për të gjithë. Kështu siç shkruan faqja e shkollës në datën 19 Dhjetor 2017, nxënësit e klasave të 6-ta u informuan nga përfaqësues së Policisë së Shtetit në lidhje me problemet që lindin nga përdorimi i gabuar i alkoolit. 

Shkolla falenderon Policinë e Shtetit, (Po ashtu dhe ne si faqe) për dëshirën e mirë dhe sensibilizimin që tregoi pas ftesës që ju bë. 

http://dim-elekp-omhros.europe.sch.gr/