Η ''Περιπατητική Σχολή'' Κορυτσάς του καθηγητή Σπύρου Κόντα - Shkolla "Peripatike*" në Korçë e profesorit Spiro Konda!

Η πιο όμορφη φωτογραφία από την Κορυτσά μιας άλλης εποχής...

Στην μέση (τρίτος από δεξιά) είναι ο τότε διευθυντής του ελληνικού Γυμνασίου Κορυτσάς, ο Σπύρος Κόντας, κορυφαίος Φιλόλογος που είχε σπουδάσει στην Αθήνα, διανοούμενος που γνώριζε και σανσκριτικά. Είχε δημιουργήσει στην Κορυτσά ''Περιπατητική Σχολή'' κατά τα πρότυπα του Αριστοτέλη. Η αναμνηστική φωτογραφία είναι τραβηγμένη σε μια τέτοια στιγμή. Διακρίνεται δίπλα του (αριστερά) ο Κορυτσαίος, γόνος εξέχουσας Μοσχοπολίτικης οικογένειας, Β. Βαλαούρης.  [Πηγή: Η. Β. Βαλαούρης]

Σπυρίδων Κόντας
Καθηγητής της Φιλολογίας, απόφοιτος του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εχρημάτισε πρώτον επί δυο έτη εις το εν Καισαρεία Γυμνάσιον και κατόπιν εις το εν Κορυτσά τοιούτον ένθα από 25ετίας και πλέον διδάσκει διακριθείς ως εις των ικανωτέρων Καθηγητών του Γυμνασίου τούτου. Κατά τα πρώτα έτη κατήρτησε και Φιλαρμονικόν Σύλλογον εν Κορυτσά τον οποίον επί ικανά έτη διηύθυνε και εδίδασκε την μουσικήν. 
[Πηγή: Από το βιβλίο του παπα Σπύρου Ν. Ζέγκου ''Σύντομος Περιγραφή της Δάρδας'' (βλ. εδώ, σελ. 67) - Δαρδαίοι Επιστήμονες]

πηγή

...................

Fotografia më e bukur nga një Korçë e një epoke tjetër.

Në mes (i treti nga e djathta) është drejtori i atëhershëm i Gjimnazit Helen të Korçës, Spiro Konda, filolog i madh që kishte studiuar në Athinë, intelektual që njihte dhe sanskritishten. Kishte krijuar në Korçë "Shkollë Peripatike*" sipas prototipit të Aristotelit. Kjo fotografi është nxjerrë në një moment të tillë. Dallohet pranë tij (në të majtë) Korçari, pasardhës i familjes së nderuar Moskopolite V Ballauri (burimi V Ballauri).

Spiridhon Kondas

Profesor i Filologjisë, nxënës i Universitetit të Athinës. Financues fillestar mbi dy vjet në Gjimnazin e Çezarisë dhe më pas në Korçë ku për 25 vjet me rradhë jep mësim duke u dalluar si një prej pedagogëve më të aftë të Gjimnazit  të qytetit. Vitet e para krijoi dhe një Shoqatë Filarmonike në Korçë  të cilin e drejtoi për disa vite dhe ku jepte mësim muzikën. 

(Nga libri i papa Spiro Zegut "Përshkrimi shkurtër i Dardhës" (shiko këtu fq 67 Shkencëtarë Dardharë)

*Peripatike= Nga zakoni që kishin mësuesit të jepnin mësimin duke shëtitur

Η ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒ - Bekimi i Jakovit

Η ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒ π. Δημητρίου Μπόκου Δέκα ἑπτὰ χρόνια ἔζησε στὴν Αἴγυπτο ὁ Ἰακώβ, ὅπου λόγῳ τοῦ συνεχιζόμενου λιμοῦ τὸν εἶχε φέρει ὁ γιός του Ἰωσήφ. Ὁ πολυκύμαντος βίος του ἔφτανε στὸ τέλος του. Σὲ βαθιὰ γηρατειά, ἑκατὸν σαράντα ἑπτὰ ἐτῶν, ὁ γηραιὸς πατριάρχης ἀρρώστησε. Ὁ Ἰωσὴφ μὲ τὰ δύο παιδιά του, τὸν Μανασσῆ καὶ τὸν Ἐφραίμ, ἔτρεξε κοντά του. Τὰ μάτια τοῦ Ἰακὼβ εἶχαν βαρύνει ἀπὸ τὸ γῆρας καὶ δὲν ἔβλεπε καλά. Ἀγκάλιασε τὰ ἐγγόνια του καὶ τὰ φίλησε. -  Ὁ Θεὸς μὲ εὐλόγησε πολύ, εἶπε στὸν Ἰωσήφ. Ὄχι μόνο μὲ ἀξίωσε νὰ ξαναδῶ τὸ πρόσωπό σου, ἀλλὰ μοῦ ἔδειξε καὶ τοὺς ἀπογόνους σου. Τὰ παιδιὰ προσκύνησαν τὸν γέροντα παππού τους σκύβοντας, κατὰ τὸ ἔθος, τὸ πρόσωπό τους ὣς τὸ ἔδαφος. Ὁ Ἰωσὴφ ἔβαλε τότε τὸν πρωτότοκο Μανασσῆ στὰ δεξιὰ τοῦ πατέρα του καὶ τὸν Ἐφραὶμ σὰν μικρότερο στὰ ἀριστερά του. Ὅμως ὁ Ἰακὼβ ἅπλωσε τὸ δεξί του χέρι πάνω στὸ κεφάλι τοῦ Ἐφραίμ, ἐνῶ στὸ κεφάλι τοῦ πρωτότοκου Μανασσῆ ἔβαλε τὸ ἀριστερό του χέρι. Ἔτσι σχημάτισε ἀπὸ πάνω τους τὸ σχῆμα τοῦ σταυροῦ καὶ τοὺς εὐλόγησε. Ὁ Ἰωσὴφ ὅμως, βλέποντας πὼς ὁ πατέρας του ἔβαλε στὸν μικρότερο τὸ δεξί του χέρι καὶ στὸν πρωτότοκο τὸ ἀριστερό, στενοχωρήθηκε πολύ. Ἡ εὐλογία τοῦ πρωτότοκου θεωροῦνταν μεγαλύτερη καὶ δινόταν μὲ τὸ δεξὶ χέρι. Νόμισε πὼς ὁ πατέρας του μέσα στὴ γεροντική του τύφλωση ἔκανε λάθος. Ἔπιασε λοιπὸν τὸ δεξὶ χέρι τοῦ Ἰακὼβ καὶ πῆγε νὰ τὸ βάλει στὸ κεφάλι τοῦ Μανασσῆ. -  Ὄχι ἔτσι, πατέρα μου, εἶπε. Αὐτὸς ἐδῶ εἶναι ὁ πρωτότοκος. -  Τὸ γνωρίζω, τέκνο μου, ἀπάντησε ὁ Ἰακώβ. Θὰ γεννηθεῖ καὶ ἀπὸ τὸν Μανασσῆ λαὸς πολύς. Θὰ δοξαστεῖ κι αὐτός. Ἀλλὰ ὁ νεώτερος ἀδελφός του, ὁ Ἐφραίμ, θὰ εἶναι μεγαλύτερός του καὶ οἱ ἀπόγονοί του θὰ εἶναι πλῆθος λαῶν. Μ᾿ αὐτοὺς τοὺς δύο θὰ εὐλογηθεῖ ὁ Ἰσραὴλ καὶ ὅλοι, ὅταν θὰ εὔχονται, θὰ λένε: Μακάρι νὰ σὲ κάμει ὁ Θεὸς σὰν τὸν Ἐφραὶμ καὶ τὸν Μανασσῆ. Ἔτσι ὁ Ἰακὼβ εὐλόγησε τὸν Ἐφραὶμ περισσότερο ἀπὸ τὸν πρωτότοκο Μανασσῆ (Γεν. 48, 1-20). Ἡ ἐναλλαγὴ τῶν χεριῶν τοῦ πατριάρχη Ἰακὼβ κατὰ τὴν εὐλογία τῶν ἐγγονῶν του δὲν ἔγινε καθόλου τυχαῖα, ἀλλὰ «τὸ κραταιὸν τοῦ Σταυροῦ προεδήλωσε σύμβολον» (Ἰδιόμ. Λιτῆς τῆς Ὑψώσεως). Ἂν καὶ εἶχε καμφθεῖ ἀπὸ τὸ γῆρας ὁ Ἰακὼβ καὶ εἶχε ταλαιπωρηθεῖ ἀπὸ τὴν ἀρρώστια του, ὅμως ἀνόρθωσε τὸ κορμί του καὶ ἔδωσε σταυροειδῶς τὴν εὐλογία του, γιὰ νὰ προεικονίσει «τὴν ἐνέργειαν τοῦ ζωηφόρου Σταυροῦ». Καὶ ὁ μὲν Ἰακὼβ ἐνισχύθηκε ἀπὸ τὸν τύπο ἁπλῶς τοῦ Σταυροῦ ποὺ σχημάτισε μὲ τὰ χέρια του καὶ ὑπερνίκησε τὸ γῆρας καὶ τὴν ἀδυναμία του. Ὁ Χριστὸς ὅμως διὰ τοῦ Σταυροῦ του «τὴν παλαιότητα τοῦ νομικοῦ σκιώδους γράμματος ἐκαινογράφησε καὶ τὴν ψυχόλεθρον νόσον τῆς πλάνης ἀπήλασε». Ἔδιωξε τὴν καταστροφικὴ γιὰ τὴν ψυχὴ νόσο τῆς πλάνης καὶ ἀνακαίνισε τὴν παλαιότητα καὶ τὴ σκιὰ τοῦ γράμματος τοῦ (Μωσαϊκοῦ) νόμου, ἀναζωογονώντας το μὲ τὸ νέο πνεῦμα τῆς Χάριτος. Στὸ γράμμα τῆς Παλαιᾶς περιέχεται πλέον τὸ πνεῦμα τῆς Καινῆς Διαθήκης (ἅγ. Νικόδημος Ἁγιορείτης). Μὲ τὴ σταυροειδῆ του εὐλογία ὁ Ἰακὼβ ἔδειξε ἐπὶ πλέον ὅτι ὁ νομολάτρης λαός, οἱ Ἑβραῖοι, εἶναι ἕνα «πρεσβύτερον κλέος». Μιὰ παλιά, γερασμένη δόξα. Καὶ συμβολίζεται σωστὰ ἀπὸ τὸν Μανασσῆ, τὸν πρεσβύτερο γιὸ τοῦ Ἰωσήφ. Γι᾿ αὐτὸ δὲν θέλησε νὰ ἀλλοιώσει τὸν τύπο τοῦ Σταυροῦ ποὺ ἔκαμε μὲ τὰ χέρια του, ὅταν ὁ Ἰωσὴφ τοῦ ὑπέδειξε ὅτι μπέρδεψε τὰ κεφάλια τῶν παιδιῶν του. Ἤθελε νὰ κηρύξει ὅτι «ὑπερέξει λαὸς Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ νεοπαγής, Σταυρῷ τειχιζόμενος». Ἕνας ἄλλος λαὸς τοῦ Χριστοῦ νεοσύστατος, περιχαρακωμένος ἀπὸ τὸν Σταυρό, θὰ ἀναδειχθεῖ ἀνώτερος ἀπὸ τὸν παλαιό. Καὶ συμβολίζεται ἀπ᾿ τὸν νεώτερο Ἐφραίμ, ποὺ πῆρε γι᾿ αὐτὸ μεγαλύτερη εὐλογία ἀπ᾿ τὸν πρεσβύτερο ἀδελφό του (Κανὼν Ὑψώσεως, ᾠδὴ ς'). Ἐσύ; Τί γοητεία βρίσκεις ἀκόμα στὴ γερασμένη δόξα τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου μέσα σου; Δὲν εἶναι πιὰ καιρὸς ἡ χάρη τοῦ Σταυροῦ νὰ σὲ ἀνακαινίσει; Νὰ νοιώσεις τὴν ὑπεροχή τοῦ νέου ἀπέναντι στὸ παλαιό; (πρβλ. Β΄ Κορ. 5, 17). (ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, ἀρ. φ. 362, Σεπτ. 2013)

Bekimi i Jakovit p Dhimitër Boku Shtatëmbëdhjetë vjet jetonte në Egjipt Jakovi, ku për shkak të urisë së madhe e kishte sjellë djali i tij Josifi. Jeta e tij e mbushur me dallgë po arrinte në fundin e saj. Në pleqëri të thellë, 147 vjet, patriku plak u sëmur. Josifi me dy fëmijët e tij Manasin dhe Efremin nxitoi pranë tij. Sytë e Jakovit ishin rënduar nga pleqëria dhe nuk shikonte mirë. Përqafoi nipërit e tij dhe i puthi. -         Zoti më bekoi shumë, i tha Josifit. Jo vetëm që më denjësoi të shikoj sërish fytyrën tënde, por më tregoi dhe pasardhësit tënd. Fëmijët ju falën gjyshit të tyre të moçëm, duke u përulur, sipas zakonit, me fytyrën e tyre deri në tokë. Josifi vendosi atëhere djalin e tij të parë në të djathtë të të atit të tij dhe Efremin si më të vogël në të majtën e tij. Por Jakovi shtriu dorën e tij të djathtë mbi kokën e Efremit, ndërsa në kokën e djalit të madh Manasit vendosi derën e majtë. Kështu u krijua mbi ta forma e kryqit dhe i bekoi. Josifi duke parë që i ati vendosi tek djali më i vogël dorën e djathtë  dhe tek djali i madh të majtën, u shqetësua shumë. Bekimi i djalit të parëlindur konsiderohej më i madh dhe jepej me dorën e djathtë. Kujtoi që i ati në verbërinë e tij në pleqëri bëri gabim. Kapi pra dorën e djathtë të Jakovit dhe donte t’ia vendoste në kokën e Manasit. -         Jo kështu, baba, i tha. Ky është djali i madh. -         E di, biri im, i tha Jakovi. Do të lindet dhe prej Manasit një popull i madh. Do të lavdërohet dhe ai. Por vëllai i tij më i ri, Efremi, do të jetë më i madh se ai dhe pasardhësit e tij do të jenë një shumicë popujsh. Me këta të dy do të bekohet Izraeli dhe të gjithë kur të luten do të thonë: Urojmë që ti  bëjë Zoti si Efremi dhe Manasi. Kështu Jakovi bekoi Efremin më tepër se djalin e madh Manasin (Gjeneza 48, 1-20). Këmbimi i duarve gjatë bekimit të nipërve të tij nuk u bë aspak rastësish, por “paradeklaroi forcën e Kryqit” . Mgjth se ishte dobësuar nga pleqëria Jakovi dhe ishte munduar nga sëmundja e tij, ngriti trupin dhe dha bekimin e tij në formë kryqi, që të parashfaqte “forcën e Kryqit jetëdhënës”. Nga njëra anë Jakovi u forcua thjesht nga forma e Kryqit që krijoi me duart e tij dhe mundi pleqërinë dhe dobësinë e tij. Por Krishti nëpërmjet Kryqit të tij “vjetërsinë e gërmës hijembajtëse ligjore dhe sëmundjen shpirtshkatërruese të mashtrimit largoi”. Dëboi sëmundjen   e mashtrimit e cila është shkatërruese për shpirtin dhe rinovoi vjetërsinë dhe hijen e gërmës (formalitetit) së ligjit (Moisaik), duke e ringjallur me frymën e Hirit. Në gërmën e Dhjatës së Vjetër përfshihet tashmë dhe fryma e Dhjatës së Re (Shën Nikodhim Agjioriti). Me bekimin e tij në formë kryqi Jakovi tregoi për më tepër se populli ligjadhurues, Hebrenjtë, janë një “lavdi më e vjetër”. Një lavdi e plakur dhe e vjetëruar dhe simbolizohet, drejt, nga Manasi, djali i madh i Josifit. Për këtë nuk donte  që të prishë formën e Kryqit që bëri me duart e tij, kur Josifi i tregoi se ngatërroi kokat e fëmijëve të tij. Donte që të shpallte se një popull i ri i Krishtit, i sapo themeluar, i stërshënuar nga Kryqi, do të shfaqet më i lartë se i vjetri. Simbolizohet nga Efremi më i ri, që mori për këtë dhe bekimin më të madh nga djali më i madh i tij (Kanoni i lartësimit Oda e 6-të). Ti? Çfarë hijeshie i gjen akoma lavdisë së plakur të njeriut të vjetër brenda teje? Nuk ka erdhur koha që hiri i Kryqit të të rinovojë? Të ndjesh mbizotërimin e të riut para të vjetrës? (2 Korinthiantë. 5,17). (Lihnia Nikopoleos nr. f 362, Shtat 2013).

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΣΤΡΙΩΤΗΣ ο επονομαζόμενος ΣΚΕΝΤΕΡΜΠΕΗΣ. ΑΛΒΑΝΟΣ ή ΕΛΛΗΝΑΣ ; ; ;- Gjergj Kastrioti i ashtuquajturi Skenderbe Shqiptar apo Grek?????

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΣΤΡΙΩΤΗΣ ο επονομαζόμενος ΣΚΕΝΤΕΡΜΠΕΗΣ. ΑΛΒΑΝΟΣ ή ΕΛΛΗΝΑΣ ; ; ; -ΚΑΤΑΓΩΓΗ- Παππούς του ήταν ο Κων/νος Καστριώτης (+ 1390), ηγεμόνας της Ημαθίας και της Καστοριάς (εξ ου και Καστοριώτης, Καστριώτης). Υιός του Κωνσταντίνου ήταν ο Ιωάννης Καστριώτης, ο άρχοντας της Κρούγιας (Κρόιας), με σύζυγό του την Σερβίδα Βοϊσάβα. Έφεραν στη ζωή 9 παιδιά : 5 θυγατέρες και 4 υιούς, με τελευταίο στην σειρά (1404) τον Γεώργιο Καστριώτη.   -ΑΝΑΤΡΟΦΗ - ΕΞΕΛΙΞΗ-      Στα χρόνια του σουλτάνου Μουράτ του Β΄ (1421-1451) υποχρεώνεται ο πατέρας του Ιωάννης, για να διατηρήσει την αυθεντία στην Κρούγια, να παραδώσει ως ομήρους τους 4 γιους του σ’ αυτόν, οι οποίοι και θα ανατραφούν κατά τις τουρκικές συνήθειες στην σουλτανική αυλή της Αδριανουπόλεως. Εκεί, χριστιανοί αυτοί, εξισλαμίζονται. Ο Μουράτ Β' εκτιμώντας τα χαρίσματα του Γεωργίου (ομορφιά, ευρωστία, γενναιότητα) τον συνεκπαιδεύει με τον διάδοχο του θρόνου, τον μετέπειτα Μωάμεθ Β' τόν Πορθητή της Κων/πόλεως. Ο Σουλτάνος θαυμάζοντας την παλληκαριά του, του προσέδωσε την τουρκική ονομασία «Ισκεντέρ μπέη» (Σκεντέρμπεη), που στα ελληνικά σημαίνει «Αλέξανδρος ηγεμών ή Μέγας Αλέξανδρος».    Η ανάμνηση όμως της Κρούγιας, η πληροφορία του θανάτου του πατέρα του πρώτα και κατόπιν της μητέρας του, δεν τον άφησαν ήσυχο. Με την πρώτη ευκαιρία λιποτακτεί από τον Τούρκικο Στρατό και ξαναπαίρνει το χριστιανικό όνομα Γεώργιος.  Νυμφεύεται την θυγατέρα του Αριανίτου, Ανδρονίκη Κομνηνή, και το 1443 κηρύσσει την επανάσταση εναντίον του Τούρκου κατακτητού. Ελευθερώνει την Κρούγια με τα 300 παλληκάρια του και αμέσως εισέρχεται στον Καθεδρικό Ναό της και ψάλλει ο ίδιος και οι συνακόλουθοί του Δοξολογία ευχαριστήριο προς τον Θεό. Διατάζει να υψωθεί στα κάστρα της ο δικέφαλος αετός με φόντο πορφυρό ως έμβλημά του, που ήταν, τι άλλο παρά , η πολεμική σημαία του Βυζαντίου. Συνήθιζε να φοράει το αρχαίο ελληνικό μακεδονικό κράνος με το διπλό κέρατο. Η μία μάχη ακολουθεί την άλλη για να κρατήσει ελεύθερη την Επαρχία του από τους τυρράνους. Πεθαίνει στις 17 Ιανουαρίου του 1468, σε ηλικία 64 ετών από πυρετό που προκλήθηκε από ελονοσία. Θάφτηκε στο Ναό του Αγίου Νικολάου στο Αλέσσιο (αρχαία Λισσός). Τον διαδέχθηκε ο υιός του Ιωάννης Καστριώτης. -ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ-     Οι αγώνες του Γεωργίου Καστριώτου ήταν αγώνες Ορθοδόξου Χριστιανού ηγέτου εναντίον των Τούρκων για να κρατήσει την Επαρχία του ελεύθερη. Ήταν Ηπειρώτης Έλληνας, όπως αδιάψευστα διακηρύσσουν οι ακόλουθες Ιστορικές Πηγές, που αποτελούν μνημειώδη ντοκουμέντα : Ο Marini Barletii, πρώτος του Βιογράφος από την Σκόδρα (αρχές 16ου μ.Χ. αι.), τον αποκαλεί «Ηπειρώτη πρίγκηπα» και «Ηγεμόνα των Ηπειρωτών», ενώ ολόκληρη η βιογραφία αναφέρεται μόνο σε Ηπειρώτες και καθόλου σε Αλβανούς. Επίσης, ο ίδιος ο Σκεντέρμπεης απευθυνόμενος προς τον ηγεμόνα του Τάραντα Ιωάννη Αντώνιο και προδίδοντας έτσι την καταγωγή και τα αληθινά του αισθήματα, γράφει : «οι προπάτορες ημών ήσαν Ηπειρώτες , εκ των οποίων ηγέρθη εκείνος ο Πύρρος του οποίου την ορμήν μόλις οι Ρωμαίοι ηδυνήθησαν να αντικρούσουν». Παρομοίως ως απόγονος των Ηπειρωτών και όχι των Ιλλυριών αναφέρει σε επιστολή του προς τον Ιταλό Ursini το 1460. Ακόμη προς τον Βασιλιά Αλφόνσον, μονάρχη της Αραγόνος, Νεαπόλεως και Σικελίας γράφει: «Τω λαμπροτάτω και κραταιώ Βασιλεί Αλφόνσω, Μονάρχη της Αραγόνος, Νεαπόλεως και Σικελίας, Σκεντέρμπεης Πρίγκιψ των Ηπειρωτών χαίρειν τε και ευ πράττειν». Ομιλώντας ενώπιον του Πάπα Παύλου Β' τονίζει: «Μετά την υποδούλωσιν της Ασίας και της Ελλάδος, μετά την σφαγήν των ηγεμονικών γόνων της Κων/πόλεως, της Τραπεζούντος… και την ερήμωσιν μεγίστου μέρους της Μακεδονίας και της Ηπείρου, απέναντι του αγρίου κατακτητού του αγωνιζομένου να συντρίψη τον σταυρόν, να ανυψώση επί του Καπιτωλίου την ημισέληνον και να πληρώση δούλων τον κόσμον όλον … μόνος εγώ ίσταμαι μετά των λειψάνων των στρατιωτών μου και μετά της μικράς μου επικρατείας…». Υπήρξε κάτοχος της Ελληνικής Παιδείας και Γλώσσας, αφού από το μετερίζι του στέλνονταν έγγραφα γραμμένα στην Ελληνική γλώσσα. Επιπλέον ο Τούρκος βιογράφος του Αλή Πασά, Αχμέτ Μουφίτ, γράφει για τον Καστριώτη: «το έτος 1443 δραπέτευσε από το οθωμανικό στρατόπεδο του Μοράβα ο Έλληνας ηγεμόνας Καστριώτης και πήγε στην έδρα των προγόνων του, την Κρόια».   Ιταλικές, Αγγλικές και Σουηδικές αναφορές θεωρούν τον Σκεντέρμπεη Έλληνα. Έτσι ο Ιταλός A. Salvi στην τραγωδία του (1718) τον αναφέρει ως Έλληνα (Greco). Ο Άγγλος C. Randall το 1810 τον αποκαλεί Έλληνα Ήρωα (Grecian Hero) και οι Σουηδοί Barrau αρχικά και Rudbeck αργότερα (1835) θεωρούν τον Γ. Καστριώτη Έλληνα. Η Ιστορία του Γάλλου ιστορικού Παγανέλ (Paganel: Histoire de Scanderbey), που εκδόθηκε στο Παρίσι το 1855 τον αναφέρει ξεκάθαρα ως Έλληνα. Θέλετε και μια Αλβανική παραδοχή της Ελληνικής Ηπειρωτικής καταγωγής του Σκεντέρμπεη; Το αλβανικό γραμματόσημο του 1968, συμπληρώνοντας εκείνη την χρονιά 500 έτη από τον θάνατό του, παρουσιάζει το εξώφυλλο της προαναφερθείσης Ιστορίας του Barletii, που αναγράφεται σ’ αυτό καθαρά, ότι ήταν Ηπειρώτης Πρίγκιπας (Epirotarum Principis) και όχι Αλβανός η Ιλλυριός. Γράφει το εξώφυλλο : «HISTORIA DE VITA ET GESTIS SCANDERBEGI EPIROTARUM PRINCIPIS». Επομένως, ορθώς ο Δανός Φραντς Ντε Ζεσσέν, στρατιωτικός ανταποκριτής της εφημερίδος «Le Temps» των Παρισίων, αμφιβάλλει για την αλβανική καταγωγή του Καστριώτου, τονίζοντας σε διάλεξή του : «Ζήτημα δε είναι, εάν και αυτός ο Σκεντέρμπεης δύναται να θεωρηθή Αλβανός, αφού ήτο υιός του Έλληνος μεγιστάνος Ιωάννου Καστριώτου και Σερβίδος πριγκιπίσσης». Τέλος     Η Ιστορία περίτρανα αποδεικνύει αβίαστα την Ελληνικότητα του Γεωργίου Ιωάννου Καστριώτου. Η όποια προσπάθεια πλαστογραφήσεως και φαλκιδεύσεως της Ιστορίας έρχεται ώρα που φανερώνεται και ξεσκεπάζεται . Διότι , «μεγάλη η αλήθεια και υπερισχύει » (Α' 'Εσδρας 4,41).

Gjergj Kastrioti i ashtuquajturi Skenderbe Shqiptar apo Grek????? Prejardhja- Gjyshi i tij që ishte Konstandin Kastrioti (+1390), hegjemon i Imathisë dhe i Kastoriasë (Kostur). I biri i Konstandinit ishte Joan Kastrioti, arkondi i Krujës (Krias), me bashkëshorte të tij serben Vojsavën. Sollën në jetë 9 fëmijë me rradhë (1404) Gjeorgjio Kastrioti. Edukimi – Zhvillimi Në vitet e sulltanit Murat i II-të (1421-1451) u detyrua i ati i tij Joani, që të ruajë zotërimin e Krujës të dorëzojë pengj 4 prej djemve të tij, të cilët do të riten sipas zakoneve turke në oborrin e sulltanit të Andrianupolit. Atje, këta të krishterë, u konvertuan në myslymanë. Murati i II-të duke vlerësuar dhuntitë e Gjeorgjit (bukurinë, forcën, trimërinë) e bashkëstërviti me pasaardhësin e fronit Mehmetin e II-të pushtuesin e Konstandinupojës. Sulltani duke u mrekulluar me trimërinë e tij, i dha emërtimin turk “Iskender Bej” (Skenderbej), që në greqisht do të thotë “hegjemoni Aleksandër ose Aleksandëri i Madh”. Por kujtimi i Krujës, lajmi i vdekjes së të atit në fillim dhe më pas vdekja e nënës së tij, nuk e lanë të qetë. Me rastin e parë braktis Ushtrinë Turke dhe rimerr emrin e tij të Krishter Gjeorgjio. Martohet me të bijën e Arianitit, Andronikin Komnini, dhe më 1443 shpall revolucionin kundër pushtuesit Turk. Çliron Krujën me 300 trimat e tij dhe hyn në Tempullin Katedrale të saj dhe ai vetë së bashku me shoqëruesit psalën Dhoksologji falenderuese ndaj Zotit. Urdhëron që të ngrihet në kështjellat e saj shqiponja dy krenare me sfond të kuq si simbol i tij, që ishte, asgjë tjetër, veçse flamuri Bizantin në kohë lufte. Kishte si zakon që të mbante veshur një helmetë të lashtësisë greke maqedonase me një dybrirësh. Një betejë pason tjetrën që të mbajë të lirë Zonën e tij nga tiranët. Vdes më 17 Janar 1468 në moshën 64 vjeçare nga temperatura që ju shkakëtua nga malarja. U varros në Kishën e Shën Nikollës në Alessia (Lissosi i lashtë sot Lezha). Trashëgimtar i tij në fron ishte djali i tij Joan Kastrioti. Kombësia Betejat e Gjeorgjio Kastriotit ishin beteja të një udhëheqësi të Krishter Orthodhoks kundër Turqve që të mbante zonën e tij të lirë. Ishte një Grek Epirot, siç dëshmojnë në mënyrë të pa kontestueshme Burimet Historike, që përbëjnë dokumeta monumentale: ·        Marin Barleti, biografi i parë i tij nga Shkodra (fillimi i shek të 16-të pas Krishtit), e quan “Princ Epirot” dhe “Higjemon të Epirotëve”, ndërsa e gjithë bigrafia e tij i rreferohet vetëm tek Epirotët dhe aspak tek Shqiptarët. ·        Gjithashtu, vetë Skenderbeu, duke ju drejtuar Higjemonit të Tarantës Joan Andonit dhe duke treguar kështu dhe ndjenjat e tij të vërteta, shkruan: “etërit tanë pararendës ishin Epirotë, nga të cilët doli ai Pirro të cilit vrrullin vetëm Romakët mundën ta përballojnë” ·        Në të njejtën kohë si pasaardhës të Epirotëve dhe jo të Ilirëve përmendet në letrën e tij drejtuar Italianit Ursini më 1460. ·        Për më tepër, drejtuar Mbretit Alfons, udhëheqësit të Aragonës, Neapoleos(Napolit) dhe Siçelisë shkruan: “Mbretit të stërndritshëm dhe të fuqishëm Alfonso, Monarkut të Aragonës, Neapoleos dhe Siçelisë, Skënderbeu Princ i Epirit përshëndet dhe qofsh shëndoshë”. ·        Duke folur para Papa Pavllit të II-të thekson: “Pas nënshtrimit të Azisë dhe të Greqisë, pas masakrimit të familjeve higjemonike të Konstandinupojës, të Trapezuntës .. dhe shkrretimit të shumicës së territorit të Maqedonisë dhe Epiriti, kundër pushtuesit të egër që lufton të dërmojë kryqin, të ngrerë në Kapitol gjysmëhënën dhe të kthejë botën e tërë në rrobëri... vetëm unë qëndroj me lipsanet e ushtarëve të mi dhe me mbizotërimin tim të vogël...”. ·        Ishte zotërues i Gjuhës dhe Arsimit Grek, pasi nga meterizi i tij dërgoheshin shkresa, dokumente të shkruara në gjuhën Greke. ·        Biografi Turk i Ali Pashës, Ahmet Mufiti, shkruan për Kastriotin: “në viti 1443 ja mbathi nga ushtria osmane e Moravës higjemoni  Kastrioti dhe shkoi në fronin e paraardhësve të tij, Krujën”. ·        Burimi Italiane, Angleze dhe Suedeze e konsiderojnë Skendërbeun Helen. Kështu Italiani A Salvi në tragjedinë e tij (1718) e përmend si Helen (Greco). Anglezi C Randall më 1810 e quan Hero Grek (Grecian Hero) dhe Suedezi Barraz në fillim dhe Rudbeck më vonë (1835) e konsideron Gj Kastriotin Helen. ·        Historia e historianit Francez Paganel: Histoire de Scanderbey), e cila u publikua në Paris më 1855 e përmend qartë si Helen. ·        Donë dhe një pohim shqiptar të origjinës Heleno Epirote të Skenderbut? Pulla shqiptare e 1968, e cila u krijua për 500 vjetorin nga vdekja e tij, paraqet kopertinën e Historisë së Barletit që u përmend dhe më lart, në të cilën përmendet pastër se ishte Princ Epirot (Epirotarum Principis) dhe jo Shqiptar apo Illir. Shkruan kopertina. «HISTORIA DE VITA ET GESTIS SCANDERBEGI EPIROTARUM PRINCIPIS». ·        Kështu pra drejt Danezi Franz De Zessen korrespondent ushtarak i gazetës “Le Temps” të Parisit, dyshon për prejardhjen shqiptare të Kastriotit duke theksuar në fjalën e tij: “Çështja nuk është nëse dhe ky Skëndërbeu mund të konsiderohet Shqiptar, pasi ishte biri i një  finsiku Helen, Joan Kastriotit dhe i një princeshe Serbe”. Fund. Historia në mënyrën më të dukshme vërteton prejardhje e Helene të padiskutueshme të Gjeorgjio Joan Kastriotit. Çdo përpjekje për të fallcifikuar  dhe shtrembëruar Historinë vjen çasti që zbulohet dhe demaskohet. Sepse “e vërteta është e madhe dhe mbizotëron” (1 Esdra 4,41)

πηγή

Παιδαγωγός! - Mësuesi/ja e vërtetë!

Παιδαγωγός Καθώς στεκόταν μπρος στην τάξη της την Ε’ δημοτικού, την πρώτη ημέρα του σχολείου η κυρία Τζοβάννα είπε στα παιδιά ένα ψέμα. Όπως οι περισσότερες δασκάλες, κοίταξε τους μαθητές της και είπε ότι τους αγαπούσε όλους το ίδιο. Αλλά αυτό ήταν αδύνατον, διότι εκεί στην μπροστινή σειρά, βυθισμένο στο κάθισμά του ήταν ένα μικρό αγόρι, ο Μάνος Μανούσας… Η κυρία Τζοβάννα είχε παρακολουθήσει τον Μάνο την προηγούμενη χρονιά και είχε προσέξει ότι ο Μάνος δεν έπαιζε καλά με τα άλλα παιδιά. Τα ρούχα του ήταν τσαλακωμένα. Πάντα φαινόταν ότι χρειαζόταν μπάνιο. Και ο Μάνος μπορούσε να είναι πολύ δυσάρεστος. Στο σχολείο που δούλευε η κυρία Τζοβάννα έπρεπε να επιθεωρήσει του κάθε μαθητού το ιστορικό. Άφησε του Μάνου το ιστορικό να το διαβάσει τελευταίο. Όταν όμως διάβασε το ιστορικό που έγραφαν οι προηγούμενες δασκάλες έμεινε έκπληκτη! Η δασκάλα της Α’ δημοτικού έγραφε: «Ο Μάνος είναι ένα φωτεινό παιδί με έτοιμο πάντα το χαμόγελο. Κάνει τις εργασίες του σωστά και προσεγμένα, και έχει καλούς τρόπους… είναι χαρά να τον έχουμε κοντά μας». Η δασκάλα της Β’ δημοτικού έγραφε: «Ο Μάνος είναι άριστος μαθητής. Αγαπητός από τους συμμαθητές του, αλλά φαίνεται προβληματισμένος εξ αιτίας της μητέρας του που έχει μια ανίατη ασθένεια, η ζωή στο σπίτι θα είναι δύσκολη». Η δασκάλα της Γ’ δημοτικού έγραφε: «Ο θάνατος της μητέρας του ήταν πολύ σκληρός και οδυνηρός για αυτόν. Προσπαθεί να κάνει καλά τις εργασίες του, αλλά ο πατέρας του δε δείχνει πολύ ενδιαφέρον. Η ζωή του σπιτιού σύντομα θα τον επηρεάσει εάν δε παρθούν ορισμένα μέτρα». Η δασκάλα της Δ’ δημοτικού έγραφε: «Ο Μάνος έχει αποσυρθεί και δεν δείχνει ενδιαφέρον για το σχολείο. Δεν έχει πολλούς φίλους και πολλές φορές κοιμάται στην τάξη». Διαβάζοντας όλα αυτά η κυρία Τζοβάννα κατάλαβε το πρόβλημα και ντράπηκε πολύ για τον εαυτό της. Αισθάνθηκε ακόμη χειρότερα, όταν οι μαθητές της της έφεραν χριστουγεννιάτικα δώρα. Όλα ήταν διπλωμένα σε πολύχρωμα χαρτιά με ωραίους φιόγκους, εκτός από του Μάνου. Το δώρο του ήταν άγαρμπα διπλωμένο σε μια καφετιά χοντρή σακούλα του μανάβη. Η κυρία Τζοβάννα δυσκολεύτηκε να το ανοίξει εν μέσω των άλλων δώρων. Μερικά παιδιά άρχισαν να γελάνε όταν έβγαλε από τη σακούλα ένα βραχιόλι που λείπανε μερικές από τις ψεύτικες αδαμάντινες χάντρες και ένα μπουκάλι ένα τέταρτο γεμάτο άρωμα. Αλλά έπνιξε τα γέλια των μαθητών καθώς είπε θαυμαστικά πόσο όμορφο ήταν το βραχιόλι φορώντας το στο χέρι της και βάζοντας μερικές σταγόνες στον καρπό του χεριού της. Ο Μάνος έμεινε λίγο παραπάνω στο σχολείο στο σχόλασμα για να πει «κυρία Τζοβάννα σήμερα μυρίζατε όπως ακριβώς μύριζε η μαμά μου». Όταν έφυγαν τα παιδιά έκλαιγε για περίπου μισή ώρα. Από εκείνη την ημέρα η κυρία σταμάτησε να διδάσκει ανάγνωση, γραφή και αριθμητική. Έδειχνε ιδιαίτερη προσοχή στο Μάνο. Καθώς δούλευε μαζί του το μυαλό του ζωντάνευε. Όσο πιο πολύ τον ενθάρρυνε τόσο πιο γρήγορα ανταποκρινόταν. Έως το τέλος του χρόνου ο Μάνος είχε γίνει ένα από τα πιο έξυπνα παιδιά της τάξης του, και παρόλο το ψέμα ότι θα αγαπούσε όλα τα παιδιά το ίδιο η κυρία Τζοβάννα ευνοούσε τον Μάνο ιδιαίτερα. Μετά από ένα χρόνο βρήκε ένα σημείωμα κάτω από την πόρτα της. Ήταν από τον Μάνο. Της έλεγε ότι ακόμη ήταν η καλύτερη δασκάλα που είχε ποτέ στη ζωή του. Πέρασαν έξι χρόνια πριν πάρει άλλο σημείωμα από τον Μάνο. Της έγραφε ότι τελείωσε το Λύκειο και ήταν τρίτος στην τάξη του, και ότι ακόμη ήταν η καλύτερη δασκάλα που είχε ποτέ στη ζωή του. Μετά τέσσερα χρόνια πήρε άλλο ένα σημείωμα που της έλεγε ότι παρόλο που τα πράγματα ήταν αρκετά δύσκολα κατάφερε να επιμείνει και να συνεχίσει τις σπουδές του, και ότι σύντομα θα αποφοιτούσε από το πανεπιστήμιο με τις μεγαλύτερες διακρίσεις. Την διαβεβαίωνε ότι αυτή ήταν η πιο αγαπητή δασκάλα που είχε σε όλη του την ζωή. Πέρασαν ακόμη τέσσερα χρόνια και έφτασε ακόμα άλλο ένα γράμμα. Αυτή τη φορά εξηγούσε ότι αφού πήρε το δίπλωμά του αποφάσισε να προχωρήσει πιο πολύ και να κάνει διδακτορικό. Στο γράμμα εξηγούσε ότι αυτή παρέμεινε η πιο καλή και αγαπητή δασκάλα που είχε ποτέ στη ζωή του. Μα τώρα το όνομά του ήταν πιο μακρύ Dr. Εμμανουήλ Σ. Μανούσος. Η ιστορία δεν τελείωνε εκεί. Υπήρξε ακόμη ένα γράμμα εκείνη την άνοιξη. Ο Μάνος της ανακοίνωνε ότι είχε γνωρίσει μια υπέροχη κοπέλα την οποία θα παντρευόταν. Της εξηγούσε ότι ο πατέρας του είχε πεθάνει πριν μερικά χρόνια και αναρωτιόταν αν θα συμφωνούσε να παραβρεθεί στο γάμο και να καθόταν στη θέση της μητέρας του γαμπρού. Βεβαίως η κυρία Τζοβάννα δέχτηκε. Μαντέψτε! Στο γάμο φορούσε εκείνο το βραχιόλι που της είχε δωρίσει κάποια Χριστούγεννα – χρόνια πίσω. Ναι, εκείνο το βραχιόλι που έλειπαν οι αδαμάντινες πέτρες. Και βεβαιώθηκε ότι φορούσε το ίδιο άρωμα που θυμόταν ότι φορούσε η μητέρα του Μάνου στα τελευταία τους Χριστούγεννα μαζί. Όταν συναντήθηκαν αγκαλιάστηκαν με στοργή. Ο κύριος Μανούσος ψιθύρισε στο αυτί της κυρίας Τζοβάννας «Σας ευχαριστώ κυρία Τζοβάννα που πιστεύατε σε μένα. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ που με κάνατε να νιώθω σπουδαίος και μου δείξατε πως εγώ μπορούσα να διαφέρω». Η κυρία Τζοβάννα με δάκρυα στα μάτια ψιθύρισε: «Μάνο μου λάθος κατάλαβες. Εσύ ήσουν που δίδαξες σε εμένα πώς να διαφέρω. Δεν ήξερα πώς να διδάσκω μέχρι που σε γνώρισα». Σε παρακαλώ να θυμάσαι πως ό,τι κι αν κάνεις, όπου κι αν πας θα έχεις την ευκαιρία να αγγίξεις ή και να αλλάξεις τη σκοπιά, την άποψη ενός ανθρώπου. Και όταν το κάνεις σε παρακαλώ προσπάθησε να την κάνεις θετική.

Pedagog=Edukues Pasi qëndronte para klasës së 5-të gjatë ditës së parë të shkollës mësuese  Xhoana ju tha fëmijëve një gënjeshtër. Si shumica e mësuese ve, i pa nxënësit dhe ju tha që i donte të gjithë njësoj. Por kjo ishte e pamundur sepse atje në bangën e parë, i zhytur në karrigen e tij ishte një djalë i vogël, Mano Manusa... Mësuese  Xhovana kishte ndjekur Manon vitin e kaluar dhe kishte vënë re se ai nuk luante mirë me fëmijët e tjerë. Rrobat e tij ishin të zhubrosura. Gjithmonë dukej që i duhej një banjo. Manoja mund të ishte shumë i pakëndshëm. Në shkollën që punonte mësuese  Xhovana duhej të inspektonte historikun e çdo nxënësi. Historikun e Manos e la që ta lexonte në fund. Por kur lexoi Historikun që shkruanin mësueset para saj mbeti e çuditur! Mësuesja e klasës së 1-rë fillore shkruante: “Manoja është një djalë si dritë, me buzëqeshjen gjithmonë në fytyrë. Bën detyrat e tij drejt dhe me kujdes dhe ka sjellje të mirë... është kënaqësi që ta kemi pranë”. Mësuesja e klasës së 2-të shkruante: “Manoja është një nxënës i shkëlqyer. Nxënësit e tjerë e duan, por duket se diçka e shqetëson për shkak të nënës së tij që ka një sëmundje të pashërueshme, jeta në shtëpinë e tij është e vështirë” Mësuesja e klasës së 3-të shkruante: “Vdekja e nënës së tij ishte shumë e ashpër dhe e hidhur për të. Përpiqet që të bëjë mirë detyrat e tij, por i ati i tij nuk tregon shumë interes. Jeta e shtëpisë shpejt do të ndikojnë nëse nuk merren masa”. Mësuesja e klasës së 4-ët shkruante: Manoja është tërhequr dhe nuk tregon interes për shkollën. Nuk ka shumë miqë dhe shpesh herë fle në klasë”. Duke lexuar këto mësuesja Xhovana kuptoi problemin dhe i erdhi turp nga vetja e saj. U ndje akoma më keq kur nxënësit i sollën dhurata për Krishtlindje. Të gjitha ishin të paketuara me letra me ngjyra dhe me fiongo, përveç dhuratës së Manos. Dhurata e tij ishte e mbështjellë keq me në një qese të trashë kafe si ato që përdoren në dyqani i frutave. Mësuese  Xhovana u vështirësua që ta hapte në mes të dhuratave të tjera. Disa fëmijë filluan të qeshin kur nxorri nga qesja një byzylyk me gurë fallco dhe një shishe që ishte e mbushur deri në çereku i saj. Por i mbyti të qeshurat e nxënësve pasi u shpreh me çudi se sa i bukur ishte byzylyku duke e veshur në dorën e saj dhe duke hedhur disa pika nga aroma në kyçin e saj. Manoja qëndroi pak më tepër në shkollë pas mësimit që të thoshte “zysh Xhovana sot  ju mbanit një erë ashtu si mamaja ime”. Kur ikën fëmijët qante për pothuajse gjysmë ore. Që prej asaj dite mësuesja ndaloi së mësuari lexim, shkrim dhe matematikë. I tregonte shumë kujdes Manos. Pasi punonte me të mendja e tij ngjallej. Sa më tepër e inkurajonte aq më  shpejt reagonte. Deri në fund të vitit Manoja ishte bërë një prej fëmijëve më të zgjuar të klasës së tij, dhe mgjth  gënjeshtrës se i donte të gjithë   zysh Xhovana nënkuptonte Manon në veçanti. Pas një viti gjeti një shënim poshtë derës së saj. Ishte nga Manoja. I thoshte që ishte mësuesja më e mirë dhe që nuk do ta harronte kurrë në jetën e tij. Kaluan gjashtë vjet para se marrë një tjetër letër nga Manoja. I shkruante se mbaroi Liceun dhe ishte i treti në klasën e tij, dhe se ishte mësuesja më e mirë që kishte ndonjëherë në jetën e tij. Pas katër vjetësh mori një letër tjetër që i thoshte se mgjth se gjërat ishin të vështira arriti të këmbëngulte dhe të vazhdonte studimet e tij dhe shpejt do të mbaronte Universitetin me të gjitha nderimet. E siguronte që ajo ishte mësuesja më e dashur që kishte në jetën e tij. Kaluan dhe katër vjetë të tjerë që të të merrte një letër. Kësaj here shpjegonte se ai pasi mori dipllomën e tij vendosi të vazhdojë më tepër dhe të mbarojë një doktoraturë. Në letër i shpjegonte se ajo mbetej mësuesja më e mirë dhe më e dashur që kishte në jetën e tij. Por tashmë emri i tij ishte Dr. Emanuil S Manousos. Historia nuk ndalon atje. Kishte dhe një letër tjetër në atë pranverë. Manoja e lajmëronte se kishte njohur një vajzë të mrekullueshme me të cilën do të martohej. I shpjegonte se i ati i tij kishte vdekur para pak vitesh dhe pyeste veten nëse do të ishte dakort që të ishte në dasmë dhe të qëndronte në vendin e nënës së dhendërit. Sigurisht që mësuese  Xhovana pranoi. Gjejeni! Në dasmë kishte veshur byzylykun që i kishte dhuruar për Krishtlindje vite më parë Manoja. Po atë byzylyk nga i cili mungonin gurët prej diamanti. Por dhe aromën që mbante nëna e tij në Krishtlindjet e fundit që ishin bashkë. Kur u takuan u përqafuan me dhembshuri. Zotëria Manuso i pëshpëriti në vesh mësuese  Xhovanës “ Ju falenderoj mësuese Xhovana që besuat në mua. Ju falenderoj shumë që më shtytë të ndjehem i rëndësishëm dhe më treguat që mund të jem i ndryshëm”. Mësuese  Xhovana me lot në sy filloi të përshpëritë: “Mano e ke kuptuar gabim. Ti ishe ai që më mësove mua si të jem ndryshe. Nuk dija të jepja mësim der sa të njoha ty”. Të lutem të mbash mend se çfarë do që të bësh, kudo që të shkosh do të kesh mundësinë që të prekësh apo të ndryshosh këndvështrimin, opinionin e një njeriu. Kur ta realizosh kujdesu, përpiqu që të jetë pozitiv.