Αι παραμοναί της Ελληνικής Επαναστάσεως

Γεώργιος Δροσίνης

 Ο πατέρας μου κατήγετο από εν χωρίον της Παρνασσίδος. Είχεν αποκατασταθή εις την Άμφισσαν και έκαμνεν εκεί τον πραγματευτήν μέχρι του έτους 1807. Τότε ηναγκάσθη έξαφνα να φύγη δια νυκτός και να καταφύγη εις την Ιθάκην, δια τον εξής λόγον : Ένας τούρκος αγάς εκ των προκρίτων της Αμφίσσης ηγόρασε πολλάς πραγματείας από τον πατέρα μου, τας οποίας δεν επλήρωσεν αμέσως, ηρνήθη δε και κατόπιν να πληρώση. Ο πατέρας μου επέμενεν εις το δίκαιόν του και έφερε την υπόθεσιν εις τον τούρκον δικαστήν, τον κατήν. Αλλ' ο αγάς, ζητών πάντοτε πρόφασιν, εθεώρησε την υπόληψίν του προσβληθείσαν και τόσον εξηγριώθη, ώστε ηπείλησεν, ότι θα φονεύση τον πατέρα μου και θα καύση το μαγαζί του. Και επειδή δεν ήθελε πολύ, δια να εκτελέση την απειλήν του, ο πατέρας μου ανησυχών όχι τόσον περί του εαυτού του, όσον περί της μητρός μου, του μικροτέρου αδελφού μου και εμού, μας επήρε μίαν νύκτα του Νοεμβρίου σκοτεινήν, επήρε και τας πολυτιμοτέρας πραγματείας του και κατέβημεν εις το Γαλαξείδιον και απ' εκεί δια του πλοίου ενός κουμπάρου του μετά δύο ημερών ταξίδιον εφθάσαμεν εις την Ιθάκην. Τότε ήμην μόλις οκτώ ετών, αλλ' ενθυμούμαι πολύ καλά το δυσάρεστον εκείνο ταξίδιον. Εις την Ιθάκην είχαμεν πλήρη ασφάλειαν και συγγενείς εκεί από την μητέρα μου, οι οποίοι μας εβοήθησαν εις την αρχήν, και ολίγον κατ' ολίγον έστρωσαν αι εργασίαι του πατέρα μου και επήραν καλόν δρόμον. Αλλά τούτο δεν ελάττωσε την διαρκή λύπην, που τον κατείχεν, ότι άφησε την πατρίδα του, και έβραζε μέσα του κρυμμένον το μίσος εναντίον των τούρκων, μίσος πατροπαράδοτον, που το εδυνάμωσεν η τελευταία αυτή περίστασις.

     Εις την Ιθάκην ο πατέρας μου εφρόντισε πως να εκπαιδεύση τον αδελφόν μου Θανάσην και εμέ. Ο Θανάσης ήτο τρία έτη μικρότερός μου και ο πατέρας μου τον ήθελε να γίνη παπάς· εμένα ήθελε να με κάμη πραγματευτήν, βοηθόν εις την εργασίαν του. Μας έστελλεν εις ενός γέροντος διδασκάλου το σπίτι, όπου μαζί με πέντ' εξ άλλα παιδιά εμανθάναμεν ανάγνωσιν και γραφήν, κατήχησιν και ιστορίαν. Ο διδάσκαλος αυτός δεν ήτον πολυμαθής και σοφός, είχεν όμως πολύ ζήλον και εκτός τούτου δεν περιωρίζετο εις το να μας μάθη ξερά γράμματα, αλλά εφρόντιζε πως να μας εμπνεύση δύο μεγάλα αισθήματα, αγάπην προς την αρετήν και αφοσίωσιν προς την πατρίδα. Τον ενθυμούμαι ακόμη κοντόν, σκυφτόν, με τα άσπρα του γένεια, με τα μικρά του μάτια και τα μεγάλα γυαλιά εις την μύτην, με την φαλακράν κεφαλήν του, που την εσκέπαζε διαρκώς μαύρος σκούφος. Τον ενθυμούμαι, πως ήναπτεν η όψις του η γεροντική,πως εσπιθοβολούσαν τα μάτια του, όταν μας ωμιλούσε δια την πατρίδα μας την δουλωμένην. Μας διηγείτο πως ήτο μεγάλη εις τους παλαιούς χρόνους, πως αυτή ήτο πρώτη εις τον πολιτισμόι, όταν οι άλλοι όλοι ήσαν βάρβαροι. Και ανεστηλώνετο έξαφνα και εφαίνετο νεώτερος, όταν μας παρίστανε τον Λεωνίδαν πολεμούντα εις τας Θερμοπύλας, τον θεμιστοκλέα τρέποντα εις φυγήν τον περσικόν στόλον εις το στενόν της Σαλαμίνος, τον μέγαν Αλέξανδρον κατακτώντα την Ασίαν. Και εχαμήλωνε την κεφαλήν και δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια του, όταν ήρχετο έπειτα εις τα μαύρα έτη της Ελληνικής ιστορίας : την πτώσιν της Κωνσταντινουπόλεως, τον Θάνατον του τελευταίου Παλαιολόγου, την κατάκτησιν των τούρκων.

- Εχάθη πλέον η Ελλάς, έλεγε με αναστεναγμόν, κατήντησε, ταπεινή σκλάβα των τούρκων αυτή η βασίλισσα της Ανατολής. Αλλ' έξαφνα ανεσήκωνε την κεφαλήν, ωσάν να ήκουε μακρινήν φωνήν, εκάρφωνε τα βλέμματα υψηλά προς τον τοίχον, ωσάν να διέκρινε μακρινόν σημείον, και με φωνήν ζωηράν και με όψιν φωτισμένην από ενθουσιασμόν επρόσθετεν :

- Όχι, όχι ! δεν είναι μακριά η ημέρα της ελευθερίας. Ο σπόρος του Ρήγα θα φυτρώση και σεις θα θερίσετε τον καρπόν όχι με δρέπανα αλλά με σπαθιά. Να ειπήτε τον θούριόν του τώρα και έπειτα να σχολάσετε. Και ο γέρων διδάσκαλος με φωνήν τρέμουσαν από συγκίνησιν απήγγελλε τους φλογερούς στίχους, και ημείς όλοι μαζί τους επαναλαμβάναμεν :

--Ως πότε, παλληκάρια, να ζώμεν στα στενά, μονάχοι σαν λιοντάρια στις ράχες, στα βουνά !

Αλλά και εις το σπίτι ο πατέρας μου, αν και δεν ήξευρεν ιστορίαν, μας ωμιλούσε όμως δια σύγχρονα η χθεσινά πράγματα, δια τους αγώνας των Σουλιωτών, δια την αποτυχίαν της επαναστάσεως του Ι770, δια τον ήρωα Λάμπρον Κατσώνην και τον μάρτυρα Ρήγαν Φεραίον, δια τας φοβεράς σκληρότητας των τούρκων. Μας έλεγεν ότι η κατάστασις αυτή δεν ημπορεί να διαρκέση πλέον επί πολύ και ίσως εις τας ημέρας ημών των νέων ήτο γραμμένον να ελευθερωθή η Ελλάς. Και η μητέρα μου ακόμη μας είχε μάθει εις την προσευχήν μας το βράδυ κοντά εις τα άλλα να προσθέτωμεν και την παράκλησιν :

- Παναγία μου, να ελευθερώσης την πατρίδα μας !

Και δεν ηξεύρω διατί, όταν έλεγα τα λόγια αυτά εμπρός εις τας εικόνας, ησθανόμην κάτι εις όλον μου το σώμα, ωσάν να μ' έβρεχεν έξαφνα παγωμένον νερόν. Από τα 1814 ήρχισα να βοηθώ τον πατέρα μου εις την εργασίαν του Όλην την ημέραν έμενα εις το μαγαζί μας κάτω εις την προκυμαίαν και μόνον όταν ενύκτωνε επηγαίναμεν εις το σπίτι. Άνθρωποι πολλοί ήρχοντο εις το μαγαζί˙ οι περισσότεροι δια ν' αγοράσουν πραγματείας, μερικοί δια να ιδούν τον πατέρα μου και να συνομιλησουν ολίγον. Εγώ άμα έβλεπα, κανένα εις την θύραν, ευθύς εκάρφωνα το βλέμμα επάνω του. Και αν μεν έβλεπα ότι έρχεται δια ν' αγοράση τίποτε, έτρεχα να τον περιποιηθώ, αν όμως ήρχετο με τον σκοπόν απλής επισκέψεως και συνομιλίας, εγύριζα από το άλλο μέρος τα μάτια σ μου δυσαρεστημένος, ότι ήρχετο να μας χασομερήση αδίκως. Με μεγάλην περιέργειαν λοιπόν είδα ένα πρωί τον πρώτον άνθρωπον, που εμβήκεν εις το μαγαζί μας. Ήτον μεσόκοπος με μαύρα γένεια, σκεπασμένος με μακρόν, χονδρόν επανωφόρι και εις την κεφαλήν εφορούσε καλογηρικόν σκούφον. Εφαίνετο ότι ήτον ξένος και ότι ήρχετο από ταξίδι. Άμα τον είδα είπα μέσα μου :

- Εδώ θα κάνωμε καλή δουλειά ! Και έτρεξα γελαστός να τον προαπαντησω. Αυτός όμως μου λέγει με σοβαρόν ύφος :

- Που είναι ο πατέρας σου ;

- Εδώ είμ' εγώ να σάς υπηρετήσω εις ό,τι θέλετε. Προστάξετε !

- Καλά, παιδί μου, σ' ευχαριστώ, μά θέλω τον ίδιον τον πατέρα σου, επαναλαμβάνει με σοβαρόν και προστακτικόν τρόπον.

Ο πατέρας μου ήτον οπίσω εις την αποθήκην του μαγαζιού και ήνοιγε μερικά κιβώτια με πανικά, που μας είχαν έλθει από την Τεργέστην. Ετρεξα να του φωνάξω, πειραγμένος ολίγον από τον τρόπον του ξένου, που δεν μ' έκρινεν άξιον εμένα, αλλά ήθελε και καλά τον πατέρα μου.

- Δεν πειράζει, είπεν ο ξένος, άφησέ τον εις την εργασίαν του· πηγαίνω εγώ και τον ευρίσκω. Και επροχώρησε κατ' ευθείαν προς το βάθος.

Είδα ότι έδωκεν εν γράμμα εις τον πατέρα μου και ο πατέρας μου το εδιάβαζε με προσοχήν. Μετά την ανάγνωσιν μου εφάνηκε ότι κάπως εταράχθηκε˙ άπλωσε το χέρι του εις τον ξένον και είπε :

- Καθίστε μίαν στιγμήν και τελειώνω.

Τον έβαλε και εκάθισεν εκεί οπίσω εις την αποθήκην και έκλεισε την θύραν, αφού μου είπε :

- Δήμο, όποιος με ζητήση πές πως έχω δουλειά και να ξαναπεράση.

Τον νουν σου εσύ στο μαγαζί.

Τι έλεγαν εκεί οπίσω από την κλειστήν θύραν επί δύο ώρας ο πατέρας μου και ο άγνωστος δεν ηξεύρω. Θα ήσαν όμως πολύ σοβαρά πράγματα. Όταν επί τέλους ήνοιξεν η θύρα και εξήλθεν ο ξένος δια να φύγη η φυσιογνωμία του πατέρα μου μου εφάνηκε πολύ συλλογισμένη. Ο ξένος επέρασε κοντά μου, εστάθηκεν εμπρός μου και μ' εκοίταξε μέσα εις τα μάτια· έπειτα μ' εκτύπησε με το χέρι εις τον ώμον και είπε :

- Καρδιά, παλληκάρι μου !

Και εχάθηκε...

Ο τρόπος, που μου τα είπεν αυτά τα λόγια, ήτο παράξενος˙ το όλον φέρσιμον του αγνώστου μ' έβαλεν εις απορίαν και ανησυχίαν. Ετόλμησα να ερωτήσω τον πατέρα μον :

- Τι άνθρωπος είναι αυτός ;

Και εκείνος μου αποκρίθηκε ξηρά - ξηρά και μου έκοψε κάθε άλλην ερώτησιν :

- Ένας καλός πατριώτης˙ μου έφερε γράμμα από τον δεσπότην μας τον Ησαΐαν.

Εκτοτε δεν τον είδα πλέον τον άνθρωπον αυτόν, παρά τον Ιανουάριον του 1821. Εμβήκε πάλιν με τον ίδιον τρόπον ένα πρωί και ο πατέρας μου τον επήρεν εις την αποθήκην και έμειναν ώραν κλεισμένοι μαζί. Έπειτα εξήλθε και εστάθηκεν ολίγον εμπρός μου. Μου εφάνηκεν, ότι είχε πολύ καταβληθή και γηράσει από τον καιρόν, που τον είχα πρωτοϊδεί. Την φοράν αυτήν δεν μ' εκτύπησεν εις τον ώμον˙ μου έδωκε το χέρι και μου είπε σιγαλά :

- Δήμο, ό,τι σου ειπή ο πατέρας σου είναι το θέλημα του Θεού και η προσταγή της πατρίδος !

Και εχάθηκε πάλιν... Τόσον μ' ετάραξαν οι λόγοι αυτοί του ξένου, ώστε δεν είχα νουν να εργασθώ εκείνην την ημέραν. Τον πατέρα μου δεν ετόλμησα να τον ερωτήσω˙ τον έβλεπα και εκείνον πολύ συγχυσμένον και μίαν στιγμήν μου εφάνη ότι με το δάκτυλον εσφόγγισε τα δακρυσμένα μάτια του. Τέλος πάντων το βράδυ, όταν ήταν ώρα να κλείσωμεν, μου λέγει :

-Κλείσε από μέσα την πόρτα, βάλε τον λύχνον εκεί κι έλα κάθισε να σου ειπώ.

Αφού έκαμα όπως μου είπεν, αρχίζει με φωνήν, που έτρεμε από συγκίνησιν :

- Δήμο μου, παιδί μου, ό,τι θα σου ειπώ είναι μεγάλο μυστικό. Ξεύρω την καρδιά σου και σου το εμπιστεύομαι. Δεν είναι μυστικό δικό μας είναι της πατρίδος. Δεν θέλω να μου ορκισθής, πως θα το κρατήσης· αν είχα την παραμικράν αμφιβολίαν, δεν θα σου το έλεγα. Λοιπόν άκουσε· όλα είναι έτοιμα, εις ολίγον καιρόν η φωτιά θα ανάψη απ' άκρη σ' άκρη˙ οι τούρκοι θα διωχθούν και η Ελλάς θα ελευθερωθή από τους τυράννους της. Τότε θα γυρίσωμεν πάλιν εις την πατρίδα μας, να περάσωμεν εκεί τα υστερνά μας χρόνια, αν το θελήση ο Θεός ! Ο ξένος αυτός, που είδες σήμερα, είναι ένας άξιος πατριώτης, απόστολος της Φιλικής Εταιρείας, και γυρίζει από τόπον εις τόπον και αδελφώνει τους άλλους πατριώτας εις την ιδέαν της Εταιρείας. Σκοπός της Εταιρείας είναι να συνενώνη όσον το δυνατόν περισσοτέρους πατριώτας, δια να εργασθούν όλοι μαζί και το κατά δύναμιν καθένας δια την απελευθέρωσιν της πατρίδος.

Η Εταιρεία έχει πολλούς και μεγάλους προστάτας και τα μέλη της μετρούνται κατά χιλιάδας εις όλην την Ανατολήν και εις την Ευρώπην. Τι λες λοιπόν ;

Οσον άκουα αυτά, το αίμα ανέβαινεν εις την κεφαλήν μου, η καρδία μου εκτυπούσε δυνατά εις τα στήθη. Αντί άλλης απαντήσεως έπεσα εις την αγκάλην του πατέρα μου :

- Σ' ευχαριστώ, πατέρα ! εψιθύρισα. Και τον εκαταφιλούσα δακρυσμένος και τον ευχαριστούσα και δια την χαρμόσυνον αυτήν είδησιν και δια την εμπιστοσύνην, που μου έδειχνε με το φανέρωμα του ιερού μυστικού. Επειτα ανατινάχθηκα επάνω˙ μία ιδέα ήλθεν εις τον νουν μου :

- Πατέρα, όταν οι άλλοι θα πολεμούν εκεί, εγώ θα κάθωμαι με τον πήχυν εδώ στο μαγαζί ;

- Οχι, παιδί μου, αυτήν την προσβολήν δεν θα την κάμω εις εσένα και εις την οικογένειάν μας. Εγώ είμαι ανίκανος πλέον, ο αδελφός σου ο Θανάσης μικρός και αρρωστιάρης, εσύ θα πας για όλους μας, όταν έλθη η ώρα. Θα σε στείλω εις τον καπετάν Πανουριά. Προς το παρόν η μητέρα σου και ο αδελφός σου να μη μάθουν τίποτε. Σιωπή ! Ας πηγαίνωμεν τώρα στο σπίτι, να μην ανησυχούν, που αργούμε. Είσαι άνδρας, δεν είσαι πλιά παιδί τώρα. Θάρρος και φρόνησις, Δήμο μου !

«Ο Μπάρμπα - Δήμος»

Πηγή

Έσχατη αντίσταση στη Μονή Σέκου Σεπτέμβριος 1821

Από τα τέλη Ιουλίου, όταν είχε παύσει κάθε αντίσταση στη Μικρή και στη Μεγάλη Βλαχία, ο αγώνας περιορίσθηκε στα βουνά της Μολδαβίας. Εκεί το ισχυρό επαναστατικό σώμα του Ολύμπιου και του Φαρμάκη και μικρές επαναστατικές ομάδες, που συνέπρατταν μαζί του, παρενοχλούσαν τον εχθρό αδιάκοπα σχεδόν, αν και ο ίδιος ο Ολύμπιος εξακολουθούσε να είναι άρρωστος, και συχνές ήταν οι συμπλοκές η και μεγαλύτερες συγκρούσεις με τουρκικά αποσπάσματα.

Οι φήμες, για τις συμπλοκές και τις συγκρούσεις αυτές, εξογκώνοντας τα γεγονότα, ανέβαζαν σε χιλιάδες ανδρών τις απώλειες των Τούρκων. Έτσι, ο Αθανάσιος Ξόδιλος σε επιστολή του από 23 Σεπτεμβρίου, που αναφέρεται σε γεγονότα του Ιουλίου και του Αυγούστου, γράφει από το Ρέννι προς τους εφόρους της Φιλικής Εταιρείας στην Οδησσό:

«Ο ήρως Ολύμπιος εις τα βουνά της Μολδαβίας κατέστρεψε και τετάρτην φοράν χιλιάδας βαρβάρων, όπου εκινούντο εναντίον του, με νίκην λαμπράν».

Κατά το τέλος Αυγούστου ο Ολύμπιος, που είχε ήδη αναρρώσει, αποφάσισε να εγκαταλείψη την ορεινή περιοχή της Βράνσας, Όπου δεν θα ,μπορούσε να διατηρεί τον χειμώνα το ιππικό, και να προχωρήση προς τα πεδινότερα, επιχειρώντας με πορεία επικίνδυνη να φθάση στη Βεσσαραβία, σύμφωνα με το αρχικό του σχέδιο. Το υψηλό φρόνημα του Ολύμπιου εκφράζεται και με την προκήρυξη, που εξέδωσε τις δύσκολες εκείνες ημέρες:

«Ανδρείοι Έλληνες! Oλoι μας, ευγενείς αδελφοί, υποκύψαμε σε μια τρομερή μοίρα. Από τους ομοδόξους γείτονές μας εκείνοι που μας υποσχέθηκαν βοήθεια μας εγκατέλειψαν, οι άλλοι με συκοφαντίες εχαρακτήρισαν σαν έγκλημα τους αιματηρούς αγώνες μας για τη θρησκεία μας και την ύπαρξή μας!

ΓΙΩΡΓΑΚΗΣ ΟΛΥΜΠΙΟΣ».

Οι περισσότεροι όμως από τους στρατιώτες, ιδίως οι προερχόμενοι από τις γειτονικές περιοχές, που δεν ήθελαν να απομακρυνθούν από αυτές, αλλά και έβλεπαν τον κίνδυνο αυξημένο, εγκατέλειψαν το σώμα. Απόμειναν έτσι ο Ολύμπιος και ο Φαρμάκης με 350 περίπου άνδρες και με αυτούς κλείσθηκαν προσωρινά στη Μονή Νάμτσου και από αυτή μετακινήθηκαν στη Μονή Σέκου, που απείχε 24 ώρες από το Ιάσιο, και βρισκόταν σε κοιλάδα στενή, τριγυρισμένη από κατάφυτα βουνά, με μια μόνη είσοδο σε απόσταση μισής ώρας από τη Μονή. Ο Φαρμάκης με τους περισσότερους στρατιώτες ανέλαβε τη φύλαξη της εισόδου της κοιλάδας, ο Ολύμπιος με τους υπόλοιπους έμεινε στον χώρο της Μονής.

Εναντίον τους κινήθηκαν από το Ιάσιο 6.000 τούρκοι με αρχηγό τον Σελήχ πασά. Έστειλαν στις 5 Σεπτεμβρίου απόσπασμα από 300 ιππείς για να ενεργήση αναγνώριση στην περιοχή. Το απόσπασμα αυτό έπεσε σε ενέδρα, που είχε στήσει προωθημένο μικρό τμήμα του Φαρμάκη από 50 άνδρες υπό τον εμπειροπόλεμο οπλαρχηγό Γεώργιο Κολαούζ, και αναγκάσθηκε να τραπή σε φυγή, αφήνοντας 200 νεκρούς και 3 αιχμαλώτους.

Ο Ολύμπιος και ο Φαρμάκης πληροφορήθηκαν από τους αιχμαλώτους αυτούς ότι ισχυρή δύναμη των εχθρών είχε φθάσει ήδη σε απόσταση 6 ωρών και ετοιμαζόταν να επιτεθή. Σκέφθηκαν τότε ότι έπρεπε να εγκαταλείψουν τη Μονή, αλλά ο Ολύμπιος ήθελε να διασχίσουν τη Μολδαβία για να φθάσουν στη Βεσσαραβία, ο Φαρμάκης και ο Βλάδεν, υποστήριζαν ότι ήταν αδύνατο σχεδόν να διασχίσουν την Μολδαβία, όπου υπήρχε τότε πολυάριθμος τουρκικός στρατός, και ότι έπρεπε να διαφύγουν στην Αυστρία, από όπου τoυς χώριζε μικρή απόσταση.

Δεν δεχόταν όμως ο Ολύμπιος να καταφύγη στην Αυστρία, πιστεύοντας ότι εκεί θα συλληφθεί, και έτσι από αλληλεγγύη, ο πιστός φίλος του Φαρμάκης και οι άλλοι αποφάσισαν να μείνουν μαζί του στη Μονή.

Όπως γράφει ο Φιλήμων, αντιμετώπισε ο Ολύμπιος και μιά σκέψη να γυρίσουν πάλι στα βουνά της Βράνσας, αποφάσισε όμως τελικά να παραμείνη στη Μονή Σέκου, επηρεασμένος και από επιστολή του επισκόπου του Ρωμανού, σταλμένη ίσως «επί εισηγήσει των Τούρκων», όπου του απευθυνόταν έκκληση να παραμείνη στη Μονή για να αποφευχθή διαρπαγή των ιερών κειμηλίων της από τους Τούρκους.

Το σχέδιο της άμυνας του χώρου της Μονής στηριζόταν κυρίως στον υπολογισμό ότι θα ήταν δυνατόν να αποκρουστούν οι επιθέσεις των Τούρκων στην είσοδο της στενής κοιλάδος. Αγνοούσαν, φαίνεται, οι αρχηγοί του επαναστατικού τμήματος την ύπαρξη μονοπατιών που οδηγούσαν από τα βουνά στο εσωτερικό της κοιλάδας.

Οι τούρκοι στις 6 Σεπτεμβρίου έστειλαν δύναμη 600 ανδρών, που συγκρούσθηκε, κοντά στην είσοδο της κοιλάδος πιθανώτατα, με στρατιώτες του Φαρμάκη και του Βλάδεν χωρίς αξιόλογο αποτέλεσμα. Στις 8 Σεπτεμβρίου άρχισαν τηv κύρια επίθεσή τους, χρησιμοποιώντας τα ορεινά αυτά, μoνoπάτια για την προώθηση των ανδρών τους.

Οδηγημένο «παρά εντοπίων Εφιαλτών» από μονοπάτια, «καταβαίνει... ενώπιον του Σέκου» το κύριο σώμα των Τούρκων, όπως γράφει ο Φιλήμων.

Ο Ολύμπιος, μόλις είδε ξαφνικά να πλησιάζουν τα πρώτα τμήματα των Τούρκων, τοποθετήθηκε με τους άνδρες του στις επάλξεις της Μονής και με τα εύστοχα πυρά τους κράτησαν τα εχθρικά τμήματα έξω από τη Μονή. Ο Φαρμάκης, που είχε υπερφαλαγγισθεί από το κύριο σώμα των Τούρκων, άρχισε να υποχωρή με το τμήμα του και πολεμώντας κατόρθωσε να φθάση ως τη Μονή, όπου και μπήκε τη νύκτα και ενώθηκε με το τμήμα του Ολύμπιου. Την ίδια νύκτα, ο Βλάδεν και ο Κολαούζ διέφυγαν από τη Μονή στα γύρω δάση και από εκεί στην Αυστρία.

Από το πρωί της επόμενης ημέρας, 9 Σεπτεμβρίου, άρχισε πολιορκία στενή της Μονής από τους Τούρκους, που έβαλλαν εναντίον των πολιορκημένων με ένα κανόνι και με τα ατομικά όπλα τους. Οι Έλληνες, τοποθετημένοι σε κατάλληλες θέσεις, τους αντιμετώπιζαν με πυροβολισμό εύστοχο. Ο Ολύμπιος βρισκόταν με 11 ή 7 πιστούς συμπολεμιστές επάνω στο κωδωνοστάσιο της Μονής, όπου είχε μεταφέρει πυρομαχικά. Ο Φαρμάκης με περισσότερους στρατιώτες κατείχε τις άλλες θέσεις.

Σε κάποια φάση της μάχης, την ημέρα αυτή, 9 Σεπτεμβρίου, έγινε και το πιο ένδοξο επεισόδιο του Αγώνος της Μολδοβλαχίας. Ο Ολύμπιος, απομονωμένος με τους συντρόφους του επάνω στο κωδωνοστάσιο, απειλημένος και από πυρκαγιά γύρω του, βρέθηκε σε κίνδυνο να αιχμαλωτισθεί υπό συνθήκες μη εξακριβωμένες. Διατηρώντας ακραίο φρόνημα στρατιωτικής τιμής και πατριωτικής αδιαλλαξίας, «μετά των Τούρκων εις oυδένα ερχόμενος λόγον», κάλεσε τότε τους συμπολεμιστές του να φύγουν όσοι θέλουν και αφού εκείνοι αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν τον αρχηγό τους εμπρός στον θάνατο, πυροβόλησε βαρέλι πυρίτιδος και ανατινάχθηκαν όλοι στον αέρα με το κωδωνοστάσιο, μαζί και με Τούρκους που βρέθηκαν πολύ κοντά.

Ο Φαρμάκης, μόνος έκτοτε αρχηγός των εγκλείστων επαναστατών, εξακολούθησε την αντίσταση επί 14 ημέρες.

Άγριες επιθέσεις επί 4 ημέρες αποκρούσθηκαν. Η άμυνα των Ελλήνων ήταν αποφασιστική και απoτελεσματική. Όταν έσπασε η πόρτα της Μονής, ο Φαρμάκης διέταξε και κλείσθηκε με σκοτωμένα άλογα των Τούρκων. Επί άλλες τέσσερεις ημέρες εξαπολύονταν νέες επιθέσεις του εχθρού ενισχυμένου με νέες δυνάμεις, και αυτές όμως αποκρούσθηκαν από τους αμυνόμενους Έλληνες.

Ο Σελήχ πασάς έστειλε τότε και άλλες ακόμη δυνάμεις και 4 κανόνια και ύστερα από σφοδρό βομβαρδισμό εξαπέλυσε γενική επίθεση των Τούρκων. Ο Φαρμάκης διέταξε τους πολεμιστές του να σταματήσουν τους πυροβολισμούς και άφησε έτσι τους Τούρκους να πλησιάσουν στην κεντρική πύλη της Μονής. Τότε ο ίδιος και 160 στρατιώτες του ενήργησαν αιφνιδιαστική ορμητική αντεπίθεση, προκάλεσαν βαριές απώλειες στους επιτιθέμενους και τους ανάγκασαν να υποχωρήσουν αφήνοντας και μια σημαία.

Νέα επίθεση των Τούρκων είχε οικτρότερη αποτυχία και τους στοίχισε 400 νεκρούς. Επακολούθησε ορμητική επίθεση 100 γενιτσάρων εναντίον της κεντρικής πύλης της Μονής, αποκρούσθηκε όμως και αυτή από τα σφοδρά πυρά των αμυνομένων. Από τους επιτιθέμενους 72 σκοτώθηκαν, οι άλλοι τράπηκαν σε φυγή.

Ύστερα από τις αλλεπάλληλες αυτές αποτυχίες ανέθεσαν οι τούρκοι στον Αυστριακό διπλωματικό υπάλληλο Βόλφ να επιδιώξη συνεννόηση με τους πολιορκημένους. Εν τω μεταξύ, τα τρόφιμα των Ελλήνων είχαν εξαντληθή, τα πυρομαχικά τους πλησίαζαν να εξαντληθούν, και είχαν απομείνει στη Μονή 235 πολεμιστές, οι περισσότεροι τραυματισμένοι, όπως και ο αρχηγός τους. Σε τέτοια κατάσταση των πολιορκημένων, ο Φαρμάκης δέχθηκε να συζητήση με τον Βολφ και συναντήθηκε μαζί του έξω από τη Μονή, αφού είχαν παύσει οι πυροβολισμοί και από τα δύο μέρη.

Ό Φαρμάκης, στη συζήτηση με τον Βολφ, πρότεινε αρχικά να επιτραπεί η αναχώρηση των εγκλείστων από τη Μονή με τα όπλα τους χωρίς κανένα περιορισμό, ή τουλάχιστον η μετακίνησή τους προς τα αυστριακά σύνορα, όπου να καταθέσουν τα όπλα τους ζητώντας καταφύγιο στην Αυστρία. Οι τούρκοι όμως δεν δέχθηκαν τις προτάσεις του Φαρμάκη και αποφάσισαν τελικά να περιμένουν τον Σελήχ πασά, που θα έφθανε την επομένη με νέες ενισχύσεις από 4.000 άνδρες και 4 κανόνια.

Σε δόλο κατέφυγε, όταν έφθασε, ο Σελήχ πασάς. ανέθεσε νέες διαπραγματεύσεις στον Βολφ και του ζήτησε να βεβαιώση στον Φαρμάκη ότι είχε σταλή φιρμάνι από τον σουλτάνο και ότι χορηγούσε αυτό αμνηστία στους πολιορκημένους, αν κατέθεταν τα όπλα, οπότε θα ήταν ελεύθεροι να καταφύγουν όπου ήθελαν. Ξανασυναντήθηκε ο Βολφ με τον Φαρμάκη, του δήλωσε αυτά και του επιβεβαίωσε και ο ίδιος την ύπαρξη του φιρμανιού.

Ο Φαρμάκης τότε δήλωσε ότι θα δεχόταν την πρόταση των Τούρκων, αλλά υπό τον όρο να απομακρυνθούν πριν τα στρατεύματά τους εκτός από 1.000 άνδρες. Οι τούρκοι όμως απέρριψαν τον όρο αυτό. Και ο Φαρμάκης, ύστερα και από νέες διαβεβαιώσεις του Βολφ, και προπάντων επηρεασμένος από τη δεινή κατάσταση των στρατιωτών του, αποφάσισε να εισηγηθεί σ' αυτούς να αποδεχθούν την πρόταση των Τούρκων.

Πολλοί από τους πολιορκημένους στη Μονή, δυσπιστώντας προς την ειλικρίνεια των Τούρκων, όταν ο Φαρμάκης ανακοίνωσε τις προτάσεις τους για συνθηκολόγηση, ζήτησαν να. μη γίνουν δεκτές και πρότειναν να επιχειρηθεί τη νύκτα έξοδος από τη Μονή προς το γειτονικό δάσος, από όπου να προσπαθήσουν διαφυγή προς την Αυστρία. Επακολούθησε ολονύκτια συζήτηση και οι γνώμες ήταν διχασμένες.

Ο ίδιος ο Φαρμάκης ταλαντευόταν. Έφτασε η αυγή, και τότε, όταν πια και το σχέδιο για διαφυγή κατά τη νύκτα ήταν ανεφάρμοστο, επιβλήθηκε από την κόπωση και από πίεση των πραγμάτων ή αποδοχή των προτάσεων για συνθηκολόγηση.

Έτσι, παραδόθηκαν το πρωί της 23ης Σεπτεμβρίου τα όπλα των πολιορκημένων ανδρών στους Τούρκους. Και τότε αμέσως εκδηλώθηκε ή παρασπονδία του Σελήχ πασά. Μόλις βγήκε ο Φαρμάκης από τη Μονή, ένοπλος, με 18 αξιωματικούς του, για να επισκεφθή τον τούρκο πασά, πολυάριθμοι τούρκοι όρμησαν, τους αφόπλισαν και τους έθεσαν υπό φρούρηση. Ταυτόχρονα, πλήθος τούρκοι όρμησαν με αλαλαγμούς στο εσωτερικό της Μονής και άρχισαν να σκοτώνουν τους άοπλους πολεμιστές. Εκείνοι πρόβαλαν απεγνωσμένη αντίσταση με τα χέρια τους μόνο, και μάλιστα κατόρθωσαν να στραγγαλίσουν 40 από τους Τούρκους σφαγείς, τελικά όμως εξοντώθηκαν όλοι, εκτός από τρεις. Άλλοι 33 Έλληνες πολεμιστές, που υποπτεύονταν έντονα τον δόλο των Τούρκων, είχαν αυτόβουλα διαφύγει από τη Μονή κατά τη νύκτα. Ο Φαρμάκης και οι 18 αξιωματικοί του μεταφέρθηκαν δέσμιοι στο Ιάσιο και από εκεί στη Σιλίστρια, όπου ύστερα από βασανιστήρια θανατώθηκαν με αποκεφαλισμό οι αξιωματικοί, ενώ ο Φαρμάκης είχε την ίδια τύχη στην Κωνσταντινούπολη, όπου είχε τελικά μεταχθεί.

Αυτή ήταν η τραγικότατη έκβαση της τελευταίας μάχης των Ελλήνων στη Μολδοβλαχία, που διεξήχθηκε από εθελοντές επίλεκτους πολεμιστές, πιστούς μέχρι τέλους στον Αγώνα, προκάλεσε πολύ μεγάλες απώλειες στους Τούρκους και διήρκεσε ως τα όρια της ανθρώπινης αντοχής.

Οι δυό αρχηγοί της έσχατης αυτής μάχης υπήρξαν άξιοι της Αποστόλης τους. Ο ένας, ο Γεωργάκης Ολύμπιος, περιβλήθηκε δίκαια με τον φωτοστέφανο του θρύλου. Γεννημένος στο Λειβάδι του Ολύμπου το 1772, έζησε αφιερωμένος στους αγώνες για την απελευθέρωση του Έθνους και ταυτισμένος με το συναίσθημα της τιμής. Ευτύχησε να έχει θάνατο αυθεντικού ήρωα, και να εκπληρώσει ακέραια ό,τι έγραφε τον Σεπτέμβριο του 1820 στον Αλέξανδρο Υψηλάντη: "υπόσχομαι να αγωνισθώ ως την υστερινή ρανίδα του αίματός μου, χωρίς ποτέ να με δειλιάσει καμιά ανθρώπινος περίστασις".

Ο άλλος, ο Γιάννης Φαρμάκης, γεννημένος στο Μπλάτσι της Μακεδονίας, το 1772, αγωνίσθηκε άοκνα και αυτός, με πίστη και συνέπεια, για την απελευθέρωση του Έθνους. Υπήρξε ο ικανός αρχηγός της άμυνας των Ελλήνων στη φονικώτατη για τους Τούρκους έσχατη μάχη του Αγώνος της Μολδοβλαχίας. Δεν ευτύχησε να πεθάνει την ώρα που αγωνιζόταν ως ήρωας. Πέθανε, όπως και οι τελευταίοι σύντροφοί του, ως μάρτυρας του Αγώνος

Γεωργάκης Ολύμπιος

Πηγή

ΧΡΟΝΙΆ ΠΟΛΛΆ- ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Η ΘΑΝΑΤΟΣ

Το πραγματικό τέλος του Αθανάσιου Διάκου

                                                                                                        (του Ευθύμιου Χριστόπουλου,
                                                                                                               εκπ/κού-δημοσιογράφου)

Το καλοκαίρι του 1947 ως μαθητής της Β' τάξης της Εκκλησιαστικής Σχολής Λαμίας, δέχτηκα την παρακίνηση του αείμνηστου Διευθυντού της Δημητρίου Κρικέλα να συγκεντρώσω πληροφορίες από γέρους Λαμιώτες που τις είχαν από τους πατεράδες τους, για ποιο ήταν το πραγματικό τέλος του Αθανασίου Διάκου.

Ταξι­νομώντας αυτές που συγκέντρωσα, είδα ότι τέσσερες ήταν ακριβώς ίδιες, αν και προέρχονταν από γερόντια που ζού­σαν σε διαφορετικά σημεία της Λαμίας ο καθένας και μά­λιστα ένας παππούς ήταν απ' τη Ροδίτσα. Διασταυρώνοντας τες αργότερα, με όσα διάβαζα άλλα, καταλάβαινα ότι αυ­τές που είχα ήταν ασφαλώς οι σωστές.

Το κύριο σημείο τους και κοινό, ήταν ότι τρεις Έλληνες, όταν έπιασαν το Διάκο και τον έφεραν στη Λαμία, τον έκλεισαν σ' ένα πα­λιό κι εγκαταλειμμένο χάνι, εκεί που σήμερα έχει οικοδο­μηθεί το Λαογραφικό Μουσείο Λαμίας στην οδό Καλύβα - Μπακογιάννη. Αυτοί οι τρεις είχα3ν περάσει πίσω - δυ­τικά - στο χάνι και από δύο μισοχαλασμένα παραθυράκια είχαν παρακολουθήσει όλη τη νύχτα όλα όσα έγιναν μέσα στο χάνι, τα οποία και αναφέρω στη συνέχεια.:

Μετά τη σύλληψη του Διάκου στα ποριά Δαμάστας, τον έφεραν με συνοδεία ποινών και τραυματισμένο στη Λαμία, οδηγώντας από τη νότια της είσοδο που περνούσε δίπλα από το Γολγοθά (όπως έλεγαν το ξε­κομμένο Λόφο όπου σήμερα είναι το κτίριο του Ορφα­νοτροφείου Αρρένων) και από την οδό Σατωβριάνδου (σήμερα) και συνέχεια τον έφτασαν και τον έκλεισαν μέσα στο παλιό χάνι, όπου σήμερα - πάλι καλά! - έχει ανεγερθεί το Λαογραφικό Μουσείο.


Τον έβαλαν μέσα και τον έδεσαν με σκοινιά σ' ένα παχνί, το οποίο ήταν και ο πρώτος τόπος του μαρτυρί­ου του.

Εκτός από δύο - τρεις Τούρκους που έμειναν μέσα να τον επιτηρούν, οι άλλοι - όχι όλοι - έμειναν απ' έξω, ανατολικά σε κάτι δέντρα που ήταν εκεί, περιμένοντας από περιέργεια, ίσως, να ιδούν τι θα γινόταν. Όταν τον έδεσαν κι έφυγαν, ο Διάκος άρχισε να πο­νάει από τα τραύματα που είχε, καταπονημένος κι από την ταλαιπωρία.

Είχε περάσει αρκετή ώρα, όταν άνοιξε η πόρτα και μπήκαν μέσα δύο άντρες, που από τις φορεσιές τους έδειχναν ότι ήταν μπέηδες. Τον έναν, τον ήξερε από πριν. Ήταν ο Ομέρ Βρυώνης. Τον άλλον όχι. Απ' ότι όμως εί­χαν ακούσει, υπολόγισαν ότι ήταν ο σκληρός Χαλήλ Μπέης. Αυτός μόνος προχώρησε κι άρχισε να κάνει έλεγ­χο αν είχαν δέσει καλά το Διάκο. Τόσο πολύ φάνηκε ότι, κι ακόμα δεμένον, τον φοβόταν.

Είχε νυχτώσει πια και οι τρεις που είχαν φτάσει εκεί κρυφά άρχισαν καθαρά να βλέπουν τι γίνεται.

Όταν ο Χαλήλ Μπέης σιγουρεύτηκε - το είδαν κα­θαρά αυτό - ότι δεν υπήρχε φόβος διαφυγής, άρχισε να φωνάζει και να απειλεί. Σε μια στιγμή τον είδαν να χτυπάει στο πρόσωπο το Διάκο.

Τον διακόπτει όμως ο άλλος, ο Βρυώνης, που πλησιάζει το Διάκο και τον βλέπουν κάτι να του λέει. Δεν ακούνε όμως. Απ' ότι βλέπουν όμως, καταλαβαίνουν ότι κάτι τον ρωτάει, γιατί βλέπουν το Διάκο να κουνάει αρ­νητικά το κεφάλι του.

Και ενώ τον βλέπουν να συνεχίζει ήρεμα, σε μια στιγ­μή εξαγριώνεται, φωνάζει και χειρονομεί. Ατάραχος ο Διάκος τον αντιμετωπίζει και κάτι που του λέει, βλέπουν το Βρυώνη οργισμένο να αποχωρεί, αφήνοντας πια το θύμα στο δήμιό του.

Απ' τις αναλαμπές των δαυλών, ξεχωρίζουν την αγριότητα του Χαλήλ. Τον βλέπουν να τραβάει πιο πέρα τον επικεφαλής της Φρουράς - έτσι τουλάχιστον δεί­χνει - και με νευρικές και απειλητικές κινήσεις, κάτι του λέει, κι εκείνον να υποκλίνεται κουνώντας το κεφάλι του. Και με μια τελευταία περιφρονητική ματιά που ρίχνει στο Διάκο, τον βλέπουν να φεύγει, δείχνοντας ικανοποι­ημένος.

Ο Διάκος - και οι άλλοι τρεις απ' έξω - μέσα στο μι­σοσκόταδο βλέπουν δύο Τούρκους να ανάβουν φωτιά σε μιαν άκρη. Πάνω της φέρνουν και βάζουν μια σιδηροστιά κι ένα μεγάλο χάλκινο κακάβι. Βλέπει μετά να ρίχνουν μέσα λάδι που είχαν σ' ένα γκιούμι.

Στη συνέχεια, μαζί με τον επικεφαλής, πλησιάζουν το Διάκο. Τον ανασηκώνουν, δεμένο καθώς είναι, τον βάζουν να καθίσει πάνω σ' ένα παλιό ξύλινο σκαμνί που βρέθηκε εκεί, του σηκώνουν τα πόδια, δεμένα καθώς είναι, και του τα δένουν έτσι που να κρέμονται.

Τι θέλουν να κάνουν αναλογίζονται με περιέργεια και αγωνία, οι τρεις που παρακολουθούν, χωρίς να τολ­μήσουν και να ρωτήσουν. Βλέπουν όμως τους άλλους να περιπαίζουν το Διά­κο. Φαίνεται κάτι να λένε και ο Διάκος να κουνάει επί­μονα κι αρνητικά το κεφάλι του. Τι του λένε όμως δεν καταλαβαίνουν. Οπότε, κάθε φορά που ρωτάνε και αρνείται τους βλέπουν να κρατάνε στα χέρια τους μυτε­ρά καρφιά και να τα μπήγουν σιγά πρώτα, πιο δυνατά στη συνέχεια στις πατούσες των ποδιών του Διάκου, ο οποίος κάθε φορά αναταράζεται από τον πόνο.

Η μυρωδιά του Λαδιού που καίγεται μέσα στο κακάβι, φτάνει έντονα στη μύτη και των τριών απ' έξω και υποπτεύονται τα χειρότερα.

Οι βασανιστές του, όπως έχουν γυμνώσει τα πόδια του, παίρνουν απ' το κακάβι καυτό λάδι και αρχίζουν σιγά και βασανιστικά να το ρίχνουν στα πόδια του!... Τι­νάζεται κάθε φορά ο Διάκος, τόσο δυνατά λες και θα κό­ψει τις τριχιές όταν το λάδι πέφτει πάνω στα πόδια του.

Αφού είδαν να μην αντιδρά έντονα, αφήνουν τα πό­δια και παίρνουν και του σκίζουν το γιλέκο και την που­καμίσα που φοράει, απογυμνώνοντας το πάνω μέρος του σώματος του με τα χέρια. Κι αρχίζουν τότε να του ρίχνουν καυτό Λάδι με αργές κινήσεις, στα χέρια, στο στήθος και στην πλάτη του. Βουβά οδύρεται ο Διάκος, χωρίς να βγάλει μιλιά από το στόμα του. Κι όσο δεν μι­λάει, τόσο αγριεύουν περισσότερο οι βασανιστές του. Και δείχνουν τόσο οργισμένοι, που αν ήταν τρόπος να τον θανατώσουν. Φαίνεται όμως πως έχουν εντολή μόνο να τον βασανίσουν χωρίς και να πεθάνει. Γι' αυτό συ­νεχίζουν!...

Το σώμα του Διάκου αρχίζει φαίνεται να νεκρώνε­ται. Όμως το πνεύμα όπως δείχνει, μένει καθάριο, ανέγγιχτο, σταθερό, συνεχίζοντος τις αρνήσεις και εξοργί­ζοντας περισσότερο τους Βασανιστές του.

Αλλά αυτή η κατάσταση τους κάνει να βρίσκουν νέ­ους τρόπους βασανισμών. Οι κινήσεις που κάνουν, δεί­χνοντας διάφορα σημεία του σώματος του, κάνουν τους τρεις που παρακολουθούν να ανατριχιάζουν. Και βλέ­πουν τους βασανιστές να παίρνουν στα χέρια τους τα καρφιά που είχαν και έσπαζαν τις φούσκες που δημι­ουργούνταν στο δέρμα απ' το καυτό λάδι, να αρχίζουν να κάνουν το ίδιο και στο σώμα και στα χέρια από ψηλά.

Αποκαμωμένοι όμως και οι ίδιοι οι Βασανιστές, που δεν άλλαξαν βάρδια όλη τη νύχτα, βλέπουν ότι δεν πε­τυχαίνουν τίποτα. Και μιας και το λάδι τελείωσε, μιας και έφτασε πια και το ξημέρωμα, σταματούν.

Το Διάκο τον κρατάνε πια όρθιο οι τριχιές που τον έχουν δεμένο.

Τότε και οι τρεις παρατηρητές, απ' έξω, για να μη γί­νουν αντιληπτοί, έφυγαν με προφυλάξεις, κατευθυνό­μενοι προς το βορεινό μέρος του ρέματος, όπου είχαν αρχίσει να έρχονται δειλά και οι πρώτοι περίεργοι.

Κι όταν πια ο ήλιος έχει ανέβη ψηλά, λύνουν το Διά­κο και σέρνοντας τον τον βγάζουν έξω, χωρίς όμως να δείχνει ότι καταλαβαίνει.

Όσοι είχαν την ευκαιρία να τον δουν το απόγευμα που τον είχαν φέρει, τώρα βλέποντας τον, δεν τον ανα­γνωρίζουν, χωρίς να ξέρουν τι ακριβώς είχε συμβεί. Το μόνο που βλέπουν είναι το κακοποιημένα ρούχα του.

Σέρνοντας τον προς τα βόρεια, τον περνάνε πέρα από το ρέμα που έκοβε την πλατεία Λαού στα δυο καταμεσίς και τραβώντας ανατολικότερα έφτανε στη Δημοτι­κή Αγορά, από εκεί στο κατάστημα Πολιτικού και μετά κατεβαίνοντας προς τα νότια, απλωνόταν κατά μήκος της οδού Θερμοπυλών.

Όταν τον πέρασαν στο ρέμα, στάθηκαν περίπου ανα­τολικά της σημερινής διπλής βρύσης, γιατί ανατολικό­τερα ετοίμαζαν το στήσιμο της... ψησταριάς!

Κόσμος πολύς είχε συγκεντρωθεί γύρω εκεί με την άδεια του Χαλήλ Μπέη βέβαια, γιατί άφησε τον κόσμο να δει τι θα έκαναν στο Διάκο, ώστε να φοβηθεί και να μην επιχειρήσει κανένας άλλος να πράξει το ίδιο, πράγμα που πέτυχε. Κανένας Λαμιώτης δεν φάνηκε να συμμετείχε στην επανάσταση!

Μέσα στο πλήθος που παρακολουθεί με αγωνία, ξε­χωρίζει μια κάπως ηλικιωμένη γυναίκα. Είναι η δόλια μόνα του Διάκου, που είχε μάθει τη σύλληψη του γιου της και ολονυχτίς πεζοπορώντας είχε φτάσει στη Λαμία, όπου δεν περίμενε να δει το σπλάγχνο της έτσι!

Για μια στιγμή βουβαίνονται όλοι. Βλέπουν να φτάνει εκεί ο δήμιος, ονόματι Αλεξίου, κρατώντας ένα σουβλί. Και αμέσως καταλαβαίνουν τι πρόκειται να γί­νει!
Αυτός, τρέμει από το φόβο του, γιατί έχει αυστηρή εντολή να μην του πεθάνει ο Διάκος όταν θα τον σου­βλίζει.

Και αρχίζει το τελευταίο πια μαρτύριο.

Δένοντας το Διάκο ανάσκελα σε ένα σαμάρι, με τα πόδια του ανοιχτά, αρχίζει προσεκτικά ο δήμιος να χώ­νει την πολύ καλό λεπτισμένη άκρη του σουβλιού, ξε­κινώντας απ' τη βουβωνική χώρα και προχωρώντας προς τα επάνω, περνώντας το σουβλί κάτω οπό το δέρ­μα, μέχρι που το έβγαλε πάνω στην πλάτη του, λίγο κάτω απ' το δεξιό του το αυτί.

Από κάποιες μικροκινήσεις που κάνει ο Διάκος κάθε φορά που σπρώχνει το σουβλί προς τα επάνω ο δήμιος, δείχνει ότι ακόμα είναι ζωντανός.

Μόλις τελειώνει ο γύφτος, ορμούν Τούρκοι και με σκοινιά δένουν το σώμα γύρω στο σουβλί για να μη σπάσει το δέρμα και ακουμπάνε όρθιο σχεδόν το σουβλί με το Διάκο σ' ένα δέντρο.

Στη συνέχεια, σπεύδουν να συγυρίσουν τη φωτιά που έχουν ανάψει. Και τότε γίνεται κάτι που ξαφνιάζει τους πάντες.

Ένας Τούρκος καβάλα στο ψαρί του άλογο στέκε­ται μπροστά στο σουβλισμένο, βγάζει τη διμούτσουνη όρθια κουμπούρα του και τη στρέφει στο Διάκο. Δύο κουμπουριές ακούγονται που βρίσκουν κατάστηθα το Διάκο. Κι ο Τούρκος κεντρίζοντας το άλογο του, χάνε­ται στην ανηφόρα μέσα στα στενάκια που περιβάλλουν τα χαμηλά σπιτάκια.
Ο Χαλήλ Μπέης, βλέπει συτό και αφρίζει απ' το θυμό του. Και δίνει εντολή, να βάλουν το Διάκο έτσι, πάνω στη φωτιά, και να τον γυρίσουν λίγο!

Ο κόσμος που παρακολουθεί αυτή την κτηνωδία μέ­νει άφωνος. Στη συνέχεια ο Χαλήλ οργισμένος και ανικανοποί­ητος, δίνει εντολή να πάρουν έτσι με το σουβλί το νε­κρό το Διάκο και πάνε να τον πετάξουν στην άκρη του ρέματος, ανατολικά από το χάνι που τον είχαν, εκεί όπου πέταγαν τις κοπριές των αλόγων που είχαν στους στά­βλους, τους οποίους διατηρούσαν από τη βόρεια πλευρά της Νομαρχίας μέχρι το πέτρινο γυμνάσιο. Τη διαβεβαίωση αυτή είχα απ' όλα σχεδόν τα γερόντια που ρώτησα το 1947, τότε που φαίνονταν ακόμα οι κρίκοι στο βόρειο τοίχο της θερινής «ΤΙΤΑΝΙΑΣ».

Εκεί λοιπόν, βορειοανατολικά της σκάλας που κα­τεβαίνει σήμερα από την οδό Λυκούργου στην πρώην ψαραγορά, άφησαν το νεκρό ξεσκέπαστο, άταφο, σχε­δόν τρείς ημέρες φρουρούμενο. Οι φρουροί αποχώ­ρησαν την τρίτη ημέρα αφού άρχισε να μυρίζει, οπότε βρήκαν ευκαιρία κάποιοι χριστιανοί οι οποίοι περίμεναν και είχαν προετοιμάσει έναν λάκκο εκεί ακριβώς που σή­μερα είναι ο τάφος του, πήγαν, του έβγαλαν το σουβλί, τον καθάρισαν λίγο και πήγαν και τον έθαψαν, χωρίς να βάλουν πάνω του ούτε έναν σταυρό από φόβο.

Αργότερα, περί το 1860, ο συνταγματάρχης Ρούβαλης που είχε έρθει από την Καλαμάτα με μετάθεση στη Λαμία και είχε πληροφορηθεί πού περίπου είχαν θά­ψει το Διάκο έκανε έρευνες να τον βρει.

Ο παππούς μου που είχε στήσει την παράγκα - πρώ­το μαγαζί του πριν λίγο καιρό, απέναντι δυτικά, όπου μετά χτίστηκε η αποθήκη των αδελφών Κονταξή, είδε στρατιώτες να ανοίγουν μικρούς λάκκους ανατολικά του, ψάχνοντας. Όταν ρώτησε τι ζητάνε, του είπαν ότι ψά­χνουν τον τάφο του Διάκου. Την πληροφορία αυτή είχα από τον πατέρα μου, όπως την είχε ακούσει από τον παπ­πού μου. Σε ένα σημείο, βρήκαν ένα σωρό - σκελετό ανθρώπινου σώματος και αφού δεν είχαν βρεθεί άλλα γύρω, κατέληξαν ότι ήταν του Διάκου. Το συγκέντρω­σαν, το καθάρισαν και τα έβαλαν σε ένα κουτί ξύλινο και τα έθαψαν πάλι στο ίδιο σημείο, τοποθετώντας πάνω μερικές πέτρες και έναν σταυρό με το όνομα του.

Τέλος, στις αρχές του 1900 η Λαμία τίμησε το Διά­κο όπως έπρεπε. Αφού ανακαίνισε τον πρόχειρο τάφο του στο σημείο που είναι ακόμα, έστησε τον υπέρλαμπρο ανδριάντα του στην πλατεία Διάκου, με αποκαλυ­πτήρια επίσημα, παρουσία και του Βασιλέως Γεωργίου Α' και της βασιλικής οικογένειας, υπουργών, στρα­τιωτικών και άλλων επισήμων, στις 23 Απριλίου 1903.

Πηγή

Ρατσιστικό παραλήρημα αλβανών οπαδών στην όψη της Ελληνικής Σημαίας - Sulm racist i tifozëve kuq e zi në Elbasan

Edhe njëherë  tjetër mosmirënjohja, urrjetja dhe ndjenjat e inferioritetit ndaj Greqisë u shfaqën në Shqipëri. Në "Elbasan Arena" luhet ndeshja Shqipëri-Greqi, për kategorinë U21. Në një pallat është nxjerrë në dritare një flamur grek, i cili nuk u ka shpëtuar tifozëve kuq e zi, mgjth se flamuri mund të jetë varur atje dhe për shkak të festave kombëtare të Greqisë . Këta të fundit kanë reaguar pasi e kanë interpretuar këtë veprim si provokim pasi nuk janë mësuar të respektojnë diveristetin dhe të pranojnë që në këtë vend ka shumë nënshtetas me origjinë Greke. Kështu kanë thirrur në kor fjalët:“Greqi, Greqi, t’q*fsha motrën!”  duke treguar kulturën e tyre të lartë. Burimi

Για άλλη μια φορά οι αλβανοί έδειξαν, την ευγνωμοσύνη τους για όλα όσα έχει κάνει η Ελλάδα γι αυτούς, το μίσος τους αλλά και τα αισθήματα κατωτερότητας που έχουν προς την Ελλάδα. Έτσι το μεσημέρι στο Ελμπασάν γινόταν ο αγώνας μεταξύ των εθνικών ομάδων Αλβανίας και Ελλάδας για τις ηλικίες κάτω των 21 ετών. Σε μια πολυκατοικία υπήρχε σε κάποιο παράθυρο η Ελληνική Σημαία την οποία και είδαν οι αλβανοί οπαδοί (ισως η σημαία να ήταν εκεί και λόγο της Εθνικής Εορτής μας και όχι για τον αγώνα). Οι τελευταίοι αντέδρασαν αμέσως αφού εξέλαβαν το γεγονός ως πρόκληση και φυσικά αυτό προέρχεται από το γεγονός πως δεν μπορούν να σεβαστούν την διαφορετικότητα και να συνειδητοποιήσουν πως στην χώρα αυτή ζουν πολλοί έλληνες. Αμέσως άρχισαν να βρίζουν «Ελλάδα, Ελλάδα, γ@@ω την αδερφή σου» δείχνοντας για ακόμη μια φορά το «ανώτατο» επίπεδου πολιτισμού που έχουν οι αλβανοί και η Αλβανία.

Οι παρακαταθήκες των αγωνιστών του 1821

Οι Έλληνες έχουμε πάθει  ένα γερό στραπάτσο τα τελευταία χρόνια. Αυτό έχει επηρεάσει κυρίως τις ευαίσθητες ψυχές των νέων μας, οι οποίοι υφίστανται τις βαρύτατες συνέπειες από τα λάθη των μεγαλυτέρων τους. Τα παιδιά και τους νέους μας χωρίς να το θέλουν και χωρίς να το ξέρουν, τους κάναμε σαν ένα ζαλισμένο κοπάδι, που δεν ξέρει από πού έρχεται και πού πηγαίνει...Δεν μαθαίνουν να εκτιμούν αυτό που έχουν, δεν βοηθιούνται  να έχουν ταυτότητα, ιδιοπροσωπία, όραμα ζωής.

        Η μεγάλη ευθύνη μας είναι ότι έχουμε ξεχάσει κι επομένως δεν μεταδίδουμε τις υποθήκες των αγωνιστών του 1821, που μας έδωσαν όχι μόνο την ελευθερία που απολαμβάνουμε, αλλά και ήθος, αρχές, ιδανικά. Να θυμίσουμε κάποιες από τις υποθήκες τους. Ο Γέρος του Μωριά, ο αρχιστράτηγος της απελευθέρωσης μας από τον τουρκικό ζυγό, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, μιλώντας στους νέους του Α΄ Γυμνασίου Αθηνών, στην Πνύκα, είπε, μεταξύ των άλλων:

        « Εγώ παιδιά μου...σας είπα όσα ο ίδιος είδα, ήκουσα, και εγνώρισα, δια να ωφεληθήτε  από τα απερασμένα, και από τα κακά αποτελέσματα της διχονοίας, την οποία να αποστρέφεσθε, και να έχετε ομόνοια. Εμάς μη μας τηράτε πλέον. Το έργο μας και ο καιρός μας επέρασε. Και αι ημέραι της γενεάς, η οποία σας άνοιξε το δρόμο, θέλουν μετ’ ολίγον περάσει. Την ημέρα της ζωής μας θέλει διαδεχθή η νύκτα του θανάτου μας, καθώς την ημέραν των Αγίων Ασωμάτων θέλει διαδεχθή η νύκτα και η αυριανή ημέρα. Εις εσάς μένει να ισάσετε και να στολίσετε τον τόπο, οπού ημείς ελευθερώσαμε, και για να γίνη τούτο, πρέπει να έχετε ως θεμέλια της πολιτείας την ομόνοια, την θρησκεία... και την φρόνιμον ελευθερία».

        Ο άλλος μέγας αγωνιστής του 1821, ο Γιάννης Μακρυγιάννης, γράφει στα Απομνημονεύματά του:

        « Κι αφού ο Θεός θέλησε να κάμει νεκρανάστασιν εις την πατρίδα μου, να την λευτερώσει από την τυραγνίαν των Τούρκων, αξίωσε κι εμένα να δουλέψω κατά δύναμη λιγότερον από τον χειρότερον πατριώτη μου Έλληνα...Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί, να την φυλάμε... Και εις το εξής να μάθομεν γνώση, αν θέλομεν να φκιάσομεν χωριόν, να ζήσομε όλοι μαζί. Έγραψα γυμνή την αλήθεια, να ιδούνε όλοι οι Έλληνες να αγωνίζονται δια την πατρίδα τους, δια την θρησκεία τους, να ιδούνε και τα παιδιά μου και να λένε: <Έχομεν αγώνες πατρικούς, έχομεν θυσίες>, αν είναι αγώνες και θυσίες. Και να μπαίνουν σε φιλοτιμίαν και να εργάζονται εις το καλό της πατρίδας τους, της  θρησκείας τους και της κοινωνίας...». 

        Τις υπηρεσίες  που πρόσφεραν στο Ελληνικό Έθνος οι αγωνιστές του 21 εκτίμησε ο σπουδαίος άνθρωπος και δικαστής Γεώργιος Τερτσέτης, που αρνήθηκε να καταδικάσει σε θάνατο τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, εκτίμησε το ήθος και τη γενναιότητά του, τον αγάπησε σαν πατέρα του και και τον  έπεισε  να του υπαγορεύσει τα Απομνημονεύματά του. Ο Τερτσέτης σε λόγο του για την 25η Μαρτίου, το 1869, τονίζει:

« Εγώ, κύριοι ακροαταί, σκεπτόμενος και αναλογιζόμενος τους καιρούς και τα πράγματα τί πρέπει και οι νέες γενεές της Ελλάδος να προσφέρουν στην οικουμένην, ευρίσκω και λέγω, να προσφέρουν πρέπει παραδείγματα αθάνατα αρετής. Μην κλείσωμεν, φίλοι και αδελφοί, τους οφθαλμούς μας εις την λάμψιν του καθήκοντος και της αποστολής μας».

Σήμερα και με την ευκαιρία της πανηγύρεως της 25ης Μαρτίου και μπρος στον γκρεμό που βρισκόμαστε οφείλουμε να αφυπνιστούμε και να δώσουμε το παράδειγμα στη νεολαία ότι ο άνθρωπος και το έθνος δεν υπάρχουν χωρίς ελευθερία. Και ελευθερία δεν είναι μόνο να αποτινάξουμε το ζυγό μας από τους όποιους τυράννους, είναι κυρίως να απαλλαγούμε από τα πάθη μας, να ζήσουμε ως όντα με ρίζες και βάθος και να δείξουμε την έμπρακτη ευγνωμοσύνη μας προς όσους μας έδωσαν την ελευθερία και μας δίδαξαν αξιοπρέπεια και ήθος.

Γιώργος Ν. Παπαθανασόπουλος

Πηγή

Η Ιστορία Επαναλαμβάνεται: Η Αυστρία επανπροσδιορίζει την Αλβανική Εξωτερική Πολιτική - Një ekspert nga Vjena për “problemet dypalëshe” të Shqipërisë me fqinjët

Para disa ditësh ministri i Jashtëm i Shqipërisë, Ditmir Bushati, zhvilloi një vizitë në Greqi, të cilën disa media u përpoqën ta trajtonin si shteruese në pikëpamje të diskutimit të çështjeve mes të dyja vendeve. Bushati, që është shkolluar në Greqi, i hapi rrugën një njoftimi zyrtar shumë të thatë, për të lënë mediat që të informonin me “burime” suksesin e vizitës. Zbardhja e konferencës për shtyp mes tij dhe homologut grek, Kotzias, nga Ministria e Jashtme e Greqisë, hodhi dritë mbi faktin se në takime ishte folur për të gjitha çështjet. Shqipëria kërkoi rikonfirmimin e Traktatit të Miqësisë, pa zbuluar nëse përmbajtja aktuale e tij do të ketë ndryshime. Kjo është një çështje me rëndësi, pasi më herët është hedhur ideja nga disa persona publikë se ka nevojë që të rishikohet përmbajtja, meqenëse traktati ekzistues nuk i frenoi problemet mes të dyja vendeve. Nëse do të shohim qëndrimin e Tiranës zyrtare në një plan evolutiv, mund të themi se vendosja mbi tavolinë e çështjeve, hapur dhe pa ndroje, është sukses për palën shqiptare. Kujtojmë këtu se para disa viteve, zyrtarët shqiptarë as që e zinin në gojë çështjen Çame dhe njësoj si tani, për emigrantët shqiptarë mezi e hapin gojën kur janë në Athinë. Gjërat kanë ndryshuar për mirë. Mirëpo Tirana zyrtare nuk e zbardh axhendën apo planin e veprimit që ajo ka, përmbajtjen e kërkesave për palën greke, duke lënë opinionin të detyruar të informohet në rrugë të tjera. Ka shumë spekullime se politika e Jashtme e Shqipërisë udhëhiqet nga koniunktura ndërkombëtare edhe në arritjen e objektivave që i konsideron prioritare. P.sh ka një rivalitet mes Turqisë dhe Italisë që shpesh sillet në vëmendje, sikurse nuk është sekret se sjellja e Shqipërisë ndaj Greqisë kushtëzohet jo rrallë nga mbështetja turke. Së fundmi në lojë ka hyrë edhe një vend me interesa tradicionale në Ballkan, si Austria. Tirana zyrtare adoptoi pikëpamjen austriake për çështjen e refugjatëve, duke marrë pjesë në Konferencën e Vjenës. Një pikëpamje që bie ndesh me qëndrimin gjerman. Kjo vlen me gjasë edhe në qëndrimin e Shqipërisë ndaj fqinjëve. Në faqen e Ministrisë së Jashtme të Austrisë publikohet ai që quhet “Plani i Veprimit Austri – Shqipëri 2016” http://www.bmeia.gv.at, një nga pikat e të cilit është edhe “bashkëpunimi në përpjekjet për fqinjësi të mirë dhe në zgjidhjen e problemeve dypalëshe”. “Për këtë çështje një ekspert do të prezantohet në Vjenë në pranverë të vitit 2016”, thuhet në Plan Veprimi. D Duke qenë se Ministria e Jashtme nuk jep asnjë informacion(pa llogaritur këtu qëndrimin komik të zëdhënësit që nuk hap telefonin) këtu lindin disa pyetje: a përfshihet në tagrin e këtij eksperti trajtimi i problemeve me Greqinë? Nëse po, çfarë kuptimi ka atëherë Traktati i Miqësisë? Shqipëria nuk ka probleme me fqjnjë të tjerë: FYROM është një problem ndërkombëtar, ndërkohë që me Serbinë marrëdhëniet janë shtojcë e togfjalëshit: “Miku im Aleksandër”. I vetmi vend me të cilin Shqipëria ka probleme dypalëshe është Greqia dhe nëse kjo axhendë do të merret nën kujdesin e Vjenës mbetet për t’u parë. Le të shpresojmë për mirë se ministri ynë i Jashtëm do të gjejë tek eksperti i Pranverës 2016 një derë tjetër ku të raportojë dhe të dëgjohet.  respublica.al

Πριν από κάποιες μέρες ο Υπ Εξ Αλβανίας, Ντ Μπουσάτη, έκανε μια επίσκεψη στην Ελλάδα, την οποία αρκετά ΜΜΕ προσπάθησαν να την παρουσιάσουν ως στείρα όσο αφορά την συζήτηση των υποθέσεων μεταξύ των δύο χωρών. Ο Μπουσάτη που έχει σπουδάσει στην Ελλάδα (Επιστημονικός Ερευνητής Ευρωπαϊκών Υποθέσεων στο Πανεπιστήμιο Αθηνών) ,  άνοιξε το δρόμο σε μια κοινή δήλωση πολύ ξερή, απλώς για να μην αφήσουν τα ΜΜΕ που ενημέρωναν μέσω «πηγών» να αναφερθούν στην επιτυχία της επίσκεψης. Η κοινή συνέντευξη τύπου μεταξύ αυτού και του Έλληνα ομόλογο του, τον Υπ Εξωτερικών κ Κοτζιά, μας φώτισε και καταλάβαμε πως στην συνάντηση είχαν αναφερθεί όλες οι υποθέσεις. Η Αλβανία ζήτησε την επαναβεβαίωση του Συμφώνου Φιλίας, χωρίς να αναφερθεί αν το περιεχόμενο που είχε μέχρι και σήμερα θα αλλάξει. Η υπόθεση αυτή είναι κάτι σημαντικό, γιατί  πιο νωρίς έγιναν κάποιες δηλώσεις από δημόσια πρόσωπα πως το περιεχόμενο πρέπει να επανεξεταστεί, εφόσον το  υπάρχον σύμφωνο δεν έλυσε τα προβλήματα μεταξύ των δύο χωρών. Ένα δούμε την στάση των Τιράων σε προοπτική, θα μπορούσαμε να πούμε πως η αναφορά των προβλημάτων πάνω στο τραπέζι χωρίς ενδοιασμούς και ανοιχτά αποτελεί επιτυχία της αλβανικής πλευράς . Αναφέρουμε εδώ πως πριν από μερικά χρόνια, οι αλβανοί επίσημοι ούτε καν ανέφεραν το «τσάμικο» όπως τώρα, ενώ για τους αλβανούς μετανάστες με το ζόρι άνοιγαν το στόμα τους στην Αθήνα. Τα πράγματα έχουν αλλάξει. Τα επίσημα Τίρανα δεν δημοσιοποιούν την ατζέντα ή το σχέδιο δράσης που έχουν, το περιεχόμενο των αιτημάτων για την Ελληνική πλευρά, αφήνοντας  την κοινή γνώμη  να ενημερώνετε μέσω άλλων οδών. Υπάρχουν πολλές εικασίες πως η εξωτερική αλβανική πολιτική κατευθύνεται από τις διεθνής συγκυρίες και στην επίτευξη των στόχων που θεωρούνται ως πρωταρχικοί. Π.χ. υπάρχει ένας ανταγωνισμός μεταξύ της Τουρκίας και της Ιταλίας που συχνά αναφέρεται, όπως και το γεγονός που δεν είναι μυστικό πως η συμπεριφορά της Αλβανίας προς την Ελλάδα ορίζεται συχνά από την υποστήριξη της Τουρκίας . Τώρα τελευταία στο παιχνίδι μπαίνουν και χώρες που παραδοσιακά έχουν συμφέροντα στα Βαλκάνια, όπως η Αυστρία. Η κυβέρνηση των Τιράνων υιοθέτησε την αυστριακή θέση για το θέμα των μεταναστών, λαμβάνοντας μέρος στην Συνεδρίαση της Βιέννης. Μια στάση που είναι αντίθετη με την Γερμανική. Αυτό ισχύει από τι φαίνεται και όσο αφορά την στάση της Αλβανίας προς τους γείτονες. Στην σελίδα του Υπ ΕΞ της Αυστρίας δημοσιεύεται  αυτό που ονομάζεται «Σχέδιο δράσεις Αυστρίας – Αλβανίας 2016). http://www.bmeia.gv.at/ Ένα από τα σημεία αναφέρει «συνεργασία στις προσπάθειες για καλή γειτνίαση και την επίλυση των διμερών προβλημάτων». «Για την υπόθεση αυτή ένας ειδικός θα παρουσιαστεί στην Βιέννη κατά την άνοιξη του 2016», αναφέρεται στο σχέδιο δράσης. Μια και το Υπ Εξ δεν δίνει καμία  πληροφορία (χωρίς να λογαριάσουμε εδώ την κωμική στάση του εκπροσώπου του Υπ Εξ που δεν σηκώνει το τηλέφωνο) εδώ γεννιούνται μερικά ερωτήματα: Συμπεριλαμβάνεται στην προετοιμασία αυτού του ειδικού και η αντιμετώπιση των προβλημάτων με την Ελλάδα; Εάν ναι, τι νόημα έχει τότε το Σύμφωνο Φιλίας?  Η Αλβανία δεν έχει προβλήματα με άλλους γείτονες: Τα Σκόπια είναι ένα διεθνές πρόβλημα, εντωμεταξύ με την Σερβία οι επιπρόσθετες σχέσεις συμπεριλαμβάνονται στην φράση : « Ο Φίλος μου ο Αλέξανδρος». Το μόνο μέρος με το οποίο η Αλβανία έχει διμερή προβλήματα είναι η Ελλάδα και εάν αυτή η ατζέντα θα είναι υπό την μέριμνα της Βιέννης αναμένουμε να το δούμε. Ας ελπίσουμε πως ο Υπ Εξ Αλβανίας θα βρει στον ειδικό της άνοιξης 2016 μια άλλη ανοιχτή πόρτα όπου θα δώσει αναφορά και θα εισακούγεται ……

Tο σχολείο που τίμησε την 25η Μαρτίου όπως κανένα στην Ελλάδα

ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΗ Ν. ΑΦΡΙΚΗ - ΣΤΟΥΣ ΕΟΡΤΑΣΜΟΥΣ ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΑΝ 130 ΜΑΘΗΤΕΣ ΚΑΙ ΜΑΘΗΤΡΙΕΣ                                                       

Σε όλα τα σχολεία της Ελλάδας εορτάζεται σήμερα η επέτειος της 25ης Μαρτίου. Ωστόσο στη Νότια Αφρική και συγκεκριμένα στην Σχολή Σαχέτι ο εορτασμός αυτός πραγματοποιήθηκε την Κυριακή που μας πέρασε καθώς η εθνική μας επέτειος συμπίπτει φέτος με την Μεγάλη Παρασκευή των Καθολικών.

Η Σχολή Σαχέτι, που βρίσκεται στο Γιοχάνεσμπουργκ, είναι ένα ενιαίο σχολείο που συμπεριλαμβάνει βρεφονηπιακό σταθμό, νηπιαγωγείο, δημοτικό, γυμνάσιο και λύκειο.

Πρόκειται για ένα μη κερδοσκοπικό εκπαιδευτικό ίδρυμα που δημιουργήθηκε το 1974 από την ελληνική παροικία με μπροστάρη τον Γιώργο Μπίζο, τον Έλληνα δικηγόρο του Νέλσον Μαντέλα.

Ήδη από εκείνη την δεκαετία, που το Απαρτχάιντ βρισκόταν στο απόγειο του το Σαχέτι είχε ανοιχτό τις πόρτες του σε όλους τους μαθητές ανεξαρτήτως φυλής και χρώματος.

Όπως εξηγεί μιλώντας στο «news247» η Διευθύντρια Ελληνικών Σπουδών της σχολής, κα. Αντωνία Παπάζογλου την τρέχουσα σχολική χρονιά φοιτούν συνολικά 1300 μαθητές από τους οποίους σε ποσοστό 65% είναι μαθητές ελληνικής καταγωγής.

Το Σαχέτι-Saheti είναι ακρώνυμο από τα αρχικά των αγγλικών λέξεων "South African Hellenic Educational and Technical Institute". Στο καταστατικό ίδρυσης του δηλώνονται ως κύριοι σκοποί:

α) Η παροχή εκπαίδευσης κυρίως για παιδιά Ελλήνων αλλά και άλλα με ειδική έμφαση στη διδασκαλία της Ελληνικής γλώσσας και του Ελληνικού πολιτισμού.

β) Η διδασκαλία των Ελληνικών ως υποχρεωτικό μάθημα για όλους τους μαθητές του ανεξάρτητα από την εθνοτική καταγωγή τους.

γ) Η προώθηση της Ελληνικής κουλτούρας του πνεύματος του Ελληνισμού και της Ελληνικής ορθόδοξης πίστης και ταυτόχρονα η παροχή του δικαιώματος σε όλους στην ελευθερία της συνείδησης της πίστης, της σκέψης, της γνώμης και της άποψης.

Η εορταστική εκδήλωση για την 25η Μαρτίου άρχισε με το πρόγραμμα που παρουσίασαν οι μαθητές του σχολείου, συνεχίστηκε με την γιορτή που διοργάνωσε η Ομοσπονδία Ελληνικών Κοινοτήτων Νοτίου Αφρικής και ολοκληρώθηκε με την καθιερωμένη παρέλαση στην οποία κάθε χρόνο συμμετέχουν αδελφότητες, σωματεία, σύλλογοι, μαθητές Ελληνικών κοινοτήτων, μαθητές του πλάνου στήριξης του Σαχέτι και μαθητές του Σαχέτι.

Το Σαχέτι είναι σημείο αναφοράς για την Ελληνική παροικία στην Νότια Αφρική και οι περισσότερες εκδηλώσεις πραγματοποιούνται στον χώρο του σχολείου. Κατά συνέπεια η εμπλοκή και η συμμετοχή των εκπαιδευτικών του Ελληνικού τμήματος, αλλά και των μαθητών του θεωρείται δεδομένη.

Στον σχολικό εορτασμό συμμετείχαν οι χορευτικές ομάδες του δημοτικού, γυμνασίου και λυκείου αποτελούμενες από 130 μαθήτριες και μαθητές. Επίσης, οι χορωδίες του δημοτικού, γυμνασίου και λυκείου αποτελούμενες από 120 μαθήτριες και μαθητές.

Οι σχολικές χορευτικές ομάδες και οι χορωδίες πλαισίωσαν τα δρώμενα της σχολικής γιορτής. Στο δρώμενο του νηπιαγωγείου συμμετείχαν 100 παιδιά, του δημοτικού 15 μαθήτριες και μαθητές και του γυμνασίου-λυκείου συμμετείχαν 10 μαθητές.

Τους μαθητές προετοίμασαν οι δάσκαλοί τους, οι οποίοι εργάστηκαν εντατικά για 1 εβδομάδα. Στη γιορτή αυτή όπως και σε όλες τις σχολικές γιορτές Ελληνικού χαρακτήρα, συμμετέχουν όλοι οι μαθητές εκ περιτροπής ανεξάρτητα από την καταγωγή τους.

Η κυρία Παπάζογλου αναφερόμενη στο αν κατανοούν οι ξένοι μαθητές την έννοια της Επανάστασης του 1821 επισημαίνει, «όλους τους μαθητές του σχολείου μας τους θεωρούμε Έλληνες αφού μετέχουν της Ελληνικής παιδείας και κύριος στόχος μας είναι τόσο η Ελληνική γλώσσα όσο και η Ελληνική ιστορία να γίνει κτήμα τους.

Στο μάθημα των Ελληνικών συμπεριλαμβάνονται προς διδασκαλία και ευκαιριακές θεματικές ενότητες όπως ο Αγιασμός, οι Απόκριες, η Καθαρά Δευτέρα, η 25η Μαρτίου, το Πάσχα, η Γιορτή της Μητέρας, του Πατέρα, η 28η Οκτωβρίου, το Πολυτεχνείο και τα Χριστούγεννα.

Επίσης, στις γενικές συναθροίσεις του σχολείου ενόψει Ελληνικών γιορτών παρουσιάζονται σχετικά βίντεο και ομιλίες από τους μαθητές του Σαχέτι υπό την καθοδήγηση των εκπαιδευτικών του Ελληνικού τμήματος.

Άλλωστε, τα ιστορικά γεγονότα που διδάσκουμε από την Ελληνική ιστορία παραλληλίζονται με ιστορικά γεγονότα της χώρας τους με δεδομένο ότι επεξεργάζονται μέσα στο πλαίσιο των Ελληνικών ηθικών αξιών που συνθέτουν τις πανανθρώπινες αξίες: Ελευθερία, Σεβασμός, Δημοκρατία κ.τ.λ.»

Το Σαχέτι θεωρείται ένα από τα καλύτερα ιδιωτικά ημερήσια σχολεία της χώρας και διακρίνεται για τις επιτυχίες που σημειώνουν κάθε χρόνο οι μαθητές της Τρίτης Λυκείου στις τελικές εξετάσεις για εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Προκαλεί και απειλεί το κόμμα των τσάμηδων: Ξεχάστε τα νεκροταφεία των Ελλήνων Πεσόντων- PDIU në Kuvend - “Harroni varrezat e ushtarëve grekë në Shqipëri”

Deputeti i PDIU-së Shpëtim Idrizi deklaron se do të ndërmarrë të gjithë hapat për moslejimin e varrezave të ushtarëve grekë në Shqipëri nëse nuk do të ngrihen varrezat për shqiptarët e masakruar në Çamëri. Deklarata u bë në Kuvend ku Idrizi tha se ministri I Jashtëm Bushati nuk diskutoi çështjen came në mënyrë direkte në konferencën për shtyp me ministrin e Jashtëm të Greqisë Shpëtim Idrizi: “Më ka bërë përshtypje mos hapja e çështjes came në mënyrë direkte bnë konferencën e shtypit me minsitrin e jashtëm të Gerqisë. Detyrim që buron nga rezoluta e parlemntit por dhe nga një rezolutë që PS e propozoi madje kryeministri do vinte një herë në 6 muaj të raportonte për çështjen came. Ne kemi kërkuar bashkë me shoqatën Çamëria të ngrihen varrezat për shqiptarët e Çamërisë të vrarë e të masakruar në Greqi nga bandat e Napolon Zerbës. Në Igumenicë ndodhet një përmendore e Napolon Zerbës dhe në këto kushte nëse nuk ngrihen varrezat e shqiptarëve të  Çamërisë të masakruar atje do të marrim të gjithë hapat për moslejimin e varrezave të ushtarëve grekë në Shqipëri së bashku me shoqërinë civile dhe hapat ligjorë. /Oranews.tv/

Βουλευτής και Πρόεδρος του κόμματος των τσάμηδων Σπετίμ Ιντρίζη δηλώνει, απειλώντας, πως θα πάρει όλα τα μέτρα ώστε να μην επιτρέψει την δημιουργία νεκροταφείων για τους έλληνες πεσόντες στην Αλβανία, σε περίπτωση που δεν επιτρέψουν οι Έλληνες την δημιουργία νεκροταφείου για του τσάμηδες που σφαγιάστηκαν στην Τσαμουριά. Τις δηλώσεις τις έκανε στην Βουλή όπου ο Ιντρίζη ανέφερε πως ο Υπ Εξ της Αλβανίας Μπουσάτη δεν συζήτησε καθόλου το «τσάμικο» με άμεσο τρόπο κατά τις δηλώσεις που έκαναν για τα ΜΜΕ με τον Έλληνα Υπ Εξ. Σπετιμ Ιντρίζη: « Μου έκανε εντύπωση το γεγονός της μη συζήτησης του «τσάμικου» κατά άμεσο τρόπο κατά την κοινή συνέντευξη τύπου με το ΥΠ ΕΞ της Ελλάδας. Είναι μια υποχρέωση που πηγάζει από  το ψήφισμα της Βουλής και από ένα ψήφισμα που το ίδιο το ΣΚ το πρότεινε και μάλιστα ο πρωθυπουργός θα ερχόταν μια φορά το εξάμηνο να δώσει αναφορά για το «τσάμικο» . Εμείς έχουμε ζητήσει με το Σύλλογο Τσαμουριά να δημιουργηθούν τα νεκροταφεία για του σκοτωμένους, κατακρεουργημένους αλβανούς της Τσαμουριάς από τις συμμορίες του Ναπολέων Ζέρβα. Στην Ηγουμενίτσα βρίσκεται προτομή του Ναπολέων Ζέρβα και υπό αυτές τις προϋποθέσεις εάν δεν δημιουργηθούν τα νεκροταφεία για του αλβανούς της Τσαμουριάς που κατακρεουργήθηκαν εκεί  θα λάβουμε όλα τα μέτρα ώστε να μην επιτρέψουμε την δημιουργία των νεκροταφείων για τους έλληνες στρατιώτες στην Αλβανία μαζί με τα κινήματα πολιτών και τις  νόμιμες ενέργειες».

Εορτασμός Εθνικής Εορτής 25ης Μαρτίου στα Τίρανα

ΠΡΕΣΒΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΑ ΤΙΡΑΝΑ ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Στις 21 Μαρτίου 2016 η Πρεσβεία της Ελλάδος στα Τίρανα πραγματοποίησε δεξίωση στο ξενοδοχείο Sheraton των Τιράνων για τον εορτασμό της 25^ηςΜαρτίου, καθώς η συγκεκριμένη ημερομηνία τρέχοντος έτους συμπίπτει ημερολογιακά με την Μεγάλη Παρασκευή του Πάσχα των Καθολικών. Αρχικά μαθητές του ΄΄ Αρσακείου ΄΄ Τιράνων ερμήνευσαν τους Εθνικούς Ύμνους Ελλάδος και Αλβανίας και στη συνέχεια ο Πρέσβης κ. Λ. Ροκανάς απηύθυνε χαιρετιστήριο μήνυμα.

Ο Πρέσβυς της Ελλάδος στα Τίρανα αναφέρθηκε εκτενώς στον αγώνα των Ελλήνων για ανεξαρτησία, που ξεκίνησε στις 25 Μαρτίου 1821, στην πορεία του ελληνικού κράτους από την ίδρυσή του και μέχρι σήμερα, αναφέρθηκε στις διμερείς σχέσεις, για τις οποίες είπε ότι γνώρισαν επιτυχίες και χαρακτηρίζονται από θετική δυναμική, στην επίσκεψη που πραγματοποίησε ο Αλβανός ΥΠΕΞ Ντιτμίρ Μπουσάτι στην Αθήνα, στην κρίση των προσφύγων κ.α. Τέλος, επανέλαβε ότι η Ελλάδα στήριξε και θα στηρίξει την Αλβανία στην πορεία της για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.

Στη δεξίωση παρέστησαν προσωπικότητες της πολιτικής και κοινωνικής ζωής, μέλη του Διπλωματικού Σώματος, εκπρόσωποι του επιχειρηματικού κόσμου, των Μ.Μ.Ε, των πολιτιστικών ιδρυμάτων και πολλοί άλλοι.

Συγκεκριμένα, παρέστησαν ο Πρόεδρος της Βουλής, Ilir Meta, με συνεργάτες του. Ο Αρχιεπίσκοπος Τιράνων Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας, Αναστάσιος, ο Πρόεδρος του ΚΕΑΔ, Βαγγέλης Ντούλες, οι ομογενείς βουλευτές, Βαγγέλης Τάβος, Ανδρέας Μάρτος, ο Πρόεδρος της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, Λεωνίδας Παππάς, o Υπουργός Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης, Klajda Gjosha, o Υφυπουργός Άμυνας, Petro Koçi, oι Βουλευτές του ΣΚ, Arta Dade, Koço Kokedhima, Ben Blushi, Fatmir Toçi, Eduard Shalsi,. Οι Βουλευτές του ΔΚ, Majlinda Bregu, Kastriot Islami, Genc Pollo, Genc Ruli, ο Βουλευτής και πρόεδρος Κινήματος Εθνικής Ανάπτυξης, Dashamir Shehi, ο πρώην Πρόεδρος ΔΚ και πρώην ΥΠΕΞ, Tritan Shehu, ο Πρόεδρος Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, Skënder Gjinushi, ο Πρόεδρος κόμματος «Κοινωνική Δημοκρατία», Πασκάλ Μίλο, ο Προϊστάμενος Τμήματος Εξωτερικής Πολιτικής ΔΚ, Kreshnik Çollaku, ο Πρόεδρος Ακαδημίας Επιστημών, Muzafer Korkuti, ο Πρόεδρος Ανωτάτου Δικαστηρίου, Xhezair Zaganjori, ο Γενικός Εισαγγελέας, Adriatik Llalla, ο Αρχηγός Αστυνομίας και συνεργάτες του, Haki Çako, η ιδιοκτήτρια του Εκδοτικού οίκου ΤΟΕΝΑ, Ιρένα Τότσι. Από το αλβανικό ΥΕΘΑ παρέστησαν, ο Υφυπουργός, ο Γενικός Γραμματέας, οι Αρχηγοί Ναυτικού και Αεροπορίας, ο Υπαρχηγός Στρατού και ο Επιτελάρχης. Συμμετείχαν επίσης εκπρόσωποι από την Τοπική Αυτοδιοίκηση Περιφέρειας Αυλώνας, (Χειμάρρα, Νάρτα, κτλ.) και πολλοί άλλοι.

Από τον χώρο των ΜΜΕ παρέστησαν o Αρχισυντάκτης και η εκδότρια της Albanian Daily News, Genc Mlloja και Anisa Skendaj, ο Roland Qafoku από το Channel One, η Floriana Garo από Klan Tv, Valbona Kurti από Abc News και ο Qetesor Rerrunaj, ο οποίος εργαζόταν στο Agon Channel. Ο μεγαλοεπιχειρηματίας και ιδιοκτήτης Μ.Μ.Ε Ιρφάν Χυσενμπελίου, ο επιχειρηματίας και ιδιοκτήτης του τ/σ Ora News Ylli Ndroqi, ο επιχειρηματίας, βουλευτής και ιδιοκτήτης Μ.Μ.Ε Κώτσο Κοκεδήμα, ο πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της Κρατικής Ραδιοτηλεόρασης Kristaq Traja, ο Δ/ντής του Πρακτορείου ΝΟΑ Εντισόν Κουράνι, ο Δ/ντής Ειδήσεων του τ/σ News 24 Εντον Αμπιλέκαϊ, ο γνωστός δημ/φος Μπεν Αντώνη και αρκετοί άλλοι δημ/φοι από την κρατική τηλεόραση, ιδιωτικούς τ/σ και ε/φ. Οι Έλληνες ομογενείς επιχειρηματίες της Βασίλης Νάτσης, Νικολάκης Νεράντζης, Κωνσταντίνος Παππάς, Χρήστος Δεληγιώργης, Ιρένα Τότσι, Διπλωμάτες και Ακόλουθοι Άμυνας Πρεσβειών στα Τίρανα. Παρέστησαν επίσης εκπρόσωποι της Διοίκησης των Πανεπιστημίων New York University, του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου Τιράνων.

Αλβανία: Αποδείξτε μας πως οι εκκλησίες και οι εικόνες ανήκουν στην Εκκλησία

Μετά την αντίδραση της Αυτοκέφαλης Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αλβανίας με αφορμή την διεξαγωγή πασαρέλας νυφικών μέσα στους Ιερούς Ναούς που δεν έχουν επιστραφεί στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Αλβανίας, αλλά διαχειρίζονται από το Αλβανικό κράτος. Δηλώσεις σχετικά με το θέμα έκανε ο εκπρόσωπος του Υπουργείου Πολιτισμού της Αλβανίας.

Για το ίδιο θέμα μίλησε σε μεγάλο Αλβανικό τηλεοπτικό κανάλι φιλικά προσκείμενο στην κυβέρνηση η Γενική Διευθύντρια για την Πολιτισμική κληρονομιά της Αλβανίας, η κα. Τζουλιέτα Χαρασάνι, η οποία είπε πως βλέπει θετικά την επιστροφή των εκκλησιών στην ιδιοκτησία και διαχείριση της Αυτοκέφαλης Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αλβανίας και πως η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει κάθε δικαίωμα να ζητήσει την ιδιοκτησία της. !!!

Έσπευσε όμως να προσθέσει ότι η διαδικασία της επιστροφής πρέπει να γίνει μέσω της Επιτροπής Αναγνώρισης και Επιστροφής Ιδιοκτησιών, ένας κρατικός οργανισμός όπου απευθύνονται όλοι αυτοί που θέλουν την επιστροφή περιουσίας που τους έχει κατασχεθεί ή παράνομα ή από το κράτος.

Η διαδικασία μέσω αυτής της Επιτροπής προβλέπει πως κάθε δικαιούχος θα πρέπει να αποδείξει σε δικαστήριο και στην συγκεκριμένη Επιτροπή ότι είναι ο πραγματικός ιδιοκτήτης της ιδιοκτησία για να διεκδικήσει στην συνέχει την ιδιοκτησία της περιουσίας.

Η Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία της Αλβανίας έχει κερδίσει δικαστικές αποφάσεις που της αναγνωρίζουν την ιδιοκτησία σε όλες τις εκκλησίες αλλά εδώ και σχεδόν 20 χρόνια οι διαδικασίες επιστροφής έχουν κολλήσει στην Επιτροπή Επιστροφής και Αναγνώρισης Περιουσιών, η οποία δεν βγάζει τις σχετικές αποφάσεις. Υπάρχουν επίσης και δεκάδες χιλιάδες εικόνες και Ιερά κειμήλια που κρατούνται από το Αλβανικό κράτος σε αποθήκες και ψευτοεκθέσεις ενώ οι εκκλησίες περιμένουν την επιστροφή τους στα εικονοστάσια από όπου αφαιρέθηκαν το 1967.

Μέχρι τώρα η Επιτροπή Επιστροφής και Αναγνώρισης Περιουσιών "δεν έχει πειστεί" ότι οι ορθόδοξες εκκλησίες ανήκουν στην Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία της Αλβανίας.

Μια από τις εκκλησίες που ήταν ιδιοκτησίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας και δεν είχε επιστραφεί, ήταν ο Ιερός Ναός του Αγίου Αθανασίου στο χωριό Δρυμάδες ο οποίος κατεδαφίστηκε στις 26 Αυγούστου του 2015 από της Αλβανικές υπηρεσίες.

Ο Εκσκαφέας

Πηγή: http://www.himara.gr