Στη Μοσχόπολη - 2 φωνές & 2 γεφύρια

Του Σπύρου Μαντά

√ Η Αθήνα της τουρκοκρατίας !

√ Το άνθος των Βαλκανίων !

√ Το μικρό Παρίσι της Ανατολής !

Η Μοσχόπολη ιδρύθηκε, ως Βοσκόπολη, στα μέσα του 14ου αιώνα από βλάχους κτηνοτρόφους. Με τη βιοτεχνία και το εμπόριο, γρήγορα αναδείχθηκε σε σημαντικό οικονομικό και πνευματικό κέντρο της Βαλκανικής. Στο απόγειό της έφτασε σε πληθυσμό τους 60.000 κατοίκους με 12.000 σπίτια σε 12 συνοικίες. Λειτούργησαν, μεταξύ των άλλων, Ακαδημία, βιβλιοθήκη, τυπογραφείο και 24 ναοί! Απ’ τις πολλές της οικογένειες που δραστηριοποιήθηκαν κυρίως στην κεντρική Ευρώπη, ξεχώρισε εκείνη των Σίνα. Δυστυχώς τούτη η θαυμαστή πολιτεία -άτυχη η μοίρα της- λεηλατήθηκε απ’ τους αλλόθρησκους γειτόνους της το 1769, ανέκαμψε αργότερα μερικώς, για να έλθει οριστικά το τέλος της, πάλι με επιδρομές, το 1916. Σήμερα, φτωχό χωριό, ξανάγινε …Βοσκόπολη (Βοσκοπόγιε)!

Ξαναβρέθηκα στη Μοσχόπολη εφέτος στις 4 Σεπτεμβρίου. Βίωσα και πάλι πόνο και θλίψη, δηλαδή όσα νιώθει ο κάθε επισκέπτης που γνωρίζει, που έχει μελετήσει. Και μόνο το πρωινό αεράκι που μου δρόσιζε το πρόσωπο -αλλού ο απόλυτος καύσωνας- έδινε κουράγιο να συνεχίσω να περιφέρομαι ανάμεσα σε ερείπια που ακόμη μιλούν, σε περισσότερα που ανακαλεί η ιστορία.

Έφυγα έχοντας στην ψυχή του νου μου δύο φωνές να με συντροφεύουν· δύο πετρογέφυρα που διαβαίνοντάς τα υποσχέθηκα να ξαναγυρίσω.

Ο Θεόφραστος Γεωργιάδης (1885-1974), παρών στη σφαγή του 1916, πάντα θα ιστορεί…

Ο Θεόδωρος Σγκούρι (1922), ολοζώντανο μνημείο στο σήμερα, διευκρινίζει…

Ο Θ. ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ (1885-1974) ΙΣΤΟΡΕΙ…

Ο Θεόφραστος Γεωργιάδης, δάσκαλος Μοσχοπολίτης, έζησε τη σφαγή του 1916, 31 χρονών, και έγραψε:

«Η νυξ της 15 προς την 16 Οκτωβρίου 1916 υπήρξε νυξ απαισία και θλιβερά, η τελευταία της ζωής της Μοσχοπόλεως.

Ήρχισαν να διαδίδωνται φήμαι ότι συμμορίαι άτακτοι περιοίκων εξωμοτών αλλοθρήσκων καπεταναίων κατήρχοντο προς αυτήν εκ διαφόρων διευθύνσεων. Με επικεφαλής αιμοχαρείς αρχηγούς κατελάμβανον την επαρχίαν Οπάρεως και Γκόρας με κατεύθυνσιν την ατυχή Μοσχόπολιν.

Ανέτειλεν η Κυριακή ημέρα 16 Οκτωβρίου, και πάντες έντρομοι ήνωνον τας δεήσεις των προς τον Ύψιστον και τους Αγίους τους περιστοιχούντας την Μοσχόπολιν, παρακαλούντες να αποτραπή ο κίνδυνος.

Ακούονται οι πρώτοι πυροβολισμοί, η μάχη εγενικεύθη και φρικωδώς αντηχούσαν αι πέριξ φάραγγες και τα γύρω βουνά από τους πυροβολισμούς. Εις μάτην οι Μοσχοπολίται εζήτουν την συνδρομήν των Γάλλων, ούτοι εκώφευσαν τελείως.

Κατά την συμπλοκήν οι ημέτεροι ημύνθησαν κρατεώς, αλλ’ ευρεθέντες προ ασυγκρίτως υπερτέρων δυνάμεων και άνευ επαρκών πυρομαχικών, ηναγκάσθησαν να οπισθοχωρήσουν. Οι συμμορίται εισήλθον εις την πόλιν και αμέσως έθεσαν πυρ εις την πρώτην τυχούσαν οικίαν του Κύργιο-Ντάλτα, ήτις αμέσως ανεφλέγη.

Το πυρ μετεδόθη και εις ετέρας παρακειμένας οικίας και εγενικεύθη εις όλην την πόλιν. Δεν δύναμαι να περιγράψω τας τραγικάς εκείνας ώρας, τον τρόμον και την σύγχυσιν των ταλαιπώρων συμπατριωτών μου και των γυναικοπαίδων, τα οποία εθρήνουν και ωλοφύροντο μη γνωρίζοντα, πού να κατευθυνθούν. Φωτιά και θάνατος παντού…

Οι ημέτεροι έλαβον διαφόρους κατευθύνσεις, άλλοι μεν προς Κορυτσάν, οι πλείστοι δε προς το Μοναστήρι του Προδρόμου, όπου ενόμιζαν ότι θα εύρουν άσυλον και σωτηρίαν. Άλλοι εκλείσθησαν εις τας οικίας των, όπου έπεσαν μαχόμενοι.

Ο εχθρός γενόμενος κύριος της πόλεως επέφερε γενικήν καταστροφήν και λεηλασίαν. Πλήστοι εύρον τον θάνατον και πλείστοι εκάησαν εντός των οικιών των. Εις την Μονήν του Προδρόμου συνεκεντρώθησαν χιλιάδες γυναικόπαιδα φεύγοντα πανικόβλητα το πυρ και την μάχαιραν.

Λήσταρχος τις εισέρχεται αγρίως μετά της συμμορίας του εις το μοναστήρι και εκάλεσε τους δύο ιερείς του να παραδώσουν άπαντας τους καταφυγόντας εκεί δυστυχείς. Ο αιμοβόρος λήσταρχος περιήλθεν όλας τας αιθούσας και, αφού εξεγύμνωσε τα γυναικόπαιδα, συνέλαβε τεσσαράκοντα πέντε Μοσχοπολίτας μπροστά στα μάτια των οδυρωμένων μητέρων, συζύγων, αδελφών, τέκνων και συγγενών αυτών και αφού τους έδεσεν όλους μαζί δια σχοινίου τους έσυρεν ως πρόβατα έξω της Μονής και εις ένα απόκρημνον μέρος προς την Σίπισχαν τους εξετέλεσε.

Ξημερώνει η Δευτέρα ημέρα 17 Οκτωβρίου. Η φωτιά εξακολουθεί και η λεηλασία επίσης. Ολόκληρα στίφη εκ των πέριξ γειτονικών χωρίων, μηδέ της περιφερείας Τομορίτσας του Βερατίου εξαιρουμένης, επέπεσον κατά της ατυχούς Μοσχοπόλεως και με πελέκεις και μαχαίρας κατέστρεφον ό,τι εύρισκον εμπρός των, λεηλατούντες τας ερήμους οικίας και φονεύοντες τους εις αυτάς αναπομείναντας γέρους, ασθενείς και τραυματίας. Εις τους δρόμους της πόλεως έκειντο τα πτώματα των φονευθέντων κατοίκων, τα οποία έμειναν άταφα επί πολλάς ημέρας. 

Δυστυχείς Μοσχοπολίται! Η μνήμη υμών ας είναι αιωνία!

Ο ΒΑΣΙΛΙ ΣΓΚΟΥΡΙ (1922) ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΖΕΙ…

Βρήκα τον Βασίλη Σγκούρι, 93 χρονών σήμερα, στην αυλή του σπιτιού του να τον κουρεύει η γυναίκα του, η κυρά-Βαγγελία, αυτή 91 χρονών. Βιάστηκε να τελειώσει και σε καλά ελληνικά άρχισε να απαντά στις ερωτήσεις μου, να μου διευκρινίζει τις απορίες:

«Γεννήθηκα το 1922. Τον πατέρα μου τον λέγαν Νικόλα και τον παππού μου Θεοδωράκη. Ανεβοκατεβαίναμε Κονίσπολη Μοσχόπολη με 3.000 πρόβατα. Όλη η φαμίλια μας ήταν 70 άτομα.

-Εσείς, τσελιγκάδες, και δεν μπορείτε να αγοράσετε ένα σπίτι; -είχαν πειράξει τους δικούς μου· από καπρίτσιο πληρώσαμε κι εμείς ένα σωρό λίρες κι αγοράσαμε. Μείναμε έτσι μόνιμα εδώ. 

Ήταν αλλιώς στη Μοσχόπολη, άλλος κόσμος! Κάποτε βγήκε κάποιος δικός μας στην αγορά με απλά ριγμένο πάνω του το σακκάκι…

- Εδώ είναι Μοσχόπολη -τον μάλωσε κάποιος. Ή φόρεσε και τα μανίκια σου ή πήγαινε σπίτι σου να το αφήσεις.

Κάθε απόγευμα, στέλναμε έναν ψυχογιό μας και καθάριζε το μεσοχώρι. Πηγαίναν εκεί και κάνανε βόλτες οι νέοι και οι νέες, να γνωριστούνε. Αν έβλεπες κάποια και σου άρεσε, πήγαινες στους γονείς σου, το έλεγες, και αυτοί αναλάμβαναν τα υπόλοιπα. Δεν γίνονταν προξενειά στα κουτουρού. Άλλος κόσμος εδώ! Ήταν αλλιώς στη Μοσχόπολη!».

Έφερα την κουβέντα στα γεφύρια -είχα δει δύο, είχα διαβάσει για περισσότερα. Τα ήξερε καλά…

- Ναι, πούντι αλ Παπανικόλα, πούντι αλ Θανάση, πούντι αλ Ζομόρι, κι άλλα πολλά. Τα ξέρω, θα σου πω…

Η ΓΕΝΙΑ ΤΩΝ ΣΓΚΟΥΡΙ…

Βασίλη Σγκούρι (1922)

Νικόλα Σγκούρι ()

Θοδωράκη Σγκούρι (1875-1950)

ΤΟ ΓΕΦΥΡΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ

Βρίσκεται στην άκρη της Μοσχόπολης, στο δρόμο για το μοναστήρι του Προδρόμου. Ειπώθηκε έτσι, από διπλανή, κατεστραμμένη σήμερα εκκλησία.

Παλαιά, όπως απεικονίζεται σε γκραβούρα του 1742, ήταν τρίτοξο, τώρα όμως το βρίσκουμε με δύο καμάρες. Αυτό, γιατί στα τέλη του 19ου αιώνα, τον Αύγουστο του 1895 συγκεκριμένα, τού έγινε τέτοια επισκευή, που πρέπει να μιλάμε για καινούριο γεφύρι! Κατά τον μητροπολίτη Ιωακείμ Μαρτινιανό (1875-1953): 

«…επιτροπεία, ήτις επίσης ιδιαιτέρας εξάρσεως και μνείας τυγχάνει αξία, είναι εκείνη η του επιζώντος εισέτι κ. Ναούμ Νικ. Στίργια, (1890-1916) καθ’ ην, χάρις εις την λελογισμένην αυτού διαχείρησιν, ανηγέρθη ανακαινισθείσα τελείως η λιθίνη γέφυρα Αγίας Παρασκευής».

ΤΟ ΓΕΦΥΡΙ ΤΟΥ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑ ή 

ΚΟΒΑΣΗ (ΣΙΔΕΡΑ)

Βρίσκεται λίγο πριν φτάσουμε στη Μοσχόπολη, γεφυρώνοντας, στη θέση Κιοπέκα ή Παπανικόλα, το ομώνυμο μεγάλο ποτάμι της πόλης -αριστερός παραπόταμος του Δεβόλη. Είναι δηλαδή πάνω στο δρόμο που έρχεται από την Κορυτσά. Οι Βλάχοι το αποκαλούσαν Πούντι αλ Παπανικόλα. Σήμερα δεν υπάρχει με την παλαιά του μορφή· έχει καταστραφεί και αντικατασταθεί από νεότερη πέτρινη γέφυρα. 

Ποια ακριβώς ήταν η πρώτη του μορφή, δυστυχώς, παρά την καίρια θέση και το γεγονός ότι σωζόταν έως κοντά τα τέλη του 19ου αιώνα, αγνοούμε. 

Το καλοκαίρι τού 1895, το γεφύρι, με αρκετές ήδη φθορές, αντικαταστάθηκε με καινούριο. Εκείνη, τη δεύτερη μορφή του, την γνωρίζουμε από μια παλαιά, τραβηγμένη το 1913 φωτογραφία -αυτή που παραθέτουμε (αρχείο Μουσείου “Χρ. Κελεμκερής”). 

Αλλά τραυματισμένο στους τότε πολέμους όπως βλέπουμε και στη φωτογραφία, το γεφύρι χρειάστηκε και πάλι να ξαναχτιστεί, για τρίτη φορά, μάλιστα τώρα τέτοιο ώστε να εξυπηρετεί τις νέες ανάγκες.

Εν τω μεταξύ, αποκαλούμενο έως τότε γεφύρι του Παπανικόλα, απέκτησε και δεύτερο όνομα -αποκαλείται πια και Σιδερά (Κοβάση). Αυτό από οικογένεια τσιγγάνων που ήρθαν απ’ την Κορυτσά κι έστησαν δίπλα του καλύβι προκειμένου να πεταλώνουν τα διερχόμενα άλογα.

ΤΟ ΓΕΦΥΡΙ ΤΟΥ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑ ή ΚΟΒΑΣΗ (ΣΙΔΕΡΑ)…

όπως σώζεται σήμερα, στην τρίτη του μορφή.

Η περίπτωση Αντετοκούμπο και οι αλβανοί μετανάστες στην Ελλάδα! - Rasti Antetokoumpo dhe emigrantët shqiptarë në Greqi!

Ο Γιάννη Αντετοκούμπο, έχει καταγωγή από Αφρική, συγκεκριμένα από Νιγηρία. Μεγάλωσε μαζί με τον αδερφό του και την οικογένεια του στην Ελλάδα. Μεγάλωσε με αρχές και ιδανικά και με μια καρδιά που αγαπάει την Ελλάδα αυτός και η οικογένεια του τόσο πολύ που όταν παρουσιάστηκε στην ομάδα του NBA Milwaukee Bucks  κρατούσε Ελληνική σημαία. Δηλώνει έλληνας και μαζί με τον αδερφό του όχι μόνο το δηλώνουν με τα λόγια αλλά και στην πράξη. Πρόσφατα έχασε τον πατέρα του και η ομάδα του Milwaukee Bucks του έγραψε τα συλληπτήρια στα ελληνικά. Τόσο πολύ έχουν περάσει στους άλλους πως αγαπούν την Ελλάδα με όλο του το είναι . Ερχόμαστε τώρα στα αλβανόπουλα που ζουν στην Ελλάδα. Αν και στην Ελλάδα τους δόθηκαν οι ευκαιρίες και όλα όσα δεν είχαν και δεν θα μπορέσουν να έχουν στην Αλβανία. Διέπρεψαν και σπούδασαν και καλά έκαναν, άλλοι άνοιξαν επιχειρήσεις και πλούτισαν. Με τα λεφτά που κέρδισαν (με τον ιδρώτα τους θα πεί κάποιος, ας δουλέψουν στην Αλβανία να δείτε τι θα πάρουν με τον ιδρώτα τους). Κανένας όμως δεν έκανε αυτό που έκανε ο Γιάννης και πολλοί άλλοι, όχι μόνο αυτό ,αλλά πολλοί είναι τόσοι αγνώμονες και αχάριστοι. Πρώτοι είναι οι πολιτικοί της χώρας με αρχηγό τον Ε Ραμα που δεν έχει την δυνατότητα να αντιληφθεί πως αν δεν ήταν η Ελλάδα αυτός θα ζούσε σε χειρότερη χώρα από αυτό που τώρα το παίζει πρωθυπουργός. Τα ΜΜΕ και όλοι αυτοί που για διάφορους φανταστικούς λόγους φωνάζουν εναντίων της Ελλάδας και σπέρνουν μίσος είναι απλώς αχάριστοι και δεν υπάρχει κάτι χειρότερο από τον αχάριστο και τον αγνώμονα.

Jani Antetokoumpo sot është një prej yjeve të NBA-it dhe skuadrës Milwaukee Bucks. Ka prejardhjen nga Afrika dhe më konkretisht nga Nigeria. U rrit me vëllain dhe familjen e tij në Greqi. Atje u stërvit, atje u rrit dhe ju dhanë mundësitë që ai të bëhej ky që është sot. Këtë fakt ai nuk e harron kurrë, sepse mori idealet por dhe principet e duhura për tu bërë një njeri me gjithë kuptimin  e fjalës. Kaq shumë mirënjohës dhe kaq shumë e do ai dhe familja e tij Greqinë sa gjatë pranimit të tij në këtë skuadër të madhe ai mbante flamurin grek, u deklarua grek dhe bashkë me vëllain këtë deklaratë nuk e kanë vetëm fjalë por dhe vepra. Ditët e fundit ai humbi të atin dhe skuadra Milwaukee Bucks shkroi ngushëllimet për të dhe familjen në GREQISHT. Kaq shumë të qartë ja u ka bërë ai faktin që e do Greqinë dhe është atdheu i tij. Tani le të vijmë tek shqiptarët që u pritën me krahët hapur. Patën mundësinë të rriten , të studiohen, të pasurohen, shumë mirë për ata që punuan me ndershmëri, e meritojnë (mgjth se puna nuk mjafton se nëse punon dikush në Shqipëri kurrë nuk do të kishte dhe as do të ketë dhe për 50 vjet ato sa i ofroi dhe i ofron Greqia). Bile ndërtuan dhe shtëpitë e tyre në Shqipëri për të mos thënë qytete të tëra . Vazhdojnë të punojnë e të përfitojnë lloj e lloj privilegjesh. (Një pjesë e konsiderueshme e tyre hynë në burg për shkak të krimeve të shumta por dhe ky fakt shtrembërohet duke akuzuar vendasit si racistë dhe jo duke pranuar realitetin e hidhur).  Por, asnjëri prej tyre nuk thotë një falenderim, ashtu si Jani. Askush nuk e mbron vendin ku jeton dhe ushqehet dhe ku ju dha mundësia të rritë fëmijët , ti studiojë, të marrë pashaportën për të udhëtuar gjetkë.  Politikanët dhe mediat për hiçmosgjë  dhe për arsye nga më fantastiket, sulmojnë dhe fyejnë Greqinë por askush nuk reagon nga ata që përfituan nga ai vend.   Askush nuk guxon të thotë: Ky vend më ka dhënë gjithçka dhe i jam mirënjohës. Të gjithë vetëm e gjenë fajtor për gjithçka me në krye Kryeministrin E Rama i cili harron se do të qeveriste një vend shumë më të keq dhe pa të ardhme nëse nuk ishte Greqia fqinje. Pra me pak fjalë, fatkeqësisht, nëse nuk janë mosmirënjohës atëhere janë fajtorë për mosmirënjohje të gjithë ata shqiptëar që nuk falenderojnë vendin që ju dha mundësinë që të jetojnë. Sigurisht që nuk ka asgjë më të keqe se mosmirënjohja  dhe shumë prej atyre që nuk reagojnë në këto situata ku kanë arritur marrdhëniet shqiptaro –greke dhe ndaj fajtorëve të këtyre situatave janë krye-mosmirënjohës. Poshtë mesazhi i Skuadrës për ngushëllime në Greqisht.

Οι αλβανοί έχουν περάσει και περνούν παράνομα τα Ελληνοαλβανικά Σύνορα. - Shqiptarët kanë kaluar dhe vazhdojnë të kalojnë kufirin nga Shqipëria drejt Greqisë.

Οι αλβανοί έχουν περάσει και περνούν παράνομα τα Ελληνοαλβανικά Σύνορα. Υπολογίζεται πως  τα αλβανικά και τα ελληνικά σύνορα τα έχουν περάσει παράνομα κατ’ επανάληψη  από το 1990 μέχρι και σήμερα πολλοί αλβανοί, ανεξάρτητα με την πρόοδο και το γεγονός πως οι αλβανοί περνούν ελεύθερα τα σύνορα της ΕΕ. Οι αλβανοί όμως μπορούν να περνούν αλλά όχι να δουλέψουν σε χώρες της ΕΕ. Στην Ελλάδα συγκεκριμένα έχουν εισέλθει ως οικονομικοί μετανάστες. Πράγμα που συμβαίνει μαζικά και σήμερα και ο βασικός λόγος είναι το γεγονός πως οι αλβανοί δουλεύουν στο μαύρο στην Ελλάδα και σπάνια κάποιος εργοδότης διώκετε για αυτό, όπως μεταδίδει το πρακτορείο «Φόντεξ» . Οι αλβανοί εργάζονται εποχιακά στην Ελλάδα, κυρίως στην οικοδομή και στα χωράφια. Μεγάλο αριθμό εισόδου μεταναστών είχε παλαιότερα, αλλά και κατά τα τελευταία χρόνια, αφού τα σύνορα αυτά είναι ένα από τα πιο προβληματικά στην ΕΕ. Πάνω από 5000 άτομα πέρασαν τα Ελληνοαλβανικά Σύνορα κατά το 2016, ενώ 8000 εξ αυτών έχουν περάσει κατά το 2015. Αυτό συμβαίνει σε μια περίοδο κατά την οποία οι αλβανοί υπήκοοι μπορούν να κυκλοφορούν ελεύθερα και χωρίς βίζα. Παρακάτω σας παρουσιάζουμε πίνακα με τις παράνομες εισόδους, των αλβανών στην Ελλάδα.

Shqiptarët kanë kaluar dhe vazhdojnë të kalojnë kufirin nga Shqipëria drejt Greqisë. Llogaritet se kufiri ndërmjet shtetit shqiptar dhe atij grek është kaluar në mënyrë të parregullt në mënyrë të përsëritur që nga viti 1990 dhe se vazhdon të mbetet problem edhe sot e kësaj dite, pavarësisht se kohët kanë evoluar dhe shqiptarët lëvizin lirshëm në hapësirën e BE. Megjithatë, shqiptarët kanë të drejtë të udhëtojnë në vende të BE-së, por jo edhe të punojnë. Për në Greqi, ata shkojnë më së shumti për të punuar si emigrantë ekonomikë. Ky emigracion ekonomik ndodh masivisht edhe sot, për shkak se shqiptarët vazhdojnë të punojnë në të zezë te pronarët në shtetin grek dhe se këta të fundit (pronarët grekë më shumë) rrallë ndiqen penalisht, shkruan agjencia europiane e lajmeve “Fontex”. Shqiptarët punojnë në mënyrë sezonale në Greqi, kryesisht në ndërtim dhe në bujqësi. Numër të madh e problematik ka pasur më herët, por edhe gjatë viteve të fundit, kufiri në fjalë mbetet ndër më problematikët e hapësirës së BE-së. Mbi 5000 persona kanë kaluar në mënyrë të paligjshme kufirin ndërmjet Shqipërisë dhe Greqisë përgjatë vitit 2016, gati 8000 kanë kaluar më 2015. Kjo ndodh në një kohë që ka edhe liberalizim vizash për shtetasit shqiptarë.  /D.Xh/ http://shekulli.com.al/

-Σημαντική αρχαιολογική ανακάλυψη στην Κορυτσά! - Zbulim i rëndësishëm arkeologjik në Maliq të Korçës

Προϊστορικό οικισμό σχεδόν δέκα εκταρίων ανακαλύφθηκε στην ευρύτερη περιοχή της Κορυτσάς . Η ανακάλυψη  έγινε στην πεδιάδα του Μαλικιού  κατά τις εργασίες του Αρχαιολογικού Ιδρύματος Αλβανίας. Οι ειδικοί έσκαψαν επί δύο εβδομάδες στα δεξιά του ποταμού Δεβολίου (Εορδαϊκού)  για να φέρουν στο φώς τον οικισμό που υπήρχε κάποτε πάνω από την λίμνη. Ο Αρχαιολόγος Αντέμ Μπονγκούρη μεταξύ άλλον είπε: « Έχουμε βρει μια από τις περιφερειακές συνοικίες του πασσαλόπηκτου οικισμού στο Μαλίκη. Αυτό το αποδεικνύουν και  οι κάθετοι πάσσαλοι  που βρίσκονται βαθιά  στο έδαφος, πάνω στους οποίους ήταν χτισμένο και το δάπεδο της ξύλινης οικίας. Το Μαλίκι έχει οικισμούς από διάφορες περιόδους από την  Νεολιθική έως και  την Αρχαϊκή. Ο πολιτισμός στην περιοχή αυτή είναι από τους πιο ανεπτυγμένους». Κεραμικά δοχεία, εργαλεία και διακοσμητικά στοιχεία   δίνουν πληροφορίες για την ζωή των κατοίκων στην περιοχή αυτή. «Οι μελέτες έχουν επιβεβαιώσει πως το σημείο αυτό ήταν καλυμμένο από το νερό και ήταν μια λίμνη»- μας λέει ο Μπονγκούρη. Ο Δήμος Μαλίκι θα δημιουργήσει Μουσείο για να μπορούν να εκτίθενται τα  αρχαιολογικά ευρήματα. Ετοίμασε Πελασγός

Një vendbanim prehistorik prej 10 hektarësh është zbuluar në juglindje të vendit. Zbulimi në fushën e Maliqit u bë gjatë punës kërkimore të Institutit të Arkeologjisë. Specialistët gërmuan për dy javë në anën e djathtë të lumit Devoll, për të nxjerrë në dritë elementet e para të një vendbanimi që dikur ngrihej mbi një liqen. Arkeologu Adem Bonguri shprehet: “Kemi zbuluar një lagje periferike të vendbanimit palafitik të Maliqit. Këtë e konfirmojnë shtyllat vertikale që ngulen thellë, mbi të cilat shtrohet dyshemeja dhe kasollet. Maliqi është një vendbanim me shumë periudha, prej neolitit të vonë dhe mbaron në periudhën arkaike. Kultura e Maliqit është ndër më të zhvilluarat në rajon”. Pjesë enësh prej balte, vegla pune dhe zbukurime do të hedhin dritë mbi jetën e banorëve të hershëm në këtë zonë. “Studimet kanë konfirmuar se kjo fushë ka qenë e mbuluar nga uji. Ka qenë liqen palafitik”, tregon Bonguri. Bashkia e Maliqit planifikon ngritjen e një muzeu për të ekspozuar artefaktet e zbuluara dhe dëshmi të tjera të periudhave të ndryshme historike të këtij vendbanimi. http://telegraf.al

Αλβανός βουλευτής στο Βέλγιο ζητά αναγνώριση "Γενοκτονίας τσάμηδων" από την Βελγική βουλή! - Deputeti shqiptar kërkon njohje të "genocidit të çamëve" në parlamentin belg

Ο Αλβανός βουλευτής στις Βρυξέλες, Αχμέτ Γκιάναϊ (Ahmet Gjanaj) έχει προετοιμάσει προσχέδιο ψηφίσματος για την αναγνώριση της «Ελληνικής Γενοκτονίας» εις βάρος του τσάμικου πληθυσμού. Ο Γκιάναϊ έχει ετοιμάσει μάλιστα τα σημεία και το σκεπτικό όπου στηρίζει το ψήφισμα του, σημεία που κατά την γνώμη μας είναι αστεία , αλλά λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός πως στην Ευρώπη οι περισσότεροι ζουν σε παράλληλη διάσταση, αν δεν γίνουν οι απαραίτητες ενημερώσεις ίσως να η προσπάθεια του να αποδώσει κάποιο αποτέλεσμα. Ένα από τα σημεία είναι στο προσχέδιο ψηφίσματος είναι η ακύρωση της Βασιλικής Διάταξης 2636 με ημερομηνία 10 Νοεμβρίου 1940, που είναι γνωστό με την ονομασία «εμπόλεμη κατάσταση» μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας, το οποίο έκανε νομικά δυνατό, σύμφωνα μ΄ αυτόν, την  κατάσχεση των περιουσιών των επιζησάντων της «Ελληνικής γενοκτονίας εις βάρος των τσάμηδων» που πραγματοποιήθηκε το 1944. Για όσους ενδιαφέρονται το προσχέδιο ψηφίσματος  μπορείτε εδώ. Πάντως η γενικότερη εικόνα είναι πως ο βουλευτής αυτός μάλλον υπολείπεται λογικής

Deputeti shqiptar në Bruksel, Ahmet Gjanaj ka përgatitur një projekt-rezolutë për njohjen e "gjenocidit grek mbi popullatën çame". Gjanaj ka renditur disa pika ku i kërkon Parlamentit të Rajonit të Brukselit që ato të merren parasysh. Një tjetër pikë e rëndësishme që Gjanaj ka parashtruar në projekt-rezolutën e tij është shfuqizimi i Dekretit Mbretëror 2636 të datës 10 nëntor 1940, i njohur si “gjendje e luftës” midis Greqisë dhe Shqipërisë, e cila do të mundësojë heqjen e sekuestrimin të pronave të të mbijetuarve dhe pasardhësve të të mbijetuarve të "gjenocidit grek mbi Çamët të kryer në vitin 1944".  Sipas opinionit tonë, që ndoshta mund të mos jetë i drejtë,  të gjitha argumentat e paraqitura në këtë projekt rezolutë, mund të themi se janë shumë të dobëta dhe se deputeti ka mangësi reale në të menduarit në mënyrë të llogjikëshme. Me info nga http://gazeta-shqip.com/

Η Αλβανία είναι μια χώρα «μαστούρα» από εθνικές αυταπάτες – Νομίζουν πώς είναι ίσα και όμοια με την Ελλάδα

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυθαίρετης εξίσωσης της Ελλάδας ως «αδύναμης χώρας» με τα αποτυχημένα κράτη Αλβανίας και Σκοπίων είναι το άρθρο κάποιου Νάσου Μπακάλη (ή Nasho Bakalli) στην αλβανική εφημερίδα Σέκουλι.

Ο Αλβανός αρθρογράφος, σε ένα κείμενο που υποτίθεται στρέφεται κατά του εθνικισμού, γράφει μεταξύ των άλλων ότι «αδύναμες χώρες, όπως η Αλβανία, η Σερβία, η ΠΓΔΜ, η Βουλγαρία, η Ελλάδα, το Κόσοβο, πιστεύουν ότι η κάθε αδυναμία τους μπορεί να «θεραπευτεί» με εθνικιστικά τερτίπια».

Αυτό το βλέπουμε, γράφει στις περιπτώσεις που οι κυβερνώντες υποθάλπουν τον εθνικισμό με σκοπό να αποπροσανατολίσουν το κοινό και να καλύψουν τις αδυναμίες στη διακυβέρνηση της χώρας, το είδαμε, συνεχίζει, στις δηλώσεις του ΥΕΘΑ Ελλάδος κ. Καμμένου προ καιρού, κοντά στα σύνορα με την Αλβανία.

Ξεχνά ο κ. Καμένος, γράφει η εφημερίδα, ότι Ελλάδα, Αλβανία και Τουρκία είναι μέλη του ΝΑΤΟ και δεν μπορεί να πολεμήσουν μεταξύ τους.

Οι εμφανίσεις του εθνικισμού, συνεχίζει, υποθάλπουν έχθρα, μίσος, βία. Ως παραδείγματα εθνικιστικών επιδείξεων, ο Μπακάλι αναφέρει την περίπτωση με το τρένο που ξεκίνησε πέρυσι από τη Σερβία προς Κόσοβο και σταμάτησε στα σύνορα, είτε «τις δηλώσεις του ΥΠΕΞ κ. Κοτζιά στην ΕΡΤ».

Ο ίδιος Μπακάλι δεν βρήκε ούτε ένα παράδειγμα εκδήλωσης εθνικισμού από πλευράς Αλβανίας.

Προς ενημέρωση του Αλβανού Μπακάλη, να τον ενημερώσουμε ότι χώρες του ΝΑΤΟ έχουν πολεμήσει μεταξύ τους. Ελλάδα και Τουρκία πολέμησαν το 1974 στην Κύπρο.

Οπότε να μην αισθάνεται και τόσο «ασφαλής» στη χώρα χασισοφυτεία του επειδή αυτή έγινε κατά λάθος μέλος του ΝΑΤΟ. Μια δυναμική στρατιωτική επέμβαση στον αλβανικό νότο για την καταστροφή των καρτέλ ναρκωτικών είναι πάντα πιθανή.

Επίσης, προς τον ίδιο αρθρογράφο και προς τον κάθε συμπλεγματικό των Βαλκανίων που προσπαθεί να εξισώσει την Ελλάδα με τον δικό του πάτο.

Η Ελλάδα παρά την οκτάχρονη οικονομική της κρίση συνεχίζει και είναι η πλουσιότερη βαλκανική χώρα με το υψηλότερο επίπεδο ζωής.

Μετά από οκτώ χρόνια οικονομικά προβλήματα και η Ελλάδα συνεχίζει να βρίσκεται σε άπιαστο επίπεδο για τους άλλους Βαλκάνιους.

Σε ό,τι αφορά τις «αδύναμες χώρες» που αναφέρει ο Αλβανός αρθρογράφος, συμπεριλαμβάνοντας σε αυτές και την Ελλάδα, ακολουθούν μερικές πληροφορίες για να συνέλθει στην πραγματικότητα.

Οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις έχουν μόνιμο προσωπικό 113.517 άνδρες και γυναίκες. Δίχως να κηρυχθεί επιστράτευση, ο ελληνικός στρατός (ξηράς) έχει δύναμη 253.500 ανδρών και γυναικών με 1.913 κύρια άρματα μάχης (τανκς), 4.209 τεθωρακισμένα οχήματα μάχης και μεταφοράς προσωπικού και 4.800 κανόνια στο πυροβολικό του.

Όλη αυτή η δύναμη υποστηρίζεται από αέρος από 272 μαχητικά και επιθετικά αεροπλάνα, εκ των οποίων τα 156 είναι F-16. Το δε Πολεμικό μας Ναυτικό, ο Στόλος, έχει δύναμη 98 Πολεμικών Πλοίων, εκ των οποίων 11 Υποβρύχια και 13 Φρεγάτες. Να σημειωθεί ότι πολλά πλοία που έχει παροπλίσει το ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούν να επιστρατευτούν εάν χρειαστούν.

Για να απαριθμήσουμε εν συντομία τις ένοπλες δυνάμεις των Βαλκάνιων:

Αλβανία. Μόνιμο προσωπικό 8.500. Έφεδροι 14.000. Δεν έχει ούτε ένα πολεμικό αεροσκάφος. Δεν έχει ούτε ένα τανκς, πέρα από μερικά σαράβαλα κινέζικα Type 59 του 1958. Δεν έχει πυροβολικό πέρα από κάτι παλιούς όλμους. Οι Αλβανοί λένε ότι έχουν και 38 πλοία στο πολεμικό τους ναυτικό, πρόκειται για σκυλοπνίκτες χωρίς καμία πολεμική αξία.

Σκόπια. Eχουν 8.055 μόνιμους στις Ένοπλες Δυνάμεις και 16.000 εφέδρους. Επίσης δεν έχουν πολεμική αεροπορία, δεν έχουν τανκς, δεν έχουν πυροβολικό.

Βουλγαρία. Ο μόνιμος στρατός της αριθμεί 30.000 άνδρες και γυναίκες. Οι Βούλγαροι δηλώνουν εφεδρεία 302.500 άνδρες, νούμερο που προφανώς και δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια. Η χώρα έχει 16 MiG-29 μαχητικά αεροσκάφη και το πολεμικό της ναυτικό αποτελείται από πλοία της σοβιετικής εποχής, δηλαδή παλιοσίδερα.

Σερβία. Οι μόνιμοι στρατιωτικοί της είναι 52.000 άνδρες και γυναίκες και η εφεδρεία στους 170.000 άνδρες. Το μόνιμο πεζικό της είναι 17.850. Έχει 225 τανκς σοβιετικής κατασκευής και από πολεμικά αεροπλάνα 4 MiG-29, 20 MiG-21 και 17 Soko J-22 Orao.

Αντιλαμβάνεστε λοιπόν ότι η Ελλάδα όχι μόνο δεν συμπεριλαμβάνεται στη λίστα των «αδύναμων» Βαλκάνιων (εξάλλου η σχέση της Ελλάδας με τα Βαλκάνια είναι μόνο γεωγραφική αφού είναι κανονική δυτική χώρα σε αντίθεση με τους υπόλοιπους που τώρα προσπαθούν να γίνουν δυτικά έθνη), αλλά και ότι η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στην περιοχή που διαθέτει πραγματικό στρατό τόσο αριθμητικά όσο και εξοπλιστικά.

Δεν είμαστε ίσα και όμοια ούτε με τους Αλβανούς, ούτε με τους άλλους συμπαθείς μας γείτονες. Και ευχόμαστε κανένας στα Βαλκάνια να μη χρειαστεί ποτέ να γνωρίσει την ισχύ της Ελλάδας. Η αμετροέπεια και η εθνικιστική αλαζονεία που καλλιεργείται στην Αλβανία είναι μια εθνική αυταπάτη που θα την πληρώσουν στο τέλος οδυνηρά.

http://www.tribune.gr/

Η «Μεγάλη» Αλβανία

Σχέδιο ενοποίησης Αλβανίας και Κοσόβου ανακοίνωσαν στα Τίρανα οι πρωθυπουργοί των δύο κρατών, Εντι Ράμα και Ραμούς Χαραντινάι. Κατά τους Αλβανούς ηγέτες, η «ενοποιητική πλατφόρμα», όπως τη χαρακτήρισαν, προβλέπει τη μεταξύ των δύο ανεξάρτητων κρατών κατάργηση των συνόρων (εντός Ε.Ε. όπως είπαν), ενοποίηση των αγορών, τελωνειακή ένωση, δημιουργία ενιαίας ακαδημίας επιστημών, ενοποίηση προγραμμάτων σπουδών στα πανεπιστήμια. Παρέπεμψαν, δε, για περισσότερα στην κοινή συνεδρίαση των κυβερνήσεών τους στις 27 και 28 Νοεμβρίου στην Κορυτσά, ημερομηνία με ισχυρούς συμβολισμούς, καθώς πριν από 105 χρόνια ανακηρύχθηκε η ανεξαρτησία της Αλβανίας.

Δεν είναι βέβαιο ότι στην κοινή συνεδρίαση στην Κορυτσά θα ανακοινωθεί και ο σχηματισμός κοινής κυβέρνησης· ειδικά αυτό θα είναι κάπως δύσκολο, λόγω του ότι θα χαθούν (αναγκαστικά) αξιώματα, κάτι που σίγουρα κανείς από τους δύο δεν θέλει.

Ακόμα όμως και αν δεν αποκτήσουν ενιαία κυβέρνηση, η υλοποίηση όλων των παραπάνω στην πράξη θα σημάνει τη δημιουργία de facto μιας μεγαλύτερης Αλβανίας ως πρώτο βήμα για τη «Μεγάλη», με την ενοποίηση, όπως την ονειρεύεται ο αλβανικός αλυτρωτισμός, τμημάτων της ΠΓΔΜ, της Σερβίας, του Μαυροβουνίου και της Ελλάδας.

Ο Εντι Ράμα βέβαια ανέφερε ότι η κατάργηση των συνόρων θα έλθει οπωσδήποτε με την ένταξη της Αλβανίας και του Κοσόβου στην Ε.Ε., αφήνοντας, όπως και σε παλαιότερες δηλώσεις, ανοικτό το ζήτημα να το προχωρήσουν οι δύο πλευρές εάν τα δύο κράτη δεν γίνουν μέλη της ευρωπαϊκής οικογένειας.

Και εδώ είναι το ζήτημα: τι νόημα έχουν οι με κάθε ευκαιρία αναφορές όταν είναι γνωστό ότι η Αλβανία και κυρίως το Κόσοβο απέχουν πολύ από το να γίνουν μέλη της Ε.Ε.; Νομίζουν οι Αλβανοί ηγέτες ότι θα εκβιάσουν έτσι την ένταξή των χωρών τους στις δομές της Ευρώπης όταν η μεν Αλβανία δεν πληροί παρά ελάχιστα κριτήρια ενώ το Κόσοβο κανένα;

Αυτού του είδους οι «αθώες» ενοποιήσεις των Αλβανών ωθούν τους Σέρβους στο βόρειο Κόσοβο να κάνουν και εκείνοι τις δικές τους με το Βελιγράδι και παραπάνω τη Σερβική Δημοκρατία της Βοσνίας να δηλώνει κι εκείνη έτοιμη να έρθει εις σάρκα μίαν με τη Σερβία. Και έτσι το εφιαλτικό ντόμινο μπορεί εύκολα να ξεκινήσει.

http://www.kathimerini.gr/928720/opinion/epikairothta/politikh/h-megalh-alvania

Συνέντευξη Ε. Ντούλε στο Δημοτικό Ραδιόφωνο Ιωαννίνων

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΓΙΑΝΝΟΥΛΑΤΟΣ, ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΕΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ, ΣΤΗΝ ΠΡΕΒΕΖΑ

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΓΙΑΝΝΟΥΛΑΤΟΣ, ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΕΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ, ΣΤΗΝ ΠΡΕΒΕΖΑ

(Μετά από πρόταση, προ ημερησίας διατάξεως, στο Δημοτικό Συμβούλιο τον Μάρτιο του 2017, του επί κεφαλής της μείζονος αντιπολιτεύσεως του Δημοτικού Συμβουλίου κ. Δημ. Παππά). 

 Η πόλη μας έχει την μεγάλη τιμή και χαρά να υποδεχθεί μια ξεχωριστή πνευματική προσωπικότητα με παγκόσμια ακτινοβολία και ταυτόχρονα να πλημυρίσει από υπερηφάνεια, γιατί ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος είναι κατά το ήμισυ Πρεβεζάνος. Ως γνωστόν, ο Μακαριώτατος γεννήθηκε στον Πειραιά το 1929. Ο πατέρας του, Γεράσιμος Γιαννουλάτος, γεννήθηκε στην Λευκάδα, όπου είχε πάει ο παππούς του (από τον πατέρα του) Στέλιος Γιαννουλάτος από την Άσσο Κεφαλλονιάς. Η μητέρα του Ρωξάνη το γένος Μαλτέζου ήταν Πρεβεζάνα. Για την μητέρα του ο Μακαριώτατος, σε συνέντευξή του στις 3/1/13, είπε: «Όταν επρόκειτο να έρθω στον κόσμο, η μητέρα μου δεν έπαυε να είναι σε προσευχή και σε ελπίδα, γιατί κινδύνευε πάρα πολύ από την εγκυμοσύνη. Μάλιστα της είχαν πει ότι δεν θα μπορέσει να θηλάσει το μωρό κι όπως μου έλεγε αργότερα, με θήλαζε για πολύ καιρό, γιατί ήμασταν και φτωχοί τότε, αλλά πολύ αγαπημένοι ως οικογένεια. Η μητέρα μου ήταν το πιο σημαντικό πρόσωπο στην ζωή μου. Συνήθως ο πατέρας έλειπε καιρό από το σπίτι. Έζησε πάρα πολύ, ως τα 90 της και ήταν πάντα κοντά μου. Δεν μπόρεσα να την ευχαριστήσω όσο θα ήθελα». Αποφοίτησε από το Β' Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών το 1947 με βαθμό 19 και 9/11. Αριστεύει και πρωτεύει στις εισαγωγικές εξετάσεις της Θεολογικής Σχολής του Παν/μίου Αθηνών και λαμβάνει το πτυχίο του το 1952 με βαθμό Άριστα (9,53). Υπηρετεί την στρατιωτική του θητεία και αναδεικνύεται αρχηγός των Σχολών Εφέδρων Αξιωματικών Ειδικοτήτων Σύρου και Διαβιβάσεων Χαϊδαρίου. Μετά την απόλυσή του παρακολουθεί μαθήματα Ομιλητικής και Δημοσιογραφίας. Έξι χρόνια μετά την ορκωμοσία του ως Θεολόγος, αφιερώνεται στο ιδανικό της αναζωπυρώσεως της Ορθοδόξου Eξωτερικής Ιεραποστολής, δηλαδή στο άνοιγμα των οριζόντων της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς την οικουμένη. Το 1965 με υποτροφία του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.) έγινε δεκτός από την Φιλοσοφική Σχολή του Παν/μίου του Αμβούργου και ταυτόχρονα από την Missionsakademie για μεταπτυχιακές σπουδές. Το μεταπτυχιακό του έργο αφορά στην μελέτη του αφρικανικού συμβολισμού σε συσχετισμό με την ορθόδοξη συμβολική παράδοση. Η υψηλή ποιότητα του έργου του είχε ως αποτέλεσμα να προσκληθεί από το κατ' εξοχήν κέντρο παρακολουθεί μαθήματα στην Θεολογική και Φιλοσοφική Σχολή. Με ένθερμες συστάσεις των καθηγητών του και του καθηγητή E.W. Gensichen, του Παν/μίου της Χαιδελβέργης, λαμβάνει την διακεκριμένη υποτροφία ερευνών του Ιδρύματος Alexander von Humboldt. Παράλληλα με την Θρησκειολογία, σπουδάζει Αφρικανολογία και Εθνολογία. Το 1967 διενεργεί θρησκειολογική έρευνα στην Ουγκάντα με χρηματοδότηση του Ιδρύματος Alexander von Humboldt. Μελετά το φαινόμενο της αφρικανικής πνευματοληψίας και ταυτόχρονα προσκαλείται από την Εκκλησία της Ελλάδος να αναλάβει μητροπολιτική έδρα, αλλά προτιμά να ολοκληρώσει την έρευνά του στην Γερμανία. Η έρευνα για την διδακτορική του διατριβή ολοκληρώθηκε στην Γερμανία και στην Ανατολική Αφρική και εν συνεχεία η διατριβή του υποβλήθηκε στην Θεολογική Σχολή του Παν/μίου Αθηνών (επειδή το διδακτορικό δίπλωμα ετεροδόξων Θεολογικών Σχολών δεν αναγνωρίζεται από τις Ελληνικές Ορθόδοξες Σχολές), όπου έγινε ομόφωνα δεκτή με βαθμό Άριστα. Το θέμα της διατριβής του ήταν: «Τα πνεύματα μ’ μπάν’ ντονα και τα πλαίσια της λατρείας των – Θρησκειολογική διερεύνηση πλευρών της αφρικανικής θρησκείας». Η διατριβή αυτή έτυχε πολλών επαινετικών σχολίων. Ο καθηγητής της Ιστορίας των Θρησκευμάτων Λ. Φιλιππίδης έκρινε ότι «χωρίς αμφιβολία αντιπροσωπεύει μια μοναδική στο είδος της συμβολή στην Θρησκειολογία», ενώ ο καθηγητής Αθ. Χαστούπης, αναλύοντας την διατριβή, καταλήγει : «Το γενικό συμπέρασμα όπερ αφ’ εαυτού συνάγεται εκ της προσεκτικής μελέτης της υπό κρίσιν διατριβής είναι ότι αυτή αποτελεί άρτιον και εξόχως επιμελημένον έργον, διακρινόμενον από πρωτοτυπία, μεθοδικότητα, συστηματικότητα και χρηστότητα των πηγών. Ο υποψήφιος έλαβεν ως θέμα δυσεξιχνίαστον και εκ πρώτης όψεως άχαριν πλευράν της αφρικανικής θρησκευτικότητας και παρουσίασε τα μάλιστα διαυγή και ελκυστικήν πραγματείαν, αποδεικνύων ούτω τον ικανόν θρησκειολογικόν καταρτισμόν του και την ευχρηστίαν των πνευματικών του εφοδίων». Το 1975 ο ακαδημαϊκός – καθηγητής Κ. Μπόνης σε βιβλιοκρισία, που δημοσίευσε στο περιοδικό «Θεολογία», σημειώνει: «Ως γνωστόν, ο Θεοφιλέστατος είναι εν Ελλάδι ο σκαπανεύς της μελέτης των αφρικανικών θρησκειών, εγκαινιάσας την υψηλής ποιότητος προσφοράν του δια της υποβληθείσης εις την Θεολογικήν Σχολήν του Παν/μίου Αθηνών αρίστης, κατά κοινήν ομολογίαν, θρησκειολογικής διατριβής του». Μελετά το έργο των διαφόρων ετεροδόξων ιεραποστολών, ταξιδεύοντας διαρκώς. Με αφετηρία την Ευρώπη, εξορμά στις πηγές πληροφόρησης της Αμερικής και Αφρικής. Πηγαίνει στην ζούγκλα του νοτίου Μεξικού και εκεί, κοντά σε αμερικανούς γλωσσολόγους αφιερωμένους στην μετάφραση της Καινής Διαθήκης σε γλώσσες των Ινδιάνων της Κεντρικής Αμερικής, μελετά τις φυλές αυτές. Στην Ουγκάντα μελετά την παραδοσιακή λατρεία των φυλών μπαντού. Αργότερα, ανάλογες μελέτες κάνει στην Κένυα, στην Νιγηρία (1973), στο Καμερούν (1977), στην Γκάνα (1983), στην Ουγκάντα και Τανζανία (1981-1990). Επιθυμεί να εγγίζει την γνώση όχι από τα βιβλία, αλλά εκεί όπου παράγεται. Όπως λέει, «η σπουδή ενός ζωντανού και συνεχώς εξελισσόμενου φαινομένου, όπως η Θρησκεία, πρέπει να συνδυάζεται με την παρακολούθηση της εξελισσόμενης πραγματικότητας». Στρέφεται, λοιπόν, στην πηγή των μεγάλων θρησκειών, την Ασία, επισκεπτόμενος την Ινδία, όπου μελετά τον Βουδισμό. Εν συνεχεία, γνωρίζει από κοντά τον Μαχαγιάνα Βουδισμό στην Κορέα, Ιαπωνία και Κίνα και τον Χιναγιάνα Βουδισμό στην Ταϋλάνδη και στην Κεϋλάνη. Είναι ο πρώτος Ευρωπαίος ιερωμένος που επισκέφθηκε την Κίνα, μετά την επικράτηση του Μαοϊσμού. Ακούραστος ερευνητής προχωρεί στην μελέτη του Ταοϊσμού και του Κομφουκιανισμού στην Σιγκαπούρη, Ταϊπέι και Χονγκ Κονγκ. Το Ισλάμ είναι ένα διαφορετικό πεδίο έρευνάς του. Επανειλημμένα ταξίδια στον Λίβανο, την Συρία , την Ιορδανία, την Αίγυπτο, την Τουρκία, το Πακιστάν, την Περσία και την Δυτική Αφρική του δίνουν την ευκαιρία να έλθει σε άμεση επαφή με το σιιτικό Ισλάμ. Οι θρησκειολογικές μελέτες και οι πλούσιες θρησκευτικές εμπειρίες τού Μακαριωτάτου τού επέτρεψαν να κινηθεί ως θρησκειολόγος στην θεώρηση και αντιμετώπιση μεγάλων προβλημάτων, όχι με απλές ιστορικές περιγραφές και αναλύσεις, αλλά με έναν βαθύτερο προσωπικό στοχασμό. Ταυτόχρονα, η έρευνά του στα κέντρα λατρείας, σε συνδυασμό με την παρακολούθηση των λατρευτικών σκηνών, την ηχογράφηση της θρησκευτικής μουσικής και την μελέτη των θρησκευτικών αντικειμένων και άλλων πηγών πληροφόρησης, απέδωσε πλούσιους καρπούς με την σύνθεση ενός ογκώδους συγγραφικού έργου. Το έργο αυτό αποτελείται από μερικές εκατοντάδες συγγραμμάτων, πραγματειών και μελετημάτων ποιμαντικών κειμένων και θεολογικών σχολίων σε ένα πλήθος διεθνών, εγκύρων επιστημονικών περιοδικών και εκδόσεων. Πιο συγκεκριμένα, το συγγραφικό του έργο περιλαμβάνει πρωτότυπες μονογραφίες σχετικές με την αφρικανική θρησκευτικότητα, συνθετικά έργα για κεντρικά θέματα της Ιστορίας των Θρησκευμάτων, συνοπτικά θρησκειολογικά κείμενα για διευκόλυνση του μελλοντικού έργου των φοιτητών του στα Λύκεια, πραγματείες, μελετήματα και άρθρα για την ανάπτυξη και έρευνα της Θεολογίας και Πράξεις της Ορθοδόξου Εξωτερικής Ιεραποστολής. Στο συγγραφικό του έργο συγκαταλέγονται εκδοτικές πρωτοβουλίες με τις οποίες εγκαινιάζει νέους τύπους θεολογικών και θρησκευτικών εκδόσεων. Συνεργάζεται ως σύμβουλος, μέλος ή editor με συντακτικές επιτροπές εκδόσεως επιστημονικών αγγλική, γαλλική, γερμανική, ρουμανική, ολλανδική και σουηδική γλώσσα, ενώ ειδικές λειτουργικές εκδόσεις δημοσιεύονται, για τις ανάγκες των ορθοδόξων ιεραποστολικών πυρήνων της Αφρικής, σε τρείς αφρικανικές γλώσσες (σουαχίλι, κικούγιου και νουγκάντα).Το πλούσιο και εξαιρετικής ποιότητας συγγραφικό του έργο προκαλεί διεθνές ενδιαφέρον και αποσπά ευμενέστατα σχόλια διαπρεπών επιστημόνων και εκκλησιαστικών προσωπικοτήτων, όπως και δεκάδων επιστημονικών περιοδικών. Ως συγγραφεύς ενός πλουσιοτάτου έργου, ο Μακαριώτατος χαρακτηρίζεται από ευχέρεια στην ανάλυση και σύνθεση θεμάτων ευρείας προβληματικής, βασιζόμενος σε μια σύγχρονη κριτική και επιστημονική αντίληψη που επιδιώκει όχι μόνο να πληροφορήσει αντικειμενικά αλλά και να μορφώσει. Κατορθώνει να συνδυάσει την διεισδυτικότητα και το κριτικό πνεύμα του μεθοδικού ερευνητή με την αίσθηση της ευθύνης τού Ορθοδόξου Θεολόγου έναντι των θρησκευτικών αναζητήσεων της ανθρωπότητας. Απελευθερώνοντας μεγάλο μέρος του συγγραφικού του έργου από τα δεσμά της ακαδημαϊκής εξειδίκευσης, περνά σε ευρύτερους χώρους, καθιστώντας τον αναγνώστη κοινωνό και ακόλουθο της πορείας της Εκκλησίας στην μετάδοση και προσφορά στον κόσμο του Θείου Μηνύματος. Τα πονήματά του κοσμούνται από ενδελεχή διαπραγμάτευση, εύστοχο διατύπωση, αυστηρά δομή της σκέψεως, κριτική οξυδέρκεια, ιστορική αίσθηση, εξονυχιστική αξιολόγηση και ανάκριση των πηγών, μεθοδικότητα και απουσία σκοτεινών και ακαταλήπτων διατυπώσεων, αυστηρά πειθάρχηση του πλούσιου υλικού και τέλος από επιστημονική ευαισθησία και ωριμότητα. Ας σημειωθεί ότι ο Μακαριώτατος, για αμεσότερη επαφή με τις πηγές πληροφόρησης της έρευνάς του, έχει μελετήσει και αξιοποιήσει εκτός της αρχαίας ελληνικής, λατινικής και εβραϊκής γλώσσας και την γαλλική, γερμανική, αγγλική, ιταλική, ισπανική, ρωσική, αλβανική και δύο αφρικανικές γλώσσες την γκάλλα και σουαχίλι. Από το 1959 ο Μακαριώτατος μετέχει ενεργά σε πολυάριθμα διεθνή συνέδρια, διορθόδοξες, διαχριστιανικές και διαθρησκειακές συσκέψεις, εκπροσωπώντας την Εκκλησία ή την Επιστήμη σε διάφορους διεθνείς οργανισμούς. Έχει δώσει διαλέξεις σε διάφορα πανεπιστημιακά κέντρα του εξωτερικού, σχετικά με την σύγχρονη χριστιανική σκέψη, τον διαθρησκειακό διάλογο, την παγκόσμια αλληλεγγύη και ειρήνη. Υπήρξε μέλος του World Economic Forum (Davos, 2003), Αντιπρόεδρος της Conference of European Churches (2003-2009) και Επίτιμος Πρόεδρος της «Παγκόσμιας Διασκέψεως των Θρησκειών για την Ειρήνη» (2006). Το 1976 εκλέγεται παμψηφεί καθηγητής της Ιστορίας των Θρησκευμάτων της Θεολογικής Σχολής του Παν/μίου Αθηνών, ενώ την περίοδο 1983-1986 χρημάτισε Κοσμήτωρ της ίδιας Σχολής. Τις περιόδους 1978-79 και 1983-86 ήταν Αντιπρόεδρος Εφορείας Παν/κής Λέσχης, την περίοδο 1986-90 ήταν μέλος της Επιτροπής Ερευνών και την περίοδο 1983-86 ήταν Διευθυντής του Τομέα Θρησκειολογίας-Κοινωνιολογίας του Τμήματος Ποιμαντικής της Θεολογικής Σχολής του Παν/μίου Αθηνών. Στην εισηγητική τους έκθεση, για την εκλογή του στην καθηγητική βαθμίδα, οι καθηγητές Σάβ. Αγουρίδης, Νικ. Νησιώτης και Νικ. Μπρατσιώτης αναφερόμενοι στο έργο του υποψηφίου «Προς παγκόσμιον κοινότητα», έγραψαν μεταξύ άλλων: «Το πρόβλημα της δημιουργίας μιας παγκοσμίου κοινότητας απασχολεί σήμερον εγκοσμίους οργανισμούς, τας θρησκείας και την Χριστιανικήν Εκκλησίαν. Ο υποψήφιος δεν περιορίζεται εις στείραν κριτικήν των προτεινομένων λύσεων, αλλά αναλύει από χριστιανικής και δη ορθοδόξου σκοπιάς την τριαδολογικήν, ανθρωπολογικήν και εσχατολογικήν αφετηρίαν της αναζητήσεως μιας τοιαύτης ενότητος. Ορθώς παρατηρείται ότι εν τη συνεργασία μετά των άλλων θρησκειών, προς πραγματοποίησιν του ιδανικού της παγκοσμίου κοινότητας, η διάκρισις μεταξύ θρησκευτικών συστημάτων και ανηκόντων εις αυτά ανθρώπων είναι αναγκαία». Παράλληλα με την λαμπρή πανεπιστημιακή του σταδιοδρομία, ο Μακαριώτατος διακονεί την Εκκλησία με τον δικό του συγκλονιστικό τρόπο. Ιεροκήρυκας με μεγάλη προσφορά πνευματικής εργασίας στους νέους και αρχηγός φοιτητικών κατασκηνώσεων και ιεραποστολικών προσπαθειών σε ακριτικές περιοχές (1954 -60). Με εντολή της Εκκλησίας της Ελλάδος συνέγραψε τα βοηθήματα για τους διδάσκοντες στα Μέσα Κατηχητικά Σχολεία της Εκκλησίας της Ελλάδος (1960-62). Το 1960 χειροτονείται Διάκονος και το 1961 ιδρύει το Διορθόδοξο Ιεραποστολικό Κέντρο «Πορευθέντες». Το 1964 χειροτονείται Πρεσβύτερος και συγχρόνως λαμβάνει το οφφίκιο του Αρχιμανδρίτου. Την περίοδο 1971-75 ανέλαβε την οργάνωση και διεύθυνση του «Διορθοδόξου Κέντρου Αθηνών της Εκκλησίας της Ελλάδος». Το 1972 εκλέγεται παμψηφεί, υπό της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, Τιτουλάριος Επίσκοπος Ανδρούσης και την περίοδο 1977-85 υπήρξε μέλος του Ανωτάτου Υπηρεσιακού Συμβουλίου της Εκκλησίας της Ελλάδος. Την δεκαετία 1981-1991, ως Τοποτηρητής της Ιεράς Μητροπόλεως Ειρηνουπόλεως – Ανατολικής Αφρικής (Κένυα, Ουγκάντα, Τανζανία), με την οικονομική βοήθεια της Εκκλησίας της Κύπρου, ίδρυσε και οργάνωσε την Ορθόδοξη Πατριαρχική Σχολή «Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Μακάριος Γ′», για την εκπαίδευση αφρικανών κληρικών, την οποία διηύθυνε επί δεκαετία. Την περίοδο αυτή χειροτόνησε 62 αφρικανούς κληρικούς και χειροθέτησε 42 αναγνώστες- κατηχητές προερχόμενοι από 8 αφρικανικές φυλές. Συγχρόνως, προώθησε μεταφράσεις της Θείας Λειτουργίας σε 4 αφρικανικές γλώσσες. Το έργο του είναι τεράστιο και καλύπτει οργανωτικές προσπάθειες ιδρύσεως ιεραποστολικών μητροπόλεων σε τροπικές, υγρές, αφρικανικές χώρες περί τον Ο Μακαριώτατος με το έργο και την δραστηριότητά του προβάλλει την σθεναρή θεολογική άποψη ότι η Ιεραποστολή αποτελεί στις διάφορες μορφές της ενιαία «μαρτυρία» της «Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας». Υποστηρίζει ότι στην εποχή μας επιβάλλεται η ανάπτυξη διορθοδόξου δράσεως. Κάνει πράξη το πιστεύω του, επιδιώκοντας καθημερινά την αρμονική συνεργασία ορθοδόξων διαφόρου καταγωγής, εθνικότητας, φύλου και ηλικίας. Μαζί του συνεργάζονται επιστήμονες, κληρικοί, θεολόγοι και στελέχη απ’ όλον τον κόσμο. Η παγκοσμιότητα του έργου του προβάλλει ανάγλυφα και από την διεθνή διεκκλησιαστική του δραστηριότητα. Υπήρξε μέλος της «Διεθνούς Επιτροπής για Ιεραποστολικές Μελέτες» του Π.Σ.Ε. (1963-69), Αντιπρόεδρος του Διεθνούς Οργανισμού Νεολαίας «Σύνδεσμος» (1964-77), Γραμματεύς για την «Ιεραποστολική έρευνα και τις σχέσεις με τις Ορθόδοξες Εκκλησίες» στην Γενική Γραμματεία του Π.Σ.Ε. (Γενεύη 1969- 71), μέλος της «Διαχριστιανικής Επιτροπής» του Π.Σ.Ε. για τον διάλογο με άλλες Θρησκείες και Ιδεολογίες (1975-83), Πρόεδρος της «Επιτροπής για την Παγκόσμιο Ιεραποστολή και τον Ευαγγελισμό» από το 1984 (μετά την ΣΤ′ Γεν. Συνέλευση του Π.Σ.Ε. στο Βανκούβερ του Καναδά, 1983), μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Π.Σ.Ε. (1998-06) και της Επιτροπής «Πίστις και Τάξις» (2000-06), μέλος του European Council of Religious Leaders / Religions for Peace (2001) και Council of 100, ενώ έλαβε μέρος στις συνελεύσεις Παγκοσμίου Ιεραποστολής και Ευαγγελισμού (Μεξικό 1963, Μπανγκόκ 1973, Μελβούρνη 1980, Σαν Αντόνιο 1989) και στις συνελεύσεις του Π.Σ.Ε. [(Ουψάλα 1968, Ναϊρόμπι 1975, Βανκούβερ 1983, Καμπέρα 1991, Χαράρε 1998 (Ζιμπάμπουε), Πόρτο Αλέγκρε 2006 (Βραζιλία)]. Στις 16/12/1985 ο Πρόεδρος του Τμήματος Ποιμαντικής της Θεολογικής Σχολής του Παν/ μίου Αθηνών Νικ. Νησιώτης, αναφερόμενος στον Αναστάσιο Γιαννουλάτο, είπε: «Πρόκειται για μια εξέχουσα ελληνική παρουσία και μαρτυρία διεθνώς, που τιμά την πατρίδα μας και την Θεολογική Σχολή. Ο Αναστάσιος Γιαννουλάτος αποτελεί τίτλο τιμής για την Ελληνική Ορθοδοξία και το Παν/μιο Αθηνών». Απονέμοντας στον Αναστάσιο Γιαννουλάτο το αργυρούν μετάλλιον της Ακαδημίας Αθηνών (1987), ο Γεν. Γραμματεύς της Μεν. Παλλάντιος, ανέφερε: «Υπήρξε εμπνευστής και πρωτοπόρος της χριστιανικής ιεραποστολικής θεολογίας και δράσεως στην Αφρική. Αποτελεί την ψυχήν της ιεραποστολικής κινήσεως… αφύπνισε το ιεραποστολικό ενδιαφέρον στον ελλαδικό χώρο… Είναι αδύνατον μέσα σε λίγες γραμμές να περιγραφεί η δραστηριότητα τού Επισκόπου Ανδρούσης, χωρίς αυτό να είναι αναγκαίο, όταν η φήμη τού οραματιστού αυτού έχει τόσο εξαπλωθεί σε ολόκληρο τον ορθόδοξο χριστιανικό χώρο». Και ενώ όλα αυτά τα υπέροχα και υπερβατικά χαρακτηρίζουν το επιστημονικό και ιεραποστολικό έργο του Μακαριωτάτου, ταυτόχρονα εξελίσσεται και πολυσχιδής κοινωνική δράση. Έτσι, διετέλεσε: ─ Πρόεδρος της «Επιτροπής Συμπαραστάσεως του Κυπριακού Αγώνος» του Παν/μίου Αθηνών (1975-84) . . ─ Εντεταλμένος Σύμβουλος του Δ.Σ. της Ανωτέρας Σχολής Κοινωνικής Εργασίας- Διακονισσών (1977-84). ─ Μέλος του Υπηρεσιακού Συμβουλίου Εκκλησιαστικής Εκπαιδεύσεως του ΥΠΕΠΘ (1977-82). ─ Μέλος του Δ.Σ. του Κέντρου Μεσογειακών και Αραβικών Σπουδών (1978- 82). ─ Μέλος της Επιτροπής Υποτροφιών Ιδρύματος «Αλέξανδρος Ωνάσης» (1978- 94). ─ Μέλος του Δ.Σ. της «Επιτροπής για την προστασία της Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Κύπρου (1985-91). ─ Μέλος του Δ.Σ. του Ιδρύματος «Αλέξανδρος Ωνάσης» (1994 εξ). ─ Εταίρος της « εν Αθήναις Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας» (1994). Είπε, μεταξύ άλλων, σε ομιλία του ο Μακαριώτατος: «Στις αρχές του 1991, η Ι.Σ. του Οικουμενικού Πατριαρχείου έλαβε την πρωτοβουλία να μου αναθέσει να έρθω στην Αλβανία ως Πατριαρχικός Έξαρχος για να διερευνήσω τι έχει απομείνει από την αθεϊστική λαίλαπα. Ήταν Ιούλιος του 1991, όταν φθάσαμε με δύο συνοδούς στο αεροδρόμιο των Τιράνων. Μας υποδέχθηκε μια μικρή ομάδα ηλικιωμένων ανθρώπων, ταλαιπωρημένων από τον αδυσώπητο διωγμό. Από εκεί κατευθυνθήκαμε προς τον ερειπωμένο Ναό του Ευαγγελισμού. Από την πρώτη στιγμή θέλησα να προσδιορίσω το συστατικό μήνυμα της αποστολής μου. Ζήτησα να πάρουν όλοι από ένα κερί και ρώτησα πώς λένε στα αλβανικά το «Χριστός Ανέστη». Άναψα ένα κερί αναβοώντας στα αλβανικά Χριστός Ανέστη. Το ένα μετά το άλλο άναψαν τα κεριά των λίγων πιστών που αποκρίθηκαν με δάκρυα στα μάτια «Αληθώς Ανέστη». Έκτοτε το Χριστός Ανέστη έγινε το σύνθημα με το οποίο πορευθήκαμε μέχρι σήμερα. Χάρισε φως στο μελαγχολικό φθινόπωρο και την παγερή βαρυχειμωνιά που ακολούθησαν. Και κυριαρχεί στην πνευματική άνοιξη που τελικά μας χάρισε ο Θεός. Η Ανάσταση του Χριστού έγινε το εκφραστικότερο σύμβολο της Εκκλησίας μας». Τον Ιούνιο του 1992, το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κων/πόλεως του ανέθεσε την πολύ δύσκολη αποστολή της αναστηλώσεως εκ των ερειπίων τής Ορθοδόξου Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Αλβανίας, η οποία είχε πλήρως καταρρεύσει έπειτα από 46 έτη διωγμών από το μοναδικό αθεϊστικό κράτος της υφηλίου. Η ανάδειξή του σε Αρχιεπίσκοπο Τιράνων και πάσης Αλβανίας αποτελεί την κορύφωση του εκκλησιαστικού του έργου, Σε διάστημα ολίγων ετών ανασυστάθηκε η βασική οργανωτική δομή της Εκκλησίας της Αλβανίας, συγκροτώντας περισσότερες από 460 ορθόδοξες ενορίες. Για την εκκλησιαστική εκπαίδευση Ίδρυσε την Ανώτερη Θεολογική-Ιερατική Σχολή «Ανάστασις» στο Δυρράχιο (1992), το Εκκλησιαστικό Λύκειο «Τίμιος Σταυρός» στο Αργυρόκαστρο (1998) και στο Σούκθ-Δυρράχιο (2007) και την Σχολή Βυζαντινής Μουσικής στα Τίρανα (2012), τα οποία λειτουργούν με οικοτροφεία σε ιδιόκτητα συγκροτήματα. Ίδρυσε 50 κέντρα νεολαίας σε διάφορες πόλεις. Μόρφωσε και χειροτόνησε 168 νέους κληρικούς. Φρόντισε για την έκδοση λειτουργικών και άλλων θρησκευτικών βιβλίων. Συνέστησε Τεχνική Υπηρεσία της Εκκλησίας και μερίμνησε για την ανέγερση εκ θεμελίων 150 νέων ναών, την αναστήλωση 60 ναών και μοναστηριών και την επισκευή περισσότερων από 160 πολιτιστικών κέντρων και ναών. Έχουν οικοδομηθεί, αγοραστεί και ανακαινισθεί περισσότερα από 70 κτήρια που στεγάζουν νηπιαγωγεία, σχολεία, κέντρα νεότητας, κέντρα υγείας, μητροπολιτικές έδρες, ξενώνες, συσσίτια για τους φτωχούς κ.ά. Συνολικά, η Ορθόδοξη Εκκλησία προσέθεσε στο δυναμικό της περίπου 450 κτήρια. Θεμελίωσε το πρώτο γυναικείο Μοναστήρι (Σκήτη των Αγίων Μυροφόρων). Ανέπτυξε φιλανθρωπική δράση με διανομή εκατοντάδων τόνων τροφίμων, ιματισμού και φαρμάκων. Ίδρυσε την πρώτη ορθόδοξη αλβανική εφημερίδα Ngjallia (Ανάστασις), το παιδικό περιοδικό Gezoho (Χαίρε), το νεανικό περιοδικό Kambanat (Καμπάνες), την επιστημονική επιθεώρηση Kërkim (Αναζήτηση), το δελτίο «News from Orthodox in Albania» και ραδιοφωνικό σταθμό. Μερίμνησε για την δημιουργία εργαστηρίων της Εκκλησίας (τυπογραφείο, ξυλουργείο, αγιογραφίας και αποκατάστασης εικόνων) και αγωνίστηκε και εξακολουθεί να αγωνίζεται διεκδικώντας την εκκλησιαστική περιουσία. Το 1994 ίδρυσε στα Τίρανα την πρώτη κλινική «Άγιος Λουκάς» και από το 1999 το Διαγνωστικό Κέντρο «Ευαγγελισμός», με 6 ορόφους, υπερσύγχρονο εξοπλισμό, που παρέχει ιατρικές υπηρεσίες σε 24 ειδικότητες και 3 πολυϊατρεία σε άλλες πόλεις. Το 2011 άρχισε να λειτουργεί σε ιδιόκτητο κτήριο , το Οφθαλμολογικό και Ωτορινολαρυγγολογικό Κέντρο με τον πλέον σύγχρονο ιατρικό εξοπλισμό, ενώ κινητή οδοντιατρική μονάδα προσφέρει υπηρεσίες (κυρίως σε παιδιά) σε πόλεις και χωριά. Το 1998 συγκροτήθηκε η Ιερά Σύνοδος της Ορθοδόξου Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Αλβανίας με 8 Μητροπόλεις. Ίδρυσε το πρώτο στην Αλβανία Ινστιτούτο Επαγγελματικής Κατάρτισης με 6 ειδικότητες στα Τίρανα και 4 στο Αργυρόκαστρο, Επαγγελματικό Λύκειο στον Μεσοπόταμο, 3 Δημοτικά Σχολεία – δίγλωσσα στα Τίρανα, Δυρράχιο και Αργυρόκαστρο, Οικοτροφείο μαθητριών Λυκείου στο Βουλιαράτι, 17 Νηπιαγωγεία σε διάφορες πόλεις και το ιδιωτικό Πανεπιστήμιο «Λόγος» στα Τίρανα, που λειτουργεί με ιατρικές επιστήμες και επεκτείνεται σε ανθρωπιστικές. Σύμφωνα με τον Μακαριώτατο «αυτό θέλει προσπάθεια για να είμαστε σε standards που αντέχουν στον διεθνή έλεγχο». Με πρωτοβουλία του Μακαριωτάτου δημιουργήθηκε ένα οργανωμένο στρατιωτικό νεκροταφείο δίπλα στον Ναό της Αναστάσεως στην Κλεισούρα, προκειμένου να ενταφιαστούν τα οστά 280 στρατιωτών μας που στοιβάζονται σε οστεοθήκες στον γυναικωνίτη του ναού, χωρίς όμως μέχρι τώρα η αλβανική κυβέρνηση να έχει δώσει άδεια για τον ενταφιασμό των οστών. Στις 1/6/14 εγκαινιάσθηκε με λαμπρότητα και κατάνυξη ο μεγαλοπρεπής Καθεδρικός Ναός της Αναστάσεως στα Τίρανα (αληθινό εκκλησιαστικό κόσμημα της πόλεως), χοροστατούντος του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου. Στις 2/8/16 ο Μακαριώτατος εγκαινίασε το μεγάλο υδροηλεκτρικό έργο της Εκκλησίας της Αλβανίας και στις 7/8/16 έγιναν τα εγκαίνια του Καθεδρικού Ναού της Αναστάσεως του Κυρίου στο Αργυρόκαστρο. Δεκάδες οι τιμητικές διακρίσεις και τα παράσημα που απονεμήθηκαν στον Μακαριώτατο από ελληνικούς και διεθνείς φορείς. Θα αναφέρω ότι το 1989 το ρωμαιοκαθολικό Ίδρυμα Pro Oriente τον ανακήρυξε επίτιμο μέλος του Kuratorium, όπως και η Θεολογική Ακαδημία Μόσχας, ενώ το Πανεπιστήμιο του Βουκουρεστίου του απένειμε το Δίπλωμα π. Δημητρίου Στανιλοάε ( η ανώτερη θεολογική διάκριση). Το 1993 η Ακαδημία Αθηνών τον εξέλεξε αντεπιστέλλον μέλος της (από το 2005 είναι επίτιμο μέλος). Έχει αναγορευθεί Επίτιμος Διδάκτωρ: του Γ.Π.Α. (1996), του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Παν/μίου Ιωαννίνων (1996), του Τμήματος Νομικών, Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών του Κ.Π.Α. (1998), του Τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Παν/μίου Πειραιώς (2001), του Τμήματος Φιλολογίας του Παν/μίου Κρήτης (2002), των Τμημάτων Φυσικής, Ιατρικής, Δημοτικής Εκπαιδεύσεως και Πολιτικών Μηχανικών του Παν/μίου Πατρών (2004), Doctor of Humane Letters του Boston University (2004), του Τμήματος Ιατρικής και Γεωπονίας του Παν/μίου Θεσσαλίας και το Χρυσούν Μετάλλιον ( η ανωτάτη διάκρισις του εν λόγω Παν/ μίου, 2005), του Τμήματος Ιστορίας του Ιονίου Παν/μίου (2007), του Παν/μίου Κορυτσάς (2008), των Τμημάτων Ιστορίας και Εθνολογίας / Γλώσσας, Φιλολογίας και Πολιτισμού των Παρευξείνιων Λαών του Δ.Π.Θ. (2009) και του Παν/μίου Κύπρου. Επίσης, έχει αναγορευθεί Διδάκτωρ Θεολογίας: της Θεολογικής Σχολής Του Τιμίου Σταυρού, Brookline, Ma. Η.Π.Α. (1989), του Τμήματος Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Νοτίου Ιταλίας (2009). Έχει προταθεί από την Ακαδημία Αθηνών και από πολλές διεθνείς προσωπικότητες για το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης. Στις 22/12/15, το Π.Σ.Ε. δημοσίευσε μακροσκελές ΑΦΙΕΡΩΜΑ στο πολύπλευρο έργο του Μακαριωτάτου. Το κείμενο, που φέρει την υπογραφή της υπεύθυνης επικοινωνίας του Π.Σ.Ε., έχει τον τίτλο «Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος, ο Εραστής της Επιστήμης που έγινε Απόστολος της Ειρήνης». Το κείμενο αυτό αρχίζει με τα λόγια: «Φημισμένος για την φιλική, ειρηνική του στάση και τις εμπνευσμένες του ομιλίες, τίποτε δεν φαίνεται να είναι αδύνατο γι’ αυτόν τον άνθρωπο». Στην σύντομη αυτή αναφορά μου στο τεράστιο έργο του Μακαριωτάτου, θα ήταν παράλειψή μου να μην συμπεριλάβω σύντομα αποσπάσματα από μερικές ομιλίες και συνεντεύξεις του, που καταδεικνύουν άλλες πτυχές της προσωπικότητάς του. Ο λόγος του ανθρώπινος, γλυκύτατος, πλημυρισμένος από σοφία, πολλές φορές χωρίς να προσεγγίζει τα κοινωνικά θέματα μόνο υπό το πρίσμα του Λόγου του Θεού και χωρίς να διστάζει να καυτηριάσει τα κακώς κείμενα. «Πού είναι η ελευθερία που την χάσαμε στον φιλελευθερισμό; Πού είναι ο γνήσιος φιλελευθερισμός που τον χάσαμε στην ιδιοτέλεια; Πού είναι η αγάπη που την έχουμε χάσει στον ερωτισμό; Και πού είναι ο γνήσιος έρωτας που τον έχουμε χάσει στο sex; Και για να μιλήσω και για μας τους θρησκευόμενους. Πού είναι η πίστη που την έχουμε χάσει σε μια τυπική θρησκευτικότητα; Και πού είναι η γνήσια θρησκευτικότητα που την έχουμε χάσει σε μια τυπολατρεία;», μας λέει. Αναφερόμενος στα πολλά προβλήματα υγείας που αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει, είπε: «Εγώ δεν κληρονόμησα, δεν παρέλαβα έναν θρόνο, αλλά έναν σταυρό. Ήμουν σε μια χαράδρα και κατόπιν ο Θεός έδειχνε ένα μονοπάτι και ανεβαίναμε πάλι σε ένα ξέφωτο. Και δοξάζω τον Θεό γι’ αυτό. Αυτό που με στήριζε είναι η αίσθηση ότι δεν έκανα κάτι για τον εαυτόν μου αλλά είχα μια αποστολή. Στην ζωή την ανθρώπινη δεν πηγαίνουν όλα ομαλά. Η πορεία μας είναι σαν τα δικά μας τα βουνά, τον Παρνασσό, που έχουν χαράδρες, κορυφές, ξέφωτα. Αυτή είναι η ζωή μας και αυτή είναι η ομορφιά. Να ξέρει κανείς ότι κάθε μέρα αντιμετωπίζεις το τέλος και να λες ‘Θεέ μου στα χέρια Σου είμαι’ και να συνεχίζεις. Έτσι καταλαβαίνεις και τους άλλους. Αλίμονο στους ανθρώπους που δεν έχουν πονέσει, δεν έχουν περάσει δυσκολίες. Είναι σκληροί, γιατί μόνο ο πόνος μάς κάνει να καταλαβαίνουμε τους άλλους και να είμαστε πιο ώριμοι. Αλλά οι αρρώστιες δεν είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Είναι άλλες δυσκολίες που έρχονται από το στενό περιβάλλον, που μπορεί να σε οδηγήσουν σε κάμψη και απογοήτευση. Από εκεί που περιμένεις μια βοήθεια δεν έρχεται, έρχεται το αντίθετο ή από εκεί που έχεις βοηθήσει τόσο πολύ έρχεται η αγνωμοσύνη. Όλα αυτά κουράζουν, αλλά πιστεύω ότι και ωριμάζουν τους ανθρώπους. Μας δείχνουν ότι πρέπει να είμαστε ελεύθεροι από την απαίτηση ευγνωμοσύνης απέναντι στον άλλον. Να προσφέρουμε την ευχαριστία μας αλλά να μην έχουμε την απαίτηση να μας δίνουν ευγνωμοσύνη. Η ελευθερία από την πικρία, από την αγανάκτηση, από το παράπονο είναι πολύ ουσιαστικές μορφές ελευθερίας». Η ομιλία του Μακαριωτάτου στο Γ.Π.Α. στις 25/1/96, κατά την τελετή αναγόρευσής του σε Επίτιμο Διδάκτορα, με θέμα «Άνθρωπος και Φύση στις Μεγάλες Θρησκείες», ήταν πραγματικά συγκλονιστική. Την επομένη πολλοί φοιτητές ζήτησαν αντίγραφο της ομιλίας, με αποτέλεσμα να διανεμηθεί σε όλο το προσωπικό και στους περίπου 2.000 φοιτητές του Ιδρύματος. Στην ομιλία του ο Μακαριώτατος, είπε μεταξύ άλλων: «Στο ‘κατ’ εικόνα’ Θεού που προσδιορίζει τον άνθρωπο περιλαμβάνεται το λογικό, το αυτεξούσιο, το ηγεμονικό. Η έννοια του ‘κατ’ εικόνα’ εκφράζει την στατική άποψη, ενώ η έννοια του ‘καθ’ ομοίωσιν’ την δυναμική και εμπεριέχει ένα γίγνεσθαι. Το ‘καθ’ ομοίωσιν’ είναι το ‘κατ’ εικόνα’ στην διαδικασία της πραγματώσεως. Ως ‘κατ’ εικόνα’ Θεού ο άνθρωπος έχει το εξαιρετικό προνόμιο να γίνεται συνδημιουργός. Όχι, βέβαια, ότι δημιουργεί εκ του μηδενός, αλλά επεμβαίνοντας στην τρεπτότητα του περιβάλλοντος, αξιοποιώντας τους νόμους και τα μυστικά της φύσεως που ανακαλύπτει…Ο σύγχρονος άνθρωπος, χάνοντας κάθε αίσθηση ιερότητας έφθασε να βλέπει την φύση με βέβηλα μάτια, χωρίς σεβασμό, συχνά με επιθετικό κυνισμό, χωρίς αγάπη. Αντίθετα, η ορθόδοξη παράδοση επιμένει ότι και η φύση αγιάζεται, ότι βρίσκεται και αυτή μέσα στην δράση και ακτινοβολία του Αγίου Πνεύματος… Σε μια εποχή που ο πλανήτης μας απειλείται από φοβερή καταστροφή, οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε κυρίως όσοι στις αλαζονικές ανεπτυγμένες κοινωνίες, ότι η φύση είναι ιερή και μόνο ο σεβασμός και οι αρμονικές σχέσεις μαζί της μπορούν να εξασφαλίσουν το αύριο». Στις 2/8/16, εγκαινιάζοντας το μεγάλο υδροηλεκτρικό έργο της Εκκλησίας, είπε: «Σαν σήμερα 2/8/92 ανέλαβα την αποστολή του Προκαθημένου της Ορθοδόξου Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Αλβανίας με μοναδικό σκοπό την ανασύσταση και την πλήρη ανασυγκρότησή της. Σε εκείνη την περίοδο της αβεβαιότητας, της αγωνίας και της φτώχειας, το βασικό μήνυμά μου ήταν ‘τολμάτε να ελπίζουμε’, γιατί ‘Ο Θεός αγάπη εστί και ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ’. Νομίζω διατύπωση για το τι είναι ο Θεός και η πιο επαναστατική αδιάκοπη διατύπωση για το τι πρέπει να είναι οι άνθρωποι που λένε ότι είναι κοντά του… Το έργο που εγκαινιάζουμε σήμερα είναι έργο ελπίδας και αγάπης. Γεννήθηκε από το όραμα να εξασφαλίσουμε σταθερούς εγχώριους πόρους για να διατηρήσουμε τα κοινωφελή έργα που μέχρι τώρα πραγματοποιήθηκαν. Αυτά έγιναν με την συμβολή και τις δωρεές φίλων μας από το εξωτερικό». Σε μια συζήτηση στην Κεντρική Επιτροπή του Π.Σ.Ε.. έδειξε πώς οι ορθόδοξοι αντιλαμβάνονται τι σημαίνει σεβασμός για τον αντίπαλο και τον εχθρό. «Μια ηλικιωμένη στην Κρήτη πηγαίνει στο γερμανικό νεκροταφείο και ανάβει τα καντήλια για τους Γερμανούς που έπεσαν εκεί. Όταν ρωτήθηκε, γιατί το κάνει αυτό, είπε: ‘Παιδάκι μου αυτοί δεν έχουν την μαννούλα τους να έρθει να τους ανάψει ένα κερί’. Αυτή η υπέροχη απάντηση συνοψίζει το τι είναι Ορθοδοξία για μας. Μια ευαισθησία, ένα μεγαλείο ψυχής». Σε άλλη συνέντευξή του είπε: «Η αγάπη, για την οποία μιλάει η Εκκλησία, δεν είναι κάτι το αόριστο. Εκφράζεται. Θα εκφρασθεί στον προσωπικό τομέα, θα εκφρασθεί στο σύνολο, προς όλους. Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος με τον οποίο κτίσαμε τον καινούριο Καθεδρικό Ναό στα Τίρανα. Επάνω ο Ναός και κάτω ένα πολιτιστικό κέντρο, τονίζοντας ότι αυτή η Εκκλησία δεν είναι μια κλειστή λέσχη των σεσωσμένων, αλλά μια ανοιχτή κοινότητα των ανθρώπων οι οποίοι προσφέρονται και ένας ανοιχτός πολιτισμός». Τέλος, σε συνέντευξή του στις 2/10/16 αναφέρθηκε και στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα οι Έλληνες: «Να τολμήσουμε να ελπίζουμε, να αγωνιστούμε και να συμβάλλουμε ώστε να έρθουν καλύτερες ημέρες. Αυτή την δύσκολη περίοδο που ζούμε, να μην συμφιλιωθούμε με την παρακμή». Μελετώντας το έργο του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου, αισθάνθηκα δέος, γιατί πρώτη φορά, στα 43 χρόνια πορείας μου ως πανεπιστημιακός δάσκαλος και ερευνητής, συνάντησα έργο τέτοιας ποιότητας και εκτάσεως. Είχα πει τότε στο Γ.Π.Α. προσφωνώντας τον Μακαριώτατο: «Στο πρόσωπό σας τιμούμε τον Ακαδημαϊκό Δάσκαλο, τον διαπρεπή επιστήμονα, τον ακούραστο ερευνητή και σκαπανέα της θρησκειολογικής ερεύνης, τον επιφανή Θεολόγο, την αυταπάρνηση του ιεραποστόλου και το ιεραποστολικό σας έργο, τον Αρχιεπίσκοπο, τον υπέρμαχο της αφυπνίσεως της πανορθοδόξου συνειδήσεως, τον στοχαστή με τις έντονες πνευματικές αναζητήσεις για μια παγκόσμια κοινότητα με αυξανόμενη αλληλεγγύη και κατανόηση. Θα προσέθετα ότι ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος είναι ένας πραγματικός φάρος για όσους αναζητούν ανθρώπους που συνδυάζουν την υψηλή πνευματικότητα με την απλότητα, το πάθος για διαρκή κοινωνική προσφορά με την ταπεινότητα, την βαθιά και στερεή πίστη με την έλλειψη δογματισμού, αλλά και για όσους αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις και τα προβλήματα με στωικότητα. Δεν είναι, λοιπόν, τυχαίο ότι οι αναφορές στην προσωπικότητα τού Μακαριωτάτου διανθίζονται σχεδόν πάντοτε από χαρακτηρισμούς, όπως «ευρυμαθέστατος», «ανήσυχο και ευρύ πνεύμα», «ανοιχτό μυαλό στα μηνύματα της εποχής», «φωτισμένος επίσκοπος», «σύγχρονος διαφωτιστής», «συναρπαστικός αφηγητής», «έξοχος ομιλητής», «ήρεμος, γλυκύτατος και μελίρρυτος συνομιλητής». Είναι αδύνατον μέσα στα στενά πλαίσια ενός Αφιερώματος να χωρέσει το ογκώδες και πολυσχιδές έργο του Μακαριωτάτου, όπως είναι αδύνατον να εκφράσεις με λίγα λόγια την ενεργό συμμετοχή του στην διαμόρφωση της σύγχρονης θεολογικής ορθοδόξου σκέψεως, την σημασία του τεράστιου ιεραποστολικού του έργου στα πλαίσια της οικουμενικής κινήσεως και την σημαντική συμβολή της θρησκειολογικής του έρευνας στον χώρο της Ιστορίας των θρησκευμάτων. Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος δεν έχει ανάγκη προβολής ούτε ιδιαιτέρων συστάσεων. Μιλούν άλλοι γι’ αυτόν σε παγκόσμιο επίπεδο και προπάντων το έργο του. Η φήμη του έχει απλωθεί πολύ πέραν του Ορθοδόξου Χριστιανικού Κόσμου, ώστε δικαίως να συγκαταλέγεται στις δέκα πιο ισχυρές πνευματικές προσωπικότητες της εποχής μας. Όταν τον συνάντησα για πρώτη φορά με εξέπληξε η κρυστάλλινη διαύγεια των απόψεών του, ο βαθύς και σοφός θρησκευτικός του λόγος, αλλά και ο ήπιος και ήρεμος τόνος και η γλυκύτατη χροιά της φωνής του που σε αφοπλίζουν και σε υποτάσσουν. Μελετώντας το έργο του και ακούγοντας τα λόγια των συνεντεύξεων και ομιλιών του αισθάνθηκα να με πλημυρίζει αισιοδοξία για το μέλλον της Επιστήμης, της Ορθοδόξου Εκκλησίας, της Φυλής μας αλλά και της Ανθρωπότητας. Τέτοιοι άνθρωποι, έστω και μετρημένοι στα δάκτυλα, μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. Η Πρέβεζα, λοιπόν, υποδέχεται έναν ξεχωριστό άνθρωπο, έναν θρησκευτικό ηγέτη παγκοσμίου ακτινοβολίας και αναγνώρισης και ταυτόχρονα έναν ταπεινό κήρυκα της Χριστιανοσύνης. Αναμφισβήτητα είναι η μεγαλύτερη προσωπικότητα που θα τιμήσει ποτέ με την παρουσία της την πόλη μας.

΄Μιχάλης Γ Λουκάς

Ομ. Καθηγητής Γ.Π.Α. πρώην Πρύτανις