90% των αλβανών ζεί με 4 ευρώ την ημέρα - 90% e shqiptarëve jetojnë me 4 euro në ditë

Στην καταγραφή των εσόδων της οικογένειας για το έτος 2016, το Ίδρυμα Στατιστικών Αλβανίας, αναφέρει πως το 90% των αλβανικών οικογενειών ξόδεψαν κατά μέσο όρο περίπου 63,609 λεκ (475 ευρώ) το μήνα. Αυτές οι οικογένειες, σύμφωνα με το ‘Ίδρυμα, έχουν κατά μέσο όρο 3,9 μέλη. Ως επακόλουθο, η  σχέση εξόδων - εσόδων στις οικογένειες κατά το 2016, για το δείκτη αυτό, παρουσιάζει μια αύξηση της ανισότητας από 2,2 το 2015 σε 2,5 το 2016. Η ζωή με 4 ευρώ την ημέρα θωρείται ως σχετική φτώχεια σύμφωνα με τα δεδομένα της Παγκόσμιας Τράπεζας. Η ομάδα των ανθρώπων στην κατηγορία αυτή της κατανάλωσης θεωρούνται περισσότερα φτωχοί από ότι στην κανονική ζωή. Οι λογαριασμοί δείχνουν πως το 10% των οικογενειών που είναι και το 7% του πληθυσμού της χώρας  δηλαδή 199, 761 άτομα καταναλώνουν 17 ευρώ την ημέρα το άτομο η περίπου τρείς φορές παραπάνω από το 93% του πληθυσμού.

Në anketën e buxhetit të familjes për vitin 2016, Instituti i Statistikave (INSTAT) referoi se 90% e familjeve shqiptare shpenzuan mesatarisht 63,609 lekë në muaj. Këto familje, sipas INSTAT, kanë mesatarisht 3.9 anëtarë. Si rrjedhim, raporti i konsumit të familjeve më 2016, për këtë tregues, paraqet një rritje të pabarazisë nga 2,2 më 2015 në 2,5 më 2016. Jetesa më 4 euro në ditë konsiderohet si varfëri relative sipas standardit të Bankës Botërore. Kategoria e personave në këtë kategori konsumi konsiderohen më shumë në varfëri se sa në jetesë normale. Llogaritë tregojnë se, 10% e familjeve që përbëjnë 7% të popullsisë së vendit  me 199,761 persona konsumojnë 15 euro në ditë për frymë ose tre herë më shumë se 93%. http://www.respublica.al

Η άγνωστη συνάντηση Ζαχαριάδη - Χότζα στην Κορυτσά - Zbardhet takimi sekret Hoxha-Zahariades në Korçë

Η άγνωστη συνάντηση Ζαχαριάδη - Χότζα στην Κορυτσά Πώς οργανώθηκε η μυστική σύσκεψη λίγο πριν από τη λήξη του Εμφυλίου και οι ανησυχίες των Τιράνων Εξήντα τρία χρόνια μετά τη λήξη του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου και τα αλβανικά αρχεία παρέχουν σπάνιο αρχειακό υλικό για τις εξελίξεις της περιόδου αυτής. Το καλοκαίρι του 1949 και ενώ η τύχη του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου είχε εν πολλοίς κριθεί, η αλβανική κομμουνιστική ηγεσία επιχειρούσε με κάθε τρόπο να ανταποκριθεί στις αιτήσεις των ελλήνων κομμουνιστών και να βοηθήσει τον αντάρτικο αγώνα, σύμφωνα με τις υποδείξεις της Μόσχας και του Βελιγραδίου, αλλά χωρίς η βοήθεια αυτή να γίνει ευρύτερα αντιληπτή και να υπονομεύσει την ασφάλεια και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας. Και αυτό διότι από τις αρχές Απριλίου 1949 η ελληνική κυβέρνηση, με υπόμνημά της προς τις Δυτικές Δυνάμεις, διατύπωνε την ανάγκη μιας κοινής συμμαχικής ναυτικής απόβασης στην Αλβανία με στόχο την εξόντωση των αντάρτικων βάσεων στο εσωτερικό της χώρας, πλην αυτό δεν έβρισκε δεκτικούς τους δυτικούς συμμάχους. Στην Αλβανία ήταν εγκατεστημένος μεγάλος αριθμός σοβιετικών αξιωματούχων ενώ σοβιετικά εμπορικά και στρατιωτικά πλοία εφοδίαζαν την Αλβανία και, στη συνέχεια, το αντάρτικο μέτωπο. Η Αλβανία εξακολουθούσε να αποτελεί την κύρια βάση ανεφοδιασμού στον αγώνα των ανταρτών. Στα τέλη Ιουλίου 1949 και ενώ η απόφαση του Βελιγραδίου για κλείσιμο της μεθορίου με την Ελλάδα είχε ανακουφίσει σημαντικά τόσο την Αθήνα όσο και τη Δύση, η ελληνική κυβέρνηση επέμενε φορτικά στις θέσεις της για εισβολή στην Αλβανία. Τότε ακριβώς, και ενώ όλα έβαιναν δυσμενώς για τους έλληνες κομμουνιστές και η τύχη του Εμφυλίου είχε οριστικά κριθεί, ο αμετροεπής και αλαζών Νίκος Ζαχαριάδης ζητούσε πεισματικά από τους αλβανούς κομμουνιστές την κλιμάκωση της βοήθειας προς τους αντάρτες. Καινούργια στοιχεία που έρχονται στο φως της δημοσιότητας από τα αλβανικά αρχεία κάνουν λόγο για μυστικές συναντήσεις εκείνης της περιόδου μεταξύ των δυο κομουνιστών ηγετών σε αλβανικό έδαφος κατά μήκος της μεθορίου. Μια τέτοια συνάντηση, η οποία για πρώτη φορά έρχεται στο φως από τα αλβανικά κρατικά αρχεία, είναι αυτή της 2ας Ιουλίου 1949 στην Κορυτσά. Υστερα από απεγνωσμένες εκκλήσεις του Ν. Ζαχαριάδη, και αφού είχε πρώτα φροντίσει να ενημερώσει τη Μόσχα, ο αλβανός κομμουνιστής ηγέτης Ε. Χότζα δέχτηκε τον Ν. Ζαχαριάδη σε μια άκρως μυστική συνάντηση στην Κορυτσά, ενώ βρισκόταν σε διακοπές στο Πόγραδετς. Η συνάντηση προετοιμάστηκε με απόλυτη μυστικότητα από αλβανούς αξιωματούχους της ασφάλειας, ενώ παρέστη ως διερμηνέας ο έλληνας Βορειοηπειρώτης, ανώτατος αξιωματούχος της Αλβανικής Ασφάλειας, Γιώργος Κώτσιας. Ο Ζαχαριάδης ζήτησε από τον Χότζα χωρίς περιστροφές να επιτραπεί η είσοδος των ελλήνων ανταρτών στην Αλβανία, να εξοπλιστούν και στη συνέχεια να προωθηθούν στο μέτωπο του πολέμου. Αυτό όμως εγκυμονούσε τεράστιους κινδύνους για την ίδια την Αλβανία και την ακεραιότητά της, αφού η ηγεσία των Τιράνων, μέσω ισχυρού δικτύου κατασκοπείας, είχε ενημερωθεί για τα σχέδια της Αθήνας. Ο Ε. Χότζα ήταν κατηγορηματικός: «Οχι, εγώ σας εξόπλισα, εγώ και θα σας αφοπλίσω, και κανένα πόδι ελλήνων ανταρτών δεν θα εισέρθει επί αλβανικού εδάφους. Δεν επιθυμώ επ' ουδενί μια ένοπλη σύρραξη μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας! Σε βοήθησα πολύ, πέραν του δέοντος. Γι' αυτό ενημέρωσα και τον Στάλιν!». Υψωσε τη φωνή και χτύπησε το τραπέζι με τη γροθιά του. Τα λόγια αυτά μεταφέρει αυτήκοος μάρτυρας στη συνάντηση. Τον συντονισμό της παροχής βοήθειας προς τους έλληνες αντάρτες αλλά και τη διαχείριση του περίπλοκου ελληνικού ζητήματος στην Αλβανία είχε αναλάβει ειδική υπηρεσία με τον κωδικό «Επιχείρηση 10», υπό τον αναπληρωτή υπουργό Εσωτερικών Μιφτάρ Τάρε, ο οποίος διηγείται με κάθε λεπτομέρεια τα γεγονότα της εποχής. «Εσείς μας κρατήσατε ζωντανούς!» Είχαν προηγηθεί και άλλες συναντήσεις αλβανών υψηλόβαθμων αξιωματούχων με έλληνες κομμουνιστές, όπως εκείνη του Νοεμβρίου 1948 στα Τίρανα, στα πλαίσια των εργασιών του πρώτου Συνεδρίου του Κομμουνιστικού Κόμματος της Αλβανίας. Προσκεκλημένοι των Αλβανών ήταν οι Γ. Ιωαννίδης και Β. Μπαρτζώτας. Οι έλληνες προσκεκλημένοι, μέσω επευφημιών, έλαβαν τον λόγο και εξύμνησαν τους αλβανούς κομμουνιστές, χωρίς να αναφέρουν επίσημα τη βοήθεια προς τους αντάρτες. Ωστόσο, σε κατ' ιδίαν συναντήσεις και οι δυο τους εξέφραζαν την ευγνωμοσύνη τους για τη στάση των αλβανών κομμουνιστών. Ο επίσης έλληνας βορειοηπειρώτης διερμηνέας Χρήστος Βώκος, ο οποίος παρέστη στις συναντήσεις αυτές, μεταφέρει με πιστότητα τις ευχαριστίες του Μπαρτζώτα προς τους Αλβανούς: «Εσείς μας κρατήσατε ζωντανούς!». Μετρήσιμος παράγοντας και ακανθώδες ζήτημα που περιέπλεκε ακόμα περισσότερο τα πράγματα και τις ήδη προβληματικές σχέσεις μεταξύ των δύο αδελφών κομμουνιστικών κομμάτων ήταν και η παρουσία των μουσουλμάνων Τσάμηδων, οι οποίοι είχαν καταφύγει στην Αλβανία στα τέλη του 1944 και αρχές του 1945. Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία που τώρα έρχονται στο φως της δημοσιότητας (αρχεία που αποχαρακτηρίστηκαν πρόσφατα), στα τέλη Μαρτίου 1949 και ύστερα από (απερίσκεπτη) προτροπή των ελλήνων κομουνιστών ηγετών, οι οποίοι ζητούσαν την επαναπροώθηση των Τσάμηδων στην Ελλάδα και την επιστράτευσή τους δίπλα στον Δημοκρατικό Στρατό, σε αποκλειστική συνάντηση του Πολιτικού Γραφείου του Κομμουνιστικού Κόμματος Αλβανίας, το θέμα συζητήθηκε με την προσήκουσα προσοχή. Για την υπόθεση αυτή είχε ενημερωθεί, με τη σειρά του, και ο Τίτο με τον Στάλιν (σύμφωνα με τα γιουγκοσλαβικά αρχεία) από το 1947, πλην όμως ο Ε. Χότζα ήταν κατηγορηματικός: Η πλειοψηφία των μουσουλμάνων Τσάμηδων είναι αρνητική σε τέτοιο ενδεχόμενο και μόνον προβλήματα θα προκαλούσε μια τέτοια ενέργεια! Η στρατολόγηση των Τσάμηδων Στη συνάντηση αυτή επικράτησαν δυο απόψεις: η πρώτη, η βιαία στρατολόγηση των Τσάμηδων και η αποστολή τους στο ελληνικό μέτωπο, και η δεύτερη, η επιλεκτική οικειοθελής επιστράτευση και αποστολή τους στο μέτωπο. Την πρόταση της βιαίας στρατολόγησης εξέφραζαν συγκεκριμένα στοιχεία της τσάμικης κοινότητας οι οποίοι διεμήνυσαν «να γίνει βίαιη στρατολόγηση και να ληφθούν κάποια μέτρα κατά των αντιδραστικών στοιχείων». Ως προς τη δεύτερη εκδοχή, μόνον τριάντα άτομα από τη συγκεκριμένη κοινότητα είχαν εκφράσει την επιθυμία να στρατολογηθούν και να αποσταλούν στο μέτωπο. Για την πρώτη εκδοχή ούτε καν έγινε κάποια συγκεκριμένη προσπάθεια, αν εξαιρεθούν δυο-τρεις μεμονωμένες απόπειρες βίαιων απαγωγών. Ετσι, ούτε η μεν ούτε η δε επιλογή καρποφόρησε. Στις εκκλήσεις αυτές των αλβανών και ελλήνων αξιωματούχων, οι τσάμηδες πρόσφυγες απαντούσαν ότι «δεν εμπιστευόμαστε τους Ελληνες, επιθυμούμε να μείνουμε στην Αλβανία ή, αλλιώς, αφήστε μας να πάμε στην Τουρκία, την Τσαμουριά δεν την αγαπούμε». Χαρακτηριστικό είναι ότι οι αλβανοί παράγοντες τόνισαν ότι η όποια προσπάθεια να γίνει σε συνθήκες απόλυτου σκότους, «να μη φανεί το χέρι μας, όλα να γίνουν νύχτα!». Και ότι για όλα πρέπει να ζητηθεί η συγκατάθεση των Σοβιετικών. Μάλιστα, στη συνάντηση αυτή επικράτησε η άποψη να ληφθούν σκληρά μέτρα εναντίων των Τσάμηδων οι οποίοι διασύρουν το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας και αυτό να γίνει με απόλυτη μυστικότητα, «εν μία νυκτί», καθώς αυτοί είναι ξένοι υπήκοοι (!) Συζητήθηκε δε ένα πογκρόμ κατά των ταραχοποιών και αυτό αποτέλεσε το έναυσμα για ό,τι επακολούθησε μετά τις απηνείς διώξεις του τσάμικου στοιχείου από το κομουνιστικό καθεστώς της Αλβανίας, το οποίο διώχθηκε με την κατηγορία της κατασκοπείας υπέρ της Ελλάδας και των Ηνωμένων Πολιτειών. Το τέλος του δράματος Και ενώ στην Αλβανία διαμορφωνόταν αυτό το σκηνικό, με τις διαβουλεύσεις για την προσεκτική στάση έναντι του ελληνικού ζητήματος και ιδίως για την ασφάλεια και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας και, παρά τις αμερικανικές κατηγορηματικές αντιρρήσεις για τις ελληνικές πρωτοβουλίες, η 9η Μεραρχία του Στρατού απέκοψε τη διάβαση του Πόρτα Οσμάν που ήταν η κύρια πύλη επικοινωνίας του Γράμμου με την Αλβανία και μπήκε στο αλβανικό έδαφος. Αυτό σήμανε και το τέλος του Εμφυλίου. Στις 28 Αυγούστου ο Νίκος Ζαχαριάδης έδωσε εντολή για γενική υποχώρηση στην Αλβανία από άλλη διάβαση, παρά τη σθεναρή άρνηση της αλβανικής ηγεσίας. Αυτή τη φορά η υποχώρηση ήταν οριστική. Ο Ελληνικός Εμφύλιος έκλεινε έτσι το τελευταίο κεφάλαιο. Ο κ. Σταύρος Γ. Ντάγιος είναι διδάκτωρ Ιστορίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

Zbardhet takimi sekret Hoxha-Zahariades në Korçë Gjashtëdhjetë e tre vjet pas përfundimit të Luftës Civile Greke materiale të rralla nga arkivat shqiptare hedhin dritë mbi zhvillimet e kësaj periudhe. Në verën e vitit 1949, teksa fati i Luftës Civile Greke ishte përcaktuar në masë të madhe, udhëheqja komuniste shqiptare u përpoq me çdo mënyrë për të përmbushur kërkesat e komunistëve grekë dhe për të ndihmuar luftën guerile, në bazë të rekomandimeve të Moskës dhe Beogradit, por pa u ekspozuar gjerësisht dhe pa minuar sigurinë dhe integritetin territorial të vendit. Kjo për shkak se nga muaji prill 1949 qeveria greke në memorandumin e saj ndaj Fuqive Perëndimore  shprehu nevojën për një intervenim të përbashkët detar në Shqipëri që synonte shfarosjen e bazave guerile brenda vendit, propozim që nuk gjeti konsensus mes aleatëve perëndimorë . Shqipëria vazhdonte të ishte burimi kryesor i furnizimit për rebelët, pasi ndihmave që merrte nga sovjetikët. Vendimi i Beogradit në fund të korrikut të vitit 1949 për të mbyllur kufirin me Greqinë lehtësoi në masë të madhe Athinën dhe Perëndimin, megjithatë qeveria greke këmbëngulte në nevojën për të pushtuar Shqipërinë. Teksa gjitçka shkonte në mënyrë të pafavorshme për komunistët grekë kreu i tyre, Nikos Zahariades kërkonte me kokëfortësi nga komunistët shqiptarë ndihmë për luftëtarët guerrilë. Informacioni i ri që del në dritë nga dosjet shqiptare i referohet takimeve të fshehta në atë periudhë midis tij dhe Enver Hoxhës në territorin shqiptar. Një takim i tillë, i cili për herë të parë del në dritë nga arkivat shtetërore të Shqipërisë, është ai i 2 korrikut 1949 në Korçë. Pas ankesave të të njëpasnjëshme të Zahariadit dhe pasi kishte informuar Moskën, udhëheqësi komunist shqiptar E. Hoxha priti kreun e komunistëve grekë në një takim shumë të fshehtë në Korçë, teksa ishte për pushime në Pogradec. Takimi u përgatit në fshehtësi totale nga zyrtarët e sigurimit të shtetit shqiptar  dhe si përkthyes u mor zyrtari i lartë sigurimit, George Kotsias. Zahariades kërkoi nga Hoxha hyrjen e partizanëve grekë në Shqipëri, për të pajisur me armatime dhe më pas të ktheheshin në frontin e luftës. Por kjo ishte me rrezik të madh për integritetin e Shqipërisë, pasi udhëheqja e Tiranës, përmes rrjetit të spiunazhit ishte informuar për planet e Athinës. Enver Hoxha ishte kategorik: Jo, unë ju armatosa dhe unë do t’ju çarmatos. Asnjë këmbë komunisti grek nuk do të hyjë në territorin shqiptar. Unë nuk dua një konflikt të armatosur midis Greqisë dhe Shqipërisë, në asnjë mënyrë! Unë ju ndihmova shumë, përtej të gjithave. Dhe për këtë kam informuar edhe Stalinin tha ai duke ngritur zërin dhe duke goditur me grusht me tryezën e tij. Koordinimi i ndihmës për rebelët greke dhe menaxhimi i çështjes greke në Shqipëri i ishin ngarkuarish-zv/ministrit të Brendshëm Myftar Tare me kod të veçantë të shërbimit të quajtur "Operacioni 10” Mes komunistëve të dy vendeve ishin paraprirë edhe takime të tjera si i nëntorit 1948 në Tiranë, gjatë punimeve të Kongresit të Parë të Partisë Komuniste të Shqipërisë. Mysafirët grekë, nëpërmjet përshëndetjeve, morën fjalën dhe përshëndetën komunistët shqiptarë, pa raportuar zyrtarisht ndihmën ndaj luftëtarëve guerilë. Megjithatë, në takimet individuale, ata shprehën mirënjohjen e tyre për qëndrimin e komunistëve shqiptarë. "Ju na mbajtet gjallë!", - mësohet t’u kenë thënë komunistëve shqiptarë. Çështje e mprehtë që komplikoi më tej marrëdhëniet tashmë të trazuara midis dy partive komuniste ishte dhe prania e çamëve mysliman, që kishin ikur në Shqipëri në fund të vitit 1944 dhe në fillim të vitit 1945. To Vima http://www.respublica.al

Η «φινλανδοποίηση» της Ελλάδας από την… Αλβανία - “Filandizimi” i Greqisë nga .... Shqipëria

Η «φινλανδοποίηση» της Ελλάδας από την… Αλβανία ΓΡΑΦΕΙ Ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΣΑΒΒΙΔΗΣ Όσο και αν φαίνεται παράξενο, και τηρουμένων των αναλογιών, υπάρχει ένας προβληματισμός γύρω από τη «φινλανδοποίηση» της Ελλάδας από την Αλβανία. Ως «φινλανδοποίηση» καταγράφηκε στο πολιτικό λεξιλόγιο η προσαρμογή, στα χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης, της πολιτικής της Φινλανδίας προς τη Ρωσία χωρίς άσκηση ή απειλή βίας, απλώς με την αίσθηση της ρωσικής παρουσίας στην περιοχή. Ενώ μετά το 1989 τα πράγματα με την Αλβανία έδειχναν να εξελίσσονται διαφορετικά, και εκεί που επί κομμουνιστικής δικτατορίας οι Έλληνες της μειονότητας θεωρούνταν περιθωριακοί αναδείχθηκαν σε ελκυστικό είδος με τη μεταπολίτευση, η συνέχεια έφερε την Ελλάδα σε δύσκολη θέση. Οι προκαταλήψεις είναι βαθιές και η σύγχρονη αναφορά τους ίσως βρίσκεται στα χρόνια της δημιουργίας του αλβανικού κράτους για τα όρια του οποίου οι δύο λαοί διαφώνησαν και ήρθαν σε αντιπαράθεση. Ωστόσο, εκείνο που έχει σημασία είναι η αδυναμία της σύγχρονης Ελλάδας να διαχειριστεί, μετά το 1989, τους γείτονές της, παρόλο που γνώριζε ότι οι βαλκανικοί λαοί με την επικράτηση των κομμουνιστικών καθεστώτων δεν παρακολούθησαν τις Δυτικές αντιλήψεις στην εξέλιξη της έννοιας του κράτους έθνους. Η έννοια αυτή στη Δύση εξακολουθεί να υπάρχει, με σαφείς διαφοροποιήσεις όμως από αυτό που είχε ως περιεχόμενο, ακόμη και στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου. Την πρώτη κρυολουσία η ελληνική εξωτερική πολιτική πρέπει να την υπέστη κατά την επίσκεψη Μητσοτάκη στα Τίρανα, το 1991, όταν ξαφνικά και ενώ ο τότε Έλληνας πρωθυπουργός διεξήγε συνομιλίες με τον ομόλογό του, ο εκπρόσωπος της αλβανικής κυβέρνησης έθεσε στους δημοσιογράφους θέμα τσάμηδων. Πρόεδρος της χώρας ήταν ακόμη ο κομμουνιστής ηγέτης Ραμίζ Αλία, και το γεγονός –για όσους είχαν γνώση του θέματος– προκάλεσε έκπληξη, διότι οι κομμουνιστές ήσαν καχύποπτοι απέναντι στους τσάμηδες τους οποίους θεωρούσαν συνεργάτες του φασισμού. Μπορεί –και είναι εύλογο– σε ατομικό επίπεδο οι τσάμηδες να εγείρουν οικονομικές αξιώσεις απέναντι στο ελληνικό κράτος, αλλά η αποδοχή και καλλιέργεια των αιτημάτων τους από τις εκάστοτε αλβανικές κυβερνήσεις αποσκοπούσε και αποσκοπεί στο να διευρύνει την ατζέντα των διαφορών. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, προφανώς και με παραγγελία των φιλελεύθερων ευρωπαϊκών και αμερικανικών κύκλων, βοήθησε τον Σαλί Μπερίσα στη διεκδίκηση της εξουσίας, αλλά το νέο αλβανικό πολιτικό αστέρι ταλαιπώρησε τα μέγιστα τις ελληνοαλβανικές σχέσεις. Λίγο-πολύ η πολιτική εξέλιξη κατέγραψε ήπιες ελληνοαλβανικές σχέσεις με κυβερνήσεις σοσιαλιστών και έντονες με κυβερνήσεις Μπερίσα, ώσπου ήρθε ο σοσιαλιστής Έντι Ράμα και ανέτρεψε τις ισορροπίες. Το χαρακτηριστικό του Ράμα –πέραν της φιλοδοξίας και εξουσιομανίας του– είναι ότι θέλει να πλουτίσει και έχει προσδεθεί στο άρμα Ερντογάν. Οι σχέσεις τους δεν είναι μόνο πολιτικές, αλλά έχουν και παρεξηγήσιμες διαστάσεις. Οι μέρες θα δείξουν αν το διαφαινόμενο τέλος του Ερντογάν θα συμπαρασύρει και τον Ράμα – κυρίως προσωπικά. Ωστόσο θα ήταν λάθος η μονοδιάστατη προσέγγιση των ελληνοαλβανικών σχέσεων ως αποτέλεσμα των προσωπικών επιλογών των ηγετών τους. Οι Αλβανοί, κυρίως από το Κοσσυφοπέδιο αλλά και από την αλβανική χώρα, έχουν καταφέρει να αναπτύξει ένα σημαντικό λόμπι στις ΗΠΑ το οποίο ενεργοποίησε τον αμερικανικό παράγοντα στο θέμα της απόσχισης του Κοσσυφοπεδίου. Μπορεί η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και η διαμόρφωση του σλοβενικού, του κροατικού, ακόμη και του βοσνιακού κράτους να εξυπηρετούσαν τον διεθνή παράγοντα, το Κοσσυφοπέδιο όμως δεν έδειχνε να προκαλεί ανάλογο ενδιαφέρον. Από γεωπολιτικής απόψεως δεν είναι σαφές γιατί η Δύση διακινδύνευσε έναν πόλεμο και τις σχέσεις της με τη Σερβία για την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου. Η διακύβευση ήταν μεγάλη για να αποδοθεί στις καλές σχέσεις Ολμπράιτ-Θάτσι. Η άλλη παράμετρος που ευνόησε –και ως έναν βαθμό εξακολουθεί να ευνοεί– την αλβανική πολιτική ήταν και είναι η ετοιμότητά της να ρευστοποιήσει, ακόμη και με τρομοκρατικές ομάδες, τα βαλκάνια. Και αυτή η απειλή καλλιεργεί μια ανησυχία σε πιο σταθερές βαλκανικές δημοκρατίες, που δεν είναι διατεθειμένες να ακολουθήσουν σκληρή αντιπαράθεση. Μια τρίτη παράμετρος που ευνοεί τα Τίρανα απέναντι της Αθήνας είναι ότι σε μεγάλο μέρος της αλβανικής κοινωνίας υπάρχουν έντονες προκαταλήψεις κατά των Ελλήνων που όχι μόνο δεν αίρονται με ό,τι και αν κάνει η ελληνική πλευρά, αλλά ενεργοποιούνται και εύκολα. Είναι προσφιλής η τακτική των Αλβανών ηγετών να ενεργοποιούν τα ανθελληνικά αντανακλαστικά των πολιτών τους όταν έρχονται σε δύσκολη θέση στη Βουλή της χώρας τους, ακόμη και σε άσχετο με την Ελλάδα θέμα. Ακόμη και η πληθώρα Αλβανών, εγκληματικών στοιχείων του κοινού ποινικού κώδικα που δρουν στον ελλαδικό χώρο, είναι παράμετρος που δρα στην φινλανδοποίηση της Ελλάδας. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση της δολοφονίας Ζαφειρόπουλου. Και οι ηθικοί και οι φυσικοί αυτουργοί ήσαν Αλβανοί. Αλλά δεν είναι μόνο αυτά τα αγοραία στοιχεία που «φινλανδοποιούν» την Ελλάδα. Η επίθεση Ράμα κατά της ελληνικής μειονότητας, κυρίως στη Χιμάρα, και η αδυναμία της ελληνικής κυβέρνησης να την υποστηρίξει, ενισχύει αυτήν την αντίληψη. Φαίνεται όμως πως υπάρχει και επεξεργασμένο αλβανικό σχέδιο για την άμυνα των Τιράνων σε περίπτωση επίκλησης των ευρωπαϊκών δεσμεύσεων της γειτονικής χώρας. Δεν είναι χωρίς βάση η αλβανική δήλωση πως η Ελλάδα δεν θα τολμήσει να θέσει εμπόδια στην ευρωπαϊκή πορεία των Τιράνων, μετά τις επιφυλάξεις των Αθηνών έναντι των Σκοπίων, λόγω της ονομασίας – δήλωση που αποκαλύπτει την προσπάθεια της γειτονικής χώρας να αναζητήσει ευρωπαϊκά ερείσματα και συμμάχους στη λογική ότι η Ελλάδα είναι προβληματική χώρα. Βεβαίως θα υπάρξει αντίδραση από ελληνικής πλευράς, αλλά το θέμα της «φινλανδοποίησης», με τους περιορισμούς και τις αναλογίες που αναφέραμε, αναδεικνύεται εκ των πραγμάτων. Φαίνεται, λοιπόν, πως η Αθήνα τα χρόνια μετά το 1989 αδράνησε να διαμορφώσει μια συνολική και συνεκτική βαλκανική πολιτική την οποία να υποστηρίξει με συνέπεια και, βεβαίως, με τις αναγκαίες προσαρμογές, προϊόντος του χρόνου. Οι έννοιες της ήπιας ή σκληρής ισχύος ή του συνδυασμού τους ήσαν άγνωστες, και πάντως δεν χρησιμοποιήθηκαν όταν και όπως έπρεπε. Παρόλο που οικονομικά η Ελλάδα είχε μια σημαντική παρουσία στη γειτονική χώρα και ένα μεγάλο μέρος Αλβανών κατάφερε να επιβιώσει λόγω της παρουσίας του στην Ελλάδα –αρκετοί, μάλιστα, και να πλουτίσουν–, το γεγονός έμεινε ανεκμετάλλευτο. Ο λεπτός τρόπος αξιοποίησης αυτής της αλβανικής παρουσίας δεν χρησιμοποιήθηκε. Αντιθέτως, είδαμε ακραίες καταστάσεις που επιδείνωσαν, αντί να αξιοποιήσουν τον παράγοντα αυτό. Η ήπια πολιτική προϋποθέτει και ενεργοποίηση στο ιδεολογικό πεδίο. Και εδώ, παρόλο που υπήρξαν, δεν αξιοποιήθηκαν ευκαιρίες είτε με τη δημιουργία δεξαμενών σκέψης είτε με την αξιοποίηση των υπαρχουσών, είτε με μέσα ενημέρωσης που θα δραστηριοποιούνταν στη γειτονική χώρα με σεβασμό στις ιδιαιτερότητές της, αλλά ταυτόχρονα της καλλιέργειας μιας συμπάθειας προς τον ελληνισμό. Το συμπέρασμα όλων αυτών είναι πως η πολιτική δεν μπορεί να ασκείται μόνο σε επίπεδο κρατών. Υπάρχουν πολλές παράμετροι που θα πρέπει να αξιοποιηθούν. Καιρός είναι για μια ριζική αναθεώρηση της ελληνικής βαλκανικής πολιτικής. Το χαρτί της ΕΕ είναι ισχυρό αλλά δεν φτάνει. Οι εξελίξεις θα είναι ραγδαίες και όποιος δεν καταφέρει να προσαρμοστεί θα διακινδυνέψει πολλά. pontos-news.gr

“Filandizimi” i Greqisë nga .... Shqipëria Shkruan Panteli Savvidis Sa do që të duket e çuditëshme, dhe duke ruajtur analogjitë, ekziston një problematikë rreth “filandizimit” të Greqisë nga Shqipëria. Si “filandizim” u regjistrua  në fjalorin politik, përshtatja, në vitet e Bashkimit Sovietik, e politikës së Finlandës ndaj Rusisë pa ushtrimin ose kërcënimin e luftës, thjesht me prezencën ruse në zonë. Ndërsa pas vitit 1989 gjërat me Shqipërinë dukeshin se do të zhvilloheshin ndryshe, dhe atje ku gjatë periudhës së diktaturës Komuniste Helenët konsideroheshin si dorë e dytë, u kthyen në një lloj tërheqës në priudhën pas saj, vazhdimi solli Greqinë në pozitë të vështirë. Paragjykimet jan të thella dhe referimi modern i tyre ndoshta gjendet në vitet e krijimit të shtetit shqiptar për kufijtë e të cilit dy popujt patën kontradita dhe diskutime. Megjithatë ajo që ka rëndësi është dobësia e Greqisë moderne që të menaxhojë, pas vitit 1989, fqinjët e saj, megjithëse e donte se popujt ballkanas me mbizotërimin e pushteteve komuniste nuk ndoqën konceptet Perendimore në zhvillimin e nocionit të  shtetit komb. Ky nocion në Perëndim vazhdon që të ekzistojë, me diferencime të dukshme nga ajo që kishte si përbërje, akoma dhe në vitet e Luftës së Ftohtë. Dushin e parë të ftohtë, politika e jashtme greke duhet ta ketë pësuar gjatë vizitës së Micotakit në Tiranë, më 1991, kur papritur dhe ndërsa kryeministri Helen po kryente bashkëbisedime me homologun e tij, përfaqësuesi i qeverisë shqiptare i ngriti tek gazetarët çështje çamësh. Presidenti i vendit ishte akoma udhëheqësi komunist Ramiz Alia,dhe fakti – për të gjithë ata sa kishin njohuri mbi çështjen- ishte surprizë, pasi komunistët ishin të dyshimtë përballë çamëve të cilët i konsideronin bashkëpunëtorë të fashistëve. Mundet – dhe është e pranueshme- në nivel personal, çamët të ngrenë pretendime ekonomike ndaj shtetit helen, por pranimi dhe përpunimi i kërkesave të tyre nga qeveritë shqiptare të radhës, kishte  dhe ka si qëllim që të zgjerojë axhendën e problemeve. Qeveria Micotaki, sigurisht dhe me porosi të qarqeve liberaliste europiane dhe amerikane, ndihmoi Sali Berishën që të fitonte pushtetin, por ylli i ri politik shqiptar, i torturoi maksimalisht marrdhëniet shqiptarogreke. Pak a shumë, zhvillimi politik regjistroi marrdhënie të buta shqiptarogreke me qeveritë e socialistëve dhe të ashpra me qeveritë e Berishës, deri sa erdhi socialisti Edi Rama dhe përmbysi balancat. Karakteristika e Ramës- përtej ambicies dhe manisë së tij për pushtet- është se do që të pasurohet dhe është lidhur prapa karrocës së Erdoganit. Marrdhëniet e tyre nuk janë vetëm politike, por kanë dhe dimensione të keqkuptueshme. Ditët në vijim do të tregojnë nëse fundi i dukshëm i Erdoganit do të tërheqë me vete dhe Ramën – kryesisht në nivel personal. Ndërkaq do të ishte gabim  një qasje njëdimensionale të marrdhënieve shqiptarogreke si rezultat i zgjedhjeve personale të udhëheqësve të tyre. Shqiptarët, kryesisht nga Kosova por dhe nga territori i shtetit shqiptar, kanë arritur që të krijojnë një lobi të rëndësishëm në USA i cili aktivizoi faktorin amerikan në çështjen e shkëputjes së Kosovës. Mundet që shpërbërja e Jugosllavisë dhe krijimi i çështjes sllovene, kroate, akoma dhe e asaj të shtetit boshnjak, t’i shërbente faktorit ndërkombëtar, por, në Kosovë nuk do tregonte se shkaktonte interesin respektiv. Nga pikpamja gjeopolitike nuk është e qartë pse Perëndimi rrezikoi një luftë dhe marrdhëniet e saj me Serbinë për pavarësinë e Kosovës. Rreziku ishte i madh por ta justifikuar me marrdhëniet e mira Ollbrait – Thaçi. Një tjetër parametër që ndihmoi- dhe deri në një farë mase vazhdon që të ndihmojë- politikën shqiptare, ishte dhe është gadishmëria e saj për të likujdojë, akoma dhe me grupe terroriste, ballkanin. Ky kërcënim përpunon një shqetësim  në republikat e stabilizuara ballkanike, të cilat nuk janë të disponuara që të ndjekin një konfrotim të ashpër. Një tjetër parametër që ndihmon Tiranën përballë Athinës  është se një pjesë e madhe e komunitetit shqiptar ekzistojnë paragjykime të forta ndaj Helenëve që jo vetëm nuk hiqen, çfarë do që të bëjë pala helene, por dhe aktivizohen lehtësisht. Është e njohur  taktika e  udhëheqësve shqiptarë që të aktivizojnë, reflekset antihelene të qytetarëve të tyre kur ndodhen në momente të vështira, në Parlamentin e vendit të tyre, akoma dhe çështje që nuk kanë asnjë lidhje me Greqinë. Akoma dhe numri i madhi i elementëve kriminalë shqiptarë të kodit penal që aktivizohen në ambientin helen, është parametri i cili ndikon në filandizimin e Greqisë. Është karakteristik rasti i vrasjes së Zafiropoulos. Ku fajtorët moralë dhe realë ishin shqiptarë. Por nuk janë vetëm këto elementët e dhënë që “filandizojnë” Greqinë. Sulmi i Ramës ndaj minoritetit helen, kryesisht në Himarë, dhe dobësia e qeverisë helene që ta mbështesë, përforcon këtë koncept. Por duket se ekziston një plan i përgatitur shqiptar për mbrojtjen e Tiranës në rast të përmendjes së angazhimëve europiane të vendit fqinj. Nuk është e pabazë deklarata shqiptare se Greqia nuk do të guxojë që të vendosë pengesa në rrugëtimin europian të Tiranës, pas rezervave të Athinës ndaj Shkupit, për shkak të emrit- një deklaratë e cila zbulon përpjekjen e vendit fqinj që të kërkojë mbështetje dhe aleatë mbi llogjikën se Greqia është një vend problematik. Sigurisht që do të ketë reagime nga pala helene, por çështja e “filandizimit” me kufizimet dhe propocionet që përmendëm, vërtetohet nga vetë gjërat. Por, duket, se Athina në vitet pas 1989 ngurroi që të krijonte një politikë totale dhe kompakte ballkanike të cilën duhet ta mbështetë, dhe sigurisht me përshtatjet e nevojshme, sipas kohës. Nocionet e forcës së butë ose të ashpër ose të ndërthurrjes së tyre janë të panjohura, dhe nuk u përdorën kur duhej. Megjithëse ekonomikisht Greqia pati një prezencë të rëndësishme dhe një pjesë e madhe e shqiptarëve ja doli që të mbijetojë për shkak të prezencës  së tij në Greqi- mjaft, bile arritën dhe të pasurohen-,  fakti mbeti i pashfrytëzuara. Mënyra delikate e kësaj prezence shqiptare nuk u përdor. Në kundërshtim, pamë situata ekstreme që rënduan, në vënd që ta shfrytëzonin këtë faktor. Politika e butë presupozon dhe aktivizim në nivel ideologjik. Dhe këtu, mgjth se ekzistoni, nuk u shfrytëzuan rastet , qoftë me krijimin e një depozite mendimesh, qoftë dhe me shfrytëzimin e atyre ekzistuese, qoftë me mediat që do të aktivizoheshin në vendin fqinj me respekt ndaj karakteristikave të veçanta të vendit, por në të njejtën kohë të përpunimit të simpatisë ndaj helenizmit. Rezultati i të gjithë atyre është se politika nuk mund të ushtrohet vetëm në nivel shtetesh. Ekzistojnë parametra që duhet të shfrytëzohen. Koha është për një reformatim rrënjësor  të politikës helene. Letra e KE është e fortë por nuk mjafton. Zhvillimet do të jenë shumë të shpejta dhe ai i cili nuk do t’ia dalë të përshtatet do të rrezikojë shumë.    Përktheu, përgatiti Pelasgos Koritsas

Νέες αποκαλύψεις για τον τάφο του Ιησού (Βίντεο) - Zbulime të reja mbi vendvarrimin e Krishtit (Video)

• 

ΕΤΙΚΕΤΕΣ:

Ανά τους αιώνες, ο Ναός της Αναστάσεως της Ιερουσαλήμ έχει υποστεί βίαιες επιθέσεις, φωτιές, σεισμούς, ενώ το 1009 καταστράφηκε ολοσχερώς και ξαναχτίστηκε, αναγκάζοντας τους νεότερους ερευνητές να αμφιβάλουν σχετικά με το αν είναι όντως ο χώρος στον οποίο ενταφιάστηκε ο Ιησούς Χρηστός, όπως αυτός προσδιορίστηκε πριν από 17 αιώνες.

Τώρα, τα αποτελέσματα των επιστημονικών ερευνών που έφτασαν στο National Geographic, επιβεβαιώνουν ότι τα απομεινάρια της σπηλιάς που βρίσκεται μέσα στον ναό, προέρχονται από τον τάφο που ανακάλυψαν οι αρχαίοι Ρωμαίοι.

Το αρχικό ασβεστολιθικό τμήμα του τάφου και η μαρμάρινη πλάκα που το καλύπτει χρονολογείται γύρω στο έτος 345. Σύμφωνα με ιστορικά κείμενα, οι Ρωμαίοι ανακάλυψαν τον τάφο, τον αναστήλωσαν και έχτισαν τον ναό γύρω στο 326 μΧ. Αξίζει να σημειωθεί ότι μέχρι τώρα, τα πρώτα αρχιτεκτονικά στοιχεία που βρέθηκαν μέσα και γύρω από το συγκρότημα τάφων που χρονολογούνται στην περίοδο των Σταυροφόρων, καθιστώντας το όχι μεγαλύτερο από 1.000 χρόνια.

Αν και είναι αρχαιολογικά αδύνατον να επιβεβαιωθεί πως πρόκειται όντως για τον τάφο του Ιησού του Ναζωραίου, τα νέα στοιχεία δείχνουν πως το ταφικό συγκρότημα χτίστηκε κατά την περίοδο του Μεγάλου Κωνσταντίνου.

Ο τάφος είχε ανοιχτεί για πρώτη φορά μετά από αιώνες τον Οκτώβριο του 2016, στο πλαίσιο συντήρησης από ομάδα Ελλήνων επιστημόνων του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Τα δείγματα είχαν ληφθεί κατά τη διάρκεια των εργασιών, και τα αποτελέσματα της ανάλυσής τους παρείχε στο National Geographic η επικεφαλής της ομάδας, καθηγήτρια Αντωνία Μοροπούλου.

Η ιστορία του τάφου

Όταν οι εκπρόσωποι του Μεγάλου Κωνσταντίνου έφτασαν στην Ιερουσαλήμ γύρω στο 325 για να εντοπίσουν τον τάφο, φέρεται να υποδείκνυαν έναν ρωμαϊκό ναό που χτίστηκε περίπου 200 χρόνια νωρίτερα.

Ο ρωμαϊκός ναός καταστράφηκε και οι ανασκαφές κάτω από αυτό αποκάλυψαν έναν τάφο μέσα σε μια ασβεστολιθική σπηλιά. Η κορυφή του σπηλαίου καταστράφηκε για να γίνει προσβάσιμο το  εσωτερικό του τάφου και ο ναός της Αναστάσεως χτίστηκε γύρο από αυτό.
Χαρακτηριστικό γνώρισμα του τάφου είναι το μακρύ "ταφικό κρεβάτι", το οποίο σύμφωνα με την παράδοση ήταν εκεί όπου το σώμα του Ιησού Χριστού ήταν τοποθετημένο μετά τη σταύρωση. Ανάλογα ράφια και κόγχες, που είναι κατασκευασμένα σε ασβεστολιθικά σπήλαια, είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα στους τάφους των πλουσίων Εβραίων της Ιερουσαλήμ του 1ου αιώνα.

Η μαρμάρινη επένδυση που καλύπτει το «ταφικό κρεβάτι» πιστεύεται ότι εγκαταστάθηκε το 1555 το αργότερο και πιθανότατα ήταν παρούσα από τα μέσα του 1300, σύμφωνα με τους λογαριασμούς προσκυνητών.

Η έρευνα του ΕΜΠ

Το ΕΜΠ προχώρησε σε εργασίες αναστήλωσης του μνημείου και άνοιξε για πρώτη φορά τον τάφο τον Οκτώβριο του 2016 όταν και πήραν δείγματα για να προχωρήσουν την έρευνά τους.

Μεγάλη έκπληξη για τους επιστήμονες ήταν το γεγονός ότι κάτω από το μάρμαρο στον τάφο βρήκαν ένα παλαιότερο, σπασμένο μάρμαρο με έναν σταυρό επάνω του, το οποίο βρισκόταν ακριβώς πάνω από το ταφικό κρεβάτι.
Αυτή η δεύτερη μαρμάρινη πλάκα αποτέλεσε σημείο διαφωνίας μεταξύ των επιστημόνων. Αλλοι υποστήριζαν ότι προέρχεται από την περίοδο των Σταυροφορειών, ενώ άλλοι υποστήριζαν ότι είναι πρωθύστερη. Η έρευνα του ΕΜΠ απέδειξε κάτι πολύ σπουδαιότερο που κανείς μέχρι τότε δεν τολμούσε ούτε καν να ισχυριστεί: Οτι αυτή η μαρμάρινη πλάκα ήταν η πρώτη εκείνη που τοποθετήθηκε επί επί Ρωμαϊκής εποχής, υπό τις εντολές του Μέγα Κωνσταντίνου, στο πρώτο ταφικό μνημείο για τον Χριστό.

Πέραν αυτού οι επιστήμονες του ΕΜΠ, κατά τη διάρκεια της αποκατάστασης του Αγίου Κουβουκλίου προσδιόρισαν ότι μεγάλο μέρος της ταφικής σπηλιάς παραμένει περικλεισμένο μέσα στα τοιχώματα του ιερού. Τα δείγματα κονιάματος που ελήφθησαν από υπολείμματα του νότιου τοίχου της σπηλιάς χρονολογούνται από το 335 έως και το 1570, γεγονός που έδωσε ακόμα περισσότερα στοιχεία για την κατασκευή της ρωμαϊκής περιόδου, αλλά και την αποκατάσταση του 16ου αιώνα, που ήταν άλλωστε γνωστή. Το κονίαμα που ελήφθη από την είσοδο του τάφου χρονολογείται στον 11ο αιώνα και είναι σύμφωνο με την ανακατασκευή του Αγίου Κουβουκλίου, μετά την καταστροφή του το 1007.

«Είναι ενδιαφέρον το πώς αυτά τα κονιάματα όχι μόνο παρέχουν στοιχεία για το αρχαιότερο ιερό στο χώρο, αλλά και επιβεβαιώνουν την ιστορική ακολουθία κατασκευής του Αγίου Κουβουκλίου», είναι η χαρακτηριστική δήλωση της επικεφαλής των ερευνών του ΕΜΠ Καθηγήτριας Τόνιας Μοροπούλου.

Το βίντεο της «Κ» από τον Πανάγιο Τάφο.

http://www.kathimerini.gr/

Kisha e Ringjalljes në Jeruzalem  ka pësuar ndër shekuj sulme të dhunshme, zjarre, tërmete, ndërsa në 1009 u shkatërrua plotësisht dhe u rindërtua, duke detyruar hulumtuesit e rinj të dyshojnë nëse është me të vërtetë vendi ku u varros Jezusi  siç u përcaktua 17 shekuj më parë.

Rezultatet e hetimeve shkencore që disponon National Geographic, konfirmojnë se mbetjet e shpellës brenda tempullit janë nga varri që zbuluan romakët e lashtë.

Pjesa gëlqerore e varrit dhe pllaka e mermerit që e mbulon varrin daton rreth vitit 345. Sipas të dhënave historike, romakët e zbuluan varrin dhe e restauruan bashkë me ndërtimin e tempullit rreth vitit 326 pas Krishtit.

Edhe pse është e pamundur nga ana arkeologjike të konfirmohet se është me të vërtetë varri i Jezusit të Nazaretit, të dhënat e reja tregojnë se kompleksi funeral është ndërtuar gjatë kohës së Konstandinit të Madh.

http://www.respublica.al

Pirro Prifti: Djajtë nxisin urrejtjen z.Kondi, dhe nuk fshihen nën Veladon

Problematika radikaliste dhe dilema për emrin e autorit më detyruan të shkruaj dhe të ngre zërin kundër librave të tillë nacionalistë dhe luftënxitës e plot urrejtje, që ngatërrojnë dhe superozojnë ngjarje e data, duke krijuar një mishmash amatoresk, por të rrezikshëm për atë që nuk njeh të vërtetën.

Shkruan Pirro Prifti

Kritikat ndaj ekspozimit të Librit të Sejdi Kondit `Djaj nën Veladon` të ekspozuara për publikun në stendën e “I Love Çamëria”, ku listoheshin kryesisht tituj librash mbi Çamërinë, ishin të ashpra dhe me të drejtë nga KOASH, qoftë nga kopertina e librit që paraqiste Fotot e Shen Kozmait dhe të Kryepeshkopit Anastas nën një pamje aspak serioze, qoftë nga përmabjtja plot urrejtje fetare e librit

(http://konica.al/2017/11/qendra-e-bashkepunimit-nder-fetar-per-librin-djaj-ne-veladon-nuk-duhej-te-botohej-ironizohet-nje-shenjtor/).

Koment i njëjtë ishte dhe nga Qendra e Bashkëpunimit Ndër-Fetar Elbasan e cila shprehte keqardhjen e për botimin e librit “Djaj në veladon”, pasi sipas tyre në këtë libër ironizohet një shenjtor i besimit ortodoks“

(http://www.tpz.al/2017/11/25/reagon-janullatos-pas-librit-provokues-ne-panair/).

Këtë shkrim e nisa pasi lexova reagimet, por më e rëndësishmja ishte pasi lexova tek gazeta elektronike Fjala e Lirë e datës 19 shkurt 2016 shkrimin me titull: “Shkrimtari që kërkon Drejtësi për Popullin e tij` nga Murat Gashi për `Veprën e Zgjedhur të Arben Kondit `Kosovë e Çamëri`.

Kjo më nxiti të kërkoj kush qënka ky Shkrimtar i cili ka shkruar të njëjtin Roman si shkrimtari Sejdi Kondi me emrin `Djaj nën Veladon`?

Nuk do ta merrja vesh nëse nuk do të lexoja një koment dërguar nga Dhmitër M. Xhoga, të cilin po e paraqes këtu, i cili spjegon e kush është Arben Kondi dhe kush Sejdi Kondi: `I Nderuari `sjale` Arben Kondi ju faleminderit me sa kontaktova në këtë orë mesnate, që sa më përmallove dhe me më kënaqe. (Më kujtove sa të ndjerin Sejdi (kutpohet se emri Sejdi Kondi është shkruar në librin e ekspozuar në Panair `Djaj me Veladon` në vend të emrit të vërtetë Arben Kondi), sa bijtë e xha Hamit Kondit, Asllan, Hekuran, Fiqiri; ky shoku im si vlla, sa bashkënxënës dhe student`…..

(http://ëëë.fjalaelire.com/tema/28137.html).

Pa e zgjatur komentin e Dhimitër Xhogas me Komentin e z. Murat Gashi i cili ja atribuon librin famëkeq `Djaj në Veladon` z.Arben Kondi dhe jo z.Sejdi Kondi, i cili paska vdekur (u prehtë në paqe).

Ka nje paqartësi për librin aspak normal të të ashtuquajturit Sejdi Kondi `Djaj me Veadon` të promovuar në Panairin i 20 i Librit në Tiranë për vitin 2017, të hapur për disa ditë në Pallatin e Kongreseve Tiranë.

Paqartësitë lindin qe tek emri i Autorit, i cili nuk është në fakt Sejdi Kondi, por e ka emrin Arben Kondi.

Ky person ka shkrur në këto vite disa libra për Camërinë si : `Romani Tmerri – që flet për bombardimet e NATO-s në Kosovë që ka si personazh kryesor një francize me emrin Natali De For e cila ishte martuar me nje serb që vret kosovarët….

Romani i dyte që ka shkruar Arben Kondi, është `Vrasja e dytë e Marko Boçarit`një roman që tregon luftën e arvanitasve kundër Turqise me një super pozim me krimet e Zervës kundër popullsisë myslimane çame në tërritoret e Greqisë duke bërë aluzione por problemet e djeshme me ato të sotme, pra një koktej urrejtjeje kundër fqinjëve e jo kundër politikës.

Romai i tretë që ka shkruar Arben Kondi është Romani `Barbarët`, një roman që flet për UÇK, duke dhënë idenë se liria fitohet me gjak.

Romani i peste titullohet `Shqiptarovrasësi Napoleon Zerva`, një libër që flet për vrasjet e Napoleon Zervës kundër popullsisë çame dhe që e shkrimtari e krahason me Millosheviçin pësa i përket dëshirës shqiptaro-vrasëse.

Romani i gjashtë titullohet `Rikthimi në Çamëri` i cili tregon Çamërinë e sotme pa asnjë të drejtë për çamët, duke shprehur se edhe çamët orthodoksë nuk kanë asnjë të drejtë. Shkrimtari hedh idenë se çështja çame do të zgjedhet nëpërmjet dy qeberive shqiptare dhe greke duke hedhur idenë e një bashkimi të afërt.

E vendosa romanin e katërt në fund për të treguar se ky roman është shkruar nën efektin e një urrejtjeje të thellë ndaj Kryepeshkopit Anastas sikur ai të jetë shkaku i armiqësisë – gjë që nuk është e vërtetë. Ky Romani i katërt i shkruar nga ky shkrimtar Arben Kondi është sigurisht Romani `Djaj me Veladon` në kopertinën e tij janë fotot e Shën Kozmait dhe të Kryepeshkopit të sotëm Anastas, ku shprehet një urrejtje e pakuptueshme dhe aspak realiste kundër Kryepeshkopit Anastats të cilin ky autor e shan dhe i vesh përgjegjësi të së kaluarës së trishtuar të Shqipërisë gjatë luftës së parë botërore, për Zervën, madje këtë budallallëk e dërgon edhe në një kohë më të shkuar duke akuzuar edhe Shën Kozmain si antishqiptar, madje duke mbështjellë edhe vetë shtetin grek me këtë `veladon të zi` urrejtjeje.

Radikalizmi dhe fondamentalizmi i shkrimtarit Arben Kondi alias Sejdi Kondi, shkon edhe më tej nuk kursen të përzjejë ashtu si në një pjatë çervish të servirur nga një fallxheshë turke, problemet e Kosovës me ato të Çamërisë duke treguar një injorancë të plotë jo vetëm për ngjarjet e djeshmë por edhe për këto të ditës së sotme duke përdorur e tij opinionin e tij personal për Çamërinë nga e cila ai ka vëndlindjen e prindërve të tij – ashtu siç duket nga mbiemri i tij i krishterë Kondi, opinion i cili i barsur me urrejtje pijanecësh të kafeneve që ashtu siç ndodh shpesh në kafenetë e mejhanet e Shqipërisë- flitet për politikë – sipas traditës së përtacisë shqiptare: politika në plan të parë, pra duke u marrë me thashetheme dhe pastaj duke u autosugjestionuar- i përcjellin si lajme apo edhe si shkrime apo novela e Romane që nxisin urrejtje, dëshirë për të shkatërruar edhe atë tolerancë fetare të mirë që kemi në Shqipëri, por më e rëndësishmja është : mungesa e njohurive nga ana e popullit të Kosovës por edhe e intelektualëve të Kosovës për Komunitetin e madh Orthodoks dhe shumë patriot të Shqipërisë dhe rolin e tij në Pavarësinë e Shqipërisë, luftën e tyre për së bashku me komunitetet e tjetra për çlirim nga pushtuesit dhe tradhtarët madje, dhe personalitetet e shumtë të njohur që i kanë dhënë drejtim politikës, ekonomisë, shoqërisë, mjekësisë dhe arsimit shqiptar, përsonalitete të Rilindjes shqiptare të cilët sot harrohen ndoshta dhe qëllimisht.

Problematika radikaliste dhe dilemma për emrin e autorit më detyruantë shkruaj dhe të ngre zërin kundër librave të tillë nacionalistë dhe luftënxitës e plot urrejtje që ngatërrojnë dhe superozojnë ngjarje e data duke krijuar një mishmash amatoresk por të rrezikshëm për atë që nuk njeh të vërtetën.

Pra, divergjenca e parë që vura re përveç problemit shumë të rënësishëm të mesazhit aspak njerëzor por luftënxitës të librit të shkruar nga Arben Kondi, kërkon që shkrimtari, duhet të shprehet për këtë problem dhe të kërkojë falje për këto dy gjëra:

Së pari, të sqarojë kush e ka bërë këtë libër Arben Kondi, apo Sejdi Kondi me të cilin ka dalë autori i librit.

Së dyti, autori të kërkojë ndjese për librin që ka botuar qoftë për mesazhin e urrejtjes ndaj orthodoksisë shqiptare dhe ndaj Kryepeshkopit të nderuar Anastas, qoftë për mosnjohjen mirë të orthodoksisë shqiptare të sotme dhe rolit të saj të rëndësishëm në Pavarësinë e Shqipërisë dhe në konsolidimin e shtetit shqiptar gjatë 105 viteve nëpërmjet Rilindasve të saj por dhe të intelektualëve orthodoksë që kanë dhënë e japin kontribut shumë të rëndësishëm në cdo kohë që Shqipëria egziston.

Στα Τίρανα οι πολίτες αρπάζουν τα πάντα από έκθεση των γεωργικών προϊόντων! (βίντεο) - Në Tiranë qytetarët rrëmbejn gjithçka nga standet e panairit të produkteve bujqësore!

Στα περίπτερα της έκθεσης " Η Αλβανία εργάζεται την γη" , που ως πανεθνικό μετέτρεψε τα Τίρανα σε ένα μέρος των αλβανικών προϊόντων , οι πολίτες όρμηξαν για να γεμίσουν τις τσάντες με ντομάτες και μήλα. Μέσα σε λίγα λεπτά άδειασαν τα περίπτερα και τα στάντ που  ήταν εκτεθειμένα τα προϊόντα. Αυτό το σκηνικό  μας θυμίζει όσα έγιναν κατά την εορτή της Εθνικής Επετείου της Αλβανίας πριν από κάποια χρόνια. 

Në stendat e panairit “Shqipëria punon tokën”, një panair mbarëkombëtar që e shndërroi Tiranën në një vendtakim të produkteve shqiptare, qytetarët janë turrur të mbushin çantat me mollë, e domate.

Në pak minuta ata zbrazën të gjitha tendat ku ekspozoheshin produktet. Një skenë të të kujton babëzinë për tortën e 100-vjetorit të Pavarësisë.