Συγκίνηση στην εκταφή Ελλήνων πεσόντων στο Ντραγκότι

Η δικαίωση των Ελλήνων πεσόντων του αλβανικού μετώπου ξεκίνησε να γίνεται πραγματικότητα. Οι επίσημες εργασίες για την εκταφή των οστών όσων έχασαν τη ζωή τους στο Έπος του '40, έφεραν σήμερα το πρωί στο φως τα πρώτα λείψανα.

Η συγκίνηση ήταν το βασικό συναίσθημα των παρισταμένων σε αυτό το σημαντικό βήμα της αλβανικής κυβέρνησης, που ανταποκρίθηκε στο ελληνικό αίτημα, για την έναρξη της διαδικασίας αναζήτησης, εκταφής, ταυτοποίησης και ταφής οστών Ελλήνων πεσόντων στη γειτονική χώρα.

Οι εργασίες πραγματοποιήθηκαν παρουσία της μικτής ελληνο-αλβανικής επιτροπής, πλησίον του διατηρητέου νεκροταφείου από το 1941, στο σημείο Ντραγκότ του νομού Τεπελενίου, όπου στεγάζονται τα οστά περίπου 80 Ελλήνων πεσόντων.

Ως «ιστορική στιγμή» χαρακτήρισε η πρέσβης της Ελλάδας στα Τίρανα, Ελένη Σουρανή, παρευρισκόμενη στην έναρξη των εργασιών, διότι -όπως είπε- «πρόκειται για τους τελευταίους άταφους πεσόντες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου», επισημαίνοντας ότι το πράσινο φως γι' αυτήν τη θετική εξέλιξη, ήταν καρπός των συνομιλιών της Κρήτης.

Αυτό το σημαντικό βήμα για την επίλυση του χρονίζοντος ζητήματος των κοιμητηρίων για τους Έλληνες πεσόντες ήταν ένα από τα ζητήματα που συζητήθηκαν και συμφωνήθηκαν στην Κρήτη, μεταξύ των δύο υπουργών Εξωτερικών, Νίκου Κοτζιά και Ντιτμίρ Μπουσάτι, στο πλαίσιο των διαβουλεύσεων μεταξύ των δύο υπουργείων, που ξεκίνησε με πρωτοβουλία της ελληνικής πλευράς.

Στην ανάπαυση των ψυχών των στρατιωτών μας, που έδωσαν τη ζωή τους υπερασπιζόμενοι την πατρίδα μας κατά τον ελληνο-ιταλικό πόλεμο του 1940-41, αναφέρθηκε σε ανακοίνωσή του σήμερα το πρωί, και το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών, χαιρετίζοντας την ανταπόκριση της αλβανικής κυβέρνησης.

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις και όπως αναμεταδίδει το Αθηναϊκό - Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, ο αριθμός των Ελλήνων στρατιωτών που έπεσαν επί του αλβανικού εδάφους, οι οποίοι είτε ετάφησαν πρόχειρα, είτε καθόλου, ανέρχεται σε περίπου 8.000.

Οι φωτογραφίες που «ανέβασε» στον λογαριασμό του στο Twitter το υπουργείο Εξωτερικών:

Stavri Dajo, një libër për refugjatët grekë në Shqipërinë e Enver Hoxhës

Foto e madhe shoqëron shkrimin e publikuar nga Kathimerini. Djathtas, libri i ri i Dr. Stavri Dajos

Komuniteti i emigrantëve shqiptarë në Selanik dhe jo vetëm, e njeh Dr. Stavri Dajon si një pjesëmarrës dhe mbështetës të veprimtarive të ndryshme, sidomos atyre letrare dhe artistike që organizohen. Por mbi të gjitha Dajo është gjerësisht i njohur për kontributin e vyer që jep qysh prej viteve 1980, në njohjen prej publikut shqiptar të disa kryeveprave të letërsisë greke. Ndërsa këto vitet e fundit, edhe për veprat e tij që trajtojnë temën e nxehtë të marrëdhënieve midis Greqisë e Shqipërisë, bazuar në shfrytëzimin e arkivave shtetërorë në të dy vendet.

Një nga këto libra është “Greqi-Shqipëri, 50 vjet mosbesimi reciprok”, botuar në 2015, për të cilin kemi shkruar edhe më herët. I shkruar me një gjuhë të rrjedhshme, ku çdo paragraf argumentohet me referenca arkivore, libri përbën një vështrim krejtësisht të ftohtë mbi historinë e marrëdhënieve shqiptaro-greke, në një periudhë tejet interesante: nga viti 1945 deri më 1991. Autori ka shfrytëzuar jo vetëm arkivat greke dhe shqiptare, por edhe ato të fuqive të mëdha dhe vendeve të tjera që kanë patur rol kyç në rajon. Ky bollëk materialesh arkivore, përveçse plotëson një kërshëri të kuptueshme, mëton edhe të shpjegojë në masë të madhe se përse marrëdhëniet midis të dy vendeve karakterizohen nga mosbesimi reciprok.

Tashmë, Dajo i rikthehet kësaj teme, duke trajtuar një subjekt jo shumë të njohur nga bota shqiptare, por tepër të ndjeshëm në Greqi: Fatin e pjesëtarëve të ushtrisë demokratike (komuniste) greke pas disfatës në luftën civile, që përfunduan si refugjatë në Shqipëri, por edhe të një numri pjesëtarësh të ushtrisë qeveritare që ishin rrëmbyer nga luftëtarët komunistë dhe ishin dërguar dhunshëm në Shqipëri. Edhe këtu Dajo ka hulumtuar për vite me radhë burimet arkivore shqiptare dhe greke, duke nxjerrë konkluzione që, siç vënë në dukje studiuesit, rrëzon shumë prej qëndrimeve solide të historisë zyrtare në Greqi.

Libri i ri është botuar sërish nga shtëpia botuese “Literatus”, që ka krijuar Stavri Dajo në Selanik.

Këtij libri i ka kushtuar një shkrim edhe e përditshmja e madhe greke, Kathimerini.

Më poshtë, po riprodhojmë shkrimin, që titullohet “Refugjatë në Shqipërinë e Hoxhës”, ka për autor gazetarin e njohur grek Tasos Telolgou, ndër të tjera edhe një njohës i mirë dhe komentator objektiv i temës së Shqipërisë:



Në fillim të majit 1949, një anije polake që transportonte materiale për Ushtrinë Demokratike të Greqisë u ankorua në Durrës. Autoritetet shqiptare të regjimit të Enver Hoxhës u orvatën të përvetësonin për nevojat e tyre një pjesë të ndihmës. Numri dy i partisë komuniste greke, V.Bartziotas, “i përgjërohej Mehmet Shehut, ministër i brendshëm dhe zëvendëskryetar i qeverisë, mirëpo pala shqiptare nxirrte pengesa, duke e përligjur vonesën me një defekt teknik të anijes”.

Disi kështu fillojnë marrëdhëniet e pasluftës midis komunistëve grekë dhe shqiptarë, që në vazhdim do të përcaktonte pozitën e refugjatëve grekë në Shqipërinë e Enver Hoxhës. Këtë bashkëjetesë të pamundur konturon me shumë referime ndaj materialeve arkivore të panjohura më herët, historiani Stavri Dajo, në librin e tij “Refugjatë grekë në Shqipëri 1945-1990”, duke e bërë këtë libër një vepër unikale.

Një kapitull i veçantë në librin e Dajos është raporti i atyre që ndodheshin në Shqipëri me autoritetet e sigurisë. Në Shqipëri ndodheshin –përveç anëtarëve dhe simpatizantëve të partisë Komuniste greke-, edhe 550 blegtorë (shumica u riatdhesuan me mijëra bagëti), 116 të arratisur nga ushtria qeveritare, por edhe të rrëmbyer apo dhe kriminelë ordinerë që kishin ikur nga Greqia.

Të arratisurit, si rregull, mbylleshin në kampet e krijuara për “monarkofashistët”, ku ndërkaq, siç zbulon Dajo, mbaheshin edhe “demokratët që kishin bërë gabime disiplinore”. Dajo shkruan se në planizimin fillestar të palës shqiptare ishte mbajtja ndaras e “demokratëve” nga “monarkofashistët”, mirëpo në një vend të varfër si Shqipëria, pesë vjet pas përfundimit të luftës, kjo u dëshmua praktikisht e pamundur.

Në një raport të drejtorisë së sigurimit të shtetit, pranohet se “Autoritetet tona i fyen, i torturonin për gabimin më të vogël, ndërsa përkundrazi, u ofronin lehtësira atyre që tregonin sjellje të mirë dhe atyre që kishin marrë përsipër organizimin e brendshëm; dhe këta nga ana e tyre, ndëshkonin pa mëshirë të pabindurit, duke iu hequr ushqimin, duke i torturuar apo diskredituar publikisht... Trajtimi i tyre në pikëpamje materiale dhe morale nuk ishte i mirë, përderisa ushqimi ishte i pakët dhe për këtë arsye ata detyroheshin të konsumonin barishte, breshka, bretkosa. Të gjithë ata flinin në kasolle kashte që pikonin ujë, nuk kishin veshje të mjaftueshme, nuk u ofrohej kujdes mjekësor, nuk kishin kushte higjienike. Të gjithë ishin të ngarkuar me sëmundje...”.



Dëshpërim

Nuk është rastësi që madje edhe mënyrat e vetëvrasjes shprehnin një dëshpërim të thellë: “Ushtari Pasas nga Pireu nguli dy gozhdë në zemër dhe u vetëvra...”, ndërsa “Haralambos Danellis, kuzhiner, u vetëvra duke goditur kokën me gurin e kandarit...”.

Këto kushte shpunë në tentativa arratisjeje të përbashkëta, “demokratësh” dhe “monarkofashistësh” që të largoheshin nga ai burg stërmadh që ishte Shqipëria. Mirëpo këto tentativa kishin sukses minimal (vetëm dy persona ia arritën). Brenda në burgje shqiptarët kishin rekrutuar 61 informatorë, që i kërcënonin me “zhdukje”. Shumë prej tyre pranuan për shkak të mbijetesës fizike dhe psikike.

Ndoshta lirinë më të madhe nga grekët që ndodheshin në Shqipërinë e Hoxhës që përshkruan Dajo e kishin blegtorët. Shkonin ku të donin (pothuajse) me bagëtitë e tyre, i thyenin rregullat, me rezultat autoritetet shqiptare t’i akuzojnë për “spiunazh në favor të Greqisë”, ndërsa të tjerë shisnin prodhimet e bulmetit, duke kërkuar që të paguheshin në flori. Ata u rebeluan në mesin e viteve 1950 dhe shumica e tyre u riatdhesuan në Greqi”.

http://www.tribuna-news.com/

Επετειακή εκδήλωση για τα 27 χρόνια της ΔΕΕΕΜ – «ΟΜΟΝΟΙΑ»

 

 

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Η Δημοκρατική Ένωση Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας «ΟΜΟΝΟΙΑ», θα πραγματοποιήσει επετειακή εκδήλωση για τα 27 χρόνια από την ίδρυσή της.
Η εκδήλωση θα λάβει χώρα στη Δερβιτσάνη του Αργυροκάστρου, την Κυριακή 28 Ιανουαρίου 2018, αμέσως μετά τη Θεία Λειτουργία.
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
• 7.30 – 10.30 Θεία Λειτουργία, Μνημόσυνο εκλιπόντων στελεχών, και ευλογία της Βασιλόπιττας για το νέο έτος στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου
• 11.00 Έναρξη εκδήλωσης στο Πολιτιστικό Μέγαρο
• 11.00 – 11.30 Χαιρετισμοί επίσημων προσκεκλημένων
• 11.30 – 12.15 Χαιρετισμοί επίσημων προσκεκλημένων
• 12.00 – 12.15  Η Αναδιοργάνωση της Ομόνοιας ως λαϊκή απαίτηση και εθνική αναγκαιότητα
• 12.30 – Δεξίωση

Ερντογάν: Είμαστε 80 εκατομμύρια Τούρκοι, Βόσνιοι και Αλβανοί - Erdogan: Ne jemi 80 milionë turq, boshnjak dhe shqiptarë

Ο πρόεδρος της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, μίλησε ενώπιον χιλιάδων πολιτών στην Προύσα της Τουρκίας.
Ο Ερντογάν μίλησε για τη δράση εναντίον των Κούρδων αγωνιστών στη Συρία, όπου άρχισε να βομβαρδίζει από ξηρά και αέρος.
«Θα τερματίσουμε την επιχείρηση σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα», δήλωσε ο Ερντογάν για την επιχείρηση στην επαρχία Αφρίν της Συρίας.
Ο Ερντογάν, ο οποίος έδωσε το μήνυμα της ενότητας, δεν ξέχασε τους Αλβανούς και τους Βόσνιους.
«Δεν υπάρχουν εδώ διαχωρισμοί. Υπάρχει μόνο η ενότητα. Υπάρχει μόνο ένα έθνος εδώ. Είμαστε 80 εκατομμύρια Τούρκοι, Κούρδοι, Λαζοί, Τσερκέζοι, Γεωργιανοί, Ρομά, Βόσνιοι και Αλβανοί», είπε χαρακτηριστικά ο Τούρκος ηγέτης, σύμφωνα με το αλβανικό δημοσίευμα.

(Στοιχεία από 27.al)

--

The Hellenic Information Team

               

  Το παρόν άρθρο μεταφράστηκε και επιμελήθηκε από το  © Βαλκανικό Περισκόπιο -Γιῶργος  Ἐχέδωρος

 .......................................

Presidenti i Republikës së Turqisë, Recep Tayyip Erdogan ka folur para mijëra qytetarëve në qytetin e Bursës në Turqi.

Erdogan ka folur rreth operacionit kundër militantëve kurdë në Siri, ku ka filluar të bombardojë përmes aeroplanëve fortesat e tyre.

“Ne do ta përfundojmë operacionin në një kohë shumë të shkurtër”, tha Erdogan rreth operacionit në Afrin.

Erdogan, i cili dha mesazhin e unitetit, nuk harroi shqiptarët dhe boshnjakët.

“Nuk ka ndarje këtu. Këtu ka vetëm unitet. Këtu ekziston vetëm një komb. Ne jemi 80 milionë turq, kurd, laz, çerkez, gjeorgjian, romë, boshnjak dhe shqiptarë”, tha lideri turk.

http://27.al/ 

Φυγάδες στην Αλβανία του Χότζα

•  

TΑΣΟΣ ΤΕΛΛΟΓΛΟΥ

Η Αλβανία στην εποχή του Χότζα. Στη χώρα ζούσαν, εκτός από μέλη και συμπαθούντες του ΚΚΕ, 560 Ελληνες κτηνοτρόφοι (η πλειονότητά τους επαναπατρίστηκε με χιλιάδες ζώα), 116 αυτόμολοι του Ελληνικού Στρατού, ακόμα και απαχθέντες ή ποινικοί που είχαν φύγει από την Ελλάδα.

Στις αρχές Μαΐου του 1949 ένα πολωνικό πλοίο που μετέφερε εφόδια για τον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας άραξε στο Δυρράχιο. Οι αλβανικές αρχές του καθεστώτος Ενβέρ Χότζα προσπάθησαν να οικειοποιηθούν για τις δικές τους ανάγκες μέρος της βοήθειας. Ο υπ’ αριθμ. 2 του ΚΚΕ, Β. Μπαρτζιώτας, «εκλιπαρούσε τον Μεχμέτ Σέχου, υπουργό Εσωτερικών και αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, αλλά η αλβανική πλευρά προέβαλε σειρά εμποδίων και κωλυμάτων, επικαλούμενη ως αιτία καθυστέρησης μηχανική βλάβη στο πλοίο».
Κάπως έτσι αρχίζει η μεταπολεμική σχέση Αλβανών και Ελλήνων κομμουνιστών που καθορίζει στη συνέχεια τη θέση των Ελλήνων προσφύγων στην Αλβανία του Ενβέρ Χότζα. Αυτή την αδύνατη συνύπαρξη σκιαγραφεί με πολλές αναφορές σε αδημοσίευτο υλικό ο ιστορικός Σταύρος Ντάγιος στο βιβλίο του «Ελληνες πρόσφυγες στην Αλβανία 1945-1990», καθιστώντας το βιβλίο μοναδικό ανάγνωσμα.
Ο συγγραφέας δεν καταγράφει μόνο τα διαφωνούντα κομματικά μέλη που δεν αναγνωρίζουν την αλβανική ορθοδοξία αλλά ακόμα και την κομματική καθοδήγηση σε μια χώρα που είναι σε ακήρυκτο πόλεμο με τη Σοβιετική Ενωση και θεωρεί εξ ορισμού ύποπτο το ΚΚΕ και την τοπική του οργάνωση. Τι και αν κάποια από τα μέλη του αναλαμβάνουν, σύμφωνα με τις ελληνικές υπηρεσίες ασφαλείας, να στήσουν ασυρμάτους και δίκτυα πληροφοριών στην Ελλάδα με αλβανική υποστήριξη, κυρίως στις αρχές της δεκαετίας του ’50; Μάλιστα, στη δίκη του Λευτέρη Βουτσά που δρούσε στην Αλβανία και απελάθηκε από εκεί, οι ελληνικές αρχές ενέπλεξαν και τον μετέπειτα διευθυντή της «Κ» Αντώνη Καρκαγιάννη ως ενεχόμενο σε αδικήματα που στρέφονται «κατά της ασφάλειας των ενόπλων δυνάμεων...».
Ενα ιδιαίτερο κεφάλαιο στο βιβλίο του Ντάγιου είναι η σχέση όσων ζούσαν στην Αλβανία με τις αρχές ασφαλείας. Στην Αλβανία υπήρχαν, εκτός από μέλη και συμπαθούντες του ΚΚΕ, 560 κτηνοτρόφοι (η πλειονότητά τους επαναπατρίστηκε με χιλιάδες ζώα), 116 αυτόμολοι του Ελληνικού Στρατού, ακόμα και απαχθέντες ή ποινικοί που είχαν φύγει από την Ελλάδα.
Οι αυτόμολοι κατά κανόνα κλείνονταν σε στρατόπεδα για «μοναρχοφασίστες» στα οποία, όμως, όπως αποκαλύπτει ο Ντάγιος, φιλοξενούνταν «για παραδειγματισμό», όπως επίσης και «δημοκράτες που είχαν υποπέσει σε πειθαρχικά παραπτώματα». Ο Ντάγιος γράφει ότι στους αρχικούς σχεδιασμούς των Αλβανών ήταν ο διαχωρισμός «δημοκρατών» και «μοναρχοφασιστών», αλλά σε μια φτωχή χώρα όπως η Αλβανία μία πενταετία μετά το τέλος του πολέμου αυτό αποδείχθηκε πρακτικά αδύνατο.
Σε μια αναφορά της κρατικής διεύθυνσης ασφαλείας ομολογείται ότι: «Οι Αρχές μας τους προσέβαλαν, τους βασάνιζαν για την παραμικρή διολίσθηση, ενώ αντιθέτως, παρείχαν διευκολύνσεις σε όσους εκδήλωναν καλή συμπεριφορά και σε όσους είχαν αναλάβει την εσωτερική οργάνωση των εγκλείστων, και αυτοί, με τη σειρά τους, τιμωρούσαν ανεξέλεγκτα τους ανυπάκουους με πλημμελείς τρόπους, περικόπτοντας τη σίτιση, βασανίζοντας ή διαπομπεύοντάς τους δημοσίως... Η αντιμετώπισή τους από υλικής και ηθικής πλευράς δεν ήταν καλή, αφού η σίτιση ήταν ελάχιστη και για τον λόγο αυτό αναγκάζονταν να καταφύγουν σε κατανάλωση χόρτων, χελωνών, βατράχων. Ολοι τους κοιμόντουσαν σε αχυροκαλύβες, οι οποίες έσταζαν νερό, δεν είχαν επαρκή ένδυση, δεν τους παρεχόταν ιατρική περίθαλψη, δεν είχαν συνθήκες υγιεινής... Ολοι ήταν φορτωμένοι ασθένειες...».
Απελπισία
Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και οι τρόποι αυτοκτονίας είχαν μια βαθιά απελπισία: «Ο στρατιώτης Πασσάς από τον Πειραιά έμπηξε δύο καρφιά στην καρδιά και αυτοκτόνησε…», ενώ «ο Χαράλαμπος Διανέλλης, μάγειρας, αυτοκτόνησε χτυπώντας το κεφάλι του με βαρίδια ζυγαριάς...».
Αυτές οι συνθήκες οδηγούσαν σε κοινές απόπειρες «δημοκρατών» και «μοναρχοφασιστών» να το σκάσουν από την τεράστια φυλακή που ήταν η Αλβανία με πολύ μικρή επιτυχία (μόνο δύο τα κατάφεραν). Μέσα στις φυλακές οι Αλβανοί στρατολόγησαν 61 πληροφοριοδότες απειλώντας τους –με τι άλλο;– με «εξαφάνιση». Πολλοί  ήταν αυτόμολοι που ενέδιδαν στον βωμό της ψυχικής και σωματικής επιβίωσης.
Ισως οι πιο ελεύθεροι από τις ομάδες των Ελλήνων στη χοτζική Αλβανία του Ντάγιου να ήταν οι κτηνοτρόφοι. Πήγαιναν όπου ήθελαν (σχεδόν) με τα ζώα τους, παραβίαζαν τους κανόνες, με αποτέλεσμα να τους κατηγορήσουν οι αλβανικές αρχές για «κατασκοπεία υπέρ της Ελλάδος», ενώ άλλοι πωλούσαν τα γαλακτοκομικά τους προϊόντα ζητώντας να πληρωθούν σε χρυσό. Αυτοί εξεγέρθηκαν στα μέσα της δεκαετίας του ’50 και στην πλειοψηφία τους επαναπατρίστηκαν στην Ελλάδα.
​​Σταύρος Γ. Ντάγιος, Ελληνες πρόσφυγες στην Αλβανία 1945-1990, εκδ. Literatus, Θεσσαλονίκη 2017, σελ. 368.
http://www.kathimerini.gr/ 

Το άνοιγμα του πρώτου αλβανικού σχολείου στην Κρήτη

«Η γλώσσα μας, πόσο καλή! Πόσο γλυκιά και τόσο μεγάλη! Πόσο εύκολη  και λιτή! Πόσο όμορφη, που αξίζει τον κόπο!

»Το να αγαπάς τη γλώσσα σου δεν είναι μόνο μια προστασία του πολιτισμού και των αξιών του λαού σου, αλλά ένας σεβασμός στην ταυτότητα της καταγωγής σου από γενιά σε γενιά», γράφει το αλβανικό δημοσίευμα.

Πήγε πολύς καιρός που η αλβανική διασπορά έδωσε μάχη της καθημερινότητας με την ψυχή για να κρατήσει ζωντανές τις αξίες της πολιτιστικής κληρονομιάς των λαών τους, και αυτό έχει γίνει  στο ελληνικό κράτος και συνεχίζεται.

Χρειάσθηκε μια μικρή προσπάθεια ενός ατόμου να κάνει δεκάδες παιδιά Αλβανών, γεννημένα στο ελληνικό κράτος να αρχίσουν να μαθαίνουν ένα- ένα τα γράμματα της μητρικής γλώσσας.

Αυτό έγινε στην Παλαιοχώρα, μια μικρή πόλη στα Χανιά της Κρήτης, όπου η αγάπη ενός αλβανού πατριώτη έκανε σήμερα περισσότερα από είκοσι παιδιά να κάθονται στα θρανία για να μάθουν αλβανικά.

Σε κάθε δήμο της χώρας υπάρχει και το Συμβούλιο των Μεταναστών, οι  οποίοι συνήθως στέλνουν στις αρχές τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητα οι μετανάστες στην κοινότητά  στην οποία ζουν και αναπτύσσονται.

Συγκεκριμένα το αλβανικό συμβούλιο υπέβαλε στο Δήμο το αίτημα  ως ανάγκη για ένα αλβανικό σχολείο στο οποίο τα παιδιά των Αλβανικών οικογενειών θα πήγαιναν να μάθουν τη μητρική τους γλώσσα.

Το «Σακάκ», το Δημοτικό Συμβούλιο Μετανάστευσης, αποφάσισε να δώσει ένα χώρο για να διδάσκεται η αλβανική γλώσσα από την αλβανική κοινότητα που ζει στην περιοχή.

Μετά από αυτό, το αλβανικό σχολείο πήρε ζωή, τώρα τα παιδιά κάθε Σάββατο πηγαίνουν και παρακολουθούν το επιθυμητό μάθημα.

Στην τελετή έναρξη του σχολείου που πραγματοποιήθηκε σήμερα, παρευρέθησαν ο αναπληρωτής Αλβανός πρέσβης και οι επικεφαλής του τοπικού συμβουλίου της περιοχής.

Ο αναπληρωτής Αλβανός Πρέσβης τόνισε ότι εκτιμα ιδιαίερα την καλή πρωτοβουλία των ελληνικών αρχών και είναι υπερήφανος για το γεγονός αυτό. Τόνισε ότι τώρα τους δίνεται η ευκαιρία να μάθουν σωστά τη μητρική τους γλώσσα.

Ο Σοκόλ Οζούνι, μέλος του αλβανικού  τοπικού συμβουλίου, είπε:

«Είναι υπέροχο. Είκοσι πέντε παιδιά έχουν εγγραφεί στο σχολείο και το μάθημα μόλις ξεκίνησε. Πιστεύω ότι το ποσοστό αυτό θα φθάσει στα 60 παιδιά».

 Κατόπιν αιτήματος του Δημοτικού Συμβουλίου ο Σοκόλ Οζούνι θα εργασθεί οικειοθελώς με τους γονείς της περιοχής προκειμένου να εγγραφούν όσο το δυνατόν περισσότερα παιδιά στο αλβανικό σχολείο.

(Στοιχεία από njekomb.com, tetovapress.com)

--

The Hellenic Information Team

               

  Το παρόν άρθρο μεταφράστηκε και επιμελήθηκε από το  © Βαλκανικό Περισκόπιο -Γιῶργος Ἐχέδωρος

- http://www.echedoros-a.gr

Kristofor Kisi

Kristofor Kisi vdiq në Tiranë në rrethana misterioze, njihet si një nga kryepeshkopët që i bëri rezistenc të vazhdueshme presionit nga autoritetet italiane që mbasi pushtuan Shqipërinë kërkonin të kontrollonin dhe kishën ortodokse shqiptare. Është për t'u habitur fakti se ky personazh kaq i rëndësishëm është harruar nga shteti dhe nga disa "shoqata patriotike" të cilat çuditërisht nuk harrojnë të kujtojnë disa priftërinj që nuk kishin asnjë influencë në shoqerinë shqiptare të asaj kohe. 

Kryehirësia e tij Imzot Kristofor Kissi, Kryepiskop i Kishës Orthodhokse Autoqefale të Shqipërisë, lindi në vitin 1890 në lagjen Kala të Beratit. I prirë për jetën shpirtërore, iu kushtua studimeve fetare. Ato i kurorëzoi me mbarimin e shkollës së lartë Theologjike të Halkit (Hejbeli) të Stambollit, më 1908.

Pas mbarimit të studimeve u emërua profesor në gjimnazin e Jovan Bangës, në qytetin e Korçës. Para Luftës Ballkanike, Kryepisko Kissi u kthye në Stamboll dhe në vitin 1916 u hirotonis episkop dhe u emërua në selinë episkopale të Makriqojt të Konstandinopojës, duke qëndruar aty deri në vitin 1923. Atë vit u dërgua në Stamboll një komision i posaçëm nga qeveria shqiptare, me autorizimin që të zhvillonte negociata me Patrikanën Ekumenike rreth Autoqefalisë, të cilat dështuan. Pas dështimit të qëllimeve të këtij komisioni, për t’i dhënë fuqi dialogut dhe mbështetje kanonike këtyre përpjekjeve ndërhyri Patrikana Ekumenike duke dërguar një episkop erudit dhe me autoritet, si Imzot Kristofor Kissi. Ai la Stambollin dhe erdhi në Shqipëri dhe po këtë vit (1923) u emërua Episkop i Beratit.

Së bashku me episkop Jerotheun, me origjinë nga Përmeti, i dërguar edhe ky më parë si Eksark nga Pa- trikana Ekumenike, më 21 nëntor 1923 hirotonisën në episkop atë Fan Nolin, në kishën e Shën Gjergjit në Korçë.

Në vitin 1929 tërhiqet në manastir, për të mos marrë pjesë në veprimet antikano-nike që po kryheshin. Pas dorëheqjes së Imzot Visarion Xhuvanit, më 29 maj 1936, Imzot Kristofori pranon të vihet në krye të atyre që donin që Autoqefalia e Kishës Orthodhokse të Shqipërisë të njihej kanonikisht.

Më 12 prill 1937, Sinodi i Shenjtë i Patrikanës dekretonte njohjen e Kishës Autoqefale dhe po atë ditë, Tomosi Patriarkal i dorëzohej Imzot Kristofor Kissit. (Më 16 prill edhe Imzot Visarion Xhuvani kërkoi dhe mori faljen e Patrikanës dhe u tërhoq në Manastirin e Shën Joan Vladimirit).

Për shumë vjet në krye të Kishës Orthodhokse Autoqefale të Shqipërisë, Imzot Kristofori dha një kontribut tepër të madh për ruajtjen dhe zhvillimin e Orthodhoksisë në vendin tonë. Kështu, në vitin 1942 Kryepiskop Kristofor Kisi u thirr në Luogotenencë nga mëkëmbësi i ish-mbretit Viktor Emanuel i III, Jakomoni. Ai i bëri presion që në vendet episkopale, deri atëherë vakante, të emëroheshin në krye të hierarkisë orthodhokse të Shqipërisë episkopë unitë nga Kalabria, të cilët vareshin nga Papa, në përpjekje për ta kthyer gjithë Kishën tonë në unite. Këtë propozim Kryepiskopi Kristofor Kissi nuk e pranoi dhe thirri menjëherë teologun Ilia Banushi, që kishte mbaruar studimet teologjike në Beograd, i cili pranoi të hirotoniset, duke marrë emrin Irine dhe titullin Episkop i Apollonisë. Hirotonisja e tij Episkop u bë në manastirin e Shën Naunit në rrethin e Pogradecit, i cili në atë kohë ishte nën administrimin e Kishës Orthodhokse Autoqefale të Shqipërisë.

Në hirotonisjen e tij morën pjesë Episkopi i Korçës Agathangjel dhe Mitrofor Atë Vasil Marku. Kështu shmangu një rrezik të madh për Kishën tonë, që donte t’ia impononte pushtuesi. Menjëherë pas çlirimit të vendit, regjimi komunist e mënjanoi Kryepiskop Kristofor Kissin nga Kryetar i Kishës Orthodhokse Autoqefale të Shqipërisë, sepse nuk mund ta toleronte autoritetin e tij në Komunitetin Orthodhoks dhe e izoloi në kishën e Shën Prokopit, ku qëndroi deri sa ndërroi jetë më, 17 qershor 1958, në rrethana të dyshimta

ortodoksshqiptar

Αρχίζει αύριο η επίσημη διαδικασία εκταφής των Ελλήνων στρατιωτών πεσόντων

Στα ογδόντα πέντε της χρόνια, σήμερα, η Ερμιόνη Μπρίγκου, Ελληνίδα της Χιμάρας, έχει να φροντίζει, εκτός από τον εαυτό της, και το νοικοκυριό της και έξι νεκρά «παιδιά της», τα οποία «φιλοξενεί» επί εβδομήντα οχτώ χρόνια, «εν τόπω χλοερώ», στην αυλή του σπιτιού της.

Είναι έξι Έλληνες στρατιώτες που σκοτώθηκαν στον ελληνοιταλικό πόλεμο στη μάχη της Χιμάρας και ο πατέρας της εννιάχρονης τότε Ερμιόνης, τους έθαψε σε δυο αυτοσχέδιους τάφους στον αυλόγυρο.

Το τίμημα ήταν βαρύ για τον πατέρα της, που επι κομμουνιστικού καθεστώτος εκτοπίστηκε επι ενάμισι χρόνο για την άρνησή του να αποκαλύψει που είχε ενταφιάσει τους Έλληνες στρατιώτες αλλά και η ίδια κράτησε επτασφράγιστο μυστικό την παρουσία τους στην αυλή του σπιτιού της, έως την ημέρα που κατέρρευσε το σύστημα του Χότζα.

Όλα αυτά τα χρόνια η Ερμιόνη Μπριγκου φρόντιζε να μην λείπει τίποτα από τους «φιλοξενούμενους».

Τους άναβε κρυφά κεριά, τους διάβαζε ευχές και πάνω από τα μνήματα είχε φυτέψει δυο αχλαδιές «για να έχουν ίσκιο τα παιδιά» και όταν αυτές με τα χρόνια στεγνώσαν τις αντικατέστησε με μυρτιές.

Οι έξι αυτοί πεσόντες είναι ταυτοποιημένοι και δεν πρόκειται να μεταφερθούν από τον κήπο της Ερμιόνης. Ούτε η ίδια το θέλει, ούτε και συντρέχουν λόγοι να εγκαταλείψουν τη φιλόξενη τελευταία τους κατοικία.

Χιλιάδες όμως άλλοι Έλληνες στρατιώτες- πεσόντες στον ίδιο πόλεμο- περιμένουν τη «δεύτερη ταφή» τους, επίσημη τούτη τη φορά, διαδικασία που ξεκινάει αύριο, Δευτέρα, μεταξύ Τεπελενίου και Κλεισούρας, στο πλαίσιο της ενεργοποίησης της σχετικής διμερούς συμφωνίας που είχε υπογραφεί το 2009 μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας.

Στις 11 το πρωί τοπική ώρα, στη θέση Ντραγκόντι, τεχνικά συνεργεία υπό την επίβλεψη της διμερούς επιτροπής, θα αρχίσουν παρουσία εμπειρογνωμόνων, Ελλήνων και Αλβανών, να σκάβουν σε σημεία όπου με βάση παλαιούς, ιταλικούς κυρίως χάρτες, αλλά και μαρτυρίες κάτοικων της περιοχής, ενταφιάστηκαν εκατοντάδες Έλληνες στρατιώτες που έπεσαν στις σφοδρές μάχες με τα ιταλικά στρατεύματα.

Σε εκείνο το σημείο θα γίνει η αρχή και οι εσκαφές θα επεκταθούν στο ορεινό ανάγλυφο μέχρι και την Κορυτσά, όπου υπολογίζεται ότι είναι πρόχειρα θαμμένοι γύρω στους 6.800, από τους 8.000 Ελληνες που σκοτώθηκαν μεταξύ του Νοεμβρίου του 1940 και του Απριλίου του 1941.

Η ενεργοποίηση της συμφωνίας του 2009, που παρέμενε παγωμένη, ενεργοποιήθηκε μετά τη συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών των δυο χωρών, Νίκου Κοτζιά και Ντιμίτρι Μπουσάτι στην Κρητη, και χαιρετίστηκε ως ένα βήμα στην επιχείρηση βελτίωσης των ελληνοαλβανικών σχέσεων που βρίσκεται σε εξέλιξη από τις δυο κυβερνήσεις.

Προβλέπεται ο εντοπισμός, η ταυτοποίηση και η εκταφή των Ελλήνων στρατιωτών και ο ενταφιασμός τους στη συνέχεια στα δυο συμφωνημένα νεκροταφεία, στο χωριό Βουλιαράτες και την Κλεισούρα.

Αναρίθμητες είναι οι ιστορίες Ελλήνων μειονοτικών που την περίοδο της κομμουνιστικής δικτατορίας φρόντιζαν τάφους πεσόντων στα βουνά της περιοχής, με κίνδυνο, πάντα, να μετοχοποιηθούν και να διωχθούν ως «εχθροί του έθνους».

Επισήμως το θέμα της τύχης των νεκρών στρατιωτών τέθηκε από την Ελλάδα στις αρχές της δεκαετίας του '80, με αφορμή την εκταφή από την Ιταλία και τη μεταφορά των οστών τους στην πατρίδα τους, 6.300 δικών της στρατιωτών.

Με βάση τους ιταλικούς στρατιωτικούς χάρτες, στους οποίους υπήρχαν καταγεγραμμένα και τα αυτοσχέδια νεκροταφεία όπου οι Ιταλοί έθαβαν και τους Ελληνες νεκρούς στρατιώτες -μάλιστα σε κάποια από αυτά έγραφαν «εχθροί στον πόλεμο, φίλοι στον θάνατο-, εντοπίστηκαν γύρω στους 6.000 πεσόντες διάσπαρτοι στα βουνά.

Σε ένα έγγραφο της κυβέρνησης του Χότζα, το οποίο υπογράφει ο τότε πρωθυπουργός Αντίλ Τσαρτσάνι, με ημερομηνία 12.2.1985 και φέρνει στο φως της δημοσιότητας το ΑΠΕ-ΜΠΕ, δίνεται εντολή στα Λαϊκά Συμβούλια, του Αργυρόκαστρου, Πρεμετή, Κορυτσάς, Χιμάρας, Αγίων Σαράντα, κ.ά. να ενεργοποιηθούν για τον εντοπισμό, την ταυτοποίηση, του αριθμού των τάφων των Ελλήνων στρατιωτών που σκοτώθηκαν στις περιοχές τους.

Παρά ταύτα, η όλη διαδικασία δεν εξελίχθηκε, καθώς η αλβανική πλευρά ήθελε να πάρει η Ελλάδα τους νεκρούς στρατιώτες της που θα εντοπίζονταν, όπως έγινε και με την Ιταλία, πλην όμως η Αθήνα διαμήνυσε με μια δήλωση, το 1987, του τότε αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών Κάρολου Παπούλια -ο οποίος ευρισκόμενος σε επίσημη επίσκεψη στο Αργυρόκαστρο μετέβη στην Κλεισουρα και κατέθεσε λουλούδια σε κάποιον πρόχειρο τάφο- πως «οι Έλληνες νεκροί είναι στον τόπο τους».

Το θέμα έκτοτε θα παγώσει και η συζήτηση αναθερμάνθηκε μετά την πτώση του καθεστώτος, με αποκορύφωμα την υπογραφή της συμφωνίας του 2009, που όμως «κόλλησε» σε διαδικαστικά ζητήματα- τουλάχιστον αυτό μεταδιδόταν επίσημα από την αλβανική πλευρά-, για να «ξεκολλήσει» τώρα στο πλαίσιο των συνομιλιών για τη βελτίωση των διμερών σχέσεων των κ.κ. Κοτζιά και Μπουσάτι.

Πηγή: Himara.gr | Ειδήσεις απ' την Βόρειο Ήπειρο

Συλλαλητήριο Θεσσαλονίκη: Πλήθος κόσμου στο άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου

Πλημμύρισε η παραλία κόσμο, μπροστά από το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Έντονη η παρουσία της Χρυσής Αυγής ανάμεσα στο συγκεντρωμένο πλήθος. Στην εξέδρα ανέβηκαν να μιλήσουν ο μητροπολίτης Άνθιμος και ο απόστρατος αξιωματικός του στρατού Φραγκούλης Φράγκος. Δείτε ζωντανά την εξέλιξη του συλλαλητηρίου

Ρεπορτάζ Λευτέρη Αρβανίτη

Μαζικό αποδεικνύεται το Συλλαλητήριο για το Μακεδονικό στη Θεσσαλονίκη, με χιλιάδες κόσμου να δίνουν ραντεβού μπροστά στο άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Μέχρι τις δύο το μεσημέρι, ώρα έναρξης του συλλαλητηρίου, στην Θεσσαλονίκη από τα διόδια είχαν περάσει συνολικά 250 λεωφορεία από διάφορα μέρη της Ελλάδας για το συλλαλητήριο στο άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ενώ σύμφωνα με την Αστυνομία, μέχρι αυτή την ώρα υπολογίζεται πως στο συλλαλητήριο συμμετέχουν περίπου 50.000-60.000 κόσμου και παραμένει να υπάρχει συνεχής ροή διαδηλωτών από διάφορα σημεία της πόλης με κατεύθυνση το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Πανοραμική εικόνα από την παραλία Θεσσαλονίκης, με το συγκεντρωμένο πλήθος.

Στην εξέδρα που έχει στηθεί στην παραλία, έχουν ανέβει μια σειρά προσκεκλημένων που θα απευθυνθούν στο συγκεντρωμένο πλήθος. Ανάμεσά τους λίγο πριν τις 14.00 και ο μητροπολίτης Άνθιμος, που είχε προαναγγείλει την παρουσία του, παρά τις αντιρρήσεις της επίσημης ελληνικής Εκκλησίας.

Το συγκεντρωμένο πλήθος κατέβηκε στην συγκέντρωση με διαφορετικό τρόπο, άλλοι ντυμένοι με παραδοσιακές φορεσιές και άλλοι, με στρατιωτικές στολές, βαμμένοι στα χρώματα της ελληνικής σημαίας κοκ.

http://news247.gr

Ανάμεσα στου ομιλητές και ο απόστρατος αξιωματικός και πρώην υπουργός Άμυνας στην κυβέρνηση Πικραμένου, Φραγκούλης Φράγκος.

Ήλθον, “είδον” και απήλθον - Erdhi, “pa” dhe iku.

Ήλθον, “είδον” και απήλθον Ήλθον:  Από την Παρασκευή στις 15:00 η ώρα ήρθε ο Υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας στην Κορυτσά για συνομιλίες με τον αλβανό ομόλογο του. Για τρεις μέρες η Κορυτσά αποτελούσε φρούριο. Ο κόσμος ήταν όμως ήρεμος όπως πάντοτες και οι συνομιλίες από τι φαίνεται πήγαν καλά. «Είδον»- Ο κ Κοτζιάς μαζί με ξεναγούς τους αλβανούς κυβερνητικούς υπαλλήλους είδε την Κορυτσά επιφανειακά. Δεν είδε τα σωθικά της που είναι : οι ορθόδοξοι, οι έλληνες, οι ελληνική εκπαίδευση. Ξεναγήθηκε από τους αλβανούς, είδε και άκουσε αυτά που ήθελαν αυτοί, αλλά δεν άκουσε κανέναν μέλος της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας ή εκπρόσωπό της. Δεν συνάντησε ούτε τον Μητροπολίτη, ούτε κάποιον άλλον ορθόδοξο εκπρόσωπο. Δεν πρόλαβε να πάει να δει ούτε το Ελληνοαλβανικό Σχολείο στην Κορυτσά που αποτελεί ό, τι καλύτερο έχει η Ελλάδα αυτή την στιγμή στην περιοχή. Δεν μπόρεσε έτσι να εκφράσει την στήριξή του και το άφησε στα μάτια πολλών εκτεθειμένο και πολλά ερωτηματικά. Δίκαια πολλοί φίλοι της ιστοσελίδας μας στέλνουν παράπονα. Πώς-μας λένε- δεν μας είδε; Πώς δεν έμαθε για μας; Πώς μας άφησε εκτεθειμένους, όπως το 1914, το 1916, 1940 και πάλι τώρα; Εμείς δεν υπάρχουμε για κανέναν; Ήρθε σπίτι μας και τον συνόδευαν αυτοί που μας μαυρίζουν καθημερινά την ζωή; Δηλαδή, ήλθε, αλλά δεν «είδε» γιατί η Κορυτσά είμαστε εμείς και όχι ο καθένας εντεταλμένος της κυβέρνησης. Δεν «είδε» πως στο δρόμο που περπάτησε, παρέλασε ο ελληνικός στρατός το 40, και οι κάτοικοι φιλούσαν και τα μουλάρια για να εκφράσουν την αγάπη τους. Πως εκεί στο δρόμο του υπήρχε ο Άγιος Γεώργιος που ο Ε. Χότζα το έκανε κομμάτια, και εκεί κοντά εκτελέστηκε, όπως πολλοί άλλοι ένα διάκονος, που ήθελε την Κορυτσά να ανήκει στην πατρίδα του. Δεν είδε την δεδιωγμένη και ταλαιπωρημένη ελληνορθόδοξη κοινότητα που ζει και αναπνέει ακόμα. Ούτε το Καθεδρικό δεν μπόρεσε να δει. Απήλθον: Έφυγε συνοπτικά και  γρήγορα, χωρίς λεπτομέρειες, χωρίς δηλώσεις. Δεν ξέρουμε αν ανέφερε τίποτα για μας; Δεν νομίζουμε.  Ίσως να έλυσαν πολλά προβλήματα , ίσως όμως να δημιούργησαν άλλα. Εμείς τελικά ούτε υπήρχαμε, ούτε υπάρχουμε για την πατρίδα μας. Μάλλον είμαστε εντελώς μόνοι και όταν αισθάνεται κανείς μοναξιά είναι πιο εύκολο να περάσει απέναντι και να ξεχάσει και ο ίδιος πως υπάρχει. Αυτό έγινε αυτά τα 100 χρόνια και πολλοί έχασαν την συνείδησή τους. Μόνο ο Θεός στέκεται δίπλα μας τελικά και δεν μας αφήνει να εξαφανιστούμε. Ίσως κάτι να ξέρει παραπάνω από τους ανθρώπους. Ίσως κάτι να αξίζουμε. Το άρθρο αυτό δεν αποτελεί επίθεση προς τον αξιότιμο κ Υπουργό τον κ Κοτζιά που τον σεβόμαστε. Αποτελεί έκφραση της  ανάγκης μας για αγάπη και στήριξη έστω και τυπικά. Της ανάγκης μας για να αισθανθούμε την μέριμνα της πατρίδας μας, όχι υλικά, αλλά πνευματικά για να αισθανθούμε πως και εμείς αξίζουμε, πως η πατρίδα μας δεν μας έχει ξεχάσει, δεν μας πουλάει στα διάφορα τραπέζια . Αξιότιμε κ Κοτζιά, καλύτερα το συνέδριο να μην γινόταν στην Κορυτσά γιατί η ιστορία θα καταγράψει  και αυτά που δεν έγιναν, ιδιαίτερα, εις βάρος των συμπατριωτών σας. Με εκτίμηση Πελασγός Κορυτσάς.

Erdhi, “pa” dhe iku. Erdhi: Që të premte në ora 15:00 erdhi në Korçë Ministri i Jashtëm Grek për bisedime me homologun e tij shqiptar. Për tre ditë Korça u kthye në fortesë. Por njerëzit ishin të qetë si gjithmonë dhe bisedimet me sa duket shkuan mirë. “Pa” – z Kotzias me guidantë nënpunësit qeveritarë shqiptarë e pa Korçën vetëm në sipërfaqe. Nuk mundi të shikojë të brendshmet e saj të cilat janë: orthodhoksët, grekët, edukimi grek.  U njoh me qytetin nëpërmjet nënpunësve shqiptarë, dëgjoi ato sa ata dëshironin, por nuk dëgjoi asnjë anëtar të komunitetit Helen në Korçë, as ndonjë përfaqësues së saj. Nuk takoi as Mitropolitin, as ndonjë përfaqësues orthodhoks. Nuk arriti të shikojë as vetë shkollën shqiptaro-greke në Korçë që përbën përfaqësim më dinjitoz të Greqisë në zonë. Nuk mundi kështu as të shprehë mbështetjen e tij dhe e la të ekspozuar në syte e shumë njerëzve dhe ngriti shumë pikëpyetje. Me të drejtë shumë miq të faqes sonë na dërgojnë ankesa. Na thonë: Si nuk na pa? Si nuk mësoi për ne?  Si na la të ekspozuar, si në 1914, si në 1916, në 1940 dhe sërish tani? Ne nuk ekzistojmë për askënd? Na erdhi në shtëpi dhe e shoqëruan ata  që na nxijnë jetën çdo ditë me diskriminimin që përjetojmë? Dmth, erdhi, por asgjë nuk “pa” sepse Korça jemi ne, dhe jo nënpunësit e qeverisë. Nuk “pa” që në rrugën ku kaloi, parakaloi ushtria greke në 1940-ën dhe njerëzit puthnin akoma dhe hajvanët nga gëzimi, për të shprehur dashurinë. Nuk pa që atje në atë rrugë, dikur ishte Shën Gjergji të cilin E Hoxha e shkuli nga themelet  dhe e bëri copra, që atje afër u vra dhe një dhiakon se donte që Korça të ishte pjesë e atdheut. Nuk pa komunitetin e stërmunduar orthodhoks dhe helen i cili është shpirti i këtij qyteti, një komunitet që jeton dhe merr frymë akoma dhe bashkë me të ekziston dhe qyteti. Kur të mos ketë më orthodhoksë nuk do të ekzistojë as Korça. Iku: Iku shpejt e shpejt dhe pa hollësi, pa deklarata. Nuk e dimë nëse tha gjë për ne? Nuk mendojmë se ka ndodhur. Ndoshta zgjidhën shumë probleme, por ndoshta krijuan dhe të tjera. Ne, sipërfundim, as që ekzistojmë për atdheun tonë. Ndoshta jemi plotësisht vetëm dhe kur dikush ndjen vetmi është kollaj të kalojë përballë dhe të harrojë dhe ai vetë që ekziston. Kjo ndodhi këto 100 vjet dhe shumë humbën ndërgjegjien e tyre. Vetë Zoti qëndron pranë nesh dhe nuk lejon zhdukjen tonë. Ndoshta diçka më tepër di nga njerëzit. Ndoshta vlejmë për diçka. Ky artikull nuk përbën sulm ndaj Ministirit të nderuar z Kotzia të cilin e respektojmë. Përbën shprehje të nevojës sonë për dashuri dhe mbështetje qoftë dhe formalisht. Shprehje të nevojës sonë që të ndjejmë përkujdesjen e atdheut, jo nga pikëpamja materiale, por nga pikëpamja shpirtërore që të ndjemë se ne kemi dhe një farë vlere për atdheun dhe nuk na shet në tavolina të ndryshme. I nderuar z Kotzia, më mirë kjo mbledhje të mos bëhej në Korçë sepse historia do të rregjistrojë dhe ato sa nuk u bënë, në veçanti mbi kurrizin e bashkëatdhetarëve tuaj. Me respekt Pelasgos Koritsas

Ο άγιος Ευθύμιος και οι σιτοκλέφτες - Shën Efthimi dhe hajdutët e grurit.

Ο άγιος Ευθύμιος και οι σιτοκλέφτες Ένα βράδυ, ενώ το φεγγάρι ήταν ολό­γιομο και έφεγγε μέσα στο σκοτάδι, ο άγιος Ευθύμιος, ο Μέγας, μόλις είχε τελειώσει τους μεσονυκτικούς ύμνους στο Ναό, και, όπως συ­νήθιζε, έκανε μια μικρή βόλτα στα παρεκκλή­σια της Μονής, για να αποτινάξει τον ύπνο από τα βλέφαρά του και να συνεχίσει έπειτα την αγρυπνία του. Ξαφνικά μέσα στη γλυκειά ηρεμία της αστροφεγγιάς, βλέπει δύο άνδρες να κλέβουν το σιτάρι της Μονής από τις υπόγειες αποθήκες. Ο ένας έβγαζε από το υπόγειο το σιτάρι και το τοποθετούσε μέσα σε σακιά, ενώ ο άλλος τα έπαιρνε και τα στοίβαζε σε μια γωνιά, που κανένας δεν μπορούσε να τα διακρίνει. Μόλις όμως ο μεταφορέας εκείνος σιτοκλέφτης είδε από μακριά τον Όσιο να έρχε­ται, έτρεξε να φύγει και άφησε τον σύντροφό του μέσα στο λάκκο χωρίς βοηθό. Ο Μέγας Ευθύμιος κατάλαβε τι συνέβαινε, πόνεσε τα πλάσματα του Θεού που βρίσκονταν σε τόση άθλια κατάσταση φτώχειας, ώστε να φθάνουν στη δολιότητα και στην κλεψιά, και πήρε την απόφαση να αναπληρώσει εκείνον που κρύ­φτηκε από φόβο. Πράγματι, ο σιτοκλέφτης που έμεινε στον λάκκο και άδειαζε την απο­θήκη , χωρίς να αντιληφθεί απολύτως τίποτε από όσα έγιναν, εξακολουθούσε να βγάζει ε­πάνω το σιτάρι, ο δε άγιος Ευθύμιος το παραλάμβανε και το μετέφερε. Αφού λοιπόν ο άνθρωπος αυτός έβγαλε από το υπόγειο αρκετό σιτάρι και ήθελε να ανέβη επάνω, του είπε ψιθυριστά στο αυτί ο Μέγας Ευθύμιος: —Θα φύγουμε και θα αφήσουμε εκείνα τα τυριά; Και συγχρόνως του έδειχνε με το δάκτυλο το σημείο που βρίσκονταν. Εκείνος από το φόβο του δεν είχε ακόμη καταλάβει τι συνέβαινε και του λέει: —Από πού το ξέρεις εσύ ότι έχει εκεί τυριά; Άκουσα, του λέει ο Άγιος, πριν από λί­γο τον Επίσκοπο να το λέει. Ο σιτοκλέφτης έψαξε αμέσως και βρή­κε τα τυριά. Πήρε όσα νόμιζε ότι του χρει­άζονται, τα έδωσε στα χέρια του βοηθού του, του Αγίου Ευθυμίου, και εκείνος τα στοίβαζε στην ίδια γωνιά που ήταν το σιτάρι. Τέλος του έδωσε και το χέρι και τον τράβηξε επάνω. Μόλις ο κλέφτης αντιλήφθηκε ποιός ή­ταν εκείνος που τον τράβηξε επάνω και τον βοηθούσε τόση ώρα, άρχισε να τρέμει, πάγωσε, κυριολεκτικά, κυριεύτηκε από φόβο, ντρο­πή και θαυμασμό, μέσα στην ψυχή του ένιω­σε υπερβολική συγκίνηση και έπεσε στα πό­δια του Αγίου, ζητώντας του συγνώμη. Ο Άγιος τον σήκωσε επάνω, τον χάιδεψε, τον αγκάλιασε και του είπε: Μη στε­νοχωριέσαι, παιδί μου, διότι τα πράγματα αυτά είναι και δικά σου και του Θεού. Και αν πήρες κάτι απ’ αυτά, απ’ τα δικά σου πήρες και όχι από τα ξένα. Και πάλι όταν έχεις ανά­γκη, έλα πάλι να πάρεις. Ο σιτοκλέφτης παρηγορήθηκε με τα λό­για του Αγίου και έμεινε θαυμάζοντας την ανεξικακία και τη φιλανθρωπία του. Άλλαξε εντελώς από τότε η ζωή του και δεν έπαυσε να διηγείται σε όλους τους φίλους του τι συνέ­βη. («Το ψέμα και η δολιότητα», εκδ. Ετοιμασία, Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου, Καρέας)

Shën Efthimi dhe hajdutët e grurit. Një natë, ndërsa hëna ishte e plotë dhe ndriçonte në errësirë, Shën Efthimi i Madh, sapo kishte mbaruar lutjen e mbremjes në Kishë, dhe siç e kishte zakon, bëri një shëtitje të vogël në kishëzat e Manastritit, për të larguar gjumin nga sytë e tij të rënduar dhe vazhdoi më pas agripninë e tij. Pa pritur brenda qetësisë së ëmbël të ndriçimit të hënës, shikon dy burra që po vidhnin grurë nga depot e nëndheshme të Manastirit. Njëri i nxrirrte nga podrumi me thasë ndërsa tjetri i merrte dhe i vendoste në një qoshe, ku askush nuk mund t’i dallonte. Kur ai hajdut i grurit, që po e mbante jashte,  pa nga larg Oshënarin që po afrohej, u largua me vrap dhe la shokun e tij në podrum pa ndihmë. Shën Efthimi i madh, e kuptoi se çfarë po ndodhte, ju dhembsën këto krijesa të Zotit që gjendeshin në të tillë gjëndje të mjerushme varfërie, sa arritën që të vidhnin, dhe mori vendimin që të zinte vendin e atij që u largua nga frika. Me të vërtetë, hajduti që mbeti në podrum dhe po e zbraste atë, nuk kuptoi asgjë nga ato sa ndodhën dhe vazhdoi të nxirrte grurë, ndërsa Shën  Efthimi e merrte dhe e transportonte. Pasi ky person në podrum nxorri nga podrumi, mjaftueshëm grurë dhe donte të ngjitej, i tha duke i folur me zë të ulët Shën Efthimi: -         Do ikim dhe do t’i lemë ato djathrat? Dhe i tregoi me gisht ku ishin. Ai nga frika nuk e kishte marrë vesh se çfarë po ndodhte tha: -         Nga e di ti që atje ka djathra? Dëgjova, i tha Shenjtori, pak më parë Episkopin që po e thoshte. Hajduti kërkoi menjëherë e i gjeti djathrat. Mori ato sa i duheshin, dhe ia dha në duar ndihmësit të tij, Shën Efthimit, dhe ai i vendoste në një qoshe ku ndodhej dhe gruri. Në fund i dha dorën dhe e ngjiti sipër. Sapo hajduti kuptoi se kush ishte ai që e tërhoqi lart dhe po e ndihmonte  kaq shumë kohë, filloi që të dridhej, ngriu, dhe me kuptimin e plotë të fjalës u tmerrua, u turpërua dhe u mrekullua, sepse në shpirtin e tij ndjeu një mallëngjim të madh dhe ra në gjunjët e Shenjtorit, duke kërkuar të falur. Shenjtori e ngriti lart, e përkëdheli, e përqafoi dhe i tha: Mos u shqetëso, biri im, sepse këto gjëra janë dhe të tuat dhe të Zotit. Nëse more diçka nga këto, more nga të tuat dhe jo të huaja. Kur të kesh nevojë eja sërish të marrësh. Hajduti i grurit u ngushëllua nga fjalët e Shenjtorit dhe vazhdoi të çuditej nga mungesa e plotë e ligësisë dhe humanizimi i këtij njeriu. Ndryshoi që atëhere jetë dhe nuk ndali së treguari tek shokët për atë që i ndodhi. (Gënjeshtra dhe dashakeqësia, Botimet Etimasia, M. Shenjtë i Prodhromit Kareas) Përktheu, përgatiti Pelasgos Koritsas.