ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ - E Djela para lartësimit të Kryqit

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ Ιωαν. Γ΄ 13-17 Ουδέποτε ο άνθρωπος θα μπορούσε από μόνος του να συλλάβει την υπερβολική αγάπη που τρέφει ο Θεός στο ευλογημένο του αυτό πλάσμα, τον άνθρωπο, το οποίο και αποτελεί την κορωνίδα της όλης δημιουργίας. Και επειδή η γνήσια αγάπη δεν είναι δυνατόν να εκφράζεται μόνο με συγκινητικά λόγια αλλά και με έργα που αποδεικνύουν του λόγου το αληθές, γι’ αυτό και ο μαθητής της αγάπης, ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος, μέσα σε λίγες λέξεις συνοψίζει την «έκρηξη» της αγάπης του Θεού: «ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωαν. Γ΄ 16) δηλαδή. Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο των ανθρώπων, που ζούσε μέσα στην αμαρτία, ώστε παρέδωκε σε θάνατο τον μονάκριβο Υιόν του, για να μη χαθεί σε αιώνιο θάνατο καθένας, που πιστεύει σε αυτόν, αλλά να έχει ζωήν αιώνιον......Ο Θεός Πατήρ, παρέδωσε τον μονογενή του Υιόν, σε Σταυρικό θάνατο! Είναι τόσο υψηλή αυτή η αλήθεια αδελφοί μου, που απλώς την καταγράφουμε. Είναι εντελώς αδύνατον η πτωχή μας διάνοια να εννοήσει σε όλο της το ύψος και το βάθος την θεία αυτή πραγματικότητα. Πώς αλήθεια να κατανοήσουμε ως φυσική κατάσταση το ύψος του Σταυρού; Πώς είναι δυνατόν να φανταστεί από μόνος του ο μικρός άνθρωπος ότι ο θρόνος και η δόξα του Υιού και Λόγου του Θεού, είναι ο Σταυρός, που από εκείνη τη στιγμή μεταβάλλεται από ατιμωτικό όργανο, σε όργανο σωτηρίας και σε αήττητο όπλο εναντίον του διαβόλου; Ναι. Αυτός που βρισκόταν στον ουρανό και που κατέβηκε στη γη, «η εικών του Θεού του αοράτου, ο πρωτότοκος πάσης κτίσεως» (Κολασσαείς Α΄15), Αυτός στον οποίον «κατοικεί πάν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς» (Κολασσ. Β΄ 9), έχει προτυπωθεί αιώνες ολόκληρους, πριν ανεβεί επάνω στο ξύλο του Σταυρού για να σώσει εμάς που έχουμε δηλητηριαστεί από το δηλητήριο της αμαρτίας. Πόσο ξεκάθαρος είναι και στο σημείο αυτό ο λόγος του Θεού και πόσο η θεολογία της Εκκλησίας μας αποδεικνύεται και γνήσια Ιστορία, μακριά από φαντασίες και πλάνες... «Και καθώς Μωυσής ύψωσε τον όφιν εν τη ερήμω, ούτως υψωθήναι δεί τον Υιόν του Ανθρώπου» (Ιωαν. Γ΄ 14) δηλ. Όπως ο Μωυσής ύψωσε το χάλκινο φίδι στην έρημο, έτσι πρέπει να υψωθεί ο Υιός του Ανθρώπου, ώστε όποιος πιστεύει σ’ αυτόν να μη χαθεί αλλά να ζήσει αιώνια. Και γιατί γίνονται όλα αυτά; Μα ήδη το είπαμε. Η αγάπη του Θεού είναι τόση που δεν θέλει κανένα από τα αγαπημένα του δημιουργήματα να χαθεί, αρκεί και ο ίδιος ο άνθρωπος, εντελώς ελεύθερα να πιστέψει στον Χριστό και να αποδεχθεί την απολυτρωτική του Θυσία. Ο Τριαδικός Θεός, ενοχλείται και θλίβεται τόσο πολύ από την αμαρτία που έχει καταρρακώσει τον άνθρωπο, με την ελεύθερη επιλογή του ίδιου του ανθρώπου, ώστε για να τον σώσει, ο Θεάνθρωπος Κύριος Ιησούς, ανεβαίνει επάνω στο Σταυρό «ίνα πάς ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωαν. Γ΄ 15) δηλ. Ώστε όποιος πιστεύει σ’ αυτόν να μη χαθεί, αλλά να ζήσει αιώνια. Αδελφοί μου, υπάρχουν κάποιοι που τους αρέσει να παίζουν με την αμαρτία και σπαταλούν το πολυτιμότατο τούτο δώρο που ονομάζεται χρόνος, σε έργα και πράξεις που αμαυρώνουν την πανέμορφη εικόνα του Θεού... Όπως επίσης υπάρχουν και ορισμένοι οι οποίοι, λόγω διαφόρων καταστάσεων, αντιμετωπίζουν και εκλαμβάνουν αρνητικά την αγάπη του Θεού με αποτέλεσμα να κλείνουν την καρδιά τους στα απαλά και διακριτικά χτυπήματα της χάριτος (Αποκάλυψις Ιωαν. Γ΄ 20), και όντας απογοητευμένοι, έχουν καταλήξει ότι ο Θεός ήδη τους έχει κατακρίνει. Φυσικά, όπως κατανοούμε, τόσο η πρώτη, όσο η δεύτερη ψυχολογική κατάσταση που εκφράζει τα παραπάνω, είναι κάτι που έχει σπαρεί «από τον εχθρό» στη συνείδηση. Εμείς, παρά τα λάθη μας, ομολογουμένως τα μικρά αλλά και τα μεγάλα, ας μη το βάζουμε ποτέ κάτω. Ας ατενίζουμε τον Κύριο Ιησού, νικητή επάνω στον θρόνο του Σταυρού του, όντας βέβαιοι ότι η απολυτρωτική του Θυσία μέσω της ζωντανής πίστεως που του προσφέρουμε, θα μας σώσει, αφού: «ουκ απέστειλεν ο Θεός τον υιόν αυτού εις τον κόσμον ίνα κρίνη τον κόσμον, αλλ’ ίνα σωθή ο κόσμος δι’ αυτού» (Ιωαν. Γ΄17), δηλ. Δεν απέστειλε ο Θεός τον Υιόν του στο αμαρτωλό γένος των ανθρώπων, για να κατακρίνει και καταδικάσει το γένος αυτό, αλλά τον απέστειλε για να σωθεί ολόκληρος ο κόσμος των ανθρώπων δι’ Αυτού. Είθε η χάρις που εκπηγάζει από το τίμιον ξύλον του Σταυρού, να μας περιφρουρήσει και να μας οδηγήσει εις την οδόν της σωτηρίας. Αμήν. Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Κωνστάνταρος, Ιεροκήρυξ της Ιεράς Μητροπόλεως Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης

E Djela para lartësimit të Kryqit Ungjilli sipas Joanit Kap 3, 13-17 Asnjëherë njeriu nuk do të mundej vetë që të konceptojë dashurinë ekstreme që ushqen Zoti për këtë krijesë të bekuar, njeriun, i cili përbën dhe kurorën e krijimit. Mqs dashuria e vërtetë nuk është e mundur të shprehet vetëm me fjalë mallëngyese por dhe me vepra që vërtetojnë vërtetësinë e fjalëve, për këtë arsye dhe nxënësi i dashurisë Shën Joan Teologu, vetëm me disa fjalë përmbledh “shpërthimin” e dashurisë së Zotit: “Perëndia aq e deshi botën, sa dha Birin e tij të vetëm lindurin, që të mos humbasë kushdo që t’i besojë atij, po të ketë jetë të përjetshme.” (Joani Kap 3, 16) Kaq shumë e deshi Zoti botën e njerëzve, që jetonte në mëkat, sa i dorëzoi vdekjen Birin e tij të vetëm e të shtrenjtë, që të mos humbasë në vdekjen e përjetëshme dikush që beson tek ai, por të ketë jetë të përjetëshme... Zoti Atë, dorëzoi Birin e tij të vetëmlindur, tek vdekja me Kryq! Është kaq e lartë kjo e vërtetë vëllezërti e mi, sa thjesht e regjistrojmë. Është plotësisht e pamundur që mendja jonë e varfër të kuptojë në të gjithë lartësinë dhe thellësinë këtë realitet hyjnore. Por si me të vërtetë të kuptojmë si një gjendie natyrale lartësinë e Kryqit? Si është e mundur që të imagjinojë dikush i vetëm, njeriu i vogël, që froni dhe lavdia e Birit dhe Fjalët të Perëndisë, është Kryqi i cili që prej atij çasti kthehet nga një vegël çnderuese, në vegël shpëtimi dhe në një armë të panënshtrueshme kundër djallit? Po. Ai që ishte në qiell dhe zbriti në tokë “ikona e Zotit të dukshëm, i parëlinduri i gjithë krijimit” (Letra Drejtuar Kolasenjve 1, 15) , Ai tek i cili “banon e gjithë hyjnia e plotë trupërisht” (Letra Drejtuar Kolasenjve  2, 9) , është paramodeluar shekuj të tërë para se të ngjitej në drurin e Kryqit për të na shpëtuar ne që jemi helmuar nga helmi i mëkatit. Sa e qartë është dhe në këtë pikë fjala e Zotit dhe sa shumë teologjia e Kishës sonë vërteton se është dhe histori e vërtetë, larg nga mashtrimet dhe fantazitë... “dhe sikurse Moisiu ngriti lart gjarpërin në shkretëtirë, kështu duhet të ngrihet lart edhe Biri i njeriut” Joani 3, 14 dmth Ashtu si Moisiu ngriti gjarprin prej bakri në shkretëtirë kështu duhet të ngrihet lart dhe Biri i Njeriut, në mënyrë që ai që beson tek ai tëmos humbasë por të jetojë përjetësisht. Përse bëhen të gjitha këto? Sapo e thamë. Dashuria e Zotit është aq e madhe sa nuk do askush nga krijesat e tij të dashura të humbasë, mjafton dhe vetë njeriu, plotësisht i lirë të besojë tek Krishti dhe të pranojë Sakrificën shpëtuese dhe çliruese. Zoti Triadik, shqetësohet dhe mërzitet kaq shumë nga mëkati që ka dërrmuar njeriun, me zgjedhjen e lirë të vetë njeriut, në mënyrë që ta shpëtonte, Perëndinjeriu Zoti Jesu, ngjitet në Kryq “ që të mos humbasë kushdo që t’i besojë atij, po të ketë jetë të përjetshme” Joani 3,15. Vëllezërit e mi, ekzistojnë disa që ju pëlqen që të luajnë me mëkatin dhe shpërdorojnë këtë dhuratë të stërçmuar  që quhet kohë, në vepra dhe veprime që nxijnë ikonën mrekullueshme të Zotit... Gjithashtu ka dhe disa njerëz të cilët për shkak të disa situatave të ndryshme përballojnë dhe marrin në mënyrë negative dashurinë e Zotit me rezultat të mbyllin zemrën e tyre ndaj trokitjeve të lehta dhe të kujdesshme të hirit (Zbulesa Joan 3, 30), dhe duke qënë të zhgënjyer kanë nxjerrë si konkluzion se Zoti tashmë i ka gjykuar. Natyrisht, ashtu siç mund ta kuptojmë, sa situata e parë psikologjike sa dhe situata e dytë që shpreh ato sa më lart, është diçka që është mbjellë nga “armiku” në ndërgjegjie. Ne, mgjth gabimet tona, si të vogla, si  të mëdha, le të mos dorëzohemi. Le të soditim Zotin Jesu, fitimtarin mbi fronin Kryqin e tij, duke qënë të sigurt se sakrifica e Tij shpëtuese nëpërmjet besimit që i ofrojmë do të na shpëtojë “Sepse Perëndia nuk e dërgoi të Birin në botë që të gjykojë botën, po që të shpëtojë bota me anë të tij” Joanit 3,17. Nuk e dërgoi Zoti, Birin e tij tek njerëzimi i mëkatar, që ta gjykojë e dënojë, por e dërgoi që të shpëtohet e gijthë bota nëpërmjet Tij. Uroj që hiri që buron nga Kryqi i Nderuar, të na mbrojë dhe të na çojë në rrugën e shpëtimit. Amin. Arkimandrit Joil Konstantaras. Arkimandriti Joil Konstantara. Predikues i Mitropolisë së Shenjtë Dropullit, Pogonit dhe Konicës. Përpunoi dhe përgatiti Pelasgos Koritsas