Ιστορικά βίντεο από το αρχείο του Αλβανικού Κράτους για τις σχέσεις ΚΚΑ-ΚΚΕ!

Αγαπητοί φίλοι, σας παρουσιάζουμε δύο σπάνια βίντεο από το αρχείο του αλβανικού κράτους τα οποία αποδεικνύουν περίτρανα την στενή συνεργασία των κομμουνιστών της Ελλάδας με το ποιο άγριο κομμουνιστικό καθεστώς που γνώρισε ποτέ ο κόσμος, αυτό του Ενβέρ Χότζα.

Το πρώτο βίντεο είναι στα γαλλικά, από το αρχείο αλβανικού κράτους  και έχει τίτλο:

"Επαναπατρισμός των Ελλήνων στρατιωτών που φιλοξενήθηκαν στην Αλβανία.

Περιγραφή: Η περιοχή που στεγάστηκαν οι Έλληνες στρατιώτες κατά τα έτη 1947-1949. Το πρωί έκαναν γυμναστική. Το στρατόπεδο τους είχε νοσηλευτές και γιατρό. Κατά την συνεδρίαση ένας σύντροφος κάνει την ημερήσια αναφορά για τα τρέχοντα γεγονότα. Οι στρατιωτικοί διαβάζουν εφημερίδες. Κάθε μέρα έρχεται το ταχυδρομείο που φέρνει επιστολές από τις οικογένειες τους και τους συγγενείς. Ο μάγειρας ειδοποιεί πως το γεύμα είναι έτοιμο. Το απόγευμα παίζουν ποδόσφαιρο ενάντια σε μια αλβανική ομάδα. Στο στρατόπεδο έχουν και την δική τους ορχήστρα. Το βράδυ εκείνοι διοργανώνουν χορούς. Εκεί παρευρίσκεται και μια αντιπροσωπεία της ελληνικής κυβέρνησης που έχει έρθει για την διαδικασία του επαναπατρισμού. Ο αρχηγός της ελληνικής αποστολής εκφράζει την ευχαρίστηση του για την υποδοχή.

Έτος 1956,

Διάρκεια 8 λεπτά. "

Εκείνη την χρονιά στην ουσία ομαλοποιήθηκαν και οι σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών της Ελλάδας και της Αλβανίας.

.....................

Το δεύτερο βίντεο είναι αφηρημένο στο Α' Συνέδριο του ΚΚΑ.

Το συνέδριο χαιρετούν εκπρόσωποι κομμουνιστικών κομμάτων άλλων χωρών του ανατολικού μπλόκ μεταξύ των οποίων βρίσκεται και ο Βασίλης Μπαρτζιώτας τον οποίο ένθερμα υποδέχονται οι σύνεδροι και τον χαιρετούν φωνάζοντας "Ζαχαριάδης-Ζαχαριάδης". Ο Βασίλης Μπαρτζιώτας απευθύνει αδερφικό χαιρετισμό έχοντας στο βάθος τον Ε Χότζα.

Έτος 1948

Δεν θα μπορούσαμε να αφήσουμε έξω και τον Μανώλη Γλέζο  ο οποίος βρέθηκε στην κηδεία του Ε Χότζα και τιμά τον δικτάτορα κατά την κηδεία του ως μόνος εκπρόσωπος από το δυτικό κόσμο δηλαδή από μια χώρα που δεν άνηκε στο Ανατολικό μπλόκ. 

...........

  Απολαύστε τους συντρόφους και σκεφτείτε πως ομοϊδεάτες και απόγονοι τους  κυβέρνησαν, αδέρφια, τα τελευταία 5 χρόνια.  Πούλησαν τα πάντα, έκαναν ζημιές που χρειάζονται χρόνια να διορθωθούν και συνεχίζουν με αυθάδεια να σας κοροϊδεύουν. Άνθρωποι με ψεύτικες αρχές και ιδανικά, χωρίς Θεό που κατάντησαν την Αλβανία μια πελώρια φυλακή και φρενοκομείο τα αποτελέσματα των οποίων φαίνονται ξεκάθαρα σε όλα τα επίπεδα έως σήμερα και που ο καθένας από μας γνωρίζει καλά. Αυτό θέλουν να κάνουν και με την Ελλάδα να την καταντήσουν μια  Κομμουνιστική Αλβανία, ένα αποτυχημένο πείραμα που κατέστρεψε αμέτρητες ζωές. 
Αντισταθείτε στην τρέλα του κομμουνισμού. 
Ετοίμασε Μ.Θ για το Πελασγός Κορυτσάς. 

Η συνωμοτική συνεργασία των ελλήνων κομμουνιστών με την Αλβανία του Ενβέρ Χότζα (1943-1974)

Του Χρ. Γ. Πετρίδη

Σταύρος Γ. ΝΤΑΓΙΟΣ, Νίκος Ζαχαριάδης, Ενβέρ Χότζα: Συνεργασία και μυστικές συμφωνίες του ΚΚΕ με την Αλβανία 1943-1974. Θεσσαλονίκη: Literatus, 2019. σ. 484.

Ο αλβανικός παράγοντας και η ευρύτερη κομουνιστική εμπλοκή της στα ελληνικά πράγματα, ιδίως κατά και μετά την κομμουνιστική ανταρσία (1946-1949), είναι ελάχιστα γνωστός, καθώς, λόγω έλλειψης ιστορικών τεκμηρίων από αρχειακές συλλογές της Ανατολικής Ευρώπης, αγνοήθηκε, ή, στην καλύτερη περίπτωση, υποβαθμίσθηκε από την ιστορική μελέτη. Το βιβλιογραφικό αυτό κενό ήρθε να καλύψει ο διδάκτωρ ιστορίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Σταύρος Γ. ΝΤΑΓΙΟΣ, ο οποίος με τα τρία σπουδαία βιβλία του, βασιζόμενα εξ ολοκλήρου σε πρωτογενές αρχειακό υλικό από ευαίσθητα αρχεία της Ελλάδας, Αλβανίας, πρώην Γιουγκοσλαβίας και Σοβιετικής Ένωσης αναδεικνύει σημαντικές πτυχές: Ελλάδα Αλβανία, 50 χρόνια αμοιβαίας δυσπιστίας: Οι ελληνοαλβανικές σχέσεις και η Ελληνική Μειονότητα της Αλβανίας, 1945-1990. Θεσσαλονίκη: Literatus, 2015. Ο Νίκος Ακριβογιάννης και η δίκη των αεροπόρων. Θεσσαλονίκη: Literatus 2017. Έλληνες πολιτικοί πρόσφυγες στην Αλβανία 1945-1990 Θεσσαλονίκη: Literatus, 2017.

Στο πρόσφατο βιβλίο ο συγγραφέας πραγματεύεται τις συνεργατικές σχέσεις του ΚΚΕ με την Αλβανία, κατά την Κατοχή και έως την πτώση της δικτατορικής εξουσίας των στρατιωτικών (1943-1974). Η συνεργασία αυτή και οι συνωμοτικές συμφωνίες των δύο κομμάτων βασίσθηκαν σε ένα οξύμωρο σχήμα: η συνεργατική σχέση, επαγγελλόμενη ότι βασιζόταν σε αμιγώς ιδεολογικό καθορισμό και αντιπαρερχόμενη τα εμπεδωμένα αλβανικά συμφέροντα -τα οποία δεν συνέπιπταν πάντα και αναγκαστικά με τα ελληνικά- δεδομένου ότι το ΚΚΕ υπερασπιζόταν μόνο τα ιδεολογικά όρια της μαρξιστικής-λενινιστικής ορθοφροσύνης, ενώ το Κομμουνιστικό Κόμμα Αλβανίας ως κόμμα-κράτος υπερασπιζόταν, πρωτίστως, τα εδαφικά όρια της χώρας του, την αυτοτέλεια και την εθνική της κυριαρχία, διαμόρφωνε μία ισορροπία ετεροβαρή και παρήγαγε συνομωσία, επιβουλή και υπονόμευση, ασχήμιες που η ιδεολογική ταύτιση δεν μπορούσε να απαλείψει ή, έστω, να εξισορροπήσει.

Από το βιβλίο συνάγεται αβίαστα το συμπέρασμα ότι η συναινετική και η συνεργατική συνείδηση ελάχιστες φορές υπερέβη την ιδιοτέλεια και τον ωφελιμισμό. Παρότι το Κομμουνιστικό Κόμμα Αλβανίας ιδρύθηκε μετά από 23 χρόνια ζωής του ΚΚΕ, κατάφερε να επιβληθεί και, έως ενός σημείου, να το υποσκελίσει, συμπεριφερόμενο με κατάδηλη έπαρση «ως ένα κόμμα μεγάλο προς ένα μικρό», πλέγμα που δεν δικαιολογείτο ούτε από τα αριθμητικά μεγέθη τους. Οι φρενοβλαβείς αυτές σχέσεις διαμορφώθηκαν υπό συγκεκριμένες συνθήκες, εύθετες για τους αλβανούς κομμουνιστές και αντίξοες για τους έλληνες όμαιμους.

Τα συμφέροντα των ελλήνων κομμουνιστών, όσο ιερά και εάν ήταν, δεν θα υπερίσχυαν ποτέ των προτεραιοτήτων του αλβανικού κράτους, όπως τις είχαν σταθμίσει οι αλβανοί κομμουνιστές. Απεναντίας, η ταύτιση του κομμουνιστικού κέρδους και του ιδεολογικού ιδεώδους με τον ιερό σκοπό του έθνους δεν ήταν πάντα δεδομένη για το ΚΚΕ.

Οι δύο βασικοί πρωταγωνιστές της θυελλώδους φιλίας ήταν ο Νίκος Ζαχαριάδης και ο Ενβέρ Χότζα, πρώτοι γραμματείς των αντίστοιχων κομμάτων, προερχόμενοι από διαφορετικές κομμουνιστικές σχολές: ο Ζαχαριάδης από τη σκληρή σοβιετική, ενώ ο Χότζα από μία ηπιότερη, τη γαλλική. Οι συνωμοτικές σχέσεις των δύο ανδρών βασίσθηκαν στο γεγονός ότι τον Ζαχαριάδη ενδιέφερε ο Χότζα στο βαθμό που θα τον στήριζε στην προσπάθειά του για την κατάκτηση της εξουσίας, ενώ τον Χότζα στη διατήρηση της εξουσίας, έχοντας έναν σίγουρο φίλο στα νότια σύνορά του. Οι συζητήσεις τους για το πολιτικό φρόνημα και την ιδεολογική καθαρότητα υπήρξαν απελπιστικά ελάχιστες και εμφανώς παραπειστικές. Ενώπιον των επιθετικών -και πολλές φορές αντιφατικών- παρορμήσεων και λεονταρισμών του Χότζα κατά της Ελλάδας, ο Ζαχαριάδης τηρούσε ενοχική σιγή, αισθανόμενος σίγουρα αβουλία, ενώ ο Χότζα συνδύαζε μία εμφανή δόση σνομπισμού και κατήφειας προς τους υφιστάμενούς του με ένα πλέγμα κατωτερότητας, έως και δουλείας, προς τους ανωτέρους του. Ο Χότζα εκδήλωνε ένα ύφος γεμάτο υποκριτική ταπεινοφροσύνη και, συγχρόνως, μετά το 1949, υπεροψία απέναντι στον συντετριμμένο Ζαχαριάδη, τον οποίο εγκατέλειψε την πιο κρίσιμη στιγμή: όταν χιλιάδες έλληνες μαχητές του ΔΣΕ κατέφυγαν ρακένδυτοι στην Αλβανία διωκόμενοι, στο έλεος της σταλινικής ελεημοσύνης.

Τα πρώτα κεφάλαια του βιβλίου πραγματεύονται τις σχέσεις του ΚΚΕ με τους αλβανούς κομμουνιστές την περίοδο της Κατοχής και του Εμφυλίου, όταν τίθεντο οι βάσεις της συνεργασίας, ύστερα από εντολές της Κομιντέρν και τη γιουγκοσλαβική κομμουνιστική υπερίσχυση.

Κατά τη διάρκεια του ελληνικού Εμφυλίου, ιδίως μετά την αποστασία του Τίτου (1948) η Αλβανία, ύστερα από πιεστικές προτροπές της Μόσχας, ανέλαβε τον κύριο ρόλο της διοχέτευσης της ανατολικής βοήθειας προς τον αγώνα των ελλήνων στασιαστών και παραχώρησε το έδαφός της στην υπηρεσία του ΔΣΕ. Συγχρόνως, προέκυψαν οι πρώτες διαφωνίες, λόγω του κινδύνου που διέτρεχε η Αλβανία εξ αιτίας της εμπλοκής. Η διακομματική ένταση κλιμακώθηκε και χρειάστηκε η κατευναστική διαιτησία του Στάλιν (Ιανουάριος 1950) στην κατ’ αντιπαράσταση εξέταση Ζαχαριάδη-Χότζα να αμβλυνθεί και να σιγάσει.

Στη συνέχεια, εξετάζονται οι σχέσεις των δύο κομμάτων μετά την κατάλυση της κομμουνιστικής εξέγερσης, το 1949, όταν το ήμισυ της ελληνικής Αριστεράς βρέθηκε εξωθημένο στην Ανατολική Ευρώπη, σε μία υπερορία ανεπιθύμητη, αλλά επιβεβλημένη από μία πολιτική ηγεσία που στερήθηκε την πολιτική ενόραση. Το βασικό στοιχείο της υπερορίας, εκτός από τη σκληρή πάλη της επιβίωσης, ήταν και μία ανόητη εμμονή διαχωρισμού φίλων και εχθρών από την ηγεσία του ιδίου του κόμματος, που διάβρωσε και κατέστρεψε σε μεγάλο βαθμό χιλιάδες ζωές ανθρώπων.

Μετά τη ρήξη στην 6η Πλατιά Ολομέλεια (1956) και τη διάλυση, μερικοί έλληνες πρόσφυγες στράφησαν προς τη Μόσχα, μερικοί προς το Πεκίνο και τα Τίρανα, μερικοί προς το Βελιγράδι, ενώ οι υπόλοιποι βίωσαν στωικά το μαρτύριο της άξενης «σοβιετικής πατρίδας», την περιθωριοποίηση, την αποξένωση και, εν τέλει, τον κοινωνικό εξοβελισμό και την εξορία. Οι φανατικοί οπαδοί του Ζαχαριάδη ζήτησαν πολιτική, ορισμένοι και εδαφική στέγη στην Αλβανία, διωκόμενοι από τη νέα πολιτική ηγεσία του ΚΚΕ, αλλά και τις μυστικές υπηρεσίες των ανατολικών χωρών, αλλά αυτό έφερνε σε αμηχανία την κομματική και κυβερνητική ηγεσία των Τιράνων. Η εικόνα του Ζαχαριάδη, όμως, δεν απέφερε πια οφέλη και οι Αλβανοί επιδίωκαν με περίτεχνα διανοήματα να τον απωθήσουν. Καμιά πολιτική ωφέλεια δεν επέφερε μια τέτοια στενότητα, απεναντίας, θα διατάρασσε τις σχέσεις της Αλβανίας με τις χώρες του ανατολικού συγκροτήματος αλλά και την νεοφυή ηγεσία του ΚΚΕ. Εν τούτοις, το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας συνέχιζε να πρεσβεύει τη νομοτελειακή αναγκαιότητα και τον πολιτικό ευπρεπισμό, αλλά τα πραγματικά κίνητρα της συνέχισης των σχέσεων παρέμεναν οι σκοπιμότητες και ο ωφελιμισμός: οι έλληνες κομμουνιστές, φιλικά προσκείμενοι απέναντι στην Αλβανία, αποτελούσαν μια υπολογίσιμη πηγή πληροφόρησης για τις υπηρεσίες της σχετικά με τον ελληνικό κίνδυνο στα νότια σύνορά της.

Στο τρίτο μέρος εξετάζεται η αντίδραση του ΚΚΕ απέναντι στην εθνική πολιτική της Αλβανίας για το βορειοηπειρωτικό ζήτημα. Το ΚΚΕ, κατά τρόπο απολύτως ακατανόητο αποσιώπησε ή αποδέχθηκε ως ορθή την πολιτική των αλβανών κομμουνιστών για τον βορειοηπειρωτικό ελληνισμό, οι οποίοι αγνοούσαν συστηματικά την εθνολογική και γλωσσική σύσταση και την ιστορική προέλευση του λαού, ενώ προέκριναν την ιδεολογική ορθοδοξία ως την ύψιστη αξία του. Ο ιδεολογικός καθορισμός κάλυπτε την πολιτική χρήση του ΚΚΕ. Το ΚΚΕ παρέμεινε, έως το τέλος, ασυγκίνητο απέναντι στις κοπιώδεις επιζητήσεις των αλβανών κομμουνιστών να αποξενώσουν γλωσσικά και συνειδησιακά τους έλληνες βορειοηπειρώτες, με απώτερο στόχο τη βαθμιαία απεθνικοποίησή τους.

Παραδόξως, το ΚΚΕ δεν τήρησε την ίδια ακραιφνή στάση και για τους μουσουλμάνους Τσάμηδες της Θεσπρωτίας, τους οποίους, έως ενός σημείου, τους αποδέχθηκε ως μόνον θύματα της θηριωδίας του Ζέρβα, ενώ σχεδόν αποσιώπησε αδικαιολόγητα το συνεργατικό τους παρελθόν με τους κατακτητές και το μαζικό τους δοσιλογισμό.

Το ΚΚΕ καταδίκασε τον Νόμο Περί Εμπολέμου με την Αλβανία, τις εθνικές διεκδικήσεις του ελληνικού κράτους εις βάρος της ως ιμπεριαλιστικές βλέψεις που απειλούσαν την ασφάλεια της χώρας και την ειρήνη της ευρύτερης περιοχής. Καταδίκασε τα μεθοριακά επεισόδια ως μονομερή ελληνική παραβίαση, προέβαλε θετικά την αλβανική σοσιαλιστική πραγματικότητα με ερεθιστική πολλές φορές συσκότιση της αλήθειας μέσω του Ριζοσπάστη και των λοιπών μέσων ενημέρωσης που ήλεγχε και αγωνίσθηκε για την αναγνώριση της αλβανικής κυβέρνησης με υπέρμετρο ζήλο.

Τα τελευταία κεφάλαια πραγματεύονται τις σχέσεις της Αλβανίας με τις ομάδες και τις ομαδώσεις που επήλθαν από τη θραύση του ΚΚΕ, μετά το 1956, τα μάταια διλήμματα για τη συνέχιση της αέναης επανάστασης, τις παλινδρομήσεις, τις υποφερτές συνθήκες διαβίωσης και τις επώδυνες χορηγήσεις από την Αλβανία προς ξεχωριστές ομάδες στον βωμό της αδήριτης ανάγκης της κομματικής και βιολογικής επιβίωσης.

Στόχος του βιβλίου είναι η διακόνηση της ιστορικώς τεκμηριωμένης αληθείας των διακομματικών σχέσεων για την οποία η σχετική ελληνική επιστημονική βιβλιογραφία είναι παντελώς ανύπαρκτη, ενώ η κατεστημένη ιστοριογραφία στην Αλβανία κατακλύζεται από εμπεδωμένα μυθεύματα, επηρεασμένα κυρίως από ιδεολογικές σκοπιμότητες, πολιτική ιδιωφέλεια και εμφανή προσωποληψία και χειραγώγηση.

Το βιβλίο έχει διακριτική αρετή τη σχολαστική επιμέλεια και την επιστημονική πληρότητα, υπηρετεί την ιστορική αλήθεια με την αυθεντία της εξαντλητικής έρευνας αξιόπιστων πηγών και τη χρήση πρωτογενούς αρχειακού υλικού. Παρότι, ο συγγραφέας διεισδύει σε ένα περίπλοκο πλαίσιο συνεργασίας και συνομωσιών, καλυπτόμενο από ιδεολογικό και πολιτικό προπέτασμα, το βιβλίο του συνιστά ένα συναρπαστικό ανάγνωσμα· είναι καλογραμμένο με γλωσσική συνωνυμική ευφορία, σημασιολογική ευστοχία και αφηγηματική δεινότητα, με σαφήνεια, ακρίβεια, νηφαλιότητα, επιστημονική παρρησία και διεισδυτική δύναμη για τη συναγωγή ασφαλών συμπερασμάτων για θέματα τα οποία έως τώρα συνιστούσαν ερευνητικό ταμπού για τους ιστορικούς επιστήμονες. Η επιστημονική τεκμηρίωση εμπλουτίζεται με δηκτικές λεπτομέρειες από τη ζωή των πρωταγωνιστών, οι οποίες εργαλειοποιήθηκαν δολίως κατά καιρούς από της ηγεσίες των δύο πολιτικών κομμάτων για τον καθολικό πολιτικό έλεγχο των κομματικών μελών και την πολιτική και βιολογική εξόντωση των αντιπάλων της.

http://www.anixneuseis.gr/

ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ- ΔΣΕ ΚΑΙ Ο ΑΛΒΑΝΟΣ ΣΥΜΜΑΧΟΣ ΕΝΒΕΡ ΧΟΤΖΑ

.

Νίκος Ζαχαριάδης-ΔΣΕ καὶ ὁ ἀλβανὸς σύμμαχος , Ἐνβὲρ Χότζα 

.

……….Στὶς 2 Ἰουλίου 1949, σὲ μία ἄκρως μυστικὴ συνάντηση στὴν Κορυτσᾶ μὲ τὶς εὐλογίες τοῦ Στάλιν, ὁ Ζαχαριάδης συναντᾶ τὸν Ἐνβὲρ Χότζα, μὲ σκοπὸ περαιτέρω ἐνίσχυση σὲ ὁπλισμό, καὶ ἀνοικτὰ σύνορα γιὰ τοὺς ταξικοὺς συντρόφους, ἔτσι ὥστε νὰ ἀνασυνταχθοῦν ἀπέναντι στοὺς Ἕλληνες.

……….Στὴν ἀλβανία ἦταν ἐγκατεστημένος μεγάλος ἀριθμὸς σοβιετικῶν ἀξιωματούχων, ἐνῶ σοβιετικὰ πλοῖα τὴν ἐφοδίαζαν, καί, μέσῳ αὐτῆς τοὺς κομμουνιστὲς στὴν Ἑλλάδα. Ἡ ἀλβανία ἐξακολουθοῦσε νὰ ἀποτελῇ τὴν κύρια βάση ἀνεφοδιασμοῦ τοῦ «Δημοκρατικοῦ Στρατοῦ». Ἡ ἡγεσία τοῦ ΚΚΕ μάλιστα, ζητοῦσε τὴν ἐπαναπροώθηση τῶν Τσάμηδων στὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν ἐπιστράτευσή τους στὸν «Δημοκρατικὸ Στρατό»…

……….Τὸ ὑπόμνημα τῆς ἑλληνικῆς κυβερνήσεως ἀπὸ τὶς άρχὲς Ἀπριλίου 1949 πρὸς τὶς Δυτικὲς Δυνάμεις μὲ τὸ ὁποῖο αἰτιολογοῦσε τὴν ἀνάγκη κοινῆς συμμαχικῆς ναυτικῆς ἀποβάσεως στὴν ἀλβανία μὲ στόχο τὴν ἐξόντωση τῶν βάσεων τῶν κατσαπλιάδων στὸ ἐσωτερικὸ τῆς χώρας, δὲν ἔγινε δεκτό. Ὅταν ἡ 9η Μεραρχία τοῦ Ἐθνικοῦ Στρατοῦ ἀπέκοψε τὴν κύρια πύλη ἐπικοινωνίας τοῦ Γράμμου μὲ τὴν ἀλβανία καὶ πέρασε τὰ σύνορα, ὁ Ζαχαριάδης διέταξε στὶς 28 Αὐγούστου γενικὴ ὑποχώρηση στὴν ἀλβανία ἀπὸ ἄλλη διάβαση.

***

……….Ἡ μὴ εὐνοϊκὴ γιὰ τοὺς κομμουνιστὲς ἔκβαση τοῦ ἀνταρτοπολέμου τὸ 1948, τοὺς δημιούργησε πολλὰ προβλήματα. Κατάλαβαν πὼς ὁ χρόνος πιὰ δούλευε ἐναντίον τους. Οἱ ἐσωτερικὲς διαμάχες γιὰ τὸ ποιὸς φταίει γιὰ τὸ ὅτι ὁ «ΔΣΕ» δὲν κατορθώνει νὰ κερδίσῃ τὸν πόλεμο καὶ οἱ ἀντιζηλίες, ἔφεραν τὴν καθαίρεση τοῦ στρατηγοῦ Μάρκου Βαφειάδη καὶ τὴν ἀνάληψη τῆς ἡγεσίας ἀπὸ τὸν Νῖκο Ζαχαριάδη καὶ στὴν συνέχεια τὸν σχηματισμὸ «ἑ λ λ η ν ο β ο υ λ  – γ α ρ ι κ ῆ ς κυβερνήσεως».

……….Τρεῖς βούλγαροι καταλάμβαναν θέσεις πρώτης γραμμῆς: ὁ Πάσκαλ Μιτρόφσκυ, Πρόεδρος τοῦ ΝΟΦ (τοῦ «Σλαβομακεδονικοῦ Μετώπου Ἐθνικῆς Ἀπελευθερώσεως»),ἀναλάμβανε τὸ Ὑπουργεῖο Ἐπισιτισμοῦ, ὁ Στάβρο Γκότσεφ, τοῦ ΝΟΦ, ὁριζόταν Διευθυντὴς Μειονοτήτων στὸ Ὑπουργεῖο Ἐσωτερικῶν καὶ ὁ Βαββέλη Κότσιεφ γινόταν τακτικὸ μέλος τοῦ Ἀνωτάτου Πολεμικοῦ Συμβουλίου. Φυσικὰ ἡ ὑποστήριξη αὐτὴ δὲν ἦταν χωρὶς ἀνταλλάγματα, διότι ἤδη ἡ 5η Ὁλομέλεια ὑποστήριξε τὴν δημιουργία μιᾶς «ἀνεξάρτητης Μακεδονίας». Αὐτὸ κάθε ἄλλο παρὰ μποροῦσε νὰ ἐξυψώσῃ τὸ Κ.Κ.Ε. στὸ ἐσωτερικὸ τῆς χώρας. Ἀντιθέτως, ἄνοιγε τὰ μάτια καὶ τῶν ἀφελῶν ἀκόμα.

……….Ἀπὸ τὸν Νοέμβριο τοῦ 1948, ὁ Ν. Ζαχαριάδης εἶχε οὐσιαστικὰ παραμερίσει τὸν Βαφειάδη καὶ εἶχε αὐτὸς ἀναλάβει τὴν στρατιωτικὴ ἡγεσία τοῦ ἀντάρτικου. Ἡ διαφορὰ ἀνάμεσα στοὺς δύο κομμουνιστὲς ἦταν πὼς ὁ Ζαχαριάδης πίστευε στὴν νίκη τῶν ἀνταρτῶν μὲ «τακτικὲς» μάχες, ἐνῶ ὁ Βαφειάδης πὼς οἱ δυνατότητες τῶν ἀνταρτῶν ἦταν μόνο ἡ διενέργεια «παρτιζάνικων» ἐπιδρομῶν. Νίκη μὲ «τακτικὸ» ἀνταρτικὸ στρατὸ καὶ κατάληψη τῆς ἐξουσίας μποροῦσε νὰ γίνῃ μόνο μὲ τὴν στρατιωτικὴ ἐνίσχυση τῶν κομμουνιστικῶν χωρῶν.

……….Τὰ πράγματα γιὰ τὸν Ζαχαριάδη δυσκόλεψαν ἀκόμα περισσότερο, ὅταν στὶς 10 Ἰουλίου 1949, ὁ Τίτο ἀνακοίνωσε πὼς κλείνει τὰ ἑλληνογιουγκοσλαβικὰ σύνορα. Ἀφοῦ ὁ Ἐθνικὸς στρατὸς ξεκαθάρισε τὰ ἐδάφη τῆς Πελοποννήσου, τῆς Στερεᾶς Ἑλλάδος καὶ τῆς Θεσσαλίας, σὲ μία ἀμείλικτη καὶ χωρὶς διακοπὴ καταδίωξη οἱ ἐθνικὲς δυνάμεις στράφηκαν ἐναντίον τῶν ὀχυρῶν καταφυγίων τῶν κομμουνιστῶν στὸν Γράμμο καὶ τὸ Βίτσι. Στὶς 4 Ἰουλίου 1949 ξεκαθαρίστηκε τὸ γειτονικὸ Καϊμακτσαλάν, ὅπου βρίσκονταν 1300 ἀντάρτες. Πάνω ἀπὸ 400 ἐξοντώθηκαν, ἐνῶ οἱ ὑπόλοιποι κατέφυγαν στὴν Γιουγκοσλαυία ὅπου καὶ ἀφοπλίστηκαν.

……….Ἀπὸ τὶς 2 ὥς τὶς 30 Αὐγούστου 1949, ἐφαρμόσθηκε τὸ σχέδιο «Πυρσός» σὲ τρεῖς φάσεις. Ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ σχεδίου ἀνατέθηκε στὴν Α΄Στρατιὰ ὑπὸ τὸν ἀντιστράτηγο Κ. Βεντήρη. (Α΄Σῶμα: Τσακαλῶτος, Β΄Σῶμα: Μανιδάκης, Γ΄Σῶμα: Γρηγορόπουλος), μὲ πλήρη ἐξοπλισμὸ καὶ ἀεροπορικὴ κάλυψη. Οἱ κομμουνιστὲς στὸν Γράμμο καὶ στὸ Βίτσι εἶχαν πάνω ἀπὸ 12 χιλιάδες ἄντρες, ἐνῶ κοντὰ (μέσα στὰ ἀλβανικὰ σύνορα) ὑπῆρχαν ἐφεδρεῖες ἀπὸ 2.500 θεραπευμένους τραυματίες. Εἶχαν στὴν διάθεσή τους σύγχρονο ὁπλισμὸ ἀπὸ ὅλμους καὶ ἀντιαρματικὰ (Α/Α) καὶ ἀντιαρματικὰ (Α/Τ) πυροβόλα. Μὲ τὸ μέρος τῶν ἀνταρτῶν πολέμησε κι ἕνας λόχος ἀλβανῶν (βρέθηκαν 20 νεκροὶ ἀλβανοὶ στρατιῶτες).

……….Τὸ πολεμικὸ συμβούλιο τοῦ «Δ.Σ.Ε.» ἀσφαλισμένο στὴν ἀλβανία, μολονότι ἔβλεπε τὴν τρομερὴ θύελλα νὰ ξεσπάῃ, ἀπαιτοῦσε ἀπὸ τοὺς ἀντάρτες του «ἅμυνα ἐπὶ τόπου, χωρὶς τὴν παραμικρὴ ἰδέα ἐγκαταλείψεως θέσεως». Πίστευαν, ὅπως γράφει καὶ ὁ Ἐνβὲρ Χότζα στὰ ἀπομνημονεύματά του, ὅτι «ὁ ἐχθρὸς δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ μεταφέρῃ τοὺς βαριοὺς ὁπλισμούς του ἀπ’ αὐτὴ τὴν ζώνη, καὶ ἡ νίκη θὰ μᾶς ἀνήκει».

……….Μὲ τὶς ἐπιχειρήσεις τοῦ Αὐγούστου τοῦ 1949, ὁ πόλεμος οὐσιαστικὰ εἶχε λήξει μὲ τὴν πλήρη ἧττα τῶν κομμουνιστῶν. Ἡ ἑκατόμβη κι ἀπὸ τὰ δύο μέρη ἦταν μεγάλη.

……….Ὅσοι κομμουνιστὲς ἐπέζησαν (περίπου 16.000), 8.000 κατέφυγαν στὴν ἀλβανία, 5000 στὴν Γιουγκοσλαυία καὶ 3000 στὴν βουργαρία. Ὁ Ζαχαριάδης ἀργότερα ἰσχυρίσθηκε ὅτι οἱ μόνοι ποὺ τοὺς δέχθηκαν ἦταν οἱ ἀλβανοί, ἐνῶ οἱ Γιουγκοσλαύοι ὄχι μόνο δὲν τοὺς ἐπέτρεψαν νὰ περάσουν, ἀλλὰ τοὺς κτυπούσαν πισώπλατα.

……….Ὁ Ζαχαριάδης θὰ πλήρωνε ἐπὶ τόπου τὴν προδοσία καὶ τὸ ἔγκλημα κατὰ τῆς Ἑλλάδος ἐὰν ἔλειπε ἀπὸ τὸ ἐπίσημο Κράτος ἡ ἀντίληψη ὄτι ἔπρεπε νὰ σεβασθοῦν ξένα ἐδάφη.

……….Σύμφωνα μὲ τὰ γραφόμενα τοῦ Ἀντιστρατήγου Πετζόπουλου: «….ποιὰ ἐδάφη ἐπρόκειτο νὰ καταπατήσουμε καὶ ποιὰ σύνορα νὰ παραβιάσουμε; Έπρόκειτο νὰ κινηθοῦμε ἐπὶ ἐδάφους Ἑλληνικοῦ, τῆς σκλαβωμένης Βορείου Ἠπείρου. Δὲν τὰ περάσαμε ὅμως τὰ «σύνορα» αὐτά, γιὰ νὰ μὴν θιγοῦν συμφέροντα μεγάλων Συμμάχων μὲ τοὺς ὁποίους πάντοτε θὰ εἴμαστε μαζί μόνο στὸν πόλεμο. Τὰ πέρασε ὅμως ὁ Ζαχαριάδης γιὰ νὰ μολύνῃ τοὺς τάφους τῶν νεκρῶν μας. Καὶ αὐτὴν τὴν φορὰ ἡ Ἑλλὰς χάρις στὰ «σύνορα», πρόσθετε στὶς ἑκατόμβες τῶν θυσιῶν της καὶ νέες.

……….37 νεκροὶ ἀξιωματικοί καὶ 350 τραυματίες, 342 νεκροὶ στρατιῶτες καὶ 2628 τραυματίες, εἶναι τὸ τίμημα ἐξαγορᾶς τῆς νίκης κατὰ τῶν κομμουνιστῶν στὸ Βίτσι καὶ τὸν Γράμμο τὸ 1949. Μὲ τὰ κόκκαλα τῶν ἡρώων καὶ τὸ αἷμα τους, ἀνέτειλε ἡ 29 Αὐγούστου 1949».

Εἰς μνήμην λοχαγοῦ Ἠλιόπουλου

Η παραδοχή τού Χαρίλαου Φλωράκη γιά την προδοσία τής Αριστεράς στο Μακεδονικό.

***

Πηγές:

1. Τὸ βιβλίο «1946-1949-Τὰ χρόνια τῆς κρίσης (Β΄)» Νίκου Ροδίτσα

2. Τὸ βιβλίο «1941-1950 -Τραγικὴ πορεία» Ἀντιστρατήγου Θ. ΠΕΤΖΟΠΟΥΛΟΥ

Ἐπιμέλεια κειμένου καὶ είκόνας:  Ἑλληνικὸ Ἡμερολόγιο

Copyright (©) «Ἑλληνικὸ Ἡμερολόγιο»

Η κομμουνιστική προδοσία της Βορείου Ηπείρου

Δικαστική έρευνα για το «μαύρο» χρήμα του "φιλοαλβανο" Θ.Πάγκαλου

SManalysis

  
Δικαστική έρευνα βρίσκεται σε εξέλιξη  για να διαπιστωθεί η προέλευση των παράνομων εσόδων και το ξέπλυμα «μαύρου» χρήματος για τον πρώην υπουργό και πρώην κορυφαίο στέλεχος των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ Θ.Πάγκαλο μετά την παραδοχή του ιδίου ότι έχει εισπράξει «μαύρο» χρήμα .

Η έρευνα ξεκίνησε μετά από σχετικό ερώτημα που απηύθυνε στον Άρειο Πάγο ο βουλευτής Αχαΐας και πρόεδρος του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος Ν.Νικολοπουλος ο οποίος ήδη κλήθηκε να καταθέσει στο δικαστή που διεξάγει την σχετική έρευνα.

Να σημειώσουμε ότι ο Θ.Πάγκαλος συμμετείχε στα χρυσοφόρα, για όλο το ΠΑΣΟΚ, ΚΥΣΕΑ που αποφάσισαν τις μεγάλες προμήθειες αμυντικού υλικού ως ΥΠΕΞ το 1998 όπως η προμήθεια των υποβρυχίων Τype 214, των α/α Crotale κ.λ.π


Ακολουθεί η ερώτηση του Ν.Νικολόπουλου.

Προς:
Τη Βουλή των Ελλήνων
Δ/νση Κοινοβουλευτικού Ελέγχου
Τμήμα Ερωτήσεων
Κοιν.:
Βουλευτή κ. Ν. Νικολόπουλο
(δια της αρμόδιας Υπηρεσίας
της Βουλής των Ελλήνων)

Ο πρόεδρος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος και ανεξάρτητος βουλευτής, με ερώτησή του προς του Υπουργό Οικονομικών έφερε στο προσκήνιο τις προκλητικές δηλώσεις του κ. Θεόδωρου Πάγκαλου για χορηγίες μαύρου χρήματος σε κόμματα και πολιτικούς καλώντας τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης και τον Υπουργό Οικονομικών που έχουν την ευθύνη των Τραπεζών «να μας γνωρίσουν τι ακριβώς θα πράξουν ως εκπρόσωποι του Δημοσίου στη Γενική Συν/ση και στη Διοίκηση των δανειστριών Τραπεζών, ποια θέση διατύπωσαν και αν αυτή κατεγράφη από τα μέλη που η Κυβέρνηση πρότεινε και επέβαλε και τέλος αν έχει σχηματισθεί δικογραφία κατά του κ. Πάγκαλου»!

Ο κος Νικολόπουλος υπενθυμίζει ότι «σαν κεραυνός εν αιθρία πριν από αρκετά χρόνια είχε πέσει στο ΠΑΣΟΚ η είδηση της συγκλονιστικής ομολογίας του παλαιού κεντρικού στελέχους του κόμματος Σπύρου Αυγερινού ότι ο Θεόδωρος Τσουκάτος πήρε από τη Siemens 1.000.000 γερμανικά μάρκα το 1999, που κατέληξαν στα ταμεία του ΠΑΣΟΚ! Όπως ήταν φυσικό την έκπληξη ακολούθησε πλήρη αφωνία όλων των μεγαλοστελεχών της εποχής, μέχρι προσφάτως που ο  Θόδωρος Πάγκαλος, δοκιμάζοντας την υπομονή του κόσμου και περιπαίζοντας το περί δικαίου αίσθημα, ισχυρίστηκε προκλητικά ότι το να «παίρνεις μαύρα χρήματα και να τα δίνεις στο κόμμα δεν είναι αδίκημα»!!

Και καταλήγει λέγοντας:

«Όμως επειδή οι  βαριά φορολογούμενοι Έλληνες πολίτες πρέπει να μάθουν την ροή και την διαδρομή του μαύρου χρήματος προς το ΠΑΣΟΚ  μιας και αναπάντητα παραμένουν μέχρι σήμερα τα σχετικά ερωτήματα  με το αν πληρώνονται οι δόσεις για τα δάνεια του κόμματος ύψους 200.000.000, - το οποίο κόμμα, πλέον  «πολιτεύεται» με το «καθαρό» ΑΦΜ της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και πιθανόν μέσα στο επόμενο διάστημα με νέο ΑΦΜ του «Κινήματος Αλλαγής»  ή όπως αλλιώς ονομαστεί -  ο πρόεδρος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος και ανεξάρτητος βουλευτής Νίκος Νικολόπουλος, με ερώτησή του προς του Υπουργό Οικονομικών έφερε στο προσκήνιο τις προκλητικές δηλώσεις του κ. Θεόδωρου Πάγκαλου για χορηγίες μαύρου χρήματος σε κόμματα και πολιτικούς,  καλώντας τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης και τον Υπουργό Οικονομικών που έχουν την ευθύνη των Τραπεζών να μας γνωρίσουν τι ακριβώς θα πράξουν ως εκπρόσωποι του Δημοσίου στη Γενική Συν/ση και στη Διοίκηση των δανειστριών Τραπεζών, ποια θέση διατύπωσαν και αν αυτή κατεγράφη από τα μέλη που η Κυβέρνηση πρότεινε και επέβαλε και τέλος αν έχει σχηματισθεί δικογραφία κατά του κ. Πάγκαλου»!



ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ
ΔΙΑΦΑΝΕΙΑΣ ΚΑΙ
ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ
ΑΥΤΟΤΕΛΕΣ ΤΜΗΜΑ
ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ
Τηλ. επικ.: 210 7767 023
Αθήνα, 19 - 04 - 2018
Αρ. Πρωτ.: 135, 235
Προς:
Τη Βουλή των Ελλήνων
Δ/νση Κοινοβουλευτικού Ελέγχου
Τμήμα Ερωτήσεων
Κοιν.:
Βουλευτή κ. Ν. Νικολόπουλο
(δια της αρμόδιας Υπηρεσίας
της Βουλής των Ελλήνων)
Ερωτήσεις: 3942/28-02-2018 & 4920/02-04-2018
Σε απάντηση των υπ’ αριθ. 3942/28-02-2018 & 4920/02-04-2018 Ερωτήσεων του Βουλευτή κ. Ν. Νικολόπουλου, με θέμα: «O Πάγκαλος ομολόγησε κακουργηματική πράξη, ήτοι ότι αυτός και οι δικοί του έπαιρναν μαύρα χρήματα για το ΠΑΣΟΚ και η εισαγγελία του Αρείου Πάγου μένει άπραγη;», σας γνωρίζουμε κατά λόγο αρμοδιότητας ότι, όπως μας ενημέρωσε η Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών, δεν εκκρεμεί στην ως άνω υπηρεσία δικογραφία σχετική με το αναφερόμενο στην εν λόγω Ερώτηση θέμα. Ωστόσο σας ενημερώνουμε ότι με το υπ’ αριθμ. 472/19-04-2018 έγγραφό μας αποστείλαμε τις ως άνω Ερωτήσεις στην Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου προκειμένου να κρίνει εάν συντρέχουν λόγοι ενασχολήσεώς της.

Epanstaiki Organosi “17 Noemvri”: Terror në Greqi.

Ka qenë organizata subversive e së majtës ekstreme më misterioze e Europës në shekullin e kaluar. Një grup terrorist që ka vepruar në Greqi për 27 vite me radhë, pa u zbuluar kurrë.

Më 14 nëntor 1973 mijëra studentë grekë nisën një protestë kundër juntës ushtarake që qeveriste vendin qysh nga 1967. Pushtuan Universitetin Kombëtar Teknik të Athinës (Politeknikun) dhe transmetuan mesazhe rezistence kundër junës fashiste nëpëmrjet radiostacionit që kishin ngritur. Brenda një kohe të shkurtër mijëta njerëz u mblodhën rreth Politeknikut. Më 17 nëntor 1973 junta ushtarake urdhëron që t’i jepet fund revoltës. Mëngjesin e 17 nëntorit shpallet gjendja e jashtëzakonshme dhe shtetrrethimi. Një tank thyen dyert e universitetit dhe ushtria nis një operacion të dhunshëm ushtarak. Vriten 24 civilë, midis të cilëve një fëmijë 5 vjeçar. Sapo bie diktatura, një grup djemsh të së majtës ekstreme vendosin të kalojnë në luftë të armatosur, duke u quajtur, në kujtim të asaj dite, “Organizata Revolucionare “17 Nëntori” (17N)”, në  greqisht Epanastaiki Organosi ‘17 noemvri’. Diktatura ka mbaruar, por militantët e organizatës së armatosur e konsiderojnë sistemin e ri politik të korruptuar nga ndërhyrja amerikane dhe të diskredituar për shkak të ngjarjes së Qipros (në vitin 1974, pas një grushti shteti të dështuar të drejtuar nga Athina, qeveria turke ka pushtuar 48% të ishullit fqinj të Qipros).

Partitë komuniste luftarake aktive në vitet ’70 dhe ‘80 të shekullit të XX-të e kanë nxjerrë frymëzimin e tyre nga marksizëm – leninizmi, duke parë si ideologji monopolizuese dhe instrument të luftës kundër neofashizmit, në nivel të brendshëm, dhe kundër imperializmit, sidomos atij amerikan në nivel ndërkombëtar. Këto “parti të armatosura” formohen në vijim të konvertimit të partive të ndryshme komuniste ortodokse kombëtare në socialdemokraci. Megjithëse të bindura se janë pjesë përbërëse e internacionalizmit proletar, veprimtaria e partive komuniste luftarake europiane është zhvilluar thelbësisht në brendësi të shteteve të veçanta në rrugë autonome, me disa forma mbështetjeje reciproke dhe aksione të përbashkëta. Respektivisht “kolegëve” të së djathtës ekstreme, partitë komuniste lfutarake përdorin aksionin e drejtpërdrejtë e të shënjestruar, me vrasje politike dhe atentate selektive. Terrorizmi nuk është gjë tjetër veçse «prepotenca e fakteve për t’ia hequr autonominë politikës, nëpërmjet strukturave dhe modaliteteve klandestine, me përdorimin e qëllimshëm dhe sistematik të mjeteve që gjenerojnë terror në një popullsi të caktuar, në mënyrë që t’ia ndryshojnë thellësisht sistemin politiko – kulturor, t’i ndryshojnë në kuptimin devolutiv programe dhe pozicione, t’i kompromentojnë thellësisht identitetin tradicional të saj, duke e dobësuar, si me akte, ashtu edhe me kërcënime, që të mund ta dominojnë apo plazmojnë më mirë».

Në linjë me këtë përkufizim, Organizata Revolucionare “17 Nëntori”, nëpërmjet aksioneve të armatosura të saj, është bindur ta thyejë rezistencën psikologjike të shtetit për t’i asgjësuar kapacitetin akiv apo reaktiv, duke mbjellë frikën në radhët e tij. Ashtu si partitë e tjera komuniste luftarake të së njëjtës periudhë, Organizata Revolucionare “17 Nëntori”, duke përdorur valën e ndjenjës antiamerikane që lind nga bindja e përhapur e mbështetjes ushtarake dhe politike amerikane ndaj juntës së Kolonelëve, ka realizuar një fushatë ushtarake antimperialiste, duke goditur edhe shtetin grek, bankat dhe bizneset helene, objektivat jo vetëm amerikane, por edhe britanike e turke. E gjithë lufta e armatosur e lëvizjes ka qenë nën shenjën e spontanizmit dhe të indipendentizmit, duke refuzuar që të vendosë raporte me grupet e tjera të armatosura greke.

Prova e zjarrit e lëvizjes ndodh më 23 dhjetor 1975: në Psihiko, atëhere rrethinë e Athinës, tri njerëz qëllojnë ndaj Richard Ëelch, diplomat amerikan dhe shefi i stacionit grek të CIA-s teksa po kthehej nga një festë. Vrasja e dytë është ajo e oficerit të policisë Evangelos Mallios, i konsideruar si torturues i regjimit të Kolonelëve, i vrarë në Palaio Faliro (komunë e ndodhur në jug të Athinës) më 14 dhjetor 1976. Në vite pasojnë prita të tjera vdekjeprurëse ndaj: Pantelis Petrou, Nëndrejtor i Skuadrës Antiterroriste, dhe shoferit të tij Sotiris Stamoulis, të vrarë në Pangrati më 16 janar 1980; Georges Tsantes, kapiten fregate amerikane, i vrarë bashkë me shoferin e tij më 15 nëntor 1983; Apogevmatini Nikos Momferatos, botues i gazetës së djathtë “Apogevmatini”, i vrarë në qendër të Kolonaki bashkë me shoferin e tij Panayiotis Roussetis më 21 shkurt 1985; Nikolaos Georgakopoulos, officer policie, i plagosur për vdekje nga një bombë që godet një autobus të skuadrës antiterroriste më 26 nëntor 1985; Dimitris Angelopoulos dhe Alexandros Athanasiadis – Bodosakis, të dy industrialistë, të vrarë respektivisht më 8 prill 1986 dhe më 1 mars 1988 në Filothei; William Nordeen, atashe ushtarak amerikan, i goditur më 28 qershor 1988; Costantino Androulidakis, Prokuror i Përgjithshëm i Athinës, i plagosur më 10 janar 1989 dhe ka ndërruar jetë një muaj më vonë; Pavlos Bakoyiannis, deputet konservator, i goditur më 26 shtator 1989; Ronald Steëart, marshall i ushtrisë amerikane, i vrarë më 13 mars 1991 nga një bombë e telekomanduar në Ano Glyfada, në juglindje të Athinës; Yiannis Varis, officer policie, i vdekur si pasojë e një sulmi me bomba kundër autobusit të skuadrës antiterroriste të realizuar më 2 nëntor 1991 në lagjen athinase Exarchia; Michalis Vranopoulos, ish Guvernator i Bankës Kombëtare të Greqisë, i goditur në Kolonaki më 24 janar 1994; Omer Spahioglou, diplomat turk, u vrarë më 4 korrik 1994; Costas Peratikos, armator i njohur grek, i vrarë në Pire më 28 mars 1997; Stephen Saunders, rreshter britanik, i vrarë në rrugën Kifissias të Athinës më 8 qershor 2000.

Me vrasjet politike, 17N alternon edhe plagosje (Robert Chant, oficer i Joint United States Military Aid Group në Greqi, më 3 prill 1984; Zacharias Kapsalakis, mjek i famshëm grek, më 4 shkurt 1987; George Karos, officer amerikan, më 21 janar 1988; Giorgos Petsos, Ministër i Rendit Publik, më 8 maj 1989; Vardis Vardinoyiannis, biznesmen i rëndësishëm, më 20 nëntor 1990; Eleftherios Papadimitriou, deputet i Partisë Ne Demokratia, më 21 dhjetor 1992);  vjedhje armësh zjarri (më 14 gusht 1988 në stacionin e policisë në Vyronas), raketash (nga kampi ushtarak i Sykouri më 25 dhjetor 1989), bazukash (nga Muzeumi i Luftës më 3 shkurt 1990), sulme raketore dhe atentate jo vdekjeprurës kundër zyrave të tatimeve (5 tetor 1986); autobusë ushtarakë amerikanë (24 prill 1987, 10 gusht 1987), kundër automjeteve diplomatike turke (23 mars 1988); lëshim bombash ndaj vilave të shtrenjta (në Kolonaki, Halandri dhe Vrilissia më 22 shkurt 1989; në Metz më 24 jnar 1991); lagjeve qytetare (si 23 sulmet e njëkohëshme në Ekali në veri të Athinës); zyrave të industrive dhe përfaqësive të huaja (si ato të Procter and Gamble, e goditur nga një raketë më 10 qershor 1990; të Siemens në Maroussi më 8 maj 1991; të Lowenbrau në Atalanti më 31 maj 1991; të Biohalko në Nea Filothei më 8 dhjetor 1991; në shoëroom Miele në Psychico më 21 prill 1994; të IBM në Athinë më 18 maj 1994; të shoëroom të General Motors në Kifissias Avenue të Athinës më 19 shkurt 1998, të Chrysler në Katehaki Avenue dhe të Opel në Mesogeion Avenue më 12 maj 1998); zyrave të Komunitetit Europian (në rrugën Vasilissis Sofias, në qendër të Athinës, më 16 dhjetor 1990); bankave të huaja (American Express, në rrugën qendrore athinase Panepistimou më 28 janar 1991 dhe tri bankave të tjera në Pire më 5 maj 1999); zyrave të kompanive petrolifere (zyrat e BP, në Kifissias Avenue të Athinës më 29 janar 1991); autobusëve turistikë (si atë 5 të dëmtuar nga bombat që shpërthejnë në lagjet athinase Galatsi dhe Ano Kypseli më 10 mars 1991); hoteleve luksoze (si “Pendelikon” në Kifissia, i goditur nga një raketë më 31 mars 1991); anijeve (më 27 prill 1991 një bombë shpërthen në rimorkiatorin “Karapiperis” në Portin e Perama, ndërsa shmanget një sulm ndaj aeroplanmbajtëses britanike “Ark Royal” në Pire më 11 prill 1994); kompanive greke (selisë së Public Poëer Corporation, kompania e madhe elektrike greke, në Aghioi Anargyroi më 2 maj 1991); industrive (fabrikës Halyps Cement në Aspropyrgos e goditur me raketa më 16 maj 1991); automjeteve institucionale e diplomatike (si atij të diplomatit turk Deniz Bulukbasi më 16 korrik 1991; të Ministrit të Financave Ioannis Palaiokrassas më 14 korrik 1992; zyrave të taksave (në Nea Philadelphia, më 31 nëntor 1992; në Maroussi, më 4 dhjetor 1992; në Moschato, më 29 nëntor 1993; në Haidari, më 23 shkurt 1993; në Peristeri, më 3 mars 1993; në Kaminia, më 9 mars 1993; në Petroupolis, më 3 nëntor 1993); kompanive të sigurimit greke dhe të huaja (Aliko dhe Nationale Nederlanden, më 11 prill 1994); studiove televizive (Mega në Paeania, më 15 mars 1995); ambasadave dhe zyrave diplomatike (asaj amerikane më 15 shkurt 1996 dhe banesës private të ambasadorit gjerman në Halandri më 17 maj 1999); bizneseve tregëtare (McDonalds e periferisë veriore të Halandri dhe të Vrilissia, më 3 shkurt 1998); selive të partive (si asaj të Lëvizjes Socialiste Pan Helenike në Harilaou Trikoupi Street në qendër të Athinës, e goditur nga një raketë më 1 prill 1999). Të gjitha plagosjet dhe vrasjet me armë zjarri të 17N mbajnë firmën e 2 pistoletave gjysmëautomatike Broëning M1911 kalibër 45. Në 27 vjet, Organizata Revolucionare “17 Nëntori” kryen 2500 krime, me 23 vrasje. Gjatë gjithë këtyre viteve policia greke nuk ka arritur kurrë të gjejë qoftë edhe një gjurmë të vetme për zbulimin e fajtorëve.

Ylli i “17 Nëntorit” fillon të perëndojë më 29 korrik 2002. Atë ditë, si pasojë e një antentati ku mbetet i plagosur nga shpërthimi i një bombe që synonte të vinte në Piren për të goditur kompaninë e trageteve “Minoan Flying Dolphins”, arrestohet anëtari i parë i dyshuar i organizatës: quhet Savvas Xiros dhe është piktor ikonash. Pas 27 vitesh hetime, policia greke ka më së fundi një element për ta ndaluar “luftën” e Lëvizjes 17 Nëntori. Tek i plagosuri gjendet një pistoletë gjysmëautomatike M1911 kalibër 45, që sipas ekspertizës balistike, është e lidhur me aksionet ushtarake të 17N. Në lagjen athinase Patissia policia zbulon bazën e organizatës. Brenda saj janë gjetur flamuri i kuq me yll, me brenda siglën 17N, armë, një numër i madh predhash antitank të vjedhur në kampi ushtarak i Sykouri më 25 dhjetor 1989, 2 bazukat e marra nga Muzeumi i Luftës më 3 shkurt 1990, pistoleta dhe automatikë, postera të ndryshme kompjuteri dhe printeri të përdorur në vitet e fundit për posterat e rivendikimit. I vënë me shpatulla pas muri, Savvas pranon se i përket 17N dhe nis të bashkëpunojë. Mbi bazën e rrëfimit të Savvas arrestohen 6 persona të akuzuar se janë pjesë e 17N, midis tyre dy vëllezërit e tij, Vasilis (pseudonimi Panais) e Christodoulos (pseudonimi Manolis) dhe Thomas Serifis (pseudonimi Stathis), personazh i njohur për aktivitetin e tij si sindikalist baze në kompaninë e transporteve komunale të Athinës.

Savvas tregon një farë Michalis që banon në ishullin Patmos si kreun e organizatës. Në Patmosin e largët, në një shtëpi ngjyrë të kuqe, e vetmja midis shumë të bardhave që shënojnë bregun e ishullit, banon një farë Michalis Economou. Nuk është emri i tij i vërtetë, në të vërtetë quhet Alexandros Giotopoulos, një profesor matematike që nuk ngjall dyshime, djali i Dimitris, ish drejtues i “Arkivit të Marksizmit”, një grup opozitar i majtë grek dhe për një periudhë të shkurtër “Numri 2” i Internacionales së IV-ët. duke studiuar në Paris, Alexandros mbeti shumë i influencuar nga “Maji francez” (tërësia e lëvizjeve të revoltës franceze të maj – qershorit 1968, të karakterizuara nga një revolt e gjerë spontane e drejtuar kundër kapitalizmit, imperializmit dhe kundër pushtetit golist), duke aderuar në grupe studentore që i kundërviheshin diktaturës së Kolonelëve. Për këtë edhe u arrestua nga policia franceze dhe u dënua në mungesë në Greqi për aktivitete subversive. Më 1974, viti i rivendosjes së demokracisë në Greqi, gjurmët e tij humbasin. Policia greke e rigjen më 17 korrik të 2002 në Patmos. E arrestojnë me një operacion imponent të forcave speciale helene, të lëshuar me helicopter mbi shtëpinë e tij. Më 5 shtator të po atij viti, një farë Dimitris Koufodinas, zyrtarisht bletërritës, dorëzohet tek autoritetet duke pranuar përgjegjësi të plotë politike si militant i 17N, duke u vetëdeklaruar i burgosur politik. Është kreu i operacioneve ushtarake të grupit dhe pseudonimi i tij është Loukas.

Procesi kundër terroristëve të dyshuar nis në Athinë më 3 mars 2003. Në bangon e të akuzuarve 19 persona, të gjithë grekë. Është një proces shumë i veçantë, pasi kryhet nga nhë gjykatë speciale me dyell të mbyllura pa praninë e telekamerave. Avokatët mbrojtës e të akuzuarve dhe shoqata të ndryshme ndërkombëtare, midis të cilave “Amnesty International” dhe “Ligue Française pour la Défense des Droits de l’Homme et du Citoyen” denoncojnë karakterin tejet të parregullt të procesit. Gjatë procesit sqarohet se 17N ka qenë një organizatë e armatosur me një strukturë vertikale, me celula të vogla aktive ushtarakisht dhe se “vendimet ushtarake” qenë marrë nga i gjithë grupi. Gjatë seancave, militantët e organizatës kanë shpjeguar motivet e luftës së tyre, që mund të inkuadrohet në një të ashtuquajtur “rezistencë të Botës së Tretë”.

Nëpërmjet aksioneve të armatosura kanë dashur të denoncojnë systemin e padrejtë kapitalist ekonomiko – social grek dhe systemin e tij të pushtetit, duke i quajtur “persekutore” mekanizmat e shtetit. Ky i fundit, akuzojnë militantët, duke favorizuar monopolet, ka kontribuar në formimin e një borgjezie servile ndaj fuqive imperialiste, i paaftë që t’i rezistojë konkurrencës së kapitalit të huaj. Shtetet e Bashkuara të Amerikës kanë përfituar nga dobësia e shtetit grek dhe servilizmi i qeveritarëve të tij. Për sa i përket çështjes së Qipros, konsiderojnë imperialiste politikat e qeverisë turke dhe nënshtruese ato të qeverisë greke. Në këtë optikë janë goditur qeveria dhe forcat e armatosura greke, të konsideruara shërbëtorë të kapitalizmit botëror, më pas përfaqësuesit e Shteteve të Bashkuara në Greqi, të konsideruar përfaqësues të imperializmit, bazat e NATO-s (si në Greqi, ashtu edhe në Turqi), diplomatët turq, bankat dhe, për të përfunduar, me lindjen e Komunitetit Europian, edhe strukturat e tij në Greqi. Në shumë raste, 17N ka vepruar me shpirt hakmarrës, duke goditur persona të përfshirë në skandale ekonomike dhe politike, duke i nëshkuar në emër të popullit.

Vendimi vjen më 17 dhjetor të po atij viti: 15 dënime në një total prej 19 të akuzuarisht. Alexandros Giotopoulos me burgim të përjetshëm, Dimitris Koufodinas me 13 vjet, Christodoulos Xiros me 10 vjet, Savvas Xiros me 6 vjet, Vassilis Tzortzatos me 4 vjet, Iraklis Kostaris (një agjent imobiliar me pseudonimin Haris) një dënim të vetëm me burgim të përjetshëm. Vendime të ulëta u dhanë ndaj 5 prej tyre, kurse 4 u liruan për mungesë provash. Të gjithë të akuzuarit e dënuar kanë bërë rekurs, ndërsa më 17 shtator 2004 kanë filluar një grevë urie për të protestuar ndaj kushteve jashtëzakonisht të egra të burgimit, duke thënë se “demokraci borgjeze ka dashur të hakmerret duke na mbyllur në një burg brenda burgut”. Më 3 maj 2007 dënimet janë konfirmuar të gjitha. Gazetarë dhe vëzhgues kanë vënë në dyshim konsistencën e vërtetë të grupit. Shumë prej militantëve të dënuar qenë shumë të rinj sa për të marrë pjesë në vrasjet e realizuara në vitet e para të organizatës. Pra, kush qenë luftëtarët e “parë” të 17N? Veç të tjerash, personalitetet e tyre qenë me profil të ulët, duke qenë piktorë të thjeshtë ikonash, këngëtarë, kovaçë, zdrukthtarë, bujq dhe shoferë. Domethënë, si kanë mundur të arrijnë në informacione delikate lidhur me spostimet e viktimave, mbi aktivitetin e tyre politiko – ushtarak dhe informacione të tjera me vlerë të madhe? Me vendimet mbyllet edhe historia e “17 Nëntorit”, organizatës revolucionare më të pakapshme të historisë subversive europiane. Për 27 vite me radhë, policia dhe shërbimet sekrete greke kanë lëvizur në errësirë dhe vetëm një gabim taktik nga ana e një militant u ka mundësuar atyre që ta zbulojnë organizatën.

Të gjithë anëtarët e 17N kanë deklaruar publikisht se “përvoja e grupit” ka mbaruar, por njëri prej tyre ka vendosur të vazhdojë. Në fakt, në prillin e 2004, Christodoulos Xiros arratiset gjatë një lejeje për të asituar babain e tij, duke deklaruar në një video se do ta “rimarrë armën në dorë” për ta nisur sërish luftën e tij kundër sistemit. I arrestuar sërish në janarin e 2015, militant i papenduar i ndonjëherë i 17N po përgatiste një atentat ndaj burgit Korydallos. Çerdhja e tij ishte një bunker i hatashëm, i përgatitur për një luftë të re. Christodoulos i ka deklaruar prokurorit që po e merrte në pyetje: «Vendi ynë është nën pushtimm të huaj, nga Trojka tek Merkel, dhe mendoj se është detyra ime që të rezistoj. Këto mekanizma, që mbështesin forcat pushtuese dhe bashkëpunëtorët e tyre vendas, nuk kanë autoritetin që të më kërkojnë ndonjë gjë. Në fakt, si pjesë e mekanizmit, ju jeni ata që duhet të kërkoni fale përpara popullit dhe përpara historisë. Revolucioni do të vazhdojë, pavarësisht pengesës me të cilën ndeshet, pasi është një nevojë sociale». Për shokët e tij të 17N përvoja revolucionare ka mbaruar; për Christodoulos me sa duket jo!… Lufta për të nuk mund të mbarojë.

Përgatiti:

ARMIN TIRANA / bota.al

http://www.bota.al

Όταν ο αριστερός φασίστας Πολάκης επιτέθηκε σε ομιλία του Σεβαστιανού για την Βόρειο Ήπειρο

Ήταν Απρίλιος του 1989, όταν η Αλβανία στέναζε από την "κομμουνιστική δικτατορία του λαού" και....

οι Βορειοηπειρώτες και Αλβανοί έψαχναν τρόπο να διαφύγουν από τον "κομμουνιστικό παράδεισο".

Ο Μητροπολίτης Κονίτσης Σεβαστιανός, φτάνει στην Αθήνα, όπου πρόκειται να εκφωνήσει λόγο στο Αμφιθέατρο της Ιατρικής Σχολής και να περιγράψει τα όσα ζουν στον "παράδεισο" οι Βορειοηπειρώτες.

Το ενδεχόμενο της αποκάλυψης ότι στον "κομμουνιστικό παράδεισο" τα πράγματα δεν είναι τόσο ευχάριστα, όσο τα περιέγραφε η "φωνή των Τιράνων", σημαίνει συναγερμό στις τάξεις των κομμουνιστών.

Μια ομάδα σαμποτέρ της ΚΝΕ, κόβει στην αρχή το ρεύμα στο Αμφιθέατρο για να ματαιώσει την ομιλία, αλλά η "Χριστιανική Φοιτητική Δράση" βάζει σε λειτουργία γεννήτρια, για να γίνει η ομιλία.

Τότε, μια ομάδα τραμπούκων, με αρχηγό της τον Κνίτη Παύλο Πολάκη, φοιτητή ιατρικής , που αποχώρησε από το ΚΚΕ τρείς μήνες μετά, όταν στις 18/6/1989 το ΚΚΕ μπήκε στην κυβέρνηση Τζαννετάκη, ορμάει στο Αμφιθέατρο και εκδίδει τελεσίγραφο: "ή θα φύγετε ή θα σας πετάξουμε με τις κλωτσιές".

Παράλληλα, οι κομμουνιστές φωνάζουν συνθήματα, όπως "θάνατος στους εθνικιστές" (μόνο στους Έλληνες όμως, όχι στους Αλβανούς), "Σεβαστιανέ φασίστα" και το ...άκρως εθνικιστικό "τα Αλβανικά σύνορα να φτάσουν στη Λαμία" !!!

Αλλά δεν αρκέστηκαν στα λόγια. Έστειλαν ετοιμοθάνατο, στο νοσοκομείο με βαριά κατάγματα στο κρανίο τον φοιτητή Παναγιώτη Αντωνίου και άλλους 19 ελαφρύτερα τραυματισμένους.

Τελικά, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Πολάκη και της παρέας του, η αλήθεια δεν έμεινε κρυμμένη, ο "κομμουνιστικός παράδεισος του Χότζα" αποδείχθηκε Κόλαση και 2 εκατομμύρια Αλβανοί, δραπέτευσαν από τον "παράδεισο" για την "εθνικιστική" Ελλάδα, στην οποία ζουν πλουσιοπάροχα -πάντα μισθοδοτούμενοι από το δημόσιο- και διαπρέπουν οι φασίστες τραμπούκοι σαν τον Πολάκη. 

Παρά τη λατρεία τους προς τον παράδεισο της Αλβανίας, κανείς από τους τραμπούκους δεν επέλεξε να μεταναστεύσει στη χώρα των ονείρων του. Αντίθετα, ζουν εδώ και σαν βδέλλες ρουφάνε το αίμα του Έλληνα φορολογούμενου, που δουλεύει και παράγει, για να περνούν ζωή και κότα τέτοια νούμερα.

(εικόνες: εφημερίδα ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟ ΒΗΜΑ,  από το αρχείο του Εθνικού Συλλόγου Βόρεια Ήπειρος 1914)

Σημ. : Στην εφημερίδα αναγράφεται εσφαλμένα ως Τ.Πολάκης, ο Π.Πολάκης. Πρόκειται σίγουρα για τον σημερινό Υπουργό.

http://makpress.blogspot.com/

Ο Θεοφάνης Μαυρομάτης και η δημιουργία προκομμουνιστικού κλίματος στην Αλβανία.- Theofan Mavromati dhe krijimi i frymës parakomuniste në Shqipëri!

Κατά την περίοδο 1901 – 1903 στην Ελλάδα περιόδευαν αρκετοί θεατρικοί θίασοι. Στους θιάσους Παντοπούλου, Ταβουλάρη, Βενιέρη, Λαούνη, εργάζονταν ως δακτυλογράφος ένας φτωχός φοιτητής της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ο Θεοφάνης Στυλιανού Μαυρομάτης με καταγωγή από τη Θράκη, όντας μόλις 23 ον χρονών ξεκίνησε τα ταξίδια του σε διάφορες ελληνικές πόλεις. Καταλήγοντας στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, αποφασίζει να διαμείνει εκεί μόνιμα. Διορίζεται διδάσκαλος και ψάλτης στις ελληνικές παροικίες Σίμπιν – ελ – Κομ και Φαγιούμ. Όπως αναφέρει και ο Henry Baerlein στο εκδοθέν βιβλίο του το 1922: «Under the Acroceraunian Mountains» (Κάτω από τα Ακροκεραύνια Όρη) «…απήγγειλε λόγους οι οποίοι ήταν ελληνικοί και πατριωτικοί…» Την ίδια χρονική περίοδο στην Αίγυπτο ενδυναμώνονται οι αλβανικές κινήσεις και εκδίδονται τρεις εφημερίδες στη γλώσσα τους. Η «Besa» (Μπέσα), η «Shqiperia» (Σκιπερία) και η «Shkopi» (Σκόπι). Έτσι λοιπόν οι συγκεκριμένοι κύκλοι προσεγγίζουν το Μαυρομάτη και κλονίζοντας τον στην εθνική του συνείδηση, τον εντάξαν στην ομάδα τους. Γεννημένος στο χωριό Ιμπρίκ Τεπέ της Αδριανουπόλεως, όπου οι κάτοικοι εκτός της ελληνικής χρησιμοποιούσαν για τις συναλλαγές τους τα τούρκικα, βουλγάρικα και αλβανικά. Όντας φιλόδοξος και επαναστατικός νέος, χρησιμοποίησε τις γλωσσικές του γνώσεις. Η αγάπη του για την πατρίδα είχε ήδη εκδηλωθεί από τότε που φοιτούσε στο Ελληνικό Γυμνάσιο της Αδριανούπολης, απ’ το οποίο αποβλήθηκε, ως ο κύριος αίτιος μιας γενικής απεργίας των μαθητών, κατά το έτος 1899 – 1900.Μετά από παρέμβαση του προστάτη του Βεργάντη, όπως αναφέρει ο Μπαρλέιν (Baerlein)στο βιβλίο του, επιστρέφει για να τελειώσει τις σπουδές του. Ωστόσο για το Θεοφάνη υπήρξε πρόβλημα να αναδείξει τον εαυτό του ως Αλβανό, καθώς στην Αίγυπτο γνώριζαν όλοι πως ήταν ο φλογερός Ελληνοδιδάσκαλος. Κατά το έτος 1906 μεταβαίνει στην Αμερική, όπου αλλάζοντας το όνομά του παρουσιάζεται στους εκεί κύκλους με το όνομα Φαν Νόλι. Επίσης κατέχοντας κάποιες γνώσεις της βουλγάρικης γλώσσας, εξασφαλίζει στενές σχέσεις με τον Ρώσο Αρχιεπίσκοπο Αλάσκας Πλάτωνα,ο οποίος το 1908 τον χειροτονεί ιερέα. Παράλληλα εγγράφεται στο Πανεπιστήμιο του Harvard, εκ του οποίου αποφοιτά το 1912. Εργάζεται ως δημοσιογράφος σε μία αλβανική παροικία και όπως γράφει ο J. Swire: «…μόνο 20 μπορούσαν να διαβάζουν και να γράφουν…» Έρχεται σε επαφή με τον Φάικ Κονίτσα, όπου μαζί εκδίδουν την εφημερίδα «Dielli» (Ήλιος) και ιδρύουν την οργάνωση «Vatra» (Εστία). Ο “επίσκοπος” Νόλι Είκοσι χρόνια αργότερα ο ίδιος ο Φ. Κονίτσα γράφοντας ένα άρθρο στην ίδια την εφημερίδα του «Dielli», αναφέρει τα κάτωθι: « ….. Μας κοροϊδεύει ένας ξένος τον οποίο δε γνωρίζουμε, παρά μόνο από τα παραμύθια τα οποία αυτός ο ίδιος μας έλεγε ως δήθεν Χριστιανός και Αλβανός και με το ψευδές όνομα Φάν Νόλι… Φτάσαμε μέχρι του σημείου να μας διασπάσει ένας βρωμερός, ο οποίος πιθανόν να είναι Τούρκος, Αρμένιος, Αράπης ή οτιδήποτε άλλο, αλλά μόνο Αλβανός δεν μπορεί να είναι…..»Παίρνοντας ο ίδιος ο Νόλι την πρωτοβουλία, το 1914 καταφθάνει στην Αλβανία και αυτοτιτλοφορείται «επίσκοπος», επιχειρεί να τελέσει «υπαίθρια δοξολογία» στο Δυρράχιο, κατά την άφιξη του Πρίγκιπα Βιντ. Ωστόσο αποτυγχάνει παταγωδώς, καθώς ο λαός αποχωρεί εφόσον δεν παρίστατο ο κανονικός Μητροπολίτης Δυρραχίου Ιάκωβος. Έτσι επιστρέφοντας στην Αμερική ο Αρχιεπίσκοπος Αλάσκας Αλέξανδρος, το χειροτονεί αντικανονικός επίσκοπο. Ο H. Baerlein περιγράφοντας τη διαδικασίας τελετής αναφέρει: « Την ημέρα της Πεντηκοστής του 1918, εμφανίσθηκε στη Νέα Υόρκη ενώπιον μιας συνελεύσεως Χριστιανών και Μουσουλμάνων Αλβανών. Είπε σε αυτούς ότι ήταν γενική επιθυμία για την ανάδειξη ενός Αλβανού επισκόπου, αλλά οι ελληνικές ραδιουργίες δεν το επέτρεπαν… « Λοιπόν» φώναξε, εν τω μεταξύ οι φίλοι του είχαν σκορπιστεί μέσα στο ακροατήριο, «τι πρέπει να κάνουμε;» «Ο λαός», απάντησαν αυτοί « ο λαός μπορεί να αναδείξει βασιλιάδες, αυτός μπορεί να αναδείξει και επισκόπους». «Τι θα κάνουμε;» φώναξε ο Φαν Νόλι. «Θα είσαι ο επίσκοπος μας». Τότε αποσύρθηκε, όπως λέγεται και επανήλθε περιβεβλημένος δια των ιερών αμφίων, χαιρετήθηκε από το πλήθος με κραυγές «Άξιος, Άξιος». Και ενώ έδινε τις ευλογίες του, εκείνη σταυροκοπιούνταν, εκτός από τους Μουσουλμάνους, οι οποίοι, όπως εύκολα κατανοείται, των χαιρετούσαν με τον τρόπο τους…» Χρησιμοποιώντας το τίτλο του «επισκόπου», μεταβαίνει ξανά στο Δυρράχιο για να αναλάβει τα «αρχιερατικά» του καθήκοντα. Μολαταύτα ο Μητροπολίτης Ιάκωβος δεν το δέχεται, λόγω της αντικανονικής χειροτονίας του. Οι Αυστριακές αρχές όντας κατά της σλαβικής πολιτικής, εμποδίζουν το Νόλι απαγορεύοντας την αποβίβασή του στο Δυρράχιο. Βρισκόμενος τότε στο πλοίο, εξέδωσε μία προκήρυξη, στην οποία έλεγε: «…ο Ιάκωβος εξακολουθεί να διευθύνει στην Αλβανία..». Αυτή τους η σύγκρουση το Δεκέμβριο του 1918,στοίχισε στο Μητροπολίτη Ιάκωβο μία δολοφονική απόπειρα, αλλά και άλλη μία δύο χρόνια αργότερα, το 1920. Εκείνη την περίοδο η Αυστρο –Ουγγαρία αποσύρεται από το Ευρωπαϊκό προσκήνιο και στις 28 Φεβρουαρίου του 1918, ιδρύεται στο Λονδίνο η “Aglo – Albanian – Society” (Άγγλο – Αλβανική – Οργάνωση). Ο Ιταλός στρατηγός Φερρέρο για ακόμη μία φορά ανακοινώνει τα κοινά Ιταλό – Αλβανικά συμφέροντα επί της θαλάσσης. Ο Κονίτσα ξανά επιστρατεύεται στο πλευρό του Νόλι και εμφανίζονται στο Παρίσι, ως εκπρόσωποι της οργάνωσης «Vatra» (Εστία) (Panalbanian Federation of America). Ο πρόεδρος της Κομιτέρν, Γ. Ζινοβιεφ Kryetari i Komiternit Zinovief Οι υποστηρικτές του Νόλι δεν κατανόησαν καθόλου την απειλή της Κομιτέρν (Comitern) η οποία ανέφερε τα εξής: « …Εντός ολίγου ο πολιτισμένος κόσμος θα είναι κομμουνιστικός…», όπως τηλεγράφησε επί λέξη στις 12 Μαϊου του 1919 ο Ζηνόνιεφ (πρώτος πρόεδρος της Κομιτερν), έμπροσθεν του Μπέλα Κουν, αρχηγό της Ουγγρικής επανάστασης. Λόγω των σχέσεων του Νόλι με τους Μπολσεβίκους (Ρώσων) και τους Βούλγαρους, ο Φάικ Κονίτσα δυσαρεστημένος απ’ την όλη κατάσταση, γράφει στην εφημερίδα «Vatra»: «… Όταν ψάλλουν στην εκκλησία για τον «επίσκοπο» Φαν Νόλι – ας λένε γι’ αυτόν: Αφορισμένος να είσαι….. ω πράκτωρα του Λένιν, ο οποίος πρόδοσες τη Θρησκεία και το Έθνος και με το προσωπείο της Θρησκείας διακυρύττεις την αιματοχυσία και την αδελφοκτονία μεταξύ Αλβανών….»Πέραν αυτών, όσοι παραστέκονταν στο Νόλι, δεν είχαν πλήρη γνώση των όσων συνέβαιναν στην Αλβανία, τα οποία αναπόφευκτα οδηγούσαν σε μία κομμουνιστική επανάσταση. Μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση αστάθειας και αβεβαιότητας, δημιουργούνται οι εστίες δύο μεγάλων επαναστάσεων. Στο Βορρά των Κοσοβάρων και στο Νότο των Ηπειρωτών. Αναφερόμενοι στο πρόσωπο του Νόλι, επιδιώκουμε να κατανοήσουν οι αναγνώστες μας, όλα τα εσωτερικά ζητήματα τα οποία προετοίμαζαν τον πρόδρομο του Κομμουνιστικού Καθεστώτος στην Αλβανία, την καταδίκη των Βορειοηπειρωτών καθώς και τη μανιώδη φιλοδοξία κάποιων “πρώην Ελλήνων”, ώστε να δημιουργήσουν ένα «κράμα» λαών και να το παρουσιάσουν ως το ιδανικό κράτος. Όλα αυτά ενώπιον διεθνών συμβουλίων και οργανώσεων. http://dervitsani.gr/

Gjatë periudhës 1901 -1903 në Greqi udhëtonin mjaft trupa teatrale. Në trupat teatrale Pantopoulou, Taboulari, Venieri, Laouni, punonte si daktilograf një student i varfër i Fakultetit të Filozofisë që Universitetit të Athinës. Theofan Stilian Mavromati me prejardhje nga Thraka, duke qënë vetëm 23 vjeç filloi udhëtimet e tij në qytete të ndryshme greke. Duke përfunduar në Aleksandri të Egjiptit, vendos që të qëndrojë atjëe përgjithmonë. Caktohet si mësues dhe psalt në zonat helene të Sibin-el- Kom dhe Fajium. Siç përmend dhe Henry Baerlein në librin e tij në vitin 1922: «Under the Acroceraunian Mountains» (Nën Malet Akrokeraune) "... recitonte fjalë që ishin helene dhe patriotike..." Në të njejtën periudhë në Egjipt forcohen lëvizjet shqiptare dhe botohen tre gazeta e tyre. "Besa", "Shqipëria dhe "Shkopi".  kështu pra këto qarqe iu afruan Mavromatit dhe duke tronditur ndërgjegjien e tij kombëtare e rënditën në grupin e tyre. I lindur në fshatin Ibrik Tepe të Andrianupojës, ku banorët përveç gjuhës helene përdornin për këmbimet e tyre tregëtare dhe turqishte, bullgarishte dhe shqipen Duke qënë një i ri lavdidashës dhe revolucionar, përdori njohuritë e tij linguistike. Dashuria e tij për atdheun ishte tashmë shprehur që prej kohës që studionte në Gjimnazin Helen të Andrianupojës, nga i cili u përjashtua, kryesisht për shkak të një greve të përgjithëshme të nxënësve gjatë viteve 1899-1900. Pas ndërhyrjes së mbrojtësit të tij Verganti, siç thotë Baerlein në librin e tij, kthehet që të përfundojë studimet e tij. Ndërkaq për Theofanin kishte një problem që të tregonte veten e tij si shqiptar, pasi në Egjipt e njihnin të gjithë  se ishte një dhaskal i zjarrtë helen. Gjatë vitit 1906 shkon në Amerikë, ku duke ndërruar emrin e tij prezantohet tek qarqet atje me emrin Fan Noli. Gjithashtu duke pasur njohuri të gjuhës bullgare, siguron marrdhënie të ngushta me Kryepiskopin e Alaskës Platonin, i cili më 1908-ën e dorëzoi klerik. Në të njejtën kohë regjistrohetn në Harvard, nga i cili përfundoi studimet më 1912-ën. Punon si gazetar në një prej komuniteteve shqiptare dhe siç shkruan J Swire: "... vetëm 20 (prej tyre) do të mund të lexonin dhe të shkruanin..." Vjen në kontakt  me Faik Konicën, dhe sëbashku nxjerrin gazetën Dielli dhe themelojnë organizatën Vatra.   "Episkopi" Noli. Njëzet vjetë më vonë vetë Faik Konica duke shkruar një artikull të tij në gazetën "Dielli", thotë sa më poshtë: ".... Tallet me ne një i huaj, të cilin e njohim vetëm nga përrallat që ai vetë na thoshte si gjoja i krishter dhe shqiptar dhe me emrin e gënjeshtër Fan Noli... Arritëm deri në pikën që të na përçajë një qelbanik, i cili ka mundësi të jetë turk, armen, arap ose çdo gjë tjetër, dhe vetëm shqiptar nuk mund të jetë..." Duke marrë vetë Noli iniciativën, më 1914-ën  mbërrin në Shqipëri dhe vetëtitullohet "peshkop", përpiqet që të kryejë një "dhoksologji në vend të hapur" në Durrës, gjatë mbërritjes së Princit Vid. Ndërkaq dështon plotësisht pasi populli largohet pëderisa nuk ishte prezent Mitropoliti  i Durrësit Jakovi. Kështu duke u kthyer në Amerikë Kryepiskopi i Alaskës Aleksandri, e dorëzon në mënyrë jo-kanonike peshkop. H Baerlein duke përshkruar procesin e ceremonisë përmend: "Ditën e Pentikostisë në vitin 1918, u shfaq në New York para një mbledhjeje të shqiptarëve të krishterë dhe myslymanë. Ju tha atyre se ishte një dëshirë e përgjithëshme shpallja e një peshkopi shqiptar, por intrigat helene nuk e lejonin.. "Pra" thirri, në të njejtën kohë miqtë e tij që ishin shpërndarë në publik, "çfarë duhet të bëjmë?" "Populli", u përgjigjën ata "populli mund të shpallë mbretër, ai mund shpallë dhe peshkopë". "Çfarë do bëjmë?" thirri Fan Noli. "Do jesh peshkopi ynë". Atëhere u tërhoq, siç thuhet dhe erdhi i veshur me  veshjen klerikale, populli thërriste "I denjë, I denjë". Ndërsa bekonte, ata kryqoseshin, përveç myslymanëve, të cilët siç kuptohet e përshëndetnin me mënyrën e tyre.." Duke përdorur titullin e "peshkopit", shkon sërish në Durrës që të marrë detyrat e tij "arkieratike". Me gjithë këto Mitropoliti Jakov nuk e pranon, për shkak të dorëzimit të tij jokanonik. Austriakët duke qënë kundra politikës sllave, ndalojnë Nolin duke moslejuar zbritjen e tij në Durrës. I bllokuar në anije, nxorri një shpallje ku thoshte: "... Jakovi vazhdon që të komandojë Shqipërinë...".  Kjo përplasje e tyre e Dhjetorit të vitit 1918, i kushtoi Mitropolitit Jakov një tentativë për vrasje, por dhe një tjetër dy vjet më vonë në vitin 1920. Në atë periudhë Austrohungaria u tërhoq nga skena Europiane dhe më 28 Shkurt të vitit 1918 u themelua në Londër "Shoqëria Anglo-Shqiptare". Gjenerali italian Ferrero edhe njëherë tjetër shpall interesat e përbashkëta italoshqiptare mbi detin. Konica sërish rënditet në krah të Nolit dhe shfaqet në Paris, si përfaqësues të organizatës "Vatra"(Panalbanian Federation of America). Mbështetësit e Nolit nuk e kuptuan fare kërcënimin e Komiternit e cila shpalli si mëposhtë:"... Pas pak bota e kulturuar do të jetë komuniste...", siç dhe dërgoi me telegram fjalë për fjalë më 12 Maj të 1919 Zinoiefi (kryetari i parë i Komiternit) para Bella Kaun  udhëheqës të revolucionit hungarez. Për shkak të marrdhënieve të Nolit me Bollshevikët (Rusët) dhe bullgarët, Faik Konica i pakënaqur nga  e gjithë situata, shkruan në gazetën "Vatra": ",,, Kur të psalin në ksihë për "peshkopin" Fan Noli - le të thonë për të: i çkishëruar qofsh o agjent i Leninit, i cili tradhëtove Fenë dhe Kombin dhe me skën e Fesë promovon gjakderdhjen dhe vëllavrasjen ndër shqiptarë...." Përtej këtyre, të gjithë sa ishin në krah të Nolit, nuk kishin dijeni të plotë për sa po ndodhnin në Shqipëri, të cilat në mënyrë të pashmangshme po çonin në një revolucion komunist. Në këtë kontekst pasigurie dhe mungese stabiliteti, krijohen vatrat e dy revolucioneve të mëdha. Në veri ajo e Kosovarëve dhe jug e Epirotëve. Duke iu referuar personit Noli, dëshirojmë që të kuptojnë lexuesit tanë, të gjitha  çështjet e brendshme që përgatisnin pararendësin e Regjimit Komunist në Shqipëri, dënimin e Epirotëve të Veriut  si dhe lavdidashjen maniake të disa "ish Helenëve" që të krijonin një "aliazh" popujsh dhe a paraqitin si shteti ideal. Të gjitha këto para këshillave dhe organizatave ndërkombëtare. Përgatiti, Përktheu © Pelasgos Koritsas