Σβήνει την 25η Μαρτίου από τα σχολεία ο Φίλης με περίεργη εγκύκλιο

Μια περίεργη εγκύκλιο απέστειλε το Υπουργείο Παιδείας στα σχολείας της Α' Βάθμιας και Β' Βαθμιας εκπαίδευσης προτείνοντας μια σειρά δράσεων όχι μόνο για τη σημερινή ημέρα, που θα ήταν φυσικά δικαιολογημένο καθώς η  21η Μαρτίου έχει οριστεί ως Διεθνής Ημέρα για την εξάλειψη των φυλετικών διακρίσεων και του ρατσισμού και Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, αλλά για ολόκληρη την εβδομάδα.

Σημειώνει η εγκύκλιος:

Ο διπλός συμβολισμός αυτής της ημέρας πιστεύουμε ότι μπορεί να αξιοποιηθεί με γόνιμο τρόπο στην εκπαιδευτική διαδικασία. Συγκεκριμένα, επειδή η ποίηση μπορεί να συμπυκνώσει με τρόπο μοναδικό αξίες όπως η ισότητα, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και η κοινωνική δικαιοσύνη, προτείνουμε οι σχολικές μονάδες να οργανώσουν, με όχημα και επίκεντρο την ποίηση, δραστηριότητες που θα καλλιεργούν και θα προάγουν αυτές τις αξίες. Για τον σκοπό αυτό καλούνται οι Σύλλογοι Διδασκόντων Α/θμιας και Β/θμιας Εκπαίδευσης να σχεδιάσουν την εβδομάδα που ξεκινά τη Δευτέρα 21 Μαρτίου 2016 δραστηριότητες υπό τον γενικό τίτλο «Με την ποίηση πολεμάμε τον ρατσισμό».


Αυτές οι δραστηριότητες θα εκκινούν από την ανάγνωση και ανάλυση έργων της ελληνικής και της παγκόσμιας ποίησης τα οποία αναδεικνύουν τις αξίες της ισότητας και της αλληλεγγύης μεταξύ όλων των ανθρώπων. Είναι δυνατό να αξιοποιηθούν και στίχοι τραγουδιών που έχουν σχετικό θέμα.

Και στη συνέχεια προτείνει λεπτομερώς σειρά δράσεων.

Γιατί να μην είναι αυτή η εβδομάδα ένα τετραήμερο δράσεων, εκδηλώσεων, πρωτοβουλιών για την Επαναστάση του 1821;

Μετά την Ποντιακή Γενοκτονία ο Νίκος Φίλης θέλει να ξηλώσει και την Εθνική Παλιγγενεσία; 

Εγκύκλιος Φίλη στα σχολεία «Με την ποίηση πολεμάμε τον ρατσισμό» 

Πηγή

Πηγή 2

Πρόγραμμα εορταστικών εκδηλώσεων Ε.Ε.Μ και διπλωματικών αρχών στην Αλβανία για την εθνική επέτειο της 25ης Μαρτίου

Κυριακή, 20 Μαρτίου 2016

ΚΟΡΥΤΣΑ
10 : 30 Δοξολογία στην Παλιά Μητρόπολη Κορυτσάς
11 : 30 Σχολική εορτή των Εκπαιδευτηρίων «Όμηρος»
13 : 30 Δεξίωση στο ξενοδοχείο “Grand Hotel”

Δευτέρα, 21 Μαρτίου 2016

ΤΙΡΑΝΑ 
18 : 30 Δεξίωση του Πρέσβη της Ελλάδος στα Τίρανα κ. Λεωνίδα Ροκανά στο ξενοδοχείο “Sheraton”

Τετάρτη, 23 Μαρτίου 2016

ΑΡΓΥΡΟΚΑΣΤΡΟ 
18:00 – 20:00 Δεξίωση του Γενικού Πρόξενου κ. Βασίλειου Τόλιου στο ξενοδοχείο “Cajupi”

Πέμπτη, 24 Μαρτίου 2016

ΑΓΙΟΙ ΣΑΡΑΝΤΑ
17 : 30 Καλλιτεχνικό πρόγραμμα των ελληνικών σχολείων της περιοχής. Υπό την αιγίδα του Παραρτήματος «OMONOIAΣ» Αγίων Σαράντα.
Κεντρικό κινηματοθέατρο της πόλης

Παρασκευή, 25 Μαρτίου 2016

ΛΙΒΑΔΕΙΑ

07:30 Θεία Λειτουργία στον Ι.Ν Αγ. Κοσμά

10:30 Μαθητική Παρέλαση

11:00 Χαιρετισμοί

11:30 Καλλιτεχνικό πρόγραμμα όλων των ελληνικών σχολείων της περιοχής υπό την επιμέλεια της διεύθυνσης παιδείας και πολιτισμού του «ΔΗΜΟΥ ΦΟΙΝΙΚΑΙΩΝ».

12:30 Δεξίωση

ΧΕΙΜΑΡΡΑ 
08 : 00 Θεία Λειτουργία στον Ι. Ν. Αγ. Πάντων

10 : 30 Παρέλαση, απαγγελία ποιημάτων και πανηγυρικός της ημέρας
(Κεντρική Πλατεία στα Σπήλια).

ΔΕΡΒΙΤΣΑΝΗ
08 : 00 Θεία Λειτουργία στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου

10 : 30 Δοξολογία

11 : 30 Μαθητική Παρέλαση (Κεντρική Πλατεία )

12 : 00 Καλλιτεχνικό πρόγραμμα των ελληνικών σχολείων της περιoχής.

Γραφείο Τύπου και Επικοινωνίας

Ο εκπληκτικός λόγος του Γ.Π της Ελλάδος στην Κορυτσά κ Ιωάννη Πεδιώτη, για την Εθνική εορτή της 25 Μαρτίου!

Αξιότιμοι προσκεκλημένοι, αγαπητές και αγαπητοί φίλοι και συμπατριώτες,

Σ ΄ αυτούς τους καιρούς που ζούμε, με τα οικονομικά προβλήματα και όλα τα άλλα που μας καταδυναστεύουν τα τελευταία χρόνια, είναι ίσως δύσκολο να στρέψουμε το νου πίσω και να γιορτάσουμε Επετείους, σαν κι αυτήν που γιορτάζουμε σήμερα. Η Ελλάδα μας, περνάει, για μια ακόμη φορά στην ιστορία της, μια μεγάλη δοκιμασία, οικονομική μεν, αλλά που μοιάζει πολύ με πόλεμο. Γιατί είναι κάποιοι που λένε -και όχι άδικα- ότι η Πολιτική είναι το όπλο, αλλά η Οικονομία είναι αυτή που πατάει τη σκανδάλη. Βρισκόμαστε σήμερα σε μια κατάσταση όπου, για λόγους τόσο δικής μας ευθύνης, όσον και των εταίρων μας στην ευρωζώνη, ο οικονομικός εφιάλτης κρέμεται πάνω από το κεφάλι μας. Αυτή η κατάσταση διαρκεί τουλάχιστον πέντε χρόνια τώρα και, ανεξάρτητα από τις επίπονες και επίμονες προσπάθειες της νέας Κυβέρνησης, μάλλον δεν θα τελειώσει ούτε εύκολα, ούτε γρήγορα.

Όμως, ακριβώς για τα παραπάνω, νομίζω ότι είναι, σήμερα, κατάλληλη ευκαιρία να μεταφερθούμε νοητά στο 1821. Για να κάνουμε μια σύγκριση και να αντλήσουμε ελπίδα για το μέλλον. Για να αντιληφθούμε το μέγεθος του μεγαλείου των απλών ανθρώπων που έζησαν τότε και να κατανοήσουμε τη διαφορά μεταξύ των θυσιών που έκαναν εκείνοι και των θυσιών που καλούμεθα εμείς, οι απόγονοι και κληρονόμοι να κάνουμε.

Αγαπητοί φίλοι,

Υπάρχει ένα βιβλίο και ένας συγγραφέας που περιγράφει ένα φαινόμενο που ονομάζει «μαύρο κύκνο», εξαιτίας της σπανιότητάς του. Το φαινόμενο αυτό, για να υπάρξει, χρειάζεται τρεις προϋποθέσεις: να είναι εντελώς ακραίο, να δημιουργεί ακραίες συνέπειες και να εξηγείται εκ των υστέρων. Αυτές τις προϋποθέσεις εκπληρώνει η ελληνική Επανάσταση του 1821.

Πρώτα απ’ όλα, το Κράτος που ονομάζεται σήμερα Ελλάδα, τότε δεν ήταν ούτε καν γεωγραφική έννοια, αλλά μια χωρίς ιδιαίτερη σημασία Επαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι κάτοικοί του, ραγιάδες, με χίλιες υποχρεώσεις και ελάχιστα δικαιώματα. Ο Τούρκος κυρίαρχος είχε δικαίωμα ζωής και θανάτου στους και θρησκευτικά κατώτερους, χριστιανούς υποτελείς, χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανένα. Φτώχεια, πείνα, στα περισσότερα μέρη και στο συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού. Φυσικά, λέξεις όπως, Δημοκρατία, ανθρώπινα δικαιώματα, Υγεία, Παιδεία, Δικαιοσύνη, απλώς δεν υπήρχαν ως έννοιες. Καμμία δυναμική για Επανάσταση, από πλευράς υλικών δυνατοτήτων και καμμία σοβαρή εκτίμηση ότι, ο πληθυσμός αυτός, θα μπορούσε να απειλήσει την ακεραιότητα της Αυτοκρατορίας. Άλλωστε, τα αρχεία της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, μιλούν για μια ακόμη εξέγερση, μικρής σημασίας, η οποία αναμενόταν ότι θα καταπνιγεί σε ελάχιστο χρόνο. Όμως, η Επανάσταση του 1821, ενάντια σε όλες τις πιθανότητες, επικράτησε. Δεν ήταν, βέβαια, η πρώτη. Είχαν προηγηθεί πολλές άλλες. Αυτή όμως ήταν η τελική και αυτή που έφερε το ποθητό αποτέλεσμα. Αιώνες εθνικών πόθων δικαιώθηκαν και το νεοελληνικό Κράτος, επιτέλους ιδρύθηκε. Τα όριά του μικρά, αρκετά όμως για να αποτελέσουν τη βάση για επιβίωση και τη μελλοντική του μεγέθυνση. Και η ακριβής εξήγηση για τα αίτια της επιτυχίας της Επανάστασης, που δεν ήταν μονοσήμαντα, ούτε αυτονόητα, δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι συνεχίζει να αποτελεί θέμα συζήτησης.

Αγαπητοί φίλοι,

σ’ αυτή η μικρή αναδρομή, παρέλειψα την περιγραφή των τουρκικών αγριοτήτων και των ασύλληπτων σήμερα τρόπων, από κοινό νού, που χύθηκε ο ποταμός του αίματος στη διάρκεια του εθνικού αγώνα, γιατί νομίζω ότι, πολλές φορές, και σίγουρα στην περίπτωση αυτή, οι λέξεις είναι εντελώς ανεπαρκείς και δεν μπορούν να αναπαραστήσουν με ακρίβεια όλα τα γεγονότα. Αρκούμαι να πω ότι, οι άνθρωποι του 1821, έζησαν καταστάσεις που, σήμερα, εκφεύγουν της κατανόησής μας.

Το ελληνικό Κράτος ιδρύεται λοιπόν, επιτέλους, το 1830. Από τότε, έχουν περάσει ακριβώς 185 χρόνια. 185 χρόνια. Μια ανάσα για την Ιστορία. Μόλις επτά γενιές. Τι κατάφερε σ’ αυτά τα ελάχιστα χρόνια, αυτό το Κράτος και οι άνθρωποι που το υπηρέτησαν;

Μεγεθύνθηκε, περιλαμβάνοντας στους κόλπους του το μεγαλύτερο, αλλά όχι όλο, μέρος των ελληνικών πληθυσμών, ενοποιώντας έτσι, σε μεγάλο βαθμό, τη σύνθεσή του και δίνοντας φυσική και ψυχική ασφάλεια στους κατοίκους του. Δημιούργησε μία πολιτιστική και πολιτισμική νησίδα στην ταραγμένη από τότε βαλκανική Περιοχή. Μη ξεχνάμε ότι την εποχή εκείνη, ήταν η ελληνική Επανάσταση που έδωσε το έναυσμα στις υπόλοιπες βαλκανικές χώρες να ξεσηκωθούν απέναντι στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, πείθοντας με την επικράτησή της ότι η Αυτοκρατορία μπορούσε να νικηθεί. Η εθνική καταστροφή του 1922, παρά την οδυνηρή απώλεια πατρογονικών εστιών στην Μικρά Ασία, συνέβαλε και αυτή στην περαιτέρω ενοποίηση της Ελλάδας, με την αναγκαστική έλευση ενός εκατομμυρίου προσφύγων. Και στη συνέχεια, η Ελλάδα έγινε μέλος της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας, αποδεικνύοντας την αυτονόητη ευρωπαϊκή της ταυτότητα και ισχυροποιώντας τη διεθνή θέση της. Σήμερα, η χώρα μας διαθέτει υποδομές που δεν διέθετε σε καμμία άλλη περίοδο της Ιστορίας της, εμπεδωμένη εθνική κυριαρχία που, παρά τις κατά καιρούς προκλήσεις, κανείς δεν διανοείται να δοκιμάσει να την αμφισβητήσει στην πράξη, ισχυρή Δημοκρατία και Θεσμούς, ενώ αποτελεί το μόνο ισχυρό και στέρεο προπύργιο της Ευρώπης στα ανατολικά. Κοιτάξτε βόρεια, νότια και ανατολικά της Πατρίδας μας. Θα δείτε καθεστώτα ανελεύθερα και καταπιεστικά, θα δείτε πληθυσμούς που υποφέρουν, όχι με την έννοια που δίνουμε εμείς, αλλά με πολύ σκληρότερο τρόπο, θα δείτε πρόσφυγες, απάτριδες και δυστυχία.

Τι κοινό έχουμε λοιπόν εμείς με τους προγόνους μας του 1821 και τι μας χωρίζει; Το κοινό νομίζω ότι είναι εκείνο το μυστήριο γονίδιο που δημιουργεί τον πόθο για ελευθερία, με κάθε κόστος, με πέσιμο στη φωτιά, αλλά και τον ατομικισμό και, πολλές φορές, την, πέρα από τη λογική, φαντασίωση του εαυτού μας και των δυνατοτήτων μας «εκείνο που με σώζει, εκείνο που με τρώει, είναι που ονειρεύομαι», όπως έχει τραγουδήσει ο Διονύσης Σαββόπουλος.

Δυστυχώς, έχουμε και ένα άλλο στοιχείο κοινό με τους τότε. Την σχεδόν γονιδιακή ανικανότητα για ενότητα, εκτός από πολεμικές περιόδους και αυτό όχι πάντα και όχι συνεχώς και την ακατανίκητη επιθυμία για αξιώματα. Δεν χρειάζεται παρά, απλή ανάγνωση της Ιστορίας της ελληνικής Επανάστασης, για να διαπιστώσει κανείς τη συγκλονιστική ταυτότητα των χαρακτήρων και τις αντιδράσεις στα γεγονότα, των τότε Ελλήνων, με εμάς, τους σημερινούς.

Και αυτό που μας χωρίζει, είναι ότι, εκείνοι, εύχονταν και έλπιζαν, αλλά δεν είχαν διανοηθεί ότι το Κράτος που δημιούργησαν, θα σημείωνε τόση μεγάλη πρόοδο. Μέσα από τεράστιες δυσκολίες και πισωγυρίσματα, αιματηρούς παγκοσμίους πολέμους και εμφύλιες συρράξεις, είναι αλήθεια. Το γεγονός, όμως, ότι, όχι όλοι, αλλά η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων, έχει ζήσει τις τελευταίες δεκαετίες τόσο απροσδόκητα καλά, μας έχει οδηγήσει στο να θεωρούμε «θυσίες», εντός εισαγωγικών, παραχωρήσεις που θα προκαλούσαν στους προγόνους εκείνους, αν όχι θυμό, τουλάχιστον καγχασμό.

Και μας χωρίζει και κάτι άλλο, βαθύτερο: η μεγάλη άμβλυνση των πολιτισμικών μας αξιών, κατανοητή, ίσως, από την επικράτηση της παγκοσμιοποίησης, αλλά που μπορεί να οδηγήσει μελλοντικά, αν καταλήξει σε «ουδετεροποίηση» της εθνικής συνείδησης, σε κίνδυνο για την ίδια την υπόσταση του Κράτους. Ιδιαίτερα αν δεν κατανοήσουμε σωστά το, εκτός της Ελλάδος περιβάλλον, τις επιδιώξεις και τον τρόπο σκέψης των άλλων και θεωρήσουμε, απλοϊκά ή με αφέλεια, ότι ταυτίζονται με τη δική μας θεώρηση των πραγμάτων.

Το ιστορικό λοιπόν καθήκον μας, των σημερινών Ελλήνων, όλων των Ελλήνων, ανεξάρτητα αν ζούμε στην Ελλάδα, στην Αλβανία, ή οπουδήποτε αλλού, είναι να διαφυλάξουμε με απόλυτο τρόπο, όσα οι προηγούμενοι κατόρθωσαν, να ξεπεράσουμε με ενότητα, αλληλεγγύη, επιμονή και υπομονή τις μεγάλες δυσχέρειες που προέκυψαν τα τελευταία χρόνια και να μεταβάλλουμε, όσο μπορούμε, στοιχεία του χαρακτήρα και των συμπεριφορών μας, που αντιτίθενται σ’ αυτούς τους στόχους.

Αν αποτύχουμε, η Ιστορία δεν θα μας συγχωρήσει. Αν το κατορθώσουμε, θα είναι το καλύτερο μνημόσυνο στη γενιά του 1821 και η ύψιστη απόδοση τιμής στην Ελληνική Επανάσταση, στην οποία οφείλουμε κυριολεκτικά τα πάντα. Την ύπαρξή μας ως Κράτους, αλλά και την ίδια την ύπαρξή μας ως ατόμων με ελεύθερη συνείδηση και με τη δυνατότητα να αποφασίζουμε μόνον εμείς για το πώς θέλουμε να ζούμε.

Σας ευχαριστώ.

Γενικός Πρόξενος της Ελλάδος στην Κορυτσά κ Ιωάννης Πεδιώτης.

Σχόλιο: Εμείς όλοι των ευχαριστούμε για τον πολύ ωραίο και γεμάτο νοήματα λόγο του. 

Δυo γιορτές ορόσημα για την Εκκλησία και το Έθνος

ΙΕΡΑ  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ

ΔΡYΪΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ,  ΠΩΓΩΝΙΑΝΗΣ  &  ΚΟΝΙΤΣΗΣ

Αριθ.  Πρωτ. 9

 Εν Δελβινακίω τη 9η Φεβρουαρίου 2015

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ  178η

ΘΕΜΑ:  25η Μαρτίου : Δυo γιορτές ορόσημα για την Εκκλησία και το Έθνος

 Αγαπητοί μου Χριστιανοί, 

-Α-

  Η 25η Μαρτίου είναι μεγάλος σταθμός για την Εκκλησία και το Έθνος. Είναι δυo γιορτές, που ο ορθόδοξος χριστιανικός λαός μας τις θεωρεί άρρηκτα συνδεδεμένες. Γιατί η μια σηματοδοτεί την σωτηρία μας. Και η άλλη, την απαρχή της λυτρώσεως της Ελληνικής μας Πατρίδος από τον απάνθρωπο τουρκικό ζυγό. 

 Πράγματι !  Όταν ο Αρχάγγελος Γαβριήλ έφερε το «ευαγγέλιο», δηλαδή το ευχάριστο μήνυμα στην Παρθένο Μαριάμ, που κατοικούσε στην Ναζαρέτ,

ότι θα γινόταν η μητέρα του Υιού του Θεού, πρόσθεσε κι’ αυτά τα λόγια :  «Ούτος έσται μέγας και υιός υψίστου κληθήσεται, και δώσει αυτώ Κύριος ο Θεός τον θρόνον Δαυίδ του πατρός αυτού, και βασιλεύσει επί τον οίκον Ιακώβ εις τους αιώνας, και της βασιλείας αυτού ουκ έσται τέλος" (Λουκά α  32-33). "Αυτός σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών" (Ματθ. α΄  21). Αυτός θα σώση από τις αμαρτίες του τον κόσμο, ο οποίος θα Τον πιστέψη ως Σωτήρα και θα γίνη με την πίστη αυτή ο πραγματικός λαός Του.

-Β-

 Η Παναγία μας, το έργο της σωτηρίας που θα έφερνε ο Μεσσίας στην ανθρωπότητα, το περιγράφει περίφημα στην Ωδή που είπε μετά την συνάντησή της με την συγγενή της την Ελισάβετ, την μητέρα του Προδρόμου : Ο Θεός πάντοτε, και στο παρελθόν, αλλά προ παντός τώρα, με την αποστολή του Μεσσία, έκανε έργα ισχυρά και δυνατά με το παντοδύναμο χέρι Του (...). Έδωσε άφθονες τις πνευματικές δωρεές της σωτηρίας σ'  όσους τις πόθησαν πολύ. Αντίθετα όμως αποδίωξε με αδειανά χέρια ανθρώπους που είχαν υλικά πλούτη, καθώς κι' εκείνους που είχαν την ιδέα ότι κατέχουν τον θησαυρό της αρετής. (Λουκά α  51-53). 

  Ας έχη δόξαν ο Άγιος Θεός που δεν μας ξέχασε, αλλά μας θυμήθηκε και θέλησε να μας προφυλάξη και να μας σώση από τα πλοκάμια της ποικιλόμορφης αμαρτίας. Φτάνει μόνο, αυτό να μην το ξεχνάμε ποτέ. 

-Γ-

 Αλλά η Υπεραγία Θεοτόκος είπε στην περίφημη ωδή Της και τούτον τον προφητικό λόγο :   Ο Θεός "καθείλε δυνάστας από θρόνων και ύψωσε ταπεινούς"  (Λουκά α  52). Δηλαδή, έριξε κάτω από τους θρόνους τους άρχοντες κραταιούς και δυνατούς, και ανύψωσε ταπεινούς και περιφρονημένους. Κι' αυτό, ακριβώς έγινε στις 25 Μαρτίου 1821. Στην Μονή της Αγίας Λαύρας, όταν υψώθηκε το Λάβαρο της Επαναστάσεως, οι Έλληνες, με μια φωνή και με μια καρδιά είπαν "ελευθερία η θάνατος". Από την άσχημη ζωή της δουλείας προτιμότερος είναι ο θάνατος  για την απελευθέρωση της Πατρίδος μας από την δουλεία τετρακοσίων ετών κάτω από τον τουρκικό ζυγό. Για την Ορθόδοξη Πίστη και για την Ελλάδα άρχιζε ο αγώνας εκείνος, όπως αργότερα το διεκήρυξε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης προς τους μαθητές των Αθηνών, στη Πνύκα  : "Όταν επιάσαμε τα όπλα είπαμε πρώτα υπέρ Πίστεως κι' ύστερα υπέρ Πατρίδος".

-Δ-

 Ήταν βέβαια, άνισος εκείνος ο αγώνας. Γιατί μια χούφτα Έλληνες τα έβαλαν με την πανίσχυρη τουρκική αυτοκρατορία. Όμως, στο τέλος, παρά τις αδυναμίες και τα ελαττώματά τους και τον διχασμό – τον αιώνιο εχθρό της φυλής μας - ενίκησαν και δημιούργησαν την νέα Ελλάδα βγαλμένη από τα ιερά κόκκαλα των αγωνιστών. Σ’ όσους απορούν πως έγινε αυτό το θαύμα, η απάντηση είναι μία και μοναδική : Ο Θεός «καθείλε δυνάστας από θρόνων και ύψωσε ταπεινούς». Ο Θεός έδωσε την δύναμη στους ραγιάδες να παλαίψουν και στο τέλος να νικήσουν, όπως και η Παναγία μας, που είχε γίνει, για μια ακόμη φορά, η Υπέρμαχος του Έθνους μας Στρατηγός. Είναι χαρακτηριστική η προσευχή του Γέρου του Μοριά στο εξωκκλήσι της Παναγίας, στο Χρυσοβίτσι, όταν τα πράγματα είχαν πολύ δυσκολέψει και φαινόταν σχεδόν αδύνατη η άλωση της Τριπολιτσάς : «Παναγία μου, βοήθησε και τούτη τη φορά τους Έλληνες να ψυχωθούνε». Κι’ Εκείνη, πράγματι, τους βοήθησε, τους εμψύχωσε, και σε λίγο η τότε πρωτεύουσα της Πελοποννήσου βρισκόταν στα χέρια των επαναστατημένων Ελλήνων. 

-Ε-

 Αυτές τις δυο γιορτές γιορτάζουμε σήμερα, αδελφοί μου. Και πρέπει, στους δύσκολους καιρούς που περνάμε, να φροντίζουμε αδιάκοπα να ανανεώνουμε την αγάπη μας προς τον Χριστό και την Ελλάδα. Σε καιρούς, που άλλοι αρνούνται επίσημα την χριστιανική τους ιδιότητα, κι’ άλλοι υπονομεύουν την Ελληνική μας Πατρίδα, ας μένουμε σταθεροί και αμετακίνητοι σε όσα μας παρέδωσαν με τόσες θυσίες οι πατέρες μας, αλλά και στην σωτηρία που μας χάρισε ο Κύριος. Κι’ ας μη ξεχνάμε, ότι έχουμε εθνικά θέματα ανοιχτά : Βόρειος Ήπειρος, Κύπρος, Θράκη, Αιγαίο, μας θέλουν άγρυπνους στις επάλξεις του χρέους. Οι καιροί ου μενετοί. 

 Χρόνια πολλά, άγια, ευλογημένα, αγωνιστικά.      

Διάπυρος προς Χριστόν ευχέτης

Ο   ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

†  Ο Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης  Α Ν Δ Ρ Ε Α Σ