Βορειοηπειρώτες ενοικιάζουν τη γη τους σε Αλβανούς - Ανεπανόρθωτες συνέπειες για τον Ελληνισμό

• Οι Βορειοηπειρώτες στη  Δρόπολη και στο Βούρκο ενοικιάζουν για 99 χρόνια τα κτήματά τους σε Αλβανούς, αντί… πινακίου φακής (ακόμη και με 3 ευρώ το τετραγωνικό!).

 Αυτό σημαίνει ότι χάνεται στην ουσία ένα παραγωγικό κομμάτι της Βορείου Ηπείρου, που θα μπορούσε να συγκρατήσει τον ελληνικό πληθυσμό στις εστίες του, αλλά και να συμβάλλει στην ομαλή επιστροφή των  Βορειοηπειρωτών από την Ελλάδα, όπου ζουν και εργάζονται, στον τόπο τους. 

Η γη περιήλθε με πολλούς αγώνες στην κατοχή των Βορειοηπειρωτών, αν και σε κάποιες περιπτώσεις ακόμη και σήμερα δεν υπάρχουν τίτλοι ιδιοκτησίας, και τώρα «παραδίδεται», με ό,τι σημαίνει αυτό, σε αλβανικά χέρια. 

Κραυγή αγωνίας για το θέμα απευθύνει προς κάθε κατεύθυνση ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Αργυροκάστρου και δημοσιογράφος Παναγιώτης Μπάρκας, επισημαίνοντας ότι «σχεδόν κανένας απ’ όσους εκμεταλλεύονται τώρα τον κάμπο της Δρόπολης, δεν είναι Δροπολίτης! 

Οι Έλληνες της Δρόπολης, όπως και οι Έλληνες στο Βούρκο, ενοικιάζουν τα χωράφια τους έως και 99 χρόνια, σε μη Έλληνες. Για 99 χρόνια (!) λοιπόν, όταν ο μέσος όρος ηλικίας αυτών που μένουν πλέον στα χωριά μας είναι πάνω από 60 χρόνια! Κατανοητό τι θέλουμε να πούμε! Το παιχνίδι γίνεται περισσότερο επικίνδυνο όταν είναι γνωστό πώς οι δικοί μας, κυρίως στο Βούρκο, δεν έχουν γίνει απολύτως και επισήμως πραγματικοί ιδιοκτήτες, δεν έχουν πάρει τους τίτλους ιδιοκτησίας που κατοχυρώνουν την περιουσία τους»! 

Η. Μ.

ΠΡΩΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ
http://ellogosar.blogspot.al

" Με τον Ερντογάν μιλάμε σαν αδέρφια. Η ανησυχία του για τον Γιουλέν είναι βάσιμη"-“Me Erdogan flasim si vëllezër. Shqetësimi i tij për Gylen është i bazuar”

Σε συνέντευξη που έδωσε χθες το βράδυ ο κ Ε Ράμα, ο πρωθυπουργός της Αλβανίας μεταξύ άλλων, αναφέρθηκε και στις σχέσεις με την Τουρκία αλλά και το αίτημα του Ερντογάν για την έκδοση των Γιουλενιστών. " Θα πρέπει να ξαναπώ πως την κυβέρνηση   μου και  εμένα δεν μπορεί κανείς να μας πιέσει, αλβανικά ή σε άλλη ξένη γλώσσα. Η Τουρκία είναι στρατηγικός εταίρος. Με τον Ερντογάν μιλάμε με τρόπο αδερφικό και θα πρέπει να πως η ανησυχίες  του για την οργάνωση (Γιουλέν) είναι βάσιμες", - είπε ο Πρωθυπουργός Ε Ράμα. Αναφερόμενος στου Γιουλενιστές ο Ράμα είπες πως " είναι ένα δίκτυο που  απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή".

Kryeministri Edi Rama ka folur sot për raportet me Turqinë dhe kërkesën e Presidentit, Rexhep Tayp Erdogan për ekstradimin e Gylenistëve. “Më duhet të rithem se qeverisë sime dhe mua askush nuk na bën dot presion, shqip apo në gjuhë të huaj. Turqia është një partner strategjike. Me Erdogan flasim në mënyrë vëllazërore dhe më duhet të them se shqetësimi i tij për organizatën (Gylen) është i bazuar”,- tha kryeministri Edi Rama. Duke folur për Gylenistët Rama tha se “është një rrjet që meriton një vemëndje të veçantë”.

Ετοίμασε Πελασγός Κορυτσάς

Το βίντεο δείτε το εδώ

Redakturë!

Opinioni I gazetarit grek, Stavro Tizimas, me titullin: Nacionalizmi shqiptar, mburojë ndaj ambicieve të Erdoganit në Ballkan, publikuar në të përditshme konservatore “Kathimerini” është përkthyer gjerësisht edhe në mediat shqip. Ndaj lojërave të Turqisë në Tiranë ka tanimë një sentiment të qartë në mos një kundërvënie të organizuar. Qeveria aktuale nuk ka dëshmuar seriozitet në politikën e jashtme çka shpesh çon në provokime të panevojshme. 

Ajo e Tzimas është sa një lexim i realitetit, i cili çuditërisht nuk haset në komentatorë të ndryshmë nga pakica greke në Shqipëri, aq edhe një apel për shoqërinë greke në Greqi që të shohë te shqiptarët një aleat. Fakti që mediat shqip shpesh artikuojnë qëndrime përmes opinione të të huajve dëshmon një mori kompleksesh mes të cilëve mosbesimi te kredibiliteti i opinionistëve shqiptarë, aq edhe fshehja e këtyre të fundit pas një heshtjeje që synon të mbajë hapur të gjitha kanalet. 

Sot, opinionin e Tzimas e ka marrë edhe Top-Channel, televizion kombëtar që ka nisur së fundmi praktikën e përkthimit të komenteve të ndryshme dhe publikimin e tyre në faqen online. Vetëm se nga Nacionalizmi i Tzimas kalohet në Patriotizmin e shqiptarëve. Çka nuk është korrekt si përkthim por edhë shkëmben dy nocione shumë qartë të dallueshëm.

Mund të kesh dëshirë që shqiptarët të kenë Patriotizëm, por kjo nuk dëshmohet sot. Sikurse edhe i ashtuquajturi nacionalizëm I Tzimas është më shumë teorik dhe niset nga një kuptim historiografik që konvergon te teza e Pashko Vasës. Këtu jemi në terrenin e testimit të shoqërive, ndërkohë kjo përkëdhelja e vetes me atribute që nuk ekzistojnë e që shkelin edhe norma përkthimi, është po aq e dëmshme sa edhe ajo fanella kuqezi për të ciln ka nisur të flasë së fundmi edhe kryeministri.

http://www.respublica.al/

Στα τέλη Απριλίου ο Πατριάρχης Μόσχας στην Αλβανία - Patriarku i Moskës vjen në Tiranë në fund të Prillit

Në fund të muajit Prill Patriarkut i Moskës Kiril do të vizitojë Shqipërinë. Lajmi është bërë i ditur nga zëdhënësi i Patriarkanës së Moskës, i cili shtoi gjithashtu se Patriarku Kiril dhe kryepeshkopi Janullatos kanë njohje miqësore me njëri-tjetrin prej më shumë se 50 vitesh. Patriarku i Moskës do të takohet gjithashtu edhe me Presidentin Ilir Meta dhe autoritetet të tjera të shtetit shqiptar. Edhe vet kreu i Kishës Ortodokse Ruse ka folur për këtë vizitë. “Shpresoj se në fund të muajit do të zhvillohet vizita ime zyrtare në Shqipëri”, tha Kiril duke folur gjatë një pritje në Ministrinë e Jashtme ruse me rastin e Pashkëve Ortodokse. Është hera e parë që Patriarku i Moskës dhe i gjithë Rusisë viziton vendin tonë. Në kontekstin e zhvillimeve aktuale ku përplasja mes Rusisë dhe Perëndimit po i ngjan periudhës së Luftës së Ftohtë, vizita e Patriarkut rus në Tiranë merr rëndësinë e një lëvizje politike. Më të njëjtën simbolikë Papa Françesku zhvilloi në Shqipëri vizitën e parë të turit të tij botëror.

Τέλος Απριλίου ο Πατριάρχης Μόσχας Κύριλλος, θα επισκεφτεί την Αλβανία. Η είδηση έγινε γνωστή από τον εκπρόσωπο του Πατριαρχείου της Μόσχας, ο οποίος πρόσθεσε επίσης πως ο Πατριάρχης Κύριλλος και ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος έχουν φιλική σχέση διάρκειας 50 ετών. Ο Πατριάρχης Μόσχας θα συναντηθεί επίσης με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ Ιλλύρ Μέτα και τις άλλες αλβανικές αρχές. Ο ίδιος ο Πατριάρχης έχει αναφερθεί στην επίσκεψη αυτή. «Ελπίζω πως στο τέλος του μήνα θα πραγματοποιηθεί η επίσκεψη μου στην Αλβανία», είπε καθώς βρισκόταν σε μια συνάντηση στο Υπ.Εξ Ρωσίας με την ευκαιρία της Ανάστασης. Είναι η πρώτη φορά που ο Πατριάρχης Μόσχας και Πασών Ρωσιών επισκέπτεται την Αλβανία. Στα πλαίσια που τα γεγονότα που συνοδεύουν την σύγκρουση Ρωσίας και Δύσης και θυμίζουν το Ψυχρό Πόλεμο, η επίσκεψη του Πατριάρχη στα Τίρανα μοιάζει με μια πολιτική κίνηση. Με τον ίδιο  συμβολισμό ο Πάπα Φραγκίσκος επισκέφτηκε την Αλβανία κατά την έναρξη της παγκόσμιας περιοδείας του. Ετοίμασε Μετέφρασε Πελασγός Κορυτσάς

Αλέξανδρος Τριανταφυλλίδης:«Δικαίωση για τους ανασφάλιστους υπερήλικες»

Η επαναχορήγηση του επιδόματος κοινωνικής αλληλεγγύης των 360 ευρώ, για τους ανασφάλιστους υπερήλικες με βάση το άρθρο 93 του ασφαλιστικού νόμου 4387/2016 (νόμου Κατρούγκαλου) αποκατέστησε, έστω και εν μέρει, μία από τις τρανταχτές αδικίες σε βάρος των άπορων συμπολιτών μας από τη διακυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου που το είχε καταργήσει με το Νόμο 4093/2012 .

Ουσιαστικά αναφερόμαστε σε μια αυταπόδεικτη περίπτωση τυφλής, οριζόντιας, εξοντωτικής ρύθμισης, που στέρησε από υπέργηρους ανθρώπους, ευρισκόμενους κάτω από τα όρια της φτώχειας, την ελάχιστη σύνταξη των 360€, μαζί με την ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη. Από τους 42000 υπερήλικες, όταν διακόπηκε η χορήγηση της σύνταξης, είχαν απομείνει το 2015 μόνο 28000.

Μετά από 18 μήνες προσωπικού και συλλογικού αγώνα για την επαναφορά του επιδόματος (Ιαν.2015-Αυγ.2016) με ομιλίες, παρεμβάσεις και ερωτήσεις προς το αρμόδιο υπουργείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων, το επίδομα-ανάσα για τους ανασφάλιστους παλιννοστούντες Έλληνες Ποντίους από τις χώρες της π. ΕΣΣΔ, την Ελληνική Ομογένεια της Βορείου Ηπείρου και της Κωνσταντινούπολης επιτέλους επανήλθε, όπως και η πλήρης ιατροφαρμακευτική τους κάλυψη.

Η επαναφορά και η επαναχορήγηση του επιδόματος αποτέλεσε την απαρχή. Το επίδομα αυτό ως το ελάχιστο και αναγκαίο μέσο για την επιβίωσή τους ήταν συνάμα και μια πράξη ηθικής αναγνώρισης και κοινωνικής επιβεβαίωσης από την ελληνική πολιτεία. Με αυτό το συμβολικό τρόπο η Πατρίδα σημείωνε ότι δεν γυρίζει την πλάτη και δεν ξεχνά τα παιδιά της.

Δυστυχώς η ρήτρα της παραμονής των 35 ετών στην Ελλάδα(άρθρο 93, παρ.1δ), απομείωσε το ήδη μικρό επίδομα των 360 ευρώ στα 150-180 ευρώ/μήνα κατά μέσο όρο, τα οποία εφόσον τα λαμβάνει ο ένας από τους δύο συζύγους, ΔΕΝ μπορεί να τα λαμβάνει ο άλλος(Αρθρο 93, παρ.1ζ).

ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ: το αίτημα για την πλήρη αποκατάσταση της σύνταξης των 360 ευρώ, που δεν επέτρεψε ο επώδυνος συμβιβασμός το καλοκαίρι του 2015, τώρα με την προοπτική της εξόδου από την αυστηρή μνημονιακή επιτροπεία παραμένει ζωντανό.

Άρθρο του Αλέξανδρου Τριανταφυλλίδη στο «Έθνος της Κυριακής»

Πηγή: Himara.gr | Ειδήσεις απ' την Βόρειο Ήπειρο

Πηγή: Himara.gr | Ειδήσεις απ' την Βόρειο Ήπειρο

Μακρόν: Η Γαλλία θα υποστηρίξει την Ελλάδα εάν απειληθεί από την Τουρκία - ΒΙΝΤΕΟ- Makron : Franca do të mbështetë Greqinë nëse kërcënohet nga Turqia (Video)

Σαφές μήνυμα στήριξης στην Ελλάδα έστειλε την Τρίτη ο Γάλλος Πρόεδρος μιλώντας στην Ευρωβουλή. Όπως τόνισε ο Εμμανουέλ Μακρόν, η χώρα του θα είναι ανά πάσα στιγμή συμπαραστάτης κάθε κράτους μέλους όταν απειλείται ή υφίσταται επίθεση η κυριαρχία του, μήνυμα που από πολλούς ερμηνεύεται ως τελεσίγραφο προς την Τουρκία. Υπέρμαχος της ευρωπαϊκής αμυντικής πολιτικής Όπως ανέφερε, το είπε και στη Μεγάλη Βρετανία με αφορμή την υπόθεση Σκριπάλ, αλλά και προς την Ελλάδα, πως είναι πάγια θέση της Γαλλίας η υποστήριξη της Ελλάδας όταν απειλείται στην Ανατολική Μεσόγειο. Αυτή η γαλλική θέση συζητήθηκε πρόσφατα και σε τηλεφωνική επικοινωνία του Γάλλου Προέδρου με τον Έλληνα πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, καθώς, όπως τόνισε ο Εμανουέλ Μακρόν, αυτή η πολιτική είναι ακριβώς στην καρδιά της κοινής αλληλεγγύης μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών. http://www.enikos.gr/

Mesazh të qartë në mbështetje të Greqisë i dërgoi të Martën Presidenti Francez kur foli në Parlamentin Europian. Emmanuel Makron theksoi se, vendi i tij do të jetë menjëherë, në mbështetje, të çdo anëtari të BE-së që kërcënohet ose sulmohet sovraniteti i tij, një mesazh që nga analistët, konsiderohet si një paralajmërim për Turqinë. Një nga luftëtarët e politikës mbrojtëse europiane. Këtë, siç përmendi, ia tha dhe Britanisë së Madhe duke marrë shkasë nga çështja Skripal, por dhe Greqisë, se është një pozicionet e palëkundëshme të Francës, mbështetja e Greqisë kur kërcënohet në Mesdheun Lindor. Ky pozicion Francez, u diskutua kohët fundit dhe gjatë komunikimit me telefontë Presidentit Francez me Kryeministrin helen Aleksi Tsipra, pasi, siç theksoi Emmaouel Makron, kjo politikë është ajo pikërisht që ndodhet në zemër të solidaritetit  ndërmjet vendeve europiane.

Μητροπολίτης Μεσογαίας Και Λαυρεωτικής Νικόλαος: «Ο Στίβεν Χόκινγκ Εκφράστηκε Και Ως Πιστός Και Ως Άθεος»

Ο Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος δηλώνει ότι η θεολογία δεν πολεμά την επιστήμη.  Σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στο «Έθνος της Κυριακής» μιλάμεταξύ άλλων, για τον Στίβεν Χόκινγκ, το Σκοπιανό, αλλά και για ζητήματα κοινωνικής προτεραιότητας, στα οποία η Εκκλησία οφείλει να έχει λόγο και ρόλο.

Η ερευνητική και επιστημονική ενασχόλησή του με τον φυσικό κόσμο (Φυσική, Αστροφυσική) και τον άνθρωπο (Βιοϊατρική Τεχνολογία, Βιοηθική) και η προσωπική του αναζήτηση τον οδήγησαν στην «επιστήμη των επιστημών», τη Θεολογία, και στη συνέχεια στη Μονή Σίμωνος Πέτρας του Αγίου Ορους.

Ερώτηση: Μέσα σε λίγες ημέρες δύο μητροπολίτες κατέθεσαν δυο εκ διαμέτρου διαφορετικές απόψεις για τον Στίβεν Χόκινγκ, τον άνθρωπο που ερμήνευσε τα μυστικά του σύμπαντος και που έφυγε πρόσφατα από κοντά μας. Γιατί κάποιοι προσπαθούν να προσεγγίσουν τον Θεό και την ύπαρξή του μόνο με τη λογική και όχι με το πραγματικό βίωμα; Η Θεολογία πολεμά την επιστήμη; 

Νικόλαος, Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής: Σίγουρα η Θεολογία δεν πολεμά την επιστήμη. Κάθε άλλο. Οπως λέγει η Αγία Γραφή, η επιστήμη είναι δώρο του Θεού στον άνθρωπο, προκειμένου να χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο δοξολογίας Του. Η παρερμηνεία των επιστημονικών επιτευγμάτων συχνά αμφισβητεί τη Θεολογία και κάποιοι επιστήμονες την πολεμούν. Να ξέρετε, η αναζήτηση του Θεού μέσα στον θαυμάσιο κόσμο της εκκλησιαστικής ζωής και της ορθόδοξης παράδοσης και πίστης είναι πολύ πιο δυνατή και μαγευτική από την ερευνητική εμπειρία.

Ο Στίβεν Χόκινγκ για μένα είναι ένα πρόσωπο πολύ συμπαθές για το δράμα του, ιδιοφυές για τα επιτεύγματά του και αξιοθαύμαστο για την υπομονή του. Εισήλθε μέσα σε χώρους υπερβολικής αφαίρεσης, πολύ δυσπρόσιτους για τον ανθρώπινο νου, μέσα από τόσο αντίξοες προϋποθέσεις.

Επιπρόσθετα, μου ήταν συμπαθής και για την πάλη του με την αναζήτηση του Θεού. Οπως και στην επιστήμη του, ήταν διαρκώς ταλαντευόμενος και αυτοαναιρούμενος και στην πίστη του. Ετσι κατά καιρούς εκφράστηκε και ως πιστός και ως άθεος. Η πίστη δεν είναι κάτι αυτονόητο. Το άσχημο είναι ότι προβλήθηκε ως κήρυκας της αθεΐας χρησιμοποιώντας το επιστημονικό κύρος του. Αυτό που τώρα αξίζει να του αποδώσουμε είναι ο σεβασμός και η συμπάθεια. Νομίζω ότι ήταν ένας πιστός άθεος.

«Ο Θεός προκύπτει πιο αληθινός» έχετε γράψει, «όταν ταπεινά ομολογείται η αγνωσία Του, παρά όταν επιδιώκεται η γνώση Του». Το ίδιο και η επιστήμη: είναι πιο μαγευτική όταν ασχολείται με το άγνωστο, παρά όταν επεξεργάζεται και αναλύει το γνωστό. Κάποιο σχόλιο;

Ενας ερευνητής πορεύεται προς το άγνωστο. Ενας δάσκαλος αναλύει το γνωστό. Τι είναι πιο μαγευτικό; Το να παλεύεις στον ωκεανό του αγνώστου, να κολυμπάς στη θάλασσα της αναζήτησης ή να ασφαλίζεσαι στο στέρεο έδαφος του επιτεύγματος; Ο Θεός δεν είναι μόνο άγνωστος, είναι και γνωστός. Η πίστη συνοδεύεται και από εσωτερική επιβεβαίωση, δεν είναι ένα ταξίδι στο χάος του αγνώστου.

Κι εγώ όταν έκανα το άλμα στη ζωή μου, που δεν είναι τόσο μεγάλο όσο φαίνεται, και έφυγα από την απόλαυση του ερευνητικού αγνώστου προς την αναζήτηση του Θεού και την ιδιόμορφη λογική του Ευαγγελίου, δεν ήμουν σίγουρος για το τι έκανα. Με ξάφνιασε η λογική της Εκκλησίας. Ο Χριστός λέει «όποιος θέλει να είναι πρώτος, πρέπει να είναι τελευταίος» και «αν θέλεις να κερδίσεις τη ζωή σου, πρέπει να τη χάσεις». Αυτό δεν είναι συμβατό με την κοινή λογική.

Οι θετικές επιστήμες και η Θεολογία θεωρούνται διαμετρικά αντίθετοι κόσμοι. Πώς μπορεί ένας επιστήμονας-ιεράρχης να «δει» τον δημιουργό μας μέσα από την πολυπλοκότητα των έμβιων όντων και του σύμπαντος γενικότερα και όχι να «χαθεί» στην εξειδίκευση και την εμβάθυνση των γνώσεών του, σε συνδυασμό με τον μεταφυσικό λόγο του Ευαγγελίου;

Το ερώτημα είναι πώς μπορεί να μην τον δει. Υπάρχει μια αθεΐζουσα ερμηνεία των επιστημονικών επιτευγμάτων και φαίνεται ελκυστικό να βγαίνει προς τα έξω ότι η επιστήμη και η λογική «πνίγουν» τον Θεό. Η λογική και η επιστήμη δεν είναι προϋποθέσεις για να γνωρίσεις τον Θεό, ούτε όμως και εργαλεία που τον διαψεύδουν.

Προσωπικά, χωρίς τον Θεό δεν καταλαβαίνω τον κόσμο ούτε τον άνθρωπο. Εάν ο θάνατος είναι επιστροφή στην ανυπαρξία, στο απόλυτο τίποτα, τότε δεν μπορώ να καταλάβω τι αξία έχει η ζωή. Η ανθρώπινη ζωή και σκέψη, το γεγονός ότι ο άνθρωπος παλεύει και αναζητά κάτι πέρα απ’ αυτό που φαίνεται, κάνει εξαιρετικά τραγική αυτή την εφήμερη ζωή.

Αν πιστέψεις ότι είσαι ο ίδιος λίγο θεός, τότε αλαζονικά τον απορρίπτεις. Εάν όμως ταπεινωθείς μπροστά στο μυστήριο και στο άγνωστο, τότε δεν είσαι θεός, αλλά γίνεσαι, αποκτάς συγγένεια, ανοίγει ο δρόμος της κοινωνίας μαζί Του.

Ένα από τα βασικά προβλήματα του έθνους είναι ότι όλοι θέλουν να το σώσουν κραυγάζοντας, και κανείς με τη δουλειά του. Ετσι οι πολιτικοί ασχολούνται με τα εκκλησιαστικά και κάποιοι ιεράρχες με τα πολιτικά. Είναι υπεράνω των Ευαγγελίων οι κοσμικές φιλοδοξίες κάποιων ιεραρχών; 

Οταν ζεις τον πνευματικό θησαυρό, τι θέση έχουν οι κοσμικές φιλοδοξίες; Το πρόβλημα δημιουργείται όταν μέσα μας η πίστη, το μυστήριο του Θεού, μεταμορφώνονται σε θρησκεία. Είναι σαν να πηγαίνεις σε μια τράπεζα που διαθέτει επιταγές εκατομμυρίων και συ να διαλέγεις κέρματα. Στην Εκκλησία μία φιλοδοξία είναι κατανοητή, η φιλοδοξία της θυσίας και της τελευταίας θέσης.

Τον τελευταίο καιρό εντείνονται οι προσπάθειες που γίνονται για την επίλυση του Σκοπιανού. Πιστεύετε ότι βρισκόμαστε κοντά σε μια συμφωνία;

Γιατί με ρωτάτε; Εγώ δεν είμαι πολιτικός. Ούτε βέβαια μπορώ να ξέρω τι σκέφτονται τα άρρωστα μυαλά των ανθρώπων, ούτε πάλι μπορώ να πω ότι η συμφωνία είναι κάτι κακό. Οι πολιτικοί πρέπει να κάνουν τη δουλειά τους, αλλά να ξέρουν ότι υπόκεινται στην κρίση της Ιστορίας, της λογικής και του δικαίου. Δεν μπορούν να ξεπουλήσουν έναν λαό και μια ιστορία με επιπολαιότητες και στενές σκοπιμότητες. Τα συλλαλητήρια που έγιναν για τη Μακεδονία μου άρεσαν, γιατί νόμιζα ότι ο λαός είχε πεθάνει και αποδείχθηκε ότι ο λαός μπορεί να υψώνει αξιοπρεπώς τη φωνή του.

Σε παλαιότερη εγκύκλιό σας παίρνατε θέση για τη δεινή οικονομική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το σύνολο των συμπατριωτών μας, προτρέποντας τον κόσμο να ξεσηκωθεί και να δείξει τη δύναμή του. Υποστηρίζατε ότι όσο παραμένουμε αδρανείς, τόσο καθιστούμε τον εαυτό μας συνυπεύθυνο στον αργό αλλά βέβαιο υπαρκτικό εκφυλισμό μας. Με τη ρητορική αυτή κάποιοι σας κατηγορούν ότι πολιτικολογείτε και ότι παρεκκλίνετε από το ποιμαντορικό σας έργο.

Συχνά κατηγορούν την Εκκλησία ότι με το φιλανθρωπικό της έργο, όπως και με τα συσσίτια, συντηρεί ένα σύστημα που δημιουργεί φτωχούς ανθρώπους και τσακισμένους. Οχι, η Εκκλησία πρέπει να έχει σοφία για να μιλάει με σύνεση και να ομολογεί την αλήθεια και το δίκαιο, ανδρεία για να εκφράζει την άποψή της με τόλμη και ταυτόχρονα να έχει μια αγάπη για να αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους. Δυστυχώς οι σημερινοί κήρυκες της δημοκρατίας προτιμούν όλους με κλειστό το στόμα!

Έχετε πει ότι όλες οι ανατροπές, όλες οι μεγάλες αλλαγές έγιναν από ηρωικούς ανθρώπους, κυρίως νέους. Τα τελευταία χρόνια, όμως, στη χώρα μας παρατηρείται το φαινόμενο της αυξημένης μεταναστευτικής ροής, ειδικά νέων με επιστημονικό υπόβαθρο. Πιστεύετε ότι η απόφασή τους να ξενιτευτούν είναι πράξη απόγνωσης, εγωκεντρισμού ή ακόμα και δειλίας;

Και τα τρία ισχύουν, αλλά κανένας δεν θα μπορούσε να τους πει να κάνουν εύκολα το αντίθετο. Είναι κρίμα να εγκαταλείπει κανείς την ωραιότερη χώρα του κόσμου. Τι να πω; Νιώθω πως τα παιδιά μας δεν φεύγουν• τα διώχνουν αυτοί που επιμένουν να μας κυβερνούν. Θαυμάζω όποιον έχει αγαπήσει αυτόν τον τόπο ως ιστορία, ως παράδοση, ως πολιτισμό και βρίσκει τρόπο να μη φύγει. Για να έχει όμως ένας νέος αυτόν τον ηρωισμό, κάποιοι πρέπει να του έχουν καλλιεργήσει αυτό το πνεύμα. Η Εκκλησία δεν έχει βοηθήσει επαρκώς προς αυτή την κατεύθυνση. Δεν γίνεται να εμφανίζεται μόνο διαμαρτυρόμενη, αλλά οφείλει να δείχνει τον δρόμο και να προτείνει ένα πρότυπο, κρίνοντας το σύστημα. Οχι επειδή υπάρχει αυτή η σχέση Εκκλησίας και πολιτείας να είμαστε με φιμωμένο στόμα.

Εχετε μιλήσει για τις ευθύνες της Εκκλησίας που επέτρεψε τον τόσο σφιχτό εναγκαλισμό της με το κράτος και έχετε προσπαθήσει να μη δέχεστε τον μισθό του δημοσίου υπαλλήλου. Κατά τη γνώμη σας, ο διαχωρισμός Εκκλησίας-Κράτους είναι επιθυμητός και τι πρέπει να γίνει με την εκμετάλλευση της εκκλησιαστικής περιουσίας;

Οταν αρνήθηκα τον μισθό μου -να διευκρινίσω βέβαια ότι μέχρι σήμερα πληρώνομαι- το κράτος μού απάντησε ότι βάσει της ισχύουσας νομοθεσίας δεν προβλέπεται διακοπή μισθοδοσίας κρατικού λειτουργού. Ούτε να μας κόψουν τον μισθό δεν είναι ικανοί.

Η Εκκλησία το 1833 είχε μια περιουσία, και σήμερα της έχει μείνει μόλις το 4% και το περισσότερο από αυτό δεσμευμένο. Eχουν τελεσιδικήσει νομίζω 169 υποθέσεις για αστικά ακίνητα σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και κάποια λίγα στην Πάτρα και το κράτος δεν τα αποδεσμεύει. Υπάρχει ένα κράτος με τεράστια χέρια και μια Εκκλησία με μικρά χεράκια. Ασφυκτιά η Εκκλησία. Εάν προσφύγει στα ευρωπαϊκά δικαστήρια θα κερδίσει τις υποθέσεις. Ξέρετε ποιο θα είναι το αποτέλεσμα; Να φάει πρόστιμο το ελληνικό κράτος, το οποίο βέβαια δεν θα το πληρώσουν αυτοί που μας κυβερνούν, αλλά ο τσακισμένος λαός. Δεν είναι φοβερό;

Το 1993 ιδρύσατε το πρώτο στην Ελλάδα Κέντρο Βιοϊατρικής Ηθικής και Δεοντολογίας, ενώ ταυτόχρονα είστε πρόεδρος της Επιτροπής Βιοηθικής της Εκκλησίας της Ελλάδος. Υπάρχει διαφορά στη Βιοηθική των επιστημών με την εκκλησιαστική προσέγγιση των ίδιων ζητημάτων σε καυτά θέματα, όπως κλωνοποίηση, εξωσωματική γονιμοποίηση, ευθανασία, μεταμοσχεύσεις;

Η κοσμική βιοηθική στηρίζεται στην προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας, ενώ η πνευματική βιοηθική στην προστασία της αξίας του ανθρώπου, η οποία στηρίζεται στο ότι είναι πλασμένος με προοπτική ομοιώσεως προς τον Θεό και αιωνιότητας. Η κοσμική αντίληψη δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτά. Περιορίζεται στην προστασία των ατομικών δικαιωμάτων και μόνον. Η Εκκλησία αναγνωρίζει αξία στο έμβρυο, στον νοητικά υστερούντα, στον ανοϊκό ασθενή, σε αυτόν που βρίσκεται σε κωματώδη κατάσταση. Ως Εκκλησία οφείλουμε να προστατεύουμε την ταυτότητα και την ιερότητα του ανθρώπου. Κεντρικός άξονας είναι ο σεβασμός και η ελευθερία.

Μια Εκκλησία που σκλαβώνει σε κανόνες δεν είναι καλή. Οταν όμως μέσα από τις εντολές της οδηγεί στην απελευθέρωση του ανθρώπου, της σκέψης του, της βούλησής του και του διευρύνει τους πνευματικούς του ορίζοντες, τότε αυτή η ηθική είναι πολύ ανθρώπινη και πραγματικά πνευματική.

Πηγή: zougla.gr από Έθνος της Κυριακής

orthodoxia.online – Η Ορθόδοξη ματιά στα γεγονότα

Κέντρο Πολιτισμού "Σταύρος Νιάρχος" - Qendra Kulturore "Stavros Niarhos"

Με το θάνατό του στις 15 Απριλίου1996 ο Έλληνας εφοπλιστής, Σταύρος Νιάρχος άφησε μεγάλο μέρος της περιουσίας του στο ίδρυμα «Σταύρος Νιάρχος» που κατέστη η σημαντικότερη παρακαταθήκη του, αφού το Ίδρυμα, μεταξύ άλλων, κατασκεύασε το Κέντρο Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος, έναν πολυχώρο 210.000 μ², στον οποίο στεγάζονται πλέον η Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος, η Εθνική Λυρική Σκηνή, αθλητικό πάρκο κ.ά.

Me vdekjen e tij më 15 Prill 1996, pronari grek i anijeve, Stavros Niarhos, la një pjesë të madhe të pasurisë e tij për Fondacionin Stavros Niarhos , i cili u shëndrua në trazhgiminë e tij më të rendësishme, teksa ky Fondacion ndërtoj midis të tjerave, edhe Qendrën Kulturore "Stavros Niarhos", një godinë shumëfunksionale me sipërfaqe të përgjithshme prej 210.000 metra katrore, në të cilën funksionojnë sot Biblioteka Kombëtare e Greqisë, Teatri Kombëtar i Operës dhe Baletit, ambjenti sportiv etj.

Έτος 1958: Πως καθορίστηκαν τα θαλάσσια σύνορα μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας. - VITI 1958: Si e ndamë detin me Greqinë

VITI 1958: Si e ndamë detin me Greqinë Tashmë dy vendet janë drejt diskutimit të një marrëveshjeje të re për delimitimin e kufirit detar, pas asaj që shkaktoi shumë polemika për fshehtësinë e hartimit të saj dhe mungesën e transparencës. Por historia na fton të kërkojmë shembuj të ngjashëm kur Shqipëria dhe Greqia janë marrë vesh normalisht për kufirin e tyre detar, madje me koordinata të qarta e të përcaktuara me mirëkuptim. Dhe rasti i vitit 1958 dëshmon se kufiri ynë ujor me Greqinë nuk po caktohet për herë të parë tani. Ndoshta formulimi i saktë do të ishte që “delitimitimi i përpiktë po bëhet për herë të parë” – raporton Dita. Po për ç’farë bëhej fjalë dhe si ishte gjendja në vitin 1958, kur Shqipëria komuniste dhe Greqia mbretërore firmosën protokollin për pastrimin e Kanalit të Korfuzit nga minat e Luftës së Dytë? Ishte shenja e parë e shkrirjes së akujve në një kohë kur de facto dhe de jure, Greqia ishte në gjendje lufte me Shqipërinë. Vetëm nëntë vjet më herët kishin ndodhur të famshmet “provokacione të gushtit” të 1949-ës, kur ushtria qeveritare greke me ndihmë të fortë anglo-amerikane luftonte jo vetëm kundër partizanëve grekë në malet e Gramozit dhe Viçit, por kreu agresion edhe ndaj territorit shqiptar, ku u përplas me ushtrinë shqiptare, me viktima nga të dyja palët. Në fund, rezultati ishte puna e përbashkët e dy flotave detare dhe deklarimi i Kanalit të Korfuzit, “i hapur dhe i sigurtë për lundrim ndërkombëtar”. Por le ta nisim nga e para. Përgatitjet kishin nisur që në fillim të vitit 1958, siç e tregon dhe autorizimi i datës 29 janar me firmë të ministrit të Jashtëm shqiptar Behar Shtylla, për kapitenin e rangut të parë Abdi Mati, shef i shtabit të Flotës Luftarake Detare, që ky i fundit të zhvillojë bisedime dhe të nënshkruajë bashkë me përfaqësuesin përkatës grek, protokollin mbi masat praktike për spastrimin e Kanalit. Në fakt, Shqipëria si anëtare e Traktatit të Varshavës, kishte bërë përgatitje paraprake, trajnim në terren dhe konsultime intensive politike dhe teknike (për mungesë të pajisjeve të duhura detare dhe përvojës) me sovjetikët përgjatë gjithë vitit 1957. Abdi Mati ishte personaliteti kryesor ushtarak detar i Shqipërisë dhe së shpejti do të ngrihej deri në rangun e kundëradmiralit, ndërsa ne delegacion ishin dhe ushtarakë të aftë si Mark Plani, Paskal Thanasi etj. Mati kishte përballë kreun e delegacionit të qeverisë së mbretërisë së Greqisë, kapitenin Emanuel Dhimotaqis. Palët u mblodhën në qytetin e Korfuzit dhe nga data 3 deri më 8 shkurt 1958, përfunduan protokollin dypalësh. Çfarë parashikonte ky protokoll? Secila palë, brenda ujërave të veta territoriale dhe me mjetet e veta, do të kryente punimet përkatëse për pastrimin e minave. Në protokoll bien në sy koordinatat e veçanta (po botojmë faksimilet e tyre) që pala shqiptare dhe ajo greke veçmas, kishin si kufi ujërash territoriale, ndërkohë që në zonën e ngushticës së Korfuzit (pjesa më e afërt me tokën shqiptare, pranë Ksamilit), të përcaktuar me shtatë koordinata, pastrimi do të kryhej me radhë nga të dyja palët, njëra pas tjetrës.  Operacioni i pastrimit nisi në datën 15 mars 1958 dhe përfundoi më 7 korrik të këtij viti. Pala shqiptare përdori 2 dragamina, 1 anije shenjëvendosëse, 1 anije polumbare dhe 1 helikopter, ndërsa marina greke 5 dragamina të mesme, 3 dragamina të vogla, 2 anije shenjuese dhe 1 anije ofiçinë. Minat që kërkoheshin nga koha e luftës ishin të llojit mina me spirancë, mina akustike dhe manjetike. Në fakt, do të ishte e udhës që të quhej “operacion kërkimi”, sepse në nenin 7 të Protokollit të përfunduar dypalësh, theksohet se asnjë nga palët nuk gjeti minë në zonën e vet të tralimit (term detar për kontrollin ujor). Atëherë pse u ndërmor ky operacion? Në bazë të detyrimeve ndërkombëtare, palët duhej të kryenin kontroll në zonat e tyre të përgjegjësisë dhe në ato të përbashkëta, dhe të deklaronin ujëra të sigurta për lundrim ndërkombëtar. Por nga ana tjetër, siç vihet re nga dokumentet, ishte koha që Shqipëria i kishte bërë disa ftesa Greqisë mbretërore për vendosjen e marrëdhënieve diplomatike. Provokacionet e gushtit 1949 dhe vala e viteve 1949-54 e dërgimit të diversantëve nga kufiri grek kishte marrë fund. Shqipëria ishte pranuar në OKB dhe përgjithësisht, realiteti i një Shqipërie sovrane ishte fakt i kryer tashmë. Nga ana tjetër, në vendin tonë ndodheshin shumë ushtarakë grekë të zënë rob nga koha e provokacioneve të gushtit, që Greqia kërkonte t’i riatdhesonte, ashtu si dhe shumë luftëtarë të majtë grekë që pas dështimit të luftës civile, kaluan këtej kufirit. Një pjesë e komunistëve grekë u transportuan pastaj nëpër vende të tjera të Europës Lindore dhe Bashkimin Sovjetik, por shumë syresh mbetën këtu. Faktikisht, gjesti i vullnetit të mirë nga ana shqiptare për lidhjen e marrëdhënieve diplomatike nuk kishte marrë përgjigje pozitive nga Athina,që megjithatë i kërkonte shtetasit e vet. Lirimi i këtyre të fundit që vazhdoi deri në fillim të vitit 1958, ishte paraprirë nga kërkesa e palës greke që në vitin 1956, e cila me pastrimin e përbashkët të Kanalit të Korfuzit, po testonte synimet dhe qëndrimin shqiptar. Për të shqyrtuar punën e kryer, delegacioni grek mbërriti në Sarandë më 30 korrik 1958 dhe për tre ditë u zhvilluan bisedimet përmbyllëse dhe i firmos deklarata e fundit për çështjen e Kanalit. Përbërjen interesante të delegacionit grek e jep një raport i plotë i palës shqiptare mbi këtë çështje. Përveç kreut Dhimotaqis, nënkryetar i grupit grek ishte himarioti Spiro Milo, kapiten i rangut të dytë në marinën mbretërore greke, nëna e të cilit jetonte ende në Himarë. Anëtar delegacioni ishte komandanti i bazës detare të Korfuzit, kapiteni i tretë Lagonikas, dhe tre ushtarakë të tjerë: komandant dragamine Zulias, oficeri i shtabit të marinës Dhaispis dhe oficeri i ministrisë së Marinës, Agapitos. Sipas një informacioni të detajuar shqiptar dërguar qendrës, këta të fundit ishin aty për plotësimin e delegacionit, pasi Dhimotaqis dhe Spiro Milo ishin ata që kryenin të gjithë bisedimet dhe kishin autoritet absolut. Jo vetëm kaq, por këta të dy një pjesë të mirë të komunikimeve e bënë pa delegatët e tjerë dhe sipas shqiptarëve, ata kishin simpati të fortë politike nga e majta.  Pjesë e grupit ishte dhe përkthyesi Konstandin Cigos. Ja çfarë thotë për të raporti konfidencial shqiptar: “Si përkthyes, delegacioni grek kishte sjellë Konstandin Cigos,i cili është rritur në Sarandë dhe bashkë me familjen e tij është larguar legalisht për në Greqi më 1946, dhe sipas shenjave, duhet të jetë ndonjë agjent. Ky ka ardhur edhe katër herë të tjera në Shqipëri si përkthyes i delegacioneve greke që kanë tërhequr ushtarakët grekë të strehuar në Shqipëri. Qëndrimi i këtij gjatë gjithë kohës në Sarandë ka qenë jo i mirë, aq sa atë e shanë edhe vetë kryetari dhe pjesëtarët e tjerë të delegacionit grek, dhe pothuaj në të gjitha bisedimet ai nuk u përdor fare si përkthyes”. Anëtarët e delegacionit grek ishin të lirë të shëtisnin dhe bisedonin nëpër Sarandë, sigurisht të mbikqyrur. Bisedimet dypalëshe përfunduan më 2 gusht, kur u firmos edhe protokolli përfundimtar mbi punimet për pastrimin e Kanalit të Korfuzit, bashkë me komunikatën e përbashkët për shtyp, e cila shpallte se “përfaqësuesit e të dy qeverive deklarojnë se duke filluar nga ora 12.00 e datës 2 gusht 1958, Kanali i Korfuzit është i lirë për lundrimin e anijeve të mbiujshme”. Në të njëjtën orë të datës 4 gusht, mund të kryhej shpallja me të gjitha mjetet e informacionit, për të njoftuar lundërtarët.  Ajo çka bie në sy nga kjo marrëveshje, është se përmes neneve të ndryshme të saj Shqipëria dhe Greqia ja kanë njohur njëra-tjetrës ujërat përkatëse territoriale me koordinata të definuara qartë, edhe pse bëhej fjalë për dy vende pa marrëdhënie diplomatike dhe praktikisht në gjendje lufte. Pra do të ishte naive të thuhej se mes tyre nuk kishte kufi ujor të përcaktuar. Gjithsesi, do të duheshin konventat e mëvonshme ndërkombëtare mbi kufijtë detarë, detin territorial, zonën speciale, rrafshnaltën kontinentale etj, që kjo njohje të ishte e vlefshme dhe e sanksionuar në aspekt global. k.a. / dita

Έτος 1958: Πως καθορίστηκαν τα θαλάσσια σύνορα μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας. Και οι δύο χώρες διαπραγματεύονται  μια νέα συμφωνία για το καθορισμό των θαλάσσιων συνόρων, μετά από αυτό που προκάλεσε πολλά προβλήματα σχετικά με την μυστικότητα που υπήρχε όταν δημιουργήθηκε αλλά και την έλλειψη της διαφάνειας. Η ιστορία μας καλεί να αναζητήσουμε παρόμοια παραδείγματα, όταν η Αλβανία και η Ελλάδα έχουν συνεννοηθεί κανονικά για το καθορισμό των θαλάσσιων συνόρων τους, μάλιστα με ξεκάθαρα τα σημεία και σε πνεύμα αλληλοκατανόησης και αλληλοσεβασμού. Το 1958 μαρτυρεί πως τα θαλάσσια σύνορα με την Ελλάδα δεν καθορίζονται για πρώτη φορά , τώρα. Ίσως η σωστή διατύπωση θα ήταν "ακριβής καθορισμός γίνεται για πρώτη φορα" - σύμφωνα με την εφημερίδα "Ντίτα". Αλλά για ποιό πράγμα γίνεται λόγος και πως ήταν η κατάσταση το 1958, όταν η κομμουνιστική Αλβανία και η Ελλάδα υπέγραψαν το πρωτόκολλο για τον καθαρισμό του Στενού της Κέρκυρας από της νάρκες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου? Ήταν το πρώτο σημάδι που έδειχνε πως έλιωσαν οι πάγοι σε μια περίοδο που de facto και de Jure, η Ελλάδα βρισκόταν σε εμπόλεμη κατάσταση με την Αλβανία. Μόνο 9 χρόνια νωρίτερα είχαν συμβεί οι γνωστές "προκλήσεις του Αυγούστου" του 1949, όταν ο  ελληνικός κυβερνητικός στρατός με την αγγλοαμερικανική βοήθεια πολεμούσε εναντίων της ΕΑΜ στο Γράμμο και στο Βίτσι, αλλά και μέσα σε αλβανικό έδαφος όπου υπήρχε μια σύγκρουση με τον αλβανικό στρατό με θύματα και από τις δύο πλευρές. Στο τέλος ως αποτέλεσμα προήλθε η κοινή εργασία των ναυτικών των δύο χωρών   και η δήλωση πως τα στενά της Κέρκυρας "είναι ανοιχτά και ασφαλής προς διεθνή διέλευση". Ας τα πιάσουμε από την αρχή. Οι προετοιμασίες ήγαν ξεκινήσει από την αρχή του 1958, όπως και αποδεικνύει η έγκριση της 29 Ιανουρίου με υπογραφή του Αλβανού υπουργού εξωτερικών Μπεχάρ Στύλλα, για τον  Ανώτατο αξιωματικό  Αμπντί Μάτι, Αρχηγός του Ναυτικού Στόλου, ώστε αυτός ο τελευταίος να διαπραγματευτή και στο τέλος να συνυπογράψει με τον έλληνα ομόλογο του, το πρωτόκολλο πάνω στα πρακτικά μέτρα για το καθαρισμό του Στενού. Στην πραγματικότητα, Αλβανία ως  μέλος του Συμφώνου της Βαρσοβίας, είχε προετοιμαστεί,  εκπαίδευση στο πεδίο και και εντατικές πολιτικές και τεχνικές διαβουλεύσεις ( λόγω της έλλειψης των  κατάλληλων ναυτικών οργάνων και της εμπειρίας) με τους σοβιετικούς καθ' όλο το 1957. Ο Αμπντί Μάτι  ήταν βασική στρατιωτική,  ναυτική προσωπικότητα  της Αλβανίας,  και σύντομα θα έπαιρνε το βαθμό του αντιναύαρχου, ενώ στην επιτροπή υπήρχαν και άλλοι ικανοί στρατιωτικοί όπως ο Μαρκ Πλάνι, Πασκάλ Θανάση κ.α. Ο Μάτι είχε απέναντι του τον αρχηγό της Ελληνικής Βασιλικής Κυβέρνησης τον Εμμανουήλ Δημοτάκη.  Οι επιτροπές συναντήθηκαν στην πόλη της Κέρκυρας  και από της 3 μέχρι και στις 8 Φεβρουαρίου 1958, τελείωσαν την σύνταξη του κοινού πρωτόκολλου. Τί προέβλεπε αυτό το πρωτόκολλο ; Η κάθε πλευρά, μέσα στα εγχώρια ύδατα και με τα δικά της μέσα θα τελούσε τις ανάλογες εργασίες για το καθαρισμό των ναρκών. Στο πρωτόκολλο διακρίνει κανείς δύο ειδικές συντεταγμένες , που η αλβανική και η ελληνική πλευρά, χώρια, είχαν ως θαλάσσια σύνορα, εντωμεταξύ στην περιοχή του στενού της Κέρκυρας  (το κοντινότερο σημείο με το αλβανικό έδαφος το Κσαμίλ (Εξαμίλια), καθορισμένα με 7 συντεταγμένες, ο καθαρισμός θα γινόταν με την σειρά και από τις  δύο πλευρές, το ένα μετά το άλλο. Η επιχείρηση καθαρισμού ξεκίνησε στις 15 Μαρτίου του 1958 και τελείωσε στις 7 Ιουλίου του ιδίου έτους. Η αλβανική πλευρά χρησιμοποίησε   2 ναρκαλιευτές , 1 πλοίο σημαδούρων, 1 καταδυτικό και 1 ελικόπτερο, ενώ το ελληνικό ναυτικό, 5 μεσαίου μεγέθους ναρκαλιευτές,  3 μικρού μεγέθους ναρκαλιευτές, δύο πλοία σημαδούρες και ένα πλοίο εργαστήριο. Οι νάρκες που αναζητούσαν από την περίοδο του πολέμου ήταν  νάρκες με άγκυρα, ακουστικές νάρκες και μαγνητικές. Θα έπρεπε, στην πραγματικότητα να ονομαστεί "επιχείρηση αναζήτησης " γιατί στο άρθρο 7 του τελικού Πρωτόκολλου που σύνταξαν οι δύο πλευρές, τονίζεται πως καμία πλευρά δεν βρήκε νάρκη στην περιοχή αναζήτησης. Αλλά γιατί έγινε όλη αυτή η επιχείρηση; Με βάση τις διεθνές υποχρεώσεις, οι πλευρές θα έπρεπε να τελέσουν έλεγχο στις περιοχές τους αλλά και στα κοινά θαλάσσια ύδατα, και να δηλώσουν πως τα νερά τους είναι ασφαλής προς διεθνή πλεύση. Από την άλλη μεριά όμως, όπως παρατηρεί κανείς στα έγγραφα, ήταν η περίοδος όταν η Αλβανία είχε καλέσεις αρκετές φορές το Ελληνικό Βασίλειο για την έναρξη των διπλωματικών σχέσεων. Οι προκλήσεις του Αυγούστου του 1949 και το κύμα των αποστολών δολιοφθορέων,  των ετών 1949-54  από τα ελληνικά σύνορα είχαν πια τελειώσει. Η Αλβανία είχε γίνει μέλος του ΟΗΕ και γενικά η πραγματικότητα μιας ανεξάρτητης Αλβανίας ήταν πια δεδομένο. Από την άλλη μεριά στην Αλβανία βρίσκονταν όμηροι πολλοί έλληνες στρατιωτικοί, από την περίοδο των συγκρούσεων του Αυγούστου, που η Ελλάδα σκοπούσε τον επαναπατρισμό τους, όπως και πολλούς πολεμιστές της ελληνικής αριστεράς που μετά το εμφύλιο πέρασαν τα σύνορα. Ένα μέρος των ελλήνων κομμουνιστών μεταφέρθηκαν σε άλλες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και της Σοβιετικής Ένωσης , αλλά πολλοί έμειναν και Αλβανία. Γεγονός είναι πως η πράξη καλής θελήσεως από την αλβανική πλευρά για την δημιουργία διπλωματικών σχέσεων  δεν είχε την αναμενόμενη θετική ανταπόκριση από την Αθήνα, που επέμενε όμως να πάρει πίσω τους υπηκόους της. Η απελευθέρωση τους συνεχίστηκε μέχρι και στις αρχές του 1958, και είχε προηγηθεί το αίτημα της ελληνικής πλευράς από το 1956, η οποία με το κοινό καθαρισμό τους Στενού της Κέρκυρας, δοκίμαζε τους σκοπούς της Αλβανίας. Για να συζητήσουν σχετικά με την εργασία που είχε τελεστεί, η ελληνική αποστολή έφτασε στους Αγίους Σαράντα στις 30 Ιουλίου του 1958 και για τρείς μέρες πραγματοποιήθηκαν οι τελικές συζητήσεις και συνυπέγραψαν την κοινή δήλωση  για το θέμα του Στενού. Την ιδιαίτερη σύνθεση της Ελληνικής αποστολής το δίνει μια πλήρης αναφορά   της αλβανικής πλευράς για την υπόθεση. Πέρα από τον Πρόεδρο Δημοτάκη, αντιπρόεδρος της ελληνικής αποστολής ήταν ο χιμαριώτης  Σπύρος Μίλιος , αξιωματικός δευτέρου βαθμού στο ελληνικό βασιλικό ναυτικό η μητέρα του οποίου ζούσε ακόμη στην Χιμάρα. Μέλος της αποστολής ήταν ο Διοικητής της Ναυτικής Βάσης της Κέρκυρας, αξιωματικός Λαγονίκας, και τρεις άλλοι στρατιωτικοί: Διοικητής  Ναρκαλευτή Ζούλιας, ο αξιωματικός της ναυτικής διοίκησης, Δαϊσίπης και ο αξιωματικός του Υπουργείου Ναυτιλίας, Αγαπητός. Σύμφωνα με την αλβανική λεπτομερή πληροφόρηση, οι τελευταίοι ήταν εκεί για συμπληρώσουν τον αριθμό, αφού ο Δημοτάκης και ο Σπύρο Μίλο (Μίλιος) ήταν αυτοί οι οποίοι που έκαναν τις διαπραγματεύσεις και είχαν απόλυτη εξουσία. Όχι, μόνο αυτό, αυτοί οι δύο, ένα μεγάλο μέρος των συνομιλιών την έκαναν χωρίς τα άλλα μέλη, και σύμφωνα με τους αλβανούς, εκείνοι είχαν ιδιαίτερη πολιτική συμπάθεια προς την αριστερά. Μέρος της ομάδας ήταν και ο μεταφραστής Κωνσταντίνος Τσίγκος. Ιδού τι αναφέρει η εμπιστευτικής αλβανική αναφορά: " Ως μεταφραστή η ελληνική αποστολή είχε τον Κωνσταντίνο Τσίγκο, ο οποίος είχε μεγαλώσει στους Αγίους Σαράντα και μαζί με την οικογένεια του είχε φύγει παράνομα στην Ελλάδα το 1946, και σύμφωνα με τα δεδομένα θα πρέπει να είναι κάποιος πράκτορας. Αυτός έχει έρθει άλλες τέσσερεις φορές στην Αλβανία ως μεταφραστής των ελληνικών αποστολών που έχουν παραλάβει έλληνες στρατιωτικούς που είχαν βρει καταφύγιο στην Αλβανία. Η στάση του καθ' όλη την διάρκεια στους Αγίους Σαράντα δεν ήταν καλή, τόσο που ακόμη και ο αρχηγός της αποστολής και τα μέλη του έκαναν παρατήρηση, και σχεδόν σε όλες τις συνομιλίες δεν χρησιμοποιήθηκε ως μεταφραστής". Τα μέλη της ελληνικής αποστολής ήταν ελεύθεροι να κάνουν βόλτες και να συζητήσουν στους Αγίους Σαράντα, φυσικά με επίβλεψη. Οι διμερείς συζητήσεις τελείωσαν στις 2 Αυγούστου, όπου και υπεγράφη και το τελικό πρωτόκολλο σε σχέση με τις εργασίες καθαρισμού του Στενού της Κέρκυρας, μαζί με το κοινό δελτίο τύπου το οποίο  δήλωνε πως " οι εκπρόσωποι των  δύο κυβερνήσεων δηλώνουν πως ξεκινώντας από την ώρα 12:00 της 2 Αυγούστου 1958, το Στενό της Κέρκυρας είναι ελεύθερο προς διέλευση των πλοίων". Την ίδια ώρα της 4 Αυγούστου, θα μπορούσε να γίνει η διακήρυξη με όλα τα ΜΜΕ, για να ενημερωθούν όλοι οι  θαλασσοπόροι" Αυτό που αξίζει την προσοχή στην συμφωνία αυτή, είναι το γεγονός, πως μέσα από τα διάφορα άρθρα της, η Αλβανία και η Ελλάδα έχουν αναγνωρίσει η μία στην άλλη τα εγχώρια θαλάσσια ύδατα με συντεταγμένες ξεκάθαρα καθορισμένες, αν και γινόταν λόγος για δύο χώρες χωρίς διπλωματικές σχέσεις και πρακτικά σε εμπόλεμη κατάσταση. Άρα θα ήταν ανόητο να ειπωθεί πως μεταξύ τους δεν υπήρχαν καθορισμένα θαλάσσια σύνορα. Όπως και να έχει θα έπρεπε να γίνουν αργότερα και άλλες διεθνείς συμφωνίες σε σχέση με τα θαλάσσια όρια, το δίκαιο της θάλασσας, την ειδική περιοχή, το ηπειρωτικό οροπέδιο κ.α ώστε αυτή η αναγνώριση να ήταν έγκυρη και επικυρωμένη σε διεθνή επίπεδο. Κ.Α Ντίτα Μετέφρασε προετοίμασε, Πελασγός Κορυτσάς.

Γιατί οι Πόντιοι τρώνε στους τάφους την Κυριακή του Θωμά – Το ταφικό έθιμο- Pse Pondët hanë në varret të Dielën e Thomait- Zakoni i varrezave!

Οι αμύητοι μπορεί να βρουν το σκηνικό λίγο μακάβριο: Πάνω στις ταφόπλακες κόκκινα αυγά, μεζέδες, γλυκά, κρασί. Οι συγγενείς κερνούν όσους βρεθούν στο νεκροταφείο, τα γέλια πάνε και έρχονται. Κάποιοι στήνουν και κανονικά τραπέζια για ένα τσιμπούσι όπως θα έκαναν στο σπίτι τους, μόνο που βρίσκονται στον περίβολο των κοιμητηρίων. Η ποντιακή λύρα αυτή τη μέρα θεωρείται απαραίτητη, μόνο που δεν παίζει μακρύν καϊτέ. Όλοι γελούν, λέγονται ανέκδοτα, κάποιοι ξεκινούν το χορό. Την Κυριακή του Θωμά κυρίως, και σε μερικές περιοχές τη Δευτέρα του Πάσχα, οι Πόντιοι τρώνε πάνω στους τάφους τιμώντας με αυτόν τον τρόπο τους νεκρούς τους. Κατευθύνονται από το πρωί ’ς σα ταφία για μια μέρα Αναστάσιμη και αισιόδοξη, καθώς πιστεύουν ότι οι ψυχές των αγαπημένων έχουν ανέβει στον επίγειο κόσμο και κάθονται μαζί τους μέχρι την ημέρα του Αγίου Πνεύματος, γι’ αυτό και κάνουν «υποδοχή» στρώνοντας τραπέζι. Το ταφικό έθιμο τηρείται ευλαβικά σε αρκετές περιοχές που ζουν Πόντιοι. Από τα Σούρμενα, τον Κορυδαλλό, τις Αχαρνές, τον Ασπρόπυργο, την Καλλιθέα, την Αγία Βαρβάρα της Αττικής, μέχρι τη Νέα Κρώμνη Δράμας, τη Χαρίεσσα Νάουσας, την Καλαμαριά και τη Νέα Τραπεζούντα Πιερίας οι οικογένειες θα επισκεφθούν τα νεκροταφεία – ακόμα και πολιτιστικοί σύλλογοι καλούν τον κόσμο στα ταφία. Χωρίς καμία άλλη παραλλαγή, πλην της ημέρας που γίνεται το έθιμο, σε Πρωτοχώρι και Λευκόβρυση Κοζάνης, Μεσιανό Πέλλας, Κομοτηνή, Σάπες Ροδόπης και Πρόχωμα Θεσσαλονίκης αναβιώνει τη δεύτερη μέρα του Πάσχα. Έτσι το έμαθαν από τους προγόνους στον Πόντο, έτσι διατηρήθηκε στις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ, έτσι ήρθε και στην Ελλάδα. Στο Θρυλόριο Κομοτηνής το έθιμο γίνεται ανήμερα του Αγίου Πνεύματος. Τις «ρίζες» του τις βρίσκουμε σε αττικές λευκές ληκύθους· πρόκειται για αγγεία που εμφανίστηκαν γύρω στο 470 και χρησιμοποιούνταν μέχρι το 400 π.Χ. αποκλειστικά σε ταφικές τελετές. Σε μία λήκυθο του 430 π.Χ. που βρίσκεται στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης (φωτ. αριστερά) απεικονίζεται πεπλοφόρος γυναίκα που φέρει προσφορές σε τάφο, ενώ στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο φυλάσσεται παρόμοιο αγγείο που βρέθηκε στην Ερέτρια και χρονολογείται γύρω στο 440 π.Χ. Απεικονίζεται ο νεκρός έφηβος με χλαμύδα, πέτασο και δόρυ, όρθιος να αντικρίζει την επιτύμβια στήλη του προς την οποία έρχεται μια γυναικεία μορφή με κάνιστρο γεμάτο στεφάνια προσφορών, για να στολίσει το ταφικό μνημείο. http://www.pontos-news.gr/

Të pamësuarit mundet që t'iu duket pamja disi makabër: Mbi pllakat e varreve vezë të kuqe, meze, ëmbëlsira, verë. Të afërmit qërasin ata që gjenden në varrezat, të qeshuarat dëgjohen vazhdimisht. Disa vendosin tavolina të rregullta për mezetë, ashtu siç do të bënin në shtëpinë e tyre, vetëm që gjenden në oborrin e varrezave. Lira e pondëve,gjatë kësaj dite është e domosdoshme, vetëm që nuk i bien gajdes. Të gjithë qeshin, thonë anekdoda, disa fillojnë vallet. Të dielën e Thomait kryesisht, dhe në disa zona të Hënën e Pashkës, pondët hanë mbi varrezat duke nderuar në këtë mënyrë të vdekurit e tyre. Shkojnë që në mëngjes në varrezat për një ditë Ngjalljeje dhe optimiste, pasi besojnë se shpirtrat e të dashurve të tyre janë ngjitur në botë dhe qëndrojnë me ta deri në ditën e Shpirit të Shenjtë, për këtë arsye "iu bëjnë pritje" duke iu shtruar tavolinën. Ky zakon, i varrezave, ruhet në mënyrë të rregullt në disa zona ku jetojnë Pondët. Që nga Surmena, Koridhaloja, Aharnes, Aspropirgo, Kalithea, Agia Varvara, deri në Nea Kromni të Dramës, në Hariesa të Naussas, Kalamaria, Nea Trapezounta Pierias, familjet do të vizitojnë varrezat- deri dhe në shoqatat kulturore thërresin popull në varret. Pa asnjë ndryshim tjetër, pëveç ditës që kryhet ky zakon, në Protohori të Lefkovrisit të Kozanit, në Mesiano të Pelas, në Komotini, në Sapes të Rodhopit dhe Prohoma të Thessalonikit ripërjetohet ditën e dytë të Pashkës. Kështu e mësuan nga paraardhësit e tyre në Bashkimin Sovjetik, kështu erdhi në Greqi. Në Komotini zakoni kryhet duke u gëdhirë Shpiriti i Shenjtë. "Rrënjët" e tij i gjejmë në ampulla të bardhë atikas, bëhet fjalë për vazp që u shfaqën rreth 470 dhe u përdorën deri në 400 p.Kr vetëm në ceremoni varrimi. Në një ampullë të vitit 430 p.Kr që gjendet në Muzeun e Artit Cikladid (foto) ku duket një grua e veshur me petka që ka sjellë "oferta" në varr, ndërsa në Muzeun Arkeologjik Kombëtar ruhet një vazo e ngjashme që u gjend në Eretria dhe vendoset në kohë gjatë vitit 440 p.Kr.  shfaqet  një adoleshent i vdekur me pelerinë, petta dhe shtiza, i ngritur në këmbë që shikon kollonën e varrit të tij drejt sëcilës një formë gruaje me kanistër plot kurora "orfrimi"  që të zbukurojë memorialin.