Προσπάθεια ερμηνείας του φαινομένου της βλακοκρατίας

Τηλευαγγελίστρια εν ώρα κατήχησης του ποιμνίου σε στιγμή έξαρσης ανθρωπισμού.

«Η βλακεία είναι ανίκητη» – αγνώστου

Προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει στον λαό μας. Μοιάζει να βρίσκεται σε βαρύ κώμα εξαιτίας απανωτών επεισοδίων βλακείας. Υπάρχουν απειροελάχιστες ελπίδες να ανακάμψει. Η επιστήμη έχει σηκώσει τα χέρια. Πρόκειται δε περί άκρως μεταδοτικής ασθένειας.

 

«Ενός βλακός προκειμένου μύριοι έπονται», έλεγε ο Ε. Λεμπέσης στο επίκαιρο πόνημά του «Η τεραστία κοινωνική σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω» (1941). Εκεί γίνεται λόγος περί «αυτομάτου συρροής βλακών».. οι οποίοι «περιέρχονται συν τω χρόνω εις πλήρη βλακοκρατίαν». Για την συρροή αυτή των βλακών σήμερα και για να είναι αποτελεσματική η δράση της «βλακικής αγέλης», που περιγράφει ο συγγραφέας, δεν απαιτείται κάποια «πάσης φύσεως» οργάνωση ή φορέας, όπως στην εποχή του. Υπάρχει η τηλεόραση, αυτός ο κοινός τόπος συνάντησης εκατομμυρίων αγελοποιημένων τηλε-θεατών, απείρως χρησιμότερη από κάθε ορατή κλειστή οργάνωση. Τρεις από τις μεθόδους της κοινωνικής μηχανικής, της προσπάθειας δηλαδή χειραγώγησης της σκέψης και της στάσης των πολιτών, είναι: 1) η τεχνική της συναισθηματικής χειραγώγησης (συναίσθημα και όχι λογική), 2) η τεχνική της δημιουργίας «προβλημάτων» και «κρίσεων» (που απαιτούν «έκτακτα μέτρα» – βλ. «οικονομική κρίση») και 3) η τεχνική της ενοχοποίησης, (όπου πάντα «φταίμε» εμείς). Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι άλλος καλύτερος φορέας άσκησης αυτών των μεθόδων παρεκτός της τηλεόρασης, δεν υπάρχει.

 

Σε λίγο θα εορτάσουμε την 25η Μαρτίου, την επέτειο της Εθνεγερσίας. Ειλικρινά δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα μας επιτρέπουν να εορτάζουμε τέτοιες εορτές. Εχθές κοιτούσα ένα μνημείο προς τιμήν του Νικηταρά του Τουρκοφάγου σε μια μικρή πλατεία, με τον κόσμο να πηγαινοέρχεται. Δεν ξέρω πόσο θα επιζήσει ακόμα. Το λέω σοβαρά. Υπάρχει ανάγλυφη η μορφή του ήρωα του ‘21 που σφάζει έναν έντρομο έφιππο Τούρκο, μπήγοντάς του το μαχαίρι στα πλευρά. Όταν σε λίγα χρόνια, αυτοί που πηγαινοέρχονται σε αυτή την πλατεία θα είναι μουσουλμάνοι στην πλειοψηφία, όταν θα υπάρχει ένα δημοτικό συμβούλιο που θα είναι τίγκα στην «διαφορετικότητα», δηλαδή θα αποτελείται κατά το ήμισυ από αλλοδαπούς κυρίως μουσουλμάνους, όταν ο δήμαρχος ίσως είναι μουσουλμάνος ή τέλος πάντων αλλοδαπός, όταν στην πόλη θα υπάρχει τζαμί ή τζαμιά, πιστεύετε ότι ένα τέτοιο σύμβολο «μίσους» θα έχει τύχη; Ο Τσίπρας πήγε στην μάνα Σμύρνη και είπε μπροστά στους τουρκαλάδες ότι αποτελεί σύμβολο «αδελφοσύνης» και δώστου αγάπες και λουλούδια. Έχει σκεφθεί ποτέ κανένας Εβραίος να πάει στο Νταχάου και να πει ότι αυτός ο χώρος αποτελεί σύμβολο αδελφοσύνης των δύο λαών; Και προσέξτε, η Γερμανία σήμερα είναι όντως φιλο-ισραηλινή χώρα!

 «Ξενοφοβικά» σύμβολα μια άλλης εποχής

Προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει με τους Έλληνες σήμερα. Έχουν σχέση με εκείνους που μας κοιτούν ως αγάλματα αγέρωχοι και συνάμα λυπημένοι; Έχουμε σχέση με εκείνους τους Έλληνες; Μας αξίζουν αυτά τα μνημεία; Λαός που ξεχνά την ιστορία του είναι αναγκασμένος να την ξαναζήσει. Μας λένε συνεχώς για τους ναζί και την χούντα «για να μην ξεχάσουμε». Για τους οθωμανούς γιατί δεν μας λένε; Εκείνα συμφέρει να τα ξεχάσουμε; Γιατί τελικά, αυτό που τους νοιάζει δεν είναι να μην «ξεχάσουμε», αλλά να είμαστε βλάκες και να μας κάνουν ό, τι θέλουν. Και είμαστε βλάκες. Δεν εξηγείται διαφορετικά.

Ακούς τους σημερινούς Έλληνες να λένε ότι δεν εμπιστεύονται λέει τα κόμματα. Κι όμως στα ίδια κόμματα ή στους κλώνους τους θα καταλήξουν. Τους ακούς να λένε ότι δεν εμπιστεύονται την τηλεόραση και τους δημοσιογράφους. Και όμως από αυτούς παίρνουν γραμμή. Εδώ είναι η αποθέωση της βλακείας. Μία φάμπρικα δημιουργίας «συναισθημάτων ανθρωπισμού», μία απίστευτη μηχανή προπαγάνδας που όμοιά της θα ζήλευε ένα σταλινικό καθεστώς, ένα καλοδουλεμένο mind control, τα λεγόμενα «δελτία ειδήσεων», αλλά και κάθε εκπομπή και διαφήμιση έχουν καταστήσει τους Έλληνες (για μια ακόμη φορά) τα τέλεια πειραματόζωα, πραγματικά σκυλιά του Παβλόφ. «Δράματα» σε high definition, τεχνητά ερεθίσματα που οδηγούν σε ενστικτώδη ξεσπάσματα «ανθρωπισμού», τα οποία γνωρίζουν την επιβράβευση από κολοσσούς στον τομέα του «ανθρωπισμού», όπως σταρ του Χόλυγουντ, μεγαλοεπενδυτές, μεγιστάνες του καπιταλισμού και κομισάριους των Βρυξελλών.

Προσπαθώ να καταλάβω τι φταίει. Δεν τα έχω καταφέρει. Υπάρχει διάχυτη μια διάθεση αυτοκτονική. Να φταίει η προπαγάνδα της τιβί μόνο; Μα, οι ίδιοι Έλληνες ήταν αυτοί που πρόσφατα έδειξαν ότι δεν ενέδωσαν στην αισχρή προπαγάνδα του «ΝΑΙ» των καναλιών, προς έκπληξη όλων. Δεν ήταν τα ίδια κανάλια; Δεν ήταν οι ίδιες φάτσες; Που λειτουργούσαν ως φερέφωνα κάποιων; Δεν ήταν η ίδια συναισθηματικά φορτισμένη συνθηματολογία; Τότε θυμάμαι, ξύπνησαν και κάποιοι αριστεροί και νεο-αριστεροί που «απηύδησαν» με τα δελτία των 8 και μιλούσαν για προπαγάνδα (ξέρω πολλές περιπτώσεις). Παρουσίαζαν μάλιστα την Τρέμη ως …Γκαίμπελς! Τώρα τι έγινε; Οι ίδιοι δεν είναι; Έγιναν «καλοί» τώρα; Έγιναν «έγκυροι»; «Αντικειμενικοί»; Ο λύκος κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του, μήτε τη γνώμη άλλαξε μήτε την κεφαλή του, έλεγε ο λαός μας. Αλλά ο σημερινός λαός φαίνεται έχει πάρει κάποιο χαπάκι. Θέλει να ζει στο Matrix του. Γιατί όμως;

 Εικαστική δημιουργία φιλο-συριζαίικου σάιτ τον καιρό του δημοψηφίσματος. Τώρα ο «Γκαίμπελς» έγινε «Μητέρα Τερέζα».

Στην Αμερική το έχουν βρει το χάπι. Λέγεται “White Guilt”. Και το δίνουν σε κάθε Λευκό άμα τη γεννήσει του. Του λένε ότι πρέπει να ντρέπεται που είναι Λευκός. Ότι όλοι μπορούν να είναι περήφανοι για την φυλή τους, εκτός από αυτόν. Ότι έχει μονίμως το ‘white privilege’ και δεν δικαιούται να μιλάει. Δεν ξέρει τι πάει να πει φτώχεια και δεν ξέρει τι πάει να πει ρατσισμός, οπότε το μόνο που δικαιούται να κάνει είναι να βγάζει τον σκασμό. Και να τρώει καρπαζιές. Ακόμα και αν τον βρίζουν και τον μισούν για το χρώμα του δέρματός του, δεν είναι επειδή οι άλλοι είναι ρατσιστές, αλλά φταίει αυτός επειδή είναι Λευκός (εδώ πράγματι ισχύει το γνωστό ανέκδοτο). Εάν οι μαύροι εγκληματούν και τον σκοτώνουν δεν φταίνε αυτοί, αλλά η δουλεία, πριν από 200 χρόνια. Κάτι παρόμοιο λένε στους δυτικοευρωπαίους. Φταίει η αποικιοκρατία. Φταίνε οι κακοί πρόγονοι και οι πρόγονοι των προγόνων και ακόμα και χίλιες γενιές να περάσουν δεν θα δικαιούνται να μιλάνε. Πρέπει να κάθονται και να τους ληστεύουν και να τους βιάζουν τις γυναίκες και τις κόρες. Τίποτα δεν είναι πιο επίβουλο από την ιδέα ενός συλλογικού σφάλματος που θα περνάει από γενιά σε γενιά κηλιδώνοντας για πάντα έναν λαό, γράφει ο Πασκάλ Μπρύκνερ. Στους Γερμανούς έχουν κάπως πιο κοντινούς κακούς προγόνους και για αυτό η δόση της ενοχής είναι ισχυρότερη. Φυσικά, η «ενοχή» ως μέθοδος ραφής χειλέων συναντάται μόνο σε ανήκοντες στην Λευκή φυλή. Ουδείς άραβας ή εβραίος θα νιώσει ενοχή για το δουλεμπόριο, κανείς δεν θα αποδώσει ιμπεριαλιστικές πρακτικές στους ιάπωνες ή σε φυλές ινδιάνων και κανείς δεν θα μιλήσει για τους προερχόμενους εξ Ασίας νέους οικονομικούς αποικιοκράτες «επενδυτές».

Αυτή θέση ανήκει σε σένα Λευκέ, στα παιδιά σου και στα παιδιά των παιδιών σου.

Αλλά εμείς; Δεν είχαμε τέτοιο ιστορικό παρελθόν. Κι όμως ελάχιστα διαχωριζόμαστε από το βαρύ ενοχικό / ψυχαναγκαστικό κομμάτι αυτής της επιχείρησης που διεξάγεται σε όλη την Ευρώπη. Εδώ θα πιπιλίσουν το μυαλό με το «ήμασταν κι εμείς πρόσφυγες», «να θυμηθούμε τους παππούδες μας» κλπ, ενώ κάποιοι βλέποντας ένα γόνιμο έδαφος συναισθηματικού παροξυσμού θα πετάξουν και το πιο πιασάρικο «εμείς φταίμε για τους πρόσφυγες». Δεν φταίνε οι μεγάλοι του κόσμου τούτου, «οι-φονιάδες-των-λαών-αμερικάνοι», οι υπερασπιστές των «δικαιωμάτων» που κάποτε ισοπέδωσαν την Σερβία και τώρα κοιτάνε απαθείς τους μακελάρηδες του αλλάχ να ζωντανεύουν σκηνές από τα πιο αποκρουστικά θρίλερ ή και τους βοηθάνε ακόμα, ή η ληστρική Ε.Ε. «της αλληλεγγύης».

Όχι δεν φταίνε αυτοί, εμείς φταίμε. Δεν φταίνε οι Τούρκοι που έχουν βγάλει τρελά λεφτά από την επιχείρηση «πρόσφυγες», και έχουν καταφέρει (με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια), να έχουν διασπείρει παντού στρατεύσιμους έτοιμους να πολεμήσουν υπό την ημισέληνο μόλις δοθεί το σινιάλο, όχι εμείς φταίμε. Δεν φταίνε οι διπλανές (πλούσιες!) μουσουλμανικές χώρες που δεν θέλουν πρόσφυγες, εμείς φταίμε. Δεν φταίνε και οι ίδιοι στο κάτω-κάτω, που θα μπορούσαν (έστω κάποιοι από αυτούς, οι πιο νέοι να πάρει!) να κάτσουν να αγωνιστούν για μια καλύτερη πατρίδα. Όχι εμείς φταίμε. Πάντα εμείς θα φταίμε. Το είπε και ο Ιερώνυμος: «Εμείς φταίμε», είπε. «Εμείς οι ίδιοι, τους εξαναγκάσαμε να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους». Εγώ πάντως ομολογώ ότι δεν εξανάγκασα κανέναν. Πως με φορτώνεις με τέτοια ευθύνη σεβασμιότατε; Εκτός εάν διαγράφουμε την «συλλογική ευθύνη» για κάποιους (περιούσιους) και την ρίχνουμε στις πλάτες κάποιων άλλων (μη περιούσιων).

Με έχει απασχολήσει το θέμα. Τελικά, μήπως φταίει ο Χριστιανισμός, όπως ισχυρίζονται μερικοί (που ευκαιρία ψάχνουν); Γιατί οι Εβραίοι που πέρασαν και τόσα πολλά δεινά και ήταν οι πρόγονοί τους μετανάστες (γνωστός ο όρος ‘περιπλανώμενοι Ιουδαίοι’), δεν συγκινούνται από το «δράμα των προσφύγων», δεν κυκλοφορούν με πλακάτ “Refugees welcome”, αλλά ορθώνουν τείχη και δεν συνωστίζονται στα κανάλια για το ποιος θα γίνει πρωταθλητής «ανθρωπισμού» και διάσημος για δεκαπέντε, όχι λεπτά, αλλά δευτερόλεπτα; Οι Εβραίοι έχουν θρησκεία τον Ιουδαϊσμό, και αν και πολλοί δηλώνουν άθεοι ή κοσμικοί, δεν έχουν μεγαλώσει με τις διδαχές του «Καλού Σαμαρείτη» και του «ο Χριστός ήταν πρόσφυγας» και «ξένος ήμην και με εφιλοξενήσατε» κλπ. Να φταίει αυτό; Μήπως για τον ίδιο λόγο και οι μουσουλμανικές χώρες, όπου οι κάτοικοι έχουν μεγαλώσει με το κοράνι, δεν δείχνουν την ίδια ψύχωση με τον «ανθρωπισμό»; Αλλά και οι δικοί μας εδώ μουσουλμάνοι δεν είδα να συναγωνίζονται στην «αλληλεγγύη» και να σπρώχνονται οι μουφτήδες τους και οι ιμάμηδές τους ποιος θα αγκαλιάσει ένα προσφυγόπουλο on camera. Αλλά μήπως για τον ίδιο λόγο ακόμα και οι δυτικοποιημένοι Γιαπωνέζοι (που δεν είναι χριστιανοί) και αυτοί δεν θέλουν πρόσφυγες; Τελικά αυτό φταίει;

Όμως σκέφτομαι ότι σήμερα οι περισσότεροι στην δυτική Ευρώπη έχουν εγκαταλείψει τις εκκλησίες τους. Ο χριστιανισμός δεν έχει απήχηση στον δυτικό άνθρωπο. Μάλιστα έχει τεθεί και επισήμως εκτός «Ενωμένης Ευρώπης». Πως είναι δυνατόν να επηρεάζει τους δυτικούς εκκοσμικευμένους μαζανθρώπους; Εξάλλου και άλλοι στην Ευρώπη είναι χριστιανοί, αλλά αλλιώς συμπεριφέρονται. Και μιλάω για τους ανθρώπους που ζουν στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ. Πολωνία, Ουγγαρία, Σλοβακία, Ρουμανία, Βουλγαρία, ακόμα και Αλβανία δεν φαίνεται να λαμβάνουν το συγκεκριμένο θαυματουργικό χαπάκι «ανθρωπισμού». Ζούνε σε έναν άλλον κόσμο, εντελώς διαφορετικό από τον δικό μας. Οπότε δεν μπορεί στους αθεϊστές και εκκοσμικευμένους χριστιανούς της Δύσης να έχουν απήχηση οι χριστιανικές διδαχές περί «ευθύνης», «ενοχής» και «ανθρωπισμού» και στους (πιο πιστούς) χριστιανούς της Ανατολής να μην έχουν.

Είναι και κάτι άλλο. Ολόκληρη η ιστορία της Ευρώπης τα τελευταία 2000 χρόνια είναι συνώνυμη με τον χριστιανισμό. Αυτό δεν έκανε τους ευρωπαίους παθητικούς στην εισβολή αλλοφύλων, ούτε λέγανε βλακείες για κατάργηση συνόρων, ούτε έβλεπαν την θρησκεία τους ως συνώνυμο της απάθειας, της «συναδέλφωσης των λαών» και της ηλιθιότητας. Διεξήγαγαν αιματηρούς πολέμους με αλλόθρησκους και αλλόφυλους κάτω από την σημαία του Σταυρού. Έβγαλαν ήρωες και παλικάρια που δεν ένιωθαν ότι η πίστη τους στον Χριστό αποτελεί «κώλυμα» στο να σηκώσουν την σπάθα κατά των εισβολέων. Η δική μας ιστορία είναι γεμάτη από τέτοιες μορφές. (Αλλά ακόμα και αν δεν τους θεωρείς «εισβολείς» με την συνήθη έννοια, δεν μπορεί να το ρίχνεις στις ατέρμονες αγαπολογίες και να μην κρούεις τον κώδωνα του κινδύνου για την αλλοίωση ή ακόμη και εξαφάνιση του γηγενούς χριστιανικού πληθυσμού και τον κίνδυνο εκτεταμένων εγχώριων συρράξεων, όπως έκανε επισήμως η Ορθόδοξη Εκκλησία της Βουλγαρίας – που τους είπε και «εισβολείς»!).

Δεν πιστεύω λοιπόν ότι αυτό που φταίει είναι ο Χριστιανισμός. Κάτι άλλο φταίει.

Το πρόβλημα είναι πιστεύω, βαθύτερο. Είναι ψυχολογικό. Κάποιος έχει εισχωρήσει στην ψυχή του δυτικού ανθρώπου και την έχει αλλοιώσει ή την έχει διαμορφώσει κατά το δοκούν. Έχει επέλθει εσωτερική διάβρωση. Και αυτό το έργο δεν έχει γίνει τα τελευταία χρόνια, ούτε βέβαια προέκυψε εξ αιτίας του «προσφυγικού». Ούτε αποτελεί έργο αποκλειστικά της τηλεόρασης. Το έργο της ανομίας ενεργείται εδώ και χρόνια. Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου του Βερμόντ, Robert S. Griffin, έγραψε ότι ο σύγχρονος δυτικός κόσμος έχει κατασκευαστεί έτσι ώστε οι γηγενείς που συμμετέχουν στην αυτοκαταστροφή τους να ανταμείβονται και όσοι δεν συμφωνούν να τιμωρούνται. Το ότι οι ανατολικοευρωπαίοι ακόμη δείχνουν να αντιστέκονται και να «χαλάνε την σούπα» κάτι δείχνει. Το ότι έχουν ισχυρά αντανακλαστικά και επιθυμία να υπερασπιστούν την παράδοσή τους, την ιστορία τους, την θρησκεία τους και την κουλτούρα τους κάτι δείχνει. Δείχνει ότι αποκλειστικά υπεύθυνη δεν είναι η χριστιανική διδασκαλία. Αλλά η μαρξιστική. Την οποία οι ανατολικοί την βίωσαν στο πετσί τους. Οι δυτικοί όμως, έδωσαν χώρο στον μαρξισμό να εισχωρήσει παντού. Στην πολιτική, στην εκπαίδευση, στην τέχνη, στην ειδησεογραφία, στην εκκλησία, στην δημόσια κουβέντα, παντού. Εισερχόμενος ο μαρξισμός βρήκε πρόσφορο έδαφος. Μια Ευρώπη που είχε αρχίσει να ντρέπεται για τον εαυτό της και που είχε αρχίσει να ξεθεμελιώνει τα πάντα. Που αφέθηκε σε μια αυτομαστίγωση και μία καταστροφική αγαλλίαση. Και εκείνος (ο μαρξισμός) άλλο που δεν ήθελε. «Θα καταστρέψουμε αυτόν τον πολιτισμό που τόσο αγαπάτε.. Δυτικέ κόσμε είσαι καταδικασμένος σε θάνατο… Εβραίοι βγείτε από τα γκέτο. Κουνήσου Ινδία κι εσύ μεγάλε Βράχμα… Κι εσύ χώρα της Αιγύπτου. Και οι έμποροι των ναρκωτικών ας πέσουν πάνω στις τρομοκρατημένες χώρες μας. Είμαστε αυτοί που θα βοηθάνε πάντα τον εχθρό», παραληρούσε ο Γάλλος κομουνιστής ποιητής Λουί Αραγκόν.

Όποιος έχει ασχοληθεί με την Σχολή της Φραγκφούρτης και τον ‘πολιτιστικό μαρξισμό’ θα καταλάβει. Οι υπόλοιποι θα συνεχίσουν να μιλάνε για «αριστερά» και «δεξιά» κόμματα, και θα ζητούν γκρινιάζοντας «λύσεις» από το κράτος και τους «ισχυρούς».

Και κάτι τελευταίο.

Αυτή η Ευρώπη δεν έγινε ξαφνικά «καλή» και «ανθρωπιστική». Δεν έγινε ο καθένας που δεν μιλάει με τον διπλανό του, που σκοτώνεται για μια θέση στο πάρκινγκ, που έκανε θρησκεία τον ευδαιμονισμό και πουλάει την ψυχή του στον διάβολο για έναν high tech παράδεισο, ξαφνικά «καλός», επειδή συγκινείται με το «δράμα των προσφύγων». Η Ευρώπη που έδιωξε τον Χριστό, διέλυσε την οικογένεια, σκότωσε το αγέννητο, χλεύασε τον άγιο, έθαψε τον ήρωα, απαγόρευσε την τιμή στους προγόνους, σώριασε κάθε πυλώνα της κοινωνίας, έλιωσε κάθε αξία στο βωμό της θρησκείας των «δικαιωμάτων», δεν έγινε ξαφνικά ηθική και καλή. Βρήκε όμως ένα υποκατάστατο. Βρήκε ένα παραισθησιογόνο, ένα χαπάκι να πείθει τον εαυτό της ότι «είμαι καλά». Ο άνθρωπος έχει ανάγκη να πείσει τον εαυτό του ότι είναι «καλό άτομο». Και αφού αυτή η Ευρώπη για καιρό εθιζόταν στο τριπάκι του «προοδευτισμού», τώρα βρήκε μια νέα «ουσία» που την «ανεβάζει» ακόμα πιο πολύ. Σε αυτή την παραπαίουσα Ευρώπη έχει βρεθεί και ο Έλληνας. Κακά τα ψέματα. Εάν δεν ανήκαμε εις την Δύσιν θα είχαμε άλλα αντανακλαστικά. Τα οποία δεν έχουμε.

Συμπέρασμα: Έχω καταλήξει ότι τρία τινά συμβαίνουν:

1) Είτε είμαστε σε ένα σπιράλ αυτοκαταστροφής λόγω ‘παραισθησιογόνων ουσιών’,
2) είτε έχουμε προ πολλού αλωθεί από τον μαρξισμό,
3) είτε βαδίζουμε προς το κενό λόγω βλακείας.

Το ποιο από τα τρία προηγήθηκε και το ποιο πυροδότησε το άλλο δεν έχει μεγάλη σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι είμαστε στο τελικό στάδιο. Αυτό της βλακείας. Η οποία όπως είπαμε είναι ανίκητη. 

 

Πηγή

Σβήνει την 25η Μαρτίου από τα σχολεία ο Φίλης με περίεργη εγκύκλιο

Μια περίεργη εγκύκλιο απέστειλε το Υπουργείο Παιδείας στα σχολείας της Α' Βάθμιας και Β' Βαθμιας εκπαίδευσης προτείνοντας μια σειρά δράσεων όχι μόνο για τη σημερινή ημέρα, που θα ήταν φυσικά δικαιολογημένο καθώς η  21η Μαρτίου έχει οριστεί ως Διεθνής Ημέρα για την εξάλειψη των φυλετικών διακρίσεων και του ρατσισμού και Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, αλλά για ολόκληρη την εβδομάδα.

Σημειώνει η εγκύκλιος:

Ο διπλός συμβολισμός αυτής της ημέρας πιστεύουμε ότι μπορεί να αξιοποιηθεί με γόνιμο τρόπο στην εκπαιδευτική διαδικασία. Συγκεκριμένα, επειδή η ποίηση μπορεί να συμπυκνώσει με τρόπο μοναδικό αξίες όπως η ισότητα, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και η κοινωνική δικαιοσύνη, προτείνουμε οι σχολικές μονάδες να οργανώσουν, με όχημα και επίκεντρο την ποίηση, δραστηριότητες που θα καλλιεργούν και θα προάγουν αυτές τις αξίες. Για τον σκοπό αυτό καλούνται οι Σύλλογοι Διδασκόντων Α/θμιας και Β/θμιας Εκπαίδευσης να σχεδιάσουν την εβδομάδα που ξεκινά τη Δευτέρα 21 Μαρτίου 2016 δραστηριότητες υπό τον γενικό τίτλο «Με την ποίηση πολεμάμε τον ρατσισμό».


Αυτές οι δραστηριότητες θα εκκινούν από την ανάγνωση και ανάλυση έργων της ελληνικής και της παγκόσμιας ποίησης τα οποία αναδεικνύουν τις αξίες της ισότητας και της αλληλεγγύης μεταξύ όλων των ανθρώπων. Είναι δυνατό να αξιοποιηθούν και στίχοι τραγουδιών που έχουν σχετικό θέμα.

Και στη συνέχεια προτείνει λεπτομερώς σειρά δράσεων.

Γιατί να μην είναι αυτή η εβδομάδα ένα τετραήμερο δράσεων, εκδηλώσεων, πρωτοβουλιών για την Επαναστάση του 1821;

Μετά την Ποντιακή Γενοκτονία ο Νίκος Φίλης θέλει να ξηλώσει και την Εθνική Παλιγγενεσία; 

Εγκύκλιος Φίλη στα σχολεία «Με την ποίηση πολεμάμε τον ρατσισμό» 

Πηγή

Πηγή 2

Άλλο Αλβανοί και άλλο Αρβανίτες - Tjetër shqiptarët dhe tjetër Arvanitët.

Άλλο Αλβανοί και άλλο Αρβανίτες  του Κων/νου Χολέβα, Πολιτικού Επιστήμονος              Άγνοια η και διαστρέβλωση της Ιστορίας προδίδει η καινοφανής άποψη που ακούσθηκε ότι δηλαδή μεγάλοι ήρωες του 1821 και των μετέπειτα εθνικών αγώνων υπήρξαν Αλβανοί.              Γίνεται σύγχυση με τους Αρβανίτες, τους αρβανιτόφωνους Έλληνες. Άλλο, όμως, Αλβανοί και άλλο Αρβανίτες. Υπάρχει μεγάλη διαφορά. Και εξηγούμεθα :   Ο Μάρκος Μπότσαρης, στην μνήμη του οποίου ασεβούν πολλοί, ήταν Έλλην αρβανιτόφωνος, όπως όλοι οι Σουλιώτες. Η ελληνική του συνείδηση φαίνεται και από την περίφημη φράση που είπε όταν πρωτοπάτησε στα Επτάνησα : Ο Έλλην δεν μπορεί να αισθάνεται ελεύθερος εκεί όπου κυματίζει η Βρεττανική σημαία". Το δε Λεξικό που έγραψε ήταν της αρβανίτικης  - όχι αλβανικής - και ρωμαίικης απλής  (νεοελληνικής). Άλλωστε δεν θα μπορούσε να έχει αλβανική εθνική συνείδηση, διότι κάτι τέτοιο εμφανίζεται μόλις το 1878 με την Λίγκα της Πριζρένης - Κοσσυφοπεδίου και μάλιστα ως τεχνιτό κατασκεύασμα ξένων δυνάμεων και θρησκευτικών προπαγανδών. Κατά την Τουρκοκρατία δεν υπήρχε έθνος Αλβανών. Οι κάτοικοι της σημερινής Αλβανίας διεκρίνοντο με κριτήριο την θρησκεία τους. Οι Ορθόδοξοι ήσαν Ρωμιοί, εντεταγμένοι στο ίδιο Γένος με τους υπόλοιπους Έλληνες. Οι Μουσουλμάνοι ένοιωθαν Τούρκοι, εξ ου και ο όρος  Τουρκαλβανοί.  Εάν μιλούμε για αλβανική συμμετοχή στην Ελληνική Επανάσταση δεν πρέπει να αναφερόμαστε στους Μποτσαραίους, την Μπουμπουλίνα και τους Κουντουριώτηδες, αλλά στους Τουρκαλβανούς που χρησιμοποιήθηκαν από την άλλη πλευρά ως σφαγείς των Ελλήνων.              Οι Βυζαντινοί πρόγονοί μας δεν ανέφεραν Αλβανούς στην Βαλκανική. Ο Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος ονομάζει Αλβανούς μία φυλή του Καυκάσου. Ο Γεώργιος Καστριώτης  -  Σκεντέρμπεης, που θεωρείται εθνικός ήρωας των σημερινών Αλβανών, ονόμαζε εαυτόν Ορθόδοξον Ηπειρώτη (15ο αιών). Σε έγγραφα της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας στα τέλη του 15ου αιώνος η λέξη "Αλβανός" ερμηνεύεται  " Έλληνες από την Ήπειρο  και την Πελοπόννησο" χωρίς να αμφισβητείται η ελληνική συνείδησή τους. Η αλβανική συνείδηση είναι οπωσδήποτε ξενόφερτο κατασκεύασμα όπως αποδεικνύουν και μαρτυρίες των ιδίων των ενδιαφερομένων , τις οποίες κατέγραψε ο σύγχρονός μας διαπρεπής Βαλκανιολόγος Αχιλλεύς Λαζάρου.              Όταν η Ιταλία και η Αυστροουγγαρία για δικούς τους λόγους προσπαθούσαν να κατασκευάσουν αλβανικό κράτος ώστε να ελέγχουν την είσοδο της Αδριατικής, οι Τουρκαλβανοί ύψωναν στο Δυρράχιο την οθωμανική σημαία !              Προτιμούσαν την τουρκική παρά την άγνωστη σ' αυτούς αλβανική εθνική συνείδηση. Άλλωστε και στους Βαλκανικούς πολέμους οι Μουσουλμάνοι της Αλβανίας πολέμησαν, και μάλιστα δυναμικά, στις τάξεις του Οθωμανικού στρατού. Μετά το 1908 πολλά από τα μέλη του Νεοτουρκικού κομιτάτου, το οποίο σχεδίασε και ξεκίνησε τον διωγμό των Ελλήνων ήταν Τουρκαλβανοί.              Η λέξη Αλβανία, σημαίνει Λευκή Χώρα από το λατινικό ΑΛΜΠΑ : λευκή. Είναι όρος με γεωγραφική και όχι εθνολογική σημασία.              Ο όρος Αρβανίτης που αφορά τους Σουλιώτες, τους Υδραίους, τους Σπετσιώτες και πολλούς κατοίκους των Μεσογείων, προέρχονται από τελείως διαφορετική ρίζα. Συγκεκριμένα από τη λέξη"Άρβανον", τοπωνύμιο της Βορείου Ηπείρου, που το βρίσκουμε ήδη από τον 11ο αιώνα στα κείμενα της Άννας Κομνηνής. Από το Άρβανον, δηλαδή από την Ελληνικοτάτη Βόρειο Ήπειρο, κατέβηκαν σε πόλεις και νησιά της Νοτίου Ελλάδος ελληνικοί πληθυσμοί που μιλούσαν αρβανίτικα. Δηλαδή μία διάλεκτο ανάμικτη με αρχαία ελληνικά, λατινικά, τουρκικά και εντόπια βαλκανικά γλωσσικά στοιχεία. Οι αρβανιτόφωνοι Έλληνες ουδέποτε είχαν διαφορετική συνείδηση από τους υπόλοιπους Έλληνες. Παρεμφερές παράδειγμα μας δίδουν οι σλαβόφωνοι Μακεδονομάχοι Κώττας, Κύρου, Νταλίπης και άλλοι, οι οποίοι πολέμησαν υπέρ της Ελλάδος κατά των Βουλγάρων κομιτατζήδων. Καθώς και οι τουρκόφωνοι Ορθόδοξοι της Καππαδοκίας που κράτησαν μέσω της Εκκλησίας την ελληνικότητά τους αν και έχασαν την ελληνική γλώσσα. Οι δίγλωσσοι Έλληνες αρβανιτόφωνοι, βλαχόφωνοι, σλαβόφωνοι, κ.λ.π. μας προσφέρουν χαρακτηριστικές αποδείξεις ότι στα Βαλκάνια κατά τους τελευταίους πέντε τουλάχιστον αιώνες η Ορθόδοξη πίστη - και γενικότερα η θρησκεία - διαμορφώνει την εθνική συνείδηση πολύ περισσότερο και από το γλωσσικό ιδίωμα.              Η σύγχυση μεταξύ των λέξεων Αλβανός και Αρβανίτης δημιουργείται μόνον στην ελληνική γλώσσα, διότι φαίνονται να μοιάζουν οι δύο όροι ηχητικά. Η ομοιότης είναι μόνο επιφανειακή. Στην ουσία διαφέρουν κατά πολύ. Άλλωστε οι ίδιοι οι Αλβανοί αποκαλούν εαυτούς Σκιπετάρ και την χώρα τους Σκιπερία : χώρα των Αετών. Τι κοινό μπορούν να έχουν ένας Σκιπετάρ και ένα Έλλην αρβανιτόφωνος ; Ίσως ο ένας να μπορεί να καταλαβαίνει κάποιες λέξεις από τον άλλο. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είχαν η έχουν την ίδια εθνική συνείδηση... Μην ξεχνούμε ότι Σέρβοι, Κροάτες και Βοσνιομουσουλμάνοι μιλούν ακριβώς την ίδια γλώσσα, παρά ταύτα συγκρούσθηκαν μεταξύ τους  με οδυνηρές συνέπειες.              Σέβομαι και κατανοώ τις προσπάθειες πολιτικών και δημοσιογράφων να περιορίσουν τα ενδεχόμενα φαινόμενα ρατσισμού και ξενοφοβίας - αν και οι ρίζες των προβλημάτων δεν έχουν μελετηθεί σωστά  - στην κοινωνία μας. Όμως κάτι τέτοιο δεν γίνεται με άγνοια η παραποίηση της ιστορικής αλήθειας. Ας μάθουμε καλά την Ιστορία μας ώστε και τους Έλληνες Αρβανίτες να τιμούμε για την εθνική τους προσφορά και με τον γείτονα αλβανικό λαό να διατηρούμε σχέσεις καλής γειτονίας, χωρίς βεβαίως να λησμονούμε την ελληνική κοινότητα της Βορείου Ηπείρου.

Tjetër shqiptarët dhe tjetër Arvanitët. Nga Konstandin Holeva Shkencëtar Politik. Mosnjohje por dhe shtrembërim të Historisë tregon mendimi në dukje i ri se heronjtë e 1821 dhe të betejave të më vonta kombëtare ishin shqiptarë. Ngatërrohen me Arvanitët, grektë arvanitofolës. Por tjetër gjë Shqiptarët dhe tjetër Arvanitët. Ekziston një ndryshim i madh. Po e shpjegojmë: Marko Bocari, në kujtimin e të cilit shumë kryejnë sakrilegj, ishte një Helen arvanitofolës, si shumë Suliotë. Ndërgjegjia e tij helene duket nga fraza e tij e famshme, që tha kur shkeli për herë të parë në Eptanisa: Heleni nuk mund të ndjehet i lirë atje ku valvitet flamuri Birtanik”. Ndërsa Fjalori që shkroi ishte arvanishtesh – jo shqipes-dhe romaishtes së thjeshtë(=greqishtja moderne). Megjithatë nuk do të mund të kishte ndërgjegjie kombëtare shqiptare, sepse diçka e tillë shfaqet vetëm më 1878 me Lidhjen e Prizrenit-Fushëkosovë dhe bile si një krijim artificial i fuqive të mëdha dhe propagandave fetare. Gjatë pushtimit turk nuk ekzistone  komb Shqiptarësh. Banorët e Shqipërisë së sotme dalloheshin me kriter fenë e tyre. Orthodhoksët ishin romioi (bizantinë=helenë) të instaluar në i njejti Jenos-Fis me Helenët e tjerë. Myslymanët ndjeheshin Turq, këtu mund të kuptoni përkufizimin Turkoshqiptarë. Ndërsa flasim për pjesmarrjen shqiptare në Kryengritjen Helene nuk duhet ti rreferohemi tek Bocarenjtë, Bubulinës, dhe Kunduriotët, por tek Turkoshqiptarët që u përdorën nga krahu i atyre që therrnin Helenët. Paraardhësit tanë Bizantinë nuk përmendën Shqiptarë në Ballkan. Konstandin Porfirogjeni quan shqiptarë një fis të Kaukazit. Gjergj Kastrioti – Skenderbeu që konsiderohet dhe heroi kombëtarë i shqiptarëve të sotëm, e quante veten e tij Epirot Orthodhoks (shek i 15-të). Në shkresa të Republikës Galinotati të Venecias në fund të shek të 15-të fjala “Shqiptar=Alban” interpretohet “Grekë nga Epiri dhe Peloponezi” pa u diskutuar ndërgjegjia e tyre helene. Ndërgjegjia shqiptare është me patjetër një ndërtim i huaj siç tregojnë dëshmitë e vetë të interesuarve, të cilat i rregjistroi Ballkanologu i mirënjohur dhe i nderuar i kohëve tona  Ahilea Lazaru. Kur Italia dhe Austrohungaria për arsyet e tyre u përpoqën që të ndërtojnë një shtet shqiptar në mënyrë që të kontrollojnë hyrjen në Adriatik, Turkoshqiptarët ngritën në Durrës flamurin otoman! Preferonin më tepër gjuhën turke  se sa ndërgjegjien shqiptare të panjohur për ta deri atëhere. Ndër të tjera dhe në luftërat Ballkanike Myslymanët e Shqipërisë luftuan, bile me forcë në rradhët e ushtrisë Osmane. Pas 1908 shumë anëtarë të komitetit Neoturk, i cili planifikonte që të fillonte përndjekjen e Helenëve ishin turkoshqiptarë. Fjala Shqipëri=Albania do të thotë Vend i Bardhë nga fjala latine ALBA: e bardhë. Është përkufizim gjeografik dhe jo me kuptim kombëtar. Përkufizimi Arvanit që i përket Suliotëve, Idrenjëve, Speciotëve dhe shumë banorëve të Mesdheut, vjen nga një fjalë plotësisht me rrënjë tjetër. Konkrretisht nga fjala “Arvanon”, toponim i Epirit të Veriut, që gjejmë që prej shek të 11-të në tekstet e Anna Komninës. Nga Arvanon, dmth nga Epiri Verior i cili është tërësisht Helen, zbritën në qytete dhe ishuj të Greqisë Jugore popullate helene që flisnin gjuhën arvanitase. Dmth një dialekt të miksuar  me greqishte të vjetër, latinishte, turqishte dhe elementë gjuhorë ballkanikë. Grekët arvanitofolës asnjëherë nuk kishin ndërgjegjie tjetër nga Helenët e tjerë. Një shembull të përafërt na japin luftëtarët partizanë në Maqedoni që ishin sllavofonë, si Kotta, Qirou, Dalipi dhe të tjerë, të cilët luftuan për Greqinë kundër bullgarëve komitaxhinj. Si dhe orthodhoksët turkofolës të Kapdokisë që ruajtën nëpërmjet Kishës origjinën e tyre helene mgjth se humbën gjuhën greke. Helenët dygjuhësh, arvanitofonë, vlahofonë, slavofonë etj na ofrojnë vërtetime karakteristike se në Ballkan gjatë pesë shekujve të fundit besimi Orthodhoks – dhe në përgjithësi feja-  formon ndërgjegjien kombëtare shumë më tepër se sa veçantia gjuhore. Ngatërresa ndërmjet fjalëve Shqiptar dhe Arvanit krijohet vetëm në gjuhën greke, sepse duket sikur ngjajnë të dyja përkufizimet nga ana tingullore. Ngjashmëria është vetëm sipërfaqësore. Në esencë ndryshojnë shumë. Bile vetë Albanët e quajnë veten e tyre Shqiptar dhe vendin e tyre Shqipëri: vendi i Shqiponjave. Çfarë të përbashkët mund të ketë një Shqiptar dhe një Helen arvanitofolës? Ndoshta njëri të mundet të kuptojë disa fjalë nga tjetri. Por kjo nuk do të thotë që kishin apo kanë të njejtën ndërgjegjie kombëtare... Mos harrojmë se Serbët, Kroatët dhe Bosnjakët myslymanë flasin të njejtën gjuhë, mgjth se u përplasën ndërmjet tyre me rrjedhime të tmerrshme. Respektoj dhe kuptoj përpjekjet e politikanëve dhe të gazetarëve që të izolojnë mundësitë për fenomenin e racizmit dhe ksenofobisë – mgjth se rrënjët  e problemeve nuk janë studiuar drejt – në shoqërinë tonë. Por diçka e tillë nuk bëhet me padituri dhe deformim të së vërtetës historike. Le të mësojmë mirë Historinë tonë në mënyrë që Helenët Arvanitë ti nderojmë për kontributin e tyre kombëtare dhe me popullin fqinj shqiptar që të ruajmë marrdhëniet e fqinjësisë së mirë, sigurisht pa harruar komunitetin helen të Epirit të Veriut.