Prangat dhe Liria

 

 

“Të gjitha më lejohen, por jo të gjitha sjellin dobi; të gjitha më lejohen, por unë nuk sundohem prej ndonjë gjëje” v. 12.

Trupi ynë është një mrekulli e strukturës arkitektonike. Të gjithë sa e studiojnë, dëshmojnë dhe shpallin urtësinë e Krijuesit. Por, shumë më i lartë dhe i pakrahasueshëm se trupi, është shpirti ynë, sepse është i paprishshëm dhe i përjetshëm. Që të dy këta, përbëjnë njeriun, që është kulmi i veprave të Perëndisë. Dhe të mendojë dikush se Perëndia, si Atë i dhembshur, na pajisi me shumë dhunti të shkëlqyera dhe unike! Nuk do ta tepronim nëse do të thoshim, se më e larta nga të gjitha këto dhunti është vullneti ynë i lirë. Domethënë, Gatuesi ynë, ka vendosur brenda nesh aftësinë të zgjedhim të lirë dhe pa dhunë, atë që gjykojmë të drejtë dhe të dobishme. Dhe këtë aftësinë tonë ka parasysh dhe shën Pavli, në pjesën e sotme të apostullit, kur thotë: “Të gjitha më lejohen, por jo të gjitha sjellin dobi; të gjitha më lejohen, por unë nuk sundohem prej ndonjë gjëje”. Dhe këto fjalë të urta të Apostullit, duhet t’i studiojmë tani, që të zgjidhim shumë dilema tona dhe të të tjerëve.

I

E gjithë struktura e krishterë mbështet mbi themelin, që quhet vullnet i lirë. Perëndia nuk detyron asnjë të bëjë të mirën. Prandaj dhe në Dhiatën e Vjetër thotë: “Unë marr sot si dëshmitarë para jush qiellin dhe tokën, që unë ju kam vënë përpara jetës dhe vdekjes, bekimit dhe mallkimit; zgjidhni, pra, jetën që të mund të jetoni të lumtur ju dhe pasardhësit tuaj” Ligji i Përtërirë 30, 19. Dhe në Dhiatën e Re, vetë Zoti Krisht thotë: “Kush të dojë të vij pas meje...” Matheu 16, 24.

Ngaqë jemi të lirë të zgjedhim dhe të bëjmë të mirën apo të keqen, prandaj dhe do të shpërblehemi për virtytet tona ose do të dënohemi për të këqijat tona. Përndryshe, nëse e bënim të mirën ose të keqen të detyruar, si qenie të pavullnetshme, do të ishte e padrejtë të na shpërblejë ose të na dënojë Perëndia.

Pra, t’i bëjmë të gjitha të lirë. Por, të gjitha sa janë të lejuara nga ana e etikës. Të lirë të hamë, të pimë, të flemë, të punojmë, të vëmë pasuri, të informohemi me të rejat nga gazeta apo nga radioja, të argëtohemi, të kemi miq, etj.

* * *

Po, kam mundësinë të bëjë çfarë të dua, çfarë të mundem. Por nuk është e dobishme t’i bëj të gjitha, sepse ka edhe gjëra të padobishme dhe të dëmshme për mua, ndoshta dhe për të tjerët. Dhe këto janë, gënjeshtra, betimi, paragjykimi, shpifja, sharja, argjenddashja dhe pangopësia, dehja, imoraliteti, dhe të gjitha mëkatet në përgjithësi.

Do të dalin, ndoshta, disa të cilët do të shfaqin kundërshtimin, se shumë nga të këqijat e ndaluara, që përmendëm më lartë, janë të dobishme për njeriun. Do mbështesin mendimin se, pa gënjeshtrën tregtari nuk mund të bëj pasuri. Dhe betimi është i domosdoshëm, që të bëhemi të besueshëm. Se akuza dhe sharja duhen, që të dënojmë të këqijtë, se dehja dhe dëfrimi përbëjnë një lloj çlodhjeje dhe argëtimi për njeriun e munduar.

Por të gjitha këto janë sipërfaqësore dhe nuk i shërbejnë interesit tonë të vërtetë. Dhe i vërtetë është interesi shpirtëror dhe i përjetshëm, i cili as që krahasohet me atë materialist dhe të përkohshëm. Sepse u pyes: Ç’ dobi do të kenë paratë, që i fitova me paudhësi, kur, për shkak të tyre, rrezikoj të humbas thesaret qiellorë? Ç’ dobi do të kenë pozitat e larta të botës, të cilat i fitova në mënyrë të paudhë, kur, me këto, mund të humbas Mbretërinë e Perëndisë? Të gjitha janë të lejuara. Por të gjitha sa nuk i ndalon Ligji i Perëndisë dhe ndërgjegjja. Sepse të ndaluarat, nuk janë të dobishme as për mua, as për të tjerët.

Ajo që lejohet është njësi matëse. Hamë që të jetojmë, nuk jetojmë që të hamë. E lejueshmja është shkalla e parë që, nëse nuk do kujdesemi, do kalojmë në të ndaluarën. Na duhet një rrip sigurimi. Ka njerëz, të cilët bëhen skllevër të ushqimit, dhe bien në mëkatin vdekjeprurës të pangopësisë. Shën Joani Shkallës, ndez dritën e kuqe, dhe na vë para përgjegjësisë: “Të ngrënit pa masë, është babai i kurvërisë”. Të tjerë pinë deri sa velen, dhe dehen e tregohen skllevër të pijes; kështu bien në mëkatin e dehjes, i cili është fatal dhe shkatërrues.

II

Por, ja që edhe njëherë tjetër na e vërteton shën Pavli: “të gjitha më lejohen, por unë nuk sundohem prej ndonjë gjëje”. Njeri i lirë me të vërtetë, ishte apostull Pavli. Dhe në pranga, dhe në burgje, shpirti i tij mbetej i lirë, vullneti i tij ishte i lirë. Bashkimi i tij me Zotin dhe Perëndinë e tij, e bënte të ndjehej i lirë nga sundimi i njërit apo tjetrit.

“Ku është Shpirti i Zotit, atje ka liri” 2 Korinthianëve 3, 17. “Në ju çliroftë pra Biri, me të vërtetë do të jeni të lirë” Joani 8, 36. Jisu Krishti Perëndinjeri është i vetmi, që na dhuron lirinë e vërtetë. Brenda etikës së krishterë farkëtohen trupa të fortë dhe shpirtra të fortë. Atëherë njeriu jeton lirinë brenda bindjes së Ligjit të Perëndisë.

Kjo është rruga e vetme për njeriun e epokës sonë. Vetëm kur të ndjejë dhe të besojë ku ekziston liria e vërtetë, atëherë do të shikojë të mënjanen pushtuesit, që e mbanin nën këmbët e tyre. Kjo nuk është e lehtë. Është nga arritjet e vështira shpirtërore... Me Hirin hyjnor dhe fuqinë hyjnore dhe vendosmërinë e tij, lufton kundër pasioneve dhe mënjan idhujt e mëkatit...

Brenda një bote të robëruar nga “hyjnitë e reja”: moda, ndonjë sistem apo ndonjë teori -dhe ekzistojnë shumë idhuj, që nga fundi i shekullit që kaluam dhe në fillim të shekullit që po ecim: aktorë, futbollistë dhe aq të tjerë- besimtari e ngre i lirë kokën e tij, lëviz i lirë, jeton dhe vepron si një personalitet i lirë.

Lum, që këtë trumbetim të lirisë, ta dëgjonin të gjithë njerëzit, të cilët, ndërkohë që dëshirojnë të jenë pa kufij, katandisen robër të varësive të tmerrshme: të alkoolit, të duhanit, të drogës apo në zakone të tjera mëkatare dhe ndikime të botës. Le të mos na ndikojnë, pra, parrullat e botës, që na ftojnë të jetojmë të lirë nga “jo-ja” dhe “duhet”, të çlirohemi gjoja nga kufizimet që vendos Ligji i Perëndisë. Ligji i Perëndisë, jo vetëm që nuk na e privon lirinë, por në realitet, është ai, që e ruan lirinë tonë dhe na siguron.

Shën Pavli, me të gjithë fuqinë e shpirtit të tij të shenjtë, godet mëkatet e tmerrshme të trupit, të kurvërisë, të kurorëshkeljes... dhe kërkon t’i rrëmbejë të krishterët nga flakët e këtyre pasioneve të mjerueshme. Trupi juaj, thotë, “është tempull i Shpirtit të Shenjtë, që rri në ju, të cilin e keni nga Perëndia, dhe nuk jeni të vetvetes” 1 Korinthianëve 6, 19. Trupi është prona e Perëndisë. Si e rrëmbeni trupin e Perëndisë dhe e vërvisni në baltë? Ejani në vete, pra, o të krishterë, kujdesuni, kini frikë, dhe ndaloni çdo vepër mëkatare dhe hidhni tej çdo dëshirë të keqe.

* * *

Vëllezërit e mi të dashur më Krishtin!

Ka ardhur koha të fillojmë të jetojmë sipas dëshirës së Perëndisë. Të bashkojmë dëshirën tonë me dëshirën e Perëndisë. “Ai që bashkohet me Zotin është një shpirt me atë” v. 17. Kështu, me të vërtetë i lirë është ai që jeton si rob i Jisu Krishtit. Një klerik i shquar bashkëkohor thoshte: “I çlodhur ndjehesha, kur punoja pa ndërprerë për lavdi të Perëndisë, dhe i lirë u ndjeva nga momenti, që u bëra skllav i Jisu Krishtit”. I krishteri, që lufton fortë, është i vetmi i lirë nga tiranët e brendshëm dhe të jashtëm. Dhe kështu mund të thotë bashkë me Apostullin e madh: “Të gjitha më lejohen, por jo të gjitha sjellin dobi; të gjitha më lejohen, por unë nuk sundohem prej ndonjë gjëje”.

U bëftë!

Me Urime të Përzemërta dhe Bekime të Shumta:

Mitropoliti i Beratit, Vlorës dhe Kaninës

† IGNATI

Berat me 04.02.2018

E Diela e Djalit Plangprishës

 

Për të pritur së më mirë periudhën e Kreshmëve të mëdha që fillon pas dy javësh, Kisha e Shenjtë ka caktuar një periudhë parapërgatitore që ka filluar të dielën e kaluar ku kujtuam Paravolinë e “Tagrambledhësit dhe Fariseut”, ndërsa këtë të diel na kujton një paravoli tjetër shumë të rëndësishme, atë të “Djalit Plangprishës”. Të dy këto paravoli na jepen në Ungjillin sipas Llukait dhe përmbajnë mësime shumë të vyera shpirtërore dhe morale.
Një atë i Kishës ka thënë se edhe po të humbte i gjithë Shkrimi i Shenjtë dhe të shpëtonte vetëm kjo paravoli, do të ishte e mjaftueshme për të kuptuar dhe për të ndjerë madhështinë e Atit qiellor, mirësinë dhe madhështinë e tij. Kjo paravoli konsiderohet edhe si Ungjilli i Ungjijve.
Një njeri kishte dy bij. Edhe më i vogli nga ata i tha të atit: Atë, jepmë pjesën e pasurisë që më takon të marr. Edhe ai ua ndau pasurinë. Edhe pas pak ditësh më i vogli mblodhi gjithë ç’pati, e iku në dhe të huaj në një vend të largët; dhe atje shpërndau pasurinë e tij duke shkuar jetë plangprishësi. Edhe si i prishi ai të gjitha, u bë një zi e madhe në atë vend, dhe ai zuri të mos kishte më. Atëherë shkoi e u ngjit pas një qytetari të atij vendi; dhe ky e dërgoi në arat e tij të kulloste derra. Edhe dëshironte të mbushte barkun e tij me lendet që hanin derrat; po askush nuk i jepte. Edhe si erdhi në vete, tha: Sa punëtorëve të tim eti u tepron bukë e unë po humbas nga uria! Do të ngrihem e do të shkoj tek im atë, dhe do t’i them: O atë, mëkatova në qiell dhe përpara teje, edhe nuk jam më i denjë të quhem biri yt. Më bëj si një nga punëtorët e tu. Edhe u ngrit e erdhi tek i ati. Edhe kur ai ishte ende larg, i ati e pa dhe i erdhi keq, dhe u sul dhe e përqafoi atë, dhe e puthi. Edhe i biri i tha: O atë, mëkatova në qiell dhe përpara teje, dhe nuk jam më i denjë të quhem biri yt. Po i ati u tha shërbëtorëve të tij: Nxirrni jashtë stolinë e parë dhe vishjani, dhe i vini unazë në dorë dhe këpucë në këmbët. Edhe sillni viçin e ushqyer dhe thereni, edhe le të hamë e të gëzohemi. Sepse ky biri im qe i vdekur, e u ngjall përsëri; dhe qe i humbur, e u gjet. Edhe zunë të gëzoheshin. Edhe djali më i madh ishte në arë; dhe kur erdhi e u afrua në shtëpi, dëgjoi këngë e valle. Edhe thirri një nga shërbëtorët dhe e pyeste: Ç’janë këto. Edhe ai i tha se ka ardhur yt vëlla, dhe yt atë theri viçin e ushqyer, sepse e priti të shëndoshë. Edhe ai u zemërua dhe nuk donte të hynte brenda. I ati pra doli, e i lutej. Edhe ai u përgjigj e i tha të atit: Ja tek po të shërbej kaq vjet, dhe kurrë nuk dola nga urdhëri yt; dhe kurrë nuk më dhe një kec, që të gëzohem bashkë me miqtë e mi. Po kur erdhi ky yt bir që hëngri pasurinë bashkë me të përdalat, i there viçin e ushqyer. Edhe ai i tha: O djalë, ti je përherë bashkë me mua, dhe gjithë të miat janë të tuat. Edhe duhej të gëzoheshim e të ngazëlloheshim, sepse ky yt vëlla qe i vdekur, e u ngjall përsëri; dhe qe i humbur, e u gjet (Llk. 15:11-32).
Në këtë histori marrin pjesë tre personazhe, babai dhe dy djemtë e tij, të cilët do t’i analizojmë duke filluar nga më i vogli.
I ri, i fortë, me ëndrra për jetën, me guxim dhe frymë revolucionare nga ata që duan të ndryshojnë botën, si edhe shumë prej nesh që jemi të pranishëm në Kishë. Por, duke qenë i ri e pa përvojë ra shumë lehtë në gabim, madje në gabime të njëpasnjëshme: u largua nga familja, pasurinë e harxhoi duke bërë një jetë imorale, mbeti i vetëm, i zhveshur, i uritur, pa shtëpi. Ajo që mendoi se do t’i sillte liri, gëzim, përparim dhe vetë parajsën i sollën të kundërtën, varfëri, skamje, uri dhe vetë ferrin për së gjalli.
Por çfarë i ndodhi djalit të vogël?
Në këtë moment shumë kritik të jetës së tij, i ndodhur në një mejrim të skajshëm ai erdhi në vete dhe vendosi të shkojë përsëri tek Ati e t’i kërkojë të falur. “O atë, mëkatova në qiell dhe përpara teje, edhe nuk jam më i denjë të quhem biri yt. Më bëj si një nga punëtorët e tu” (Llk. 15:18-19). Këtu shohim pendimin e sinqertë dhe të thellë të djalit të vogël sepse nuk kërkoi që i ati ta pranonte si bir, por si punëtor. Nëpërmjet pendimit të vërtetë ai fitoi lavdinë që kishte më parë si bir i Atit duke i veshur rrobën më të mirë, duke i vënë unazën në dorë dhe duke bërë një festë të madhe.
Personazhi i dytë është djali i madh, i cili ishte i mirë, i urtë, punëtor, pa fjalë, pa pretendime, i bindur ndaj Atit, nuk qe larguar asnjëherë nga familja. Një djalë të tillë, me kaq virtyte kushdo do të donte ta kishte të tijin. Por kur mori vesh se vëllai i vogël qe kthyer dhe po bëhej festë, u revoltua dhe nuk donte të hynte në shtëpi.
Ndërsa Ati që është edhe personazhi i tretë i paravolisë së sotme tregohet i dhembshur, i dashur, i gatshëm të falë gabimet e bijve të tij. Ai madje qëndronte në pritje dhe shpresonte që djali i vogël të kthehej një ditë dhe kur e pa të kthehej, pavarësisht moshës së thyer, vrapoi që ta përqafojë e ta pranojë përsëri në shtëpinë atërore. Gjithashtu edhe djalin e madh e këshilloi që të gëzohej dhe të merrte pjesë edhe ai në gëzimin familjar për kthimin e vëllait më të vogël.
Të dashur besimtarë
Kisha është familja jonë e madhe. Ati është Perëndia ynë dhe të gjithë ne sipas veprave që kryejmë i ngjasojmë djalit të madh ose atij të vogël. Kur ne largohemi nga Perëndia për të kënaqur dëshirat tona egoiste, i ngjajmë djalit të vogël dhe shumë shpejt konstatojmë se kemi mbetur vetëm larg Perëndisë, të zhveshur nga hiri i tij hyjnor dhe të uritur për ushqimin shpirtëror.
Por edhe djali i madh, me gjithë virtytet që e karakterizonin, kishte edhe ai të metat e tij. Ai gjykoi gabim. Ai kishte qëndruar gjithmonë pranë Atit, por nuk kishte mësuar nga dashuria e tij, madje ungjillor Llukai nuk na thotë nëse hyri në shtëpi apo jo megjithëse Ati e ftoi. 
Edhe ne vazhdimisht jemi në shtëpinë e Zotit, por edhe ne gjykojmë keq, gjykojmë të tjerët që janë pranë nesh si njerëz mëkatarë, në një kohë që edhe bëjmë të njëjtat gabime e mëkate. Shumë prej nesh fatkeqësisht i ngjajmë djalit të madh.
E megjithatë, Ati, Perëndia ynë na mëson t’i duam dhe t’i pranojmë të gjithë me dashuri e dhembshuri.
Të dashur besimtarë
Paravolia e sotme na mëson se Ati është Perëndia, shtëpia është Kisha, djali i madh dhe ai i vogël jemi të gjithë ne sipas veprave që kryejmë.
Perëndia është i gatshëm të na pranojë të gjithëve në shtëpinë e tij të shenjtë, të marrim pjesë në gëzimin e tij, në festën e tij që janë misteret e shenjtë që kryhen në Kishë. Mjafton që ne të jetojmë me pendim dhe të mos gjykojmë vëllezërit tanë. Të gjithë ne jemi të mëdhenj e të vegjël jemi bij të të njëjtit Atë dhe Perëndia pret me durim që të gjithë ne të kthehemi tek Ai.
Le të përgatitemi të dashur vëllezër e motra, që të jetojmë me pendim të sinqertë në zemrat tona, duke kërkuar falje dhe duke falur njëri-tjetrin, që të hyjmë edhe ne në gëzimin e Atit. Amin.

Përgatiti:

+ Atë Spiro Kostoli

ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ… ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

 

ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ… ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

π. Δημητρίου Μπόκου

Οι αληθινοί Έλληνες ενδιαφέρονται να μαθαίνουν την ιστορία τους. Οι αληθινοί Έλληνες αγαπούν την πατρίδα τους και το γένος ολόκληρο, έστω και αν είναι διασκορπισμένο στα πέρατα της γης. Οι αληθινοί Έλληνες είναι γνήσιοι πατριώτες, ασπαζόμενοι το ομηρικό απόφθεγμα: «Εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάτρης». Θεωρούν αλάνθαστη επιλογή το να υπερασπίζονται την πατρίδα.

Βέβαια μερικοί βιάζονται να το ονομάσουν αυτό εθνικισμό, ρατσισμό, φυλετισμό. Το λένε οι απάτριδες, οι μισέλληνες, οι πατριδοκάπηλοι, οι εθνομηδενιστές, όσοι ξεπουλάνε τον τόπο, την ιστορία, την πατρίδα μας για τριάκοντα αργύρια. Αυτοί είναι οι σύγχρονοι προδότες του έθνους μας. Βαδίζουν στα ίχνη των παλιών προδοτών που γεμίζουν δυστυχώς τις σελίδες της ιστορίας μας, μελανά στίγματα δίπλα στα μεγάλα φωτεινά αναστήματα των ηρώων και των μαρτύρων μας.

Τους εθνοπροδότες αυτούς σιγοντάρουν και κάποιοι άκαπνοι θεολογούντες, ασκούμενοι επί χάρτου με μια ασπόνδυλη θεολογία, που διατείνεται ότι ο Χριστιανός δεν δικαιολογείται να ασχολείται με επίγειες πατρίδες, μια και «ημών το πολίτευμα εν ουρανοίς υπάρχει» (Φιλ. 3, 20) και «ουκ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν» (Εβρ. 13, 14).

Αλλά ο απόστολος Παύλος με τα λόγια αυτά δεν αναφέρεται στην επίγεια πατρίδα ή στην εθνικότητα των Χριστιανών. Κάμνει λόγο για ανθρώπους με επαίσχυντο τρόπο ζωής, που δεν έχει καμμιά σχέση με τον τρόπο ζωής (πολίτευμα) που εντέλλεται ο Χριστός. Από αυτούς τους ανθρώπους, λέει ο απόστολος, να διαχωρίζουμε τη ζωή μας και να την προσαρμόζουμε προς το ουράνιο πολίτευμα που δίδαξε ο Χριστός. Κατά τον ίδιο τρόπο καλεί τους Χριστιανούς να εξέλθουν από την επίγεια ιουδαϊκή παρεμβολή, να απομακρυνθούν δηλαδή από τον ιουδαϊκό τρόπο λατρείας και ζωής, εφόσον ο πνευματικός προσανατολισμός τους δεν είναι, όπως για τους Ιουδαίους, η επίγεια Ιερουσαλήμ, αλλά η Άνω Ιερουσαλήμ, η Βασιλεία του Θεού.

(Οι πολύ …αιθεροβάμονες βέβαια καλό θα ήταν πατούν και λίγο το πόδι τους στη γη και να συγκαταβαίνουν περισσότερο στις «χαμηλές» προσκολλήσεις των γήινων. Θα τους βοηθούσε ίσως μια ματιά στο Γεροντικό [βλ. του αββά Ιωάννου του Κολοβού, β΄ και του αββά Σιλουανού, ε΄], Εκδόσεις ΑΣΤΗΡ, Αθήνα, 1970).

Ο ίδιος απόστολος από την άλλη όμως επιδεικνύει ζωηρό ενδιαφέρον για το γένος του, για τους ομοεθνείς του, για τους Ιουδαίους και θλίβεται βαθύτατα γιατί σταύρωσαν τον Χριστό. Και είναι τόση η αγάπη του για τους ομοεθνείς αδελφούς του, ώστε λέγει το αδιανόητο: «Να χαθεί αυτός, να χωρισθεί οριστικά από τον Χριστό, αν αυτό ήταν δυνατό να σώσει τους αδελφούς του, δηλαδή τους ομογενείς του Ισραηλίτες» (Ρωμ. 9, 2-4). Μήπως εδώ είναι ρατσιστής ο απόστολος, μια και αγαπάει τόσο πολύ τους συμπατριώτες του; Φάσκει και αντιφάσκει;

Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός αναλώθηκε για το πολύπαθο γένος του. Άφησε τη μοναχική άσκηση στο Άγιον Όρος για να βοηθήσει την αλύτρωτη πατρίδα του. Λέει χαρακτηριστικά: «Επειδή το γένος μας έπεσε εις την αμάθειαν, είπα: Ας χάσει ο Χριστός εμένα, ένα πρόβατο, και ας κερδίσει τα άλλα». (Μήπως εδώ θυμίζει τον Παύλο;) Και είναι τόση η λαχτάρα του να αναστηθεί η σκλαβωμένη πατρίδα του, που περιτρέχει για είκοσι χρόνια τον ελλαδικό χώρο, στηρίζει τους σχεδόν τουρκεμένους ραγιάδες στην πίστη, χτίζει σχολεία για να διδάσκεται ο λαός τη γλώσσα του την ελληνική, ενσταλάζει την ελπίδα για την εκπλήρωση των πόθων του βασανισμένου γένους. «Το ποθούμενο θα έλθει…», ήταν πάντα τα αγαπημένα του λόγια. Για ποιο ποθούμενο μιλούσε ο άγιος Κοσμάς; Για ποια ελευθερία; Δεν περνούσαν όλοι καλά με τους κατακτητές; Μήπως ήταν ρατσιστής και αυτός;

Στη γραμμή του αγίου Κοσμά στοιχεί το έθνος ολόκληρο. Αναρίθμητοι δάσκαλοι του γένους, επώνυμοι και ανώνυμοι μάρτυρες, εθνομάρτυρες, ιερομάρτυρες, ήρωες, άγιοι, με κορυφαίο τον άγιο ιερομάρτυρα Πατριάρχη Γρηγόριο Ε΄, χιλιάδες και χιλιάδες εκατόμβες για την πίστη και την πατρίδα τους.

Όσοι αγαπούν την οικογένειά τους, κάνουν τα πάντα για την προκοπή της και την υπερασπίζονται από κάθε κίνδυνο. Αυτό δεν σημαίνει ότι μισούν ή επιβουλεύονται τις άλλες οικογένειες. Μπορούν να συνυπάρχουν όλες οι οικογένειες αρμονικά, να συγκροτούν κοινωνίες αγάπης, συνεργασίας, αλληλεγγύης και ανθρωπιάς. Είναι ρατσισμός αυτό;

Έτσι και οι αληθινοί Έλληνες μπορούν να αγαπούν την πατρίδα τους και να κάνουν τα πάντα για την ευημερία και την προκοπή της. Χωρίς να μισούν και να υποσκάπτουν τα άλλα έθνη. Μπορούν να συνυπάρχουν ειρηνικά με όλους τους λαούς, πράγμα που έχουν αποδείξει άλλωστε στη μακρά ιστορική τους πορεία. Γιατί να είναι ρατσισμός η φιλοπατρία;

Οι Χριστιανοί, όσο ζούμε στον επίγειο κόσμο, έχουμε οικογένεια, πατρίδα, ομοεθνείς αδελφούς, συμπατριώτες. Δεν πέφτουμε από τον ουρανό. Από κάποια ρίζα κρατάμε. Όχι απλώς μπορούμε, αλλά και επιβάλλεται να αγαπάμε την πατρίδα μας. Να είμαστε και αληθινοί Έλληνες. Και να πεθαίνουμε για όλα αυτά.

Τη βαρειά ευθύνη μας απέναντι στην πατρίδα και το έθνος μας τονίζει ο μεγάλος άγιος της εποχής μας Παΐσιος ο Αγιορείτης, που μόνο άκαπνος θεολόγος δεν υπήρξε, αφού έζησε στο πετσί του από μωρό παιδί, μαζί με τους άλλους μεγάλους συγχρόνους αγίους μας, την προσφυγιά και όλες τις συνέπειες από τις επιβουλές κατά του γένους μας.

Έλεγε σε προσκυνητές κάποια Τρίτη της Διακαινησίμου: «Οι γονείς, κάνετε πολύ καλά να υπενθυμίζετε στα παιδιά σας ότι είναι Ελληνόπουλα. Τί φοβερό πρόβλημα η σημερινή αδιαφορία των Ελλήνων για την πατρίδα τους! Οι Αλβανοί έχουν κυκλοφορήσει χάρτη που πιάνει μέχρι την Ναύπακτο. Οι Εβραίοι χάρτη που περιλαμβάνει και την Κρήτη. Οι Τούρκοι χάρτη με τα νησιά του Αιγαίου. Οι Σέρβοι ζητούσαν από τους αντάρτες – αν έπαιρναν την εξουσία – το κομμάτι ως την Λάρισα, ως αντάλλαγμα για την βοήθειά τους. Οι ξένοι μπορεί να μην πιστεύουν σε τίποτα, ωστόσο ενδιαφέρονται πολύ για την πατρίδα τους, για τα σύνορά της.

Ως λαός έχουμε μεγάλη ευθύνη απέναντι στον Θεό. Από τα αρχαία χρόνια ο Θεός μάς έδειξε ιδιαίτερη εύνοια. Ήταν στην πρόνοιά Του η δημιουργία του απέραντου κράτους του Μ. Αλεξάνδρου, ώστε να μεταδώσει τα φώτα του ελληνικού πολιτισμού στους βαρβάρους και ειδικότερα, την ελληνική γλώσσα, για να διαδοθεί ευκολότερα μέσω αυτής το Ευαγγέλιο…».

Ο κάθε Έλληνας, χωρίς καμμιά μισαλλοδοξία για κανένα άλλο έθνος, έχει χρέος να αγαπά και να αγωνίζεται για την πατρίδα του. Με όποιον τρόπο μπορεί. Άλλος στην πρώτη γραμμή, άλλος στη δεύτερη, άλλος στα μετόπισθεν. Άλλος με τα όπλα, άλλος με τον λόγο, άλλος με την πέννα, άλλος με την παρουσία του στο κάλεσμά της, ο καθένας με το δικό του χάρισμα.

Και όλοι ανεξαιρέτως με την προσευχή!

Και τώρα, που η πατρίδα δοκιμάζεται με το πρόβλημα της Μακεδονίας μας, και πάντοτε!

2 Φεβρ. 2018

Ο Έντι Ράμα ταΐζει σανό τους Αλβανούς για τους τσάμηδες ενώ τα υπογράφει όλα – Μπράβο Έντι!

 

 Αν και γνωρίζει, του έχει γίνει σαφές, ότι η ένταξη της Αλβανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση περνά από την Ελλάδα, ενώ γνωρίζει ότι είναι απόφαση της Ουάσιγκτον η Ελλάδα να αναλάβει ηγεμονικό περιφερειακό γεωπολιτικό ρόλο από τον Δούναβη μέχρι τις ακτές της ανατολικής Μεσογείου, ο συνέταιρος του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και τσιράκι του Τζορτζ Σόρος, Έντι Ράμα, προχώρησε σε νέα προκλητική δήλωση κατά της Ελλάδας, για εσωτερική κατανάλωση, μην ζυγίζοντας καλά τις ελληνικές αντιδράσεις και ενώ οι υποθέσεις με τα καρτέλ ναρκωτικών είναι ορθάνοιχτες.

Σε τηλεοπτική του συνέντευξη, ο πρωθυπουργός της Αλβανίας, Έντι Ράμα αξίωσε την ανέγερση μνημείου για τους συνεργάτες των ναζί Τσάμηδες στην Ήπειρο, υποστηρίζοντας ότι το «τσάμικο» ζήτημα είναι από τα πλέον προβληματικά ζητήματα στις διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα.

Η Ελλάδα έχει κάνει σαφές ότι δεν υφίσταται τσάμικο ζήτημα και δεν το συζητά.

Ο Έντι Ράμα όμως, για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης, υπονομεύει για μια ακόμη φορά τους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς, εξυπηρετώντας έτσι και τους σχεδιασμούς της Τουρκίας να μην ενταχθούν τα δυτικά Βαλκάνια στην Ε.Ε. Η Τουρκία επιδιώκει να κρατήσει Αλβανία και Βοσνία προτεκτοράτα της.

Ο Ράμα στη συνέντευξή του έκανε λόγο για διαπραγματεύσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη με την Ελλάδα και μίλησε για «κινήσεις σκακιού».

Ερωτηθείς, ειδικότερα, για τις δηλώσεις του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά, σύμφωνα με τις οποίες δεν υφίσταται τσάμικο ζήτημα και ότι δεν αποτελεί αντικείμενο συζήτησης μεταξύ των δύο πλευρών, ο Ράμα, που κατηγορείται από την αντιπολίτευση της χώρας του ως η κεφαλή των καρτέλ ναρκωτικών, είπε ότι ο Έλληνας υπουργός «άκουσε λάθος».

«Ο Κοτζιάς έχει ακούσει λάθος. Η αλβανική πλευρά διεκδίκησε έντονα να τεθεί το θέμα των Τσάμηδων στο τραπέζι.

[σ.σ. Η αλήθεια: Διεκδίκησε να τεθεί και δεν τέθηκε διότι δεν το επέτρεψε ο Κοτζιάς. Η δήλωση του ελληνικού ΥΠΕΞ αναφέρει: «Διαψεύδουμε κατηγορηματικά τις δηλώσεις Αλβανών επισήμων περί δήθεν συμπερίληψης του «τσαμικού» ζητήματος στις συζητήσεις μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας. Άλλωστε, άλλο η θέληση της αλβανικής πλευράς να το θέσει και άλλο να γίνεται αυτό αποδεκτό για συζήτηση». Συμπέρασμα: Ο Κοτζιάς μια χαρά κατάλαβε, ο Ράμα προσπαθεί να παρουσιαστεί ως αγωνιστής στην αποχαυνωμένη κοινή γνώμη της χώρας του. Επίσης το ελληνικό ΥΠΕΞ προειδοποιεί: «Καλούμε την αλβανική πλευρά να μην εγείρει θέματα που αντιστρατεύονται τον υπό εξέλιξη ειλικρινή και εποικοδομητικό διάλογο. Διάλογο που βοηθά, χάρις στις προσπάθειες και των δύο πλευρών, στη σημαντική βελτίωση του κλίματος στις ελληνο-αλβανικές σχέσεις που έχει ήδη αποδώσει αποτελέσματα, προς αμοιβαίο όφελος των δύο χωρών και των πολιτών τους»].

Επιστροφή στις δηλώσεις Ράμα:

»Το γεγονός ότι τελειώνουμε με τη συζήτηση για όλα αυτά τα τρία πράγματα που ήταν αδιανόητα, είναι κατόρθωμα της κυβέρνησής μας, εργαζόμαστε για αυτά εδώ και τρεισήμισι χρόνια. Επιμένουμε στο δικαίωμα της ανάμνησης αλλά σε κινήσεις σκακιού.

[δηλ.: Κλείνει τα θέματα με την Ελλάδα, γιατί δεν τον παίρνει να μην τα κλείσει, δηλαδή τα υπογράφει όλα, αλλά ταΐζει και σανό του Αλβανούς ότι δήθεν κόπτεται για τους Τσάμηδες].

»Δεν θέλουμε να βλάψουμε τα άλλα (θέματα). Δεν θέλουμε τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο, αυτά που μας ανήκουν».

Μάλιστα, αναφέρθηκε και στο «δίκαιο αίτημα» των Τσάμηδων συνεργατών των ναζί για την τοποθέτηση ενός μνημείου στην Ήπειρο ως «ανάμνηση». Προφανώς αγνοεί ότι μνημεία για τους ναζί δεν ανεγείρονται στην Ελλάδα και σε καμία χώρα που πολέμησε τον άξονα. Βεβαίως η Αλβανία ήταν σύμμαχος των ναζί, ως ιταλικό προτεκτοράτο.

«Θα επιμείνουμε γιατί αυτό είναι ένα αλβανικό ζήτημα. Η Ελλάδα έχει μια παράνοια, μια αυτό-φαντασία για τους δικούς της λόγους, ότι οι Αλβανοί έχουν εδαφικές αξιώσεις και αυτή η αξίωση έχει το όνομα «Τσάμηδες».

»Δεν έχουμε τέτοια αξίωση. Μιλάμε για Αλβανούς πολίτες που στο παρελθόν είχαν περιουσία στο ελληνικό κράτος, μιλάμε για Αλβανούς πολίτες που έχουν πικρές μνήμες και δικαίως ζητούν να θυμούνται» πρόσθεσε ο πρωθυπουργός της Αλβανίας, αποκρύπτοντας ότι αυτοί απέδρασαν από την Ελλάδα για να μη συλληφθούν ως συνεργάτες των ναζί.

Τι είναι το «τσάμικο» (εκτός από ελληνικός παραδοσιακός χορός)

Μετά την ιταλική κατοχή της Αλβανίας το 1939, οι μουσουλμάνοι Τσάμηδες χρησιμοποιήθηκαν ως όργανο προπαγάνδας από τους Ιταλούς για να δικαιολογήσουν την εισβολή στην Ελλάδα.

Κατά τη διάρκεια της κατοχής (1941-1944), η πλειοψηφία συντάχθηκε με τις δυνάμεις του άξονα με αλυτρωτικούς σκοπούς, για τη δημιουργία της «Μεγάλης Αλβανίας».

Ως απόρροια των ακροτήτων που διαπράχθηκαν από Τσάμηδες εκείνο το διάστημα (1941-1943) σε συνεργασία με τις κατοχικές αρχές, ο τοπικός χριστιανικός πληθυσμός είτε μεταναστεύει, είτε αντιστέκεται με τη δημιουργία μικρών αντιστασιακών ομάδων, ή εντάσσεται στο ΕΑΜ και στον ΕΔΕΣ.

Προς το τέλος του πολέμου ένας πολύ περιορισμένος αριθμός πρώην δοσίλογων Τσάμηδων εντάσσεται στον ΕΛΑΣ.

Στις 17-18 Αυγούστου του 1944 διεξήχθη η μάχη της Μενίνας που ήταν η σημαντικότερη που δόθηκε από τις αντιστασιακές δυνάμεις κατά των Γερμανών κατακτητών στην Ήπειρο.

Εκεί οι ενωμένες δυνάμεις του ΕΔΕΣ νίκησαν τους Γερμανούς. Ανάμεσα στα θύματα καταμετρούνται και 86 νεκροί και αρκετοί αιχμάλωτοι ανάμεσα στους οποίους και 9 Τσάμηδες.

Μετά το τέλος του πολέμου, ολόκληρος ο πληθυσμός των μουσουλμάνων Τσάμηδων διέφυγε στην Αλβανία, λόγω της δοσιλογικής δραστηριότητας με αμφότερες τις ιταλικές και γερμανικές κατοχικές Αρχές.

Οι περισσότεροι εγκαταστάθηκαν στην Αλβανία και μικρότερος αριθμός στην Τουρκία και τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Το σταλινικού τύπου καθεστώς της Λαϊκής Δημοκρατίας της Αλβανίας τους παραχώρησε σπίτια με σκοπό να διασπάσει τη συμπαγή παρουσία σε περιοχές που διαβιούσαν ελληνικοί πληθυσμοί (Βόρεια Ήπειρος).

Παράλληλα, περίπου 8.000 Έλληνες που ζούσαν στην Αλβανία, υπό καθεστώς πιέσεων, διέφυγαν στην Ελλάδα εκείνη την περίοδο (1945-1946).

Στην Ελλάδα, από τους περίπου 20.000 Τσάμηδες που υπήρχαν προπολεμικά στην Θεσπρωτία, σύμφωνα με την απογραφή του 1951 είχαν παραμείνει μόνο 127.

Στις 23 Μαΐου 1945 το Ειδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων Ιωαννίνων καταδίκασε ερήμην ομαδικά 1.930 Τσάμηδες, κλείνοντας οριστικά τον δρόμο του επαναπατρισμού τους.

Για την Ελλάδα δεν υφίσταται «τσάμικο» ζήτημα.

http://www.tribune.gr