Τμήμα Ελληνικών Αργυροκάστρου: Εκδήλωση αφιερωμένη στην Παγκόσμια Ημέρα της ελληνικής γλώσσας

Στην Παγκόσμια Ημέρα της Ελληνική Γλώσσας (9 Φεβρουαρίου) ήταν αφιερωμένη εκδήλωση που έγινε σήμερα στο Πανεπιστήμιο Αργυροκάστρου. Την εκδήλωση οργάνωσε το Προξενείο της Ελλάδας στο Αργυρόκαστρο, σε συνεργασία με το Τμήμα Ελληνικής Γλώσσας και Ελληνικού Πολιτισμού στο Πανεπιστήμιο Αργυροκάστρου και αποτελεί πλέον, σύμφωνα με τον πρύτανη του Πανεπιστημίου, Μπεκτάς Μέμα, μια πολιτιστική παράδοση για το πανεπιστήμιο του οποίου ηγείται. Ήταν επίσης, μια σύμπραξη τριών πανεπιστημίων, Αργυροκάστρου, Δυτικής Μακεδονίας και Ιωαννίνων.

Η καθηγήτρια εφαρμοσμένης γλωσσολογίας του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, Ελένη Γρίβα, «ξενάγησε» το ακροατήριο στις χώρες που έχει σήμερα «παρουσία» η ελληνική γλώσσα. Η λέκτορας του Τμήματος Ελληνικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Αργυροκάστρου, Κωστάντω Ξέρα, αναφέρθηκε στην διαχρονική παρουσία της ελληνικής γλώσσας στην Αλβανία.

Στη συνέχεια έγινε η παρουσίαση πλατφόρμας για τις σύγχρονες μεθόδους εκμάθησης της ελληνικής γλώσσας, προϊόν συνεργασίας των Πανεπιστημίων Αργυροκάστρου και Δυτικής Μακεδονίας.

Την εκδήλωση παρακολούθησαν ο Πρόξενος Αργυροκάστρου Λάμπρος Κακίσης, η βουλευτής Αργυροκάστρου Αρτεμισία Μάλιου, ο Περιφερειάρχης Αργυροκάστρου Αστριτ Αλιαγ, ο Δήμαρχος Αργυροκάστρου Φλιαμουρ Γκολεμι, ο Δήμαρχος Φοινικαίων και πρόεδρος του ΜΕΓΚΑ Χρήστος Κίτσιος, ο Δήμαρχος Δρόπολης Δημήτρης Τόλης, ο πρόεδρος της ΔΕΕΕΜ ΟΜΟΝΟΙΑ Βασίλης Κάγιος, ο πρόεδρος του ΚΕΑΔ Βαγγέλης Ντούλες και η Πρόεδρος της Επιτροπής Μειονοτήτων  Κωνσταντίνα Βεζιανη. Την Εκδήλωση χαιρέτισαν ο Γενικός Πρόξενος της Ελλάδας στο Αργυρόκαστρο Λάμπρος Κακισης, ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αργυροκάστρου Μπεκτας Μέμα, καθώς κι οι εκπρόσωποι από την ακαδημαϊκή κοινότητα, ενώ προσήλθαν ελληνοδιδάσκαλοι, φοιτητές και καθηγητές του Πανεπιστημίου Αργυροκάστρου και άλλοι.

https://apenadi.blogspot.com/

25 χρόνια από την αποφυλάκιση των πέντε της Ομόνοιας: τα μηνύματα είναι ακόμα νωπά

Πέρασαν 25 χρόνια από την 10^η  Φεβρουαρίου 1995, την ημέρα του Αγίου Χαραλάμπους, που αν και το Ακυρωτικό Δικαστήριο αποφάσισε την απελευθέρωση με αναστολή των πέντε ηγετών της Οργάνωσης Ομόνοια, που έντεκα μήνες υπέστησαν τα πιο φρικτά βασανιστήρια και ανακρίσεις στην περίφημη δίκη των Τιράνων, που άρχισε κι αυτή σε μια μεγάλη γιορτή της Ορθοδοξίας, την 15^η Αυγούστου την Ημέρα της Παναγίας της Θεοτόκου, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αρνήθηκε ν’ αναγνωρίσει την απόφαση αυτή.

Αν και ο αναπληρωτής Πρέσβης  Χιλ - ένας διπλωμάτης καριέρας, αργότερα πρέσβης των ΗΠΑ σε μερικές σοβαρές χώρες, ακόμη   και βοηθός Γραμματέας του Κράτους για υποθέσεις της Άπω Ανατολής και του Ειρηνικού - τηλεφώνησε στον Αλβανό Πρόεδρο.  Ο Χιλ δεν του μετέδωσε κανένα τελεσίγραφο ή διαταγή, αλλά μόνον του είπε:

-Κύριε Πρόεδρε, σας συγχαίρω και στο όνομα του Αμερικανού Προέδρου για την αποφυλάκιση των πέντε Αλβανών πολιτών με ελληνική εθνικότητα. Είναι μια χειρονομία που αξίζει να αξιολογηθεί σοβαρά.

Ο Πρόεδρος, ξαφνιασμένος και μ’ ένα παγωμένο χαμόγελο, μόνον μουρμούρισε:

-Ναι, αλλά αυτοί δεν αποφυλακίστηκαν ακόμα…

-Έχουν ελευθερωθεί, έχουν ελευθερωθεί, του είπε ο Χιλ και έκλεισε το τηλέφωνο.

Μερικές ώρες αργότερα άρχισε η δίκη για την τελεσίδικη απόφαση.

Αν και ακολούθησε ο διάλογος αυτός, ο Αλβανός Πρόεδρος επέμενε στην δική του απόφαση, μια απόφαση φθονερή θανατηφόρα, για να υποκύψει την οργάνωση των Ελλήνων της Αλβανίας, την Ομόνοια, να υποκύψει την Εθνική Ελληνική Μειονότητα και η φθονερή του ράβδος ήταν ορατή κατά τη διάρκεια όλης της εντεκάμηνης ανάκρισης και δίκης.

« Για σας γίνεται μεγάλος θόρυβος και έχει μεγάλες αντιθέσεις στο δικαστήριο. Είναι πολλοί ξένοι. Έχουν έρθει μεγάλα κεφάλια από το εξωτερικό, αλλά ΑΥΤΟΣ δεν θέλει να σας αποφυλακίσει. Έχει μεγάλες αντιθέσεις. Ο  βοηθός Γενικού Εισαγγελέα  δεν υπογράφει την απόλυσή σας. Στο δικαστήριο σάς υπερασπίστηκε με σθένος ο  πρόεδρος του Ακυρωτικού Δικαστηρίου...»  Αυτά ήταν τα μηνύματα της παραμονής της απόφασης.

Αν και η απόφαση πάρθηκε η ώρα 12 το μεσημέρι, η άδεια εξόδου από τα κελιά, που σήμαινε την απελευθέρωσή μας,  δόθηκε στις 12 τα μεσάνυχτα.

Πάρα πολλοί πλησίασαν εκείνο το βράδυ. Κάμερες, δημοσιογράφοι… Η είδηση διαδόθηκε αστραπιαία σ’ όλη τη χώρα και ευρύτερα. Χάρηκαν Αλβανοί και Έλληνες που παρακολουθούσαν με κομμένη την ανάσα την περίφημη δίκη. Χάρηκαν που είχε ένα αίσιο τέλος, διότι οι λαοί  θέλουν να ζήσουν αρμονικά και ειρηνικά και δεν συμμερίζονται τις εθνικιστικές τάσεις των προυχόντων τους,  τάσεις που δύσκολα να απελευθερωθούν από το αρρωστημένο μυαλό εκείνων που μόνον νερό των άλλων κουβαλούν και που πάνω σε τέτοιες τάσεις στήνουν την πολιτική τους.

Για την εντεκάμηνη παραμονή μας, τα λέει ξεκάθαρα ο αείμνηστος Παναγιώτης Μάρτος στο ημερολόγιό του:

…Αγκαλιαστήκαμε, φιληθήκαμε, κλάψαμε. Εγώ γελούσα με τον πόνο και τη χαρά μου. Αυτές με ρωτούσαν για την υγεία μου, εγώ για τα παιδιά. Απέφευγα τις ερωτήσεις. Αυτές κοιτούσαν τα ροζιασμένα χέρια μου και ανήσυχη η γυναίκα μου με ρώτησε:

-Γιατί  έχεις  κάλλους στα χέρια; και δάκρυσε.

-Δούλευα με τον κασμά και το σκεπάρνι, της είπα χαμογελώντας. Χωρίς δουλειά θα μας άφηναν; Έτοιμο θα μας τάιζαν; Αν δεν δουλέψεις δεν τρως,  σοσιαλιστική αρχή ή όχι;

-Εσύ πάντα με κοροϊδία τα λες. Πες μου γιατί;

-Από την καλοπέραση. Τα λέμε στο σπίτι.

Ακόμα σήμερα τα χέρια μου είναι σακατεμένα από τα γκλομπ του δήμιου Τσένι. Τα χέρια δεμένα στο σιδερένιο τραπέζι και με χτυπούσε από πάνω στις κλειδώσεις, στα δάχτυλα και στα νύχια. Μεσαιωνικοί τρόποι βασανιστηρίων. Αν κοιμάται το ποτάμι, κοιμήθηκα κι εγώ. Εκατό μέτρα πιο κάτω  από το σπίτι του θείου μου ήταν το Δεύτερο Τμήμα,  το κέντρο της ΣΙΚ, που κάθισα από τις δεκαεννιά Απριλίου μέχρι τις εφτά Σεπτεμβρίου. Τι μαρτύρια, τι βάσανα…! Πώς μπορούσα να κλείσω μάτι; Πώς; Πόσες ερωτήσεις βασάνιζαν την ψυχή και το νου μου για το αύριο. Το καρδιοχτύπι ατέλειωτο. Το μέλλον, ο τόπος… με απασχολούσαν μέρα και νύχτα…

Βαγγέλης Παπαχρήστος

https://www.sfeva.gr/

E Diela e Taksambledhësit dhe Fariseut- Mitropoliti i Korçës, Hirësia e Tij † imzot Joani!!

Η προσευχή του Τελώνη και του Φαρισαίου Αρχιμ Επιφάνιος Χατζηγιάγκου!

Οι παραβολές της μετανοίας, κ. Αθανάσιος Παπαρνάκης Καθηγητής στο Τμήμα Ποιμαντικής Θεολογίας στο ΑΠΘ!

Η ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΉ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΡΓΥΡΏΣ … ΜΙΑΣ ΚΡΥΦΉΣ ΑΣΚΗΤΡΙΑΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΌΣΜΟ.

✴Η Αργυρώ γεννήθηκε στην Κρήτη σ’ ένα χωριό έξω από το Ηράκλειο γύρω στα 1920. Ήταν μια λεβέντισσα, όμορφη, καλοστημένη! Αγαπήθηκαν μ’ έναν νέο, αλλά πριν προλάβουν να παντρευθούν κηρύχθηκε ο πόλεμος.Το παλληκάρι έφυγε και πολέμησε στην Αλβανία τους Ιταλούς. Μετά την συνθηκολόγηση κατέβηκε στην Κρήτη για να αγωνιστεί κι εκεί εναντίον των Γερμανών. Κάποια στιγμή βρίσκεται αιχμάλωτος των Γερμανών να οδηγείται προς εκτέλεσιν.

Πληροφορείται η Αργυρώ τα καθέκαστα και τρέχει στον τόπο της εκτέλεσης. Δέκα Έλληνες είναι στημένοι στον τοίχο κι απέναντί τους δέκα Γερμανοί με προτεταμμένα τα όπλα τους περιμένουν τη διαταγή για να πυροβολήσουν. Η Αργυρώ αγέρωχη, περήφανη, όμορφη σαν θεά περνάει μπροστά τους και μία μία κατεβάζει τις κάνες των όπλων.

Όλοι σαστίζουν. Ο στρατιωτικός υπεύθυνος της εκτέλεσης την φωνάζει μπροστά του.

«Τι κάνεις εκεί; Τι θέλεις; «Ο αρραβωνιαστικός μου είναι εδώ. Ή θα τον ελευθερώσεις ή χτύπα κι εμένα!».

Ο άνθρωπος υποκλίνεται. Τέτοιο θάρρος, τέτοια αφοσίωση δεν την έχει ξαναδεί. «Πάρ’ τον και φύγε!» της λέει.

Μα η Αργυρώ δεν σταματά εδώ. Και τα άλλα παλικάρια είναι Έλληνες, είναι χωριανοί της. Με περίσσιο θάρρος αντιλέγει! «Όχι! Ή όλους ή στήσε με κι εμένα στον τοίχο!» και με τα λόγια αυτά προχωράει προς τους κατάδικους.

Ο διοικητής έχει μείνει άφωνος. Οι στρατιώτες τους το ίδιο.

Στέλνει μήνυμα στον ίδιο τον Φύρερ, ο οποίος εκφράζει τον θαυμασμό του και την επιθυμία του να γνωρίσει αυτή την ηρωική Ελληνίδα. Και χαρίζεται η ζωή σε όλους…

Η Αργυρώ κι ο αγαπημένος της παντρεύονται. Αποκτούν ένα παιδάκι. Μετά την γέννα εκδηλώνεται η φοβερή λέπρα στην Αργυρώ. Πρέπει να αφήσει τον άντρα της, το νεογέννητο αγγελούδι της, το σπιτικό της, όλο το στήσιμο της ζωής της και να απομονωθεί στην Σπιναλόγκα, το νησί των καταραμένων. Την περιμένει η κοινή μοίρα αυτών των απόκληρων…

Ο πατέρας μένει μ’ ένα λεχούδι στα χέρια. Αναζητάει τροφό για να του το αναστήσει και βρίσκει βοήθεια από μια γυναίκα στα Χανιά, στην άλλη άκρη της Κρήτης. Περνούν λίγοι μήνες. Η Αργυρώ καίγεται απ΄τη στέρηση του σπλάχνου της και παίρνει μια τρελή απόφαση. Νύχτα βουτάει στη θάλασσα και διασχίζει κολυμπώντας την απόσταση μέχρι την απέναντι στεριά.

Έχει κάνει εναν μπόγο τα ρούχα της και τά ‘χει δέσει πάνω στο κεφάλι της. Περπατάει εφτά μερόνυχτα, μόνη, κρυπτόμενη για να μην την αντιληφθούν και την πετροβολήσουν, σχεδόν άσιτη και άποτη και κάποια στιγμή φθάνει στα Χανιά και βρίσκει το σπίτι της τροφού -είχε πάρει τις πληροφορίες της από τα μηνύματα που της έστελνε ο άντρας της.

Το βρίσκει έρημο. Κάθεται παράμερα στην αυλή και περιμένει. Κάποια στιγμή έρχονται κάποιοι, μια γυναίκα, δυο-τρεις γριές. Από μακριά τους μιλάει, τους συστήνεται. «Μόνο να μου πείτε αν είναι καλά το παιδί μου. Μόνο να το δω από μακριά!» τους λέει. «Το παιδί σου πέθανε χθες το βράδυ! Μόλις το κηδέψαμε, ερχόμαστε από τα μνήματα…». Μαζεύει τα συντρίμμια της, τον πόνο της και παίρνει το δρόμο της επιστροφής…

Περνούν λίγα χρόνια. Εκείνη πάντα στην Σπιναλόγκα.

Παίρνει μήνυμα από τον άντρα της πως θέλει να παντρευτεί.

Εκείνος είναι νέος και δεν υπάρχει καμιά ελπίδα σωτηρίας και επιστροφής για την Αργυρώ. «Μ΄όλη μου την καρδιά και την αγάπη μου!», του απαντάει. Και την ημέρα του γάμου κάνει πάλι την ίδια παράτολμη ενέργεια.

Βγαίνει κολυμπώντας και παρευρίσκεται στο γάμο, πάλι από μακριά. Κι όταν τελειώνει το μυστήριο πλησιάζει τη νύφη και της φωνάζει «Έχεις καλόν άντρα. Να τον αγαπάς!…» και της αφήνει και το δώρο της, ένα χρηματικό ποσό που το μάζεψε ψίχουλο-ψίχουλο από το επίδομα που της έδιναν.

Και σε κάθε παιδί που γεννούσε αυτή η γυναίκα, έβγαινε με τον ίδιο τρόπο στη βάφτισή του κι άφηνε ένα δώρο, ό,τι μπορούσε η φτώχια της να προσφέρει…Το 1957 το Λεπροκομείο της Σπιναλόγκα κλείνει. Έχει φθάσει κι εδώ το φάρμακο της λέπρας. Όσοι είχαν την νόσο σε πρώιμα στάδια θεραπεύθηκαν και επέστρεψαν στα σπίτια και στις οικογένειές τους.

Οι παλιοί ασθενείς, στους οποίους είχαν προκληθεί ορατές ανεπανόρθωτες βλάβες και οι οποίοι ως επί το πλείστον είχαν ξεχαστεί και από τις οικογένειές τους, αν και θεωρούνταν ασφαλείς πλέον με την θεραπεία στην οποία είχαν και αυτοί υποβληθεί, μεταφέρθηκαν σε ειδική πτέρυγα του Νοσοκομείου Λοιμωδών Νόσων στην Αγία Βαρβάρα Αττικής.

Εδώ η Αργυρώ θα γίνει μια ταπεινή διάκονος των πιο ηλικιωμένων ασθενών. Θα γνωρίσει τον Άγιο Νικηφόρο το λεπρό και τον Άγιο Ευμένιο Σαριδάκη και θα βιώσει την άπειρη αγάπη του Θεού. Θα πάρει και θα δώσει αγάπη και προσφορά, θα αγιάσει με τη ύπαρξή της εκείνον τον ταλαίπωρο τόπο.

Μαζί με δυο-τρεις άλλες ομοιοπαθείς γυναίκες έπλεναν, καθάριζαν, περιποιούνταν και νεκροστόλιζαν, όταν ερχόταν η ώρα τους, τις λεπρές αδελφές. Αξιοσημείωτο είναι και το τάμα που είχαν από παλιά κάνει: «Κάνε, Θεέ μου, να βρεθεί το φάρμακο για τη λέπρα, όχι για μας, για τους νέους που χάνουν την αξιοπρέπεια και τη ζωή τους και δεν θα φάμε λάδι στον αιώνα!!!». Κι αφού βρέθηκε το φάρμακο έπρεπε να κρατήσουν την υπόσχεση. Και την κράτησαν. Και δεν έβαλαν λάδι στο στόμα τους…

Και το Πάσχα για να κάνουν κατάλυση βουτούσαν το δάχτυλο, το κολοβωμένο απ’ την αρρώστια, στο λάδι της καντήλας και το ακουμπούσαν στα χείλη τους για να τιμήσουν την ημέρα την Ανάστασης χωρίς να πατήσουν τον όρκο τους… Αυτή ήταν η Αργυρώ. Ποιος ξέρει πόσα άλλα διαμάντια έκρυβε η μαρτυρική ζωή της! Αλλά ο Θεός την εφανέρωσε και το λείψανό της ευωδίαζε!

Νεαρή, τυφλή Αιγυπτία, συγκλόνισε με τα άψογα Ελληνικά της (βίντεο)

Φωτογραφία: Επίσημη ιστοσελίδα της Ελληνικής Κοινότητας Καΐρου/https://ekkairo.org/

ΚΑΙΡΟ. Η ίδια δεν μπόρεσε να δει τη συγκίνηση που προκάλεσε σε όλους τους παρισταμένους στο Ελληνικό Πολιτιστικό Κέντρο Καΐρου, κατά τον προχθεσινό εορτασμό για την Παγκόσμια Ημέρα της Ελληνικής Γλώσσας, στην αιγυπτιακή πρωτεύουσα. Ομως, τα μάτια των παρισταμένων, που μπορούσαν να την δουν, γέμισαν από δάκρυα. Μία συγκίνηση που δεν μπόρεσαν να κρύψουν ούτε και οι επίσημοι, όταν η 22χρονη Αντι Ελ Αραμπι παραλάμβανε το ελληνικό πτυχίο της «Γ2», που κατέκτησε ως η πρώτη Αιγυπτία με ολοκληρωτικό πρόβλημα όρασης.

Μία εκπληκτική ιστορία ξετυλίχθηκε προχθές, σαν ένα παραμύθι, στα μάτια όσων την παρακολουθούσαν.

Η 22χρονη Αντι, δεν μπορούσε να τους δει, αλλά τους «έβλεπε» όλους με τα αισθήματα της καρδιάς της, που ήταν συγκλονισμένοι από την προσπάθειά της.
Με τον διευθυντή του Ελληνικού Πολιτιστικού Κέντρου Καΐρου και στιχουργό Χρίστο Παπαδόπουλο να αγγίζει τις πιο λεπτές χορδές της ψυχής όλων όσοι παρακολουθούσαν, δείχνοντάς τους το ειδικό βιβλίο, λευκό σε πρώτη όψη, από το οποίο η νεαρή Αιγυπτία έμαθε την Ελληνική, αλλά γεμάτο από γνώσεις που μόνον οι έχοντες προβλήματα όρασης μπορούν να δουν…

Με την Αιγυπτία, Αντι Ελ Αραμπι, που η Ελληνική Γλώσσα, την οποία πρωτάκουσε στο ελληνικό πρόγραμμα της κρατικής αιγυπτιακής ραδιοφωνίας, της εμφύσησε την αγάπη σε μία Ελλάδα την οποία έμαθε μέσα από τους ήχους μόνον: μέσα από τα τραγούδια, τις ειδήσεις, τις περιγραφές των συντελεστών των ραδιοφωνικών εκπομπών. Για να φτάσει να δώσει τελικά η 22χρονη Αντι τις εξετάσεις -οι οποίες λόγω της ιδιομορφίας της γραφής κράτησαν 12 ολόκληρες ώρες, γράφοντας όλο αυτό το διάστημα με το σύστημα «Μπράιγ»- και να κατακτήσει το πτυχίο της Γ2 της ελληνικής γλώσσας (που είναι ισάξιο με τις γνώσεις Ελληνικής Γλώσσας από ελληνικό Γυμνάσιο -Λύκειο), δείχνοντας έτσι την αγάπη της στην Ελλάδα, όπως την περιέγραψε και η δασκάλα της, η Αιγυπτιώτισσα Αγγελική Σκούμπη, με τον κόσμο να χειροκροτεί θερμά την νεαρή Αιγυπτία.

Μία Αιγυπτία, που τιμά πλέον όσο λίγοι στην Ελλάδα, καθώς είναι φοιτήτρια του τμήματος Ελληνικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου του Καΐρου.

Τα πιο θερμά συγχαρητήρια έλαβε η Αντι Ελ Αραμπι από τον Ελληνα πρέσβη (και επίσης Αιγυπτιώτη) Νίκο Γαριλίδη και τον γενικό πρόξενο της Ελλάδας στο Κάιρο κ. Γιώργο Δασκαλόπουλο.

Στην Αντι Ελ Αραμπι και όλους τους σπουδαστές και καθηγητές της Ελληνικής Γλώσσας, αφιέρωσε τη χθεσινή εορταστική εκδήλωση για την Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας, ο διευθυντής του Κέντρου, Χρίστος Παπαδόπουλος, κάνοντας τον απολογισμό του έργου το 2019, ενώ ευχαρίστησε τους δύο πυλώνες τού φορέα, την ελληνική πρεσβεία στην Αίγυπτο και την Ελληνική Κοινότητα Καΐρου.

Από την πλευρά του, ο Ελληνας πρέσβης επαίνεσε όλους τους συντελεστές του Κέντρου για το σπουδαίο έργο, στο πρόσωπο του διευθυντή του, που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια επικεφαλής του πολιτιστικού αυτού ελληνικού πυλώνα πολιτισμού και φιλίας Ελλάδας και Αιγύπτου.

https://www.ekirikas.com/

Η Ελλάδα θα εκδώσει δύο αναμνηστικά κέρματα για την επέτειο των 2.500 ετών από την ιστορική μάχη των Θερμοπυλών, που έγινε το 480 π.Χ-Greqia do të emetojë dy monedha përkujtimore me rastin e 2.500-vjetorit të betejës historike të Termopileve, që u zhvillua në vitin 480 para Krishtit.

Monedha përkujtimore për 2.500-vjetorin e Betejës së Termopileve

Greqia do të emetojë dy monedha përkujtimore me rastin e 2.500-vjetorit të betejës historike të Termopileve, që u zhvillua në vitin 480 para Krishtit.

Monedha e parë përkujtimore me vlerë prej 2 eurosh që paraqet një përkrenare të lashtë greke, do të qarkullojë në të gjithë Eurozonen.

Monedha e dytë përkujtimore prej 10 eurosh do të jetë e destinuar për koleksionistet.

Beteja e Termopileve konsiderohet si një nga më të rëndësishmet në historinë botërore, për shkak të kontributit të saj vendimtar në shpëtimin e qytetërimit perëndimor, në një periudhë kritike.

“Molon labe”

------

Αναμνηστικά κέρματα για τα 2.500 χρόνια από τη Μάχη των Θερμοπυλών

Η Ελλάδα θα εκδώσει δύο αναμνηστικά κέρματα για την επέτειο των 2.500 ετών από την ιστορική μάχη των Θερμοπυλών, που έγινε το 480 π.Χ.

Το πρώτο αναμνηστικό κέρμα των δύο ευρώ που απεικονίζει ένα αρχαίο ελληνικό κράνος, θα κυκλοφορήσει σε ολόκληρη την ευρωζώνη.

Το δεύτερο αναμνηστικό κέρμα των 10 ευρώ θα απευθύνεται σε συλλέκτες.

Η μάχη των θερμοπυλών θεωρείται ως μια από τις σημαντικότερες στην παγκόσμια ιστορία, λόγω της καίριας συμβολής της στη διάσωση του δυτικού πολιτισμού, σε μια κρίσιμη περίοδο.

«Μολών Λαβέ»