Βιβλίο για την "Ιστορία" της Ορθόδοξης Εκκλησίας από τους τσάμηδες!!!!!! - Libër "Historik" mbi Kishën Orthodhokse nga çamët!!!???

Ο Πρόεδρος των Τσάμηδων Ιντρίζη από αριστερά, και δεξιά ο Πασκάλ Μήλο (εδώ τα σχόλια δικά σας) 

Το τελευταίο «επίτευγμα» της τουρκαλβανικής κοινότητας των τσάμηδων στην Αλβανία είναι ένα βιβλίο από το γενικό γραμματέα του κόμματος των τσάμηδων, τον πρόεδρο του «Κλάμπ των πατριωτών» (που έκλεισαν το δρόμο πριν από κάποια χρόνια στους Έλληνες στην Κλεισούρα για να τιμήσουν τους ήρωες του ΄40) τον κ Αρντίτ Μπίντο. Ο «κύριος» αυτός υπάρχει και οφείλει την ύπαρξη του, όπως οφείλουν τα παράσιτα την ύπαρξη τους στο δέντρο όπου ζουν, στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Ζει και πολιτεύεται  με μόνο στόχο στην ζωή του να καταστρέψει την Ορθόδοξη Εκκλησία. Επιτίθεται ασύστολα σ΄ αυτήν και στον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο με κάθε είδος συκοφαντίας και τώρα τελευταία μέσω «επιστημονικών» μελετών ,  με θέμα την ιστορία της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αλβανίας. Για να φτάσει να την καταστρέψει από μέσα, την Εκκλησία, ο κύριος αυτός δεν δίστασε (σύμφωνα με δικές μας αποκλειστικές πληροφορίες ) να προσπαθήσει να βαπτιστεί έστω και παράνομα, καταπατώντας τους κανόνες της Εκκλησίας,  δια της «βίας» από έναν ιερέα στο Δυρράχιο, βάπτιση που ακύρωσε η Ιερά Σύνοδος, αλλά και να κοινωνήσει το Άχραντο Σώμα  και Αίμα του Χριστού κατά το ίδιο τρόπο.  Αδίστακτος στο στόχο του. Ως πιστός εφαρμοστής των στόχων των τουρκαλβανών και της παρίας τους ο κύριος αυτός (με επενδύσεις που ο Θεός ξέρει από που έρχονται ;;;)  κάνει διδακτορικά σε  ιδιωτικό Πανεπιστήμιο των Τιράνων που βρίσκεται στην 10750 –θέση  (δηλαδή στο πάτο της Ευρώπης που δεν αναγνωρίζεται πουθενά και είναι απλώς μια επιχείρηση με τεράστια κέρδη  ) και έτσι γίνεται «μεγάλος επιστήμονας». Το «εκπαιδευτικό» αυτό ίδρυμα εξέδωσε και το βιβλίο του.   Έτσι στην παρουσίαση του βιβλίου του με θέμα όπως είπαμε την ιστορία της Ορθόδοξης Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Αλβανίας από το 1878 – 1937 είπε: «Το βιβλίο ασχολείται μια ιστορία μέχρι το έτος 1937, αλλά εμείς σ’ αυτό θα δούμε πως υπάρχει μια εγγύτητα του χτες με το σήμερα. Θα δούμε σ’ αυτό το βιβλίο πως η Ελλάδα προσπαθούσε να εισάγει δικούς της ανθρώπους στην Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας, ιδιαίτερα στην περιφέρεια Κορυτσάς και Αργυροκάστρου. Θα δούμε  πως προσπαθούσε να δημιουργήσει  ένα εκκλησιαστικό δικαστήριο με ονομαστική πλειοψηφία, που είχε διοριστεί από το Οικουμενικό Πατριαρχείο και που δυστυχώς  πραγματοποιήθηκε κατά το προηγούμενο μήνα. Για το πώς όταν συνέβαιναν ιστορίες του αλβανικού πατριωτισμού, η πρώτη αντίδραση του ελληνικού κράτους ήταν το κλείσιμο των συνόρων, όπως και μας συνέβη πριν από τρία χρόνια στην Πρεμετή. Για το πώς προσπαθούσε να ανοίξει περισσότερα ελληνικά σχολεία υπό την αιγίδα της εκκλησίας, πράγμα που δυστυχώς συμβαίνει και σήμερα. Για το πώς οι ξένοι εκκλησιαστικοί ηγέτες ισχυρίζονταν πως δεν γνώριζαν να μιλούν και να κηρύττουν στα αλβανικά  Για το πώς προσπαθούσε το ελληνικό κράτος να εισάγει την «ορθόδοξη» διχόνοια μεταξύ των κοινοτήτων αλλά σε όλες τις περιπτώσεις δεν τα κατάφερε, εξαιτίας του σπουδαίου έργου των ορθοδόξων πατριωτών της εποχής όπως ο Κοτσο Κότα, Παντελή Ευαγγέλη και άλλων όπως και των κληρικών της εποχής» μας είπε ο Μπίντο. Δεν διστάζει μάλιστα να ασχοληθεί και με το Σύμφωνο της Κρυσταλλοπηγής και άλλα ιστορικά θέματα. Αλλά εμάς δεν μας ενδιαφέρει ο εν λόγο κύριος γιατί και που ασχοληθήκαμε χάρη του κάναμε. Φάγαμε άδικα και το χρόνο μας. Εμάς μας ενδιαφέρει το φαινόμενο. Μάλιστα, λοιπόν είναι ξεκάθαρο πια αυτό που θέλουν οι διάφοροι εθνικιστικοί κύκλοι με βιτρίνα το κόμμα των τσάμηδων ως εργαλείο αναντικατάστατο , από τέτοιους ανθρώπους και τέτοιες επιστημονικές εργασίες είναι: 1.    Δημιουργία  «ειδικών» επιστημόνων που θα διαμορφώνουν την κοινή γνώμη  σχετικά με την Ορθόδοξη Πίστη, Ορθόδοξη Εκκλησία αλλά και την παρέμβαση τους στα εσωτερικά με κάθε τρόπο. 2.    Την δημιουργία εντυπώσεων της δήθεν συμπάθειας και προβολής  εθνικιστικών προτύπων  μέσα από την ορθόδοξη εκκλησία ώστε η αρρώστια του αλβανικού εθνικισμού (που από τον Νόλι ταλαιπωρεί την Ορθοδοξία μας) να αποτελέσει την βάση μιας νεκρής θρησκείας έξω από την παράδοση της και σιγά –σιγά να οδηγήσει  την εξαφάνιση της ή στην δημιουργία μιας διακοσμητικής θρησκείας που αλβανική εθνικιστική προπαγάνδα θα την χρησιμοποιεί όποτε και όπως θέλει . 3.    Την παρουσίαση «επιστημονικών, ιστορικών » μελετών που στοχεύουν στην δημιουργία μιας διαστρεβλωμένης ιστορίας που θα επιβληθεί στην πορεία της Ορθόδοξης Εκκλησίας ώστε να την καθοδηγήσει την πλήρη υπόταξη της. 4.    Στην δημιουργία «εχθρών» μέσα και έξω από την Εκκλησία με κοινό παρανομαστή τον Ελληνισμό, από το οποίο θέλουν οι αλβανοί και τούρκοι να αποκόψουν την ορθοδοξία αν και είναι ιστορικά αποδεδειγμένο πως ο ελληνισμός και η ορθοδοξία συνυπάρχουν και αλληλεπιδρούν επί χιλιάδες χρόνια, μάλιστα αποτελούν και πραγματική συνείδηση για όλους τους απανταχού ορθοδόξους και πραγματική ουσιαστική εθνική συνείδηση αυτών που ζουν στην Αλβανία. 5.    Τα πρόσωπα και τα έργα αυτά βοηθούν την τουρκική προπαγάνδα για μια πιο φιλική προσέγγιση μεταξύ της Αλβανίας και της Τουρκίας με συνδετικό κρίκο τους τσάμηδες  που ταυτίζονται πλήρως με το ρόλο αυτό και που επιθυμούν με τους Τούρκους να δείξουν στους Αλβανούς τον κοινό εχθρό. 6.    Προσπαθούν, μέσω συνειρμών, να δείξουν πως ιδού ο εχθρός , είναι ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος, ρίξτε τον  στην πυρά, αν και ο παραπάνω «συγγραφέας» έχει περάσει και από τα Σχολεία της Εκκλησίας, αλλά ουδέν ασφαλέστερος εχθρός από τον ευεργετημένο . 7.    Να δώσουν θάρρος και σε άλλους ημιμαθείς ναρκισσιστές που δεν λείπουν στην Αλβανία να συνεχίσουν στην ίδια γραμμή, του εθνικοσοσιαλισμού που θεμελιώθηκε κατά την περίοδο του Χότζα, με στόχο να στηρίξουν μια ανύπαρκτη ιστορία με δήθεν επιστημονικά επιχειρήματα, από δήθεν πανεπιστήμια με επίτιμους καλεσμένους που το όνομα τους  δεν το ξέρει κανένας πέρα από τα Τίρανα που λόγος για την Ευρώπη. Με καθηγητές προϊόντα του Κομμουνισμού, «πουλημένους»  από κάθε άποψη . ( Α ίσως στην Τουρκία να τους γνωρίζουν γιατί βρίσκονται στο προϋπολογισμό της!) Και φυσικά πρώτα απ’ όλα να εξαφανίσουν την Ορθοδοξία που αποτελεί και τον τελευταίο φορέα του Ελληνορθόδοξου Βυζαντινού Πολιτισμού, τα ήθη και τα έθιμα της, ότι αυτή αντιπροσωπεύει και την αντικατάσταση της με ένα εθνικιστικό έκτρωμα.   Βέβαια εδώ προκύπτει και ένα άλλο θέμα. Πως είναι δυνατόν να μην υπάρχει ένας επιστήμονας της ορθόδοξης ελληνικής κοινότητας να ετοιμάσει μια μελέτη, και να φανερώσει την αλήθεια ; Πως δεν έγινε μια μετάφραση έστω για τα θέματα αυτά; Γιατί κανείς από μας δεν τολμά; Γιατί δεν επενδύουμε στην μετάφραση σπουδαίων επιστημονικών έργων με στόχο την ανάδειξη της αλήθειας; Υπάρχουν πολλά γιατί, όπως και πολλές απαντήσεις, η ουσία όμως είναι πως για την κατάσταση αυτή έχουμε και εμείς μεγάλη ευθύνη. Αλή ο Κορυτσαίος

“Arritja” e fundit e komunitetit turkoshqiptar të çamëve në Shqipëri është një libër nga sekretari i partisë së tyre si dhe Kryetari i Klubit të Patriotëve, të cilët u bënë të njohur para pak vitesh nga episodet që krijuan në Këlcyrë, gjatë homazheve që qytetarë grekë bënin tek varrezat e heronjëve të rënë gjatë luftës së II-të botërore, z Ardit Bido. “Zotëria” në fjalë ekziston dhe i detyrohet gjithçka sa ka, ashtu si dhe parazitët pemës ku jetojnë, Kishës Orthodhokse. Jeton dhe bën karrierë me qëllim shkatërrimin e Kishës Orthodhokse dhe është ai që është sot në saj të këtij roli të tmerrshëm që marrë përsipër. Sulmon pa fund Kishën por dhe Kreun e saj Kryepiskopin Anastas me çdo lloj shpifje, shpikje dhe tani kohët e fundit me një studim “shkencor”, me temë historinë e Kishës Orthodhokse të Shqipërisë. Që të arrijë të shkatërrojë nga brenda Kishën, ky zotëri nuk nguroi të shkonte të kryente një pagëzim të parregullt që u anullua nga Sinodhi i Shenjtë si dhe të kungonte  Trupin dhe Gjakun e Krishtit mgjth se nuk i lejohej, duke kryer një sakrilegj. I paepur në qëllimin e tij. Si një aplikues i besueshëm i qëllimeve të përgjithëshme të turkoshqiptarëve dhe të pariasë së tyre zotëria mbaron një “doktoraturë” në një Univesitet të Tiranës që ndodhet në vendin 10750 – e ca në rënditjen botërore, dmth fundi i Europës, dipllomat e të cilit nuk njihen as brenda vendit e jo më jashtë dhe kështu u bë një “shkencëtar i madh”. Ky pra institucion “arsimues” botoi dhe librin e tij. Kështu në paraqitjen e librit të tij me temën që sapo përmendëm sipas mediave të vendit tha: Libri trajton një histori deri në vitin 1937, mirëpo në të do të shohim se ka shumë përafërsi të së djeshmes dhe të së sotmes. Do të shohim në këtë libër se si Greqia tentonte që të fuste njerëzit e saj në Sinodin e Shenjtë të Kishës, sidomos për dy qarqet Gjirokastër dhe Korçë. Do të shohim se si tentonte të krijone një gjyq kishtar me shumicë të emëruar nga patriakana, që fatëkeqësisht u realizua vetëm para një muaji. Se si kur ndodhnin histori patriotizmi shqiptare, reagimi i parë i shtetit grek ishte mbyllja e kufijëve, siç na ndodhi 3 vite më parë në Përmet. Se si tentonte që të hapte sa më shumë shkolla greke, nën maskën e kishës ç’ka fatkeqësisht mund të them se ndodhen sot. Se si drejtuesit kishtar të huaj pretendonin, shtireshin se nuk dinin të flisnin dhe të predikonin në shqip. Se si tentonte të fuste përçarje ortodokse shteti grek mes komuniteteve fetare, por që në të gjitha rastet nuk ja arriti ta realizonte dot, falë një pune atdhetare të drejtuesve politik ortodoks të asaj kohe, si Koço Kota, Pandeli Evangjeli e të tjerë me radhë dhe falë klerikëve të asaj kohe”. Por merret dhe me çështje të tjera të vështira historike të cilat kanë shumë prapaskena si ajo e Marrveshjes së Kapshticës. Ne nuk na intereson zotëria në fjalë sepse nuk ja vlen të merremi më tepër se kaq. Na intereson fenomeni dhe fakti se  tashmë bëhen sa vjen dhe më të qarta qëllimet e qarqeve nacionaliste me vitrinë parti të ndryshme si ajo çame, e cila është kthyer në një vegël të pazvendësueshme, nga njerëz të tillë dhe punë të tilla shkencore, dhe që sipas mendimit tonë disa prej tyre janë:       1.    Krijimi i “specialistëve” shkencëtarë që do të ndikojnë dhe do të krijonë një opionion të përgjithshëm publik në lidhje me Besimin Orthodhoks, Kishën Orthodhokse por dhe ndërhyrjen e tyre në çështjet e saj të brendshme me çdo kusht.          2.    Krijmi i pështypjeve të gjoja simpatisë dhe prokalmimit të prototipëve nacionalistë brenda kontekstit të kishës orthodhokse në mënyrë që sëmundja e nacionalizmit shqiptar ( i cili që prej Nolit torturon besimin dhe Kishën tonë), të përbëjë bazën e një feje të vdekur jashtë traditës së saj e cila me ngadalë do ta çojë atë drejt zhdukjes ose krijimin e një “feje” dekorative  të cilën propaganda nacionaliste shqiptare do ta përdorë si, dhe kur të dojë.      3.    Prezantimi i studimeve “shkencore, historike” të këtij lloji që kanë si qëllim krijimin e një historie të shtrembëruar, të keqintepretuar që dëshirojnë ti imponohen gjatë rrugëtimit Kishës Orthodhokse në mënyrë që të arrihet nënshtrimi i saj i plotë            4.    Krijimi i “armiqëve” brenda dhe jashtë Kishës me bazë të përbashkët Helenizmin, nga i cili shqiptarët dhe turqit dëshirojnë të shkëputin orthodhoksinë mgjth se është e vërtetuar lehtësisht nga pikëpamja historike, se helenizmi dhe orthodhoksia ekzistojnë si një trup i vetëm për mijëra vjet, bile përbëjnë dhe ndërgjegjien reale  për të gjithë orthodhoksët kudo që janë, si dhe ndërgjegjien esenciale, ekzistenciale kombëtare të atyre që jetojnë në Shqipëri.           5.    Këto lloj personazesh dhe vepra  të tilla ndihmojnë dhe i shërbejnë propagandës turke për një të krijuar një lloj përqasje më miqësore me Shqipërinë ku hallka lidhëse janë vetë çamët të cilët janë përputhur dhe e kanë pranuar këtë rol duke dashur të tregojnë së bashku me turqit armikun kryesor të vendit.       6.    Përpiqen nëpërmjet, nënkuptimeve dhe lidhjeve, të tregojnë se ja armiku është Kryepiskopi Anastas, hidheni në zjarr, mgjth se dhe “shkrimtari” në fjalë ka kaluar disa ditë nga shkollat e Fortlumturisë, por është e ditur se askush nuk është armik më i sigurt se ai që ka përfituar nga ty.       7.    Po ashtu duan t’iu japin kurajo dhe narkicistëve të tjerë gjysmë të edukuar, që të shkruajnë apo të shprehen në të njejtën linjë, atë të nacional-socializmit i cili u themelua gjatë periudhës së Hoxhës, me qëllim mbështetjen e një historie që nuk ekziston  me gjoja argumenta shkencorë, nga gjoja universitete  me të ftuar nderi që emrin e tyre nuk e di askush përtej Tiranës e jo më përtej kufijve apo në Europë. Me profesorë që janë produkt i periudhës së komunizmit dhe që janë të “shitur” në të gjitha aspektet. (Na falni se ndoshta mund ti njohë Turqia sepse atje janë brenda projektbuxhetit të saj!!!!) Natyrsisht duan mbi të gjitha të zhdukin Orthodhoksinë e cila përbën dhe mbartësin e fundit të Kulturës Heleno-Orthodhokse Bizantine,  moralin dhe zakonet e saj, çfarë do që ajo përfaqëson dhe zvëndësimn e saj me një përbindësh të shëmtuar nacionalist. Sigurisht këtu lind dhe një çështje tjetër. Si është e mundur dhe nuk del askush nga komuniteti orthodhoks dhe Helen që të paraqitë një studim dhe të shpalosë të gjithë të vërtetën? Si nuk u prezantua një përkthim, sidomos për këto çështje? Përse askush nuk guxon? Përse nuk investojmë në përkthimin e veprave të mëdha historike me qëllim që të mësojnë njerëzit të vërtetën? Ka shumë pse, por dhe shumë përgjigje, esencë është se për këtë situatë kemi dhe ne përgjegjësi të madhe. Ali Korçari.....

Κυριακή Θωμά - Αποδείξεις για την Ανάστασι,Αρχιμ Επιφάνιος Χατζηγιάγκου, Φλώρινα (22-4-2012)

Η Αλβανική δεν είναι συνέχεια της Ιλλυρικής - Shqipja nuk është vazhdim i ilirishtes.

Η Αλβανική, γνωστή μόλις από τον 15ο αι, μ.Χ. από μια μετάφραση τού κατά Ματθαίον Ευαγγελίου διακρίνεται στην Γκεκική(Βόρεια Αλβανική) και την Τοσκική(Νότια Αλβανική). Λίγοι αλβανόφωνοι Έλληνες σε ορισμένες περιοχές της Ελλάδος μιλούν ακόμη ένα ιδίωμα της Τοσκικής, τα Αρβανίτικα. Η Τοσκική μιλιέται επίσης και στην Κάτω Ιταλία.

Η παλιότερη άποψη ότι η Αλβανική συνεχίζει πιθανώς την αρχαία Ιλλυρική σήμερα δεν είναι ευρύτερα αποδεκτή. Ο KRAHE απέδειξε ότι η Αλβανική δεν συνδέεται με την Ιλλυρική. Την Ιλλυρική συνεχίζει στην Κάτω Ιταλία η Μεσσαπική γλώσσα.

...............

Shqipja e njohur vetëm gjatë shek të 15-të pas Krishtit, nga një përkthim i Ungjillit sipas Mattheut dallohet në Gegërishte (shqipja e Veriut) dhe Toskërishtja (Shqipja e Jugut). Pak shqipfolës Grekë në disa zona të Greqisë flasin akoma dialekt të Toskërishtes, Arvanitishten. Toskërishtja flitet gjithashtu në Italinë e poshtëme. 

Versioni i dikurshëm që Shqipja ka mundësi të jetë vazhdimi i Ilirishtes sot nuk është gjërësish i pranueshëm. Krahe vërtetoi se Shqipja nuk lidhet me Ilirishten. Ilirishtja vazhdon në Italinë e poshtme nëpërmjet gjuhës Mesapike. 

Burimi: Glossologu Georgios Mpampiniotis. Historia e Shkurtër e Gjuhës Greke,me hyrje në glossologjinë krahasuese, botimi i 3-të, Athinë 1998 fq 51

Πηγή: 

Γεωργίου Μπαμπινιώτη, Συνοπτική Ιστορία της Ελληνικής Γλώσσας, με εισαγωγή στην ιστορικοσυγκριτική γλωσσολογία, γ' έκδοση, Αθήνα 1.998μ.α.χ.χ., σελίδα 51. 

Χιμάρα: Η αλβανική Κυβέρνηση προχωρά στην ακύρωση των τίτλων ιδιοκτησίας ελληνικών οικογενειών στις Δρυμάδες

Στην ακύρωση των τίτλων ιδιοκτησίας 123 ελληνικών οικογενειών στο χωριό Δρυμάδες θα προχωρήσει η αλβανική Κυβέρνηση, σύμφωνα με δήλωση που έκανε η νομάρχης Αυλώνας Etjona Hoxha σε σχετική συνάντηση που πραγματοποιήθηκε στις 7 Μαϊου στις Δρυμάδες. Στη συνάντηση μετείχαν, εκτός από τη νομάρχη, ο δήμαρχος Χιμάρας Γιώργος Γκόρος, η βουλευτής του Σοσιαλιστικού Κόμματος Mira Shehu, ο δημογέροντας των Δρυμάδων Αλέκο Μάρκο και ορισμένοι κάτοικοι του χωριού.

Η συνάντηση πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της διαδικασίας ακύρωσης των τίτλων ιδιοκτησίας κατ' επιταγή της σχετικής νομοθεσίας που προβλέπει συνάντηση με τους ενδιαφερόμενους αλλά από τις 123 οικογένειες μετείχαν λιγότεροι από 20 κάτοικοι του χωριού καθώς η οργάνωση της συνάντησης δεν κοινοποιήθηκε πουθενά παρά μόνο επιλεκτικά.

Το κλίμα στη συνάντηση, πάντως, ήταν τεταμένο, παρότι στην πλειοψηφία τους μετείχαν υποστηρικτές και ψηφοφόροι του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Οι τελευταίοι τόνισαν στο δήμαρχο ότι από την απόφαση αυτή πλήττονται και ψηφοφόροι του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Ο Γκόρος από τη μεριά του τους διαβεβαίωσε πως "το θέμα θα λυθείπολιτικά" και "θα φροντίσει ο ίδιος προσωπικά γι' αυτούς".

Ο δημογέροντας του χωριού, Αλέκο Μάρκο, που είναι και πρόεδρος της τοπικής επιτροπής Αγροτικής Γης και θα κληθεί να υπογράψει την αρχική απόφαση ακύρωσης των τίτλων ιδιοκτησίας δεν μίλησε και περιορίστηκε να προσφέρει καφέ και αναψυκτικά στους παρευρισκόμενους καθώς η συνάντηση έγινε στο μαγαζί του.

Πηγή: http://www.himara.gr

Η ΒΙΑ ΠΡΟΣ ΕΝΑ ΑΛΥΣΟΔΕΜΕΝΟ ΑΓΑΛΜΑ

Πήγα και είδα τον βανδαλισμό στο άγαλμα της Βορείου Ηπείρου, στον πεζόδρομο της Τοσίτσα τον οποίο μάλιστα είδα πως ομορφαίνουν με κάποιες παρεμβάσεις και λυπήθηκα πολύ για το πώς κατάντησαν το ταλαιπωρημένο από καιρό μνημείο.

Εκείνο όμως που λύπησε περισσότερο, γι’ αυτούς που το έκαναν ήταν ότι σακάτεψαν ανεπανόρθωτα οι δειλοί ένα άγαλμα με δεμένα τα χέρια (αλυσοδεμένα στην κυριολεξία) και η στάση του οποίου έδειχνε την ικεσία της Βορείου Ηπείρου προς αυτούς διαχειρίζονται τις τύχες του κόσμου, για την απελευθέρωσή της. Στο μεταπολεμικό κλίμα της δεκαετίας του ’50 και στις αρχές του Ψυχρού Πολέμου, το 1951 που στήθηκε εκεί, σαφώς και εξέφραζε ισχυρά εθνικά ιδεώδη των οποίων ο απόηχος είναι ακόμη ζωντανός και τούτο αποδεικνύουν οι συνεχείς πάνω στο θέμα, προκλήσεις από τη γείτονα χώρα, την Αλβανία.

Για να ξανάρθουμε στο θέμα του βανδαλισμού. Αμφιβάλλω αν οι δράστες ήξεραν τίποτα για την ιστορία του αγάλματος και τι συμβόλιζε. Γι’ αυτούς δεν θα είχε καμιά σημασία αν ήταν ο βασιλιάς των βασιλέων, ο μέγας στρατηγός ή το μνημείο ενός επαίτη. Ήθελαν να καταστρέψουν και κατέστρεψαν αυτό που βρήκαν μπροστά τους αλλά ήταν τόσο αχρείοι που κατέστρεψαν ένα αλυσοδεμένο άγαλμα και τούτο δείχνει τον φόβο που έχουν μέσα τους για την ελευθερία. Δεν θα τολμούσαν φαντάζομαι να πάνε με τις βαριοπούλες να διαλύσουν ένα άγαλμα που κρατάει στα χέρια του ξίφος ή απλά τα έχει ελεύθερα από το φόβο μη ξυπνήσει και αντί για θύτες γίνουν θύματα εκεί μπροστά στο βάθρο του. Τόσο δειλοί και τιποτένιοι, πάντα τη νύχτα που η πόλη κοιμάται κάνουν τις βρωμοδουλειές τους και πάλι μέσα στο σκοτάδι σαν τα ποντίκια χάνονται στα καταφύγιά τους.   

ΑΘΗΝΑ, 25042016

O σταλινισμός στην δημοσιογραφία

του Γιάννη Μαρίνου*

«Στα καθεστώτα του υπαρκτού σοσιαλισμού οι διανοούμενοι, αν δεν εξοντώθηκαν, παραμερίστηκαν, ενώ οι αμφισβητίες και οι διαφωνούντες χαρακτηρίζονται ως προδότες και αντιμετωπίζονται με την ηθική και βιολογική εξόντωσή τους». Αυτά παραδέχθηκε με παρρησία ο πρώην γενικός γραμματέας του ΚΚΕ Γρηγόρης Φαράκος όταν στας δυσμάς του βίου του πήρε απόσταση από όσα και ο ίδιος πίστευε και για τα οποία είχε αγωνισθεί και υποφέρει, προτού ανοίξει επιτέλους τα μάτια του. Μπόρεσε έτσι να δει για ποια εγκληματική ουτοπία αγωνίστηκε, όπως και όλοι εκείνοι που ακόμη και σήμερα πασχίζουν εν ονόματι της δημοκρατίας και της λαϊκής εξουσίας να απεργάζονται την επικράτηση του ερυθρού ολοκληρωτισμού, που ως μόνη αλήθεια επικαλείται τη δική του αλήθεια και φίμωνε κάθε άλλη άποψη.

«Αλήθεια είναι ό,τι συμφέρει το κόμμα» είχε υποστηρίξει ένας άλλος κομμουνιστής ηγέτης μέσα μάλιστα στον χώρο της Ένωσης Συντακτών, το πειθαρχικό συμβούλιο της οποίας, ανταποκρινόμενο κατά πλειοψηφίαν σε αυτήν προφανώς την ιδεολογία, επέβαλε την ποινή της προσωρινής διαγραφής σε διακεκριμένους συναδέλφους επειδή υποστήριξαν το «ΝΑΙ» στο διαβόητο δημοψήφισμα που οργάνωσε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ όπου εκείνη και τα φερέφωνά της έπεισαν την πλειοψηφία να ψηφίσει υπέρ του «ΟΧΙ». Αυτοί οι δημοσιογράφοι-δικαστές τιμώρησαν κάποιους συναδέλφους τους που είχαν διαφορετική άποψη από αυτούς. Παρέλειψαν όμως οι εν λόγω δημοσιογράφοι-δικαστές να διαγράψουν για την ταυτότητα του λόγου και τους πολύ περισσότερους συναδέλφους τους που έδωσαν τα ρέστα τους υπέρ του «ΟΧΙ».

Και το πιο ιλαροτραγικό: θα έπρεπε να διαγράψουν και τον ίδιο τον κ. Τσίπρα αν ήταν δημοσιογράφος, αφού και αυτός αγνόησε την πλειοψηφία του «ΟΧΙ» και προσχώρησε αμέσως μετά το δημοψήφισμα στην αποδοχή του «ΝΑΙ», δηλαδή την αποδοχή των μνημονίων.

«Χωρίς εξουσία οι ιδεολογίες δεν εφαρμόζονται. Με εξουσία δεν επιβιώνουν» είχε διαπιστώσει ο γενικά θαυμαζόμενος Τσε Γκεβάρα. Αν ζούσε τώρα θα έβλεπε να επιβεβαιώνεται σε αυτό από τους συντρόφους του αδερφούς Κάστρο στην Κούβα, κάπως αργά και με δεκάδες χιλιάδες θύματα.

Οι βολεμένοι αριστεροί διανοούμενοι στη Δύση, απολαμβάνοντες την ελευθερία του λόγου και γενικά τα αγαθά της δημοκρατίας, αγωνίστηκαν, και μερικοί αγωνίζονται ακόμη, για να επικρατήσει το ολοκληρωτικό καθεστώς που επαγγέλθηκε ο Μαρξ και εφάρμοσαν ο Λένιν και οι μαθητές του, μολονότι οι περισσότεροι από αυτούς δεν θα ήθελαν να ζήσουν ούτε ένα εικοσιτετράωρο υπό ένα τέτοιο καθεστώς, όπως είχε παραδεχθεί αναίσχυντα ο επίσης ευρύτερα θαυμαζόμενος Γάλλος αριστεριστής Ζαν-Πολ Σαρτρ.

Ο κ. Τσίπρας και πολλοί άλλοι σύντροφοί του εκπαιδεύτηκαν εξ απαλών ονύχων να υπηρετήσουν μια τέτοια ολοκληρωτική ουτοπία. Δείγματα αυτής της επιρροής είναι τα όσα απεργάζονται για τη φίμωση κάθε αντίθετης άποψης, χωρίς ίσως να συνειδητοποιούν ότι τα περισσότερα θύματα τέτοιων ολοκληρωτικών καθεστώτων είναι τελικά οι περισσότεροι από όσους αγωνίστηκαν για την επικράτησή τους.

Το θυμίζουν τα κομμένα από την καρμανιόλα κεφάλια των Ροβεσπιέρου, Δαντόν, Σαιν Ζυστ, κ.λπ. και οι εκτελέσεις του Τρότσκι και των περισσοτέρων άλλων πρωταγωνιστών της Ρωσικής Επανάστασης από τον πονηρότερο και πιο αδίστακτο απ' όλους, τον Στάλιν.

*Πρώην διευθυντής του Οικονομικού Ταχυδρόμου και αρθρογράφος στο Βήμα της Κυριακής

http://www.europeanbusiness.gr/ 

ΟΙ ΕΛΛΗΝΟΑΛΒΑΝΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ: 50 ΧΡΟΝΙΑ ΑΜΟΙΒΑΙΑΣ ΔΥΣΠΙΣΤΙΑΣ

Ελευθερία Κ. ΜΑΝΤΑ

Σταύρος Γ. ΝΤΑΓΙΟΣ
Ελλάδα και Αλβανία: 50 χρόνια αμοιβαίας δυσπιστίας (1945-1991)
Πρόλογος: Βασίλης Κόντης
Εκδόσεις Literatus
Σελ. 497
ISBN 978-618-82114-0-7
24×17 εκ. Τιμή 25,00€

Εγώ θα περιοριστώ να μιλήσω περισσότερο για το βιβλίο του Σταύρου Ντάγιου, λέγοντας εξαρχής ότι εγώ τον Σταύρο τον γνωρίζω πάρα πολλά χρόνια και γι’ αυτό θα μιλήσω σήμερα για το βιβλίο του Σταύρου, δεν μπορώ να τον λέω κύριο Ντάγιο, μου είναι πολύ κρύο και πολύ μακρινό. Αυτό που ξέρω για τον Σταύρο και που συζητούσαμε εξ αρχής αλλά και στην πορεία της συγγραφής του βιβλίου, είναι ότι για τον ίδιο αποτελεί ένα έργο ζωής και νομίζω ότι το κείμενο το αποδεικνύει.
Θα αποφύγω να το περιγράψω, νομίζω ότι είναι πάρα πολύ προφανές. Πραγματεύεται τις σχέσεις τις Ελλάδας με την Αλβανία στα χρόνια που αναφέρει στο εξώφυλλο. Σε δύο μεγάλα μέρη. Το πρώτο γενικότερα για την Αλβανία και την πορεία της στην περιοχή, αλλά και στις διεθνείς σχέσεις, και το δεύτερο κομμάτι, πολύ αναλυτικότερα, για την ελληνική μειονότητα. Αυτό είναι το προφανές και δεν θα καταχραστώ άλλο το χρόνο σας. Θα περιορίσω τον εαυτό μου στο να επισημάνω μερικά από τα πιο δυνατά σημεία του βιβλίου και στη σημερινή παρουσίαση νομίζω ακούστηκαν κάποια, αλλά πρέπει να τονιστούν ιδιαίτερα, γιατί είναι πραγματικά το σημείο στο οποίο η συμβολή του προσμετράται πολύ θετικά.
Το πρώτο, και με αυτό ξεκίνησε και ο κύριος Κόντης, απλώς θέλω να επανέλθω, δυνατό σημείο του βιβλίου είναι η μεγάλη δουλειά, το πάρα πολύ υλικό, οι πάρα πολλές πληροφορίες, τις οποίες ο Σταύρος αντλεί όχι απ’ όπου βρει, αλλά πήγε κατευθείαν στην πηγή. Είναι από τις λίγες περιπτώσεις που υλικό από τόσο πολλά αρχεία συμπυκνώνεται σε ένα βιβλίο. Κι αν θέλετε θα αφήσω στην άκρη τα ελληνικά, δεν θεωρώ ότι είναι πιο εύκολο να συγκεντρώσει κανείς υλικό από αυτά, ας πούμε όμως ότι είναι εδώ, δικά μας. Θα σας αναφέρω, πέρα από τα αλβανικά, τα οποία είναι το προφανές ότι έχει δει, και από πολλές πηγές. Παραθέτει υλικό από αρχεία της Σλοβενίας, της ΠΓΔΜ, για να περιοριστούμε στη γειτονιά μας, και βεβαίως των «δυνατών» της εποχής, Μεγάλη Βρετανία, ΗΠΑ.
Το καινούριο υλικό επομένως που υπάρχει στο βιβλίο από αυτά είναι πάρα πολύ. Σε κάποια στιγμή στην Εισαγωγή του ο Σταύρος επισημαίνει και τις δυσκολίες που έχει κανείς, ένας ιστορικός, για να συγκεντρώσει το υλικό από τέτοιες πηγές. Ο τρόπος με τον οποίο το καταθέτει αυτό ο Σταύρος είναι μάλλον πολύ λίγο αποκαλυπτικός. Όποιος έχει περάσει από αυτή τη διαδρομή, την ανάγκη να προσεγγίσει τα αρχεία και να συγκεντρώσει το υλικό, καταλαβαίνει πολύ καλά τι εννοώ. Δεν είναι μόνο οι τεχνικές δυσκολίες, δεν είναι ότι πρέπει να ταξιδέψεις, δεν είναι το οικονομικό. Είναι που πρέπει να αντιμετωπίσεις πολλές φορές τις εμπάθειες, τις δυσκολίες που εσκεμμένα τις περισσότερες φορές ή αθέλητα κάποιες άλλες, θα παρεμποδίσουν πολύ το δρόμο σου. Ευτυχώς για τον Σταύρο, αυτό φαίνεται ότι σε μεγάλο βαθμό, μετά από κόπο βέβαια, κατάφερε να το ξεπεράσει.
Το αποτέλεσμα ποιο είναι; Θα σας δώσω μόνο ένα δύο παραδείγματα, για να μην σας κουράζω κιόλας. Αν παρατηρήσετε τα τμήματα εκείνα του κειμένου που αφορούν τα χρόνια μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και τα ξεφυλλίσετε, ρίξτε μια ματιά κάτω στις παραπομπές, θα δείτε ότι είναι σχεδόν αποκλειστικά από υλικό που προέρχεται κατευθείαν από αρχειακές πήγες και όχι από άλλες δευτερεύουσες. Αυτό από μόνο του αναδεικνύει το μέγεθος της δουλειάς που έχει γίνει. Μιλάω για τα κομμάτια που αφορούν, φυσικά, την εξέλιξη της ελληνικής μειονότητας και κυρίως την πολιτική του αλβανικού κράτους κατά τη χοτζική περίοδο, απέναντι στη μειονότητα αυτή. Για πολύ καιρό λέγαμε ότι δεν έχουμε τεκμήρια για τις πιέσεις που υφίσταντο οι Έλληνες εντός τις Αλβανίας. Τώρα, λοιπόν, έχουμε. Και ό,τι μέχρι πρότινος το αναφέραμε μόνο βασιζόμενοι σε προφορικές μαρτυρίες, τώρα πια αποδεικνύεται περίτρανα. Το ίδιο ισχύει βέβαια και για τα τμήματα εκείνα του βιβλίου στα οποία ο Σταύρος περιγράφει την εποχή μετά το 1946, τη διεθνή θέση της Αλβανίας, τη σχέση της με τις άλλες δυνάμεις κτλ. Όλα αυτά τα επισημαίνω για να δείξω το μέγεθος της άγνοιας που εν πολλοίς είχαμε, από πρωτογενές υλικό που για πρώτη φορά έρχεται στα χέρια μας μέσα από τη δουλειά που έχει κάνει ο Σταύρος.
Το δεύτερο στοιχείο, στο οποίο θέλω να μείνω, εκτός από το αρχειακό υλικό, είναι η πλούσια βιβλιογραφία. Ο Σταύρος έχει διαβάσει σχεδόν τα πάντα. Ό,τι έχει γραφτεί τα τελευταία χρόνια, τις τελευταίες δεκαετίες καλύτερα, σχετικά με το θέμα Αλβανία, μειονότητα, διεθνείς σχέσεις, ευρωπαϊκές δυνάμεις, ευρωπαϊκή πολιτική, ισορροπίες στην περιοχή κτλ. Δεν περιορίζεται όμως να μας δώσει την πληροφορία που έχουν συγκεντρώσει κάποιοι άλλοι. Ο Σταύρος συνομιλεί με τη βιβλιογραφία. Κάνει μια πολύ σημαντική διάκριση μεταξύ της βιβλιογραφίας, της αλβανικής και της ελληνικής. Για την πρώτη αναφέρει, και είναι πολύ γνωστό σε εμάς που έχουμε ασχοληθεί με τα θέματα αυτά, καθιερωμένους μύθους, στερεότυπα τα οποία εδώ και δεκαετίες προβάλλονται και αναμασώνται από την αλβανική βιβλιογραφία. Η δική του συμβολή βρίσκεται στο γεγονός ότι ο ίδιος τα καταρρίπτει όλα αυτά με επιχειρήματα που προέρχονται κατεξοχήν από τα ίδια τα αλβανικά αρχεία. Και πάλι θα σας αναφέρω μόνο ένα μικρό παράδειγμα για να μην σας κουράζω. Για ένα θέμα, όμως, που πολύ συχνά τα τελευταία 20-25 χρόνια έρχεται στη δημοσιότητα κατά καιρούς, ιδίως όταν γίνεται λόγος για τις περιπτώσεις των διαφορών στις ελληνοαλβανικές σχέσεις: Ο γνωστός μύθος περί του ότι η Αλβανία το 1939-1940 ήταν μια χώρα κατακτημένη από την Ιταλία, άρα δεν ήταν εκείνη η οποία ‘ήρξατο χειρών αδίκων’, δεν ήταν εκείνη η οποία κήρυξε τον πόλεμο πρώτη στην Ελλάδα, επομένως δεν πρέπει να θεωρείται χώρα εχθρική και αυτό για το διεθνές δίκαιο σημαίνει πολλά πράγματα. Ο Σταύρος έρχεται να παραθέσει ακριβώς τις αποφάσεις, τις νομοθετικές διατάξεις, με τις οποίες αυτοί οι μύθοι που προβάλλονται από την αλβανική βιβλιογραφία καταρρίπτονται πια μια και έξω, και αποδεικνύει πως με τους νόμους του 1940 η Αλβανία η ίδια αποφασίζει να συμμετάσχει ως εμπόλεμη χώρα στο πλευρό της Ιταλίας κηρύσσοντας τον πόλεμο στην Ελλάδα.
Δεν θα σταθώ όμως μόνο στην αλβανική βιβλιογραφία για να μη θεωρηθώ μονομερής. Ο Σταύρος επιχειρεί να αποκαταστήσει στρεβλώσεις και μύθους που επίσης για χρόνια υπάρχουν και στην ελληνική βιβλιογραφία και σε πολλές περιπτώσεις αυτό οφειλόταν και στην άγνοιά μας ακριβώς λόγω της απομόνωσης και της έλλειψης στοιχείων που για πολλές δεκαετίες υπήρχε εξαιτίας των ανύπαρκτων σχέσεων μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας. Αυτά τα κενά, αυτές τις στρεβλώσεις επίσης επιχειρεί να αποκαταστήσει και να συστηματοποιήσει. Ο Σταύρος έχει δίκιο όταν γράφει σε ένα σημείο του βιβλίου: «Πολλές θέσεις της ελληνικής κατεστημένης ιστοριογραφίας είναι επίσης αποστεωμένες ίσως και αναχρονιστικές. Η θέαση της ιστορικής πραγματικότητας αναδεικνύει μία εμφανή υπεροπτική τάση, πολλές φορές και προχειρότητες». Έχει δίκιο όταν το διαπιστώνει αυτό.
Το τρίτο σημείο. Δεν παραθέτει μόνο στοιχεία, δεν συνομιλεί μόνο με τη βιβλιογραφία. Ο ίδιος έχει άποψη πάνω στο θέμα. Δεν καταγράφει απλά, αλλά κρίνει, συνθέτει και ανασυνθέτει. Καταθέτει τα δικά του συμπεράσματα, θα το παρατηρήσετε στο τέλος κάθε κεφαλαίου, κάθε ενότητας. Έχει κάτι προσωπικό να πει για την κάθε περίπτωση, για την κάθε εποχή. Και αυτή είναι η πιο σημαντική κατάθεση ενός συγγραφέα. Η συμπύκνωση της προσωπικής του άποψης, νομίζω κατά τον καλύτερο τρόπο, είναι ο τίτλος του βιβλίου: «50 χρόνια αμοιβαίας δυσπιστίας». Η λέξη δυσπιστία νομίζω είναι η καλύτερη επιλογή που θα μπορούσε να είχε γίνει αν ήθελε κανείς να χαρακτηρίσει τις ελληνοαλβανικές σχέσεις, όχι μόνο για τα 50 χρόνια αλλά για πολλά περισσότερα.
Και τελευταίο σημείο, για μένα όμως πάρα πολύ σημαντικό. Το βιβλίο δεν έχει μόνο άποψη. Ο Σταύρος δεν έχει μόνο άποψη, έχει ευτυχώς για μας και συναίσθημα. Και αναδεικνύεται πολλές φορές αυτό μέσα από τις σελίδες του βιβλίου. Καταρχάς, το συναίσθημα υπάρχει αλλά δεν θολώνει την κριτική και επιστημονική του ματιά. Αντίθετα, δίνει την απαραίτητη εκείνη συμβολή που περιμένει ο αναγνώστης από έναν συγγραφέα που είναι βέβαια ιστορικός επιστήμονας αλλά ταυτόχρονα είναι και Βορειοηπειρώτης. Χωρίς την προσωπική του κατάθεση ψυχής, αυτό το βιβλίο θα ήταν αποστεωμένο. Το συγκεκριμένο βιβλίο θα μπορούσε να το είχε γράψει και το έχει γράψει μόνο ο Σταύρος Ντάγιος. Ευθύς εξ αρχής δηλώνει ξεκάθαρα: «Η επιστημονική στάση του βιβλίου είναι διττή. Να φέρει στο φως νέα στοιχεία και ιστορικά τεκμήρια, αλλά και να αναδιατάξει, να αντιπαραβάλει και να συγκρίνει τα ήδη υπάρχοντα προς ανάδειξη της ιστορικής αλήθειας και την αποκατάσταση της συλλογικής μνήμης». Νομίζω ότι ο στόχος του επιτεύχθηκε κατά τον καλύτερο τρόπο.

Η Ελευθερία Κ. ΜΑΝΤΑ είναι Λέκτορας Νεότερης Ελληνικής Ιστορίας στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Α.Π.Θ.

http://blog.literatus.gr/?p=679

Προπαγανδιστική παραχάραξη της Ιστορίας ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥΡΚΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ GTGB

Συνέδριο και παρουσίαση βιβλίου από την ΠΕΚΕΜ

Στις 30 Μαρτίου πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα της Ένωσης Τουρκικής Νεολαίας Κομοτηνής παρουσίαση βιβλίου και εκδήλωση με θέμα τον πληθυσμό και την κοινωνική δομή της Κομοτηνής στον 15ο και 160 αιώνα, που οργανώθηκαν από την Πολιτιστική και Εκπαιδευτική εταιρεία Μειονότητας Δυτικής Θράκης (ΠΕΚΕΜ).Στην εκδήλωση εντύπωση προκάλεσε η αναφορά του καθηγητή Τουράν Γκιοκτσέ που είπε ¨Ποιοι βρισκόταν εδώ όταν εμείς δεν υπήρχαμε εδώ¨.

Στην εκδήλωση παρουσιάστηκε το βιβλίο ¨Τούρκοι της Δυτικής Θράκης που υπήρξαν βουλευτές στο ελληνικό κοινοβούλιο¨ του καταγόμενου από το χωριό Δύμη Οζέρ Χατίπ ,βιβλίο που αποτελεί και την διπλωματική εργασία του συγγραφέα που συνεχίζει την ακαδημαϊκή του καριέρα στην Σμύρνη. Στην εκδήλωση έγινε επίσης μια ομιλία με θέμα ¨Η πληθυσμιακή δομή και η κοινωνική ζωή της Κομοτηνής και των περιχώρων της κατά τον 14 και 15ο αιώνα¨ από τον καθηγητή Τουράν Γκιοκτσέ-αντιπρύτανη του πανεπιστημίου Κατίπ Τσελεμπί της Σμύρνης.

Στην εκδήλωση μετείχαν ο Τούρκος πρόξενος Αλή Ριζά Ακιντζή μαζί με εργαζόμενους του προξενείου, ο πρόεδρος της Συμβουλευτικής επιτροπής Τουρκικής Μειονότητας Δυτικής Θράκης και μουφτής Ξάνθης Αχμέτ Μέτε, ο πρόεδρος του DEB Μουσταφά Αλή Τσαβούς, ο αντιπεριφερειάρχης Μουσταφά Κατραντζί, πρόεδροι συλλόγων κ.α.

………………….

Πρόξενος της Τ.C. στην Κομοτηνή Αλή Ριζά Ακιντζή : Υπάρχει ανάγκη για περισσότερες εργασίες σχετικά με τα ιστορικά χαρακτηριστικά της Δυτικής Θράκης και ιδιαίτερα σχετικά με τον τελευταίο αιώνα. Είναι ανάγκη οι έρευνες να καταγραφούνε με επιστημονικό τρόπο. Πρέπει να προσθέσουμε στην βιβλιογραφία. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, ευχαριστώ τον αδερφό μας τον Οζέρ Χατίπ αλλά και τον δάσκαλο μας τον καθηγητή Τουράν Γκιοκτσέ¨.

………………..

Ο Γκιοκτσέ ανέφερε :Όταν οι οθωμανικές δυνάμεις γύρω στα 1350 πάτησαν πόδι στην Ρούμελη θα πρέπει να είπαν ¨Για να δούμε ποιοι υπήρχαν εδώ πριν από εμάς ;¨. Πραγματικά αναζητώντας απάντηση σε αυτό το ερώτημα στα 1350, άραγε τι σκέφτηκαν ; Τι υπέθεσαν ;

Ποιοι υπήρχαν ; Υπήρχαν πολλοί βαλκάνιοι λαοί. Υπήρχαν διάσπαρτα τουρκικά φύλλα στα Βαλκάνια. Ακόμη από τον 4ο αιώνα υπήρχαν οι Ούνοι. Από τον 7ο αιώνα παρουσιάστηκαν οι Βούλγαροι. Τον 11ο και 12ο αιώνα μετανάστευσαν στα Βαλκάνια Κουμάνοι, Πετσενέγκοι και Κιπτσάκοι. Αυτοί συνέχισαν την παρουσία τους για κάποιο διάστημα. Οι Βούλγαροι έγιναν Σλάβοι και έχασαν την σημασία τους. Κουμάνοι, Πετσενέγκοι και Κιπτσάκοι συνέχισαν να υπάρχουν.

Την Κομοτηνή και τους οικισμούς γύρω της μπορούμε να θεωρήσουμε πως άρχισαν με τον Εβρενός Μπέι. Αυτό είναι μια πληροφορία που βασίζεται σε έγγραφο. Την απάντηση στο ερώτημα ¨Ποιος υπήρχε εδώ όταν δεν υπήρχαμε εδώ¨ την δίνει από τον 13ο αιώνα ο Σαρί Σαλτίκ. Δίχως να γνωρίζουμε αυτήν την πραγματικότητα δεν είναι δυνατόν να αντιληφθούμε τι υπήρχε στην Κομοτηνή και στην περιοχή της….¨.

Μετά από την εκδήλωση ο Οζέρ Χατίπ υπέγραψε βιβλία.

…………………..

http://www.rodopruzgari.com/component/k2/item/5616-bake%C5%9F-ten-kitap-tan%C4%B1t%C4%B1m%C4%B1-ve-konferans.html

31/3/2016

Σχόλιο: Ο κ. Οζέρ Χατίπ κατά την παρουσίαση του βιβλίου του,μεταξύ άλλων ανέφερε και τα εξής :

¨Είναι κρίμα που οι βουλευτές μας είναι αναγκασμένοι να εκλέγονται με κόμματα της πλειονότητας.

 Πρέπει να βγάλουμε οπωσδήποτε ανεξάρτητο  βουλευτή.¨… 

Σχόλιο Γ.Β. Πέππα: Ο λόγος που υπάρχει τούτη η σελίδα "Θράκη" σε ιστότοπο που αφορά στους αρβανιτόφωνους Έλληνες καθίσταται πλέον προφανής με αναρτήσεις,όπως η ανωτέρω.
Η ανθελληνική προπαγάνδα (η έξωθεν,δεν αναφέρομαι σε ντόπιους μειοδότες και εθνομηδενιστές) έχει κοινούς στόχους,πιθανόν και ενιαία αφετηρία: όπως οι τουρκαλβανοί,χωρίς αίσθηση γελοιότητας,αναζητούν ρίζα στους ...Πελασγούς,έτσι και τα μεμέτια ανακαλύπτουν ...Ούνους στη Θράκη.Θα υπάρχει συνέχεια,είναι σίγουρο...
Η παναλβανιστική (και τόσο αντι-αρβανίτικη) και η νεο-οθωμανική προπαγάνδες είναι σχεδόν πανομοιότυπες: δόλιες,υποσκαπτικές,αλλοιωτικές,τερατώδεις.Ανοητεύουν θρασύδειλα επί της ιστορικής πραγματικότητας,παραποιούν πολιτιστικές παραμέτρους (χορούς,τραγούδια,πανηγύρια κ.λπ.),καλύπτονται πίσω από προσωπεία ...προοδευτικότητας.
Εδώ είμαστε,και θα αποκαλύπτουμε...

http://arvanitika.blogspot.al/2016/05/blog-post_2.html

Κούρδος βουλευτής: Η Τουρκία είναι η κλεμμένη γη των Ελλήνων, των Αρμενίων και των Κούρδων! - VIDEO - Deputeti Kurd: Turqia është toka e vjedhur e Grekëve e Armenëve dhe Kurdëve! (Video)

Ο Κούρδος βουλευτής του κουρδικού κόμματος της Τουρκίας, Ferhat Encu έκανε απίστευτη ομιλία προχθές και δέχθηκε λεκτική επίθεση από Τούρκους βουλευτές στο εσωτερικό του κοινοβουλίου. Του φώναζαν ότι θα πυροβοληθεί! Ο Encu ανέφερε το γεγονός ότι ο τουρκικός στρατός διαπράττει γενοκτονία κατά του κουρδικού πληθυσμού και αυτό που σήμερα ονομάζεται "Τουρκία" είναι η κλεμμένη γη των Ελλήνων, των Αρμενίων και των Κούρδων! «Εμείς οι Κούρδοι ζούμε στο Κουρδιστάν, και όταν ζούσαμε σε αυτή τη γη, εσείς οι Τούρκοι ήσασταν στη Μογγολία, στα χωράφια και στα άλογά σας. Αυτή είναι η γη μας και εμείς θα μείνουμε εδώ. Η σύγχρονη Τουρκία είναι μικρότερη των 100 ετών, ενώ το Κουρδιστάν είναι πάνω από 5000 ετών και υπάρχουν δεκάδες αρχαία ελληνικά κείμενα που αναφέρουν το όνομα των Κούρδων και του Κουρδιστάν, ενώ το όνομα των Τούρκων εμφανίστηκε μόνο στο βιβλίο της ιστορίας λιγότερο από 1000 χρόνια πριν". Το ερώτημα είναι πότε θα βρεθεί ένας έλληνας της ομογένειας, βουλευτής στην Αλβανική Βουλή για να πει την αλήθεια όπως είναι και να είναι έτοιμος ακόμη και να πεθάνει για χάρη της αλήθειας. Ίδωμεν!  http://dialefsis.blogspot.al/

Një deputet kurdi i Partisë Kurde të Turqisë, Ferhat Encu mbajti një fjalim të pabesueshëm pardje në parlamentin turk ku dhe u kërcënua hapur nga deputetët turq të cilët thërrisnin që të ekzekutohej në vend. Encu- ja ndër të tjera përmendi dhe faktin që ushtria turke kryen një genocid kundër popullatës kurde dhe se ajo që sot quhet “Turqi” është tokë e vjedhur e Grekëve, Armenëve dhe e Kurdëve! “Ne Kurdët këtu jetojmë në Kurdistan, dhe kur jetonim ne këtu ju turqit ishit në Mongoli, në arrat tuaja dhe me kuajt tuaj të egër. Kjo është toka jonë dhe ne do të qëndrojmë këtu. Turqia moderne është më pak se 100 vjeçare, ndërsa Kurdistani është mbi 5000 vjet dhe ekzistojnë me mijëra tekste greke të lashtësisë që përmendin emrin e Kurdistanit dhe të Kurdëve ndërsa emri i Turqve u shfaq vetëm gjatë mijëvejeçarit të fundit në librat e historisë. Problemi është se kur do të ketë minoriteti grek një deputet me kaq dashuri për të vërtetën sa ky deputet kurd? Do të shohim.