Δημοκρατική
Ένωση της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας "Ομόνοια"
Παράρτημα
Κορυτσάς
Κορυτσά στις 19 06 2018
Δελτίο Τύπου
Με την έγκριση
του προεδρείου του παραρτήματος, ο πρόεδρος κ Γρηγόρης Καραμέλος, η αντιπρόεδρος κα.
Εφταλή Τζόγκα, το μέλος του Γενικού Συμβουλίου κ Ανδρέας Σιμάκου,
συναντήθηκαν σήμερα με το Δήμαρχο Κορυτσάς κ Σωτηράκ Φίλο.
Αυτοί τον
ευχαρίστησαν και ενημέρωσαν τον Δήμαρχο για τις τελευταίες εκλογές της οργάνωσης Ομόνοια, για το πρόγραμμα και
τους στόχους του παραρτήματος που προήλθαν από την Γενική Συνδιάσκεψη. Όπως
επίσης τον ενημέρωσαν για την πολιτιστική και κοινωνική προσφορά που έχει
προσφέρει η οργάνωση στην πόλη της Κορυτσάς και για το συνεργατικό ρόλο, το
πνεύμα ειρήνης, την ευρωπαϊκή τάση που ωθεί την οργάνωση μας αλλά και το ρόλο
της ως γέφυρα φιλίας και συνεργασίας μεταξύ των δύο χωρών, των δύο γειτονικών
λαών, με αρχαία ιστορία και παραδόσεις.
Από την μεριά
του, ο Δήμαρχος της πόλης ο κ Φίλο ευχαρίστησε τους εκπροσώπους του παραρτήματος
της Ομόνοιας Κορυτσάς, και ευχήθηκε κάθε επιτυχία, και αναφέρθηκε θετικά στο
ρόλο της Ομόνοιας στην ζωή της πόλης. Όπως επίσης αναφέρθηκε ιδιαίτερα στις
προσπάθειες που πρέπει να γίνουν για να απελευθερώσουμε την κοινωνία από τον
ακραίο εθνικισμό, τις προκαταλήψεις με βλέμμα στραμμένο προς το κοινό
ευρωπαϊκό μέλλον. Συγχρόνως ζήτησε από την Ομόνοια Κορυτσάς να αυξήσει το
ρυθμό των πολιτιστικών, καλλιτεχνικών και επιστημονικών δραστηριοτήτων μεταξύ των δύο χωρών,
ιδιαίτερα με την Βόρεια Ελλάδα, ως κάτι απαραίτητο για την καλύτερη αμοιβαία γνωριμία
και την κοινή διασκέδαση και ανάπτυξη.
Ο κ Φίλο εκφράστηκε
θετικά για την εντονότερη και τακτικότερη γόνιμη συνεργασία με την οργάνωση της Ομόνοιας Περιφέρειας
Κορυτσάς.
Και οι δύο πλευρές
εξέφρασαν την ικανοποίηση τους για την σημερινή συνάντηση.
|
Bashkimi Demokrarik i Minoritetit Etnik Grek”Omonia”
Dega e qarkut te
Korces
Korce ,me 19.06.2018
Njoftim per
shtyp
Me miratimin e keshillit drejtues te deges, kryetari i saj z.Ligoraq
Karamelo, nenkryetarja e deges znj.Eftali Xoga dhe anëtari i Keshillit te Pergjithshem z.Andrea Simaku
zhvilluan sot nje takim me kryetarin e bashkise se Korces z.Sotiraq Filo.
Ata e falenderuan dhe informuan kryetarin e bashkise per
zgjedhjet e fundit ne organizaten e Omonias,per programin e synimet e deges
te dala nga Konferenca e Pergjithshme, per kontributin e dhene ne jeten
sociale,shoqerore e kulturore te qytetit te Korces si dhe per rolin
bashkepunues, per frymen paqesore, per tendencen europiane dhe per funksionin
e organizates Omonia dega Korce, si urrë lidhese bashkepunimi midis dy
vendeve e dy popujve fqinje,me histori e tradite te hershme.
Nga ana e vet, kryetari I bashkise z. Filo falenderoi drejtuesit
e deges te Omonias Korce, ju uroi suksese e foli me konsiderate per rolin e
Omonias ne jeten e qytetit. Ai u ndal ne menyre te vecante,tek perpjekjet qe
duhen bere per te cliruar shoqerine nga nacionalizmi ekstrem,nga fryma
paragjykuese dhe per te hedhur veshtrimin nga e ardhmja europiane.Njekohesisht
ai porositi qe Omonia e Korces te intesifikoje aktivitetet
kulturore,artistike, shkencore midis dy vendeve, sidomos me pjesen veriore te
Greqise si domosdoshmeri per njohje,argetim e zhvillim te perbashket.
Z.Filo shprehu mbeshtetjen e tij per nje bashkepunim sa me intesiv e
te frytshem me organizaten Omonia te qarkut te Korces.
Te dy palet shprehen kenaqesine per takimin e
zhvilluar
|
ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΉ ΕΦΗΜΕΡΙΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΉ ΙΣΤΟΡΙΚΉ ΟΡΘΌΔΟΞΗ ΤΩΝ ΚΟΡΥΤΣΑΙΩΝ ΗΠΕΙΡΩΤΏΝ - GAZETË ELEKTRONIKE, KULTURORE, HISTORIKE, ORTHODHOKSE E KORÇARËVE EPIROTË
Τρίτη 19 Ιουνίου 2018
Συνάντηση της Ομόνοιας Κορυτσάς με το Δήμαρχο της πόλης!- Δελτίο Τύπου - Takim i Omonias Dega Korçë me Kryebashkiakun e qytetit- Njoftim për shtyp!
Επίτιμος πρόεδρος ΟΑΣΕ: Θα υποστηρίξω το ζήτημα των Αλβανοτσάμηδων
Στον πρώην πρόεδρο της Συνέλευσης του ΟΑΣΕ και Επίτιμο πρόεδρο του, Ρικάρντο Μιλιόρι απονεμήθηκε σήμερα ο τίτλος του «πρέσβη του ζητήματος των Τσάμηδων».
«Από σήμερα είμαι Τσάμης, εμείς θα κερδίσουμε την υπόθεση», είπε ενώ δεσμεύθηκε να ασκήσει πιέσεις σε κάθε έδρα του ΟΑΣΕ για το ζήτημα των τσάμηδων.
«Ο ΟΑΣΕ είναι ένας οργανισμός στον οποίο συμμετέχουν περίπου 57 χώρες και ιδρύθηκε το 1975. Η μόνη χώρα που δεν είχε υπογράψει τη Συνθήκη του Ελσίνκι στην Ευρώπη ήταν η Αλβανία. Σήμερα η Αλβανία είναι ενταγμένη στον ΟΑΣΕ. Υπάρχουν Αλβανοί πολιτικοί που ασκούν ενεργητική δράση στον οργανισμό και μία από αυτούς είναι η Μεσίλα Ντόντα. Ήρθε η στιγμή να ενισχυθεί η Αλβανία στη διεθνή σκηνή. Με τις δυνάμεις μου θα προσπαθήσω να φέρω σε κάθε έδρα του ΟΑΣΕ όλους τους λόγους για τους οποίους θα πρέπει να επιλυθεί το ζήτημα των τσάμηδων. Το 1963, ο Τζον Κένεντι είπε μπροστά στο τείχος του Βερολίνου: ‘Είμαι Βερολινέζος. Σήμερα μπορώ να πω ότι είμαι Τσάμης. Από σήμερα είμαι ένας από σας, έτσι μπορείτε να μου κάνετε κριτική και να μου δώσετε σημάδια υπενθύμισης. Καλή τύχη και θα κερδίσουμε!», είπε ο επίτιμος πρόεδρος του ΟΑΣΕ στην εκδήλωση.
Ο πρόεδρος του κόμματος των Αλβανοτσάμηδων, Σφετίμ Ιντρίζι με τα τιμώμενα πρόσωπα, μεταξύ των οποίων και ο πρώην πρόεδρος της Δημοκρατίας της Αλβανίας
(Στοιχεία από 27.al)
--
Δυναμικό παρόν της Β. Ηπείρου στις διαδηλώσεις για την Μακεδονία
Την Κυριακή 17 Ιουνίου γράφτηκε στο χωριό Ψαράδες Φλωρίνης στις Πρέσπες η πιο μαύρη σελίδα της νεότερης ελληνικής ιστορίας μετά τον Αττίλα. Η εκχώρηση του ονόματος της Μακεδονίας και κάθε προσδιορισμός βασισμένος σε αυτό (μακεδονική εθνότητα, μακεδονική γλώσσα κλπ) στους Σλάβους του Άνω Βαρδάρη.
Οι Έλληνες πατριώτες ήταν παρόντες τόσο έξω από την Βουλή των Ελλήνων την Παρασκευή 14 και το Σάββατο 15 Ιουνίου όσο και στο Πισοδέρι Φλώρινας την Κυριακή 16 Ιουνίου ώστε να διαμαρτυρηθούν για την εσχάτη προδοσία που διαγραφόταν.
Το παρόν στις κινητοποιήσεις για την Ελληνικότητα της Μακεδονίας έδωσαν και οι Έλληνες της Βορείου Ηπείρου.
Η κορύφωση της συμμετοχής των Βορειοηπειρωτών στις συγκεντρώσεις ήταν ο χαιρετισμός που απηύθυνε o πρώην Έπαρχος Μεσοποτάμου Βασίλης Καλυβάς στο συλλαλητήριο που έγινε στη Βίγλα Πισοδερίου Φλώρινας, εκ μέρους του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού σε συμπαράσταση του Ελληνισμού της Μακεδονίας.
Μάλιστα την στιγμή που ο κ. Καλυβάς ανέφερε το όνομα του μακαριστού Μητροπολίτη Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης Σεβαστιανού, οι χιλιάδες των διαδηλωτών ξέσπασαν σε ζητωκραυγές, ενώ μετά το πέρας του χαιρετισμού τραγούδησαν το "Έλληνες ενωμένοι αγωνιστείτε την Βόρειο Ήπειρο μην λησμονείτε"!
Το παρόν στις κινητοποιήσεις για την Ελληνικότητα της Μακεδονίας έδωσαν και οι Έλληνες της Βορείου Ηπείρου.
Η κορύφωση της συμμετοχής των Βορειοηπειρωτών στις συγκεντρώσεις ήταν ο χαιρετισμός που απηύθυνε o πρώην Έπαρχος Μεσοποτάμου Βασίλης Καλυβάς στο συλλαλητήριο που έγινε στη Βίγλα Πισοδερίου Φλώρινας, εκ μέρους του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού σε συμπαράσταση του Ελληνισμού της Μακεδονίας.
Μάλιστα την στιγμή που ο κ. Καλυβάς ανέφερε το όνομα του μακαριστού Μητροπολίτη Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης Σεβαστιανού, οι χιλιάδες των διαδηλωτών ξέσπασαν σε ζητωκραυγές, ενώ μετά το πέρας του χαιρετισμού τραγούδησαν το "Έλληνες ενωμένοι αγωνιστείτε την Βόρειο Ήπειρο μην λησμονείτε"!
Μακεδονία - Κρήτη - Β. Ήπειρος
Στο μέσον ο πρόεδρος της Παμμακεδονικής Συνομοσπονδίας Ελλάδος
Γιάννης Αθανασιάδης
Δευτέρα 18 Ιουνίου 2018
ΤΟ «ΦΟΝΙΚΟ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ» ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΟΥ ΑΘΕΪΣΜΟΥ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 18η Ιουνίου 2018
ΤΟ «ΦΟΝΙΚΟ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ» ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΟΥ ΑΘΕΪΣΜΟΥ
Ο αθεϊστικός Μαρξισμός μοιάζει με το θανάσιμα λαβωμένο θηρίο, το οποίο, ενώ αργοπεθαίνει, βρυχάται, δείχνοντας τα δόντια του και φοβερίζοντας. Εμφανίστηκε στην ιστορία ως άλλο θηρίο, «αναβαίνον εκ της αβύσσου», (Αποκ. 11,7), διότι διέπραξε ανείπωτες θηριωδίες, τέτοιες και τόσες, που δε γνώρισε ποτέ μέχρι σήμερα η ανθρωπότητα. Μόνο στην άλλοτε κραταιά Σοβιετική Ένωση, στα 70 χρόνια του μαρξιστικού καθεστώτος, τα αθώα θύματα από τις «εκκαθαρίσεις των συντρόφων» ξεπερνούν τα 100.000.000! Παρ’ όλα αυτά δεν παύει ακόμη και σήμερα, στις χώρες όπου εξακολουθούν να υφίστανται αριστερές πολιτικές παρατάξεις, να έχει την αξίωση να ποδηγετήσει τον σύγχρονο άνθρωπο, ενώ αδυνατεί να συνειδητοποιήσει ότι η ανθρωπότητα έθεσε μια για πάντα τη μαρξιστική θεωρία και πρακτική στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Όπως είναι γνωστό, ο μαρξισμός, γνήσιο πνευματικό τέκνο του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, εμφανίστηκε ως μία πέρα για πέρα υλιστική - αθεϊστική κοσμοθεωρία, η οποία, διαστρέφοντας και παραχαράσσοντας επιστημονικά δεδομένα, έντυσε τον υλισμό με επιστημονικό μανδύα και τον ανήγαγε, όχι απλά σε «θρησκευτικό» - «μεταφυσικό» σύστημα, αλλά σε δεισιδαιμονία του χειρίστου είδους! Κλασικό παράδειγμα το σύγχρονο «Ορθόδοξο» μαρξιστικό απολίθωμα της Βορείου Κορέας, το οποίο θεοποίησε κυριολεκτικά τα μέλη της δυναστείας των Κιμ Γιονγκ Ουν, η οποία κυβερνά δικτατορικά τον ατυχή και εξαθλιωμένο λαό της ασιατικής αυτής χώρας. Όταν πέθανε ο προηγούμενος μαρξιστής δικτάτορας, πατέρας του σημερινού, το καθεστώς διέδιδε ότι «η φύση θρήνησε τον αιώνιο ηγέτη Κιμ Γιονγκ Ιλ». Ιδού τι αποκάλυψε η έγκυρη βρετανική εφημερίδα «DailyTelegraph», στις 24 Δεκεμβρίου του 2011, επικαλούμενη το πρακτορείο της Β. Κορέας KCNA: «… ο πάγος έσπασε, ο ήλιος έλαμψε και ο ερωδιός υποκλίθηκε στον πατέρα του εκλιπόντα ηγέτη. Η αλληλουχία των φυσικών φαινομένων έχει ως εξής: στο όρος Paektu, στο οποίο λέγεται ότι γεννήθηκε ο ΚιμΓιονγκ Ιλ, σημειώθηκε μια τεράστια ρωγμή πάγου, η οποία συνοδεύτηκε από ‘έναν εκκωφαντικό θόρυβο’, στην παγωμένη επιφάνεια της λίμνης Chon. Την τεράστια ρωγμή ακολούθησε μια σφοδρή χιονοθύελλα, η οποία όμως διήρκεσε λίγο. Τότε, ένας δυνατός λαμπρός ήλιος έκανε την εμφάνισή του και έριξε τις αχτίδες του στις λαξευμένες στο βουνό λέξεις: ‘Όρος Paektu, το ιερό βουνό της επανάστασης. Κιμ Γιονγκ Ιλ’». Παράλληλα, στη βορειοανατολική πόλη Hamhung, ένα άλλο φαινόμενο σημειώθηκε κοντά στο άγαλμα του πατέρα του ΚιμΓιονγκ Ιλ και ιδρυτή της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κορέας, Κιμ Ιλ Σουνγκ. «Στις 21:20 (τοπική ώρα) την Τρίτη, ένας ερωδιός της Μαντζουρίας πέταξε τρεις φορές γύρω από το άγαλμα, πριν κάτσει σε ένα κοντινό δέντρο. Ο ερωδιός έμεινε εκεί σιωπηλός για ένα διάστημα, υποκλίθηκε στο άγαλμα σκύβοντας το κεφάλι του και πέταξε προς την κατεύθυνση της Πιονγκγιάνγκ. Τα θαύματα συμβαίνουν ακόμα και στη Β. Κορέα» (Ιστ. https://www.newsbomb.gr)! Περιττό βέβαια να υπενθυμίσουμε πως το μαρξιστικό καθεστώς επέβαλε στους πολίτες του να θρηνούν τον «μεγάλο ηγέτη» τους, με την απειλή των καταναγκαστικών έργων, ή και τον τυφεκισμό!
Στην Ελλάδα βέβαια, ευτυχώς, δεν επέτρεψε ο Θεός να ζήσουμε τον Μαρξισμό, όπως τον βιώνει σήμερα στενάζοντας ο δυστυχής λαός της Βορείου Κορέας. Ωστόσο στο σύγχρονο αριστερόστροφο πολιτικό καθεστώς που κυβερνά την πατρίδα μας δεν απουσιάζουν, όπως είναι φυσικό και επόμενο, οι φωνές που νοσταλγούν αυτό το παρωχημένο και χρεοκοπημένο πολιτικό και ιδεολογικό σύστημα.
Μια τέτοια φωνή μπορεί να θεωρηθεί πρόσφατο άρθρο που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ο Δρόμος της Αριστεράς» (φ. 400/23-3-2018), με τίτλο: «Εν τέλει φονικό στην Εκκλησία», με συγγραφέα τον κ. Δημήτριο Ουλή, που δεν γνωρίζουμε ασφαλώς την πολιτική του θέση, αλλά την διακήρυξή του περί της αθεΐας του. Στο άρθρο αυτό μεταξύ άλλων γράφει: «Για εμάς τους άθεους από ένθεο ζήλο, η αθώωση ενός επισκόπου που το όνομά του αρνούμαι ακόμα και να προφέρω εδώ, δεν σημαίνει τίποτε. Το σημαντικό είναι να κοιτούμε τα πράγματα μακροσκοπικά, να ψυχανεμιζόμαστε τους γεωλογικούς αντίκτυπους των γεγονότων. Και οι αντίκτυποι είναι μάλλον αμείλικτοι για το καθίδρυμα που ακούει στο όνομα ‘Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος’. Σεξουαλικά σκάνδαλα, συναγελασμοί του αρχιεπισκόπου με υπουργικά συμβούλια και Λαυρεντιάδηδες, θερμοί εναγκαλισμοί με τη Χρυσή Αυγή, ολόθερμη συμπόρευση με το κίνημα «Μένουμε Ευρώπη», πλειοδοσία στο σκοταδισμό και τη μισαλλοδοξία απέναντι στο ζίου - ζίτσου, το σύμφωνο συμβίωσης και τα ‘Νέα’ Θρησκευτικά αδιακρίτως». Προφανώς ο συντάκτης πήρε αφορμή από την αθώωση του Σεβ. Μητροπολίτου Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ. Αμβροσίου, ο οποίος είχε μηνυθεί για «ρατσιστική συμπεριφορά», βάσει του γνωστού αντιρατσιστικού νόμου. Δεν μας ξενίζει ούτε μας εκπλήσσει ο τρόπος σκέψεως του συντάκτη, ο οποίος αναμασά τα γνωστά χιλιοειπωμένα επιχειρήματα, με τα οποία προσπαθεί να απαξιώσει σε απόλυτο βαθμό την Εκκλησία, μη γνωρίζοντας εν τέλει, τι είναι η Εκκλησία. Ο συντάκτης, «βλέπει» τόσο πολύ «μακροσκοπικά», ώστε το μόνο που «βλέπει» για την Εκκλησία είναι τα μεμονωμένα σκάνδαλα, τα οποία ούτως εί άλλως πάντοτε υπήρχαν και θα υπάρχουν στη ζωή συνόλων ανθρώπων, όπως είναι ανθρωπίνως η Εκκλησία.
Επί πλέον εθελοτυφλεί, αδυνατεί να δει κατάματα και να ομολογήσει την αδήριτη ιστορική πραγματικότητα της επί 2000 χρόνια ιστορικής πορείας της. Το γεγονός δηλαδή ότι εξακολουθεί να παραμένει αήτητη και ακαταγώνιστη μέχρι σήμερα και να επιτελεί την σωτηριώδη αποστολή της, παρά τα όποια σκάνδαλα, ενώ πολεμήθηκε αμείλικτα και με πρωτοφανή μανία και μίσος, όχι μόνον από τα αθεϊστικά μαρξιστικά καθεστώτα, όπως αναφέραμε πιο πάνω, αλλά και από πάμπολλους άλλους εχθρούς, εσωτερικούς και εξωτερικούς, Νέρωνες και Διοκλητιανούς, οι οποίοι θέλησαν με τη φωτιά και το ξίφος, με διωγμούς και φυλακίσεις, με τη δύναμη της κρατικής εξουσίας, να την εξαφανίσουν από το προσκήνιο της ιστορίας. Και όμως δεν κατάφεραν να επιτύχουν τίποτε. Δεν είναι αυτό ένα ολοφάνερο θαύμα;
Παρά κάτω γράφει: «Όσες προσφυγές στο Συμβούλιο της Επικρατείας κι αν κάνουν, όσες επισκοπικές αθωώσεις κι αν μαγειρέψουν, όσο κι αν η Εκκλησία εκμεταλλευτεί τα θεσμικά και νομικά προνόμια που απορρέουν από τη συνταγματική κατοχύρωση της ‘Ορθοδοξίας’ ως επικρατούσας θρησκείας, τίποτε εν τούτοις δεν μπορεί να αναστρέψει την πνευματική της χρεωκοπία. Το φρούτο έχει σκουληκιάσει για τα καλά, η δυσωδία είναι ασφυκτική. Και οι νέοι άνθρωποι –είναι τυχαίο;– αναζητούν πλέον απαντήσεις στα υπαρξιακά τους ερωτήματα οπουδήποτε αλλού, εκτός από τους κόλπους της»! Φαίνεται πως ενοχλείται ο συντάκτης από τη νόμιμη άσκηση του δικαιώματος εκκλησιαστικών παραγόντων, να καταφεύγουν στη δικαιοσύνη, για να βρουν το δίκιο τους. Θα ήθελαν μια «Εκκλησία», όπως στην Σοβιετική Ένωση και τις άλλες μαρξιστοκρατούμενες χώρες, που να σκύβει δουλικά το κεφάλι, υποταγμένη στο κράτος, μη έχοντας στοιχειώδη δικαιώματα. Κάνει ακόμη λόγο για το «φρούτο» που «έχει σκουληκιάσει». Το «φρούτο» που «έχει σκουληκιάσει» και σαπίσει για τα καλά μετά από 70 χρόνια φασιστικής επιβολής στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης, υπήρξε ο άθεος Μαρξισμός. Ας ερευνήσει ακόμη, πόσοι από τους σημερινούς νέους είναι πρόθυμοι να στρατευθούν στις αριστερές πολιτικές παρατάξεις της πατρίδος μας. Ελάχιστοι, μετρημένοι στα δάχτυλα.
Παρά κάτω συνεχίζει το ανεπέρειστο κείμενό του: «Μην νομίζετε ότι η Εκκλησία δεν το βλέπει. Το βλέπει και το καταλαβαίνει μια χαρά. Καταλαβαίνει ότι τα ψωμιά της είναι λίγα, ότι ο χωρισμός της από το Κράτος θα πραγματοποιηθεί αργά ή γρήγορα. Καταλαβαίνει ότι ο αθρόος εκκλησιασμός που σημειώνεται κατά τις εορταστικές περιόδους είναι καθαρά εθιμοτυπικός, και δεν επαρκεί στο ελάχιστο για να νομιμοποιήσει την ύπαρξή της. Πάνω απ’ όλα, όμως, καταλαβαίνει ότι οι νέες ολιγαρχίες και τεχνολογίες που κυβερνούν ήδη τον κόσμο, κάθε άλλο παρά έχουν την ανάγκη της … Γι’ αυτό σκληραίνει τη στάση της. Γι’ αυτό γαβγίζει σαν φοβικό σκυλί. Γιατί ξέρει ότι ακόμα κι αν αντιταχθούν οι ‘καλοί’ της επίσκοποι στους ‘κακούς’, και το ‘ανεκτικό’ της προφίλ στο μισαλλόδοξο, ακόμα κι αν ο αρχιεπίσκοπος ‘εξηγήσει’ περαιτέρω τις θέσεις του (λες και αυτές δεν ήταν εξαρχής σαφείς), και πάλι το παιχνίδι για την Εκκλησία είναι χαμένο»! Δεν μας εκπλήσσει ο συντάκτης για την «ανάλυση» που κάνει. Είναι ο κονσερβοποιημένος εδώ και έναν αιώνα «Διαλεκτικός Υλισμός», ο οποίος όχι μόνο δεν μπόρεσε να δει την πορεία του σύγχρονου κόσμου, αλλά ούτε καν να προβλέψει την παταγώδη κατάρρευση της μαρξιστικής κοσμοθεωρίας! Για «τελειωμένη εκκλησία» μιλούσαν οι «σοφοί» θεωρητικοί καθοδηγητές της Σοβιετίας εδώ και έναν αιώνα, όπως του Λουνατσάρσκι, (1875-1933), αλλά εκείνο που τελικά «τέλειωσε» δεν ήταν η Εκκλησία, αλλά το μαρξιστικό κοσμοείδωλο, όπως αυτό εφαρμόστηκε στην πράξη στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Το κοσμοείδωλο για το οποίο με τόσο καμάρι και καύχηση μιλούσαν οι θιασώτες του, αλλά το οποίο –τι κρίμα! – κατέρρευσε εν μια νυκτί σαν χάρτινος πύργος!
Και καταλήγει με το εξής δογματικό απόφθεγμα: «το φονικό είναι αναπότρεπτο. Και η ελλαδική Ορθόδοξη Εκκλησία αποδεικνύεται κυριευμένη προ πολλού από την ‘ασέλγεια της αυτοκαταστροφής’»! Προφανώς ο συντάκτης μπέρδεψε τα εκατομμύρια φονικά των κομμουνιστικών καθεστώτων και την ήδη συντελούμενη αυτοκαταστροφή του, με την νικηφόρα πορεία της Εκκλησίας, η οποία ενώ περνά μέσα από δοκιμασίες, «κλυδωνίζεται αλλ’ ου καταποντίζεται», κατά τον ιερό Χρυσόστομο. Ας μας απαντήσει ο συντάκτης στο απλό ερώτημα: Αν κάποιος στα χρόνια της σοβιετικής παντοδυναμίας προέβλεπε την σημερινή εξαφάνιση του Μαρξισμού στη Ρωσία και την άνθιση της Ορθοδοξίας, στην χώρα δηλαδή εκείνη στην οποία τόσο αμείλικτα πολεμήθηκε, δεν θα τον έπαιρναν για ψυχοπαθή και θα τον έκλειναν σε κάποια ψυχιατρική κλινική, από τις χιλιάδες που χρησιμοποιούσε το μαρξιστικό καθεστώς, για «σωφρονισμό»; Ασφαλώς ναι. Και όμως θα είχε δίκαιο!
Κλείνοντας το σχόλιό μας, θα θέλαμε να πληροφορήσουμε τον κ. Δημήτριο Ουλή και τους πάσης φύσεως χριστιανομάχους, να μην χαίρονται και κομπάζουν.Ας το πάρουν χαμπάρι ότι ματαιοπονούν πολεμώντας την Εκκλησία, διότι η Εκκλησία του Χριστού είναι ανίκητη, και όσο γρηγορότερα το καταλάβουν, τόσο το καλλίτερο. Ας μελετήσουν, τι σημαίνει ο μεγαλειώδης και αιώνιος λόγος του Κυρίου, προς τον μέχρι τότε, μέγα διώκτη της Εκκλησίας, Απόστολο Παύλο, «Σκληρόν σοι προς κέντρα λακτίζειν» (Πραξ.26,14). Και ας διδαχθούν, ότι όπως ακριβώς όταν κάποιος κλωτσάει μυτερά καρφιά με γυμνά πόδια, με την ψευδαίσθηση να τα καταστρέψει, το μόνο που κατορθώνει είναι να καταστρέφει τα πόδια του, έτσι ακριβώς παθαίνει και εκείνος που τολμάει, εν τη αφροσύνη του, να πολεμήσει την Εκκλησία. Αυτοκαταστρέφεται και το χειρότερο, χάνεται αιωνίως!
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
Όπως είναι γνωστό, ο μαρξισμός, γνήσιο πνευματικό τέκνο του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, εμφανίστηκε ως μία πέρα για πέρα υλιστική - αθεϊστική κοσμοθεωρία, η οποία, διαστρέφοντας και παραχαράσσοντας επιστημονικά δεδομένα, έντυσε τον υλισμό με επιστημονικό μανδύα και τον ανήγαγε, όχι απλά σε «θρησκευτικό» - «μεταφυσικό» σύστημα, αλλά σε δεισιδαιμονία του χειρίστου είδους! Κλασικό παράδειγμα το σύγχρονο «Ορθόδοξο» μαρξιστικό απολίθωμα της Βορείου Κορέας, το οποίο θεοποίησε κυριολεκτικά τα μέλη της δυναστείας των Κιμ Γιονγκ Ουν, η οποία κυβερνά δικτατορικά τον ατυχή και εξαθλιωμένο λαό της ασιατικής αυτής χώρας. Όταν πέθανε ο προηγούμενος μαρξιστής δικτάτορας, πατέρας του σημερινού, το καθεστώς διέδιδε ότι «η φύση θρήνησε τον αιώνιο ηγέτη Κιμ Γιονγκ Ιλ». Ιδού τι αποκάλυψε η έγκυρη βρετανική εφημερίδα «DailyTelegraph», στις 24 Δεκεμβρίου του 2011, επικαλούμενη το πρακτορείο της Β. Κορέας KCNA: «… ο πάγος έσπασε, ο ήλιος έλαμψε και ο ερωδιός υποκλίθηκε στον πατέρα του εκλιπόντα ηγέτη. Η αλληλουχία των φυσικών φαινομένων έχει ως εξής: στο όρος Paektu, στο οποίο λέγεται ότι γεννήθηκε ο ΚιμΓιονγκ Ιλ, σημειώθηκε μια τεράστια ρωγμή πάγου, η οποία συνοδεύτηκε από ‘έναν εκκωφαντικό θόρυβο’, στην παγωμένη επιφάνεια της λίμνης Chon. Την τεράστια ρωγμή ακολούθησε μια σφοδρή χιονοθύελλα, η οποία όμως διήρκεσε λίγο. Τότε, ένας δυνατός λαμπρός ήλιος έκανε την εμφάνισή του και έριξε τις αχτίδες του στις λαξευμένες στο βουνό λέξεις: ‘Όρος Paektu, το ιερό βουνό της επανάστασης. Κιμ Γιονγκ Ιλ’». Παράλληλα, στη βορειοανατολική πόλη Hamhung, ένα άλλο φαινόμενο σημειώθηκε κοντά στο άγαλμα του πατέρα του ΚιμΓιονγκ Ιλ και ιδρυτή της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κορέας, Κιμ Ιλ Σουνγκ. «Στις 21:20 (τοπική ώρα) την Τρίτη, ένας ερωδιός της Μαντζουρίας πέταξε τρεις φορές γύρω από το άγαλμα, πριν κάτσει σε ένα κοντινό δέντρο. Ο ερωδιός έμεινε εκεί σιωπηλός για ένα διάστημα, υποκλίθηκε στο άγαλμα σκύβοντας το κεφάλι του και πέταξε προς την κατεύθυνση της Πιονγκγιάνγκ. Τα θαύματα συμβαίνουν ακόμα και στη Β. Κορέα» (Ιστ. https://www.newsbomb.gr)! Περιττό βέβαια να υπενθυμίσουμε πως το μαρξιστικό καθεστώς επέβαλε στους πολίτες του να θρηνούν τον «μεγάλο ηγέτη» τους, με την απειλή των καταναγκαστικών έργων, ή και τον τυφεκισμό!
Στην Ελλάδα βέβαια, ευτυχώς, δεν επέτρεψε ο Θεός να ζήσουμε τον Μαρξισμό, όπως τον βιώνει σήμερα στενάζοντας ο δυστυχής λαός της Βορείου Κορέας. Ωστόσο στο σύγχρονο αριστερόστροφο πολιτικό καθεστώς που κυβερνά την πατρίδα μας δεν απουσιάζουν, όπως είναι φυσικό και επόμενο, οι φωνές που νοσταλγούν αυτό το παρωχημένο και χρεοκοπημένο πολιτικό και ιδεολογικό σύστημα.
Μια τέτοια φωνή μπορεί να θεωρηθεί πρόσφατο άρθρο που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ο Δρόμος της Αριστεράς» (φ. 400/23-3-2018), με τίτλο: «Εν τέλει φονικό στην Εκκλησία», με συγγραφέα τον κ. Δημήτριο Ουλή, που δεν γνωρίζουμε ασφαλώς την πολιτική του θέση, αλλά την διακήρυξή του περί της αθεΐας του. Στο άρθρο αυτό μεταξύ άλλων γράφει: «Για εμάς τους άθεους από ένθεο ζήλο, η αθώωση ενός επισκόπου που το όνομά του αρνούμαι ακόμα και να προφέρω εδώ, δεν σημαίνει τίποτε. Το σημαντικό είναι να κοιτούμε τα πράγματα μακροσκοπικά, να ψυχανεμιζόμαστε τους γεωλογικούς αντίκτυπους των γεγονότων. Και οι αντίκτυποι είναι μάλλον αμείλικτοι για το καθίδρυμα που ακούει στο όνομα ‘Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος’. Σεξουαλικά σκάνδαλα, συναγελασμοί του αρχιεπισκόπου με υπουργικά συμβούλια και Λαυρεντιάδηδες, θερμοί εναγκαλισμοί με τη Χρυσή Αυγή, ολόθερμη συμπόρευση με το κίνημα «Μένουμε Ευρώπη», πλειοδοσία στο σκοταδισμό και τη μισαλλοδοξία απέναντι στο ζίου - ζίτσου, το σύμφωνο συμβίωσης και τα ‘Νέα’ Θρησκευτικά αδιακρίτως». Προφανώς ο συντάκτης πήρε αφορμή από την αθώωση του Σεβ. Μητροπολίτου Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ. Αμβροσίου, ο οποίος είχε μηνυθεί για «ρατσιστική συμπεριφορά», βάσει του γνωστού αντιρατσιστικού νόμου. Δεν μας ξενίζει ούτε μας εκπλήσσει ο τρόπος σκέψεως του συντάκτη, ο οποίος αναμασά τα γνωστά χιλιοειπωμένα επιχειρήματα, με τα οποία προσπαθεί να απαξιώσει σε απόλυτο βαθμό την Εκκλησία, μη γνωρίζοντας εν τέλει, τι είναι η Εκκλησία. Ο συντάκτης, «βλέπει» τόσο πολύ «μακροσκοπικά», ώστε το μόνο που «βλέπει» για την Εκκλησία είναι τα μεμονωμένα σκάνδαλα, τα οποία ούτως εί άλλως πάντοτε υπήρχαν και θα υπάρχουν στη ζωή συνόλων ανθρώπων, όπως είναι ανθρωπίνως η Εκκλησία.
Επί πλέον εθελοτυφλεί, αδυνατεί να δει κατάματα και να ομολογήσει την αδήριτη ιστορική πραγματικότητα της επί 2000 χρόνια ιστορικής πορείας της. Το γεγονός δηλαδή ότι εξακολουθεί να παραμένει αήτητη και ακαταγώνιστη μέχρι σήμερα και να επιτελεί την σωτηριώδη αποστολή της, παρά τα όποια σκάνδαλα, ενώ πολεμήθηκε αμείλικτα και με πρωτοφανή μανία και μίσος, όχι μόνον από τα αθεϊστικά μαρξιστικά καθεστώτα, όπως αναφέραμε πιο πάνω, αλλά και από πάμπολλους άλλους εχθρούς, εσωτερικούς και εξωτερικούς, Νέρωνες και Διοκλητιανούς, οι οποίοι θέλησαν με τη φωτιά και το ξίφος, με διωγμούς και φυλακίσεις, με τη δύναμη της κρατικής εξουσίας, να την εξαφανίσουν από το προσκήνιο της ιστορίας. Και όμως δεν κατάφεραν να επιτύχουν τίποτε. Δεν είναι αυτό ένα ολοφάνερο θαύμα;
Παρά κάτω γράφει: «Όσες προσφυγές στο Συμβούλιο της Επικρατείας κι αν κάνουν, όσες επισκοπικές αθωώσεις κι αν μαγειρέψουν, όσο κι αν η Εκκλησία εκμεταλλευτεί τα θεσμικά και νομικά προνόμια που απορρέουν από τη συνταγματική κατοχύρωση της ‘Ορθοδοξίας’ ως επικρατούσας θρησκείας, τίποτε εν τούτοις δεν μπορεί να αναστρέψει την πνευματική της χρεωκοπία. Το φρούτο έχει σκουληκιάσει για τα καλά, η δυσωδία είναι ασφυκτική. Και οι νέοι άνθρωποι –είναι τυχαίο;– αναζητούν πλέον απαντήσεις στα υπαρξιακά τους ερωτήματα οπουδήποτε αλλού, εκτός από τους κόλπους της»! Φαίνεται πως ενοχλείται ο συντάκτης από τη νόμιμη άσκηση του δικαιώματος εκκλησιαστικών παραγόντων, να καταφεύγουν στη δικαιοσύνη, για να βρουν το δίκιο τους. Θα ήθελαν μια «Εκκλησία», όπως στην Σοβιετική Ένωση και τις άλλες μαρξιστοκρατούμενες χώρες, που να σκύβει δουλικά το κεφάλι, υποταγμένη στο κράτος, μη έχοντας στοιχειώδη δικαιώματα. Κάνει ακόμη λόγο για το «φρούτο» που «έχει σκουληκιάσει». Το «φρούτο» που «έχει σκουληκιάσει» και σαπίσει για τα καλά μετά από 70 χρόνια φασιστικής επιβολής στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης, υπήρξε ο άθεος Μαρξισμός. Ας ερευνήσει ακόμη, πόσοι από τους σημερινούς νέους είναι πρόθυμοι να στρατευθούν στις αριστερές πολιτικές παρατάξεις της πατρίδος μας. Ελάχιστοι, μετρημένοι στα δάχτυλα.
Παρά κάτω συνεχίζει το ανεπέρειστο κείμενό του: «Μην νομίζετε ότι η Εκκλησία δεν το βλέπει. Το βλέπει και το καταλαβαίνει μια χαρά. Καταλαβαίνει ότι τα ψωμιά της είναι λίγα, ότι ο χωρισμός της από το Κράτος θα πραγματοποιηθεί αργά ή γρήγορα. Καταλαβαίνει ότι ο αθρόος εκκλησιασμός που σημειώνεται κατά τις εορταστικές περιόδους είναι καθαρά εθιμοτυπικός, και δεν επαρκεί στο ελάχιστο για να νομιμοποιήσει την ύπαρξή της. Πάνω απ’ όλα, όμως, καταλαβαίνει ότι οι νέες ολιγαρχίες και τεχνολογίες που κυβερνούν ήδη τον κόσμο, κάθε άλλο παρά έχουν την ανάγκη της … Γι’ αυτό σκληραίνει τη στάση της. Γι’ αυτό γαβγίζει σαν φοβικό σκυλί. Γιατί ξέρει ότι ακόμα κι αν αντιταχθούν οι ‘καλοί’ της επίσκοποι στους ‘κακούς’, και το ‘ανεκτικό’ της προφίλ στο μισαλλόδοξο, ακόμα κι αν ο αρχιεπίσκοπος ‘εξηγήσει’ περαιτέρω τις θέσεις του (λες και αυτές δεν ήταν εξαρχής σαφείς), και πάλι το παιχνίδι για την Εκκλησία είναι χαμένο»! Δεν μας εκπλήσσει ο συντάκτης για την «ανάλυση» που κάνει. Είναι ο κονσερβοποιημένος εδώ και έναν αιώνα «Διαλεκτικός Υλισμός», ο οποίος όχι μόνο δεν μπόρεσε να δει την πορεία του σύγχρονου κόσμου, αλλά ούτε καν να προβλέψει την παταγώδη κατάρρευση της μαρξιστικής κοσμοθεωρίας! Για «τελειωμένη εκκλησία» μιλούσαν οι «σοφοί» θεωρητικοί καθοδηγητές της Σοβιετίας εδώ και έναν αιώνα, όπως του Λουνατσάρσκι, (1875-1933), αλλά εκείνο που τελικά «τέλειωσε» δεν ήταν η Εκκλησία, αλλά το μαρξιστικό κοσμοείδωλο, όπως αυτό εφαρμόστηκε στην πράξη στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Το κοσμοείδωλο για το οποίο με τόσο καμάρι και καύχηση μιλούσαν οι θιασώτες του, αλλά το οποίο –τι κρίμα! – κατέρρευσε εν μια νυκτί σαν χάρτινος πύργος!
Και καταλήγει με το εξής δογματικό απόφθεγμα: «το φονικό είναι αναπότρεπτο. Και η ελλαδική Ορθόδοξη Εκκλησία αποδεικνύεται κυριευμένη προ πολλού από την ‘ασέλγεια της αυτοκαταστροφής’»! Προφανώς ο συντάκτης μπέρδεψε τα εκατομμύρια φονικά των κομμουνιστικών καθεστώτων και την ήδη συντελούμενη αυτοκαταστροφή του, με την νικηφόρα πορεία της Εκκλησίας, η οποία ενώ περνά μέσα από δοκιμασίες, «κλυδωνίζεται αλλ’ ου καταποντίζεται», κατά τον ιερό Χρυσόστομο. Ας μας απαντήσει ο συντάκτης στο απλό ερώτημα: Αν κάποιος στα χρόνια της σοβιετικής παντοδυναμίας προέβλεπε την σημερινή εξαφάνιση του Μαρξισμού στη Ρωσία και την άνθιση της Ορθοδοξίας, στην χώρα δηλαδή εκείνη στην οποία τόσο αμείλικτα πολεμήθηκε, δεν θα τον έπαιρναν για ψυχοπαθή και θα τον έκλειναν σε κάποια ψυχιατρική κλινική, από τις χιλιάδες που χρησιμοποιούσε το μαρξιστικό καθεστώς, για «σωφρονισμό»; Ασφαλώς ναι. Και όμως θα είχε δίκαιο!
Κλείνοντας το σχόλιό μας, θα θέλαμε να πληροφορήσουμε τον κ. Δημήτριο Ουλή και τους πάσης φύσεως χριστιανομάχους, να μην χαίρονται και κομπάζουν.Ας το πάρουν χαμπάρι ότι ματαιοπονούν πολεμώντας την Εκκλησία, διότι η Εκκλησία του Χριστού είναι ανίκητη, και όσο γρηγορότερα το καταλάβουν, τόσο το καλλίτερο. Ας μελετήσουν, τι σημαίνει ο μεγαλειώδης και αιώνιος λόγος του Κυρίου, προς τον μέχρι τότε, μέγα διώκτη της Εκκλησίας, Απόστολο Παύλο, «Σκληρόν σοι προς κέντρα λακτίζειν» (Πραξ.26,14). Και ας διδαχθούν, ότι όπως ακριβώς όταν κάποιος κλωτσάει μυτερά καρφιά με γυμνά πόδια, με την ψευδαίσθηση να τα καταστρέψει, το μόνο που κατορθώνει είναι να καταστρέφει τα πόδια του, έτσι ακριβώς παθαίνει και εκείνος που τολμάει, εν τη αφροσύνη του, να πολεμήσει την Εκκλησία. Αυτοκαταστρέφεται και το χειρότερο, χάνεται αιωνίως!
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
Bull of Union of the Greek and Latin Churches, 1439
At the Council of Florence in 1439, a papal bull was issued to proclaim the union of Eastern and Western Churches. 18 copies of this bull, issued in both Latin and Greek, survive.
The British Library’s copy contains the signature and rota of pope Eugenius IV (r. 1431-47) along with that of many Latin patriarchs and bishops, countersigned by the humanist Flavio Biondo (1392-1463). Beneath the Greek text only the signature of the emperor John VIII Palaeologus (r. 1425-48) is visible in distinctive red ink.
The document outlines the agreement reached between the Churches on a variety of doctrines. But the union, which was seen by many in the East as conceding far too much to Rome, could not last, and after the fall of Constantinople in 1453 the plan was abandoned.
The bull came into the possession of Sir Robert Cotton (1571-1631) and was grouped with other documents relating to the Church in England. Cotton’s vast collection of manuscripts was augmented by his son, Sir Thomas Cotton (1594-1662), and grandson, Sir John Cotton (1621-1702), who bequeathed the collection to the nation. The Cotton library subsequently formed one of the foundation collections of the British Museum in 1753
Κυριακή 17 Ιουνίου 2018
Dy ‘gëzime’ në një ditë. Le të shpresojmë!
Jordan Jorgji - Pedagog në Universitetin “Fan.S.Noli”, Korçë
E marta e 12 Qershorit të këtij viti solli dy zhvillime me rëndësi simbolikisht jetike, si në aspektin rajonal, ashtu dhe në atë global. Një takim e shtrëngim duarsh nga njëra anë dhe dy biseda telefonike nga ana tjetër synojnë të vijëzojnë dinamikën e politikës së jashtme për dekadat që do të vijnë. Pyetja që ngrihet është se cilat janë pritshmëritë e lidershipit protagonist të vendeve përkatëse, ndërkohë që nuk mund të abuzohet me bindje të nxituara mbi të ardhmen ndërkombëtare. Kjo, për sa kohë që nuk ka akses në dokumentacionin zyrtar të negociuar dhe nënshkruar, si dhe për sa kohë që e pa-pritshmja mund të prishë harmoninë e qëndrueshme në dukje. Megjithatë, le të jemi optimistë!
Në rastin e takimit mes presidentit amerikan Donald Trump dhe udhëheqësit të Koresë së Veriut Kim Jong Un, pritshmëria është e madhe dhe afatgjatë për të dyja palët. Në vija të përgjithshme mund të thuhet se politika e jashtme amerikane dëshiron neutralizimin e rrezikut bërthamor të Pyongyang-ut, të paktën deri në atë masë sa të mos kërcënohen aleatët strategjikë të SHBA-ve, siç është Koreja e Jugut apo Japonia. Nga ana tjetër, udhëheqësi i Koresë së Veriut mëshon në neutralizimin e rrezikut ushtarak amerikan për vendin dhe nacional-sistemin socialist-totalitar përmes largimit të plotë të trupave amerikane nga gadishulli korean. Duket se shpenzimet galopante ushtarake e kanë lodhur vendin e vogël, i cili do ta kishte më të lehtë – qoftë në realitet, qoftë në propagandën me drejtim masën – ta orientojë prioritetin kombëtar drejt zhvillimit të ekonomisë dhe turizmit. Kim-i do të fitonte kohë dhe qetësi në ri-orientimin e politikës së brendshme, duke bërë që Uashingtoni të mbyllte njërin sy në shkeljen e të drejtave të njeriut nga regjimi diktatorial. Por edhe presidenti amerikan Trump do të kthehej triumfator në vendin e tij, duke sjellë një fitore të dyfishtë, së pari arritjen e një suksesi të rrallë në politikën e jashtme amerikane dhe së dyti kthimin në shtëpi të trupave ushtarake. Duke vazhduar më tej në arenën globale, SHBA-të do të ruanin pozitën e superfuqisë politike, kryesisht pas tensioneve të fundit midis Trump-it dhe lidershipit të Bashkimit Evropian dhe Kanadasë.
Megjithatë do ti mbetet kohës për të parë nëse do të kemi ndryshime thelbësore, edhe pse këto të fundit mund të minohen vazhdimisht nga rritja e tensioneve. Gjithashtu, flasim për pritshmëri afatgjata sepse politika e jashtme – dhe e brendshme – e të dy vendeve është treguar racionale për sa i përket aspektit të sigurisë. Ndërhyrja e ish presidentit amerikan Bush në Irak dhe Afganistan, edhe pse i kishte ardhur fundi periudhës së Luftës së Ftohtë – rreziku i komunizmit po zëvendësohej shpejtazi me sfidën e terrorizmit – e detyroi udhëheqjen e Koresë së Veriut të investojë në zhvillimin e armëve bërthamore me qëllim rruajtjen e sovranitetit kombëtar dhe partiak. Në mënyrë të ngjashme, vendosja e sanksioneve ekonomike nga Uashingtoni, si dhe kërcënimet e drejtpërdrejta ushtarake të këtij të fundit kundër regjimit socialist-totalitar ishin po ashtu racionale, përderisa qëllimi i tyre lidhej me pengimin e Pyongyang-un nga zhvillimi i armëve bërthamore. Natyrisht rritja e tensionit global nuk shpie gjithmonë në luftë, por shërben gjithashtu për përgatitjen e terrenit të përshtatshëm në zhvillimin e bisedimeve apo dhe negociatave të paprecedente. Kështu ndodhi në vitin 1962 kur bota shkoi në buzë të greminës përballë një lufte të mundshme bërthamore. Kështu ndodhi edhe këtë rradhë, ndonëse Trumpi dhe Kimi kërcënuan njëri tjetrin me sulme të pamëshirshme bërthamore. Lipset të theksohet se pavarësisht se çfarë mund të arrihet më vonë, ulja e tensioneve përbën një arritje të madhe e historike. Dhe kjo realizohet më mirë kur politikanët e nivelit më të lartë shtrëngojnë duart dhe vendosin kanale komunikimi, klimë e cila transmetohet më pas në kontekstin e marrëdhënieve ndër-shtetërore. Siç nënvizon në mënyrë karakteristike pedagogu i historisë në Universitetin Cambridge David Reynolds për gazetën USA Today: “Një shtrëngim duarsh vlen shumë, kryesisht ai midis Kimit dhe Trumpit si një akt simbolik”.
Zhvillimi i dytë, por me përmasa më të ngushta rajonale, ishte ai i arritjes së dakordësisë midis kryeministrave të Greqisë dhe Ish Republikës Jugosllave të Maqedonisë për emrin e kësaj të fundit, i cili duket se do të jetë Republika e Maqedonisë së Veriut. Dakordësia nuk u bë përmes shtrëngimit të duarve, por nëpërmjet bisedave telefonike, pasi pritet që miratimi përfundimtar i emrit të vihet në jetë pas referendumit në IRJM – diçka jo shumë e lehtë për të ndodhur. Ndryshe nga rasti i mësipërm, racionaliteti i palëve nuk qëndron tek alternativat e skajshme të politikës së brendshme e të jashtme të të dyja vendeve, por kryesisht në impaktin strategjik që ka ruajtja e pavarësisë dhe sovranitetit të IRJ të Maqedonisë në stabilitetin e të gjithë Ballkanit. Paralelisht, lidhet me dëshirën dhe vullnetin e Athinës për mos-dështimin total të politikës së jashtme greke në rast të një adoptimi universal të mundshëm të emrit Republika e Maqedonisë, si dhe nëse nuk abrogohen nga kushtetuta e këtij vendi citimet për minoritete maqedonase. Pritshmëritë janë të mëdha, duke filluar nga forcimi i stabilitetit të brendshëm të Shkupit, qetësimi i tensioneve etnike pas hyrjes së afërme në Nato dhe shpejtimit të rrugës evropiane, ruajtja nga Greqia e elementit të trashëgimisë kulturore në lidhje me Maqedoninë antike, por edhe neutralizimi i synimeve të mundshme irredentiste në kurriz të krahinës greke të Maqedonisë.
Aspekti simbolik është domethënës edhe tek zhvillimi i dytë. Çelja e komunikimit personal midis kryeministrave Cipras dhe Zaev forcon impaktin e diplomacisë në zgjidhjen e problemeve shumë-vjeçare dypalëshe. Roli pozitiv i Brukselit dhe Uashingtonit në forcimin e stabilitetit të rajonit të Ballkanit ka futur në rrugë të mbarë jo vetëm çështjen e emrit por edhe zgjidhjen e problemeve bilaterale midis Greqisë dhe Shqipërisë ku përfshihen edhe konflikte të ngrira. Megjithëse mbetet për tu parë se si do të jetë dinamika praktike e këtyre zhvillimeve në të ardhmen, nuk duhet nënvlerësuar fakti se çelja e kanaleve të komunikimit ka rëndësinë e vet jetike, pasi forcon mirëkuptimin midis lidershipit dhe shteteve respektive. Kështu ndodhi në arenën globale kur bashkëpunimi midis Uashingtonit dhe Pekinit nisi me afrimin amerikano-kinez të vitit 1971. Kështu ndodhi po në të njëjtin vit kur regjimi socialist-totalitar i Shqipërisë dhe ai ushtarak-diktatorial i Greqisë – regjime ideologjikisht të kundërta – hodhën themelet e marrëdhënieve diplomatike mes dy vendeve, të cilat kishin qenë vazhdimisht të tensionuara. Le të shpresojmë!
ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Ο ΛΥΧΝΟΣ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΕΣΤΙΝ Ο ΟΦΘΑΛΜΟΣ
ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Ἀπό τό ὄρος τῶν Μακαρισμῶν ἀκούεται σήμερα μέσα στούς ναούς μας ἡ φωνή τοῦ Χριστοῦ· «τό λυχνάρι τοῦ σώματος εἶναι τά μάτια· καί ἄν τά μάτια μας εἶναι καθαρά καί εἰλικρινῆ καί ἄδολα, τότε καί ὁλόκληρο τό σῶμα μας θά εἶναι γεμάτο φῶς καί θά ἐκπέμπει τό φῶς».
Δέν εἶναι ἡ πρώτη φορά πού ὁ Χριστός ἀναφέρεται στήν ἀναγκαιότητα τοῦ φωτός καί στή σημασία τοῦ λύχνου, οὔτε εἶναι ἡ πρώτη φορά κατά τήν ὁποία ὑπογραμμίζει τή σημασία τῶν ὀφθαλμῶν τοῦ ἀνθρώπου γιά τήν καθαρότητα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματός μας.
Δέν εἶναι ἡ πρώτη φορά πού ὁ Χριστός ἀναφέρεται στήν ἀναγκαιότητα τοῦ φωτός καί στή σημασία τοῦ λύχνου, οὔτε εἶναι ἡ πρώτη φορά κατά τήν ὁποία ὑπογραμμίζει τή σημασία τῶν ὀφθαλμῶν τοῦ ἀνθρώπου γιά τήν καθαρότητα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματός μας.
Φῶς τοῦ κόσμου ὁ Χριστός, ὅπως τό διακήρυξε ἴδιος, ἐπιθυμεῖ καί οἱ μαθητές του καί ὅσοι θά πιστεύσουν σέ Αὐτόν στούς αἰῶνες νά εἶναι φῶς τοῦ κόσμου, νά εἶναι φῶς ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους, νά εἶναι σάν τή λυχνία πού φωτίζει τόν δρόμο καί τή ζωή τῶν ἀνθρώπων καί «λάμπει πᾶσιν τοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ».
Γι’ αὐτό καί σήμερα, συνεχίζοντας τήν ἐπί τοῦ ὄρους ὁμιλία του ὁ Χριστός μᾶς ὑποδεικνύει τόν τρόπο καί τή μέθοδο μέ τήν ὁποία θά μπορέσουμε νά γίνουμε «φῶς τοῦ κόσμου».
Γι’ αὐτό καί σήμερα, συνεχίζοντας τήν ἐπί τοῦ ὄρους ὁμιλία του ὁ Χριστός μᾶς ὑποδεικνύει τόν τρόπο καί τή μέθοδο μέ τήν ὁποία θά μπορέσουμε νά γίνουμε «φῶς τοῦ κόσμου».
Εἶναι γνωστό σέ ὅλους μας ὅτι ὅ,τι φωτίζει δέν μπορεῖ νά εἶναι τό ἴδιο σκοτεινό, ἀλλά πρέπει νά εἶναι γεμάτο φῶς. Ἄν, λοιπόν, θέλουμε νά φωτίζουμε τούς ἀνθρώπους καί τόν κόσμο, τότε θά πρέπει καί ἐμεῖς ὡς ἄνθρωποι νά εἴμαστε φωτεινοί.
«Φωτισθῆναι», γράφει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ θεολόγος, «καί εἶτα φωτίσαι». Πρέπει νά φωτισθοῦμε πρῶτα ἐμεῖς, γιά νά μπορέσουμε νά φωτίσουμε καί τούς ἄλλους, καθώς ἐμεῖς ὡς ἄνθρωποι δέν εἴμαστε αὐτόφωτοι, ὅπως ὁ Θεός, ἀλλά ἀντανακλοῦμε τό δικό του φῶς, ἐφόσον τό ἔχουμε. Καί ὁ μόνος τρόπος γιά νά γίνουμε φωτεινοί, λέγει ὁ Χριστός, εἶναι νά διατηροῦμε τά μάτια μας φωτεινά καί καθαρά, γιατί αὐτά εἶναι πού φωτίζουν ὅλο τό σῶμα.
Ὁ Θεός, διδάσκουν οἱ Πατέρες, ἔδωσε στόν ἄνθρωπο δύο θυρίδες ἀπό τίς ὁποῖες εἰσέρχεται ἡ γνώση, εἰσέρχεται ὁ πλοῦτος τοῦ κόσμου, εἰσέρχεται ἡ χαρά, εἰσέρχεται ὁ ἴδιος ὁ Θεός καί ἡ χάρη του, εἰσέρχεται ὅμως καί ὁ πειρασμός, ἡ ἡδονή καί ἡ ἁμαρτία. Καί οἱ δύο αὐτές θυρίδες εἶναι τά μάτια μας. Ἀπό αὐτά περνοῦν ὅλες οἱ εἰκόνες τοῦ κόσμου, καλές καί κακές, ἀγαθές καί ἁμαρτωλές, καί αὐτές οἱ εἰκόνες δημιουργοῦν στή συνέχεια τίς σκέψεις καί τούς λογισμούς, τίς ἐπιθυμίες καί τίς πράξεις.
Ἄν οἱ εἰκόνες εἶναι ἀγαθές, εἶναι ἅγιες, εἶναι εὐάρεστες στόν Θεό, τότε οἱ σκέψεις πού δημιουργοῦνται μέσα μας ἀπό αὐτές εἶναι καί αὐτές ἀγαθές καί ἅγιες καί ὁδηγοῦν σέ πράξεις ἀρετῆς καί ἔργα ἀγάπης, μέσω τῶν ὁποίων φωτίζεται ὁ κόσμος καί δοξάζεται ὁ Θεός.
Ἄν ὅμως οἱ εἰκόνες πού φθάνουν στόν νοῦ καί τήν ψυχή μας περνῶντας μέσα ἀπό τά μάτια μας εἶναι σκοτεινές καί πονηρές καί ἁμαρτωλές, τότε, ἄν δέν προσέξουμε, ἄν δέν κλείσουμε τά μάτια μας καί δέν τίς ἀποφύγουμε, θά μετατραποῦν σέ πονηρούς καί ἐφάμαρτους λογισμούς πού θά ἐξελιχθοῦν σέ ἀνάλογες πράξεις, ρυπαίνοντας ὁλόκληρο τόν ἐσωτερικό μας ἄνθρωπο καί σβύνοντας μέσα μας τό φῶς τοῦ Χριστοῦ πού καίει ἀπό τήν ἡμέρα τῆς βαπτίσεώς μας.
Γι’ αὐτό θά πρέπει νά εἴμαστε ἰδιαίτερα προσεκτικοί πῶς χρησιμοποιοῦμε τά μάτια μας. Ὁ Θεός μᾶς τά ἔδωσε ὡς ἕνα μεγάλο καί πολύτιμο δῶρο, ὄχι μόνο γιά νά μᾶς ἐξυπηρετοῦν στίς ἀνάγκες τῆς ἐπίγειας ζωῆς μας καί γιά νά ἀπολαμβάνουμε ὅσα «καλά λίαν» δημιούργησε Ἐκεῖνος γιά χάρη μας, ἀλλά καί γιά νά προσβλέπουμε πρός Αὐτόν καί νά προσλαμβάνουμε τήν εἰκόνα καί τή μορφή του διά τῶν ὀφθαλμῶν μας στήν ψυχή μας.
Ἄν θέλουμε, λοιπόν, νά εἶναι τά μάτια μας ἀνοικτά καί καθαρά γιά νά δέχονται τό φῶς καί τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, δέν θά πρέπει νά τά στρέφουμε σέ θεάματα ἁμαρτωλά καί ἀκάθαρτα.
Γιατί, ὅπως δέν χρησιμοποιοῦμε ἕνα σκεῦος μέ τό ὁποῖο μεταφέρουμε ἕνα εὐῶδες καί ἀκριβό ἄρωμα γιά νά μεταφέρουμε ἕνα δηλητήριο, ἔτσι δέν εἶναι δυνατό νά χρησιμοποιοῦμε καί τά μάτια μας, ἀπό τά ὁποῖα δεχόμαστε τό φῶς τοῦ Χριστοῦ στήν ψυχή μας, τά μάτια μας μέ τά ὁποῖα βλέπουμε τή μορφή τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας καί τῶν ἁγίων, γιά νά μεταφέρουμε στήν ψυχή μας εἰκόνες ταπεινές καί γήινες καί ἁμαρτωλές, γιατί τότε τά μάτια μας χάνουν τή δυνατότητα νά βλέπουν τό ἀγαθό, χάνουν τή δυνατότητα νά βλέπουν τόν Θεό καί γίνονται σκοτεινά καί αὐτά καί ὁλόκληρη ἡ ὕπαρξή μας.
Γι᾽αὐτό ἄς φροντίσουμε νά τά διατηροῦμε καθαρά, ἔτσι ὥστε νά ἀξιωθοῦμε σέ αὐτή τή ζωή νά βλέπουμε τό φῶς τοῦ Χριστοῦ νά φωτίζει τήν ψυχή μας καί στήν ἄλλη ζωή νά καταυγασθοῦμε ἀπό τό φῶς τῆς Θεότητός του.
Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Ενισχύστε οικονομικά την προσπάθεια μας!
Ετικέτες
ενημέρωση
(2161)
ενημέρωση-informacion
(1422)
Αλβανία
(904)
ορθοδοξία
(422)
ιστορία-historia
(373)
Εθνική Ελληνική Μειονότητα
(366)
ελληνοαλβανικές σχέσεις
(311)
ορθόδοξη πίστη - besimi orthodhoks
(277)
Εθνική Ελληνική Μειονότητα - Minoriteti Etnik Grek
(253)
Β Ήπειρος
(239)
ορθοδοξία-orthodhoksia
(232)
ορθόδοξη πίστη
(222)
εθνικισμός
(195)
διωγμοί
(162)
τσάμηδες
(122)
shqip
(119)
Κορυτσά-Korçë
(118)
Κορυτσά Β Ήπειρος
(103)
informacion
(100)
Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος
(97)
ορθόδοξη ζωή
(96)
ορθόδοξη ζωή- jeta orthodhokse
(75)
διωγμοί - përndjekje
(61)
ορθόδοξο βίωμα
(59)
εθνικισμός-nacionalizmi
(56)
ορθόδοξη εκκλησία της Αλβανίας
(55)
Ελλάδα-Αλβανία
(48)
Ι.Μ Κορυτσάς - Mitropolia e Shenjtë Korçë
(45)
ανθελληνισμός
(44)
Ελληνικό Σχολείο Όμηρος
(43)
πολιτισμός - kulturë
(43)
besimi orthodhoks
(40)
Γενικό Προξενείο Ελλάδος Κορυτσά
(39)
Ορθόδοξη Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Αλβανίας - Kisha Orthodhokse Autoqefale Shqiptare
(37)
ιστορία ορθοδοξίας
(36)
βίντεο
(34)
Shqipëria
(32)
ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ 1821
(32)
κομμουνισμός- komunizmi
(30)
πνευματικά
(27)
Μητρόπολη Κορυτσάς - MItropolia e Korçës
(24)
πολιτική-politikë
(23)
απόδημος ελληνισμός-helenizmi i diasporës
(22)
αλβανικά
(21)
εκπαίδευση
(21)
Αρχαία Ελλάδα
(20)
helenët-Έλληνες
(19)
κομμουνισμός
(19)
Greqia
(17)
Βλαχόφωνοι Έλληνες
(15)