Κοινή δήλωση Πάπα Φραγκίσκου και Οικουμενικού Πατριάρχη - Deklaratë e Përbashkët e Papa Frangjiskos dhe Patrikut Ikumenik

Κοινή δήλωση Πάπα Φραγκίσκου και Οικουμενικού Πατριάρχη για τον διάλογο των Εκκλησιών και την ανάγκη στήριξης των Χριστιανών στη Μ.Ανατολή Ακολουθεί η κοινή δήλωση που υπέγραψαν στην Αίθουσα του Θρόνου ο Πάπας Φραγκίσκος και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος: Ἡμεῖς, ὁ Πάπας Φραγκίσκος καί ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, ἐκφράζομεν τήν βαθεῖαν πρός τόν Θεόν εὐγνωμοσύνην μας διά τήν δωρεάν τῆς νέας ταύτης συναντήσεώς μας, ἡ ὁποία μᾶς παρέχει τήν δυνατότητα, παρουσίᾳ τῶν μελῶν τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, τοῦ κλήρου καί τῶν πιστῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, νά ἑορτάσωμεν ἀπό κοινοῦ τήν ἑορτήν τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου καί αὐταδέλφου τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου. Ἡ μνήμη τῶν Ἀποστόλων, οἱ ὁποῖοι ἐκήρυξαν τήν καλήν ἀγγελίαν τοῦ Εὐαγγελίου εἰς τόν κόσμον διά τοῦ κηρύγματος καί τῆς μαρτυρίας τοῦ μαρτυρίου των, ἐνισχύει ἐντός ἡμῶν τήν ἐπιθυμίαν νά συνεχίσωμεν τήν κοινήν ἡμῶν πορείαν πρός τήν ὑπέρβασιν, ἐν ἀγάπῃ καί ἀληθείᾳ, τῶν ἐμποδίων, τά ὁποῖα μᾶς διαιροῦν.   Κατά τήν εὐκαιρίαν τῆς συναντήσεώς μας εἰς Ἱεροσόλυμα τόν παρελθόντα Μάϊον, κατά τήν ὁποίαν ἐμνήσθημεν τοῦ ἱστορικοῦ ἐναγκαλισμοῦ τῶν ἀοιδίμων προκατόχων ἡμῶν Πάπα Παύλου Ϛ’ καί Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου, ὑπεγράψαμεν κοινήν δήλωσιν. Σήμερον, κατά τήν εὐτυχῆ νέαν ταύτην ἀδελφικήν ἡμῶν συνάντησιν, ἐπιθυμοῦμεν νά ἐπαναβεβαιώσωμεν τάς κοινάς ἡμῶν προθέσεις καί ἀνησυχίας.   Ἐκφράζομεν τήν εἰλικρινῆ καί σταθεράν ἀποφασιστικότητά μας, ὑπακούοντες εἰς τό θέλημα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, νά ἐντείνωμεν τάς προσπαθείας μας διά τήν προώθησιν τῆς πλήρους ἑνότητος ὅλων τῶν Χριστιανῶν καί, ὑπεράνω ὅλων, μεταξύ τῶν Καθολικῶν καί τῶν Ὀρθοδόξων. Ὡσαύτως, προτιθέμεθα νά στηρίξωμεν τόν θεολογικόν διάλογον, ὁ ὁποῖος ἤρχισεν ἀκριβῶς πρό τριάκοντα πέντε ἐτῶν ὑπό τοῦ Οἰκουμενικού Πατριάρχου Δημητρίου καί τοῦ Πάπα Ἰωάννου Παύλου Β’ ἐδῶ εἰς τό Φανάριον, καί ὁ ὁποῖος ἀσχολεῖται κατ’ αὐτάς μέ τά πλέον δύσκολα ζητήματα, τά ὁποῖα ἐσημάδευσαν τήν ἱστορίαν τῶν διαιρέσεών μας καί ἀπαιτοῦν προσεκτικήν καί λεπτομερῆ μελέτην. Πρός τόν σκοπόν αὐτόν παρέχομεν τήν διαβεβαίωσιν τῆς διαπύρου προσευχῆς μας ὡς Ποιμένων τῆς Ἐκκλησίας, ζητοῦντες ἀπό τούς πιστούς μας νά ἑνώσουν τάς προσευχάς των μέ τάς ἰδικάς μας «ἵνα πάντες ἕν ὦσιν, ἵνα ὁ κόσμος πιστεύσῃ» (Ἰω. ιζ΄, 21).   Ἐκφράζομεν τήν κοινήν ἡμῶν ἀνησυχίαν διά τήν τρέχουσαν κατάστασιν εἰς τό Ἰράκ, τήν Συρίαν καί ὅλην τήν Μέσην Ἀνατολήν. Εἴμεθα ἡνωμένοι ἐν τῇ ἐπιθυμίᾳ μας διά εἰρήνην καί σταθερότητα καί εἰς τήν θέλησιν νά προωθήσωμεν τήν ὑπέρβασιν τῶν συγκρούσεων διά τοῦ διαλόγου καί τῆς καταλλαγῆς. Ἐνῷ ἀναγνωρίζομεν τάς προσπαθείας, αἱ ὁποῖαι ἤδη καταβάλλονται πρός προσφοράν βοηθείας εἰς τήν περιοχήν, συγχρόνως καλοῦμεν ὅλους ὅσοι ἔχουν εὐθύνην διά τάς τύχας τῶν λαῶν νά ἐπιτείνουν τήν δέσμευσίν των ἔναντι τῶν κοινοτήτων αἱ ὁποῖαι ὑποφέρουν, περιλαμβανομένων καί τῶν χριστιανικῶν, καί νά τάς ἐνισχύσουν νά παραμείνουν εἰς τήν χώραν τῆς καταγωγῆς των. Δέν δυνάμεθα νά ἀποδεχθῶμεν μίαν Μέσην Ἀνατολήν χωρίς Χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι ὁμολογοῦν τό Ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ ἐκεῖ ἐπί δύο χιλιάδες χρόνια. Πολλοί ἀπό τούς άδελφούς καί τάς ἀδελφάς μας διώκονται καί ὑπεχρεώθησαν βιαίως νά ἐγκαταλείψουν τάς ἑστίας των. Φαίνεται ὅτι ἀκόμη καί ἡ ἀξία τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς ἔχει χαθῆ· τό ἀνθρώπινον πρόσωπον δέν ὑπολογίζεται πλέον καί δύναται νά θυσιασθῇ δι᾿ ἄλλους σκοπούς. Καί, τό τραγικώτερον, πάντα ταῦτα συναντοῦν τήν ἀδιαφορίαν τῶν πολλῶν. Ὅπως μᾶς ὑπενθυμίζει ὁ Ἅγιος Παῦλος, «εἴτε πάσχει ἕν μέλος, συμπάσχει πάντα τά μέλη, εἴτε δοξάζεται ἕν μέλος, συγχαίρει πάντα τά μέλη» (Α’ Κορ. ιβ΄, 26). Τοῦτο ἀποτελεῖ τόν νόμον τῆς Χριστιανικῆς ζωῆς, καί μέ τήν ἔννοιαν αὐτήν δυνάμεθα νά εἴπωμεν ὅτι ὑπάρχει ἐπίσης καί ἕνας οἰκουμενισμός τῆς ὀδύνης. Ὅπως ἀκριβῶς τό αἷμα τῶν μαρτύρων ὑπῆρξε τό σπέρμα τῆς δυνάμεως καί ἀναπτύξεως τῆς Ἐκκλησίας, κατά τόν ἴδιον τρόπον ἡ συμμετοχή εἰς τάς καθημερινάς θλίψεις ἠμπορεῖ νά ἀποβῇ ἀποτελεσματικόν ὄργανον ἑνότητος. Ἡ τρομερά κατάστασις τῶν χριστιανῶν καί ὅλων ὅσοι ὑποφέρουν εἰς τήν Μέσην Ἀνατολήν καλεῖ ὄχι μόνον εἰς συνεχῆ προσευχήν, ἀλλά καί εἰς τήν κατάλληλον ἀνταπόκρισιν ἐκ μέρους τῆς διεθνοῦς κοινότητος.   Αἱ σοβαραί προκλήσεις, τάς ὁποίας ἀντιμετωπίζει ὁ κόσμος εἰς τήν παροῦσαν κατάστασιν, ἀπαιτοῦν τήν ἀλληλεγγύην ὅλων τῶν ἀνθρώπων καλῆς θελήσεως, καί διά τοῦτο ἀναγνωρίζομεν ὡσαύτως τήν σπουδαιότητα τῆς προωθήσεως ἐποικοδομητικοῦ διαλόγου μετά τοῦ Ἰσλάμ ἐπί τῇ βάσει ἀμοιβαίου σεβασμοῦ καί φιλίας. Ἐμπνεόμενοι ἀπό κοινάς ἀξίας καί ἐνισχυόμενοι ἀπό γνήσια ἀδελφικά αἰσθήματα, Μουσουλμάνοι καί Χριστιανοί καλοῦνται νά ἐργασθοῦν ἀπό κοινοῦ χάριν τῆς δικαιοσύνης, τῆς εἰρήνης καί τοῦ σεβασμοῦ τῆς ἀξιοπρεπείας καί τῶν δικαιωμάτων κάθε προσώπου, ἰδιαιτέρως εἰς τάς περιοχάς ἐκείνας, ὅπου ἄλλοτε ζοῦσαν ἐπί αἰῶνας μέ εἰρηνικήν συνύπαρξιν, καί ἤδη ὑφίστανται ἀπό κοινοῦ τήν τραγικότητα τῆς φρίκης τοῦ πολέμου. Ἐπί πλέον, ὡς Χριστιανοί Ἡγέται, καλοῦμεν ὅλους τούς θρησκευτικούς ἡγέτας νά ἐπιδιώξουν καί ἐνισχύσουν τόν διαθρησκειακόν διάλογον καί νά καταβάλουν κάθε προσπάθειαν διά τήν οἰκοδόμησιν ἑνός πολιτισμοῦ εἰρήνης καί ἀλληλεγγύης μεταξύ ἀνθρώπων καί λαῶν. Ἐνθυμούμεθα, ἐπίσης, ὅλους τούς λαούς, οἱ ὁποῖοι δοκιμάζονται ἀπό τά δεινά τοῦ πολέμου. Ἰδιαιτέρως προσευχόμεθα διά τήν εἰρήνην εἰς τήν Οὐκρανίαν, χώραν μέ ἀρχαίαν Χριστιανικήν παράδοσιν, καί ἀπευθύνομεν ἔκκλησιν πρός ὅλα τά ἐμπλεκόμενα μέρη νά ἀκολουθήσουν τήν ὁδόν τοῦ διαλόγου καί τοῦ σεβασμοῦ τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου πρός τόν σκοπόν τοῦ τερματισμοῦ τῶν συγκρούσεων, ὁ ὁποῖος θά ἐπιτρέψῃ εἰς ὅλους τούς Οὐκρανούς νά ζήσουν μέ ἁρμονίαν.   Ἡ σκέψις μας στρέφεται πρός ὅλους τούς πιστούς τῶν Ἐκκλησιῶν μας ἀνά τόν κόσμον, τούς ὁποίους χαιρετοῦμεν παραθέτοντες αὐτούς εἰς τόν Σωτῆρα μας Χριστόν, ὥστε νά εἶναι ἀκάματοι μάρτυρες τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Ὑψώνομεν τήν διάπυρον προσευχήν μας πρός τόν Κύριον ὅπως χαρίσῃ τήν δωρεάν τῆς εἰρήνης ἐν ἀγάπῃ καί ἑνότητι εἰς ὅλην τήν ἀνθρωπίνην οἰκογένειαν.   «Αὐτός δέ ὁ Κύριος τῆς εἰρήνης δῴη ὑμῖν τήν εἰρήνην διά παντός ἐν παντί τρόπῳ. Ὁ Κύριος μετά πάντων ὑμῶν» (Β’ Θεσσ. γ΄, 16).   Ἐκ Φαναρίου, 30 Νοεμβρίου 2014.      -

Deklaratë e Përbashkët e Papa Frangjiskos dhe Patrikut Ikumenik për dialogun e Kishave dhe nevojën e mbështetjes së të Krishterëve të Lindjes. Pason deklarata  e përbashkët që nënshkruan në Sallën e Fronit, Papa Frangjisko dhe Patriku Ikumenik Vartholome. Ne , Papa Frangjisko dhe Patriku Ikumenik Vartholome, shprehim mirënjohjen  e thellë kundrejt Zotit tone për këtë dhuratë siç është dhe ky takimi ynë i ri, i cili na jep mundësinë, në prezencë të Sinodhit të Shenjtë, të klerit dhe të besimtarëve të Patrikut Ikumenik, ta festojmë së bashku festën e Shën Andreut të Parëthirrurit dhe të vëllaii të tij Apostull Pjetrit. Përkujtimi i Apostujve, të cilët predikuan lajmin e mirë të Ungjillit në botë, nëpërmjet predikimit dhe dëshmisë të martirizimit të tyre, forcon dëshirën brenda nesh që të vazhdojmë rrugëtimin tonë të përbashkët drejt   kapërcimit, me dashuri dhe vërtetësi, të pengesave të cila na përçajnë. Gjatë rastit të takimeve tona në Jeruzalem në Majin e kaluar, gjatë të cilave kujtuam përqafimet historike të të ndjerëve parardhësve tanë. Papa Pavllo i 6-të dhe Patriku Ikumenik Athinagora nënshkruan një deklaratë të përbashkët. Sot, gjatë këtij takimit tonë  të ri  të gëzueshëm dhe vëllazëror, dëshirojmë që të rikonfirmojmë predispozitat dhe shqeësimet tona të përbashkëta . Shprehim vendosmërinë tonë të sinqertë dhe stabël, duke ju bindur vullnetit të Zotit tonë Jesu Krisht, që të intesifikojmë përpjekjet tona për arritjen e bashkimit të plotë të të Krishterëve dhe para së gjithash të Katolikëve dhe Orthodhoksëve. Për këtë arsye,  jemi të predispozuar të mbështetim dialogun teologjik, i cili filloi pikërisht para 35 vjetësh nën Patrikun Ikumenik Dhimitër dhe Papa Joan Pavllin e 2-të këtu në Fanar, dhe ai i cili merret me ato vetë çështjet më të vështira të cilat shënuan historinë e ndarjeve tona dhe kërkojnë një studim të kujdesshëm dhe të hollësishëm. Për këtë arsye ofrojmë sigurinë e lutjes tonë të zjarrtë si Barinj të Kishës, duke kërkuar nga besimtarët që të bashkojnë lutjet e tyre me tonat “që të jemi një, që bota të besojë” (Joani 17, 21). Shprehim shqetësimin tonë të përbashkët për gjëndjen prezente në Irak, në Siri dhe në të gjithë Lindjen e Mesme. Jemi të bashkuar në dëshirën tonë për paqe dhe stabilitet dhe  në vullnetin që të japim shtytjen për kapërcimin e përplasjeve nëpërmjet dialogut dhe qetësimit. Ndërsa dallojmë përpjekjet të cilat tashmë bëhen për ofrim të ndihmës në këtë zonë, në të njejtën kohë thërresim të gjithë sa kanë përgjegjësi për fatet e popujve që të intesifikojnë angazhimin e tyre kundrejt komuniteteve të cilat vuajnë, duke përfshirë dhe të krishterat, dhe ti ndihmojnë që të qëndrojnë në vendet e tyre të prejardhjes. Nuk mundemi që të pranojmë një Lindje të Mesme pa të Krishterë, të cilët pohojnë Emrin e Jesuit atje për 2000 vjet. Shumë nga vëllezërit dhe motrat tona përndiqen dhe u detyruan me dhunë të braktisin vatrat e tyre. Duket se, akoma dhe vlera e jetës njerëzore ka humbur,  njeriu si person nuk llogaritet më dhe mund të sakrifikohet për qëllime të tjera. Dhe, ajo që është më tragjike, gjithmonë këto gjejnë pëprara indiferencën e të shumtëve. Ashtu siç na kujton dhe Shën Pavlli, “Edhe në qoftë se një gjymtyrë vuan, gjithë gjymtyrët vuajnë bashkë me të; ose në qoftë se nderohet një gjymtyrë, të gjitha gjymtyrët gëzohen bashkë me të” (1 Korinth, 12,26). Kjo përbën dhe ligjin e jetës së Krishterë, dhe me këtë kuptim do të mundemi të themi se ekziston gjithashtu dhe një ikumenizëm i vuajtjes. Ashtu siç vetë gjaku i martirëve ishte fara e forcës dhe zhvillimit të Kishës, në të njejtën mënyrë dhe pjesmarrja në hidhërimet e përditëshme do të mund të rezultojë një vegël rezultative e unitetit. Gjendja e tmerrshme e të krishterëve dhe e të gjithëve sa vuajnë në Lindjen e Mesme bën thirrje jo vetëm për lutje të vazhdueshme, por dhe përgjigjen e përshtatëshme nga ana e komunitetit ndërkombëtar.  Sfidat serioze të cilat përballon bota në situatën prezente, kërkojnë solidaritet të të gjithë njerëzve me vullnet të mirë dhe për këtë arsye pranojmë vlerën e madhe të promovimit të dialogut konstruktiv me Islamin mbi bazën e respektit të ndërsjelltë dhe miqësisë. Duke u frymëzuar nga vlerat e përbashkëta dhe të përforcuar nga ndjenjat e sinqerta vëllazërore. Myslymanë dhe të Krishterë thirren që të punojnë së bashku për hir të drejtësisë, të paqes, dhe të respektit të dinjitetit dhe të të drejtave të çdo personi, në veçanti në ato zona ku dikur jetonin për shekuj me një bashkëjetesë paqësore dhe tashmë po përjetojnë së bashku tragjedinë e tmerrit të luftës. Për më tepër, si  Udhëheqës të Krishterë, iu bëjmë thirrje të gjithë udhëheqësve të krishterë që të synonjnë dhe të pëforcojnë dialogun ndërfetar dhe të bëjnë çdo përpjekje për ndërtimin e një kulture paqeje dhe solidariteti ndërmjet njerëzve dhe popujve, të cilët provohen nga të këqijat e luftës. Në veçanti lutemi për paqen në Ukrainë, një vend me traditë të lashtë të Krishterë, dhe iu bëjmë thirrje të gjithë pjesëve të implikuara që të ndjekin rrugën e dialogut dhe të respektit të të Drejtës Ndërkombëtare drejt qëllimit të përfundimit të përplasjeve, gjë e cila do të lejojë që të gjithë Ukrainaisit të jetojnë në harmoni. Mendimi ynë kthehet drejt të gjithë besimtarëve të Kishave tona në botë, të cilët i përshëndetim duke i dorëzuar ata tek Shpëtimtari ynë Krisht, në mënyrë që të jenë dëshmitarë akamatë të dashurisë së Zotit. Lartësojmë lutjen tonë të zjarrtë drejt Zotit që të na falë dhuratën e paqes më dashuri dhe unitet në të gjithë familjen njerëzore. “Edhe vetë Zoti i paqes ju dhëntë juve paqen kurdoherë me çdo mënyrë.Zoti qoftë me ju të gjithë.” (2 Thessalonikasve 3,16). Në Fanar 30 Nëntor 2014. E lexuat për herë të parë në Shqip në faqen Korestos Dëshmia e Krishter, Kushdo që do të përdorë këtë tekst ti rreferohet burimit.