|
Ένας πολύ παλαιότερος θεατρικός συγγραφέας, ο William Shakespeare, χρησιμοποίησε σαν βάση για το έργο του «Ρωμαίος και Ιουλιέττα», έναν άλλον ελληνικό μύθο περί έρωτος και της τιμής του, και με αυτόν τον μύθο θα συνεχίσουμε τώρα.
Πύραμος και Θέσβη
Συνήθως συνδέουμε τα έντονα ερωτικά συναισθήματα με την παθια-σμένη νεότητα, και αυτό συνέβη και στον μύθο του Πύραμου και της Θέσβης. Η ιστορία η οποία έλαβε χώρα στην Βαβυλώνα αναφέρεται σε δύο νέους - ένα αγόρι που ονομάζονταν Πύραμος και ένα κορίτσι με το όνομα Θέσβη. Οι δύο τους ζούσαν σε γειτονικά σπίτια που τα χώριζε ένας τοίχος. Οι γονείς τους εμπόδιζαν την σχέση τους, αλλά υπήρχε μια ρωγμή στον τοίχο, και μέσω αυ-τής της ρωγμής οι δύο εραστές μιλούσαν, και μοιράζονταν τα αισθήματά τους και τις ελπίδες τους. Κάποτε και οι δύο τους μεγάλωσαν και σχεδίασαν μια μυστική συνάντηση. Θα έφευγαν από τα σπίτια τους μόνοι τους και θα συναντιό-ντουσαν στον τάφο του βασιλιά Νίνους, στην άκρη της πόλης. Η Θέσβη έφτασε πρώτη και περίμενε δίπλα στον τάφο την άφιξη του Πύραμου. Κάποια στιγμή άκουσε τον βρυχηθμό ενός λιονταριού και κρύφτηκε μέσα σε μια κοντινή σπηλιά. Καθώς έτρεχε όμως της έπεσε η μαντίλα της. Πραγματικά, σε λίγο ήλθε ένα λιοντάρι το όποιο μόλις είχε σκοτώσει το θύμα του και τα αίματα έτρεχαν ακόμη από το στόμα του. Όταν είδε την μαντίλα, την άρπαξε με το στόμα του και την ξέσκισε με τα ματωμένα σαγόνια του. Λίγο αργότερα έφτασε και ο Πύραμος. Φώναξε το όνομα της Θέσβης και μη βλέποντας την εκεί γύρω, έψαξε γύρω από τον τάφο και είδε την καταξεσκισμένη και καταματωμένη μαντίλα. Κατατρομαγμένος και πιστεύοντας ότι ένα λιοντάρι κατασπάραξε την Θέσβη, ο Πύραμος έβγαλε το μαχαίρι του και το έμπηξε στο στήθος του, προτιμώντας να σκοτωθεί παρά να ζήσει χωρίς το κορίτσι που αγαπούσε. Ύστερα από λίγο ήλθε και η Θέσβη στο ση μείο που ήταν ο τάφος. Όταν είδε το άψυχο σώμα του Πύραμου στο έδαφος και κοντά την ματωμένη μαντίλα της, κατάλαβε τι συνέβη. Μη θέλοντας να ζήσει μόνη της, αποφάσισε να ακολουθήσει το αγόρι που αγάπησε στον θάνα το. Πήρε το μαχαίρι του Πύραμου στα χέρια της και έπεσε πάνω στην κόψη του για να συναντήσει τον αγαπημένο της στο βασίλειο του Άδη. Πριν αυτοκτονήσει η Θέσβη προσευχήθηκε να τους συγχωρήσουν οι γονείς τους και να τους θάψουν εκεί, μαζί, στον ίδιο τάφο. Επίσης προσευ χήθηκε στους θεούς, η κοντινή μουριά να σκιάζει τον κοινό τους τάφο και να γίνει ένας μάρτυρας της αθάνατης αγάπης τους. Οι προσευχές της Θέσβης απαντήθηκαν. Οι στάχτες της μαζί με του Πύραμου τοποθετήθηκαν στην ίδια τεφροδόχο και η τεφροδόχος ετάφη εκεί κοντά, δίπλα στην μουριά. Από τότε το δέντρο γίνεται κατακόκκινο καθώς οι καρποί του ωριμάζουν, μια θαυμαστή ανάμνηση του τραγικού θανάτου των δύο εραστών. Το να είσαι νέος σημαίνει να είσαι αυθόρμητος, να ζεις την ζωή σου χωρίς όρια. Το να είσαι νέος και ερωτευμένος μπορεί να προκαλέσει πόνο, ακόμη και τραγωδία. Αν και θα ήταν υπερβολικό να περιμένουμε από ερωτευμένους νέους να εφαρμόζουν το μέτρο στην ζωή τους, η ιστορία του Πύραμου και της Θέσβης αποκαλύπτει τους κινδύνους που διατρέχουμε όταν το αγνοήσουμε. Βεβαίως, η ιστορία τους αναφέρεται με συμπάθεια, επειδή οι δύο τους αποτελούν ένα παράδειγμα ενός από τα πιο ευγενικά ένστικτα στην ζωή, το ένστικτο της αγάπης. Από το βιβλίο:: Οι 8 Πυλώνες της Ελληνικής Σοφία Συγγραφέας: Stephen Bertman, Ph.D. Αθήνα 2016 σελ 70-71, ετοίμασε B.T
|
Një dramaturg shumë më i hershëm, William Shakespeare, përdori si bazë për veprën e tij Romeo dhe Zhulieta një tjetër mit grek për dashurinë dhe nderin e saj — dhe me këtë mit do të vazhdojmë tani.
Pyrami (Pirami) dhe Thesvi
Zakonisht i lidhim ndjenjat e fuqishme të dashurisë me rininë plot pasion, dhe kjo ndodhi edhe në mitin e Pyramit dhe të Thesvis. Historia, e cila ndodhi në Babiloni, tregon për dy të rinj – një djalë me emrin Pyram dhe një vajzë me emrin Thesvi. Të dy jetonin në shtëpi ngjitur, që ndaheshin nga një mur. Prindërit e tyre ndalonin lidhjen e tyre, por në mur kishte një çarje, dhe përmes asaj çarje të dy të dashuruarit flisnin, ndanin ndjenjat dhe shpresat e tyre. Kur u rritën, planifikuan një takim të fshehtë. Do të largoheshin fshehurazi nga shtëpitë e tyre dhe do të takoheshin te varri i mbretit Ninus, në skajin e qytetit. Thesvi arriti e para dhe priti pranë varrit ardhjen e Pyramit. Në një moment dëgjoi gjëmimin e një luani dhe u fsheh në një shpellë aty pranë. Por, ndërsa vraponte, i ra shami. Vërtet, pak më vonë erdhi një luan i cili sapo kishte vrarë prenë e tij dhe nga goja e tij rridhnin ende gjak. Kur pa shamien, e kapi me gojë dhe e shqeu me nofullat e tij të përgjakura. Pak më pas arriti edhe Pyram. E thirri Thesvin, dhe kur nuk e pa gjëkundi, kërkoi rreth varrit dhe gjeti shamien e shqyer dhe të përgjakur. I tmerruar dhe duke besuar se një luan e kishte shqyer Thesvin, Pyram nxori thikën dhe ia nguli në gjoks, duke preferuar të vdiste sesa të jetonte pa vajzën që dashuronte. Pak më vonë mbërriti edhe Thesvi te varri. Kur pa trupin e pajetë të Pyramit mbi tokë dhe pranë tij shaminë e saj të përgjakur, kuptoi çfarë kishte ndodhur. Nuk donte të jetonte vetëm dhe vendosi të ndiqte djalin që dashuronte në vdekje. Mori thikën e Pyramit në duart e saj dhe u hodh mbi tehun e saj për t’u bashkuar me të dashurin në mbretërinë e Hadit. Përpara se të vetëvritej, Thesvi u lut që prindërit e tyre t’i falnin dhe t’i varrosnin së bashku, në të njëjtin varr. U lut gjithashtu edhe te perënditë që mani i afërt të hidhte hije mbi varrin e tyre të përbashkët dhe të bëhej dëshmi e dashurisë së tyre të pavdekshme. Lutjet e Thesvis u dëgjuan. Hiri i saj dhe i Pyramit u vendosën në të njëjtën urnë dhe urna u varros aty pranë, poshtë manit. Që atëherë, pema merr një ngjyrë të kuqe të errët kur piqen frutat e saj – një kujtim i mrekullueshëm për vdekjen tragjike të dy të dashuruarve. Të jesh i ri do të thotë të jesh i papërmbajtur, të jetosh jetën pa kufij. Të jesh i ri dhe i dashuruar mund të sjellë dhimbje, madje edhe tragjedi. Edhe pse do të ishte e tepërt të prisnim nga të rinjtë e dashuruar të jetonin me masë, historia e Pyramit dhe Thesvis na zbulon rreziqet që hasim kur e injorojmë atë. Natyrisht, historia e tyre përmendet me ndjeshmëri, sepse të dy përfaqësojnë një nga instinktet më fisnike të jetës – instinktin për dashuri. Nga libri: Οι 8 Πυλώνες της Ελληνικής Σοφία Συγγραφέας: Stephen Bertman, Ph.D. Αθήνα 2016 fq 70-71, përgatiti, përktheu B.T
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου