Σήμερα οι διωγμοί κι οι προσβολές αφορούν την αλήθεια, την πίστη του Χριστού; Διωγμοί και προσβολές υπάρχουν και σήμερα και θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν ως τη συντέλεια του κόσμου.
Sot përndjekjet dhe ofendimet i pëkasin të vërtetës, besimit të Krishtit? Përndjekje dhe ofendime ka dhe sot dhe do të vazhdojë të ketë deri në fund të botës
Σήμερα
οι διωγμοί κι οι προσβολές αφορούν την αλήθεια, την πίστη του Χριστού;
Διωγμοί και προσβολές υπάρχουν και σήμερα και θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν
ως τη συντέλεια του κόσμου. Γιατί για πολλούς ανθρώπους η βασιλεία του Θεού
δεν ήρθε ακόμα «εν δυνάμει» και για μερικούς δεν έχει έρθει καθόλου. Ακόμα
και στις χριστιανικές κοινωνίες η αδικία και το ψέμα επικρατούν. Ο σατανάς
δεν έχει δεσμευτεί ακόμα. Κινείται ελεύθερα στη γη και διαπερνάει τους
αιθέρες. Τώρα φαίνεται πως πραγματικά μαίνεται και λυσσά εναντίον εκείνων που
κρατούν την ορθή πίστη, γιατί γνωρίζει «Ότι ολίγον καιρόν έχει» (Αποκ. ιβ’
12), Η διαφορά είναι ότι στις μέρες μας δεν πολεμάει τους πιστούς με διωγμούς
και βασανιστήρια αλλά με απιστία, με ψεύτικη πρόοδο, με ελευθεριότητα ή για
να το πούμε πιο απλά: με σκεπτικισμό, με αυθάδη άρνηση της πίστης, με
διασυρμό, χλευασμούς, βλασφημία, συκοφαντία, περιφρόνηση κλπ. Οι σημερινοί
ευλαβείς άνθρωποι αποκαλούνται υποκριτές, αμόρφωτοι, στενόμυαλοι.
Η
χριστιανική πίστη θεωρείται πίστη των απλοϊκών ανθρώπων. Η χριστιανική αγάπη
λογαριάζεται αδυναμία, η ελεημοσύνη ανόητη σπατάλη. Η κοινή προσευχή
θεωρείται υποκρισία. Η χαρά κι η ευφροσύνη στην προσευχή λογιάζονται
ηλιθιότητα και παράνοια.
Από
την άλλη πλευρά όταν κάποιος είναι ακόλαστος και ικανοποιεί όλες τις
αναρίθμητες σαρκικές επιθυμίες του θεωρείται φυσιολογικός, σύγχρονος και
προοδευτικός. Τον χαρακτηρίζει η αποξένωση από την ατομική και την κοινή
προσευχή, η εγκατάλειψη κάθε είδους ιεροτελεστίας κι η πορεία μιας ζωής που
δεν ταιριάζει ούτε σε χριστιανούς μα ούτε σε ιουδαίους ή σε ειδωλολάτρες. Ζει
σε μια μάλλον ζωώδη κατάσταση, απαλλαγμένη από κάθε υποχρέωση. Και όλα αυτά
θεωρούνται κάποιο «στυλ» ζωής, τεκμήριο γνησιότητας του πραγματικά σύγχρονου
ανθρώπου, του κοσμοπολίτη, που έχει όλο τον κόσμο πατρίδα, του ανήκουν τα
πάντα, αλλά του λείπει η πίστη.
Θα
συμφωνήσετε πως θα ήταν δυσάρεστο σ’ έναν πιστό να ζει ανάμεσα σε τέτοιους
ανθρώπους. Ευτυχής είναι εκείνος που ζει μακριά τους. Ο άνθρωπος όμως που ζει
ανάμεσά τους κι υφίσταται διώξεις, χλευασμούς και καυστικά σχόλια ας μη μένει
σιωπηλός. Πρέπει αντίθετα να είναι ικανός και έτοιμος να δίνει αμέσως
απαντήσεις για να στηρίξει την πίστη και την ελπίδα του, ώστε η ατιμία να
ντροπιαστεί. «Αποκρίνου άφρονι κατά την αφροσύνην αυτού, ίνα μη φαίνηται
σοφός παρ’ εαυτώ» (Παρ. κστ’ 5).
Πώς
αλλιώς κυνηγούν την αλήθεια και την ευσέβεια η ανομία κι η ατιμία; Με το ν’
αγνοούν τους αγώνες και την αξία των ευλαβών ανθρώπων που αγαπούν την
αλήθεια· με το να προσπαθούν να τους στερήσουν την πρέπουσα τιμή κι
ανταπόδοση. Κι από την άλλη μεριά η κολακεία κι η επιβράβευση της αδικίας
προσπορίζει πλούσια δόξα, τιμές και πλούτη αυτού του κόσμου. Δεν είναι να
θαυμάζει κανείς. Ό,τι επιδιώκεις, αυτό αποκτάς. Οι άνθρωποι που είναι
πραγματικά ευλαβείς και δίκαιοι δεν επιδιώκουν τη δόξα των ανθρώπων, μ’ όλο
που δεν την αποφεύγουν όταν αυτή τους πλησιάζει, αλλά τη δόξα του Θεού. Κι
αυτό όμως για τη δόξα του Θεού και για ευφροσύνη εκείνων που φοβούνται το
Θεό. Οι κοσμικοί άνθρωποι, που ο θησαυρός τους βρίσκεται εδώ στη γη,
επιδιώκουν την κοσμική δόξα και την πετυχαίνουν. Οι χριστιανοί δίνουν πρόθυμα
την περιουσία τους σ’ αυτούς που δεν έχουν κι έτσι δε γίνονται πλούσιοι. Οι
κοσμικοί επιδιώκουν ασταμάτητα ν’ αυξάνουν τον πλούτο τους με δίκαιο ή με
άδικο τρόπο. Έτσι πολλοί απ’ αυτούς γίνονται πλούσιοι.
«Χαίρετε
καί άγαλλιάσθε, ότι ο μισθός υμών πολύς εν τοις ουρανοίς». Στο βαθμό που οι
δίκαιοι άνθρωποι υπομένουν προσβολές, διώξεις και στερήσεις στον κόσμο, η
ανταπόδοσή τους θα είναι πολλή στους ουρανούς. Εδώ πολύ συχνά τα στερούνται
όλα. Εκεί θα τα λάβουν όλα και μάλιστα εκ περισσού, πλούσια, όπως π.χ. άφθιτη
δόξα, ανεξάντλητο θησαυρό, διαρκή ευφροσύνη και μια ατελεύτητη βασιλεία.
(Αγ.
Ιωάννου Κρονστάνδης, «Οι Μακαρισμοί – Δέκα ερμηνευτικές ομιλίες», Αθήνα 2005)
Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας
|
Sot përndjekjet dhe ofendimet i pëkasin të vërtetës, besimit të Krishtit?
Përndjekje dhe ofendime ka dhe sot dhe do të vazhdojë të ketë deri në fund të
botës. Sepse për shumë njerëz mbretëria e Zotit nuk ka erdhur akoma “në fuqi”
dhe për disa nuk ka erdhur fare. Akoma dhe në shoqëritë e krishtera
padrejtësia dhe gënjeshtra mbizotërojnë. Satanai nuk është lidhur akoma.
Lëviz lirshëm në tokë dhe përshkruan ajrin. Tani duket se me të vërtetë
vërsulet dhe tërbohet kundër atyre që
mbajnë besimin e dretjë, sepse e di ( Zbulesa 12:12). Ndryshimi është që në
ditët tona nuk lufton besimtarët me përndjekje dhe tortura por me pabesinë,
me një përparim të gënjeshtërt, me lirinë ose që ta themi më thjesht: me
skepticizëm, me një refuzim të pacipë
të besimit, me përgojosje, poshtërime,
blasfemi, shpifje , përbuzje etj.
Njerëzit e sotëm besimtarë
konsiderohen dhe quhen hipokritë, pa edukatë, mendjengushtë.
Besimi i krishterë konsiderohet
besimi i njerëzve të thejshtë. Besimi
i krishter llogaritet për dobësi, mëshira (lëmosha) si një harxh i
panevojshëm. Lutja e përbashkët konsiderohet hipokrizi. Gëzimi dhe ngazëllimi
në lutje mendohen si injorancë dhe çmenduri.
Nga ana tjetër kur dikush është i shthurrur dhe sodisfakson të gjitha
dëshirat e panumërta trupore, konsiderohet normal, modern dhe i përparuar. E
karakterizon largimi nga lutja personale dhe e përbashkët, braktisja e çdo
lloj ceremonie fetare dhe kursi i një jete e cila nuk i shkon për shtat as të
krishterëve as judenjëve as idhujtarëve. Jeton në një gjëndje më tepër
kafshërore, të çliruar nga çdo lloj detyrimi. Të gjitha këto konsiderohen një
“stil” jete, vërtetim i origjinalitetit të njeriut të vërtetë moder, të
qytetëruarit, që ka të gjithë botën atdhe, që i përkasin të gjitha, por që i
mungon besimi.
Do të aprovonit që do të ishte e
pakënaqëshme për një besimtar të jetonte ndërmjet këtyre njerëzve. I lumtur është ai që jeton larg. Njeriu që
ri pranë tyre dhe pëson përndjekje, tallje, komente ofenduese le të mos mbetet
i heshtur. Në kundërshtim të jetë i
aftë dhe i gatshëm që të japë gjithmonë përgjigje dhe të mbështetë besimin e
tij dhe shpresën e tij që
pandershmëria të turpërohet. “Përgjigjiu të pamëndit sipas pamëndshmërisë së
tij, që të mos duket i urtë vetëvetja” (Fjalët e Urta të Solomonit 26:5)
Si ndryshe ndjekin të vërtetën dhe
besimin paligjshmëria dhe pandershmëria? Duke mos ditur betejat dhe vlerën e
njerëzve besimtarë që duan të vërtetën, duke u përpjekur që t’iu mohojnë nderin e merituar dhe atë
që i takon në bazë të ofrimit. Nga ana tjetër lajka dhe nderimi i
padrejtësisë parambjell lavdi të madhe, nderime dhe pasuri të kësaj bote. Nuk
është për tu çuditur. Atë që synon atë dhe pronëson. Njerëzit që janë me të
vërtetë të drejtë dhe besimtarë nuk synojnë lavdinë e njerëzve, me gjithë si nuk
i shmangen kur ajo ju afrohet , por lavdinë e Zotit. Por dhe kjo për lavdi të
Perëndisë dhe për ngazëllimin e atyre që i kanë frikën Zotit. Njerëzit e
botës, që thesari i tyre gjendet në tokë, kanë si synim lavdinë e botës dhe e
arrijnë. Të krishterët japin me dëshirë pasurinë e tyre tek ata që nuk kanë
dhe kështu nuk bëhen të pasur. Laikët synojnë pa ndalim që të shtojnë
pasurinë e tyre me mënyrë të drejtë dhe të padrejtë. Kështu që shumë prej
tyre bëhen të pasur.
“Gëzohuni dhe lumturohuni, sepse
rroga juaj është e madhe në qiell”. Në gradën që njerëzit e drejtë të durojnë
ofendimet, përndjekjet dhe mungesa në botë, shpërblimi i atyre do të jetë i madh në
qiell. Këtu shumë shpesh iu mungojnë të gjitha. Atje do t’i marrin të gjitha
me shumicë, tepricë, si psh lavdinë, thesarin e pashtershëm, ngazëllim të
vazdueshëm dhe një mbretëri të pafundme.
(Shën Joani i Krostandës “
Lumturimet –Dhjetë predimkime shpjeguese”, Athinë 2005). Thesar Njohurish dhe
Besimi.
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου