Το κήρυγμα της Κυριακής 21 Φεβρουάριου, Τελώνου και Φαρισαίου -Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης- Predikim i së Dielës, Tagrambledhësit dhe Fariseut- Mitropoliti i Follorinës Avgustin Kantioti!

 

Ἐάν, ἀγαπητοί μου, ῥίξουμε μιὰ ματιὰ γύρω στὴ φύσι, θὰ δοῦμε κάτι ἐκπληκτικό· ὅτι ὅλα τὰ δημιουργήματα προσεύχονται, καθένα μὲ τὸν τρόπο του. Ἡ θάλασσα εὐχαριστεῖ τὸ Θεὸ μὲ τὸ φλοῖσβο τῶν κυμάτων της, τὸ ῥυάκι μὲ τὸ κελάρυσμά του, τὰ δέντρα μὲ τὸ θρόισμα τῶν φύλλων τους, τὰ πουλιὰ μὲ τὴ μελῳδία τους, τὰ ἄστρα μὲ τὸ φῶς τους ποὺ τρεμοσβήνει… Εἴδατε καὶ τὴν ὄρνιθα ὅταν πίνῃ νερό; σὲ κάθε γουλιὰ σηκώνει τὸ κεφάλι ψηλά, σὰ νὰ λέῃ «Θεέ μου, σ᾿ εὐχαριστῶ». Ἀπὸ τὸ ἱερὸ αὐτὸ προσκλητήριο μποροῦσε ν᾿ ἀπουσιάζῃ ὁ ἄνθρωπος; Καὶ ὁ ἄνθρωπος προσεύχεται . Ἀπὸ τὰ παιδικά μας χρόνια ἡ καλὴ μητέρα μᾶς ἔμαθε νὰ σταυρώνουμε τὰ χεράκια μπροστὰ στὸ εἰκόνισμα τῆς Παναγιᾶς καὶ νὰ ψελλίζουμε μιὰ ἁπλῆ προσευχὴ στὸν οὐράνιο Πατέρα – ἀλησμόνητες στιγμές. Ἀργότερα μάθαμε κοντὰ στ᾿ ἄλλα παιδιὰ νὰ ἀπαγγέλλουμε στὴν ἐκκλησία τὸ «Πάτερ ἡμῶν» καὶ τὸ «Πιστεύω» καὶ μαζὶ μὲ ὅλο τὸ ἐκκλησίασμα νὰ παρακαλοῦμε τὸν Κύριό μας. Ἡ εὐγενέστερη ἐκδήλωσι τῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς εἶνε ἡ ὥρα τῆς προσευχῆς . Τὸ κτίσμα ἐπικοινωνεῖ μὲ τὸ Δημιουργό του. Εἶνε ἡ στιγμὴ ποὺ ὁ ἄνθρωπος αἰσθάνεται τὴν ἀνάγκη νὰ εὐχαριστήσῃ γιὰ τὶς τόσες εὐεργεσίες, ἀλλὰ καὶ ἡ στιγμὴ πού, γεμᾶτος θλῖψι καὶ μὴ ἔχοντας ἐλπίδα βοηθείας, καταφεύγει στὴν παντοδυναμία του καὶ ζητάει βοήθεια καὶ προστασία. Ἀλλά, ἀδελφοί μου, τί βλέπω, τί ἀκούω; Ὁ ἄνθρωπος καὶ τὴν ὥρα αὐτὴ τὴ βεβηλώνει τὴν ὥρα τῆς προσευχῆς ἁμαρτάνει. Μὰ πῶς; Τὴν ἀπάντησι μᾶς δίνει ὁ Χριστὸς μὲ τὴ σημερινὴ παραβολὴ τοῦ τελώνου καὶ τοῦ φαρισαίου. Ὁ Κύριος μᾶς μεταφέρει στὸ ναὸ τοῦ Σολομῶντος ἐν ὥρᾳ προσευχῆς τῶν Ἰουδαίων .Ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖ ἔνιωθε τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ, ὅτι ὁ Θεὸς κατεβαίνει σ᾿ αὐτὸν καὶ αὐτὸς ἀνυψώνεται στὸ Θεό. Πλήθη, λοιπόν, μπαίνουν στὸ ναὸ μὲ εὐλάβεια, γιὰ νὰ προσευχηθοῦν. Οἱ κινήσεις καὶ ἡ στάσι τους εἶνε ἀθόρυβες. Τὴν ἱερότητα ὅμως αὐτὴ διαταράσσει κάποιος. Εἶνε ὁ φαρισαῖος . Τί κάνει αὐτός; Ἀποφεύγει τοὺς ἄλλους, βαδίζει μόνος. Τὸ βάδισμά του ὑπερήφανο, τὸ παράστημά του ἀγέρωχο. Θεωρεῖ, ὅτι αὐτός εἶνε ἅγιος, δίκαιος, καθαρός· δὲν συμφύρεται μὲ ἄλλους, μὴ τυχὸν τὸν μολύνουν. Ἐπὶ τέλους εἰσέρχεται μὲ θόρυβο. Πρέπει οἱ ἄλλοι νὰ σταματήσουν καὶ νὰ στρέψουν τὸ βλέμμα σ᾿ αὐτόν. Μία προσευχὴ πρέπει ν᾿ ἀκουσθῇ, ἡ δική του. Κατευθύνεται λοιπὸν στὸ μέσον τοῦ ναοῦ καὶ σηκώνει τὰ χέρια γιὰ ν᾿ ἀρχίσῃ νὰ προσεύχεται σὲ τόνο ὑψηλό. Ἀλλ᾿ αὐτὸ δὲν εἶνε προσευχή. Ἡ προσευχὴ τοῦ φαρισαίου εἶνε ἐμπαιγμὸς τοῦ Θεοῦ. Δὲν σκέφθηκε, ὅτι ἀπέναντί του δὲν ἔχει κάποιον ἁπλοϊκὸ Ἰουδαῖο ἀλλ᾿ ἐκεῖνον ποὺ τρέμουν τὰ σύμπαντα. Φουσκωμένος ἀπὸ ἐγωισμό, δὲν ἐννοεῖ νὰ σκύψῃ τὸ κεφάλι, νὰ γονατίσῃ καὶ νὰ ζητήσῃ ἔλεος. Καὶ ἀρχίζει λοιπόν. Ἀρχίζει μὲ τὸ «εὐχαριστῶ» (Λουκ. 18,11) . Γιὰ ποιό πρᾶγμα ἆραγε εὐχαριστεῖ τὸ Θεό; Γιὰ τὴν ὑγεία, γιὰ τὰ πλούσια ἀγαθὰ ποὺ σκόρπισε στὸ σπίτι του, γιατὶ τὸν φύλαξε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία; γιὰ ποιο εὐχαριστεῖ; Ἀκοῦστε τον· «Εὐχαριστῶ σοι ὅτι οὐκ εἰμὶ ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων, ἅρπαγες, ἄδικοι, μοιχοί, ἢ καὶ ὡς οὗτος ὁ τελώνης· νηστεύω δὶς τοῦ σαββάτου, ἀποδεκατῶ πάντα ὅσα κτῶμαι» (ἔ.ἀ. 18,11-12) . Σ᾿ εὐχαριστῶ, Θεέ μου, για- τὶ δὲν εἶμαι σὰν τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους· δὲνἁρπάζω τὰ ξένα πράγματα καὶ χρήματα, δὲν εἶμαι ἄδικος, δὲν εἶμαι μοιχός, δὲν εἶμαι σὰν κι αὐτὸ τὸν ἁμαρτωλὸ τελώνη· ἐπὶ πλέον νηστεύω δύο μέρες τὴ βδομάδα, κι ἀπὸ τὰ ἀγαθά μου δίνω τὸ ἕνα δέκατο… Τὴν προσευχὴ αὐτὴ τὴν ἔκανε στὸ Θεό; Τὴν ἔκανε γιὰ τοὺς ἀνθρώπους, ν᾿ ἀκούσουν τὶς ἀρετές του καὶ νὰ τὸν θαυμάσουν. Μετέτρεψε δηλαδὴ καὶ τὴ στάσι τῆς προσευχῆς σὲ βῆμα ἐπιδείξεως. Ποῦ ἡ συναίσθησι, ποῦ ἡ κατάνυξι, ποῦ ἡ ταπεινὴ στάσι, ποῦ ἡ συνείδησι τῆς ἁμαρτωλότητός του καὶ ἡ ἐκζήτησι τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ; Αὐτὸς περιστρέφεται στὸν ἑαυτό του. «Δὲν εἶμαι ἅρπαγας, δὲν εἶμαι ἄδικος, δὲν εἶμαι μοιχός…». Δὲν εἶσαι αὐτά, ἀλλ᾿ εἶσαι ἐγωιστὴς καὶ ὑπερήφανος . Καὶ στὸ Θεὸ περισσότερο μισητὴ ἀπὸ κάθε ἄλλο πάθος καὶ κακία εἶνε ἡ ὑπερηφάνεια. Μακάρι νὰ ἤσουν ἅρπαγας ἄδικος μοιχός, καὶ νὰ μὴν ἤσουν ὑπερήφανος. Διότι τότε ἡ ταπείνωσι θὰ σὲ ὡδηγοῦσε σὲ μετάνοια καὶ ἔτσι θὰ εἵλκυες τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ὦ φαρισαῖε· ἔφυγες φουσκωμένος ἀπὸ τὸ ναό, γιατὶ κατώρθωσες ν᾿ ἀποσπάσῃς τὸ θαυμασμὸ τῶν ἀνθρώπων· σὲ μακάρισαν καὶ σὲ ἔκριναν ὡς καλόν. Συμφώνησε ὅμως μὲ τὴν κρίσι αὐτὴ καὶ ὁ Θεός; σοῦ εἶπε μπράβο ὁ Θεός; δέχτηκε τὴν προσευχή σου; Τέτοια προσευχὴ δὲν φτάνει στ᾿ αὐτιὰ τοῦ Θεοῦ. Γι᾿ αὐτὸ ὁ Χριστός, ἔχοντας ὑπ᾿ ὄψιν του αὐτὲς τὶς καταστάσεις, εἶπε πῶς πρέπει νὰ προσευχώμα-στε· Θέλεις, ἄνθρωπε, νὰ ἐπικοινωνήσῃς μὲ τὸν οὐρανό; Κλείσου στὸ «ταμιεῖόν σου» , στὴν κάμαρά σου, κ᾿ ἐκεῖ ἐνώπιος ἐνωπίῳ πὲς στὸ Θεὸ τὰ αἰτήματά σου (βλ. Ματθ. 6,6) . Προσευχὲς φαρισαϊκὲς πηγαίνουν χαμένες .Νά λοιπὸν πῶς, μὲ τὴν ὑπερηφάνεια, εἶνε δυνατὸν ἀκόμα καὶ κατὰ τὴν ὥρα τῆς προσευχῆς ὁ ἄνθρωπος νὰ ἁμαρτήσῃ φοβερά. Μὰ γιατί νὰ μείνουμε μὲ τὴν θλιβερὴ εἰκόνα τοῦ φαρισαίου; Ὁ Κύριος στὴν παραβολὴ μᾶς παρουσιάζει, στὸν ἴδιο ναό, καὶ τὴν ἰδανικὴ εἰκόνα προσευχομένου ἀνθρώπου. Ἐκεῖ εἴχαμε ἕναν ἐγωιστὴ καὶ ὑπερήφανο, ἐδῶ ἔχουμε ἕνα ταπεινὸ καὶ συνετὸ ἄνθρωπο. Ποιός εἶν᾽ αὐτός; Ὁ τελώνης . Ἐξετάζει κι αὐτὸς τὸν ἑαυτό του. Ὁ φαρισαῖος ἔβλεπε ὅλο ἀρετές· ὁ τελώνης βλέπει ὅλο ἁμαρτίες. Ἀπὸ τὰ χείλη τοῦ φαρισαίου ἔβγαινε ἕνα εὐχαριστῶ γεμᾶτο αὐταρέσκεια· ἀπὸ τὰ χείλη τοῦ τελώνη βγαίνει ἕνα «Ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ» (ἔ.ἀ. 18,13) γεμᾶτο πόνο καρδιᾶς. Ἐκεῖνος ἐκόμπαζε, τοῦτος χτυπᾷ τὰ στήθη του. Ἐκεῖνος δὲν ἔνιωθε ποιόν ἔχει ἀπέναντί του, τοῦτος νιώθει ὅτι ἀπέναντί του εἶνε ὁ Θεός, ὁ μόνος ἅγιος καὶ τέλειος, ἐκεῖνος ποὺ ἡ ἀρετή του «ἐκάλυψεν οὐρανούς» (Ἀμβ. 3,3) . Νιώθει πὼς εἶνε ἕνας ἄθλιος καὶ ἐλεεινὸς ἁμαρτωλός. Οὔτε κἂν τὰ μάτια του σηκώνει. Πῶς τὰ βλαμμένα μάτια ν᾿ ἀντικρύσουν τὸν ἥλιο; καὶ πῶς ὁ ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος ν᾿ ἀντικρύσῃ τὸν ἅγιο Θεό; Πονεῖ, κλαίει, ὀδύρεται, χτυπᾷ τὰ στήθη του καὶ φωνάζει· «Ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ» . Ὦ καρδιὰ ταπεινή , ποὺ κατάλαβες τὰ ὕψη τοῦ Θεοῦ, καὶ τὴ δική σου ἀθλιότητα! ποὺ δὲν ἦρθες γιὰ ἐπίδειξι, οὔτε γιὰ ν᾿ ἀποσπάσῃς τὸ θαυμασμὸ ἀνθρώπων, ἀλλὰ ἦρθες νὰ πῇς τὸν πόνο σου, νὰ ἐξομολογηθῇς τὴν κατάστασί σου, νὰ ζητήσῃς τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἀγάπη του! Γι᾿ αὐτὸ ἡ προσευχὴ τοῦ τελώνη δὲν πῆγε χαμένη. Θὰ νόμιζε κανείς, ὅτι ὁ ἄνθρωπος αὐτός, σὰν ἁμαρτωλός, δὲν θὰ εἰσακουόταν ἀπὸ τὸ Θεό, ἀφοῦ ὅλοι τὸν περιφρόνησαν καὶ περισσότερο ὁ φαρισαῖος. Ὤ, ἡ κρίσι τῶν ἀνθρώπων τὶς περισσότερες φορὲς εἶνε λανθασμένη. Δὲν ξέρουμε τί γίνεται στὸ ἐσωτερικὸτῆς καρδιᾶς τοῦ καθενός. Ἡ κρίσι τῶν ἀνθρώπων ἦταν καταδίκη τοῦ τελώνη, ἡ κρίσι ὅμως τοῦ Θεοῦ δικαίωσις. Οἱ ἄνθρωποι τὸν περιφρόνησαν, μὰ ὁ Θεὸς δέχθηκε τὴν προσευχή του . Ἡ ταπείνωσι τοῦ τελώνη εἵλκυσε τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Καὶ σήμερα , ἀγαπητοί μου, ὑπάρχουν φαρισαῖοι καὶ τελῶνες . Καὶ σήμερα ἄνθρωποι ἔρχονται στὴν ἐκκλησία νὰ προσευχηθοῦν. Πόσοι, ὅπως ὁ φαρισαῖος, δὲν ἔρχονται μὲ ὕφος ὑπερήφανο, μὲ παράστημα ἀγέρωχο! Πόσοι καὶ πόσες δὲν κάνουν μεγάλους σταυροὺς γιὰ νὰ ἐπιδειχθοῦν. Πόσες δὲν ἔρχονται ὄχι γιὰ νὰ προσευχηθοῦν, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἐπιδείξουν τὸ φόρεμα, τὸ ἐπανωφόρι, τὰ βραχιόλια τους, μὲ σκοπὸ ν᾿ ἀποσπάσουν τὸ θαυμασμό, νὰ γίνουν θέμα συζητήσεως! Πόσοι δὲν λένε «Σ᾿ εὐχαριστοῦμε, Θεέ, γιατὶ εἴμαστε καλύτεροι ἀπ᾿ τοὺς ἄλλους»! Πόσοι δὲν λένε, ὅτι Ἐγὼ εἶμαι καλὸς χριστιανός! Ἀλλ᾿ ὑπάρχουν πάντοτε καὶ οἱ τελῶνες. Ἐκείνη ἡ γερόντισσα, ποὺ κάθεται στὴ γωνιὰ τῆς ἐκκλησίας καὶ μὲ συντετριμμένη καρδιὰ λέει, Παναγία μου σῶσε με, στὸν τελώνη μοιάζει. Ὤ ἅγιες ψυχές!…Ἀπευθύνομαι στοὺς φαρισαίους. Φαρισαῖοι τῆς ἐποχῆς μας , μὴν ἐπαναπαύεσθε στὸ τί λένε οἱ ἄνθρωποι γιὰ σᾶς. Ἐξετάστε τὸν ἑαυτό σας, μήπως ὁ ὄφις τῆς ὑπερηφανείας σᾶς δάγκασε καὶ νοσεῖτε. Ἐξετάστε νὰ δῆτε ἂν ὁ Θεὸς εἶνε μαζί σας. Καὶ ἂν ὄχι, κλάψτε, πενθῆστε καὶ πῆτε κ᾿ ἐσεῖς «Ἱλάσθητι ἡμῖν τοῖς ἁμαρτωλοῖς», γιὰ νὰ δικαιωθῆτε. Διότι οὐδείς ἀναμάρτητος. Σὲ ὅσο ὕψος ἀρετῆς κι ἂν φθάσετε, σὲ κάτι θὰ ὑστερῆτε. Γι᾿ αὐτὸ ταπεινωθῆτε ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ σᾶς ὑψώσῃ (βλ. Ἰακ. 4,10. Α΄ Πέτρ. 5,6) .Διότι ὁ Θεὸς «ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δὲ δίδωσι χάριν» (Παροιμ. 3,34. Ἰακ. 4,6. Α΄ Πέτρ. 5,5). Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε σὲ ἱ. ναὸ πιθανὸν τῶν Ἀθηνῶν τὴν 2-2-1958.

Nëse të dashurit e mi hedhim një sy në natyrë, do të shikojmë diçka të mrekullueshme, që të gjitha krijesat luten, secila më mënyrën e saj. Deti falenderon Zotin me zhurmën e dallgëve të tij, përroi me gurgullimën e tij, pemët me zhurmën e fletëve të tyre, zogjtë me melodinë e tyre, yjet me dritën e tyre që dridhet.. Keni parë ndonjë pulë kur pi ujë? Në çdo gllënqkë ngre kokën lartë sikur të thotë “O Zoti im, të falenderoj”.   Nga kjo ftesë e shenjtë do të mund të mungonte njeriu? Dhe njeriu lutet. Që në fëmijrinë tonë mamaja e mirë na mësoi që të kryqosim duart para ikonës së Tërëshenjtës dhe të pëshpëritim një lutje të thjeshtë drejtuar Atit qiellor- çaste të paharrueshme. Më vonë mësuam pranë fëmijëve të tjerë që të themi në kishë “Ati ynë” dhe “Besoren” bashkë me gjithë anëtarët e Kishës dhe t’i lutemi Zotit tonë.   Shprehja më fisnike e zemrës njerëzore është koha e lutjes. Krijimi komunikon me Krijuesin e tij. Është çasti kur njeriu ndjen nevojën që ta falenderojë për të gjtha të mirat, por dhe çasti kur i mbushur me hidhërim dhe duke mos pasur shpresë për ndihmë, kërkon strehën në fuqinë e tij të pashtershme  dhe kërkon mbrojtje dhe ndihmë. Por, vëllezërit e mi, çfarë shikoj dhe çfarë dëgjoj? Njeriu dhe gjatë këtij momenti përdhos çastin e lutjes dhe mëkaton. Por si? Përgjigjen na i jep vetë Krishti me shëmbëlltyrën e tagrambledhësit dhe fariseut.   Zoti na transferon në tempullin e Solomonit në çastin e lutjes së judenjëve. Njeriu atje ndjente prezencën e Zotit, që Zoti zbret tek ai dhe ai ngrihet tek Zoti. Shumë njerëz, pra hyjnë në tempull me besim dhe respekt, që të luten. Lëvizjet dhe pozicioni i tyre janë të kujdesshme dhe pa zhurmë. Këtë shenjtëri e dikush e trondit.   Është fariseu. Çfarë bën ai? Iu shmanget të tjerëve ecën i vetëm. Ecja e tij krenare, paraqitja e tij e arrogante. Mendon se ai është shenjtor, i drejtë, i pastër, nuk kontakton me të tjerët se mos infektohet. Si përfundim hyn me zhurmë. Duhet të tjerët të ndalojnë dhe të kthejnë shikimin tek ai. Një lutje duhet të dëgjohet, e tija. Drejtohet në mes të tempullit, ngre duart lart dhe fillon që të lutet me zë të lartë.   Por ajo që thotë nuk është lutje. Lutja e fariseut është vënie në lojë e Zotit. Nuk mendoi që përballë tij nuk ka një Jude të thjeshtë por atë që para Atij dridhet universi. I fryrë nga egoizmi, nuk ka ndërmend të ulë kokën, të gjunjëzohet, të kërkojë mëshirë. Dhe fillon. Fillon me fjalën “faleminderit”. Për çfarë vallë e falenderon Zotin? Për shëndetin, për të mirat materiale të shumta që shpërdoroi në shtëpinë e tij, për mbrojtjen nga mëkati? Për çfarë e falenderon? Dëgjoheni: “O Perëndi, të falënderoj, se nuk jam si njerëzit e tjerë, grabitqarë, të padrejtë, kurorëshkelës, ose edhe si ky tagrambledhës. Agjëroj dy herë në javë, jap të dhjetën nga gjithë ç’kam.’’ Këtë lutje bëri para Zotit? E bëri para njerëzve, që të dëgjonin virtytet e tij dhe që ta admironin. E ktheu pra dhe pozicionin e lutjes në një katedër vetëreklamimi. Ku shkoi vetëndjeshmëria, ku shkoi përulësia, pozicioni i përulur, ku shkoi ndjenja e ndërgjegjësimit të mëkatësisë së tij dhe kërkesa për mëshirën e Zotiti? Ai vërtitet rreth vetes. “Nuk jam rrëmbyes, nuk jam i padrejtë, nuk jam kurvar...”. Nuk je këto që thua por je egoist dhe krenar. Pasioni  më i papëlqyer për Zotin nga çdo pasion dhe ligësi tjetër është krenaria. Më mirë të ishe rrëmbyes, i padrejt;, kurvar, dhe të mos ishe krenar. Pasi përulësia do të çonte drejt pendimit dhe kështu do të tërhiqte mëshirën e Zotit. O farise, ike i fryrë nga Kisha pasi ja dole mbanë që të tërheqësh admirmin e njerëzve, të cilët të lavdëruan dhe të gjykuan si të drejtë. Po vallë ra dakort me këtë gjykim dhe Zoti? Të tha të lumtë Zoti? Pranoi lutjen tënde?  Lutje e tillë nuk mbërrin në veshët e Zotit. Për këtë arsye Krishti duke pasur parasysh këto situata na tregoi se si të lutemi. Do ti njeri që të komunikosh me qiellin? Mbylle në “arkën tënde”, në dhomën tënde, dhe atje ballë për ballë, thoi Zotit kërkesat e tua. (shiko Mattheun 6,6). Lutjet farisaike shkojnë të humbura. Ja pra si, me krenarinë njeriu mund të mëkatojë në mënyrë të tmerrshme dhe gjatë lutjes. Po përse vallë të mbetemi me imazhin e mjerë të fariseut. Zoti në shëmbëlltyrë na paraqet në të njejtin tempull, dhe imazhin ideal të njeriut në lutje. Atje kishim një egoist dhe krenar, këtu kemi një njeri të përulur dhe të mençur. Por cili është ai? Tagrambledhësi. Analizon dhe ai veten e tij. Fariseu shikonte virtytet, tagrambledhësi shikon vetëm mëkate. Nga buzët e fariseut dilte një falenderim, plot vetëkënaqësi, nga buzët e tagrambledhësit del një “O Perëndi, mëshiromë mua mëkatarin.”    plot me dhimbje në zemër. Ai mburrej, ky godet gjoksin e tij. Ai nuk ndjente se kë kishte përpara, ky e ndjen që para tij ndodhet Zoti, i vetmi i shenjtë dhe i përsosur, virtyti i të cilit “mbuloi qiejtë” (Amb 3,3). Ndjen që është një i mëkatar i mjerë dhe i gjorë. As sytë nuk ngre lart. Si sytë e prishur të kqyrin djellin? Dhe si njeriu mëkatar, të kqyrë Zotin e shenjtë? Ndjen dhimbje, qan, tërbohet, godet gjoksin e tij dhe thërret, “O Perëndi mëshiromë mua mëkatarin”. O zemër e përulur, që kuptove lartësitë e Zotit dhe mjerimin tënd! Që nuk erdhe për t’u dukur, as që të marrësh admirimin njerëzor, por erdhe që të thuash dhimbjen tënde, të rrëfesh gjendien tënde, të kërkosh mëshirën e Zotit dhe dashurinë e tij! Për këtë arsye lutja e tagrambledhësit nuk shkoi humbur. Do të mendonte dikush se ky njeri si mëkatar, nuk do t’i dëgjohej lutja nga Zoti, pasi të gjithë e përbuznin dhe më tepër nga të gjithë e përbuzte fariseu. Oh gjykimi i njerëzve në shumicën e herëve është i gabuar. Nuk e dimë se çfarë bëhet në brendësi të zemrës të secilit. Gjykimi i njerëzve ishte ndëshkim i tagrambledhësit, por gjykimi i Zotit është drejtësi. Njerëzit e përbuznin, por Zoti pranoi lutjen e tij. Përulësia e tagrambledhësit tërhoqi dashurinë e Zotit. Dhe sot, të dashurit e mi, ka farisenj dhe tagrambledhës. Dhe sot njerëzit hyjnë në kishë që të luten. Por sa, si fariseu, nuk hyjnë me krenari dhe qëndrim shtatlartë! Sa dhe sa herë nuk bëjnë kryqe të mëdha që të duken. Sa hyjnë, jo që të luten por që të tregojnë fustanet, veshjen e sipërme, byrzylykët e tyre me qëllim që të përfitojnë admirim, të bëhen temë e bisedave! Sa nuk thonë “ Të falenderojmë o Zot pasi jemi më të mirë nga të tjerët”!. Sa nuk thonë, se Unë jam i krishter i mirë! Por gjithmonë ekzistojnë dhe tagrambledhësit. Ajo e moshuara, që qëndron në qoshe të kishës dhe me zemër të dërmuar thotë, e Tërëshenjtë më shpëto, i ngjet Tagrambledhësit. Oh shpirtra të shenjtë...! Iu drejtohem farisenjëve.   Farisenj të kohës sonë, mos u prehni në ato sa thonë njerëzit për ju. Analizoni veten tuaj, mos ndoshta gjarpri i krenarisë ju kafshoi dhe jeni të sëmurë. Analizoni dhe shikoni nëse Zoti është me ju.. Dhe në nës jo, qani, vajtoni dhe thoni dhe ju “Mëshirona ne mëkatarëve” që të drejtësoheni. Pasi askush nuk është i pamëkatshëm. Në çfarë do lartësie virtyti që të arrini  në diçka do të jeni mangut. Për këtë arsye përuluni para Zotit, që t’iu lartësojë. (shiko Jakovin. 4, 10. 1 Petros 5, 6). Pasi Zoti  “Perëndia u rri kundër kryelartëve, po të përulurve u jep hir”.   †Avgustin Kantioti Predikim i regjistruar i cili u mbajt në një prej kishave të Athinës më 2 2 1958.  Përkthimi B T