«Τῇ ἐλπίδι χαίροντες» ἀναβοῶμεν
Χριστός Ἀνέστη!
Απροσμέτρητη ελπίδα, αδελφοί μου, προσφέρει η Ανάσταση. Ελπίδα βασισμένη στη χαρμόσυνη είδηση ότι νικήθηκε ο αδυσώπητος εχθρός του ανθρώπου, ο θάνατος.
Τον καταπάτησε ο Χριστός: «Ποῦ σου, θάνατε, τό κέντρον; Ποῦ σου, ἅδη, τό νῖκος; Ἀνέστη Χριστός, καὶ σὺ καταβέβλησαι·» αναφωνεί, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος και μαζί του όλη η Ορθόδοξη Εκκλησία «…Ἀνέστη Χριστός, καί ζωή πολιτεύεται….
Χριστὸς γὰρ ἐγερθεὶς ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχὴ τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο· αὐτῷ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν».
Το γεγονός της Αναστάσεως του Χριστού καταυγάζει όλη την ανθρώπινη ζωή με ζωογόνο φως. Ακόμη και στις πιο δύσκολες συνθήκες μάς στηρίζει η αναστάσιμη εμπειρία: «ἵνα μὴ πεποιθότες ὦμεν ἐφ᾽ ἑαυτοῖς, ἀλλ᾽ ἐπὶ τῷ Θεῷ τῷ ἐγείροντι τοὺς νεκρούς·» (B΄ Κορ. 1:9).
Ο ανθρώπινος νους δεν χωράει το θαύμα. Η καρδιά, όμως, διαισθάνεται την αλήθεια αυτή και σκιρτά ψάλλοντας το Χριστός Ανέστη.
Συγχρόνως η Ανάσταση δυναμώνει την ελπίδα ότι θα εξουδετερωθεί κάθε ενέργεια θανατηφόρα που συνθλίβει τη ζωή μας.
Ενισχύει την ελπίδα ότι τελικά θα νικηθούν η αδικία, ο φθόνος, η διαφθορά, τα σκοτεινά συμφέροντα που συμβαδίζουν συνήθως με το δόλιο ψέμα και την αδίστακτη αλαζονεία και θανατώνουν την ειρήνη οδηγώντας την κοινωνία στην εξαθλίωση και στην παρακμή.
Ως λυτρωτική φωτοχυσία η ελπίδα διαχέεται ιδιαίτερα κατά την υπέρλαμπρη εορτή του Πάσχα προς όλες τις κατευθύνσεις. Καταυγάζει την ύπαρξη των πιστών, αγγίζει μυστικά και τις καλοπροαίρετες ψυχές που κινούνται στις παρυφές της πίστεως.
Η χριστιανική ελπίδα δεν προέρχεται από ακαθόριστη αισιοδοξία, δεν σχετίζεται με ψευδαίσθηση ουτοπιστική. Στηρίζεται στη βεβαιότητα ότι υπάρχει Θεός Παντοδύναμος, Δημιουργός του παντός και Προνοητής.
Προσωπικός Θεός αγάπης, ο οποίος οὕτως ἠγάπησεν τὸν «κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ᾽ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον» (Ἰω. 3:16).
Η αναστάσιμη ελπίδα δεν αναφέρεται σε κάποια αόριστη ιδέα, αλλά είναι συνδεδεμένη με ένα Πρόσωπο, τον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό, ο οποίος εκουσίως υπέστη φρικτά βασανιστήρια, σταυρώθηκε νικώντας τον θάνατο.
Η αναφώνηση Χριστός Ανέστη δεν δηλώνει ότι ανέστη ο Θεός --η θεότητα δεν πεθαίνει-- αλλά ανέστη ο Θεάνθρωπος Χριστός και συνανέστησε την ανθρώπινη φύση, την οποία προσέλαβε «εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου».
Ο Απόστολος Παύλος επεξηγεί: «η αλήθεια είναι πως ο Χριστός έχει αναστηθεί, κάνοντας την αρχή για την ανάσταση όλων των νεκρών.
Γιατί όπως ο θάνατος ήρθε στον κόσμο από έναν άνθρωπο έτσι από έναν άνθρωπο ήρθε και η ανάσταση των νεκρών.
Όπως πεθαίνουν όλοι εξαιτίας της συγγενείας με τον Αδάμ, έτσι, χάρις στη συγγένεια με τον Χριστό όλοι θα ξαναπάρουν ζωή». («Νυνὶ δὲ χριστὸς ἐγήγερται ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχὴ τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο. ἐπειδὴ γὰρ δι᾽ ἀνθρώπου θάνατος, καὶ δι᾽ ἀνθρώπου ἀνάστασις νεκρῶν. ὥσπερ γὰρ ἐν τῷ Ἀδὰμ πάντες ἀποθνῄσκουσιν, οὕτως καὶ ἐν τῷ Χριστῷ πάντες ζῳοποιηθήσονται») (Α΄ Κορ. 15: 20-22).
Με αυτή την χωρίς όρια ελπίδα προχωρεί η Εκκλησία ψάλλοντας τον αναστάσιμο παιάνα: «Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωὴν χαρισάμενος».
Με δοξαστική αγαλλίαση επαναλαμβάνει: «Εὐλογητὸς ὁ θεὸς καὶ πατὴρ τοῦ κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ κατὰ τὸ πολὺ αὐτοῦ ἔλεος ἀναγεννήσας ἡμᾶς εἰς ἐλπίδα ζῶσαν δι᾽ ἀναστάσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐκ νεκρῶν» (Α΄ Πετρ. 1:3).
Αυτή η ελπίδα ενισχύει τα μέλη της -όλους εμάς- στον καθημερινό μας αγώνα, για να αντέχουμε στις πολύμορφες θλίψεις, τις συκοφαντίες, τις αρρώστιες, τις αποτυχίες, την ανέχεια, τον βαθύ πόνο που προκαλεί η εκδημία των αγαπημένων μας προσώπων.
Μάς στηρίζει επίσης και μας παρηγορεί η πασχαλινή ελπίδα ότι με τον φωτισμό του σταυρωθέντος και αναστάντος Χριστού θα ευρεθούν λυτρωτικές διαβάσεις στα ποικίλα πολιτικά, εκκλησιαστικά, προσωπικά και κοινωνικά αδιέξοδα, που μάς ταλαιπωρούν. Προχωρούμε λοιπόν «τῇ ἐλπίδι χαίροντες· τῇ θλίψει ὑπομένοντες· τῇ προσευχῇ προσκαρτεροῦντες· (Ρωμ. 12:12)».
Υπάρχουν, βεβαίως, συγκεκριμένες προϋποθέσεις για την ενεργοποίηση αυτής της ελπίδας. Πρώτη είναι η εμπιστοσύνη σε όσα έχει αποκαλύψει ο Χριστός, σε όσα σταθερά ευαγγελίζεται η Εκκλησία, τα οποία έχουν αιώνιο και οικουμενικό κύρος.
Η πεποίθηση ότι στον αναστάντα Χριστό εδόθη «πάσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καί ἐπί γῆς»˙ και ότι συνεπώς η ιστορία δεν διαμορφώνεται με τους σχεδιασμούς και τις ενέργειες των κατά καιρούς ισχυρών, αλλά τον τελευταίο λόγο τον έχει ο αιώνιος Θεός της δικαιοσύνης και της αγάπης.
Ο Αναστάς Χριστός υποσχέθηκε τη συνεχή παρουσία Του στη ζωή μας: «ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾽ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. 28:20).
Με την αναστάσιμη ελπίδα συμπορεύονται η ειρήνη και η χαρά.
«Ἡ εἰρήνη τοῦ θεοῦ ἡ ὑπερέχουσα πάντα νοῦν» (Φιλιπ. 4:7), όπως την καθόρισε ο Χριστός προ του πάθους Του («εἰρήνην τὴν ἐμὴν δίδωμι ὑμῖν· οὐ καθὼς ὁ κόσμος δίδωσιν ἐγὼ δίδωμι ὑμῖν» (Ιω. 14:27)).
Όπως την προσέφερε μετά την Ανάστασή Του ως μόνιμο χαρακτηριστικό των μαθητών και αποστόλων Του: «εἰρήνη ὑμῖν· καθὼς ἀπέσταλκέν με ὁ πατήρ, κἀγὼ πέμπω ὑμᾶς» (Ιω. 20:21).
Χριστός Ανέστη, αδελφοί μου!
Ας συνοψίσουμε τον αναστάσιμο αυτό χαιρετισμό με τα λόγια του Αποστόλου των εθνών: «Ὁ δὲ Θεὸς τῆς ἐλπίδος πληρώσαι ὑμᾶς πάσης χαρᾶς καὶ εἰρήνης ἐν τῷ πιστεύειν, εἰς τὸ περισσεύειν ὑμᾶς ἐν τῇ ἐλπίδι ἐν δυνάμει πνεύματος ἁγίου» (Ρωμ. 15:13).
Σε ελεύθερη απόδοση: Είθε ο Θεός της ελπίδας να γεμίζει τις ψυχές όλων μας με απέραντη χαρά και ειρήνη, που προέρχονται από την πίστη.
Ώστε να έχουμε άφθονη την ελπίδα με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος.
Όχι απλώς λίγη ελπίδα, αλλά ελπίδα που να ξεχειλίζει και να περισσεύει, ώστε να μπορούμε να την προσφέρουμε και στους άλλους. Και όλα αυτά θα συντελούνται όχι με τις δικές μας ικανότητες, αλλά με την παρουσία και τη χάρη του Αγίου Πνεύματος.
Αυτή την απέραντη πασχαλινή ελπίδα ας ευχηθούμε εις εαυτούς και αλλήλους να μας χαρίσει ο Σταυρωθείς και Αναστάς Κύριος, η Κεφαλή της Εκκλησίας μας. Χριστός Ανέστη!
+ Αναστάσιος
Αρχιεπίσκοπος Tιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας
....................................
KISHA ORTHODHOKSE AUTOQEFALE E SHQIPËRISË
PASHKË 2019
+ Anastasi
Kryepiskop i Tiranës,Durrësit dhe i Gjithë Shqipërisë
Shpresë pa kufi
Klerit dhe popullit shpresëtar Orthodhoks,
Bij të shtrenjtë më Zotin,
“Duke u gëzuar në shpresë”, le të thërresim:
Krishti u Ngjall!
Ngjallja, vëllezërit e mi, na ofron shpresë të pamasë. Kjo shpresë buron nga lajmi i gëzuar se u mund vdekja, armiku i paepur i njeriut. E mundi Krishti. “Ku është gjembi yt, o vdekje? Ku është fitorja jote, o hadh? U ngjall Krishti dhe ti u munde”, thërret shën Joan Gojarti dhe, bashkë me të, e gjithë Kisha Orthodhokse: “…U ngjall Krishti dhe jeta qytetërohet… Sepse Krishti, duke u ngjallur së vdekurish, u bë kulloshtra e të fjeturve. E Atij është lavdia dhe fuqia në jetë të jetëve. Amin”.
Ngjarja e Ngjalljes së Krishtit ndriçon me dritë jetëprurëse tërë jetën njerëzore. Madje, edhe në kushtet më të vështira, përvoja paskale na jep forcë “që të mos kemi shpresë në veten tonë, po në Perëndinë që ngjall të vdekurit” (2Kor. 1:9). Mendja njerëzore nuk e percepton dot mrekullinë. Por zemra e kupton këtë të vërtetë dhe gufon duke psalur “Krishti u Ngjall!”. Në të njëjtën kohë, Ngjallja na forcon shpresën për të përballuar si fitimtarë çdo energji vdekjeprurëse që hidhëron jetën tonë. Ajo fuqizon shpresën se do të mposhten përfundimisht padrejtësia, smira, korrupsioni, interesat e errëta që zakonisht ecin së bashku me gënjeshtrën tinëzare dhe arrogancën e egër dhe e vrasin paqen, duke e çuar shoqërinë njerëzore në mjerim dhe dekadencë. Veçanërisht, gjatë së Kremtes së tërëndritshme të Pashkës, shpresa përhapet si rreze drite shpëtimtare në të gjitha drejtimet. Ajo ndriçon qenien e besimtarëve, prek në mënyrë mistike edhe ata shpirtra vullnetmirë që ndodhen në dyert e besimit.
Shpresa e krishterë nuk buron nga një optimizëm abstrakt, nuk ka lidhje me ndonjë iluzion utopist. Ajo mbështetet në sigurinë se ekziston Perëndia i Gjithëpushtetshëm, Krijuesi dhe Përkujdesësi i gjithçkaje, Perëndia personal i dashurisë, i Cili kaq shumë e deshi botën, “sa dha Birin e tij, të vetëmlindurin, që të mos humbasë kushdo që t’i besojë, por të ketë jetë të përjetshme” (Jn. 3:16). Shpresa e Ngjalljes nuk i referohet ndonjë ideje abstrakte, por është e lidhur ngushtë me një Person, Perëndinjeriun Jisu Krisht, i Cili pësoi me dëshirën e Tij tortura të tmerrshme, u kryqëzua dhe e mposhti vdekjen. Përshëndetja “Krishti u Ngjall”, nuk tregon që u ngjall Perëndia- Hyjnia nuk vdes- por që u ngjall Perëndinjeriu Jisu Krisht dhe, së bashku me veten e Tij, ngjalli natyrën njerëzore, të cilën e mori prej “Shpirtit të Shenjtë dhe Virgjëreshës Mari”.
Apostull Pavli na shpjegon: “Tani Krishti u ngjall prej së vdekurish; u bë pema e parë e atyre që kanë fjetur. Sepse, sikurse vdekja erdhi me anë njeriu, kështu edhe ngjallja e të vdekurve është me anë njeriu. Sepse, sikurse të gjithë vdesin në Adamin, kështu edhe të gjithë do të marrin jetë në Krishtin” (1Kor. 15:20-22).
Kisha ecën përpara me këtë shpresë pa kufi duke psalur himnin triumfal të Ngjalljes: Krishti u ngjall së vdekurish, me vdekje vdekjen shkeli, edhe të varrosurve jetën u fali. Në mënyrë të vazhdueshme, ajo thotë me ngazëllim lavdërues: “Qoftë i bekuar Perëndia dhe Ati i Zotit tonë Jisu Krisht, i cili, sipas përdëllimit të tij të shumtë, na lindi përsëri në një shpresë të gjallë me anë të ngjalljes së Jisu Krishtit prej së vdekurish” (1 Petr. 1:3). Kjo shpresë u jep fuqi të gjitha gjymtyrëve të saj, ne të gjithëve, në përpjekjen tonë të përditshme për të duruar hidhërimet e shumëllojta, shpifjet, sëmundjet, dështimet, varfërinë, dhimbjen e thellë që shkakton largimi nga kjo jetë i njerëzve tanë të dashur. Gjithashtu, shpresa paskale na fal fuqi dhe na ngushëllon se me anë të ndriçimit të Krishtit të Kryqëzuar dhe të Ngjallur do të gjenden daljet shpëtimtare nga rrugët e shumëllojta pa krye: politike, kishtare, personale dhe sociale, që na mundojnë. Pra, ecim përpara “duke u gëzuar në shpresë, duke duruar në shtrëngim e duke qëndruar në lutje” (Rom. 12:12).
Sigurisht, ekzistojnë parakushte konkrete për aktivizimin e kësaj shprese. Së pari, është besimi tek ato që na ka zbuluar Krishti, tek ato që Kisha ungjillëzon në mënyrë të pandërprerë, të cilat kanë autoritet të përjetshëm dhe të përbotshëm. Dhe së dyti, bindja se Krishtit të Ngjallur iu dha “çdo pushtet në qiell dhe mbi dhé” dhe për pasojë, historia nuk formësohet nga planet dhe veprimet e të fuqishmëve të kohës, por se fjalën e fundit e ka Perëndia i përjetshëm i drejtësisë dhe i dashurisë. Krishti i Ngjallur premtoi praninë e Tij të përhershme në jetën tonë: “Edhe ja, unë jam bashkë me ju gjithë ditët deri në mbarim të jetës” (Matth. 28:20).
Paqja dhe gëzimi ecin bashkë me shpresën e Ngjalljes. “Paqja e Perëndisë që kapërcen çdo mendje” (Filip. 4:7), ashtu siç e përcaktoi Krishti para pësimit të Tij: “Paqen time po jua jap juve; jo siç e jep bota, jua jap juve” (Jn. 14:27). Ashtu siç na e ofroi Ai pas Ngjalljes së Tij, si karakteristikë të përhershme të nxënësve dhe të apostujve të Tij: “Paqe mbi ju. Siç më dërgoi Ati, edhe unë ju dërgoj ju” (Jn. 20:21).
Krishti u Ngjall, vëllezërit e mi! Le ta përmbledhim këtë përshëndetje ngjallësore me fjalët e apostullit të kombeve: “Edhe Perëndia i shpresës ju mbushtë me çdo lloj gëzimi dhe paqeje me anë të besimit, që të teproni në shpresë me anë të fuqisë së Shpirtit të Shenjtë” (Rom.16:13). Ose, duke e interpretuar lirisht me fjalët tona këtë varg: Perëndia i shpresës le të mbushë shpirtrat e të gjithëve me gëzim dhe paqe që burojnë nga besimi. Që, me fuqinë e Shpirtit të Shenjtë, të kemi shpresë të pashterur. Jo thjesht pak shpresë, por shpresë që të derdhet dhe të teprojë, që të mund t’ua ofrojmë edhe të tjerëve. Dhe të gjitha këto, do të kryhen jo me anë të aftësive tona, por me praninë dhe hirin e Shpirtit të Shenjtë.
Le të urojmë që, Zoti i Kryqëzuar dhe i Ngjallur, Kreu i Kishës sonë, të na dhurojë neve dhe të tjerëve këtë shpresë të pafund paskale.
Krishti u Ngjall!
Me dashuri të tërëshpirtshme në Krishtin Jisu, Shpëtimtarin tonë,
+ Anastasi
Kryepiskop i Tiranës, Durrësit dhe i Gjithë Shqipërisë
