Ο εθνικισμός, ως μανδύας των αδιέξοδων προβλημάτων της Αλβανίας

Πολλά είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η Αλβανία. Ανάμεσά τους η διαφθορά και το οργανωμένο έγκλημα. Δύο προβλήματα που αποτελούν  δύο  από τους κυριότερους όρους που πρέπει να πληροί η χώρα για την ενταξιακή της πορεία στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Δύο προβλήματα που είναι, όμως, πολύ δύσκολο να υλοποιηθούν, σ’ ένα διάστημα που σ’ αυτά είναι μπλεγμένοι Γραμματείς  και Φαρισαίοι: δικαιοσύνη, αστυνομία, πολιτικοί, κυβερνόντες.

Προσπαθούν να βρουν κάποια χαλάρωση και ιδίως  κάποια διέξοδο στο εσωτερικό της χώρας, γιατί όχι και στο εξωτερικό, με τον μανδύα του εθνικισμού. Όπως ο αλήστου μνήμης Ενβέρ, που την κάθε αποτυχία της πολιτικής του διακυβέρνησης και της ασφυκτικής δικτατορίας που είχε επιβάλλει, την κάλυπτε με τον εσωτερικό και εξωτερικό εχθρό που προσπαθούσαν να ιριδίσουν και να γκρεμίσουν την σοσιαλιστική δημοκρατία.

Κυβερνώντες, πρόεδροι κομμάτων, αντιπολίτευση,  μέχρι και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, προσπαθούν ν’ αποσπάσουν την προσοχή των απλών πολιτών από την άθλια κατάσταση της χώρας και τα πολλά προβλήματα που αντιμετωπίζει, με τον εθνικισμό.   Η προσοχή του κόσμου ν’ αποσπαστεί από το οργανωμένο έγκλημα, τη διαφθορά, τα ναρκωτικά, την ανεργία και τα τόσα άλλα προβλήματα, και να επικεντρωθεί στην υπογραφή της συμφωνίας των θαλάσσιων υδάτων, στην έναρξη των εργασιών για την εύρεση και εκταφή των Ελλήνων πεσόντων, στην κάθαρση των βιβλίων της Ιστορίας και Γεωγραφίας από τις εθνικιστικές εξάρσεις,  στην μη αναγνώριση και διαπραγμάτευση του τσάμικου προβλήματος…

Το παραλήρημα του εθνικισμού φέρνει ψήφους, κύρος, επευφημίες και ζητωκραυγές. Αυτά θέλουν κι αυτά επιδιώκουν οι πολιτικάντηδες. Κι αυτό  πράττουν.

Έδωσε την υπηκοότητα στον Αρχιεπίσκοπο  Αναστάσιο ο Αλβανός Πρόεδρος της Δημοκρατίας, τον επευφήμησε η Ελληνική Κυβέρνηση (λες και έκανε μεγάλο θαύμα), κατακρεουργήθηκε από τους εθνικιστές και τα όργανά τους. Έπρεπε να συμμαζεύσει  τις ψήφους για το δικό του κόμμα, να υψώσει και την υπόληψή του. Και το μέσο, για να ικανοποιήσει το ρεύμα των εθνικιστών, το βρήκε. Δεν επικυρώνει μια συμφωνία που ήρθε σαν αποτέλεσμα παραχωρήσεων από ελληνικής πλευράς. Χειροκροτήθηκε. Έφερε όμως πίσω την ίδια του τη χώρα.

Υπογράφοντας την συμφωνία για τα νεκροταφεία των Ελλήνων πεσόντων του ’40-41  και των σχολικών εγχειριδίων, ο Αλβανός Πρωθυπουργός, έπρεπε να «ξανακερδίσει» το χαμένο έδαφος. Κι αυτό με το εθνικιστικό παραλήρημα του ενιαίου πρόεδρου με το Κόσσοβο, που σημαίνει μια ενωμένη μεγάλη Αλβανία, πράγμα που έφερε την αντίδραση και της ίδιας της Ευρώπης.

Όλα τα αλβανικά μέσα ενημέρωσης, όλα τα τηλεοπτικά δίκτυα, ακόμα και τα καλλιτεχνικά σόου, θα επευφημήσουν  τις καλές δικές τους πράξεις και θα κατηγορήσουν, μέχρι να βλαστημήσουν τις ανορθόδοξες πράξεις των Ελλήνων. Χαρακτηρίζουν τους Τσάμηδες ως αδικημένους ήρωες που πρέπει να τους ανεγερθεί μνημείο  και ν’ αναγνωριστεί η «σφαγή» τους ως γενοκτονία, ενώ για τους Έλληνες φαντάρους, ως κατακτητές, να πάρουν τα οστά τους και να τα πηγαίνουν στους δικούς τους να τα ενταφιάσουν στην Ελλάδα.

Με έναν τέτοιο ακραίο εθνικισμό και μίσος κατά της γείτονας Ελλάδος, που πάντα έχει βοηθήσει και συμπαρασταθεί στη χώρα των αετών, δύσκολα να επικυρωθούν οι άνωθεν συμφωνίες και μόνον κακό θα φέρουν στη χώρα, τώρα που τείνετε χέρι βοήθειας για έναν νέο προσανατολισμό.

Μάλλον και το μήνυμα του Επιτετραμμένου της Ε. Ένωσης για την διεύρυνση κ. Junker, κατά την επίσκεψή του στα Τίρανα, ήταν σαφές: Βρείτε τα με την Ελλάδα.

(από συνεργάτη της ΣΦΕΒΑ στη Β. Ήπειρο)

Το νόμιμο είναι και ηθικό;- E ligjshmja a është dhe e moralshme?

Δημήτριος Γαρούφας
Δικηγόρος-πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης
Dhimitër Garufa-
 Avokat- ish president i Dhomës së Avokatisë së Thessalonikit

Ο Θουκυδίδης στην ιστορία του διασώζει τον επιτάφιο λόγο του Περικλέους που μεταξύ άλλων έλεγε (μετ. Ε.Βενιζέλου): "Εις τον δημόσιον μας βίον, απογεύγομεν την παρανομίαν, από ευλάβειαν προ πάντων προς τας επιταγάς των εκάστοτε αρχόντων και των νόμων, εκείνων ιδίως εξ΄αυτών, όσοι έχουν τεθεί είτε προς υπεράσπισιν των αδικουμένων, είτε μολονότι άγραφοι, φέρουν αναμφισβήτητο όνειδος εις τους παραβάτας των.." ...Αλλά και ο Τζών Κέννεντυ πριν εκλεγεί πρόεδρος των ΗΠΑ στο βιβλίο του "Σκιαγραφία των γενναίων" στο οποίο βιογραφεί 8 Αμερικανούς πολιτικούς, που είχαν το θάρρος να πάνε κόντρα στο κόμμα τους και την κοινή γνώμη υπηρετώντας το δημόσιο συμφέρον, έγραφε: "Στα ιδιωτικά επαγγέλματα το άτομο έχει το δικαίωμα να προωθεί τα ατομικά του συμφέροντα μέσα στο πλαίσιο του νόμου, για να φτάσει στην καθολική επιτυχία. Αλλά στο δημόσιο βίο απαιτούμε από το άτομο να θυσιάζει τα ατομικά του συμφέροντα για το γενικότερο καλό.." Τα γράφω αυτά με αφορμή την συζήτηση που γίνεται πάλι αυτές τις μέρες για το "νόμιμο" και το "ηθικό" μετά από την αποκάλυψη ότι εξωκοινοβουλευτικοί υπουργοί έπαιρναν επίδομα ενοικίου... Βλέπουμε ότι η διάκριση του νομίμου από το ηθικό γινόταν από την αρχαιότητα κι΄ότι διαχρονικά είναι καθιερωμένο ότι αυτός που θέλει να εκπροσωπεί τους πολίτες πέρα από τους νόμους που ισχύουν για όλους τους πολίτες αυτόν θα τον δεσμεύουν και κάποιοι άλλοι ηθικοί κανόνες... δηλαδή αυτό που κάνει πρέπει εκτός από νόμιμο να είναι και ηθικό... και τέλος οι εκπρόσωποί μας να θυμούνται τον Αριστοτέλη που έλεγε ότι "οι πολλοί των πολιτικών ουκ αληθώς τυγχάνουσι της προσηγορίας. Ου γάρ εισί πολιτικοί κατά την αλήθεια, ο μεν γάρ πολιτικός των καλών έστι πράξεων προαιρετικός αυτών χάριν, οι δε πολλοί χρημάτων και πλεονεξίας ένεκεν άπτονται του ζην ούτως" (Ηθικά Ευδήμεια,1216α,23-27). Δηλαδή κατά τον Αριστοτέλη οι περισσότεροι πολιτικοί κακώς ονομάζονται πολιτικοί γιατί ο πολιτικός είναι αυτός που επιλέγει να κάνει καλές πράξεις για τις ίδιες τις πράξεις ενώ οι πολλοί επιλέγουν αυτή την ενασχόληση από πλεονεξία για χρήματα... θυμίζοντάς μας από τα βάθη της ιστορίας ότι ευθύνη των πολιτικών είναι η εφαρμογή των αρχών... κι΄ότι ακόμα "και τοις νόμοις και τη άλλη οικονομία ούτω τετάχθαι ώστε μη είναι τας αρχάς κερδαίνειν.."(Πολ.1308b,32-34) Δηλαδή οι νόμοι και οι θεσμοί να είναι τέτοιοι που να μην επιτρέπουν τον πλουτισμό στους ασκούντες εξουσία... πηγή

Tukididi në historinë e shkruar nga ai, ka ruajtur një pjesë të fjalën e përmbivarrshme të Perikliut ku ndër të tjera thoshte: “Në jetën tonë publike, iu shmangëm jashtligjshmërisë, kryesisht për shkak  të respektit ndaj urdhëresave të udhëheqësve dhe të ligjeve, të atyre sidomos, që janë vendosur për mbrojtjen e të personave që kanë pësuar padrejtësi, që mgjth se janë të pashkruar, sjellin një ndëshkim në shkelësit e tyre...” Por dhe Xhon Kenedi para se të zgjidhej president i USA në librin e tij “Siluetë e trimave” në të cilën shkruan biografinë e tetë politikanëve amerikanë, që kishin kurajon të shkojnë kundër partisë së tyre dhe opinionit publik me qëllim t’i shërbenin interesit publik, shkruante: “Në profesionet private, personi ka të drejtë të promovojë interesat e tij personale brenda kontekstit ligjor, që të arrijë në suksesin e plotë. Por në jetën publike, kërkojmë nga personi që të sakrifikojë interesat e tij personale për të mirën e përgjithshme.....” I shkruaj këto duke marrë shkasë nga biseda zhvillohet këto ditë për “të ligjshmen” dhe të “moralshme” pas zbulimit që u bë në lidhje me ministra që nuk janë pjesë e parlamentit dhe përfitonin nga bonusi që parashikon ligji në lidhje me qiranë.... Shikojmë që dallimi i të ligjshme nga e moralshmja bëhej që nga lashtësi dhe diakronikisht është e caktuar që ai që do që të përfaqësojë qytetarët përtej ligjeve që janë në fuqi për të gjithë qytetarët atë e detyrojnë dhe disa ligje dhe rregulla moralë... dmth ajo që bën, përveç se është e ligjshme duhet të jetë dhe e moralshme... dhe në fund përfaqësuesit tonë duhet të kujtojnë Aristotelin që thoshte se “shumica e politikanëve nuk vlerësohen me të vërtetë nga të gjithë. Sepse nuk janë politikanë me të vërtetë, ai që është politikan i mirë është për shkak të veprave të mira dhe i bën sepse kështu zgjedh,  ndërsa shumica tërhiqen nga paratë dhe jetojnë për të ardhura sa më të shumta” (Ηθικά Ευδήμεια,1216α,23-27). Dmth sipas Aristotelit shumica e politikanëve më kot quhen të tillë pasi politikan është ai që zgjedh që të bëjë vepra të mira për vetë veprat e mira ndërsa më të shumtit e zgjedhin këtë për profesion për shak të lakmisë për para .... duke na kujtuar nga thellësia e historisë që përgjegjësi e politikanëve është aplikimi i principeve... dhe se gjithashtu ligjet dhe institucionet të jenë të tilla që të mos lejojnë pasurimin e atyre sa kanë në dorë pushtet.....

Η ΒΑΛΚΑΝΙΚΗ ΑΠΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙ «ΠΑΡΕΝΕΡΓΕΙΕΣ»

 









 Δημήτρης Γαρούφας

Η Ελλάδα έχασε την ιστορική ευκαιρία να λειτουργήσει ως περιφερειακή δύναμη ειρήνης και σταθερότητας στην περιοχή

Από τον
Δημήτρη Γαρούφα*

Αφορμή για το σημερινό άρθρο ήταν η επίσκεψη στο γραφείο μου πανεπιστημιακού από την Κορυτσά, ο οποίος -μεταξύ άλλων-, με παράπονο, μου ανέφερε ότι στην Αλβανία ιδρύθηκαν δύο ελληνικά σχολεία, ένα στα Τίρανα κι ένα στην Κορυτσά, αλλά η Τουρκία έχει ιδρύσει περισσότερα, και μάλιστα με κάποιες παροχές προσελκύει και παιδιά χριστιανών για να φοιτούν στα τουρκικά σχολεία…

Με αφορμή αυτή την επίσκεψη, θυμήθηκα ότι το 1994 (νέος δικηγόρος τότε, πρωτοεκλεγείς στο Δ.Σ. του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης το 1993) ήμουν πρόεδρος της Επιτροπής Εθνικών Θεμάτων του ΔΣΘ και με εισήγησή μας ο σύλλογος διοργάνωσε, την άνοιξη του 1994, ένα διήμερο συνέδριο με θέμα «Ο Ελληνισμός σήμερα στα Βαλκάνια και στις παρευξείνιες χώρες», του οποίου είχα την εποπτεία.

Καλέσαμε τους ηγέτες των ελληνικής καταγωγής πληθυσμών από αυτές τις χώρες, οι οποίοι παρουσίασαν καθένας για τη χώρα του στοιχεία παρουσίας Ελληνισμού, υπάρχουσα υποδομή, προβλήματα και προοπτικές. Τα συμπεράσματα υποβλήθηκαν στους αρμόδιους φορείς και, απ’ ό,τι θυμάμαι, όλοι οι εκπρόσωποι τόνιζαν την αναγκαιότητα ίδρυσης φροντιστηρίων ελληνικής γλώσσας και τμημάτων διδασκαλίας της σε πανεπιστήμια, γιατί σε όλες τις χώρες υπήρχε ενδιαφέρον για εκμάθησή της.

Το ενδιαφέρον έγινε πιο έντονο με την ίδρυση και λειτουργία ελληνικών επιχειρήσεων σε αυτές τις χώρες (μεταξύ αυτών, τράπεζες κ.λπ.), οι οποίες στις προσλήψεις προσωπικού σε κάποιους τομείς αναζητούσαν συνήθως στελέχη που μιλούσαν και ελληνικά. Χαρακτηριστικό του ενδιαφέροντος είναι ότι το Πανεπιστήμιο Σόφιας, όπου ιδρύθηκε το 1993 Τμήμα Νεοελληνικής Φιλολογίας στο οποίο εισάγονταν κάθε χρόνο 25 άτομα, έφτασε να έχει, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, το 1996 2.055 υποψηφίους, το 1999 2.385, το 2002 2.682 - πολύ περισσότερους από τους υποψηφίους για το Τμήμα Αγγλικής Φιλολογίας!

Γι’ αυτό, άλλωστε, την ίδια εποχή ιδρύθηκαν τρία φροντιστήρια ελληνικής γλώσσας στο Μοναστήρι των Σκοπίων, αλλά και φροντιστήρια σε πόλεις της Βουλγαρίας, της Ρουμανίας κ.λπ., όπου ιδρύθηκαν επίσης σύλλογοι Ελλήνων. Σε όλες αυτές τις χώρες τα υπολείμματα του ακμάζοντος έως τις αρχές του 20ού αιώνα Ελληνισμού στα Βαλκάνια διέπρεπαν και προσπαθούσαν να λειτουργούν ως γέφυρα φιλίας ανάμεσα στις χώρες που ζούσαν και στην προγονική πατρίδα Ελλάδα. Δυστυχώς, δεν αξιοποιήσαμε αυτό το ενδιαφέρον εκμάθησης της ελληνικής γλώσσας που παρατηρήθηκε σε όλες τις βαλκανικές χώρες ελλείψει οράματος από αυτούς που άσκησαν εξουσία… Γιατί, αν υπήρχε όραμα, η σημαντική οικονομική παρουσία μας στα Βαλκάνια έπρεπε να συνοδεύεται και από την αντίστοιχη πολιτιστική, για να έχει μακροχρόνια αποτελέσματα. Αν υπήρχε όραμα, θα έπρεπε να βοηθήσουμε τις γειτονικές χώρες να αποκτήσουν σύγχρονους δημοκρατικούς θεσμούς, θα έπρεπε ακόμη να προβάλουμε την ευρωπαϊκή προοπτική της περιοχής και την ανάγκη ύπαρξης κλίματος φιλίας και συνεργασίας, και θα έπρεπε εμείς να είμαστε ο αναμφισβήτητος εκπρόσωπος της Ε.Ε. στην περιοχή.

Βεβαίως, έγιναν κάποιες προσπάθειες από φορείς της Θεσσαλονίκης για προβολή του ελληνικού πολιτισμού και στήριξη της διδασκαλίας της ελληνικής γλώσσας (ενδεικτικά αναφέρω την Επιτροπή Διάδοσης Ελληνικής Γλώσσας και Πολιτισμού, που είχε ιδρύσει το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας το 1995 και έως το 2005 διοργάνωνε σεμινάρια για την ελληνική γλώσσα και τον πολιτισμό σε εκπαιδευτικούς από αυτές τις χώρες), και σημαντική είναι η συνεχιζόμενη δράση του Ιδρύματος Mελετών Xερσονήσου του Aίμου (ΙΜΧΑ) σε αυτόν τον τομέα, καθώς και κάποιων άλλων φορέων, αλλά όλα αυτά ήταν και είναι αποσπασματικά… Ελειπαν ο κεντρικός προγραμματισμός, το όραμα και η στρατηγική, και γι’ αυτό δεν αξιοποιήσαμε την ιστορική ευκαιρία που οι γεωπολιτικές εξελίξεις δημιούργησαν για τον Ελληνισμό μετά το 1989.

Μάλιστα, μετά το 2010, με αφορμή την οικονομική κρίση, η Ελλάδα εγκαταλείπει και τα οικονομικά ερείσματα που δημιούργησε σε γειτονικές χώρες και, δυστυχώς, το κενό το καλύπτει η Τουρκία, η οποία ξοδεύει τεράστια ποσά ιδρύοντας σχολεία σε γειτονικές χώρες (ακόμη και στην Αλβανία), αναλαμβάνοντας μεγάλα έργα και δημιουργώντας ερείσματα ισχυρής επιρροής σε κάθε χώρα. Και, φυσικά, αυτή η επιρροή της δημιουργεί πολλαπλά προβλήματα για την Ελλάδα...

Με θλίψη τα γράφω αυτά, επισημαίνοντας ότι η Ελλάδα, ως κράτος, με ευθύνη αυτών που άσκησαν εξουσία, όχι μόνο δεν αξιοποίησε την ιστορική ευκαιρία που οι γεωπολιτικές εξελίξεις δημιούργησαν γι’ αυτήν μετά το 1989 για να λειτουργήσει με βάση τις αρχές του οικουμενικού Ελληνισμού ως περιφερειακή δύναμη σταθερότητας και ειρήνης στην περιοχή, ως σημαιοφόρος της ευρωπαϊκής προοπτικής, αλλά τώρα αποσύρεται και εγκαταλείπει και τα οικονομικά ερείσματα που δημιούργησε, αφήνοντας κενό το οποίο καλύπτει η Τουρκία… Φοβάμαι ότι αυτή την ολιγωρία και τα λάθη θα τα πληρώσουν πολλαπλά η Ελλάδα και ο Ελληνισμός στο μέλλον.

*Δικηγόρος, πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης

http://www.dimokratianews.gr/ 

Παραλείψεις και ενέργειες για τους άταφους ήρωες του Έπους 1940-41

του Γεωργίου Ι. Σούρλα,
πρ. Υπουργού – Αντιπροέδρου της Βουλής

  Η έναρξη των διαδικασιών για την αναζήτηση και τον ενταφιασμό των πεσόντων, κατά το Έπος 1940-41 , στην Β. Ήπειρο δεν μας απαλλάσσει από τις ευθύνες για την μεγάλη αυτή εκκρεμότητα 78 χρόνων.

  Το μαρτύριο  των ηρώων δεν σταμάτησε με την τελευταία τους πνοή, αλλά συνεχίζεται 77 ολόκληρα χρονιά για τους 7.976 πεσόντες και επιβάλλεται να ασχοληθούμε με τα επιγενόμενα του Έπους.

  Αν επισκεφθείς τα πεδία των μαχών της βορείου Ηπείρου, βρίσκεσαι μπροστά σε διάσπαρτα οστά, προσωρινούς τάφους, ομαδικούς όπως αυτός στην Κλεισούρα, που άρχισε η εκταφή μετά την Συμφωνία Ελλάδος – Αλβανίας με 620 μαχητές, στην Πρεμετή με 1400 κα.  Εκ των πραγμάτων δημιουργούνται ερωτηματικά. Τι έγινε πριν και μετά τον πόλεμο, τι κάνουμε εμείς οι Αλβανοί, οι Ιταλοί; Πώς φθάσαμε σε μια κατάσταση πού χαρακτηρίζεται από έλλειψη σεβασμού στους νεκρούς, στερείται ανθρώπινης ευαισθησίας,  θρησκευτικού και πατριωτικού καθήκοντος.

Η ΑΝΑΛΓΗΤΗ  ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ

  Για τον εντοπισμό και προσωρινή ταφή των πεσόντων και την περισυλλογή των οστών ενδιαφέρθηκαν οι Βορειοηπειρώτες αμέσως μετά την αποχώρηση των ελληνικών στρατευμάτων με κίνδυνο της ζωής τους, γιατί οι αλβανικές αρχές είχαν απαγορεύσει ρητά κάθε ανάλογη ενέργεια. Το σκληρό ολοκληρωτικό καθεστώς όχι μόνο δεν ενδιαφέρθηκε από στοιχειώδη ανθρώπινη ευαισθησία να περισυλλέξει τα οστά, αλλά τιμωρούσε όποιον αποπειράτο να αψηφήσει τις εντολές του.

  Δεν κατανόησαν ότι ο μοναδικός τρόπος για να εξιλεωθούν  για την στάση τους στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και συγκεκριμένα έναντι των Ιταλών, ήταν να φροντίσουν τουλάχιστον τους νεκρούς του πολέμου. Δεν ήταν τόσο το γεγονός ότι είχαν υποδεχθεί με πανηγυρισμούς τους Ιταλούς (μικρή και εξαρτημένη χώρα άλλωστε χωρίς προγονικές παρακαταθήκες) – όσο το ότι συγκρότησαν ομάδες εθελοντών, που στάθηκαν στο πλευρό των ιταλικών δυνάμεων στις επιθέσεις του εναντίον του ελληνικού στρατού.

ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΛΕΙΨΕΙΣ

  Ενώ στο σχέδιο προετοιμασίας για την αναχαίτιση των ιταλικών δυνάμεων είχε προβλεφθεί ότι οι νεκροί θα ήταν πολλοί, δεν ελήφθησαν τα απαραίτητα μέτρα πριν τις επιχειρήσεις, αλλά ούτε και αργότερα εφαρμόστηκαν οι στρατιωτικοί κανονισμοί και οι διεθνείς υποχρεώσεις. Δεν είχε ληφθεί, για παράδειγμα, μέριμνα για τον εφοδιασμό των Ελλήνων στρατιωτών με μεταλλικές ταυτότητες, όπως έφεραν όλοι οι Ιταλοί, αλλά μόνο των Ελλήνων αξιωματικών, ένα μέτρο που θα διευκόλυνε την αναγνώριση ακόμη και σήμερα.

  Κατά τη διάρκεια του πολέμου δεν εφαρμόσθηκαν για την ταφή των νεκρών οι προβλέψεις των στρατιωτικών κανονισμών, έτσι ώστε να είναι εφικτή αργότερα η αναγνώριση των χώρων ταφής με τα στοιχεία του κάθε μαχητή κατά την εκταφή.

ΟΙ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΤΩΝ ΙΤΑΛΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΣΥΛΛΟΓΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ

  Οι Ιταλοί, μετά τη σύμπτυξη του ελληνικού στρατού, τον Μάιο του 1941, όντας κυρίαρχοι στην Αλβανία, αφού συγκρότησαν ειδική μονάδα του Μηχανικού δυνάμεως 500 Ιταλών στρατιωτικών, 20 ιερέων και 1000 Αλβανών, προχώρησαν σε συστηματική έρευνα για τον εντοπισμό των νεκρών τους, που διήρκεσε έως τον Νοέμβριο του 1942. Κατασκεύασαν κατ' αρχήν νεκροταφεία, στα οποία συγκέντρωσαν Ιταλούς και όσους Έλληνες πεσόντες εύρισκαν κατά τη διάρκεια των ερευνών τους.
Στη συνέχεια οι Ιταλοί, από το 1960 έως το 1965, ύστερα από άδεια των αλβανικών αρχών, παρέλαβαν τα οστά των συγκεντρωμένων στα νεκροταφεία πεσόντων τους και τα μετέφεραν στην Ιταλία.

  Ο προσδιορισμός των νεκρών βασίστηκε, κυρίως, στις μεταλλικές ταυτότητες, που έφεραν, όμως, μόνο οι Ιταλοί στρατιώτες και οι Έλληνες αξιωματικοί. Τα οστά των Ελλήνων, που δεν αναγνωρίστηκαν, τοποθετήθηκαν σε ξύλινα κιβώτια, που έφεραν μεταλλική πινακίδα, που έγραφε «Άγνωστος Έλληνας πολεμιστής».

ΆΓΝΟΙΑ Η ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ

  Ένα έγγραφο του ΓΕΣ, αλλά και μαρτυρίες καθημερινές, επιβεβαιώνουν το γεγονός ότι τη θέση της άγνοιας πήρε στη συνέχεια η αδιαφορία. Σε έγγραφο του 1ου Επιτελικού Γραφείου του ΓΕΣ, το υπ’ αριθ. Φ.485/20/49802/6-6-79 αναφέρεται: «Δεν είναι πρακτικώς δυνατόν σήμερον να ευρίσκονται άταφοι, έστω και λείψανα πεσόντων προς ανακομιδήν τούτων εις την Ελλάδα, λόγω του διαρρεύσαντος έκτοτε μακρού χρόνου».

  Αυτή ήταν η απάντηση σε επιστολή του Πανηπειρωτικού Συνδέσμου Εποποιίας Καλαμά - Καλπακίου - Αώου «Το Όχι 1940-41».

ΜΕΤΑ ΑΠΟ 60 ΧΡΟΝΙΑ ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ

  Το ελληνικό Κράτος ασχολήθηκε επισήμως, με την ανεύρεση πρόχειρων τάφων και την αναζήτηση άταφων οστών πεσόντων του ελληνικού στρατού στη Βόρειο Ήπειρο, για πρώτη φορά το 1990. Οι ενέργειες, όμως, δεν απέδωσαν, λόγω της αρνητικής στάσης της αλβανικής πλευράς.

  Το 1997 επιτεύχθηκε μία καταρχήν συμφωνία για την κατασκευή νεκροταφείων στην Κλεισούρα και την Κορυτσά και τη συντήρηση του υπάρχοντος στο Βουλιαράτι.

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ

  Μετά από αυτές τις εξελίξεις το 2004, ξεκίνησε ένα οδοιπορικό καταγραφής στοιχείων, πληροφοριών, μαρτυριών και προσωπικών διαπιστώσεων στα πεδία των μαχών της Β. Ηπείρου.  Στοιχεία, που αποτυπώθηκαν σε δύο βιβλία, εργαλεία ενημέρωσης, ευαισθητοποίησης και παρεμβάσεων που παρουσιάστηκαν σε 80 και πλέον εκδηλώσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό. Ένας αγώνας 13 χρόνια, με ποικίλες αντιδράσεις και διακυμάνσεις, αλλά σταθερά προσηλωμένος στην επιδίωξη αποκατάστασης αυτής της εκκρεμότητας.

  Ήρθε η ώρα του τιμητικού ενταφιασμού, αλλά και η ώρα του καθήκοντος να ανταποκριθούμε στις προσδοκίες τους για μια Ελλάδα ελεύθερη και περήφανη.


  Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε στην Κυριακάτικη Kontranews (18.2.2018).

The Guardian: "Η Αλβανία θα ενταχθεί στην ΕΕ όταν την προεδρεύσει η Τουρκία.... Δηλαδή ΠΟΤΕ" - The Guardian: "Shqipëria do të hyjnë në BE kur të ketë presidencën Turqia..... Dmth KURRË"

«Η Ευρώπη έρχεται αντιμέτωπη με μια δυνατή κρίση στα Βαλκάνια. Πρέπει να αντιδράσει γρήγορα» Αυτός είναι ο τίτλος του αρθρογράφου Ιβάν Κράστεφ στην γνωστή βρετανική εφημερίδα «The Guardian” Προειδοποιεί για αποσταθεροποίηση  της περιοχής, εξαιτίας της αυξανόμενης  επιρροής της Ρωσίας, Τουρκίας και Κίνας. Ο Κράστεφ εντωμεταξύ στο άρθρο του ειρωνεύεται με την πιθανότητα ένταξης της Αλβανίας στην ΕΕ. Αυτό το πράγμα το κάνει με ένα ανέκδοτο, που δεν ξέρουμε που το έχει ακούσει.    «Ένα ανέκδοτο στα Βαλκάνια δείχνει με το καλύτερο τρόπο την νοοτροπία των ανθρώπων που έχουν μείνει στην αναμονή για μεγάλο διάστημα: Όταν έρχεται η συζήτηση της ένταξης στην ΕΕ, η διαφορά μεταξύ των αισιόδοξων και των απαισιόδοξων είναι στο ότι οι αισιόδοξοι πιστεύουν πως η Τουρκία θα ενταχθεί στην ΕΕ κατά την Αλβανική προεδρεία, ενώ οι απαισιόδοξοι πιστεύουν πως η Αλβανία θα ενταχθεί στην ΕΕ κατά την Τουρκική προεδρεία. Δηλαδή : ΠΟΤΕ» γράφει ο Κράστεφ Μετάφραση: Πελασγός Κορυτσάς   https://www.theguardian.com/

“Europa po përballet me një krizë potenciale në Ballkan. Duhet të reagojë shpejt”. Kështu titullohet një shkrim i Ivan Krastev, për prestigjiozen britanike “The Guardian”. Ai paralajmëron destabilizimin e rajonit, për shkak të rritjes së influencës së Rusisë, Turqisë dhe Kinës. Krastev ndërkohë bën edhe ironi me mundësinë e anëtarësimit të Shqipërisë dhe Turqisë në BE. Këtë gjë e bën me një batutë ballkanike, që nuk dihet se ku e ka dëgjuar. “Një batutë ballkanike tregon më së miri mëndësinë e njerëzve të cilët mendojnë se janë lënë në pritje për një kohë të gjatë: Kur vjen puna të anëtarësimi në BE, diferenca midis optimistëve dhe pesimistëve është se optimistët besojnë se Turqia do të anëtarësohet në BE gjatë presidencës shqiptare, ndërsa pesimistët besojnë se Shqipëria do të anëtarësohet në BE gjatë presidencës turke. Që do të thotë: Kurrë”, shkruan Krastev.(TemA)

Γκρίζες ζώνες στη νέα συμφωνία με Αλβανία - To Vima: Dritëhijet e marrëveshjes së Detit me Shqipërinë

Σε πέπλο μυστικότητας οι συζητήσεις για τις θαλάσσιες ζώνες. Οι διεκδικήσεις των Τιράνων, τα 12 μίλια και τα Διαπόντια Νησιά Προσαρμογές στη Συμφωνία για τις Θαλάσσιες Ζώνες του 2009, οι οποίες θα ικανοποιούν ορισμένες από τις αλβανικές απαιτήσεις, φαίνεται ότι προσανατολίζεται να αποδεχθεί η Αθήνα στο πλαίσιο του διαλόγου που ξεκίνησε τον περασμένο Νοέμβριο στην Κρήτη μεταξύ των υπουργών Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά και Ντίτμιρ Μπουσάτι. Το σημείο αυτό, σε συνδυασμό με την άρση της εμπολέμου καταστάσεως, βρίσκεται, σύμφωνα με τις υπάρχουσες ενδείξεις, στον πυρήνα της συμφωνίας-πακέτου που προωθούν οι κυβερνήσεις Ελλάδας και Αλβανίας με ορίζοντα την άνοιξη. Οι συζητήσεις για τις θαλάσσιες ζώνες καλύπτονται από πέπλο άκρας μυστικότητας, αλλά από τις πληροφορίες που μέχρι στιγμής έχουν συλλεχθεί φαίνεται ότι κινούνται σε δύο γραμμές. Η πρώτη γραμμή είναι ότι η Αθήνα συμφώνησε να δεχθεί αναθεώρηση της Συμφωνίας του 2009 και να προβεί σε νέες διαπραγματεύσεις, με σκοπό να αλλάξει η οριοθέτηση που είχε συμφωνηθεί. Το σκεπτικό πίσω από αυτή την κίνηση της Αθήνας είναι ότι τα Τίρανα είχαν μάλλον αδικηθεί από την προηγούμενη συμφωνία. Η δεύτερη γραμμή είναι ότι η ελληνική κυβέρνηση σχεδιάζει να προχωρήσει στην επέκταση των χωρικών υδάτων της στα 12 ναυτικά μίλια. Κινητήριος δύναμη πίσω από την επαναδιαπραγμάτευση είναι ότι μια «νέα» συμφωνία είναι καλύτερη από μια ανενεργή συμφωνία. Σύμφωνα με τις μέχρι στιγμής ενδείξεις, μέρος των οποίων είδε το φως της δημοσιότητας σε αλβανικά μέσα ενημέρωσης αλλά επιβεβαιώνονται από ελληνικές πηγές, η Αθήνα σκέφτεται «να αποζημιώσει» τα Τίρανα με μια θαλάσσια έκταση (πέριξ της Κέρκυρας). Αυτό θα μπορούσε να γίνει με μια μετατόπιση της γραμμής οριοθέτησης και ενδεχομένως με την επιλογή διαφορετικών γραμμών βάσης από την αλβανική πλευρά. Ωστόσο, τίποτε δεν μπορεί να θεωρηθεί δεδομένο ώσπου να δημοσιοποιηθούν χάρτες και συντεταγμένες. Πρέπει να επισημανθεί ότι η Συμφωνία του 2009 παρέχει ήδη τη δυνατότητα για την Αθήνα να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ν.μ., χωρίς να την παραβιάζει. Το δικαίωμα της επέκτασης είχε ενσωματωθεί στη Συμφωνία από τη στιγμή που οι δύο χώρες είχαν διαφορετική αιγιαλίτιδα ζώνη κατά τις συνομιλίες: 6 ν.μ. η Ελλάδα και 12 ν.μ. η Αλβανία. Αντίθετα, θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι η πιθανή αποδοχή από την Αθήνα ορισμένων αλβανικών επιχειρημάτων που μοιάζουν επικίνδυνα με αντίστοιχα τουρκικά, αναφορικά με την επήρεια των νησιών, ίσως εκληφθούν ως αρνητικό προηγούμενο από τρίτα μέρη, όπως η Αγκυρα. Ο λόγος είναι ότι αν η σύγκλιση Αθήνας - Τιράνων βασιστεί στην αποδοχή της αλβανικής άποψης ότι τα Διαπόντια Νησιά (βορειοδυτικά της Κέρκυρας) χάνουν σε επήρεια σε σχέση με τη Συμφωνία του 2009, τότε αποδυναμώνεται πολιτικά η ελληνική θέση αρχής σε ό,τι αφορά το Καστελλόριζο (ότι δηλαδή το νησιωτικό σύμπλεγμα έχει πλήρεις θαλάσσιες ζώνες). Ακόμα και η επέκταση των χωρικών υδάτων μόνο έναντι της Αλβανίας θα ενίσχυε την πάγια θέση της Τουρκίας περί «ειδικών περιστάσεων» στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο, τροφοδοτώντας τα τουρκικά επιχειρήματα σε μια μάλλον ευαίσθητη στιγμή. Κρίσιμο σημείο είναι αν η επέκταση στα 12 ν.μ. θα περιοριστεί έναντι της Αλβανίας ή θα αφορά όλο το Ιόνιο Πέλαγος, άρα και έναντι της Ιταλίας. Αν περιοριστεί προς Αλβανία, το επιχείρημα περί «ειδικών περιστάσεων» ενισχύεται. Αν συμπεριληφθεί η περιοχή προς Ιταλία, αυτό ίσως δημιουργήσει πρόβλημα με τη Ρώμη σε πιθανή επικαιροποίηση της ελληνοϊταλικής συμφωνίας οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας του 1977. Οι αλβανικές αμφισβητήσεις έχουν εκφραστεί με σειρά ρηματικών διακοινώσεων, ιδιαίτερα από το 2015 και μετά, με αφορμή τη δημοσιοποίηση από την ελληνική πλευρά του χάρτη με τα οικόπεδα προς έρευνα και εξερεύνηση υδρογονανθράκων στο Ιόνιο. Ο αλβανικός σκοπός ήταν σαφής: να αποδεχθεί η Ελλάδα την ακυρότητα της Συμφωνίας του 2009. Η αρχική επιδίωξη ήταν, μέσω της προσέγγισης διεθνών νομικών γραφείων, να προσφύγουν σε διεθνή δικαιοδοτικά όργανα (όπως το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης - ΔΔΧ). Οταν η σχετική πληροφορία διέρρευσε στην Αθήνα μέσω συγκεκριμένου προσώπου, το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών προχώρησε, τον Ιανουάριο του 2015, σε επικαιροποίηση της Δήλωσης επιφυλάξεων προς τα Ηνωμένα Εθνη σε σχέση με τη δικαιοδοσία του ΔΔΧ. Η Συμφωνία του 2009 και οι αλβανικές αντιρρήσεις Η «Συμφωνία για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και των άλλων θαλασσίων ζωνών», που υπεγράφη στις 27 Απριλίου 2009, είναι μια συμφωνία χάραξης ενός «θαλάσσιου ορίου πολλαπλών χρήσεων». Αυτό είναι το μυστικό της, το γεγονός δηλαδή ότι οριοθετεί όχι μόνο υφιστάμενες αλλά και μελλοντικές ζώνες δικαιοδοσίας. Το Συνταγματικό Δικαστήριο της Αλβανίας έκρινε αντισυνταγματική τη Συμφωνία αυτή στις 8 Δεκεμβρίου 2009. Το Δικαστήριο επικαλέστηκε τέσσερις βασικούς λόγους: α) την έλλειψη πληρεξουσιότητας με το αιτιολογικό ότι ο τότε πρωθυπουργός Σαλί Μπερίσα είχε εντολή για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και όχι των άλλων θαλασσίων ζωνών, β) τις ελλείψεις και ασάφειες σε θέματα όπως π.χ. οι γραμμές βάσης, κάτι όμως που μάλλον ισχύει για την αλβανική πλευρά και είχε απασχολήσει ακόμη και τις Ηνωμένες Πολιτείες, γ) τη μη εφαρμογή βασικών αρχών του Διεθνούς Δικαίου, όπως αυτή της ευθιδικίας (που συνιστά και πάγια τουρκική θέση) και δ) την αναγνώριση πλήρους επήρειας στα ελληνικά νησιά στην υπό οριοθέτηση περιοχή, δηλαδή στα Διαπόντια Νησιά (Οθωνοί, Ερεικούσσα, Μαθράκι), που θα έπρεπε να λάβουν μειωμένη επήρεια λόγω «ειδικών περιστάσεων» (άλλο ένα επιχείρημα που μοιάζει να προέρχεται από το τουρκικό «νομικό οπλοστάσιο»). Της δικαστικής αποφάσεως είχαν προηγηθεί σφοδρές αντιδράσεις του Σοσιαλιστικού Κόμματος και του τότε υποψήφιου πρωθυπουργού Ράμα. Σύμφωνα με ορισμένες πληροφορίες, ο κ. Ράμα, τότε δήμαρχος Τιράνων, είχε ενημερωθεί από έλληνες ανώτερους αξιωματούχους περί της Συμφωνίας και δεν είχε αρχικά εκφράσει αντιρρήσεις. Οι διαπραγματεύσεις για τη Συμφωνία του 2009 ξεκίνησαν τον Απρίλιο του 2007 και ολοκληρώθηκαν έπειτα από τέσσερις συναντήσεις. Το «θαλάσσιο όριο πολλαπλών χρήσεων», συνολικού μήκους 64,4 ναυτικών μιλίων, που επελέγη είχε ως βασικό σκοπό να ξεπεραστεί η διαφορά στα χωρικά ύδατα των δύο πλευρών. Με τη μέθοδο αυτή, η ελληνική πλευρά είχε το απόλυτο μονομερές δικαίωμα να επεκτείνει την αιγιαλίτιδα ζώνη όποτε το έκρινε σκόπιμο. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς, η Ελλάδα θα κέρδιζε με την επέκταση στα 12 ν.μ., περίπου 306 τετραγωνικά χιλιόμετρα, όσα θα κερδίσει και σήμερα εφόσον επιβεβαιωθούν οι πληροφορίες που φέρουν την κυβέρνηση να προχωρά στην κίνηση αυτή. Οι δύο πλευρές συμφώνησαν να ακολουθηθεί στον υπολογισμό της μέσης γραμμής η φυσική ακτογραμμή. Παράλληλα, έκλεισαν εκατέρωθεν όλοι οι «νόμιμοι κόλποι», συμπεριλαμβανομένου του κόλπου της Κέρκυρας, όχι όμως και του Κόλπου των Αγίων Σαράντα που δεν πληροί τα προβλεπόμενα κριτήρια της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982. http://www.tovima.gr/

Rregullime të Marrëveshjes mbi zonat detare të vitit 2009, të cilat do të plotësojnë disa nga kërkesat e Tiranës janë duke u përshtatur nga Athina ajo si pjesë e dialogut që filloi nëntorin e kaluar në Kretë mes të ministrave të jashtëm dhe Nikos Kotzias dhe Ditmir Bushati. Kështu shkruan gazeta greke “To Vima” teksa i referohet dritëhijeve që po shoqërojnë këtë proces.  Kjo pikë, së bashku me heqjen e ligjit të  luftës janë dy shtyllat kryesore të marrëveshjes paketë që dy qeveritë synojnë të nënshkruajnë në pranverë. Sipas “To Vima” diskutimet mbi zonat detare janë  të mbuluara me një vello ekstreme të fshehtësisë, por informacioni i mbledhur deri më tani tregon se është duke u lëvizur në dy linja. Linja e parë është se Athina ka rënë dakord të pranojë një rishikim të Marrëveshjes së vitit 2009 , me qëllim ndryshimin e demarkacionit të rënë dakord. Arsyet e kësaj lëvizje e Athinës janë se Tirana ndoshta ishte penalizuar me marrëveshjen e parë. Linja e dytë është se qeveria greke ka në plan të vazhdojë me zgjerimin e ujërave territoriale në 12 milje detare. Forca lëvizëse prapa këtij rinegocimi është se një marrëveshje "e re" është më e mirë se një marrëveshje joaktive. Sipas indikacioneve deri më tani, Athina është duke marrë parasysh"kompensimin e" Tiranës me një zonë detare (rreth Korfuzit). Kjo mund të bëhet me një zhvendosje të vijës së demarkacionit dhe ndoshta me ndryshime në zgjedhjen e vijës bazë nga pala shqiptare. Megjithatë, asgjë nuk mund të merret si e mirëqenë derisa të botohen harta dhe koordinata. Duhet të theksohet se edhe marrëveshja e 2009 e bënte të mundur që Athina të zgjeronte ujërat e saj territoriale në 12 milje detare, pa shkelje. Nga anën tjetër, mund të argumentohet se pranimi nga Athina i disa argumenteve të palës shqiptarë në lidhje me ndikimin e ishujve duken të rrezikshme pasi mund të shihet si precedent negativ nga palët e treta. Në qoftë se Athina merr për bazë mendimin e palës shqiptare që sshujt në veri të Korfuzit (Northëest Corfu) të humbasin ndikimin në lidhje me Marrëveshjen e vitit 2009, atëherë dobësohet politikisht pozicioni grek në lidhje me Kastellorizon (që mbështet parimin se  komplekset ishullore kanë zona të plota detare). Edhe zgjerimi i ujërave territoriale vetëm kundër Shqipërisë do të forcojë pozicionin e fortë e Turqisë në "rrethana të veçanta" në Egje dhe në Mesdheun Lindor.  Një pikë tjetër kritike është nëse zgjerimi në 12 milje do të kufizohet vetëm në rastin e  Shqipërisë apo në të gjithë Detin Jon, pra edhe me Italinë. Nëse kufizohet vetëm  me Shqipërinë, argumenti i "rrethanave të veçanta" përforcohet. Në qoftë se kjo do të përfshijë edhe zonën drejt Italisë, kjo mund të krijojë një problem me Romën nëse do të ketë një përditësim të mundshëm të marrëveshjes greko-italiane të vitit 1977. http://www.respublica.al/