Η παραβολή των δέκα παρθένων, Αρχιμ Επιφάνιος Χατζηγιάγκου Φλώρινα, 25 4 2016

Κυριακή των Βαϊων , Αρχιμ Επιφάνιος Χατζηγιάγκου Φλώρινα 2016

Δ' Κυριακή Νηστειών, Ο Αγ. Γρηγόριος ο Ε΄ Αρχιμ Επιφάνιος Χατζηγιάγκου (10-4-2016)

Κυριακή Σταυροπροσκυνήσεως. - E Djela e faljes tek Kryqi!

Καθώς βρισκόμαστε στο μέσο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, η Εκκλησία μας προβάλλει στους ιερούς Ναούς μας τον Τίμιο Σταυρό του Κυρίου και μας καλεί να τον προσκυνήσουμε με δέος και πίστη και να πάρουμε χάρη πολλή και δύναμη για τον πνευματικό αγώνα που διεξάγουμε την περίοδο αυτή. Τι θα πει αυταπάρνηση Λίγες εβδομάδες πριν από το πάθος του ο Κύριος κάλεσε τους μαθητές του και τα πλήθη του λαού για να τους πει λόγια βαρυσήμαντα για τη ζωή τους και τη ζωή όλων μας. Όποιος θέλει, είπε, να με ακολουθήσει και να γίνει μαθητής μου, ας απαρνηθεί τον εαυτό του κι ας πάρει τη σταθερή απόφαση να υποστεί για μένα όχι μόνο κάθε θλίψη και δοκιμασία αλλά και θάνατο σταυρικό, και τότε ας με ακολουθεί. Τι σημαίνει όμως «απαρνούμαι τον εαυτό μου»; Σημαίνει δυο πράγματα. Πρώτα ότι νεκρώνω τον παλαιό εαυτό που κρύβω μέσα μου, τον διαγράφω από τη ζωή μου. Παύω να υπάρχω γι’ αυτόν. Αρνούμαι δηλαδή και νεκρώνω τα θελήματα, τις επιθυμίες και τις ροπές του παλαιού ανθρώπου. Ακόμη κι αν τον δω να επαναστατεί, να αντιδρά, να επιζητεί με μανία και επιμονή καθετί αμαρτωλό, εγώ δεν υποκύπτω, δεν του δίνω σημασία. Έχω αρνηθεί όχι μόνο κάτι από τον εαυτό μου αλλά όλο τον παλαιό εαυτό μου. Αρνούμαι τον παλαιό εαυτό μου σημαίνει ταυτόχρονα ότι υποτάσσομαι στο άγιο θέλημα του Θεού. Αυτό σημαίνει ότι ακολουθώ τον Κύριο όπου με οδηγεί. Και υπομένω όλες τις θλίψεις που επιτρέπει στη ζωή μου για τον εξαγιασμό μου. Μέχρι του σημείου να περιφρονώ ακόμη και το θάνατο. Διότι αυτό σημαίνει να σηκώνω διαρκώς τον σταυρό των θλίψεων και της θυσίας. Όπως κάθε κατάδικος σήκωνε ως μελλοθάνατος τον σταυρό του, έτσι κι εγώ πρέπει να σηκώνω τον δικό μου σταυρό περιμένοντας το μαρτύριο. Με την απόφαση να είμαι έτοιμος σε κάθε στιγμή, αργά ή γρήγορα, να πεθάνω, αν μου το ζητήσει ο Κύριος. Και να προχωρώ με τέτοια διάθεση όχι για λίγο αλλά σε όλη μου τη ζωή. Να σηκώνω τον σταυρό των θλίψεων όχι αναγκαστικά, επειδή δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, αλλά με χαρά κι ελπίδα, με τη συναίσθηση ότι ο δρόμος της υποταγής στο θέλημα του Θεού, τον οποίο βαδίζω σηκώνοντας τον σταυρό των θλίψεων, είναι ο μοναδικός δρόμος που οδηγεί στη σωτηρία μου, στον Παράδεισο. Όλη η ζωή του Κυρίου άλλωστε ήταν μία διαρκής αυταπάρνηση, προσφορά και θυσία, που κορυφώθηκε και ολοκληρώθηκε στη σταυρική θυσία. Κι επειδή αυτός πρώτος εφάρμοσε την τέλεια αυταπάρνηση, ζητά κι από μας ν’ ακολουθήσουμε ολόψυχα το παράδειγμά του. Πόσο αξίζει μια ψυχή Ο Κύριος συνέχισε τη διδασκαλία του λέγοντας: όποιος θέλει να σώσει την επίγεια ζωή του, θα χάσει την αιώνια. Όποιος όμως θυσιάσει τη ζωή του για μένα και το Ευαγγέλιό μου, αυτός θα σώσει την ψυχή του. Διότι τι θα ωφελήσει τον άνθρωπο εάν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο και χάσει την ψυχή του; Και τι μπορεί να δώσει ως αντάλλαγμα για να την εξαγοράσει; Όποιος ντραπεί εμένα και τους λόγους μου επειδή φοβάται τους χλευασμούς των ανθρώπων της αποστατημένης και αμαρτωλής αυτής γενιάς, αυτόν θα τον αποκηρύξω κι εγώ όταν θα έλθω μέσα στη θεϊκή δόξα μου μαζί με τους αγίους αγγέλους. Και ο Κύριος επισφράγισε τους λόγους του λέγοντας: Πολλοί από σας, πριν πεθάνουν, θα δουν να θεμελιώνεται με δύναμη ακαταγώνιστη η Βασιλεία του Θεού στη γη, δηλαδή η Εκκλησία μου. ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Σ’ όλη αυτή τη διδασκαλία του ο Κύριος τονίζει την αξία της ψυχής μας. Και τι λέει; Πόσο αξίζει η ψυχή μας; Ανυπολόγιστα. Δεν συγκρίνεται με όλα τα αγαθά του κόσμου αυτού. Έχει ασυγκρίτως ανώτερη αξία από όλα τα πλούτη, τις τιμές και τις απολαύσεις αυτής της ζωής. Γι’ αυτήν ο Θεός έγινε άνθρωπος, γι’ αυτήν έχυσε το αίμα του επάνω στο σταυρό και μας εξαγόρασε με το τίμιο Αίμα του. Κι αν εμείς περιφρονήσουμε το πολυτιμότατο αυτό λύτρο που έδωσε ο Χριστός για την ψυχή μας, η καταστροφή μας θα είναι ανεπανόρθωτη. Διότι, όταν εμείς αμαρτάνουμε συστηματικά και ασύστολα, κινδυνεύουμε να χάσουμε την ψυχή μας για πάντα στην αιώνια κόλαση. Εκεί η ψυχή θα χωρισθεί αιωνίως από τον Θεό, τη χάρη του και την αγάπη του και θα βυθισθεί στο αιώνιο σκοτάδι. Γι’ αυτό λέει ο Κύριος ότι το χειρότερο κακό που μπορούμε να πάθουμε οι άνθρωποι, είναι το να χάσουμε την ψυχή μας. Και αν χάσουμε την ψυχή μας, χάσαμε τον Θεό, χάσαμε τον εαυτό μας, χάσαμε τα πάντα. Κι αυτή η απώλεια είναι αμετάκλητη. Μήπως έχουμε και άλλη ψυχή, ώστε να δώσουμε μία στον σατανά και μία στον Θεό; Ή να δώσουμε τη μία αντάλλαγμα για την απώλεια της άλλης; Τα χρήματα και τα κτήματα και τα σπίτια μπορούμε να τα ανταλλάξουμε. Την ψυχή όμως ποτέ. Και δεν είναι δύσκολο να τη χάσουμε. Σ’ αυτή τη ζωή φοβερός πόλεμος διεξάγεται. Με λύσσα οι δαίμονες ζητούν να αρπάξουν και να κατασπαράξουν την ψυχή μας. Ας αντισταθούμε λοιπόν κι ας αγωνισθούμε. Ώστε, όταν κλείσουμε τα μάτια μας, να παραλάβουν την ψυχή μας οι παμφώτεινοι άγγελοι στην αγκαλιά του Θεού.

Pasi ndodhemi në mes të Kreshmës së Madhe, Kisha jonë nxjerr në Kishat tona të shenjtaë Kryqin e Nderuar të Zotit dhe na thërret që të falemi me frikë dhe besim dhe të marrim shumë hir dhe forcë për betejën tonë shpirtërore që po bëjmë në këtë kohë Çdo të thotë vetëmohimi. Pak javë para pësimit të tij, Zoti thirri nxënësit e tij dhe shumë popull që t’iu thoshte fjalë të rëndësishme për jetën e tyre dhe jetën e të gjithëve ne. Ai që do , tha, që të më ndjekë dhe të bëhet nxënësi im, le të mohojë veten e tij dhe le të marrë vendimin stabël  që të pësojë për mua jo vetëm çdo hidhërim dhe provë por dhe një vdekje në kryq, dhe atëhere le të më ndjekë. Por çdo të thotë “të mohoj veten time”? Do të thotë dy gjëra. Në fillim që vdes veten time të vjetër që kam fshehur brenda meje ta fshij nga  jeta ime. Pushoj së ekzistuari për atë. Dmth  i mohoj dhe i çoj në vdekje dëshirat dhe tendencat e njeriut të vjetër. Akoma dhe nëse e shikoj që të ngrerë krye, të reagojë, të kërkojë me mani dhe këmbëngulje çdo gjë mëkatare, unë nuk nënshtrohem, nuk i jap rëndësi. Kam mohuar jo vetëm diçka nga vetja ime por gjithë veten time të vjetër. Mohoj veten time do të thotë që në të njejtën kohë i nënshtrohem vullnetit të shenjtë të Zotit. Kjo do të thotë se ndjek Zotin kudo që të më udhëzojë. Duroj të gjitha hidhërimet që lejon të kem në jetën time me qëllim shenjtërimin tim. Deri në atë pikë sa të injoroj akoma dhe vetë vdekjen. Sepse kjo do të thotë që të ngre vazhdimisht kryqin e hidhërimeve dhe të sakrificës. Ashtu si çdo i dënuar do të ngrinte në pritje të vdekjes kryqin e tij, kështu dhe unë duhet që të ngrej kryqin tim duke pritur martirizimin. Me vendimin që të jem i gatshëm në çdo moment, herët a vonë, të vdes, nëse ma kërkon Zoti dhe të vazhdoj me të tillë predispozitë jo për pak por për të gjithë jetën time. Të mbart kryqin e hidhërimeve jo me detyrim, sepse nuk mund të bëj ndryshe,  por me gëzim dhe shpresë, me ndjesinë se rruga e durimit në vullnetin e Zotit, në të cilën ec duke ngritur kryqin e hidhërimeve, është rruga e vetme  që më çon drejt shpëtimit tim, më çon në Parajsë. E gjithë jeta e Zotit ishte një vetëmohim i vazhdueshëm që u kulmua dhe u plotësua me sakrificën mbi kryq. Mqs ai i pari e praktikoi vetëmohimin e përsosur kërkon nga ne që të ndjekim me gjithë shpirt shembullin e tij. Sa vlen një shpirt. Zoti e vazhdoi doktrinën e tij duke thënë: Ai i cili do që të shpëtoj jetën tokësore të tij, do të humbasë jetën e përjetëshme. Por ai i cili do të sakrifikojë jetën e tij për mua dhe Ungjillin tim, ai do të shpëtojë shpirtin e tij. Sepse çfarë dobie do t’i sjellë njeriut nëse fiton të gjithë botën dhe humbet shpirtin e tij? Dhe çfarë mund të japë për këmbim që ta blerë? Ai i cili do të ketë turp për mua dhe për fjalët e mia sepse ka frikë përqeshjet e njerëzve e këtij brezi të larguar dhe mëkatar, atë do ta mohoj dhe unë kur të vij  në lavdinë time hyjnore së bashku me ëngjëjt e shenjtë. Dhe Zoti vulosi fjalët e tij duke thënë: Shumë prej jush, para se të vdesin, do të shikojnë që të themelohet me fuqi të pakonkurrueshme Mbretëria e Zotit në tokë, dmth Kisha ime. ......................... Në të gjithë këtë doktrinë të tij Zoti thekson vlerën e shpirtit tonë. Dhe çfarë thotë? Sa vlen shpirti ynë? Nuk llogaritet. Nuk krahasohet me të gjitha të mirat e kësaj bote. Ka vlerë në mënyrë të pakrahasueshme më të lartë nga të gjitha pasuritë, nderimet dhe kënaqësitë e kësaj jete. Për këtë Zoti u bë njeri, dhe për këtë derdhi gjakun e tij mbi kryq dhe na bleu me Gjakun e tij të nderuar. Dhe nëse ne injorojmë këtë shpagim të çmuar që dha Krishti për shpirtin tonë, shkatërrimi ynë është i pakorrigjueshëm. Sepse, kur ne mëkatojmë në mënyrë sistematike dhe pa ndalim, rrezikohemi që të humbasim shpirtin tonë për gjithmonë në ferrin e përjetshëm. Atje shpirti do të ndahet përjetësisht nga Zoti, nga hiri i tij dhe dashuria e tij dhe do të zhytet në errësirën totale. Për këtë thotë Zoti se më e keqja që mund të pësojmë ne njerëzit është që të humbasim shpirtin tonë. Dhe nëse humbasim shpirtin humbëm Zotin, humbën veten tonë, humbëm gjithçka. Kjo humbje është e pakthyeshme. Se mos kemi shpirt tjetër, në mënyrë që një t’ia jepnim shejtanit dhe një Zotit? Apo të japim një këmbim për humbjen e tjetrës? Paratë dhe pronat dhe shtëpitë mund ti këmbejmë. Shpirtin kurrë. Nuk është e vështirë që ta humbasim. Në këtë jetë një luftë e tmerrshme po bëhet. Me tërbim demonët kërkojnë që të shqyejnë shpirtin tonë. Le të rrezistojmë pra dhe le të luftojmë. Në mënyrë që kur të mbyllim sytë tanë, të marrin shpirtin tonë ëngjëj të ndriçuar tek krahët e Zotit.

Χαίρε ανόρθωσις των ανθρώπων Αρχιμ. Επιφάνιος Χατζηγιάγκου Φλώρινα 25-3-2016

Κυριακή Τυρινής: Νηστεία, η πρώτη θεόσδοτη εντολή. - E djela e të lidhurit të djathit: Kreshma urdhëresa e parë e dërguar nga Zoti.

Κυριακή Τυρινής: Νηστεία, η πρώτη θεόσδοτη εντολή. Ἀπὸ αὔριο ξεκινᾶ καὶ πάλι ἡ νηστεία τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἡ ὁποία καὶ συνεχίζεται σὲ ὅλη τὴ ΜεγάληἙβδομάδα μέχρι τὴν θεία Λειτουργία τῆς ἀναστάσεως. Ἡ νηστεία εἶναι ἡ πρώτη θεόσδοτη ἐντολή. Μὲ τὴν παραβίασή της στὸν Παράδεισο ἡ ἀνθρωπότητα ἔπεσε σὲ μεγάλα δεινά. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ ἐφαρμογή της συνευδοκεῖ στὴν προσέλκυση τῶν θείων εὐλογιῶν. Ἡ  νηστεία εἶναι στέρηση τῆς ὕλης, ἀποχὴ ἀπὸ τὴν ἡδονὴ τῆς τροφῆς καὶ τοῦ κόσμου· εἶναι ἕνα παράθυρο στὴν ἀληθινὴ τρυφή, μία δίοδος κι ἕνα πέρασμα ἀπὸ τὴν ἱκανοποίηση τοῦ σώματος στὴν ἱκανοποίηση τῆς ψυχῆς· εἶναι ἕνα εἶδος προπόνησης τῶν ἀθλητῶν τοῦ πνεύματος, χωρὶς τὴν ὁποία ἡ νίκη κατορθώνεται δυσκολότερα. Ἡ νηστεία προωθεῖ τὴν αὔξηση τῶν πνευματικῶν χαρισμάτων μέσα ἀπὸ τὸ σταύρωμα τῆς κοιλίας. Εἶναι χρήσιμη, ὅταν γίνεται σωστά. Καὶ γίνεται σωστά, ὄχι μόνον ὅταν τηρῆται στὸ ἀκέραιο, ἀλλὰ κυρίως ὅταν δὲν ἀπολυτοποιεῖται, ὅταν δὲν ἀπομονώνεται ἀπὸ τὴν συγχωρητικότητα. Ἐὰν κάποιος νηστεύῃ καὶ δὲν συγχωρῇ, καλύτερα νὰ φάῃ κρέας, γιὰ νὰ μὴν ἐμπαίζῃ τουλάχιστον τὸν Θεὸ καὶ κοροϊδεύῃ τὸν ἑαυτό του, νομίζοντας πὼς κάνει κάτι σπουδαῖο. Ἡ νηστεία δὲν ἔχει νόημα, ὄταν γίνεται ἐπιδεικτικά, γιατὶ ὑποκρύπτει ὑπερηφάνεια, ἐνῶ σκοπός της εἶναι νὰ ταπεινώσῃ τὸν ἄνθρωπο, νὰ τὸν φέρῃ στὸἴδιο ἐπίπεδο μὲ τοὺς φτωχοὺς και πεινασμένους τοῦ κόσμου, νὰ τὸν κατεβάσῃ ἀπὸ τὰ ὕψη τῆς κοινωνικῆς εὐπρεπείας στὸ χῶμα τῆς ἀσκητικῆς εὐτελείας. Εἶναι μέτρο ἀρετῶν, γιατὶ δοκιμάζει τὴν ποιότητά τους. Ἡ νηστεία εἶναι ἀδελφὴ τῆς μετανοίας. Ὁ μετανοημένος γίνεται καὶ νηστευτὴς παθῶν, ὄχι μόνον τροφῶν. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ περίοδος ποὺ ἀπὸ αὔριο θὰ διανύσῃ ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι περίοδος νηστείας, μετανοίας καὶ πνευματικῆς ἐγρήγορσης. Ἐὰν νηστεύσουμε χωρὶς νὰ μετανοήσουμε, θὰ εἶναι σὰν νὰ προσπαθοῦμε νὰ φτάσουμε τὴ βάρκα τῆς ψυχῆς μας στὸ λιμάνι τῆς ἀναστάσεως, κάνοντας κουπὶ ἀπὸ τὴ μία μόνον πλευρά, περιστρεφόμενοι γύρω ἀπὸ τὸ ἴδιο σημεῖο. Ἡ νηστεία ἀποκτᾶ ἰσχὺ μὲ τὴν προσευχή. «Τοῦτο τὸ γένος τῶν δαιμόνων οὐκ ἐκπορεύεται, εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ» μας λέγει ο Κύριος. Ὁ πειρασμὸς δὲν φεύγει, ἐὰν δὲν συνδυαστοῦν τὰ δύο αὐτὰ στοιχεῖα τοῦ πνευματικοῦ μας ἀγῶνος. Ὅμως ἂς μὴν ξεχνοῦμε ὅτι καὶ οἱ δαίμονες «ἀπέχουσι βρωμάτων», ἐπειδὴ εἶναι ἀσώματοι. Ἡ ψευδὴς καὶ ὑποκριτικὴ νηστεία εἶναι μίμηση τῶν δαιμόνων. Ὀφείλουμε παράλληλα μὲ τὴ νηστεία τῶν τροφῶν νὰ νηστεύουμε ἀπὸ τὶς ἁμαρτωλές μας συνήθειες, νὰ μένουμε ἀκίνητοι στὶς παράνομες ὁρμες, ἀσυγκίνητοι ἀπὸ τὴν ματαιότητα τῶν ἡδονῶν τοῦ κόσμου· ὀφείλουμε νὰνηστεύουμε, γιὰ νὰ δώσουμε χῶρο στὴ φιλανθρωπία. «Προκαθαρθῶμεν νυνὶ μὴτοῖς βρώμασι μόνον, ἀλλὰ καὶ ταῖς πράξεσιν», μᾶς προτρέπει ὁ ἱερὸς ὑμνογράφος. Εἶναι γεγονὸς πὼς ἡ ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἔχει σὲ περίοπτη θέση τὴ νηστεία, τὴν ὁποία κατήργησαν οἱ λοιπὲς αἱρετικὲς χριστιανικὲς ἐκκλησίες. Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ πίστη τῶν νηστευτῶν. Οἱ ἀλλόδοξοι ἔχασαν τὴν ἀλήθεια, ὅταν ἰσοπέδωσαν τὸ τυπικὸ καὶ ἔχασαν τὸ νόημα τῆς νηστείας.       Ὅσοι δὲν σκοπεύουν νὰ νηστεύσουν αὐτὸ τὸ διάστημα, ἐπειδὴ νομίζουν πὼς δὲν θὰ τὰ καταφέρουν, ἂς κάνουν μία δοκιμὴ στὸν ἑαυτό τους, ἂς τολμήσουν νὰ κάνουν κάτι ποὺ μέχρι τώρα δὲν ἔχουν συνηθίσει νὰ κάνουν. Δὲν εἶναι δύσκολη ἡ νηστεία· δύσκολη εἶναι ἡ συνειδητοποίηση τῶν μεγάλων μας δυνατοτήτων. Τὰ ὠφέλη εἶναι πολλά, σωματικὰ καὶ πνευματικά. Ἂς θυμηθοῦμε κάποια παραδείγματα ἀπὸ τὴν Παλαιὰ καὶ Καινὴ Διαθήκη, καὶ τότε θὰ καταλάβουμε τὰ ὠφέλη τῆς νηστείας. Νήστευσε ὁ Δανιὴλ καὶ βγῆκε ἀβλαβὴς ἀπὸ τὸ λάκκο τῶν λεόντων. Νήστευσαν οἱ τρεῖς παῖδες καὶ παρέμειν ανἀλώβητοι ἀπὸ τὴν κάμινο τῆς φωτιᾶς· νήστευσαν οἱ Νινευΐτες καὶ μετέβαλαν τὴ θεία ὀργὴ σὲ συγχώρηση, ὅπως καὶ ὁ Δαβὶδ γιὰ τὸν φόνο τοῦ Οὐρία· νήστευσε σαράντα ἡμέρες ὁ προφήτης Ἠλίας καὶ ἀξιώθηκε νὰ θαυματουργήσῃ, ὁ Ἰωάννης ὁ Βαπτιστὴς καὶ ἀξιώθηκε νὰ βαπτίσῃ τὸν Κύριο· νήστευσε καὶ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος καὶ νίκησε τὸν πειρασμό· νήστευσε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἀφοῦ τυφλώθηκε στὴ Δαμασκό, καὶ τοῦ ἀνοίχθηκαν τὰ μάτια. Ἀλλὰ καὶ οἱ ἅγιοί μας ἁγιάστηκαν «νηστείᾳ, ἀγρυπνίᾳ, προσευχῇ». Καλὸν ἀγῶνα εὔχομαι, ἀδελφοί μου, νὰ ἔχουμε καὶ νὰ ἀξιωθοῦμε νὰ προσκυνήσουμε καὶ τὴν ἁγία ἀνάσταση τοῦ Σωτῆρος μας. π. Στυλιανός Μακρής

E djela e të lidhurit të djathit: Kreshma urdhëresa e parë e dërguar nga Zoti. Që nesër fillon sërish dhe Kreshma e Madhe, e cila dhe vazhdon gjatë gjithë Javës së Madhe deri në Meshën Hyjnore të Ngjalljes. Kreshma është urdhëresa e parë Zotërore. Me shkeljen e saj në Parajsë njerëzimi ra në të këqija të mëdha. Për këtë arsye  dhe praktikimi ndihmon në tërheqje të bekimeve hyjnore. Kreshma është mungesa e materies, largimi nga epshi i ushqimit dhe të botës, është një dritare në ngazëllimin e vërtetë, një rrugëdalje dhe një kalim nga sodisfaksimi i trupit në sodisfaksimin e shpirtit, është një lloj stërvitje e atletëve të frymës, pa të cilën fitorja arrihet me vështirësi. Kreshma shtyt rritjen e dhuntive shpirtërore nëpërmjet kryqëzimit të barkut. Është e dobishme, kur bëhet drejt. Dhe bëhet drejt, jo vetëm kur mbahet maksimalisht, por kryesisht kur nuk bëhet absolute, kur nuk izolohet nga tendenca, aftësia e të falurit. Nqs dikush mban kreshmë por nuk fal, më mirë të hajë mish që  të mos luajë të paktën  me Zotin dhe të përqeshë veten e tij, duke kujtuar se bën diçka të madhe. Kreshma nuk ka kuptim, kur bëhet në mënyrë demostrative, sepse kjo fshen krenari, ndërsa synimi i saj është të përulë njeriun, ta sjellë në të njejtin nivel me të varfërit dhe të uriturit e botës, ta zbresë nga lartësia e seriozitetit shoqërore në dheun e poshtërimit asketik. Është  masë virtytesh, sepse provon cilësinë e tyre. Kreshma është motër e pendimit. I penduari bëhet kreshmues i pasioneve, jo vetëm i ushqimeve. Për këtë arsye  dhe periudha të cilën do të kalojë Kisha jonë është periudhë pendimi dhe gadishmëria shpirtërore. Nqs kreshmojmë pa u penduar, do të jetë sikur të përpiqemi të arrijmë varkën e shpirtit tonë në portin e ngjalljes duke lëvizur lopatat vetëm nga njëra anë, duke u vërtitur në të njejtin vend. Kreshma merr forcë me lutjen. “Ky brez i demonëve nuk del përveç se me lutje dhe kreshmë” na thotë Zoti. Ngacmimi nuk largohet nqs nuk do të ndërthurren këto dy elementë të jetës sonë shpirtërore. Por le të mos harrojmë se dhe demonët “nuk ushqehen”, sepse janë pa trup. Kreshma e gënjeshtër dhe hipokrite është imitim i demonëve. Kemi detyrim që krahas kreshmës së ushqimeve të kreshmojmë nga zakonet tona mëkatare, të qëndrojmë stabël në tendencat e jashtëligjshme, të pandjeshëm nga kotësia e epsheve të botës, kemi si detyrim të kreshmojmë, që t’i japim vend filantropisë. “Le të parapastrohemi jo vetëm nëpërmjet ushqimit por dhe veprave” na mëson himnografi i shënjtë. Është fakt që kisha orthodhokse ka në një pozicion të lartë kreshmën, të cilën e anulluan kishat e tjera eretike të krishtera. Orthodhoksia është besimi i atyre që kreshmojnë. Të tjerët e humbën të vërtetën dhe kur sheshuan formalen humbën kuptimin e kreshmës. Të gjithë ata sa nuk kanë si synim të kreshmojnë gjatë kësaj kohe mqs kujtojnë se nuk do t’ia dalin mbanë, le të bëjnë një provë tek vetja e tyre, le të guxojnë të bëjnë diçka që deri tani nuk janë mësuar që ta bëjnë. Nuk është e vështirë kreshma, e vështirë është ndërgjegjësimi i fuqive tona të mëdha. Dobitë janë të shumta, trupore dhe shpirtërore. Le të kujtojmë disa shembuj nga Dhjata e Vjetër dhe e Re,  dhe atëhere do të kuptojmë dobitë e kreshmës. Mbajti kreshmë Danieli dhe doli i paprekur nga gropa e luanëve. Mbajtën kreshmë tre fëmijët dhe mbetën të paprekur nga furra e zjarrtë, mbajtën kreshmë  Ninevitët dhe e kthyen mërzitjen hyjnore në falje, si dhe Davidi për vrasjen e Urias. Kreshmoi dyzet ditë Ilia dhe u bë i denjë që të kryejë mrekulli, Joan Pagëzori dhe u bë i denjë që të pagëzojë Zotin, kreshmoi vetë Zoti dhe mundi ngacmimin, kreshmoi Apostull Pavlli,  pasi u verbua në Damask, dhe ju hapën sytë. Por dhe shënjtorët tanë i shënjtëruan “kreshmë, pagjumësi, lutje”. Ju uroj betejë të mbarë, vëllezërit e mi, të kemi dhe të bëhemi të denjë t’i falemi ngjalljes së shënjtë të shpëtimtarit tonë. Papa. Stilian Makri

Κυριακή Απόκρεω. Η Μέλλουσα Κρίσις, Αρχιμ. Επιφάνιος Χατζηγιάγκου Φλώρινα (6-3-2016) - E Djela e Të Lidhurit të Mishit (Gjykimi i fundit) Predikon Mitropoliti i Korçës Joani 06 03 2016

Κυριακή ΙΕ΄ Λουκά Η μετάνοια του Ζακχαίου, Αρχιμ Επιφάνιος Χατζηγιάγκου Φλώρινα 31 1 2016-E Djela e 15-të e Llukait, Predikon Atë Mihail Sanellari, Korçë 31 1 2016

Εις την αρχή του νέου έτους, Αρχιμ Επιφάνιος Χατζηγιάγκου Φλώρινα (10-1-2016)

Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος και το έργο του, Αρχιμ Επιφάνιος Χατζηγιάγκου (7-1-2016)

Δοκιμασίες καί παρουσία τοῦ Θεοῦ-Sprovat dhe prania e Perëndisë

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2015

Δοκιμασίες καί παρουσία τοῦ Θεοῦ

 

    Πρός τόν εὐλαβῆ κλῆρο καί λαό,

    Τέκνα ἐν Κυρίω προσφιλέστατα,

«Πιστεύω... εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ

τόν μονογενῆ,... σαρκωθέντα... καί ἐνανθρωπήσαντα».

    1. Ανησυχία, πόνος και φόβος απλώνονται αυτό τον καιρό στη ζωή μας. Πολύμορφη ανέχεια, ξενιτεμοί, δυσβάστακτες στερήσεις ˙ τρομοκρατικά ξεσπάσματα επιθετικότητας και μίσους. Και μέσα στη θολή αναταραχή, η εορτή των Χριστουγέννων έρχεται σαν ολοφώτεινη δέσμη παρηγοριάς, ειρήνης και ελπίδας.

    Τα γεγονότα σχετικά με τη Γέννηση του Χριστού, όπως τα περιγράφουν οι ευαγγελιστές Ματθαίος και Λουκάς, τονίζουν ότι ο Ιησούς Χριστός από βρέφος ακόμη αντιμετωπίζει σειρά δυσκολιών. Γεννιέται ύστερα από ένα μακρύ ταξίδι της Παναγίας μητέρας Του, σε χώρο φτωχικό της Βηθλεέμ, οι κάτοικοι της οποίας μένουν ψυχροί και αδιάφοροι. Ακολουθεί το μίσος των ισχυρών, το διαβολικό σχέδιο του Ηρώδη, ένας παράλογος και άδικος διωγμός, που Τον αναγκάζει να καταφύγει στην Αίγυπτο. Σε όλες όμως, τις δύσκολες συνθήκες της ζωής του μικρού Ιησού δεσπόζει η παρουσία του Θεού Πατρός.

    Μην απορούμε, λοιπόν, και μην τα χάνουμε, όταν βρισκόμαστε εμπρός σε κακουχίες, εχθρότητες, αδικίες, φτώχεια, αδιαφορία και αδιέξοδα. Οι δοκιμασίες είναι αναπόσπαστα στοιχεία του ανθρώπινου βίου. Ας μάθουμε να τις αντιμετωπίζουμε ειρηνικά. Κυρίως με πίστη και εμπιστοσύνη στην πρόνοια και την παρουσία του Θεού. Ακόμη και στις σκοτεινές φάσεις του βίου μας, όταν απειλές, στερήσεις, ασθένειες, αποτυχίες μας συνθλίβουν, αντηχεί παρηγορητικά ο στίχος του Ψαλμωδού: «Ἐάν γάρ καί πορευθῶ ἐν μέσω σκιᾶς θανάτου, οὐ φοβηθήσομαι κακά, ὅτι σύ μέτ’ ἐμοῦ εἶ˙» (Ψάλμ. 22:4).Η αίσθηση της πανταχού και πάντοτε παρουσίας του Θεού παρηγορεί, ενισχύει και εξασφαλίζει αντοχή και ειρήνη στον πόνο και τις θλίψεις. Γεμίζει επίσης την ψυχή με φως αγαλλιάσεως σε ώρες επιτυχίας και δημιουργίας.

    2. Η γνώση της παρουσίας και προνοίας του Θεού στον κόσμο ήταν μία αλήθεια αποδεκτή ήδη από την αποκάλυψη της Π. Διαθήκης. Το συγκλονιστικό Νέο που τονίζει η εορτή των Χριστουγέννων είναι ότι ο Θεός όχι απλώς είναι παρών στον κόσμο μας, αλλά ότι ο Υιός και Λόγος Τού «σαρκώθηκε», προσέλαβε την ανθρώπινη φύση. Αυτή η αποκάλυψη διαφοροποιεί τη χριστιανική πίστη από τα ποικίλα θρησκεύματα. Το σύμβολο της χριστιανικής πίστεως υπογραμμίζει: «Πιστεύω... εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ τόν μονογενῆ,... σαρκωθέντα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου καί ἐνανθρωπήσαντα». Έκτοτε, όσοι πιστεύουν σ’ Αυτόν και βαπτίζονται στο όνομα της Αγίας Τριάδος γίνονται μέλη του μυστικού σώματος του Χριστού «ὅ ἐστιν ἡ Ἐκκλησία» (Κόλ.1:24). Λαμβάνουν τη Χάρη και τη δύναμη να μένουν «ἐν αὐτῷ», να βρίσκονται σε προσωπική κοινωνία με τον Χριστό.

    Το βίωμα που γαληνεύει τον πιστό Χριστιανό είναι κάτι ακόμα εντονώτερο από την απλή θεϊκή παρουσία. Είναι η υπαρξιακή «κοινωνία» με τον ενανθρωπήσαντα Λόγο του Θεού, με τον Ιησού Χριστό. «Ὁ φανερωθεῖς Λόγος διά τοῦτο κατέμειξεν ἐαυτόν τῇ ἐπικήρῳ τῶν ἀνθρώπων φύσει, ἴνα τῇ τῆς θεότητος κοινωνίᾳ συναποθεωθῇ τό ἀνθρώπινον», (Αγ. Γρηγόριος Νύσσης: Ο φανερωθείς Λόγος, γι´ αυτό έσμιξε τον εαυτό Του με τη θνητή φύση των ανθρώπων, για να συναποθεωθεί το ανθρώπινο μέσω της κοινωνίας με τη Θεότητα). Με τη «σάρκωσή» Του, ο Υιός του Θεού μας προσέφερε το ασύλληπτο δικαίωμα να «μένωμε ἐν Αὐτῷ», να μετέχουμε μυστικά στη ζωή αγάπης της Αγίας Τριάδος. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης διατύπωσε λακωνικά την εκπληκτική αλήθεια που συνοψίζει την Καινή Διαθήκη: «Ὁ Θεός ἀγάπη ἐστι, καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ.» (Ἅ’ Ἰω. 4:16).

    Ο Χριστός επανειλημμένως αναφέρθηκε στο μυστήριο της σχέσεώς Του με τον Ουράνιο Πατέρα. «Πιστεύετε μοί ὅτι ἐγώ ἐν τῷ πατρί καί ὁ πατήρ ἐν ἐμοί»(Ἰω. 14:11), «Καί ὁ πέμψας με μετ' ἐμοῦ ἑστιν˙ οὐκ ἀφῆκε μέ μόνον ὁ πατήρ, ὅτι ἐγώ τά ἀρεστά αὐτῷ ποιῶ πάντοτε» (Ἰω. 8:29). Σ’ αυτή τη σχέση κοινωνίας μαζί Του καλεί όλους τους μαθητές και αποστόλους Του. Με σαφήνεια δήλωσε: «Ἐάν τίς ἀγαπᾶ με, τόν λόγον μου τηρήσει, καί ὁ πατήρ μου ἀγαπήσει αὐτόν, καί πρός αὐτόν ἐλευσόμεθα καί μονήν παρ' αὐτῷ ποιήσομεν.»(Ἰω. 14:23). Προαπαιτούμενο λοιπόν για την «κοινωνία» μαζί Του είναι η συμμόρφωση της συμπεριφοράς μας με τον λόγο Του, με το θέλημά Του, με τις αρχές που Εκείνος καθόρισε: τη δικαιοσύνη, τη φιλαλήθεια, τη μακροθυμία, τη συγχωρητικότητα, την αγνότητα, την ταπεινοφροσύνη και την αυτοθυσία.

**

    Το μεγαλύτερο δώρο, αδελφοί μου, που μας προσφέρουν τα Χριστούγεννα είναι η βεβαιότητα ότι ο Θεός είναι «μεθ’ ἡμῶν». Ο άπειρος και παντοδύναμος Θεός, ο άχρονος και αχώρητος, ο Οποίος «Ἀγάπη ἐστί», εισήλθε στον χρόνο και τον χώρο τον δικό μας. «Καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ» (Ἅ’ Ἰω. 4:16). Όποιος αγαπά και νιώθει διαρκώς την παρουσία του Θεού, την κοινωνία με τον ἐνανθρωπήσαντα Λόγο Του, δεν φοβάται κανέναν και τίποτε. «Φόβος οὐκ ἔστιν ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἄλλ’ ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τόν φόβον,» (Ἅ’ Ἰω. 4:18) κάθε μορφής φόβο.

    Ας δεηθούμε, ο εν Τριάδι Θεός να μας δίνει τη δύναμη Του για να μη λυγίζουμε από τις θλίψεις, τις αδικίες, τις κακουχίες που ορθώνονται στον δρόμο μας. Για να ενισχύει την αίσθηση της παρουσίας του ουρανίου Πατρός, τη βεβαιότητα ότι στο κέντρο της ανθρώπινης ιστορίας δεσπόζει ο Εμμανουήλ - ο Χριστός. Και με τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος, οι δοκιμασίες να μεταμορφώνονται σε ευκαιρίες πνευματικής ωριμότητας και αγιασμού.

    Ειρηνοφόρα Χριστούγεννα, ευλογημένος και δημιουργικός ο νέος χρόνος.

Με ολόψυχη αγάπη εν Χριστώ,

+ Αναστάσιος

Αρχιεπίσκοπος Tιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας

 

KISHA ORTHODHOKSE AUTOQEFALE E SHQIPËRISË

KRISHTLINDJE 2015

† Anastasi

Kryepiskop i Tiranës, Durrësit dhe i Gjithë Shqipërisë

Sprovat dhe prania e Perëndisë

    Klerit dhe popullit shpresëtar,

    Bij fort të shtrenjtë më Zotin,

«Besoj në një Zot, Jisu Krishtin, Birin e Perëndisë, të vetëmlindurin,... që u trupëzua prej Shpirtit të Shenjtë dhe Virgjëreshës Mari dhe u bë njeri.»

    1. Shqetësim, dhimbje dhe frikë shtrihen sot në jetën tonë. Varfëri shumëformëshe, emigrime, privime të vështira për t’u përballuar. Shpërthime terroriste agresiviteti e dhune. Dhe pikërisht brenda kësaj trazire, e kremtja e Krishtlindjes vjen si dritë e tërëshkëlqyer ngushëllimi, paqeje dhe shprese.

    Ngjarjet në lidhje me Lindjen e Krishtit, siç i përshkruajnë ungjillorët Matthe dhe Lluka, theksojnë se Jisu Krishti, ende foshnjë, përballet me një sërë vështirësish. Lindet pas një udhëtimi të gjatë të së Tërëshenjtës, Nënës së Tij, në një vend të varfër në Bethlehem, banorët e të cilit sillen ftohtë dhe indiferentë. Pason urrejtja e të fuqishmëve, plani djallëzor i Herodit, një persekutim i palogjikshëm dhe i padrejtë, që E detyron të gjejë strehë në Egjipt. Por, në çdo hap të vështirë të jetës së Jisuit të vogël mbizotëron prania e Perëndisë Atë.

    Pra, le të mos çuditemi dhe të mos e humbasim mendjen kur gjendemi para vuajtjeve, armiqësive, padrejtësive, varfërisë, indiferencës dhe rrugëve pa krye. Sprovat janë pjesë e jetës njerëzore. Le të mësojmë të përballemi paqësisht me to. Mbi të gjitha, me besim dhe shpresë në përkujdesjen dhe praninë e Perëndisë. Madje edhe në fazat e errëta të jetës sonë, kur na shtrëngojnë kërcënime, privime, sëmundje, dështime, kumbon në mënyrë ngushëlluese vargu i Psalmistit: “Nëse eci në mes të hijes së vdekjes, nuk do të kem frikë nga të këqijat, se ti me mua je” (Ps. 22:4).

   Ndjesia e pranisë së kudondodhur dhe të përhershme të Perëndisë na ngushëllon, na fuqizon dhe na siguron rezistencë e paqe në dhimbje dhe në hidhërime. Gjithashtu, e mbush shpirtin me dritë ngazëllimi në kohë suksesi e krijimi.

    2. Njohja e pranisë dhe e përkujdesjes së Perëndisë në botë ishte një e vërtetë e pranuar qysh nga zbulesa e Dhiatës së Vjetër. E Reja tronditëse që thekson e kremtja e Krishtlindjes është, se Perëndia jo vetëm që është i pranishëm në botë, por se Biri dhe Fjala e Tij “u mishërua”, mori natyrën njerëzore. Kjo zbulesë e dallon besimin e krishterë nga besimet e tjera fetare. Simboli i besimit të krishterë nënvizon: “Besoj në një Zot, Jisu Krishtin, Birin e Perëndisë, të vetëmlindurin,... që u trupëzua prej Shpirtit të Shenjtë dhe Virgjëreshës Mari dhe u bë njeri”.

    Që nga ai çast, të gjithë sa besojnë në Atë dhe pagëzohen në emrin e Trinisë së Shenjtë bëhen gjymtyrë të trupit mistik të Krishtit “që është Kisha” (Kol. 1:24). Marrin Hirin dhe fuqinë për të qëndruar “në Atë”, të gjenden në një kungim personal me Krishtin.

    Përjetimi që e paqëson besimtarin e krishterë është diçka më intensive sesa prania e thjeshtë hyjnore. Është “kungimi” ekzistencial me Fjalën e Perëndisë të bërë njeri, me Jisu Krishtin. “Fjala e Shfaqur, për këtë arsye e bashkoi veten e tij me natyrën e vdekshme të njerëzve, që ta bashkëhyjnizojë njeriun nëpërmjet kungimit me Hyjninë”, siç na e shpjegon shën Grigori i Nisës. Me “mishërimin” e Tij, Biri i Perëndisë na ofroi të drejtën e pakonceptueshme “për të qëndruar në Atë”, për të marrë pjesë mistikisht në jetën e dashurisë së Trinisë së Shenjtë. Ungjillori Joan e formuloi në mënyrë lakonike të vërtetën e mrekullueshme, që e përmbledh në Dhiatën e Re: “Perëndia është dashuri; dhe ai që qëndron në dashuri, qëndron në Perëndinë, dhe Perëndia në atë” (1Jn. 4:16).

    Krishti në mënyrë të përsëritur iu referua misterit të marrëdhënies së Tij me Atin e Tij Qiellor. “Besomëni se unë jam tek Ati, dhe Ati tek unë” (Jn. 14:11). Dhe “ai që më dërgoi është bashkë me mua. Ati nuk më la vetëm, sepse unë bëj përherë ato që i pëlqejnë” (Jn. 8:29). Në këtë marrëdhënie kungimi me Atë i fton të gjithë nxënësit dhe apostujt e Tij, ku me qartësi deklaroi: “Në më do ndonjë, fjalën time do ta ruajë, dhe Ati im do ta dojë, dhe do të vijmë tek ai, dhe do të bëjmë banesë tek ai” (Jn. 14:23). Pra, parakusht për “kungimin” me Perëndinë është përshtatja e sjelljes sonë me fjalën e Tij, me vullnetin e Tij, me parimet që Ai përcaktoi: me drejtësinë, dashurinë për të vërtetën, zemërgjerësinë, faljen, dëlirësinë, përulësinë dhe vetësakrifikimin.

* * *

    Vëllezërit e mi, dhurata më e madhe që na ofrojnë Krishtlindjet, është siguria se Perëndia “është me ne”. Perëndia i pafund dhe i tërëfuqishëm, i pakohshëm dhe i panxënshëm, Ai që është Dashuri, hyri në kohën dhe në hapësirën tonë. “Dhe ai që qëndron në dashuri, qëndron në Perëndinë, dhe Perëndia në atë” (1Jn. 4:16). Ai që do dhe ndien vazhdimisht praninë e Perëndisë, kungimin me Fjalën e Tij të bërë njeri, nuk ka frikë askënd dhe asgjë. “Frikë nuk ka në dashuri, por dashuria e përsosur e nxjerr jashtë frikën” (1Jn. 4:18), çdo formë frike.

    Le të lutemi që Perëndia në Trini të na japë Fuqinë e Tij, që të mos përkulemi nga hidhërimet, padrejtësitë, vuajtjet që ngrihen në rrugën tonë; që të mbështesë ndjesinë e pranisë së Atit qiellor, sigurinë se në qendër të historisë njerëzore mbizotëron Emanueli- Krishti. Dhe me Hirin e Shpirtit të Shenjtë, sprovat të transformohen në mundësi pjekurie shpirtërore dhe shenjtërimi.

    Krishtlindjet le të na sjellin paqe, Viti i Ri qoftë i bekuar dhe krijues!

Me dashuri të thellë më Krishtin,

† Anastasi

Kryepiskop i Tiranës, Durrësit dhe i Gjithë Shqipërisë

Εορτασμός του Αγίου Νικολάου, Βωβοστίτσα Κορυτσάς,- Festimi i Shën Nikollës në Boboshticë të Korçës!

 Με την αρμόζουσα μεγαλοπρέπεια εορτάστηκε η εορτή του Αγίου Νικολάου στην Βωβοστίτσα Κορυτσάς όπου είναι και η ομώνυμη Μονή ή τουλάχιστον ότι έχει απομείνει από αυτήν. Μεγάλο μέρος των κατοίκων έλαβε μέρος στην Λειτουργία αλλά και πιστοί από την Κορυτσά. Ο ποιμένας της ενορίας του χωριού ο π Μιχαλή Λάρας εργάζεται νυχθημερόν για την πνευματική προκοπή των βωβοστιανών, την διαφύλαξη της ελληνορθόδοξης παράδοσης και την αναστύλωση των ναών του χωριού, άλλοτε κωμόπολης, ή τουλάχιστον όσων έχουν απομείνει μετά από το καταστροφικό έργο της αθεϊστικής δικτατορίας. Στο πλευρό του στέκονται οι περισσότεροι κάτοικοι αλλά και ο Μπάμπουλλας Σωτήριος ένας ζωντανός μάρτυρας της ορθοδοξίας και του ελληνισμού ο οποίος υποδέχτηκε τον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο κατά την άφιξη του στην Αλβανία και είχε ήδη ετοιμάσει μια στοιχειώδη οργάνωση των ορθοδόξων στην Αλβανία. Ευχόμαστε ο Θεός να χαρίσει υγεία και κάθε ευλογία και στους δυο. Εμείς δεν έχουμε παρά να σταθούμε στο πλευρό τους και να προσευχηθούμε ώστε ο Θεός, με τις μεσιτείες του Αγίου Νικολάου,  να δώσει το καλύτερο για όλους μας. Χρόνια πολλά.

- Me madhështi u festua dhe festa e Shën Nikollës në Boboshticë të Korçës ku dhe ndodhet Manastiri i Shën Nikollës , ose të paktën ajo çka mbetur prej këtij Manastiri pas shkatërrimit nga diktatura komunisto-ateiste. Në fund predikoi famulltari i fshatit p Mihail Lara i cili bën çështë e mundur për prokopinë shpirtërore të besimtarëve por dhe ruajtjten e traditave orthodhokse të këtij fshati. Lutemi dhe urojmë ti falë Zoti shëndet dhe bekime! 

Το κήρυγμα εις την Ι Κυριακή Λουκά από τον π Μιχαήλ Λαρά στα Αλβανικά - Predikim nga p Mihail Lara në të djelën e 10të të LLukait (Dita e Shën Nikollës) Boboshticë. 

Άγ Νικόλαος Περί ελεημοσύνης, Αρχιμ Επιφάνιος Χατζηγιάγκου,Φλώρινα, 6 12 2015

Θ΄ Λουκά Ο άφρων πλούσιος και το κοινωνικό πρόβλημα 22 11 2015, Αρχιμ Επιφάνιος Χατζηγιάγκου - E Djela e 9 të e Llukait "Lakmia dhe Egoizmi" Mitropoliti i Korçës Hirësia e Tij +Joani

Κυριακή Η΄ Λουκά. Καλού Σαμαρ.- Αλληγορική ερμηνεία (15-11-2015), Αρχιμ Επιφάνιος Χατζηγιάγκου - E Djela e 8 të Llukait, "Samaritani i mirë" Predikon Mitropoliti i Korçës Hirësi +Joani 15 11 2015

Από τους λόγους του ιερού Χρυσοστόμου (13-11-2015) Αρχιμ Επιφάνιος Χατζηγιάγκου

Κυριακή Ζ Λουκά, Οι Άγγελοι και το Έργο τους Αρχιμ Επιφάνιος Χατζηγιάγκου 08 11 2015- E djela e 7 të e Llukait, Mbi Fuqitë e Patrupshme, Predikon Hirësi +Joani 08 11 2015

Ο Άγιος Λουκάς και το έργο των Αποστόλων, Αρχιμ Επιφάνιος Χατζηγιάγκου 18 10 2015 - E Djela e 3 të e Llukait predikon p Mihail Sanellari 18 10 2015

Δ' Λουκά Παραβολή σπορέως, Αρχιμ. Επιφάνιος Χατζηγιάγκου 11 10 2015

Κυριακή Α' Λουκά, Ο χριστιανός, ναός Θεού , Αρχιμ Επιφάνιος Χατζηγιάγκου 27 09 2015 - E Djela e 1 rë e Llukait, "Peshkimi i Çuditshëm" Predikon Hirësia e Tij +Joani