Κυριακή Σταυροπροσκυνήσεως. - E Djela e faljes tek Kryqi!

Καθώς βρισκόμαστε στο μέσο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, η Εκκλησία μας προβάλλει στους ιερούς Ναούς μας τον Τίμιο Σταυρό του Κυρίου και μας καλεί να τον προσκυνήσουμε με δέος και πίστη και να πάρουμε χάρη πολλή και δύναμη για τον πνευματικό αγώνα που διεξάγουμε την περίοδο αυτή. Τι θα πει αυταπάρνηση Λίγες εβδομάδες πριν από το πάθος του ο Κύριος κάλεσε τους μαθητές του και τα πλήθη του λαού για να τους πει λόγια βαρυσήμαντα για τη ζωή τους και τη ζωή όλων μας. Όποιος θέλει, είπε, να με ακολουθήσει και να γίνει μαθητής μου, ας απαρνηθεί τον εαυτό του κι ας πάρει τη σταθερή απόφαση να υποστεί για μένα όχι μόνο κάθε θλίψη και δοκιμασία αλλά και θάνατο σταυρικό, και τότε ας με ακολουθεί. Τι σημαίνει όμως «απαρνούμαι τον εαυτό μου»; Σημαίνει δυο πράγματα. Πρώτα ότι νεκρώνω τον παλαιό εαυτό που κρύβω μέσα μου, τον διαγράφω από τη ζωή μου. Παύω να υπάρχω γι’ αυτόν. Αρνούμαι δηλαδή και νεκρώνω τα θελήματα, τις επιθυμίες και τις ροπές του παλαιού ανθρώπου. Ακόμη κι αν τον δω να επαναστατεί, να αντιδρά, να επιζητεί με μανία και επιμονή καθετί αμαρτωλό, εγώ δεν υποκύπτω, δεν του δίνω σημασία. Έχω αρνηθεί όχι μόνο κάτι από τον εαυτό μου αλλά όλο τον παλαιό εαυτό μου. Αρνούμαι τον παλαιό εαυτό μου σημαίνει ταυτόχρονα ότι υποτάσσομαι στο άγιο θέλημα του Θεού. Αυτό σημαίνει ότι ακολουθώ τον Κύριο όπου με οδηγεί. Και υπομένω όλες τις θλίψεις που επιτρέπει στη ζωή μου για τον εξαγιασμό μου. Μέχρι του σημείου να περιφρονώ ακόμη και το θάνατο. Διότι αυτό σημαίνει να σηκώνω διαρκώς τον σταυρό των θλίψεων και της θυσίας. Όπως κάθε κατάδικος σήκωνε ως μελλοθάνατος τον σταυρό του, έτσι κι εγώ πρέπει να σηκώνω τον δικό μου σταυρό περιμένοντας το μαρτύριο. Με την απόφαση να είμαι έτοιμος σε κάθε στιγμή, αργά ή γρήγορα, να πεθάνω, αν μου το ζητήσει ο Κύριος. Και να προχωρώ με τέτοια διάθεση όχι για λίγο αλλά σε όλη μου τη ζωή. Να σηκώνω τον σταυρό των θλίψεων όχι αναγκαστικά, επειδή δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, αλλά με χαρά κι ελπίδα, με τη συναίσθηση ότι ο δρόμος της υποταγής στο θέλημα του Θεού, τον οποίο βαδίζω σηκώνοντας τον σταυρό των θλίψεων, είναι ο μοναδικός δρόμος που οδηγεί στη σωτηρία μου, στον Παράδεισο. Όλη η ζωή του Κυρίου άλλωστε ήταν μία διαρκής αυταπάρνηση, προσφορά και θυσία, που κορυφώθηκε και ολοκληρώθηκε στη σταυρική θυσία. Κι επειδή αυτός πρώτος εφάρμοσε την τέλεια αυταπάρνηση, ζητά κι από μας ν’ ακολουθήσουμε ολόψυχα το παράδειγμά του. Πόσο αξίζει μια ψυχή Ο Κύριος συνέχισε τη διδασκαλία του λέγοντας: όποιος θέλει να σώσει την επίγεια ζωή του, θα χάσει την αιώνια. Όποιος όμως θυσιάσει τη ζωή του για μένα και το Ευαγγέλιό μου, αυτός θα σώσει την ψυχή του. Διότι τι θα ωφελήσει τον άνθρωπο εάν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο και χάσει την ψυχή του; Και τι μπορεί να δώσει ως αντάλλαγμα για να την εξαγοράσει; Όποιος ντραπεί εμένα και τους λόγους μου επειδή φοβάται τους χλευασμούς των ανθρώπων της αποστατημένης και αμαρτωλής αυτής γενιάς, αυτόν θα τον αποκηρύξω κι εγώ όταν θα έλθω μέσα στη θεϊκή δόξα μου μαζί με τους αγίους αγγέλους. Και ο Κύριος επισφράγισε τους λόγους του λέγοντας: Πολλοί από σας, πριν πεθάνουν, θα δουν να θεμελιώνεται με δύναμη ακαταγώνιστη η Βασιλεία του Θεού στη γη, δηλαδή η Εκκλησία μου. ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Σ’ όλη αυτή τη διδασκαλία του ο Κύριος τονίζει την αξία της ψυχής μας. Και τι λέει; Πόσο αξίζει η ψυχή μας; Ανυπολόγιστα. Δεν συγκρίνεται με όλα τα αγαθά του κόσμου αυτού. Έχει ασυγκρίτως ανώτερη αξία από όλα τα πλούτη, τις τιμές και τις απολαύσεις αυτής της ζωής. Γι’ αυτήν ο Θεός έγινε άνθρωπος, γι’ αυτήν έχυσε το αίμα του επάνω στο σταυρό και μας εξαγόρασε με το τίμιο Αίμα του. Κι αν εμείς περιφρονήσουμε το πολυτιμότατο αυτό λύτρο που έδωσε ο Χριστός για την ψυχή μας, η καταστροφή μας θα είναι ανεπανόρθωτη. Διότι, όταν εμείς αμαρτάνουμε συστηματικά και ασύστολα, κινδυνεύουμε να χάσουμε την ψυχή μας για πάντα στην αιώνια κόλαση. Εκεί η ψυχή θα χωρισθεί αιωνίως από τον Θεό, τη χάρη του και την αγάπη του και θα βυθισθεί στο αιώνιο σκοτάδι. Γι’ αυτό λέει ο Κύριος ότι το χειρότερο κακό που μπορούμε να πάθουμε οι άνθρωποι, είναι το να χάσουμε την ψυχή μας. Και αν χάσουμε την ψυχή μας, χάσαμε τον Θεό, χάσαμε τον εαυτό μας, χάσαμε τα πάντα. Κι αυτή η απώλεια είναι αμετάκλητη. Μήπως έχουμε και άλλη ψυχή, ώστε να δώσουμε μία στον σατανά και μία στον Θεό; Ή να δώσουμε τη μία αντάλλαγμα για την απώλεια της άλλης; Τα χρήματα και τα κτήματα και τα σπίτια μπορούμε να τα ανταλλάξουμε. Την ψυχή όμως ποτέ. Και δεν είναι δύσκολο να τη χάσουμε. Σ’ αυτή τη ζωή φοβερός πόλεμος διεξάγεται. Με λύσσα οι δαίμονες ζητούν να αρπάξουν και να κατασπαράξουν την ψυχή μας. Ας αντισταθούμε λοιπόν κι ας αγωνισθούμε. Ώστε, όταν κλείσουμε τα μάτια μας, να παραλάβουν την ψυχή μας οι παμφώτεινοι άγγελοι στην αγκαλιά του Θεού.

Pasi ndodhemi në mes të Kreshmës së Madhe, Kisha jonë nxjerr në Kishat tona të shenjtaë Kryqin e Nderuar të Zotit dhe na thërret që të falemi me frikë dhe besim dhe të marrim shumë hir dhe forcë për betejën tonë shpirtërore që po bëjmë në këtë kohë Çdo të thotë vetëmohimi. Pak javë para pësimit të tij, Zoti thirri nxënësit e tij dhe shumë popull që t’iu thoshte fjalë të rëndësishme për jetën e tyre dhe jetën e të gjithëve ne. Ai që do , tha, që të më ndjekë dhe të bëhet nxënësi im, le të mohojë veten e tij dhe le të marrë vendimin stabël  që të pësojë për mua jo vetëm çdo hidhërim dhe provë por dhe një vdekje në kryq, dhe atëhere le të më ndjekë. Por çdo të thotë “të mohoj veten time”? Do të thotë dy gjëra. Në fillim që vdes veten time të vjetër që kam fshehur brenda meje ta fshij nga  jeta ime. Pushoj së ekzistuari për atë. Dmth  i mohoj dhe i çoj në vdekje dëshirat dhe tendencat e njeriut të vjetër. Akoma dhe nëse e shikoj që të ngrerë krye, të reagojë, të kërkojë me mani dhe këmbëngulje çdo gjë mëkatare, unë nuk nënshtrohem, nuk i jap rëndësi. Kam mohuar jo vetëm diçka nga vetja ime por gjithë veten time të vjetër. Mohoj veten time do të thotë që në të njejtën kohë i nënshtrohem vullnetit të shenjtë të Zotit. Kjo do të thotë se ndjek Zotin kudo që të më udhëzojë. Duroj të gjitha hidhërimet që lejon të kem në jetën time me qëllim shenjtërimin tim. Deri në atë pikë sa të injoroj akoma dhe vetë vdekjen. Sepse kjo do të thotë që të ngre vazhdimisht kryqin e hidhërimeve dhe të sakrificës. Ashtu si çdo i dënuar do të ngrinte në pritje të vdekjes kryqin e tij, kështu dhe unë duhet që të ngrej kryqin tim duke pritur martirizimin. Me vendimin që të jem i gatshëm në çdo moment, herët a vonë, të vdes, nëse ma kërkon Zoti dhe të vazhdoj me të tillë predispozitë jo për pak por për të gjithë jetën time. Të mbart kryqin e hidhërimeve jo me detyrim, sepse nuk mund të bëj ndryshe,  por me gëzim dhe shpresë, me ndjesinë se rruga e durimit në vullnetin e Zotit, në të cilën ec duke ngritur kryqin e hidhërimeve, është rruga e vetme  që më çon drejt shpëtimit tim, më çon në Parajsë. E gjithë jeta e Zotit ishte një vetëmohim i vazhdueshëm që u kulmua dhe u plotësua me sakrificën mbi kryq. Mqs ai i pari e praktikoi vetëmohimin e përsosur kërkon nga ne që të ndjekim me gjithë shpirt shembullin e tij. Sa vlen një shpirt. Zoti e vazhdoi doktrinën e tij duke thënë: Ai i cili do që të shpëtoj jetën tokësore të tij, do të humbasë jetën e përjetëshme. Por ai i cili do të sakrifikojë jetën e tij për mua dhe Ungjillin tim, ai do të shpëtojë shpirtin e tij. Sepse çfarë dobie do t’i sjellë njeriut nëse fiton të gjithë botën dhe humbet shpirtin e tij? Dhe çfarë mund të japë për këmbim që ta blerë? Ai i cili do të ketë turp për mua dhe për fjalët e mia sepse ka frikë përqeshjet e njerëzve e këtij brezi të larguar dhe mëkatar, atë do ta mohoj dhe unë kur të vij  në lavdinë time hyjnore së bashku me ëngjëjt e shenjtë. Dhe Zoti vulosi fjalët e tij duke thënë: Shumë prej jush, para se të vdesin, do të shikojnë që të themelohet me fuqi të pakonkurrueshme Mbretëria e Zotit në tokë, dmth Kisha ime. ......................... Në të gjithë këtë doktrinë të tij Zoti thekson vlerën e shpirtit tonë. Dhe çfarë thotë? Sa vlen shpirti ynë? Nuk llogaritet. Nuk krahasohet me të gjitha të mirat e kësaj bote. Ka vlerë në mënyrë të pakrahasueshme më të lartë nga të gjitha pasuritë, nderimet dhe kënaqësitë e kësaj jete. Për këtë Zoti u bë njeri, dhe për këtë derdhi gjakun e tij mbi kryq dhe na bleu me Gjakun e tij të nderuar. Dhe nëse ne injorojmë këtë shpagim të çmuar që dha Krishti për shpirtin tonë, shkatërrimi ynë është i pakorrigjueshëm. Sepse, kur ne mëkatojmë në mënyrë sistematike dhe pa ndalim, rrezikohemi që të humbasim shpirtin tonë për gjithmonë në ferrin e përjetshëm. Atje shpirti do të ndahet përjetësisht nga Zoti, nga hiri i tij dhe dashuria e tij dhe do të zhytet në errësirën totale. Për këtë thotë Zoti se më e keqja që mund të pësojmë ne njerëzit është që të humbasim shpirtin tonë. Dhe nëse humbasim shpirtin humbëm Zotin, humbën veten tonë, humbëm gjithçka. Kjo humbje është e pakthyeshme. Se mos kemi shpirt tjetër, në mënyrë që një t’ia jepnim shejtanit dhe një Zotit? Apo të japim një këmbim për humbjen e tjetrës? Paratë dhe pronat dhe shtëpitë mund ti këmbejmë. Shpirtin kurrë. Nuk është e vështirë që ta humbasim. Në këtë jetë një luftë e tmerrshme po bëhet. Me tërbim demonët kërkojnë që të shqyejnë shpirtin tonë. Le të rrezistojmë pra dhe le të luftojmë. Në mënyrë që kur të mbyllim sytë tanë, të marrin shpirtin tonë ëngjëj të ndriçuar tek krahët e Zotit.