Disa mite për luftën italo- greke dhe varrezat e ushtarëve grekë – Gazeta Tema

---

 

Nga Mero Baze

Ka një vëmendje më të madhe seç meriton boshatisja e një varreze të ushtarëve grekë në Sajmolë, një fushë e vogël buzë Vjosës, në Grykën e Këlcyrës. Dhe bashkë me këtë vëmendje të shtuar, ka dhë një reaksion politik, të adresuar qartë kundër kësaj historie.

Së pari, në Sajmol nuk po gjenden eshtra ushtarësh. Ky mit duhet të bjerë dhe nuk duhet të përmendet në shtyp si i tillë. Në atë vend që po gërmohet në Sajmol, është një varrezë e ushtarëve të vrarë grekë, ruajtur prej vitit 1941. E kemi pasur atë varrezë. Askush nuk e ka punuar atë tokë në gati tetëdhjetë vjet. As në komunizëm, as pas komunizmit nuk e ka lëvizur njeri kryqin. Pra, nuk kemi të bëjmë me kërkim varresh, por me boshatisjen e një varreze, për t’i çuar trupat në një varrezë të sistemuar 3 km më tutje, pranë Kishës së Shën Kollit, po në Grykën e Këlcyrës.

Në atë vend mbi rrugën kryesore ka pas dhe ushtarë të varrosur italianë, të cilët janë hequr në vitet gjashtëdhjetë, dhe nuk ka vend për spekulime. Medalione ushtarësh italianë dhe grekë ka gjithë fusha, sa herë e punon traktori, ashtu siç ka krehër fishekësh grekë dhe italianë në çdo qoshe shtëpish të vjetra.

Fusha e vogël e Sajmolës gjendet mes malit Golik dhe Shëndelli, ku janë shkatërruar batalionet “Lupi di Toskani” dhe “Julia” e italianëve, si dhe forcat greke të batalionit të Kretës dhe të Kallpaqit. As italianët dhe as grekët nuk kanë mundur dot t’i varrosin shumicën e  të vrarëve. Biles grekët shumë më pak se italianët. Tragjike është se shumica  e tyre mbetën në faqet e maleve ku janë vrarë, dhe kanë humbur në vite aty.

Gianni Granzotto, një ish- ushtar italian, gazetar dhe autor librash, që në vitet tetëdhjetë ishte president i ANSA-s në Itali, ka ardhur në vitin 1984 në Sajmolë dhe në Peshtan, aty ku është bërë beteja. Siç e përshkruan në librin e tij, “Vjosa ime e dashur”, tregon se si buzë rrugës në Peshtan takoi një bari dhe e pyeti: “A ka më të vrarë në Golik, që janë pa varrosur?”

-Ka, i ishte përgjigjur me vrazhdësi të natyrshme bariu. Sa herë shkrin dëbora, rrëshqasin poshtë rrungajave.

-Të lutem, mbulojini aty ku janë. Goliku ishte dhe mali i tyre.

Është në një farë mënyre një ndjenjë njerëzore të respektojmë dikë që jeta e ka përplasur të vdesë në malet tona, pavarësisht politikave të mbrapshta që e kanë sjellë aty.

Histeria ndaj zhvarrosjes së disa kufomave të ruajtura, është teprim dhe tejkalon problemet që shoqërojnë këtë histori, ku Shqipëria dhe shqiptarët janë viktima të një lufte që nuk ishte e tyre.

Dhe duhet të jemi realist, të pranojmë se shqiptarët kanë qenë më shumë me grekët në këtë luftë, kur ata ishin gjallë, dhe është e tepërt të bëjnë si anti-grekë tani me disa të vdekur. Për më tepër që mburremi dhe e kemi argument kundër ligjit të luftës, se disa nga kompanitë dhe batalioni shqiptar “Tomori”, dezertuan nga lufta.

Së dyti, duhet të jemi realistë dhe për konceptin e luftës italo- greke që preku Shqipërinë. Ne ishim “fronti shqiptar” i luftës italo- greke, pasi Italia, pas sulmit më 28 tetor 1940 kundër Greqisë, nuk e përballoi dot ofensivën greke dhe u tërhoq nga Greqia në territorin shqiptar në janar 1941, duke u kthyer nga vend pushtues, në një vend që u pushtua nga Greqia (në këtë rast si territor italian, pasi ne ishim të pushtuar nga Italia). Prandaj, kur i trajtojmë grekët si pushtues më 1940-1941, duhet të jemi të kujdesshëm të përdorim një kriter. Nëse ne themi se duhet hequr ligji i luftës, pasi ne nuk sulmuam Greqinë, por e sulmoi Italia, atëhere as nuk mund të themi që na pushtoi Greqia, pasi kemi qenë të pushtuar nga Italia. Ajo që disa quajnë pushtim grek, është se Greqia, disa muaj nga janari deri në prill, e vuri para ushtrinë italiane, duke e detyruar të tërhiqet në brendësi të territorit tonë, nga Kurveleshi, në Berat dhe deri Kolonjë, Korçë e Pogradec.

Dhe po të mos futej ushtria gjermane nga Bullgaria në Selanik dhe të pushtonte Greqinë, ne mund të kishim një histori dhe më të rëndë nga kjo luftë. Por pushtimi i Greqisë nga Gjermania, bëri që Greqia të dorëzohej dhe ushtria italiane marshoi sërish drejt Greqisë, tashmë si “fitimtare” ndaj një ushtrie që dikush tjetër ja kishte lidhur duart.

Së treti, problemi i varrezave greke në Shqipëri është një vendim i shtrirë në kohë nga së paku 12 qeveri shqiptare prej vitit 1987, dhe është një vendim ku pala shqiptare thjesht ka rezistuar apo toleruar, në varësi të halleve të tjera që ka pasur me Greqinë, por kurrë nuk është marrë seriozisht me thelbin e problemit. Çdo ushtar i vrarë në Shqipëri meriton të ketë një varrezë, dhe një të tillë e meritonin dhe ushtarët grekë, derisa e kanë ushtarët gjermanë, anglezë apo francezë.

Ajo që është e ndjeshme për opinionin, është konceptimi i këtyre varrezave si masive, dhe vendosja e tyre gjeografike në një nga kufijtë e pretendimeve historike të Greqisë. E vërteta është se këto varreza janë simbolike, pasi ato nuk kanë brenda tyre as 5 për qind të ushtarëve grekë të vrarë në Shqipëri, të cilët kanë mbetur maleve pa adresë dhe të paidentifikuar, pasi në tërësi ishte një ushtri sulmuese, që kishte mobilizar dhe vullnetarë. Vendshtrirja e tyre gjeografike nga Bularati në Këlcyrë, dhe më tej drejt juglindjes, është një fitore e politikës greke ndaj asaj shqiptare, firmosur së fundi nga qeveria “Berisha”, dhe që Edi Rama po e shkëmben me heqjen e ligjit të luftës me Greqinë. Pra, po i merr diçka për një gjë që ua kishim dhënë. Kaq është çmimi politik.

Histeria ndaj zhvarrimeve apo gjetjes së ushtarëve të vrarë në Shqipëri, nuk është një gjest që na nderon. Sidomos kur bëhemi “luanë” me të vdekurit dhe pula me të gjallët.

Ήλθον, “είδον” και απήλθον - Erdhi, “pa” dhe iku.

Ήλθον, “είδον” και απήλθον Ήλθον:  Από την Παρασκευή στις 15:00 η ώρα ήρθε ο Υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας στην Κορυτσά για συνομιλίες με τον αλβανό ομόλογο του. Για τρεις μέρες η Κορυτσά αποτελούσε φρούριο. Ο κόσμος ήταν όμως ήρεμος όπως πάντοτες και οι συνομιλίες από τι φαίνεται πήγαν καλά. «Είδον»- Ο κ Κοτζιάς μαζί με ξεναγούς τους αλβανούς κυβερνητικούς υπαλλήλους είδε την Κορυτσά επιφανειακά. Δεν είδε τα σωθικά της που είναι : οι ορθόδοξοι, οι έλληνες, οι ελληνική εκπαίδευση. Ξεναγήθηκε από τους αλβανούς, είδε και άκουσε αυτά που ήθελαν αυτοί, αλλά δεν άκουσε κανέναν μέλος της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας ή εκπρόσωπό της. Δεν συνάντησε ούτε τον Μητροπολίτη, ούτε κάποιον άλλον ορθόδοξο εκπρόσωπο. Δεν πρόλαβε να πάει να δει ούτε το Ελληνοαλβανικό Σχολείο στην Κορυτσά που αποτελεί ό, τι καλύτερο έχει η Ελλάδα αυτή την στιγμή στην περιοχή. Δεν μπόρεσε έτσι να εκφράσει την στήριξή του και το άφησε στα μάτια πολλών εκτεθειμένο και πολλά ερωτηματικά. Δίκαια πολλοί φίλοι της ιστοσελίδας μας στέλνουν παράπονα. Πώς-μας λένε- δεν μας είδε; Πώς δεν έμαθε για μας; Πώς μας άφησε εκτεθειμένους, όπως το 1914, το 1916, 1940 και πάλι τώρα; Εμείς δεν υπάρχουμε για κανέναν; Ήρθε σπίτι μας και τον συνόδευαν αυτοί που μας μαυρίζουν καθημερινά την ζωή; Δηλαδή, ήλθε, αλλά δεν «είδε» γιατί η Κορυτσά είμαστε εμείς και όχι ο καθένας εντεταλμένος της κυβέρνησης. Δεν «είδε» πως στο δρόμο που περπάτησε, παρέλασε ο ελληνικός στρατός το 40, και οι κάτοικοι φιλούσαν και τα μουλάρια για να εκφράσουν την αγάπη τους. Πως εκεί στο δρόμο του υπήρχε ο Άγιος Γεώργιος που ο Ε. Χότζα το έκανε κομμάτια, και εκεί κοντά εκτελέστηκε, όπως πολλοί άλλοι ένα διάκονος, που ήθελε την Κορυτσά να ανήκει στην πατρίδα του. Δεν είδε την δεδιωγμένη και ταλαιπωρημένη ελληνορθόδοξη κοινότητα που ζει και αναπνέει ακόμα. Ούτε το Καθεδρικό δεν μπόρεσε να δει. Απήλθον: Έφυγε συνοπτικά και  γρήγορα, χωρίς λεπτομέρειες, χωρίς δηλώσεις. Δεν ξέρουμε αν ανέφερε τίποτα για μας; Δεν νομίζουμε.  Ίσως να έλυσαν πολλά προβλήματα , ίσως όμως να δημιούργησαν άλλα. Εμείς τελικά ούτε υπήρχαμε, ούτε υπάρχουμε για την πατρίδα μας. Μάλλον είμαστε εντελώς μόνοι και όταν αισθάνεται κανείς μοναξιά είναι πιο εύκολο να περάσει απέναντι και να ξεχάσει και ο ίδιος πως υπάρχει. Αυτό έγινε αυτά τα 100 χρόνια και πολλοί έχασαν την συνείδησή τους. Μόνο ο Θεός στέκεται δίπλα μας τελικά και δεν μας αφήνει να εξαφανιστούμε. Ίσως κάτι να ξέρει παραπάνω από τους ανθρώπους. Ίσως κάτι να αξίζουμε. Το άρθρο αυτό δεν αποτελεί επίθεση προς τον αξιότιμο κ Υπουργό τον κ Κοτζιά που τον σεβόμαστε. Αποτελεί έκφραση της  ανάγκης μας για αγάπη και στήριξη έστω και τυπικά. Της ανάγκης μας για να αισθανθούμε την μέριμνα της πατρίδας μας, όχι υλικά, αλλά πνευματικά για να αισθανθούμε πως και εμείς αξίζουμε, πως η πατρίδα μας δεν μας έχει ξεχάσει, δεν μας πουλάει στα διάφορα τραπέζια . Αξιότιμε κ Κοτζιά, καλύτερα το συνέδριο να μην γινόταν στην Κορυτσά γιατί η ιστορία θα καταγράψει  και αυτά που δεν έγιναν, ιδιαίτερα, εις βάρος των συμπατριωτών σας. Με εκτίμηση Πελασγός Κορυτσάς.

Erdhi, “pa” dhe iku. Erdhi: Që të premte në ora 15:00 erdhi në Korçë Ministri i Jashtëm Grek për bisedime me homologun e tij shqiptar. Për tre ditë Korça u kthye në fortesë. Por njerëzit ishin të qetë si gjithmonë dhe bisedimet me sa duket shkuan mirë. “Pa” – z Kotzias me guidantë nënpunësit qeveritarë shqiptarë e pa Korçën vetëm në sipërfaqe. Nuk mundi të shikojë të brendshmet e saj të cilat janë: orthodhoksët, grekët, edukimi grek.  U njoh me qytetin nëpërmjet nënpunësve shqiptarë, dëgjoi ato sa ata dëshironin, por nuk dëgjoi asnjë anëtar të komunitetit Helen në Korçë, as ndonjë përfaqësues së saj. Nuk takoi as Mitropolitin, as ndonjë përfaqësues orthodhoks. Nuk arriti të shikojë as vetë shkollën shqiptaro-greke në Korçë që përbën përfaqësim më dinjitoz të Greqisë në zonë. Nuk mundi kështu as të shprehë mbështetjen e tij dhe e la të ekspozuar në syte e shumë njerëzve dhe ngriti shumë pikëpyetje. Me të drejtë shumë miq të faqes sonë na dërgojnë ankesa. Na thonë: Si nuk na pa? Si nuk mësoi për ne?  Si na la të ekspozuar, si në 1914, si në 1916, në 1940 dhe sërish tani? Ne nuk ekzistojmë për askënd? Na erdhi në shtëpi dhe e shoqëruan ata  që na nxijnë jetën çdo ditë me diskriminimin që përjetojmë? Dmth, erdhi, por asgjë nuk “pa” sepse Korça jemi ne, dhe jo nënpunësit e qeverisë. Nuk “pa” që në rrugën ku kaloi, parakaloi ushtria greke në 1940-ën dhe njerëzit puthnin akoma dhe hajvanët nga gëzimi, për të shprehur dashurinë. Nuk pa që atje në atë rrugë, dikur ishte Shën Gjergji të cilin E Hoxha e shkuli nga themelet  dhe e bëri copra, që atje afër u vra dhe një dhiakon se donte që Korça të ishte pjesë e atdheut. Nuk pa komunitetin e stërmunduar orthodhoks dhe helen i cili është shpirti i këtij qyteti, një komunitet që jeton dhe merr frymë akoma dhe bashkë me të ekziston dhe qyteti. Kur të mos ketë më orthodhoksë nuk do të ekzistojë as Korça. Iku: Iku shpejt e shpejt dhe pa hollësi, pa deklarata. Nuk e dimë nëse tha gjë për ne? Nuk mendojmë se ka ndodhur. Ndoshta zgjidhën shumë probleme, por ndoshta krijuan dhe të tjera. Ne, sipërfundim, as që ekzistojmë për atdheun tonë. Ndoshta jemi plotësisht vetëm dhe kur dikush ndjen vetmi është kollaj të kalojë përballë dhe të harrojë dhe ai vetë që ekziston. Kjo ndodhi këto 100 vjet dhe shumë humbën ndërgjegjien e tyre. Vetë Zoti qëndron pranë nesh dhe nuk lejon zhdukjen tonë. Ndoshta diçka më tepër di nga njerëzit. Ndoshta vlejmë për diçka. Ky artikull nuk përbën sulm ndaj Ministirit të nderuar z Kotzia të cilin e respektojmë. Përbën shprehje të nevojës sonë për dashuri dhe mbështetje qoftë dhe formalisht. Shprehje të nevojës sonë që të ndjejmë përkujdesjen e atdheut, jo nga pikëpamja materiale, por nga pikëpamja shpirtërore që të ndjemë se ne kemi dhe një farë vlere për atdheun dhe nuk na shet në tavolina të ndryshme. I nderuar z Kotzia, më mirë kjo mbledhje të mos bëhej në Korçë sepse historia do të rregjistrojë dhe ato sa nuk u bënë, në veçanti mbi kurrizin e bashkëatdhetarëve tuaj. Me respekt Pelasgos Koritsas

Lubonja i përgjigjet Xhufit për Skënderbeun: Të qëndroje larg sikur ky e ka monopolin! Kjo është injorancë

Viti 2018 që përkon me 550 vjetorin e vdekjes së heroit tonë kombëtar Gjergj Kastriot Skënderbeu, është shpallur edhe si viti i tij. E në kuadër të aktiviteteve të organizuar nga qeveria për nder të tij, analisti Fatos Lubonja thotë se figura e tij duhet parë përtej mitit.

“Duhet ta ndajmë historinë e Skënderbeut nga miti, të mos ngelemi me përralla. Ka ardhur koha të bazohemi në fakte dhe në dokumente”, tha ai i ftuar në studion e emisionit “Kjo Javë” në News 24.

Ai i referohet botimeve të historianit Oliver Schmitt, teksa flet për Skënderbeun dhe i përgjigjet deklaratave të historianit Pëllumb Xhufi, i cili ka thënë pak ditë më parë se Lubonja është i palexuar për këtë çështje dhe se duhet t;i rrijë larg Skënderbeut. “Të merret me punë të tjera por me Skënderbeun Jo! Po e them edhe njëherë Fatosi është i palexuar”,- ka thënë Xhufi.

Nga ana e tij Lubonja e cilëson injorant Xhufin. “Unë nuk jam historian, por s’mund të thuash që jam i palexuar. Pikërisht këta njerëz si Xhufi e kanë bërë ketë vend të të shihet ende si vend Stalinist. E dëgjoni çfarë thotë?! Të qendrojë larg sikur ky e ka monoplin! Kjo është injorancë. Kur flitet për histori është një e vërtetë që nuk e ka as njëri as tjetri. Ky thotë mos e boto këtë qëndro larg. Kjo është injorancë”.

http://www.gazetatema.net/

Ο αλβανικός εθνικισμός στα βήματα του Φαλμεράγιερ - Nacionalizmi shqiptar në gjurmët e Flamajerit.

Ο αλβανικός εθνικισμός στα βήματα του Φαλμεράγιερ Αλλεπάλληλες είναι κατά το τελευταίο διάστημα οι προκλήσεις της αλβανικής κυβέρνησης σε βάρος της Ελλάδος, εκδηλώσεις ενός ακμαίου αλβανικού εθνικισμού, ο οποίος φαίνεται σήμερα να αναζωπυρώνεται. Από τα πλέον επίσημα χείλη της αλβανικής κυβέρνησης, αυτά του πρωθυπουργού Έντι Ράμα, εγείρεται εκ νέου ζήτημα Αλβανοτσάμηδων, με συνέπεια να διατυπώνονται οικονομικές διεκδικήσεις σε βάρος της χώρας μας, ενώ η προπέτεια των Αλβανών φτάνει μέχρι του σημείου να αμφισβητηθεί η καθαρότητα του ελληνικού πληθυσμού των Αθηνών στα τέλη του 17ου αιώνα με αναφορές σε δήθεν σωτήρια επέμβαση του «Αλβανού» επισκόπου της πόλης Γεωργίου Δούσμανη, ώστε να προστατευτεί ο Παρθενώνας από τα «βέβηλα» χέρια του ενετού επίδοξου κατακτητή Μοροζίνι το 1686. Φαίνεται λοιπόν ότι το ρολόι του χρόνου στη γείτονα χώρα βρίσκεται «κολλημένο» στον 19ο αιώνα, εποχή κατά την οποία εκδηλώθηκαν στην Ευρώπη ισχυρά εθνικιστικά κινήματα, τα οποία οδήγησαν σταδιακά στην αποσύνθεση των μεγάλων πολυεθνικών αυτοκρατοριών και στην ανάδυση νέων εθνικών κρατών. Είναι φανερό ότι η αλβανική ηγεσία επιχειρεί να προβάλει με ατεκμηρίωτα ιστορικά επιχειρήματα το παρελθόν στο παρόν. Οι «επισημάνσεις» του αλβανού πρωθυπουργού Έντι Ράμα περί φυλετικής αλλοίωσης των Ελλήνων και αφομοίωσής τους από τους Αλβανούς εκκινούν ακριβώς από το σημείο που είχε σταματήσει ο αυστριακός ιστορικός του 19ου αιώνα Γιάκομπ Φίλιπ Φαλμεράγιερ. Συγκεκριμένα, ο Φαλμεράγιερ, στο έργο του «Ιστορία της Χερσονήσου του Μορέως στη διάρκεια του Μεσαίωνα» (1830), είχε αμφισβητήσει την ελληνική καταγωγή των κατοίκων του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, τους οποίους είχε θεωρήσει ως απογόνους Σλάβων και Αλβανών. Σύμφωνα με την  άποψή του, η καταστροφή που οδήγησε στη φυλετική αλλοίωση των Ελλήνων ήταν αποτέλεσμα των επιδρομών σλαβικών φύλων στη διάρκεια του Μεσαίωνα, τα οποία χρησιμοποιούσαν ως ορμητήριό τους την περιοχή ανάμεσα στον ποταμό Δούναβη και τη Βαλτική θάλασσα. Οι επιδρομές αυτές είχαν επιφέρει, κατά τον Φαλμεράγιερ, την ολική διάληση  της Ελλάδος, την αποψίλωση του πληθυσμού της και την καταστροφή των μνημείων του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Αξίζει να σημειωθεί ότι κάτω από την πίεση της θεωρίας του Φαλμεράγιερ, για την ανασκευή της οποίας επιστρατεύτηκαν οι θεμελιωτές της ιστορικής επιστήμης, της Αρχαιολογίας και της Λαογραφίας στην Ελλάδα, ο Σπυρίδων Ζαμπέλιος αποκατέστησε την ελληνικότητα και το κύρος του Βυζαντίου που είχε τρωθεί από τις απόψεις του Γίββωνα και των διαφωτιστών, διακήρυξε την ενότητα της ελληνικής ιστορίας, αρχαίας, μέσης και νεότερης, και έγινε ο πρόδρομος του «εθνικού» ιστοριογράφου Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου. Επανερχόμενοι, λοιπόν, στο σήμερα, οι ανιστόρητοι ισχυρισμοί που εκφράζονται από τους ιθύνοντες του σύγχρονου αλβανικού κράτους δικαιολογημένα προκαλούν ανησυχίες στην ελληνική πλευρά. Η πρόσληψη ψευδών μηνυμάτων από τους Ευρωπαίους αναφορικά με τις ανύπαρκτες «διεκδικήσεις» που προβάλλει η αλβανική ηγεσία επί της Ελλάδος και η υιοθέτηση αναθεωρητικών τάσεων αποτελούν ασφαλώς αντικείμενο προβληματισμού για το Ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών. Επιπλέον, είναι αξιοσημείωτο ότι οι αλβανικές προκλήσεις εκδηλώθηκαν αμέσως μετά τις δηλώσεις του τούρκου προέδρου Ρετζέπ-Ταγίπ Ερντογάν για τα «σύνορα της καρδιάς» του, στα οποία συμπεριέλαβε και ελληνικά εδάφη, και την τουρκική αμφισβήτηση της συνθήκης της Λοζάνης. Είναι γνωστό άλλωστε ότι η Αλβανία αποτελεί μέρος του λεγόμενου ισλαμικού τόξου στα Βαλκάνια και προφανώς ανήκει στις περιοχές στις οποίες προσβλέπει ο νέο-οθωμανισμός του «σουλτάνου». Τη στιγμή, λοιπόν, που στην υπόλοιπη Ευρώπη ζητήματα διευθέτησης συνόρων ουσιαστικά δεν υφίστανται, καθώς η προσοχή των περισσότερων κρατών είναι στραμμένη στη διαχείριση του προσφυγικού προβλήματος καθώς και σε θέματα ασφάλειας των πολιτών τους, στην εύφλεκτη γειτονιά μας, στα Βαλκάνια, αναβιώνουν οι παλιοί εθνικισμοί, καθώς οι πολιτικές ηγεσίες των γειτονικών χωρών επιλέγουν με τη στροφή στον εθνικισμό να αντιμετωπίσουν δικά τους προβλήματα και να ικανοποιήσουν με τον τρόπο αυτό το ακροατήριο στο εσωτερικό των χωρών τους. Δυστυχώς, η χώρα μας, η οποία τη δεδομένη χρονική στιγμή βρίσκεται σε στενωπό λόγω της εφαρμογής των Μνημονίων και της συνακόλουθης οικονομικής δυσπραγίας και εξαθλίωσης που γνωρίζει σημαντικό τμήμα του πληθυσμού, μεταβάλλεται σταδιακά σε βαλβίδα εκτόνωσης πολιτικής έντασης και εσωτερικών κρίσεων γειτονικών κρατών. Με βάση τα νέα δεδομένα που έχουν διαμορφωθεί στην περιοχή μετά τις παρεμβάσεις των ισχυρών παγκόσμιων «παικτών» λόγω συριακής κρίσης και γειτνίασης με τη Μέση Ανατολή, δεν μπορεί να αποκλειστεί ούτε το ενδεχόμενο δυσμενών εξελίξεων στα εθνικά ζητήματα (ιδιαίτερα στο Κυπριακό). Η πολιτική ηγεσία είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσει το μέγεθος των κινδύνων που ελλοχεύουν και να επαγρυπνά χωρίς να αναλώνεται σε ατελέσφορες κινήσεις ανταγωνισμού. Ο κ. Βασίλης Πλατής, είναι φιλόλογος-δρ Ιστορίας Α.Π.Θ.

Nacionalizmi shqiptar në gjurmët e Flamajerit. Gjatë kohëve të fundit janë të njëpasnjëshme provokimet e qeverisë shqiptare në dëm të Greiqsë, shprehje të një nacionalizmi ekstrem, i cili duket tashmë që po rindizet. Nga buzët zyrtare të qeverisë shqiptare, ato të vetë kryeministrit Edi Rama ngrihet çështja e shqiptaroçamëve, me rrjedhim formulimin e pretendimeve ekonomike në dëm të vendit tonë, ndërsa peripecia e shqiptarëve arrin deri atj deri sa të diskutojë pastërtinë e popullatës helene të Athinës në fund të shekullit të 17-të duke përmendur dhe gjoja ndërhyrjen shpëtimtare të episkopit “shqiptar” të qytetit Gjeorgjio Dushmani, që të mbrohej Parthenoni nga duart “e përdhosura” të pretenduesit për pushtim Morozini në vitin 1686. Duket pra se ora në vendin fqinj ka mbetur e “ngjitur” në shekullin e 19-të, kohë kur u shfaqën në Europë lëvizjet e mëdha nacionaliste, të cila çuan hap pas hapi në çmontimine perandorive multinacionale dhe ngritje e shteteve të reja kombëtare. Është e dukshme se udhëheqja shqiptare, përpiqet që të shpalosë argumenta historikë të pavërtetushëm të së kaluarës në të sotmen.  “Konstatimet” e kryeministrit shqiptar Edi Rama mbi tjetërsim fisnor të Helenëve dhe të asimilimit të tyre nga shqiptarët fillojnë pikërisht atje ku historiani austriak i shekullit të 19-të Jakob Filip Falemarayer. Më konkretisht Falmerajer, në veprën e tij “Historia e Gadishullit të Moresë gjatë Mesjetës” (1830), kishte ngritur dyshime mbi prejardhjen greke të banorëve të shtetit të ri helen të sapo themeluar, të cilët i kishte konsideruar si pasardhës së sllavëve dhe shqiptarëve. Sipas mendimit të tij, shkatërrimi që çoi dhe në tjetërsimin fisnor të Helenëve ishte rezultat i fushatave të fiseve sllave gjatë mesjetës, të cilat përdornin si pikënisje të tyre zonat ndërmjet lumit Danub dhe Detit Baltik.  Këto bastisje kishin sjellë, sipas Flamerajer, shpërbërjen totale të Greqisë, tjetërismin e popullatës së saj dhe shkatërrimin e monumenteve të kulturës së lashtë helene. Ja vlen këtu që të përmendet se nën presionin e teorisë së Falmerajer, për rrëzimin e së cilës morën pjesë themelues të shkencës së historisë, të Arkeologjisë dhe Laografisë në Greqi,  Spiridhon Zampelios, restauroi helenitetin dhe dinjitetin e Bizantit që ishte grryer nga opinionet e Gibbon dhe të iluministëve, shpalli unitetin e historisë helene, të asaj të lashtë, të mesme dhe të re, dhe u bë pararendës  i historiografit “kombëtar” Konstandin Paparrigopoulo. Për t’u rikthyer në sot, pretendimet jo-historike që shprehen nga përfaqësuesit e shtetit modern shqiptar në mënyrë të justifikuar shkakëtojnë shqetësime në palën greke. Marrja e mesazheve të rreme nga Europianët në lidhje me “pretendime” inekzistente që shpalos udhëheqja shqiptare ndaj Greqisë dhe adaptimi i tendencave reformator, përbëjnë sigurisht një objekt shqetësii për Ministrinë e Jashtme Helene. Për më tepër, ja vlen të përmendet se provokimet shqiptare, u shfaqën menjëherë pas deklaratave të presidentit Turk Rexhep Taip Erdogan për “kufijtë e zemrës” së tij, në të cilat përfshiu dhe territoret helene, dhe vendosjen në diskutim të marrveshjes së Lozanës. Është gjithashtu e njohur që Shqipëria është pjesë e së ashtuquajtit bosht islamik në Ballkan dhe me sa duket i përket zonës që ka shënjeshtër neo-otomanizmi i sulltanit. Në çastin pra që në pjesën  tjetër të Europës çështje të rregullimit të kufijve, esencialisht, nuk ekzistojnë, pasi vëmendja e shumicës së shteteve është e kthyer drejt problemit të emigracionit si dhe çështje të sigurisë së qytetarëve të saj, në lagjen tonë delikate, në Ballkan, ripërjetohen nacionalizmat e vjetër, pasi udhëheqjet politike të vendeve fqinje, zgjedhin, me kthesën e tyre në nacionalizëm, të përballojnë problemet e tyre dhe të kënaqin me këtë mënyrë dëgjuesit brenda ambientit të tyre. Fatkeqësisht, vendi ynë, i cili në këto momente gjendet në vështirësi për shkak të aplikimit të Marrveshjeve ekonomike dhe si rrjedhim dhe të mungesës së fondeve ekonomike dhe mjerimit që përjeton një pjesë e popullatës, po shndërrohet hap pas hapi në një valvidhë shfryrjeje të tensionit politik dhe krizave të brendshme të vendeve fqinje. Duke pasur parasysh këto të dhëna që janë krijuar në zonë pas ndërhyrjeve të “lojtarëve” të fortë botërore për shkak të krizës siriane dhe afërsisë me Lindjen e Mesme, nuk mundet që të përjashtohet dhe mundësia të zhvillimeve negative në çështjet kombëtare (në veçanti me atë të Qipros). Udhëheqja politike ka nevojë që të ndërgjegjësohet mbi masën e rreziqeve që janë fshehur dhe të jetë në gadishmëri pa u konsumuar në lëvizje konkuruese që nuk sjellin asnjë rezultat. Vasil Plati, Filolo Dr. Historisë A.U.TH Përktheu- Përgatit Pelasgos Koritsas.

Si po qeveris Rama? - Η ακυβερνησία Ράμα - Του Blendi Fevziu

Si po qeveris Rama? Kjo pyetje që më drejtoi disa ditë më parë një njeri i rëndësishëm i biznesit nga Kosova më bëri të reflektoj për t’i shpjeguar më mirë përgjigjen time. Rama nuk po qeveris fare! Kur them “nuk qeveris” nuk e kam fjalën që Rama dhe ekipi i tij nuk shkojnë në zyrë; as që nuk bën punët burokratike që bën çdo qeveri. Ajo që them është se që prej rikonfirmimit në krye të Qeverisë, Rama ka rënë në kurthin e mosqeverisjes, amullisë dhe kaosit si asnjë Kryeministër tjetër deri më sot. Historia politike shqiptare ka treguar që rikonfirmimet kanë qenë më të vështira se zgjedhja rishtare. Fatos Nano qëndroi vetëm 2 muaj e 10 dite kryeministër pas rizgjedhjes në Mars 1991. Aleksandër Meksi më pak se 7 muaj pasi u rizgjodh në 1996. Ilir Meta nuk kaloi dot 5 muaj më 2002, kur u dorëhoq për t’i lënë vendin Majkos. I vetmi që arriti të mbijetonte ishte Berisha në 2009. Edhe ai prodhoi një qeverisje shumë më pak cilësore se sa ajo që kishte prodhuar në vitet 2005 – 2009. Madje mandati i tij ra në rutinë dhe u ngadalësua herën e dytë. Rama e ka nisur po me këtë këmbë, por shumë më dobët. Sepse konteksti në të cilin vepron është ndryshe nga ai i parardhësve të tij. Në 100 ditët e para, qeverisjen e kanë dominuar lajmet për Saimir Tahirin dhe Habilajt, ato për kanabisin, përgjimet apo krimin. Thuajse asnjë lajm për rezultate qeverisëse. Historitë me banditë dhe kriminelë u kthyen në telenovelë. Premtimet për aksione spektakolare dështuan ose janë zëvendësuar me lëvizje kaotike nga zgjedhja e zëvendëministrave që duken si “Liza në botën e çudirave” e deri tek Prefektët që nuk e kuptojnë për se janë aty, edhe pse shumë prej tyre janë njerëz me integritet. Administrata është krejt e paorganizuar dhe shkrirjet apo rikrijimet e strukturave të reja nuk kanë funksionuar në 90 % të rasteve. Ministrat janë shumica jashtë loje, madje shumë prej tyre, nuk njihen as si emra dhe si imazhe nga publiku. Rama duket se e ndjen këtë. Statistikat e shtypit, tregojnë se ai ka kaluar në TV, më shumë kohë se çdo spiker lajmesh dhe më shumë se sa çdo drejtues emisionesh televizive (edhe atëherë kur u zhduk 10 ditë në Nju Jork, pa dhënë asnjë shpjegim). Por nëse dikush ju pyet, se çfarë mbani mend nga këto 100 orë/në 100 ditë të Ramës në TV, përgjigja e vetme është: asgjë! Gjithsecili që e lexon këtë shkrim mund ta japë vetë përgjigjen. Nëse ka një gjë që e simbolizon dështimin e 100 ditëve është largimi i kompanisë së njohur botërore të turizmit, Starwood, tashmë pjesë e Marriot International, që tërhoqi emrin Sheraton nga Tirana. Pak kohë më parë, Rama e konsideroi turizmin një sfidë dhe e tillë duhet të jetë. Ai krijoi lehtësi financiare për të shtuar Hotelet me 5 yjë që administrohen nga gjigandët e turizmit botëror, por humbi të vetmin përfaqësues që kishim, Sheratonin. I vendosur në Shqipëri më 2003, ai ishte hoteli i vetëm nga një emër i madh ndërkombëtar turizmi. Sot, pas ikjes së tij, Tirana është i vetmi qytet në rajon dhe ndoshta, i vetmi kryeqytet në botë, ku mungon një emër i hotelerisë botërore. Shkupi ka sot Marriot dhe Courtyard; Prishtina ka Swiss Diamond; Podgorica ka Hilton dhe Ramada; Ljubjana ka Intercontinental; Beogradi ka Hyatt dhe Luxury Collection; madje edhe Sarajeva ka Holiday Inn. Shqipëria është e vetmja që s’ka asnjë. Madje edhe vende të izoluara si Kuba kanë zinxhirin e Hoteleve Melia dhe Luxury Collection dhe Korea e Veriut ka disa kompani të mëdha Japoneze. Të pretendosh të sjellësh turistë në një vend ku nuk operon asnjë kompani serioze dhe e madhe turizmi, është më shumë se qesharake. Problem duket se do të jetë edhe integrimi. Pardje, Rama deklaroi që edhe hapja e negociata me BE mund të mos ndodhë. Nëse ky nuk është një truk për t’i dhënë më shumë peshë lajmit nëse negociatat hapen, bilanci i tij do jetë dramatik krahasuar me parardhësin. Në 5 vitet e para, 2005 – 2010, Shqipëria Firmosi dhe filloi zbatimin e marrëveshjes së MSA; mori propozimin për Statusin e vendit kandidat; dorëzoi Pyetësorin dhe arriti liberalizimin e vizave. Përtej këtyre, mori ftesën dhe më pas anëtarësim e plotë në Nato. Në këto vite, është marrë vetëm Statusi i Vendit Kandidat dhe asnjë hap më tej. Edhe pse rrethanat ndërkombëtare nuk kanë qenë të favorshme për të, Rama sërish, ka shumë pak çertifikata për t’i varur në murin e zyrës së tij. Qeverisja ende nuk ka nisur, por 100 ditët e para janë shembulli më i keq se si mund të qeveriset një vend. Ndaj pyetjes se si po qeveris Rama, mund t’i përgjigjesha pa hezitim, që Rama, nuk po qeveris, ose Rama nuk ka nisur ende të qeverisë! Blendi Fevziu http://opinion.al/

Του Blendi Fevziu Πώς κυβερνά ο Ράμα; Το ερώτημα αυτό που πριν μερικές μέρες μου έθεσε σημαντικό άτομο του επιχειρηματικού κόσμου από το Κόσοβο, με έκανε να σκεφτώ όσο καλύτερα γίνεται την απάντησή μου. Η ακυβερνησία Ράμα Όταν λέω «δεν κυβερνά», δεν εννοώ ότι ο Ράμα και η κυβερνητική του ομάδα δεν πάνε διόλου στο γραφείο, ούτε ότι δεν διατελεί τις γραφειοκρατικές πράξεις που κάνει κάθε κυβέρνηση. Αυτό που εννοώ είναι το γεγονός ότι αμέσως μετά τη δεύτερη κυβερνητική εντολή, ο Ράμα έπεσε στην παγίδα της ακυβερνησίας, της σύγχυσης και του χάους όσο κανείς άλλος μέχρι σήμερα κυβερνήτης. Η πολιτική ιστορία της Αλβανίας έχει αποδείξει ότι οι δεύτερες εντολές διακυβέρνησης ήταν πιο δύσκολες από τις πρώτες. Ο Φατός Νάνο παρέμεινε μόνο 2 μήνες και 10 μέρες πρωθυπουργός μετά την επανεκλογή του το Μάρτιο του 1991, ο Αλεξάντερ Μέξι λιγότερο από 7 μήνες όταν επανεκλέγει το 1996. Ο Ιλλύρ Μέτα δεν έκλεισε τους 5 μήνες το 2002, όταν παραιτήθηκε παραχωρώντας τη θέση στον Παντελί Μάικο. Ο μόνος που μπόρεσε να επιβιώσει ήταν ο Μπερίσα το 2009. Κι εκείνος είχε μια διακυβέρνηση λιγότερο ποιοτική από εκείνη της πρώτης κυβερνητικής εντολής του 2005-2009.Μάλλον η εντολή διακυβέρνησής του υπέπεσε στη ρουτίνα κει μείωσε τους ρυθμούς της κατά τη δεύτερη εντολή. Ο Ράμα ξεκίνησε με το ίδιο κακό ποδαρικό, αλλά πολύ χειρότερα. Διότι το περιβάλλον μέσα στο οποίο κινείται είναι πολύ διαφορετικό από των προηγούμενων. Τις πρώτες 100 μέρες της διακυβέρνησης υπερίσχυσαν οι ειδήσεις για το ΣαμίρΤαχίρι και τους Χαμπίλαϊ, για την κάνναβη, τις τηλεφωνικές παρακολουθήσεις και την εγκληματικότητα. Περίπου καμιά είδηση για τα αποτελέσματα της διακυβέρνησης. Οι ιστορίες με συμμορίτες κι εγκληματίες έχουν μετατραπεί σε τηλεοπτικές ταινίες. Οι υποσχέσεις για θεαματικές εξορμήσεις απέτυχαν είτε αντικαταστάθηκαν με χαοτικές κινήσεις με τη επιλογή υφυπουργών που φαντάζουν σαν «Η Λουίζα στη χώρα των θαυμάτων» για να φτάσουμε στους περιφερειάρχες που οι ίδιοι αναρωτιούνται γιατί είναι εκεί που είναι, αν και πολλοί απ’ αυτούς είναι άνθρωποι με προσωπική ακεραιότητα. Η κρατική διοίκηση είναι τελείως αποδιοργανωμένη και η διάλυση και η επανίδρυση των νέων δομών δε λειτούργησαν στο 90% των περιπτώσεων. Οι υπουργοί είναι εκτός παιγνιδιού, μάλλον πολλούς εξ αυτών το κοινό δεν τους γνωρίζει κανείς ούτε ως ονόματα ούτε ως πρόσωπα. Το Ράμα φαίνεται να μην τον αγγίζουν όλα αυτά. Τα στατιστικά στοιχεία αποδεικνύουν ότι αυτός πέρασε στις οθόνες των τηλεοράσεων περισσότερο χρόνο από κάθε εκφωνητή ειδήσεων κι από κάθε διευθυντή τηλεοπτικών εκπομπών (ακόμη και τότε που εξαφανίστηκε επί δέκα μέρες στη Νέα Υόρκη, χωρίς να προβεί σε καμιά διευκρίνιση). Αν κάποιος όμως σας ρωτήσει τι θυμάστε από τις τελευταίες 100 ώρες των 100 ημερών του Ράμα στις τηλεοράσεις, η μοναδική απάντηση που θα δίνατε είναι: τίποτε! Κι ο καθένας που διαβάζει αυτό το άρθρο θα μπορούσε να απαντήσει ο ίδιος. Αν υπάρχει κάτι που συμβολίζει την αποτυχία αυτών των πρώτων 100 ημερών είναι η απομάκρυνση της διάσημης παγκοσμίως τουριστικής επιχείρησης,Starwood, σήμερα μέρος του συγκροτήματος Marriot International, η οποία απέσυρε το όνομα Sheraton από τα Τίρανα. Πρόσφατα, ο Ράμα θεώρησε τον τουρισμό μια πρόκληση για την Αλβανία κι έτσι πρέπει να είναι. Εκείνος δημιούργησε φορολογικές ελαφρύνσεις για να αυξηθούν τα ξενοδοχεία 5 Αστέρων, αλλά απώλεσε τον μόνοι εκπρόσωπο που είχαμε, το Sheraton, το οποίο είχε εγκατασταθεί στην Αλβανία το 2003 και ήταν το μοναδικό ξενοδοχείο που έφερε το όνομα του παγκόσμιου τουρισμού. Σήμερα, μετά την απομάκρυνσή του, σήμερα είναι η μοναδική πόλη στην περιοχή και ίσως, η μοναδική πρωτεύουσα στον κόσμο, όπου εκλείπει ένα όνομα του παγκόσμιου τουρισμού. Τα Σκόπια έχουν σήμερα Marriot και Courtyard, η Πρίστινα έχει Swiss Diamond, ξ Ποντγόριτσα έχει Hilton και Ramada,η Λουμπιάνα έχει Intercontinental το Βελιγράδι έχει Hyatt και Luxury Collection, μάλλον και το Σαράγιεβο έχει Holiday Inn. Η Αλβανία είναι η μοναδική χώρα που δεν έχει κανένα. Μάλλον και αποκλεισμένες χώρες, όπως η Κούβα, έχουν τις αλυσίδες των Ξενοδοχείων Melia και Luxury Collection και η Βόρεια Κορέα έχει μερικές μεγάλες ιαπωνικές τουριστικές επιχειρήσεις. Να έχεις αξιώσεις να προσελκύσεις τουρίστες σε μια χώρα όπου δε δραστηριοποιείται καμιά σοβαρή παγκόσμια εταιρεία τουρισμού, είναι κάτι περισσότερο από αστείο πράγμα. Φαίνεται ότι πρόβλημα θα υπάρξει και με τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις. Προχθές, ο Ράμα δήλωσε ότι και η έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την ΕΕ μπορεί να μη συμβεί. Αν πρόκειται για μανούβρα για να αποδοθεί μεγαλύτερη απήχηση στην είδηση για την έναρξη των διαπραγματεύσεων, τότε ο απολογισμός θα είναι δραματικός σε σχέση με τον προκάτοχό του. Τα πρώτα 5 χρόνια, 2005 – 2010, η Αλβανία υπέγραψε κι άρχισε την εφαρμογή της Συμφωνίας MSA, έλαβε την πρόταση του Καθεστώτος της Υπό Ένταξης Χώρας, παρέδωσε το Ερωτηματολόγιο και κατάφερε την ελεύθερη διακίνηση των πολιτών μέσα από την κατάργηση των θεωρήσεων. Και, πέρα απ’ αυτά, έλαβε την πρόσκληση και στη συνέχεια έγινε χώρα – μέλος του ΝΑΤΟ. Όλα αυτά τα χρόνια, αποκτήθηκε μόνο το Καθεστώς Υποψήφιας Χώρας και δεν έγινε κανένα περαιτέρω βήμα. Αν και οι διεθνείς εξελίξεις δεν ήταν ευνοϊκές γι αυτόν, ο Ράμα ξανά, έχει λίγα πιστοποιητικά να κρεμάσει στους τοίχους του γραφείου του. Η διακυβέρνηση ακόμη δεν ξεκίνησε, αλλά οι πρώτες 100 μέρες είναι το χειρότερο παράδειγμα πως μια χώρα μπορεί να βυθιστεί σε ακυβερνησία. Γι αυτό και στο ερώτημα για το πώς κυβερνά ο Ράμα, θα απαντούσα χωρίς κανένα δισταγμό ότι ο Ράμα δεν κυβερνά, είτε ο Ράμα δεν άρχισε ακόμη να κυβερνά! http://tachydromos.org/

Opinione mbi çështjen "Janullatos". Nga kurorëzimi, te kërcënimi për sigurinë personale

Dhënia e nënshtetësisë shqiptare Kryepeshkopit Anastas përfshihet në ato akte që si të thuash i hap rrugë deklasifikimit të ngjarjeve që shoqëruan gjithë rrugëtimin e tij nga ardhja në Shqipëri dhe kurorëzimi në krye të Kishës Orthodhokse Autoqefale Shqiptare. Versione ka nga të dyja palët, megjithatë ato bashkohen në një emërues, mosbesimin e madh të autoriteteve politike shqiptare të kohës ndaj misionit të tij në Shqipëri, nisur gjithmonë nga predispozita se një grek në krye të Kishës Shqiptare do të helenizonte ortodoksët shqiptarë.

Gazetari Stavros Ximas në një reportazh të gjerë në gazetën Kathimerini, flet për episode ku ai ka qenë dëshmitar apo për detaje që tregojnë tensionin e madh të atyre ditëve që nga telefonata që Janullatos mori një pasdite vjeshte të vitit 1991 kur ndodhej me mision në Nairobi të Kenias. Po sjellim pjesë nga reportazhi thjesht për shkak të interesit gazetaresk, por edhe për të kuptuar dy pikëvështrimet mbi këtë çështje, duke lënë vërtetësinë e njarjeve që përshkruhen në përgjegjësinë e Ximas:

Një thirrje nga Patriarkana Ekumenike e Konstandinopojës, nga  Patriarku Dimitrios i kërkoi atij të shkonte sa më shpejt si Eksark Patriarkal në Shqipëri. Ai do të duhej të linte në mes punën e tij të madhe dhe ndihmën humanitare në Afrikë për një sfidë po aq të madhe. Kërkoi  pak kohë për ta menduar dhe pasi kaloi shumë orë i mbyllur në një dhomën të vogël, përgjigja e tij ishte "U bëftë vullneti i Zotit!

Xima thotë se elementi islamik me ndikme nga Arabia nuk e shihte me sy të mirë të ri-krijimin e Kishës Ortodokse, duke pasur parasysh faktin se përqindja e muslimanëve në Shqipëri i kalonte  60%  edhe pse vendi nuk kishte  pasur asnjëherë një traditë të fanatizmit fetar, pasi një pjesë e madhe e muslimanëve janë bektashinj.

Sipas tij Vatikani, me ndikim tradicionalisht të fortë të katolicizmit në Shkodër dhe në zona të tjera të Veriut, nuk është se kërceu përpjetë nga gëzimi  për praninë e Janullatos në Tiranë, edhe pse zyrtarisht nuk ka shkaktuar asnjë pengesë. Papa Benedikti e pranoi atë më vonë në Selinë e Shenjtë me nderime të larta.

"Megjithatë, Janullatos u zgjodh më 24 qershor, 1992 nga  Sinodi i Shenjtë i Patriarkanës Ekumenike Ortodokse si Kryepiskop i Tiranës dhe gjithë Shqipërisë. Në të njëjtën kohë, Sinodi patriarkal zgjodhi  tre peshkopët, Aleksandrin në Gjirokastër, Kristodulos në Korçë dhe Ignatius Berat. Dy të parët klerikë grekë, ndërsa i treti me origjinë arvanitase”

Por siç shkruan Ximas, Patriarkana ose Fanari i kishte bërë llogaritë pa marrë parasysh qeverinë e Tiranës.“Sapo u informua për emërimin Janullatos pyeti menjëherë nëse vendimi ishte në njohje të qeverisë shqiptare dhe Presidentit Sali Berisha dhe mori përgjigje negative. U shqetësus së tepërmi, ndjeu se po shkohej në aventurë do të tregonte në një nga diskutimet më vonë.

Frika e tij u verifikua kur ai kërkoi një takim me Presidentin Berisha të nesërmen, por ditët shkuan pa marrë një përgjigje. Pas shumë presioneve të Athinës dhe Uashingtonit, Berisha priti Kryepeshkopin, ndonëse bashkëpunëtorë të tij i kishin kërkuar të hiqte dorë duke ditur kokëfortësinë e Presidentit shqiptar. Takimi u zhvillua në një atmosferë miqësore, megjithatë, Berisha i sqaroi prerazi Kryepeshkopit, por edhe delegacionit patriarkal që e vizitoi më pas se do të pranonte fronëzimin e Janullatos në krye të Kishës Ortodokse, por jo ardhjen e klerikëve të tjerë nga Greqia.

Kur po afrohej dita e referendumit, orët për Janullatos po bëheshin gjithnjë e më të vështira. Rrugët përreth kryepeshkopatës ishin mbushur me parulla të tilla si "jashtë korbi i zi", ndërsa persona që kalonin me makina qëlluan me kallashnikovë ndërtesën e kryepeshkopatës. Misionet diplomatike perëndimore ishin të shqetësuara për jetën e tij madje edhe në prag të referendumit, ambasada e SHBA i kërkoi kryepeshkopit të mos flinte atë natë në shtëpinë e tij. Kryepeshkopi dëgjoi këshillën dhe fjeti në shtëpinë e ambasadorit grek Christos Tsalikis

Në të njëjtën periudhë në Gjirokastër ishte emëruar një hoxhë që vinte nga Shkupi, i cili kërkonte të kultivonte prirjet ekstremiste islamike në komunitetin mysliman të Gjirokastrës.

Ai u bënte  thirrje myslimanëve shqiptarë, të cilët ishin martuar me ortodoksë të divorcoheshin, ndërkohë që autoriteteve u kërkonte ndarjen e varrezave të myslimanëve nga ato të ortodoksëve

Veprimi i klerikut islamik ngjalli shqetësimin e komunitetit mysliman të Gjirokastrës, i cili në vitin 1994 kërkoi largimin e tij. Anastasi u përball me një problem serioz: si mund ta menaxhonte Kishën pa një sinod? Ai zgjodhi rrugën e dytë për të kapërcyer problemin e peshkopëve, duke ngrirë emërimin e tyre deri në vitin 1997. Peshkopët e Korçës dhe Gjirokastrës dhanë dorëheqjen, deri sa u zëvendësuan nga të tjerë kur në qeveri erdhi i krishteri ortodoks Fatos Nano.

Marrë me shkurtime nga Kathimerini

http://www.kathimerini.gr/941086/gallery/epikairothta/ellada/arxiepiskop...

Shtetësia shqiptare e Kryepeshkopit Anastas dhe fundi i alibisë për kundërvënien e jo ortodokseve ndaj ortodoksisë në Shqipëri

Shtetësia shqiptare e Kryepeshkopit Anastas dhe fundi i alibisë për kundërvënien e jo ortodokseve ndaj ortodoksisë në Shqipëri

Nga Panajot Barka

Në ditën e madhe për Krishtërimin, Krishtlindjet, të gjitha medjat në Shqipëri kishin si lajm të parë vendimin e Presidentit të Republikës Ilir Meta për dheniën e shtetësisë shqiptare Kryepeshkopit të Kishes Ortodokse të Shqipërisë, fortlumturisë së tij Anastas!

Fillimisht u duk se lajmi meritonte përgëzime pasi ruajti të paktën “asnjanësinë profesionale”, dmth, nuk pati reagime, për më shumë negative. Kjo tërheq vëmendjen, pasi po ndodhte për herë të parë një qëndrim i tillë me adresë Kryepeshkopin Anastas dhe për një “lajm” që ai e priti për 25 vjet.  U duk se ishte një zhvillim që e bënte të pavlefshme alibinë e pesë paraardhësve të presidentit Meta që ia mohuan këtë kërkesë të ligjshme Fortlumturisë së tij Anastas për gjithë ciklin e kontributit të tij në favor të KOASH, me preteksin se u trembëshin reagimeve negative të jo ortodokseve. E vërtet është se ky argument i bënte krerët e lartë të shtetit aq rezistentë saqë nuk pranonin as ndërhyrje të faktorëve ndërkombëtarë për këtë çeshtje, gjë që do të thotë se vendimi ishte ndërgjegje e brendshme e tyre. (Por, nëse Kryepeshkopi është grek dhe kjo përbënte pengësë, atëherë çfarë duhet menduar per ata mijra shqiptarë në Greqi që në respekt të ligjit kanë marrë, ose pritet të marrin nënshtetesinë greke ?!).

Fatkeqësisht, situata “e lajmit profeesionist” për vendimin e Metës si hap në frymë evropiane dhe që po shkrinte akujt me Athinën, zgjati vetëm një ditë. Detashmentët e reagimeve negative jashtë ortodoksisë ia bëhen mënjëherë një ditë më pas me një egërsi cfilitese. Madje pati nga ata tribalë që fituan të drejtën për t’i kërkuar llogari Presidentit për arsyet e vendimit të tij!!  Duke marrë parasysh aktin e Presidentit Meta si të tillë, (aspektin ligjor, kontributin e Kryepeshkopitnë ringritjen nga hiri të KOASH dhe kapacitetin intelektual me spekter botëror të tij të venë në funksion të vendit, anën humane me dimesion kohën e pritjes dhe moshën e vet Kryepeshkopit, por edhe momentin politik në lidhje me marrëdhëniet me Greqinë dhe hapat e Shqipërisë drejt BE-së), këto reagime nuk mund të justifikojnë nivelin intelektual, kulturor dhe profesional të pretenduar të autoreve të tyre. Por, ajo që u vu re është se arsyeja e vërtetë e tyre për këto reagime mbëtet e njëjtë. Ajo nuk ka të bëjë aq me figurën e Kryepeshkopit, se sa me atë që ai përfaqëson në Shqipëri, KOASH-in. Kat ë bëjë me mbylljen e çdo dritareje që mund të prodhojë marrëdhënie miqësore me Greqinë. Dhe fatkeqësisht, nuk shpreh thjesht komplekset e së kaluarës së largët, porse në këto komplekse gjejnë terren më të përshtashme interest e të tretëve dhe zhbirimi i interesave të brendshme politike.

Pikërisht në këtë qasje duhet kërkuar dhe arsyeja se përse nuk pati edhe kësaj here as reagime pozitive, madje as nga elita ortodokse. (Perjashto aktorin e madh Robert Ndrenika, i cili kesaj here nuk fshehu origjinën dhe përkatësinë e tij fetare midis emrit Robert dhe mbiemrit Ndrenika). Ky fakt nuk mund të lidhet me arsyetimin se është non sens të shprehesh konsiderata të larta, se më në fund u kapercye një refuzim absurd 25-vjecar duke shkelur ligjin shqiptar nga vet presidentët e Republikes. Aq më tepër kur Kryepeshkopi tregoi se nuk i duhej fare nënshtetësia shqiptare për  t’u përkushtuar me përgjegjësinë e një qytetari të devotshëm të këtij vendi, për të ndërmarrë veprën e tij të pamatë në shërbim të Kishës Ortodokse Autoqefale Shqiptare dhe të shoqerisë shqiptare, apo të përdorte kredibilitetet personale që janë të një niveli ndërkombëtar për të promovuar Shqipërinë në botë, më shumë se çdo figure politike në vend.

Në këto rrethana kuptohet se nënshtetësia shqiptare ishte për Kryepeshkopin Anastas një mjet për të treguar se edhe shteti shqiptar e pranonte Kryepeshkopin si pjesë të vet, ashtu siç e konsideronin ortodokset shqiptarë dhe populli shqiptar, pavarësisht përkatësisë fetare, ose ashtu si vet Kryepeshkopi përjetonte si qëllim sublim përkushtimin ndaj kishës ortodokse të Shqiperisë!

Kuptohet që mungesa e reagimeve pozitive nga besimtarët Ortodoksë dhe elita ortodokse, nuk lidhet aq me mungesën e motiveve për t’ u shprehur pozitivisht, se sa me faktin se këta faktorë e kuptojnë se vendimi i presidentit për t’i dhenë nënshtesinë shqiptare Kryepeshkopit të tyre Anastas, nuk do ta shpetojë ortodoksinë shqiptare nga paragjykimet e njohura të pseudonacionalisteve shqiptarë me përkatesi fetare joortodokse.  Për këtë nuk përbën garanci as deklarata e Kryepeshkopit Anastas se pasardhësi i tij në fronin e kreut të KOASH do të jetë me siguri një shqiptar. Një zhvillim i tillë do të krijojë garancinë se atëherë do të bjerë alibia e derisotshme që kësi paragjykimesh dhe qëndrimesh denigruese për ortodoksinë në Shqipëri lidhen me identifikimin e kreut të saj me “pretendimet armiqësore” greke ndaj Shqipërisë. (!!)

Kultivuesit e këtyre tezave të nxjerra nga mjedisi i shekullit XIX, nuk arriten kurre të shikojnë e të vlerësojnë veprën e Kryepeshkpit në krye të KOASH-it, që për nga përmasat konsiderohet totalisht e pamundur për një kohë kaq të shkurtër dhe nga një njeri i vetëm, qoftë ai edhe i perendishëm  dhe të realizuar pa asnje kacidhe nga buxheti i shtetit shqiptar. Ata e neglizhojnë ose e mohojnë atë, jo për të mohuar figurën e Kryepeshkopit Anastas, por pikërisht për të neutralizuar vepren e tij, që tanimë është identifikuar me këtë Kishë në të gjitha drejtimet. Pra, i tremben kësaj vepre se u vështirëson kundërvënien ndaj Ortodoksisë Shqiptare, kontributi i personaliteteve të secilës, pavarësisht nga motivet, qëndron në themelet dhe në terësinë e konstruktit të shtetit shqiptar. E tregoi më së miri këtë censusi i vitit 2011 ku dhe vet shteti tregoi se i intereson që numri i ortodokseve në Shqipëri të jetë më i pakët se numri që japin analet statistikorë  të Perandorisë Otomane të fundit të shek XIX, ose përpjekjet e pafundme për të eliminuar trashëgiminë e pasur kulturore të këtij besimi, pasi  kjo pasuri ka vulën e kulturës greke, qoftë të drejtpërdrejtë, qoftë si misherim të perandorive bizantine dhe otomane !!! Ndodh kështu kur dihet se ajo nuk është pasuri kulturore e kryepeshkopit Anastas por e popullit shqiptar, kur dihet se vlerat e vetme aktive me akses perendimor nga trashëgimia e së kaluarës lidhen me këtë besim dhe kulturën e vet shpirtërore dhe materiale.

Një gjykim i tillë lejon vlerësimin se akti i presidentit I. Meta nuk u shpeton dozave të ironisë dhe të cinizmit, që evidentohet tek pyetja:-Përse i duhet nënshtetësia Shqiptare Kryepeshkopit Anastas në këto momente dhe kur për shkak të moshës i kërkohet të deklarojë se kush do të jetë pasardhësi i tij!? Apo mos vallë Kryepeshkopi Anastas do të shpresojë se një ditë të së ardhmes do të pohohet se ringritja nga themelet e Kishës Ortodokse Shqiptare eshtë vepër e Kryepeshkopit me shtetësi shqiptare Anastas!?

Sado i vërtetë, ky argument ngjason i paqëndrueshëm po të kemi parasysh nivelin e lartë të institucioneve dhe të personaliteteve të involvuar në këtë çeshtje. Më i besueshëm duket argumenti që faktorët e këtij niveli e pranuan bashkarisht këtë sfidë ironie, për t’u shërbyer qëllimeve më të larta.

Kjo do të thotë se vendimi i Presidentit Meta i shkon përshtat rolit protagonist në sfidat kalimtare historike që ka përpara vendi, rol që atij i siguron një distancë nga vulgu politik në vend, ku nuk mbetet pa përmendur edhe emri i tij. U duk kjo qartë në të gjitha qëndrimet e fundit të Presidentit, si ndaj zgjedhjes së Prokurorës së Përgjithshme me mandate të përkohshëm, ashtu dhe përsa i përket votës së qeverisë në OKB për çeshtjen e Jeruzalemit. Në këtë rrjedh shkon edhe vendimi për shtetësinë shqiptare të Kryepeshkopit Anastas, pasi Meta është njohës shumë i mirë i faktorit Greqi në skaqerën e politikës ndërkombëtare dhe rolin e saj gjeostrategjik me rendësi për aleatët perendimorë dhe akti i tij në spektrin human, tejkalon çdo ngerç që prodhojnë bisedimet për zgjidhje paketë të problemeve midis dy vendeve. (!!!)

Në këtë linjë, javët e fundit qeveria ndryshoi totalisht kursin e politikës së saj me Greqinë dhe jo aq thjeshtë për të përmirësuar marrëdhëniet midis dy vendeve, se sa paralelisht me këtë, për t’i hequr nga dora Greqisë të drejtën për mbajtur ose për të inspiruar qëndrime që mund të pengojnë hapjen e negociatave për integrimin e vendit në familjen evropiane. Në këtë prizëm duhen pare edhe dy vendimet e fundit të qeverisë, po në prag të Krishtlindjeve, për problemin 76vjeçar të eshtrave të ushtarëve grekë renë në token shqiptare në betejën e parë fituese ndaj fashizmit në luftën e dytë Botërore, aq i ndjeshëm në Greqi. Mirëpo pala greke, duke u nisur nga fakti se këto hapa të qeverisë shqiptare ngjajnë si dy pika uji me situatën e vitit 2009, kur Athina dha çfarë kërkoi Tirana, por Tirana nuk iu përmbajt premtimeve, sidomos përsa i përket  çeshtjes së eshtrave të ushtarëve grekë dhe marrëveshjes së detit, ka rezerva besueshmerie shumë të larta ndaj hapave të mirëkuptimint të qeverisë Shqiptare, deri në atë shkallë saqë takimi i pritshëm i Korçës mund të shenojë edhe kthim prapa krahasimisht me atë të Kretës. Aq më tepër që kërkesa e pales shqiptare për riabrogimin e dekretit të gjendjes së luftes gjithnjë e më shumë lidhet me kërkesa të tjera që s[ kanë të bëjnë fare më të.

Në këto rrethana lëvizja e Metës me shtetësinë e mohuar Kryepeshkopit Anastas, përbën një lëvizje në një nivel tjetër për të shkuar drejt Athinës, kur dihet se Kryepeshkopi Anastas ishte bërë shpesh ndërmjetësi me rezultativ për të rregulluar marrëdhëniet me Athinën kur ato i minonte politika e ditës. Meta, nga posti i Presidentit të Republikës me vendimin e tij, është e sigurt se mendoi hapin e tij drejt Athinës, si kontribut për Shqipërinë, por edhe për vete. Reagimi pozitiv i niveleve të larta të politikës greke ndaj këtij vendimi e vërteton këtë konkluzion. Aq më shumë që ai ka një shans tjetër më të rendësishëm, atë të rinovimit të Traktatit të Miqësisë me Greqinë që përbën eksluzivitet të të dy presidenteve.  FUND (Javanews)