Κυριακή της Ορθοδοξίας - E Diela e Orthodhoksisë

ΣΥΝΤΟΜΟ ΚΗΡΥΓΜΑ Συντάκτης επίσκοπος Αυγουστίνος Ν. Καντιώτης   Κυριακή της Ορθοδοξίας Θεολογία των εικόνων «Την άχραντων εικόνα σου προσκυνούμεν, αγαθέ, αιτούμενοι συγχώρησιν των πταισμάτων ημών, Χριστέ ό Θεός...» . ΥΠΗΡΞΑΝ, αγαπητοί μου, υπάρχουν και θα υπάρχουν μέχρι συντέλειας των αιώνων εχθροί της Εκκλησίας του Χριστού, εχθροί της πίστεως. Ό σατανάς θα πολεμεί πάντοτε το Χριστό, και τα παιδιά του σατανά θα πολεμούν πάντοτε τα παιδιά του Χριστού, τα παιδιά της Εκκλησίας. Άλλ' από τον σφοδρό αυτόν αγώνα τελικώς θα εξέλθει νικήτρια ή αλήθεια, ή εσταυρωμένη Αλήθεια, ή Ορθοδοξία, ή αγία μας Εκκλησία. Αυτό βεβαιώνει ό ίδιος ό Κύριος, πού είπε• «Εν τω κοσμώ θλίψιν εξετε άλλά Θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ίωάν. 16,33)• και σε άλλο μέρος είπε προφητικός, ότι θα βγουν από τον αδη σκοτεινές δυνάμεις πού θα πολεμήσουν την Εκκλησία, αλλά καμία δέ' θα μπόρεση να την κλονίσει (βλ. Ματθ. 16,18). Το ίδιο βεβαιώνει και ή ιστορία είκοσι αιώνων ή Εκκλησία βγήκε πάντα νικήτρια και έστησε αθάνατα τρόπαια του πνεύματος. Μία από τις πολλές νίκες της Εκκλησίας μας εορτάζουμε σήμερα. Είναι ή νίκη των ιερών εικόνων. Θα προσπαθήσω να μιλήσω άπλα, ώστε να με καταλάβετε. Άλλα σήμερα, τέτοια αγία ήμερα, ας θεολογήσουμε λίγο. Πάνε τώρα 1.200 χρόνια από τότε πού παρουσιάστηκαν κάποιοι αιρετικοί στην Κωσταντινούπολι με το σύνθημα• Έξω από τις εκκλησίες οι εικόνες! Βάρβαροι, βάναυσοι και ανιστόρητοι, έμπαιναν στους ναούς, γκρέμιζαν από τα τέμπλα τις Ιερές εικόνες, τις πετούσαν χάμω, τις πατούσαν, τις έσχιζαν, τις έκαιγαν. Έκαναν έρευνα και στα σπίτια, και αλίμονο σ' όποιον εύρισκαν εικόνες. Τον συνελάμβαναν, τον οδηγούσαν στις φυλακές, τον καταδίκαζαν, του έκοβαν τη μύτη, τον εξόριζαν στα άκρα της αυτοκρατορίας. 150 περίπου χρόνια κράτησε αυτός ό διωγμός. Αν ρωτούσε κανείς τους εικονομάχους, — Γιατί καταστρέφετε τις εικόνες; αυτοί απαντούσαν —Διότι ή προσκύνηση τους Είναι ειδωλολατρία• και σύμφωνα με την εντολή του Θεού στο Δεκάλογο «Ου ποιήσεις σεαυτω ειδώλων...», «ου προσκυνήσεις αυτοίς» (Εξ. 20,4' Δευτ. 5,8), εμείς είδωλα δεν προσκυνούμε. Νόμιζαν, ότι οι εικόνες είναι είδωλα. Άλλα είναι είδωλο ή εικόνα; Όχι, δεν είναι. Άλλο είδωλο, άλλο εικόνα. Τι είναι το είδωλο; είδωλο είναι, να πάρεις μάρμαρο ή ξύλο, να το πελέκησης, να του δώσεις μια μορφή ζώου ή ανθρώπου, κ' έπειτα να πέφτεις να το προσκυνάς με την πίστη ότι αυτό είναι Θεός. Τέτοιο πράγμα εμείς δέ' λέμε. Δέ' λέμε ότι ή εικόνα του Χριστού είναι ό ίδιος ό Χριστός, δέ' λέμε ότι ή εικόνα της Παναγίας είναι ή ίδια ή Παναγία, δέ' λέμε ότι ή εικόνα του αγίου Παντελεήμονος είναι ό ίδιος ό άγιος. Άλλα Τι λέμε; Ότι ή εικόνα παριστάνει το πρόσωπο• ή εικόνα του Χριστού παριστάνει το Χριστό, ή εικόνα της Παναγίας παριστάνει την Παναγία, ή εικόνα του αγίου Παντελεήμονος παριστάνει τον άγιο Παντελεήμονα. Κι όπως δεν υπάρχει σπίτι και πορτοφόλι χωρίς φωτογραφίες των προσφιλών προσώπων (του πατέρα, του συζύγου, των παιδιών), έτσι και στην εκκλησία έχουμε τις εικόνες του Χριστού, της Παναγίας και των αγίων και βλέποντας αυτές ενθυμούμεθα τα Ιερά πρόσωπα, και τιμώντας αυτές τιμούμε τα εικονιζόμενα πρόσωπα. «Ή τιμή της εικόνος επί το πρωτότυπον διαβαίνει», λένε οϊ πατέρες. Στην εικόνα ανήκει τιμητική προσκύνησις, όχι λατρεία. Αυτά διδάσκει ή Εκκλησία. Ό Θεός, αγαπητοί μου, δεν είναι ύλη, είναι πνεύμα. Ως αυλός λοιπόν και. βασιλεύς των αύλων αγγέλων και αρχαγγέλων, είναι αόρατος• κανείς δεν τον είδε. Για αυτό μέσα στην εκκλησία δεν ζωγραφίζουμε το Θεό. Ως αόρατος όμως είναι και απερίγραπτος• κανένα χέρι ζωγράφου δεν μπορεί να τον περιγραφή, να μας δώσει την εικόνα του Θεού. Άλλα το μέγα και ανέκφραστο μυστήριο είναι, ότι ό Υιός του Θεού και Θεός έλαβε σάρκα ανθρώπινη, και τότε ό αόρατος έγινε ορατός• εμφανίσθηκε ως άνθρωπος επί της γης, ως Υιός της Παρθένου. Άφ' ότου λοιπόν ό αόρατος Θεός έγινε ορατός στο πρόσωπο του Χριστού και περπάτησε ανάμεσα μας και σταυρώθηκε και αναστήθηκε, από τότε έγινε περιγραπτός και μπορούμε πλέον να τον ζωγραφίζουμε. Ένας από τους μεγαλύτερους πατέρας της Εκκλησίας, ό Ιωάννης ό Δαμασκηνός, στηρίζοντας το δόγμα της προσκυνήσεως των αγίων εικόνων, έλεγε• Σάς ερωτώ, εικονομάχοι, ήρθε ή δεν ήρθε ό Χριστός ως άνθρωπος στη γη; Εάν δεν ήρθε, τότε έχετε δίκιο δεν έχουμε το δικαίωμα να ζωγραφίζουμε τον αόρατο. Άλλ' εάν ό Χριστός ήρθε —και είναι γεγονός ότι ήρθε, και ως βρέφος και ως τέλειος άνδρας εμφανίσθηκε στον κόσμο—, τότε ελάτε ζωγράφοι, μπορείτε πλέον να τον ζωγραφίζετε. Χίλια μάτια τον είδαν, χίλια αυτιά τον άκουσαν, χίλια χέρια τον άγγιξαν. Συνεπώς ό Χριστός ως Θεός είναι απερίγραπτος, ως άνθρωπος όμως είναι ορατός και περιγραπτός• εικονίζεται. Πρώτη εικόνα του Χριστού ποια είναι; Αμέτρητες εικόνες υπάρχουν σήμερα στα σπίτια των ορθοδόξων. Ή πρώτη όμως εικόνα, πού ζωγραφίζεται και στις εκκλησίες μας, είναι το άγιο Μανδήλιο. Λέει μία παράδοσης, ή οποία δεν υπάρχει στο Ευαγγέλιο, το έξης. Όταν ό Χριστός τη Μεγάλη Παρασκευή ανέβαινε στο Γολγοθά βαστάζοντας στον ώμο το σταυρό, Ίδρωσε και ό ίδρωτας έτρεχε από το πρόσωπο του. Μία ευσεβής γυναίκα, πού βρέθηκε κοντά, έβγαλε το μαντήλι της, το έδωσε στο Χριστό, εκείνος σκουπίστηκε, και της το έδωσε πάλι. Τότε ή γυναίκα είδε, ότι πάνω στο μαντήλι είχε αποτυπωθεί ή μορφή του Χριστου. Ήταν ή πρώτη εικόνα του Κυρίου. και ή παράδοσης αυτή έχει σημασία δείχνει, ότι ό Χριστός μπορεί να ζωγραφιστή. Έτσι τώρα υπάρχουν μυριάδες εικόνες. Σήμερα δυστυχώς παρουσιάζεται πάλι ή αίρεσις των εικονομάχων. Υπάρχουν και τώρα εχθροί των εικόνων του Χριστού, της Παναγίας, των αγίων. Ποιοι είναι; Δεν είναι Έλληνες. Οι Έλληνες γνωρίζουν Τι αγώνες έκαναν οι προγονοί τους στο Βυζάντιο επί 150 χρόνια για να κρατήσουν την εικόνα. Οι πολέμιοι των εικόνων είναι ξένοι• δεν ρέει μέσα τους αίμα ελληνικό, αίμα Ορθοδοξίας. Ήρθαν από μακριά, από το Μπρούκλιν της Αμερικής, με τα δολάρια τους, τα τριάκοντα αργύρια του Ιούδα, να εξαγοράσουν συνειδήσεις. είναι οι χιλιαστές ή μάρτυρες του Ίεχωβά ή «ιεχωβάδες». Αυτοί, το χέρι τους κόβεις, σταυρό δεν κάνουν, σταυρό δεν προσκυνούν, εικόνες δεν προσκυνούν. Σ' ένα χωριό των Γρεβενών συνέβη προ ετών το έξης. Μια φτωχιά νέα πήρε ένα νέο πού είχε έρθει από το εξωτερικό• ήταν μετανάστης στην Αμερική. Αφού στεφανώθηκαν στην εκκλησία, πήγαν μετά στο σπίτι. Δεν πρόλαβαν όμως να ζήσουν ως αντρόγυνο. Την πρώτη κιόλας ήμερα του γάμου ό σύζυγος πήρε από το εικονοστάσι τις εικόνες του Χριστού και της Παναγίας, τις έβαλε κάτω, τις πατούσε, και ύβριζε. Ήταν χιλιοστής, και μέχρι να γίνη ό γάμος έκρυβε το πιστεύω του. Όταν ή κοπέλα είδε αυτά τα πράγματα και άκουσε ότι δεν πιστεύει στις εικόνες, δεν δίστασε να διάλυση αμέσως το γάμο της! Τέτοιοι είναι οι χιλιαστές. Κα! πολλές επαρχίες της πατρίδος μας έχουν δυστυχώς μολυνθεί από την πλάνη τους. Υπάρχουν και χωριά εξ ολοκλήρου χιλιαστικά, όπου ή εκκλησία έπαυσε πλέον να λειτουργεί, και λειτουργεί εβραϊκή χάβρα. Διότι εβραϊκής προελεύσεως είναι ό χιλιασμός. Εβραίος υπήρξε ό ιδρυτής της αιρέσεως αυτής, ό Κάρολος Ρώσσελ (1852-1916). είναι εβραϊκό κατασκεύασμα, φρούτο και χολέρα του διαβόλου. Οι οπαδοί της πάνε από σπίτι σε σπίτι, εκμεταλλευόμενοι τους δημοκρατικούς θεσμούς της πατρίδος μας ασκούν προσηλυτισμό, και επιδιώκουν να ξαπλώσουν το μίασμα τους. Άλλ' όχι! Σάς καλώ εις συναγερμό και σας παρακαλώ όλους, άντρες - γυναίκες - παιδιά, όπου παρουσιαστούν αυτοί οι πράκτορες του Μπρούκλιν για να μεταδώσουν τη χολέρα τους, ν' αντιδράσετε καλώντας εις βοήθειαν τους ειδικούς επί των αιρέσεων. Ό τόπος μας να μείνει καθαρός και αμίαντος από την αίρεση του χιλιασμού. Να συνέχιση να λατρεύει Πατέρα Υίόν και άγιον Πνεύμα και να προσκυνεί τις άγιες εικόνες του Χριστού μας της Παναγίας και πάντων των αγίων εις αιώνας αιώνων αμήν Επίσκοπος Αυγουστίνος. ΑΠΟΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΜΕΝΗ ΟΜΙΛΙΑ Η ΟΠΟΙΑ ΕΓΙΝΕ ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΆΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΤΗΝ 23-03-1975 ΜΕ ΑΛΛΟ ΤΙΤΛΟ. ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΣΥΝΤΜΗΣΗΣ 20-03-2005

Predikim i Shkurtë. Krijues peshkopi Avgustin N. Kantioti E Diela e Orthodhoksisë Teologjia e Ikonave. “Ikonës tënde të shënjtë i përulemi o i gjithmirë,  kërkojmë falje për mëkatet tona, Krisht o Zot...”. Ekzistonin të dashurit e mi, ekzistojnë dhe do të ekzistojnë deri në fund të jetës armiq të Kishës së Krishtit, armiq të besimit. Djalli do të luftojë gjithmonë Krishtin, dhe fëmijët e satanait do të luftojnë gjithmonë fëmijët e Krishtit, fëmijët e Kishës. Por nga kjo betejë e egër në fund do të dalë fitimtare e vërteta, e Vërteta e Kryqëzuar, Orthodhoksia, Kisha jonë e Shënjtë. Këtë vërteton dhe vetë Zoti, që tha: “në botë mërzitje do të keni por bëni kurajo, unë e munda botën” (Joanit 16, 33), dhe në një vend tjetër tha në mënyrë profetike, që do të dalin nga ferri  fuqi të errëta që do të luftojnë Kishën, por asnjë nuk do të mundet që ta tronditë (shiko Matheun 16:18). Të njejtën gjë vërteton dhe historia e njëzet shekujve Kisha doli gjithmonë fitimtare dhe ngriti trofe të pavdekshme të shpirtit. Një nga shumë fitoret e Kishës sonë festojmë dhe sot. Është fitorja e ikonave të Shënjta. Do të përpiqem që të flas thjesht, në mënyrë që të më kuptoni. Por sot, të tillë ditë të shënjtë, le të bëjmë dhe pak teologji. Kaluan tashmë 1200 vjet që atëhere që kur u shfaqën disa heretikë në Konstandinupojë me parullëm: Jashtë nga kishat ikonat! Barbarë, të dhunshëm, pa njohje të historisë, hynin nëpër kisha dhe shëmbnin nga ikonastasi ikonat e Shënjta, i hidhnin poshtë, i shkelnin, i grisnin i diqnin. Bënin kontrolle nëpër shtëpi dhe mjerë ai të cilit i gjenin ikona. E arrestonin, e çonin nëpër burgje, e dënonin, i prisnin hundën, e internonin në cepat e perandorisë. Rreth 150 vjet mbajti kjo përndjekje. Nqs pyeste dikush luftuesit e ikonave- Përse i shkatërroni ikonat? Ata do të përgjigjëshin – Sepse të falesh tek ato është idhujtari dhe sipas urdhërit të Zotit në  Dhjetë urdhëresat “Mos krijo reflektim të figurës sate...” “Mos iu fal vetes” (Eksodi 20,4 Defteronomio 5,8), ne nuk iu përulemi idhujve. Kujtuan se ikonat ishin idhuj. Por a është idhull ikona? Jo nuk është. Tjetër gjë idhulli dhe tjetër ikona? Idhull është të marrësh mermer apo dru, ta gëdhëndësh, ti japësh një formë kafshe apo njeriu, dhe më pas të bihesh e ti lutesh me besim që ajo është Zoti. Gjë të tillë ne nuk themi. Nuk themi që ikona e Krishtit është vetë Krishti, nuk themi që ikona e së Tërëshënjtës është e Tërëshënjta, nuk themi që ikona e shën Pandelimonit është vetë shënjti. Por çfarë themi? Që ikona e Krishtit paraqet, përfaqëson Krishtin, ikona e së Tërëshënjtës paraqet, përfaqëson të Tërëshënjtën, ikona e Shën Pandelimonit paraqet, përfaqëson Shën Pandelimonin. Ashtu siç nuk ka shtëpi  dhe portofol  pa fotografi të personave  të dashur (babain, bashkëshortin, fëmijët), kështu dhe në kishë kemi ikonat e Krishtit, të Tërëshënjtës dhe të shënjtorëve dhe duke i parë ato na kujtohen fytyrat e Shënjta, dhe duke i nderuar ato nderojmë fytyrat që janë në figurë. “Nderi i ikonës shkon tek Prototipi”, thonë etërit. Ikonës i përket falja nderuese , jo adhurimi. Këtë na mëson Kisha. Zoti të, dashurit e mi, nuk është materie, është frymë. Si jo material dhe mbret i ëngjëjve dhe kryengjëjve jo materialë, është i padukshëm, asnjeri nuk e pa. Prandaj dhe nëpër Kisha nuk e pikturojmë Zotin. Por si i padukshëm është dhe i papërshkrueshëm, asnjë dorë piktori nuk mundet që ta përshkruajë, të na japë pamjen e Zotit. Por misteri i madh dhe i papërshkrueshëm është që Biri i Perëndisë dhe Zoti mori trup njeriu dhe atëhere i padukshmi u bë i dukshëm, u shfaq si njeri mbi tokë, si Biri i Virgjëreshës. Meqënëse Zoti i padukshëm u bë i dukshëm në fytyrën e Krishtit dhe eci ndërmjet nesh dhe u kryqëzua dhe u ngjall, që atëhere u bë i përshkrueshëm dhe mundemi tashmë që ta pikturojmë. Një nga etërit më të mëdhenj i Kishës, Joan Damaskinoi, duke mbështetur dogmën e faljes të ikonave të shënjta, thoshte. Ju pyes o luftues të ikonave, edhi apo nuk erdhi Krishti si njeri në tokë? Nqs nuk erdhi, atëhere keni të drejtë, nuk kemi të drejtë të pikturojmë të padukshmen. Por nqs Krishti erdhi – dhe është fakt që erdhi, dhe si foshnjë dhe si njeri perfekt u shfaq në botë- atëhere ejani piktorë, tashmë mundeni që ta pikturoni. Mijëra sy e panë, mijëra veshë e dëgjuan, mijëra duar e prekën. Si rrjedhim Krishti si Zot është i papërshkrueshëm, por si njeri është i dukshëm dhe i përshkrueshëm, mund të ikonizohet, pikturohet. Cila është ikona e parë e Krishtit? Me qindra ikona ekzistojnë sot në shtëpitë e orthodhoksëve. Por ikona e parë, që pikturohet dhe tek kishat tona është Mandilja (Shamia) e shënjtë.  Na thotë një traditë, e cila nuk ekziston në Ungjill, këtë: Kur Krishti të Premten e Zezë po ngjitej për në Golgotha duke mbartur kryqin në sup, u djersit dhe djersa i rridhte nga fytyra e tij. Një grua besimtare, që u gjend pranë, e hoqi shaminë e saj, ja dha Krishtit, ai u fshi, dhe ja dha sërish. Atëhere gruaja pa, që mbi shaminë ishte stampuar forma e Krishtit. Ishte ikona e parë e Zotit. Kjo traditë ka rëndësi, tregon që Krishti mund të pikturohet. Kështu sot ka me mijëra ikona. Sot fatkeqësisht paraqitet sërish sekti i luftuesve të ikonave. Ekzistojnë dhe tani armiq të ikonave të Krishtit, të së Tërëshënjtës, të shënjtorëve. Cilët janë? Nuk janë helenë. Helenët e dinë se çfarë bënë pararendësit e tyre në Bizant për 150 vjet për të mbajtur ikonën. Luftëtarët e ikonave janë të huaj, nuk rrjedh brenda tyre gjak heleni, gjak Orthodhoksie. Erdhën që larg, nga Bruklin i Amerikës, me dollarët e tyre, tridhjet monedhat e Judës, që të blejnë ndërgjegjie, janë Hiliastët ose dëshmitarët e Jehovait ose “Jahovenjtë”. Ata, dorën t’iu presësh kryq nuk bëjnë, kryqit s’i falen, ikona nuk puthin. Në një fshat të Grevenasë ndodhi para pak vitesh kjo. Një vajzë e re dhe e varfër u martua me një të ri që kishte erdhur nga jashtë shtetit, ishte emigrant në Amerikë. Pasi u kurrorëzuan në kishë, shkuan në shtëpi. Por s’arritën që të jetojnë si bashkëshortë. Ditën e parë të martesës mori burri nga ikonastasi ikonat e Krishtit dhe të Tërëshënjtës, i vendosi përdhe, i shkelte, i shante. Ishte jahova, dhe deri sa u bë martesa i fshehu ato që besonte. Kur vajza i pa këto dhe dëgjoi që nuk besonte tek ikonat, nuk ngurroi që të shkatërronte menjëherë martesën e saj! Të tillë janë dëshmitarët e Jahovait. Shumë pjesë të atdheut tonë fatkeqësisht janë infektuar nga mashtrimi i tyre. Ekzistojnë dhe fshatra që janë të gjithë dëshmitarë të Jahovait, ku kisha pushoi së funksionuari, dhe funksionon potere çifute. Sepse prejardhje çifute është dhe besimi i dëshmitarëve të jahovait. Çifut ishte dhe themeluesi i këtij sekti, Karl Rossell (1852-1916). Është krijim çifut, frut dhe kolerë e djallit. Tifozët e saj shkojnë shtëpi më shtëpi, duke shfrytëzuar institucionte demokrate të atdheut tonë dhe ushtrojnë konvertim, dhe synojnë të përhapin infeksionin e tyre. Por jo! Ju thërres në alarm dhe ju lutem të gjithëve, burra – gra- fëmijë, kudo që do të shfaqen këta agjentë të Bruklinit për të përhapur kolerën e tyre, të reagoni duke thirrur për ndihmë specialistët mbi sektet. Vendi ynë të mbete i pastër dhe i paprekur nga sekti i Jahovenjëve. Të vazhdojë të adhurojë Atin, Birin dhe Shpirtin e Shënjtë dhe t’iu falet ikonave të shënjta të Krishtit dhe të Tërëshënjtës dhe të të gjithë shënjtorëve  në jetë të jetëve. Amin. Peshkop Avgustini. Predikim i Rregjistruar e cila u bë në Tempullin e Shënjtë të Shpirtit të Shënjtë në Follorinë 23-03 1975 me titull tjetër. Rregjistrimi dhe rregullimi 20-03-2005 Përgatiti dhe përktheu për llogari të Pelasgos T

Συμβολή Βορειοηπειρωτών στην επανάσταση του 1821

Στην φιλική εταιρεία συναντάμε τουλάχιστον δέκα στελέχη: Από την Πρεμετή τους Στέφανο, Κωνσταντίνο, Αδάμ και Δούκα Δούκα, από την Χιμάρα τους Μιχαήλ Λάζαρο, Στέλιο και Πάνο Μπιτζίλη, από το Αργυρόκαστρο τους Ελευθεριάδη Βενιαμήν και Γρηγόριο Μητροπολίτη Ευρίπου, από την δε Μοσχόπολη Δημήτριος Καρελλάς

Ιερός Λόχος (έναρξη επανάστασης στην Μολδοβλαχία)
– Το σώμα του Αναστάσιου Αργυροκαστρίτη
– Το σώμα του Αθανάσιου Σπύρου από το Βούνο Χιμάρας οδηγήθηκε σε ολοκαύτωμα.

Ο Ευάγγελος Ζάππας από το Λάμποβο διακρίνεται ως πρωτοπαλίκαρο του Μάρκου Μπότσαρη και μετά τον θάνατό του συμμετέχει στις κυριώτερες μάχες της Στερεάς Ελλάδας για να μεταναστεύσει μετά στην Μολδοβλαχία όπου πλούτισε για να γίνει μεγάλος εθνικός ευεργέτης.

Ο Σπύρος Μήλιος μαζί με τον αδερφό του Ζάχο, με 250 Χιμαραίους συμμετέχει στην υπεράσπιση του Μεσολλογίου, την μάχη της Αράχωβας το Κερατσίνι πλάι στον Καραϊσκάκη κ.α.

Ο Κώστας Λαγουμιτζής (προσονύμιο επειδή ετοίμαζε τα λαγούμια για ανατινάξεις) από το Τεπελένι για τον οποίον γράφει ο Μακρυγιάννης «στο Μεσολόγγι και παντού ο γενναίος αυτός άντρας θάματα έχει κάνει»

Ο Κώστας Χαρμοβίτης από το Τεπελένι με τους 150 άνδρες του στο Μεσολόγγι...... η συνεχεια

Ποιος ο σκοπός της νηστείας και της μετανοίας; - Cili është synimi i kreshmës dhe e pendimit?

Ποιος ο σκοπός της νηστείας και της μετανοίας; Από την 15ην Νοεμβρίου εισήλθομεν εις την νηστείαν δια τα Χριστούγεννα. Κατά την περίοδον της νηστείας οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί επιδίδονται εις πολλαπλασίως μεγαλυτέραν πνευματικήν άσκησιν από την συνηθισμένην, ενώ καταφεύγουν εις το ιερόν μυστήριον της Εξομολογήσεως - Μετανοίας. Η Εξομολόγησις όμως πρέπει να είναι ειλικρινής, βαθεία και πλήρης. Ως γράφει ο Άγιος Ιωάννης, Πρωθιερεύς της Κρονστάνδης, εις το βιβλίον του «η εν Χριστω Ζωή». «Ο Σαρκικός άνθρωπος νομίζει ότι είναι δουλεία η ελευθερία του χριστιανού π.χ δια την φοίτησιν εις τας ιεράς ακολουθίας, την νηστείαν, την προετοιμασίαν δια το μυστήριον, την εξομολόγησιν, την Κοινωνίαν, όλα τα μυστήρια, και δεν γνωρίζει ότι όλα αυτά είναι απαίτησις της φύσεώς του, ανάγκη δια το πνεύμα του. Όστις έχει συνηθίση να κάμνη απολογισμόν της ζωής του κατά την εξομολόγησιν εδώ, δεν θα φοβηθή να απαντήση εις το φοβερόν κριτήριον του Χριστού. Προς τον σκοπόν τούτον ιδρύθη το επιεικές κριτήριον της μετανοίας, ίνα αφού καθαρισθώμεν και διορθωθώμεν δια της μετανοίας εδώ κάτω, δυνηθώμεν να αποκριθώμεν χωρίς αισχύνην ενώπιον του φοβερού βήματος του Χριστού. Αυτό είναι το πρώτον ελατήριον δια την ειλικρινή εξομολόγησιν, η οποία πρέπει εξάπαντος να γίνεται κατά παν έτος. Όσω περισσότερον μένομεν χωρίς εξομολόγησιν, τόσω το χειρότερον δι᾽ ημάς και τόσω περισσότερον περιπλεκόμεθα εις τα δεσμά της αμαρτίας, και, δια τούτο, δυσκολώτερον καθίσταται να δώσωμεν απολογισμόν της ζωής μας. Το δεύτερον ελατήριον είναι η ψυχική ηρεμία: όσω ειλικρινεστέρα η εξομολόγησις, τόσω ηρεμωτέρα θα είναι μετά ταύτα η ψυχή μας. Αι αμαρτίαι είναι όφεις μυστικοί, που κατατρώγουν την καρδίαν και όλην την ύπαρξιν του ανθρώπου· δεν τον αφήνουν ήσυχον, διαρκώς την καρδίαν του απομυζούν. Αι αμαρτίαι είναι άκανθαι οξείαι, που διαρκώς πληγώνουν την ψυχήν· αι αμαρτίαι είναι σκότος πνευματικόν. Όσοι μετανοούν πρέπει να παράγουν τους καρπούς της μετανοίας. Ποίος ο σκοπός της νηστείας και μετανοίας; Ποίος ο λόγος δια τον οποίον λαμβάνομεν τον κόπον δι᾽ αυτάς; Σκοπός των είναι η κάθαρσις της ψυχής από των αμαρτιών, η ειρήνη της καρδίας, η ένωσις μετά του Θεού· μας γεμίζουν με υιοθεσίαν και ευλάβειαν, και μας δίδουν παρρησίαν ενώπιον του Θεού. Υπάρχουν, πράγματι, πολύ σπουδαίοι λόγοι δια την νηστείαν και την εξομολόγησιν εξ όλης μας της καρδίας. Ανεκτίμητος αμοιβή θα μας δοθή δι᾽ εργασίαν και μόχθον ευσυνείδητον. Έχουν άραγε πολλοί από ημάς το αίσθημα της υιϊκής αγάπης προς τον Θεόν; Τολμούν άραγε πολλοί από ημάς χωρίς καταδίκην και με παρρησίαν να προσκαλούν τον εν ουρανοίς Πατέρα και να λέγουν: «Πάτερ ημών!»; Η τουναντίον δεν υπάρχει ώστε και να ακουσθή τοιαύτη υιϊκή φωνή εις τας καρδίας μας, αι οποίαι έχουν νεκρωθή από τας ματαιότητας του κόσμου και την προσήλωσιν εις τα πράγματά του και τας απολαύσεις; Η μήπως πολύ μακράν από τας καρδίας μας ευρίσκεται ο Ουράνιος Πατήρ ημών; Και δεν νομίζομεν άραγε ότι ο Θεός είναι εκδικητής, ημείς οι οποίοι απεμακρύνθημεν από Αυτόν εις χώραν μακρινήν; Ναι, όλοι ημείς ένεκα των αμαρτιών μας είμεθα άξιοι της δικαίας του οργής και τιμωρίας και είναι θαυμαστόν πόσον μακρόθυμος και υπομονητικός είναι απέναντι ημών, ώστε να μη μας πατάσση όπως την άκαρπον συκήν. Ας σπεύσωμεν να Τον εξιλεώσωμεν με μετάνοιαν και δάκρυα. Ας εισέλθωμεν εις τον εσωτερικόν μας άνθρωπον, ας εξετάσωμεν τας ακαθάρτους μας καρδίας με πάσαν αυστηρότητα· και όταν ίδωμεν πόσαι ακαθαρσίαι τηρούν αυτάς μακράν από την Θείαν Χάριν, τότε θα αναγνωρίσωμεν ότι είμεθα πνευματικώς νεκροί. Υπόφερε τας οδύνας και τους πόνους της εγχειρήσεως, δια να δυνηθής να επανακτήσης μετά ταύτα την υγείαν σου (τούτο λέγων εννοώ την εξομολόγησιν). Τούτο σημαίνει ότι κατά την εξομολόγησιν οφείλεις να ομολογής όλας τας πράξεις της αισχύνης εις τον πνευματικόν, χωρίς να αποκρύπτης τι, μολονότι τούτο είναι δυνατόν να είναι οδυνηρόν, επαίσχυντον και ταπεινωτικόν. Άλλως η πληγή θα μένη αθεράπευτος, θα πονή, θα υποσκάπτη την πνευματικήν υγείαν σου και θα είναι ζύμη δια τας πνευματικάς αδυναμίας σου η τας αμαρτωλάς σου συνηθείας και τα πάθη. Ο ιερεύς είναι πνευματικός ιατρός. Επιδείκνυε εις αυτόν τας πληγάς σου, χωρίς να εντρέπεσαι, ειλικρινώς, φανερά, με υιϊκήν πεποίθησιν και εμπιστοσύνην, διότι ο εξομολόγος είναι ο πνευματικός πατήρ σου, ο οποίος θα ώφειλε να σε αγαπά περισσότερον του πατρός και της μητρός σου· διότι η αγάπη του Χριστού είναι υψηλότερα από κάθε σαρκικήν, φυσικήν αγάπην. Εκείνος θα απαντήση δια σε εις τον Θεόν. Διατί η ζωή μας έγινε τόσον ακάθαρτος, τόσον γεμάτη από πάθη και αμαρτωλάς συν ήθειας; Διότι πολλοί αποκρύπτουν τας πνευματικάς πληγάς και τους πόνους των, ένεκα του οποίου πονούν διαρκώς και ερεθίζονται· και τοιουτοτρόπως δεν είναι δυνατόν να δώση εις αυτούς κανείς κανένα ιατρικόν. «Αν πέσης, σήκω και θα σωθής»· είσαι αμαρτωλός, διαρκώς πίπτεις, μάθε πως πρέπει να εγείρεσαι· πρόσεξε πολύ να αποκτήσης αυτήν την σοφίαν. Η σοφία συνίσταται εις τούτο: να μάθης εκ στήθους τον Ψαλμόν «Ελέησόν με ο Θεός, κατά το μέγα ελεός Σου», τον οποίον ενέπνευσεν εις τον βασιλέα και προφήτην Δαβίδ το Άγιον Πνεύμα, και να λέγης αυτόν με ειλικρινή πίστιν και πεποίθησιν, με καρδίαν ταπεινήν και συντετριμμένην. Μετά την ειλικρινή μετάνοιάν σου, η οποία εκφράζεται εις τους λόγους του Βασιλέως Δαβίδ, η συγχώρησις των αμαρτιών σου εκ μέρους του Κυρίου αμέσως θέλει λάμψη επί σου, και αι πνευματικαί δυνάμεις σου θα ειρηνεύσουν. «Τον γαρ μη γνόντα αμαρτίαν υπέρ ημών αμαρτίαν εποίησεν, ίνα ημείς γενώμεθα δικαιοσύνη Θεού εν αυτώ» (Β´ Κορ. 5, 21), λέγεται περί του Χριστού. Θα αισχυνθής λοιπόν ύστερον από αυτούς τους λόγους να αναγνωρίσης οιανδήποτε αμαρτίαν σου η να αναλάβης την μομφήν δι᾽ αμαρτίαν την οποίαν δεν διέπραξας; Αν Αυτός ο Υιός του Θεού έγινεν ένοχος αμαρτίας, μολονότι ήτο αναμάρτητος, και συ πρέπει να δεχθής την μομφήν δια κάθε αμαρτίαν με πραότητα και αγάπην (διότι είσαι πράγματι αμαρτωλός), να δεχθής την μομφήν με ταπείνωσιν και υποταγήν, και δια τας αμαρτίας ακόμη δια τας οποίας δεν είσαι ένοχος. Χάρις εις την πίστιν μας μόνον, τα πνευματικά όρη -ήτοι τα ύψη και τα βάρη των αμαρτιών- μετακινούνται. Δια τούτο, όταν οι χριστιανοί απαλλάσσωνται από το βάρος των αμαρτιών των δια της μετανοίας και εξομολογήσεως, ενίοτε λέγουν: «Δόξα τω Θεώ, βουνό ολόκληρο έπεσεν από τους ώμους μου». Αγίου Ιωάννου της Κρονστάνδης Ορθόδοξος Τύπος αρ. φυλ. 1951, 23 Νοεμβρίου 2012

Cili është synimi i kreshmës dhe e pendimit? Që prej 15 Nëntorit hymë në kreshmën e Krishtlindjes. Gjatë periudhës së kreshmës të Krishterët Orthodhoksët jepen pas një ushtrimi shumfish më të madh shpirtëror nga sa zakonisht, ndërsa marrin pjesë dhe në misterin e Rrëfimit – Pendimit. Por rrëfimi duhet të jetë i sinqertë, i thellë dhe i plotë. Siç shkruan Shën Joani, Kryeprift i Krostandës, në librin e tij “jeta më Krishtin”. “Njeriu trupor kujton se është skllavëri liria e të krishterit psh për pjesmarrjen në shërbesat e shentja, kreshmën, përgatitjen për misterin e rrëfimit të Kungimin, të gjitha misteret, dhe nuk e di se të gjitha këto janë  kërkesë e natyrës së tij, nevojë për shpirtin e tij. Ai i cili është mësuar që të bëjë një llogari të jetës së tij gjatë rrëfimit këtu, nuk do të trembet të kërkojë në kriterin e tmerrshëm të Krishtit. Për këtë synim u themelua kriteri i butë i pendimit, në mënyrë që pasi të pastrohemi dhe të korrigjohemi nëpërmjet pendimit këtu poshtë, do të mundemi të përgjigjemi pa turp para podiumit të tmerrshëm të Krishtit. Kjo është dhe shtysa e parë për rrëfimin e sinqertë, e cila duhet me gjithmonë të kryhet gjatë çdo viti. Sa më shumë qëndrojmë pa rrëfim, aq më keq për ne dhe kaq më tepër komplikohemi për ne dhe kaq më tepër ngatërrohemi në zinxhirrët e mëkatit, dhe për këtë bëhet më e vështirë  që të bëjmë llogarinë e jetës sonë. Shtysa e dytë është qetësia shpirtërore: sa më i sinqertë rrëfimi, aq më i qetë do të jetë pas këtyre shpirti tonë. Mëkatet janë gjarpërinj sekretë, që hanë zemrën dhe të gjitha ekzistencën e  njeriut, nuk e lenë të qetë, vazhdimisht zemrën e rrëmbejnë. Mëkatet janë gjëmba të mprehtë, që vazhdimisht lëndojnë shpirtin, mëkatet janë errësirë shpirtërore. Sa pendohen, duhet të prodhojnë frutat e mëkatit. Cili është synimi i kreshmës dhe pendimit? Cila është arsyeja për të cilën lodhemi për këto? Synimi i tyre është pastrimi i shpirtit nga mëkatet, paqja e zemrës, bashkim  me Zotin, na mbushin me afrimitet dhe besim na japin çiltërsi dhe kurajo para Zotit. Ekzistojnë, me të vërtetë, shumë shkaqe të fortë për kreshmën dhe rrëfimin nga gjithë zemra jonë. Shpërblim i paçmueshëm do të na jepet për punën dhe mundimin e ndërgjegjshëm. E kanë vallë shumë prej nesh dashurinë e fëmijës kundrejt Zotit? Guxojnë vallë shumë prej nesh pa ndjesi faji dhe me kurajo të thërresin Atin në qiell dhe të thonë: “Ati ynë!”? Ose në të kundërt nuk dëgjohet, të paktën, ky zë fëmijnor brenda zemrës sonë, i cili ka vdekur për nga kotësia e botës dhe ngjitjes pas gjërave dhe kënaqësive? Apo mos ndoshta gjendet shumë larg zemrës sonë Ati ynë Qiellor? Dhe nuk mendojmë vallë që Zoti është hakmarrës, ne që u larguam prej Tij në një vend të largët? Po, të gjithë ne për shkak të mëkateve tona, jemi të denjë zemërimit të drejtë dhe ndëshkimit dhe është e admirueshme se sa i durueshëm është përballën nesh, sa të mos na shkatërrojë si fiku pa fruta. Le të nxitojmë që T’i marrim mëshirën me pendim dhe lotë. Le të hyjmë tek njeriu ynë i brendshëm, le të analizojmë zemrat tona të papastëra  me çdo rreptësie, dhe kur të shohim se sa papastërti i mbajnë këto larg Hirit Hyjnore, atëhere do të dallojmë se jemi të vdekur shpirtërisht. Duro vuajtjet dhe dhimbjet e operimit, që të mundesh të rifitosh pas këtyre shëndetin tënd (këtë e them duke nënkuptuar rrëfimin). Kjo do të thotë që gjatë rrëfimit je i detyruar të pranosh të gjitha veprimet e turpit tek ati shpirtëror, dhe pa fshehur asgjë, mgjth se kjo është e mundur të jetë e dhimbshme, e turpshme dhe përulëse. Por plaga do të mbetet e pashëruar, do të dhembë, do të grryejë shëndetin shpirtëror dhe të jetë brumë për dobësitë tënde shpirtërore ose zakonet e tua mëkatare dhe pasionet. Prifti është mjeku shpirtëror. Tregoi tek ai plagët e tua, pa u turpëruar, me sinqeritet, hapur, me bindje fëmijnore dhe besim, sepse ai që dëgjon rrëfimin është ati yt shpirtëror, i cili do të duhej të të donte më tepër se babai dhe mamaja jote, sespe dashuria e Krishtit është më e lartë se çdo dashuri trupore, natyrale. Ai do të përgjigjet për ty tek Zoti. Sepse jeta jonë u bë kaq e papastër, kaq e mbushur me pasione dhe zakone mëkatare? Sepse shumë fshehin plagët shpirtërore dhe dhimbjet e tyre, për shkak të së cilave vazhdimisht kanë dhimbje dhe irritime, dhe në këtë mënyrë nuk është e mundur të japë tek ata asnjë lloj mjekimi. “Nqs bie, çohu që të shpëtosh”, je mëkatar, vazhdimisht rrëzohesh, mëso si duhet të ngrihesh, ki shumë kujdes që të fitosh këtë lloj mençurie. Mençuria vjen nga kjo: të mësosh përmëndësh Psalmin “Mëshiromë o Zot sipas përdëllimit Tënd të madh”, të cilin e frymëzoi në mbretin dhe profetin David Shpirti i Shenjtë, dhe ta thuash atë me besim të sinqertë dhe bindje, me zemër të përulur dhe të dërrmuar. Pas pendimit tënd të sinqertë, i cili shprehet me fjalët e Mbretit David, falja e mëkateve të tua nga ana e Zotit menjëherë do të sjellë ndriçim mbi ty, dhe forcat shpirtërore do të qetësohen. “Atë që nuk njohu mëkat për ne e bëri mëkat, që të bëhemi drejtësi Perëndie me anën e tij” (2 Korinth 5, 21) thuhet për Krishti. Do të turpërohesh pra pas këtyre arsyeve të dallosh çdo mëkat tëndin dhe të marrësh fajin për mëkatin të cilën nuk e bëre? Nqs Ky Biri i Zotit u bë fajtor në mëkat, mgjth se i pafajshëm, dhe ti duhet të pranosh fajin për çdo mëkat me çiltërsi dhe dashuri (sepse je me të vërtetë mëkatar), të pranosh fajin me përulësi dhe nënshtrim, dhe për mëkatet për të cilat nuk je fajtor. Falë besimit tonë vetëm, malet shpirtërore – dmth lartësitë dhe peshat e mëkatit – lëvizin. Për këtë, kur të krishterët çlirohn nga pesha e mëkateve nëpërmjet rrëfimit, ndonjëherë thonë: “Lavdi Zotit, mal i tërë rra nga supet e mia”. Shën Joani i Krostandës Shtypi Orthodhoks nr 1951, 23 Nëntor 2012

Νηστεία, οργή και υποκρισία. - Kreshma (agjërimi), urrejtje dhe hipokrizi.

Νηστεία, οργή και υποκρισία. Αγαπητοί μου αδελφοί, βρισκόμαστε στο κατώφλι της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, μπροστά στα πνευματικά αγαθά, τις «αἰώνιες αλήθειες» όπως τις ονομάζει η αγία μας Εκκλησία. Μας δίνει το χέρι Του, ο Κύριός μας, να διαβούμε την περίοδο της  Σαρακοστής και να βγούμε από την έρημη γη των παθών μας, του φοβερού εγωισμού, της κάθε αμαρτωλής μας επιθυμίας, στην εύφορη γη της αγάπης και της ειρήνης του αναστημένου Χριστού, το Πάσχα. Η Εκκλησίας μας έχει την εμπειρία να μας οδηγήσει σωστά, χωρίς ακρότητες, αναπτύσσοντας στον καθένα μας κατά το μέτρο του, τά χαρίσματα που έχει. Έτσι πρώτα μας μιλάει για τη Νηστεία, την οποία συνδέει με την υποκρισία και την επίδειξη, που είναι η πιο μεγάλη αμαρτία. Είναι ψεύτικος ο αγώνας που γίνεται όταν θέλουμε να αρέσουμε στους άλλους ανθρώπους και ματαιοπονούμε διότι αποκτούμε και άλλες πνευματικές ασθένειες όπως ο θυμός και η κατάκριση, αν κάποιος για παράδειγμα δεν εκτιμήσει αυτόν τον «υποκριτικό μας αγώνα» τότε γινόμαστε θηρία, χωρίς ευσπλαχνία και συγχώρεση και προσθέτουμε μεγάλη πίκρα και στεναχώρια στην ψυχή μας. Η νηστεία φαίνεται ότι δεν είναι σκέτη αλλαγή τροφής, αλλά ολοκληρωτικό δώσιμο στην υπακοή του Σωτήρος Χριστού. Τι ωφέλησε αγαπητοί μου, τους πρωτοπλάστους η χωρίς κόπο και μέριμνες ζωή μέσα στον Παράδεισο, αφού έγιναν ράθυμοι και απίστησαν στον Θεό, και κατεφρόνησαν και παρέβησαν την εντολή Του· που ήταν βέβαια εντολή νηστείας; Έτσι και σε εμάς η εντολή του Χριστού για Νηστεία, είναι στην ουσία της εντολή πίστης, ευλογίας και αγιασμού, είναι άρνηση του κακού μας εαυτού και παράδοση στην αγαθότητα του Θεού Πατέρα μας. Όλα είναι δυνατά σε αυτόν που αφήνεται στην πρόνοια του Κυρίου μας, γι΄ αυτό ο Ιερός Χρυσόστομος μας τονίζει: «Πές μου αδελφέ τι αποκομίζεις από τη νηστεία που κάνεις; Γιατι κι ο γεωργός, γι αυτό σπέρνει για να θερίση. Κι ο καραβοκύρης, γι αυτό σχίζει τα πέλαγα, για να γεμίσει το αμπάρι. Μη μου λες τόσες μέρες νηστεύω, κρασί δεν πίνω, δεν πηγαίνω σε διασκεδάσεις. Άλλά δείξε αν, ενώ ήσουν οξύθυμος, έγινες πράος. αν μεθάς με την οργή, τι σημασία έχει που δεν πίνεις; Αν φθονείς, τι ωφέλεια έχεις που νηστεύεις; Δεν σε ρωτώ τι τραπέζι στρώνεις, αλλά αν άλλαξες ψυχή». πηγή:

Kreshma (agjërimi), urrejtje dhe hipokrizi. Të dashur vëllezër, jemi pak para Kreshmë së Madhe, para të mirave materiale, të “vërtetat shekullore” siç i quan Kisha jonë e Shenjtë. Na jep dorën e tij, Zoti ynë që të kalojmë periudhën e Kreshmës dhe të dalim nga toka e shkretë e pasioneve tona, të egoizmit të tmerrshëm, të çdo dëshirë mëkatare, në tokën pjellore të dashurisë dhe të paqes të Krishtit të ngjallur, Pashkën.  Kisha jonë ka eksperiencën që të na udhëzojë drejt, pa ekstreme, duke zhvilluar tek secili prej nesh sipas masës së tij, dhuntitë që ka. Kështu në fillim na flet për Kreshmën, të cilën e lidhën me hipokrizinë dhe demostrimin, që është mëkati më i madh. Është e gënjeshtër betja që bëhet kur duam që të pëlqejmë tek njerëzit e tjerë dhe lodhemi më kot sepse përfitojmë dhe të tjera sëmundje shpirtërore si zemërimi dhe gjykimi, nqs dikush psh nuk e vlerëson këtë “betejën tonë hipokrite” atëhere bëhemi përbindësha, pa dhembshuri dhe falje  dhe shtojmë hidhërim të madh dhe shqetësim në shpirtin tonë. Kreshma duket se nuk është thjesht një ndryshim ushqimit, por një dorëzim i plotë në bindjen e Shpëtimtarit Krisht. Çfarë i ndihmoi të dashurit e mi njerëzit e parëkrijuar jeta pa lodhje dhe përkujdesje në Parajsë, pasi u bënë dembelë dhe humbën besën tek Zoti,  injoruan, shkelën urdhërin  e Tij, i cili ishte natyrisht urdhër kreshme? Kështu dhe tek ne urdhëri i Krishtit për Kreshmë, është në esencë urdhër besimi, bekimi, dhe shenjtërimi, është mohim i vetes sonë të keqe dhe dorëzim tek  mirësia e Zotit, Atit tonë. Të gjitha janë të mundura tek ai i cili dorëzohet në përkujdejsen e Zotit tonë, për këtë Gojarti i Shenjtë na thekson: “Më thuaj vëlla çfarë fiton nga kreshma që bën? Sepse dhe bujku, për këtë mbjell që të korrë. Dhe kapiteni për këtë çan detin, që të mbushë hambaret. Mos më thuaj, kaq ditë kreshmoj, verë nuk pi, nuk shkoj në argëtimi. Por trego nqs, ndërsa ishte i nevrik, u qetësove, nqs dehesh nga zemërimi, çrëndësi ka që nuk pi? Nqs je ziliqar, çfarë dobi ke që mban kreshmë? Nuk të pyes se çfarë tavolinë shtron, por nqs ndryshove shpirt”  Në ndihmë të faqes Pelasgos Koritsas dhe prokopisë shpirtërore të orthodhoksëve Përktheu: T.B                Teolog- Msc Psikopedagogji

ΑΙΤΗΣΗ ΓΙΑ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΝΑΩΝ, ΜΟΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΩΝ ΛΑΤΡΕΙΑΣ - KËRKESË PËR KTHIMIN E KISHAVE, MANASTIREVE DHE OBJEKTEVE TË SHENJTA

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ

Κληρικολαϊκή Συνέλευση

(Στην οποίαν μετείχαν 300 μέλη: οι κληρικοί και λαϊκοί εκπρόσωποι των εκκλησιαστικών περιφερειών – άνδρες, γυναίκες και νέοι)

Προς τις αρμόδιες Κρατικές Αρχές

ΑΙΤΗΣΗ ΓΙΑ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΝΑΩΝ, ΜΟΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΩΝ ΛΑΤΡΕΙΑΣ

    Οι φωτογραφίες, που δείχνουν νεαρές γυναίκες να διαφημίζουν νυφικά επάνω στο Δεσποτικό Θρόνο, στην Ωραία Πύλη, στις εικόνες του εικονοστασίου σε Ορθοδόξους ιστορικούς ναούς του Βερατίου και του Ελμπασάν, αποτελούν μεγάλη προσβολή κατά της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

    Το γεγονός αυτό αποτελεί προφανή ιεροσυλία και προσβάλλει γενικότερα το θρησκευτικό αίσθημα. Ασφαλώς αυτή η πράξη δεν συνάδει με τη θρησκευτική αρμονία για την οποία καυχάται η χώρα μας. Είναι αξιοσημείωτο ότι τέτοιες ιεροσυλίες δεν «προβάλλουν» την πολιτισμική κληρονομιά και δεν έχουν γίνει σε άλλη θρησκευτική κοινότητα της Αλβανίας. Διαμαρτυρόμεθα, διότι κρατικές υπηρεσίες, οι οποίες κατακρατούν μετά από είκοσιπέντε χρόνια Δημοκρατίας τους ιερούς αυτούς χώρους, δίνουν άδειες που βεβηλώνουν τα ιερά και τα όσια της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

    ΖΗΤΟΥΜΕ να εφαρμοστεί επιτέλους ο νόμος 10057/22.1.2009, Αρθ. 22 παρ. 2, «Συμφωνία του Υπουργικού Συμβουλίου της Δημοκρατίας της Αλβανίας και της Ορθοδόξου Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Αλβανίας». Να επιστραφούν στην Ορθόδοξο Αυτοκέφαλο Εκκλησία, χωρίς άλλες καθυστερήσεις και προσχήματα, όλοι οι Ιεροί Ναοί, οι Μονές, τα ιερά Λείψανα, οι εικόνες, και τα αντικείμενα λατρείας, που είναι σεβαστά, πολύτιμα και ιερά για όλους τους ανά την οικουμένη Ορθοδόξους, και ασφαλώς και για τους πιστούς της Αλβανίας.

Νέα Μονή Αγίου Βλασίου - Δυρράχιο, 12 Μαρτίου 2016

................................................................

KISHA ORTHODHOKSE AUTΟQEFALE E SHQIPËRISË

Asambleja Kleriko-Laike

(Në të cilën morën pjesë mbi 300 pjesëmarrës: të gjithë klerikët e Shqipërisë,
laikë dhe të rinj të Kishës Orthodhokse Autoqefale të Shqipërisë)

Autoriteteve Përgjegjëse Shtetërore

KËRKESË PËR KTHIMIN E KISHAVE, MANASTIREVE DHE OBJEKTEVE TË SHENJTA

    Fotografitë që tregojnë vajza të reja, teksa reklamojnë fustane nusërie sipër fronit dhespotik, para Derës së Bukur dhe ikonave të ikonostasit, konkretisht në kishat historike Orthodhokse të Beratit dhe Elbasanit, janë një ofendim i madh ndaj Kishës Orthodhokse.

    Kjo ngjarje është një sakrilegj i dukshëm dhe fyerje e ndjenjës fetare. Sigurisht që ky fakt nuk ndihmon harmoninë fetare për të cilën mburret vendi ynë. Rikujtojmë se veprime të tilla fyese të përsëritura nuk “promovojnë” trashëgiminë kulturore të vendit tonë. Vlen për t’u theksuar fakti se sakrilegje të tilla nuk janë bërë në asnjë objekt kulti të ndonjë komuniteti tjetër fetar të Shqipërisë. Protestojmë, pasi organet shtetërore, të cilat mbajnë ende në zotërim vendet dhe objektet e shenjta pas njëzet e pesë vitesh demokraci në vend, japin leje që përdhosin të shenjtat dhe të hirshmet e Kishës Orthodhokse.

    KËRKOJMË që më në fund të zbatohet ligji 10057 neni 22/2 datë 22.1.2009, “Marrëveshja ndërmjet Këshillit të Ministrave të Republikës së Shqipërisë dhe Kishës Orthodhokse Autoqefale të Shqipërisë”. Duhet t’i kthehen Kishës Orthodhokse, pa vonesë dhe pretekste, të gjitha kishat e shenjta, manastiret, lipsanet e shenjta, ikonat dhe objektet e shenjta të adhurimit, të cilat respektohen, nderohen dhe janë të shenjta për të gjithë Orthodhoksët anembanë botës dhe sigurisht edhe për besimtarët e Shqipërisë.

Manastiri i Ri i Shën Vlashit, Durrës, 12 mars 2016