Ένας νόμος βιτρίνα για την Εθνική Ελληνική Μειονότητα στην Αλβανία - Nje ligj-fasade per minoritetin etnik grek ne Shqiperi.

Ένας νόμος βιτρίνα για την Εθνική Ελληνική Μειονότητα στην Αλβανία Γρηγόργης Καραμέλος Για τον Πελασγό Κορυτσάς Το προσχέδιο – Νόμου « Για την προστασία των μειονοτήτων», το οποίο ξεκίνησε ως πρωτοβουλία της κυβέρνηση Ραμα 1 και αναμένεται να γίνει νόμος του κράτους, από την κυβέρνηση Ραμα 2, αποτελεί μια ύπουλη και εσκεμμένη τάση για να ρίξει στάχτη στα μάτια στις ίδιες τις μειονότητες αλλά και στην ευρύτερη κοινή γνώμη, ιδιαίτερα στους διεθνής παράγοντες « για την καλή διάθεση, σοβαρή αντιμετώπιση, την  εκπλήρωση του νομικού κενού, και την εκπλήρωση των προαπαιτούμενων της ΕΕ». Και αυτό, όχι μόνο από το γεγονός πως αυτή η κοινοβουλευτική πλειοψηφία δεν έχει δείξει τίποτα στην πράξη, ούτε ένα βήμα μπρος,  ότι δηλαδή  έχει την καλή διάθεση σχετικά με το σεβασμό των ελευθεριών και των δικαιωμάτων των μειονοτήτων , αλλά και επειδή αυτή η νομοθετική πρωτοβουλία, στην ουσία, δεν φέρνει κάτι το καινούργιο, πέρα από παραφράσεις, κλισέ, θεωρητικούς ορισμούς και τυπικά στερεότυπα. Δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσει κανείς πως αυτός ο νόμος στην πραγματικότητα από μια πράξη με νομική αξία, στην ουσία είναι μια πράξη με  κανονιστική αξία, γιατί δίνει στο Υπουργικό Συμβούλιο όλες τις αρμοδιότητες για να αποφασίσει, διορίσει ή διοικήσει ή να επιβλέπει όλη την δραστηριότητα που έχει σχέση  με τις μειονότητες στην Αλβανία. Έτσι αυτό το προσχέδιο νόμου πέρα από το θετικό γεγονός, πως επιτέλους, μετά από 25 χρόνια κοινοβουλευτισμού στην Αλβανία, γίνεται ένα τέτοιο απαραίτητο βήμα, στην ουσία δεν φέρνει κάτι το καινούργιο, αφού είναι κενό περιεχομένου, είναι κακόβουλο και πηγάζει μέσα από το σύμπλεγμα και την μεγαλομανία του ελέγχου της δημογραφικής πλειοψηφίας. Ας μιλήσουμε πιο συγκεκριμένα: Σύμφωνα με το προσχέδιο νόμου αναφέρονται οκτώ μειονότητες, όταν σύμφωνα με το ίδιο προσχέδιο, η βασική αρχή για την αναφορά αυτή είναι ο ελεύθερος ατομικός αυτοπροσδιορισμός σύμφωνα με το Σύνταγμα αλλά και τις Διεθνείς Συνθήκες. Όλοι γνωρίζουμε πως στην Αλβανία δεν έχει γίνει καμία σοβαρή απογραφή με βάση τον αυτοπροσδιορισμό ή ακόμα χειρότερα, κάποιες από τις μειονότητες που προέκυψαν από   την  ψευδό-απογραφή του 2011 δεν έχουν κανένα μέλος. Δεν υπάρχει μια διαφοροποιημένη εννοιολογική προσέγγιση όσο αφορά την κατονομασία των μειονοτήτων, αφού δεν μπορεί να είναι το ίδιο οι εθνικές μειονότητες  με τις εθνοπολιτιστικές μειονότητες   ή ακόμα χειρότερα με τις ενδημικό-παραδοσιακές. Ο τρόπος καθορισμού αυτών των μειονοτήτων είναι αόριστος και με καταχρηστικό παρασκήνιο γιατί δεν λαμβάνει υπόψη του τον αυτοπροσδιορισμό και στην ουσία το προσχέδιο νόμου βασίζεται στα δεδομένα του ληξιαρχείου ή άλλων εγγράφων. Τότε όμως γεννάται το ερώτημα ποια από τα τρία αυτά θα είναι πρωτεύον και πως θα εφαρμοσθεί ; Το δικαίωμα της παιδείας στην μητρική γλώσσα για τις μειονότητες παραμένει μια ουτοπία, γιατί οι προηγούμενες αρχές ή όσα αποφασίζονται με νομικές πράξεις δεν μπορούν να εκπληρώσουν ένα τέτοιο δικαίωμα. Αυτό γιατί: Στην άσκηση του δικαιώματος της εκπαίδευσης στην μητρική γλώσσα και της άσκησης των θρησκευτικών, λαϊκών παραδόσεων και στην πολιτική εκπροσώπηση κ.α βασικό εμπόδιο παραμένει ο διοικητικός διαχωρισμός των περιοχών με υπερμεγέθους δήμους, οι οποίοι λαμβάνονται υπόψη στο προσχέδιο αυτό του νόμο, όπου οι μειονότητες αυτές «διαλύονται δημοκρατικά». Δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσει κανείς πως αυτό το προσχέδιο νόμου στην ουσία προσβλέπει να θολώσει το ρόλο της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας  στην Αλβανία, να ελαχιστοποιήσει το χώρο άσκησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των μελλών αυτής της μειονότητας, να  δημιουργήσει ένα ψεύτικο ταμπλό, μια πρόσοψη, βιτρίνα, πίσω από την οποία βρίσκεται το σπαθί μίας ολοκληρωτικής κοινωνίας. Αυτή η νομοθετική πρωτοβουλία φέρνει σε δυσμενή θέση την Ελληνική Μειονότητα γιατί στο όνομα τις εννοιολογικής και τυπικής ισότητας των μειονοτήτων, της γενικής αντιμετώπισης της ουσίας βάζοντας τα όλα «σ’ ένα σάκο» ξεθωριάζει το εθνικό χαρακτήρα και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της, υποβιβάζει την σημασία της ύπαρξης της, παραβλέπει την δημογραφική έκταση, απαξιώνει την πραγματική ύπαρξη της στο σύνολο της επικράτειας. Αναμφίβολα δεν θα μπορούσε να συμβεί  αλλιώς από μια κυβέρνηση η οποία από την αρχή, με την στρατηγική και την τακτική της έχει τεθεί αντιμέτωπη με την μειονότητα αυτή, έχει χρησιμοποιήσει όλα τα διαθέσιμα μέσα και όλους τους τρόπους απέναντι της και αυτό δεν γίνεται χωρίς λόγο και δεν είναι τυχαίο Η σύνταξη και έγκριση αυτού του προσχέδιο νόμου πέρα από τα άλλα αποτελεί ένα κάλεσμα για μας, τα μέλη της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας στην Αλβανία και όχι μόνο,  πρέπει να ακουστεί απ’ όλους και να αξιολογηθεί σωστά, ώστε η φωνή μας, της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας στην Αλβανία να ακουστεί και να ληφθεί υπόψη απ’ όλους , γιατί τα βασικά δικαιώματα και τις ελευθερίες δεν τις χαρίζει κανείς, αλλά πρέπει εμείς να τις κερδίσουμε. Πρέπει απαραίτητα να πετύχουμε όλοι μαζί αυτό το στόχο. Γρηγόρης Καραμέλος. Πρόεδρος εν καθήκον ΟΜΟΝΟΙΑ Παράρτημα Κορυτσάς.

Nje ligj-fasade per minoritetin etnik grek ne Shqiperi. Ligoraq Karamelo Per Pelasgos Koritsas Projekt-ligji ” Per mbrojtjen e pakicave kombetare “, I  iniciuar nga Qeveria Rama 1 dhe qe pritet te kthehet ne ligj, nga Qeveria Rama 2 eshte nje tendence tinzare dhe e kamufluar  per t’ ju hedhur hi syve vete pakicave por edhe opinionit, sidomos atij nderkombetar   “per deshiren e mire, trajtimin serioz, mbushjen e boshllekut ligjor dhe padyshim, zbatimin e rekomandimeve te BE”.Kjo, jo vetem nga fakti se deri me sot kjo mazhorance nuk ka treguar asgje ne praktike,nuk ka hedhur asnje hap perpara, per te deshmuar se ka deshiren e mire per zbatimin e lirive  e te drejtave te tyre,por edhe se kjo nisme ligjore ne esence nuk sjell ndonje gje te re ne permbajtje, pervecse perifrazime, klishe, perkufizime teorike e stereotipe formale. Nuk eshte e veshtire te konstatosh se ky ligj ne fakt nga nje akt me vlere juridike,ne thelb eshte nje akt me vlere normative, sepse i jep Keshillit te Ministrave te gjitha atributet per te vendosur,emeruar apo komanduar gjithe veprimtarine qe ka lidhje me minoritetet ne Shqiperi. Keshtu  qe  ky projek-ligj pervec faktit pozitiv, se me ne fund,pas 25 vjetesh sistem pluralist ne Shqiperi hidhet nje hap i tille i domosdoshem, esencialisht nuk sjell asgje te re,sepse  eshte bosh,dashakeqes dhe i  perfshire nga megalomamia e  kontrolli i shumices demografike.  Le te flasim me konkretisht: Sipas projekt-ligjit emertohen tete pakica,kur   po sipas ketij projekti,parimi baze per kete emertim eshte vetedeklarimi individual sipas Kushtetutes e Akteve Nderkombetare.. Te gjithe e dime se ne Shqiperi nuk eshte bere asnje regjistrim serioz mbi bazen e vetedeklarimit,ose akoma me keq,disa pakica” te emeruara”ne rezultatet e censusit te 2011 nuk kane asnje pjesetar!!! Nuk ka nje trajtim te diferencuar konceptual ne emertimin e pakicave,sepse nuk mund te barazohen pakicat etnike me ato etno-kulturore,apo aq me keq me ato endemiko- tradicionale. Lihet evasive me prapavije abuzuese menyra e caktimit te pjesetareve te ketyre pakicave sepse  pervec vetedeklarimit,project-ligji iu referohet edhe te dhenave te Gjendjes Civile apo dokumentave te tjera.Atehere cila nga keto te tria do jete paresore e si do te realizohet? E drejta e arsimimit ne gjuhen amtare te pakicave mbetet utopi, sepse parimet e shkruara ,apo ato qe do te vendosen me akte normative nuk e realizojne nje te drejte te tille. Kjo sepse: Ne ushtrimin e te drejtave te mesimit e perdorimit te  gjuhes amtare, te ushtrimit te traditave e riteve fetare, folklorike,te perfaqesimit politik etj pengese kryesore eshte ndarja administrative, caktimi i bashkive super te medhaja,te cilat merren si pika referimi ne kete projekt-ligj dhe  ku keto pakica “treten demokratisht”. Nuk eshte e veshtire te konstatohet gjithashtu, se ky projekt-ligj ne thelb synon te zbehe rolin e minoritetit etnik grek ne Shqiperi,te minimizoje hapesirat e ushtrimit te lirive e te drejtave te antareve te ketij minoriteti,te krijoje nje tablo te rreme,nje fasade, prapa se ciles qendron shpata e nje shoqerie totalitare. Kjo inisiative ligjore diskriminon minoritetin etnik grek sepse, ne emer te barazitizmit konceptual e parimor te minoriteteve, pakica kombetare, dhe te trajtimit pergjithesues te permbajtjes , duke I futur te gjitha “ne nje thes”, zbeh karakterin etnik  e cilesite esenciale te ketij karakteri , ul rendesine e egzistences se tij, neglizhon madhesine demografike, percmon shtrirjen e vendosjen territoriale . Padyshim, nuk ka si te  ndodhe ndryshe nga nje qeveri e cila qe ne zanafillen e saj,me strategjine e taktiken e hartuar eshte vendosur perballe ketij minoriteti,ka hedhur ne loje gjithe arsenalin e po perdor te gjitha menyrat kunder tij dhe kjo jo pa qellim e as rastesi. Hartimi e miratimi i ketij projekt-ligji pervec te tjerave eshte nje thirrje ndaj gjithe ne, antareve te minoritetit etnik grek ne Shqiperi dhe jo vetem,qe forca e zeri yne, i minoritetit etnik grek ne Shqiperi te degjohet e te vleresohet seriozisht,qe lirite e te drejtat themelore perfundimisht nuk i dhuron kush, ato duhet ti fitojme Dhe qe te arrijme kete ne duhet te ndryshojme domosdoshmerisht. Ligoraq Karamelo. *Ndalohet ribotimi pa përmendur burimin e artikullit.   © Pelasgos Koritsas

Historia e minoritares mes torturave

Histori burgjesh, torturash e internimesh nga periudha e komunizmit janë shkruar e dëgjuar shumë. Janë sa të ndryshme, aq edhe të ngjashme njëra nga tjetra, por si kjo e Aleksandra Zikos, ende nuk u ka rënë në vesh.

Ndryshon nga të tjerat jo vetëm prej torturave që ka jetuar nëpër biruca, por prej historisë që do t’i vinte më pas. Dashuria e së burgosurës me anëtarin e Partisë ishte tortura tjetër që do të vijonte për gjithë jetën. Kujtim Stana, biri i Aleksandrës, minoritares që nuk jeton më, na tregon gjithë ç’i ka treguar e ëma.

RRËFIMI I KUJTIM STANËS

Pranvera trokiti gëzueshëm në çdo portë, harlisur me lule, me shpresa e ëndrra të mëdha për çdo shqiptar, edhe pse vendi i përzhitur nga lufta për çlirim tymonte akoma e plagët dhimbnin. Njerëzve u shkëlqenin sytë nga ditët e para në liri dhe shpresonin për një jetë të lumtur. Por kjo pranverë, nuk qe e tillë për vajzën e familjes nga minoriteti grek, 21-vjeçaren Aleksandra Ziko, ose Sandra, siç e thërrisnin shkurt, të dashurit e saj. Vajzës së bukur, me sy të ëmbël e flokë kaçurrela që dalldisnin nga rinia, ia vodhi jetën regjimi çnjerëzor komunist. Për nënë Vasilikën dhe Sandrën, bijën e saj, nga një familje greke por të vendosur në fshatin kufitar Biovizhdë të rrethit të Përmetit, bota u përmbys e ra mbi kryet e tyre.

Blerimi pranveror u kthye në tela me gjemba, lulet në pranga, liria në punë të rëndë të detyruar dhe ëndrrat në tunele errësire të pafundme. Dy femra të pambrojtura, pasi hetuesit e egër nuk faktuan asnjë nga akuzat absurde që kishin ngritur, u dergjën birucave të degëve të brendshme famëkeqe, në Gjirokastër, Durrës, Krujë, ku u torturuan me metodat më çnjerëzore, të cilat do t`i shihnim më vonë vetëm nëpër filmat horror. Së fundmi ato e panë veten të internuara, në kampin e përqendrimit në Kamzë – Tiranë, ku u izoluan për 6 vite me radhë, 1945 – 1951. Dhimitri, kryefamiljari, së bashku me Ilian, djalin e tij, vëllai i Aleksandrës, punonin në Greqi që para çlirimit të vendit, për ndërtimin e shtëpive dhe mbyllja e kufijve shqiptaro – grek i zuri larg familjes.
Aq të egër, barbarë e mizorë u treguan zelltarët e pashpirt të regjimit komunist, saqë nuk u mjaftuan me ndarjen meshkuj e femra që i kishin bërë familjes, por ndanë për së gjalli dhe Olimbinë gjashtëvjeçare nga nëna Vasilika dhe motra Aleksandra. Olimbia e vogël, për vite me radhë, u end derë më derë dhe rrugëve të fshatit, pa asnjë përkujdesje, shpesh duke lypur bukën e gojës. Këtë veprim makabër s`do ta kishte bërë asnjë regjim në botë. Gjithçka bëhej në emër të popullit e për popullin, po kjo familje a nuk ishte popull? Pasi u vodh e u plaçkit pasuria e familjes Ziko nga vetë administrata komuniste gjatë gjithë vitit 1945, ku s`kishte asnjë përfaqësues të familjes, me një vendim nr. 299, datë 10.01.1946, të Komitetit Ekzekutiv të Këshillit Popullor Përmet, me siglën VFLP, kryhet dhe akti i fundit, konfiskimi i pasurisë së mbetur të familjes Ziko, me arsyetimin se i përkasin të arratisurit Dhimitër Ziko. (Marrë nga dokumenti origjinal, cituar më sipër) Arratisur, kur? Që para çlirimit? Arratisur ku? Në tokën vet? Në prani të kujt? – Të grabitësve të pronës private? Apo pjesës tjetër të familjes që qe internuar që para një viti? Konfiskohet shtëpia, dyqani, malli i tij, orenditë, kafshët shtëpiake, tokat, kopshte e arë, etj. Kush i pa, kush i numëroi?
Komisioni i regjistrimit dhe administrimit të pasurive, që i përkasin të arratisurit Dhimitër Ziko. Çfarë logjike dhe drejtësie! Mirë, Dhimitri me të birin punonin në vendin fqinj si ustallarë e qenkeshin të “arratisur” që para çlirimit, po cili qe faji i Vasilikës, Aleksandrës dhe Olimbisë, fëmijë gjashtë vjeç, që u ndanë për së gjalli? Për të mos u zgjatur më në krimet e diktaturës, po vijoj me jetën e asaj që do të bëhej nëna ime e dashur dhe e motrave e vëllezërve të mi, Aleksandrës. Ish e bukur Sandra dhe e dashur, ish e fortë dhe e dhembshur. Të gjithë e lëvdonin. Punonte më tepër se një burrë, ndihmonte dhe nënë Vasilikën të realizonte normën që ngrihej herë pas here për të shfrytëzuar sa më mirë të internuarit.

Në qindra të tillë, Sandra do të binte në sy e s`kish si të mos tërhiqte vë-mendjen e përgjegjësit të tyre, 24-vjeçarit Xhelal Stana. Kish rënë në hall djaloshi i ri. I pëlqente Sandra, po si të vepronte? Ishte anëtar i Partisë Komuniste të Shqipërisë. Disa i thonin,- merre po e deshe -, të tjerë, – ç`të duhet të ngatërrohesh me të deklasuarit… Dashuria qe e madhe, ndaj mori guximin e pyeti disa shtetarë të mëdhenj që vinin e pushonin në hijet e freskëta të pjeshkoreve të famshme të Kamzës se si t`ia bënte. Martohu me të po e deshe kaq shumë, s`ka ndonjë gjë, i thanë.
Fluturoi djaloshi, nga gëzimi, kërkoi dorën e Sandrës te nënë Vasilika dhe u martuan pa bujë e zhurmë, duke e festuar me një darkë të thjeshtë në dhomën e internimit. Aty në internim u ngjiza dhe linda unë, në fillim të shtatorit të vitit 1951. Pas shumë kërkesash të babait, nëna dhe gjyshja u liruan nga internimi, si dhe tezja ime Olimbia iu bashkua familjes duke e sjellë nga Përmeti në Kamzë.

Unë po rritesha me dashurinë e prindërve të mi që punonin në Ndërmarrjen Bujqësore “Ylli i Kuq”, Kamzë. Por nuk vonoi shumë, e nisi sërish kalvari i mundimeve dhe për familjen e re. Babanë e përjashtuan nga Partia se kish njollosur figurën e komunistit, duke u martuar me një të deklasuar. -O bashkëshorten, ose teserën e Partisë- i thanë. Babai zgjodhi nënën time, Sandrën. Partia i mori teserën, por nuk u mjaftua me kaq. E shkarkoi nga detyra e përgjegjësit të sektorit dhe e dëboi nga ndërmarrja, agronomin e talentuar të fruti-vitikulturës. Në këto kushte, për disa vite familja jonë jetoi në një fshat të Matit ku kish origjinën im atë, dhe vetëm në vitin 1960 u stabilizua në qytetin e Burrelit, ku po krijohej një ndërmarrje e re bujqësore. Deri sa doli në pension, në atë fermë punuan prindërit e mi, rritën dhe edukuan shtatë fëmijë, por dhe derdhën pa kursyer djersën e mundin e tyre për ndërtimin e socializmit që nuk u ndërtua kurrë.

Megjithëse në një qytet të vogël verilindor të vendit, familja jonë binte në sy për ndershmërinë, kulturën dhe edukatën që rrezatonte, prapëseprapë shiheshim me njëfarë dyshimi dhe nga vështrimet e njerëzve ndjenim përçmim dhe mosafrim të tyre në jetën shoqërore me ne. Si fëmijë e si nxënës, tri motrat e katër vëllezërit (një vëlla na kish ndërruar jetë pa bërë një vjeç që kur ishim në Tiranë) qemë të shkëlqyer në çdo aspekt, sjellje e mësime. Nëna ime lodhej shumë në punët e rënda të fermës. Spërkaste bimët me helme të forta, duke mbajtur pompën e rëndë në kurriz, hapte kanale vaditës apo gropa pemësh duke gërmuar e zhvendosur 4-5 m3 dhe në ditë. Gjatë pushimeve verore, ne fëmijët shkonim shpesh në punë te nëna dhe mundoheshim ta ndihmonim me duart tona të brishta.

Shpesh, mbetej pa ngrënë se ushqimin që kish marrë me vete do të na e jepte ne fëmijëve që kërkonim të hanim herë pas here. Kështu kaluan dhjetëra vite, me punë e lodhje. Gjyshe Vasilika, ndërroi jetë në moshën 65 vjeçe, në vitin 1965, pa i parë e pa dëgjuar asnjë fjalë për të shoqin Dhimitri e djalin Ilia. Thoshin se vinin letra dhe pako, në rrugë postare dhe të kryqit të kuq, por gjithçka kontrollohej nga Dega e Punëve të Brendshme dhe ktheheshin mbrapsht, me përgjigjen se nuk gjendesh kjo familje. Ne nuk na thuhej kurrë asgjë, por këto, por as vetë, duke parë presionin që na bëhej, nuk patëm asnjë korrespondencë me njerëzit tanë jashtë shtetit.

Të gjitha këto u vërtetuan më vonë me shembjen e diktaturës komuniste, kur u hapën dyert e komunikimit me botën. Aleksandra, ca nga puna e rëndë, ca nga lindjet e shumta e nga drama e familjes së saj, filloi të sëmurej e të mos ndihej mirë. Arriti të marrë një pension minimal nga puna në fermë si nënë me shumë fëmijë, po ku rrinte rehat shpirti i saj? Fëmijët po rriteshin, duhet të shkolloheshin dhe për të mundësuar ekonomikisht këtë, dilte çdo ditë, kodrave e lëndinave, për të mbledhur bimë mjekësore, të cilat i shiste më pas në pikat e grumbullimit. Nuk po ndalem në peripecitë e shumta që kemi kaluar si familje, si për shkollim, punësim apo strehim, ato qenë të panumërta e të stërmundimshme, por me ardhjen e demokracisë, ashtu si shumica e shqiptarëve, na u lehtësua frymëmarrja, sikur na u kthye dinjiteti i nëpërkëmbur.
E gjithë familja dëshironte të vendosnim kontakte me pjesën tjetër të familjes që kish mbetur në shtetin grek. Në çdo ditë të jetës, gjysma e familjes e mbetur në Greqi ishte pjesë e jona, ne, fëmijët e Aleksandrës u rritem duke dëgjuar historitë e përshkrimet për ta. Madje, në lindjen e fëmijës sim të fundit, në 1990,nënë Sandra më kërkoi që nëse do të lindja djalë, t’ia vendosja emrin Ilia. Por edhe pse u bëra me vajzë, emrin ia përshtatëm në kujtim të vëllait të Aleksandrës, të cilin ende nuk e kish takuar. Do na mbetet e pashlyer dita kur nëna, Aleksandra, pasi kishim gjetur e shkëmbyer letra me dajë Ilian (gjysh Dhimitri nuk jetonte më) arriti të marrë vizë e të nisej për në Athinë, të takonte vëllain që jetonte atje, i martuar e pa fëmijë, i gozhduar në një karrocë invalidi.

Siç na thanë më vonë, nënë Sandrës i kish rënë të fikët në çastin tepër mallëngjyes të takimit me vëllain, të ndarë në moshë njëzetvjeçare e tani përqafonin njëri-tjetrin, gati pas gjysmë shekulli, pleq rreth shtatëdhjetëvjeçarë. Nënë Sandra kish qarë e ngashëryer për fatin e zi që e ndau për së gjalli nga njerëzit e saj më të dashur. Tani nuk jeton më as Aleksandra e as Ilia Ziko. U shuan që të gjithë, zemërplasur, të dëshpëruar e të shumëvuajtur sa nuk mund të përshkruhet.
Edhe pse me vendim nr. 19, datë 26.12.1992, gjyshe Vasilikës dhe nënë Sandrës iu njoh nga Ministria e Rendit Publik koha e internimit për çështje politike, gjithsej 4380 ditë, akoma as ato, as ne trashëgimtarët nuk kemi marrë dëmshpërblimin përkatës. Edhe pse me vendim nr.131, datë 09.06.1995, të Komisionit të Kthimit të Pronave ish-pronarëve, nga Këshilli i Rrethit Përmet janë njohur pronat e Aleksandra Ziko, as ajo e askush tjetër nuk ka marrë e as është kompensuar asnjë pronë. Nënë Sandra e mbylli ciklin e vet, me pak gëzime në jetë e plot vuajtje e drama të rënda, me përpjekjet të panumërta për mbijetesë të bëra nga kjo vajzë e nënë, e cila u internua nga Përmeti për të shkruar dramën e jetës së vet në Tiranë e Mat.

http://shekulli.com.al/ 

Την «πάτησε» εφημερίδα του Ράμα στη Χειμάρρα - Fabrika e gënjeshtrave të Ramës e pësoi si mos më keq!!

Η αλβανική προπαγάνδα την πάτησε άσχημα αυτή τη φορά. Στην αγωνιώδη προσπάθειά της να δυσφημίσει τον αγώνα των κατοίκων της Χειμάρρας για τις περιουσίες τους, η αλβανική εφημερίδα TEMA -στη διαδικτυακή της έκδοση- «είδε» -δηλαδή φαντάστηκε- μεταξύ των Χειμαρριωτών, και άλλων Ελλήνων μειονοτικών που διαμαρτύρονταν την Παρασκευή το πρωί, και τον βουλευτή της Χρυσής Αυγής Νίκο Κούζηλο. Βεβαίως ο χρυσαυγίτης βουλευτής δεν βρέθηκε ποτέ στη συγκεκριμένη διαμαρτυρία, αλλά έχει… κωμικοτραγικό ενδιαφέρον το τι συνέβη. Την Παρασκευή το πρωί κάτοικοι της Χειμάρρας και άλλων γειτονικών περιοχών συγκεντρώθηκαν έξω από δημοτικό χώρο όπου γινόταν σύσκεψη για το περιουσιακό. Στη σύσκεψη συμμετείχαν δύο Αλβανοί υπουργοί, η Μιρέλα Κουμπάρο (υπ. Τουρισμού) και ο Νταμιάν Γκικνούρι (υπ. Ενέργειας) -σ.σ. ο δεύτερος είναι εξωμότης ελληνικής καταγωγής από χωριό της Χειμάρρας-, ο ατιμασμένος δήμαρχος Χειμάρρας Γκέργκι Γκόρο, που του αφαίρεσε η Ελληνική Δημοκρατία την ελληνική υπηκοότητα για αντεθνική δράση, ορισμένοι από τους κατοίκους που απειλούνται με δήμευση ή κατεδάφιση οι περιουσίες τους από το αλβανικό κράτος και η πενταμελής διαπραγματευτική ομάδα των Ελλήνων γηγενών κατοίκων της Χειμάρρας. Έξω από το κτίριο είχαν συγκεντρωθεί εκατοντάδες Έλληνες της περιοχής, που δεν τους επιτράπηκε να παραστούν στη σύσκεψη αν και αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα, οι οποίοι είχαν απλώσει τα πανό τους και διαμαρτύρονταν. Η αλβανική κυβέρνηση είχε λάβει υψηλά μέτρα ασφαλείας, με δεκάδες ασφαλίτες με πολιτικά και άλλους με φωτογραφικές μηχανές να απαθανατίζουν πρόσωπα. Αφού ολοκληρώθηκε η σύσκεψη, οι Αλβανοί υπουργοί και ο ατιμασμένος δήμαρχος Γκόρος αποχώρησαν υπό τις έντονες αποδοκιμασίες των συγκεντρωμένων, οι οποίοι μάλιστα φώναζαν τον δήμαρχο «προδότη». Ο Γκόρος ήταν τρομοκρατημένος αλλά και σοκαρισμένος διότι ο ίδιος ο πρώτος ξάδελφός του ήταν εκείνος που τον φώναζε πιο δυνατά από όλους «προδότη». Φοβισμένοι όμως ήταν και οι Αλβανοί, που μετά τη σθεναρή υποστήριξη της ελληνικής κυβέρνησης και της αμερικανικής Πρεσβείας στους Χειμαρριώτες, δεν ήξεραν που πατάνε και που βρίσκονται, για αυτό και με μεθόδους «Σιγκουρίμι» τραβούσαν φωτογραφίες για να αποθαρρύνουν τους Έλληνες μειονοτικούς. Η όλη τους όμως συμπεριφορά φανέρωνε ότι δεν είναι οι Έλληνες της Χειμάρρας και της Βόρειας Ηπείρου εκείνοι που φοβούνται. Λίγες ώρες μετά, η φιλοκυβερνητική εφημερίδα TEMA, γνωστή για την ανθελληνική της προπαγάνδα, σε ανάρτησή της ισχυρίστηκε ότι μεταξύ των συγκεντρωμένων ήταν και ο προαναφερθείς χρυσαυγίτης βουλευτής. Είναι πάγια τακτική των Αλβανών να προσπαθούν να συκοφαντήσουν τους ομογενείς μας ότι τάχα υποκινούνται από τη νεοναζιστική οργάνωση. Ωστόσο, ο λαός της Χειμάρρας όχι μόνο είναι δημοκρατικός, όπως εξάλλου φαίνεται και στις κάλπες, αλλά και οι λαμπρές σελίδες της χειμαρριώτικης ιστορίας δεν έχουν τέτοιες σκιές. Οι απίθανοι τύποι της εφημερίδας TEMA δημοσίευσαν μια φωτογραφία όπου έδειξαν ως βουλευτή της Χρυσής Αυγής έναν παριστάμενο με δύο στελέχη της Ομόνοιας. Για κακή τους τύχη όμως, ο εικονιζόμενος είναι ο δικηγόρος Νίκος Λαγομιτζής, ο οποίος βρέθηκε στην περιοχή επειδή επιθυμούσε να επισκεφτεί τη γη των προγόνων του, το Χόρμοβο και τη Χειμάρρα και επί της ευκαιρίας έσπευσε, ως νομικός, στο πλευρό των συμπατριωτών του. Μόλις ο Νίκος Λαγομιτζής είδε να τον παρουσιάζουν ως βουλευτή της Χρυσής Αυγής δεν έχασε χρόνο και εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση, που ήδη κάνει τον γύρο των βορειοηπειρωτικών ιστοσελίδων: Διάψευση δημοσιεύματος της αλβανικής εφημερίδας TΕΜΑ Αναφορικά με δημοσίευμα, με ημερομηνία δημοσίευσης 06/10/2017, της αλβανικής ιστοσελίδας και εφημερίδας «TEMA» Τιράνων, με εκδότη τον Mero Baze, που αναπαρήχθηκε από εκατοντάδες άλλα ΜΜΕ της Αλβανίας κι άλλων χωρών επάγομαι τα κάτωθι: Ονομάζομαι Νίκος Λαγομιτζής του Κωνσταντίνου, είμαι δικηγόρος Αθηνών Ελλάδος και έλκω εκ πατρός απώτερη καταγωγή από το χωριό Χόρμοβο και της επαρχίας Χειμάρρας της Βόρειας Ηπείρου, ο δε πρόγονος μου Κωνσταντίνος Λαγουμιτζής Χορμοβίτης, ήταν ήρωας της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821, ενώ και πιο κοντινοί συγγενείς μου έδωσαν μάχες στα γύρω βουνά για την απελευθέρωση της Πατρίδας από τον φασισμό. Επομένως καμία σχέση δεν έχω με βουλευτή του ελληνικού κοινοβουλίου, του κόμματος της ΧΑ, όπως γράφτηκε ψευδώς και χωρίς καμιά διασταύρωση από την ως άνω ιστοσελίδα και εφημερίδα. Ο σκοπός της επίσκεψής μου στην περιοχή ήταν κυρίως να ενισχύσω με τις δυνάμεις μου τον αγώνα των κατοίκων της Χειμάρρας για τη διάσωση των περιουσιών τους που θέλει να αρπάξει το αλβανικό κράτος. Προφανώς αυτό ενόχλησε κάποιους κύκλους και συνέταξαν το ως άνω άθλιο και προβοκατόρικο δημοσίευμα, αποκλειστικά με σκοπό τη δημιουργία ψευδών εντυπώσεων και κυρίως για να κηλιδώσουν το δίκαιο αγώνα των Χειμαρριωτών. Για όλα τα παραπάνω έχω ήδη δώσει εντολή σε συναδέλφους Έλληνες δικηγόρους της Βόρειας Ηπείρου να προβούν σε όλες τις απαραίτητες ενέργειες διαφύλαξης της τιμής και της υπόληψης μου, έναντι των τοπικών αλλά και ευρωπαϊκών δικαστηρίων, αλλά και μέσω της διπλωματικής οδού. Είμαι δε σίγουρος πως ο αγώνας των αδελφών Ελλήνων Χειμαρριωτών θα δικαιωθεί και σύντομα θα δοθεί η δυνατότητα να ξαναβρεθούμε στα μαρμαρένια αλώνια της δόξας, της τιμής και των αγώνων. Με εκτίμηση, Νίκος Λαγομιτζής http://www.tribune.gr/

Propaganda shqiptare kundra Himarës e pësoi keq kësaj rradhe. Në përpjekjen e saj, nën panik, që të disinformojë dhe të shtrembërojë betejën e banorëve të Himarës në lidhje me pasuritë e e tyre, gazeta shqiptare Tema - në versionin e saj online “pa” – dmth – fantazoi sikur ndër himariotët dhe grekët të tjerë, pjesë të minoritetit po protestonte dhe deputeti i Agimit të Artë  Niko Kuzilo. Sigurisht që deputeti i Agimit të Artë nuk ishte asnjëherë në protestën në fjalë por ka një interes komikotragjik se çfarë realisht ndodhi. Të premten në mëngjes banorët e Himarës por dhe të zonave të tjera atje afër u mblodhën jashtë ambientit të bashkisë ku dhe po realizohej një mbledhje për çështjet e pasurisë. Në këtë mbledhje merrnin pjesë 2 Ministra Shqiptarë, znj Mirela Kumbaro (Ministria e Turizmit) dhe z Damian Gjiknuri (Ministri i Energjitikës) – i dyti është dhe mohues i origjinës së tij helene nga një fshat i Himarës – Kryetari i çnderuar i bashkisë së Himarës z Gjergji Goro, të cilit shteti helen i hoqi dhe nënshtetësinë për veprimet e tij antikombëtare, disa prej banorëve të cilët sot akuzohen me konfiskim dhe shkatërrim të pasurive të tyre nga shteti shqitpar dhe një gurp negociatorësh prej pesë vetësh nga banorët helen autoktonë të Himarës. Jashtë ndërtesës ishin mbledhur me qindra Helenë nga zona, të cilëve nuk ju lejua që të ishin prezentë në mbledhje mgjth se dhe ata kishin të njejtin problem, dhe të cilët kishin hapur dhe një pankartë dhe ankoheshin. Qeveria shqiptare kishte marrë masa të larta sigurie dhe me dhjetra sigurimsa  të cilët ishin civilë dhe të tjerë me aparatë fotografikë që nxirrnin fotografi personat që ishin atje. Pasi mbledhja mbaroi, ministrat shqiptarë dhe Kryebashkiaku i çnderuar Goro u larguan nën thirrjet e atyre që ishin mbledhur, të cilët i thërrisnin dhe kryebashkiakut “tradhëtar”. Goroja i terrorizuar por dhe i shokuar sepse vetë ai, kushëriri i tij i parë ishte që e thërriste më tepër nga të gjithë “tradhëtar”. Të frikësuar siç ishin shqiptarët, që pas mbështetjes së fortë të qeverisë helene dhe Ambasadës amerikane tek Himariotët nuk dinin se ku shkelin e se ku ndodhen, për këtë arsye dhe me metodat e “sigurimit” nxirrnin fotografi që të dekurajojnë minoritarët helene. E gjithë kjo sjellje, tregodnte se nuk janë Grekët e Himarës dhe Epirit të Veriut ata që kanë frikë. Pas orë më vonë, gazeta proqeveritare Tema, e njohur për propagandën e saj antihelene, në një publikim të saj, pretendoi se ndër personave që ishin prezentë ishte dhe deputeti i lartpërmendur i Agimit të Artë. Është taktikë e përhershme e shqiptarëve që të përpiqen për të shpifur kundër homogjenëve se gjoja shtyhen nga organizata neonaziste. Ndërkaq, populli i Himarës jo vetëm është një popull demokratik, siç duket dhe në votime, por hije të tilla nuk ka në historinë e ndritëshme himariote. Këta tipa të gazetës Tema publikuan një fotografi ku shfaqën si deputet të Agimit të artë një pre dy anëtarëve të Omonias që ishte atje prezent. Por, për fatin e keq të tyre  ai që dukej në foto ishte avokati Nikos Lagomitzis, i cili u gjend në këtë zonë sepse dëshironte që të vizitonte tokën e etërve të tij, Hormovën dhe Himarën, dhe me këtë rast nxitoi si jurist në krah të bashkëatdhtetarëve të tyre. Sapo Niko Lagomitzis pa që e paraqitën si deputet të Agimit të Artë nuk humbi kohë dhe nxorri deklaratën e mëposhtme e cila po publikohet nga të gjitha faqet vorioepirote: Përgënjeshtri i artikullit të Gazetës TEMA. Në lidhje me një artikull, me datë publikimi 06/10/2017, të gazetës shqiptare Tema të Tiranës, me botues z Mero Baze, i cili u publikua nga qindra media të tjera Shqiptare dhe të vendeve të tjera deklaroj si më poshtë: Quhem Niko Lagomitzi i Konstandinos, jam avokat nga Athina e Greqisë dhe kam nga ati im prejardhje nga fshati Hormovë i zonës së Himarës së Epirit të Veriut, ndërsa paraardhësi im Konstandin Lagumitzis, Hormoviti është hero i Kryengritjes Helene të vitit 1821 , ndërsa dhe të afërmit e mi luftuan në malet përreth për çlirmin e atdheut nga fashizmi. Si rrjedhim asnjë lidhje nuk kam me deputetitn e parlamentit helen, të partisë së Agimit të Artë, ashtu siç u shkrua, në mënyrë të gënjeshtër dhe pa asnjë lloj konfirmimi nga faqja dhe gazeta e mësipërme. Qëllimi i vizitës sime në këtë zonë është kryesisht për të përforcuar me forcat e mia, betejën e banorëve të Himarës për të shpëtuar pasuritë e tyre të cilat do që ti rrëmbej shteti shqiptar. Me sa duket kjo shqetësoi disa qarqe që hartuan dhe artikullin e pështirë dhe provokues, me qëllim të qartë e të vetëm krijimin e përshtypjeve të gënjeshtra dhe kryesisht për të njollosur betejën e drejtë të Himariotëve. Për të gjitha këto  sa mësipër kam dhënë urdhër tek kolegët e mi Helene të Epirit të Veriut që të kryejnë të gjitha veprimet e domosdoshme për ruajten e nderit dhe reputacionit tim, në gjykatat lokale dhe europiane, por dhe nëpërmjet rrugëve dipllomatike. Jam i sigurt se beteja e vëllezërve të mi Helenë të Himarës do të gjejë të drejtën dhe shumë shpejt do të na jepet mundësia që të gjendemi sërish në fushat prej mermerta të lavdisë, të nderit dhe të betejave. Me respekt, Nikos Lagomitzis.  Përktheu, përgatiti Pelasgos  Koritsas

Αλβανοί οπαδοί στα Σκόπια φωνάζουν στα αραβικά συνθήματα και στοίχους από το Κουράνι - Tifogrupet shqiptare në Shkup brohorasin dhe thonë vargje nga Kurani në arabisht

Η έντονη διάδοση του Ισλάμ στα Σκόπια έχει διείσδυση στις αθλητικές δραστηριότητες. Τουλάχιστον αυτό το μήνυμα μας δίνουν οι αλβανοί οπαδοί των Σκοπίων «Σβερτσερατ». Ένα βίντεο που κάνει το γύρο του διαδικτύου δείχνει τους οπαδούς της ομάδας των «Σκοπίων» να φωνάζουν  στα αραβικά.   Κατά πάσα πιθανότητα έχει συμβεί το 2013. Το «Σήμα Ράμπια» ήταν διαδεδομένα από τις διαδηλώσεις της Μουσουλμανικής Αδελφότητας  στο Κάιρο της Αιγύπτου. Στην ουσία αυτά τα συνθήματα  σου δίνουν την εντύπωση πως βρίσκεται κανείς στην Αραβία ή Τουρκία και όχι σα Σκόπια  όπου υπάρχει η μουσουλμανική αλβανική κοινότητα. Ετοίμασε και μετέφρασε Πελασγός Κορυτσάς

Përhapja e frymës fetare në Shkup ka pushtuar edhe mjediset sportive. Të paktën këtë mesazh e japin tifozët shqiptarë nga Shkupi ‘Shvercerat’. Një video që po bën xhiron në rrjetet sociale shfaq pamje sesi tifozët e klubit ‘Shkupi’ brohorasin thirrje fetare ‘allahu ekber’ në gjuhën arabe, raporton Konica.al. Ende nuk dihet se kur është bërë kjo performancë, por gjykuar nga transparenti ‘Rabia’, që mbajnë disa nga tifozët shqiptarë, ajo mund të ketë ndodhur në shtator të vitit 2013. Shenja Rabia ishte përhapur në mënyrë virale si formë solidariteti për protestat e të ashtuquajturës Vëllazëri Myslimane të mbajtura në Kajro të Egjiptit. Portali Konica.al ka provuar pa sukses të kontaktojë kryesinë e tifo-grupit ‘Shvercerat’, por ata nuk i janë përgjigjur pyetjeve të mediumit tonë. Ndërkohë, ky veprim është kritikuar rëndë në rrjetet sociale. Të shumta kanë qenë kritikat se thirrje të tilla fetare dëmtojnë rëndë interesat e shqiptarëve në Maqedoni, kurse ka pasur edhe komente që e kanë krahasuar këtë me stadiume në Arabinë Saudite apo Turqi. /konica.al/