Ήλθον, “είδον” και απήλθον - Erdhi, “pa” dhe iku.

Ήλθον, “είδον” και απήλθον Ήλθον:  Από την Παρασκευή στις 15:00 η ώρα ήρθε ο Υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας στην Κορυτσά για συνομιλίες με τον αλβανό ομόλογο του. Για τρεις μέρες η Κορυτσά αποτελούσε φρούριο. Ο κόσμος ήταν όμως ήρεμος όπως πάντοτες και οι συνομιλίες από τι φαίνεται πήγαν καλά. «Είδον»- Ο κ Κοτζιάς μαζί με ξεναγούς τους αλβανούς κυβερνητικούς υπαλλήλους είδε την Κορυτσά επιφανειακά. Δεν είδε τα σωθικά της που είναι : οι ορθόδοξοι, οι έλληνες, οι ελληνική εκπαίδευση. Ξεναγήθηκε από τους αλβανούς, είδε και άκουσε αυτά που ήθελαν αυτοί, αλλά δεν άκουσε κανέναν μέλος της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας ή εκπρόσωπό της. Δεν συνάντησε ούτε τον Μητροπολίτη, ούτε κάποιον άλλον ορθόδοξο εκπρόσωπο. Δεν πρόλαβε να πάει να δει ούτε το Ελληνοαλβανικό Σχολείο στην Κορυτσά που αποτελεί ό, τι καλύτερο έχει η Ελλάδα αυτή την στιγμή στην περιοχή. Δεν μπόρεσε έτσι να εκφράσει την στήριξή του και το άφησε στα μάτια πολλών εκτεθειμένο και πολλά ερωτηματικά. Δίκαια πολλοί φίλοι της ιστοσελίδας μας στέλνουν παράπονα. Πώς-μας λένε- δεν μας είδε; Πώς δεν έμαθε για μας; Πώς μας άφησε εκτεθειμένους, όπως το 1914, το 1916, 1940 και πάλι τώρα; Εμείς δεν υπάρχουμε για κανέναν; Ήρθε σπίτι μας και τον συνόδευαν αυτοί που μας μαυρίζουν καθημερινά την ζωή; Δηλαδή, ήλθε, αλλά δεν «είδε» γιατί η Κορυτσά είμαστε εμείς και όχι ο καθένας εντεταλμένος της κυβέρνησης. Δεν «είδε» πως στο δρόμο που περπάτησε, παρέλασε ο ελληνικός στρατός το 40, και οι κάτοικοι φιλούσαν και τα μουλάρια για να εκφράσουν την αγάπη τους. Πως εκεί στο δρόμο του υπήρχε ο Άγιος Γεώργιος που ο Ε. Χότζα το έκανε κομμάτια, και εκεί κοντά εκτελέστηκε, όπως πολλοί άλλοι ένα διάκονος, που ήθελε την Κορυτσά να ανήκει στην πατρίδα του. Δεν είδε την δεδιωγμένη και ταλαιπωρημένη ελληνορθόδοξη κοινότητα που ζει και αναπνέει ακόμα. Ούτε το Καθεδρικό δεν μπόρεσε να δει. Απήλθον: Έφυγε συνοπτικά και  γρήγορα, χωρίς λεπτομέρειες, χωρίς δηλώσεις. Δεν ξέρουμε αν ανέφερε τίποτα για μας; Δεν νομίζουμε.  Ίσως να έλυσαν πολλά προβλήματα , ίσως όμως να δημιούργησαν άλλα. Εμείς τελικά ούτε υπήρχαμε, ούτε υπάρχουμε για την πατρίδα μας. Μάλλον είμαστε εντελώς μόνοι και όταν αισθάνεται κανείς μοναξιά είναι πιο εύκολο να περάσει απέναντι και να ξεχάσει και ο ίδιος πως υπάρχει. Αυτό έγινε αυτά τα 100 χρόνια και πολλοί έχασαν την συνείδησή τους. Μόνο ο Θεός στέκεται δίπλα μας τελικά και δεν μας αφήνει να εξαφανιστούμε. Ίσως κάτι να ξέρει παραπάνω από τους ανθρώπους. Ίσως κάτι να αξίζουμε. Το άρθρο αυτό δεν αποτελεί επίθεση προς τον αξιότιμο κ Υπουργό τον κ Κοτζιά που τον σεβόμαστε. Αποτελεί έκφραση της  ανάγκης μας για αγάπη και στήριξη έστω και τυπικά. Της ανάγκης μας για να αισθανθούμε την μέριμνα της πατρίδας μας, όχι υλικά, αλλά πνευματικά για να αισθανθούμε πως και εμείς αξίζουμε, πως η πατρίδα μας δεν μας έχει ξεχάσει, δεν μας πουλάει στα διάφορα τραπέζια . Αξιότιμε κ Κοτζιά, καλύτερα το συνέδριο να μην γινόταν στην Κορυτσά γιατί η ιστορία θα καταγράψει  και αυτά που δεν έγιναν, ιδιαίτερα, εις βάρος των συμπατριωτών σας. Με εκτίμηση Πελασγός Κορυτσάς.

Erdhi, “pa” dhe iku. Erdhi: Që të premte në ora 15:00 erdhi në Korçë Ministri i Jashtëm Grek për bisedime me homologun e tij shqiptar. Për tre ditë Korça u kthye në fortesë. Por njerëzit ishin të qetë si gjithmonë dhe bisedimet me sa duket shkuan mirë. “Pa” – z Kotzias me guidantë nënpunësit qeveritarë shqiptarë e pa Korçën vetëm në sipërfaqe. Nuk mundi të shikojë të brendshmet e saj të cilat janë: orthodhoksët, grekët, edukimi grek.  U njoh me qytetin nëpërmjet nënpunësve shqiptarë, dëgjoi ato sa ata dëshironin, por nuk dëgjoi asnjë anëtar të komunitetit Helen në Korçë, as ndonjë përfaqësues së saj. Nuk takoi as Mitropolitin, as ndonjë përfaqësues orthodhoks. Nuk arriti të shikojë as vetë shkollën shqiptaro-greke në Korçë që përbën përfaqësim më dinjitoz të Greqisë në zonë. Nuk mundi kështu as të shprehë mbështetjen e tij dhe e la të ekspozuar në syte e shumë njerëzve dhe ngriti shumë pikëpyetje. Me të drejtë shumë miq të faqes sonë na dërgojnë ankesa. Na thonë: Si nuk na pa? Si nuk mësoi për ne?  Si na la të ekspozuar, si në 1914, si në 1916, në 1940 dhe sërish tani? Ne nuk ekzistojmë për askënd? Na erdhi në shtëpi dhe e shoqëruan ata  që na nxijnë jetën çdo ditë me diskriminimin që përjetojmë? Dmth, erdhi, por asgjë nuk “pa” sepse Korça jemi ne, dhe jo nënpunësit e qeverisë. Nuk “pa” që në rrugën ku kaloi, parakaloi ushtria greke në 1940-ën dhe njerëzit puthnin akoma dhe hajvanët nga gëzimi, për të shprehur dashurinë. Nuk pa që atje në atë rrugë, dikur ishte Shën Gjergji të cilin E Hoxha e shkuli nga themelet  dhe e bëri copra, që atje afër u vra dhe një dhiakon se donte që Korça të ishte pjesë e atdheut. Nuk pa komunitetin e stërmunduar orthodhoks dhe helen i cili është shpirti i këtij qyteti, një komunitet që jeton dhe merr frymë akoma dhe bashkë me të ekziston dhe qyteti. Kur të mos ketë më orthodhoksë nuk do të ekzistojë as Korça. Iku: Iku shpejt e shpejt dhe pa hollësi, pa deklarata. Nuk e dimë nëse tha gjë për ne? Nuk mendojmë se ka ndodhur. Ndoshta zgjidhën shumë probleme, por ndoshta krijuan dhe të tjera. Ne, sipërfundim, as që ekzistojmë për atdheun tonë. Ndoshta jemi plotësisht vetëm dhe kur dikush ndjen vetmi është kollaj të kalojë përballë dhe të harrojë dhe ai vetë që ekziston. Kjo ndodhi këto 100 vjet dhe shumë humbën ndërgjegjien e tyre. Vetë Zoti qëndron pranë nesh dhe nuk lejon zhdukjen tonë. Ndoshta diçka më tepër di nga njerëzit. Ndoshta vlejmë për diçka. Ky artikull nuk përbën sulm ndaj Ministirit të nderuar z Kotzia të cilin e respektojmë. Përbën shprehje të nevojës sonë për dashuri dhe mbështetje qoftë dhe formalisht. Shprehje të nevojës sonë që të ndjejmë përkujdesjen e atdheut, jo nga pikëpamja materiale, por nga pikëpamja shpirtërore që të ndjemë se ne kemi dhe një farë vlere për atdheun dhe nuk na shet në tavolina të ndryshme. I nderuar z Kotzia, më mirë kjo mbledhje të mos bëhej në Korçë sepse historia do të rregjistrojë dhe ato sa nuk u bënë, në veçanti mbi kurrizin e bashkëatdhetarëve tuaj. Me respekt Pelasgos Koritsas

Ο άγιος Ευθύμιος και οι σιτοκλέφτες - Shën Efthimi dhe hajdutët e grurit.

Ο άγιος Ευθύμιος και οι σιτοκλέφτες Ένα βράδυ, ενώ το φεγγάρι ήταν ολό­γιομο και έφεγγε μέσα στο σκοτάδι, ο άγιος Ευθύμιος, ο Μέγας, μόλις είχε τελειώσει τους μεσονυκτικούς ύμνους στο Ναό, και, όπως συ­νήθιζε, έκανε μια μικρή βόλτα στα παρεκκλή­σια της Μονής, για να αποτινάξει τον ύπνο από τα βλέφαρά του και να συνεχίσει έπειτα την αγρυπνία του. Ξαφνικά μέσα στη γλυκειά ηρεμία της αστροφεγγιάς, βλέπει δύο άνδρες να κλέβουν το σιτάρι της Μονής από τις υπόγειες αποθήκες. Ο ένας έβγαζε από το υπόγειο το σιτάρι και το τοποθετούσε μέσα σε σακιά, ενώ ο άλλος τα έπαιρνε και τα στοίβαζε σε μια γωνιά, που κανένας δεν μπορούσε να τα διακρίνει. Μόλις όμως ο μεταφορέας εκείνος σιτοκλέφτης είδε από μακριά τον Όσιο να έρχε­ται, έτρεξε να φύγει και άφησε τον σύντροφό του μέσα στο λάκκο χωρίς βοηθό. Ο Μέγας Ευθύμιος κατάλαβε τι συνέβαινε, πόνεσε τα πλάσματα του Θεού που βρίσκονταν σε τόση άθλια κατάσταση φτώχειας, ώστε να φθάνουν στη δολιότητα και στην κλεψιά, και πήρε την απόφαση να αναπληρώσει εκείνον που κρύ­φτηκε από φόβο. Πράγματι, ο σιτοκλέφτης που έμεινε στον λάκκο και άδειαζε την απο­θήκη , χωρίς να αντιληφθεί απολύτως τίποτε από όσα έγιναν, εξακολουθούσε να βγάζει ε­πάνω το σιτάρι, ο δε άγιος Ευθύμιος το παραλάμβανε και το μετέφερε. Αφού λοιπόν ο άνθρωπος αυτός έβγαλε από το υπόγειο αρκετό σιτάρι και ήθελε να ανέβη επάνω, του είπε ψιθυριστά στο αυτί ο Μέγας Ευθύμιος: —Θα φύγουμε και θα αφήσουμε εκείνα τα τυριά; Και συγχρόνως του έδειχνε με το δάκτυλο το σημείο που βρίσκονταν. Εκείνος από το φόβο του δεν είχε ακόμη καταλάβει τι συνέβαινε και του λέει: —Από πού το ξέρεις εσύ ότι έχει εκεί τυριά; Άκουσα, του λέει ο Άγιος, πριν από λί­γο τον Επίσκοπο να το λέει. Ο σιτοκλέφτης έψαξε αμέσως και βρή­κε τα τυριά. Πήρε όσα νόμιζε ότι του χρει­άζονται, τα έδωσε στα χέρια του βοηθού του, του Αγίου Ευθυμίου, και εκείνος τα στοίβαζε στην ίδια γωνιά που ήταν το σιτάρι. Τέλος του έδωσε και το χέρι και τον τράβηξε επάνω. Μόλις ο κλέφτης αντιλήφθηκε ποιός ή­ταν εκείνος που τον τράβηξε επάνω και τον βοηθούσε τόση ώρα, άρχισε να τρέμει, πάγωσε, κυριολεκτικά, κυριεύτηκε από φόβο, ντρο­πή και θαυμασμό, μέσα στην ψυχή του ένιω­σε υπερβολική συγκίνηση και έπεσε στα πό­δια του Αγίου, ζητώντας του συγνώμη. Ο Άγιος τον σήκωσε επάνω, τον χάιδεψε, τον αγκάλιασε και του είπε: Μη στε­νοχωριέσαι, παιδί μου, διότι τα πράγματα αυτά είναι και δικά σου και του Θεού. Και αν πήρες κάτι απ’ αυτά, απ’ τα δικά σου πήρες και όχι από τα ξένα. Και πάλι όταν έχεις ανά­γκη, έλα πάλι να πάρεις. Ο σιτοκλέφτης παρηγορήθηκε με τα λό­για του Αγίου και έμεινε θαυμάζοντας την ανεξικακία και τη φιλανθρωπία του. Άλλαξε εντελώς από τότε η ζωή του και δεν έπαυσε να διηγείται σε όλους τους φίλους του τι συνέ­βη. («Το ψέμα και η δολιότητα», εκδ. Ετοιμασία, Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου, Καρέας)

Shën Efthimi dhe hajdutët e grurit. Një natë, ndërsa hëna ishte e plotë dhe ndriçonte në errësirë, Shën Efthimi i Madh, sapo kishte mbaruar lutjen e mbremjes në Kishë, dhe siç e kishte zakon, bëri një shëtitje të vogël në kishëzat e Manastritit, për të larguar gjumin nga sytë e tij të rënduar dhe vazhdoi më pas agripninë e tij. Pa pritur brenda qetësisë së ëmbël të ndriçimit të hënës, shikon dy burra që po vidhnin grurë nga depot e nëndheshme të Manastirit. Njëri i nxrirrte nga podrumi me thasë ndërsa tjetri i merrte dhe i vendoste në një qoshe, ku askush nuk mund t’i dallonte. Kur ai hajdut i grurit, që po e mbante jashte,  pa nga larg Oshënarin që po afrohej, u largua me vrap dhe la shokun e tij në podrum pa ndihmë. Shën Efthimi i madh, e kuptoi se çfarë po ndodhte, ju dhembsën këto krijesa të Zotit që gjendeshin në të tillë gjëndje të mjerushme varfërie, sa arritën që të vidhnin, dhe mori vendimin që të zinte vendin e atij që u largua nga frika. Me të vërtetë, hajduti që mbeti në podrum dhe po e zbraste atë, nuk kuptoi asgjë nga ato sa ndodhën dhe vazhdoi të nxirrte grurë, ndërsa Shën  Efthimi e merrte dhe e transportonte. Pasi ky person në podrum nxorri nga podrumi, mjaftueshëm grurë dhe donte të ngjitej, i tha duke i folur me zë të ulët Shën Efthimi: -         Do ikim dhe do t’i lemë ato djathrat? Dhe i tregoi me gisht ku ishin. Ai nga frika nuk e kishte marrë vesh se çfarë po ndodhte tha: -         Nga e di ti që atje ka djathra? Dëgjova, i tha Shenjtori, pak më parë Episkopin që po e thoshte. Hajduti kërkoi menjëherë e i gjeti djathrat. Mori ato sa i duheshin, dhe ia dha në duar ndihmësit të tij, Shën Efthimit, dhe ai i vendoste në një qoshe ku ndodhej dhe gruri. Në fund i dha dorën dhe e ngjiti sipër. Sapo hajduti kuptoi se kush ishte ai që e tërhoqi lart dhe po e ndihmonte  kaq shumë kohë, filloi që të dridhej, ngriu, dhe me kuptimin e plotë të fjalës u tmerrua, u turpërua dhe u mrekullua, sepse në shpirtin e tij ndjeu një mallëngjim të madh dhe ra në gjunjët e Shenjtorit, duke kërkuar të falur. Shenjtori e ngriti lart, e përkëdheli, e përqafoi dhe i tha: Mos u shqetëso, biri im, sepse këto gjëra janë dhe të tuat dhe të Zotit. Nëse more diçka nga këto, more nga të tuat dhe jo të huaja. Kur të kesh nevojë eja sërish të marrësh. Hajduti i grurit u ngushëllua nga fjalët e Shenjtorit dhe vazhdoi të çuditej nga mungesa e plotë e ligësisë dhe humanizimi i këtij njeriu. Ndryshoi që atëhere jetë dhe nuk ndali së treguari tek shokët për atë që i ndodhi. (Gënjeshtra dhe dashakeqësia, Botimet Etimasia, M. Shenjtë i Prodhromit Kareas) Përktheu, përgatiti Pelasgos Koritsas.

Διαμαρτυρία Αλβανοτσάμηδων στο Δυρράχιο για τη συνάντηση Μπουσάτι-Κοτζιά

 

Καθώς στην Κορυτσά υπάρχει η συνάντηση  μεταξύ των υπουργών Εξωτερικών Αλβανίας και Ελλάδας, Ντιτμίρ Μπουσάτι και Νίκου Κοτζιά, προκειμένου να επιλύσουν τα προβλήματα μεταξύ των δύο χωρών, στο Δυρράχιο πραγματοποιήθηκε διαμαρτυρία, σημειώνει το αλβανικό δημοσίευμα.

Εκπρόσωποι της ομοσπονδίας των Αλβανών Τσάμηδων έκανα πορεία στην κεντρική λεωφόρο για να ευαισθητοποιήσουν τους κατοίκους στο λεγόμενο πρόβλημά τους.

Προέβησαν σε εκκλήσεις προς όλους τους Αλβανούς να ενωθούν  μαζί τους για τα δικαιώματα των τσάμηδων.

«Δεν απλά ένα θέμα των τσάμηδων, αλλά όλων των Αλβανών», έλεγαν και τόνιζαν ότι:

«Δεν υπάρχει Αλβανία χωρίς το Κοσσυφοπέδιο και χωρίς τη Τσαμουριά. Αγαπάμε τη Τσαμουριά», είπαν- διεκδικώντας με τον τρόπο αυτό ελληνικά εδάφη.

Οι διαμαρτυρόμενοι ανέφεραν ότι δεν έχουν καμία ενημέρωση για τα προβλήματά τους και ζήτησαν εκπρόσωπος της κοινότητάς του να παρευρίσκεται στις διαπραγματεύσεις μεταξύ των κυβερνήσεων της Αλβανίας και της Ελλάδας.

Το δημοσίευμα επισημαίνει ότι σήμερα είναι η δεύτερη ημέρα της συνάντησης των Μπουσάτι – Κοτζιά στην Κορυτσά και θέμα της ημέρας είναι «ακριβώς το ζήτημα των αλβανοτσάμηδων».

Η διαπραγμάτευση θα τελειώσει αύριο- Κυριακή- και αναμένεται να βγει «λευκός καπνός» σε ορισμένα βασικά θέματα, όπως σημειώνεται.

Σχόλιο: Όπως καταλαβαίνει κανείς στην Κορυτσά αυτά τα στοιχεία δεν  βρίσκουν έδαφος οπότε το κάνουν όπου υπάρχουν ηλίθιοι.  Η εφημερίδα   shqiptarja.com είναι εφημερίδα που έχει ιταλό ιδιοκτήτη και συνεχίζει να προωθεί την ίδια ανθελληνική προπαγάνδα που έκαναν οι ίδιοι και κατά το 'Α Παγκόσμιο Πόλεμο. Πρόκειται για καθαρά ανθέλληνες φασίστες από Ιταλία και Αλβανία και έχουν συγκεκριμένο σχέδιο. 

Με πληροφορίες από :

(  shqiptarja.com)

--

The Hellenic Information Team

               

  Το παρόν άρθρο μεταφράστηκε και επιμελήθηκε επί το πλείστον    από το  © Βαλκανικό Περισκόπιο -Γιῶργος Ἐχέδωρος

- http://www.echedoros-a.gr

Lubonja i përgjigjet Xhufit për Skënderbeun: Të qëndroje larg sikur ky e ka monopolin! Kjo është injorancë

Viti 2018 që përkon me 550 vjetorin e vdekjes së heroit tonë kombëtar Gjergj Kastriot Skënderbeu, është shpallur edhe si viti i tij. E në kuadër të aktiviteteve të organizuar nga qeveria për nder të tij, analisti Fatos Lubonja thotë se figura e tij duhet parë përtej mitit.

“Duhet ta ndajmë historinë e Skënderbeut nga miti, të mos ngelemi me përralla. Ka ardhur koha të bazohemi në fakte dhe në dokumente”, tha ai i ftuar në studion e emisionit “Kjo Javë” në News 24.

Ai i referohet botimeve të historianit Oliver Schmitt, teksa flet për Skënderbeun dhe i përgjigjet deklaratave të historianit Pëllumb Xhufi, i cili ka thënë pak ditë më parë se Lubonja është i palexuar për këtë çështje dhe se duhet t;i rrijë larg Skënderbeut. “Të merret me punë të tjera por me Skënderbeun Jo! Po e them edhe njëherë Fatosi është i palexuar”,- ka thënë Xhufi.

Nga ana e tij Lubonja e cilëson injorant Xhufin. “Unë nuk jam historian, por s’mund të thuash që jam i palexuar. Pikërisht këta njerëz si Xhufi e kanë bërë ketë vend të të shihet ende si vend Stalinist. E dëgjoni çfarë thotë?! Të qendrojë larg sikur ky e ka monoplin! Kjo është injorancë. Kur flitet për histori është një e vërtetë që nuk e ka as njëri as tjetri. Ky thotë mos e boto këtë qëndro larg. Kjo është injorancë”.

http://www.gazetatema.net/

Priftërinj orthodhoksë pranë Skënderbeut

- Sipas një dokumenti të kohës -

Nga Dhimitër Beduli

Mendojmë se çdo informatë që ka lidhje me jetën dhe periudhën e lavdishme të heroit tonë kombëtar Gjergj Kastriotit - Skënderbeut, sado e thjeshtë që të jetë, vlen që të vihet në dukje e të studiohet, sepse ndihmon në plotësimin e kuadrit historik të asaj periudhe.

Disa të dhëna lidhur me këtë periudhë, gjenden dhe në veprën agjiografike ortodokse “Jeta dhe veprimtaria e Nifonit, patrik i Konstandinopojës”, shkruar nga fillimi i shek. XVI. Pjesën që i takon vendit tonë, e kemi nxjerrë nga botimi i fundit i veprës në gjuhën rumune më 1937 nga Tit Simedrea. Pjesa ka këtë përmbajtje:

“... Dhe Zaharia me Nifonin, si ndenjën pak kohë atje [në Ohri], deshnë të shkojnë në vendin e Askulunit; (këtu kuptohet Shqipëria) me ata u bashkuan dhe shumë të tjerë. Dhe u nisën nga Justiniana, disa nga ana e tokës, disa me anije dhe arritën në një qytet të madh me emrin Durrës, i cili është në vendin e Askulunit dhe që andej u ngjitën në qytetin e Krujës, e cila është rreth 6 mile larg nga Durrësi. Dhe vanë te Gjergji, prijës i Shqipërisë, i cili quhej Skënderbe dhe pranoi me gëzim të madh e me dashuri, sepse ky edhe më përpara kish dëgjuar për jetën e tyre, që ta ketë [Zaharinë] at shpirtëror dhe mësues dhe edukator për të gjithë njerëzit dhe organizator të shpëtimit të të gjithë-ve, ndërsa Nifonin, me bekimin e arhiereut të Krujës e bëri prift atje, duke e dorëzuar, si edhe vetë arhie-reun, i lumturi patrik Nikolla...

Pas pak kohe u ngritën turqit nga Lindja dhe pushtuan të gjithë viset drejt Perëndimit, pikërisht gjer në detin e Oqeanit dhe gjer në Shqipëri dhe çdo gjë që gjenin e thernin, e plaçkisnin dhe i vinin zjarrin. Njerëzit, pra, iknin nga mundte secili. Dhe etërit e lumtur [Zaharia me Nifonin] lanë Shqipërinë dhe erdhën përsëri në qytetin e madh të Ohrisë.”

Kjo është përmbajtja sipas variantit të botuar nga Tit Simendrea. Por edhe sipas një varianti tjetër që disponojmë, të botuar në mënyrë përmbledhëse nga N. A. Konstandinesku, e njëjta përmbajtje del. Ja ky varianti i dytë:

“... Të dy miqtë lanë Artën për një udhëtim më të gjatë, duke u ndaluar pak kohë në Justinianë, ku ishte qendra e patrikut ortodoks, nga i cili vareshin bullgarët, serbët dhe shqiptarët.

Meqenëse qyteti ishte nën sundimin e turqve, të dy kallogjerët u drejtuan për në Shqipërinë e lirë të Gjergj Kastriotit, të quajtur Skënderbe: ata arrijnë në vendqëndrimin e tij, në qytetin Krujë, pasi kaluan Durrësin dhe pritnë shumë mirë në oborrin e tij: Zaharinë e bëri at shpirtëror dhe Nifonin e bëri prift...

Por valët e luftës musulmane ua prishën edhe këtu qetësinë; bota ikte e tmerruar prej hordhive turke duke kërkuar shpëtim në det ose në shpellat e maleve. Nën mbrojtjen e rrobës së kallogjerit, ata u kthyen në Ohri...”

Natyrisht kjo pjesë, në të dyja variantet e saj që njohim deri tani, nuk përmban ndonjë gjë të re dhe të rëndësishme për kohën dhe jetën e Skënderbeut. E reja qëndron, në radhë të parë, në atë që fondit të burimeve historike për këtë periudhë të shkëlqyer të historisë sonë kombëtare, i shtohet dhe një doku-ment tjetër me prejardhje nga arkivat e pagjurmuara akoma mirë të Ajonorosit, me të cilin familja e Kastriotëve ka pasur, siç dihet, lidhje të vazhdueshme.

Megjithatë ne mendojmë se edhe në këtë pjesë ka disa elemente të reja, të konfirmuara edhe nga burime të tjera, rreth gjendjes kishtare të Krujës në kohën e Skënderbeut, të lidhjeve të asaj me patriarkinë e mobilizimin e masave në luftën kundër turqve.

Në këtë pjesë përmenden emrat e dy klerikëve ortodoksë, Zaharisë dhe Nifonit, për jetën e të cilëve Skënderbeu kishte dëgjuar edhe më parë.

Nga disa të dhëna biografike del se Nifoni ishte shqiptar nga gjaku, në mos edhe Zaharia, po të kemi parasysh se u ngarkua me misionin e atit shpirtëror gjatë qëndrimit të tij në Krujë, mision i cili kërkon që të dish gjuhën e popullit.

Nga teksti nuk del e qartë as koha e ardhjes së tyre në Krujë, as koha e largimit nga Kruja.

Për sa i përket ardhjes, ne mendojmë, duke marrë parasysh edhe moshën e Nifonit i cili ka lindur rreth vitit 1434, se ajo duhet të ketë ndodhur nga viti 1458-1460, gjatë apogjeut të fitoreve të popullit tonë, ndërsa për sa i përket largimit, ky duhet të ketë ndodhur gjatë vitit 1466, sepse këtë vit ata gjenden përsëri në Ohri, në manastirin e Shën Marisë, ku ishte dhe selia e patriarkisë. Kjo del dhe nga përmendja në tekst e ardhjes së turqve në Shqipëri, që duhet të jetë ajo e qershorit të vitit 1466, të cilën e kryesoi vetë Sulltan Mehmeti i II-të, që i shkaktoi vendit dëme të mëdha.

Se ç’i ka shtyrë këta dy klerikë të vijnë në Krujë, madje “bashkë edhe me shumë të tjerë”, kjo, besojmë se del vetë nga ngjarjet e kohës.

Pushtimi i Konstandinopojës në maj të vitit 1453, nga ana e Sulltan Mehmetit të II-të, që i dha fund perandorisë mijëvjeçare bizantine, kishte shkaktuar një panik dhe një dëshpërim të madh si në popujt e Ballkanit, ashtu dhe në të gjithë Evropën.

E vetmja kala e pamposhtur në Ballkan, ku turqit thyenin vazhdimisht kokën, e vetmja shkëndijë e fortë që ndizte zjarrin e luftës kundër pushtuesit, për të shpëtuar lirinë dhe qytetërimin, ishte Shqipëria dhe populli i saj i vogël, por heroik, nën udhëheqjen e Gjergj Kastriotit.

Çdo fitore e popullit tonë kundër turqve pritej me padurim dhe përhapej me shpejtësi të rrufeshme, duke shkaktuar jehonë të madhe dhe admirim në popujt e shtypur, ngjallte shpresa dhe nxiste për luftë çdo njeri, të cilit i dhimbseshin liria, atdheu, traditat.

Pikërisht nga këto shkaqe u nisën dhe Zaharia me Nifonin dhe erdhën në Shqipërinë e lirë të Gjergj Kastriotit, në Krujën kreshnike, për t’i shërbyer edhe ata sado pak kauzës së përbashkët. Mund të shtojmë se fenomene të tilla në këtë kohë janë të pakta. Një funksion të tillë si vatra që kishin mbetur të lira dhe ku kërkonin strehim dhe mundësinë për të vazhduar veprimtarinë e tyre shumë persona të ikur nga vendet e pushtuara, e loznin dhe principata e Vllahisë dhe ajo e Moldavisë. Edhe kthimi më 1466 nga Kruja në Ohër i dy personave në fjalë nuk mund të ketë qenë pa qëllim, pa ndonjë mision të posaçëm nga ana e Skënderbeut, i cili në këtë kohë për t’i bërë ballë gjendjes kritike në të cilën ndodhej vendi, po u bënte thirrje të fundit për luftë e bashkëpunim gjithë aleatëve dhe fqinjëve të tij.

Nuk përjashtohet supozimi, mendojmë ne, që ata të jenë dërguar për t’u lidhur me krerët e Ohrisë nëpërmjet kryepiskopit për ndonjë kryengritje, e cila në fakt do të jetë organizuar, por ka dështuar, sepse siç mësojmë nga një kronikë e kohës në gjuhën sllave, Sulltan Mehmeti i II-të, kur po kthehej nga Shqipëria më 1466, dha urdhër që kryepiskopi i Ohrisë, Dhorotheu, bashkë me shumë krerë dhe klerikë të vendit, të internoheshin në Stamboll. Ndërmjet të internuarve kanë qenë dhe Zaharia me Nifonin.

Nga pjesa që u përmend, del se Kruja në kohën e Skënderbeut ishte një nga të paktat qendra episkopale ortodokse në territore të lira, në mos e vetmja, e cila sigurisht luante edhe ajo një rol në mobilizimin e masave për luftën kundër turqve, pavarësisht nga përpjekjet që bënte Roma, duke përfituar nga rrethanat politike, për të tërhequr shqiptarët nën ndikimin e saj.

Këtë aspekt kaq të rëndësishëm për atë periudhë ishte e pamundur të mos e shfrytëzonte Skënderbeu në favor të mbrojtjes së atdheut, duke përdorur klerikët me influencë në detyra dhe misione të ndryshme, siç ishte rasti i Zaharisë dhe i Nifonit ose i episkopit Stefan në nënshkrimin e traktatit të Gaetës, më 1451, e i të tjerëve për anën orthodhokse, apo i Pal Engjëllit e të tjerëve, kur ishte fjala për marrëdhëniet me Romën.

* * *

Sot është 550-vjetori i fjetjes së Heroit tonë Kombëtar, Gjergj Kastriotit (Skënderbeut). Me këtë rast, ky vit është shpallur jubilar dhe i është kushtuar atij dhe do të jetë i mbushur me veprimtari shkencore e përkujtimore.

Gjergj Kastrioti është krenaria jonë për rezistencën 25-vjeçare që bëri në kohët më të errëta kundër pushtimit otoman, që e shkëputi vendin nga familja evropiane. Në një kohë kur kërkojmë të bëhemi pjesë e BE, figura legjendare e tij vlerësohet gjithnjë e më shumë, jo vetëm për atë që simbolizoi në vitet e okupimit dhe për Rilindjen Kombëtare, por edhe për atë që duam përsëri të jemi në shekullin e XXI. Pjesë përbërëse, me shpirt dhe vepra, e Evropës së Bashkuar.

Me këtë rast, do të botojmë shkrime e materiale, nga studiues, nga koleksionet e “Ngjallja”, “Kërkim” etj., burime dokumentare dhe risi që ky vit jubilar do të sjellë. E nisim me një shkrim të 25 viteve më parë, të z. Dhimitër Beduli.

Οι Αλβανοτσάμηδες κατηγορούν τον Έντι Ράμα ότι προσκύνησε την Ελλάδα – Ακροδεξιά υστερία από τον Ιντρίζι

Ο αρχηγός του ακροδεξιού κόμματος PDIU των αλβανοτσάμηδων, Σπετίμ Ιντρίζι, εξαπέλυσε δριμεία επίθεση κατά του πρωθυπουργού Έντι Ράμα, τον οποίο κατηγόρησε για «προδοσία» και πως κάνει ό,τι του λέει η Ελλάδα.

0 50χρονος ακροδεξιός πολιτικός, πρώην βουλευτής και πρώην αντιπρόεδρος της αλβανικής Βουλής, επιτέθηκε στον Έντι Ράμα κατά τη διάρκεια ομιλίας του σε τελετή για την επέτειο της ίδρυσης του Συλλόγου «Τσαμουριά».

Κατηγόρησε την κυβέρνηση Ράμα για «πελατειακά παζαρέματα, προδοσία και πώληση των συμφερόντων των Τσάμηδων», τονίζοντας ότι ο Αλβανός πρωθυπουργός δεν πρόδωσε απλώς το αλβανοτσάμικο PDIU, πρόδωσε το «τσάμικο», η στάση του προς το «τσάμικο», σύμφωνα με τον ίδιο, είναι χειρότερη απ΄ εκείνη του δικτάτορα Χότζα.

Σχέδιο της ελληνικής κυβέρνησης

Ισχυρίστηκε μάλιστα ότι υπήρξε σχέδιο της ελληνικής κυβέρνησης που υλοποιήθηκε σε συνεργασία με το Σοσιαλιστικό Κόμμα του Έντι Ράμα για να μειωθούν οι αλβανοτσάμηδες βουλευτές και να αποκλειστεί ο ίδιος από τη Βουλή με νοθεία.

Στόχος της Ελλάδας ήταν, όπως ισχυρίστηκε ο έξαλλος ακροδεξιός, να «αφήσει χωρίς εκπροσώπηση το “τσάμικο” στη Βουλή».

«Τα δίνετε όλα στην Ελλάδα»

Ο Σπετίμ Ιντρίζι άσκησε κριτική και στις διαπραγματεύσεις που έχουν ξεκινήσει ανάμεσα σε Αλβανία και Ελλάδα, και ισχυρίστηκε ότι «μέχρι τώρα έχουν βρει λύση τα προβλήματα της Ελλάδας, όχι της Αλβανίας».

Κατηγόρησε την κυβέρνηση για αδιαφάνεια στις διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα, και ρώτησε: «Τι πήρε ως αντάλλαγμα η Αλβανία για τις παραχωρήσεις στο θέμα των νεκροταφείων;

»Και όταν αρθεί ο νόμος του εμπολέμου», συνέχισε ο Ιντρίζι, «οι Τσάμηδες δεν θα μπορούν να ταξιδεύουν ελεύθερα στα εδάφη τους».

Το Σοσιαλιστικό Κόμμα του Έντι Ράμα, συνέχισε, «αθέτησε τη συμφωνία που είχε με το κόμμα μας, το εκμεταλλεύτηκε όταν είχε ανάγκη, και το πέταξε έξω όταν εξασφάλισε τις ψήφους για να κυβερνήσει μόνο του».

Υπενθύμισε στον Έντι Ράμα ότι «η επίλυση του “τσάμικου” είναι συνταγματική υποχρέωση, υπάρχει Ψήφισμα της Βουλής για το θέμα», ενώ εξέφρασε την δυσαρέσκεια του για τις πρόσφατες δηλώσεις του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, κ. Προκόπη Παυλόπουλου, για το σεβασμό των δικαιωμάτων της Ελληνικής Μειονότητας στην Αλβανία.

Τέλος, κατηγόρησε την κυβέρνηση για επιπολαιότητα, διότι «αναγνώρισε εννέα Μειονότητες στην Αλβανία».

Όπως είναι γνωστό, οι τσάμηδες μουσουλμάνοι που ζούσαν στην Ελλάδα εγκατέλειψαν τη χώρα μας, μετά την αποχώρηση των ναζιστικών κατοχικών στρατευμάτων, φοβούμενοι για αντίποινα επειδή είχαν συνεργαστεί με τους ναζί. Κάποιοι σκοτώθηκαν σε μάχες που δόθηκαν με ελληνικά αντάρτικα σώματα.

Τη φυγή τους για να γλιτώσουν από τα αντίποινα αλλά και τα δικαστήρια, κατηγορούμενοι για εθνική προδοσία και εγκλήματα πολέμου, την παρουσιάζουν ως δήθεν κάποια εθνοκάθαρση.

Να σημειωθεί ότι δεν έχουν όλοι οι τσάμηδες αλβανική συνείδηση. Οι χριστιανοί τσάμηδες στην Ελλάδα έχουν ελληνική συνείδηση. Επίσης υπάρχουν και Αλβανοτσάμηδες, που ζούσαν πάντοτε στην Αλβανία, και δεν έχουν καμία σχέση με αυτούς που έφυγαν από την Ελλάδα αν και συντάσσονται μαζί τους στην Αλβανία για να κάνουν εντύπωση ότι δήθεν είναι πολλοί.

Τα ιστορικά γεγονότα

Μετά την ιταλική κατοχή της Αλβανίας το 1939, οι μουσουλμάνοι Τσάμηδες χρησιμοποιήθηκαν ως όργανο προπαγάνδας από τους Ιταλούς για να δικαιολογήσουν την εισβολή στην Ελλάδα.

Κατά τη διάρκεια της κατοχής (1941-1944), η πλειοψηφία συντάχθηκε με τις δυνάμεις του άξονα με αλυτρωτικούς σκοπούς, για τη δημιουργία της «Μεγάλης Αλβανίας».

Ως απόρροια των ακροτήτων που διαπράχθηκαν από Τσάμηδες εκείνο το διάστημα (1941-1943) σε συνεργασία με τις κατοχικές αρχές, ο τοπικός χριστιανικός πληθυσμός είτε μεταναστεύει, είτε αντιστέκεται με τη δημιουργία μικρών αντιστασιακών ομάδων, ή εντάσσεται στο ΕΑΜ και στον ΕΔΕΣ.

Προς το τέλος του πολέμου ένας πολύ περιορισμένος αριθμός πρώην δοσίλογων Τσάμηδων εντάσσεται στον ΕΛΑΣ.

Στις 17-18 Αυγούστου του 1944 διεξήχθη η μάχη της Μενίνας που ήταν η σημαντικότερη που δόθηκε από τις αντιστασιακές δυνάμεις κατά των Γερμανών κατακτητών στην Ήπειρο.

Εκεί οι ενωμένες δυνάμεις του ΕΔΕΣ νίκησαν τους Γερμανούς. Ανάμεσα στα θύματα καταμετρούνται και 86 νεκροί και αρκετοί αιχμάλωτοι ανάμεσα στους οποίους και 9 Τσάμηδες.

Μετά το τέλος του πολέμου, ολόκληρος ο πληθυσμός των μουσουλμάνων Τσάμηδων διέφυγε στην Αλβανία, λόγω της δοσιλογικής δραστηριότητας με αμφότερες τις ιταλικές και γερμανικές κατοχικές Αρχές.

Οι περισσότεροι εγκαταστάθηκαν στην Αλβανία και μικρότερος αριθμός στην Τουρκία και τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Το σταλινικού τύπου καθεστώς της Λαϊκής Δημοκρατίας της Αλβανίας τους παραχώρησε σπίτια με σκοπό να διασπάσει τη συμπαγή παρουσία σε περιοχές που διαβιούσαν ελληνικοί πληθυσμοί (Βόρεια Ήπειρος).

Παράλληλα, περίπου 8.000 Έλληνες που ζούσαν στην Αλβανία, υπό καθεστώς πιέσεων, διέφυγαν στην Ελλάδα εκείνη την περίοδο (1945-1946).

Στην Ελλάδα, από τους περίπου 20.000 Τσάμηδες που υπήρχαν προπολεμικά στην Θεσπρωτία, σύμφωνα με την απογραφή του 1951 είχαν παραμείνει μόνο 127.

Στις 23 Μαΐου 1945 το Ειδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων Ιωαννίνων καταδίκασε ερήμην ομαδικά 1.930 Τσάμηδες, κλείνοντας οριστικά τον δρόμο του επαναπατρισμού τους.

Για την Ελλάδα δεν υφίσταται «τσάμικο» ζήτημα

http://www.tribune.gr/

H «Μεγάλη Αλβανία» διδάσκεται και στους Αλβανούς της Ουκρανίας

Χάρτης σε αλβανικό σχολείο στην Ουκρανία, δείχνει την …επικράτεια της Αλβανίας, αυτή που θέλουν τα αλβανικά εθνικιστικά στοιχεία και όχι αυτή που σήμερα είναι, δηλαδή με αρπαγή τμημάτων από πέντε γειτονικές χώρες.
Αυτό έγινε γνωστό από την επίσκεψη που πραγματοποίησε ο υπουργός της Διασποράς της Αλβανίας, Παντελί Μάικο που επισκέφθηκε την Ουκρανία, όπου εκτίθενται ορισμένες φωτογραφίες από το αλβανικό σχολείο.
Οπωσδήποτε οι φωτογραφίες αυτές, της λεγόμενης «Μεγάλης Αλβανίας» δεν είναι των απογόνων των Αλβανών, αλλά, πιθανόν, του αλβανικού κράτους…
Ο Μάικο μαζί με τον Αλβανό πρέσβη στην Ουκρανία, Σπρέσα Κουρέτα επισκέφθηκαν το χωριό Καρακούρτ στην περιοχή της Οδησσού, όπου ζουν οι περισσότεροι Αλβανοί της διασποράς.
«Μετά από 300 χρόνια απουσίας, θα πρέπει να έρθετε στην Αλβανία για να δείτε τη χώρα καταγωγής σας από κοντά, που έχει γίνει ένα αγαπημένος τουριστικός προορισμός», είπε ο Παντελί Μάικο απευθυνόμενος στους Αλβανούς της Ουκρανίας.
«Το αίμα νερό δεν γίνεται», είπε ο Μάικο υποσχόμενος ότι ένα μάτι και ένα αυτί θα βρίσκεται για να ακούει τη διασπορά στην Ουκρανία.
Σύμφωνα με την αλβανική ιστοριογραφία οι Αλβανοί της Ουκρανίας κατάγονται από την Κορυτσά που την εγκατέλειψαν πριν από 300 χρόνια και πήγαν στη Βουλγαρία, όπου έζησαν δύο αιώνες και από εκεί μεταφέρθηκαν στην Ουκρανία και σύμφωνα με το Βαλκανικό Περισκόπιο ο πληθυσμός τους υπολογίζεται περίπου 5.000.
Οι Αλβανοί αυτοί είναι της φυλής ‘toskë’ ( που ζουν στην νότιο μέρος της Αλβανίας), ομιλούν ένα ιδίωμα αναμεμειγμένο με βουλγαρικά, τοσκικά, ουκρανικά και ρωσικά.
Οι Τόσκηδες αυτοί για άγνωστους λόγους μετανάστευσαν από την Κορυτσά και αφού πέρασαν τη σημερινή Ελλάδα και Βουλγαρία κατέληξαν στην Ουκρανία σε μια περιοχή που παραχωρήθηκε ως δωρεά από την Κατερίνα Β΄ της Ρωσίας.


https://himara.gr/
Πηγή: Himara.gr | Ειδήσεις απ' την Βόρειο Ήπειρο

Ζουράρις: «Οι Αλβανοί μας κορόιδευαν επί ένα χρόνο για τα σχολικά βιβλία με αλυτρωτικό περιεχόμενο» (βίντεο)

Ο Κώστας Ζουράρις σε δηλώσεις του στα ΜΜΕ αποκάλυψε ότι έχει παραιτηθεί από τις 8 του Γενάρη, λόγω των αλβανικών σχολικών βιβλίων και τΙς παρεμβάσεις που επιχείρησε να κάνει, χωρίς να έχει αίσιο τέλος!

Ο κύριος Ζουράρις τόνισε από τον Ιανουάριο είχε έντονες προστριβές με την κοινοβουλευτική ομάδα των Ανεξαρτήτων Ελλήνων και αναφέρθηκε συγκεκριμένα σε μία συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος στις 8 Ιανουαρίου, την οποία ακολούθησε υπουργικό συμβούλιο, κατά την οποία ήρθε σε αντιπαράθεση από τη θέση του ως Υφυπουργού Παιδείας για ένα ταξίδι που έπρεπε να κάνει στην Αλβανία σχετικά με κάποιες διορθώσεις στα αλβανικά σχολικά βιβλία, για θέματα που σχετίζονται με χάρτες και τους Τσάμηδες.

Όπως εξήγησε ο ίδιος : «Είχα ένα μεγάλο πρόβλημα εγώ γιατί αιφνιδιαστικά με ανάγκασαν να πάω στην Αλβανία να υπογράψω την συμφωνία για τα βιβλία, για τα οποία είχε έρθει πέρσι η αντιπροσωπεία και κάναμε μια συμφωνία και είχαν υποσχεθεί σε τρεις μήνες ότι θα μου στείλουν τις διορθώσεις στα βιβλία για τους τσάμηδες και για τους χάρτες στους οποίους η Αλβανία φαίνεται μέχρι την Πρέβεζα από τη μια μεριά και μέχρι τη Θήβα από την άλλη μεριά και με τους τσάμηδες να ζητούν πολεμικές αποζημιώσεις, ενώ είχαν καταδικαστεί ως εγκληματίες πολέμου».

«Διέκοψαν την επικοινωνία οι Αλβανοί και δεν πρόκειται να πάω εγώ να υπογράψω, δηλαδή «γουρούνι στο σακί», πρόσθεσε.

Για να δείτε το βίντεο πατήστε εδώ

Πηγή: Himara.gr