από την Δοξολογία στο Ιερό Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην Μπομποστίτσα και το Τρισάγιο στο Μνημείο ακολούθησε μια γιορτή με τραγούδια και θεατρικά δρώμενα, αφιερωμένα στην ημέρα, με έμφαση στην προσφορά των παιδιών κατά τον πόλεμο του 40. Όλοι έμειναν ευχαριστημένοι και συγκινήθηκαν ιδιαίτερα. Τα παιδιά μας και οι δασκάλες τους αξίζουν ιδιαίτερα συγχαρητήρια. Χρόνια Πολλά"
Εμείς όμως έχουμε και άλλες πληροφορίες για την εκδήλωση. Δυστυχώς ήταν μια εκδήλωση κατά την οποία το Γ.Π της Κορυτσάς ήταν χωρίς πρόξενο. Οι εκπρόσωποι από την Ελλάδα ήταν λιγοστοί ενώ από τις αλβανικές αρχές δεν συμμετείχε κανένας εκπρόσωπος ούτε κατά την κατάθεση στεφάνων, ούτε κατά την εκδήλωση στο σχολείο, δείχνοντας τοιουτοτρόπως τις πραγματικές τους προθέσεις αν και σε ιδιωτικές συζητήσεις αναφέρουν πως δέχονται πιέσεις. Κατά την διακυβέρνηση του Ε Ράμα η συμμετοχή των τοπικών και άλλων εκπροσώπων είναι αλήθεια πως είναι ελάχιστη με προκλητικό κι προσβλητικό τρόπο.
Στεφάνη κατέθεσαν: Ο βουλευτής κ Βαγγέλης Ντούλες, ο Αντιπεριφεριάρχης Δυτικής Μακεδονίας Κώττας Παναγιώτης, Πρόεδρος της Ομόνοιας Κορυτσάς κ Γρηγόρης Καραμέλος, διάφορα παραρτήματα της Ομόνοιας Κορυτσάς, ο Πρόεδρος της "Αδελφότητας" και του Ελληνοαλβανικού Σχολείου Όμηρος κ Ανδρέας Μήτσιος μαζί με τον διευθυντή του σχολείου κ Στέργιο Φιλίππου, οι Σύλλογοι ΣΦΕΒΑ και "Φίλοι του Πολιτισμού".
Μήπως ο αλβανικός εθνικισμός ετοιμάζει την κηδεία της ελληνικής εθνικής μειονότητας; Θα το επιτρέψουμε;
Από τον
Κωνσταντίνο Χολέβα
Ο Κωνσταντίνος Κατσίφας εκηδεύθη καλυμμένος από την ελληνική σημαία. Αιωνία του η μνήμη και θερμά συλλυπητήρια στην οικογένειά του. Ηταν ένας αγνός Ελληνας, τον οποίο σκότωσε υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες το αλβανικό καθεστώς και συκοφάντησαν ορισμένοι Ελληνες ψευδοπροοδευτικοί.
Αλλο ένα παλικάρι είχε φονευθεί το 2010 μόνο και μόνο επειδή μιλούσε ελληνικά εντός Αλβανίας. Ηταν ο Αριστοτέλης Γκούμας. Δεν πρέπει να τον ξεχάσουμε. Οπως δεν θα ξεχάσουμε και τους πολυάριθμους Ελληνες της Βορείου Ηπείρου οι οποίοι φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν ή θανατώθηκαν κατά τη διάρκεια του καταπιεστικού και αθεϊστικού κομμουνιστικού καθεστώτος στην Αλβανία.
Μετά τον Γκούμα και τον Κατσίφα, ποιος άλλος -ο μη γένοιτο- θα κηδευτεί; Μήπως ο αλβανικός εθνικισμός ετοιμάζει την κηδεία της ελληνικής εθνικής μειονότητας; Θα το επιτρέψουμε; Η απάντηση είναι ότι έχουμε ηθική, εθνική και συνταγματική υποχρέωση να προστατεύσουμε με κάθε τρόπο τον Ελληνισμό που ζει στη μαρτυρική Βόρειο Ηπειρο και γενικότερα στο κράτος της Αλβανίας.
Είναι καιρός να σταματήσουν οι πάσης φύσεως υποχωρήσεις προς τη γειτονική χώρα, η οποία εφαρμόζει αφελληνισμό συστηματικό και ύπουλο. Με μπουλντόζες γκρεμίζει ελληνικά σπίτια, με τον νόμο περί μειονοτικών ζωνών περιορίζει την ελληνική παιδεία, με κλίμα ψυχολογικής τρομοκρατίας αναγκάζει τους Ελληνες να φύγουν, με σκόπιμες καθυστερήσεις εμποδίζει τον εντοπισμό και την εκταφή των χιλιάδων Ελλήνων στρατιωτών του 1940-1941, με μετακινήσεις πληθυσμών φέρνει φανατικούς μουσουλμάνους σε περιοχές της ελληνικής μειονότητας.
Πιστεύω ότι πρέπει να σταματήσει κάθε διαπραγμάτευση που δίνει μηνύματα υποχωρήσεως από ελληνικής πλευράς. Να θυμίσουμε στους Αλβανούς ότι είναι ακόμη εν ισχύι το πρωτόκολλο της Κέρκυρας του 1914, το οποίο υπέγραψαν η χώρα τους και οι Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής. Το πρωτόκολλο κατοχυρώνει μια μορφή ευρείας Αυτοδιοικήσεως για τους Ορθόδοξους Ελληνες της Βορείου Ηπείρου κυρίως στους τομείς της θρησκείας, της Παιδείας, της εκλογής τοπικών αρχόντων και της δημόσιας τάξης.
Να δηλώσουμε ότι η Αλβανία δεν θα πάρει ούτε ένα ευρώ από ευρωπαϊκά κονδύλια αν δεν σεβαστεί εμπράκτως τα ανθρώπινα δικαιώματα της ελληνικής μειονότητας.
Να υπογραμμίσουμε ότι θα συνεχίσουμε να χρησιμοποιούμε τον όρο Βόρειος Ηπειρος, διότι η Ηπειρος είναι μία ιστορικά, γεωγραφικά και πολιτιστικά ενιαία περιοχή με ελληνικό πληθυσμό, η οποία διαιρέθηκε με τα σύνορα του 1913. Θέλουμε φιλικές σχέσεις, αλλά δεν απεμπολούμε την ελληνική ιστορία του βόρειου τμήματος της Ηπείρου. Αλλωστε, με το πρωτόκολλο της Κέρκυρας η Αλβανία αναγνώρισε τους κατοίκους των νομών Αργυροκάστρου και Κορυτσάς ως Ηπειρώτες.
Να αποστείλουμε σε όλα τα διεθνή και ευρωπαϊκά όργανα ιστορικά στοιχεία που αποδεικνύουν τη συνεργασία των Τσάμηδων της Θεσπρωτίας με τις κατοχικές Αρχές.
Ας ακούσουμε την κραυγή αγωνίας των Βορειοηπειρωτών!
Το πλήρες κείμενο του Πρωτοκόλλου της Κέρκυρας – Η κατάσταση στην Αλβανία μετά το 1920 – Ο Αχμέτ Ζώγου και οι διώξεις σε βάρος της ελληνικής μειονότητας – Η στάση της αλβανικής κυβέρνησης απέναντι στην Εκκλησία - Μια συγκλονιστική επιστολή από τον Γιαννάκη Σπύρο προς τον υπουργό Εξωτερικών Λ. Κανακάρη-Ρούφο
Οι ελληνοαλβανικές σχέσεις είναι τις τελευταίες μέρες στο προσκήνιο μετά την άνανδρη δολοφονία του ομογενή Κωνσταντίνου Κατσίφα στους Βουλιαράτες (να σημειώσουμε εδώ ότι οι Βουλιαράτες στην απογραφή του 1914, είχαν 865 κατοίκους οι οποίοι ήταν όλοι Έλληνες). Και δυστυχώς οι αλβανικές προκλήσεις συνεχίζονται είτε με δηλώσεις αξιωματούχων, όπως του πρωθυπουργού Έντι Ράμα, που δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει υβριστικούς χαρακτηρισμούς για τον νεκρό Κ. Κατσίφα είτε με ενέργειες από τις επίσημες Αρχές, όπως η απαγόρευση εισόδου στην Αλβανία σε 52 Έλληνες οι οποίοι παραβρέθηκαν στην κηδεία του Κ. Κατσίφα.
Το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας
Ένα από τα κείμενα όπου, θεωρητικά τουλάχιστον, αναγνωρίζεται η πολιτικοκοινωνική αυτονομία του βορειοηπειρωτικού ελληνισμού, είναι το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας που υπογράφτηκε στις 4 (17) Μαΐου 1914, ανάμεσα στους εκπροσώπους της προσωρινής επαναστατικής κυβέρνησης των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου, που υπολογίζεται ότι τότε έφταναν τις 250.000 και του νεοσύστατου αλβανικού κράτους, με τη μεσολάβηση της Διεθνούς Επιτροπής των έξι Μεγάλων Δυνάμεων που έδρευε στην Αλβανία. Παραθέτουμε ολόκληρο το κείμενο του Πρωτοκόλλου της Κέρκυρας για να μπορέσουν οι αναγνώστες του protothema.gr να έχουν σαφή εικόνα για τα όσα προβλέπει. Δυστυχώς, το Πρωτόκολλο αυτό, ουσιαστικά δεν εφαρμόστηκε ποτέ στην πράξη και επιπλέον, πολλές από τις διατάξεις του καταργήθηκαν ή καταστρατηγήθηκαν από την αλβανική πλευρά τα επόμενα χρόνια.
Η Αλβανία μετά το 1920
Στα πρώτα χρόνια της ύπαρξης του αλβανικού κράτους επικρατούσε πραγματικό χάος. Στις αρχές της δεκαετίας του 1920, εκδηλώθηκε το αποσχιστικό κίνημα των Μιρδιτών και εμφανίστηκε στα Τίρανα ο φύλαρχος Αχμέτ Ζώγου, που κατέλυσε την αντιβασιλεία του Ακίφ πασά. Τον επόμενο χρόνο ο Ζώγου έγινε πρωθυπουργός και αντιμετώπισε με επιτυχία την εξέγερση των Μπαϊράμ Τσούρη και Χαμίτ Τοπτάν. Μετά την καταστολή του κινήματος αυτού, ξέσπασε νέο στο Δυρράχιο το οποίο απέτυχε μετά από παρέμβαση του Βρετανού πρέσβη, ο οποίος έπεισε τον επικεφαλής του να επιστρέψει σπίτι του! Το 1923, ο Μπαϊράμ Τσούρη εξεγέρθηκε εκ νέου, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Στη συνέχεια, έγιναν εκλογές που έφεραν στην ηγεσία της Αλβανίας τους Σεφκέτ Βαρλάτση και Βρυώνη. Ο Αχμέτ Ζώγου κατέφυγε στη Σερβία, αλλά επέστρεψε τον επόμενο χρόνο επικεφαλής ενός ετερόκλητου απελευθερωτικού στρατού. Τον Ζώγου ενίσχυσε η Σερβία. Οι 2.500 στρατιώτες του, επιβλήθηκαν στις δυνάμεις του τότε ισχυρού άνδρα της Αλβανίας, Φαν Νόλι.
Ο Ζώγου επέβαλε ένα στυγνό απολυταρχικό καθεστώς, εξόντωσε τους πολιτικούς του αντιπάλους και το 1925 αυτοανακηρύχθηκε πρόεδρος της χώρας. Αν και υποστηρίχθηκε στην «πορεία» του αυτή από τους ορθόδοξους χριστιανούς της Αλβανίας, ο Ζώγου μόλις έγινε πρόεδρος της χώρας προσεταιρίστηκε το μουσουλμανικό στοιχείο, με αποτέλεσμα να διαταραχθεί σοβαρά η εύθραυστη ισορροπία μεταξύ των διάφορων θρησκευτικών και φυλετικών ομάδων. Σύντομα, η οικονομική δυσπραγία της Αλβανίας τη μετέτρεψε σε δορυφόρο της Ιταλίας καθώς ήταν η μόνη χώρα που δεχόταν να δανείζει το κράτος του Ζώγου. Η στενή σχέση μεταξύ των δύο χωρών επικυρώθηκε με τη Συνθήκη των Τιράνων (27/11/1926).
Τα επόμενα χρόνια, η Αλβανία υποχρεώθηκε να παίρνει νέα δάνεια για να εξυπηρετήσει τα παλιά. Το 1928, ο Ζώγου αυτοανακηρύχθηκε «Βασιλεύς της Αλβανίας» και προσπάθησε να απογαλακτιστεί από την Ιταλία του Μουσολίνι.
Αργότερα όμως στράφηκε και πάλι προς τη Ρώμη, παίρνοντας το μέρος της στην κρίση της Αιθιοπίας (1935-1936), που τερματίσθηκε τον Μάιο του 1936 με την κατάληψη μεγάλου μέρους της Αιθιοπίας (γνωστής παλαιότερα και ως Αβησσυνίας) από τα ιταλικά στρατεύματα. Επίσης, ο Ζώγου εκδίωξε τους Βρετανούς αξιωματικούς που εκπαίδευαν τους Αλβανούς χωροφύλακες και ανέθεσε τον έλεγχο του λιμανιού του Δυρραχίου σε ιταλικές εταιρείες, πιστεύοντας ότι έτσι θα ικανοποιούσε τη Ρώμη και θα την απέτρεπε από την υποβολή νέων αξιώσεων. Φυσικά, έκανε τεράστιο λάθος καθώς τον Απρίλιο του 1939, οι Ιταλοί κατέλαβαν στρατιωτικά την Αλβανία.
Το εντυπωσιακό, και μάλλον άγνωστο σε πολλούς γεγονός, είναι ότι ο Αχμέτ Ζώγου, ο οποίος όπως θα δούμε υπήρξε απηνής διώκτης των Βορειοηπειρωτών, ζήτησε και έλαβε (!) άσυλο από την Ελλάδα καθώς η τότε κυβέρνηση Μεταξά άνοιξε τα σύνορα και επέτρεψε στον Ζώγου, την οικογένειά του και την ακολουθία του να μείνουν για μερικές μέρες στη Θεσσαλονίκη.
Επειδή όμως ο Μεταξάς δεν ήθελε να δημιουργηθεί κανένα πρόβλημα στις σχέσεις της χώρας μας με την Ιταλία, φρόντισε ο Ζώγου και η συνοδεία του να μεταβούν ατμοπλοϊκώς στην Αγγλία και στη συνέχεια στο Παρίσι. Χαρακτηριστικό είναι επίσης ότι όταν ο Ζώγου αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Αλβανία, η σύζυγός του Γεραλδίνη, είχε στην αγκαλιά της το μόλις δύο ημερών νεογέννητο βρέφος της…
Οι διώξεις σε βάρος της μειονότητας
Τον Οκτώβριο του 1921, τα Τίρανα προέβησαν σε επίσημη δήλωση, με βάση την οποία η ελληνική μειονότητα αναγνωρίστηκε επίσημα ως εθνική και γλωσσική και τέθηκε υπό την προστασία της Κοινωνίας των Εθνών (προδρόμου του Ο.Η.Ε.). Όμως η αλβανική κυβέρνηση αναγνώρισε μια πολύ περιορισμένη έκταση ως μειονοτική, αποκλείοντας τους κατοίκους των Αγίων Σαράντα, του Αργυροκάστρου, της Κορυτσάς και των περισσότερων χωριών της Χιμάρας. Τον Ιούνιο του 1921 τα Τίρανα απάντησαν θετικά στα αιτήματα της Μόνιμης Ελληνικής Γραμματείας στην ΚτΕ σχετικά με «τη λήψη των αναγκαίων μέτρων για ανοικοδόμηση και συντήρηση ακινήτων χριστιανικής λατρείας, σχολείων και αγαθοεργίας, καθώς και για ίση μεταχείριση και ασφάλεια στο νόμο και στην πράξη των Αλβανών υπηκόων που ανήκουν στις φυλετικές, γλωσσικές και θρησκευτικές μειονότητες με τους υπόλοιπους Αλβανούς», έναν χρόνο αργότερα ο Αλβανός Υπουργός Εξωτερικών έκανε λόγο για μόλις 16.000 ''ελληνόφωνους Ορθόδοξους χριστιανούς'' που διαβιούσαν στην Αλβανία. Από τότε αυτή είναι η επίσημη ονομασία που χρησιμοποιούν τα Τίρανα για τους Βορειοηπειρώτες!
Το 1933 η αλβανική κυβέρνηση τροποποίησε τα άρθρα 206 και 207 του Συντάγματος του 1928 και το αλβανικό Δημόσιο έγινε αποκλειστικά υπεύθυνο για την εκπαίδευση όλων των Αλβανών υπηκόων. Έτσι έκλεισαν όλα τα ιδιωτικά και μειονοτικά σχολεία. Σύμφωνα με τους όρους του Πρωτοκόλλου της Χιμάρας που υπογράφτηκε το 1921 η αλβανική ήταν η υποχρεωτική γλώσσα διδασκαλίας για όλα τα σχολεία και όλα τα μαθήματα. Όπως γράφει ο Δρ Ιωάννης Παπαφλωράτος στο βιβλίο του '' Ο Ελληνισμός της Βορείου Ηπείρου μέσα από Άγνωστα Ντοκουμέντα'' ,απ' όπου αντλήσαμε τα περισσότερα στοιχεία για το κεφάλαιο αυτό, το 1902 λειτουργούσαν (κατά τον G. A. Virgili) 373 ελληνικά σχολεία, το 1925 μειώθηκαν σε 70 ενώ το 1933 λειτουργούσαν μόλις 10. Η εξέλιξη αυτή προκάλεσε μεγάλη αναστάτωση στον βορειοηπειρωτικό ελληνισμό και οδήγησε στην ίδρυση της ''Νέας Φιλικής Εταιρείας'' από τους Β. Σαχίνη, Γ. Χ. Παπαδόπουλο και τον υποπρόξενο Μηλιαρέση.
Παράλληλα οι Βορειοηπειρώτες αρνούνταν να στείλουν τα παιδιά τους σε αλβανικά σχολεία. Η αλβανική κυβέρνηση προχώρησε σε αντίποινα, που προκάλεσαν τη γενική εξέγερση των Βορειοηπειρωτών. Οι Αλβανοί συνέλαβαν επιφανή στελέχη της ελληνικής μειονότητας, τα οποία και εξόρισε στο Πεκίνι της περιφέρειας του Ελβασάν. Αυτό προκάλεσε οργή και πολύ έντονες αντιδράσεις στην Ελλάδα. Ογκώδη συλλαλητήρια έγιναν σε πολλές πόλεις (Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Δράμα, Αγρίνιο, Κέρκυρα κλπ). Τον επόμενο χρόνο συγκεντρώθηκαν 30.000 υπογραφές διαμαρτυρίας από τους Βορειοηπειρώτες για την απαράδεκτη κατάσταση που επικρατούσε στην Αλβανία και στάλθηκαν στο Δικαστήριο της Χάγης.
Η Αθήνα προσέφυγε στην Κοινωνία των Εθνών. Ο Αλβανός υπουργός Εξωτερικών Τζιαφέρε, στις 23/7/1934 συνέταξε μια επιστολή η οποία κατατέθηκε στα τέλη του ίδιου μήνα στο Τμήμα Προστασίας των μειονοτήτων της ΚτΕ από τον ιταλικής καταγωγής Αλβανό αντιπρόσωπο Λετς Κούρτι και σύμφωνα με την οποία το κλείσιμο των βορειοηπειρωτικών σχολείων ήταν μέρος μιας ευρύτερης πολιτικής που αφορούσε ολόκληρη την αλβανική επικράτεια. Οι εξηγήσεις αυτές δεν έπεισαν την ΚτΕ, η οποία συνέστησε μια επιτροπή από τον Βρετανό sir Herbert William Malking, τον Πορτογάλο Jose Lobo d’ Arila Lima και τον Μεξικανό Francisco Castillo Majera, οι οποίοι έκριναν ότι η υπόθεση έπρεπε να παραπεμφθεί στο Συμβούλιο του διεθνούς Οργανισμού.
Το Συμβούλιο ζήτησε τη γνωμοδότηση του Δικαστηρίου της Χάγης, το οποίο στις 6 Απριλίου 1935 αποφάνθηκε υπέρ των ελληνικών απόψεων. Τα Τίρανα έθεσαν σε λειτουργία ελάχιστα ελληνικά σχολεία στη Χιμάρα, τους Δρυμάδες και την Παλάσα από το 1937 ως το 1940 και ισχυρίστηκαν ότι λειτουργούσαν 74 ελληνικά σχολεία με 5.254 μαθητές και 141 εκπαιδευτικούς το 1939.
Ωστόσο οι ανθελληνικές ενέργειες της αλβανικής κυβέρνησης συνεχίζονταν. Η περιοχή της Βορείου Ηπείρου μετονομάστηκε σε Νότιο Αλβανία. Με διάταγμα του 1938 τα ελληνικά τοπωνύμια αντικαταστάθηκαν, ενώ δεν συνέβηκε το ίδιο με τα ιταλικά και τα σλαβικά. Πολλοί Βορειοηπειρώτες την περίοδο αυτή αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν στην Ελλάδα, την Αίγυπτο, την Κωνσταντινούπολη και τη Αμερική (πάνω από 20.000, κυρίως από τα χωριά της Δρόπολης).
Η στάση της Αλβανίας απέναντι στην Εκκλησία
Η Βόρειος Ήπειρος, παραχωρήθηκε οριστικά στην Αλβανία από την Πρεσβευτική Διάσκεψη των Παρισίων το 1921, χωρίς καμία εγγύηση για τον ελληνικό πληθυσμό της. Με τη βοήθεια της Ιταλίας, ως ανεξάρτητο κράτος πλέον, η Αλβανία επιδίωξε να γίνει μέλος της Κοινωνίας των Εθνών. Της ζητήθηκε δήλωση σεβασμού της ελληνικής μειονότητας την οποία η Αλβανία χορήγησε στις 2/10/1921 μέσω του αντιπροσώπου της στη Γενεύη (και μετέπειτα πρωθυπουργού της) Φαν Νόλι. Ωστόσο, ποτέ δεν σεβάστηκε την υπογραφή της.
Τα πρώτα θύματά της, ήταν οι μητροπολίτες Αργυρόκαστρου Βασίλειος και Κορυτσάς Ιάκωβος οι οποίοι εξορίστηκαν. Οργανώθηκε συνέδριο ορθόδοξων από κληρικούς και λαϊκούς κατώτερης μόρφωσης, χωρίς τη γνώμη των κανονικών μητροπολιτών και χωρίς την άδεια του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Στο συνέδριο αυτό που συγκλήθηκε στην Κορυτσά το 1922, ανακηρύχθηκε η Ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησία της Αλβανίας, Αυτοκέφαλη. Τον επόμενο χρόνο, συνήλθε στο Μπεράτι άλλο συνέδριο, το οποίο εξέλεξε προσωρινό αρχηγό της Εκκλησίας των Ελλήνων στην Αλβανία τον έγγαμο κληρικό Βασίλειο Μάρκου με καταγωγή από την Κορυτσά, άτομο χωρίς μόρφωση και συνείδηση εθνική ή φυλετική. Στις 26/1/1922 ψηφίζεται ο καταστατικός χάρτης της αλβανικής Εκκλησίας, τον οποίο η αλβανική κυβέρνηση δημοσίευσε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως.
Το Οικουμενικό Πατριαρχείο αντέδρασε αρχικά, αλλά αργότερα διαβλέποντας τον κίνδυνο της διείσδυσης της ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και την ανακήρυξη Σέρβου επισκόπου στη Σκόδρα, στις αρχές Φεβρουαρίου 1923 παραχώρησε το «αυτοδιοίκητο» στην Αλβανική Εκκλησία. Η αλβανική κυβέρνηση όμως, συνέχισε τις διώξεις σε βάρος των Ελλήνων Βορειοηπειρωτών κληρικών που αντιδρούσαν στις αυθαιρεσίες της. Ένα από τα θύματα των διώξεων, ήταν ο Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος Μητροπόλεως Δρυϊνουπόλεως (Οικονόμος ιερέας) Αθανάσιος Γεωργιάδης, που φυλακίστηκε γιατί δεν δέχτηκε να αποκηρύξει τον νόμιμο μητροπολίτη Κορυτσάς Βασίλειο και δεν μνημόνευσε το αυτοκέφαλο της Εκκλησίας της Αλβανίας. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο αναγκάστηκε μετά την αποτυχία των συνομιλιών του 1923, να διακόψει κάθε δεσμό με την Ορθόδοξη Εκκλησία της Αλβανίας προς την οποία έπαψε να στέλνει ιεράρχες.
Ο Φαν Νόλι (το πραγματικό ονοματεπώνυμο του οποίου ήταν Θεοφάνης Μαυρομμάτης), προσπάθησε να συγκροτήσει Σύνοδο και αφού απέτυχε, αναγκάστηκε να ζητήσει από το Πατριαρχείο την έκδοση Τόμου με τον οποίο θα αναγνωριζόταν η ανεξαρτησία της αλβανικής Εκκλησίας. Το 1926 και το 1927, έγιναν διαπραγματεύσεις μεταξύ Οικουμενικού Πατριαρχείου και αλβανικής κυβέρνησης, που κατέληξαν σε συμφωνία την οποία όμως αθέτησαν οι Αλβανοί.
Στις αρχές του 1929, η κυβέρνηση Ζώγου, συγκρότησε «Ιερά Σύνοδο», επιστρατεύοντας τον τέως επίσκοπο, τυχοδιώκτη κληρικό Βησσαρίωνα Τζοβάνι και τον Σέρβο επίσκοπο Βίκτορα Μιχαίλοβιτς που έμενε στη Σκόδρα. Αυτοί με τη σειρά τους, χειροτόνησαν τρεις ακόμα ελληνικής καταγωγής αρχιερείς. Τον αρχιμανδρίτη Αγαθάγγελο Τσάμτονε από την Κορυτσά, ως Μητροπολίτη Βελεγράδων, τον κατώτερης μόρφωσης ιερέα Αθανάσιο από το Ελβασάν ως Μητροπολίτη Δρυϊνοπόλεως (ο Αθανάσιος πήρε το όνομα Αμβρόσιος) και τέλος, τον ιερέα Ευθύμιο Κουστέα από τη Χοστέβα Αργυροκάστρου ως βοηθό επίσκοπο του Τζοβάνι, ο οποίος ονομάστηκε Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας και τοποτηρητής της Μητροπόλεως Κορυτσάς.
Στις 18/2/1929, η παραπάνω αντικανονική Σύνοδος της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αλβανίας, συνεδρίασε και απένειμε στον, Έλληνα εξωμότη, ιερέα Βασίλειο Μάρκου τον τίτλο του Μεγάλου Οικονόμου μιτροφόρου, με το δικαίωμα να παρίσταται στη Σύνοδο ως ισότιμο μέλος. Μετά τις πραξικοπηματικές αυτές ενέργειες των Αλβανών, το Οικουμενικό Πατριαρχείο διέκοψε κάθε συνομιλία μαζί τους. Έντονη υπήρξε και η αντίδραση των Ορθοδόξων στην Αλβανία. Ο ελληνισμός της Βορείου Ηπείρου με πρωτοπόρους τους κατοίκους της Κορυτσάς, αξίωσε και πέτυχε την παραίτηση του Βησσαρίωνα Τζοβάνι ως αντικανονικού και ανεπιθύμητου (25/5/1936).
Τέλη του 1936, μετά την παρέμβαση και της ελληνικής κυβέρνησης, ξανάρχισαν διαπραγματεύσεις μεταξύ του Οικουμενικού Πατριαρχείου και των Αλβανών. Τελικά στις 2/4/1937, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βενιαμίν σε πανηγυρική συνεδρίαση της Ιεράς Συνόδου, κήρυξε και ευλόγησε το αυτοκέφαλο και αυτοδιοίκητο της αλβανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Για τον σκοπό αυτό εκδόθηκε και παραδόθηκε από τον Οικουμενικό Πατριάρχη ο υπ’ αριθμ. 609 Συνοδικός Τόμος, που παραδόθηκε στο Μητροπολίτη Τιράνων,Δυρραχίου και Ελβασανίου Χριστόφορο, παρουσία και των δύο χειροτονηθέντων επισκόπων: Αργυροκάστρου Παντελεήμονα και Κορυτσάς Ευλόγιου. Μια συγκλονιστική επιστολή στον Έλληνα ΥΠΕΞ
Κλείνουμε το άρθρο αυτό, με αποσπάσματα από μια επιστολή του Βορειοηπειρώτη Γιαννάκη Σπύρου προς τον Έλληνα Υπουργό Εξωτερικών Λουκά Κανακάρη-Ρούφο. Η επιστολή έφτασε στον υφυπουργό του Υπουργικού Συμβουλίου Β. Μακρή, στις 12 Αυγούστου 1926 και την δημοσίευσε για πρώτη φορά ο Δρ Ιωάννης Παπαφλωράτος στο βιβλίο του «Ο Ελληνισμός της Βορείου Ηπείρου μέσα από Άγνωστα Ντοκουμέντα». Θα παραθέσουμε μερικά αποσπάσματά της, θυμίζοντας απλά ότι εκείνη την εποχή την εξουσία κατείχε ο Θ. Πάγκαλος, ενώ προκάτοχός του ήταν ο Α. Μιχαλακόπουλος.
«Από της αναλήψεως παρ’ ημών του Υπουργείου των Εξωτερικών ηκολουθήθη εις το Ηπειρωτικόν ζήτημα μία πολιτική υπερφιλαλβανική. Παρητήθητε της ανταλλαγής των Τσάμηδων – και όμως εκείνοι δια τηλεγραφημάτων των προς τον Μουσταφά Κεμάλ και δι’ αντιπροσωπειών παρουσιασθεισών ενώπιον του Σουκρή Σαράτσογλου ζητούν να γίνουν δεκτοί εις την Τουρκίαν.
Διελύσατε τους Βορειοηπειρωτικούς συλλόγους και εφιμώσατε την φωνήν τόσων Βορειοηπειρωτών πατριωτών, δια να πείσητε τους μετημφιεσμένους εις Αλβανούς Τούρκους των Τιράνων, ότι η Ελλάς είναι ειλικρινής προς την Αλβανίαν. Δια των δηλώσεων Υμών προς τον αλβανικόν Τύπον διεκηρύξατε την αμετάτρεπτον απόφασιν ότι θεωρείτε Αλβανούς πολίτας όλους τους Ελληνορθοδόξου, στερήσαντες τούτους των δικαιωμάτων της μειοψηφίας. Η πόλις του Δελβίνου η διατηρήσασα επί πεντακόσια έτη Τουρκοκρατίας αδάμαστον τον ελληνικόν της χαρακτήρα και αμείωτον σήμερον δια της μεταγγίσεως εν αυτή Τούρκω κομισθέντων εκ της Ανατολής είναι πλέον μία τουρκόπολις καθαρά…
Ήδη ήρχισε το έργον του εκτουρκισμού των Αγίων 40, της ελληνικοτάτης ταύτης πόλεως, του επινείου της αγωνισθείσης Βορείου Ηπείρου και ο εκτουρκισμός της είναι βέβαιος εάν εντεύθεν συνεχισθεί η αδιαφορία. Είναι αναρίθμητοι οι βιασμοί οι διωγμοί, (αι) λεηλασίαι κλπ. εις τα οποία προέβησαν και προβαίνουν εις βάρος του ελληνορθοδόξου πληθυσμού της Αλβανίας οι βασιβουζούκοι του Χουσνί Ντέμα του και δικαίως επονομασθέντος Σουλτάνου της Νοτίου Αλβανίας…».
Και κλείνει την επιστολή του ο Γιαννάκης Σπύρος ως εξής: «Η συνδρομή ην παρέσχεν η κυβέρνησις του κ. Μιχαλακόπουλου εις του Αχμέτ Ζώνου και Μουφήτ Λυμπαχόβαν να υποδουλώσουν τους χριστιανικούς πληθυσμούς της Αλβανίας εις τους μισθοφόρους του Πάσιτς, γεννά αυτοδικαίως ευθύνας και υποχρεώσεις δια πάσαν ελληνικήν κυβέρνησιν προς ενίσχυσιν τούτων δια ν’ αποτινάξουν τον ζυγόν.
Πάσα περί τούτου άρνησις δεν απαλλάσσει της υποχρεώσεως, γεννά μόνον ευθύνας ιστορικάς και βαρύτατας, εύχομαι όπως η Υμετέρα κυβέρνησις υιοθετήσει την ανάγκην ταύτην και πράξει το επιβαλλόμενον υπό της ελληνικής τιμής και του ελληνικού συμφέροντος…».
Πηγές: Δρ. ΙΩΑΝΝΗΣ Σ. ΠΑΠΑΦΛΩΡΑΤΟΣ, «Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΟΥ ΗΠΕΙΡΟΥ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΑΓΝΩΣΤΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ», ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΕΛΑΣΓΟΣ, 2018. Ευχαριστούμε τον Ι. Παπαφλωράτο που μας επέτρεψε να χρησιμοποιήσουμε στοιχεία από το έργο του. ΒΑΣ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ «ΒΟΡΕΙΟΣ ΗΠΕΙΡΟΣ η συνεχιζόμενη ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ», εκδόσεις Ε.ΡΗΓΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, «ΑΠΕΙΡΟΣ ΧΩΡΑ», ΕΚΔΌΣΕΙΣ ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ-Α.Α. ΛΙΒΑΝΗ.
Το
γεγονός που συνέβη στους Βουλιαράτες λέει πάρα πολλά για το τί έχει γίνει εδώ
τα τελευταία 27 χρόνια, που εμείς κακός το έχουμε ονομάσει "μεταβατικό
στάδιο" προς τις καλές ευρωπαϊκές αξίες. Και φυσικά το γεγονός αυτό μας
μιλά για τις πιο αποτυχημένες πλευρές αυτής της
"μεταβατικής κατάστασης", που σήμερα αξίζει να το ονομάσουμε
"το λάθος δρόμο" που μας έχει οδηγήσει σε πολλές αποτυχίες, όπου
κυριαρχεί η πολιτιστική αποτυχία. Δεν ξέρω πως να ορίσω αυτή την πολιτιστική
αποτυχία, αλλά μου φαίνεται πως επί το πλείστον θα την ονόμαζα ως αποδόμηση
τους εθνικο-σοσιαλιστικού μας πολιτισμού, που μας άφησε ο κομμουνισμός, το
οποίο χαρακτηρίζονταν από την απομόνωση προς τους άλλους πολιτισμούς, από την διαστρέβλωση και το προπαγανδιστικό
ψέμα όπως και από ένα είδος πρωτόγονης σχιζοφρένειας
- όχι της σχιζοφρένειας ως μια ψυχική
αρρώστια, αλλά του διαχωρισμού του μυαλού στο συναισθηματικό ασπρό-μαυρο όπου
λείπουν οι αποχρώσεις της λογικής κριτικής σκέψης - όπου πάντα οι μαύροι είναι
οι άλλοι ενώ οι λευκοί είμαστε εμείς. Αλλιώς, αυτή την πολιτιστική απομόνωση θα
το απεικόνιζα φέροντας στο μυαλό του
αναγνώστη την αντίδραση που μου έστειλε εκείνη την ημέρα ένας συμπατριώτης που
ζει από καιρό στην Δυτική Ευρώπη: "Η Ελλάδα έχει τα γαϊδούρια και τους
χοίρους της", - λέει ο Πρωθυπουργός! Τι επίπεδο!!! Γερμανικά ούτε καν θα μπορούσε να μεταφραστεί γιατί εδώ οι συνειρμοί
οδηγούν απλά σε καλά ζώα, με τα οποία τα παιδιά μας παίζουν στο σπίτι, και από
μικρά πηγαίνουν και τα χαϊδεύουν στα πάρκα (.....)! Όταν ο πρωθυπουργός μιλά
έτσι, τι να πεις για την ανάπτυξη της Αλβανίας!"
Επομένως,
εάν είχαμε κάνει ελάχιστα βήματα προς έναν άλλον πολιτισμό, το γεγονός στους
Βουλιαράτες θα έπρεπε να μας βοηθήσει να σκεφτούμε περισσότερα και βαθύτερα σε
σχέση με τα "γουρούνια" και τα "γαϊδούρια" που ζουν στην Αλβανία (και στην Ελλάδα αλλά
στο συγκεκριμένο άρθρο θέλω να ασχοληθώ με τους συμπατριώτες μου).
Πρώτον,
εμείς θα πρέπει να σκεφτούμε πολύ περισσότερο για το τί έχει συμβεί στο μυαλό
του Κατσίφα μέχρι να φτάσει στην τέλεση της πράξης που γνωρίζουμε. Όπως προβληματίζονται
τα πιο καθαρά μυαλά της Δύσης, που έχουν κριτική σκέψη, για τους τρομοκράτες
που είναι η γενιά αυτών των μεταναστών που έχουν γεννηθεί και μορφωθεί εκεί,
στην αναζήτηση της κατανόησης αυτών των πράξεων, και για την απάντηση στο
ερώτημα: Τι κάναμε λάθος εδώ στην χώρα μας που αυτοί συμπεριφέρονται με αυτό το
μίσος; (Σύμφωνα με τις μελέτες οι περισσότεροι έχουν υποστεί εξευτελισμούς).
Λέω πως και η πράξη του Κατσίφα και η στήριξη που βρήκε στους μειονοτικούς
πρέπει να μας κάνει να σκεφτούμε λίγο περισσότερο για το τι Αλβανία έχουμε
φτιάξει για μας, αλλά και για τους έλληνες μειονοτικούς, που είναι και εκείνοι
αλβανοί πολίτες. Αν εμβαθύνουμε έστω και λίγο, δεν μπορεί να μην μας έρθει στο μυαλό το γεγονός πως 52% των
αλβανών θέλουν να φύγουν στο εξωτερικό, αφού στην χώρα μας η ζωή έχει γίνει όλο
και πιο ανυπόφορη λόγο των εγκληματικών οργανώσεων που είναι ντυμένα με
πολιτική εξουσία και που μας κυβερνούν. Μήπως τότε, αφού οι ίδιοι οι αλβανοί
μισούν και πολεμούν τόσο πολύ τους αλβανούς, δεν πρέπει να αναρωτιόμαστε όταν
βλέπουμε ανάμεσα στους έλληνες μειονοτικούς, όχι μόνο από αυτούς που δεν μας
αγαπούν, αλλά και από αυτούς που ονειρεύονται ώστε η περιοχή τους να γίνει
Ελλάδα;
Και
ιδού που εμφανίζεται η πρώτη σχιζοφρένια: αντί να προβληματιστούν για όλα αυτά,
πολλοί από αυτούς τους αλβανούς λένε πως η Αλβανία δεν γίνεται με ανθρώπους σαν
τον Έντι Ράμα και με τους εγκληματίες που είναι γύρω του και ουρλιάζουν ενάντια
στους μειονοτικούς, που μισούν τους αλβανούς, αν και σ' αυτούς έχουμε δημιουργήσει
τις καλύτερες συνθήκες διαβίωσης. Όχι μόνο αυτό, αλλά πόσο εύκολα χειραγωγούνται
για να δεχτούν ως ηγέτη αυτού του αισθήματος μίσους μια ταυτότητας, αυτοί οι οποίοι
μισούν και τον ίδιο, τον Έντι Ράμα! Λίγο περισσότερο προβληματισμό αγαπητοί
συμπατριώτες. Μήπως ο πατριωτισμός δεν είναι αυτοπροβολή και μίσος προς τους άλλους, αλλά η εργασία για την
δόμηση ενός σοβαρού κράτους που εργάζεται για μας, συμπεριλαμβανομένους τους
έλληνες μειονοτικούς και όχι για τους κλέφτες και τους λωποδύτες;
Δεύτερον,
ας επανέλθουμε στο γεγονός. Όταν συνέβη ο φόνος του Κατσίφα, ο Πρωθυπουργός μας
και πολλοί που τον ακολούθησαν, όχι μόνο δεν σταμάτησαν λίγο να προβληματιστούν
για όσα ανέφερα πιο πάνω, αλλά εκφράστηκαν χωρίς ενδοιασμούς για την πράξη του
φόνου αυτού του ατόμου. Για να τον κάνουμε εχθρό, ο Καστίφας εμφανίστηκε με ένα ρούχο,
αυτό το στρατιωτικό, σαν να ήθελαν να τον ξεντύσουν από το άλλο ένδυμα του αυτό
το ανθρώπινο και κανένας δεν έψαξε να μάθει κάτι παραπάνω σχετικά όχι για το τί
τον οδήγησε στο μίσος, αλλά ούτε και για τις περιστάσεις του γεγονότος, ούτε εάν
αυτοί των ειδικών δυνάμεων πήραν κάποια άνωθεν εντολή για να σκοτώσουν ή τον σκότωσαν έτσι, για το
κέφι τους, με το μυαλό τους. Ο φόνος απλά επικροτήθηκε έντονα με την εθνική περηφάνια
πως και εμείς είμαστε δυνατοί και δεν
μπορούμε να επιτρέψουμε έναν έλληνα να μας προκαλεί έτσι, γιατί του δείξαμε του
"σκ...... έλληνα" ότι αρκούν
οι αλβανοί που μας έχουν σκοτώσει στην Ελλάδα.
Μετά
ήρθε η αντίδραση των ελλήνων πολιτικών όπως και αυτή κατά την ταφή με τα
απαράδεκτα αντι-αλβανικά συνθήματα και οι ίδιοι θρασύδειλοι της υπερηφάνειας
της βίας άρχισαν να λένε: δείξαμε
ανωτερότητα γιατί δεν πέσαμε θύματα των προκλήσεων τους.
Όμως,
εάν έστω και λίγο να σκεφτεί κανείς δεν μπορεί να μην αναρωτηθεί: γιατί δεν
δείξαμε την ίδια σοφία για να μην προκαλέσουμε το πρώτο γεγονός. Γιατί ο
Κατσίφας δεν συνελήφθηκε και δεν τέθηκε ενώπιον της δικαιοσύνης χωρίς να
σκοτωθεί, γιατί, με όσα ξέρουμε αυτός πυροβόλησε στον αέρα και προς την
αστυνομία, όχι τόσο για να σκοτώσει αλλά περισσότερο για να εκφράσει την οργή
και έπειτα πήρε τα βουνά για να σωθεί από το διωγμό των ειδικών δυνάμεων, που κάλεσε
η αστυνομία για ενίσχυση. Δεν θα ήταν η ζωντανή του σύλληψη σεβασμός προς την
ανθρώπινη ζωή, αλλά και του νόμου για την μη παραβίαση των ορίων της
απαραίτητης προστασίας και ύστερα η
μεταφορά του ενώπιον της δικαιοσύνης η αληθινή
αξιοπρέπεια και σοφία που πρέπει να δείξει το κράτος που θέλουμε και όχι η
ακραία βία προς τον αδύναμο και ύστερα η υποχώρηση απέναντι στον πιο δυνατό;
Και
εδώ, το τρίτον, ας σταματήσουμε να το σκεφτούμε λιγάκι παραπάνω για αυτούς
διότι η ιστορία μας έχει μάθει πως η βία και ο εξευτελισμός του αδυνάτου που είναι διαφορετικοί από εμάς, γιατί είναι
εβραίοι, ρομά, μαύροι, αλβανοί, έλληνες, σέρβοι, μουσουλμάνοι, χριστιανοί,
ομοφυλόφιλοι ή τρανσέξουαλ, είναι το πρώτο βήμα που οδεύει προς την βία που
μπορεί να υποστούν όλοι, από τους ανθρώπους της βίας που ισχυρίζονται πως
εκπροσωπούν την πλειοψηφία. Δηλαδή, θα πρέπει να το σκεφτούμε λίγο περισσότερο
γι' αυτό το θέμα γιατί αυτό που συνέβη στον "σκ..... έλληνα" Κατσίφα
είναι αυτό που μας έχει συμβεί και κινδυνεύουμε να μας ξανασυμβεί ακόμα
χειρότερα εμάς τους "σκ...... αλβανούς" από ανθρώπους που τον
πολιτισμό της βίας προς τον αδύναμο και
της υποχωρητικότητας απέναντι στον δυνατό το έχουν φυσικό τρόπο διακυβέρνησης.
Αρκεί να γυρίσουμε το κεφάλι μας πίσω και θα βρούμε αμέτρητες περιπτώσεις
όπου αυτός ο πολιτισμός έχει
παράγει εξευτελισμούς και φόνους του αλβανού από τους αλβανούς. Το πιο πρόσφατο
παράδειγμα το έχουμε αυτές τις μέρες από αυτό που συμβαίνει με το εγκληματικό
σχέδιο καταστροφής των σπιτιών και των μαγαζιών των κατοίκων στα Τίρανα. Μην
νομίζεται πως η ιστορία αυτή δεν συνδέεται με αυτό που συνέβη στους Βουλιαράτες και μην
εκπλαγείτε αν αύριο καθώς διαμαρτύρεστε κάπως βίαια έρθουν οι ειδικές δυνάμεις Ρενέα και σας σκοτώσουν με μια σφαίρα χωρίς να
νοιάζονται καθόλου για το σεβασμό της ανθρώπινης ζωής και τον νόμο για την υπερβολική απαραίτητη
βία.
*Ο
αρθρογράφος Φ Λουμπόνια, ήταν επί δέκα χρόνια πολιτικός κρατούμενος από το κομμουνιστικό
καθεστώς Ε Χότζα.
Η αναμονή του «δώρου» από το Βερολίνο έφερε τη σιωπή του ΥΠΕΞ για τις απαράδεκτες αλλαγές στο σκοπιανό Σύνταγμα
Από τον
Σάββα Καλεντερίδη
Είναι τραγικό να βλέπεις τους Σκοπιανούς να εξευτελίζουν τη χώρα σου. Οταν υπογραφόταν η απαίσχυντη και προδοτική Συμφωνία των Πρεσπών, είχαμε προειδοποιήσει με κάθε δυνατό τρόπο, αναφέροντας μάλιστα και ως παραδείγματα προς αποφυγήν τη Συνθήκη της Λωζάννης και τις Συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου. Είπαμε τότε ότι στην πρώτη συμφωνία αφήσαμε «χαραμάδα», την οποία εκμεταλλεύτηκε η Τουρκία και οδήγησε τα πράγματα σε ντε φάκτο ανατροπή της συνθήκης εις βάρος της Ελλάδας, εκδιώκοντας από την Κωνσταντινούπολη, την Ιμβρο και την Τένεδο περίπου 150.000 Ελληνες. Αυτό οδήγησε στην ανατροπή των ισορροπιών που εξασφάλιζε η συνθήκη, αφού οι μουσουλμάνοι της Δ. Θράκης, που εξαιρέθηκαν της ανταλλαγής, σήμερα αριθμούν τους 120.000 πολίτες, ενώ οι Ελληνες της Κωνσταντινούπολης, της Ιμβρου και της Τενέδου δεν ξεπερνούν τις 2.000 γηρασμένες ψυχές.
Γιατί έγινε αυτό; Μα γιατί δεν υπήρχε άρθρο στη συνθήκη που θα καθιστούσε ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ την αριθμητική ισορροπία. Αν υπήρχε, οι Τούρκοι θα ήξεραν ότι για κάθε Ελληνα που θα έδιωχαν με οποιοδήποτε τρόπο από την Πόλη, την Ιμβρο και την Τένεδο θα αναχωρούσε εντός 24 ωρών ένας μουσουλμάνος του ίδιου φύλου και της ίδιας ηλικίας. Ετσι, η αβελτηρία των διπλωματών και των πολιτικών που διαπραγματεύθηκαν τη συνθήκη κληροδότησαν στην πατρίδα ένα μείζον ζήτημα εθνικής ασφάλειας, που μπορεί να οδηγήσει σε πολύ δυσάρεστες καταστάσεις στο μέλλον. Και το σταματώ εδώ.
Οταν γίνονταν ακόμα διαβουλεύσεις για τις επίσης επαίσχυντες Συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου, ο τότε πρέσβης της Ελλάδας στο Λονδίνο, βραβευμένος με Νόμπελ Ποίησης Γιώργος Σεφέρης, είχε προειδοποιήσει με κάθε τρόπο το υπουργείο Εξωτερικών και την κυβέρνηση της εποχής: «Μην υπογράφετε τις συμφωνίες αυτές, γιατί έτσι φέρνετε τον τουρκικό στρατό στην Κύπρο». Τελικά, ο τουρκικός στρατός ήλθε στην Κύπρο το 1974, όπου και παραμένει, με την τουρκική κυβέρνηση να επικαλείται το «δικαίωμα» που της έδωσαν οι προαναφερθείσες συμφωνίες.
Πάμε τώρα στην πατσαβούρα που λέγεται Συμφωνία των Πρεσπών. Υποτίθεται ότι έγινε για να ισχύσει erga omnes (για όλες τις χρήσεις) το «Βόρεια Μακεδονία» και για να απαλειφθούν από το Σύνταγμα των Σκοπίων εκείνα τα άρθρα και οι αναφορές που παραπέμπουν στην ύπαρξη εθνικής «μακεδονικής» μειονότητας στην Ελλάδα, καθώς και οποιασδήποτε αναφορά που θα επέτρεπε εδαφικές ή άλλες διεκδικήσεις του κράτους των Σκοπίων από την Ελλάδα. Ακριβώς επειδή η Ελλάδα τον 20ό αιώνα υπέγραψε δύο συμφωνίες, που αποδείχθηκαν καταστροφικές για τον Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης, της Ιμβρου, της Τενέδου, της Κύπρου και για την εθνική ασφάλεια της Ελλάδας, λόγω Δ. Θράκης, θα περίμενε κανείς η Συμφωνία των Πρεσπών να είναι έτσι γραμμένη, ούτως ώστε να μην αφήνει καμία «χαραμάδα» που θα οδηγούσε σε ανάλογες δυσάρεστες καταστάσεις στο εγγύς ή και στο απώτερο μέλλον.
Αν και παραμένει πεποίθησή μας ότι το όνομα είναι η πηγή του «αλυτρωτισμού» και ότι από τη στιγμή που δέχεσαι ότι υπάρχει «Βόρεια Μακεδονία», ενώ δεν υπάρχει, θα ακολουθούσαν η «μακεδονική» γλώσσα και ταυτότητα, που επίσης δεν υπάρχουν, και το Σύνταγμα των Σκοπίων είναι ένα τεράστιο θέμα και όσον αφορά την υποχρέωση τροποίησής του, που ανέλαβαν τα Σκόπια με την υπογραφή της συμφωνίας, για να σώσουν τα προσχήματα οι εννιά ακαδημαϊκοί που επεξεργάστηκαν αυτήν την πατσαβούρα εξ ονόματος της Ελλάδας, θα περίμενε κανείς να είχαν φροντίσει να μην μας είχαν πιάσει κορόιδα οι Σκοπιανοί. Ο καθηγητής Αγγελος Συρίγος έχει κάνει μια ιδιαιτέρως εύστοχη ανάλυση των τροποποιήσεων που πέρασαν από τις αρμόδιες επιτροπές της Βουλής των Σκοπίων και αποδεικνύει επιστημονικώ τω τρόπω ότι και ο «αλυτρωτισμός παραμένει» στα αναθεωρημένα νέα άρθρα του Συντάγματος και η ίδια η συμφωνία παραβιάζεται, αφού οι αλλαγές προβλέπεται να ισχύσουν μετά την κύρωση της συμφωνίας από την Ελλάδα, ενώ η συμφωνία άλλα προβλέπει.
Δεν θα κάνουμε ανάλυση των συνταγματικών αλλαγών στο άρθρο μας αυτό, αλλά έχει αξία να δούμε μία από αυτές.
Προτεινόμενη αλλαγή: Στο Σύνταγμα οι λέξεις «Δημοκρατία της Μακεδονίας» αλλάζουν με τις λέξεις «Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας» και η λέξη «Μακεδονία» αλλάζει με τις λέξεις «Βόρεια Μακεδονία», εκτός του άρθρου 36 (σ.σ.: όπου ο όρος Μακεδονία παραμένει). Το άρθρο 36 του Συντάγματος αναφέρει: «Η Δημοκρατία εγγυάται ιδιαίτερα ασφαλιστικά δικαιώματα σε βετεράνους του αντιφασιστικού πολέμου και όλων των μακεδονικών εθνικών απελευθερωτικών πολέμων, σε αναπήρους πολέμου, σε εκείνους που εξορίσθηκαν και φυλακίστηκαν για τα ιδεώδη της ξεχωριστής ταυτότητας του μακεδονικού λαού και του μακεδονικού κράτους, καθώς και σε μέλη της οικογένειάς τους που δεν έχουν τα υλικά μέσα για να συντηρηθούν. Τα συγκεκριμένα δικαιώματα ρυθμίζονται με νόμο».
Είναι ηλίου φαεινότερον ότι «οι μακεδονικοί εθνικοί απελευθερωτικοί πόλεμοι», που αναφέρονται στο άρθρο 36, εκτός της εξέγερσης του Ιλιντεν του 1903, οι βετεράνοι της οποίας δεν είναι εν ζωή, είναι κυρίως η δράση των σλαβόφωνων Ελλήνων μέσα από τις τάξεις του λεγόμενου Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος (ΔΣΕ) στη διάρκεια του ελληνικού εμφύλιου πολέμου, μέσω της οποίας ήθελαν να αποσπάσουν τη «Μακεδονία του Αιγαίου» από την Ελλάδα και να την ενώσουν με τη «Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας».
Υπάρχουν και άλλες απαράδεκτες αναφορές που θεσμοποιούν συνταγματικά τον «μακεδονισμό», όμως δεν θα το αναλύσουμε. Είπαμε, το έκανε πολύ καλά ο Συρίγος και άλλοι νομικοί διεθνολόγοι. Και το τραγικό είναι ότι στη συμφωνία δεν έχει προβλεφθεί ασφαλιστική δικλίδα στην περίπτωση που οι συνταγματικές αλλαγές παραβιάζουν την ίδια τη συμφωνία.
Εμείς θα πούμε το εξής απλό: Γιατί οι δύο πλευρές δεν εργάστηκαν από κοινού στο θέμα της τροποποίησης του Συντάγματος, αφού αυτό ήταν ένα από τα βασικά προβλήματα που έπρεπε να επιλυθεί, για να καταλήξουν στις τροποποιήσεις που είναι αποδεκτές από την Ελλάδα και είναι στο πνεύμα και το γράμμα της συμφωνίας, και να αποτελούσαν οι τροποποιήσεις συνημμένη προσθήκη της συμφωνίας;
Αν είχε γίνει αυτό, σήμερα δεν θα ήταν και πάλι ταπεινωμένη η Ελλάδα από τους Σκοπιανούς, οι οποίοι θα κάνουν απαράδεκτες τροποποιήσεις του Συντάγματός τους παραβιάζοντας την ίδια τη συμφωνία, και η Ελλάδα δεν θα ήταν χειροπόδαρα δεμένη να κυρώσει τη συμφωνία, προκειμένου να προχωρήσουν τα επόμενα βήματα (ΝΑΤΟ, Ε.Ε. κ.λπ.).
Το τραγικό είναι ότι ο κ. Κοτζιάς, ο οποίος δεν έλαβε τα μέτρα που έπρεπε, καταγγέλλει τους Σκοπιανούς ότι παραβιάζουν τη συμφωνία, ενώ το ελληνικό ΥΠΕΞ σιωπά, γιατί πρέπει να πάρει το «δώρο» από τη Γερμανία, η οποία μας λέει: «Πάρ’ τε συντάξεις, δώστε Μακεδονία».
