Koncert nga Orkestra Miki Theodhorakis

KISHA ORTHODHOKSE AUTOQEFALE E SHQIPËRISË

Zyra e Shtypit

Njoftim për shtyp

Kryepiskopata e Tiranës, e Kishës Orthodhokse Autoqefale të Shqipërisë, nëpërmjet Lidhjes së Intelektualëve Orthodhoksë, organizon të shtunën, më 18 nëntor 2017, ora 18:00, koncert me Orkestrën “Miki Theodhorakis”, në Qendrën Kulturore të Katedrales “Ngjallja e Krishtit”. 
Në këtë koncert këngëtarët Sofia Papazoglu dhe Kostas Makedhonas do të këndojnë këngë të njohura të kompozitorit të madh Mikis Theodhorakis. Fjalën hyrëse në këtë aktivitet do ta mbajë shkrimtari Minas Vindiadhis dhe do të përkthejë regjisori Enkel Fejzollari. Hyrja do të jetë e lirë.
Një ditë më parë, të premten, më 17 nëntor, në Paraklisin “Lindja e Krishtit”, të Katedrales, ora 19.30, do të organizohet një natë poetike kushtuar “Poetëve që deshi Miki!”. Aktorja greke Katerina Zafiropulu dhe regjisori shqiptar Enkel Fejzollari, do të interpretojnë, në të dyja gjuhët, poema të Elitis, Ricos, Livadhitis dhe poetëve të tjerë, me sfond muzikor mundësuar nga mjeshtri i veglave me perkusion Stefanos Papangelidhi- Theodhorakis, nipi i kompozitorit.
Në kuadrin e veprimtarisë, në sallën e Qendrës Kulturore të Katedrales, do të hapet një ekspozitë me sende personale të Mikis Theodhorakis.

Πριν τον Κοτζιά οι Έλληνες μόνο ήττες γνώριζαν και αυτό να το θυμάστε όλοι!

Είναι η θέση της Ελλάδας στον χάρτη στην οποία οφείλουμε όλα τα καλά και όλα τα δεινά μας.

Εξαιτίας αυτής της ιδιαίτερης χερσονήσου, που είναι το σπίτι μας από την αρχή της ανθρωπότητας [διαβάστε εδώ για την αυτοχθονία των Ελλήνων], οι πρόγονοί μας αναγκάστηκαν να εξελιχθούν σε έναν περιπετειώδη και ανήσυχο λαό, που ταξίδεψε, γνώρισε, εξερεύνησε, εμπορεύθηκε, πολέμησε, ανακάλυψε και δημιούργησε τον κορυφαίο ανθρώπινο πολιτισμό.
Και αναγνωρίζεται ως κορυφαίος ο ελληνικός πολιτισμός διότι ήταν ο μόνος που αμφισβήτησε.
Η υπεροχή των Ελλήνων δεν έγκειται στο ύψος των οικοδομημάτων τους, εάν μετριόταν εκεί σαφώς και η πρωτιά θα ήταν των Αιγυπτίων, των Περσών ή των Βαβυλωνίων, αλλά στη φιλοσοφία τους και στον Ορθό τους Λόγο.
Η ίδια θέση στον χάρτη, που της οφείλουμε κάθε μεγαλείο, είναι που μας βάζει συνεχώς και σε μπελάδες.
Δεν υπήρξε στην ιστορία βάρβαρος επιδρομέας ή ιμπεριαλιστής που να μην μας την «έπεσε».
Όποτε νικάγαμε ως συνέπεια σωζόταν και ο πολιτισμός. Όποτε χάναμε «έπεφτε» το σκοτάδι.
Έτσι πορευτήκαμε στους παρελθόντες αιώνες και έτσι θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε στους επόμενους ενιαυτούς της ιστορίας.
Είμαστε «καταδικασμένοι» από τη θέση μας στον χάρτη να μην έχουμε την πολυτέλεια της απομόνωσης και η γεωπολιτική οφείλει να είναι η ύψιστη επιστήμη και μάθηση για όλους τους Έλληνες, γιατί από αυτή εξαρτάται η ευημερία ή η δυστυχία μας.
Οι Έλληνες αν και είχαμε μάτια παντού ολόγυρά μας ήταν η ανατολή που περισσότερο μας έλκυε.
Από τη μυθική εκστρατεία του Διονύσου στην Ινδία, τα Τρωικά και τον Αλέξανδρο, η ανατολή με τα πλούτη, τις ηδονές και τους πειρασμούς της, ήταν που προκαλούσε τον μεγαλύτερό μας ενθουσιασμό.
Εξάλλου ήδη από τα μινωικά χρόνια, όταν πρωτεύουσά μας ήταν η Κνωσός, είχαμε φροντίσει να «ενοποιήσουμε» την ανατολική Μεσόγειο. Και από τότε, για ανάλογους γεωπολιτικούς λόγους με σήμερα, είχαμε σφυρηλατήσει ισχυρή συμμαχία με την Αίγυπτο.
Οι Έλληνες ανάλογα με τις συνθήκες και τις εποχές χρησιμοποιούσαμε άλλοτε την «ήπια ισχύ», άλλοτε τη «σκληρή ισχύ» και άλλοτε -με τη μεγαλύτερη συνήθως επιτυχία- την «έξυπνη ισχύ» που είναι ο συνδυασμός των δύο άλλων.
Ο Νίκος Κοτζιάς έχει ως εργαλείο του την «έξυπνη ισχύ». Το λέει δημόσια, δεν το κρύβει. Το πόσοι καταλαβαίνουν τι λέει είναι άλλο θέμα.
Η Ελλάδα όπως γνωρίζετε, εάν δεν το γνωρίζετε να το μάθετε, έχει αναγνωριστεί ως «περιφερειακός ηγέτης» -αυτή είναι η ακριβής φράση του Αμερικανού πρέσβη Τζέφρι Πάιατ-, αλλά και «πυλώνας σταθερότητας», «προμαχώνας της Δύσης» και «πάροχος ασφάλειας» σε ένα μεγάλο χώρο που ξεκινά από τον Δούναβη και φτάνει μέχρι τις ακτές του Λεβάντε (Μέση Ανατολή) και του Μάγκρεμπ (βόρεια Αφρική). Στην ίδια «σφαίρα» της Ελλάδας περιλαμβάνεται και μέρος του Εύξεινου Πόντου.
Ως «περιφερειακός ηγέτης» η Ελλάδα οφείλει να συζητά με όλους εντός της επικράτειας ευθύνης της για να διαφυλάττει την ειρήνη και την ασφάλεια.
Δώστε τώρα προσοχή στο τι γίνεται. Ορισμένοι βόρειοι γείτονες της Ελλάδας δημιουργούν προβλήματα υποκινούμενοι από τρίτους. Να σημειωθεί ότι η Ελλάδα δεν τους δημιουργεί κανένα πρόβλημα, διότι όπως προαναφέραμε τα μάτια των Ελλήνων είναι στραμμένα παραδοσιακά προς την ανατολή διότι από εκεί μας έρχονται -εκτός από τα πλούτη- συνήθως και οι μεγαλύτερες «μπόρες».
Αυτά όμως το βόρεια κρατίδια, με σημαντικά συμπλεγματικά, υπαρξιακά, πολιτιστικά και ταυτοτικά ζητήματα, όλο και ξύνονται στη γκλίτσα του τσοπάνη και έχουν υπάρξει αρκετές φορές στο πρόσφατο παρελθόν επιρρεπείς σε όποιον επιδίωκε αποσταθεροποίηση.
Στην εύλογη απορία γιατί συμπεριφέρονται έτσι αντί να είναι κανονικά κράτη σε έναν κανονικό δυτικό κόσμο, η απάντηση είναι απλή.
Δεν είναι κανονικά κράτη, δεν είναι καν έθνη κράτη, είναι αποτυχημένα κράτη που προέκυψαν από αυθαίρετα σύνορα που χάραξαν οι μεγάλοι μπαχαλάκηδες της ιστορίας, οι ίδιοι που τράβηξαν τα σύνορα και στη Μέση Ανατολή. Επίσης τα κρατίδια αυτά έχασαν πολλές δεκαετίες ευρωπαϊσμού όταν βρέθηκαν πίσω από το παραπέτασμα.
Αυτούς τώρα τους ταλαιπωρημένους από την ιστορία και τις τυραννίδες, τους στερημένους από λαμπρό παρελθόν, τους «φτωχοδιάβολους» των Βαλκανίων, υπάρχει μια συμφωνία να τους εντάξουμε κανονικά στον δυτικό κόσμο. Η Ελλάδα έχει την ευθύνη τους αλλά, όπως σωστά λέει η Ελλάδα, πρώτα θα λύσουμε τα διμερή προβλήματα που αυτοί μας δημιούργησαν.
Και αυτοί προσέρχονται και συζητούν, με την Ελλάδα να βάζει την ατζέντα, γιατί πρέπει να πάρουν το «ΟΚ» από την Ελλάδα. Η Ελλάδα είναι ο πορτιέρης του «παραδείσου».
Κάποιοι ντόπιοι παλικαράδες, που φαίνεται ότι ξέχασαν τη δυσμενή θέση της χώρας μας τα προηγούμενα μνημονιακά χρόνια αλλά και τη μίζερη εξωτερική πολιτική της «ελλαδίτσας» των εκσυγχρονιστάδων και των ντοραίων, βλέπουν τώρα την Ελλάδα που έχει ανακάμψει και παριστάνουν τους στρατηλάτες και κάνουν και αυστηρές υποδείξεις στον Κοτζιά ζητώντας «σκληρή ισχύ», λες και η χώρα δεν ανέκτησε τον ρόλο της χάρη στον Κοτζιά αλλά σε εκείνους, που π.Κ. (προ Κοτζιά) εκτόνωναν τον καταπιεσμένο πατριωτισμό τους μεταξύ φραπέ και ουζομεζέ πριν τον βάλουν για ύπνο.
Θα μπορούσε κάποιος να απαντήσει στους παλικαράδες ότι η Τροία δεν αλώθηκε από τα μπράτσα του Αχιλλέα αλλά από το μυαλό του Οδυσσέα.
Και να τους υπενθυμίσει ότι η ανατολή δεν κατακτήθηκε από τον Αλέξανδρο αλλά απελευθερώθηκε από τον Αλέξανδρο, που ελευθέρωσε τους λαούς της από την περσική τυραννία.
Και θα μπορούσα να επικαλεστώ πλείστα παραδείγματα από τη δική μας ιστορία, που αποτελούν διδαχές προς το μεγαλείο, αλλά στα αυτονόητα δεν χρειάζονται πολλά λόγια, ιδιαίτερα όταν μιλάμε δημόσια και δεν μας διαβάζουν μόνο φίλοι.
Προσωπικά θεωρώ τους οπαδούς της «σκληρής ισχύος» πατριώτες και έχω σε πραγματική υπόληψη ορισμένους από αυτούς για σημαντικά κείμενά τους που έχω διαβάσει στο παρελθόν.
Για αυτό και αγανακτώ με τις απλοϊκές κραυγές που ζητούσαν να βάλουμε κάτω τον Μπουσάτι και να τον τραμπουκίσουμε. Γιατί να τον τραμπουκίσουμε; Επειδή είναι αδύναμος; Και τι θα καταφέρουμε με αυτό; Να του επιβεβαιώσουμε απλά ότι πρέπει να συνεχίσει να είναι σκυλάκι της Τουρκίας ή του Σόρος; Γιατί, όπως περίπου κάπου διάβασα, οι Αλβανοί δεν καταλαβαίνουν αλλιώς παρά μόνο με μαστίγιο; Ή μήπως γιατί έτσι απλά θα ξεσπάσουμε τα νεύρα μας και θα βγάλουμε και μερικά απωθημένα μας, τώρα που έχουμε τον Κοτζιά να μοιράζει για λογαριασμό μας φάπες;
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Ο Κοτζιάς δεν είναι ο τραμπούκος του καταπιεσμένου μας πατριωτισμού. Ο Κοτζιάς είναι ο στρατηγός του πατριωτισμού μας. Και μέχρι τώρα απέδειξε ότι δεν πουλά πατρίδα.
Να θυμηθώ τι έγραφαν ορισμένες πένες για το Κυπριακό; Προεξοφλούσαν ότι θα πάει, θα κάνει μια διαπραγμάτευση για τα μάτια του κόσμου και θα υποκύψει. Ο Κοτζιάς όμως δεν υπέκυψε. Η Κύπρος δεν έγινε τουρκικό προτεκτοράτο. Δεν είδα κάποιον από τους ευέξαπτους που προεξοφλούσαν τη συνθηκολόγηση του να παραδέχονται μετά το λάθος τους. Συνεχίζουν το ίδιο μίζερα το ίδιο τροπάρι και για τα άλλα θέματα.
Έως ένα βαθμό τους καταλαβαίνω. Συνηθισμένοι από το 1996 και μετά στις «φάπες» δεν το χωρά ο νους τους ότι ο Κοτζιάς δεν είναι της φάπας. Ώρα να το συνηθίζουμε λοιπόν ότι ο Κοτζιάς δεν είναι της φάπας.
Ομολογώ ότι δεν είναι εύκολο, στις περισσότερες περιπτώσεις είναι αδύνατο, να «μεταφράσει» κανείς ή να αποκωδικοποιήσει τι έχει στο μυαλό του ο Κοτζιάς.
Αλίμονο όμως εάν τον Κοτζιά μπορούσε να διαβάσει ο καθένας. Τότε θα είχαμε χάσει από χέρι.
Πολλοί με ρωτάνε τι θα κάνει ο Κοτζιάς και τους απαντώ «δεν ξέρω». Δεν είναι ντροπή να μην ξέρω.
Είναι όμως αλαζονικό επειδή δεν ξέρω ή δεν καταλαβαίνω να εξαπολύω κριτική «ούγκανου».
Ως πλατωνικός που είμαι μιλώ μόνο για ό,τι γνωρίζω. Θεωρώ ότι όλοι πρέπει να γίνουμε λίγο πλατωνικοί και να βουτάμε τη γραφίδα ή τη γλώσσα μας διπλά στο μυαλό. Και να εμπιστευόμαστε τον στρατηγό που φέρνει νίκες. Γιατί πριν τον Κοτζιά οι Έλληνες μόνο ήττες γνώριζαν και αυτό να το θυμάστε όλοι…

http://www.tribune.gr/ 

Όχι χάδια στους Αλβανούς: Υπάρχει και άλλος τρόπος να τους μιλήσει κανείς κ. υπουργέ

 Αινιγματική συσκότιση έχει επιβάλλει το Υπουργείο Εξωτερικών στις ελληνοαλβανικές συνομιλίες που διεξήχθησαν κεκλεισμένων των θυρών στην Κρήτη, μεταξύ των υπουργών Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά και Ντμιτρι Μπουσάτι και ομάδας εμπειρογνωμόνων και από τις δυο πλευρές. Φωτογραφία Αλβανικό Υπουργείο Εξωτερικών

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΡΒΑΛΙΑ
Δεν ξέρω αν κάποιος έχει πείσει τον Νίκο Κοτζιά ότι μπορεί να «τουμπάρει» τους Αλβανούς πηγαίνοντας τους με το μαλακό. Στην πραγματικότητα όμως μόνο αλλιώς καταλαβαίνουν. Γιατί η λέξη «μπέσα» είναι μεν αλβανική (σ.σ. το δικό μας φιλότιμο), αλλά εκεί εφευρέθηκε μάλλον για να καταδείξει την έλλειψη της! Μπαμπέσηδες είναι οι Αλβανοί πολιτικοί και θρασύδειλοι. Από την εποχή του Χότζα πουλάνε ανθελληνισμό και φτηνή φανατίλα κατά της μειονότητας που προκύπτει από διαχρονικό κόμπλεξ εθνικής κατωτερότητας. Αυτά δεν θεραπεύονται δυστυχώς με καλοπιάσματα. Ούτε με κουβεντούλες σε λογική ισοτιμίας. Για αυτό είναι παντελώς λανθασμένη η διπλωματική προσέγγιση τύπου «Κάμπ Ντέιβιντ» που επέλεξε ο Κοτζιάς προσκαλώντας τον Αλβανό ομόλογο του στη Κρήτη. Τα προβλήματα που έχει δημιουργήσει η προκλητικότητα των γειτόνων, αλλά και η εμμονή τους να ακολουθούν πολιτική έμμεσης εθνοκάθαρσης εις βάρος της ελληνικής μειονότητας, δεν λύνονται με μεζέδες, ρακή και ειδυλλιακούς περιπάτους σε πολυτελή θέρετρα. Κι ούτε χρειάζονται δύο μέρες παζαριού. Ακριβώς επειδή δεν υπάρχει διμερής ατζέντα. Μονομερείς ελληνικές αξιώσεις υπάρχουν και αυτές προβάλλονται υπό την μορφή αυστηρού διαβήματος μέσα σε ένα δεκάλεπτο: Σεβασμό στη μειονότητα, σεβασμό στους νεκρούς του πολέμου, σεβασμό στα μεροκάματα των Αλβανών που κερδίζονται στην Ελλάδα. Κι από κει και πέρα μπορεί να αρχίσει η κουβέντα για οτιδήποτε άλλο όπως π.χ. η υφαλοκρηπίδα. Αν το πράγμα πάει ανάποδα ζήτω που καήκαμε. Και να που φτάσαμε στο «καλωσόρισμα» μιας αλβανικής ένταξης στην ΕΕ και μάλιστα χωρίς όρους. Ε, όχι κύριε Κοτζιά, αυτό το κράτος-λησταρχείο με τους κατσαπλιάδες πολιτικούς και τους εκατοντάδες μικρούς ναρκοβαρώνους, ούτε απ΄έξω δεν περνάει. Πρέπει πρώτα να σταματήσει την εξαγωγή εγκληματικότητας (απ’ την οποία η Ελλάδα δεινοπαθεί), να αποκηρύξει όλες τις αλυτρωτικές βλέψεις, να σεβαστεί ανθρώπινα και θρησκευτικά δικαιώματα, και μετά βλέπουμε. Γιατί λοιπόν τέτοια δήλωση-δώρο του υπουργού εξωτερικών προς τα Τίρανα; Πήρε κάτι σε αντάλλαγμα και δεν το είδαμε; ‘Η θεωρεί ότι δεν μπορεί να μιλήσει άλλη γλώσσα που να καταλαβαίνουν καλύτερα οι αναιδείς πολιτικοί της διπλανής χώρας. Δεν ξέρω αν μπορεί να την μιλήσει ο Κοτζιάς, αλλά η γλώσσα αυτή υπάρχει. Και έχει να κάνει με τους Αλβανούς που μένουν εδώ. Η ζωή τους θα μπορούσε να γίνει πολύ δυσκολότερη. Η αντιστοίχως πολύ εύκολη, αν δήλωναν όλοι «ελληνικής καταγωγής ορθόδοξοι χριστιανοί» και ξαφνικά η Αλβανία βρισκόταν με καταγεγραμμένη ελληνική μειονότητα ενός εκατομμυρίου! Τόσο απλά.

 Πηγή: Όχι χάδια στους Αλβανούς: Υπάρχει και άλλος τρόπος να τους μιλήσει κανείς κ. υπουργέ

Χτίζουν όλη την Αλβανία για να ξεπλύνουν τα δισ. από τα ναρκωτικά καταγγέλλει η αντιπολίτευση

 
Ο αρχηγός της αλβανικής αξιωματικής αντιπολίτευσης, πρόεδρος του Δημοκρατικού Κόμματος Λουλζίμ Μπάσα, κατήγγειλε την Τρίτη ότι το ξέπλυμα των χρημάτων που προέρχονται από εγκληματικές δραστηριότητες στην Αλβανία γίνεται μέσω τραπεζών, οι οποίες, σύμφωνα με τον ίδιο, πραγματοποιούν συναλλαγές μεγάλων χρηματικών ποσών, τα οποία προέρχονται από τη διακίνηση ναρκωτικών και άλλες εγκληματικές δραστηριότητες.

«Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο μεγάλος αριθμός οικοδομών στη χώρα, τη στιγμή που η χώρα μας βρίσκεται σε οικονομική κρίση και υπάρχουν χιλιάδες απούλητα διαμερίσματα, είναι αποτέλεσμα των πολλών χρημάτων που προέρχονται από τα ναρκωτικά», ανέφερε ο Λουλζίμ Μπάσα.

Στην συνέχεια ο κ. Μπάσα τόνισε σε δηλώσεις του σε δημοσιογράφους ότι πρέπει να σταματήσει η διείσδυση του εγκλήματος στην οικονομία, κάθε παραχώρηση, κάθε επένδυση που προωθεί η κυβέρνηση θα πρέπει να γίνεται με απόλυτη διαφάνεια και η Εισαγγελία, με τη βοήθεια των διεθνών εταίρων πρέπει να ξεκινήσει έρευνα για το ξέπλυμα χρημάτων.
Και ο βουλευτής του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ενσωμάτωσης, Περπαρίμ Σπαχίου, καλεσμένος σε εκπομπή του τηλεοπτικού σταθμού Report TV, κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι προσπαθεί να ξεπλύνει βρώμικο χρήμα προερχόμενο από ναρκωτικά, ύψους 1,5 δισ. ευρώ, μέσω του κρατικού προϋπολογισμού.
http://www.tribune.gr

Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων Αρχιμ. Επιφάνιος Χατζηγιάγκου, Φλώρινα 12.11.2017

Ο Πρόεδρος του ΚΕΑΔ Βαγγέλης Ντούλες στη Φωνή της Αμερικής "Voice of America" - Zëri i Amerikës: Intervistë me z. Vangjel Dule, kryetar i PBDNJ-së

Ευρισκόμενος στην Ουάσιγκτον στα πλαίσια συναντήσεων με Ομογενειακούς φορείς αλλά και εκπροσώπους της πολιτικής και υπηρεσιακούς παράγοντες του Στέητ Ντιπάρτμεντ, ο Πρόεδρος του ΚΕΑΔ που εκπροσωπεί την αυτόνομη πολιτική έκφραση της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας, Βαγγέλης Ντούλες, παραχώρησε συνέντευξη στην εκπομπή της Φωνής της Αμερικής στην Αλβανική γλώσσα.

Να σημειωθεί εξ αρχής ότι αμέσως μετά τη μετάδοση της συνέντευξης (απόγευμα Τρίτης, 14 Νοεμβρίου) σχολιάζεται ήδη ευρέως στα αλβανικά ΜΜΕ απόδειξη τόσο της σοβαρότητας των ζητημάτων που αγγίζει αλλά και της ακροαματικότητας της εκπομπής και κυρίως της επιρροής των θέσεων στα κέντρα αποφάσεων στην Ουάσιγκτον.

Ο δημοσιογράφος Αριάν Κονόμη, ξεκαθαρίζοντας ότι η συνέντευξη γίνεται με τον αυθεντικό αντιπρόσωπο της ΕΕΜ εστίασε σε ζητήματα των ελληνοαλβανικών σχέσεων, της κατάστασης των δικαιωμάτων των μελών της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας, των εξελίξεων στη Χιμάρα αλλά και των θέσεων του ΚΕΑΔ σε ότι αφορά στην εσωτερική πολιτική της Αλβανίας.

Η συνέντευξη προσεχώς θα δημοσιευτεί αυτούσια και πλήρη διότι πρόκειται για βαθυστόχαστη προσέγγιση των θεμάτων με όλη την υπευθυνότητα στα καθ ημάς και την πολιτική εμπειρία που χαρακτηρίζει τον κ. Ντούλε.

Βασικά σημεία των απαντήσεων του:

Για την πρόσφατη συνάντηση στην Κρήτη του έλληνα ΥπΕξ κ. Κοτζιά με τον αλβανό ομόλογο του κ. Μπουσάτι επεσήμανε την ευχή και προσδοκία να ανοίξει προοπτική βελτίωσης των σχέσεων. Επαναφορά του ειλικρινούς διαλόγου είναι υπηρεσία στην αναθέρμανση των σχέσεων πράγμα το οποίο αποτελεί βούληση του αλβανικού λαού και κοινωνίας.

Για τις ελληνοαλβανικές σχέσεις τόνισε την ειδική τους σημασία ως άξονας σταθερότητας στη Βαλκανική και Μεσόγειο ευρύτερα και ως εκ τούτου τυχοδιωκτισμό του Ράμα που τέσσερα χρόνια τώρα τις εγκλωβίζει σε αδιέξοδα. Η στροφή που παρατηρείται αυτές τις μέρες είναι στη σωστή κατεύθυνση όπως αρμόζει σε δύο εταίρους στο ΝΑΤΟ και που προσδοκία είναι να βρεθούν και στην ΕΕ.

Απαντώντας σε ερωτήσεις για Χιμάρα και αντίδραση Τιράνων ότι η Αθήνα επεμβαίνει στα εσωτερικά Αλβανίας ο κ. Ντούλες ερμήνευσε τόσο το δικαίωμα φροντίδας για δικαιώματα ΕΕΜ που έχουν οικουμενικό χαρακτήρα αλλά και υποχρέωσης της Αθήνας καθότι πολλοί Χιμαριώτες έχουν διπλή υπηκοότητα άρα είναι κι έλληνες πολίτες.

Άλλη μια φορά περιέγραψε τα επικίνδυνα παιχνίδια που παίζονται με την ευθύνη του Ράμα στο ιδιοκτησιακό στη Χιμάρα. Αυτό που βλέπουμε με την ανάπτυξη σε παραβιασμένες γαίες τουριστικών επενδύσεων είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου ανέφερε χαρακτηριστικά. Πελάτες της κυβέρνησης με σκοτεινούς οικονομικούς πόρους χαίρουν προνομιακής μεταχείρισης και χαρακτηρίζονται δια νόμου στρατηγικοί επενδυτές.

Ο Πρόεδρος του ΚΕΑΔ ρωτήθηκε επίσης για τον Περί Μειονοτήτων Νόμο που πρόσφατα ψηφίστηκε στη Βουλή. Ενώ αναμέναμε να είναι ένας εφαρμοστικός της Σύμβασης Πλαίσιο του Συμβουλίου Ευρώπης στην ουσία επαναλαμβάνει απλώς τις γενικές αρχές της απάντησε ο κ. Ντούλες. Επιπλέον δε εφόσον η πρακτική του εφαρμογή θα στηριχθεί στα από κομουνισμού ανελεύθερα και χαλκευμένα κρατικά ληξιαρχεία ο νόμος είναι και οπισθοδρόμηση σε εποχές ψυχροπολεμικές. Η ψήφος του ήταν αρνητική κατά τη διαδικασία έγκρισης και διότι τροποποιήσεις που πρότεινε σε συνεργασία με κορυφαίους διεθνείς εμπειρογνώμονες στο πεδίο αυτό με αδιαλλαξία απερρίφθησαν απ την Κυβέρνηση.

Σε ότι αφορά στην εσωτερική κατάσταση τη χαρακτήρισε ιδιαίτερα βεβαρυμμένη και αποπνικτική λόγω και των διαστάσεων του νάρκοσκανδάλου. Η διέξοδος είναι οι βαθιές τομές που θα απαλλάξουν τη χώρα απ τον καρκίνο αλλά και θα καθαρίσουν τις μεταστάσεις του. Υπαίτιο για την κανναβοποίηση όλης της χώρας και της κοινωνίας χαρακτήρισε τον Ράμα. Η σιωπή του έναντι της εξέλιξης και των διαστάσεων του φαινομένου καταδεικνύει ενοχή.

Το πρόγραμμα της αντιπολίτευσης κατά τον Πρόεδρο του ΚΕΑΔ είναι στην κατεύθυνση των λύσεων που απαιτεί ο εξευρωπαϊσμός της χώρας. Δεν επικράτησε στις πρόσφατες εκλογές κυρίως διότι ήταν ανέντιμες και ανελεύθερες και η ψήφος επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό από χρήματα και πόρους της διακίνησης ναρκωτικών.

«Τι είναι για εσάς η Χιμάρα, κύριε Πρωθυπουργέ;» - Çfarë është Himara për ju, zoti Kryeministër?

Του Ρομέο Χαντζάρι- καθηγητής  Πανεπιστημίου  -Gazeta Panorama Τίρανα. Ένα παιχνίδι έχει εφευρεθεί τα τελευταία χρόνια στην Αλβανία. Το παιχνίδι ονομάζεται «Πρόκληση των ανθρώπων της Χιμάρας» ή διαφορετικά «Καπνός για να καλύψουμε τις βρωμιές». Αυτό το παιχνίδι παίζεται κάθε φορά που υπάρχει κάτι κακό για την κυβέρνηση των Τιράνων, που πρέπει να αποκρυφτεί  και ειδικά όταν η κυβέρνηση χρειάζεται κάποιο άλλοθι. Μεθοδεύεται μια προσπάθεια «πατριωτική» από την πλευρά της κυβέρνησης,  καθώς οι Χιμαριώτες γίνονται βορά των κανονιών, θύματα του αδίσταχτου παιχνιδιού και αντιμετωπίζονται de facto ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Το τελευταίο επεισόδιο του παιχνιδιού με την Χιμάρα έπαιξε  την Πέμπτη και πήγε στο Κοινοβούλιο. Αφού ξεκίνησαν οι μπουλντόζες στη Χιμάρα, ο κ. πρωθυπουργός  ζήτησε τα ρέστα από την αντιπολίτευση λέγοντας από το βήμα: «Ελάτε εδώ και πείτε στους Αλβανούς: τι είναι η Χιμάρα για εσάς;» Φυσικά και έχει σημασία τι είναι η Χιμάρα για την αντιπολίτευση, αλλά… Η αντιπολίτευση δεν έχει μπουλντόζες, δεν έχει  κρατικά μηχανήματα, δεν εκδιώκει όπως η αστυνομία, ούτε απειλεί. Η αντιπολίτευση δεν τα έχει αυτά. Αλλά, ας πούμε δύο πράγματα για τη Χιμάρα και τι είδους άνθρωποι ζούνε σε αυτήν την πόλη της χώρας μας. Η Χιμάρα είναι μια επαρχία με ηρωικό παρελθόν, ένα παρελθόν γραμμένο με το αίμα των παιδιών της. Μάλιστα, ο μεγάλος αρχαιολόγος Λέον Ρέι, που αγαπούσε τόσο πολύ αυτή τη χώρα και πραγματοποίησε ανασκαφές στην Απολλωνία στη δεκαετία του 1920 , όταν μελέτησε την ιστορία αυτής της επαρχίας, έγραψε: «Εάν η Αλβανία έχει κάτι να υπερηφανεύεται, πρώτα απ’ όλα πρέπει να είναι περήφανη για την ιστορία της Χιμάρας». Αυτή είναι η Χιμάρα και ας την μάθουν ακόμη και εκείνοι που δεν την γνωρίζουν, αλλά κυρίως όσοι την γνωρίζουν, και δεν θέλουν να την ξέρουν. Ας μάθουν κάτι καλό και μια φορά: Οι κάτοικοι αυτοί ήταν εδώ και χιλιάδες χρόνια και δεν προέρχονται από καμία άλλη επαρχία, όπως διατείνονται ορισμένοι αφελείς ασπρόμαυροι ερευνητές και ούτε σκοπεύουν να την εγκαταλείψουν για οποιαδήποτε άλλο κράτος, όπως θα ήθελε η μαφία των οικοπέδων. Αλλά, σήμερα, αυτή η πέντε χιλιάδων ετών ηρωική επαρχία είναι τόσο θολή.  Μια κατάσταση θλίψης που δεν προέρχεται από τους κατοίκους, αλλά από την εξουσία. Από την εξουσία… Πρέπει να ανοίξουμε καλά τα μάτια μας και να κοιτάξουμε πέρα από τον καπνό του παιχνιδιού «Καπνός για να καλύψουμε τις βρωμιές». Ας καπνιστούμε λίγο, να δούμε τι είναι η Χιμάρα για την Εξουσία και τη Μαφία των Οικοπέδων και των Ναρκωτικών. Για αυτούς είναι ένα μεγάλο ανεκμετάλλευτο οικόπεδο που πρέπει να απαλλαχθεί  από τους Χιμαριώτες. Για αυτό έχει επιστρατευθεί η εξουσία κατά των Χιμαριωτών, οι οποίοι καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας τους δεν χρειάσθηκαν ούτε υποθηκοφυλακεία, ούτε τίτλους ιδιοκτησίας για τα αιώνια σπίτια τους. Η εξουσία έχει λαχταρήσει να αποκτήσει τα εδάφη της Χιμάρας, χαρακτηρίζοντάς τα ως μια άγονη γη προκειμένου να εγκαταλειφθούν  από τους Χιμαριώτες.  Με αυτό κλονίζεται η σημασία του νόμου 7501,  καθώς καμία άλλη κυβέρνηση, εκτός της σημερινής, δεν χρησιμοποίησε ορισμένα «νομικά» και εξωδικαστικά κόλπα (τα «κόλπα», δηλαδή,  της κυβέρνησης Ράμα). Ωστόσο, η κυβέρνηση γνωρίζει πολύ καλά ότι η Χιμάρα έχει κάποιες άλλες λεπτομέρειες που δεν έχουν οι άλλες επαρχίες. Η Χιμάρα δεν αναγνώρισε την Οθωμανική εξουσία και έζησε ελεύθερη  σε αυτήν με βάση μια κατάπαυση του πυρός που υπεγράφη μεταξύ των Χιμαριωτών και του Σουλτάνου Μπαγιαζίτ στα τέλη του 15ου αιώνα. Επομένως οι Χιμαριώτες δεν χρειάζονται τα έγγραφα αυτής της εξουσίας, επειδή ζούσαν στη γη τους και με στενούς δεσμούς με τη Δύση πάντα. Αργότερα, κατά τη διάρκεια της κομμουνιστικής κυριαρχίας, οι Χιμαριώτες διασκορπίσθηκαν σε όλη την αλβανική επικράτεια και έτσι διασκορπισμένοι το 1991 εισήχθη ο νόμος 7501. Όλες οι κυβερνήσεις γνώριζαν καλά ότι οι Χιμαριώτες δεν συμμορφώνονταν με το νόμο 7501 επειδή σέβονταν τον άγραφο νόμο των προγόνων τους, αποκτώντας πάλι το οικογενειακό μερίδιο που είχαν κληρονομήσει. Στη διάρκεια αυτών των ετών δεν υπήρξε καμία σύγκρουση ή έγκλημα σε αυτήν την επαρχία, λόγω του ότι όλες οι κυβερνήσεις σεβόντουσαν αυτήν την ιδιαιτερότητα. Η μόνη κυβέρνηση που τολμά να φέρει το θέμα της ιδιοκτησίας της είναι αυτή εδώ. Γιατί; Η εξουσία επιδιώκει να ασκήσει πίεση στους ιστορικούς γαιοκτήμονες της Χιμάρας λέγοντάς τους «Δεν έχετε συμβόλαια  δεν έχετε έγγραφα». Δηλαδή, ο σκοπός είναι οι μικροί γαιοκτήμονες στη Χιμάρα να αισθάνονται υποχρεωμένοι να πουλήσουν τα εδάφη τους σε μεγάλους κυβερνητικούς οικοπεδοφάγους. Μάλιστα, είναι τόσο ο ξεπεσμός της κυβέρνησης, που για το γκρέμισμα του σπιτιού τους θα πάρουν ως τίμημα από την κυβέρνηση δύο σεντ, επειδή «δεν έχουν έγγραφα ιδιοκτησίας» στα 200 ετών σπίτια τους! Η κυβέρνηση αγαπά τη γη της Χιμάρας χωρίς τους Χιμαριώτες. Είναι πραγματικότητα ότι η κυβέρνηση θέλει μόνο την ακτή της Χιμάρας. Την αγαπάει. Τα υπόλοιπα καθάρματα πρέπει να φύγουν και να γίνουν ζητιάνοι. Για αυτήν η Χιμάρα είναι μια γη «χωρίς ιδιοκτήτες». Αλλά, η Χιμάρα για την εξουσία είναι ένα μόνιμο άλλοθι, που το χρησιμοποιεί για να αποκρύψει ή να δικαιολογήσει κάτι πιο σημαντικό για αυτήν… Η αλβανική κυβέρνηση έχει την υπόνοια ότι η ΕΕ δεν αρχίζει τις διαπραγματεύσεις λόγω των συνεπειών της εξουσίας με το έγκλημα των ναρκωτικών, οπότε χρειάζεται επειγόντως ένα γεγονός που θα επικαλύψει το θέμα αυτό στην κοινή γνώμη. Και έβγαλε την κάρτα του «πατριωτισμού». Με λίγα λόγια, η εξουσία ανεξάρτητα τι μαγειρεύει στη Χιμάρα - αφού δεν αναγνωρίζει το επί πολλών αιώνων ιδιοκτησιακό καθεστώς, οι πολίτες αυτής της χώρας πρέπει (να καταπιούν το χάπι) και  να αναθεματίζουν τους Χιμαριώτες υποστηρίζοντας συγχρόνως την κυβέρνηση. Ποια όμως είναι η λύση; Η εξουσία  πρέπει να καταλάβει μια για πάντα: Οι Χιμαριώτες προστάτευσαν  τη γη τους από τους Τούρκους και τον ίδιο τον Σατανά και δεν μπορούν να την προστατεύσουν από μια χώρα που είναι στο ΝΑΤΟ; Η κυβέρνηση πρέπει να αφήσει τους Χιμαριώτες ήσυχους και να δημιουργήσει συνθήκες ώστε να ζήσουν στις προγονικές τους εστίες. Η κυβέρνηση πρέπει να τους χορηγήσει πιστοποιητικά ιδιοκτησίας για κάθε περιουσία που κληρονομήθηκε από τους πατέρες τους, με ή όχι τον περίφημο νόμο  7501. Αυτό απαιτούν οι Χιμαριώτες και αποτελεί στοιχειώδες δικαίωμά τους. Για να σταματήσει, πια, το παιχνίδι της κάθε εξουσίας με τη Χιμάρα. -- (Από το άρθρο του Ρομέο Χαντζάρι- Επικεφαλής τμήματος Γεωγραφίας του Πανεπιστημίου των Τιράνων- panorama.al) -- The Hellenic Information Team                  Το παρόν άρθρο μεταφράστηκε και επιμελήθηκε από το  © Βαλκανικό Περισκόπιο -Γιῶργος  Ἐχέδωρος Επιτρέπεται η αναδημοσίευση μόνον με αναφορά  της ενεργής ηλεκτρονικής διεύθυνσης  του ιστολογίου παραγωγής- http://www.echedoros-a.gr

PROF. DR. ROMEO HANXHARI* Vitet e fundit në Shqipëri është shpikur një lojë. Loja quhet “provoko njerëzit  në Himarë” ose ndryshe, “bëj tym për të mbuluar hallin”. Kjo lojë luhet sa herë që duhet hequr vëmendja nga diçka e rëndë në Tiranë dhe sidomos kur qeveria ka nevojë për një alibi. Për motivin se dikush ka shumë nevojë që ta quajnë “patriot”, himarjotët bëhen mish për top, bëhen viktimë e lojës së pamëshirshme dhe trajtohen de facto si qytetarë të dorës së dytë. Seanca më e fundit e lojës me Himarën u luajt të enjten që shkoi në Parlament. Pasi kishte nisur buldozerët në Himarë, zoti Kryeministër i kërkonte llogari opozitës nga podiumi: “Hajdeni këtu e u thoni shqiptarëve se çfarë është Himara për ju?”. E, natyrisht që ka rëndësi se çfarë është Himara për opozitën, por në fund të fundit, opozita s’ka as buldozerë, as IKMT, as hipoteka, as polici, e as sekserë… Opozita nuk i ka këto. Kësisoj, për të përditshmen e banorëve të asaj krahine, nuk ka fort rëndësi opozita. Qeveria ka rëndësi. Pra, ka rëndësi se çfarë është Himara për qeverinë. Por le të themi dy fjalë se çfarë është Himara për njerëzit e këtij vendi. Himara është një krahinë me të kaluar aq heroike, të shkruar me gjak nga bijtë e saj, saqë arkeologu i madh Leon Rei, që e deshi aq shumë këtë vend e që gërmoi Apoloninë në vitet ‘20, kur studioi historinë e asaj krahine, shkroi se, “nëse Shqipëria ka me çfarë të krenohet, më së pari duhet të krenohet me historinë e Himarës”. Kjo është Himara dhe këtë le ta mësojnë edhe ata që nuk e dinë, por sidomos ata që e dinë, por s’duan ta dinë. Dhe le ta mësojnë një gjë njëherë e mirë: ata banorë janë atje prej mijëra vjetësh dhe as kanë ardhur gjoja nga ndonjë krahinë tjetër, siç thonë me naivitet disa studiues bardhë e zi, e as kanë ndërmend të ikin në ndonjë shtet tjetër, siç do të donte mafia e tokave. Por sot, kjo krahinë 5000-vjeçare heroike është kaq e turbulluar. E turbulluar jo nga banorët e saj, por nga pushteti. Nga pushteti… Na duhet të hapim të gjithë sytë mirë e të shohim përtej tymit që shpërndan loja “bëj tym për të mbuluar hallin”. Le ta shpërndajmë pak tymin, duke parë, pra se çfarë është Himara për pushtetin dhe mafien e tokave e të drogës. E gjithë krahina e Himarës për pushtetin tonë është 2 gjëra. Së pari, është thjesht një terren ndërtimi, të cilin ai e do që ta ketë të lirë nga himarjotët. Dhe për këtë, ai ka nxjerrë nga kasaforta teorinë se meqë himarjotët, në gjithë historinë e tyre nuk kanë pasur ndonjëherë nevojë për hipotekë, atëherë ata nuk qenkan pronarë të tokave të tyre e të shtëpive të tyre shekullore. Pushteti ka dëshiruar shumë që tokat në Himarë të “dalin” si toka pa zot, pra toka “të lira”. Dhe prandaj po tund flamurin e ligjit 7501, siç nuk e ka bërë asnjë qeveri tjetër e tranzicionit. Përveç atij ligji, pushteti po përdor edhe disa marifete të tjera “ligjore” dhe ekstraligjore. Por pushteti e di mjaft mirë që Himara ka disa specifika, që nuk i kanë krahinat e tjera. Himarjotët nuk e kanë njohur pushtetin osman dhe kanë jetuar të lirë në trojet e tyre, mbi bazën e një armëpushimi të nënshkruar midis tyre dhe sulltanit Bajazit që në fund të shekullit të 15-të. E, për rrjedhim, himarjotët nuk kanë pasur nevojë për dokumentet e atij pushteti, sepse kanë jetuar me tokën e tyre dhe me lidhjet me perëndimin gjithmonë. Më vonë, gjatë pushtetit komunist, himarjotët u shpërndanë nëpër Shqipëri, dhe ashtu të shpërndarë, i zuri viti 1991 dhe ligji 7501. Të gjitha qeveritë e kanë ditur mirë se himarjotët nuk e zbatuan ligjin 7501 sepse respektuan ligjin e pashkruar të të parëve, duke rimarrë secila familje atë pak tokë që kish trashëguar. Në gjithë këto vite të tranzicionit nuk ka pasur asnjë konflikt apo krim prone në këtë krahinë, sepse të gjitha qeveritë e kanë respektuar këtë specifikë. E vetmja qeveri që guxoi dhe turbulloi ujërat aty për çështje pronash e tokash, është kjo aktualja. Pse? Pushteti kërkon t’u bëjë presion të zotëve historikë të tokave të Himarës, duke u thënë atyre që “ju s’keni letra, ju s’keni dokumente”. Kjo, me qëllimin që këta pronarë të vegjël tokash në Himarë të ndihen të detyruar, madje të nderuar, t’ua shesin lirë tokat e tyre pronarëve të mëdhenj të lidhur me pushtetin. Madje, në ndonjë rast, si ky i prishjeve të shtëpive në qytetin e Himarës, qytetarët u dashka të ndihen të nderuar që të marrin dy qindarka nga qeveria sepse “ata s’kanë dokumente” as për shtëpitë 200-vjeçare. Qeveria e do tokën e Himarës pa himarjotët, pa zotërit e asaj toke. Madje, qeveria, në fakt, do vetëm bregdetin e Himarës. Atë e do të lirë. Pjesën tjetër të gërxheve mund edhe t’ua lerë himarjotëve si lëmoshë. Nuk i duhet. Ja pra, kjo është ajo çfarë përfaqë- son së pari Himara për pushtetin: një tokë “pa pronarë”. Së dyti, Himara për pushtetin është një terren i përhershëm alibie, ku atij i pëlqen shumë që herë pas here, të ngacmojë për të fshehur apo justifikuar diçka më të rëndësishme për të. Meqë pushteti ka hallin se BE nuk po i hap negociatat për shkak të implikimit të pushtetit me krimin, atëherë kishte nevojë për një tymuese. Dhe nxori kartën e “patriotizmit”. Me pak fjalë, pushteti kërkon që pavarësisht se çfarë ai gatuan në Himarë, pavarësisht nëse merr nëpër këmbë të zotët e atij vendi, pavarësisht se nuk njeh të drejtën e pronës shumëshekullore, qytetarët e këtij vendi duhet me domosdo të anatemojnë himarjotët dhe të përkrahin qeverinë. Sepse, sipas pushtetit, “janë këta, himarjotët, ata që duke kundërshtuar këtë qeveri, po e pengojnë atë që të marrë hapjen e negociatave”. Ja pra. Për pushtetin, himarjotët duhet që të mos jenë aty për tokat e tyre, dhe nga ana tjetër, duhet të jenë aty thjesht për t’u provokuar si sebep sherri. Në këtë skenar gjoja “patriotik”, pushteti ka edhe mbështetjen e një pjese dritëshkurtër e naive të opinionit publik që gënjehet kollaj. Cila është zgjidhja? Pushteti duhet të kuptojë njëherë e mirë se himarjotët e kanë mbrojtur tokën e tyre edhe nga turku, edhe nga shejtani vetë, e jo mos ta mbrojnë nga qeveria e një vendi të NATO-s. Pushteti duhet t’i lerë të qetë himarjotët dhe t’u krijojë kushte që të gëzojnë pronat e të parëve. Pushteti duhet t’u japë atyre njerëzve certifikatat e pronësisë për çdo pronë të trashëguar nga të parët e tyre, me apo pa ligjin famëkeq 7501. Këtë kërkojnë himarjotët dhe janë në të drejtën e tyre elementare për këtë. E pasi të ketë çdo pronar aktin e pronësisë, mund të bëhet fjalë për projekte, me kushtin që këta të fundit të mos jenë diskriminues, por transparentë dhe të diskutohen paraprakisht dhe hollësisht me secilin pronar, të cilit i preket prona. Pra, loja që luhet nga pushteti me Himarën, nuk do të funksionojë kësaj radhe. Halli është aq i madh, saqë as tymi “Himarë” nuk e mbulon dot. Por gjithsesi, taksirati është që edhe kësaj radhe, ata njerëz punëtorë e trima të asaj krahinë do të kenë kusurin t’i rezistojnë edhe një herë, si gjithmonë, kërbaçit arrogant të dovletit… *Shef i Departamentit të Gjeografisë, Universiteti i Tiranës http://www.panorama.com.al

Pse ikim?

Nga Arian Galdini

Ajo që më bie në sy ngahera në vendin tim, në vendin tonë, është se ne të gjithë bëhemi shënjestër pyetjesh që ia bëjmë vetes a na e bëjnë të huajtë, se përse mendojmë të ikim nga ky vend.

Ndërkohë asnjëherë nuk kemi bërë e as nuk na kanë bërë pyetjen zanafillore: A e kemi bërë ne Shqipërinë, vendin tonë?

Pandehma ime është se ne e kemi parë ndër shekuj këtë vend si strehë, por jo si shtëpi.

E kemi trajtuar tokën si varrezë, e jo si kujtesë e as si aspiratë.

E kemi njohur njëri-tjetrin veç në lindje, dasma, morte dhe trallisje kafeneshë, e jo në bashkëpunime e bashkëndërtime.

E kemi shfrytëzuar tokën si truall, bukë e varrezë, e jo si hapësirë për të bashkëjtuar e zhvilluar.

I jemi dorëzuar varfërisë, duke mos iu falenderuar mundësisë.

Jemi dashuruar me të fortët, e kemi përçmuar të dobëtit e të virtytshmit.

Kemi admiruar hajdutët e batakçinjte, e kemi rrëzuar të mirët, të ndershmit e të urtët.

Kemi adhuruar të pushtetshmit, e kemi poshtëruar të talentuarit e të merituarit.

Shtetin e kemi ndërtuar si nevojë për tu sunduar, e jo si vizion e shpresë për tu zhvilluar e rritur së bashku.

Shtetarët i kemi kërkuar, ndjekur e dashur si Të Fortë që na nënshtrojnë, e jo si njerëz që mendojnë, të ditur e qëllim-mbarë që na shërbejnë e na bashkojnë.

Shqipërinë e kemi parë e jetuar si dënim, e jo si dhuratë, mundësi, shpresë e dashuri.

Prandaj jemi gatuar si ankimtarë që shajmë vetveten dhe vendin, e nuk bekojmë e as urojmë askënd e asgjë.

Lëvdojmë e i përulemi vetëm pasurisë dhe fuqisë, e nuk na hyjnë në sy më aspak vlerat, mundësitë, meritat, e idetë. Lëvdojmë e u dorëzohemi atyre pak që kanë Fuqi e Pasuri, e nuk nderojmë shumicën që ka mundësi dhe pakicën që ka dritë e dije.

Ndërsa Shqipërinë e kemi jetuar si dënim, Të huajtë i kemi hyjnizuar si ‘E bukura jashtë Kangjellave’.

Prandaj ikim.

Ikim sepse nuk e kemi bërë Shqipërinë tonë, realisht vendin tonë. Ikim sepse Shqipërinë e shohim vetëm si varrezën e të parëve, por jo si shtëpinë e të tashmes dhe së nesërmes.

Ikim sepse edhe zhvillimin e sotëm e shohim si ndërtim pallatesh. Ndërtojmë pallate e qendra biznesi pafund. Zhvillimin e kemi përtypur si tulla e llaç që na bëjnë streha të mëdha a të vogla, luksoze a të ububushme. Me pak fjalë edhe zhvillimin e shohim si ndërtim varrezash të reja ku ne banojmë por nuk jetojmë. Streha që sipas gjendjes që kemi i ndërtojmë me luks brenda kur e dimë që çdo gjë është për ibret jashtë, apo si shumica që kanë mjerim brenda e dorëzim jashtë. E nuk na bën më përshtypje asgjë. Ca ngrefosen se ia kanë dalë, të tjerë gafurren pse nuk po u ecën, ndërsa shumica ulin kokën duke e pranuar të keqen si natyralitet. I shtyjmë ditët e jetës në këtë çudi pa çudi, e nuk e kuptojmë as përse jetojmë. Faraonet e Egjiptit varroseshin në Piramida a varre gjigande me gjithë shpurën e pasurinë e tyre. Ne varrosim shpresën në llaçin e tullat e zhvillimit tonë, sepse aty në ato ngrehina është pasuria e vetme që kemi që na strehon ne, banon me ne e mbetet pas nesh si një varr i hapur.

Nuk ushqejmë e nuk lejojmë krijueshmërinë, gjeninë, talentet që janë ndër ne që të na shfaqen e të na ravijëzojnë një të shkuar, të sotme e të nesërme ndryshe. Edhe zhvillimin nuk e lejojmë të vijë si fryt i imagjinatës dhe gjenisë njerëzore, por e pranojmë dhe e gozhdojmë si matricë betoni, si varrezë.

Imagjinatën dhe gjeninë njerëzore nuk e lejojmë as në Shtet, as në Institucione, as në media a biznese. Madje as në art.

Matricat i kemi te panegociueshme. Të gjithë të ngujuar në mendësinë e varrezës. Shteti si varrezë, institucionet si varreza. Mediat si horror psikedelik. Arti si përçartje dhe limonti masive.

Ikim sepse kemi tradhëtuar e dorëzuar veten, e jemi tradhëtuar e dorëzuar nga ata që duhet të na hapin sytë e të na shpjegojnë të vërtetat. Ikim, sepse e dimë që varrezën mund ta vizitosh me lule e veshje të bukura edhe njëherë në vit. Strehën edhe mund ta kyçësh a braktisësh.

Tek e fundit, ‘matanë kangjellës’, Ata, të huajtë, kanë shtëpi, jetojnë. Ata nuk shtyjnë ditët si bëjmë ne këtu. Ata jetojnë, shijojnë, shprehen, shfaqen, shpallen, veçohen, bëjnë ç’të duan për të jetuar. Ndërsa ne këtu e kemi bërë jetën si ushtri, shtyjmë ditët, nuk shijojmë sepse shtiremi, nuk shprehemi sepse dëmtohemi, nuk shfaqemi sepse baltosemi, nuk shpallemi sepse sulmohemi, nuk veçohemi sepse harrohemi.

Kështu që ne sipas dëshirës e botëkuptimit, ose shkojmë e ndërtojmë shtëpinë tonë andej, ose shkojmë e vjedhim shtëpitë e Atyre. Kush ndërton shtëpi andej, vjen 1 herë a 2 herë në vit në varrezën këndej.

Kush vjedh shtëpi andej, vjen e bëhet i nderuar, i admiruar, seksi, cool, trendy dhe i fuqishëm, këndej.

Pse ikim? Sepse këtu nuk kemi Shtëpi. Sepse andej mund të vjedhim Shtëpi, ose ndërtojmë Shtëpi. Sepse, këtu lodhemi edhe duke duruar edhe duke u nënshtruar, për të mbijetuar e për tu zvarritur. Andej së paku lodhemi për tu ndërtuar e realizuar. Këtu jeta të ndryshon vetëm nëse të bie telebingo, nëse bëhesh hajdut, nëse bëhesh bythëlëpirës i të fuqishmëve, ose nëse shkon matanë kangjellave e vjedh shtëpitë andej, për tu sorollatur e bërë jetë nate e luksi këndej.

Andej jeta të ndryshon nëse punon e ndërton. Këtu jeta nuk të përmirësohet, thjesht durohet. Andej jeta të ndryshon, ditë pas dite nëse ti e dëshiron dhe e kërkon ndryshimin nëpërmjet punës e zotësisë. Këtu nëse vlen e ke dije, mend, virtyte e talente, je Asgjë. Këtu nëse je hajdut, mashtrues, batakçi, i fortë, i pushtetshëm, je Gjithkushi. Andej, nëse vlen, ke dije, mend, virtyte e talente, edhe mund tia dalësh mbanë e të bëhesh dikushi. E sigurtë është që edhe nëse nuk bëhesh dikushi, së paku bëhesh me shtëpi.

Andej, nëse je hajdut, mashtrues, batakçi, i fortë, i pushtetshëm, je si gjithkushi por je edhe në kërkim dhe i urryer. Prandaj ikim. Ikim sepse këtu është gjithçka përmbys. Ikim sepse duam shtëpi dhe të nesërme.

Këtu nuk kemi as shtëpi e as të nesërme, prandaj merremi e konfliktohemi vetëm me/për varret e të parëve. Ngase nuk kemi shtëpi këtu, Qeverisemi nga ata që na prishin, a ndërtojnë varre të të parëve. Shpenzojmë energji, kohë, konflikte, debate vetëm për varret, e nuk u japim fare hapësirë e kohë ideve e projekteve për ‘Shtëpitë’ dhe të nesërmen. Ngase nuk kemi Shtëpi, e bëjmë shurrtore e pështymore çdo ambjent privat e publik. Dhe gëzohemi, krenohemi a zemërohemi, kur ata që na sundojnë, ia nisin punës me çështje kaq serioze siç janë pshurrja dhe zhuli ynë i përditshëm. Askush nuk shpall Projekte për të na ndërtuar Shtëpi. Të gjithë administrojnë e sundojnë bazuar në huqet e hallet tona si të pavend e të pashtëpi që jemi. Prandaj dështojmë këtu, e duam të ikim. Sepse andej edhe nëse je mediokër, je me shtëpi. Këndej nëse je mediokër bëhesh Ministër e Udhëheqës Partie. Ikim sepse nuk na tregojnë e as na ushqejnë me shpresën se një ditë këtu do të kemi Shtëpi. Ikim sepse të gjithë na qeverisin e sundojnë duke na cunguar, a lejuar huqet e hallet tona si mbijetojsa me strehë në Shqipëri. Sundojnë duke luftuar informalitetin tonë, e nuk na japin përgjigje e as zgjidhje për anormalitetin e përditshmërisë sonë. Ikim, sepse edhe ata që bëjnë Opozitë, na tregojnë se cilat huqe a halle na janë lejuar a penguar, e nuk na tregojnë ‘Gurët e Kufinit’ ku ne mund të kemi tokë, shtëpi, katandi, shpresë e të nesërme. Ikim sepse ata që na Qeverisin, na sundojnë. Ndërsa ata që janë në Opozitë, mezi presin tu vijë dita të na sundojnë. Ikim, sepse duam shtëpi, shpresë e të nesërme. Ikim, sepse këtu kemi streha e nuk kemi ujë e drita.

Ikim, sepse ikja është më e ëmbël dhe më e mirë se durimi.

http://publik.live/