Γκρίζες ζώνες στη νέα συμφωνία με Αλβανία - To Vima: Dritëhijet e marrëveshjes së Detit me Shqipërinë

Σε πέπλο μυστικότητας οι συζητήσεις για τις θαλάσσιες ζώνες. Οι διεκδικήσεις των Τιράνων, τα 12 μίλια και τα Διαπόντια Νησιά Προσαρμογές στη Συμφωνία για τις Θαλάσσιες Ζώνες του 2009, οι οποίες θα ικανοποιούν ορισμένες από τις αλβανικές απαιτήσεις, φαίνεται ότι προσανατολίζεται να αποδεχθεί η Αθήνα στο πλαίσιο του διαλόγου που ξεκίνησε τον περασμένο Νοέμβριο στην Κρήτη μεταξύ των υπουργών Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά και Ντίτμιρ Μπουσάτι. Το σημείο αυτό, σε συνδυασμό με την άρση της εμπολέμου καταστάσεως, βρίσκεται, σύμφωνα με τις υπάρχουσες ενδείξεις, στον πυρήνα της συμφωνίας-πακέτου που προωθούν οι κυβερνήσεις Ελλάδας και Αλβανίας με ορίζοντα την άνοιξη. Οι συζητήσεις για τις θαλάσσιες ζώνες καλύπτονται από πέπλο άκρας μυστικότητας, αλλά από τις πληροφορίες που μέχρι στιγμής έχουν συλλεχθεί φαίνεται ότι κινούνται σε δύο γραμμές. Η πρώτη γραμμή είναι ότι η Αθήνα συμφώνησε να δεχθεί αναθεώρηση της Συμφωνίας του 2009 και να προβεί σε νέες διαπραγματεύσεις, με σκοπό να αλλάξει η οριοθέτηση που είχε συμφωνηθεί. Το σκεπτικό πίσω από αυτή την κίνηση της Αθήνας είναι ότι τα Τίρανα είχαν μάλλον αδικηθεί από την προηγούμενη συμφωνία. Η δεύτερη γραμμή είναι ότι η ελληνική κυβέρνηση σχεδιάζει να προχωρήσει στην επέκταση των χωρικών υδάτων της στα 12 ναυτικά μίλια. Κινητήριος δύναμη πίσω από την επαναδιαπραγμάτευση είναι ότι μια «νέα» συμφωνία είναι καλύτερη από μια ανενεργή συμφωνία. Σύμφωνα με τις μέχρι στιγμής ενδείξεις, μέρος των οποίων είδε το φως της δημοσιότητας σε αλβανικά μέσα ενημέρωσης αλλά επιβεβαιώνονται από ελληνικές πηγές, η Αθήνα σκέφτεται «να αποζημιώσει» τα Τίρανα με μια θαλάσσια έκταση (πέριξ της Κέρκυρας). Αυτό θα μπορούσε να γίνει με μια μετατόπιση της γραμμής οριοθέτησης και ενδεχομένως με την επιλογή διαφορετικών γραμμών βάσης από την αλβανική πλευρά. Ωστόσο, τίποτε δεν μπορεί να θεωρηθεί δεδομένο ώσπου να δημοσιοποιηθούν χάρτες και συντεταγμένες. Πρέπει να επισημανθεί ότι η Συμφωνία του 2009 παρέχει ήδη τη δυνατότητα για την Αθήνα να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ν.μ., χωρίς να την παραβιάζει. Το δικαίωμα της επέκτασης είχε ενσωματωθεί στη Συμφωνία από τη στιγμή που οι δύο χώρες είχαν διαφορετική αιγιαλίτιδα ζώνη κατά τις συνομιλίες: 6 ν.μ. η Ελλάδα και 12 ν.μ. η Αλβανία. Αντίθετα, θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι η πιθανή αποδοχή από την Αθήνα ορισμένων αλβανικών επιχειρημάτων που μοιάζουν επικίνδυνα με αντίστοιχα τουρκικά, αναφορικά με την επήρεια των νησιών, ίσως εκληφθούν ως αρνητικό προηγούμενο από τρίτα μέρη, όπως η Αγκυρα. Ο λόγος είναι ότι αν η σύγκλιση Αθήνας - Τιράνων βασιστεί στην αποδοχή της αλβανικής άποψης ότι τα Διαπόντια Νησιά (βορειοδυτικά της Κέρκυρας) χάνουν σε επήρεια σε σχέση με τη Συμφωνία του 2009, τότε αποδυναμώνεται πολιτικά η ελληνική θέση αρχής σε ό,τι αφορά το Καστελλόριζο (ότι δηλαδή το νησιωτικό σύμπλεγμα έχει πλήρεις θαλάσσιες ζώνες). Ακόμα και η επέκταση των χωρικών υδάτων μόνο έναντι της Αλβανίας θα ενίσχυε την πάγια θέση της Τουρκίας περί «ειδικών περιστάσεων» στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο, τροφοδοτώντας τα τουρκικά επιχειρήματα σε μια μάλλον ευαίσθητη στιγμή. Κρίσιμο σημείο είναι αν η επέκταση στα 12 ν.μ. θα περιοριστεί έναντι της Αλβανίας ή θα αφορά όλο το Ιόνιο Πέλαγος, άρα και έναντι της Ιταλίας. Αν περιοριστεί προς Αλβανία, το επιχείρημα περί «ειδικών περιστάσεων» ενισχύεται. Αν συμπεριληφθεί η περιοχή προς Ιταλία, αυτό ίσως δημιουργήσει πρόβλημα με τη Ρώμη σε πιθανή επικαιροποίηση της ελληνοϊταλικής συμφωνίας οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας του 1977. Οι αλβανικές αμφισβητήσεις έχουν εκφραστεί με σειρά ρηματικών διακοινώσεων, ιδιαίτερα από το 2015 και μετά, με αφορμή τη δημοσιοποίηση από την ελληνική πλευρά του χάρτη με τα οικόπεδα προς έρευνα και εξερεύνηση υδρογονανθράκων στο Ιόνιο. Ο αλβανικός σκοπός ήταν σαφής: να αποδεχθεί η Ελλάδα την ακυρότητα της Συμφωνίας του 2009. Η αρχική επιδίωξη ήταν, μέσω της προσέγγισης διεθνών νομικών γραφείων, να προσφύγουν σε διεθνή δικαιοδοτικά όργανα (όπως το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης - ΔΔΧ). Οταν η σχετική πληροφορία διέρρευσε στην Αθήνα μέσω συγκεκριμένου προσώπου, το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών προχώρησε, τον Ιανουάριο του 2015, σε επικαιροποίηση της Δήλωσης επιφυλάξεων προς τα Ηνωμένα Εθνη σε σχέση με τη δικαιοδοσία του ΔΔΧ. Η Συμφωνία του 2009 και οι αλβανικές αντιρρήσεις Η «Συμφωνία για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και των άλλων θαλασσίων ζωνών», που υπεγράφη στις 27 Απριλίου 2009, είναι μια συμφωνία χάραξης ενός «θαλάσσιου ορίου πολλαπλών χρήσεων». Αυτό είναι το μυστικό της, το γεγονός δηλαδή ότι οριοθετεί όχι μόνο υφιστάμενες αλλά και μελλοντικές ζώνες δικαιοδοσίας. Το Συνταγματικό Δικαστήριο της Αλβανίας έκρινε αντισυνταγματική τη Συμφωνία αυτή στις 8 Δεκεμβρίου 2009. Το Δικαστήριο επικαλέστηκε τέσσερις βασικούς λόγους: α) την έλλειψη πληρεξουσιότητας με το αιτιολογικό ότι ο τότε πρωθυπουργός Σαλί Μπερίσα είχε εντολή για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και όχι των άλλων θαλασσίων ζωνών, β) τις ελλείψεις και ασάφειες σε θέματα όπως π.χ. οι γραμμές βάσης, κάτι όμως που μάλλον ισχύει για την αλβανική πλευρά και είχε απασχολήσει ακόμη και τις Ηνωμένες Πολιτείες, γ) τη μη εφαρμογή βασικών αρχών του Διεθνούς Δικαίου, όπως αυτή της ευθιδικίας (που συνιστά και πάγια τουρκική θέση) και δ) την αναγνώριση πλήρους επήρειας στα ελληνικά νησιά στην υπό οριοθέτηση περιοχή, δηλαδή στα Διαπόντια Νησιά (Οθωνοί, Ερεικούσσα, Μαθράκι), που θα έπρεπε να λάβουν μειωμένη επήρεια λόγω «ειδικών περιστάσεων» (άλλο ένα επιχείρημα που μοιάζει να προέρχεται από το τουρκικό «νομικό οπλοστάσιο»). Της δικαστικής αποφάσεως είχαν προηγηθεί σφοδρές αντιδράσεις του Σοσιαλιστικού Κόμματος και του τότε υποψήφιου πρωθυπουργού Ράμα. Σύμφωνα με ορισμένες πληροφορίες, ο κ. Ράμα, τότε δήμαρχος Τιράνων, είχε ενημερωθεί από έλληνες ανώτερους αξιωματούχους περί της Συμφωνίας και δεν είχε αρχικά εκφράσει αντιρρήσεις. Οι διαπραγματεύσεις για τη Συμφωνία του 2009 ξεκίνησαν τον Απρίλιο του 2007 και ολοκληρώθηκαν έπειτα από τέσσερις συναντήσεις. Το «θαλάσσιο όριο πολλαπλών χρήσεων», συνολικού μήκους 64,4 ναυτικών μιλίων, που επελέγη είχε ως βασικό σκοπό να ξεπεραστεί η διαφορά στα χωρικά ύδατα των δύο πλευρών. Με τη μέθοδο αυτή, η ελληνική πλευρά είχε το απόλυτο μονομερές δικαίωμα να επεκτείνει την αιγιαλίτιδα ζώνη όποτε το έκρινε σκόπιμο. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς, η Ελλάδα θα κέρδιζε με την επέκταση στα 12 ν.μ., περίπου 306 τετραγωνικά χιλιόμετρα, όσα θα κερδίσει και σήμερα εφόσον επιβεβαιωθούν οι πληροφορίες που φέρουν την κυβέρνηση να προχωρά στην κίνηση αυτή. Οι δύο πλευρές συμφώνησαν να ακολουθηθεί στον υπολογισμό της μέσης γραμμής η φυσική ακτογραμμή. Παράλληλα, έκλεισαν εκατέρωθεν όλοι οι «νόμιμοι κόλποι», συμπεριλαμβανομένου του κόλπου της Κέρκυρας, όχι όμως και του Κόλπου των Αγίων Σαράντα που δεν πληροί τα προβλεπόμενα κριτήρια της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982. http://www.tovima.gr/

Rregullime të Marrëveshjes mbi zonat detare të vitit 2009, të cilat do të plotësojnë disa nga kërkesat e Tiranës janë duke u përshtatur nga Athina ajo si pjesë e dialogut që filloi nëntorin e kaluar në Kretë mes të ministrave të jashtëm dhe Nikos Kotzias dhe Ditmir Bushati. Kështu shkruan gazeta greke “To Vima” teksa i referohet dritëhijeve që po shoqërojnë këtë proces.  Kjo pikë, së bashku me heqjen e ligjit të  luftës janë dy shtyllat kryesore të marrëveshjes paketë që dy qeveritë synojnë të nënshkruajnë në pranverë. Sipas “To Vima” diskutimet mbi zonat detare janë  të mbuluara me një vello ekstreme të fshehtësisë, por informacioni i mbledhur deri më tani tregon se është duke u lëvizur në dy linja. Linja e parë është se Athina ka rënë dakord të pranojë një rishikim të Marrëveshjes së vitit 2009 , me qëllim ndryshimin e demarkacionit të rënë dakord. Arsyet e kësaj lëvizje e Athinës janë se Tirana ndoshta ishte penalizuar me marrëveshjen e parë. Linja e dytë është se qeveria greke ka në plan të vazhdojë me zgjerimin e ujërave territoriale në 12 milje detare. Forca lëvizëse prapa këtij rinegocimi është se një marrëveshje "e re" është më e mirë se një marrëveshje joaktive. Sipas indikacioneve deri më tani, Athina është duke marrë parasysh"kompensimin e" Tiranës me një zonë detare (rreth Korfuzit). Kjo mund të bëhet me një zhvendosje të vijës së demarkacionit dhe ndoshta me ndryshime në zgjedhjen e vijës bazë nga pala shqiptare. Megjithatë, asgjë nuk mund të merret si e mirëqenë derisa të botohen harta dhe koordinata. Duhet të theksohet se edhe marrëveshja e 2009 e bënte të mundur që Athina të zgjeronte ujërat e saj territoriale në 12 milje detare, pa shkelje. Nga anën tjetër, mund të argumentohet se pranimi nga Athina i disa argumenteve të palës shqiptarë në lidhje me ndikimin e ishujve duken të rrezikshme pasi mund të shihet si precedent negativ nga palët e treta. Në qoftë se Athina merr për bazë mendimin e palës shqiptare që sshujt në veri të Korfuzit (Northëest Corfu) të humbasin ndikimin në lidhje me Marrëveshjen e vitit 2009, atëherë dobësohet politikisht pozicioni grek në lidhje me Kastellorizon (që mbështet parimin se  komplekset ishullore kanë zona të plota detare). Edhe zgjerimi i ujërave territoriale vetëm kundër Shqipërisë do të forcojë pozicionin e fortë e Turqisë në "rrethana të veçanta" në Egje dhe në Mesdheun Lindor.  Një pikë tjetër kritike është nëse zgjerimi në 12 milje do të kufizohet vetëm në rastin e  Shqipërisë apo në të gjithë Detin Jon, pra edhe me Italinë. Nëse kufizohet vetëm  me Shqipërinë, argumenti i "rrethanave të veçanta" përforcohet. Në qoftë se kjo do të përfshijë edhe zonën drejt Italisë, kjo mund të krijojë një problem me Romën nëse do të ketë një përditësim të mundshëm të marrëveshjes greko-italiane të vitit 1977. http://www.respublica.al/

Politika e Greqisë në çështjen e emrit të I.R.J. të Maqedonisë

 

Jordan Jorgji/Universiteti Fan.S.Noli, Korçë

Rritja e kontakteve diplomatike kohët e fundit midis Athinës nga njëra anë dhe Shkupit e Tiranës nga ana tjetër mund të sjellin këtë vit mbylljen e një sërë problemesh dypalëshe, të cilat përbëjnë prej shumë kohësh kratere të heshtura tensioni në Ballkan. Problemi kryesor me karakter rajonal është ai i emrit të I.R.J. të Maqedonisë dhe si rezultat marrëdhëniet e saj me aktorë globalë, si Bashkimi Evropian, O.K.B. dhe N.A.T.O. Nëse do të analizojmë politikën e jashtme greke në çështjen e emrit nevojitet të veçohen të paktën katër kolona kryesore.

Kolona e parë lidhet me kontekstin historik të cilit grekët i mëshojnë më së shumti. Për ta Maqedonia e antikitetit përbën pjesë të pandarë e themelore të civilizimit grek, me kulminacion periudhën e Aleksandrit të Madh. Ardhja dhe shkrirja e Perandorisë Osmane shekuj më vonë, ndikoi në “ndarjen” e krahinës së Maqedonisë antike në tre vilajete kryesore, atij të Selanikut, të Monastirit dhe të Kosovës. Ky proces vazhdoi më tej me krijimin dhe konsolidimin e shteteve-kombe në shekullin e 19-të dhe 20-të, ku molla e ndaluar u bë themelimi i Republikës Popullore të Maqedonisë në vitin 1945 si një nga gjashtë republikat federale të Jugosllavisë. Si rrjedhojë, ndërtimi i identitetit kombëtar të këtij vendi gjatë periudhës së Luftës së Ftohtë, por edhe pas saj, forcoi ndërgjegjen kolektive të banorëve në lidhje me pjesën e tyre të historisë, ku kjo e fundit vendosej tashme përballë antikitetit të referuar nga Grekët

Kolona e dytë është rezultat i kontributit akademik që ka dhënë inteligjenca tek të dyja vendet. Nëse në Shkup pedagogët i kanë mëshuar ndërtimit të identitetit kombëtar, ose nën-kombëtar në rastin e Jugosllavisë, në vendin fqinj ekzistonte një situatë tjetër për një periudhë pothuajse dyshekullore. Kështu, kryesisht gjatë shekullit të 19-të dhe atij të 20-të Grekët i kundërviheshin identitetit bullgar si “armiku” kryesor dhe irredentist që kërkonte të shtrihej deri në brigjet e Selanikut. Vetëm pas viteve 1990 dhe kryesisht pas hyrjes së Bullgarisë në Bashkimin Evropian shënjestra e inteligjencës greke u zhvendos nga Bullgaria tek ajo që njihet sot si I.R.J. e Maqedonisë.

Kolona e tretë përbëhet nga retorika politike. Qeverisja dhjetëvjeçare e Nikola Gruevskit në Shkup kombinoi retorikën e politikës së brendshme nga njëra anë me mitizimin e Maqedonisë antike si pjesë e identitetit kolektiv të këtij vendi nga ana tjetër. Kështu, pamë vendosjen e emrit dhe figurës së Aleksandrit të Madh në aeroportin e Shkupit, por edhe mbushjen e shesheve me statuja dhe emra rrugësh.

Përdorimi i mitit në politikën e brendshme duket se po ndryshon sot tek lidershipi i ri dhe kjo vihet re në gatishmërinë që po tregon kryeministri Zoran Zaev për uljen e karakterit nacionalist të politikës së brendshme në favor të negociatave me Greqinë, ndonëse me koston e dobësimit të popullaritetit të tij tek votuesit. Nga ana tjetër e kufirit, politika greke e ka më të vështirë ndërmarrjen e hapave politikë që prekin identitetin e opinionit publik grek, sepse ky i fundit në pjesën më të madhe të tij vazhdon ti mëshojë historisë së antikitetit dhe nuk pranon të përditësohet me realitetin që ekziston aktualisht. Manifestimet gjigante të Grekëve në Selanik dhe Athinë, edhe pse indirekt shprehin pakënaqësinë e qytetarëve ndaj qeverisjes dhe masave shtrënguese financiare, nuk ndihmojnë në kapërcimin e problemeve të vjetra në rajon dhe paralelisht mund t’i hedhin benzinë nacionalizmit të vendeve të tjera të Ballkanit. Ngatërrimi i politikës së jashtme me atë të brendshme e komplikon akoma më shumë çështjen e emrit dhe negociatat dypalëshe.

Kolona e katërt dhe me një rëndësi primare në analizë lidhet me koniukturat globale dhe ato që vihen re në rajonin e Ballkanit e Mesdheut. Dobësia e brendshme që po tregon sot Bashkimi Evropian po i lë vendin ndikimit të forcave të tjera në Ballkan, siç janë Turqia, Rusia dhe Kina. Destabiliteti i Bosnjë-Hercegovinës dhe Kosovës, si dhe mungesa e shtetit të së drejtës në Shqipëri, shihet nga Athina si shqetësim për aspiratën evropiane të këtyre vendeve. Si rrjedhojë, politika e jashtme greke kërkon të mbyllë sa më parë probleme dypalëshe me Shkupin dhe Tiranën, duke e bërë më të lehtë integrimin e tyre në NATO dhe Bashkimin Evropian. Megjithatë, vonesat e mundshme në zgjidhjen e problemeve të vjetra mund të fusin në lojë aktorë të tjerë dhe për pasojë të dobësojnë lidhjet e vendeve të Ballkanit perëndimor me Brukselin. Zgjidhja e përkohshme që iu dha konfliktit të çështjes së emrit në vitin 1995 me ndërmjetësimin e diplomacisë amerikane, apo veto-ja kolektive e shtatë vendeve në Samitin e N.A.T.O.s në Bukuresht në vitin 2008, duket se do të pasohet nga një marrëveshje e re midis Athinës dhe Shkupit. Propozimi për një emër të përbërë, me karakter gjeografik dhe “erga omnes” synohet të mbyllë një herë e mirë konfliktin e emrit, gjithmonë në kushtet e paqes dhe normalitetit në Ballkan dhe Evropë.

Οι Τσάμηδες ως εγκληματίες πολέμου και το απαράδεκτο αίτημα για «μνημείο» στην Ήπειρο - "Mbështetja e "Çështjes Çame" është mbështetje ndaj nazismit, fashizmit dhe krimeve të luftës!"

Του Πέτρου Ι. Μηλιαράκη* Προσφάτως ο Πρωθυπουργός της Αλβανίας κ. Έντι Ράμα μέσω «ηχηρής» τηλεοπτικής παρουσίας προσπάθησε να επαναφέρει το λεγόμενο «Τσάμικο ζήτημα» ισχυριζόμενος ότι «υφίσταται διαδικασία συζήτησης», με τη διευκρίνιση ότι η αλβανική πλευρά «επιμένει στο δικαίωμα της ανάμνησης». Χαρακτήρισε δε ως δίκαιο το αίτημα των Τσάμηδων για την «τοποθέτηση» ενός μνημείου στην Ήπειρο. Βεβαίως διευκρίνισε ότι το ζήτημα αυτό δεν αφορά αλυτρωτισμούς, αλλά μια «τιμητική» δημιουργία «μνημείου». Ο κ.Έντι Ράμα, μάλλον πρέπει να αντιληφθεί εγκαίρως ότι η διπλωματία δεν αφορά κατ’ αναλογία «ηχηρές» παραστάσεις όπως εκείνες που έλαβαν χώρα στο Αλβανικό Κοινοβούλιο και στην Εξεταστική Επιτροπή, οπότε, όταν κλήθηκε να καταθέσει για «κατάχρηση κονδυλίων» στο Δήμο Τιράνων, εμφανίσθηκε διαμαρτυρόμενος με «έντονο τρόπο», με συνέπεια να κλείσει η Επιτροπή και να αθωωθεί. Η διπλωματία δεν είναι δεκτική τέτοιων παραστάσεων-προκλήσεων. Επίσης θα πρέπει να αντιληφθεί ότι προφανώς το ζήτημα ανέγερσης και δημιουργίας μνημείου για να ενθυμούμαστε (ή για να θυμάται η αλβανική πλευρά), τους Τσάμηδες, προφανώς δεν επιτυγχάνεται υπερασπιζόμενος ναζί και εγκληματίες πολέμου. Ειδικότερα δια βραχέων: μικρή αναφορά στην ιστορία: Οι Τσάμηδες, ήταν κάτοικοι της περιοχής της Θεσπρωτίας. Ενσωματώθηκαν δε στην επικράτεια της Ελλάδας το 1913. Αφορούν δε αλβανόφωνους μουσουλμάνους και διέπονται με έντονο «αλυτρωτισμό». Υπ’ όψιν δε ότι οι Τσάμηδες έχουν ιδιαίτερη δική τους πολιτιστική ταυτότητα, ενώ η γλώσσα τους είναι η τόσκικη διάλεκτος. Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, υπηρετούσαν τον Αλή Πασά και πολλοί απ’ αυτούς εντάχθηκαν στο στράτευμα του Ομέρ Βρυώνη στην πρώτη Πολιορκία του Μεσολογγίου, αγωνιζόμενοι κατά της εθνεγερτήριας Επανάστασης του 1821. Ιδιαιτέρως δε οι Τσάμηδες στη διάρκεια της κατοχής της Αλβανίας από τους Ιταλούς (1939), ευχαρίστως υπηρέτησαν τα συμφέροντα των Ιταλών και αποτέλεσαν όργανο προπαγάνδας τους, που αποσκοπούσε να δικαιολογεί την κήρυξη του πολέμου της Ιταλίας κατά της Ελλάδας. Κατά τη διάρκεια δε τη κατοχής (1931-1944), στο σύνολό τους οι Τσάμηδες υπηρέτησαν τις δυνάμεις του Άξονα με αλυτρωτικούς σκοπούς και με «ιδεολόγημα» τη δημιουργία της «Μεγάλης Αλβανίας». Κατά το διάστημα δε της κατοχής υπήρξαν άριστοι συνεργάτες των κατοχικών δυνάμεων σε βάρος του ελληνικού και χριστιανικού πληθυσμού. Υποχρεώθηκαν δε χιλιάδες Έλληνες Χριστιανοί κάτω από καθεστώς τρομοκρατίας είτε να μεταναστεύσουν, είτε να ενταχθούν στις αντιστασιακές οργανώσεις του ΕΑΜ και του ΕΔΕΣ. Η λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, υποχρέωσε τους Τσάμηδες, για να μην αντιμετωπίσουν τις προβλεπόμενες ποινές από το Δίκαιο του Πολέμου, να διαφύγουν στην Αλβανία. Άλλωστε, το τίμημα της δοσιλογικής πρακτικής και δραστηριότητάς τους, τόσο με τους Γερμανούς φασίστες όσο και με τους Ιταλούς φασίστες, ήταν βαρύ. Έτσι, ο μεγαλύτερος πληθυσμός των Τσάμηδων εγκαταστάθηκε στην Αλβανία και ολιγότερος στην Τουρκία, ενώ ορισμένοι απ’ αυτούς διέφυγαν και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Για όσους Τσάμηδες διέφυγαν στην Αλβανία, η υπό τον Ενβέρ Χότζα «Λαϊκή Δημοκρατία της Αλβανίας», δεν είχε κανένα λόγο να μην τους παράσχει προστασία, καθόσον η προστασία των Τσάμηδων αποσκοπούσε στο να διασπάσει την παρουσία πολλών Ελλήνων κατοίκων της Βορείου Ηπείρου. Έτσι, περίπου 8.000 Έλληνες που ζούσαν στην Αλβανία λόγω τρομοκρατίας υποχρεώθηκαν να διαφύγουν στην Ελλάδα την περίοδο 1945-1946, ενώ οι περίπου 20.000 Τσάμηδες που διαβιούσαν πριν τον πόλεμο στη Θεσπρωτία, είχαν ήδη διαφύγει και τελούσαν υπό την προστασία του Ενβέρ Χότζα. οι Τσάμηδες ως εγκληματίες πολέμου Όπως προαναφέρθηκε οι Τσάμηδες συνεργάστηκαν με τις φασιστικές δυνάμεις των Ιταλών σε επίπεδο προπαγάνδας ενώ με τις φασιστικές δυνάμεις των Γερμανών συνεργάσθηκαν περισσότερο σε επίπεδο πολεμικών επιχειρήσεων. Οι Τσάμηδες θυμήθηκαν την ιστορία τους με τον Ομέρ Βρυώνη. Έτσι, σε συνεργασία με τους καταδρομείς της λεγόμενης Γερμανικής Μεραρχίας Εντελβάϊς επιχείρησαν από κοινού για να εξολοθρεύσουν χωριά της περιοχής, τα οποία ακριβώς είχαν στοχοποιηθεί λόγω της συνεργασίας τους με τους Έλληνες αντάρτες. Ειδικότερα, επιχειρήθηκε η εξόντωση των προκρίτων της Παραμυθιάς. Έχουν δε βρεθεί τα στοιχεία εκείνα που αποδεικνύουν ότι οι εκτελέσεις των αμάχων στην Παραμυθιά έλαβαν χώρα με βάση τον κατάλογο ονομάτων που είχε συντάξει η ηγεσία των Τσάμηδων στην περιοχή. Έτσι, το Σεπτέμβριο του 1944 μετά την αποχώρηση των Γερμανών οι αντάρτες του ΕΔΕΣ που ήταν οι κυρίαρχοι στην περιοχή, υποχρεώθηκαν αποδίδοντας το δίκαιο, να εκδιώξουν τους Τσάμηδες. Ειδικότερα δε, στις 23 Μαΐου 1945, το Ειδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων των Ιωαννίνων καταδίκασε ερήμην σε θάνατο 1930 Τσάμηδες τους οποίους βάραιναν αποτρόπαιες πράξεις εγκλημάτων πολέμου κατά τη διάρκεια της κατοχής. Τα «μνημεία» του ναζισμού και φασισμού Η οποιαδήποτε υποστήριξη του λεγόμενου «Τσάμικου ζητήματος» δεν αφορά τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερα από υποστήριξη φασιστών, ναζιστών και εγκληματιών πολέμου. Υπ’ όψιν δε ότι η μεταπολεμική έννομη τάξη υπό την αιγίδα του Διεθνούς Στρατοδικείου, έχει ιδρύει νομολογιακές παραδοχές, όπου παρόμοια εγκλήματα όπως εκείνα των Τσάμηδων δεν μπορεί να γίνονται ανεκτά από το σύγχρονο νομικό και πολιτικό πολιτισμό. Πέραν δε της δίκης της Νυρεμβέργης, υπάρχουν και οι λεγόμενες (ορθώς) «επακόλουθες δίκες». Ήδη δε από το Δεκέμβριο του 1946 μέχρι τον Απρίλιο του 1949, Αμερικανοί δημόσιοι κατήγοροι καταδίκασαν 97 κατηγορούμενους φασίστες και ναζιστές. Επίσης, πολλά κράτη με τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου διεξήγαγαν δίκες τιμωρητικές κατά των εγκληματιών και των εγκληματικών πράξεων που έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια του πολέμου. Η Πολωνία, η πρώην Τσεχοσλοβακία, η πρώην Σοβιετική Ένωση, η Ουγγαρία, η Ρουμανία και η Γαλλία έχουν δικάσει χιλιάδες κατηγορούμενους όχι μόνο Γερμανούς, αλλά και εγχώριους συνεργάτες τους τις δεκαετίες που επακολούθησαν από το έτος 1945 και μετέπειτα. Η πιο γνωστή δε περίπτωση είναι εκείνη της Πολωνίας. Αφορά τη δίκη της Κρακοβίας, όπου καταδικάσθηκαν σε θάνατο ναζιστές και φασίστες του στρατοπέδου του Άουσβιτς. Επίσης, μια από τις πιο γνωστές δίκες των Γερμανών εγκληματιών πολέμου πραγματοποιήθηκε και στην Ιερουσαλήμ. Η δίκη αυτή έλαβε χώρα το 1961 και αφορούσε στον Αντολφ Άιχμαν που ήταν ο αρχιτέκτονας του εκτοπισμού της Εβραίων στην Ευρώπη. Η δίκη αυτή είχε τόσο ενδιαφέρον, ώστε αποτέλεσε την αφετηρία της ανάδειξης των εγκλημάτων του Ολοκαυτώματος. ως κατακλείδα Εάν ο κ.Έντι Ράμα θέλει «μνημείο» για τους Τσάμηδες, μπορεί να υπάρξει, ακριβώς για να επισημαίνει την καταδίκη του φασισμού και του ναζισμού. Τέλος, η Ελλάδα θα πρέπει εκάστη 27η Ιουνίου που από το 1994 η Αλβανική Βουλή ανακήρυξε ως ημέρα «γενοκτονίας» των Τσάμηδων, να παρεμβαίνει σε όλα τα fora αποδεικνύοντας την αλήθεια, ενώ η «προσφυγή» Τσάμηδων στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης, θα πρέπει να αποδοκιμασθεί ως πράξη πρόκλησης κατά του σύγχρονου νομικού και πολιτικού πολιτισμού. *Ο Πέτρος Μηλιαράκης δικηγορεί στα Ανώτατα Ακυρωτικά Δικαστήρια της Ελλάδας και στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια του Στρασβούργου και του Λουξεμβούργου (ECHR και GC- EU). Πηγή: mignatiou.com

Nga *Petro Miliaraki Kohët e fundit Kryeministri i Shqipërisë z Edi Rama nëpërmjet një prezence të “kumbueshme” televizive  u përpoq që të risillte në skenë të ashtuquajturën  “Çështja Çame” duke pretenduar se “ekziston një proces bisedimesh” me sqarimin që pala shqiptare “këmbëngul në  të drejtën e përkujtimit”. Ndërsa e quajti të drejtë kërkesën e e Çamëve për “vendosjen” e një memoriali në Epir. Sigurisht që sqaroi se kjo çështe nuk ka lidhje me irrendentizëm, por një krijim të një “monumenti” “përkujtimor”. Z Edi Rama ndoshta duhet  që të kuptojë në kohë se dipllomacia nuk ka lidhje me shfaqje “kumbuese” respektive si ato që ndodhën në Parlamentin Shqiptar dhe në Komisionin e Hetimeve, kështu që, kur u thirr që të dëshmonte në lidhje me “shpërdorim fondesh” në Bashkinë e Tiranës, u shfaq atje duke protestuar në “mënyrë të ashpër” me rrjedhim Komisioni të mbyllet dhe ai të dalë i pafajshëm. Diplomacia nuk pranon të tilla shfaqje-provokacione. Gjithashtu do të duhet të kuptojë se kohët e fundit çështja e ngritjes dhe krijimit të memorialit që të mbajmë mend (ose që të mbajë mend krahu shqiptar), çamët, natyrisht që nuk arrihet duke mbrojtur nazistët dhe kriminelët e luftës. Më konkretisht dhe shkurtimisht: Një përmbledhje e voglë historike: Çamët, ishin banorë të zonës së Thesprotisë. U instaluan në shtetin Grek në vitin 1913. Janë mysylmanë shqipfolës dhe frymëzohen nga një “irrendetizëm” i shfrenuar. Duhet të keni parasysh se Çamët kanë një identitet karakteristik kulturor të tyrin, ndërsa gjuha e tyre është dialekti tosk. Gjatë periudhës së mbizotërimit Turk, i shërbenin Ali Pashës dhe shumë prej tyre ishin pjesë e ushtrisë së Omer Vrionit në Betjën e parë të Mesologjit, duke luftuar kundër Kryengritjes Kombëtare Helene më 1821. Në veçanti Çamët gjatë pushtimit të Shqipërisë nga Italianët më 1939, iu shërbyen me kënaqësi interesave të Italianëve dhe ishin pjesë dhe vegël e propagandës së tyre, e cila kishte si qëllim që të justifikonte luftën e Italisë ndaj Greqisë. Gjatë pushtimit (1931-1944), në total, Çamët shëbyen ushtarakisht me forcat e Boshtit me qëllime irrendetiste dhe me “ideologjinë” e krijimit të “Shqipërisë së Madhe”. Ndërsa gjatë periudhës së pushtimit ishin bashkëpunëtorë të shkëlqyer të forcave pushtuese në dëm të popullatës helene dhe kristiane. U detyruan mijëra të Krishterë Helene, në pushtetin e terrorit, ose të emigronin ose të ishin pjesë e forcave të rrezistencës të EAM dhe EDES. Fundi i Luftës së II-të Botërore, detyroi Çamët, që të mos përballonin dënimet sipas së Drejtës së Luftës, që të largoheshin për në Shqipëri. Është e njohur se çmimi për praktikat tradhëtare dhe aktivitetin e tyre, sa me fashistët gjermanë sa dhe me ata italianë, do të ishte i rëndë. Kështu, pjesa më e madhe e popullatës çame u vendos në Shqipëri dhe më pak në Turqi, ndërsa disa prej tyre ikën dhe në Shtetet e Bashkuara. Për ata çamë që u larguan në Shqipëri, ose në “Republikën Popullore të Shqipërisë” nën Enver Hoxhën, nuk kishte arsye për të mos iu ofruar mbrojtje, pasi mbrojtja e Çamëve kishte si qëllim që të thyente ekzistencën e shumicës Helene të banorëve në Epirin e Veriut. Kështu pothuajse 8000 grekë që jetonin në Shqipëri, për shkak të terrorizmit u detyruan që të ikin në Greqi nën periudhën 1945-1946, ndërsa rreth 20.000 çamë që jetonin  para luftës në Thesproti, kishin ikur dhe gëzonin mbrojtjen e Enver Hoxhës.  Çamët si kriminelë lufte. Ashtu siç u përmend, çamët bashkëpunuan me forcat fashiste të italianëve në nivel propagande ndërsa me forcat fashiste gjermane bashkëpunuan më tepër në nivelin e veprimeve luftarake. Çamët kujtuan historinë e tyre me Omer Vrionin. Kështu, në bashkëpunim me kryqëtarët, komandot e Batalionit Gjerman Entelvais vepruan sëbashku që të eleminonin fshtara të zonës, të cilat ishin vënë në shënjestër për shkak të bashkëpunimit të tyre me partizanët Helenë. Më konkrretisht, u përpoq eliminimi i intelektualëve të Paramithisë. Ndërsa janë gjetur ato të dhëna që vërtetojnë se ekzekutimet e  popullatës së paarmatosur në Paramithi u realizuan me bazë katalogun e emrave që kishte përgatitur kryesia e Çamëve në këtë zonë. Kështu, në shtator 1944 pas tërheqjes së gjermanëve, rrebelët/partizanët e EDES që ishin mbizotërues në zonë, u detyruan për hir të së drejtës, që të dëbonin Çamët. Më konkrretisht më 23 Maj të vitit 1945, Gjyqi i Posatshëm i Tradhëtarëve në Janinë, dënoi në mungesë, me vdekje,  1930 Çamë për të cilët rëndonin veprime të dënueshme, krime lufte gjatë periudhës së pushtimit. “Memorialet” e nazismit dhe fashizmit,. Çdo mbështetje  ndaj të ashtëquajturës “Çështje Çame” nuk është as më shumë as më pak se sa mbështetje ndaj fashistëve, nazistëve dhe kriminelëve të luftës. Duhet të kemi parasysh se rendi ligjor i pasluftës nën përkujdesjen e Gjyqit Ushtarak Ndërkombëtar, ka përcaktuar përkufizime të jurisprudencës, ku krime të ngjashme me ato të Çamëve nuk mund të pranohen nga kultura moderne ligjore dhe politike. Përtej gjyqit të Nyrembergut, ekzistojnë dhe të ashtuquajturat (drejt)  “gjyqe pasuese”. Që në Dhjetor të vitit 1946 deri në Prill të vitit 1949, akuzuesit publikë Amerikanë, dënuan 97 të akuzuar fashistë dhe nazistë. Gjithashtu, shumë shtete me përfundimin e Lufës së II-të Botërore, organizuan gjyqe ndëshkuese të krimeve dhe të veprimeve kriminale  që ndodhën gjatë luftës. Polonia, ish Çekosllovakia, ish Bashkimi Sovietik, Hungaria, Rumania, Franca ka dënuar me mijëra të akuzuar, jo vetëm gjermanë, por dhe bashkëpunëtorë vendas gjatë dhjetëvjeçarëve që pasuan nga vitit 1945 dhe më pas. Rasti më i njohur është ai i Polonisë. I cili ka lidhje me gjyqin e Krakovisë, ku u dënuan me vdekje nazistë dhe fashistë të kampit të Aushvicit. Gjithashtu, një nga gjyqet më të njohura të kriminelëve gjermanë të luftës u realizua në Jerusalem. Ky gjyq u realizua  në vitin 1961 dhe kishte të bënte me Adolf Ajhman që ishte arkitekt i shpërnguljes së Hebrenjëve në Europë. Ky gjyq kishte kaq shumë interes, sa u kthye në pikënisjen e publikimit të krimeve të Holokaustit. Si përfundim Nëse z Edi Rama dëshiron një “memorial” për çamët, mundet që të ekzistojë, pikërisht për të theksuar dënimin e fashizmit  dhe nazismit. Greqia duhet që çdo 27 Qershor, që prej vitit 1994 Parlamenti Shqiptar shpalli si ditë të “genocidit” të çamëve, të ndërhyjë në çdo instancë duke nxjerrë në pah të vërtetën, ndërsa “Referimi” i Çamëve në Gjykatën Penale Ndërkombëtare të Hagës, do të duhet që të shpallet e të kritikohet si veprim provokues ndaj kulturës moderne politike dhe jurdike. *Petro Miliaraki është avokat pranë Gjykatave të Larta Anulluese të Greqisë dhe Gjykatave Europiane të Strasburgut dhe të Luksemburgut.  (ECHR dhe GC-EU) Përktheu, përgatiti Pelasgos Koritsas

Njeriu i meritave dhe rrogozi i fqinjit!

Tani që Shqipëria dhe Greqia po ecin drejt një “fushe me lule”, gjembi që do të mbetet mesa duket është çështja e çamëve.  Teksa problemet që  lidhen me  kufirin detar, ligjin e luftës, varrezat e ushtarëve grekë, tekstet shkollore apo lehtësitë konsullore kanë marrë rrugën e zgjidhjes, çështja e çamëve mbetet dritëhija e fundit e një raporti historik të dy popujve që ruan ende shumë të panjohura, po të marrim parasysh edhe një ndjenjë përkatësie që po “zgjohet” tek të ashtuquajturit arvanitas.

Nuk janë të rastësishme referencat e ish-ministrit të Jashtëm, Pangalos mbi gjuhën shqipe apo heroinat e Sulit, që gjithsesi i takojnë një historie që nuk ka lidhje me shtetin shqiptar.Ne planin politik Tirana dhe Athina u afruan jo për meritë të tyre, por nga presioni i BE, kryesisht mbi Shqipërinë për të zgjidhur problemet me fqinjin jugor, i cili ka avantazhin të negociojë nga pozitat e një vendi anëtar të Bashkimit Europian. Vicklat e kryeministrit shqiptar po u lënë vendin firmosjeve shpejt e shpejt të një dokumenti të partneritetit strategjik mes dy vendeve.

Hallet e mëdha që shqetësojnë këtu e 100 vite këtë cep të Ballkanit mund të ishin zgjidhur shumë më shpejt nëse elitat politike do të kujdeseshin për perspektivën ekonomike të dy vendeve dhe të linin mënjanë protagonizmin bosh të disa njerëzve që tani janë të detyruar të ulen dhe të negociojnë për absurditete dhe marrëzi që janë pjellë e historisë së përbashkët.

Negociatat kanë prodhuar rezultat dhe tashmë në fushë kanë dalë sërish protagonistët, këtu dhe atje. I pari ishte presidenti grek Prokopis Pavlopulos, gafa e të cilit se Shqipërisë nuk do t’i lejohet hyrja në NATO nëse nuk shkëputet nga retorika irredentiste kaloi pa u vënë re. Presidenti që i përket krahut konservator i bie një daulle që shkon ndesh me frymën e krijuar dhe përpjekjet që po bën qeveria e majtë për të shfryrë tensionin dhe arritur një rezultat pragmatist.http://www.newsbomb.gr/politikh/story/858351/aystiro-minyma-paylopoyloy-...

Nga ana tjetër Edi Rama u shfaq së fundmi në faqen e parë të një prej gazetave kryesore duke bërë një mea culpa mbi të shkuarën dhe folur me optimizëm mbi të ardhmen. Në gazetën “Ta Nea” kreu i qeverisë shqiptare ndërroi rol, nga një nacionalist qesëndisës në një lider të moderuar. Ai tha se çështja çame nuk lidhet me pretendimet territoriale të Shqipërisë ndaj Greqisë, por me të drejtën e lëvizjes së lirë dhe atë të pronësisë. Një status quo që ekziston dhe sot. Çamë mund t'u drejtohen gjykatave edhe sot individualisht dhe lëvizjen Shengen e kanë fituar. Dhe natyrisht meritat zoti Rama kërkon t’i marrë vetë, duke i folur popullit grek hapur dhe me dorë në zemër.

Për këtë çëshjtje kryeministrit shqiptar i është kthyer përgjigje në gazetë, meqë çështjen e shtroi në këtë formë. Seksioni grek i CNN risolli në vëmendje një analizë të Profesorit të  Studimeve Ballkanike, Sllave dhe Lindore në Universitetin e Maqedonisë, Konstantinos Tsitselikis, botuar në 2016.

Lidhur me qëndrimin e Greqisë dhe  Ministrisë së Jashtme greke, profesori thotë se "fillimisht duhet të jetë e qartë se për çamët nuk ka të drejta pronësore"."Pala greke mund të administrojë politikisht njohjen e këtyre ngjarjeve. Duhet të ulet për të diskutuar dhe ta mbyllë çështjen. Duhet të kemi një debat të hapur dhe të ecim përpara. Sa më shumë e fsheh një çështje nën rrogoz, aq më shumë i jep të drejtë palës tjetër. Gabimisht i jepet e drejta palës tjetër të maksimizojë këtë si kauzë bisedimesh"-thotë Konstantine Tsitselikis.

http://www.cnn.gr/focus/story/116503/ti-einai-to-tsamiko-zitima-poy-apot...

Kauzë të drejtash apo teatër politik "antigrek"?

Ka një reagim emocional por edhe të llogaritur nga akrobatë të njohur të protagonizmit mediatik shqiptar, pas deklaratave të presidentit grek, Prokopis Pavlopoulos për çështjen çame. Siç raportoi së pari ResPublica, Pavlopoulos I bëri këto deklarata në një vizitë pranë shtabit të ushtrisë greke në Larisa ku u shpreh se çështja çame nuk ekziston dhe se çamët bashkëpunuan me nazistët.

Te ky qëndrim konstant i Greqisë mund të dallojmë disa gjëra.

Së pari se Greqia është serioze me historinë e saj të afërt të cilën e respekton atë - ashtu siç e kupton- përtej dallimeve politike. Është tjetër punë vërtetësia historike e një teze, për sa kohë që kur një poitikan grek akuzon një komunitet për bashkëpunim me nazistët, përveçse luan me stereotipet, në thelb i përmbahet një qëndrimi etik për historinë e vendit.

Në analogji, në Shqipëri nuk dihet mirë se çfarë qëndrimi ka njëra palë apo tjetra për Luftën e Dytë Botërore dhe nuk dihet nëse historia politike e këtij vendi udhëhiqet nga ndonjë korpus normash që përputhen me rendin ndërkombëtar të pasluftës. Për ta sqaruar më mirë, nëse diskutimi për çështjen çame do të kalojë në debat historik mes të dyja vendeve, është e udhës që nga Shqipëria të sqarohet se cili është qëndrimi i saj për sa i përket LIIB dhe bashkëpunëtorëve. Kjo sepse pas vitit 1990 kjo konstante është vënë në diskutim seriozisht.

Së dyti aty dallojmë një këmbëngulje për ngjarje për të cilat duhen hedhur dritë. Greqia nuk e ka akuzuar kurrë Shqipërinë për represion ndaj minoritetit grek në Shqipëri, por në fakt akuzon vazhdimisht shqiptarët e Çamërisë si bashkëpunëtorë dhe pjesëmarrës në masakra, duke synuar të delegjitimojë çdo kërkesë shqiptare.

Në fakt z. Pavlopoulos i përket një brezi që pikërisht këtë do thotë, pasi shkëputja nga ngarkesat historike kërkon kohë. Por këtu çështja për aq sa i takon Shqipërisë nuk është kjo, por mungesa e seriozitetit në përgjigje ndaj një teze që duket se është e palëkundur në Athinë. Le të vëmë në dukje paradoksin e madh që ndodh te ne: nga njëra anë kemi mosbesim absolut për insititucionet dhe politikën tonë, nga ana tjetër mesatarja e informimit për çështjen çame janë deklaratat e politikanëve apo ndonjë shkrim në media që thjesht bën tym.

Në këtë kuadër edhe mungesa e reagimit politik dhe institucional në Shqipëri, pas deklaratës së fundit të presidentit grek, flet më shumë sesa teatri i kaçaflaqëve që duan të shfaqen si agjitatorë flamujsh. Këtu është e udhës që akuza greke të skualifikohet me fakte historike dhe jo me teza histerike, që nuk i hyjnë kujt në punë. Do të duhet të pranojmë po ashtu se çamë që kanë qenë bashkëpunëtorë të nazistëve ka patur, pasi ky ka qenë fenomen i përgjithshëm, ndonëse duhet sqaruar terreni historiografik për arsyet dhe motivet e vrasjeve dhe dhunës së ushtruar.

Ky është një shteg në të cilin në Shqipëri askush nuk po do të kalojë, sa kohë që për çështjen çame flitet me nuancën e një kauze antigreke, më shumë sesa për një projekt që synon vendosjen në vend të drejtësisë, por ama edhe pranimit të përgjegjësive.

Për një grek duket se është e lehtë që të asociojë shqiptarin me një të keqe historike. Një herë më osmanët, siç rrëfente edhe Konica e së fundmi edhe me nazistët apo me larminë e kreativitetit të emigrantëve.

Por sidoqoftë problemi qëndron te raporti ynë me historinë përveç se te loja greke dhe kjo mund të shihet te fakti sesi tallemi vetë me LIIB apo Luftën Nacionalçlirimtare, njëherë e glorifikuar e mandej e përbaltur. Dhe një shoqëri që nuk ka qëndrueshmëri apo ndershmëri me veten në rreshtimin historik, nuk arrin që bindjet dhe emocionet apo idetë e një kohe për të drejtën dhe të mirën t’i kthejë në norma referuese dhe orientuese. Nga kjo pikëpamje për një shqiptar të rritur në vitet e tranzicionit mbetet i pakuptueshëm, në mos dredharak dhe i lig ky “sentimentalizmi” grek për kohën e nazizmit dhe çamët pse jeta dhe formimi ynë ndahet mes një kohe ku të gjithë këndonim këngë partizane dhe një tjetre kur gjuanim me gurë dhe pshurrnim në lapidarë.

Siigurisht që çështja çame ekziston, do apo nuk do presidenti grek. Por që palët të arrijnë të mirëkuptojnë pozicionet reciproke, pra të lehtësojnë apo fusin në shteg objektiv zgjidhjen, kërkohet patjetër më shumë punë në zbardhjen e historisë dhe edukimin me të vërtetat e saj. Përndryshe parti politike dhe ahengxhinj mediash ka plot dhe madje nuk mbarojnë.

http://www.respublica.al/ 

Η χαρά του Τσάμη - ” Gëzohu Çamëri! Turqia po projekton “Shqipërinë e Madhe”

Η ενασχόληση με το Σκοπιανό, καθόλα σοβαρό εθνικό θέμα παρά τις προσπάθειες ορισμένων να το παρουσιάσουν ως έλασσον που πρέπει να κλείσει με συνοπτικές διαδικασίες, αφήνει στη σκιά ένα άλλο εξίσου σοβαρό: Τις ελληνοαλβανικές σχέσεις όπου και εκεί προωθείται μια fast track διαδικασία «επίλυσης» των «διαφορών». Η ατζέντα ήδη διαμορφώνεται ετεροβαρώς, υπό την έννοια ότι η Αλβανία, τις απορρέουσες και από το διεθνές δίκαιο και τις διεθνείς συνθήκες υποχρεώσεις της, τις θέτει συμψηφιστικά με προκλητικές και χωρίς βάση διεκδικήσεις της. Οι επίμονες δηλώσεις Αλβανών κυβερνητικών ότι οι δύο πλευρές συζητούν και θέμα «Τσάμηδων», παρά τις αλλεπάλληλες διαψεύσεις του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών, επιβεβαιώνει το προφανές. Ότι τα Τίρανα δεν είναι διατεθειμένα να αφήσουν εκτός διαπραγμάτευσης ένα θέμα το οποίο έχουν αναγάγει σε μείζον εθνικό και το οποίο αποτελεί μέρος της ευρύτερης στρατηγικής τους. Για όσους δεν κατάλαβαν ή δεν το παρατήρησαν, ο αλβανικός παράγων υλοποιεί, με την καθοδήγηση της Άγκυρας, μία μεγαλοϊδεατική πολιτική στα Βαλκάνια και μάλιστα με τρόπο συνεπή, μεθοδικό και συνεκτικό που καθιστά εμφανές το τουρκικό αποτύπωμα. Η Τουρκία επιδιώκει να επανακάμψει στα Βαλκάνια ως επικυρίαρχος στο πλαίσιο του γενικού οθωμανικού come back που ονειρεύεται - και για να λέμε την αλήθεια πραγματοποιεί σε μεγάλο βαθμό - ο Ερντογάν και οι Αλβανοί αποτελούν ένα από τα χρήσιμα και κρίσιμα εργαλεία στην επιδίωξη αυτού του σκοπού. Ο Τούρκος πρόεδρος επιχειρεί να μεταμορφώσει την Αλβανία σε μία δεύτερη Τουρκία στην περιοχή. Το Κοσσυφοπέδιο, οι περιοχές των Σκοπίων με αλβανικό πληθυσμό, οι περιοχές στη νότια Σερβία (Πρέσεβο) επίσης με αλβανικό στοιχείο, αποτελούν τα βασικά κομμάτια που με επίκεντρο το αλβανικό κράτος συνθέτουν του παζλ της Μεγάλης Αλβανίας που συγκινεί και συστρατεύει όλο και μεγαλύτερο μέρος των Αλβανών οι οποίοι αισθάνονται ότι βρίσκονται σε διαδικασία «εθνικής ολοκλήρωσης». Μαζί και διάφορα φαντασιακά τμήματα της «Φυσικής Αλβανίας», όπως αρέσκονται να την ονομάζουν οι Αλβανοί, πχ η «Τσαμουριά» την οποία «κατέχουν οι Έλληνες». Για να μιλάμε ανοιχτά, το τζίνι βγήκε από το μπουκάλι και δεν ξαναμπαίνει μέσα έως ότου οι Αλβανοί θεωρήσουν ότι έχει εκπληρώσει την ευχή τους ή μέχρι να βγει από άλλο μπουκάλι ένα άλλο πιο δυνατό τζίνι που θα αναγκάσει το αλβανικό να μαζευτεί και θα ξαναβάλει το πώμα. Ο ηγέτης των Αλβανών του Πρέσεβο, Φάτον Κλινάκου, πρόεδρος του συλλόγου βετεράνων του UCK, δήλωσε ότι «αν δεν λυθεί το θέμα των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου τότε εμείς στην Κοιλάδα του Πρέσεβο δεν αποκλείουμε το ενδεχόμενο μιας νέας ένοπλης σύγκρουσης». Σύλλογος Αλβανίδων γυναικών στο Πρίζρεν του Κοσσυφοπεδίου πλέκουν μάλλινα κασκόλ για τους Τούρκους που έχουν εισβάλει στο Αφρίν της Συρίας, τα οποία έχουν επάνω τους κεντημένα έναν «κλάδο ελαίας» αναφορά στον ομώνυμο τίτλο της επιχείρησης του τουρκικού στρατού. Ο ηγέτης των Σέρβων του Κοσσυφοπεδίου Όλιβερ Ιβάνοβιτς, θεωρούμενος μετριοπαθής, δολοφονήθηκε εν ψυχρώ προ ημερών με έξι σφαίρες χ στη Μιτρόβιτσα η οποία είναι διχοτομημένη μεταξύ Αλβανών και Σέρβων. Ο Αλβανός υπουργός Εξωτερικών Ντιτμίρ Μπουσάτι μιλώντας στη Βουλή για τις συζητήσεις με την Ελλάδα επέμεινε ότι περιλαμβάνεται το «τσάμικο» και δήλωσε μάλιστα ότι «κάθε πολίτης τσάμικης καταγωγής θα χαίρεται την περιουσία του»… Ποιος ξέρει αν ο Μπουσάτι έχει λόγους να θεωρεί ότι η διαπραγμάτευση με την ελληνική κυβέρνηση είναι η χαρά των Τσάμηδων. Ο Πρόεδρος της Αλβανίας, Ιλίρ Μέτα, υπέγραψε τη χορήγηση αλβανικού διαβατηρίου στον πρωθυπουργό του Κοσσυφοπεδίου, Ραμούς Χαραντινάι, πρώην διοικητή του UCK, ο οποίος έχει κατηγορηθεί για εγκλήματα πολέμου . Ο Χαραντινάι έγραψε στο Facebook: «Κατά τη διάρκεια της παραμονής μου στο Δικαστήριο του Στρασβούργου, με ειδικό διάταγμα από τον πρώην πρόεδρο της Δημοκρατίας της Αλβανίας, Μπουγιάρ Νισάνι, μου απενεμήθη η αλβανική ιθαγένεια καθώς και στη γυναίκα μου Ανίτα.. Ευχαριστώ το αλβανικό κράτος για την εξαιρετική τιμή που μου έκανε να γίνω πολίτης της Δημοκρατίας της Αλβανίας». Αλβανία και Κοσσυφοπέδιο έχουν ανακοινώσει τη λεγόμενη «ενοποιητική πλατφόρμα» η οποία στην πλήρη υλοποίησή της προβλέπει την κανονική ένωση των δύο κρατών «εντός ΕΕ» όπως διευκρινίζει ο Αλβανός πρωθυπουργός Έντι Ράμα, επιχειρώντας να εκβιάσει την ευρωπαϊκή ένταξη αμφοτέρων. Την ώρα, δε, που και η σημερινή αλβανική κυβέρνηση συνεχίζει και κλιμακώνει την πολιτική διωγμού των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου - και ως κινήσεις καλή θέλησης παρουσιάζει τη δημιουργία ελληνικών στρατιωτικών νεκροταφείων διότι δεν την πειράζουν τόσο οι νεκροί αλλά οι ζώντες που θέλει να ξεφορτωθεί - στην Ελλάδα λαμβάνουν χώρα διάφορα περίεργα, όπως η ίδρυση αλβανικού σχολείου στην Κρήτη. Την πρώτη ημέρα λειτουργίας εμφανίστηκε παιδάκι με μπλούζα που είχε επάνω χάρτη της «Μεγάλης Αλβανίας». Πολύ χαριτωμένο. Είχε προηγηθεί η υποστολή της ελληνικής σημαίας και η ανάρτηση της αλβανικής, κίνηση η οποία αποδόθηκε από Έλληνες γυμνοσάλιαγκες σε «παρεξήγηση». Η Ελλάδα, εντωμεταξύ, ετοιμάζεται να δώσει το πράσινο φως για την έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Αλβανίας με την ΕΕ και γι’ αυτό η πρεμούρα για λύση -πακέτο εξπρές στα ελληνοαλβανικά ώστε να μην αναγκαστεί να βάλει και άλλο βέτο. Η ελληνική πλευρά κάνει ένα λάθος, στρατηγικό, το οποίο θα στοιχίσει στη χώρα. Σε όλα τα θέματα με όλους τους γείτονες με τους οποίους υπάρχουν διαφορές, για την ακρίβεια διεκδικήσεις και προκλήσεις εκ μέρους τους, νομίζει ότι επειδή η ίδια μπαίνει σε λογική να «κλείσει» τα ζητήματα, το ίδιο σκέπτονται και οι άλλοι. Λάθος. Οι άλλοι έχουν στο μυαλό τους και στην πολιτική τους το ακριβώς αντίθετο. Να ανοίγουν θέματα. Γιατί έχουν εθνική ατζέντα, εθνικό όραμα, εθνική ιδέα, εθνικούς στόχους, διεκδικήσεις, Συμφωνεί, διαφωνεί κάποιος, μας συμφέρει, δεν μας συμφέρει, είναι άλλη συζήτηση. Πάντως έχουν και τα ζητήματά τους κοιτούν πως θα τα προωθήσουν και όχι πως θα τα κλείσουν. Οι δικοί μας κρίνουν εξ ίδιων τα αλλότρια. Διότι αν τους ρωτήσεις ποιο είναι – κατ’ αυτούς - το εθνικό όραμα της Ελλάδας θα δυσκολευθούν να στο περιγράψουν, διότι «δεν το ‘χουν». Και σε αυτή την περιοχή του πλανήτη, όπως και σε αρκετές άλλες, αν «δεν το ‘χεις», έχουν οι άλλοι για σένα και αυτό κατά κανόνα δεν είναι καλό. Δυστυχώς, μετά το «Αλβανός τουρίστας» που κάποτε αστειευόμασταν και τώρα είναι το λιγότερο που λουζόμαστε, κινδυνεύουμε να υποστούμε το «αλβανική Μεγάλη Ιδέα» με τουρκική πατέντα και αυτό δεν είναι καθόλου αστείο. Πηγή:

Në një opinion për parapolitika.gr, Lambros Kalarrytis ka shkruar për lëvizjet e fundit mes Shqipërisë dhe Greqisë, ku thekson e pala greke është ajo që do të humbasë në ç’do marrëveshje që mund të arrihet. Artikulli Për fat të keq, ne jemi në rrezik dhe vuajmë nga ideja e “Shqipërisë së Madhe”. Duke pasur para sysh çështjen e Shkupit, një çështje serioze kombëtare, pavarësisht nga përpjekjet e disa për ta paraqitur atë si të vogël, e cila duhet të mbyllet me procedura të sakta, lë një hije tjetër po aq të rëndë: marrëdhëniet greko-shqiptare që janë në proces për “zgjidhjen” e mosmarrëveshjeve, shkruan Tirana Today. Deklaratat e vazhdueshme të qeverisë shqiptare që të dy palët janë duke diskutuar dhe për “Çamët”, përkundër mohimeve të vazhdueshme nga Ministria e Jashtme greke, konfirmon qartë. Tirana nuk është e gatshëm për të lënë jashtë saj atë që ajo e quan pjesë të vetën dhe të strategjisë së gjerë të saj, për krijimin e “Shqipërisë së Madhe”. Për ata që nuk e kuptojnë apo nuk  vënë re, faktori shqiptar zbaton urdhrat e Ankarasë, një politikë irredentiste në Ballkan dhe në mënyrë konsistente, metodike dhe e qëndrueshme që i bën të dukshme gjurmë turke. Turqia kërkon një Ballkan të ri, dhe Erdogan po punon me shqiptarët, të cilët janë një nga mjetet e dobishme dhe të rëndësishme në ndjekjen e këtij qëllimi. Presidenti turk po përpiqet ta transformojë Shqipërinë në Turqinë e dytë në rajon. Kosova, zonat maqedonase me popullsi shqiptare, zona në jug të Serbisë (Preshevë) me popullsi shqiptare, janë pjesë kyçe dhe në fokus të shtetit shqiptar për idenë e “Shqipërisë së Madhe”, një lëvizje mister, e cila mbledh së bashku shumë  shqiptarë të cilët mendojnë se janë në një proces të “integrimit kombëtar”. Së bashku dhe pjesë të ndryshme imagjinare për idenë e “Shqipërisë së Madhe”, një ndër trojet që e përbën atë janë dhe ato “Çame”. Ministri i Jashtëm shqiptar Ditmir Bushati duke folur në Parlament për diskutime me Greqinë këmbënguli se ka folur për “Çamërinë” dhe madje deklaroi se “çdo qytetar çam do të gëzohet në pronën e tij”. Ndërsa, një lëvizje tjetër vjen nga udhëheqësi i shqiptarëve të Preshevës Faton Klinakou, president i Shoqatës së Veteranëve të UÇK-së, i cili është shprehur se: “në qoftë se ju nuk e zgjidhin çështjen e shqiptarëve të Kosovës atëherë ne në Luginën e Preshevës nuk e përjashton mundësinë e një konflikti të ri të armatosur.” Ndërsa, nga ana tjetër Presidenti i Shqipërisë, Ilir Meta, administrata shqiptare i nënshkroi pasaportën Kryeministrit të Kosovës, Ramush Haradinaj, një ish-komandant i UÇK-së, i cili ka qenë i akuzuar për krime lufte. “Shqipëria dhe Kosova kanë njoftuar të ashtuquajturën “platformë e unifikuar”, se zbatimi i plotë siguron bashkimin normal të dy shteteve “brenda BE-së”, siç tha kryeministri shqiptar Edi Rama, duke u përpjekur për t’i bërë shantazh për integrimin evropian të të dy vendeve. Ndërsa, na ana e saj qeveria shqiptare vijon dhe i persekuton grekët, por vullneti i mirë i saj për të zhvarrosur ushtarët grekë, është sepse do të theksojë se nuk hyn në lojë me të vdekurit, por me të gjallët që dëshiron ti heqë qafe. Kështu në Kretë pak dit më parë u hap një shkollë shqipe. Në ditën e parë të  çeljes së saj, një djalë u shfaq me një bluzë që kishte një hartë të “Shqipërisë së Madhe”. Greqia, ndërkohë, është duke u përgatitur për të dhënë dritën e gjelbër për fillimin e negociatave të Shqipërisë me BE-në. Ana greke po bën një gabim strategjik, i cili do të kushtojë vendit. Në të gjitha çështjet me të gjithë fqinjët, pa dallim, po ndjek një logjikë “të ngushtë”. Të tjerët kanë në mendje dhe politikën e tyre me tema të hapura. Pse kanë një agjendë kombëtare, vizion kombëtar, ide kombëtare, objektivat kombëtare? Pra ideja e “Shqipërisë së Madhe”, tani për tani duhet të jetë shqetësimi ynë.  TIRANA TODAY