Παρουσίαση βιβλίου για την Σμύρνη στα Αλβανικά - Prezantim i librit "Në flakët e Izmirit"

Με την παρουσία του Πρέσβη της Ελλάδος στα Τίρανα, κ. Λεωνίδα Ροκανα, παρουσιάστηκε σήμερα απ’ τον εκδοτικό οίκο «TOENA» σε συνεργασία με την Πρεσβεία της Ελλάδος στα Τίρανα το βιβλίο του Έλληνα συγγραφέα-σκηνοθέτη, Ντίνου Κουμπάτη, με τίτλο «Στις φλόγες της Σμύρνης», στην αλβανική γλώσσα.
Η παρουσίαση έγινε στο πλαίσιο της 18ης Έκθεσης Βιβλίου στα Τίρανα.

Ambasadori i Greqise ne Tirane z. Leonidas Rokanas, ishte i pranishem ne prezantimin e librit te shkrimtarit Grek, Dino Kubati, i perkthyer ne shqip me titull “Ne flaket e Izmirit”. Prezantimi u organizua nga shtepia botuese “TOENA” , ne bashkepunim me Ambasaden e Greqise ne Tirane, ne kuader te Panairit te 18-te te Librit ne Tirana.

Θέμος Αναστασιάδης:«Επιστημονικά»... ο καλύτερος φίλος του Τούρκου είναι πάντα ένας Συριζαίος!

Απροσδόκητα συμπεράσματα με βάση και μόνο την... επιστήμη που επικαλούνται.

Δυστυχώς, δεν είμαι ο μόνος Ελληνας που τη μισή του οικογένεια, δυο γενιές πριν, την έσφαξαν στην προβλήτα της Σμύρνης ή στις πόλεις και τα βουνά του Πόντου. Αλλοι έχασαν όλη τους την οικογένεια, και γι’ αυτό σύμπας ο Ελληνισμός δεν «κατανοεί» εύκολα την ΑΡΝΗΣΗ της γενοκτονίας σε βάρος των προγόνων μας. Υπό αυτή την έννοια ομολογούμε ότι έχουμε μια... υποκειμενική προκατάληψη στο DNA μας και δεν μπορούμε να δούμε την Ιστορία ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ όπως ο κ. Φίλης. Ας το προσπαθήσουμε όμως... Αν είναι να βλέπουμε την υπόθεση επιστημονικά, ας τη βλέπουμε από την πλευρά και άλλων επιστημών. Αν όχι ως ιστορικοί, με βάση την επιστήμη της Στατιστικής, που τη σπουδάσαμε, προκύπτει το εξής απρόσμενο: Ο καλύτερος φίλος οιουδήποτε εχθρού της Ελλάδας, ιδίως των Τούρκων, είναι πάντα ένας Συριζαίος! Δυσάρεστη έκπληξη και για μας που εκ προοιμίου τους θεωρούμε όλους πατριώτες μέχρις αποδείξεως του εναντίου. Ελα, όμως, που η Στατιστική -από την επιστημονική πλευρά πάντα- αυτό βγάζει. Ούτε «μία φορά στο εκατομμύριο» διαχρονικά δεν έχουν επιχειρηματολογήσει οι πολιτικοί του ΣΥΡΙΖΑ υπέρ των πάγιων ελληνικών θέσεων, αλλά υπέρ των πάγιων τουρκικών! Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ το λέει, όχι εμείς, όλα κι όλα!

Αρα, λοιπόν, το θέμα μας δεν είναι το αν η ΑΡΝΗΣΗ της γενοκτονίας όσο και του Ολοκαυτώματος είναι... ποινικό αδίκημα και αν θα διωχθούν οι «Φίληδες» με... τρία χρόνια φυλακή με αναστολή. Ούτε καν το ότι η συστηματική παραχάραξη των γεγονότων από τις «Ρεπούσηδες» και τους λοιπούς προοδευτικούς καθηγητές... παρεξηγείται ίσως ως στρατηγική επιλογή ενός τμήματος της Αριστεράς που οδηγεί σε νέες εθνικές παραχωρήσεις. Οσοι γνωρίζουν, π.χ., τι καθεστώς ασυδοσίας επικρατεί σήμερα στη Δυτική Θράκη -όπου οι πράκτορες της Αγκυρας ουσιαστικά διοικούν την περιοχή με τις ΕΥΛΟΓΙΕΣ των ντόπιων Συριζαίων παραγόντων- και όσοι άκουσαν πολύ καλά τον Τσίπρα να λέει ότι δεν υπάρχουν σύνορα στις θάλασσες, καταλαβαίνουν τι... «παρεξήγηση» έχει πέσει. Αλλά ακόμα και αν δεν το καταλάβαιναν, υπάρχουν τα τουρκικά ΜΜΕ που πανηγυρίζουν για τις καθαρά επιστημονικές δηλώσεις Φίλη, τις οποίες και ερμηνεύουν ως... ένδειξη καλής θέλησης του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ εν όψει του ταξιδιού του στην Αγκυρα. Α, εδώ θα διαφωνήσουμε! Είναι πολύ γαϊδούρια οι Τούρκοι αν χρειάζονται και επιπλέον ένδειξη από αυτήν ειδικά την κυβέρνηση για να τους προσκαλέσουν με χορούς, όργανα και νταούλια. Επιστημονικά μιλώντας με βάση τη ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΗ ξαναλέμε και όχι τις βιωματικές προκαταλήψεις μας, 40 χρόνια τώρα ο πολιτικός χώρος που εκφράζουν «Φίληδες», «Ρεπούσηδες» και οι εκάστοτε αρχηγοί του χτυπάει... αλύπητα τον Ελληνισμό όπου τον βρει: Στο Σκοπιανό; Ολοι τους αγκαλιά με ψευτο-Μακεδόνες! Στο Αιγαίο; Δεκαετίες λέγανε για... ειρηνική συνύπαρξη και συνεκμετάλλευση υπονοώντας «δώστε κάνα νησί και στους γείτονες». Στο Κυπριακό; Πρώτοι-πρώτοι υπέρ του «ναι» και βάλε, που απέτρεψε τελικά ο Τάσσος Παπαδόπουλος. Ακόμη και το 1821 τούς ενοχλεί! Οι άνθρωποι είναι τόσο παθολογικά «άρρωστοι» που τα ’βαλαν ακόμα και με την ταινία «300», ενώ επιφυλάσσονται για τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας. Οχι για άλλον λόγο, αλλά για να μην εκνευριστεί ο Καμμένος, ο οποίος τα πήρε στο κρανίο με τον Φίλη και τους Πόντιους και τον έβαλε να κάνει δέκα δημόσιες κωλοτούμπες που θα του χάριζαν (του υπουργού) ακόμα και χρυσό μετάλλιο στην ενόργανη, βάσει πάντα του ειδικού σωματότυπού του.

Δυστυχώς, δεν είμαι ο μόνος Ελληνας που η μισή του οικογένεια σφαγιάστηκε δυο γενιές πριν στις προβλήτες της Σμύρνης και σε ΠΟΡΕΙΕΣ θανάτου στο εσωτερικό της Τουρκίας, σε σπηλιές στον Πόντο, και όπου αλλού τους πετύχαινε το τουρκικό σπαθί. Ειδικά η Σφαγή των Ποντίων κράτησε σχεδόν οχτώ χρόνια, κι αν αυτό δεν ήταν γενοκτονία, δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να είναι. Γι’ αυτό και ο μέσος Ελληνας που μετράει στο DNA του και στο παρελθόν του τέτοιες βαριές κληρονομιές, από την Πόλη ως την Αμμόχωστο, δεν μπορεί να δεχτεί ότι ανθρωπόμορφα πολιτικά τέρατα θα διαστρεβλώνουν για πάντα την Ιστορία μας. Είμαι λιγάκι προκατειλημμένος, τι να κάνουμε. Ας αφήσουμε, λοιπόν, την επιστήμη της Στατιστικής να μιλήσει: Οπου εχθρός της Ελλάδας κι ένας Συριζαίος συνήγορος!

Κάποιοι λένε ότι δεν χωρεί συζήτηση με τους «Φίληδες» και τους λοιπούς επαγγελματίες αριστερούς επιστήμονες για το πού αρχίζει η Ιστορία και πού τελειώνει η επιστήμη. Αλλά κυρίως δεν μπορεί να γίνει σοβαρή κουβέντα για Παιδεία. Τους κατηγορούν ότι όλα αυτά που αναμασούν είναι ΜΠΟΥΡΔΕΣ και ανατροφοδοτούμενα ψέματα για να συσκοτίσουν μια απλή στατιστική τρόμου. Το ότι τώρα έφτασαν να είναι ΑΡΝΗΤΕΣ της γενοκτονίας των Ποντίων, όπως και ΑΡΝΗΤΕΣ ΤΗΣ ΣΦΑΓΗΣ της Σμύρνης, λένε, δεν πρέπει να μας εκπλήσσει καθόλου. Μπα; Μπορεί να προκαλεί, να εξοργίζει, αλλά όχι να μας ξαφνιάζει. Ετσι, ε; Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι πολλά χρόνια τώρα εκπαιδεύονται στην παραχάραξη της ελληνικής ταυτότητας και μόλις βρέθηκαν στην εξουσία έβαλαν μπρος να υλοποιήσουν την ευλογούμενη, αν όχι καθοδηγούμενη από συγκεκριμένα κέντρα, υπηρεσία τους. Με κάθε τρόπο. Αντε, ρε συ...  Λες;

Δυστυχώς, δεν είμαι ο μόνος Ελληνας που η μισή του οικογένεια ΣΦΑΧΤΗΚΕ στη Σμύρνη, στον Πόντο, στην Κύπρο, στη Θράκη και τη Μακεδονία. Γι’ αυτό δεν είμαι αντικειμενικός, το ομολογώ. Νόμιζα ότι δεν είναι δυνατόν ο στοιχειώδης σεβασμός στη μνήμη νεκρών, που πλέον έχει «νομιμοποιηθεί» βάσει διεθνών συνθηκών, να σύρεται στα παζάρια κάθε είδους δημαγωγίας. Αλλά αυτή είναι συναισθηματικού είδους προσέγγιση. Πιστεύω ότι οι κάθε «Φίληδες» δεν δικαιούνται να προσβάλλουν τις χαμένες πατρίδες μας, ιδίως αν καλομελετούν να ’χουμε κι άλλες. Λέμε ΑΝ. Αλλά αυτά είναι υποκειμενικά. Η επιστήμη μετράει! Και αυτή λέει ότι στατιστικά ο καλύτερος φίλος του Τούρκου είναι ο Συριζαίος. Παντού και πάντα. Σκεφτείτε  ότι  αναζητείται μία έστω εξαίρεση, έτσι για να επιβεβαιωθεί ο κανόνας, και δεν βρίσκεται η δόλια!

Παγκόσμιο βραβείο Ανθρωπισμού στον Αλβανίας Αναστάσιο

Στην Aula Magna του Ποντιφικού Πανεπιστημίου Urbaniana, στην πόλη του Βατικανό τιμήθηκε ο Αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας κ.κ. Αναστάσιος, στην ειδική τελετή απονομής των Διεθνών Βραβείων «Giuseppe Sciacca», όπου του απονεμήθηκε το ειδικό βραβείο Κριτικής Επιτροπής «Ιεραποστολικής Δράσης, Κοινωνικής Αλληλεγγύης και Ανθρωπισμού».

Με σπουδές στη Θεολογία, τη Θρησκειολογία, την Εθνολογία, ο Προκαθήμενος της Ορθοδόξου Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Αλβανίας, είναι μεταξύ άλλων, Ομότιμος Καθηγητής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, επίτιμο Μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και Διδάκτωρ Θεολογίας και Φιλοσοφίας σε πολλά πανεπιστήμια ανά τον κόσμο. Είναι επίσης Πρόεδρος του «Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών» (2006-) και επίτιμος Πρόεδρος της «Παγκοσμίου Διασκέψεως των Θρησκειών για την Ειρήνη» (2006-).

Ανέπτυξε ευρύτατο ιεραποστολικό και κοινωνικό έργο για πολλά χρόνια. Στο πλαίσιο μιας παγκόσμιας προοπτικής, πρωτοστατεί στην εφαρμογή πρωτοποριακών προγραμμάτων στους τομείς εκπαίδευσης, υγείας, κοινωνικής πρόνοιας, αγροτικής ανάπτυξης, πολιτισμού και οικολογίας στην Αλβανία, συμβάλλοντας καθοριστικά στο σύγχρονο ευρωπαϊκό πρόσωπό της. Συγχρόνως, έχει διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στην άμβλυνση των αντιθέσεων στα Βαλκάνια. Γλωσσομαθής και πολυγραφότατος συγγραφέας, έχει τιμηθεί με πλήθος διεθνών βραβείων, ενώ το 2000 υπήρξε υποψήφιος για το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης.

Πέρα όμως από το κοινωνικό του έργο, δημιουργεί μια σύγχρονη πολιτιστική ταυτότητα για τη χώρα του, με κορωνίδα το κτιριακό συγκρότημα στο κέντρο των Τιράνων, που αποτελείται από τον Νέο Καθεδρικό της “Αναστάσεως του Χριστού”, το Κωδωνοστάσιο, το Συνοδικό Μέγαρο, το Συνεδριακό και Πολιτιστικό Κέντρο και το παρεκκλήσιο της “Γέννησης”.

πηγη ekklisiaonline

Όσιος Ρώμυλος και η Αυλώνα. Ιστορικά στοιχεία για την Αυλώνα στο βίο ενός Οσίου της Ορθόδοξης Εκκλησίας - Oshënar Romili dhe Vlora- Fakte historike për Vlorën e 1371 në jetën e një Shenjtori të Kishës Orthodhokse.

Όσιος Ρώμυλος - Oshënar Romilos

Γιορτάζει στις 18 Σεπτεμβρίου - Festohet më 18 Shtator

Με την βοήθεια μιας ορθόδοξης φίλης μας, ενημερωθήκαμε για κάποια ιστορικά στοιχεία που υπάρχουν στο βίου του Οσίου Ρωμύλου για την Αυλώνα. Εμείς τα παραθέτουμε παρακάτω θεωρώντας πάντα πως η ιστορική αλήθεια πρέπει να είναι στην διάθεση όλων. Φυσικά θα δείτε κάποια χαρακτηριστικά τα οποία θα μπορούσαμε να τα βρούμε και σήμερα στην περιοχή αυτή. Πιστεύουμε πως ο καθένας είναι ικανός να κρίνει μόνος του.   Ο όσιος Ρωμύλος γεννήθηκε κατά το 1300 στην παραδουνάβια πόλι Βιδίνιο από ευσεβείς γονείς, πατέρα Έλληνα και μητέρα Βουλγάρα. Κατά το άγιο βάπτισμα ονομάσθηκε Ράϊκος. Από την παιδική του ηλικία έδειχνε πόθο για μάθησι και οι διδάσκαλοί του, θαυμάζοντας την σοφία και την σύνεσί του, τον αποκαλούσαν «παιδαριογέροντα». Όταν ανδρώθηκε, για να αποφύγη τον γάμο που εσκέπτοντο οι γονείς του, έφυγε κρυφά σε μοναστήρι της επαρχίας του Τιρνόβου. Εκεί, μετά την κανονική δοκιμασία, εκάρη μικρόσχημος με το όνομα Ρωμανός και διακονούσε με πολλή ευλάβεια στον ναό ως εκκλησιαστικός. Την ίδια εποχή ο άγιος Γρηγόριος ο Σιναϊτης (βλ. 6 Απρ.) ανεχώρησε με τους μαθητάς του από το Άγιον Όρος και εγκαταστάθηκε στα Παρόρια (σημ. Στράντζα), στα βυζαντινοβουλγαρικά σύνορα. Όταν ο Ρωμανός άκουσε για τον διδάσκαλο αυτόν της νοεράς προσευχής και του ησυχαστικού βίου, ζήτησε ευλογία από τον ηγούμενο να τεθή υπό την καθοδήγησί του. Μαζί του πήρε και άλλον αδελφό, τον Ιλαρίωνα. Ο όσιος Γρηγόριος τούς δέχθηκε με πολλή χαρά και, καθώς ο Ρωμανός ήταν δυνατός, με ισχυρή κράσι, του ανέθεσε τις βαρύτερες και κοπιαστικώτερες υπηρεσίες, τις οποίες εκτελούσε με απόλυτη υπακοή. Μετέφερε ξύλα και πέτρες από το όρος, νερό από το ποτάμι που έρρεε στους πρόποδες, και έφτιαχνε τον πηλό για τις οικοδομές. Παράλληλα διακονούσε στο μαγειρείο και στο ζυμωτήριο της μονής και είχε την φροντίδα των ασθενών αδελφών. Του ανατέθηκε επίσης η περιποίησις ενός ηλικιωμένου μοναχού, ασθενούς και θυμώδους, ο οποίος ένεκα των ασθενειών του έπρεπε να τρώγη μόνον φρέσκα ψάρια. Ο Ρωμανός υπηρετούσε τον σκληρό εκείνον γέροντα με θαυμαστή πραότητα και μακροθυμία και ψάρευε στο ποτάμι. Τον χειμώνα, που τα νερά ήσαν παγωμένα, έσπαζε τους πάγους και με τα πόδια γυμνά στο ψυχρότατο νερό ψάρευε με την απόχη. Με τον τρόπο αυτόν ο Ρωμανός γινόταν μάρτυς κατά προαίρεσιν, καθώς θυσίαζε την ζωή του κάθε στιγμή υπέρ της αγάπης του πλησίον. Με τον θάνατο του ασθενούς γέροντος και του οσίου Γρηγορίου, ο Ρωμανός, τον οποίον όλοι αποκαλούσαν “καλορωμανό”, υποτάχθηκε μαζί με τον Ιλαρίωνα σε άλλον γέροντα. Οι λησταί όμως, που λεηλατούσαν τα μέρη εκείνα και κατατυραννούσαν τους μοναχούς, τους ανάγκασαν να αναχωρήσουν στην Στάρα Ζαγορά της Βουλγαρίας, όπου σύντομα εκοιμήθη ο γέροντάς τους. Έκτοτε ο Ρωμανός υποτάχθηκε στον Ιλαρίωνα, επειδή ήταν μεγαλύτερος στην ηλικία. Όταν ο τσάρος των Βουλγάρων Ιωάννης Αλέξανδρος (1331-1371) κατεδίωξε τους ληστάς, επέστρεψαν στην ερημική ησυχία των Παρορίων, για να συνομιλούν με τον Θεό διά της νοεράς προσευχής. Με τις αρετές, οι οποίες τού είχαν γίνει δευτέρα φύσις, και την αδιάλειπτη ευχή ο Ρωμανός αξιώθηκε να λάβη από τον Θεό πολλά χαρίσματα, ιδιαίτερα το χάρισμα των αειρόων δακρύων. Αργότερα με την ευλογία του Ιλαρίωνος αποσύρθηκε σε τέλεια μόνωσι, για να εντρυφά απερίσπαστος στις θείες θεωρίες. Αφού έζησε πολλά χρόνια κατ’ αυτόν τον τρόπο, εκάρη μεγαλόσχημος με το όνομα Ρωμύλος. Οι Τούρκοι όμως σε επιδρομές τους κατέστρεψαν το μοναστήρι, και ο όσιος Ρωμύλος με τον μαθητή του Γρηγόριο κατέφυγαν στο Άγιον Όρος, όπου εγκαταστάθηκαν στα Μελανά, κοντά στην Μεγίστη Λαύρα. Οι αγιορείτες μοναχοί σύντομα ανεγνώρισαν τις αρετές του και τον επεσκέπτοντο χάριν ψυχικής ωφελείας. Διέκοπταν όμως την αγαπημένη του ησυχία, και αναγκάσθηκε να αναχωρήση σε απομονωμένο κελλί, στους πρόποδες του Άθωνος. Την εποχή αυτή, μετά την ήττα του σερβοβουλγαρικού στρατού του Ιωάννη Ούγγλεση από τους Οθωμανούς και τον θάνατο του ίδιου στην μάχη του Έβρου (Μαρίτσα, 1371), ακολούθησε η εισβολή των ατάκτων οθωμανικών στρατευμάτων στην Θράκη και την Μακεδονία. Τότε πολλοί μοναχοί, φοβούμενοι την γενική ανασφάλεια των καιρών, έφυγαν από το Άγιον Όρος. Παρακινούμενος και ο όσιος Ρωμύλος ανεχώρησε στην Αυλώνα της Αλβανίας.. ………………………………. Δεν παρήλθεν όμως πολύς καιρός και εκινήθη ο υπό των Τούρκων κατά Βουλγάρων και Σέρβων πόλεμος, οπότε και ο χριστιανικώτατος εκείνος Ουγκλέσης εφονεύθη διό και πολλοί Μοναχοί του Αγίου Όρους και μάλιστα οι εκτός των Μανών ευρισκόμενοι, φοβηθέντες την σύγχυσιν, ανωμαλίαν και ακταστασίαν των πραγμάτων, ανεχώρησαν εκείθεν κατευθυνθέντες εις διάφορα μέρη. Τότε και ο Όσιος Ρώμυλος, παρακινηθείς υπ’ εκείνων, ανεχώρησεν εκ του Αγίου Όρους μεταβάς εις έτερον τόπον, Αυλώνα καλούμενον (ίσως την εν Αλανία κειμένην), ένθα εύρε λαόν αμαθή, απαίδευτον, βάρβαρον, και εις φόνους και ληστείας συνειθισμένον, πολλούς δε και εις την Ορθόδοξον και αληθή πίστιν σφάλλοντας. Οι τοπάρχαι και άρχοντες του τόπου εκείνου πολλάς αδικίας και φόνους ανθρώπων αθώων εποιούν, οι Μοναχοί εις πλάνας, μνησικακίας και πολλά άλλα πάθη ήσαν βεβυθισμένοι και πλείστοι Ιερείς αναξίως ιερουργούντες. Τούτους δε πάντας δια του κεχαριτωμένου αυτού λόγου εις ενότητα της αληθούς πίστεως και της υγιούς εν Χριστώ αναστροφής συνεκάλεσεν, ώστε πάντες μικροί τε και μεγάλοι να λέγουν «Δόξα σοι ο Θεός, ο εξαποστείλας, εις ημάς τον φωστήρα σου τούτον, όστις εκ του σκότους εις το φως συνήγαγε». Και παντώς δια τούτο απέστιελεν αυτόν εκεί ο Κύριος, ινά πολλάς ψυχάς διορθώση. ................................................................. Ποθώντας όμως την ησυχία, απομακρύνθηκε στην μονή της Θεοτόκου, στην Ραβάνιτσα της Σερβίας. Ο τόπος αυτός υπήρξε η τελευταία επίγεια διαμονή του, διότι ύστερα από λίγο καιρό απήλθε προς Κύριον. Ο τάφος, στον οποίον οι μαθηταί του ενεταφίασαν το πολύαθλο σώμα του, αναδίδει άρρητη ευωδία· επιτελούνται δέ συνεχώς πολλά θαύματα και ιάσεις στους προσερχομένους με πίστι. Μέγας Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, Μήνας Σεπτέμβριος, σελίδα 438. Ευχαριστούμε πάρα πολύ την αγαπητή εν Χριστό αδελφή μας εξ Ελλάδος που μας έστειλε τα στοιχεία αυτά.

Në saj të ndihmës së një mikeshe orthodhokse të faqes sonë, u informuam për disa të dhëna historike që përmenden në jetën e Oshënar Romilit për Vlorën (Avlonën). Ne do ti rënditim më poshtë duke e konsideruar si domsdoshmëri faktin që e vërteta historike duhet të jetë në dispozicion të të gjithëve. Natyrisht do të shikoni disa karakteristika  të cilat do të mund ti gjejmë dhe sot në atë zonë. Besojmë se secili është i aftë që të gjykojë vetë. Oshënar Romili u lind më 1300 në qytetin Vidino pranë brigjeve të Danubit nga prindër besimtarë, i ati ishte Grek dhe e ëma Bullgare. Në pagëzim mori emrin Raikos. Nga mosha e tij fëmijnore tregonte pasion për të mësuar nga mësuesit e tij, duke u mrekulluar nga mençuria dhe urtësia e tij e quanin “fëmijë i moçëm”. Kur u burrërua, që të shmangte martesën që mendonin prindërit e tij, u largua fshehur në një monastir të zonës së Tirnovës. Atje, pas një prove të rregullt, u qeth  murg (mikroskimos) me emërin Romanos dhe shërbente me shumë besim në kishë . Në të njejtën kohë Shën Grigor Sinaiti, u largua bashkë me nxënësit e tij nga Mali i Shenjtë dhe u vendos në Paroria (Stranxa e sotme), në kufirin bullgaro-bizantin. Kur Romanoja dëgjoi për këtë mësues të lutjes mendore dhe të jetë isikastike, kërkoi bekimin nga igumeni që të vendosej nën udhëzimin e tij. Me vete mori dhe vëllain tjetër Hilarionin. Oshënar Grigori, i pranoi me shumë gëzim dhe pasi Romanoi ishte i fortë, dhe trup i lidhur, i ngarkoi punët më të rënda dhe të lodhëshme, të cilat i kryente me një bindje të plotë. Mbarte dru dhe gurë nga mali, ujë nga lume që rridhte në këmbët, dhe bënte baltë për ndërtesat. Paralelisht shërbente në mencë dhe në vendin e brumosjes së manastirit dhe kishte përkujdesjen e vëllezërve të sëmurë. Ju ngarkua gjithashtu përkujdesja e një murgu të plakur, të sëmurë dhe të grindur, i cili për shkak të sëmundjes duhet të hante vetëm peshk të freskët. Romanoi i shërbente këtij jerondi të ashpër me një urtësi dhe durim të çuditshëm dhe peshkonte në lumë. Në dimër që ujërat ishin të ngrira, thyente akullin dhe me këmbët e zhveshura në ujën e ftohtë peshkonte. Në këtë mënyrë Romanoi u bë martir me dëshirë pasi sakrifikonte jetën e tij në çdo çast për dashurinë ndaj të afërmit. Me vdekjen e  jerondit të sëmurë dhe të oshënar Grigorit, Romanoi, të cilin të gjithë e quanin “romanoi i mirë”, kaluan së bashku me Hilarionin nën drejtimin e një Jerondi tjetër. Por hajdutët që plaçkitnin ato vende dhe stërmundonin murgjit, i detyruan që të ikin në Stara Zagora të Bullgarisë, ku shumë shpejt fjeti jerondi i tyre. Që prej atëhere Romanoi ishte nën Hilarionin, mqs ishte më i madh në moshë. Kur Cari i Bullgarisë Joani Aleksandër (1331-1371) përndoqi hajdutët u kthyen në qetësinë heremite që të bashkëbisedonin me Zotin nëpërmjet lutjes mendore (zemërore). Me virtytet të cilat i ishin bërë natyra e tij e dytë  dhe lutjen e tij të vazhdueshme, Romanoi u denjësua, që të merrte nga Zoti shumë dhurata, në veçanti dhuntinë e lotëve të vazhdueshme. Më vonë me bekimin e Hilarionit, u tërhoq në izolimin absolut, që të thellohej i  përqëndruar tek vizionet hyjnore. Pasi jetoi shumë vjet me këtë mënyrë , u qeth murg (megaloskim)  me emërin Romil. Por Turqit me sulmet e tyre shkatërruan manastirin, dhe oshënar Romili me nxënësin e tij Grigori shkuan  në Malin e Shenjtë, ku dhe u vendosën në Melana, pranë Lavrës së Madhe. Murgjit agjioritë shpejt dalluan virtytet e tij dhe e vizitonin për hir të përfitimit shpirtëror. Por ndërprisnin qetësinë e tij të dshuri dhe u detyrua që të shkojë në një qeli (dhomë murgërore)  në këmbët e Athonos. Gjatë kësaj kohe, pas mundjes së ushtrisë serbo-bullgare të Joan Uglesit nga Osmanët dhe vdekjen e tij në betejën e Evros, (Maritsa 1371), erdhi dhe depërtimi i forcave të armatosura turke në Thrakë dhe Maqedoni. Atëhere shumë murgj, të frikësuar nga pasiguria e kohëve, u larguan nga Mali i Shenjtë. Në këtë mënyrë dhe oshënar Romili  u nis për në Vlorë të Shqipërisë. Ja se çfarë shkruan biografii tij për këto çaste: Por nuk kaloi shumë kohë dhe filloi një luftë nga Turqit kundër Bullgarëve dhe Serbëve, kështu që dhe vetë ai besimtari i madh i krishter Uglesi u vra, kështu shumë murgjër nga Mali i Shenjtë dhe ata që ishin janë manastirëve, duke u frikësuar nga rrëmuja, çrregullimi dhe destabiliteti i gjërave, u larguan prej atje duke u drejtuar në vende të ndryshme. Kështu dhe Oshënar Romili, duke u shtyrë prej tyre, u largua nga Mali i Shenjtë dhe u transferua në një vend tjetër, i quajtur Avlona/Vlora ku gjeti një popull të pa shkolluar, të pa edukuar, barbar, dhe në vrasje dhe në vjedhje i mësuar, shumë prej tyre bënin gabim dhe në lidhje me besimin e vërtetë Orthodhoks. Udhëheqësit lokalë dhe fisnikët e vendit  kryenin shumë padrejtësi dhe vrasje të njerëzve të pafajshëm, Murgjit jetonin në mashtrim, me urrejtje me njëri tjetrin dhe të zhytur në shumë pasione dhe shumicën e klerikëve që kryenin padenjësisht misteret. Këta të gjithë nëpërmjet fjalës së tij të ëmbël i thirri dhe mblodhi nën unitetin e besimit të vërtetë dhe të shëndetshëm më Krishtin në mënyrë të tillë që të vegjël dhe të mëdhenj të thoshin “Lavdi më ty o Zot që na dërgove këtë të ndriçuarin tënd, i cili nga errësira na nxorri në dritë”. Dhe mbi të gjitha për këtë e dërgoi atë, atje Zoti, që të korrigjonte shumë shpirtra. .............. Duke kërkuar si gjithmonë qetësinë u largua nga manastiri i Hyjlindëses, në Ravanicë të Serbisë. Ky vend ishte dhe vendi i fundit që banoi sepse pas pak u largua drejt Zotit. Tek varreza e tij ku nxënësit e vendosën trupin e tij të stërçmuar, kundërmon aromë të paprëshkrueshme, kryhen vazhdimisht shumë mrekulli dhe shërime tek ata që afrohen me besim. Bibliografia: Sinaksari* i Madh i Kishës Orthodhokse, Muaji Shtator fq 483. *Libër Liturgjik i Kishës Orthdohokse i cilin përshkruan jetën (shkurtimisht ose me hollësi) të shenjtorëve të dhe martirëve të saj. Me fjalë të tjera, libër historik me biografinë e Shënjtorëve të saj. Koment: Me pak fjalë kontrolloni datat që të shikoni se sa vite më parë mbiztoronte orthodhoksia në zonën e Vlorës ku sot shumë pseudohistorianë dhe politikanë të paedukuar duan të krijonë një histori të gënjeshtër dhe të shtrembër. Fakte të tjera historike do të shtohen në faqen tonë shumë shpejt që do të bëjnë këdo të filloj të mendojë se historia që deri më sot ka mësuar ka shumë shtrembërime.

Ένταση στις ελληνοαλβανικές σχέσεις μετά το κάψιμο της ελληνικής σημαίας στους Αγ. Σαράντα

Τo κάψιμο της Ελληνικής σημαίας έξω από τα γραφεία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ στους Αγίους Σαράντα, έχει προκαλέσει ένταση στις σχέσης των δύο χώρων.

Μέχρι στιγμής δεν υπάρχει καμία επίσημη αντίδραση από την μεριά της Ελληνικής κυβέρνησης, καθώς αναμένει την επίσημη καταδίκη από την Αλβανική πλευρά, η οποία μέχρι στιγμής δεν έχει κάνει καμία επίσημη ανακοίνωση ή σχόλιο για το συμβάν.

Μετά την συνάντηση του προέδρου του ΚΕΑΔ κ.Ντούλε με τον υπουργό δημόσιας τάξης Σαϊμίρ Ταχίρι, δεν προέκυψε κάποια ανακοίνωση από την Αλβανική κυβέρνηση ή την αστυνομία.

Ο μόνος που έχει καταδικάσει το συμβάν είναι ο βουλευτής του LSI Βαγγέλης Τάβος .

Μερίδιο του Αλβανικού τύπου συνδέει της απόρριψη εισόδου στην Ελλάδα σε χιλιάδες Αλβανούς υπηκόους από την Ελληνική αστυνομία στην Κακαβιά τις τελευταίες ημέρες, με το συμβάν στους Αγίους Σαράντα.

Ο Εκσκαφέας

Πηγή: http://www.himara.gr

A unique church with no roof

• Previous
• Next

It was founded in 1,416 A.C. by some monks who managed to escape the Turkish invasion in Agios Efstratios island.

Limnos island has unique beauties and many sites to visit.

One of them is the unique chapel of Panagia Kakaviotissa. It is the only chapel in Greece and perhaps in the whole world that has no roof, but it is protected by a rock above it.

Located inside a rock cavity on the top of Kakavos Mountain at an altitude of 260 meters, it offers an impressive view to the sea and the mountainside of Lemnos.

It is close to the Zemata village and was founded in 1,416 A.C. by some monks who managed to escape the Turkish invasion in Agios Efstratios island.

"Με την Αλβανική Κυβέρνηση δεν μπορούμενα συννενοηθούμε!" Οι συγγενείς των Ελλήνων Πεσόντων απαυεθύνουν έκκληση για βοήθεια στα Αλβανικά ΜΜΕ - Me qeverinë shqiptare vështirë të flitet, familjarët e ushtarëve grekë kërkojë ndihmën e mediave

Shoqata e të Afërmëve  të të Rënëve të Eposit  grek  i kërkon qeverisë shqiptare të lejojë mbledhjen e eshtrave  të të afërmëve të tyre që u vranë  gjatë luftës Italo-Greke  në vitet 1940 – 41 dhe varrimin  në Varrezat Ushtrarake, ashtu siç parashikon marrëveshja me qeverinë shqiptare. Me anë të një letre drejtuar mediave shqiptare  shoqata kërkon që të zbatohet marrëveshja që u  firmos në Tiranë  më 9.2.2009, ku ndër të tjera  theksohet: « [….Duke njohur dimensionin human  dhe rëndësinë etike  që ka varrimi me respekt dhe dinjitet i ushtarakëve Grekë  që ranë në operacionet luftarake gjatë Luftës Italo-Greke të 1940 – 41 në Shqipëri ....». “Pasi kaluan mbi shtatëdhjetë vjet që nga Lufta Italo-Greke  dhe gjashtë vjet  nga nënshkrimi i Marrëveshjes së mësipërme, përparësi në rradhë të parë, ka fillimi i menjëhershëm i punimeve në terren me qëllim kërkimin, zhvarrimin, identifikimin dhe varrimin e të rënëve Grekë të luftës. Njëkohësisht, duhet të mblidhet përsëri Komisioni Miks i Ekspertëve  Grekë dhe Shqiptarë, i cili u ngrit në bazë të Marrëveshjes (Neni 3, par. 5), dhe  është mbledhur vetëm një herë në dt. 25.04.2012, kur hartoi Rregulloren e brëndëshme, por pa u zbatuar asnjë prej vendimeve të tij.”-shkruhet në letër. Shoqata kërkon ndihmën e mediave për të adresuar këtë shqetësim të saj që mesa duket politika nuk po I jep zgjidhje “Për shkak  të rëndësisë shumë të madhe dhe të karakterit human  dhe moral  të kësaj çështjeje që qëndron prej vitesh pezull, lutemi që të jipni kontributin tuaj për trajtimin e saj të menjëhershëm, gjë që sigurisht do të ndikojë edhe tek marrëdhëniet  dypalëshe por edhe  në forcimin e besimit midis dy  vendeve dhe dy popujve tanë,  të cilët duhet të bashkëjetojnë, në mënyrë paqësore dhe krijuese,  në kuadrin e  Bashkimit Europian.”-thuhet në letër. πηγή

Ο  Σύλλογος Πεσόντων του έπους  του ’40, σύμφωνα με τα Αλβανικά ΜΜΕ, ζητάει από την αλβανική κυβέρνηση να επιτρέψει την συγκέντρωση και την ταφή των συγγενών τους, που σκοτώθηκαν κατά το Ελληνο-Ιταλικό πόλεμο του 1940-1941, σε κοινό Στρατιωτικό Νεκροταφείο, όπως προβλέπεται από την συμφωνία μεταξύ της Αλβανικής Κυβέρνησης. Μέσω της επιστολής που απεύθυναν, στα αλβανικά ΜΜΕ ο Σύλλογος Πεσόντων, ζητά να εφαρμοσθεί η συμφωνία που υπεγράφη στα Τίρανα στις 9 02 2009, όπου μεταξύ άλλων τονίζεται: «Γνωρίζοντας την ανθρωπιστική διάσταση και το ηθικό βάρος που έχει ο ενταφιασμός με σεβασμό και αξιοπρέπεια των Ελλήνων Στρατιωτών που έπεσαν κατά τις στρατιωτικές επιχειρήσεις  που έλαβαν χώρα στο Ελληνο- Ιταλικό πόλεμο του 1940-1941 στην Αλβανία….» «Αφού πέρασαν πάνω από 70 χρόνια από το Ελληνο-Ιταλικό Πόλεμο σε έξι χρόνια από την στιγμή που υπεγράφη η παραπάνω συμφωνία, πρώτα απ’ όλα προέχει η άμεση  έναρξη των εργασιών με σκοπό την έρευνα, εκταφή, ταυτοποίηση των ελλήνων Πεσόντων κατά το πόλεμο. Συγχρόνως πρέπει να συγκεντρωθεί ξανά επιτροπή Μικτή Επιτροπή των Ελλήνων και Αλβανών Ειδικών, το οποίο δημιουργήθηκε με βάση την συμφωνία (Άρθρο 3 Παράγραφος 5), και που έχει συνεδριάσει μόνο μια φορά, στις 25 04 2012, όταν συνέταξε και το εσωτερικό Κανονισμό, χωρίς όμως να αποκαλυφθεί τίποτα απ’ όσα αποφάσισε» - αναφέρεται στην επιστολή. Ο Σύλλογος ζητά την βοήθεια των ΜΜΕ για να μεταφέρει αυτή την ανησυχία, η οποία δεν βρίσκει λύση από την πολιτική. « Εξαιτίας, της τεράστιας ανθρωπιστικής και ηθικής σημασίας της υπόθεσης αυτής που εκκρεμή επί συνεχόμενα έτη, παρακαλούμε να προσφέρετε και εσείς στην άμεση ανάδειξη της, πράγμα που σίγουρα θα επιδράσει και στις διμερείς σχέσεις  αλλά και στην ενίσχυσης της εμπιστοσύνης μεταξύ των δυο χωρών και δύο λαών μας, οι οποίοι θα πρέπει να συμβιώσουν με ειρηνικό  και δημιουργικό τρόπο, στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης» - αναφέρεται στην επιστολή.

Το Κόμμα των Ελλήνων καταδικάζει την πράξη βεβήλωσης της Ελληνικής Σημαίας

Το Κόμμα των Ελλήνων καταδίκασε αυστηρά την πράξη βεβήλωσης της Ελληνικής Σημαίας ,που κείτονταν μαζί με την αλβανική και ευρωπαϊκή σημαία μπροστά στα κεντρικά γραφεία της Ομόνοιας στην πόλη των Αγίων Σαράντα. Σύμφωνα με τον πρόεδρο της Ομόνοιας, κύριο Λεωνίδα Παππά το πρωί της Δευτέρας διαπιστώθηκε ότι  άγνωστοι πυρπόλησαν το εθνικό σύμβολο προκαλώντας έτσι την αγανάκτηση των Ελλήνων της πόλης.

Ο πρόεδρος του Κόμματος των Ελλήνων κύριος Χρήστος Κίτσιος προέβει αμέσως  σε δημόσια δήλωση στα αλβανικά ΜΜΕ , θεωρώντας την πράξη αυτή  ως άκρα επικίνδυνη που προσβάλει έντονα το εθνικό συναίσθημα των Ελλήνων στην Αλβανία και αποβαίνει αρνητική στις διεθνικές ισορροπίες. Ακόμη ζήτησε από τις αλβανικές αρχές να ερευνήσουν, διαπιστώσουν και καταδικάσουν την πράξη της περασμένης νύχτας και την αποδοκιμασία του φαινομένου από την αλβανική κοινή γνώμη,ζητώντας και από τα αλβανικά ΜΜΕ  να σταματήσουν  την ανθελληνική προπαγάνδα που προκαλεί τη δυσάρεστη ατμόσφαιρα της διένεξης μεταξύ εθνοτήτων και μαζί να καλλιεργήσουμε στις γενιές την ειρήνη και την αγάπη μεταξύ τους.

Η Εθνική Ελληνική Μειονότητα στην Αλβανία ήταν και παραμένει το υπόδειγμα του πολιτισμού, της συνεργασίας, της συμφιλίωσης και των ειρηνικών συναισθημάτων και δεν αξίζει τέτοια αντιμετώπιση απ’ όπου κι αν προέρχεται.

ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ

Άγιοι Σαράντα στις 09.11.2015