Ι.Μ. Πειραιώς, Ποιους πραγματικούς στόχους εξυπηρετεί ο «θρησκευτικός πλουραλισμός»;- Mitropolia e Shenjtë e Pireut: Cilave qëllime reale iu shërben "pluralizmi fetar".

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ         ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ Εν Πειραιεί τη 10η Δεκεμβρίου 2018 Δεν χωράει αμφιβολία ότι ο παγκόσμιος Οικουμενισμός, αποτελεί σήμερα το σπουδαιότερο και μεγαλύτερο εκφυλιστικό φαινόμενο της εποχής μας και ταυτόχρονα την μεγαλύτερη απειλή κατά της ανθρωπότητος. Όπως έχουμε  ήδη αναφερθεί σε παλαιότερες ανακοινώσεις μας, πρόκειται για ένα παγκόσμιο κίνημα, γέννημα της Μασονίας και του Διεθνούς Σιωνισμού, που έχει σαν μοναδικό σκοπό την δημιουργία μιας νέας τάξεως πραγμάτων, δηλαδή την πολιτική, οικονομική, πολιτισμική και θρησκευτική κυριαρχία του πάνω σ’ όλο τον πλανήτη, σ’ όλη την ανθρωπότητα. Είναι πλέον κοινός τόπος, αφού γίνεται από όλους αντιληπτό, ότι το παγκόσμιο πολιτικοοικονομικό σύστημα, προωθεί πυρετωδώς την παγκοσμιοποίηση. Προς την ίδια αυτή κατεύθυνση της ενοποιήσεως της ανθρωπότητος σε θρησκευτικό επίπεδο κινείται και ο Διαθρησκειακός Οικουμενισμός, ο οποίος εργάζεται πυρετωδώς για την ανοικοδόμηση μιας νέας παγκόσμιας θρησκείας, ή πανθρησκείας, που θα είναι αποτέλεσμα της ομογενοποιήσεως και ισοπεδώσεως όλων των θρησκειών.  Η πορεία της ανθρωπότητος σε μια παγκοσμίων διαστάσεων και σε όλα τα επίπεδα ενοποίηση δεν είναι πλέον μυστικό των ολίγων, αλλά μια πραγματικότητα, η οποία γίνεται όλο και πιο αισθητή. Στην πραγματοποίηση αυτού του οράματος έχουν ενταχθεί σχεδόν όλοι οι θρησκευτικοί ηγέτες όλων των μεγάλων θρησκειών, μεταξύ των οποίων δυστυχώς και μια πληθώρα «ορθοδόξων» πατριαρχών, αρχιεπισκόπων, επισκόπων, κληρικών, μοναχών και λαϊκών. Μαζί τους έχουν συστρατευτεί και τα ΜΜΕ, αλλά και ο έντυπος και ηλεκτρονικός τύπος με μια πληθώρα δημοσιευμάτων. Ένα τέτοιο δημοσίευμα έπεσε στην αντίληψή μας σε πρόσφατο φύλο, (φ.4-11-2018),  της εφημερίδας των Αθηνών «Καθημερινή». Πρόκειται για εισήγηση  του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Τιράνων και πάσης Αλβανίας κ. Αναστασίου, σε κάποιο Συνέδριο, στην 12η Διαθρησκειακή Συνδιάσκεψη για τον θρησκευτικό πλουραλισμό και την ειρηνική συνύπαρξη στη Μέση Ανατολή, με θέμα: «Θρησκευτικός πλουραλισμός και ειρηνική συνύπαρξη». Στην εισήγησή του αυτή ο Μακαριώτατος μεταξύ άλλων τονίζει την αναγκαιότητα της συμβολής των θρησκειών για την επίτευξη της παγκόσμιας δικαιοσύνης, της ειρηνικής συνύπαρξης μεταξύ αυτών, ενώ προσδιορίζει και τις αιτίες, που οδηγούν σε πράξεις βίας και μίσους εναντίον οπαδών άλλων θρησκευτικών κοινοτήτων. Μελετώντας με προσοχή το δημοσίευμα διαπιστώσαμε αβίαστα ότι «πάσχει» σοβαρά από θεολογικής απόψεως. Πρόκειται για ένα κείμενο κλασικής οικουμενιστικής θεολογικής σκέψεως, στο οποίο απουσιάζει έστω και η ελάχιστη πατερική θεμελίωση των όσων γράφονται, αφού δεν υπάρχει ούτε μια πατερική παραπομπή. Από τα βιβλικά χωρία ο συντάκτης επιλέγει δύο- τρία, εκείνα που εξυπηρετούν τον στόχο του, αγνοώντας μια σωρεία άλλων, τα οποία ανατρέπουν και κονιορτοποιούν το οικουμενιστικό του ιδεολόγημα και δίδουν την σωστή ερμηνεία και στα χωρία εκείνα, που επικαλείται. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα κείμενο πολιτικοκοινωνιολογικό, που θα μπορούσε να το έχει συντάξει κάποιος πολιτικός αναλυτής, ή κάποιος κοινωνιολόγος. Κατ’ αρχήν απουσιάζει έστω και μια στοιχειώδης διάκριση μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας του Χριστού και των ποικιλωνύμων αιρέσεων και θρησκειών του κόσμου, έτσι ώστε ο αναγνώστης να αποκομίζει την εντύπωση ότι η Ορθοδοξία, η μόνη αληθινή Εκκλησία του Χριστού, είναι μία από τις πολλές θρησκείες του κόσμου. Γράφει: «Προσωπικά πιστεύω ότι η καλλιέργεια μιας υγιούς θρησκευτικής συνειδήσεως αποτελεί το σταθερότερο θεμέλιο της ειρηνικής συνυπάρξεως. Και όχι η θρησκευτική αδιαφορία. Στις μονοθεϊστικές θρησκείες που επηρεάζουν τη σημερινή οικουμένη διαπιστώνονται: α) μια αναζήτηση εσωτερικής ειρήνης· β) η χαλιναγώγηση της επιθετικότητος· γ) αρχές ειρηνικής συμβιώσεως· δ) επιδίωξη ειρηνικών σχέσεων με τον Θεό· ε) παροτρύνσεις για τη διατήρηση της ειρήνης στην ανθρωπότητα. Οι χριστιανοί ιδιαίτερα προσβλέπουμε σε ‘Θεό Ειρήνης’ και εκζητούμε συνεχώς την επέμβασή Του». Κατά τα γραφόμενά του οι μονοθεϊστικές θρησκείες, στις οποίες ανήκει και η Ορθοδοξία, οικοδομούν την υγιή θρησκευτική συνείδηση,  επειδή αναζητούν την ειρηνική συμβίωση και την εσωτερική ειρήνη και χαλιναγωγούν την  επιθετικότητα. Μπορεί όμως να υπάρξει υγιής θρησκευτική συνείδηση, με την κυριολεκτική σημασία του όρου, μέσα στο σκότος της πλάνης των αιρέσεων και των θρησκειών του κόσμου; Επίσης κατά πόσον μπορούμε να δεχθούμε τους παρά πάνω ισχυρισμούς με βάση τη διδασκαλία του Κορανίου περί Τζιχάντ και πολέμου κατά των απίστων; Δεν βλέπει ο Μακαριώτατος το φαινόμενο της θρησκευτικής βίας με πρωταγωνιστή το Ισλάμ, το οποίο έχει λάβει εφιαλτικές διαστάσεις στην εποχή μας και έχει καταστεί ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα, που αντιμετωπίζει η παγκόσμια κοινότητα; Εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων διώκονται, βασανίζονται και βρίσκουν τραγικό θάνατο στο όνομα του Αλλάχ, (βάσει μάλιστα συγκεκριμένου τελετουργικού τυπικού), σε περιοχές της Μέσης Ανατολής και της Βορείου Αφρικής, από τους τζιχαντιστές μουσουλμάνους, οι οποίοι πολεμούν και επιδιώκουν τον αφανισμό των «απίστων», προκειμένου να εδραιώσουν το «Ισλαμικό Κράτος». Παρά κάτω γράφει: «Ύψιστο και άμεσο χρέος όλων των θρησκευτικών ηγετών είναι η επίμονη και συστηματική καλλιέργεια μιας υγιούς πνευματικότητος. Μέσα στα ιερά κείμενα υπάρχουν φωτεινές ακτίνες που συμβάλλουν στην ειρηνική συμβίωση και διευκρινίζουν τον χαρακτήρα της γνήσιας θρησκευτικότητος, στην οποία ευαρεστείται ο Θεός». Μπορεί όμως να υπάρξει «υγιής πνευματικότητα» έξω από την Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού; Η υγιής πνευματικότητα βιώνεται και πραγματώνεται, όπως ήδη ετονίσαμε σε παλαιότερες δημοσιεύσεις μας, μόνον εντός της Ορθοδόξου Εκκλησίας και ποτὲ, βεβαίως, στην αίρεση και στην πλάνη, διότι μόνον εντὸς αυτής μεταδίδεται διὰ των μυστηρίων η Χάρις του αγίου Πνεύματος, άνευ της οποίας είναι αδύνατος η κατόρθωσις των αρετών και η θέωσις του ανθρώπου. Η των δογμάτων ακρίβεια αποτελεί τὴν απαραίτητη προϋπόθεση, αποτελεί τὸ θεμέλιο για την ανοικοδόμηση της αληθούς και γνησίας πνευματικής ζωής. Πίστις και έργα, δόγμα και ζωή, είναι άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους, έτσι ώστε αλλοίωσις του ενὸς νὰ φέρη αναπόφευκτα αλλοίωση καὶ του άλλου. Ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων παρατηρεί σχετικά: «Ο της θεοσεβείας τρόπος εκ δύο τούτων συνέστηκε, δογμάτων ευσεβών και πράξεων αγαθών. Και ούτε τα δόγματα χωρὶς έργων αγαθών ευπρόδεκτα τω Θεώ, ούτε τα μη μετ’ ευσεβών δογμάτων έργα τελούμενα, προσδέχεται ο Θεός».[1] «Βίος διεφθαρμένος πονηρὰ τίκτει δόγματα»[2]   συμπληρώνει ὁ άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Γι’ αυτό, «ουδὲν γὰρ όφελος βίου καθαρού, δογμάτων διεφθαρμένων. Ώσπερ ουν ουδὲ τουναντίον, δογμάτων υγιών, εὰν βίος ή διεφθαρμένος».[3]  Αλλού πάλι επισημαίνει:  «Αποστρεφόμεθα των αιρετικών τούς συλλόγους, εχώμεθα δε διηνεκώς της ορθής πίστεως και βίον ακριβή και πολιτείαν τοις δόγμασιν ίσην επιδειξώμεθα».[4]  Επίσης πως είναι δυνατόν να «υπάρχουν [στα ‘ιερά’ κείμενα των θρησκειών του κόσμου], φωτεινές ακτίνες που συμβάλλουν στην ειρηνική συμβίωση και διευκρινίζουν τον χαρακτήρα της γνήσιας θρησκευτικότητος» και μάλιστα μέσα από αυτή την θρησκευτικότητα να «ευαρεστείται ο Θεός»; Πραγματικά εκπλησσόμεθα και αδυνατούμε να πιστεύσουμε ότι οι παρά πάνω ισχυρισμοί βγήκαν από το στόμα Ορθοδόξου Ιεράρχου και μάλιστα Προκαθημένου τοπικής Εκκλησίας. Πως είναι δυνατόν, Μακαριώτατε, να αναζητούμε στο Ταλμούδ, στο Κοράνιο, στις Βέδες, στις Ουπανισάδες, και σε άλλα «ιερά» θρησκευτικά κείμενα «ακτίνες γνήσιας θρησκευτικότητας», στις οποίες μάλιστα ευαρεστείται ο Θεός; Και ποιες τέλος πάντων είναι αυτές οι «ακτίνες»; Αν τα κείμενα αυτά προσφέρουν «γνήσια θρησκευτικότητα» και αν ο Θεός ευαρεστείται σε τέτοιου είδους «γνήσια θρησκευτικοτήτα», γιατί ο Θεός έγινε άνθρωπος και ήρθε στον κόσμο και πέθανε επάνω στο σταυρό; Αν οι θρησκείες του κόσμου προσφέρουν σωτηρία, τι χρειάζεται η Εκκλησία του Χριστού; Οι παρά πάνω βλάσφημες θέσεις απηχούν την κλασική οικουμενιστική αντίληψη, η οποία διακηρύσσεται urbi et orbi τις τελευταίες δεκαετίες και από ορθοδόξους ηγέτες, σε διαθρησκειακά φόρουμ, ότι δήθεν όλες οι θρησκείες είναι καλές και διαφορετικοί δρόμοι σωτηρίας και αναγωγής στο Θεό. Αλλά σε ποιόν Θεό; Τον Τριαδικό, τον μονοπρόσωπο Γιαχβέ των Ιουδαίων, τον Αλλάχ, τον Βράχμα, τον Σίβα, τους 350.000.000 «θεούς» του Ινδουισμού, τον απόντα «θεό» των βουδιστών, την ακαθόριστη πληθώρα των «θεών» του Σιντοϊσμού, τους «θεούς» του δωδεκαθέου και των άλλων νεοειδωλολατρικών θρησκευμάτων, της «Μεγάλης Θεάς» των γουικανών; Παρά κάτω ισχυρίζεται ότι το φαινόμενο της θρησκείας είναι «θείο δώρο, δοσμένο για να γαληνεύει τις καρδιές, να θεραπεύει τις πληγές και να φέρνει πλησιέστερα άτομα και λαούς» και πως «η βία εν ονόματι της θρησκείας βιάζει την ουσία της θρησκείας. Και κάθε έγκλημα στο όνομα της θρησκείας είναι έγκλημα κατά της ίδιας της θρησκείας»! Πως είναι δυνατόν, Μακαριώτατε, να είναι «θείο δώρο» η θρησκεία; Είναι δυνατόν να δεχθούμε ότι εκτός από το μοναδικό και ανεκτιμήτου αξίας θείο δώρο της σωτηρίας, που μας προσέφερε ο Κύριός μας με την ενανθρώπιση, το πάθος και την ανάστασή Του, μας προσέφερε και άλλα θεία δώρα, τις θρησκείες του κόσμου; Δεν ακούτε τι μας λέγει ο Κύριος: «πάντες όσοι ήλθον προ εμού, κλέπται εισί και λησταί, αλλ  ουκ ήκουσαν αυτών τα πρόβατα», (Ιω. 10,8);Και παρά κάτω: «εγώ ειμι η θύρα, δι  εμού εάν τις εισέλθη, σωθήσεται, και εισελεύσεται και εξελεύσεται, και νομήν ευρήσει», (Ιω.10,9). Οι θρησκείες του κόσμου δεν είναι τίποτε άλλο παρά το έσχατο προϊόν της μεταπτωτικής πνευματικής συγχύσεως του ανθρώπου, ο οποίος μέσω των θρησκευτικών αντιλήψεών του, στράφηκε στη λατρεία των κτισμάτων και εν τέλει του διαβόλου, αφού, «πάντες οι θεοί των εθνών (είναι) δαιμόνια» (Ψαλμ.95,5); Και συνεχίζει: «Πολλές προσπάθειες έχουν γίνει ιδιαίτερα μετά την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 για την ανάπτυξη του Διαθρησκειακού Διαλόγου. Ο νηφάλιος διάλογος με τον τονισμό των ειρηνικών αρχών κάθε θρησκείας συμβάλλει σημαντικά στην καλλιέργεια της αμοιβαίας εμπιστοσύνης. Δυστυχώς, οι φανατικές ερμηνείες των θρησκευτικών κειμένων ενθουσιάζουν ευκολότερα τα πλήθη και υπονομεύουν τη δυνατότητα οποιουδήποτε Διαθρησκειακού Διαλόγου. Παρά ταύτα πρέπει να ενισχυθούν οι προσπάθειες για ειρηνική αξιοποίηση του θρησκευτικού βιώματος». Δεν ξέρουμε αν το τραγικό γεγονός της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 στις ΗΠΑ έγινε για να αναπτυχθεί ο Διαθρησκειακός Διάλογος. Εκείνο που ξέρουμε είναι ότι ο Διάλογος αυτός όχι μόνο δεν καταλάγιασε τη θρησκευτική βία, αλλά την γιγάντωσε τα τελευταία χρόνια. Φυσικά αυτό δεν οφείλεται στις «φανατικές ερμηνείες των θρησκευτικών κειμένων», όπως υποστηρίζει λανθασμένα ο Μακαριώτατος, αλλά σε αυτά τα ίδια τα «ιερά» κείμενα, τα οποία ξεκάθαρα, χωρίς να χρειάζεται καμιά ερμηνεία, εξωθούν σε πράξεις βίας και μίσους. Αυτό θα έπρεπε να το γνωρίζει καλά ο ίδιος ως δάσκαλος της θρησκειολογίας! Τέλος καταλήγει στην διαπίστωση: «Ασφαλώς οι συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί στον σύγχρονο κόσμο, (κατεξοχήν στη Μέση Ανατολή) είναι συγκεχυμένες και ζοφερές. Αυτό το γεγονός δεν πρέπει να οδηγεί σε μελαγχολική απάθεια, αλλά σε αύξηση των προσπαθειών όλων μας, (ακαδημαϊκών, πολιτικών, θρησκευτικών λειτουργών, κ.ά.) για την υποστήριξη της αλήθειας, την υπεράσπιση της δικαιοσύνης, την ενδυνάμωση της ελπίδας ότι η παγκόσμια ειρήνη δεν αποτελεί ουτοπία, αλλά άμεση προτεραιότητα όλων όσοι πονούν και αγωνίζονται για έναν καλύτερο κόσμο. «Μακάριοι οι ειρηνοποιοί, ότι αυτοί υιοί Θεού κληθήσονται» (Ματθ. 5:9), του Θεού της αγάπης»! Εδώ θίγεται ο ύψιστος στόχος, το μεγάλο όραμα, το οποίο καλούνται να υπηρετήσουν όλες οι θρησκείες του κόσμου, μαζί και η Ορθοδοξία. Και το όραμα αυτό είναι η συμβολή τους στην ανοικοδόμηση της παγκόσμιας ειρήνης. Στην επίτευξη αυτού του οράματος έχουν συστρατευτεί οι οικουμενιστές, επικαλούμενοι μάλιστα το βιβλικό χωρίο «Μακάριοι οι ειρηνοποιοί, ότι αυτοί υιοί Θεού κληθήσονται» (Ματθ. 5:9), το οποίο όμως διαστρεβλώνουν και παρερμηνεύουν. Ωστόσο μια τέτοιου είδους αποστολή της Εκκλησίας και μάλιστα σε συνεργασία με όλες τις θρησκείες του κόσμου, δεν μπορεί να δικαιωθεί, ούτε να θεμελιωθεί, ούτε στα βιβλικά κείμενα, ούτε στην πατερική μας Γραμματεία. Δεν υπάρχει ούτε μια βιβλική μαρτυρία, στην οποία να φαίνεται, ότι ο Χριστός κάλεσε τους μαθητές του, να συνεργαστούν με τις άλλες θρησκείες, για να συμβάλλουν στην παγκόσμια ειρήνη. Επίσης κανένας από τους αγίους Πατέρες της Εκκλησίας μας ισχυρίστηκε ποτέ, ή διατύπωσε μια παρόμοια θεωρία. Αποστολή της Εκκλησίας δεν είναι να συμβάλει στην ανοικοδόμηση μιάς κοσμικού τύπου παγκόσμιας ειρήνης. Αποστολή της είναι να ειρηνεύσει τον άνθρωπο με τον Θεό, που είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να ειρηνεύσουν και οι άνθρωποι στη συνέχεια μεταξύ τους. Να προσφέρει τον Χριστόν, τον μόνον ειρηνοποιόν, ο οποίος είναι «η ειρήνη ημών» (Εφ.2,14) κατά τον απόστολο. Ο άνθρωπος, υποδουλομένος στα πάθη και στην αμαρτία, ευρίσκεται σε κατάσταση έχθρας προς τον Θεόν και έχει ανάγκη καταλλαγής και συμφιλιώσεως, σύμφωνα με τον λόγο του μακαρίου Παύλου: «Ει γαρ εχθροί όντες κατηλλάγημεν τω Θεώ διά του θανάτου του υιού αυτού, πολλώ μάλλον καταλλαγέντες σωθησώμεθα εν τη ζωή αυτού» (Ρωμ.5,10). Όταν δε επιτευχθή αυτή η καταλλαγή διά της πίστεως, τότε ο άνθρωπος απολαμβάνει το αγαθόν της ειρήνης: «Δικαιωθέντες ουν εκ πίστεως ειρήνην έχομεν προς τον Θεόν διά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού». (Ρωμ.5,1). Αυτό δε ακριβώς το έργο της καταλλαγής επιτελούν οι ειρηνοποιοί, για τους οποίους γίνεται λόγος στον παρά πάνω Μακαρισμό αυτό του Κυρίου. Επιτυγχάνεται δε το έργο αυτό διά των κληρικών, μοναχών,  διδασκάλων, ιεραποστόλων και, βεβαίως, μόνον εντός της Ορθοδόξου Εκκλησίας και ποτέ διά μέσου και σε συνεργασία με στην αίρεση και την πλάνη. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία η ειρήνη δεν έχει κοσμικό χαρακτήρα, αλλά είναι καρπός του αγίου Πνεύματος: «ο δε καρπός του Πνεύματος εστίν αγάπη, χαρά, ειρήνη…» (Γαλ.5,22). Εξ άλλου και ο ίδιος ο Χριστός την αντιδιαστέλλει από την κοσμική ειρήνη: «ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν, ου καθώς ο κόσμος δίδωσιν, εγώ δίδωμι υμίν» (Ιω.14,27). Σας δίδω την ιδική μου ειρήνη, όχι σαν αυτή που δίδει ο κόσμος. Αυτήν και μόνον αυτού του είδους την ειρήνη καλείται να δώσει και η Εκκλησία στον κόσμο, η οποία, όταν υφίσταται, φέρνει από μόνη της και την άλλη, την κοσμική ειρήνη. Οι άγιοι απόστολοι και οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας αυτού του είδους την ειρήνη έφεραν στον κόσμο, αν και έζησαν και έδρασαν εν μέσω πολέμων και αιματοχυσιών. Δεν κατενόησαν όμως την αποστολή τους, όπως την κατανοούν σήμερα πολλοί Πατριάρχες, Αρχιεπίσκοποι και θεολόγοι Οικουμενιστές. Ποτέ δεν διανοήθηκαν να συμμαχήσουν και να συνεργαστούν με άλλες θρησκείες και αιρέσεις για να υπηρετήσουν μιά κοσμικού τύπου παγκόσμια ειρήνη. Περαίνοντας την αναφορά μας, εκφράζουμε τη λύπη μας, για τα λεχθέντα  και γραφέντα από τον Μακαριώτατο, τον οποίο η Εκκλησία του Χριστού τίμησε και έθεσε να ποιμαίνει το λαό του Θεού στην πολύπαθη αυτή χώρα και να οδηγήσει τους εκτός της Εκκλησίας στην μόνη σωστική αγκαλιά της. Ας μην ελπίζουν ο ίδιος και οι όμοια φρονούντες, ότι μπορούν να εδραιώσουν ειρήνη και συναδέλφωση στη γη χωρίς τον Μέγα Ειρηνοποιό, την Ένσαρκη Ειρήνη, το Χριστό, διότι, μόνο Αυτός και κανένας άλλος είναι «η ειρήνη ημών, ο ποιήσας τὰ αμφότερα έν καὶ τὸ μεσότοιχον του φραγμού λύσας,….» (Εφ.2,14-18). Αν θέλουν να επικρατήσει η πραγματική και μόνιμη ειρήνη στον κόσμο, ας εργαστούν με όλες τους τις δυνάμεις, να διαδοθεί και να επικρατήσει στον κόσμο το Ευαγγέλιο του Χριστού και ας μην αναλώνονται στους ατελέσφορους και επιζήμιους Διαθρησκειακούς Διαλόγους, γενόμενοι εκόντες άκοντες, όργανα των σκοτεινών δυνάμεων για την προώθηση της δαιμονικής πανθρησκείας.        Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών https://www.katanixis.gr/ [1]   Κυρίλλου Ιεροσολύμων,  Κατηχήσεις, 4,2. PG 33,456. [2]   Αγ. Ιω. Χρυσοστόμου, Εις Α΄Κορινθίους 40,3, PG 61,351. [3]   Αγίου Ιω. Χρυσοστόμου, Εις Ιωάννην, 66,3, PG 59,369. [4]   Αγίου Ιω. Χρυσοστόμου,  Εις το ουδέποτε αφ’ εαυτού ποιεί ο Υιός ουδέν…,PG 56,256.

Mitropolia e Shenjtë e Pireut, zyra e Herezive dhe e Sekteve Në Pirea më 10 Dhjetor 2018 Pa dyshim që Ekumenizmi global përbën sot fenomenin më të rëndësishëm degjenerues të epokës që jetojmë dhe në të njejtën kohë përbën kërcënimin më të madh ndaj njerëzimit. Ashtu siç e kemi përmendur tashmë në të gjitha deklaratat tona, bëhet fjalë për një lëvizje globale, pjellë e Masonisë dhe Sionizmit Ndërkombëtar, i cili ka si qëllim unikal krijimin e një rendi të ri të gjërave, dmth mbizotërimin politik, ekonomik, kulturor dhe fetar të tij në të gjithë planetin, në të gjithë njerëzimin. Është tashmë një pozicion i përbashkët, pasi mund të konceptohet nga të gjithë se sistemi global politikoekonomik, po proklamon fort globalizmin. Në të njejtin drejtim të unifikimit të njerëzimi në nivel fetar po lëviz dhe Ekumenizmi Ndërfetar, i cili po punon fort për rindërtimin e një feje të re globale, panfetarizmin, i cili do të jetë rezultat i homogjenizimit dhe nivelimit të të gjitha feve. Rrugëtimi i njerëzimit në një unifikim të dimensionit global në të gjitha nivelet nuk është tashmë një sekret i të paktëve, por një realitet, i cili bëhet sa vjen dhe më i ndjeshëm. Në realizimin e këtij vizioni të gjithë pothuajse udhëheqësit fetarë të të gjitha feve të mëdha, ndër të cilat fatkeqësisht dhe një numër  i madh “orthodhoksësh”, patrikë, kryepiskopë, episkopë, klerikë, murgjish dhe laikësh. Bashkë me ta janë rënditur dhe Mediat, por dhe shtypi i shkruar dhe elektronik me një numër të madh artikujsh. Një artikull i tillë na ra në duar në një prej numrave të fundit (nr. dt 04 11 2018), të gazetës së Athinës Kathimerini. Bëhet fjalë për referatën e Fortlumturisë së Tij, Kryepiskopit të Tiranës dhe gjithë Shqipërisë imzot Anastasit, në një Koferencë, atë të Konferencës së 12-të Ndërfetare për pluralizmin fetar dhe një bashkjetese paqësore në Lindjen e Mesme me temë: “Pluralizmi fetar dhe bashkjetesa paqësore”. Në këtë referatë të tij Fortlumturia ndër të tjera thekson nevojën e kontributit të feve në arritjen e një drjetësie globale të bashkëjetesës paqësore ndërmjet tyre, ndërsa përcakton dhe shkaqet, që çojnë në veprime të dhunshme dhe të mbushura me urrejtje të ndjekësve të komuniteteve të tjera fetare. Duke e studiuar me kujdes këtë artikull konstatuam lehtësisht se “vuan” thellësisht nga pikëpamja teologjike. Bëhet fjalë për një tekst të mendimit klasik teologjik ekumenist, tek i cili mungon themelimim minimal etëror i të gjitha atyre sa shkruhen, pasi nuk ekziston as një referatë etërore të të gjitha atyre sa shkruhen, pasi nuk ekziston asnjë nënshënim konkrret.  Nga pjesët biblike, referuesi, zgjedh dy-tre, ato të cilat i shërbejnë qëllimit të tij, duke injoruar një numë të madh të tjerash, të cilat përmbysin dhe bëjnë pluhur ideologjinë ekumeniste dhe japin interpretimin e drejtë dhe në ato pjesë të cilat ka përmendur. Në esencë bëhet fjalë për tekst politikoshoqëror, që do të mund ta kishte formuluar një analist poltik ose ndonjë sociolog. Si fillim, mungon qoftë dhe minimalja e dallimit ndërmjet Kishës Orthodhokse të Krishtit dhe sekteve me emërtime të ndryshme dhe feve të botës, në mënyrë që lexuesi të krijojë përshtypjen se Orthodhoksia, e vetmja Kishë e Vërtetë e Krishtit, është një prej feve të shumta të botës. Shkruan: “Personalisht besoj se përpunimi i një ndërgjegjieje fetare të shëndetëshme përbën themelin më stabël të bashkekzistencës paqësore. Dhe jo indiferenca fetare. Në besimet fetare monoteiste të cilat ndikojnë në botën e sotme vërehen: a) një kërkim  i paqes së brendshme, b) frenimi (kontrrolli) i agresivitetit, c) principe të bashkëjetesës paqësore, d) arritja e marrdhënieve paqësore me Zotin, e) nxitje për ruajtjen e paqes të njerëzimit. Të krishterët në veçanti shikojmë drejt “Zotit të Paqes” dhe kërkojmë vazhdimisht ndërhyrjen e Tij”.  Sipas atyre që ka shkruar besimet fetare monoteiste tek të cilat bën pjesë dhe Orthodhoksia, ndërtojnë një ndërgjegjie të shëndetshme fetare, sepse kërkojnë bashkëjetesën paqësore dhe paqen e brendshme si dhe kontrrollojnë agresivitetin. Por a mundet që të ekzistojë një ndërgjegjie fetare e shëndetëshme, me kuptimin e parë të fjalës, brenda errësirës së mashtrimit të herezive dhe të feve të botës? Gjithashtu sa do të mund të pranojmë pretendimet e mësipërme me bazë doktrinën e Kuranit në lidhje me Xhihadin dhe luftën ndaj të pabesëve? Nuk e shikon Fortlumturia fenomenin e dhunës fetare me protagonist Islamin, i cili ka marrë dimensione të tmerrshme në epokën tonë dhe është kthyer në një prej problemeve më serioze  që po përballon komuniteti botëror? Me qindra mijëra njerëz po përndiqen, torturohen dhe gjejnë vdekje tragjike  në emër të Allahut, (bile me bazë një ceremoni konkrete  të formalizuar), në zona të Lindjes së Mesme dhe në Afrikën e Veriut, nga xhihadistët mylslymanë që luftojnë dhe kanë si synim zhdukjen e "të pabesëve",   dhe kështu të themelojnë "Shtetin Islamik". Më poshtë shkruan: "Detyrë më e lartë dhe e drejtpërdrjetë e të gjithë udhëheqësve fetarë është këmbëngulja dhe përpunimi sistematik i një spiritualiteti të shëndoshë. Në tekstet e shenjta ekzistojnë rreze të ndritëshme që kontribuojnë në bashkjetesën paqësore dhe sqarojnë karakterin e religjiozitetit të vërtetë, tek i cili kënaqet Zoti". Por a mundet që të ekzistojë "spiritualitet i shëndetshëm", jashtë Kishës Orthodhokse të Krishtit? Spiritualiteti i shëndetshëm përjetohet dhe realizohet, ashtu siç tashmë kemi theksuar në shkrime tona më të vjetra, vetëm brenda Kishës Orthodhokse dhe kurrë, sigurisht, në herezi dhe në mashtrim, sepse vetëm brenda saj transmetohet nëpërmjet mistereve Hiri i Shpirtit të Shenjtë, pa  të cilin është e pamundur arritja e virtyteve  dhe hyjnëzimi i njeriut.  Saktësia e dogmave përbën kushtin e domosdoshëm, përbën themelin për ndërtimin e jetës së vërtetë dhe origjinale shpirtërore. Besimi dhe vepra, dogma dhe jeta, janë të lidhura fort ndërmjet tyre, në mënyrë të tillë që tjetërsimi i njërës të sjellë tjetërsim të pashmangshëm dhe të tjetrës. Shën Qirilli i Jeruzalemit vëren në lidhje me këtë: "Ai që do të jetojë dhe të ruajë besimin e vërtetë ndaj Zotit ka nevojë për këto dy gjëra kryesore: Për dogmat hyjnore  dhe të drejta si dhe për veprime të mira, të pastra dhe shenjtore. Nuk mjafton njëra nga të dyja. Dogmat e drejta, pa vepra të mira, nuk janë të pranueshme nga Zoti, por as veprat që nuk pasohen nga dogma të drejta, nuk i pranon Zoti"[1]. "Jeta e degjeneruar lind dogma dinake"[2] plotëson Shën Joan Gojarti. Për këtë "asnjë përfitim nuk vjen nga jeta e pastër me dogma, doktrina të degjeneruara. Si dhe anasjelltas, dogmat e shëndetëshme nëse jeta është e degjeneruar". [3] Diku tjetër sërish thekson: "Qëndrojmë larg shoqërive të heretikëve, kemi gjithmonë besimin e drejtë dhe jetë të pështatshme me të, si dhe tregojmë një sjellje që është e denjë e në lartësinë e dogmave". [4] Gjithashtu si është e mundur "ekzistojnë (në tekstet "e shenjta" të feve të botës), rreze të ndritëshme që kontribuojnë në bashkëjetesën paqësore dhe sqarojnë karakterin e religjiozitetit origjinal" dhe bile nëpërmjet këtij religjioziteti  të "kënaqet Zoti"? Me të vërtetë surprizohemi dhe e kemi të pamundur që të besojmë se pretendimet e mësipërme dolën nga goja e një Hierarku Orthodhoks dhe për më tepër Udhëheqës i një Kishe lokale. Si është e mundur, Fortlumturi, të kërkojmë në Talmudh, në Kuran, në Vedat, në Upanishad dhe në tekste të tjera "të shenjta", "rreze të një fetarizmi origjinal", në të cilat na u kënaqka Zoti? Po cilat janë këto "rreze" në fund të fundit? Nëse këto tekste sjellin "regjilozitet serioz" dhe nëse Zoti kënaqet në të tillë lloji "religjoziteti serioz", pse Zoti u bë njeri dhe erdhi në botë dhe vdiq mbi kryq? Nëse fetë e botë ofrojnë shpëtim, për çfarë duhet Kisha e Krishtit? Të gjitha opinionet e mësipërme blasfimuese reflektojnë konceptin ekumenist, i cili  shpallet urbi et orbi gjatë dhjetvjeçarit të fundit dhe nga udhëheqësit orthodhoksë, në forumet ndërfetare, se valla të gjitha fetë na qënkan të mira dhe rrugët e shpëtimit dhe të lartësimit deri Zotit janë të ndryshme. Por tek cili Zot? Zotin Triadik, Jahve monoperson të Judenjëve, Allahun, Vrahmanë, Sivan, 350.000.000 "zotat" e Induizmit, "zotin" që mungon të budistëve, numërin e madh të "zotave" të pacaktuara  të Sindoizmit, "zotat" e lashtësisë greke dhe të feve të tjera  neo-idhujtare të "Zotës së Madhe" të uikanëve? Më poshtë pretendoni se fenomeni i fesë është "dhuratë hyjnore e dhënë që të qetësojë zemrat, të shërojë plagët dhe të sjellë më pranë njerëzit dhe popujt" dhe se "dhuna në emër të fesë dhunon esencën e fesë. Çdo krim në emër të fesë është krim ndaj vetë fesë"! Si është e mundur, Fortlumturi, që të jetë feja "dhuratë hyjnore"? A është e mundur që të pranojmë se përveç  vlerës unikale dhe të pavyer të dhuratës hyjnore të shpëtimit  që na fali Zoti ynë me trupëzimin, pësimin dhe ngjalljen e Tij, na ofroi dhe dhurata të tjera hyjnore, fetë e botës?  Nuk dëgjoni se çthotë Zoti: "Gjithë sa erdhën para meje janë vjedhës e kusarë; po dhentë nuk i dëgjuan ata" (Joan 10,8) dhe më poshtë  "Unë jam dera. Në hyftë ndonjë me anën time, do të shpëtojë" (Joan 10, 9) . Fetë e botës nuk janë gjë tjetër pëveç se produktit më të ulët të konfuzionit shpirtëror pas rrënies të njeriut, i cili nëpërmjet koncepteve të tij fetare, u kthye në adhurimin e objekteve  dhenë fund të djallit, pasi, "të gjithë zotat e kombeve (janë) demonë" (Psalmi 95,5)? Vazhdon: "Shumë përpjekje janë bërë pas 11-të Shtatorit të 2001 dhe për  zhvillimin e Dialogut Ndërfetar. Dialogu i kthjellët me theksimin e principeve paqësore  të çdo feje kontribuon në mënyrë të rëndësishme në përpunimin e besimit të ndërsjelltë.  Fatkeqësisht , interpretimet fanatike të teksteve fetarë, entusiasmojnë më lehtë popujt dhe minojnë mundësinë e çdo lloji  Dialogu Ndërfetar. Me gjithë këto duhet të shtohen përpjekjet  për një shfrytëzim paqësor të eksperiencës jetike fetare". Nuk e dimë nëse ngjarja tragjike e 11 shtatorit 2001 në USA ndodhi që të zhvillohej Dialogu Ndërfetar. Atë që e dimë është se ky Dialog  jo vetëm që nuk qetësoi dhunën fetare, por dhe e rriti gjatë viteve të fundit. Natyrisht kjo nuk vjen si produkt i "interpretimeve fanatike të teksteve fetare", ashtu siç pretendon në mënyrë të gabuar Fortlumturia, por në këto tekste "të shenjta" të cilat qartazi, pa nevojën e asnjë interpretimi, shtyjnë në veprime dhune dhe urrejtjeje. Këtë do të duhet ta dinte mirë ai vetë si një mësues i religjioneve!. Në fund e mbyll me konstatimin : " Sigurisht kushtet që janë krijuar në botën moderne, (kryesisht në Lindjen e Mesme) janë të ngatërruara dhe të zymta. Ky fakt nuk duhet të na udhëzojë në një apati melankolike, por në një shtim të përpjekjeve të të gjithëve ne (funksionarëve akademikë, poltikanë dhe fetare)  për mbështetjen e së të vërtetës, për mbështetjen e së drejtës, përforcimin e shpresës se paqja botërore nuk përbën utopi, por përbën prioritetin  kryesor  të të gjithë atyre sa iu dhimbset dhe luftojnë për një botë më të mirë.  " Lum paqebërësit, sepse ata do të quhen bij Perëndie." (Mattheu 5,9) Këtu preket qëllimi më i lartë, vizioni i madh, të cilit thirren që t'i shërbejnë të gjitha fetë e botës, bashkë me Orthodhoksinë. Ky vizion është kontributi i tyre në ndërtimin e shoqërisë së paqes botërore. Në arritjen e këtij vizioni kanë unifikuar forcat ekumenistët,  duke përdorur bile vargjet biblike " Lum paqebërësit, sepse ata do të quhen bij Perëndie." (Mattheu 5,9) , por të cilën e shtrembërojnë dhe e keqinterpretojnë. Ndërkaq një mision i këtij lloji i Kishës dhe bile  në bashkëpunim me të gjitha fetë e botës, nuk mund të fitojë të drejtën, as mund të themelohet, as tek tekstet biblike, as në Literaturën tonë etërore. Nuk ekziston as një dëshmi biblike, tek e cila të duket, se Krishti i thirri nxënësit e tij, që të bashkëpunojnë me fetë e tjerë, që të kontribuojnë tek paqja globale. Gjithashtu askush nga Etërit e shenjtë të Kishës sonë pretendoi ndonjëherë ose formuloi një teori të ngjashme. Misioni i Kishës nuk është që të kontribuojë në ndërtminin e një lloji paqeje botërore laike. Misioni i saj është të pajtojë njeriun me Zotin, që është dhe është i domosdoshëm që të paqëtohen dhe njerëzit në vazhdimësi  ndërmjet tyre. Të ofrojë Krishtin, të vetmin paqebërës, i cili është  "paqja jonë" (Efesianë 2 ,14) sipas apostullit.  Njeriu i nënshtruar në pasionet dhe mëkatin, gjendet në gjendje armiqësore ndaj Zotit dhe ka nevojë për zbutje të situatës dhe pajtimin sipas fjalës së Pavllit të shenjtë: "Sepse, në qoftë se kur ishim armiq u pajtuam me Perëndinë me anë të vdekjes së Birit të tij, shumë më tepër pasi u pajtuam do të shpëtojmë me anë të jetës së tij" (Rom. 5, 10). Kur arrihet kjo qetësi nëpërmjet besimit, atëhere njeriu shijon të mirën e paqes: " Si u drejtësuam pra prej besimi, kemi paqe me Perëndinë me anë të Zotit tonë Jisu Krisht" (Rom. 5,1). Ndërsa kjo pikërisht veprën e qetësimit e kryejnë paqebërësit, për të cilët flitet në këtë Lumurim të Zotit. Kjo vepër arrihet nëpërmjet klerikëve, murgjve, mësonjësve, misionarëve dhe sigurisht vetëm brenda Kishës Orthodhokse dhe kurrë nëpërmjet bashkëpunimit me sektin dhe mashtrimin. Në Kishën Orthodhokse, paqja nuk ka karakter laik, por është frut i Shpirtit të Shenjtë "ndërsa fruti i Shpirtit është dashuria, gëzimi, paqja ..." (Gal. 5,22). Dhe vetë Krishti e krahason me paqen e botës: "Paqe po ju lë, paqen time po ju jap juve; jo siç e jep bota jua jap juve." (Joanit 14,27). Po ju jap paqen time, jo si ajo që ju jep bota. Këtë vetëm dhe vetëm të kësaj lloji paqeje ka si detyrë Kisha që t'i japë botës, e cila kur ekziston sjell dhe vetë dhe paqen tjetër, atë të botës. Apostujt e shenjtë dhe Etërit e shenjtë të Kishës sonë, këtë lloj paqeje i sollën botës, mgjth se jetuan dhe veprën në mes të luftërave dhe gjakderdhjeve. Por nuk kuptuan misionin e tyre, ashtu si e kuptojnë sot Patrikët, Kryepiskopët dhe teologët Ekumenistë. Kurrë nuk imagjinuan që të bënin aleancë dhe të bashkëpunonin me fe dhe sekte të tjera që t'i shërbenin një forme laike të paqes botërore. Duke përfunduar referatën tonë, shprehim keqardhjen, për ato sa janë thënë dhe janë shkruar nga Fortlumturia, të cilin Kisha e Krishtit e nderoi dhe e vendosi që të udhëheqë popullin e Zotit në këtë vend të stërmunduar e të udhëzonte të gjithë sa ishin jashtë Kishës  në kraharorin e saj shpëtues. Le të mos shpresojnë, ai vetë dhe të gjithë ata sa mendojnë si ai se mund të vendosin paqen dhe vëllazërimin  në botë pa Paqebërësin e Madh, Paqen e Trupëzuar, Krishtin, sepse vetëm Ai dhe askush tjetër është "... paqja jonë, ai që i bëri të dyja një, edhe rrëzoi murin ndërmjetës të ndarjes" (Ef. 2, 14). Nëse duan që të mbizotërojë paqja e përherëshme dhe stabël në botë, le të punojnë me të gjitha fuqitë e tyre, që të përhapet dhe të mbizotërojë në botë Ungjilli i Krishtit dhe të le të mos konsumohen në Dialogje Ndërfetarë të pafund dhe të dëmshëm duke u kthyer në mënyrë të ndërgjegjshme apo të pandërgjegjëshme në vegla të fuqive të errëta për promovimin e panreligjionit demoniak. Nga Zyra e Herezive dhe e Sekteve Mitropolia e Shenjtë e Pireut Përktheu Përgatiti Grupi i punës Pelasgos Koritsas

---

[1] Shën Qirilli i Jeruzalemit -Katekizmi IV,2

[2] Shën Joan Gojarti, në 1 Korinthasit 40,3, PG 61,351

[3] Shën Joan Gojarti, Mbi Joanin, 66,3, PG 59,369

[4] Shën Joan Gojarti ,   …,PG 56,256.

Ημέρα Θεοφανείων στην Κορυτσά! - Dita e Theofanisë në Korçë!

Πηγή-Burimi 

Θεοφανεία - Theofania

ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ : Τα Θεοφάνεια γιορτάζει η Εκκλησία μας αύριο Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2019. Τα Θεοφάνεια ή και Θεοφάνια, είναι μεγάλη ετήσια χριστιανική εορτή της ανάμνησης της Βάπτισης του Ιησού Χριστού στον Ιορδάνη ποταμό από τον Άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή. Εορτάζεται στις 6 Ιανουαρίου και είναι η τρίτη και τελευταία εορτή του Δωδεκαημέρου (εορτών των Χριστουγέννων). Το όνομα Θεοφάνεια προκύπτει από τη φανέρωση των τριών προσώπων της Αγίας Τριάδας, η οποία συνέβη σύμφωνα με τρεις σχετικές ευαγγελικές περικοπές. Η εορτή των Θεοφανείων λέγεται επίσης και Επιφάνια και Φώτα ή Εορτή των Φώτων. Άγια Θεοφάνεια – Εορτή Κατά τις ευαγγελικές περικοπές στις αρχές του 30ου έτους της ηλικίας του Ιησού, ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, γιος του Ζαχαρία και της Ελισάβετ, ο επιλεγόμενος στη συνέχεια Βαπτιστής, που ήταν 6 μήνες μεγαλύτερος του Χριστού, και διέμενε στην έρημο, ασκητεύοντας και κηρύττοντας το βάπτισμα μετανοίας, βάπτισε με έκπληξη και τον Ιησού στον Ιορδάνη ποταμό. Κατά δε τη στιγμή της Βάπτισης κατέβηκε από τον ουρανό το Άγιο Πνεύμα υπό μορφή περιστεράς στον Ιησού και ταυτόχρονα ακούσθηκε φωνή από τον ουρανό που έλεγε ότι: Ούτος εστίν ο Υιός μου ο αγαπητός εν ω ευδόκισα». Άγια Θεοφάνεια και Εκκλησία Το γεγονός αυτό έχουν καταγράψει οι τρεις από τους τέσσερις Ευαγγελιστές, ο Ματθαίος Γ’:13-17 ο Μάρκος Α’:9-11, και ο Λουκάς.Γ΄:21,22 . Αυτή δε είναι και η μοναδική φορά της εμφάνισης, στη Γη, της Αγίας και ομοουσίου και αδιαιρέτου Τριάδος υπό του πλήρους «μυστηρίου» της Θεότητας. Το πότε καθιερώθηκε να εορτάζεται η μνήμη του γεγονότος της Βάπτισης του Ιησού δεν είναι γνωστό με βεβαιότητα. Φαίνεται όμως ότι αναφάνηκε πολύ νωρίς στη πρώτη Εκκλησιά των Χριστιανών. Ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς (Στρωμ. βιβλ. α΄) αναφέρει ότι κάποιοι αιρετικοί, οι περί τον Βασιλείδη γνωστικοί στις αρχές του Β΄ αιώνα εόρταζαν την ημέρα της Βάπτισης του Κυρίου «προδιανυκτερεύοντες» και ότι η εορτή αυτή γινόταν κατ΄ άλλους μεν στις 6 Ιανουαρίου, κατ΄ άλλους στις 10 Ιανουαρίου. Κατά τον 3ο αιώνα η εορτή φαίνεται κοινότατη σε όλη την Χριστιανική Εκκλησία. Έτσι ενώ ο Gieseler ( Kirchengeschichte I ,376) δέχθηκε ότι πρώτοι οι Βασιλειδιανοί καθιέρωσαν την εορτή των Θεοφανίων ο Neander (Kirchengeschichte I 386) θέτει το ερώτημα: πως από «αιρετικούς» το δέχθηκε η Εκκλησία; Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος παραδέχεται και περιγράφει την εορτή ως αρχαία πανήγυρης μάλλον στην Αντιόχεια τη Μεγάλη, και ότι από εκεί την παρέλαβαν οι Γνωστικοί Βασιλειδιανοί… Κατά δε τις Αποστολικές Διαταγές (η΄ 38) η εορτή των Επιφανείων «ήγετο δια το εν αυτή ανάδειξιν γεγενήσθαι της του Χριστού θεότητος». Με τη λήξη του 3ου αιώνα προστέθηκε και άλλη μια έννοια στον εορτασμό αυτό που άρχισε να πανηγυρίζεται και ως ημέρα της «εν σαρκί» φανερώσεως του Κυρίου, τόσο στην Αλεξάνδρεια κατά τον Κασσιανό, όσο και στην Κύπρο κατά Επιφάνιο. Από την εποχή αυτή, λοιπόν, είναι το πιθανότερο ότι ξεκινά και ο εορτασμός των Χριστουγέννων. Κατά τον 4ο αιώνα η εορτή των Θεοφανίων γιορτάζεται πλέον με λαμπρότητα σε όλη την ανατολική Εκκλησία ως εορτή του φωτισμού της ανθρωπότητας δια του Αγίου Βαπτίσματος, απ΄ όπου και το όνομα «Τα Φώτα», εορτή «των Φώτων» (Γρηγόριος Ναζιανζηνός λόγος 39, Αστερίου Αμάσ. Λόγος εις «εορτών των Καλανδών»). Άγια Θεοφάνεια και Δύση Στη Δύση τα Θεοφάνεια τα συναντάμε στα μέσα του 4ου αιώνα, αλλά ήδη την εποχή εκείνη υπάρχει στη Ρωμαϊκή Εκκλησία και άλλη μια εορτή αφιερωμένη στη κατά σάρκα Γέννηση του Ιησού στις 25 Δεκεμβρίου. Όταν πλέον καθιερώθηκε αυτή η ημερομηνία για τα Χριστούγεννα σε όλο τον Χριστιανικό κόσμο έγινε και ο διαχωρισμός της εορτής των Φώτων στις 6 Ιανουαρίου, στα μέσα του 6ου αιώνα.

Theofania : Nesër Kisha jonë, ditën e dielë dt 06 Janar feston Theofaninë. Theofania është një festë e madhe vjetore e krishterë në kujtim të Pagëzimit të Jesu Krishtit në lumin Jordan nga Shën Joan Pagëzori. Festohet më 6 Janar dhe është festa e tretë dhe e fundit e dymbëdhjetëditëshit (festat e Krishtlindjes). Emri i Theofanisë vjen nga shfaqja e tre Personave të Trinisë së Shenjtë,  e cila ndodhi sipas tre pjesëve ungjillore që kanë lidhje me ngjarjen. Festa e Theofanisë quhet gjithashtu dhe Epifani dhe Fota festa e Fotave (Dritave). Festa- Theofania e Shenjtë. Sipas pjesëve ungjillore në fillimin e vitit të 30-të të jetës së Jesuit, Joan Prodhromi, i biri i Zaharias dhe i Elisabetës, i ashtuquajturi më vonë Pagëzori, që ishte 6 muaj më i madh se Krishti, dhe banonte në shkretëtirrë duke u ushtruar dhe predikuar pagëzimin e pendimit, pagëzoi i surpizuar dhe Jesuin në lumin Jordan. Gjatë çastit të Pagëzimit zbriti nga qielli Shpirti i Shenjtë në formën e pëllumbit tek Jesui dhe në të njejtën kohë u dëgjua zëri nga qielli i cili thoshte: Ky është biri im i dashur, që e kam pëlqyer" Theofania e Shenjtë dhe Kisha Këtë ndodhi e kanë regjistruar tre nga katër Ungjillorët, Mattheu 3:13-17, Marku 1:9-11, dhe Luka 3:21,22. Kjo nuk është hera e vetme e shfaqjes në Tokë të Trinisë së njëqënëshme dhe të pandarë nën "misterin" e plotë të Hyjnisë. Se kur u caktua kujtimi i ngjarjes së Pagëzimit të Jesuit nuk është e njohur me sigurt. Por duket se u duk shumë shpejt në Kishën e parë të të Krishterëve. Klimi i Aleksandrisë (Strom. lib. 1) thotë se disa heretikë, gnostikët rreth Vasilidhit në fillimet e shek të II festonin ditën e Pagëzimit të Zotit "duke e paragëdhirë" dhe se kjo festë sipas të disave kryhej në 6 Janar apo sipas disa të tjerëve më 10 Janar. Gjatë shek. të 3-të  festa duket e përbashkët në të gjithë Kishën e Krishterë. Ndërsa Giesler (Kirchengeschichte I 376) pranoi se të parët Vasilidhianët caktuan festën e Theofanisë Neander (Kirchengeschichte I 386) ngre pyetjen : Si "heretikët" i pranoi Kisha. Shën Joan Gojarti pranon dhe përshkruan festën si një panair të lashtë, ndoshta në Antiokinë e Madhe, dhe se atje e morën Gnostikët Vasilidhianët.... Sipas urdhëresave Apostolike (8, 38) festa e Epifanisë "festohej sepse atje u shfaq Hyjnia e Krishtit". Me përfundimin e shek. të 3-të  u shtua dhe një tjetër kuptim në këtë festim i cili filloi që të festohej si dita e shfaqjes "në trup"  të Zotit, sa në Aleksandri sipas Kassianit, sa dhe në Qipro sipas Epifanit. Që në këtë kohë, pra, ka mundësinë më të madhe se fillon festimi i Krishtlindjeve. Gjatë shek të 4-ët festa e Theofanisë festohej tashmë me madhështi në të gjithë Kishën lindore si një festë e ndriçimit të njerëzimit nëpërmjet Pagëzimit të Shenjtë, nga ku vjen dhe emri "Dritat" festa " e dritave" (Grigor Naziazinoi, fjala 39, Asteriu Amas. Fjalë mbi "festat e Kalndhëve") Theofania e Shenjtë në Perëndim. Në Perëndim Theofaninë e gjejmë gjatë shek të 4-ët, por tashmë gjatë asaj kohe në Kishën Romake ka dhe një festë tjetër  dedikuar Lindjes me trup të Jesuit më 25 Dhjetor. Kur në vazhdim u caktua kjo datë për Krishtlindjen në të gjithë botën e Krishter u bë dhe ndarja e festës së Dritave - Foton më 6 Janar, gjathë shek. të 6-të.

Για πες μας χάρε!

Στίχοι:  

Παραδοσιακό

Μουσική:  

Παραδοσιακό

Περιοχή:  

Ήπειρος

Για πες μας Χάρε να χαρείς
εσύ που είσαι στον Άδη
οι μερακλήδες πως περνούν
στο μαύρο σου σκοτάδι;

Έχουν κρασί να πίνουνε
κλαρίνα να βαράνε
και κορίτσια όμορφα
μαζί τους να γλεντάνε;

Για πες μας για τους πλούσιους
με τους πολλούς παράδες
η μαύρη η φτωχολογιά
πως ζουν οι φουκαράδες;

Έχουν κρασί να πίνουνε
κλαρίνα να βαράνε
και κορίτσια όμορφα
μαζί τους να γλεντάνε;

Άλλο ένα κοιμητήριο για τους Έλληνες πεσόντες κατά το ελληνο-ιταλικό πόλεμο! - Varrezë e re për ushtarakët grekë në Dragot të Tepelenës

Η συμφωνία μεταξύ της Ελλάδος και της Αλβανίας για την εκταφή, ταυτοποίηση και την ταφή των Ελλήνων στρατιωτών που έχουν πέσει στο αλβανικό μέτωπο κατά το ελληνο-ιταλικό  πόλεμο (σημειώνουμε εδώ: πως γενικά η αλβανική  ιστοριογραφία αναφέρετε μόνο ως ελληνο-ιταλικός πόλεμος) των ετών 1940-1941, προβλέπει την δημιουργία ενός άλλου νεκροταφείου στο Ντραγκότι της Τεπελένης. Η κυβέρνηση δεν είχε δημοσιεύσει το γεγονός νωρίτερα, αυτό όμως αποκαλύφθηκε από την Απόφαση υπ.αρ 764, και ημέρα 27 12 2018 "Για την έγκριση του γενικού αναλυτικού προγράμματος των πρότζεκτ που θα παρουσιασθούν για έγκριση  από το Υπουργικό Συμβούλιο κατά το 2019" στα πλαίσια του οποίου προβλέπεται και ένα ειδικό προσχέδιο απόφασης " Για την απαλλοτρίωση   εις δημόσιο όφελος των ιδιοκτητών ακίνητης περιουσίας που θα  του αγγίξει η εφαρμογή του σχεδίου συνεργασίας μεταξύ των δύο κυβερνήσεων ...." Το επιχείρημα που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση τονίζει πως αυτό το νεκροταφείο είναι μέρος των υποχρεώσεων της συμφωνίας που πηγάζει από τον νόμο του 2010, όταν στην κυβέρνηση ήταν ο Σαλί Μπερίσα. Την πρόταση του πρότζεκτ, δηλαδή τα υπουργεία που προτείνουν είναι,  το Υπουργείο Άμυνας και αυτό της Υποδομής και Ενέργειας, κατά το δεύτερο τετράμηνο του 2019. Θα πρέπει να αναφέρουμε όμως πως στο Ντραγκότι έχει σχεδιαστεί και η οικοδόμηση μιας νέας γέφυρας από τις αρμόδιες υπηρεσίες. Στην Αλβανία έχουν χτισθεί μέχρι τώρα δύο κοιμητήρια για τους Έλληνες στρατιώτες, στου Βουλιαράτες του Αργυροκάστρου και στην Κλεισούρα της Πρεμετής. Μετάφραση Πελασγός Κορυτσάς

Marrëveshja mes Shqipërisë dhe Greqisë për kërkimin, zhvarrimin, identifikimin dhe varrimin e ushtarakëve grekë të rënë në vendin tonë gjatë luftës greko-italiane(vërejtje: në përgjithësi historiografia shqiptare e ka njohur si lufta italo-greke) të viteve 1940-1941, parashikon ndërtimin edhe të një varreze tjetër në Dragot të Tepelenës. Qeveria nuk e ka bërë publik më parë këtë gjë, por kjo zbulohet në Vendimi nr. 764, datë 27.12.2018, “Për miratimin e programit të përgjithshëm analitik të projektakteve, që do të paraqiten për shqyrtim në Këshillin e Ministrave gjatë vitit 2019”, në kuadër të të cilit parashikohet edhe një Projektvendim i posaçëm “Për shpronësiminm, për interes publik të pronarëve të pasurive të paluajtshme, pronë private, që preken nga realizimi i projektit “varreve greke në Dragot, Tepelenë në zbatim të marrëveshjes së bashkëpunimit mes dy qeverive…”. Në argumentimin e vet, qeveria thekson se kjo varrezë është pjesë e detyrimeve të marrëveshjes që rrjedh nga një ligj i ratifikuar në vitin 2010, kur në qeveri ishte Sali Berisha. Propozues të projektaktit, pra ministritë e linjës që do të propozojnë janë Ministria e Mbrojtjes dhe ajo e Infrastrukutrës dhe Energjisë, gjatë katëmujorit të dytë të vitit 2019. Duhet thënë se në Dragot është planifikuar edhe ndërtimi i një ure të re nga ARRSH.  Në Shqipëri janë ndërtuar deri më tani dy vendprehje për ushtarakët grekë, në Bularat të Gjirokastrës dhe në Këlcyrë të Përmetit. Burimi respublica.al

Έγγραφα της CIA του 1949 δείχνουν πως οι ΗΠΑ αποθάρρυναν την Ελλάδα για στρατιωτική επέμβαση σε αλβανικό έδαφος

Στο περιβάλλον του Ψυχρού Πολέμου, οι ΗΠΑ αποθάρρυναν βλέψεις της Ελλάδας για επέμβαση σε αλβανικό έδαφος και έδιναν ιδιαίτερη σημασία στην προσπάθεια του Τίτο να αποστασιοποιηθεί από το σοβιετικό μπλοκ.

Ενδιαφέροντα ιστορικά στοιχεία για την στάση των Ηνωμένων Πολιτειών έναντι της Ελλάδας όσον αφορά το Μακεδονικό και τις σχέσεις με άλλες βαλκανικές χώρες φέρνουν στο φως αποχαρακτηρισμένα έγγραφα της CIA από το 1949.

Τα έγγραφα που δημοσίευσε η ιστοσελίδα skai.gr, περιλαμβάνουν περιλήψεις διπλωματικών τηλεγραφημάτων και σχόλια της CIA, καταδεικνύουν πως ο Τίτο και πρεσβευτές της Ουάσιγκτον στα Βαλκάνια ήταν ανήσυχοι για το ενδεχόμενο ελληνικής στρατιωτικής επέμβασης στην Αλβανία.
Πηγή: Himara.gr | Ειδήσεις απ' την Βόρειο Ήπειρο

Παράλληλα, από τα τηλεγραφήματα δεν προκύπτει πρόθεση των ΗΠΑ να πιέσουν τον γιουγκοσλάβο ηγέτη για ικανοποίηση των ελληνικών θέσεων σχετικά με την Μακεδονία, δεδομένου ότι σε πολλά τηλεγραφήματα αναλύεται η ζημιά που έχει προκαλέσει στην Σοβιετική Ένωση το σχίσμα Τίτο - Στάλιν.

Ενδεικτικό είναι πως η αμερικανική πρεσβεία στο Βελιγράδι εκτιμούσε πως η Μόσχα επιχειρούσε να στρέψει εναντίον του Τίτο την γιουγκοσλαβική προπαγάνδα περί «ενωμένης Μακεδονίας», κινητοποιώντας την έχθρα των γειτονικών βαλκανικών χωρών για αυτό το ζήτημα.

Σε όλα τα κείμενα χρησιμοποιείται ο όρος «Μακεδονία». Σε μία ανασκόπηση του «Μακεδονικού ζητήματος» γίνεται λόγος για «ελληνική Μακεδονία» και «γιουγκοσλαβική Μακεδονία».

Άλλωστε τον Ιούλιο του 1949 το Στέιτ Ντιπάρτμεντ είχε εκφράσει την ικανοποίησή του με την δήλωση του Τίτο ότι κλείνει τα σύνορα και διακόπτει την παροχή βοήθειας στους έλληνες αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού, επισημαίνοντας συνάμα τα δυνητικά οφέλη επαναπροσέγγισης μεταξύ Αθήνας και Βελιγραδίου.

Το ενδεχόμενο εισβολής στην Αλβανία και τα σύνορα

Τον Μάρτιο ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στο Βελιγράδι εκτίμησε πως η Ελλάδα θα μπορούσε να προτείνει στα νεοσύστατα Ηνωμένα Έθνη να λειτουργήσουν ως εγγυητής για το αμετάβλητο των τότε συνόρων στα Βαλκάνια.

Εν συνεχεία, ανέφερε ο πρέσβης, η Αθήνα θα μπορούσε να απαρνηθεί τις αξιώσεις της στην νότια Αλβανία, με προϋπόθεση η Γιουγκοσλαβία, η Αλβανία και η Βουλγαρία να συναινέσουν στο τελεσίδικο των συνόρων τους.

Σε άλλο σημείο τα έγγραφα φανερώνουν πως το Στέιτ Ντιπάρτμεντ ζήτησε από τον αμερικανό πρέσβη στην Ελλάδα να καταστήσει απόλυτα σαφές στην κυβέρνηση ότι οι ΗΠΑ είναι απόλυτα αντίθετες σε ενδεχόμενη είσοδο του εθνικού στρατού στην Αλβανία, στο πλαίσιο των επιχειρήσεων κατά των ελλήνων κομμουνιστών ανταρτών.

Το ενδεχόμενο ελληνικής εισβολής στην Αλβανία προβλημάτιζε ιδιαίτερα και τον Τίτο, ο οποίος τον Σεπτέμβριο είπε στον αμερικανό πρεσβευτή ότι τέτοια εξέλιξη θα προκαλούσε «την πιο δύσκολη» κατάσταση για την Γιουγκοσλαβία. Κάλεσε τις ΗΠΑ να μεσολαβήσουν ώστε η Αθήνα να μην κινηθεί εναντίον των Τιράνων.

Σημειώνεται πάντως πως εδώ η CIA διαφοροποιείται από την αμερικανική διπλωματία, σχολιάζοντας πως ο στρατός θα μπορούσε να εισέλθει σε αλβανικό έδαφος για να εξαλείψει «τις πιο άμεσες αιτίες ενόχλησης».

Η πιο επιθετική γραμμή της CIA φαίνεται και στο σχόλιο της υπηρεσίας για καταγγελίες περί μεγάλης συνοριακής σύγκρουσης ανάμεσα σε έλληνες στρατιώτες και βουλγαρικές τακτικές δυνάμεις που υποστήριζαν διαφυγή ανταρτών, στις 23 Αυγούστου.

Η CIA δεν διατυπώνει προβληματισμό, αλλά απλώς σημειώνει ότι τέτοια περιστατικά είναι πιθανά καθώς οι αντάρτες προσπαθούν να αποσπάσουν την προσοχή του εθνικού στρατού μακριά από τις μεγάλες επιχειρήσεις στα ελληνο-αλβανικά σύνορα.

Το μέγεθος του ελληνικού στρατού

Ένα ακόμα ενδιαφέρον στοιχείο που προκύπτει είναι η συστηματική άρνηση της Ουάσιγκτον να δώσει την συγκατάθεσή της στα αιτήματα της Αθήνας – πρωτίστως του στρατηγού Παπάγου – για διεύρυνση του εθνικού στρατού.

Σε τουλάχιστον τρία τηλεγραφήματα οι ΗΠΑ εκφράζουν την αντίθεσή τους στην πρόταση για αύξηση της ελληνικής δύναμης από τους 197.000 στους 250.000 άνδρες, επισημαίνοντας πως καθώς ο εμφύλιος οδεύει προς το τέλος του η κυβέρνηση πρέπει να εστιάσει στην οικονομική ανοικοδόμηση της χώρας.

Φαίνεται μάλιστα πως οι ΗΠΑ δεν απέκλειαν το ενδεχόμενο μείωσης της ελληνικής δύναμης μέσω διάλυσης των Σωμάτων Ασφαλείας, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει διακοπή του προγράμματος οικονομικο-στρατιωτικής στήριξης της χώρας μας.

Τέλος, παρά τις πολλές καταγγελίες για σοβιετική στρατιωτική στήριξη στον Δημοκρατικό Στρατό, η CIA αναφέρει επανειλημμένα πως δεν έχει αποδείξεις για τέτοια ανάμειξη του Κρεμλίνου στον ελληνικό εμφύλιο.

Πηγή: Himara.gr | Ειδήσεις απ' την Βόρειο Ήπειρο

Πηγή: Himara.gr | Ειδήσεις απ' την Βόρειο Ήπειρο

Στην Αλλαγή Του Έτους Αρχιμ Επιφάνιος Χατζηγιάγκου Φλώρινα (1 - 1-2018

Καλή Χρονιά με μία συμβουλή από τον Μέγα Βασίλειο! - Një vit të mbarë me një thënie nga Shën Vasili i Madh!

"Të mos  e konsiderosh veten të denjë për lavdërime dhe askënd mos e konsiderosh më poshtë se vetja. Në këtë mënyrë nuk do të ndizet brenda teje zemërimi për ofendimet që të bëhen"- SHËN VASILI I MADH

Ο Ράμα επέλεξε στο υπουργείο Εξωτερικών της Αλβανίας, ένα Κοσοβάρο και άνθρωπο του Σόρος

Του ΝΙΚΟΥ ΜΕΛΕΤΗ

Με ένα μήνυμα που δεν αφορά μόνο την Ελλάδα αλλά και ολόκληρη την περιοχή καθώς επιδιώκει να αναδείξει την «ενότητα» του Αλβανικού χώρου ο Έντι Ράμα σε έναν επεισοδιακό ανασχηματισμό ανέθεσε την εξωτερική πολιτική της χώρας στον Κοσοβάρο Γκεντ Τσάκα, ενώ και το υπουργείο Παιδείας ανατέθηκε στην Μπέσα Σαχίνι, Αλβανίδα από το Κόσσοβο.

Και οι δυο Κοσοβάροι, σύμφωνα με αλβανικά δημοσιεύματα, έχουν στενή σχέση και με το ίδρυμα Σόρος και ο νέος υπουργός εξωτερικών έχει σπουδάσει στο Κόσοβο, στις Βρυξέλλες και στην Ουγγαρία (στο Πανεπιστήμιο του Σόρος) και έχει μεταπτυχιακά στην φιλοσοφία , τις πολιτικές επιστήμες και στα νομικά, ενώ από το 2014 ήταν στην ομάδα διαπραγμάτευσης με την Ε.Ε..

• Ο κ. Ράμα ανακοίνωσε τον  ανασχηματισμό στην διάρκεια της ολομέλειας του Σοσιαλιστικού Κόμματος που συνεδρίασε υπό την προεδρία του   και μάλιστα η ανακοίνωση των υπουργών που είδαν την έξοδο από την κυβέρνηση, επτά τον αριθμό, γίνονταν τμηματικά…

Εκτιμάται ότι ο κ. Ράμα επιχειρεί με τον ανασχηματισμό, να συντηρεί την υπόθεση του Ενιαίου αλβανικού χώρου και κυρίως της «απουσίας συνόρων» με το Κόσοβο αλλά και να κατευνάσει τις συνεχιζόμενες και εντεινόμενες διαμαρτυρίες που ξεκίνησαν από τους φοιτητές αλλά απειλούν να πάρουν ευρύτερες διαστάσεις.

Πάντως με την επιλογή να αποπέμψει τον Ντμίτρι Μπουσάτι από το Υπουργείο Εξωτερικών, πλέον η όλη διαπραγμάτευση η οποία επί μήνες είχε γίνει μεταξύ του Ν. Κοτζιά και του Ντ. Μπουσάτι είναι στον αέρα, καθώς πολλά σημεία των διαπραγματεύσεων είχαν στηριχθεί στην εκατέρωθεν προσωπική συνεννόηση των δυο πρώην υπουργών εξωτερικών..

Σε κάθε περίπτωση ακόμη κι αν υπήρχε πρόθεση για συνέχιση των συνομιλιών μεταξύ των δυο χωρών θα χρειασθεί ένα αρκετά μεγάλο διάστημα ώστε να υπάρξει ενημέρωση αλλά και αποσαφήνιση ορισμένων λεπτών και ευαίσθητων ζητημάτων τα οποία είχαν διαπραγματευθεί προσωπικά οι κ. Κοτζιάς και Μπουσάτι.

• Καθώς πάντως το κλίμα παραμένει βαρύ στις ελληνοαλβανικές σχέσεις  λόγω όχι μόνο των όσων ακολούθησαν τον θάνατο του Κωσταντίνου Κατσίφα (για το πόρισμα των συνθηκών θανάτου του, ακόμη η ΕΛΑΣ περιμένει απάντηση από την Αλβανική Αστυνομία..), αλλά και για το σχεδιαζόμενο πογκρόμ εναντίον της ελληνικής μειονότητας με αιχμή το περιουσιακό ,δύσκολα θα μπορέσουν οι δυο πλευρές ενώ μάλιστα ξεκινά η προεκλογική περίοδος στην Ελλάδα αλλά και στην Αλβανία (για τις δημοτικές εκλογές του Ιουνίου) ,να προχωρήσουν σε ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων.

Η Αθήνα παρακολουθεί στενά τις εξελίξεις στα Τίρανα και χωρίς  να αποκλείει κάποιες κινήσεις εντυπώσεων από τον Ε. Ράμα, γνωρίζει ότι και αυτό το ευρωπαϊκό χαρτί δεν μπορεί σε αυτή την φάση  να αποδειχθεί αποτελεσματικό στα ελληνοαλβανικά, καθώς ο Αλβανός ηγέτης γνωρίζει καλά ότι δεν εξαρτάται μόνο από την Ελλάδα η απόφαση της Ε.Ε. τον επόμενο Ιούνιο για έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της χώρας του.

Αλλά θα είναι αρκετές ευρωπαϊκές χώρες που θα κλείσουν τον δρόμο σε μια τέτοια απόφαση θέτοντας ζητήματα που αφορούν το κράτος δικαίου, την λειτουργία της δικαιοσύνης, το οργανωμένο έγκλημα, το ξέπλυμα μαύρου χρήματος, το εμπόριο ναρκωτικών..

• Και όσο ο κ. Ράμα διαπιστώνει ότι η απόφαση για έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων γίνεται όλο και πιο δύσκολη, τόσο ο ίδιος δεν είναι διατεθειμένος να κάνει τα βήματα που απαιτούνται ώστε να υπάρξει εξομάλυνση των ελληνοαλβανικών σχέσεων, να προωθηθεί η συμφωνία για τις Θαλάσσιες Ζώνες και να υπάρξει πλήρης σεβασμός των δικαιωμάτων της ελληνικής μειονότητας.

Αντιθέτως δεν μπορεί να αποκλεισθεί, ο κ. Ράμα να επιδιώξει ακόμη περισσότερο την ένταση με την Ελλάδα, ώστε με την καλλιέργεια εθνικιστικού και ανθελληνικού κλίματος να προσπαθήσει να συγκαλύψει τις προσωπικές ευθύνες του για το γεγονός ότι η Αλβανία θα παραμένει στον προθάλαμο της Ε.Ε., αποδίδοντας την ευθύνη στην.. Ελλάδα.

https://hellasjournal.com/

Στέργιος Σάκκος,Το δώρο των Χριστουγέννων (Γαλ. 4, 4-7)

Τί σήμανε για την ανθρωπότητα η γέννηση του Χριστού και τί σημαίνει για τον καθένα που πιστεύει και αναγεννιέται μαζί με το Χριστό, το περιγράφει καίρια και δυνατά ο απόστολος Παύλος στην περικοπή που διαβάζει η Εκκλησία μας ανήμερα τα Χριστούγεννα (Γαλ. 4,4-7). Ο απόστολος, που έζησε τη σκλαβιά του ιουδαϊκού νόμου, που είδε και γνώρισε τη φρίκη της αμαρτίας του ελληνιστικού κόσμου, αλλά και που γεύθηκε και απήλαυσε τη χάρη της λυτρώσεως, καταθέτει θεόπνευστα την εμπειρία του και καλεί τους χριστιανούς όλων των αιώνων – και του δικού μας – να δοξάσουν το Θεό για την ευδοκία του προς τους ανθρώπους να επισκεφθεί ως σωτήρας τη γη μας. Όσοι ακόμη δεν μέθυσαν από το κρασί της ύβρεως και του ευδαιμονισμού, όσοι δεν λατρεύουν το αίσχος στο ναό της αναισχυντίας, όσοι μέσα στη δίνη της εποχής μας μπορούν να ελέγχουν την αναζήτηση της σκέψεως τους και την ανησυχία της καρδιάς τους, θα βρουν μέσα σ’ αυτή τη περικοπή ανάπαυση και θα γιορτάσουν αληθινά και φέτος τα Χριστούγεννα.

Και πρώτα – πρώτα, ο χρόνος που διάλεξε για να γεννηθεί ο Κύριος, ο χρόνος που χώρισε την ιστορία στα δυό και σήμανε το χρόνο «μηδέν» για τον κόσμο – εκεί όλα τέλειωναν κι εκεί όλα άρχιζαν – δεν ήταν τυχαίος. Ο απόστολος τον ονομάζει το πλήρωμα του χρόνου και εννοεί μ’ αυτό τον κατάλληλο καιρό, που η ανθρωπότητα ήταν έτοιμη να δεχθεί στα άδεια χέρια της το δώρο του ουρανού. Πράγματι, ο λαός του Θεού, που σαν φυτώριο αιώνες τώρα καλλιεργούνταν με το νόμο και το θέλημά του, είχε φθάσει στην ακμή της αποδό­σεώς του, με την ύπαρξη της παρθένου Μαρίας. Στο πρόσωπο αυτής της άγιας κόρης κατέληγαν και δικαιώνονταν όλες οι προσπάθειες του Θεού να κρατήσει καθαρή μια φυλή, να την εξευγενίσει και να βγάλει απ’ αυτή το εκλεκτότερο απόσταγμα, για να το χρησιμοποιήσει στο σχέδιο της σωτηρίας μας. Την ώρα που η παρθένος ήταν έτοιμη να υπακούσει στον άγγελο του Κυρίου και να δώσει εκείνη την απάντηση, «Γένοιτο μοι κατά το ρήμα σου» (Λκ 1,38), ο δείκτης του χρόνου έφθανε στο πλήρωμα του και ο Υιός του Θεού σκήνωνε μέσα στα σπλάγχνα της.

Αλλά και από την άλλη μεριά, της αποστασίας και της αμαρτίας, ο κόσμος είχε φθάσει στο ναδίρ. Όπως μαθαίνουμε από το 1ο κεφάλαιο της προς Ρωμαίους επιστολής, ο άνθρωπος χωρίς Θεό είχε καταντήσει στο έσχατο σημείο διαφθοράς, στα παρά φύσιν πάθη, και ατίμαζε χωρίς συναίσθηση τον εαυτό του. Από ιστορικούς της εποχής εκείνης, αλλά και από την εικόνα που μας δίνουν τα ευρήματα της αρχαίας Πομπηίας, καθώς διατηρήθηκαν ολοζώντανα μέσα στη λάβα του Βεζούβιου, δεν μένει αμφιβολία ότι το απόστημα της ανομίας είχε ωριμάσει και ήταν πια έτοιμο να σπάσει. Η ανθρωπότητα δεν άντεχε άλλο. Οι λαοί αντάλλαξαν τους θεούς τους και τις θεές τους, όπως τα προϊόντα τους, ανακάτευαν τις θρησκείες τους γεμάτοι αγωνία, χωρίς αποτέλεσμα. Ένα πέπλο μελαγχολίας και απελπισίας τύλιγε τα πάντα· διατυπώνονταν στα κείμενά τους και αποτυπωνόταν στα αγάλματά τους. Τη στιγμή ακριβώς εκείνη, που οι άνθρωποι αναζητούσαν το Θεό και δεν τον έβρισκαν, αναζητούσαν άνθρωπο και δεν έβρισκαν, τη στιγμή εκείνη ο Θεός έγινε άνθρωπος και οι άνθρωποι βρήκαν επί τέλους και άνθρωπο και Θεό, τον θεάνθρωπο Ιησού Χριστό.

Ότι αυτός που ήλθε στο πλήρωμα του χρόνου ήταν ο ίδιος ο Θεός μας το δηλώνει ο απόστολος με ένα εκφραστικό ρήμα- «εξαπέστειλεν», λέει, «ο Θεός τον υιόν αυτού». Δεν τον απέστειλε απλώς, άλλα τον εξαπέστειλε, πράγμα που σημαίνει ότι ο Υιός υπήρχε πριν γίνει άνθρωπος και μάλιστα υπήρχε μέσα στο Θεό, όντας Θεός ο ίδιος, από όπου με τη θέλησή του ήλθε ανάμεσα μας.

Και πώς ήλθε; «Γενόμενος εκ γυναικός, γενόμενος υπό νόμον». Δύο οριακούς βαθμούς ταπεινώσεως σημειώνει ο απόστολος Παύλος· πρώτον, γεννήθηκε από γυναίκα, πήρε σάρκα και οστά κι έγινε τέλειος άνθρωπος, και δεύτερον, υπήκουσε στο νόμο, συμμορφώθηκε ως ιουδαίος με τις διατάξεις του κι έγινε ο Κύριος δούλος. Απ’ αυτές τις δύο ταπεινώσεις του Θεού μας, σαν από δύο πηγές αναβλύζουν για μας δύο σπουδαίες ευλογίες της ενσαρκώσεώς του. Η μία, ότι υποτάχθηκε στο νόμο για να μας εξαγοράσει απ’ αυτόν και να μας απαλλάξει από τις απαιτήσεις του και την κατάρα του· η άλλη, ότι έγινε αυτός άνθρωπος για να μας υιοθετήσει και να μας κάνει κατά χάριν θεούς. Να, ποιά είναι η μεγάλη σημασία των Χριστουγέννων· τη βαθειά επιθυμία του πρώτου ανθρώπου να γίνει θεός, τη θεϊκή επαγγελία προς τον Αβραάμ ότι με το σπέρμα του θα ενευλογηθούν όλες οι φυλές της γης, την εκπληρώνει στο ακέραιο η γέννηση του Χριστού· γινόμαστε υιoί Θεού, αφού ο Θεός φορά τη σάρκα μας και μας κάνει παιδιά του.

Δεν θα μπορούσαμε ποτέ να έχουμε το Θεό Πατέρα, αν δεν γινόμασταν πρώτα παιδιά του. Κι ο Θεός έστειλε το μονάκριβο παιδί του, για να γίνει η ζύμη της υιοθεσίας μας, να ενωθούμε μαζί του και να του μοιάσουμε. Και ο μεν Ιησούς Χριστός παραμένει το μοναδικό φυσικό παιδί του Θεού Πατρός, διότι αυτός μόνο έχει τη φύση του Θεού. Έτσι, με τον ερχομό του Χριστού στο κόσμο, από δούλοι γίναμε ελεύθεροι, από ξένοι ή αλλότριοι του Θεού γίναμε δικοί του, μπορούμε να έχουμε κι εμείς το Θεό Πατέρα και να είμαστε συγκληρονόμοι με το Χριστό.

Αλλά η υιοθεσία είναι ένα αγαθό που, ενώ δίνεται σ’ όλους τους ανθρώπους, δεν το απολαμβάνουν όλοι οι άνθρωποι. Η γέννηση του Χριστού αποτελεί ένα γεγονός της ιστορίας, που είναι δυνατόν να μείνει ξένο για μας, αν δεν το κάνουμε γεγονός της προσωπικής μας ζωής. Γι’ αυτό ο Θεός, μας λέει ο Παύλος, «εξαπέστειλε το Πνεύμα του Υιού αυτού». Όπως ο Θεός Πατέρας εξαπέστειλε τη μια φορά το δεύτερο εαυτό του, τον Υιό, έτσι εξαπέστειλε την άλλη φορά και τον τρίτο εαυτό του, το Πνεύμα. Αυτός μας βοήθα να οικειοποιηθούμε τη χάρη των Χριστουγέννων και να νιώσουμε υιοί Θεού, να κάνουμε το δικαίωμα της υιοθεσίας πράξη στη ζωή μας, τη δυνατότητα πραγματικότητα. Το Πνεύμα το άγιο, ο τρίτος της Τριάδος, ο Παράκλητος ο αγαθός, ο καλλιεργητής των ψυχών μας, αναλαμβάνει προσωπικά να μας φέρει κοντά στο Θεό, να μιλήσει στην καρδιά μας γι’ αυτόν, και μας κινεί όχι απλώς να ονομάζουμε, αλλά να κράζουμε το Θεό με το γλυκύτατο όνομα του πατέρα.

Με δυό, λοιπόν, τρόπους γίνεται η υιοθεσία. Ο ένας είναι ότι, ντυθήκαμε το Χριστό, ο άλλος ότι το άγιο Πνεύμα κατοικεί μέσα μας. Ένας παλιός ερμηνευτής ερμηνεύοντας αυτή την περικοπή αναφωνεί· «Κοίτα πως τονίζεται η αγία Τριάδα! Ο Πατέρας έστειλε, ο Υιός σαρκώθηκε και το Πνεύμα συνεργάσθηκε^· αυτό μπήκε και στις καρδιές μας και διδάσκει να λέμε^·αββά, ο πατήρ!. Είτε Ιουδαίος είσαι είτε ειδωλολάτρης, με τη γέννηση του Χριστού μπορείς πλέον να γίνεις υιός του Θεού, κληρονόμος της βασιλείας του, αγαπημένο του παιδί».

Χριστούγεννα 1989

(Στέργιος Σάκκος, ομότιμος καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, από το βιβλίο «Ο Θεός στη γη μας», εκδ. Ο.Χ.Α. Απολύτρωσις, Θεσσαλονίκη 1993, σελ.83-87)

Το «Μακεδονία Ξακουστή» στο γήπεδο των Σέλτικς για χάρη του Αντετοκούνμπο

Eλληνικό χρώμα και ελληνικοί ήχοι στο ημίχρονο του αγώνα στη Βοστώνη που έληξε με νίκη των Μπακς με 120-107

Μια μοναδική στιγμή σημειώθηκε στο ημίχρονο του αγώνα των Σέλτικς με τους Μπακς στη Βοστώνη για χάρη του Γιάννη Αντετοκούνμπο.

Οι «κέλτες» θέλησαν στο ημίχρονο να τιμήσουν τον μεγάλο Έλληνα φόργουορντ αφιερώνοντας τη βραδιά στον ελληνισμό.

Έτσι στην ανάπαυλα του παιχνιδιού που έληξε με νίκη των Μπακς με 120-107, στο παρκέ του γηπέδου των Σέλτικς εμφανίστηκε μια χορευτική ομάδα Ελλήνων ομογενών η οποία χόρεψε το «Μακεδονία Ξακουστή» με τη μελωδία του τραγουδιού να πλημμυρίζει το TD Garden.
https://www.protothema.gr/

Don't worry y'all I got some of my cousins out here to perform a traditional Greek exorcism dance. We got this pic.twitter.com/Q6CPDGzbyK

— John Karalis 🇬🇷 (@RedsArmy_John) December 22, 2018