Τούρκοι αποβιβάστηκαν στις Οινούσσες και ζήτησαν πολιτικό άσυλο - Qytetarë turq kërkojnë azil politik në Greqi që të "shpëtojnë nga Erdogani"!

Δεκαεπτά Τούρκοι πολίτες αποβιβάστηκαν το απόγευμα της Κυριακής στις Οινούσσες και ζήτησαν πολιτικό άσυλο. Πρόκειται σύμφωνα με πληροφορίες κυρίως για δημοσίους υπαλλήλους. Προς το παρόν μεταφέρθηκαν στο hotspot της Χίου στη ΒΙΑΛ για να καταγραφούν και να ταυτοποιηθούν. Για το χθεσινό περιστατικό στις Οινούσσες εξέδωσε σχετική ανακοίνωση το Λιμενικό Σώμα, στην οποία αναφέρεται: «Στον εντοπισμό και τη διάσωση δεκαεπτά αλλοδαπών προέβησαν στελέχη του Λιμενικού Σώματος - Ελληνικής Ακτοφυλακής. Ειδικότερα, οι ανωτέρω εντοπίστηκαν σε αμμώδη παραλία στην περιοχή Πούντα Οινουσσών. Υπό τον συντονισμό του Ενιαίου Κέντρου Συντονισμού Έρευνας και Διάσωσης, το πλήρωμα περιπολικού σκάφους Λ.Σ.-ΕΛ.ΑΚΤ. προέβη στην ασφαλή περισυλλογή των εν λόγω αλλοδαπών, οι οποίοι μεταφέρθηκαν στον λιμένα Χίου. Προανάκριση διενεργείται από το Κεντρικό Λιμεναρχείο Χίου». «Το 2017 είχαμε 1.800 αιτούντες άσυλο από την Τουρκία. Ηταν αρκετά αυξημένος ο αριθμός σε σχέση με το 2016 και θα δούμε τι θα γίνει από εδώ και πέρα» είχε επισημάνει στην «Κ» η πρώην διευθύντρια της υπηρεσίας Ασύλου κ. Μαρία Σταυροπούλου σε συνέντευξή της στην «Κ» την προηγούμενη Κυριακή. Υπενθυμίζεται ότι μόλις πριν μια εβδομάδα μια τριανταεφτάχρονη μάνα και τα δύο της παιδιά, αγόρια 11 και 3 ετών πνίγηκαν στην προσπάθεια τους να διασχίσουν τον ποταμό Εβρο και να περάσουν από την Τουρκία στην Ελλάδα. Η οικογένεια επιχείρησε να φύγει απο την Τουρκία καθώς κινδύνευε από τις διώξεις του Ερντογάν, σύμφωνα με μαρτυρίες http://www.kathimerini.gr/

Shtatëmbëdhjet qytetarë Turq zbarkuan mbasditen e së Dielës në Inuses dhe kërkuan azil politik. Bëhet fjalë, sipas informacioneve krysisht për nënpunës të administratës publike. Për momentin u çuan në hotspots të Hios që të rregjistrohen dhe të identifikohen. Për këtë rast vetë Trupa e Marinës nxorri një deklaratë në të cilën shkruhet: “Anëtarët e Marinës Helene gjetën dhe shpëtuan 17 qytetarë të huaj. Më konkretisht, qytetarët e mësipërm u gjetën në bregun ranor të zonës Punta Inouses. Duke u koordinuar me Qëndrën e Përbashkët të Kërkimit dhe Shpëtimit, skafi ushtarak në patrullim L.S – El .Akt kreu me sukses gjetjen dhe përkujdesjen e të huajve në fjalë, të cilët u transpurtuan në limanin e Hios. Po kryhet investigim nga Qëndra e Marinës Hio”. “Më 2017 ka pasur 1800 kërkesa për azil nga Turqia. Ishte mjaft i lartë numri në lidhje me 2016 dhe do të shohim se si do të zhvillohet që këtej e tutje” tha për gazetën Kathimerini drejtoresha e Azilit znj Maria Stavropoulou në intervistën që dha. Po ju kujtojmë se para një jave një nënë 37 vjeçare dhe dy fëmijët e saj, 11 dhe 3 vjeç u mbytën në përpjekjen e tyre për të kaluar lumin e Evros dhe të kalonin nga Turqia në Greqi pasi, sipas dëshmive, rrezikohej nga përndjekjet e Erdoganit. Përktheu përgatiti Pelasgos Koritsas

Politika e Greqisë në çështjen e emrit të I.R.J. të Maqedonisë

 

Jordan Jorgji/Universiteti Fan.S.Noli, Korçë

Rritja e kontakteve diplomatike kohët e fundit midis Athinës nga njëra anë dhe Shkupit e Tiranës nga ana tjetër mund të sjellin këtë vit mbylljen e një sërë problemesh dypalëshe, të cilat përbëjnë prej shumë kohësh kratere të heshtura tensioni në Ballkan. Problemi kryesor me karakter rajonal është ai i emrit të I.R.J. të Maqedonisë dhe si rezultat marrëdhëniet e saj me aktorë globalë, si Bashkimi Evropian, O.K.B. dhe N.A.T.O. Nëse do të analizojmë politikën e jashtme greke në çështjen e emrit nevojitet të veçohen të paktën katër kolona kryesore.

Kolona e parë lidhet me kontekstin historik të cilit grekët i mëshojnë më së shumti. Për ta Maqedonia e antikitetit përbën pjesë të pandarë e themelore të civilizimit grek, me kulminacion periudhën e Aleksandrit të Madh. Ardhja dhe shkrirja e Perandorisë Osmane shekuj më vonë, ndikoi në “ndarjen” e krahinës së Maqedonisë antike në tre vilajete kryesore, atij të Selanikut, të Monastirit dhe të Kosovës. Ky proces vazhdoi më tej me krijimin dhe konsolidimin e shteteve-kombe në shekullin e 19-të dhe 20-të, ku molla e ndaluar u bë themelimi i Republikës Popullore të Maqedonisë në vitin 1945 si një nga gjashtë republikat federale të Jugosllavisë. Si rrjedhojë, ndërtimi i identitetit kombëtar të këtij vendi gjatë periudhës së Luftës së Ftohtë, por edhe pas saj, forcoi ndërgjegjen kolektive të banorëve në lidhje me pjesën e tyre të historisë, ku kjo e fundit vendosej tashme përballë antikitetit të referuar nga Grekët

Kolona e dytë është rezultat i kontributit akademik që ka dhënë inteligjenca tek të dyja vendet. Nëse në Shkup pedagogët i kanë mëshuar ndërtimit të identitetit kombëtar, ose nën-kombëtar në rastin e Jugosllavisë, në vendin fqinj ekzistonte një situatë tjetër për një periudhë pothuajse dyshekullore. Kështu, kryesisht gjatë shekullit të 19-të dhe atij të 20-të Grekët i kundërviheshin identitetit bullgar si “armiku” kryesor dhe irredentist që kërkonte të shtrihej deri në brigjet e Selanikut. Vetëm pas viteve 1990 dhe kryesisht pas hyrjes së Bullgarisë në Bashkimin Evropian shënjestra e inteligjencës greke u zhvendos nga Bullgaria tek ajo që njihet sot si I.R.J. e Maqedonisë.

Kolona e tretë përbëhet nga retorika politike. Qeverisja dhjetëvjeçare e Nikola Gruevskit në Shkup kombinoi retorikën e politikës së brendshme nga njëra anë me mitizimin e Maqedonisë antike si pjesë e identitetit kolektiv të këtij vendi nga ana tjetër. Kështu, pamë vendosjen e emrit dhe figurës së Aleksandrit të Madh në aeroportin e Shkupit, por edhe mbushjen e shesheve me statuja dhe emra rrugësh.

Përdorimi i mitit në politikën e brendshme duket se po ndryshon sot tek lidershipi i ri dhe kjo vihet re në gatishmërinë që po tregon kryeministri Zoran Zaev për uljen e karakterit nacionalist të politikës së brendshme në favor të negociatave me Greqinë, ndonëse me koston e dobësimit të popullaritetit të tij tek votuesit. Nga ana tjetër e kufirit, politika greke e ka më të vështirë ndërmarrjen e hapave politikë që prekin identitetin e opinionit publik grek, sepse ky i fundit në pjesën më të madhe të tij vazhdon ti mëshojë historisë së antikitetit dhe nuk pranon të përditësohet me realitetin që ekziston aktualisht. Manifestimet gjigante të Grekëve në Selanik dhe Athinë, edhe pse indirekt shprehin pakënaqësinë e qytetarëve ndaj qeverisjes dhe masave shtrënguese financiare, nuk ndihmojnë në kapërcimin e problemeve të vjetra në rajon dhe paralelisht mund t’i hedhin benzinë nacionalizmit të vendeve të tjera të Ballkanit. Ngatërrimi i politikës së jashtme me atë të brendshme e komplikon akoma më shumë çështjen e emrit dhe negociatat dypalëshe.

Kolona e katërt dhe me një rëndësi primare në analizë lidhet me koniukturat globale dhe ato që vihen re në rajonin e Ballkanit e Mesdheut. Dobësia e brendshme që po tregon sot Bashkimi Evropian po i lë vendin ndikimit të forcave të tjera në Ballkan, siç janë Turqia, Rusia dhe Kina. Destabiliteti i Bosnjë-Hercegovinës dhe Kosovës, si dhe mungesa e shtetit të së drejtës në Shqipëri, shihet nga Athina si shqetësim për aspiratën evropiane të këtyre vendeve. Si rrjedhojë, politika e jashtme greke kërkon të mbyllë sa më parë probleme dypalëshe me Shkupin dhe Tiranën, duke e bërë më të lehtë integrimin e tyre në NATO dhe Bashkimin Evropian. Megjithatë, vonesat e mundshme në zgjidhjen e problemeve të vjetra mund të fusin në lojë aktorë të tjerë dhe për pasojë të dobësojnë lidhjet e vendeve të Ballkanit perëndimor me Brukselin. Zgjidhja e përkohshme që iu dha konfliktit të çështjes së emrit në vitin 1995 me ndërmjetësimin e diplomacisë amerikane, apo veto-ja kolektive e shtatë vendeve në Samitin e N.A.T.O.s në Bukuresht në vitin 2008, duket se do të pasohet nga një marrëveshje e re midis Athinës dhe Shkupit. Propozimi për një emër të përbërë, me karakter gjeografik dhe “erga omnes” synohet të mbyllë një herë e mirë konfliktin e emrit, gjithmonë në kushtet e paqes dhe normalitetit në Ballkan dhe Evropë.

Χάρτης των δολοφονιών στην Ευρώπη: Η Ελλάδα στην τελευταίες θέσεις ενώ οι Αλβανία στην πεντάδα! - Harta e vrasjeve në Europë: Greqia me nivelin më të ulët të vrasjeve në ndërsa Shqipëria ndodhet....!

Η Ελλάδα έχει από τους χαμηλότερους δείκτες δολοφονιών στην Ευρώπη με 0,74 ανθρωποκτονίες ανά 100.000 κατοίκους. Η Αλβανία βρισκεται στην πεντάδα των χωρών με το μεγαλύτερο ποσοστό των δολοφονιών. 

-

Harta e vrasjeve në Europë. Greqia ka vetëm 0,74 dhe gjendet në vendet më të ulta për nivelin e vrasjeve për 100.000 banorë. Kampion mban Rusia. Ndërsa Shqipëria gjendet në vend të dytë në Ballkan pas Malit të Zi dhe në një grup me vendet ish komuniste në një nivel të lartë vrasjesh gjë që e rëndit atë në 5 vendet me përqindjen më të lartë të vrasjeve në Europë.

Ο Υπ. Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς στο ΑLPHA στην εκπομπή ΑΥΤΟΨΙΑ για όλα τα θέματα 15/2/2018 - Kotzias: Problemet me Shqipërinë, kapitull i mbyllur

Greqia i konsideron te mbyllura ceshtjet qe kane qene prej shume kohesh te hapura me Shqiperine. Ministri i Jashtëm grek, Nikos Kotzias, ne nje interviste te dhene mbreme per televizionin “Alpha” ka theksuar prere se Greqia i ka mbyllur gjithë çështjet hapura me Shqipërinë, dhe ka shprehur shpresën që së shpejti të kurorëzohet marrëveshja përfundimtare. Ai ka pranuar se paketa e ceshtjeve qe ishin te hapura prej 70 vitesh tashme kurorezohet ne nje marreveshje.
“Kishim probleme të hapura me dy nga tre fqinjët tanë veriorë, me Shkupin dhe me Shqipërinë. Para një muaji e mbyllëm me Shqipërinë gjithë paketën e çështjeve të hapura që prej 70 vitesh”- ka thene ai, duke shtuar me tej se “kjo është një gjë e mirë. Vendi nuk duhet të ketë probleme të hapura”.
Sipas Kotzias, qendrat e dy vendeve me te cilat kishin probleme te hapura kane treguar maturi dhe mencuri ne raport me fqinjet.
“Me palën shqiptare bisedimet tona dhe negociatat mbajtën dy vjet e gjysëm. Rrjedhimisht janë pjekur kushtet dhe ishte e natyrshme që që një moment të mbërrinim në një përfundim të mirë të tyre dhe shpresoj që të arrijmë aty”, tha ministri grek, por pa dhene detaje rreth paketes konkrete dhe marreveshjes.

http://www.alphatv.gr/ 

Shuhen dyshimet për eshtrat e Dragotit

Zhurma e krijuar me fillimin e gërmimeve në Dragot të Tepëlenës se eshtrat e para të gjetura u përkisnin ushtarëve italianë është hedhur poshtë nga  koloneli Ciro Cantore, i cili nga viti 1992 deri më 1995 drejtoi një mision në Shqipëri për llogari të ministrisë italiane të Mbrojtjes në kërkim të eshtrave të ushtarakëve të fundit italianë të vdekur gjatë Luftës së Dytë Botërore dhe ende të pagjetur. 

Ai thotë në një  prononcim për Shqiptarja.com se një pllakëzë metalike me mbishkrim në gjuhën italiane, e gjetur nga autoritetet greke tek eshtrat e zbuluara gjatë gërmimeve në Dragot, pranë Tepelenës, me siguri nuk i përket ndonjë ushtaraku italian.

"E pashë fotot që më dërguat dhe mund të them me bindje se nuk është një pllakëzë që mbahej nga ushtarakët tanë atëhere dhe, nga ajo çka lexohet në të, duhet të jetë fjala për një Tetar të Parë “Grek”. Ndoshta ka të bëjë me grek të vrarë dhe të varrosur nga italianët, megjithëse duhet të bëhen hetime më të imtësishme dhe ndoshta të shihen edhe lëvizjet e ushtarëve grekë në zonën ku është gjetur, ose duhen bërë edhe gërmime të tjera aty afër me shpresën se mund të ketë edhe gjetje domethënëse" - thekson koloneli. 

Dëshmia e Cantore-s u jep fund kështu dyshimeve të atyre, të cilët menduan se ajo pllakëzë, mbi të cilën shkruhej në italisht “tetar grek” (caporale greco) nuk i përkiste një ushtari grek, të cilin autoritetet kanë vendosur pikërisht ta varrosin në varrezat e reja ushtarake greke që po ndërtohen në Jug, në kujtim të të rënëve të tyre në Shqipëri.

http://www.respublica.al 

Οι Τσάμηδες ως εγκληματίες πολέμου και το απαράδεκτο αίτημα για «μνημείο» στην Ήπειρο - "Mbështetja e "Çështjes Çame" është mbështetje ndaj nazismit, fashizmit dhe krimeve të luftës!"

Του Πέτρου Ι. Μηλιαράκη* Προσφάτως ο Πρωθυπουργός της Αλβανίας κ. Έντι Ράμα μέσω «ηχηρής» τηλεοπτικής παρουσίας προσπάθησε να επαναφέρει το λεγόμενο «Τσάμικο ζήτημα» ισχυριζόμενος ότι «υφίσταται διαδικασία συζήτησης», με τη διευκρίνιση ότι η αλβανική πλευρά «επιμένει στο δικαίωμα της ανάμνησης». Χαρακτήρισε δε ως δίκαιο το αίτημα των Τσάμηδων για την «τοποθέτηση» ενός μνημείου στην Ήπειρο. Βεβαίως διευκρίνισε ότι το ζήτημα αυτό δεν αφορά αλυτρωτισμούς, αλλά μια «τιμητική» δημιουργία «μνημείου». Ο κ.Έντι Ράμα, μάλλον πρέπει να αντιληφθεί εγκαίρως ότι η διπλωματία δεν αφορά κατ’ αναλογία «ηχηρές» παραστάσεις όπως εκείνες που έλαβαν χώρα στο Αλβανικό Κοινοβούλιο και στην Εξεταστική Επιτροπή, οπότε, όταν κλήθηκε να καταθέσει για «κατάχρηση κονδυλίων» στο Δήμο Τιράνων, εμφανίσθηκε διαμαρτυρόμενος με «έντονο τρόπο», με συνέπεια να κλείσει η Επιτροπή και να αθωωθεί. Η διπλωματία δεν είναι δεκτική τέτοιων παραστάσεων-προκλήσεων. Επίσης θα πρέπει να αντιληφθεί ότι προφανώς το ζήτημα ανέγερσης και δημιουργίας μνημείου για να ενθυμούμαστε (ή για να θυμάται η αλβανική πλευρά), τους Τσάμηδες, προφανώς δεν επιτυγχάνεται υπερασπιζόμενος ναζί και εγκληματίες πολέμου. Ειδικότερα δια βραχέων: μικρή αναφορά στην ιστορία: Οι Τσάμηδες, ήταν κάτοικοι της περιοχής της Θεσπρωτίας. Ενσωματώθηκαν δε στην επικράτεια της Ελλάδας το 1913. Αφορούν δε αλβανόφωνους μουσουλμάνους και διέπονται με έντονο «αλυτρωτισμό». Υπ’ όψιν δε ότι οι Τσάμηδες έχουν ιδιαίτερη δική τους πολιτιστική ταυτότητα, ενώ η γλώσσα τους είναι η τόσκικη διάλεκτος. Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, υπηρετούσαν τον Αλή Πασά και πολλοί απ’ αυτούς εντάχθηκαν στο στράτευμα του Ομέρ Βρυώνη στην πρώτη Πολιορκία του Μεσολογγίου, αγωνιζόμενοι κατά της εθνεγερτήριας Επανάστασης του 1821. Ιδιαιτέρως δε οι Τσάμηδες στη διάρκεια της κατοχής της Αλβανίας από τους Ιταλούς (1939), ευχαρίστως υπηρέτησαν τα συμφέροντα των Ιταλών και αποτέλεσαν όργανο προπαγάνδας τους, που αποσκοπούσε να δικαιολογεί την κήρυξη του πολέμου της Ιταλίας κατά της Ελλάδας. Κατά τη διάρκεια δε τη κατοχής (1931-1944), στο σύνολό τους οι Τσάμηδες υπηρέτησαν τις δυνάμεις του Άξονα με αλυτρωτικούς σκοπούς και με «ιδεολόγημα» τη δημιουργία της «Μεγάλης Αλβανίας». Κατά το διάστημα δε της κατοχής υπήρξαν άριστοι συνεργάτες των κατοχικών δυνάμεων σε βάρος του ελληνικού και χριστιανικού πληθυσμού. Υποχρεώθηκαν δε χιλιάδες Έλληνες Χριστιανοί κάτω από καθεστώς τρομοκρατίας είτε να μεταναστεύσουν, είτε να ενταχθούν στις αντιστασιακές οργανώσεις του ΕΑΜ και του ΕΔΕΣ. Η λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, υποχρέωσε τους Τσάμηδες, για να μην αντιμετωπίσουν τις προβλεπόμενες ποινές από το Δίκαιο του Πολέμου, να διαφύγουν στην Αλβανία. Άλλωστε, το τίμημα της δοσιλογικής πρακτικής και δραστηριότητάς τους, τόσο με τους Γερμανούς φασίστες όσο και με τους Ιταλούς φασίστες, ήταν βαρύ. Έτσι, ο μεγαλύτερος πληθυσμός των Τσάμηδων εγκαταστάθηκε στην Αλβανία και ολιγότερος στην Τουρκία, ενώ ορισμένοι απ’ αυτούς διέφυγαν και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Για όσους Τσάμηδες διέφυγαν στην Αλβανία, η υπό τον Ενβέρ Χότζα «Λαϊκή Δημοκρατία της Αλβανίας», δεν είχε κανένα λόγο να μην τους παράσχει προστασία, καθόσον η προστασία των Τσάμηδων αποσκοπούσε στο να διασπάσει την παρουσία πολλών Ελλήνων κατοίκων της Βορείου Ηπείρου. Έτσι, περίπου 8.000 Έλληνες που ζούσαν στην Αλβανία λόγω τρομοκρατίας υποχρεώθηκαν να διαφύγουν στην Ελλάδα την περίοδο 1945-1946, ενώ οι περίπου 20.000 Τσάμηδες που διαβιούσαν πριν τον πόλεμο στη Θεσπρωτία, είχαν ήδη διαφύγει και τελούσαν υπό την προστασία του Ενβέρ Χότζα. οι Τσάμηδες ως εγκληματίες πολέμου Όπως προαναφέρθηκε οι Τσάμηδες συνεργάστηκαν με τις φασιστικές δυνάμεις των Ιταλών σε επίπεδο προπαγάνδας ενώ με τις φασιστικές δυνάμεις των Γερμανών συνεργάσθηκαν περισσότερο σε επίπεδο πολεμικών επιχειρήσεων. Οι Τσάμηδες θυμήθηκαν την ιστορία τους με τον Ομέρ Βρυώνη. Έτσι, σε συνεργασία με τους καταδρομείς της λεγόμενης Γερμανικής Μεραρχίας Εντελβάϊς επιχείρησαν από κοινού για να εξολοθρεύσουν χωριά της περιοχής, τα οποία ακριβώς είχαν στοχοποιηθεί λόγω της συνεργασίας τους με τους Έλληνες αντάρτες. Ειδικότερα, επιχειρήθηκε η εξόντωση των προκρίτων της Παραμυθιάς. Έχουν δε βρεθεί τα στοιχεία εκείνα που αποδεικνύουν ότι οι εκτελέσεις των αμάχων στην Παραμυθιά έλαβαν χώρα με βάση τον κατάλογο ονομάτων που είχε συντάξει η ηγεσία των Τσάμηδων στην περιοχή. Έτσι, το Σεπτέμβριο του 1944 μετά την αποχώρηση των Γερμανών οι αντάρτες του ΕΔΕΣ που ήταν οι κυρίαρχοι στην περιοχή, υποχρεώθηκαν αποδίδοντας το δίκαιο, να εκδιώξουν τους Τσάμηδες. Ειδικότερα δε, στις 23 Μαΐου 1945, το Ειδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων των Ιωαννίνων καταδίκασε ερήμην σε θάνατο 1930 Τσάμηδες τους οποίους βάραιναν αποτρόπαιες πράξεις εγκλημάτων πολέμου κατά τη διάρκεια της κατοχής. Τα «μνημεία» του ναζισμού και φασισμού Η οποιαδήποτε υποστήριξη του λεγόμενου «Τσάμικου ζητήματος» δεν αφορά τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερα από υποστήριξη φασιστών, ναζιστών και εγκληματιών πολέμου. Υπ’ όψιν δε ότι η μεταπολεμική έννομη τάξη υπό την αιγίδα του Διεθνούς Στρατοδικείου, έχει ιδρύει νομολογιακές παραδοχές, όπου παρόμοια εγκλήματα όπως εκείνα των Τσάμηδων δεν μπορεί να γίνονται ανεκτά από το σύγχρονο νομικό και πολιτικό πολιτισμό. Πέραν δε της δίκης της Νυρεμβέργης, υπάρχουν και οι λεγόμενες (ορθώς) «επακόλουθες δίκες». Ήδη δε από το Δεκέμβριο του 1946 μέχρι τον Απρίλιο του 1949, Αμερικανοί δημόσιοι κατήγοροι καταδίκασαν 97 κατηγορούμενους φασίστες και ναζιστές. Επίσης, πολλά κράτη με τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου διεξήγαγαν δίκες τιμωρητικές κατά των εγκληματιών και των εγκληματικών πράξεων που έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια του πολέμου. Η Πολωνία, η πρώην Τσεχοσλοβακία, η πρώην Σοβιετική Ένωση, η Ουγγαρία, η Ρουμανία και η Γαλλία έχουν δικάσει χιλιάδες κατηγορούμενους όχι μόνο Γερμανούς, αλλά και εγχώριους συνεργάτες τους τις δεκαετίες που επακολούθησαν από το έτος 1945 και μετέπειτα. Η πιο γνωστή δε περίπτωση είναι εκείνη της Πολωνίας. Αφορά τη δίκη της Κρακοβίας, όπου καταδικάσθηκαν σε θάνατο ναζιστές και φασίστες του στρατοπέδου του Άουσβιτς. Επίσης, μια από τις πιο γνωστές δίκες των Γερμανών εγκληματιών πολέμου πραγματοποιήθηκε και στην Ιερουσαλήμ. Η δίκη αυτή έλαβε χώρα το 1961 και αφορούσε στον Αντολφ Άιχμαν που ήταν ο αρχιτέκτονας του εκτοπισμού της Εβραίων στην Ευρώπη. Η δίκη αυτή είχε τόσο ενδιαφέρον, ώστε αποτέλεσε την αφετηρία της ανάδειξης των εγκλημάτων του Ολοκαυτώματος. ως κατακλείδα Εάν ο κ.Έντι Ράμα θέλει «μνημείο» για τους Τσάμηδες, μπορεί να υπάρξει, ακριβώς για να επισημαίνει την καταδίκη του φασισμού και του ναζισμού. Τέλος, η Ελλάδα θα πρέπει εκάστη 27η Ιουνίου που από το 1994 η Αλβανική Βουλή ανακήρυξε ως ημέρα «γενοκτονίας» των Τσάμηδων, να παρεμβαίνει σε όλα τα fora αποδεικνύοντας την αλήθεια, ενώ η «προσφυγή» Τσάμηδων στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης, θα πρέπει να αποδοκιμασθεί ως πράξη πρόκλησης κατά του σύγχρονου νομικού και πολιτικού πολιτισμού. *Ο Πέτρος Μηλιαράκης δικηγορεί στα Ανώτατα Ακυρωτικά Δικαστήρια της Ελλάδας και στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια του Στρασβούργου και του Λουξεμβούργου (ECHR και GC- EU). Πηγή: mignatiou.com

Nga *Petro Miliaraki Kohët e fundit Kryeministri i Shqipërisë z Edi Rama nëpërmjet një prezence të “kumbueshme” televizive  u përpoq që të risillte në skenë të ashtuquajturën  “Çështja Çame” duke pretenduar se “ekziston një proces bisedimesh” me sqarimin që pala shqiptare “këmbëngul në  të drejtën e përkujtimit”. Ndërsa e quajti të drejtë kërkesën e e Çamëve për “vendosjen” e një memoriali në Epir. Sigurisht që sqaroi se kjo çështe nuk ka lidhje me irrendentizëm, por një krijim të një “monumenti” “përkujtimor”. Z Edi Rama ndoshta duhet  që të kuptojë në kohë se dipllomacia nuk ka lidhje me shfaqje “kumbuese” respektive si ato që ndodhën në Parlamentin Shqiptar dhe në Komisionin e Hetimeve, kështu që, kur u thirr që të dëshmonte në lidhje me “shpërdorim fondesh” në Bashkinë e Tiranës, u shfaq atje duke protestuar në “mënyrë të ashpër” me rrjedhim Komisioni të mbyllet dhe ai të dalë i pafajshëm. Diplomacia nuk pranon të tilla shfaqje-provokacione. Gjithashtu do të duhet të kuptojë se kohët e fundit çështja e ngritjes dhe krijimit të memorialit që të mbajmë mend (ose që të mbajë mend krahu shqiptar), çamët, natyrisht që nuk arrihet duke mbrojtur nazistët dhe kriminelët e luftës. Më konkretisht dhe shkurtimisht: Një përmbledhje e voglë historike: Çamët, ishin banorë të zonës së Thesprotisë. U instaluan në shtetin Grek në vitin 1913. Janë mysylmanë shqipfolës dhe frymëzohen nga një “irrendetizëm” i shfrenuar. Duhet të keni parasysh se Çamët kanë një identitet karakteristik kulturor të tyrin, ndërsa gjuha e tyre është dialekti tosk. Gjatë periudhës së mbizotërimit Turk, i shërbenin Ali Pashës dhe shumë prej tyre ishin pjesë e ushtrisë së Omer Vrionit në Betjën e parë të Mesologjit, duke luftuar kundër Kryengritjes Kombëtare Helene më 1821. Në veçanti Çamët gjatë pushtimit të Shqipërisë nga Italianët më 1939, iu shërbyen me kënaqësi interesave të Italianëve dhe ishin pjesë dhe vegël e propagandës së tyre, e cila kishte si qëllim që të justifikonte luftën e Italisë ndaj Greqisë. Gjatë pushtimit (1931-1944), në total, Çamët shëbyen ushtarakisht me forcat e Boshtit me qëllime irrendetiste dhe me “ideologjinë” e krijimit të “Shqipërisë së Madhe”. Ndërsa gjatë periudhës së pushtimit ishin bashkëpunëtorë të shkëlqyer të forcave pushtuese në dëm të popullatës helene dhe kristiane. U detyruan mijëra të Krishterë Helene, në pushtetin e terrorit, ose të emigronin ose të ishin pjesë e forcave të rrezistencës të EAM dhe EDES. Fundi i Luftës së II-të Botërore, detyroi Çamët, që të mos përballonin dënimet sipas së Drejtës së Luftës, që të largoheshin për në Shqipëri. Është e njohur se çmimi për praktikat tradhëtare dhe aktivitetin e tyre, sa me fashistët gjermanë sa dhe me ata italianë, do të ishte i rëndë. Kështu, pjesa më e madhe e popullatës çame u vendos në Shqipëri dhe më pak në Turqi, ndërsa disa prej tyre ikën dhe në Shtetet e Bashkuara. Për ata çamë që u larguan në Shqipëri, ose në “Republikën Popullore të Shqipërisë” nën Enver Hoxhën, nuk kishte arsye për të mos iu ofruar mbrojtje, pasi mbrojtja e Çamëve kishte si qëllim që të thyente ekzistencën e shumicës Helene të banorëve në Epirin e Veriut. Kështu pothuajse 8000 grekë që jetonin në Shqipëri, për shkak të terrorizmit u detyruan që të ikin në Greqi nën periudhën 1945-1946, ndërsa rreth 20.000 çamë që jetonin  para luftës në Thesproti, kishin ikur dhe gëzonin mbrojtjen e Enver Hoxhës.  Çamët si kriminelë lufte. Ashtu siç u përmend, çamët bashkëpunuan me forcat fashiste të italianëve në nivel propagande ndërsa me forcat fashiste gjermane bashkëpunuan më tepër në nivelin e veprimeve luftarake. Çamët kujtuan historinë e tyre me Omer Vrionin. Kështu, në bashkëpunim me kryqëtarët, komandot e Batalionit Gjerman Entelvais vepruan sëbashku që të eleminonin fshtara të zonës, të cilat ishin vënë në shënjestër për shkak të bashkëpunimit të tyre me partizanët Helenë. Më konkrretisht, u përpoq eliminimi i intelektualëve të Paramithisë. Ndërsa janë gjetur ato të dhëna që vërtetojnë se ekzekutimet e  popullatës së paarmatosur në Paramithi u realizuan me bazë katalogun e emrave që kishte përgatitur kryesia e Çamëve në këtë zonë. Kështu, në shtator 1944 pas tërheqjes së gjermanëve, rrebelët/partizanët e EDES që ishin mbizotërues në zonë, u detyruan për hir të së drejtës, që të dëbonin Çamët. Më konkrretisht më 23 Maj të vitit 1945, Gjyqi i Posatshëm i Tradhëtarëve në Janinë, dënoi në mungesë, me vdekje,  1930 Çamë për të cilët rëndonin veprime të dënueshme, krime lufte gjatë periudhës së pushtimit. “Memorialet” e nazismit dhe fashizmit,. Çdo mbështetje  ndaj të ashtëquajturës “Çështje Çame” nuk është as më shumë as më pak se sa mbështetje ndaj fashistëve, nazistëve dhe kriminelëve të luftës. Duhet të kemi parasysh se rendi ligjor i pasluftës nën përkujdesjen e Gjyqit Ushtarak Ndërkombëtar, ka përcaktuar përkufizime të jurisprudencës, ku krime të ngjashme me ato të Çamëve nuk mund të pranohen nga kultura moderne ligjore dhe politike. Përtej gjyqit të Nyrembergut, ekzistojnë dhe të ashtuquajturat (drejt)  “gjyqe pasuese”. Që në Dhjetor të vitit 1946 deri në Prill të vitit 1949, akuzuesit publikë Amerikanë, dënuan 97 të akuzuar fashistë dhe nazistë. Gjithashtu, shumë shtete me përfundimin e Lufës së II-të Botërore, organizuan gjyqe ndëshkuese të krimeve dhe të veprimeve kriminale  që ndodhën gjatë luftës. Polonia, ish Çekosllovakia, ish Bashkimi Sovietik, Hungaria, Rumania, Franca ka dënuar me mijëra të akuzuar, jo vetëm gjermanë, por dhe bashkëpunëtorë vendas gjatë dhjetëvjeçarëve që pasuan nga vitit 1945 dhe më pas. Rasti më i njohur është ai i Polonisë. I cili ka lidhje me gjyqin e Krakovisë, ku u dënuan me vdekje nazistë dhe fashistë të kampit të Aushvicit. Gjithashtu, një nga gjyqet më të njohura të kriminelëve gjermanë të luftës u realizua në Jerusalem. Ky gjyq u realizua  në vitin 1961 dhe kishte të bënte me Adolf Ajhman që ishte arkitekt i shpërnguljes së Hebrenjëve në Europë. Ky gjyq kishte kaq shumë interes, sa u kthye në pikënisjen e publikimit të krimeve të Holokaustit. Si përfundim Nëse z Edi Rama dëshiron një “memorial” për çamët, mundet që të ekzistojë, pikërisht për të theksuar dënimin e fashizmit  dhe nazismit. Greqia duhet që çdo 27 Qershor, që prej vitit 1994 Parlamenti Shqiptar shpalli si ditë të “genocidit” të çamëve, të ndërhyjë në çdo instancë duke nxjerrë në pah të vërtetën, ndërsa “Referimi” i Çamëve në Gjykatën Penale Ndërkombëtare të Hagës, do të duhet që të shpallet e të kritikohet si veprim provokues ndaj kulturës moderne politike dhe jurdike. *Petro Miliaraki është avokat pranë Gjykatave të Larta Anulluese të Greqisë dhe Gjykatave Europiane të Strasburgut dhe të Luksemburgut.  (ECHR dhe GC-EU) Përktheu, përgatiti Pelasgos Koritsas