Γαλλικό Βιβλίο του 1922: Χρειάζεται ένας τύραννος για να εξουσιάσει έναν λαό αρπακτικών! - Libri i 1822/ “Duhej një tiran si Ali Pasha për të nënshtruar një popull grabitqarësh”

Nga Aurenc Bebja*, Francë Në librin në gjuhën frënge, “Vie d’Ali-Pacha, visir de Janina, surnommé Aslan ou le Lion – Jeta e Ali-Pashës, vezirit të Janinës, i thirrur Asllan ose Luan”, të autorit Alphonse de Beauchamp, botuar në Paris në vitin 1822, gjejmë një fragment të veçantë, në faqen n°180, mbi rrëfimin e një filozofi shqiptar* për Ali Pashë Tepelenën. Në vijim, do të gjeni tekstin e plotë, të sjellë në shqip nga Aurenc Bebja – Blogu “Dars (Klos), Mat – Albania”: “Qeveria e tij kishte megjithatë apologjetë; Konsulli i Francës (François Pouqueville) citon si dëshmi, mendimin e një filozofi shqiptar, që e njihte Francën, që kishte qëndruar në Paris dhe frekuentuar shkrimtarë, bashkëkohorë si Volteri. Burri i moshuar i ka shprehur atij këto fjalë: Në Prémiti (Përmet) kam lindur. Njeriu i mençur dhe i kujdesshëm mund të jetë i lumtur kudo. Për këtë, unë jam një shembull i padiskutueshëm. Kam parë Versajën dhe Mbretin e Francës; kam parë qytetërimin më të shkëlqyer; kam jetuar në mesin e popullit më të sjellshëm në botë; dhe pavarësisht kësaj, kam dëshiruar të kthehem në atdheun tim. Për pesëmbëdhjetë vjet kam shërbyer si përkthyes, vezirit Ali Pasha, pa patur prej tij mosmirënjohje apo nder të madh. Qeveria e tij, të cilën ju me siguri do ta gjykoni me ashpërsi, është në raport me njerëzit që ai urdhëron; padrejtësitë dhe mizoritë e tij, gjithçka është e zbatueshme dhe proporcionale me natyrën e egër të shqiptarëve. Duhej një tiran për të nënshtruar një popull grabitqarësh. Fjalët e mia ju çudisin, e pranoj; por dhjetë vjet më parë ju do të ishit vrarë ose shitur si skllav, nga ata që sot ju shoqërojnë dhe mirëpresin.” * Identiteti i filozofit shqiptar nuk është përmendur në libër, por sipas kërkimeve mund të bëhet fjalë për Konstandin Dukën nga Përmeti. http://www.gazetadita.al/

Από τον Αουρέντς Μπέμπια, Γαλλία Στο βιβλίο στα Γαλλικά « Η ζωή του Αλί Πασά, Βεζίρης των Ιωαννίνων ο επονομαζόμενος Ασλάν η Λιοντάρι», του συγγραφέα Alphonse de Beauchamp, που εκδόθηκε το 1822, βρίσκουμε ένα ενδιαφέρον απόσπασμα στην σελίδα 180, σχετικά με την εξομολόγηση ενός αλβανού* φιλοσόφου σχετικά με τον Αλί Πασά Τεπενλελί Στην συνέχεια ολόκληρο το κείμενο σα αλβανικά από τον Αουρέντς Μπέμπια – Μπλόγκ “Dars (Klos), Mat – Albania”: « Η κυβέρνηση του είχε απολογητές: Ο Πρόξενος της Γαλλίας (François Pouqueville) αναφέρει ως μαρτυρία, τις σκέψεις ενός «αλβανού» φιλοσόφου, που γνώριζε την Γαλλία, και είχε καθίσει στο Παρίσι και μάλιστα είχε επισκεφτεί, συγγραφείς της εποχής του όπως ο Βολτέρος. Ο ηλικιωμένος αυτός άντρας είχε πει σ’ αυτόν, αυτά τα λόγια: «Στην Πρεμετή έχω γεννηθεί. Ο σοφός και προσεχτικός άνθρωπος μπορεί να είναι ευτυχισμένος παντού. Εγώ είμαι το αδιαμφισβήτητο παράδειγμα. Έχω δει τα Βερσάγια και τον Βασιλιά της Γαλλίας , έχω δει τον καλύτερο πολιτισμό, έχω ζήσει ανάμεσα στο πιο ευγενικό λαό στο κόσμο, και ανεξάρτητα από αυτά έχω επιθυμήσει την πατρίδα μου. Για δεκαπέντε χρόνια ήμουν μεταφραστής του Βεζίρη Αλί Πασά, χωρίς να είναι αχάριστος ή να με τιμά ιδιαίτερα. Την κυβέρνηση του, την οποία εσείς σίγουρα θα κρίνετε με αυστηρότητα, είναι ανάλογη με τους ανθρώπους που διατάζει, οι αδικίες και οι αγριότητες  του,  τα πάντα είναι κατάλληλα και ανάλογα  με την άγρια φύση των αλβανών. Χρειαζόταν ένας τύραννος για να εξουσιάσει έναν λαό αρπακτικών. Τα λόγια μου να μην σας εκπλήσσουν, αλλά δέκα χρόνια νωρίτερα εσείς ή θα είχατε σκοτωθεί ή θα είχατε πωληθεί ως σκλάβος, από αυτούς που σήμερα σας συνοδεύουν και καλωσορίζουν» ·       Η ταυτότητα του «αλβανού» φιλοσόφου, δεν αναφέρεται αλλά  μάλλον πρόκειται για τον έλληνα Κωνσταντίνο Δούκα από την Πρεμετή. Μετέφρασε επιμελήθηκε Πελασγός Κορυτσάς

Shtetësia shqiptare e Kryepeshkopit Anastas dhe fundi i alibisë për kundërvënien e jo ortodokseve ndaj ortodoksisë në Shqipëri

Shtetësia shqiptare e Kryepeshkopit Anastas dhe fundi i alibisë për kundërvënien e jo ortodokseve ndaj ortodoksisë në Shqipëri

Nga Panajot Barka

Në ditën e madhe për Krishtërimin, Krishtlindjet, të gjitha medjat në Shqipëri kishin si lajm të parë vendimin e Presidentit të Republikës Ilir Meta për dheniën e shtetësisë shqiptare Kryepeshkopit të Kishes Ortodokse të Shqipërisë, fortlumturisë së tij Anastas!

Fillimisht u duk se lajmi meritonte përgëzime pasi ruajti të paktën “asnjanësinë profesionale”, dmth, nuk pati reagime, për më shumë negative. Kjo tërheq vëmendjen, pasi po ndodhte për herë të parë një qëndrim i tillë me adresë Kryepeshkopin Anastas dhe për një “lajm” që ai e priti për 25 vjet.  U duk se ishte një zhvillim që e bënte të pavlefshme alibinë e pesë paraardhësve të presidentit Meta që ia mohuan këtë kërkesë të ligjshme Fortlumturisë së tij Anastas për gjithë ciklin e kontributit të tij në favor të KOASH, me preteksin se u trembëshin reagimeve negative të jo ortodokseve. E vërtet është se ky argument i bënte krerët e lartë të shtetit aq rezistentë saqë nuk pranonin as ndërhyrje të faktorëve ndërkombëtarë për këtë çeshtje, gjë që do të thotë se vendimi ishte ndërgjegje e brendshme e tyre. (Por, nëse Kryepeshkopi është grek dhe kjo përbënte pengësë, atëherë çfarë duhet menduar per ata mijra shqiptarë në Greqi që në respekt të ligjit kanë marrë, ose pritet të marrin nënshtetesinë greke ?!).

Fatkeqësisht, situata “e lajmit profeesionist” për vendimin e Metës si hap në frymë evropiane dhe që po shkrinte akujt me Athinën, zgjati vetëm një ditë. Detashmentët e reagimeve negative jashtë ortodoksisë ia bëhen mënjëherë një ditë më pas me një egërsi cfilitese. Madje pati nga ata tribalë që fituan të drejtën për t’i kërkuar llogari Presidentit për arsyet e vendimit të tij!!  Duke marrë parasysh aktin e Presidentit Meta si të tillë, (aspektin ligjor, kontributin e Kryepeshkopitnë ringritjen nga hiri të KOASH dhe kapacitetin intelektual me spekter botëror të tij të venë në funksion të vendit, anën humane me dimesion kohën e pritjes dhe moshën e vet Kryepeshkopit, por edhe momentin politik në lidhje me marrëdhëniet me Greqinë dhe hapat e Shqipërisë drejt BE-së), këto reagime nuk mund të justifikojnë nivelin intelektual, kulturor dhe profesional të pretenduar të autoreve të tyre. Por, ajo që u vu re është se arsyeja e vërtetë e tyre për këto reagime mbëtet e njëjtë. Ajo nuk ka të bëjë aq me figurën e Kryepeshkopit, se sa me atë që ai përfaqëson në Shqipëri, KOASH-in. Kat ë bëjë me mbylljen e çdo dritareje që mund të prodhojë marrëdhënie miqësore me Greqinë. Dhe fatkeqësisht, nuk shpreh thjesht komplekset e së kaluarës së largët, porse në këto komplekse gjejnë terren më të përshtashme interest e të tretëve dhe zhbirimi i interesave të brendshme politike.

Pikërisht në këtë qasje duhet kërkuar dhe arsyeja se përse nuk pati edhe kësaj here as reagime pozitive, madje as nga elita ortodokse. (Perjashto aktorin e madh Robert Ndrenika, i cili kesaj here nuk fshehu origjinën dhe përkatësinë e tij fetare midis emrit Robert dhe mbiemrit Ndrenika). Ky fakt nuk mund të lidhet me arsyetimin se është non sens të shprehesh konsiderata të larta, se më në fund u kapercye një refuzim absurd 25-vjecar duke shkelur ligjin shqiptar nga vet presidentët e Republikes. Aq më tepër kur Kryepeshkopi tregoi se nuk i duhej fare nënshtetësia shqiptare për  t’u përkushtuar me përgjegjësinë e një qytetari të devotshëm të këtij vendi, për të ndërmarrë veprën e tij të pamatë në shërbim të Kishës Ortodokse Autoqefale Shqiptare dhe të shoqerisë shqiptare, apo të përdorte kredibilitetet personale që janë të një niveli ndërkombëtar për të promovuar Shqipërinë në botë, më shumë se çdo figure politike në vend.

Në këto rrethana kuptohet se nënshtetësia shqiptare ishte për Kryepeshkopin Anastas një mjet për të treguar se edhe shteti shqiptar e pranonte Kryepeshkopin si pjesë të vet, ashtu siç e konsideronin ortodokset shqiptarë dhe populli shqiptar, pavarësisht përkatësisë fetare, ose ashtu si vet Kryepeshkopi përjetonte si qëllim sublim përkushtimin ndaj kishës ortodokse të Shqiperisë!

Kuptohet që mungesa e reagimeve pozitive nga besimtarët Ortodoksë dhe elita ortodokse, nuk lidhet aq me mungesën e motiveve për t’ u shprehur pozitivisht, se sa me faktin se këta faktorë e kuptojnë se vendimi i presidentit për t’i dhenë nënshtesinë shqiptare Kryepeshkopit të tyre Anastas, nuk do ta shpetojë ortodoksinë shqiptare nga paragjykimet e njohura të pseudonacionalisteve shqiptarë me përkatesi fetare joortodokse.  Për këtë nuk përbën garanci as deklarata e Kryepeshkopit Anastas se pasardhësi i tij në fronin e kreut të KOASH do të jetë me siguri një shqiptar. Një zhvillim i tillë do të krijojë garancinë se atëherë do të bjerë alibia e derisotshme që kësi paragjykimesh dhe qëndrimesh denigruese për ortodoksinë në Shqipëri lidhen me identifikimin e kreut të saj me “pretendimet armiqësore” greke ndaj Shqipërisë. (!!)

Kultivuesit e këtyre tezave të nxjerra nga mjedisi i shekullit XIX, nuk arriten kurre të shikojnë e të vlerësojnë veprën e Kryepeshkpit në krye të KOASH-it, që për nga përmasat konsiderohet totalisht e pamundur për një kohë kaq të shkurtër dhe nga një njeri i vetëm, qoftë ai edhe i perendishëm  dhe të realizuar pa asnje kacidhe nga buxheti i shtetit shqiptar. Ata e neglizhojnë ose e mohojnë atë, jo për të mohuar figurën e Kryepeshkopit Anastas, por pikërisht për të neutralizuar vepren e tij, që tanimë është identifikuar me këtë Kishë në të gjitha drejtimet. Pra, i tremben kësaj vepre se u vështirëson kundërvënien ndaj Ortodoksisë Shqiptare, kontributi i personaliteteve të secilës, pavarësisht nga motivet, qëndron në themelet dhe në terësinë e konstruktit të shtetit shqiptar. E tregoi më së miri këtë censusi i vitit 2011 ku dhe vet shteti tregoi se i intereson që numri i ortodokseve në Shqipëri të jetë më i pakët se numri që japin analet statistikorë  të Perandorisë Otomane të fundit të shek XIX, ose përpjekjet e pafundme për të eliminuar trashëgiminë e pasur kulturore të këtij besimi, pasi  kjo pasuri ka vulën e kulturës greke, qoftë të drejtpërdrejtë, qoftë si misherim të perandorive bizantine dhe otomane !!! Ndodh kështu kur dihet se ajo nuk është pasuri kulturore e kryepeshkopit Anastas por e popullit shqiptar, kur dihet se vlerat e vetme aktive me akses perendimor nga trashëgimia e së kaluarës lidhen me këtë besim dhe kulturën e vet shpirtërore dhe materiale.

Një gjykim i tillë lejon vlerësimin se akti i presidentit I. Meta nuk u shpeton dozave të ironisë dhe të cinizmit, që evidentohet tek pyetja:-Përse i duhet nënshtetësia Shqiptare Kryepeshkopit Anastas në këto momente dhe kur për shkak të moshës i kërkohet të deklarojë se kush do të jetë pasardhësi i tij!? Apo mos vallë Kryepeshkopi Anastas do të shpresojë se një ditë të së ardhmes do të pohohet se ringritja nga themelet e Kishës Ortodokse Shqiptare eshtë vepër e Kryepeshkopit me shtetësi shqiptare Anastas!?

Sado i vërtetë, ky argument ngjason i paqëndrueshëm po të kemi parasysh nivelin e lartë të institucioneve dhe të personaliteteve të involvuar në këtë çeshtje. Më i besueshëm duket argumenti që faktorët e këtij niveli e pranuan bashkarisht këtë sfidë ironie, për t’u shërbyer qëllimeve më të larta.

Kjo do të thotë se vendimi i Presidentit Meta i shkon përshtat rolit protagonist në sfidat kalimtare historike që ka përpara vendi, rol që atij i siguron një distancë nga vulgu politik në vend, ku nuk mbetet pa përmendur edhe emri i tij. U duk kjo qartë në të gjitha qëndrimet e fundit të Presidentit, si ndaj zgjedhjes së Prokurorës së Përgjithshme me mandate të përkohshëm, ashtu dhe përsa i përket votës së qeverisë në OKB për çeshtjen e Jeruzalemit. Në këtë rrjedh shkon edhe vendimi për shtetësinë shqiptare të Kryepeshkopit Anastas, pasi Meta është njohës shumë i mirë i faktorit Greqi në skaqerën e politikës ndërkombëtare dhe rolin e saj gjeostrategjik me rendësi për aleatët perendimorë dhe akti i tij në spektrin human, tejkalon çdo ngerç që prodhojnë bisedimet për zgjidhje paketë të problemeve midis dy vendeve. (!!!)

Në këtë linjë, javët e fundit qeveria ndryshoi totalisht kursin e politikës së saj me Greqinë dhe jo aq thjeshtë për të përmirësuar marrëdhëniet midis dy vendeve, se sa paralelisht me këtë, për t’i hequr nga dora Greqisë të drejtën për mbajtur ose për të inspiruar qëndrime që mund të pengojnë hapjen e negociatave për integrimin e vendit në familjen evropiane. Në këtë prizëm duhen pare edhe dy vendimet e fundit të qeverisë, po në prag të Krishtlindjeve, për problemin 76vjeçar të eshtrave të ushtarëve grekë renë në token shqiptare në betejën e parë fituese ndaj fashizmit në luftën e dytë Botërore, aq i ndjeshëm në Greqi. Mirëpo pala greke, duke u nisur nga fakti se këto hapa të qeverisë shqiptare ngjajnë si dy pika uji me situatën e vitit 2009, kur Athina dha çfarë kërkoi Tirana, por Tirana nuk iu përmbajt premtimeve, sidomos përsa i përket  çeshtjes së eshtrave të ushtarëve grekë dhe marrëveshjes së detit, ka rezerva besueshmerie shumë të larta ndaj hapave të mirëkuptimint të qeverisë Shqiptare, deri në atë shkallë saqë takimi i pritshëm i Korçës mund të shenojë edhe kthim prapa krahasimisht me atë të Kretës. Aq më tepër që kërkesa e pales shqiptare për riabrogimin e dekretit të gjendjes së luftes gjithnjë e më shumë lidhet me kërkesa të tjera që s[ kanë të bëjnë fare më të.

Në këto rrethana lëvizja e Metës me shtetësinë e mohuar Kryepeshkopit Anastas, përbën një lëvizje në një nivel tjetër për të shkuar drejt Athinës, kur dihet se Kryepeshkopi Anastas ishte bërë shpesh ndërmjetësi me rezultativ për të rregulluar marrëdhëniet me Athinën kur ato i minonte politika e ditës. Meta, nga posti i Presidentit të Republikës me vendimin e tij, është e sigurt se mendoi hapin e tij drejt Athinës, si kontribut për Shqipërinë, por edhe për vete. Reagimi pozitiv i niveleve të larta të politikës greke ndaj këtij vendimi e vërteton këtë konkluzion. Aq më shumë që ai ka një shans tjetër më të rendësishëm, atë të rinovimit të Traktatit të Miqësisë me Greqinë që përbën eksluzivitet të të dy presidenteve.  FUND (Javanews)

Μία Προσευχή...-Një Lutje…

Një Lutje…

O Zot,

Sa njerëz... dhe për sa shumë arsye... e gdhijnë, me mundime dhe vështirësi.  Dërgo bekimin tënd Hyjnor për çdo përpjekje që bëhet për të mirën.

Midis tyre dhe unë, kapitem trupërisht o Zot, mundohem dhe punoj për dashurinë Tënde.

Qoftë emri Yt i lavdëruar që lejon të të ofroj edhe unë diçka, të kontribuoj edhe unë diçka në Kishën Tënde të shënjtë dhe madhështore.

E di që i neveritshëm është përpara Teje rënkimi, por... si të t’a them ndryshe o Krishti im, disa momente janë më të vështira se të tjerat.  Ka momente që ndjej lodhje tepër të rëndë.  Gjunjët përulen, sytë mbyllen, trupi i padisiplinuar nuk i bindet shpirtit.

Por ti o Zot n’a mësove që “forcat në sëmundje e dobësi përsosen”.

Qoftë gjithmonë emri Yt i lavdëruar... për dobësinë time dhe përforcimin prej Teje.  Qoftë emri Yt i lavdëruar që lejon me kaq pak të bëhen kaq shumë gjëra.

Qoftë emri Yt i lavdëruar që bekon dhe bën të mundur që përpjekia e vogël të sjellë pemë njëqindfish.

Të falenderoj Ty o Zot që zgjodhe të dobëtit dhe të vegjëlit e botës për të turpëruar të fuqishmet.

O Zot zgjate përdëllimin Tënd.  Jepu forca titanike trupave të dobët dhe të pamundur.

Jepu o Zot dëshirë, vullnet dhe vendosmëri për të kryer betejën deri në sakrificë, deri në fund.

Mbushe me flakën e Hirit Tënd shpirtin, që të fitojë mbi lodhjen,  rraskapitjen, mbi dobësinë, që kështu t’i nënshtrohet shpirtit natyra njerëzore.

Mbushe me Hirin Tënd të shënjtë punën e duarve tona të dheshme.  Amin

.................................

Një Lutje

O Zot Jisu Krisht,

I Pagabueshëm dhe i Pamëkatë Bir i Perëndisë së lartë,

ul kryet dhe gjunjëzohem përpara Teje...

Dhe të lutem, o Zot, më fal gabimet e mia...

Gabimet e mëdha dhe ato të vogla...

Gabimet e shfaqura të cilat skandalisën njerëzit,

Gabimet e fshehta të cilat tronditën ëngjëjt...

Gabimet të cilat i kuptova dhe më përulën...

Gabimet të cilat kurrë nuk i pranova por i lashë të madhohen

Gabimet të cilat shkaktuan probleme tek njerëzit përreth,

dhe të cilat shkaktuan zemërim, dhimbje dhe zhgënjim...

Më fal pra gabimet të cilat i di dhe ato që nuk i di.

Gabimet të cilat më bënë të ndjej turp, por edhe ato

të cilat më bënë që ndjej fshehurazi krenari.

Gabimet e mia o Zot m’i fal dhe fshiji...

sepse janë të shumta dhe më lodhin si një ngarkesë e rëndë

mbi supe, sepse nuk dua t’i bëj përsëri.

Ndriçomë o Jisu i Pamëkatë dhe i Pagabueshëm, të ndreq gabimet e mia...

Më ndihmo që të zëvendësoj çdo gabim timin me një vepër të drejtë dhe të mirë, me një veprim të mënçur.

Më ndihmo të pakësoj gabimet e mia, që kështu të mos mbushet jeta ime plot me zgjedhje të gabuara, por le të dalë përpara Teje si një buqetë lulesh me përcaktime të sakta dhe të ndriçuara prej Teje, si një buqetë lulesh me mendime dhe vepra të hirëshme dhe të frymëzuara prej Hirit Tënd të Shënjtë. Amin.

Η ΑΛΛΑΞΟΠΙΣΤΙΑ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ ΖΟΓΚ| - NDËRRIMI I BESIMIT FETAR NGA MBRETI ZOG

Stavros Dagios

Αυτές τις μέρες, Ο Αλβανός Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Ιλίρ Μέτα με Προεδρικό Διάταγμα ενέκρινε την αίτηση του Αρχιεπισκόπου της Αυτοκέφαλης Αλβανικής Εκκλησίας Αναστασίου Γιαννουλάτου, για την απόκτηση της αλβανικής ιθαγένειας, μία καθυστερημένη απόφαση, αλλά αποδεικνύουσα την πολιτική ωριμότητα της αλβανικής πολιτικής τάξης. Με την ευκαιρία, μερικές σκέψεις για την στάση των Αλβανών λειτουργών για τον κλήρο και τη θρησκεία. Κατά την εποχή της κομμουνιστικής τυραννικής επιβολής, η κατεστημένη θέση ότι ο αλβανικός λαός υπήρξε, ανά τους αιώνες, αθεϊστικός –κηρυγμένη πομπωδώς ενώπιων των φανατισμένων ακροατηρίων- ήταν θελκτική, γιατί σύμφωνα με την μαρξιστική ορθοδοξία η θρησκεία ήταν όπιο για το λαού. Ο Enver Hoxha κήρυξε έναν απηνή αγώνα κατά της θρησκευτικής πίστης, έως ότου απαγόρευε διά ροπάλου την άσκηση των θρησκευτικών δικαιωμάτων, αν και η θρησκεία κήρυττε την πανανθρώπινη ιδέα της αγάπης, της ανεκτικότητας και της άφεσης των αμαρτιών, δηλαδή τοποθετείτο κατά της βίας. Στην ουσία, αυτή η πολιτική συνιστούσε κατάφορη διάβρωση των αιώνιων αξιών, της παιδείας και της ηθικής που υπερασπίζουν την οικογένεια και την αγάπη του ανθρώπου για τον άνθρωπο. Το κομμουνιστικό καθεστώς κατέστειλε ανηλεώς τους κληρικούς, φυλακίζοντας και οδηγώντας τους στα στρατόπεδα καταναγκαστικών έργων με δολερές και αστείες κατηγορίες για ύψιστη προδοσία. Ήταν παράλογο να πιστέψει κανείς ότι οι Καθολικός και ο Ορθόδοξος κλήρος ήταν μέρος των κατασκοπευτικών και πρακτορικών σχεδίων των Αμερικανών για τον εδαφικό ακρωτηριασμό και την εδαφική κατάρρευση της Αλβανίας. Αλλά ο Enver Hoxha επέλεγε αυτή τη στάση –ήτοι την κήρυξη της εκκλησίας ως φόβητρου - αφού ο κλήρος, ειδικά ο Καθολικός κλήρος, ανήκε στην εκλεπτυσμένη διανόηση της χώρας και επωμιζόταν λειτούργημα πνευματικού ταγού, παραβιάζοντας έτσι τον απολυταρχισμό της τυραννικής του εξουσίας. Ομοίως, για πολιτικό κεφάλαιο και κοινό εμπορικό και ωφελιμιστικό κέρδος - αλλά σε αντίθετη κατεύθυνση- κι ο βασιλιάς Ζογκ ήθελε τη θρησκεία και τον κλήρο, ο οποίος το 1958 μετονομάστηκε από Αχμέτ στον Αντωνίο με αντάλλαγμα ένα παχυλό χρηματικό ποσό, σύμφωνα με δημοσιεύματα της εποχής.

Atypari Presidenti i Republikës së Shqipërisë Ilir Meta dekretoi dhënien e shtetësisë shqiptare kryepeshkopit të Kishës Orthodhokse Autoqefale të Shqipërisë, Anastas Janullatos, një vendim i vonuar, por që tregon emancipimin e mendësisë politike të klases politike shqiptare. Me këtë rast disa mendime për qëndrimin e zyrtareve shqiptarë ndaj klerit në fillin e kohëve. Në kohën e sundimit tiranik komunist teza e institucionalizuar se populli shqiptar ishte ndër shekuj ateist, shpallur me bujë në auditorë, ishte mikluese, pasi sipas mendësisë marksiste feja ishte opium për popullin. Enver Hoxha i shpalli një luftë të pamëshirshme besimit fetar deri sa e ndaloi me ligj ushtrimin e të drejtëve fetare dhe të besimit, paçka se feja predikonte idenë e dashurisë, tolerancës dhe faljen e mëkateve, pra ishte kundër dhunës. Në thelb kjo politikë ishte një erozion ndaj vlerave, edukatës dhe etikës shumëshekullore të njerëzimit që mbronte familjen dhe dashurinë e njeriut ndaj njeriut. Ndoqi pa mëshirë klerikët, i burgosi dhe i zhduku pa ngurrim në kampe përqendrimi dhe në burgje me akuza çnjerëzore dhe pa baza për tradhti të lartë ndaj atdheut. Ishte absurde të mendoje se kleri katolik dhe ai ortodoks parashtronte plane diversioniste dhe komplotiste për cungimin territorial të Shqipërisë. Por Enver Hoxha e donte për kapital politik këtë qëndrim –d.m.th. trajtimin e fesë si gogol- pasi kleri, sidomos kleri katolik, i përkiste inteligjencës së kulturuar të vendit dhe luante rolin e udhëheqësit shpirtëror, pra i cenonte absolutizmin e pushtetit të tij tiranik. Po kështu për kapital politik dhe përfitime ordinere tregtare –por në sens tjetër- e donte fenë dhe klerin edhe mbreti Zog i cili në vitin 1958 ndërroi emrin nga Ahmet në Antonio në këmbim të një shume të madhe monetare, sipas shtypit te kohes.

Η απόδοση υπηκοότητα στον Αναστάσιο: Ο Μέτα έβαλε τέλος στην Συλλογική μας βλακεία! - Shtetësia për Janullatosin, Meta i dha fund budallallëkut tonë kolektiv

Από τον Αρτάν Χότζα Στον Μακαριότατο, Αρχιεπίσκοπο Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας, καθηγητή Δόκτωρ Αναστάσιο Γιαννουλάτο, αποδόθηκε τρεις μέρες νωρίτερα η αλβανική υπηκοότητα από τον Πρόεδρος της Δημοκρατίας την αυτού Εξοχότητα  κ Ιλλύρ Μέτα. Το αίτημα το οποίο είχε υποβληθεί το 1992 έγινε δεκτό μετά από 25 χρόνια. Μετά από ένα τέταρτο του αιώνα κατά το οποίο ο Αναστάσιος επιβεβαίωσε καθημερινά την με συνέπεια πως από την αρχή είχε έρθει με την ξεκάθαρη και μοναδική αποστολή αυτό της ανασύστασης της Ορθόδοξης Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Αλβανίας  πράγμα που στην συνέχεια βίωσε ένα τέταρτο του αιώνα εδώ μεταξύ μας ως ένας χριστιανός ιεραπόστολος. Φτάνοντας στα όρια της κατανόησης, τα πρώτα 10 -15 χρόνια θα μπορούσε να δικαιολογηθεί κάθε είδος σκεπτικισμού και υποψίας στα κανονικά μυαλά των αλβανών που ως πηγή είχαν την εθνική του καταγωγή. Πέρα από αυτό, η αναβολή του αιτήματος για   υπηκοότητα, πήρε την μορφή ανωμαλίας που συνεχίστηκε από την αδράνεια μέχρι και την συλλογική βλακεία, που κάποιοι την εξέφρασαν με φωνή και άλλοι σιωπηλά . Ο Πρόεδρος Ιλλύρ Μέτα έδωσε τέλος στην συλλογική μας βλακεία. Τον ευχαριστώ για αυτό αλλά περισσότερο ευχαριστώ τον Μακαριότατο που με την υπομονή και την κατανόηση ενός χριστιανού ιεραπόστολου μας έδωσε όλο το απαραίτητο χρόνο για να αυτογιατρευτούμε από την συλλογική μας βλακεία. Όσο αφορά τα αγιάτρευτα άτομα, ο Μακαριότατος θα συνεχίσει ακατάπαυστα να τα συγχωρεί και να προσεύχεται γι’ αυτούς. Επιμέλεια- Μετάφραση Πελασγός Κορυτσάς

Nga Artan Hoxha Fortlumturisë së tij, Kryepeshkopit të Tiranës, Durrësit dhe gjithë Shqipërisë, Prof. Dr. Anastas Janullatos (emri në greqisht: Anastasios Yannoulatos) iu akordua tre ditë më parë shtetësia shqiptare nga Presidenti i Republikës, Shkëlqesia e Tij, Ilir Meta. Kërkesa e bërë që në vitin 1992 u plotësua pas 25 vitesh. Një çerek shekulli gjatë të cilit Janullatos na vërtetoi çdo ditë e me konsekuencë se që në fillim kishte ardhur me një mision të qartë e vetëm për atë mision - ringritjen e Kishës Ortodokse Autoqefale të Shqipërisë - e që në vijimësi e jetoi çerek shekullin këtu ndër ne si misionar i krishterë. Duke shkuar në kufijtë e mirëkuptimit, 10-15 vitet e para edhe mund të justifikohet skepticizmi dhe/ose dyshimi në mendjet normale shqiptare me burim kombësinë greke të Janullatos. Më tej, mbajtja pezull e kërkesës për nënshtetësi mori trajtën e një anomalie që vazhdoi për inerci deri në budallallëk kolektiv, disa me zë e disa me heshtje. Presidenti Ilir Meta i dha fund budallallëkut tone kolektiv. E falënderoj për këtë. Por më shumë falënderoj Fortlumturinë e Tij që me durimin dhe mirëkuptimin e misionarit të krishterë na dha gjithë kohën e nevojshme për t’u vetëshëruar nga budallallëku ynë kolektiv. Sa për disa individë të pashërueshëm, Fortlumturia e Tij do vijojë pareshtur t’i falë e të lutet për ta./360grade.al/

Σε ορισμένα πράγματα ο χρόνος προσθέτει αξία, δήλωσε ο Αναστάσιος: Συνάντηση με Μέτα

Ο Αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας Αναστάσιος συνομιλεί με προσφυγόπουλα. ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΡΧΕΙΟΥ. ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΠΑΣΧΑΛΗ

Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος, εξέφρασε τη χαρά και τις ολόψυχες ευχαριστίες του για την απόφαση του Προέδρου της Αλβανίας κ. Μέτα, να του δοθεί η αλβανική ιθαγένεια, σημειώνοντας ότι ήδη από τότε που έγινε Αρχιεπίσκοπος στην Αλβανία αισθάνεται και προσπαθεί να εργάζεται ως υπεύθυνος πολίτης της χώρας. Σε συνάντησή του με τον κ. Μέτα, με την ευκαιρία των Χριστουγέννων στο Προεδρικό Μέγαρο στα Τίρανα, ο κ. Αναστάσιος είπε ότι η απόφαση αυτή βεβαίως, χαροποιεί κατεξοχήν όλους τους Ορθοδόξους της Αλβανίας διότι ανταποκρίνεται σε μια ζωηρή επιθυμία τους και μακροπρόθεσμη δίκαιη αναμονή. Και κατέληξε: «Σε ορισμένα πράγματα, όπως το κρασί ο χρόνος προσθέτει αξία. Ασφαλώς η εμπειρία των 25 ετών προσδίδει στην εν λόγω απόφαση ιδιαίτερη βαρύτητα και σημασία». Τα συγχαρητήριά του για την απόκτηση της αλβανικής υπηκοότητας έδωσε στον Αρχιεπίσκοπο Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας Αναστάσιο, ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς, κατά τη διάρκεια τηλεφωνικής τους επικοινωνίας. Η απόδοση της αλβανικής ιθαγένειας θεωρείται ως συνέχεια του μηνύματος ενότητας της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας, που διοργανώθηκε πέρυσι στην Κρήτη, και υποστηρίχτηκε από το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών. «Η απόδοση αλβανικής υπηκοότητας στον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο αποτελεί θετική, οφειλόμενη ελάχιστη αναγνώριση του αλβανικού κράτους σε μια μοναδική, διεθνούς ακτινοβολίας, προσωπικότητα της Ορθοδοξίας. Ο λόγος & το έργο του έχουν συμβάλει καταλυτικά στην ανόρθωση της γειτονικής χώρας», έγραψε στο λογαριασμό του στο Twitter ο βουλευτής της ΝΔ και τομεάρχης Εξωτερικών του κόμματος Γιώργος Κουμουτσάκος. ΑΠΕ – ΜΠΕ

«Ο αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος αγαπά την Αλβανία περισσότερο από τους Αλβανούς πολιτικούς»

“Κρουεμάδι: Ο Γιαννουλάτος αγαπά την Αλβανία περισσότερο από τους Αλβανούς πολιτικούς”

Η πρόεδρος του Σοσιαλιστικού Κινήματος για Ενσωμάτωση – LSI, Μόνικα Κρουεμάδι,  υποστήριξε σθεναρά τη χορήγηση της αλβανικής υπηκοότητας στον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο Γιαννουλάτο, γράφει το αλβανικό δημοσίευμα.

Αφού συνεχάρη τον Αρχιεπίσκοπο στον Ορθόδοξο Καθεδρικό Ναό των Τιράνων, η Κρουεμάδι είπε:

«Θέλω να ευχηθώ στους Αλβανούς αυτά τα Χριστούγεννα να είναι όσο το δυνατόν καλύτερα και σας εύχομαι αγάπη, ειρήνη, καλοσύνη και ευημερία. Από αυτόν τον καθεδρικό ναό θέλω να ευχηθώ σε όλους τους Αλβανούς για το Νέο Έτος,  η γέννηση του Χριστού να φέρει  ειρήνη, περισσότερη πρόοδο για τα παιδιά μας που αξίζουν περισσότερα».

Ερωτηθείς εάν συμφωνεί με την απόφαση του προέδρου Ιλίρ Μέτα για την παραχώρηση της αλβανικής υπηκοότητας στον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο Γιαννουλάτο, η πρόεδρος του LSI είπε:

«Φυσικά και συμφωνώ, ας μην ξεχνάμε ότι ήταν μία  από τις καθυστερημένες  αποφάσεις της αλβανικής πολιτικής. Έχω την εντύπωση ότι ο Γιαννουλάτος αγαπά περισσότερο την Αλβανία από τους Αλβανούς πολιτικούς».

(Στοιχεία από  gazetadita.al)

--

The Hellenic Information Team

               

  Το παρόν άρθρο μεταφράστηκε και επιμελήθηκε από το  © Βαλκανικό Περισκόπιο -Γιῶργος Ἐχέδωρος

- http://www.echedoros-a.gr

Vizitori i Lartë Lindja e Shpëtimtarit Krish

Vizitori i Lartë

Lindja e Shpëtimtarit Krisht

25 Dhjetor, 2008

Predikim gojor i mbajtur nga ish-Mitropoliti i Follorinës At Avgustin Kantioti

në Kishën Katedrale të Shën Pandelimonit më 25 Dhjetor, 1978.

“Na vizitoi së lartazi Shpëtimtari ynë, lindja e lindjeve, populli që rrinte në errësirë gjeti dritën dhe të vërtetën, prej barkut të Virgjëreshës u lind Zoti”

Mendoj se në mënyrë të veçantë kjo ditë nuk duhet të kalojë pa predikim.  Por kush është i denjë dhe i vyer të psallë madhështinë e kësaj dite?!  Ngjarja që feston sot Kisha jonë nga njëri skaj i botës në tjetrin është ngjarja më e madhe e historisë botërore.  Lindja e Krishtit, mishërimi i Fjalës së Zotit, është një mister i pakuptueshëm nga mëndja njerëzore, është një mister përpara të cilit mëndja jonë vjen vërdallë, është një mister i cili vërteton që mëndja jonë është tepër e vogël, qoftë edhe mëndje filosofi apo shkencëtari të madh.  E kam thënë dhe herë tjetër, nëse një kupë mund të nxerë detet dhe oqeanet e tëra, atëherë dhe vetëm atëherë është e mundur që intelekti njerëzor, kjo kupë pra, mund të nxerë misterin e pakuptueshëm të Lindjes Hyjnore.  Më mirë, le të pushtohet shpirti ynë nga qetësia dhe lutja.  Por dëshira për të mos kaluar kjo ditë pa predikim n’a nxit të themi disa fjalë.

Të gjithë e dimë që planeti ynë është një nga miliardat e yjeve të tjerë.  Në krahasim me universin e tërë nuk është tjetër veçse një kokrrizë rëre.  Në këtë kokrrizë rëre banon krijesa e shkëlqyer, korona e gjithë krijesës, njeriu pra.  Lind pyetja, vallë vetëm në tokë ka jetë dhe qënie të llogjikshme?  Në planetet e tjerë nuk ka jetë apo qënie të tjera të llogjikshme?!

Edhe pse personalisht besoj që vetëm planeti ynë ka jetë – ndaj dhe një austronaut i famshëm e quajti diamanti i gjithë krijesës universale – për një moment, për qëllime retorike, bie dakord dhe unë dhe pranoj ipotezën që edhe në planete të tjera ekzistojnë qënie të llogjikshme. 

Le të supozojmë pra që një banor i një planeti tjetër ia del mbanë të udhëtojë në hapësirën e pafund, të përshkojë distanca të tëra, të kalojë atmosferën, dhe në një çast të arrijë mbi tokë.  Një qënie jashtë-tokësore do t’i afrohet planetit tonë?!  Oh çfarë surprize, çfarë lajmi!  Është një lajm më i madh se ai që transmetuan stacionet e vitit 1969, që njeriu arriti në hënë.  Tani, një qënie tjetër, nga një planet tjetër, krijesë jashtë-tokësore, të arrijë mbi tokë?!  Pa dyshim që do të konsiderohet si një ngjarje jashtëzakonisht e madhe.

Por sot unë do t’ju tregoj një ngjarje akoma më të madhe se ajo.  Dhe kjo ngjarje nuk ka të bëjë me hipoteza apo krijesa fantastike, por me një ngjarje të vërtetë.  Dita e sotme na tregon se jo krijesa jashtë-tokësore – ashtu siç fantazojnë disa – as ëngjëll dhe kryeëngjëll, por vetë Krijuesi i gjithësisë – duhet t’a besojmë këtë gjë që t’a njohim më thellë – vetë Krijuesi pra i tërësisë, Ai që bëri gjithë galaksitë, Ai erdhi këtu poshtë në tokë dhe “u bë njeri”.

Perëndia mbi dhe’.  Po e përsëris, jo krijesa jashtë-tokësore, siç do të mund të fantazonte Jul Verni, por vetë Perëndia zbriti mbi tokë.

Si do të mundja të dashur vëllezër t’ju pershkruaja atë gjë që shkakton marramëndjen tonë?  Nuk do të bëj këtu meditime theologjike apo filosofike; do të them vetëm disa fjalë duke sjellë dy-tre shembuj të cilat do të n’a japin një ikonë apo një pamje të misterit.

****

Në historinë e popullit të lartë dhe besëtar të Rusisë bëhet fjalë për një nga monarkët më të mëdhenj të këtij vendi të paanë, bëhet fjalë pra për Ivanin e Tmerrshëm (1533-1584), i cili i neveritur nga komplimentat e mjedisit të tij rrethues, vendosi një ditë të zbresë shkallët e lavdisë dhe t’i afrohet popullit të varfër Rus.  Por si?  Me paraqitjen madhështore të një perandori?  Nuk do t’ia arrinte qëllimit të tij në këtë mënyrë.  Vendosi atëherë t’a heqë kurorën mbretërore nga kreu i tij, të heqë dhe rrobën dhe stemat e tij mbretërore dhe kështu me një shkop në dorë, si lypsar rus, të shkojë të vizitojë kalibet e nënshtetasve të tij të varfër.

E tha dhe e bëri pra këtë gjë.  I panjohur, i leckosur, i fëlliqur, filloi me këtë paraqitje të trokasë nga dera në derë.  Shkoi në shumë shtëpi.  Askund nuk e pranuan.  Të gjithë e dëbonin tutje, bile i lëshonin dhe qentë që t’a ndiqnin duke lehur.  Më së fundi, një natë, kalibja e një të varfëri ia hapi portën.  Fshatari i varfër që i hapi portën nuk do t’a imagjinonte kurrë që nën ato rroba të leckosura fshihej vetë madheria e tij perandori i gjithë Rusisë.  Të nesërmen Ivani i Tmerrshëm pasi e përshëndeti fshatarin e varfër u largua.

Pas disa ditësh mbërriti atje tek kalibja e varfër një grup i tërë inxhinjerësh dhe punëtorësh.  E shkatërruan kaliben krejt dhe në vend të saj ndërtuan një pallat madhështor me mbishkrimin “Përmendore dashurie dhe vlerësimi prej perandorit ndaj fshatarit të varfër si shenjë mirënjohje për mikpritjen e tij”.

Ka dhe plot shembuj të tjerë si ky.  Më kujtohet nga jeta e prindërve të mij dhe paraardhësve të mij, që atje në ballin e luftës ku gjendeshin gjatë luftërave Ballkanike, u afrua tek ata dikush me një veshje prej ushtari të thjeshtë.  Ishte mbreti Konstandin stratillati (1868-1922).  Kur e kuptuan që ishte ai mbetën gojë-hapur.  Nuk e harruan kurrë atë pamje të një mbreti të lavdishëm stratillat i cili u ul së bashku me popullin për të ngrënë një kafshatë bukë.

Por unë nuk admiroj këta njerëz të cilët lanë ritet e tyre dhe komunikuan me këtë lloj mënyre me popullin.  Admiroj dikë tjetër.  Ky dikush tjetër nuk është thjesht vetëm një mbret, një mbret i këtij apo atij vëndi, por “Mbreti i mbretërve dhe Zoti i zotërve” (I. Tim. 6:15).  Ai pra – nëse besojmë – vizitoi dheun.  Erdhi pranë nesh vetë Biri dhe Fjala e Zotit.  Na u afrua.  E deshi popullin sa askush tjetër.  Pësoi tepër, dhe me vuajtjet e Tij hyjnore na hapi horizonte të reja.  Nuk i dha vetëm kuptim jetës njerëzore, por i vuri krahë njeriut të fluturojë, krahë shpirtërore, në mënyrë që njeriu i cili kishte katandisur mos më keq si kafshë, të arrijë të ngrihet lart prej dheut dhe të arrijë deri në lartësitë qiellore.

Krishti mbi dhe’, Foshnja Hyjnore!  Si sillemi ne ndaj Tij? Mos nodshta e festojmë Lindjen e Tij vetëm formalisht, si një festë ku shtrohemi për të ngrënë dhe për t’u argëtuar?

Do të shtoj edhe një shembull tjetër nga traditat e lashta të brezit tonë.  Të gjithë kini dëgjuar për Odisenë e Ithakës, heroin e Trojës.  Mungoi për një kohë të gjatë nga atdheu i tij.  Lundroi në dete dhe pellagë, dhe pas njëzet vjetësh, kur ndodhej në Korfuz, shpëtoi nga anija që mbytej dhe shkeli përsëri tokën e Ithakës ku e çoi me anijen e tij personale mbreti i Korfuzit.  Ashtu siç ishte mplakur nuk mund t’a njihte askush.  Nuk i jepnin rëndësi atij plaku të varfër.  Vetëm dikush e njohu, dhe ky që e njohu nuk ishte njeri por qeni i tij i mplakur Argosi.  Oh çfarë mistere o Zot!  Sapo e pa u ngazëllua qeni dhe e kuptoi që ishte zoti i tij, dhe ngaqë ishte i mplakur dhe s’mund të rendte tundi bishtin me gëzim dhe ngordhi.

Kjo është një skenë jashtëzakonisht e bukur, të cilën n’a i përshkruan Homeri.  Qeni pra njeh të zotin e vet, por njeriu nuk e njeh Zotin e tij, Perëndinë e tij.  Diçka e tillë pra ndodhi edhe gjatë asaj nate të Krishtlindjes.  Brenda në grazhd nuk u njoh Krishti nga njerëzit, as nga Irodhi, apo shkronjësit, farisenjtë dhe kryepriftërinjtë – u njoh nga gomari i përulur dhe kau i raskapitur.  Këto dy kafshë me frymën e tyre ngrohnin atmosferën e asaj nate dimri.

*****

Vëllezërit e mij, sado që të flasim dhe themi misteri është i madhe dhe i pakapshëm nga mëndja jonë.  Hymni i shkëlqyer i Kishë sonë thotë: “Na vizitoi së lartazi Shpëtimtari ynë, lindja e lindjeve, populli që rrinte në errësirë gjeti dritën dhe të vërtetën, prej barkut të Virgjëreshës u lind Zoti”.  Nuk e di nëse në shtëpitë tuaja pritët ndonjë vizitor të lartë e të rëndësishëm.  Në raste të tilla në shtëpinë ku u mikprit kujtohen ata persona duke thënë me nderim: ja, këtu u ul, këtu u mbështet etj...

Sa prej nesh të dashur vëllezër që besojmë, le t’i hapim sot zemrat tona dhe le të bëhen zemrat tona grazhdi i Vithleemit, me besën tonë, me thjeshtësinë tonë, me vetmohimin tonë, me mikpritjen tonë, dhe mbi të gjitha me dashurinë tonë.  Ashtu sikundër Krishti u lind në grazhd, kështu le të lindet edhe në zemrat tona.  Dhe kur Ai lindet brenda nesh atëherë do të ndiejmë madhshtinë e asaj dite dhe ëngjëjt do të psalin: “Lavdi Perëndisë më të lartat dhe mbi dhenë paqe dhe mbi njerëzit mirëdashje” (Luk.2:14).

+Episkopi Avgustin

Përktheu nga Greqishtja

Aleksander P. Filip

25 Dhjetor, 2008

Ia përkushtoj me dashuri të thellë zemre dhe mirënjohje shpirtërore Gjerondit të nderuar, luftëtarit të paeupur dhe shëmbëlltor të Orthodhoksisë, ierarhut të ndriçuar të Kishës së Shënjtë të Krishtit, predikuesit të flaktë dhe të palodhur të fjalës së Zotit, Mitropolitit të Follorinës, Prespës dhe Ordheas at AVGUSTIN KANTIOTIT.